MEINDÝR GLÆPAVERKA 18. KAFLI.

Þar sem ekki hefur verið sýnd viðleitni til að leiðrétta utanlagaafgreiðslur ódæðismanna hins íslenska réttarkerfis sem byggt er upp á hefndarþorsta ódæðismanna sem kallaðir eru dómarar er rétt að fram komi.

Undirritaður hefur sjálfsvarnarrétt, þ.e. að verja sig gegn glæpum sem framdir eru af æðstu mönnum íslensks samfélags þegar stjórnendur landsins hunsa kærur á hendur lögbrjótunum (dómurum) og vanvirða mannréttindi kærenda.

Af framanrituðu er réttur til að hefjast handa við refsiaðgerðir á hendur ódæðismönnum hins íslenska ríkis og hvort farið verður í að refsa þeim á sama hátt og öðrum meindýrum kemur í ljós. Hvenær, hvar og hvernig sú athöfn fer fram er framtíðin.

Menn drepa ekki meindýr, sem kölluð eru, nema að þau séu til tjóns fyrir aðila. Rottur í skolpræsum borgarinnar eru ekki eltar uppi og drepnar nema að þær verði sýnilegar utan síns yfirráðasvæðis. Meindýr samfélagsins sem misnota aðstöðu sína til ódæðisverka, eins og dómarar, eru víða aðgengileg.

Ljóst er að þessi yfirlýsing vekur ekki upp fögnuð hjá steinrunnu framkvæmdavaldi sem hylmir yfir lögbrotin og hugsanlegt að einhver viðbrögð verði en að hverju þau snúast er enn óljóst.

Framkvæmdavaldið getur sent svartstakkana sína til að sækja mig og lokað mig inni um tíma með tilheyrandi kostnaði sem leiddi til málareksturs fyrir dómi. Væri það kærkomin lausn til að koma hinu glæpsamlega framferði dómara á framfæri við fjölmiðla. Einn hængur er þó á slíku þar sem sömu glæpamenn og ákærðir eru fengju sjálfdæmi í sínum ódæðisverkum.

Væri slíkt í anda þess sem á undan er gengið um yfirhylmingu á ódæðisverkum dómara og annarra stjórnenda landsins. Kostnaður við fangelsun er umtalsverður og vandamál með yfirfull fangelsi og fjöldi manna sem bíður eftir afplánun refsidóma.

Annar kostur framkvæmdavaldsins er að hafa menn til að fylgjast með öllum ferðum mínum með tilheyrandi kostnaði fyrir ríkiskassann en gæti lækkað kostnað við greiðslu atvinnuleysisbóta með fjölgun á starfandi mönnum því þörf væri á að minnsta kosti 6 mönnum sennilega 10 til að geta fylgst með ferðum mínum allan sólarhringinn. Fræðilegur möguleiki væri á að setja GPS tæki á bílinn minn svo fylgjast mætti með ferðum mínum á lögreglustöðinni en þá kemur upp spurningin hvort viðbragðsflýtir lögreglunnar yrði nægur þegar refsing færi fram því hún tekur ekki nema fáeinar sekúndur. Vandamálið verður enn umfangsmeira þegar fleiri bíða eftir að taka að sér slík verk með fingursmellum, eins og fram kom við birtingu á greininni MEINDÝR GLÆAPAVERKA NR. 11.

Að ekki þurfi annað en gefa smell með fingrum til að fá hjálp við aðgerðir eins og hér er fjallað um þá vandast málið fyrir lögreglu og framkvæmdavaldið nema að settir verði lífverðir til varnar öllum þeim sem eru í skotstöðu vegna ódæðisverka sinna. Á það skal bent að ódæðismennirnir eru fleiri en þeir sjö sem hafa fengið nafn sitt á listann yfir ódæðismenn og þegar hafa verið birt í greinum þessum.

Þriðja leiðin fyrir stjórnendur er að drepa mig til að þagga niður í kvörtunum um ódæðisverk af hálfu stjórnvalda og dómara. Þess skal þá getið sérstaklega að ég er ekki í sjálfsmorðshugleiðingum svo að sú afsökun stjórnvalda yrði vafalaust erfið útgönguleið. Verður barist við þau öfl í landinu, sem stunda það að fremja ódæðisverk gegn þegnum landsins, á meðan kraftar mínir endast. Er sjálfsvíg því vonlítil útgönguleið til lausnar á þeirri smán og niðurlægingu sem ríkisvaldið er komið í.

Fjórða leiðin úr þessum vanda stjórnvalda er sú, að ef koma á í veg fyrir að aðferð sem boðuð er hér, refsivaldið í höndum einstalinga, verði lausn þessara mála er ekkert fyrir stjórnendur landsins annað að gera en leita samninga um lausn þessara mála, (við þá sem orðið hafa fyrir lögbrotum, utanlagadómum og ódæðisverkum af hinum ákærðu (dómurum)). Það er stundum svo að betra er að leysa vandamál á friðsamlegan hátt þótt viðkomandi þurfi að viðurkenna að ekki hafi verið staðið rétt að afgreiðslu mála. Eftir refsingu eins eða fleiri af ódæðismönnunum verða þeir ekki samir á eftir svo að aldrei verður sama andrúmsloft og fyrir slíka aðgerð.

Undirritaður ásamt samstarfsaðila, sem einnig hefur orðið fyrir þjófnaði (tjóni) upp á margar milljónir króna vegna utanlagadóms Hæstaréttar, höfum í mörg undanfarin ár leitað eftir friðsamlegri lausn mála með vísan til þess að það hafi verið mistök við uppkvaðningu dóma. Þeirri málaleitan hefur verið hafnað af stjórnvöldum. Þar af leiðandi er ekki um mistök í störfum aðila að ræða heldur er þarna um ásetningsbrot dómara að ræða sem engar málsbætur eiga.

Það er ljóst að stjórnvöld óttast þá smán og niðurlægingu er stjórnkerfið yrði fyrir við að viðurkenna það ranglæti sem átt hefur sér stað í skjóli embættanna, eins og dómarar hafa gert. Best væri fyrir stjórnvöld að hætta yfirhylmingu og láta rannsaka málin eins og farið hefur verið fram á og leita leiða til friðsamlegrar lausnar og greiðslu bóta fyrir það tjón sem þolendur utanlagadóma hafa orðið fyrir.

Það hafa margir meiri menn en ég þurft að sitja í fangelsi eða verið drepnir vegna gagnrýni á ódæðisverk sem framin hafa verið í skjóli stjórnvalda. Það að stjórnvöld sjái ekki sóma sinn í að starfsmenn ríkisins í æðri stöðum þar með taldir dómarar verði að fara að gildandi lögum í landinu, eins og aðrir þegnar landsins, heldur hafi frjálsar hendur til að framkvæma ódæðisverk sín, eins og sagt var að SS sveitir Nazista og NKVD liðar kommúnista hefðu getað gert í skjóli stjórnvalda, er illskiljanlegt.

Þar sem afleiðingar friðsamlegrar lausnar á þessum málum eru fyrirsjáanlegar er ófriður með alvarlegum refsiaðgerðum óútreiknanlegur. Því væri skynsamlegra ef einhver skynsemi finnst hjá stjórnvöldum að leysa þessi mál með friðsamlegum hætti. Ofbeldi af hálfu stjórnvalda leiðir til ofbeldis gegn stjórnvöldum eins og mannkynssagan, sem skráð hefur verið, sýnir.

Svipta þarf dómara þeim forréttindum að bera enga ábyrgð á ódæðisverkum sínum, heldur fellur öll ábyrgð á ríkissjóð (32. gr.). Í skjóli þessa ákvæðis vaða dómarar upp eins og hungruð óargadýr, í ódæðisverkum sínum, innan um landsmenn sem eru án vopna til að verja sig.

Lesendum þessara lína ætti að vera ljóst að ég er óhræddur við framkvæmdavaldið og lögreglu eins og fram kemur í skrifum þessum. Ég er heldur ekki hræddur við þá ódæðismenn sem skrýðast bláum og svörtum kuflum (skikkjum) við ódæðisverk sín og kallaðir dómarar. Má líkja þeim við KU KLUX KLAN glæpasamtökin sem afkasta mikil voru á síðustu öld þótt þeir hafi klæðst hvítum kuflum að því er sögur herma.

Ef þekking stjórnvalda á gildandi lögum er takmörkuð er rétt að geta þess að hótun er felst í skrifum þessum varðar við lög nr. 19 frá 1940, 20. gr. og fleiri greinar, með síðari breytingum. Þess skal ennfremur áréttað að ef vitneskju skortir hjá ráðamönnum þjóðarinnar (stjórnvöldum) um gildandi lög að samkvæmt 23. grein laganna hefur margt verið gert af hálfu undirritaðs til að aftra því að þörf væri á að grípa til örþrifa ráða til að verja stjórnarskrárbundinn mannréttindi sín. Það er ekki gert ráð fyrir að dómarar hafi þekkingu á lögum með vísan til þeirrar fólskulegu framkomu (sem jafna má við ódæðisverk) er fjöldi þeirra hefur sýnt með þeim dómum er birtir hafa verið í þessum greinarskrifum. Auk þess hefur undirritaður gert allt til að upplýsa stjórnvöld um glæpi (lögbrot) sem framdir hafa verið af æðri mönnum í stjórnkerfinu en rannsókn þeirra mála hunsuð af lögreglu og Ríkissaksóknara vegna þeirrar smánar og niðurlægingar er slík rannsókn myndi kalla yfir réttarkerfið í landinu. Þar með hefur yfirhylming á lögbrotum orðið neyðarráðstöfun þessara stofnana (lögreglu, Ríkissaksóknara) til að minnka möguleika á að smánin og niðurlægingin verði á allra vitorði. Það er brot á lögum að hylma yfir lögbrot.

Það hlýtur að vera sérkennileg staða fyrir lögreglu og Ríkissaksóknara að verða uppvísir að yfirhylmingu á lögbrotum.

Af framanrituðu með vísan til 23. gr. laga nr. 19 frá 1940 er lögreglan valdalaus og ráðalaus gagnvart mér vegna þessara skrifa nema beita ofbeldi og falla inn í aðrar ofbeldisaðgerðir æðstu manna ríkisins sem yrði mannréttindaþjófnaður.

Það er ótvíræður réttur hvers manns til að verja sig og sína (mannréttindi, líf og heilsu) fyrir hvers konar ofbeldi af hálfu stjórnvalda eða ráðandi afla í samfélaginu (dómara). Þegar stjórnvöld hunsa það að verja þegnana fyrir glæpsamlegu athæfi og ofbeldi manna sem gegna æðri stöðum í samfélaginu, þar með töldum dómurum, er það ótvíræður réttur sérhvers þegns að taka refsivaldið í eigin hendur.

Ofbeldi og ódæðisverk í skjóli blárra og svartra skikkja verður ekki liðið. Ákvæði stjórnarskrárinnar um að allir skuli vera jafnir fyrir lögunum skal virða. Hatur og hefnigirni dómara í garð málsaðila í dómsmáli verður ekki liðið. Glæpir dómara í skjóli 32. greinar laga um ábyrgðarleysi dómara á eigin lögbrotum verður að uppræta. Ennfremur mætti huga að því hvort dómarar séu læsir á íslenska tungu þegar önnur eins afglöp geta komist í gegnum nálarauga réttvísinnar og sýnt hefur verið fram á með þessum skrifum. Ef dómurum er ekki sjálfrátt vegna hefndarþorsta er kominn tími til að endurnýja í því liði og sjá til þess að þeir sem veljast til embætta séu læsir á íslenska tungu og fari að gildandi lögum í störfum sínum.

 

Hitler og Nazistahreyfing hans hlustaði ekki á viðvaranir frá friðsömum þjóðum,varðandi yfirgang og valdníðslu þeirra (Nazista) gegn öðrum þjóðum. Endalokin urðu aflífun ráðamanna Nazista með hengingu í lok styrjaldar, það er þeirra sem ekki höfðu flúið á vit sjálfsvíga.Hvort slík niðurstaða verður með yfirhylmingalið stjórnvalda, á lögbrotum dómara kemur í ljós. Ofbeldi verður alltaf svarað með ofbeldi eins og mannkynssagan hefur sýnt.

Eftir útsendingu þessarar greinar hafa stjórnvöld frest til að sýna manndóm og koma með friðsamlega lausn á þessum málum, að hæfilegum tíma liðnum verður gengið til verks án viðvörunar.

Reykjavík 1. apríl 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík