Lagasetning Alþingis og íslenskt réttarfar.

Mistök við lagasetningu Alþingis er það að það sem er ekki bannað í lagatexta er leyfilegt að mati atvinnuþrasara á vegum auðmanna og stjórnenda fyrirtækja þótt það sé siðferðilega rangt að mati þorra landsmanna. Þetta er svo þrátt fyrir að það sé talið siðlaust af meginþorra landsmanna að atvinnuþrasarar á launum hjá auðmönnum telji að með lagasetningunni hafi Alþingismenn meint annað en orðanna hljóðan í lagatextanum.

Með þessu framferði auðmanna og atvinnuþrasara (lögmanna fyrirtækja) ríkir tvöfalt siðgæði í landinu.

Lög eru eingöngu sett til þess að auðvelda friðsamleg samskipti þegnanna en ekki til að skapa atvinnuþrösurum atvinnu.

Með vísan til þess að álit lögmanna á málaþrasi sem fer fram fyrir dómstólum þar sem margar skoðanir lögmanna koma fram er ljóst að þörf er á skýrari ákvæðum laga til að koma í veg fyrir það að íslenskt réttarkerfi sé atvinnubótavinna.

Þörf er á því að við lagasetningu þurfi að breyta um stefnu og lagatextinn sé þannig orðaður að fram komi í lagatexta það sem leyft er að gera í samskiptum manna og allt annað sé bannað.

Með þessari aðferð væri alltaf ljóst hvað mætti gera í skiptum manna í milli og hvað ekki.

Þessi óvissa sem atvinnuþrasarar þyrla upp þegar það hentar þeim og þeirra launagreiðendum yrði þá úr sögunni að 95% en ekki er fyrirsjáanlegt að 100% árangur næðist.

Þetta myndi létta á dómskerfinu og lögbrotum dómara með utanlagadómum sínum. Með þessu yrði að mestu komið í veg fyrir hefndaraðgerðir dómara gegn málsaðilum og lögmönnum þeirra.

Lagasetning alþingis virðist vera byggð upp á því að keyra í gegn afgreiðslur á lagatextum á síðustu einum til tveimur dögum löggjafarsamkundunnar hverju sinni þar sem fornaldar skipan er á störfum þingsins. Eru þetta í mörgum tilvikum lagatextar með mörgum göllum sem sniðnir eru fyrir lagaþrasarana til að gera ágreining út af með túlkun á orðanna hljóðan þótt annað hafi legið að baki. Þessi lagaþrasara túlkun nær fram að ganga þar sem allt er leyfilegt sem ekki er bannað.

Alþingis menn vinna ekki fullt vinnu ár eins og flestir aðrir þegnar landsins heldur er það slitið í sundur eins og tíðkaðist á þeim tíma þegar þingmenn þurftu að far heim til sín til að annast heyskapinn og um fengitímann. Þessi fornu vinnubrögð eru tímaskekkja og eiga Alþingismenn að skila fullu vinnuári eins og aðrir þegnar landsins. Að rjúfa þing vegna væntanlegra kosninga eins og gert er verður að teljast siðferðilega ranglátt þar sem hinn almenni þegn á ekki að þurfa að greiða fyrir kosningabaráttu þeirra er bjóða sig til þings og þar með taldir sitjandi þingmenn. Ef þingmaður þarf að heyja kosningabaráttu má veita honum launalaust leyfi frá þingstörfum.

Nauðsynlegt er ennfremur að koma því á að allur kostnaður við málarekstur fyrir dómstólum verði greiddur úr ríkissjóði og að dómurum verði gert ómögulegt að fara ekki að gildandi lögum við uppkvaðningu dóma eins og dómarar haf gert þar sem ekkert agavald er starfhæft þrátt fyrir ákvæði í lögum um refsingar fyrir misbeitingu valds sem dómurum er fengið í hendur. Þetta ákvæði yrði til þess að lög yrðu betur úr garði gerð þannig að hægt væri að fara eftir þeim (lögunum) án þess að eiga á hættu valdníðslu af hálfu fjármagnseigenda og dómara.

Ef það  væri ljóst í lögum hvað væri leyfilegt að gera og allt annað bannað yrðu samskipti þegnanna á friðsamlegum nótum nema þeirra sem alltaf brjóta lög hvernig sem þau eru úr garði gerð. Það verður að viðurkennast að ákveðinn hluti af þegnum samfélagsins fara aldrei að lögum og hluti af þeim eru fjármagnseigendur sem svífast einskis, ef einhver gróði er í augsýn, með því að sveigja orðanna hljóðan í lagatexta.

Því miður er það svo að grunur læðist að mönnum að í sumum tilvikum séu undirborðsgreiðslur niðurstaða í dómsmálum en ekki texti laganna. Er það mest áberandi þegar skjöl sem augsjáanlega eru fölsuð og niðurstaða dómsins er byggð á þeim.

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri