Meindýr glæpaverka kafli 30.

Íslenskt orðatiltæki: Oft má satt kyrrt liggja.

Þetta orðatiltæki er sniðið fyrir hið íslenska stjórnvald til yfirhylmingar á lögbrotum manna í æðri stöðum samfélagsins.

Þegar kemur að því að gagnrýna valdníðslu og ofbeldi af hálfu stjórnvalda gagnvart borgurum á sá sannleikur að liggja kyrr að kröfu yfirhylmingarliðs stjórnvalda. Þannig skal það vera samkvæmt kröfu yfirhylmingarliðs stjórnvalda þótt fyrir liggi óhrekjanlegar sannanir fyrir ofbeldi og valdníðslu af hálfu ráðandi afla í samfélaginu.

Á sama tíma og krafa stjórnvalda um þöggun á sannleika er varða lögbrot og valdníðslu stjórnvalda eru háværar kröfur valdstjórnarinnar í formi ákæra á hendur borgurum fyrir:

Mótþróa gegn valdstjórninni.

Óhlýðni gegn valdstjórninni.

Ofbeldi gegn valdstjórninni og fleiri slíkir orðaleikir um aðgerðir gegn ráðamönnum samfélagsins, ef þegnarnir samþykkja ekki möglunarlaust ofbeldið af hálfu stjórnvalda.

Þetta stjórnarfyrirkomulag einkennist af ofbeldi og öðrum lögbrotum af hálfu stjórnvalda.

Það má líkja þessu framferði stjórnvalda í ofbeldismálum sem ritað hefur verið um í greinum undir heitinu MEINDÝR GLÆPAVERKA við framferði þjóna kaþólsku kirkjunnar varðandi kynferðislegu ofbeldi gegn börnum.

Þrátt fyrir ítrekaðar kvartanir og kærur af hálfu þeirra sem urðu fyrir kynferðislegu ofbeldi af kirkjunnar þjónum var það kerfisbundið þaggað niður af æðstu mönnum kirkjunnar í fyrstu.

Sama má segja um framferði íslenskra stjórnvalda. Þar á bæ hefur verið kerfisbundið unnið að því að þagga niður kærur um ofbeldisaðgerðir af hálfu íslenskra dómara sem hafa stundað utanlaga afgreiðslur á dómsmálum og réttarfarsnauðganir.

Sú siðblinda sem þjónar kaþólsku kirkjunnar sýndu með framferði sínu er sambærileg við ofbeldi og réttarfarsnauðganir íslenskra dómara sem hafa verið nafngreindir í skrifum þessum.

Framkvæmdavald íslenska ríkisins, Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknar og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu, hafa á skipulagðan hátt reynt að koma í veg fyrir að mál þau sem kært er út af, með því að hindra að fram færi lögleg opinber rannsókn á kærumálunum, verði rannsökuð eins og gert er ráð fyrir í gildandi lögum.

Kærum hefur loks (2015) verið komið á framfæri við lögregluna eftir 6 ára hindranir af hálfu lögreglunnar og neitun að taka við kærum.

Eftir 6 ára baráttu við lögregluna og Ríkissaksóknara fékkst loksins leyfi til að taka við kærunum og gera skýrslur þar um. Nú hafa þær verið settar til hliðar (í skúffu 13) því ákveðið hefur verið að hindra og hefta allar tilraunir til að lögleg rannsókn fari fram. Þeir sem standa fyrir því að hindra rannsókn eru Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Ástæða þessara yfirhylminga af hálfu stjórnvalda er smánin og niðurlægingin sem íslenskir dómarar hafa kallað yfir stjórnarfarið á Íslandi.

Íslenskum stjórnvöldum væri nær að taka viðurkenningu kaþólsku kirkjunnar, á því ofbeldi og lögbrotum sem framin voru og ósk um syndafyrirgefningu til fyrirmyndar, og láta fram fara hlutlausa rannsókn á þeim kærum sem fram hafa verið lagðar gegn íslenskum dómurum o.fl. Hið íslenska réttarkerfi er og verður virðingarlaust vegna ofbeldis nokkurra dómara í réttarkerfinu og íslensku stjórnarfari til ævarandi skammar ef ekki verður hreinsað til og bættur sá skaði sem dómarar hafa valdið með sínu ofbeldi.

Stjórnvöld hafa gert sér það ljóst að sannanir þær sem lagðar hafa verið fram í kærunum, um afglöp, ofbeldi og réttarfarsnauðganir hinna ákærðu í málum þessum, eru óhrekjanlegar. Því sé þeim vandi á höndum því smánin og niðurlægingin við að viðurkenna lögbrotin séu af þeirri stærðargráðu að þeir sjá enga leið út úr ógöngunum nema þögnina.

Það sem vekur mesta furðu er það að menn í æðstu stöðum þjóðfélagsins sem ákærðir hafa verið fyrir siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðganir, skjalafals, valdníðslu og þjófnað hafa frekar þagað en stefna undirrituðum fyrir dóm með ásökunum um ærumeiðingar.

Sagt er að ekki sé hægt að meiða æru manns sem er ærulaus.

Því er spurt: Er þögn þessara aðila, sem kærðir hafa verið, viðurkenning á þeim lögbrotum sem kært hefur verið út af og æra þeirra sé ekki meira virði en svo að betra sé að þegja en þurfa að viðurkenna lögbrotin fyrir dómi?

Af framanrituðu ættu stjórnvöld að snúa sér að því að leysa þessi mál með samkomulagi við kærendur á friðsamlegan hátt, eins og farið hefur verið fram á í fjölda ára, þar sem sannanir fyrir lögbrotunum, sem kært hefur verið út af, eru óhrekjanlegar eins og stjórnvöld hafa komist að raun um og því hindrað opinbera rannsókn.

Ráðandi öfl innan kaþólsku kirkjunnar reyndu í fjölda ára að hunsa kærur og umræður um misþyrmingar af hálfu þjóna kirkjunnar en gáfust upp að lokum vegna flótta úr söfnuðinum.

Stjórnvöld ættu að flýta því að finna lausn þessara mála áður en hörmungar dynja yfir (vísast til greinar 23 í lögum nr. 19/1940 sbr. 21. grein sömu laga). Svartstakkar framkvæmdavaldsins eru velkomnir í heimsókn öðru sinni.

Þeirri spurningu er beint til Innanríkisráðherra að gefnu tilefni:

Hvert eiga þegnar þessa þjóðfélags, Íslands, að snúa sér með kærur vegna lögbrota æðstu stjórnenda landsins þegar lögreglan og Ríkissaksóknari hunsa að framkvæma rannsókn vegna geðþóttaákvarðana ef ekki mútugreiðslna?

Svör frá þessum embættum um framvindu kærumála fást ekki.

Krafist er svars frá ráðherra við spurningu þeirri sem hér er borin fram.

Reykjavík 19. október 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík