Háðung framkvæmdavalds laga og réttar á Íslandi.

Háðung Alþingis, framkvæmdavalds og undirstofnunum framkvæmdavalds (og dómsvalds), Ríkissaksóknara, Héraðssaksóknara og lögreglu.

Eftir upphlaup í nafni (af hálfu) embættis Héraðssaksóknara með símhringingu um boðun í yfirheyrslu vegna greina er undirritaður hefur ritað og birtar hafa verið á BLOGGI Morgunblaðsins eins og fram kemur í grein undirritaðs dagsett 16. janúar 2018 virðist sem um símahasar hafi verið að ræða úr símanúmeri 4440150.

Þar sem ekkert hefur heyrst frá umræddu embætti í rúma 20 daga eftir að fulltrúa embættisins sem kynnti sig sem lögreglu í þjónustu embættis Héraðssaksóknara vekur undrun. Eftir að konunni (lögreglu) var tilkynnt í sambandi við umrædda boðun undirritaðs til skýrslutöku hjá embættinu, að undirritaður hefði ekkert við starfsmenn þessa embættis að tala fyrr en rannsókn á kærum undirritaðs væri lokið þá virðist allt loft úr embættinu nema um símahasar af hálfu embættisins (Embættis Héraðssaksóknara) hafi verið að ræða við umrædda boðun. Hræðsla hins opinbera framkvæmdavalds við að ákæra undirritaðan fyrir greinaskrifin er óttinn við afleiðingarnar af opinberun á lögbrotum starfsmanna í æðri embættum ríkisins.

Í þeim umræðum sem orðið hafa um meint lögbrot við skipan dómara og mistök eða ásetningsbrot lögreglu við rannsókn kærumála vegna kynferðisbrota auk kæra undirritaðs gegn dómurum o.fl. verður ljóst að ástand í íslensku réttarfari er í slíkri óreiðu að þörf er aðgerða til að koma lögum yfir lögbrjótana.

Ef þegnar landsins gefa eftir fyrir lögbrjótum í svokölluðum æðri störfum samfélagsins er ekki hægt að tala um réttarríki heldur ríki spillingar. Lögbrot framin af hálfu dómara og öðrum starfsmönnum í æðri stöðum samfélagsins eru verri lögbrot en þótt utangarðsmaður steli blóðmörskepp til að seðja hungur sitt eins og frægt er orðið í kærumálum lögreglu.

Það er talið grundvallaratriði í réttarríki að sök sé sönnuð við uppkvaðningu dóma yfir meintum lögbrjótum. Í hinu íslenska réttleysis ríki eru skriflegar sannanir um glæpsamlegt athæfi starfsmanna ríkisins í stöðum dómara og öðrum æðstu embættum á vegum ríkisins, í málum sem kærð hafa verið til lögreglu, lögð til hliðar og reynt að fela þau. Mál af þessum toga eru af ráðamönnum talin of meiðandi fyrir stjórnsýsluna að þau eru falin og hunsuð til að hylma yfir þá smánarbletti er falla myndi á stjórnendur ríkisins.

Mikið hefur verið talað um að sakfelling skuli hafin yfir allan vafa svo saklausir hljóti ekki refsingu. Þegar kemur að notkun skriflegra sannana (óhrekjanlegra sannana) vegna lögbrota af hálfu dómara, ráðherra og annarra embættismanna í æðri stöðum samfélagsins kemur samtryggingin fram í hinni skipulögðu glæpastarfsemi í stjórnkerfinu með þöggun og yfirhylmingu á þeim lögbrotum æðstu manna ríkisins sem kærð hafa verið. Þegar slíkir aðilar eru lögbrjótar er framgangur réttarfarsins hindraður af lögbrjótunum sjálfum. Er þar komið fram viðhorf stjórnenda á Ísland, viðhorfi sem var við lýði í Frakklandi á árunum 1500 til 1900 og endaði með afhöfðun ráðamanna þar í landi með fallöxinni eins og sagan greinir.

Hávaði sumra alþingismanna vegna skipunar á dómurum er dæmi um lýðskrum sem fram fer í þingsölum. Þingmenn hafa neitað að taka á málum er varða sannanleg lögbrot dómara við uppkvaðningu dóma. Lögbrot sem framin eru í nafni réttarkerfisins (af dómurum) og eru verri glæpir en nokkur önnur lögbrot sem framin eru í íslensku samfélagi. Alþingi á að hafa eftirlit með því að farið sé eftir þeim lögum sem sett eru af löggjafarsamkundunni (löggjafanum, Alþingi). Kærur vegna skipulagðra lögbrota af hálfu dómara (dómsmorða, mannorðsmorða, utanlagadóma og siðblindu) eru kæfðar með aðgerðarleysi af hálfu lögreglu og saksóknaraembættum vegna þeirrar hneisu er það ylli íslensku þjóðfélagi sem réttarríki ef rannsókn yrði framkvæmd á hinni skipulögðu glæpastarfsemi sem fram fer af hálfu þeirra nafngreindu dómara sem kærðir hafa verið. Lögbrota sem framin eru á glæpsamlegan hátt í skjóli æðstu embætta samfélagsins.

Umsagnir bullu-kolla í æðri stöðum íslensks samfélags í þá veru að dómar hafi ígildi lagasetningar er í anda lögbrjóta. Dómur sem er ekki byggður á gildandi lögum (eins og allir þeir dómar sem kærðir hafa verið) eru lögbrot. Utanlagadómar er dómar þar sem dómarar hafa sniðgengið ákvæði gildandi laga um störf og starfshætti dómara. Úrskurður Hæstaréttar í máli nr. 15/1991 er dæmi um glæpsamlegt athæfi af hálfu Hæstaréttardómara. Málið snerist um ólöglega álagningu virðisaukaskatts og ólöglegt fjárnám því samfara. Krafan var að álagning skattsins hafi verið ólögleg. Auðvirðulegir Hæstaréttardómarar drógu kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar inn í málið (sem var málinu óviðkomandi) í stað þess að viðurkenna með dómi að um ólöglega álagningu skatts hafi verið að ræða.Vandræðagangur Hæstaréttar var vegna þess að ólöglega var staðið að fjárnáminu þar sem um var að ræða falsað skjal sem Borgarfógetaembættinu var afhent við kröfu um fjárnámið. Skjalið var falsað af innheimtustjóranum.

Umsagnir lögmanna, sem rætt var við, um þennan dóm Hæstaréttar hafa verið að ef tekið hefði verið á málinu samkvæmt efni þess hefði Jón H.B. Snorrason verið sviptur lögmannsréttindum.

Orðatiltækið á ensku „ It takes a thiefe to catch a thiefe“ eða umorðað „það þarf lögbrjót til þess að góma lögbrjót“, þá hefur af hálfu framkvæmdavalds einn af lögbrjótunum, Jón H.B. Snorrason, verið fluttur frá lögreglunni til embættis Ríkissaksóknara. Er þar um að ræða eitt af samtryggingar verkum innan stjórnkerfisins. Svipað hefur átt sér stað með skipan í embætti dómara við Landsrétt að dómarar, sem ákærðir hafa verið fyrir dómsmorð, hafa fengið störf í rétti sem er talinn ofar þeim er þeir voru í þar sem þeir frömdu sín dómsmorð.

Enn og aftur kemur fram vanhæfni þingmanna á Alþingi við setningu laga ef taka á mark á umsögn lagaprófessors (Björg Thorarensen) um að lög um aðkomu Alþingis við skipan dómar sé andstætt ákvæði stjórnarskrár um vald, ábyrgð og skyldur dómsmálaráðherra við skipun dómara. Var sagt að dómsmálaráðherra væri einn ábyrgur fyrir skipan dómara samkvæmt stjórnarskrá og þar með ekki hægt að vísa ábyrgðinni yfir á Alþingi eða aðra með einfaldri lagasetningu. Þar með eru lög um skipan hæfisnefndar til að meta hverjir séu hæfir dómarar einnig brot á stjórnarskrá því erfitt er að sjá að dómsmálaráðherra eigi að bera ábyrgð á mistökum eða pólitísku valdabrölti einhverra nefndarmanna sem settir hafa verið til að meta hæfi manna/kvenna til að starfa sem dómarar. Dómsmálaráðherra hafi þar með frjálsar hendur til að skipa í störf dómara eftir sinni samfæringu.

Af framanrituðu er ljóst að um skipulagða óreiðu, vanþekkingu og spillingu er að ræða frá löggjafarsamkundunni (Alþingi) og öðrum þáttum hins íslenska stjórnkerfis (dómsvalds og framkvæmdavalds) við stjórn á málefnum þjóðarinnar.

Því er af ofanrituðu ljóst að stjórnarfar á Íslandi með þríhöfða-þursann er í skötulíki og ástæðulaust að taka mark á neinu sem þaðan kemur. Lög sett af Alþingi eru bull og framkvæmdir og gjörðir af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds og dómsvalds) eru í anda valdgræðgi og einka- hefndaraðgerða.

Ljóst er að af hálfu hins opinbera er algjört hugleysi (ótti) og vandræðagangur varðandi greinar undirritaðs. Virðist sem óttinn við að ákærur og refsiaðgerðir af hálfu ákæruvalds gegn undirrituðum muna leiða til þess að flett verði ofan af þeim níðingsverkum sem viðgangast innan dómsvalds og framkvæmdavalds. Við ákærur á hendur undirrituðum mundi upplýsingar leiða til þess að refsingarnar færðust yfir á skjólstæðinga ákæruvaldsins, þ.e. dómara og aðra í æðri stjórnunarstöðum ríkisins.

Ekki er alveg ljóst hve lengi stjórnvöld geta haft hemil á fjölmiðlum við birtingu frétta af spillingu og valdníðslu innan stjórnkerfisins.

Sem viðvörun til símahrellis-stofnunarinnar, Héraðssaksóknara embættið, þá eru viðvaranir í fyrri greinum undirritaðs í fullu gildi verði ekki gengið í það að sjá til þess að allir þegnar landsins séu jafnir fyrir gildandi lögum landsins og kærur á hendur lögbrjóta í æðri stöðum ríkisins rannsakaðar.

Reykjavík 12. febrúar 2018

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6