Meindýr glæpaverka 15. hluti.

Í framhaldi af grein Meindýr glæpaverka nr. 14 var undirrituðum stefnt til greiðslu þóknunar fyrir tvær matsgjörðir þrátt fyrir að ekki hafi verið óskað eftir nema einni matsgjörð.

Mál E—13455/2002. fór í hendur dómarans Sigurðar T. Magnússonar. Stefnan og krafan um greiðslu kom frá fyrirtækinu Garðyrkja ehf. útgefin 4. september 2002. Fyrsta dómþing 1. október 2002.

Samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins voru framlögð skjöl:

1. Reikningur

2. Innheimtubréf.

Eru skrautlegar lagatilvitnanir er fram koma í bókun í gerðarbók dómsins.

Af gögnum sem komu fram var aðeins reikningur frá fyrirtæki. Krafist var að fram yrði lagt eitthvað annað er styddi umrædda fjárkröfu. Dómarinn brást við með því að segja að það kæmi seinna.

Var krafist frávísunar á kröfunni þar sem aldrei hafi verið um nein samskipti (viðskipti) við umrætt fyrirtæki. Eftir all nokkurt þras við dómarann þar sem hann lýsti því yfir að dómarar horfðu fram hjá því þótt reikningar kæmu frá fyrirtækjum matsmanna. Dómarinn viðurkenndi að horft væri fram hjá gildandi lögum landsins. Það væri ekki lögin sem réðu heldur GUÐ í stöðu dómara, svín sem var jafnari en aðrir þegnar samfélagsins (Orwell).

Var dómarinn spurður að því hvort reikningur frá Eimskipafélagi Íslands hf. yrði tekinn gildur ef forstjóri þess fyrirtækis yrði skipaður sem matsmaður. Brást dómarinn ókvæða við þeirri spurningu og hreytti út úr sér að það horfði allt öðruvísi við ef forstjóri þess fyrirtækis (EIMSKIP) yrði skipaður matsmaður.

Svar dómarans var lýsing hans á þeirri fyrirlitningu er hann (dómarinn) hafði á gildandi lögum. Það væri ekki sama hver það væri þegar kæmi að túlkun laganna. Dómarinn hafnaði frávísun málsins og lýsti því yfir að með samþykki á frávísun kæmi bara ný stefna frá matsmanninum, sem var viðurkenning á lögleysu hans, dómarans.

Eftir frávísunina kom nýr kafli í réttarfarssögu Íslendinga. Dómarinn hóf upp raust sína og sagði að dómarar liðu það ekki að matsmenn fengju ekki greitt fyrir matsgjörðir sínar. Var þetta rætt fram og til baka og dómarinn þar með kominn í innheimtustarf fyrir stefnanda sem hann hafði enga lagalega heimild til. Í málflutningi dómarans kom fram að greiða ætti fyrir matsgerð hvort sem matsgerð væri nothæf og samkvæmt matsbeiðni eða ekki. Greiða, greiða, greiða voru einkunnarorð dómarans. Framferði dómarans var brot á lögum um störf dómara.

Mál þetta snerist um réttmæti fjárkröfunnar og var það eina starfið sem dómari hafði heimild til að sinna ( hvert var lagagildi fjárkröfunnar). Í málflutningi stefnanda kom fram að um væri að ræða krafa um greiðslu fyrir tvær matsgerðir þótt fyrri matsgerð hefði verði dæmd einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðninni. Upphæð kröfunnar var rúmlega tvöföld fjárhæð sem krafist var fyrir ónothæfa matsgerð frá október 2001.

Næstu þingfundir fóru í innheimtustörf dómarans því hann neitaði að fram yrðu lagðar einhverjar sannanir fyrir fjárkröfunni. Var ekkert annað rætt en réttur matsmanna til greiðslu fyrir störf sín. Dómþing 19. desember, 10. janúar 2003, 20. febrúar, 28. febrúar, 24.mars, 9.apríl, 1.október og 21. október 2003. Öll þinghöld fram að aðalmeðferð málsins hinn 1. október gengu út á það af hálfu dómarans að krefjast greiðslu fyrir hönd matsmannsins, þ.e. innheimtustarfið --greiða, greiða, greiða.

Matsgjörðin sem varðar fjárkröfuna var fyrst lögð fram hinn 24. mars 2003.Var skjalið lagt fram án þess að það væri áritað af dómara um framlagningu. Á þessu skjali sáust engin merki um að það hefði verið lagt fram í þinghaldi 27. maí 2002 hjá Eggerti Óskarssyni. Innheimtustörf dómarans héldu áfram þar til við aðalmálsmeðferð hinn 1. október 2003.

Dómur var kveðinn upp 21. október 2003. Í þeim úrskurði varð dómarinn að éta ofan í sig allar tilraunir til innheimtu fyrir stefnanda sem var starf sem ekki kom við dómarastarfinu en knúið áfram af annarlegum hvötum dómarans Sigurðar T. Magnússonar.

Sú auðvirðulega framkoma dómarans að krefjast þess að eiginkonan mætti í þinghaldi þótt hún yrði að klæða sig upp á spítala til að mæta því annars yrði um útivistun að ræða kristallast í þinghaldi 1. október er dómarinn lýsti því yfir þegar málflutningur skyldi hefjast að eiginkonan þyrfti ekki að vera viðstödd og fékk leyfi til að yfirgefa réttarsalinn.

Þetta framferði dómarans lýsir þeirri lögleysu sem viðgengst í starfi dómara við íslenska dómstóla og mikilmennskubrjálæði er fram kemur í störfum þeirra.

Niðurstaða dómsins var andlegt áfall hjá dómaranum. Eftir framlagningu á umræddri matsgjörð var strax ljóst að um var að ræða annað plagg sem var einskis virði, plagg sem kallað var matsgjörð. Var plaggið í engu samræmi við matsbeiðni frekar en fyrri matsgjörð. Innheimtustarf dómarans í heilt ár hafði mistekist og hótanir hans að engu hafðar.

Í dómsorðum stendur: „Líta veður svo á að stefndu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins (í mars 2003 (innskot undirritaðs)). Með hliðsjón af því og hinni svokölluðu útilokunarreglu þykja varnir stefndu sem lúta að matsgerðinni sjálfri nægjanlega snemma fram komnar og komast þær að í málinu.“

Í þessum orðum kemur fram siðblinda dómarans að virða ekki kröfu stefndu um að lagðar yrðu fram sannanir í málinu. Dómarinn þurfti að ná fram hefndum og dró afgreiðslu á málinu í heilt ár sem hefði verið hægt að afgreiða á fyrsta dómþingi sbr. meðfylgjandi afrit dómsorða, sjá myndrit.

Þau hörðu orð sem felast í dómsorðum í garð matsmanns fyrir vanrækslu við gerð matsgerðarinnar sýna hverslags skrípaleikur fer fram í réttarsölum. Mál sem hægt var að afgreiða á einum degi var dregið af dómara í hefndarskyni í rúmt ár. Dómarinn ætlaði sér, með því að draga afgreiðsluna, að dæma stefndu til greiðslu dráttarvaxta því hann var svo viss um að matsgjörðin væri samkvæmt matsbeiðni. Af þeirri ástæðu dró þessi siðblindi dómari að sinna skyldu sinni og krefjast framlagningar á sönnunargögnum. Ef matsgerðin hefði verið samkvæmt matsbeiðni hefði dómarinn aldrei viðurkennt stöðu stefndu til varna vegna skorts á sönnunum.

Dómarinn (innheimtumaðurinn) ætlaði sér að kúga stefndu til greiðslu fyrir einskisvert plagg auk dráttarvaxta sem hefði kostað ný réttarhöld til að fá endurgreitt það sem greitt hefði verið fyrir matsgjörð sem var einskis nýt.

Dómari án virðingar stal af stefndu í málinu málsvarnarlaunum vegna málaferla sem efnt var til að tilefnislausu af tómri hefndarþörf siðblinds dómara. Eins og kemur fram í dómsorðum bera aðilar máls hvor um sig sinn kostnað af rekstri málsins.

 

  Ekki lét dómari án virðingar Sigurður Tómas Magnússon þar við sitja.

Í krafti embættisins, og það er að dómarinn ræður, fékk hefndarþörfin útrás í bókun á eftirfarandi.

„Þá hefur málatilbúnaður þeirra í máli þessu einkennst af lítt rökstuddum gífuryrðum og reiðilestri í garð gagnaðila og dómstólsins. Er málatilbúnaður þeirra að þessu leiti ámælisverður“.

Sannleikurinn í málinu er að falsbókun dómarans dæmir sig sjálf. Skortur á sönnunum fyrir vörnum gegn fölsuðum reikningi, innheimtustörf og hefndarþörf dómarans eru aðalsmerki þessa máls.

Við flutning málsins var varnarræðan fimm blaðsíður A-4 og í byrjun upplestrar hennar fór dómarinn fram á að fá að taka afrit af því sem skráð var því það myndi auðvelda honum vinnuna.

Var dómarinn spurður að því hvort það væri lagaskylda að leggja slíkt fram skriflega. Ef ekki væri lagaskylda fyrir hendi til þess fengi dómarinn ekkert. Þessi orð leiddu dómarann áfram í hefndarhug og valdníðslu þar sem hann réði hvað bókað er í gerðarbók dómsins.

Það var ekki bókað um ósk dómarans um afrit gagna né svarið sem hann fékk. Það var heldur ekki bókað af dómaranum framburður matsmannsins að reikningurinn væri fyrir tvær matsgerðir né kröfur stefndu um framlagningu sönnunargagna.

Rétt þykir að geta þess að við málflutninginn var matsmaðurinn kallaður til þess að gefa skýrslu um málsmeðferðina, sem vitni.

Eftir fyrstu fimm spurningar sem lagðar voru fyrir hann, neitaði hann að svara þeim öllum þar sem hann hefði með svörum sínum verið kominn með réttarstöðu grunaðs manns. Þá sagði matsmaðurinn að verið væri að lítillækka sig með þessum spurningum.

Dómarinn sá að réttarstaða matsmanns var orðin önnur en vitnis, eða staða grunaðs manns, og heimilaði honum að yfirgefa vitnastúkuna. Ástæða þess að dómarinn leyfði ekki frekari spurningar kemur fram í hörðum orðum dómarans um vanrækslu matsmannsins eftir að hafa ekki tekið alvarlega ádrepu fyrri dómara þegar fyrri matsgjörð var úrskurðuð einskis virði.

Niðurstaðan er tilefnislaus málarekstur og innheimtustörf dómara í rúmt ár af stjórnlausri hefndarþörf dómarans. Dómarinn ætlaði að kúga matsbeiðendur til að greiða hvað sem það kostaði og sýna með því að hann væri hæfur innheimtumaður.

Spyrja má: Hvernig geta innheimtustörf af hálfu dómara samrýmst dómarastarfinu?

Það eina sem var innan verksviðs dómara, án virðingar, var að úrskurða um lögmæti þeirrar fjárkröfu er málið snerist um. Kröfu um greiðslu fyrir tvær matsgerðir og önnur þeirra þegar dæmd einskis virði og sú seinni reyndist einnig innihaldslaus þegar rann af dómaranum hefndaráráttan.

Það skal viðurkennt að eftir framkomu dómarans varðandi mál þetta og rekstur þess var hann ekki ávarpaður „Yðar háæruverðugi dómari“. Hann fékk enga sérmeðferð sem guð eða einhver sem væri jafnari en aðrir þegnar ríkisins eins og svínin í sögu Orwells. Enda engin virðing borin fyrir dómurum eftir kynni af þeim sem halda sig guði sem allir eigi að lúta.

Að vel athuguðu máli þá brást „besta vitund“ matsmannsins, ef hann hafði bestu vitund eins og gert er ráð fyrir í lögunum nr. 91/1991. Ekki er þess getið í dómsorðum, hvorugu málinu, hvernig dómari stóð að lagfæringu á „bestu vitund“ matsmannsins svo hann gæti endurskipað hann.

Rekstur þessa máls var tilefnislaus frá upphafi og sýnir þá óráðssíu sem á sér stað í dómskerfinu á Íslandi þar sem það eru ekki lögin sem eru leiðarljós dómaranna heldur persónulegir hagsmunir og hefndarárátta þeirra.

Varðandi falsbókanir dómara eins og minnst hefur verið á í þessum skrifum um Meindýr glæpaverka verða falsbókanir viðvarandi vandamál í íslenskri réttarsögu þar til komið verður upp sambærilegum búnaði og það sem kallað er svarti kassinn í flugvélum. Búnaður er skráir allt er fram fer í réttarsal svo aðilar máls geti séð og sannað falsbókanir dómara ef þeir (dómararnir) legðu út í slík lögbrot eftir tilkomu slíks hljóðupptökubúnaðar.

Framhald auðvirðulegs embættis Héraðsdóms Reykjavíkur kristallast í framhaldi á beiðni um skipun á nýjum matsmanni svo ljúka mætti matsgjörð. Krafist var skipunar á nýjum matsmanni eftir niðurlægingu réttarins með tvær mislukkaðar matsgjörðir, Auk þess var krafist að dómstóllinn (dómarinn) úrskurðaði um gildi þeirrar matsgjörðar svo og þóknun til handa matsmanni. Þetta kemur fram í skriflegri matsbeiðni.

Þessu matsmáli er ekki lokið enn og engin svör fást frá embættinu. Mál M-121/2003 svo og mál er kom upp eftir fyrri málarekstur M-140/2004 vegna áframhaldandi skemmdarverka skemmdarvargins. Málum þessum er ólokið hjá embætti Héraðsdóms Reykjavíkur, án virðingar, eftir rúm ellefu ár.

Endanleg niðurstaða í þessu máli er siðblinda dómarans, mannréttindaþjófnaður, þjófnaður á málsvarnarlaunum stefndu vegna tilefnislausra málaferla og réttarfarsnauðgun.

Reykjavík 28. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík