Til dómsformanns Héraðsdóms Reykjavíkur.

 

Er starfsemi íslenskra dómstóla skipulögð glæpastarfsemi?

Með vísan til þess sem áður hefur verið ritað um mannréttindabrot af hálfu dómstóla (dómara) og opinberra starfsmanna verður hér haldið áfram að sýna fram á framferði dómara við störf sín.

Þar sem mannréttindabrot og ókurteisi af hálfu dómaranna hafa einkennt samskiptin við suma þeirra þá verður þeim ekki sýnd nein kurteisi í því sem hér fer á eftir.

Árið 2001 var óskað eftir því við Héraðsdóm Reykjavíkur að skipaður yrði matsmaður  til að meta kostnað við lagfæringar á garði sem hafði verið gróflega skemmdur.

Dómarinn Jón Finnbjörnsson sá um dómskvaðningu á matsmanni.

Eftir að matsgjörð var lögð fram var þess krafist með vísan til ákvæðis gildandi laga að dómarinn úrskurðaði um þóknun fyrir matsgerðina og hvort framlögð matsgjörð væri samkvæmt matsbeiðni þá sagði Jón dómari sig frá málinu án þess að upp væri gefin ástæða.

Annar dómari, Eggert Óskarsson, var settur til að annast málið og var dómþing haldið í lok nóvember mánaðar (30. 11. 2001).

Þegar matsmanni varð ljóst í byrjun nóvember að dómara yrði falið að meta matsgjörðina sem ekki var á neinn hátt í samræmi við matsbeiðni brást garðyrkjumaðurinn ókvæða við og sendi lögmanninum, sem annaðist málið fyrir hönd matsbeiðenda, all sérstakt tölvuskeyti þar sem lýst var eiginleikum hans sjálfs, matsmannsins. Umrætt tölvuskeyti gerði matsmanninn þegar í stað vanhæfan til frekari afskipta af málinu. Sjá meðf. tölvubréf sem er fylgiskjal nr. 1:

Í dómþingi var þess krafist fyrir hönd matsbeiðenda að skipaður yrði nýr matsmaður í ljósi þess að matsgjörðin væri ekki samkvæmt matsbeiðni. Einnig var bent á að umræddur matsmaður hafi vanrækt starfið og  væri vanhæfur í ljósi þeirra bréfaskrifta er hann hafði látið frá sér við lögmanninn. Yfirlýsing matsmannsins í umræddu bréfi er þess eðlis að hann var vanhæfur til starfans. Sjá meðf. tölvubréf sem er fylgiskjal nr. 1:

  Áður en dómþingi lauk 30. nóvember 2001 lýsti dómari því yfir að úrskurður um gildi matsgjörðar yrði kveðinn upp í þriðju viku desember.

Sjá tölvubréf og dómsniðurstöðu:

 

 

 

Nr. 1

Leið desember og til 11. janúar 2002 að dómaranum þóknaðist að skila úrskurðinum samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins sem var á þá leið að ekki hefði verið farið að beiðni matsbeiðenda við umrætt mat og matsgjörð úrskurðuð ónothæf.

Þrátt fyrir skýlausa kröfu matsbeiðenda, samkvæmt 61. grein laga nr. 91/1991  um skipun á öðrum matsmanni, eins og matsbeiðandi hefur rétt til samkvæmt lögum um rekstur einkamála þá hunsaði dómarinn kröfuna um skipun á nýjum matsmanni og endurskipaði matsmanninn til að ljúka verkinu. Umræddur dómari, Eggert Óskarsson, viðurkennir síðan í bréfi til Nefndar um dómarastörf að matsmaðurinn hafi vanrækt starf sitt sem matsmaður (vísast til ákvæði greinar  í lögum um vanrækslu matsmanns). Eggert Óskarsson reynir síðan að skjóta sér á bak við skjól Hæstaréttar að málinu hafi ekki verið vísað þangað. Þessa afsökun lætur Eggert Óskarsson frá sér í ljósi þess að hann vissi að hann hafði brotið lög á matsbeiðendum.

 

Nr. 2

 

Nr.3

Nr. 4

Nr. 5

Nr. 6

 

Spyrja má íslenska réttarspekinga hvort dómarar hafi leyfi til að kveða upp úrskurði þvert á gildandi lög í landinu í skjóli þess að viðkomandi geti skotið málinu til Hæstaréttar ef hann hefur efni á því? Hvort dómarar hafi óopinbert leyfi til geðþóttaúrskurða í dómsmálum þvert á gildandi lög í landinu og stjórnarskrá um að allir þegnar séu jafnir fyrir lögunum?

Óheiðarleiki dómarans kristallast í því að ekki var boðað til þinghalds þegar úrskurður kom fram mörgum vikum eftir uppgefinn tíma í lok þinghalds 30. nóvember.

Ástæða þess að ekki var áfrýjað var að upplýsingar um hið glæpsamlega athæfi Eggerts Óskarssonar varð aðilum ekki ljóst fyrr en tuttugu dögum eftir að hann hafði bókað um dómsúrskurð sinn. Lögmaðurinn (S.G.) sagði að ekki væri hægt að áfrýja málinu til Hæstaréttar því frestur væri aðeins 14 dagar.

Þessar upplýsingar um úrskurð dómarans fengust ekki þrátt fyrir ítrekaðar fyrirspurnir málsaðila seinni hluta desembermánaðar og í janúar. Auk þess var komið þrjár vikur fram yfir þann tíma sem dómarinn hafði til að ljúka málinu, hann átti að ljúka þessu fyrir jól, og hann gerði það 11. janúar 2002, að eigin sögn, án þess að neinn væri látinn vita, enginn var boðaður í dómþing sem Eggert Óskarsson bókar að hann hafi haldið 11. janúar 2002.

Liðu nokkrir mánuðir þar til sagt var að ný matsgjörð væri tilbúin. Var sett fram sú krafa að dómari úrskurðaði um þóknun og gildi matsgjörðarinnar. Í anda fyrra framferðis dómarans Eggerts Óskarssonar fékkst ekki niðurstaða dómarans um gildi matsgjörðar.

Framferði dómarans í að hunsa beiðni matsbeiðenda um að skipa nýjan matsmann var kært til Nefndar um dómarastörf . Afgreiðsla þeirrar nefndar var í anda annarra starfa sem unnin eru innan hins íslenska réttarkerfis. Dómarinn var hvítþveginn af þvottastöðinni sem kölluð er Nefnd um dómarastörf. Í bréfaskriftum milli dómara og Nefndar um dómarastörf kemur fram að dómarinn vissi ekki betur en umrædd matsgjörð hafi verið í alla staði samkvæmt lögum. Dómarinn neitaði því að hafa endurskipað manninn til að sinna matsstörfum heldur hafi honum verið gert að ljúka verkinu. Þetta gerði hann þrátt fyrir skýlausa kröfu matsbeiðenda samkvæmt 61. grein laga nr. 91/1991, liður sex, um að skipa annan matsmann vegna vanhæfis áður skipaðs matsmanns.

Á það skal bent sérstaklega hver heimska dómarans kemur skýrt fram í bréfi hans til Nefndar um dómarastörf (sjá innskot nr. 3). „Þá skal þess getið að matsbeiðendur nutu atbeina lögmanns og það var þeirra ákvörðun að leysa ekki út matið".

Heimska dómarans lýsir sér í því að leysa hafi átt út með fjárgreiðslu einskis nýtt plagg sem dómarinn sjálfur úrskurðaði einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðni.

Auk þess er það all undarlegt að dómari geti skotið sér á bak við þá heimsku sína að ef lögmaður hafi gert mistök eigi það að bitna á málsaðilum og dómarinn sé ekki skyldugur að fara að lögum.

Mistök lögmanna er ekki sök málsaðila sem leita til aðila sem stjórnvöld og þar með Hæstiréttur hafa veitt sérstök réttindi til að flytja mál fyrir dómstólum. Mistökin eru í öllum tilfellum á ábyrgð réttvísinnar og þar með Hæstaréttar ef málflutningsmenn eru ekki starfinu vaxnir eins og fram kemur í ásökunum dómarans.

Það undrar engan sem skoðað hefur málið að framferði dómarans er hið megnasta klúður. Hinn misvitri dómari úrskurðaði matið ónothæft og endurskipaði matsmanninn. Að auki leituðu matsbeiðendur til dómstólsins um úrskurð í málinu en ekki lögmannsins. Sýnir þetta þá heimsku er viðgengst í íslensku réttarkerfi að dómarar leita skjóls á bak við misvitra lögmenn þegar þeir (dómararnir) hafa svívirt íslensk réttarkerfi. Það var dómarans að úrskurða samkvæmt lögum en ekki geðþóttaákvörðun, vina og ættingja tengsla eða annarra slíkra annarlegra hagsmuna.

Neitað var að greiða fyrir matsgjörð sem ekki stóðst ákvæði laga um matsgjörðir þrátt fyrir ummæli Eggerts Óskarssonar.

Með vísan til bréfs dagsett 31. ágúst 2005 frá Helga I. Jónssyni dómstjóra.

Í bréfi þessu stendur: „Mál nr. M-51/2001 var lokið með mati dómkvadds matsmanns 27. október 2001.Um nánari málavexti er vísað til álits nefndar um dómarastörf." (sjá innskot nr. 4-6)

Ef tekið er mark á rituðum texta dómstjóra Héraðsdóms Reykjavíkur Helga I. Jónssonar í umræddu bréfi frá 31. ágúst 2005 þá var mál M-51/2001 ekki til eða því lokið sem slíku hinn 27. október 2001 og ekki til við málsmeðferð Eggerts Óskarssonar sem fram fór við Héraðsdóm hinn 11. janúar 2002 samkvæmt því sem bókað er. Í þinghaldi 30. nóvember 2001 þar sem fyrir var tekin krafa matsbeiðenda um úrskurð dómarans um gildi matsgjörðarinnar fékk málið númer. Dómarinn Eggert Óskarsson breytti þessu númeri og endurvakti málsnúmerið M-51/2001 þegar hann skráði að hann hefði kveðið upp úrskurð sinn 11. janúar 2002.

Á það skal bent sérstaklega að undirritaður var viðstaddur þinghald í nóvember og heyrði þegar dómari gaf upp hið nýja númer á málinu. Ekki var þá talin ástæða til að skrá það   sérstaklega hjá sér hið nýja númer.

Þar er því um grófa fölsun á gögnum málsins að ræða sem framkvæmd er af dómaranum að fella málið undir gamla númerið samkvæmt skráðum heimildum frá dómsstjóranum Helga Jónssyni þar sem segir að máli M-51/2001 hafi lokið 27. október 2001 þegar matsgjörð var lögð fram. Því er það all undarlegt þegar dómari getur endurvakið drauginn M-51/2001. Samkvæmt bréfi Helga Jónssonar dómstjóra var matsmaðurinn endurskipaður þar sem um var að ræða nýtt mál. Er þetta í samræmi við þá skipulögðu utanlaga starfsemi sem fram fer í íslensku réttarkerfi. Þeir sem starfa undir stöðuheitinu dómarar hafa frjálsar hendur til þess að fremja þau lögbrot og utanlagadóma sem þeim hentar hverju sinni. Leyfilegt er að spyrja um það hvort hugsanlegt sé að á bak við svona utanlaga afgreiðslur á málum felist undirborðsgreiðslur?

Þess skal sérstaklega getið að undirritaður hefur krafist skriflega svars frá Héraðsdómi Reykjavíkur um það hvenær og hvernig var boðað til þinghalds hinn 11. janúar 2002. Hið auðvirðilega embætti Héraðsdóms Reykjavíkur hefur ekki svarað þeirri kröfu því þeir vita upp á sig skömmina varðandi umrætt þinghald og þá leynd sem hvíldi yfir lögbrotinu.

 

Framhaldið varð:

„Háttvirtur matsmaður" Steinþór Einarsson, lagði í það í skjóli skúffufyrirtækis að stefna matsbeiðendum til greiðslu fyrir tvær matsgjörðir eins og kom fram við málflutning. Sagði matsmaðurinn að krafan væri fyrir tvær matsgerðir. Segir það allt um málatilbúnað Eggerts Óskarssonar að matsmaður hafi ekki verið skipaður aftur heldur ætti hann að ljúka við matið sem hann hefði vanrækt.

Stefnandinn var ekki matsmaðurinn sjálfur heldur lögaðili, skúffufyrirtæki, sem hann (matsmaðurinn) er eigandi að.

Málið var fengið dómaranum Sigurði Tómasi Magnússyni.

Skrípaleikur þessi hlaut númerið E-1345/2002

Var undirritaður sjálfur í forsvari við málsmeðferðina.

Málsgögn stefnanda var falsaður reikningur frá skúffufyrirtækinu Garðyrkju ehf. og ekkert annað. Hinn meinta matsgjörð fékkst ekki lögð fram samkvæmt ákvörðun dómarans.

Var dómaranum bent á að stefnendur hefðu aldrei haft nein samskipti við skúffufyrirtækið og samkvæmt lögum væri ekki hægt að skipa skúffufyrirtæki, svokallaðan lögaðila, sem matsmann. Var þess krafist að málinu yrði vísað frá dómi á grundvelli þess að stefnandi Garðyrkja ehf.  hefði aldrei verið skipaður matsmaður.

Var dómaranum bent á að samkvæmt lögum ætti matsmaður að vera búinn þeim eiginleikum sem getið er um í 61. grein laga nr. 91 frá 1991, lið 3. Skúffufyrirtæki gæti aldrei verið búið þeim eiginleikum sem getið er um í umræddri grein laganna „að hafa bestu vitund".

Dómarinn Sigurður Tómas Magnússon brást ókvæða við og sagði að hann hefði rétt til að ákveða það hvort lögaðili gæti verið skipaður og gildi tengsla milli skipaðs matsmanns og lögaðila, þetta væri viðurkennd venja. M.ö.o. dómarinn taldi sig hafa löggjafarvald.

Var dómaranum bent á að ef forstjóri H.F. Eimskipafélags Íslands væri skipaður matsmaður þá gæti fyrirtækið EIMSKIP ekki komið fram í stað forstjórans. Svaraði dómarinn þá með þjósti að það væri allt annað með Eimskipafélag Íslands. Sannaðist þar hin skipulagða utanlaga starfsemi sem unnin er í dómssölum á Íslandi. Dómarar telja sig guði og geta sett lög að eigin geðþótta.

Frávísunarkrafa stefndu var byggð á því að engin samskipti hefðu verið á milli skúffufyrirtækisins Garðyrkju og stefndu. Því svaraði dómarinn að ef málinu yrði vísað frá yrði höfðað nýtt mál af matsmanninum. Úrskurður dómarans um frávísunarkröfu lýsir valdagræðgi og valdhroka sem einkennir dómara. Heimska dómarans fólst í því að hann var svo öruggur með að matsgjörðin, sem ekki fékkst lögð fram, stæðist skoðun.

Leitað var álits skattayfirvalda, tollstjóraembættisins, ríkislögmanns og fleiri aðila um eðlismun á manni (persónu) og lögaðila við túlkun laga. Voru allir aðilar sammála um að reginmunur væri á persónu og lögaðila og gáfu skýringar um að aldrei væri hægt að setja að jöfnu persónu og lögaðila.

Sýnir þetta hroka og valdagræðgi dómara sem ekki fara að gildandi lögum í landinu.

Einnig fór dómarinn Sigurður Tómas Magnússon fram á viðtal við undirritaðan eftir eitt dómþingið, þegar aðrir væru farnir úr réttarsal. Var þá lögð áhersla af dómaranum að dómarar ætluðust til þess að matsmönnum væri borgað fyrir matsstörf. Þá hafði umrædd matsgjörð ekki verið lögð fram þrátt fyrir ítrekaðar kröfur þar um og óljóst hvers eðlis hún væri.

Var dómaranum bent á að ef gengið yrði að kröfu fyrirtækis og greiðsla innt af hendi og síðan kæmi í ljós, eins og gerði í þessu máli, að matsgjörðin var úrskurðuð gagnslaus og í engu samræmi við matsbeiðni  þá fengist ekki endurgreiðsla á því sem greitt hefði verið ef fyrirtækið væri orðið gjaldþrota. Hægt væri að elta einstaklinginn, persónuna, þótt hún lýsti sig gjaldþrota. Varð fátt um svör hjá dómaranum.

Eftir margra mánaða málþóf þar sem engin gögn voru lögð fram nema falsaður reikningur fékkst aðeins svar dómarans, að þeir dómararnir væru ósáttir við það að þeim sem þeir skipuðu til að annast matsstörf fengju ekki greitt fyrir þau störf. Þá skipti ekki máli á hvern hátt þau störf voru unnin, „borga, borga, borga" voru ummæli dómarans.

Að lokun eftir margra mánaða málþóf rofaði til í höfði dómarans og hann krafði matsmanninn um að leggja fram hina umdeildu matsgjörð.

Það sem vakti undrun strax við fyrstu sýn var að matsgjörðin var ekki árituð um sýningu í réttinum af Eggerti Óskarssyni dómara þrátt fyrir að hann riti í bréf til nefndar um dómarastörf : „og mun matsmaðurinn hafa lokið matinu í samræmi við úrskurðinn". Eggert Óskarsson átti að úrskurða um gildi matsgjörðar og þóknun fyrir matið í maí 2002 en dómarinn gerði það ekki. Þóttist vera búinn að skoða matsgjörðina. Sýnir þetta framferði Eggerts Óskarssonar það eðli starfa sem unnin eru af sumum dómurum.

Rétt þykir að dómsorð Sigurðar Tómasar Magnússonar um gildi matsgjörðarinnar komi fram.

 

 

 

 

 

Nr. 7

 

 

Nr. 8

 

Nr. 9

 

 

 

Nr. 10

 

Nr. 11

 

 

Nr. 12

 

Nr. 13

 

Nr. 14

 

Stórmennskubrjálæði dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar kristallast í þeim orðum hans í skráðum dómsorðum að stefndu hafi haft uppi stóryrði og annað í þeim dúr. Hið sanna er að varnarræðan var all löng þar sem málið var rakið. Leiddist dómaranum að hlusta og skrifa niður.

Spurði hann hvort hann gæti ekki bara fengið afrit af varnarræðunni.

Var honum þá svarað: ef það væri lagaskylda að afhenda dómaranum hana yrði það gert, en ef ekki væri lagaskylda til þess fengi dómarinn ekkert".

Umrædd ræða til varnar svívirðingum Sigurðar Tómasar Magnússonar er til skrifuð eins og hún var í réttarsal.

Firrtist hann við þetta svar og þurfti að ná fram hefndum með því að hnýta í aðila sem stefnt var fyrir dóm að tilefnislausu og með samþykki dómara án virðingar.

Aðal hefnd dómarans var að báðir aðilar skyldu bera sinn kostnað af málarekstrinum. Síðan klykkti hann út með þeim orðum;

 „að stefndu í málinu gætu ekki áfrýjað málinu eingöngu á grundvelli kostnaðar við málareksturinn, málsvarnarlauna".

Gerðist dómarinn þjófur með þessu háttalagi sínu þar sem málatilbúningur stefnanda var tilbúningur frá upphafi og var augljóst öllum sem hafa skoðað gögn málsins nema dómaranum, en hann var í hefndarhug.

Dómarinn viðurkennir í dómsorðum að stefndu í málinu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu og matsgerðinni í heild fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins. Er þetta staðfesting á hinni auðvirðulegu framkomu dómarans í öllum málarekstrinum að þarna var rekið mál án tilefnis með svívirðilegri framkomu af hálfu dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar.

Orð dómarans um matsgerðina skýra sig sjálf en umrædd matsgerð var einskis virði og stefndu sýknuð af öllum kröfum stefnanda. Verður það að teljast all hjákátlegt fyrir embætti eins og Héraðsdóm Reykjavíkur sem ætlast er til að borin sé virðing fyrir þegar sami maður er tvívegis skipaður af dómstólnum til að annast mat samkvæmt sömu matsbeiðni. Það sem átti að meta kom skýrt fram í framlagðri matsbeiðni og var ekki um neina breytingu á því sem beðið var um. Hvort margar matsgerðir fái jafn hraksmánarlega útreið eins og raunin varð með þessar tvær matsgerðir væri fróðlegt að fá fram. Báðar matsgerðirnar ónothæfar. Lýsir þetta hinni skipulögðu utanlaga starfsemi þessa embættis.

Spyrja má dómarana Eggert Óskarsson og Sigurð Tómas Magnússon, án virðingar: Hvenær getur lögaðli, skúffufyrirtæki, haft „bestu vitund" eins og fram kemur í lagagrein nr. 61. nr. 91/1991, liður 5.

Þeir aðilar sem leitað var til og spurðir um skilgreiningu á lögaðila viðurkenndu að besta vitund gæti aldrei verið fyrir hendi hjá lögaðila.

Dómarinn Eggert Óskarsson sýndi sitt innra eðli þegar hann tók meira mark á mótmælum mótaðila (Elvar Unnsteinsson og co.) þeirra sem báðu um matsgerðina og kröfðust þess að beiðni um matið yrði hafnað en virti ekki kröfu matsbeiðenda (mannréttindi þeirra) um skipun á nýjum matsmanni samkvæmt ákvæðum 61. greinar laga nr. 91/1991 lið 6, og gerðist þar með mannréttindaþjófur.

Sem grín í öllu í kringum þennan málarekstur (skrípaleik í leikhúsi fáránleikans) er það að matsgjörðin var einskis virði og af hálfu stefndu var tekin mikil áhætta með því að neita móttöku og greiðslu fyrir matsgjörðina þar sem dómarar voru í hefndarhug. Er augljóst að garðyrkjumeistarinn hefur ekki leitað álits á gildi matsgerðar með hliðsjón af matsbeiðni en hann hafði á annað ár frá því sagt var að matsgjörð væri tilbúin þar til honum var gert að skila henni til dómsins. Eggert Óskarsson sá ekki sóma sinn í að árita matsgjörðina um sýningu í dómþingi í maí 2002 þegar hann átti að úrskurða um gildi matsgjörðar. Því var það leikur einn fyrir aðila, matsmanninn og hans ráðgjafa,  að útbúa margar útgáfur af matsgjörðum sem hefðu ef til vill getað gagnast matsmanninum við vanhugsuð réttarhöld.

Eru dæmi um fjölda tilvika þar sem skjöl eru árituð við skoðun dómara við rannsókn mála s.s. skipsbækur o.fl.

Sú hneisa er liggur á Héraðsdómi Reykjavíkur að hafa skipað óhæfan matsmann tvívegis til að annast matsgjörð með eins hjákátlegum árangri og dómsniðurstöður sýna er vísbending um þau réttarfarslegu afglöp sem unnin eru hjá því embætti. Sú svívirðing sem hvílir á íslensku réttarkerfi eftir þessi málalok er vísbending um að réttlætið er ekki það sem kemur frá umræddu embætti heldur ábending um skipulagðar utanlaga afgreiðslur sem kalla má  glæpastarfsemi.

Að vel athuguðu máli þá treysti dómarinn S.T.M. sér ekki til að dæma Garðyrkju ehf. i vil í málinu því hann vissi (honum hafði verið sagt það) að málinu yrði umsvifalaust vísað til Hæstaréttar og þaðan til Mannréttindadómstólsins ef þörf krefði. Dómaranum þótti betra að fara út í þjófnað á málsvarnarlaunum stefndu, sem aðilar eiga rétt á vegna tilefnislausra málaferla, heldur en að dæma stefnanda í vil eins og til stóð af hálfu dómarans í upphafi málaferla. Dómaranum var illa brugðið þegar matsgjörðin sá dagsins ljós og honum varð ljóst að hún var ekki pappírsins virði.

Hefnd dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar fyrir að hafa ekki náð fram kröfunni um að greiða fyrir ónothæfa matsgerð kom fram í broti dómarans á rétti málsaðila til að fá greidda þóknun fyrir tilefnislaus málaferli. Framferði dómarans væri kallað þjófnaður ef einhver annar en skikkjuklætt furðufyrirbæri í íslensku réttarfari hefði framkvæmt það.

Allt framferði dómarans við meðferð þessa máls, sýnir við lestur dómsorða, þá svívirðu sem á sér stað í réttarsal á Íslandi. Dómarar þykjast vera guðir og þeim lýðist allt og þar með að svívirða málsaðila þegar dómarinn er í hefndarhug. Þeir hafa valdið til að bóka það sem þeim sýnist um það sem fram fer í réttarsal og hafa aðilar ekkert um það að segja að mati dómara.

Þrátt fyrir marg ítrekaðar beiðnir til Héraðsdóms Reykjavíkur um að lokið verði við mat á því sem farið var fram á í júnímánuði 2001 hefur embættinu ekki enn (desember 2012) tekist að ljúka því vegna skipulagðrar glæpastarfsemi sem viðgengst innan dómskerfisins. Sjá bréf frá Helga I. Jónssyni dómstjóra um afgreiðslu réttarins (innskot nr. 4-6).

Við nákvæma skoðun  á því sem hér hefur verið ritað um íslenskt réttarfar er niðurstaðan sú að það sem kallað er íslenskt réttarfar sé um skipulagða utanlaga starfsemi að ræða sem ekkert eigi sameiginlegt með réttlæti og siðferði sem hinn almenni borgari á Íslandi hefur verið alinn upp við.

Mannréttindabrot og mannorðsmorð virðast vera aðalsmerki íslensks réttarfars.

Skráðar eru fleiri og ítarlegri athugasemdir er snúa að umræddum málum m.a. aðkoma Skúla Magnússonar dómara að málinu í fjarveru Sigurðar T. Magnússonar. Var auðheyrt á Skúla að hann virtist ekki skilja hvernig málið hafði verið meðhöndlað. M.a. tilkynnti Skúli að eiginkona undirritaðs þyrfti ekki að mæta í dómssal þvert ofan í skítkast Sigurðar T. Magnússonar í dómþingi á undan, þegar konan var veik á sjúkrahúsi, en þá krafðist Sigurður Tómas Magnússon lögmanns fyrir konuna annars yrði um útivist að ræða.

 Fleiri sambærilegar utanlagaafgreiðslur dómstólsins eru fyrirliggjandi.

Erindi þetta var sent embætti Héraðsdóms Reykjavíkur, dómstjóra, til að sýna hvers konar glæpastarfsemi  (réttarfarsnauðgun) viðgengst hjá embættinu.

 

Kristján Guðmundsson

Rauðagerði 39

108 Reykjavík