Meindýr glæpaverka 9. hluti.

Þar sem ekki hefur komið fram vilji stjórnvalda til friðsamlegrar lausnar á þeim málum sem kærð hafa verið vegna utanlagadóma og réttarfarsnauðgana af hálfu dómara hins íslenska réttleysis er nauðsynlegt að fara þá leiða að svæla meindýrin út. Verður látið reyna á það hvort hugrekki valdníðinga réttarkerfisins nái út fyrir misþyrmingar þeirra á réttarkerfinu í réttarsal og skjóli embættanna. Þeir aðilar sem ákærðir eru hafa notið skjóls af embættum sínum við ódæðisverk sín sem eru mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður. Samkvæmt ákvæði 32. greinar laga um störf dómara eru hinir siðblindu og gjörðir þeirra á ábyrgð ríkisins og þeir sjálfir ábyrgðalausir. M.ö.o. lög landsins ná ekki yfir ódæðisverk þeirra nema ábyrgð ríkisvaldsins. Þeir eru friðhelgir nema þeir verði aflífaðir af þeim sem níðingsverk þeirra (dómaranna) hafa bitnað á. Glæpir sem framdir eru af þeim sem hafa komið sér í starfstöður sem taldar eru til æðstu stjórnenda ríkisins fást ekki rannsakaðir af lögreglu eða Ríkissaksóknara þar sem verið er að hylma yfir framin lögbrot þessara aðila.

Á það skal bent sérstaklega að margir íslenskir þegnar hafa verið sviptir embættum fyrir minni sakir en hér um ræðir.

Dómstóll er stofnun sem á að skera úr um það hvernig túlka eigi ákvæði tvíræðni laga með hliðsjón af því hvernig samskipti þegnanna eigi að vera á friðsamlegum nótum og á úrskurðurinn eingöngu að vera með tilliti til lagabókstafarins.

Einn dómur skal gilda hvað varðar skilning á því atrið laga sem úrskurðað er í.

Dómari hefur ekkert leyfi til þess að víkja frá orðanna hljóðan í gildandi lögum. Dómari sem horfir framhjá gildandi lögum, eins og einn sagðist gera (((S.T.M. sagði að það væri horft fram hjá því þótt reikningur fyrir matsgerð kæmi frá fyrirtæki))), er lögbrjótur og réttarfarsnauðgari.

Ég mun sýna hér sambærilega framkomu hvað varðar fyrirlitningu og lítilsvirðingu gagnvart embætti Hæstaréttar, Héraðsdóms Reykjavíkur, Héraðsdóms Reykjaness og starfsmönnum þeirra og mér hefur verið sýnd af siðblindum réttarfarsnauðgurum, er starfa eða hafa starfað hjá þessum embættum, með utanlaga dómum sínum. Verður engin breyting þar á af minni hálfu fyrr en viðurkenning og skrifleg afsökunarbeiðni liggur fyrir af hálfu stjórnvalda og stjórnenda þessara embætta hvað varðar lögbrot þessara aðila sem ákærðir eru svo og greiðsla bóta vegna kostnaðar og tjóns er þeir hafa valdið þolendum utanlagadóma með sinni siðblindu svo og dráttarvexti af útlögðum kostnaði, auk þess greiðslu miskabóta.

Það skal viðurkennt að það er erfitt fyrir suma dómara að viðurkenna sóðalega og siðblinda framkomu sína við dómsuppkvaðningar vegna þeirrar smánar er slíkt veldur þeim en slíkir menn eiga að hugsa áður en hrokinn og hefndarþörfin tekur völdin í skítugu sálarlífi þeirra.

Verður erfitt að sjá það að um hafi verið að ræða mistök í starfi af hálfu þessara aðila þar sem ekki hefur fengist leiðrétting á þeim utanlaga dómum sem hafa verið kveðnir upp. Er í öllum tilvikum mönnum ljóst öðrum en siðblindum dómurum að um er að ræða lögbrot þar sem ekki hefur verið farið eftir ákvæðum gildandi laga um störf dómara.

Það hefur verið viðurkennt sem reisn hverrar persónu er verður á mistök ef hún (persónan) biðst afsökunar og gerir sitt besta til að leiðrétta mistökin. Þeir sem hér eru til umræðu, sem siðblindir, hafa hafnað og hunsað að viðurkenna að um mistök hafi verið að ræða og því er um að ræða ótvíræðan ásetning þessara aðila að fremja þau lögbrot er þeim eru eignuð og eiga því engar málsbætur.

Ég á von á því að aðilum sem ásakaðir eru mislíki og reyni að beita ákvæðum laga um meiðyrði vegna þess sem hér er skrifað. Við slíkum þankagangi er rétt að hafa það hugfast að framsetning dómara um að þessi og hin ummælin séu dæmd dauð og ómerk eru jafn auðvirðuleg og syndaaflausn kirkjunnar fyrr á öldum. M.ö.o. að um mútugreiðslur er að ræða til friðþægingar eins og aflátsgreiðslur til syndafyrirgefningar kirkjunnar. Orð sem sögð eru eða skrifuð (svo og aðrar athafnir mannsins) standa á meðan nokkur talar eða skilur tungumálið og þar með dómsorð utanlagadóma.

Sú persóna sem fær fullnægingu við orðskrúð dómara sem lýsir sögð eða skrifuð orð dauð og ómerk er á andlegu stigi eiturlyfjasjúklings sem er á trippi í sæluvímu eiturlyfja.

Umræddar persónur sem kallaðir eru dómarar hafa engan rétt til þess að misnota starfsaðstöðu sína til að svívirða þegna þessa lands með siðblindu sinni í gjörðum sínum sem eru andstætt gildandi lögum í landinu.

Í íslenskum lögum er hvergi hægt að finna heimild fyrir þá sem kallaðir eru dómarar til að svívirða gildandi lög í landinu með siðblindum utanlaga dómum sínum en skýrt ákvæði um að dómari skuli aðeins dæma eftir lögum landsins. Hver sá dómari sem hefur vanvirt lög landsins er nauðgari laganna, m.ö.o. réttarfarsnauðgari.

Það er eins með marga íslenska dómara og núverandi páfi lýsir undirmönnum sínum. Hann lýsir þeim sem óheiðarlegum framapoturum sem svífist einskis til þess að ná meiri völdum og níðast á þeim sem minna mega sín. Það sama á við um marga íslenska dómara.

Þar sem mér á að vera tryggt málfrelsi og tjáningarfrelsi samkvæmt stjórnarskrá mun ég ekki skirrast við að beita því gegn þeirri svívirðulegu lágkúru sem íslenskt réttarkerfi hefur verið þvingað niður í af siðblindum óþokkum, kallaðir dómarar, og kemur best fram í skoðunum landsmanna á gæðamati réttarkerfisins. Það að aðeins um 25% þjóðarinnar lítur jákvæðum augum á réttarkerfið sýnir svo ekki verður um villst að þessi 25% er sá hluti þjóðarinnar sem nýtur góðs af utanlagadómum og siðblindu hins íslenska réttarkerfis.

Í íslenskum lögum finnst ekki stafur um það að dómari skuli úrskurða um merkingu orðs eða orða sem ekki stendur í lögunum. Öll afskipti dómara er varða merkingu orðs eða orðasambanda sem ekki standa í lagabókstafnum lýsir siðblindu viðkomandi dómara og slíkt framferði er brot samkvæmt 24. gr. og 32. gr. laga um störf dómara (dómstóla). Á það skal bent sérstaklega að pólitískar ranghugmyndir manna um merkingu einstakra orða eiga ekki að hljóta hagsmunatengdan úrskurð dómara.

Ég er við því búinn að dómarar hafi talið hve oft hefur verið minnst á réttarfarsnauðgun, siðblindu, mannréttindaþjófnað o.fl. og hugsanlega séu þeir búnir að reikna út sektarfjárhæðina fyrir þau ummæli.

Ekki er ástæða til að óttast slíkan útreikning því viðkomandi dómari er að reikna út eigin siðblindu og réttarfarsnauðgun.

Nöfn hinna ákærðu eru eftirfarandi og kæruatriði:

Pétur Hafstein fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðrún Erlendsdóttir fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur Jónsson fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur L. Jóhannesson fv. héraðsdómari mál (sjópróf) frá 4. janúar 1993 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Eggert Óskarsson héraðsdómari mál M-51/2001 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Sigurður T. Magnússon fv. héraðsdómari mál E-13455/2002 siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ásgeir Magnússon héraðsdómari mál E-08318/2007 og E-08319/2007 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ragnhildur Hjaltadóttir ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu var að hylma yfir lögbrot þegar hún neitaði að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar 4. janúar 1993 vegna þeirrar hneisu er það ylli Rannsóknarnefnd sjóslysa þegar upplýst yrði um framlagningu falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna.

Jón H. B. Snorrason starfsmaður lögreglunnar á Höfuðborgarsvæðinu braut lög varðandi innheimtu fyrir Tollstjóraembættið þegar hann gaf falska áritun á skjal sem notað var til úrskurðar á ólöglegu fjárnámi (fjárkröfu án neinnar lagastoðar nema fölsun gagna).

Komi til málaferla á grundvelli meiðyrðalöggjafar verður það fyndinn málarekstur þar sem allir dómarar eru vanhæfir til að úrskurða í málunum vegna tengsla og stéttarsambanda. Þessi sambönd dómara innbyrðis sem samstarfsaðila gera þá vanhæfa og með aðkomu þeirra yrði um að ræða að lögbrjótarnir fengju dómsvald í eigin lögbrotum, m.ö.o. sjálfdæmi. Er málið flóknara en það því allir löglærðir í landinu eru vanhæfir vegna stéttartengsla þar sem margir þeirra bíða eftir að komast í stöðu dómara eða hæstaréttardómara.

Spurt hefur verið af lögspekingum hvaða máli þetta skipti þessi kærumál sem hér eru lögð fram.

Þessi spurning lýsir þeirri fasista skoðun sem einkennir marga löglærða aðila.

Samkvæmt því er það ekki lagabókstafurinn sem ræður heldur spennan sem ræður ríkjum í dómssal í því að spila rússneska rúllettu. Spennan er ríkir við málflutning fyrir dómi er aðalatriðið og því orðskrúði sem einkennir málflutning óháð því hvert eðli máls er sem deila málsaðila snýst um. Lagaspekingarnir fá greitt hvort sem mál vinnst eða tapast.

Ekki er enn ljóst hvort þeir sem ákærðir eru hafi kjark til þess að leita á náðir dómstóla á grundvelli meiðyrðalöggjafar eða hvort reynt verði að þegja málin í hel vegna þeirrar smánar er það ylli sakborningum að opinbera þá siðblindu er viðgengist hefur í réttarsölum á Íslandi.

Ísland er fasistaríki með því stjórnarfyrirkomulagi sem viðgengst þar sem vald auðsins ræður en ekki lýðræðisríki þar sem gildi laganna (eða lagabókstafanna) eru í heiðri höfð.

Að klappa á rass á konu hefur kostað menn embætti en fölsun og notkun falsaðra skjala og brot á mannréttindum fólks af hálfu dómara er ekki refsivert og allt gert til að hylma yfir slík lögbrot.

Rétt þykir að geta þess að skriflegar sannanir eru fyrir hendi varðandi öll lögbrotin sem kært er út af.

 

Reykjavík 17. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12—2

109 Reykjavík.