Meindýr glæpaverka 20. hluti

Gamalt íslenskt máltæki „Þögn er sama og samþykki“ er gott og gilt á tuttugustu og fyrstu öld.

Með vísan til áðursendra greina um lögbrot sem framin hafa verið af dómurum og öðrum æðri þegnum landsins má draga þá ályktun að umræddir lögbrjótar hafi viðurkennt hið ólögmæta framferði sitt með þögninni.

Þrátt fyrir að játning með þögninni liggi fyrir hafa ráðamenn þjóðarinnar (framkvæmdavaldið, lögreglan) neitað að taka til greina kærur á hendur lögbrjótanna og hafa valið aðferð sem eignuð er strútinum og stungið hausnum í sandinn í von um að þeir sjáist ekki og hafa þeir reynt að hylma yfir lögbrotin.

Það að lögreglan og aðrir þeir er eiga að stjórna agavaldi stjórnvaldsins séu staðnir að því að hylma yfir lögbrot sem framin eru af dómurum og fleirum af æðstu mönnum ríkisins er lýsing á þeirri siðblindu er einkennir íslenskt stjórnarfar.

Framferði lögreglunnar varðandi kærumál þau sem hér eru til umfjöllunar er lýsandi dæmi um geðþóttaframferði af hálfu stjórnenda lögreglunnar. Það að tekið hafi yfir sex ár að fá lögregluna til þess að taka formlegar skýrslur vegna þeirra ákæra sem hér um ræðir er vísbending um að ekki eru allir þegnar jafnir fyrir lögunum og er því stjórnað af geðþóttaákvörðunum lögreglustjórans hvaða mál eru rannsökuð. Yfirhylming á lögbrotum er aðferð lögreglunnar til að þjón lögbrjótum í æðri störfum.

Ef kæran fellur ekki að skaplyndi lögreglustjórans fæst hún ekki rannsökuð. Má geta þess að ein af umræddum kærum varða lögbrot eins af æðstu mönnum lögreglunnar. Í einni tilrauninni til að koma kærumálum í formlegt ferli hjá lögreglunni fékkst skrifleg viðurkenning lögregluþjóns þess sem átti að taka skýrslurnar að lögreglan væri vanhæf til þess að annast rannsóknina. Skýringin var sú að meðal kærðra var einn af æðstu mönnum lögreglunnar. Var þess krafist að skipaðir yrðu óháðir aðilar til að annast umræddar rannsóknir en því aldrei svarað. Hausum stjórnenda lögreglunnar var stungið í sandinn.

Í skjaldarmerki lögreglunnar stendur:

„MEÐ LÖGUM SKAL LAND BYGGJA“

því má bæta við sem hefur löngum verið skoðun all margra landsmanna „OG ÓLÖGUM EYÐA“.

Framferði lögreglunnar og stjórnendum framkvæmdavaldsins hefur einkennst af því að reyna allt til að þagga málin niður vegna þeirrar smánar er stjórn og framkvæmdavald landsins ásamt réttarkerfinu yrði fyrir ef málin yrðu rannsökuð.

Framkvæmdavaldið (stjórnendur landsins) ætti að hugleiða það vel hverjar afleiðingar yrðu ef agavaldið verður tekið úr höndum framkvæmdavaldsins vegna aðgerðaleysis af þeirra hálfu ef kærumál (lögbrot) varða þá sem skipa æðri stöður í stjórnskipan landsins. Menn (dómarar o.fl. lögbrjótar) sem fara ekki að gildandi lögum er varðar störf þeirra.

Er það athyglisvert að hinir ákærðu sem allir hafa verið nafngreindir opinberlega í skrifum undirritaðs hafa talið vænlegra að þegja og vonast til að óveðrið gangi yfir. Þessir aðilar sem kærðir eru hafa verið titlaðir sem mannorðsmorðingjar, mannréttindaþjófar, siðblindir réttarfarsnauðgarar, skjalafalsarar og þjófar án þess að þora að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði. Verður það að teljast undarlegt að hinir ákærðu hafi ekki haft kjark til málshöfðunar því ekki skortir þá þekkinguna á því hvernig menn eiga að bera sig að í slíkum gjörðum.

Á hitt ber að líta að hugleysið stafar af slæmri samvisku og vitneskju um það að verði þeir dregnir í vitnastúkuna verði þeim orðvant. Eftir að klásúlan um að rangur framburður fyrir dómi sé refsivert athæfi, og við því sé allt að sex ára fangelsi, þá velja þeir leið lögbrjóta og glæpamanna, sem þeir eru, að svara engu. Svör þeirra í öllum tilvikum yrði viðurkenning á lögbroti og réttarstaða þeirra yrði staða sakborninga.

Þannig er staðan í íslensku réttarkerfi að glæpamenn sem komist hafa í störf sem sagt er að einungis valinkunnir menn fái að sinna eru hugsanlega þjáðir af geðveilu sem leynt hefur verið farið með. Má þar benda á hve auðvelt er að leyna geðveilu með vísan til þess atviks er flugvél var grandað á leið frá Spáni til Þýskalands fyrr á þessu ári.

Er það verðugt verkefni fyrir Íslendinga að hugleiða það hvernig dómsmálum er skipað í landinu þar sem utanlagadómar eru taldir lagalega bindandi og samkvæmt fullyrðingu í fréttum frá einum dómara um að dómar hafi lagagildi.

Því má spyrja eru dómarar í þeirri stöðu að setja lög í landinu með dómum sem eru utan við gildandi lög í landinu og eru aðeins hefndaraðgerðir af hálfu dómara?

Þegar skriflegar sannanir eru fyrir hendi af lögbrotum dómara við dómsuppkvaðningar hvert er þá réttarkerfið komið ef ekki fæst leiðrétting á misgjörðum af hálfu siðblindra dómara.

Benda má á það að þeir sem hafa efni á að leita til Mannréttindadómstólsins hafa í fjölda tilvika náð fram rassskellingu á íslenskt réttarkerfi þar sem staðfest hefur verið um misbeitinga valds af hálfu dómara.

Er ekki kominn tími til að dómarar séu látnir gangast undir geðrannsókn ef með því væri hægt að minnka alvarleg afglöp sálsjúkra manna sem komast í dómarastöður. Erfitt er að sjá að andlega heilbrigðir menn láti frá sér kerfisbundið utanlaga dóma. Dóma sem eru utan við gildandi lög í landinu og bera þess merki að skipulega sé farið fram hjá gildandi lögum við dómsuppkvaðningar.

Reykjavík 10. júní 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík