Opið bréf til Innanríkisráðherra

Mannréttindabrot íslenskra stjórnvalda.

Eftir margra ára baráttu við óheiðarlega afgreiðslu af hálfu dómstóla þar sem notuð hafa verið fölsuð gögn af dómurunum til að fá rangláta niðurstöðu í málum hefur loksins fengist staðfesting á að refsilög á Íslandi ná ekki yfir dómara.

Ef upplýsingar eru réttar sem undirritaður fékk á fundi í Innanríkisráðuneytinu hinn 27. september 2013 að ekkert opinbert vald sé til fyrir þá, sem beittir eru órétti með ranglátum dómsniðurstöðum, til að fá leiðréttingu sinna mála nema að taka refsiaðgerðir í eigin hendur hafa þegnarnir refsivaldið eins og var á Sturlungaöld.

Upplýst var að þarna væri gloppa í íslenskum lögum og að engin úrræði væru fyrir hendi nema einkarefsingar þeirra sem dómarar brytu á með utanlaga dómum.

Viðmælendur á þessum fundi upplýstu að í ljósi þeirra upplýsinga sem fram væru komnar á fundinum væri þörf á að breyta lögum til að koma í veg fyrir framtíðar misnotkun dómaravaldsins.

Þess var einnig getið að lagabreytingin myndi ekki leiðrétta þær misþyrmingar sem þegar hafa orðið í íslensku réttarfari þar sem mannréttindabrot hafi verið illa brotin á þegnum þessa lands.

Af þessari viðurkenningu er ljóst að löggjafarþing hins íslenska lýðveldis er af lakara taginu þar sem ekki eru allir þegnar landsins jafnir fyrir lögum þrátt fyrir skýr ákvæði í stjórnarskrá. Hafa dómarar komist upp með lögbrot án þess að þeir sem brotið er á geti náð fram rétti sínum með því að kæra lögbrotin til opinbers refsiréttar.

Þrátt fyrir skýr ákvæði í gildandi landslögum (stjórnarskrá og almennum lögum) um að dómendur skuli eingöngu fara eftir gildandi lögum í úrskurðum sínum komast dómarar upp með utanlaga dóma sína vegna skorts á refsiréttarákvæðum í gildandi lögum um störf dómara.

 24. gr. Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra. Dómsathöfn verður ekki endurskoðuð af öðrum nema með málskoti til æðra dóms.
 

Þar sem lagafrumvarp um starfsemi dómstóla fékk sérstaka umsagnarmeðferð hjá dómarafélaginu og dómurum almennt má spyrja hvort af ásetningi eða að kröfu dómara hafi verið sleppt úr lögunum að hafa refsiákvæði varðandi lögbrot af hálfu dómara. Að auki er það umhugsunarefni það ákvæði í lögunum að dómarar séu sjálfstæðir og óháðir dómstólnum sem stofnum við störf sín.

Margir af þessum dómurum við íslenska dómstóla eru misyndismenn af verstu tegund og má jafna þeim við þá sem tilheyra samtökum sem af hálfu stjórnvalda eru skilgreind sem skipulögð glæpasamtök.

Er þetta slík smán fyrir ríkisvaldið, löggjafarþingið og dómarastéttina að dómarar skuli ekki fara að lögum heldur beiti geðþótta afgreiðslum við dómsúrskurði eftir því hvernig þeim líkar við málsaðila.

Væri meiri reisn yfir íslenskum stjórnvöldum ef þau sæju sóma sinn í að láta leiðrétta þessar misgjörðir og bæta fjárhagstjón sem unnið hefur verið af hálfu sumra er skipaðir hafa verið dómarar. Aðgerðir sem falla undir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað auk þess að svipta þá sem beittir hafa verið valdníðslunni umtalsverðum fjármunum sem skipta milljónum króna. Slíkt framferði fellur undir þjófnað ef aðrir en opinberir embættismenn dómskerfisins eru gerendur.

Það eitt að svipta menn fjármunum sínum væri kallað þjófnaður ef framkvæmdaaðilar væru aðrir en lögbrjótarnir innan dómarastéttarinnar.

Þakka ber fulltrúum Innanríkisráðuneytisins fyrir að hafa viðurkennt veikleika eða galla á gildandi lögum er snýr að skorti á refsiákvæðum varðandi utanlaga afgreiðslur af hálfu dómara. Það eitt að dómarar geti gengið sjálfala og refsilaust innan hins íslenska réttarkerfis með utanlaga afgreiðslur sínar með mannorðsmorðum, mannréttindaþjófnaði og að svipta þegnana eigum sínum með valdníðslu er svartur blettur á ríki sem stjórnendur ríkisins telja réttarríki.

Ekki verður fram hjá því gengið að umrædd mannréttindabrot verður vart hægt að telja mistök í starfi af hálfu dómaranna því þeir hafa neitað (hunsað) að leiðrétta málin þrátt fyrir að skrifleg sönnunargögn séu fyrirliggjandi. Því verður að teljast að um ásetningsbrot hafi verið að ræða og án allra málsvarna sem er öllu alvarlegra ef telja á Ísland sem réttarríki.

Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá leiðréttingu á utanlagadómum hins íslenska réttarkerfis verður að grípa til þeirra ráða sem knýja á um að opinberað verði það réttleysi sem sumir þegnar þessa þjóðfélags þurfa að búa við.

Mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður af hálfu dómara hins íslenska réttleysiskerfis verða því rakin hér lið fyrir lið og þeir ákærðir með þessum orðum.

1. Hæstiréttur. Mál nr. 15/1991. Dómararnir Guðrún Erlendsdóttir, Pétur Kr. Hafstein og Guðmundur Jónsson er ákærðir fyrir mannréttindaþjófnað með úrskurði sínum í þessu máli þar sem hinum brotlega (fölsuð gögn) var hyglað vegna stéttartengsla og vensla við æðstu menn ríkisins. Undirrituðum kom ekkert við þótt lögbrjóturinn, Jón H. B. Snorrason, svæfi hjá konu sinni eins og dómsúrskurður var byggður á en varð að taka á móti úrskurði um að fjárnám á grundvelli falsaðra gagna væri löglegt fjárnám.

Þolendum fjárnámsins kom ekkert við einkalíf Jóns H. B. Snorrasonar núverandi aðstoðarlögreglustjóra Höfuðborgarsvæðisins en þurftu að þola ofríki hans með með því að standa undir fjárnámi vegna skatta sem lagðir voru á án nokkurrar lagastoðar. Skattstjórinn í Reykjavík hafði áður en fjárnámið fór fram  viðurkennt skriflega að umrædd álagning hafi verið mistök en hann hafði enga skýringu á því hver eða hvernig nafn undirritaðs hafi komist inn á skrá yfir virðisaukaskattsgreiðendur. Að auki voru gögn sem lögð voru fram af Jóni H. B. Snorrasyni fyrir bæjarfógeta fölsuð. Það er ekki sama hver falsar gögn í þjóðfélaginu.

1. Í sjópróf er halda átti við Héraðsdóm Reykjaness að ósk Rannsóknarnefndar sjóslysa  (samkvæmt fundarsamþykkt nefndarinnar) hinn 4. janúar 1993 vegna atviks um borð í b/v Víði EA-910. Dómarinn Guðmundur L. Jóhannesson tók tvær fals yfirlýsingar sem lagðar voru fram af lögmanninum Gísla Baldri Garðarssyni (dómsskjöl nr. 6 og 7) gildar og hafnaði kröfu undirritaðs um að gefa formanni „Nefndarinnar" Ragnhildi Hjaltadóttur (núverandi ráðuneytisstjóra Innanríkisráðuneytisins) færi á að flytja málið fyrir hönd nefndarinnar. Auk þess ásakaði Gísli Baldur Garðarsson undirritaðan um að eiga í einkastríði við útgerð Samherja á Akureyri. Dómarinn ásakaði undirritaðan fyrir ágreining við útgerðina samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins og framdi því mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað og hafnaði sjóprófinu á grundvelli falsaðra skjala sem lögð voru fram í réttinum. (Sjá skjölin (2) þar sem fölsuðu skjölin eru afturkölluð).
2. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-08318/2007. Dómari Ásgeir Magnússon. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða undirritaðan til dómþings og rak málið án þess að fara að lögum um að boða málsaðila til dómþingsins. Dómarinn hindraði það að upplýsingar kæmust að er hugsanlega hefði getað bjargað fjármagni lífeyrissjóðanna sem voru í vörslu Landsbankans og glötuðust. Dómarinn Ásgeir Magnússon er hér með ákærður fyrir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað.
3. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-08319/2007. Dómari Ásgeir Magnússon. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða undirritaðan til dómþings og rak málið án þess að fara að lögum um að boða málsaðila til dómþingsins. Dómarinn Ásgeir Magnússon er hér með ákærður fyrir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað.
4. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. M-51/2001. Dómari Eggert Óskarsson. Dómarinn framdi mannréttindaþjófnað með úrskurði sínum frá 11. janúar 2002 í máli sem Dómstjóri Héraðsdóms Reykjavíkur, Helgi H. Jónsson, sagði að hefði ekki verið til sem dómsmál þegar úrskurður Eggerts Óskarssonar var kveðinn upp. Eggert Óskarsson er hér með ákærður fyrir mannréttindaþjófnað og að fara ekki að gildandi lögum í landinu.
5. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-13455/2002. Dómari Sigurður Tómas Magnússon. Sigurður Tómas Magnússon er ákærður fyrir mannréttindaþjófnað með aðkomu sinni að umræddu máli auk þjófnaðar. Rekstur málsins utan laga og réttar með því að heimila tilefnislaus málaferli í hefndarskyni af hálfu dómarans sbr. dómsniðurstöðu. Um var að ræða fjárkröfu fyrir verk sem aldrei hafði verið unnið sbr. dómsorð í úrskurði dómarans.
6. Héraðsdómur Reykjavíkur sem ein heild er hér með ákærður fyrir mannréttindaþjófnað vegna slóðaskapar þar sem málum nr. M-121/2003 og M-140/2004 skuli ekki vera lokið enn þrátt fyrir marg ítrekaðar kröfur þar um.

Fleiri mál er hægt að koma með þar sem lög hafa verið brotin af dómurum og ekki hafa fengist leiðréttingar hjá íslenskum stjórnvöldum.

Með þessum upplýsingum er því lýst yfir að ef stjórnvöld sjá ekki sóma sinn í að leiðrétta utanlaga dóma sem kveðnir eru upp í réttarsölum á Íslandi þá er íslenskt réttarkerfi skipulögð glæpastarfsemi.

Verður nú látið reyna á það hversu mikils virði æra umræddra dómara er og þeim gefinn kostur á að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði eða aðrar álíka ásakanir sem bornar eru fram vegna lögbrota af hálfu dómaranna. Þeir geta þar haldið áfram að stela eigum undirritaðs eins og þeir gerðu með utanlaga dómum sínum.

Ástæða þessa málareksturs er lögbrot (misnotkun valds) af hálfu dómara þegar þeir nota fölsuð skjöl við úrskurði sína og halla þar með réttu máli gagnvart þeim sem lögbrotin bitna á.

Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá málin leiðrétt hefur það ekki tekist. Hæstiréttur hefur synjað beiðnum um upptöku mála til leiðréttinga á þeim misgjörðum sem framin hafa verið.

Það er talið mannlegt að gera mistök og siðuðum mönnum er hollast að leiðrétta sín mistök sé þeim bent á það.

Þeir sem ekki vilja leiðrétta sín mistök sem augljós eru hafa ekki gert mistök heldur er um ásetningsbrot að ræða og eiga þeir því engar málsbætur sbr. fjölda dóma sem upp hafa verið kveðnir af dómurum þegar sakborningar fá vægari refsingu þegar þeir viðurkenna brot sín.

Við ákærendur í þessum málum gerum okkur fullkomlega ljóst að hið íslenska dómskerfi hlýtur mikinn álitshnekki við að þurfa að sætta sig við að játa á sig mistök við uppkvaðningu dóma þar sem fölsuð gögn hafa ráðið niðurstöðum dómaranna.

Farið var fram á það að stjórnvöld skipuðu óháða aðila til að fara yfir þær ákærur sem bornar hafa verið fram og eru allar styrktar með skriflegum sönnunargögnum varðandi þær misgjörðir sem ákært er út af. Þeim beiðnum hefur verið svarað með útúrsnúningum og ókurteisi af Innanríkisráðuneytinu, Ríkissaksóknara og lögreglu fyrir utan neitun Hæstaréttar um upptöku mála.

Þegar stjórnvald sem hefur refsi- og agavald yfir þegnunum mismunar þegnunum, sem er brot á stjórnarskrá lýðveldisins, með því að leiðrétta ekki alvarleg mistök af hálfu stjórnenda, fer refsi- og agavaldið sjálfkrafa yfir á hendur einstaklinga, sem lög eru brotin á, með ófyrirséðum afleiðingum.

Þar sem aga og refsivald er í höndum ríkisins á meðan þegnum þjóðfélagsins er ekki mismunað af ráðandi öflum er það sem hér er sagt viðvörun til stjórnvalda um að verði misgjörðir stjórnvalda, dómstóla, ekki leiðrétt er ekkert annað fyrir þegnana að gera en taka aga- og refsivald í eigin hendur.

Er búið að reyna að fá leiðréttingu á þeim misgjörðum, lögbrotum, sem framin hafa verið af dómsstólum (dómurum) með beitingu falsaðra skjala við uppkvaðningu dóma undanfarin ár, án árangurs þar sem viðurkenning á misbeitingu valds af hálfu dómara yrði slík hneisa fyrir samfélagið.

Hér með er stjórnvöldum gefinn kostur á að leita leiða til að leiðrétta þær misgjörðir af hálfu dómstóla sem telja verður ásetningsbrot af hálfu dómara (þetta er viðvörun sem stjórnvöld eiga að taka alvarlega). Verði þetta ekki leiðrétt innan hæfilegs tímafrests sem ekki verður gefinn upp nánar, en hann verður ekki langur, verður aga og refsivaldið ekki í höndum ríkisins lengur heldur  í höndum þeirra einstaklinga sem brotið hefur verið á.

Verða aga og refsiaðgerðir alfarið á vegum einstaklinga ef ekki verður brugðist við og misgjörðir leiðréttar.

Hvers konar aðgerðum verði beitt til refsinga kemur í ljós þegar að því kemur.

Reykjavík 14 nóvember 2013

Kristján Guðmundsson

Rauðagerði 39

108 Reykjavík