Meindýr glæpaverka 33. kafli.

Íslenskt óréttlæti.

Í íslensku réttlæti felst það að lögbrjótar í æðstu stöðum samfélagsins fá sjálfdæmi í eigin lögbrotum.

Þetta kemur skírast fram þegar lögbrjótarnir (glæpamennirnir) eru íslenskir dómarar.

Það skal enn og aftur viðurkennt eins og fram kom í bréfi undirritaðs til Hæstaréttar fyrir nokkrum árum að undirritaður ber enga virðingu fyrir íslensku réttarfari á meðan ódæðismenn eru innan raðar dómarastéttarinnar, sem ekki fara að gildandi lögum landsins. Blá-svörtu skikkjurnar sem bornar eru af dómurum er ekki vottun um heiðarleika. Eru þeir sem ákærðir eru taldir ærulausir vegna ótta þeirra við að ákæra undirritaðan fyrir ærumeiðingar. Maður án æru getur ekki stefnt neinum fyrir ærumeiðingar.

Völd dómara eru mikil en aðeins innan gildandi laga í landinu. Dómari sem ekki fer eftir gildandi lögum landsins í úrskurði sínum í máli sem lagt er til úrskurðar í dómi er ofbeldis- og ódæðismaður. Ríkisvald þ.e. stjórnendur ríkis sem ekki virða mannréttindi þegnanna af ótta við ódæðismenn innan réttarkerfisins, þ.e. dómara sem kveða upp dóma utan við lög og rétt er leppstjórn. Stjórn án tilveruréttar vegna annarlegra hagsmuna sem ekki eru hagsmunir almennings, öðru nafni Fasistastjórn.

Eftir margra ára baráttu við siðblinda stjórnendur samfélagsins vegna utanlagadóma sem upp hafa verið kveðnir í íslenskum dómssölum þar sem við uppkvaðningu dóma hafi íslensk lög verið sniðgengin er siðblindan aðalsmerki stjórnenda landsins.

Hinir siðblindu stjórnendur landsins, ráðherrar og Alþingismenn neita að horfast í augu við það óréttlæti er hefnigjarnir dómarar útdeila með sínum lögbrotum við uppkvaðningu dóma utan laga og réttar. Er það orðin stór spurning til hvers Alþingismenn eru þar sem lög sett af löggjafarsamkundunni eru aðeins blek á pappír þegar kemur að gjörðum þeirra er stjórna landinu og skipa það sem kallað er æðstu stöður samfélagsins þ.m.t. dómarar.

Samkvæmt fréttum í fjölmiðlum var einn þegn landsins handtekinn fyrir hótanir gegn starfsmönnum dómstóls. Slík frétt er eðlileg í ljósi þeirra ódæðisverka sem framin eru af dómurum í íslenskum réttarsölum en æskilegt væri að menn létu hina almennu starfsmenn réttarins í friði en aflífun dómara væri réttlætismál hafi viðkomandi dómari framið ódæðisverk sem hann fær síðan sjálfdæmi í.

Það er viðurkennt af lögmönnum, samkvæmt frétt í fjölmiðlum nýlega að ótti lögmanna í garð dómara er slíkur að þeir þora ekki að tala um ódæðisverk (utanlagadóma) dómara, nema bak við læstar dyr í hljóðeinangruðu herbergi, af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómara ef menn voga sér að gagnrýna lögbrot þeirra. Viðhorf lögmanna til ofríkis og ódæðisverka dómar hins íslenska réttleysis hefur varað í áratugi eins og skýrt hefur komið fram í viðurkenningu sumra lögmanna að þeir geti hætt störfum sem lögmenn taki þeir að sér dómsmál gegn ofbeldismanni í dómarastétt, slík sé hefnigirni þeirra eins og staðfest hefur verið í greinarskrifum fyrrverandi Hæstaréttardómara.

Lögbrot sem framin eru af æðstu stjórnendum landsins fást ekki rannsökuð þótt kærð séu til þar til bærra stofnana, lögreglu og Ríkissaksóknara, vegna fyrirskipana um að hylmt skuli yfir allar kærur gagnvart þeim er skipa æðstu stöður þjóðfélagsins. Dómarar komast því upp með skipulagða glæpastarfsemi við uppkvaðningu dóma í anda hins aldna Rannsóknarréttar Miðalda (kirkjunnar) og réttarfars Nazista og annarra slíkra samtaka.

Þegar menn eru sviptir eignum sínum og æru með utanlagadómum hefnigjarnra óþokka, er bera titilinn dómari, án þess að þolendur geti leitað réttar síns vegna siðblindu, er ríkir í æðstu stjórn landsins, er stutt í það að gripið verði til alvarlegra aðgerða s.s. aflífunar á hinum siðblindu ódæðismönnum.

Íslendingar eru að meiri hluta löghlýðnir þegnar síns samfélags en gamalt íslenskt máltæki er nærtækt „Svo má deigt járn brýna að það bíti“. Er svo komið að stjórnendum þessa lands hafa stuttan tíma til að hreinsa út þá ódæðismenn, sem koma illu orði á íslenskt samfélag, áður en þolendur ódæðisverka íslenskra dómara grípa til aðgerða sem engum hugnast. Það er ljóst að verði ekki af hálfu stjórnvalda farið að gildandi lögum eins og flestir íslenskra þegna gera verður blóð látið renna.

Það er siðvenja lögbrjóta eins og íslenskra ódæðismanna í stétt dómara að svara ekki ásökunum þegar svar getur falið í sér játningu á lögbroti. Í þinghaldi er það eitt af aðalatriðum í málflutningi dómara að vara vitni eða lögbrjót við því að svara spurningu eða ásökunum ef svar viðkomandi felur í sér viðurkenningu á lögbroti. Viðkomandi sé ekki skylt að svara spurningu ef svar þess sem er í vitnastúku feli í sér viðurkenningu á lögbroti.

Þar sem ekki hefur verið hægt að koma ódæðismönnum í dómarastétt fyrr dóm, vegna ásakana um lögbrot af þeirra hálfu, hafa þeir komist hjá því að lenda í vitnastúku réttarins og þurft að svara óþægilegum spurningum um lögbrot þeirra. Þetta hefur þeim tekist vegna þess að ekki er gert ráð fyrir því að sakborningar (dómarar) eða þeirra nánustu annist rannsókn á lögbrotum af hálfu þeirra sjálfra.

Í kærum sem lagðar hafa verið fram gegn ofbeldismönnum í dómarastétt eru óhrekjanleg sönnunargögn. Sönnunargögn sem mega ekki koma fram opinberlega af ótta stjórnvalda við alvarlegar afleiðingar fyrir réttarkerfið.

M.ö.o. sjálfdæmi dómara í eigin lögbrotum er aðalsmerki hins íslenska réttleysis. Það hefur marg oft verið sannað að „Flagð er undir fögru skinni“ og oft er ódæðismaður í sauðargæru er kemst til valda með falsi og flærð sinni eins og segja má um marga dómara í íslensku réttarkerfi. Dómarar sem eru hefnigjarnir óþokkar og vantreyst af þeim sem næst þeim standa í lögfræðinni þ.e. lögmönnum.

Í ljósi viðurkenningar fyrrverandi Hæstaréttardómara á því að skipulega sé unnið að því að þegja í hel ákærur á hendur tiltekinna afla í réttarkerfinu svo og stjórnkerfinu og ekki megi hreyfa við tilteknum lögbrjótum eins og einn talsmaður lögmanna hefur viðurkennt í blaðagrein, að ekki megi ræða mál er varða lögbrot dómara nema í hljóðeinangruðum vistarverum. Þetta viðgengst í ríki sem stjórnendur telja lýðræðisríki en er í raun grímulaust Fasistaríki þar sem glæpir æðstu manna eru löglegir glæpir.

Þegar svar sumra æðstu stjórnenda landsins við framlögðum ákærum, að viðkomandi skilji og viðurkenni réttmæti kvörtunar, en þá skorti vald til að stöðva siðblinda lögbrjóta. Viðkomandi embættismenn benda á hina svokölluð kæruleið, Lögreglu og Ríkissaksóknara, en þeim embættum er skipulega stjórnað í að hylma yfir siðblindu og ódæðisverk lögbrjóta í æðri stöðum samfélagsins. Embætti þessum (lögreglu og ríkissaksónara) má líkja við SS-sveitir Nazista. Eingöngu ætluð til að verja lögbrjóta ríkisins og refsa þeim sem voga sér að leita réttar síns gagnvart ódæðisverkum æðstu manna samfélagsins.

Í sögu mannkynsins má rekja allar byltingar í samfélögum manna til ódæðisverka af hálfu stjórnenda landanna. Oftast nær hefst slík bylting með aflífun einstakra ódæðismanna stjórnvalda sem síðan leiðir til almennra aðgerða gegn stjórnvöldum af hálfu þegnanna.

Undirritaður viðurkennir að það hafi hvarflað að honum að réttast væri að aflífa meindýr ef það yrði til þess að rannsókn færi fram á því hver væri orsök aflífunar meindýrsins. Meindýr eru illa liðin og aflífuð eftir þörfum þar sem til þeirra næst að fyrirmælum opinberra stjórnvalda. Hvenær og hvort af slíkri framkvæmd verður ræðst af viðbrögðum stjórnenda í þá átt að mannréttindi allra þegna landsins séu virt en ekki hlífa ódæðismönnum sem kallaðir eru dómarar.

Reykjavík 8. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík