Meindýr glæpaverka 22. hluti. Stjórnarskráin og dómstólar.2

Þegar dómarar geta kveðið upp dóma um að stjórnarskrá sé brotin við aðgerðir er snerta aðra en störf þeirra sjálfra nær hræsnin hámarki.

Dómarar telja sig vera hafna yfir ákvæði hinnar íslensku stjórnarskrár í gjörðum sínum en telja sig hafa rétt til að úrskurða um mannréttindabrot annarra en þeirra sjálfra þótt mannréttindabrot sem framin eru af dómurum séu verri lögbrot en séu þau framin af öðrum.

Þegar fjöldi dómsmála hafi fallið þar sem dómarar hafa brotið mannréttindi á þegnunum samanber úrskurði Mannréttindadómstóls Evrópu þá skirrast þessir menn ekki við að halda áfram sínum lögbrotum (ódæðisverkum). Er það löggjafarvald ábyrgt sem ekki tekur fyrir, með breytingu á gildandi lögum, að dómarar komist upp með það að vanvirða mannréttindi íslenskra þegna.

Á meðan dómarar bera ekki ábyrgð á lögbrotum sínum halda þeir áfram í skjóli þess að kollegarnir haldi hlífðarskyldi yfir þeim þótt þeir fari ekki að gildandi lögum við dómsuppkvaðningar (utanlagadómar).

Dómarar eiga að vera hornsteinn réttlætis við túlkun á óvissuþáttum í löggjöfinni sem sett er af Alþingi og úrskurðir eiga að vera innan gildandi laga en ekki geðþóttaákvörðunar þeirra (dómaranna).

Þegar glæpamenn (dómarar) komast upp með að fara ekki að gildandi lögum um störf dómara þar sem menn sem eru í öðrum stjórnunarstöðum ríkisins þora ekki að taka á lögbrotum dómara af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómaranna er réttarfarið einskis virði.

Það að ekkert stjórnvald (stjórnendur) telur sig hafa vald til afskipta af dómsúrskurðum þótt um sé að ræða utanlagadóma sálsjúkra manna sem komist hafa í stöðu dómara verður að teljast óstjórn.

Ef lögbrot sem framin eru af dómara eru æðri lögbrot en lögbrot annarra þegna ríkisins eru svínin orðin jafnari en önnur dýr jarðarinnar.

Rétt þykir að benda á að í sögu mannkyns eru mörg dæmi um afleiðingar glæpa sem framdir hafa verið af valdamönnum þjóða og misþyrmingu á réttlætiskennd þegnanna sem hefur yfirleitt endað með aðgerðum þegnanna gegn valdsníðingum. Þessir valdsníðingar hins íslenska þjóðfélags (dómara og framkvæmdavaldið) eru komnir að þeim punkti að grípa þarf til róttækra aðgerða til að stöðva skipulagða glæpastarfsemi sem framin er í skjóli ábyrgðarleysis glæpamannanna og athafnaleysis stjórnenda landsins.

Hafa skal í huga að það sem skrifað hefur verið um glæpastarfsemi réttarkerfisins hefur verið sent til allra þingmanna, lögreglu og ríkislögreglu, ráðuneyta og dómstóla auk fréttamiðla svo ekki er verið að fara leynt með þessi skrif. Auk þess hefur verið skrifað undir fullu nafni og heimilisfangi svo engin launung hefur verið á því hver er ritarinn.

Þrátt fyrir þetta hafa snillingarnir í lögbrotum ekki þorað að stefna mér fyrir dóm vegna meiðyrða. Þeir vita það að eftir stefnu yrðu þeir komnir í vitnastúku undir ákvæðum um viðurlög ef um rangan framburð væri að ræða. Þeir óttast sex ára fangelsi fyrir rangan framburð þar sem sannanir eru fyrir öllum glæpum þessara manna. Því telja þeir eins og aðrir glæpamenn að betra sé að þegja og sitja undir ásökunum sem fram hafa komið heldur en opinbera sín afglöp (lögbrot).

Framkvæmdavald ríkisins hefur ekki haft manndóm í sér til að láta rannsaka ákærur sem lagðar hafa verið fram á hendur lögbrjóta (glæpamanna) sem nafngreindir hafa verið.

Hverjar eru ástæður þess að rannsókn hefur ekki farið fram?

Ástæður þess að mál hafa ekki verið rannsökuð eru undirlægjuháttur Ríkissaksóknara sem er æðsti yfirhylmingarstjóri ríkisins með dyggri aðstoð lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu og Innanríkisráðherra. Þar sem skýrt ákvæði er í lögum um ábyrgð þeirra sem hylma yfir lögbrot ættu þessir aðilar að sjá sóma sinn í að fram fari rannsókn málanna af hlutlausum aðilum ekki skjalafölsurum og réttarfarsnauðgurum.

Þessum yfirhylmingaraðilum (lögreglu, Ríkissaksóknara og Innanríkisráðherra) hefur öllum verið afhent skrifleg gögn (í tölvutæku formi) er varða málin. Því er það ljóst að það yrði slíkt áfall fyrir réttleysi þegnanna í því sem kallað er réttarkerfi á Íslandi ef rannsókn færi fram þar sem ekki væri hægt að hylma yfir þá glæpi sem framdir hafa verið af þeim sem sitja í æðri stöðum ríkisins.

Bull dómara um mannréttindabrot í dómsúrskurðum sem birtir hafa verið nýlega, um brot á mannréttindum, sýnir þá hræsni er sýnd er með því að mannréttindaþjófar innan dómarastéttarinnar hafa frjálsar hendur til mannréttindabrota innan dómskerfisins. Ef mannréttindabrot eru talin hafa verið gerð af öðrum en dómurum þá er það geðþóttaákvörðun dómara sem ræður niðurstöðu dómsins.

Í ljósi fréttar í fjölmiðlum um fangelsun konu og húsleitar vegna hótana um líflát ákveðinna persóna í æðri stöðum ríkisins hefur verið sleppt að geta ástæðna þessara hótana konunnar. Það skyldi þá ekki vera að orsök hótana hafi verið lögbrot af hálfu þessara aðila sem ekki hafi fengist leiðrétt. Er það í ætt við þau lögbrot og glæpi sem framdir hafa verið af mönnum í æðri stöðum þjóðfélagsins og getið hefur verið um í greinarskrifum undirritaðs.

Íslenskt samfélag er svo rotið að ákveðnir aðilar innan samfélagsins (þeir sem kærðir hafa verið) njóta forréttinda hjá yfirhylmingaliði ríkisins á lögbrotum og mál þeirra fást ekki rannsökuð. Þegar svo er komið er aðeins ein leið eftir fyrir þegnana og það er aflífun meindýranna til þess að yfirhylmingarliðið verði vakið af dauðasvefni sínum. Það verður áhugavert verkefni að aflífa eitthvað af meindýrunum ef með því móti tækist að koma yfirhylmingarliðinu, Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknara, Lögreglustjóranum og alþingismönnum, í skilning um það að glæpur og glæpur séu sama gjörðin þótt um sé að ræða framkvæmendur glæpaverka sem skipa svokallaðar æðri stöður ríkisins.

Það að yfirhylmingar liði ríkisvaldsins (Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari, Lögreglustjórinn og alþingismenn) neiti um rannsókn á glæpum sem framdir eru af dómurum og öðrum æðstu mönnum samfélagsins eru þeir komnir á það tímabil sem ríkti í frönsku byltingunni þegar fallöxin var notuð við hreinsun á þeim sem töldu sig vera ósnertanlega.

Það að dómarar Hæstaréttar Íslands komist upp með það að blanda kynlífi ákveðinnar persónu inn í gróft lagabrot í þeim tilgangi einum að hylma yfir svívirðilegt lögbrot er merkilegt rannsóknarefni. Þar var ekki farið eftir gildandi lögum landsins í uppkvaðningu dóms, um að dómarar dæmi aðeins samkvæmt ákvæðum gildandi laga. Yfirhylming dómara Hæstaréttar Íslands í umræddu máli setur þá á bekk með þeim sem bíða eftir fallöxinni.

Enn og aftur er bent á það að subbuliðið í æðri stöðum hins íslenska ríkis hefur ekki haft kjark til að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði eða hótanir af ótta við það að verða sjálfir (hinir ákærðu) settir á sakamannabekk fyrir mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun, siðblindu og vera stimplaðir sem meðlimir í hópi gaddavírshóra (óheiðarleg persóna).

Þar sem að undirritaður hefur sýnt mikla þolinmæði og umburðarlyndi gagnvart yfirhylmingarliði hins íslenska ríkis er aldrei að vita hvort og þá hvenær þolinmæði brestur og eina leiðin til réttlætis sé aflífun meindýrs. Í háðungarskyni er stjórnvöldum bent á 21. og 23. grein almennra hegningarlaga.

Tíminn styttist sem framkvæmdavaldið hefur til að bæta fyrir þá glæpi sem framdir hafa verið af æðstu mönnum samfélagsins.

Reykjavík 7. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógar 6 12-2

109 Reykjavík


« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Bæta við athugasemd

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband