MEINDÝR GLÆPAVERKA 37. KAFLI.

Þeir sem kallaðir eru meindýr glæpaverka í skrifum undirritaðs eru þeir sem gengt hafa störfum dómara o.fl., og í starfi sínu hafa brotið gildandi lög með úrskurðum sínum og störfum.

Einn dómari sem hefur tjáð sig um starfsemi dómara hefur lýst því yfir að uppkveðin dómur sé endanleg afgreiðsla málsins. Þessi framsetning dómarans væri skiljanleg og viðurkennd af almenningi ef dómari fer í úrskurði sínum að lögum landsins.

Úrskurður dómara sem stenst ekki gildandi lög landsins er utanlagadómur (dómur án lagastoðar) og viðkomandi dómari er talinn ofbeldismaður samkvæmt ummælum þekkts dómara. Ákvæði gildandi laga um störf dómara eru skýr varðandi hvað felst í störfum dómara. Dómari skal í störfum sínum aðeins úrskurða í máli samkvæmt gildandi lögum landsins.

Vegna þeirrar smánar er réttarkerfið verður fyrir ef sannað yrði að dómari sniðgengi lögin í sínum úrskurði er allt gert af hálfu dómstóla og stjórnvalda (framkvæmdavalds, þar með talið lögreglu) að hylma yfir allar ásakanir á hendur dómurum sem lagðar hafa veið fram í kærumálum undirritaðs nr. 007-215-023922, 007-215-023957, 007-215-023963, 007-215-023973 og 007-215-023982 í skjalasafni lögreglunnar.

Í kærumálum þessum eru óhrekjanlegar sannanir fyrir glæpsamlegu athæfi (utanlagadómum) af hálfu dómara í úrskurðum bæði Hæstaréttar og Héraðsdómstóla. Vegna þess hve sannanir eru sterkar, um lögbrot af hálfu ákærðra, er allt gert til að þagga málin niður.

Lögreglan neitar að rannsaka málin. M.a. atriða sem þar er og varðar lögbrot aðilans s.s. framferði aðstoðarlögreglustjóra vegna gjörða hans við að árita ósannindi á skjal (falsa skjal) sem lagt var fyrir Borgarfógeta.

Framferði lögreglunnar sýnir að það er ekki sama hverjir falsa skjöl og hverjir eru löglegir glæpamenn.

Það verður að teljast einstakt í sögu mannkynsins að viðurkennt sé, eins og hér hefur verið sýnt fram á, að í starfsliði stjórnvalda séu aðilar sem hafa löglega heimild til glæpaverka, m.ö.o. að vera löglegir glæpamenn eins og fyrir liggur um hina nafngreindu lögbrjóta. Viðurkenning stjórnvalda liggur í tilraun stjórnvalda til að þagga niður allar kærur um lögbrot hinna löglegu glæpamanna.

Frekari sannanir fyrir óheiðarlegri framkomu við dómsúrskurði eru yfirlýsingar dómara í fjölmiðlum að dómarar taki tillit til almenningsálitsins við uppkvaðningu dóma. Er þarna um beina yfirlýsingu dómarans um að gildandi lög landsins séu ekki höfð til grundvallar í úrskurði heldur persónulegar skoðanir dómara.

Þegar slík vinnubrögð eru viðhöfð af dómsvaldinu er spurningin :

Hvernig eiga hinir almennu þegnar að fara eftir lögunum þegar geðhvarfasíki dómara er lögð til grundvallar á túlkun laganna, af hálfu dómara, á hverjum tíma?

Í ljósi þess sem hér er ritað er ljóst að löggæslan og réttarkerfið er ekki fyrir hinn almenna borgara heldur sniðið að þörfum hinna löggiltu glæpamanna.

Þegar völd dómara, vegna afskiptaleysis löggjafans, eru orðin slík að lögbrot þeirra verða lögleg lögbrot erum við komin á stig Spænska rannsóknarréttarins og galdrabrenna miðalda. Þar með er orðið stutt í að hinn almenni borgari bregðist við með viðeigandi aðgerðum eins og aflífun ódæðismannanna.

Hvort hinir löggiltu glæpamenn nútímans verði teknir og settir í strigapoka og drekkt að hætti forvera okkar hér á landi kemur í ljós.

Með vísan til 23. gr. laga nr. 19/1940 hafa viðvaranir undirritaðs varðandi aðgerðir hans til að ná fram rétti sínum, vegna fólskulegra ódæðisverka sem fram koma í dómsúrskurðum meindýranna, þá er framkvæmdavaldið (lögregla og fleiri) komið í erfiða stöðu ef undirritaður tekur refsivaldið í sínar hendur.

Viðvaranir þessar hafa verið settar fram vegna getuleysis framkvæmdavaldsins í að hafa hemil á skipulögðum lögbrotum glæpamanna sem skipa og hafa skipað dómarastöður í réttarkerfi landsins. Aðgerðar- og getuleysi framkvæmdavaldsins stafar af þeim álitshnekki er réttarkerfið verður fyrir ef almenningur fær fréttir af þeirri lögleysu sem fram fer innan veggja réttarsala.

Samkvæmt 24. gr. laga nr. 19/1940 er svohljóðandi ákvæði: Sérhver refsiverður verknaður skal sæta opinberri ákæru nema annað sé sérstaklega ákveðið í lögum.

Með vísan til gildandi laga og fullyrðinga dómara um að dómur í máli sé endanleg lausn máls og hafi fordæmisgildi er fróðlegt að fá upplýst hvernig niðurstaða utanlagadóms (dóms sem á enga stoð í lögum), dóms sem er byggður á hefndarþörf og geðhvarfasíki dómara, geti orðið fordæmisgefandi. Einnig er óskað skýringa á því hvert eigi að snúa sér með kærur á hendur lögbrjótum dómarastéttarinnar í störfum sínum vegna utanlagadóma þegar allar leiðir til að fá leiðréttingu slíkra mála stranda á sjálfdæmi lögbrjótanna. Eru þá dómsniðurstaða eins og að spila í LOTTÓI.

Ákvæði laga er varða mannréttindi þegnana eru skýr svo ekki þarf að deila um það, þar sem að skýrt stendur að allir þegnar skuli vera jafnir fyrir lögunum. M.ö.o. að óheimilt er af hálfu stjórnvalda og réttarkerfinu að mismuna þegnunum. Vandamál stjórnvalda kemur upp þegar lögbrjótarnir (glæpamennirnir) skipa stöður dómara.

Að reka dómsmál gegn dómurum fyrir dómi, sem skipaður er föstum dómurum réttarkerfisins, er sama og gefa lögbrjótnum sjálfdæmi í eigin lögbroti. Það að ekki fáist rannsókn á lögbrotum dómara sem viðurkennt er af óvilhöllum aðilum að séu lögbrot er viðurkenning af hálfu stjórnvalda á að fyrir hendi séu lögleg lögbrot hinna ákærðu. Það að dómarar komist upp með það að svifta þegnana mannréttindum sýnir hið fasistíska eðli stjórnvalda.

Þar sem það hefur verið viðurkennt af málflytjendum, að málflytjendur (lögmenn) hafa neitað að aðstoða fólk ef málið varðar lögbrot dómara, getur það tekið langan tíma fyrir þá sem lög eru brotin á að koma kærumáli á hendur dómurum af stað. Með þessa vitneskju hafa stjórnvöld komið inn í lög hámarks lengd þess tíma sem má líða frá glæp dómara, sem þolendur ódæðisins verða fyrir, er þolendur hafa til að kæra. Með þessu fyrningarákvæði, hafa þeir virkjað ótta lögmanna, vegna hefndaraðgerða dómara, til þess að eyðileggja kærumál á grundvelli fyrningar.

Þar sem engin fyrning er fyrir hendi gagnvart mannsmorði má jafna að líkum mannorðsmorði af hálfu dómara með utanlagadómsúrskurði og því er réttur þeirra sem verða fyrir utanlaga dómum, af hálfu dómara með geðröskun, áskilin öll réttindi til sjálfsvarnar að eilífu. Því er réttur sérhvers einstaklings til að refsa hverjum þeim ódæðismanni eins og þeim sem hér hafa verið ákærðir ef stjórnvöld sjá ekki um að mannréttindi þegnanna séu virt.

Ef að stjórnvöld hunsa mannréttindi þegnana og láta óátalið að ódæðisverk séu framin af þjónum réttarkerfisins, kallaðir dómarar, á réttindum sem eiga að vera tryggð með stjórnarskrá lýðveldisins, er ekkert annað fyrir þegnana að gera en taka refsivaldið í sínar hendur með ófyrirséðum afleiðingum, jafnvel vígaferlum.

Stjórnvöld (framkvæmdavald, lögregla) hafa ekki treyst sér til að beita ákvæði 66. gr. laga nr. 19/1940 gegn undirrituðum af ótta við afleiðingar ef til málaferla kemur og upplýsingar um þau mannréttindabrot sem eiga sér stað af völdum sálsjúkra persóna er gegna dómarastörfum.

Með málsókn af hálfu stjórnvalda gegn undirrituðum fengju lögbrjótarnir að dæma í eigin lögbrotum þar sem vegna vanhæfis eru allir dómarar landsins vanhæfir vegna tengsla. Enginn dómari myndi sakfella starfsfélaga sinn af ótta við að verða sjálfur sakfelldur vegna alvarlegra og grófra mistaka eða ásetnings við hefndaraðgerðir í dómsúrskurði.

Ef hefndar dómsúrskurðir sálsjúkra dómara eiga að vera fordæmisgefandi til framtíðar innan réttarkerfisins án afskipta stjórnvalda og löggjafarsamkomunnar er framtíðin aflífun á slíkum meindýrum (dómurum) af hálfu þolenda slíks mannréttindaþjófnaðar.

Af framanrituðu er engin lausn á þessum málum nema utan dómstóla. Menn (sakborningar) hafa verið ásakaðir af undirrituðum í lifanda lífi en ekki að hætti stjórnvalda sem hafa ráðist á persónur sem látnar eru með ásökunum um óhæfuverk.

Reykjavík 9. febrúar 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík