Söluskattur –virðisaukaskattur

Með tilkomu söluskatts/virðisaukaskatts fyrir nokkrum áratugum boðuðu stjórnvöld að tekjuskattur yrði aflagður eða stórlega lækkaður. Á þessum forsemdum var þessi skattur samþykktur á sínum tíma.

Þetta nýja skattaform átti að vera réttlátara því með því þá borguðu þeir sem eyddu mestu meira til ríkisins. Hefur oft verið notað þetta hugtak af pólitíkusum að þeir eigi að borga sem hafa efni á að eyða peningum. Þetta skattaform átti að vera allra meina bót í innheimtu skatta.

Því miður hefur raunin orðið önnur og ekki verið neitt að marka það sem komið hefur (sagt hefur verið) frá forystusauðum samfélagsins. Reynslan er orðin skattaáþján.

Með frumvarpi fjármálaráðherra um að hækka hið  lægra skattþrep (skatt á matvæli) og rök hans fyrir þeirri breytingu er álit manns sem ekki er í takt við raunveruleikann í þjóðfélaginu og yfirlýsing hans í fréttum um að ekki verði fallið frá þessari ákvörðun, sína ávísun á afsögn hans vegna hroka og lítilsvirðingar við þegna þessa lands. Rök hans um mótvægisaðgerðir á öðrum sviðum skattamála er vísbending um að þar séu eiginhagsmunirnir ráðherrans sem ráða.

Sem dæmi um hvað stefna fjármálaráðherra er vanhugsuð má benda á að í landinu eru nálægt 40.000 ellilífeyrisþegar og öryrkjar sem eyða því sem eftir er, þegar greitt hefur verið fyrir húsnæði, rafmagn, hita og skatta, í lífsviðurværi sitt, sem er að stærstum hluta matvæli.

Ef að fjármálaráðherra veit ekki betur þá finnast ekki ellilífeyrisþegar sem fá svokallaðar barnabætur og fæstir þeirra standa í stórframkvæmdum eins og ráðherra ýjar að í sínum ummælum með lækkun virðisaukaskatts á byggingavörur og lúxusvarning sem aðeins efnamenn geta keypt.

Sá hroki sem lýsir sér í orðum ráðherra hefur kallað fram álit manna hvar sem maður kemur að ekki sé að undra þetta viðhorf ráðherrans. Hann sé fæddur með gullskeið í munni og hafi aldrei  þurft að dýfa hendi í kalt vatn til að vinna fyrir sínu lifibrauði. Honum sé því ókunnugt um það ástand sem er í þjóðfélaginu þar sem talsverður fjöldi þegna sem nær ekki endum saman hvað fjármál varðar.

Í þjóðfélaginu er hópur fólks sem neitar sér um læknisaðstoð og lyfjanotkun vegna fjárhagserfiðleika. Ef ráðherra er ekki betur að sér um ástand í þjóðfélaginu en fram kemur í umræddu frumvarpi á hann að hugsa um eigið fyrirtæki og skipta sér ekki af þjóðmálum sem hann virðist ekki bera neitt skynbragð á.

Ríkisstjórn sem er svo veruleikafirrt með vísan til umrædds frumvarps ætti að víkja og leifa einhverjum, sem eru nær raunveruleikanum í þjóðfélaginu, að leysa úr þeim vanda er við blasir.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri