Meindýr glæpaverka 7. hluti. Framhald vegna umræddra mála er kært er út af.

Hvort taka þurfi dómara og berja þá til þess að þeir fari að lögum er í höndum ráðuneytis og Alþingis.

Dómarar eiga ekki að vera ósnertanlegir. Slík framkoma eins og sýnd hefur verið af dómurum leiðir fyrr en seinna til alvarlegra árekstra er kostað geta mannslíf. Er kallað af ráðandi lögbrjótum í stjórnum ríkis - - hryðjuverk.

Það var aldrei meiningin með setningu laga að þegnarnir ættu að segja hvað fælist í lagasetningunni. Lagasetning á að vera það skýrt orðuð að þegnarnir skilji lögin. Ef það slysast við lagasetningu að orðalag megi túlka á tvo vegu er það dómara að skera úr um hvor merkingin það sé sem á að gilda. Einu sinni úrskurður dómara um túlkun á lagagrein gildir svo lengi sem viðkomandi lagagrein er í gildi og hjá öllum öðrum dómurum.

Dómari á ekki að geta úrskurðað um eina túlkun á lagagrein í dag og aðra túlkun á morgun eða ef einhver málsaðili sem dómaranum er illa við fái aðra túlkun en gildandi lög kveða á um. Dómari er ekki til að úrskurða um þekkingu þegnanna á lagaákvæðum heldur til að úrskurða um það hvaða túlkun samkvæmt lögum eigi að leggja í sérhvert atvik sem ágreiningur verður um svo að þegnarnir geti farið eftir lögunum.

Þjófnaður Björgólfs öreiga er sambærilegur við þjófnað Björgólfs ríka og skal meðhöndlast á sama veg.

Það að ekki eru samræmdar dómaframkvæmdir innan dómstóls eða dómstóla um sambærileg úrlausnarefni (deiluefni) sýnir hve alvarlegir agnúar eru á réttarkerfinu.

Þjófnaður Björgólfs fátæka er ekki samkvæmt dómsniðurstöðum samskonar þjófnaður og þjófnaður Björgólfs prests eða forstjóra.

Þjófnaður af bankabókum að fyrirskipun úr ráðuneyti (ráðherra samkvæmt lögregluskýrslu) er ekki meðhöndlað af ákæruvaldinu (Ríkissaksóknara) á sama hátt og þjófnaður soltins utangarðsmanns á blóðmörskepp.

Skemmdarverk Baldvins öreiga er ekki sama og skemmdarverk Baldvins ríka að mati dómara.

Ættar og vinatengsl að ógleymdri óvild og hatri dómara út í málsaðila þróast í dómsúrskurðum eins og skolpræsarottur ef ekki verður spyrnt við fótum og leiðréttir rangir dómar.

Er það umhugsunarefni fyrir stjórnendur þjóðarinnar þegar dómarar eru staðnir að því að breyta skráningu í gerðarbók dóms án þess að þess sé getið sem breytingar.

Með tilkomu tölva til skráninga og hætt var að lát þá sem mættir voru í dómþingi kvitta fyrir að rétt væri bókað er opið fyrir dómara að breyta bókun eins og gert hefur verið.

Ekki skiptir þá máli hversu þýðingarmikil breytingin er í sjálfu málinu. Það er gjörningurinn sem slíkur sem er alvarlegur og er á svipuðu plani og óaðgæsla í framburði vitnis. Hvort sex ára fangelsi yfir dómara fyrir að breyta rangri bókun án þess að það komi fram á skráningarskjali er umhugsunarefni, en lögbrot engu síður en rangur framburður vitnis vegna óaðgæslu í framsetningu.

Það má einnig geta þess að afgreiðsla lögreglunnar er ámælisverð og skýrslur hinna löglærðu er afgreiða gögn frá embættinu er á sama lága plani og annað í réttarkerfinu. Mun ég ekki fara út í skýringar á því nema ástæða verði gefin til þess. Er það verðugt verkefni fyrir þá sem fara yfir þessi gögn að finna út úr þeim rangfærslum er þar koma fram.

Af framanrituð, vegna umræddra mála, er ljóst hvernig dómskerfið hefur brugðist og úrskurðir dómara andstætt gildandi lögum.

Fölsuð gögn notuð til ranglátrar niðurstöðu, mannréttindi ekki virt með niðurstöðum dóma sem eru ekki byggðir á gildandi lögum.

Málsaðilar sviptir eigum sínum á milljónum króna verðmætum með gróflegri misnotkun þess valds sem dómurum eru fengin.

Þeir sem halda því fram að málarekstur fyrir dómi sé og eigi að vera einvígi á milli lögfræðinga andstæðra aðila og dómari eigi að skera úr um það hvor fari með sigur af hólmi eiga að fara sjálfviljugir í geðrannsókn og leita sér lækninga.

Þeir sem halda því fram að dómarar hafi leyfi til þess að brjóta lög og vísa síðan til þess að hægt sé að áfrýja málinu til Hæstaréttar er vísbending um að réttarkerfið er réttleysiskerfi þar sem allsráðandi er það sem kallast “rússnesk rúlletta”.

Til eru þrjú þvottakerfi í dómsmálum eitt kallað Dómstólaráð og annað kallað Nefnd um dómarastörf og þriðja þvottastöðin er kölluð Endurupptökunefnd. Þessar stofnanir eru aðeins til að hvítþvo þær misgjörðir dómara sem kært er út af en ekki til að aðstoða þegnana við að ná fram stjórnarskrár bundnum rétti sínum gegn utan laga afgreiðslu dómara.

Ekki er það svo að allir dómarar falli undir það mat að vera óhæfir til starfa. Við mikil kynni af dómurum í 15 ára samvinnu við dómstóla eru allmargir prýðis menn/konur að störfum. Bæði réttsýnir og glöggir á gildi laga. Ekki verða nöfn þeirra gefin upp til að koma þeim ekki í vanda við að umgangast starfsfélaga sem hafa miður gott orð á sér.

Við eftirgrennslan í dómskerfinu er sagt að farið sé yfir mál áður en þeim sé úthlutað og gengið úr skugga um að það sé þess eðlis að úrskurð dómara þurfi til. Vinsa úr mál sem er tilbúningur kröfuhafa eins og mál E-13455/2002. Ef dómaranefnan hefði ekki verið í hefndarhug hefði þetta mál aldrei fari af stað í kerfinu.

Sú heimska sem viðgengst í dómskerfinu að dómarar hafi leyfi til að láta fara frá sér margs konar vitleysur í uppkvaðningu dóma, til að mismuna fólki, og skýla sér svo á bak við hugleysið og segja “þú gast áfrýjað þessu máli til Hæstaréttar”. Þessi framganga dómara hefur leitt til þess að um fjórðungur þjóðarinnar ber traust til dómara og réttarkerfisins. Nálægt þrír-fjórðu hlutar þjóðarinnar bera ekkert traust til dómara og réttarkerfisins.

Þeir sem bera traust til dómara eru hugsanlega þeir sem hafa notið sér afgreiðslu dómara framhjá gildandi lögum.

Ástæða þess er það sem fram hefur komið í þessum málum.

Til frekari áréttingar um ganga mála í réttarsal undir stjórn dómara ber að geta þess að dómar eru ekki kveðnir upp samkvæmt lagabókstafnum.

Andstætt lagabókstafnum fara dómarar eftir því hver þekking málsaðila er á lagabókstafnum (mistúlkun laganna). Dómarar eru aðeins með sínum úrskurði að segja að þessi eða hinn lögmaðurinn stóð sig betur í málflutningi og hafði betri talanda, og meiri orðaforða en úrskurða ekki um ágreiningsefnið er leiddi til málshöfðunar.

Orð dómara sem hann lét út úr sér í viðtali :: „Þú hefur bara verið með lélegan lögmann“ . --- Þetta segir allt um hvers konar vinnubrögð dómara viðhafa. Afgreiðsla dómarans byggist á málskrúði (fagurgala) málflutningsmanna sem hafa mismunandi talanda.

Það er ekki nóg að segja dómara hvert ágreiningsefnið er. Það þarf að tíunda það kvaða lagagrein hafi verið brotin og ráða yfir miklum orðaforða um lagaruglið sem oft er þannig að lögmenn skilja ekki sjálfir hvað þeir eru að segja.

Eins og fram kemur í úrskurðum dómara í þeim málum er hér eru tekin fyrir er áberandi bókanir dómara á mótmælum lögmanna. Mótmælum í svokölluðum MATTLOCK-STÍL sem kenndur er við vinsælan bandarískan sjónvarpsþátt þar sem uppistaðan í þáttunum var mótmæli lögmanna á skýringum andstæðingsins.

Þetta þýðir að dómari kveður upp sinn úrskurð á grundvelli þekkingar og orðaforða þess eða þeirra er flytja málið og er þá óháð því hvað stendur í lagabálkum sem í gildi eru og varða ágreiningsefni. Ágreiningsefnið er aukaatriði. Það er ekki dæmt í máli á grundvelli þess málefnis sem deilt er um.

Málsmeðferð fyrir dómi er hreinn skrípaleikur. Dómarar skera einungis úr um þekkingu lögmanna og tjáningarmáta án þess að meginmálið skipti máli, það er ágreiningsefnið sem deilt er um.

Slík meðferð í úrskurði máls er ekkert annað en gróf blekking gagnvart þegnum þjóðfélagsins.

Það mætti fækka dómurum um 50% og einnig lögmönnum ef eitthvað væri að marka uppkvaðningu dóma sem kveðnir eru upp.

Dómar eiga að vera til að fyrirbyggja mistúlkun þegnanna á gildi laganna svo að þegnarnir geti farið eftir lögunum án árekstra. Vegna þess skrípaleiks sem fram fer í dómssölum hefur ætlunarverk með setningu laga og skipun á úrskurðarvaldi dómara mistekist.

Skemmdarverk sem unnið er á ekki að vera löglegt þótt vinir eða þeir sem eru nákomnir dómurum framkvæmi verknaðinn. Friðhelgi heimilis á að vera jafnt fyrir alla og ekki sér afgreiðsla fyrir vini dómara eða frændur.

Ef lögin eru ekki túlkuð af dómurum á sama veg fyrir alla þegna þjóðfélagsins eins og skýrt er kveðið á um í stjórnarskrá lýðveldisins er um lögbrot að ræða.

Að einn dómari geti haft sérskoðun á ákvæði laga eins og fram kemur varðandi úrskurð frá 11. janúar 2002 þegar dómstjórinn hefur allt aðra skoðun á sama málefni eins og fram kemur í bréfi hans um að máli M-51/2001 hafi lokið við framlagningu matsgerðar hinn 2. nóv. 2001 er dæmi um sirkussýningu dómskerfisins. En dómarinn endurskipaði matsmanninn þrátt fyrir að hann hafi vanrækt starfið og matsbeiðendur krafist þess að skipaður yrði nýr matsmaður samkvæmt ákvæði einkamálalaga 91/1991.

Slíkt ósamræmi í úrskurði dómara og viðhorfi dómstjóra sýnir að réttarkerfið í landinu er markleysa og í ætt við rússneska rúllettu.

Við ráðningu á lögmanni til að reka mál fyrir dómi biður lögmaðurinn um að skjólstæðingur sinn leggist á bæn og vonist til að ákveðnir dómarar verði ekki settir í málið. Slíkt viðhorf af hálfu lögmanna segir sína sögu um viðhorf til þess réttlætis sem ríkir á Íslandi. M.ö.o. rússneska rúllettan er ríkjandi í störfum dómastóla á Íslandi.

Það að niðurstaða sem menn fá í dómsmáli fari eftir því hvaða dómari fái málið til úrskurðar. Það þýðir að ekkert samræmi er í afgreiðslu mála fyrir dómstólum heldur happa og glappaaðferðin (rússneska rúllettan) hvaða dómaranefna fær málið til úrskurðar.

Meðferð máls M-51/2001 og E-13455/2002 er dæmigert fyrir þá heimsku og ósvífni er viðhöfð er af réttarkerfinu (dómstól/dómurum) gagnvart þegnum þessa lands. Mannréttindabrot við afgreiðslu mála nr. 15/1991 fyrir Hæstarétti, sjóprófi við Héraðsdóm Reykjaness hinn 4. janúar 1993 og mála E-08318/2007 og E-08319/2007 hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, með notkun á fölsuðum gögnum er svo augljós auk mannréttindabrots í máli E-12192/2001, Héraðsdóm Reykjavíkur, þegar ofbeldið er lögleitt af dómara Grétu Baldursdóttur.

Ég geri mér ljóst að sumir koma til með að halda því fram að þetta sé bara röfl í mér vegna tapaðra mála. Tapaðra mála á grundvelli réttarfarsnauðgana.

Þeir sem þannig hugsa eru þeir sem hagnast á ranglætinu í þjóðfélaginu í formi mannorðsmorða og mannréttindaþjófnaðar.

Konurnar sem kvartaða hafa undan áreitni kirkjunnar manna voru mörg ár í sinni baráttu.

Það sem vekur undrun fólks í sambandi við kröfu dómara um að matsgjörð, sem dæmt er eftir komi frá matsmanni sem skipaður er af dómara, er afgreiðsla dómstóls í ofangreindum matsmálum M-51/2001 og E-13455/2002. Matsgjörðir dómkvadds matsmanns eru tvívegis (tvær matsgjörðir) dæmdar einskis virði og síðan hunsar embættið afgreiðslu á nýjum matsbeiðnum til að ljúka málinu.

Ekkert ákvæði finnst í lögum um þessa skyldu eða kröfu dómara aðeins heimildarákvæði. Ef þetta ákvæði í lögum um skyldu til að hafa kostnaðarmat dómkvadds matsmanns er óskað eftir ábendingu um það hvar í lögunum. Ættu dómarar að sjá sóma sinn í að skipa menn til starfans sem eru hæfir til að sinna starfinu og ekki að endurskipa amlóða eins og gert var í téðum málum.

Síðan kemur að því að dæma bætur vegna áætlaðs tjóns þá skiptir engu hvað stendur í matsgjörðinni. Undirritaður hefur sannanir fyrir því að dómarar skáru metið tjón, sem dómkvaddur matsmaður hafði komist að ætlað tjón væri, niður um rúm 50% af matsfjárupphæðinni. Þær sannanir eru í útgefnum dómum Hæstaréttar.

Mat á tjóni til fjár skiptir engu máli því dómarar fara ekkert eftir því. Mat og skipun matsmanna er aðeins skrípaleikur sem er tekinn upp af dómurum til að þykjast vera miklir menn. Mat dómkvadds matsmanns er einskis virði þegar kemur að meðhöndlun dómara á málinu. Þá er það hinn ósnertanlegi (dómarinn) sem ræður.

Þessi barátta er hafin. Hvort hún verður friðsamleg eða á annan hátt er í valdi ráðamanna þjóðarinnar á hverjum tíma. Það kemur að því að sé fólki misboðið eins og kannanir sýna varðandi traust á dómskerfinu þá verður bylting gerð. Hvort það verður búsáhaldabylting eða blóðug bylting ræðst af viðleitni stjórnvalda og Alþingis til að leiðrétta mistök og valdníðslu dómara.

Mistök dómara eiga þeir sjálfir að hafa manndóm í sér til að leiðrétta. Þar sem skortur er á manndómi, og ekki virðast sumir þeirra hafa samvisku eða “BESTU VITUND” eins og ætlast er til að matsmenn og hinn almenni þegn hafi, þá fer illa að lokum.

Ef það er framtíðar réttarfar á Íslandi að dómarar geti að geðþóttaákvörðunum svift þegnana eigum sínum með utanlaga afgreiðslum í dómum eða hunsað að afgreiða mál eins og matsmál árum saman leiðir það til þess að mál verða afgreidd með fyrri alda tækni að vega mann og annan.

Það að Héraðsdómur Reykjavíkur hafi ekki afgreitt matsmálin M-121/2003 og M-140/204 eins og matsbeiðnirnar hljóða upp á, að dómari úrskurði um gildi matsgerðar og þóknun fyrir matsgjörð samkvæmt ákvæði laga nr. 91/1991, sýnir hver niðurlæging dómstólsins er. Allar bréfaskriftir við embættið sýna hvers konar hringlandi á sér stað innan embættisins.

Hvort ástæða verði gefin af stjórnvöldum til vígaferla vegna aðgerðarleysis kemur í ljós. Verði ekki fundin friðsamleg lausn á þessum málum með leiðréttingum og bótum fyrir fjárhagstjón er aðilar hafa orðið fyrir er ekkert annað eftir en að vega mann og annan að hætti fornmanna. Sjálfdæmi dómara í eigin lögbrotum kemur aldrei til greina.

Eftir kynni af dómurum (hinum ósnertanlegu) og dómstólum og störfum þar í 50 ár þá verð ég ekkert undrandi þótt fréttir berist einn dag um að dómari hafi verið aflífaður vegna ólöglegs athæfis í starfi.

Hinir ósnertanlegu eru snertanlegir.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri.