MEINDÝR GLÆPAVERKA 36. KAFLI.

Það hlýtur að vera sárt fyrir ofbeldiseggi (framkvæmdavald ríkisins og dómara) að sitja undir ákúrum fyrir ofbeldisverk sín eins og dómarar í íslensku réttarkerfi þurfa að gera án þess að geta varist ásökunum. Dómarar sem ákærðir hafa verið fyrir ofbeldisverk sín í skjóli embætta vita það að reyni þeir að rétta hlut sinn fyrir dómstólum eru þeir komnir á sakamannbekk vegna ódæðisverka sinna. Verka sem þeir hafa framið í starfi sínu utan laga og réttar öðru nafni utanlagadómar. Dómar sem kveðnir hafa verið upp án stuðnings í gildandi lögum landsins.

Í lögum um störf dómara eru skýr ákvæði um það að dómarar skuli aðeins fara að gildandi lögum í störfum sínum. Þekktur dómara sagði í viðtali „að vald dómara væri mikið en aðeins innan ramma lagana. Færi dómari ekki að gildandi lögum væri það ofbeldisverk“.

Erfiðleikar þeirra dómara sem ákærðir hafa verið í greinum undirritaðs koma best fram í ræfildómi þeirra að þora ekki að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði þar sem þær sannanir fyrir ódæðisverkum þeirra, sem hafa verið lagðar fram, eru óhrekjanlegar.

Hugleysi þessara ákærðu ofbeldismanna er vísbending um að ærulaus persóna getur ekki stefnt annarri persónu fyrir ærumeiðingar. Þetta vekur upp þá spurningu hvernig er hægt, í töldu lýðræðisþjóðfélagi, að vera með ærulausar persónur í starfi dómara.

Á miðri síðustu öld var það talið skilyrði til að komast í starf dómara að viðkomandi hefði flekklausa æru. Því er ráðleysi stjórnenda landsins augljóst þegar í réttarkerfinu eru starfandi nokkrir ærulausir dómarar og vegna ráðaleysis stjórnvalda ríkisstjórnar og Alþingis eru lögbrot ærulausra dómara lögleg lögbrot þar sem þegnarnir, sem verða fyrir ofbeldisaðgerðum af hálfu dómara, eru réttlausir nema taka refsivaldið í eigin hendur.

Ráðamenn þjóðarinnar (Alþingi og ríkisstjórn) eru huglausir vesalingar þegar kemur að því að tryggja mannréttindi þegnanna í baráttunni við ódæðisverk og ofbeldisaðgerðir af þjónum (starfsmönnum) réttvísinnar kölluðum dómarar.

Ráðherra Innanríkismála hefur hunsað það að svara fyrirspurn um hvert þegnarnir eigi að snúa sér með kærur á hendur glæpamönnum í stöðu dómara. Svo virðist sem lög sem sett eru af löggjafarsamkundunni séu aðeins sýndargerningar og lögin eingöngu ætluð fyrir þá þegna landsins sem eru í eðli sínu löghlýðnir. Hinir óheiðarlegu og ofbeldisfullu þegnar eins og dómarar eru ábyrgðarlausir í störfum sínum og þeir þurfa ekki að óttast afleiðingar sinna misgjörða og ódæðisverka.

Virðist sem hinn opinberi ótti lögmanna í garð hefndaráráttu dómara sé einnig einkenni á þeim sem eru við stjórnvölinn (ríkisstjórn og þingmenn). Þessi ótti hefur komið greinilega fram í viðtölum við þingmenn og ráðherra sem hafa viðurkennt efni framlagðra kærumála sem vandamál en sagt að þeir geti ekkert gert. M.ö.o. að ódæðismenn er komast í dómarastöður eru löglegir ódæðismenn.

Það sem einkennir hugleysi og dugleysi stjórnenda landsins í þessum kærumálum er það að þrátt fyrir viðvaranir um alvarlegar aðgerðir svo sem aflífun meindýra ef það mætti hreyfa við stjórnvöldum til að fyrirskipa rannsókn, á fram lögðum kærum, þá hafa aðilar Innanríkisráðuneytis, lögreglu og Ríkissaksóknara ekki þorað að hreyfa við undirrituðum nema eina vinsamlega heimsókn tveggja lögreglumanna (nöfnum þeirra sleppt hér) með fyrirspurn vegna greinar er birtist á BLOGGI undir yfirskriftinni MEINDÝR GLÆPAVERKA 11. KAFLI.

Að auki hefur í greinum undirritaðs verið hæðst að stjórnvöldum og lögreglu með vísan til ákveðinnar greinar hegningalaga er varða ábyrgð aðila vegna lögbrota ef aðilinn upplýsir lögreglu um fyrirhugað lögbrot.

Í ljósi getuleysis framkvæmdavaldsins sem á að tryggja jafnrétti og öryggi þegnanna þá hafa stjórnendur (framkvæmdavald) ekki þorað að draga undirritaðan fyrir dóm til ábyrgðar á skrifum sínum þar sem slík aðgerð yrði til þess að allur sori réttarkerfisins kæmi fram við réttarhöld og yrði á vitorði almennings og þar með upplýst um þau ódæðisverk sem framin eru innan dómskerfisins. Þar með telja stjórnendur og framkvæmdavald betra að liggja undir ásökunum um lögbrot opinberlega og hunsa allar réttlætisaðgerðir heldur en viðurkenna og verða uppvísir að þeirri glæpastarfsemi sem fram fer í skjóli opinberra embætta. Að auki vilja þeir komast hjá þeirri smán og niðurlægingu stjórnvalda og réttarkerfisins er mun fylgja opinberun slíkra upplýsinga.

Mannréttindi er slagorð ákveðinna þingmanna eins og Sjóræningjanna (Pírata) við atkvæðaveiðar. Ekki hefur komið fram að þessir þingmenn virði mannréttindi íslenskra þegna í raun, nema síður sé. Mannréttinda slagorð þingmanna er einungis ætlað sjónvarpsauglýsingum, sem eru ókeypis auglýsingar frá þingfundum Alþingis, án þess að hugur fylgi máli.

Verði nauðsynlegt að aflífa eitt meindýr til þess að koma af stað rannsókn á glæpaverkum er framin eru innan réttarkerfisins þá verður það gert. Opinber ódæðisverk þjóna réttarkerfisins eru verri lögbrot en lögbrot þegnanna (almennings). Verður af þeirri framkvæmd þá verður til nýtt númer í málaskrá lögreglunnar og eftir það geta þeir ekki hindrað að upplýsingar um þau ódæðisverk, sem framin eru af þjónum réttarkerfisins, verði opinbert umræðuefni. Verði eitt meindýr aflífað verður það ekki endurlífgað við tilurð málareksturs ríkisins (nýtt númer í skrá lögreglunnar) vegna aflífunarinnar. Með þeirri málsmeðferð eru stjórnvöld komin í verri stöðu en ef fram færu heiðarleg vinnubrögð og málin rannsökuð og síðan komið í veg fyrir slík ódæðisverk (dómara) í framtíðinni sem framin eru innan dómskerfisins.

Það sem er enn þá broslegra við úrræðaleysi stjórnvalda er það að stefni þeir undirrituðum fyrir þá hótun er felst í grein þessari er kominn opinn grundvöllur til uppljóstrunar á ódæðisverkum þjóna réttarkerfisins (dómurum). Hvort stjórnvöldum takist að múta fréttamönnum og stjórnendum fjölmiðla til að birta ekki fréttir af réttarhöldunum kemur í ljós. Þótt ódæðismönnunum réttarkerfisins tækist að knýja fram lokað réttarhald gætu þeir ekki hindrað fréttaflutning. Greinar undirritaðs um dómsmálin hafa ekki fengist birtar í fjölmiðlum.

Verður fróðlegt að sjá hvort ríkisvaldið hafi kjark til að skrá nýtt mál í málaskrá lögreglunnar vegna þessarar greinar. 

Af framanrituðu hefði stjórnvöldum verið nær að taka á þessum málum strax og þau komu upp og þar með hindra framgang þeirrar lögleysu er löglegir opinberir glæpamenn (dómarar) hafa komist upp með vegna ótta (hræðslu) stjórnenda ríkisins (ríkisstjórnar og Alþingis).

Reykjavík 28. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík