Lífeyrisgreiðslur og frestun á töku greiðslna.

Spekingar samfélagsins eru að hugleiða breytingar á rétti íslenskra þegna hvað varðar lífeyrisgreiðslur.

Ein hugmynd þeirra er að gefa fólki kost á að fresta töku lífeyris til 80 ára aldurs. Ekki er þess getið hvert hlutfall lífeyris af launatekjum fólks verði við frestunina. Ekki hafa spekingarnir upplýst um það hvað verði um væntanlega lífeyrisgreiðslur sem ákveðið er að fresta töku á til áttræðisaldurs ef viðkomandi sjóðfélagi andast 79 ára eða fyrr.

Hin boðaða leið til frestunar á töku lífeyris er BULL ef ekki kemur skírt fram eignaréttar ákvæði og erfðaréttur á óteknum lífeyri þess látna ef töku lífeyris hefur verið frestað. Yrði þá um að ræða greiðslu fyrir það tímabil sem töku lífeyris hefur verið frestað ef ekki kemur inn eignarréttarákvæði vegna allra greiðslna sem viðkomandi hefur lagt til sjóðsins óháð því hvenær hann andast.

Þessi frestun á töku lífeyris getur freistað þeirra sem ætla sér að verða eldri en aðrir en þeir vita ekki neitt um það hvenær vaktinni þeirra lýkur á jörðinni. Þeir sem hugleiða frestun á töku lífeyris í von um einhverja hækkun greiðslna seinna ættu að hugleiða það strax hvort ekki væri betra að taka við greiðslum við fyrsta tækifæri og annast sjálfir ávöxtun fjárins ef ekki er þörf fyrir það fé sem fæst og geta þá gripið til þess ef þörf krefur.

Af hálfu stjórnvalda er skipulega unnið að því að þjóðnýta alla lífeyrissjóði á svipaðan hátt og þjófnaður svokallaðs grunnlífeyris sem komið var á með lögum 1946 en hirtur (stolið) af ríkinu (stjórnvöldum/ríkisstjórn og þingmönnum) í kringum 1990.

Með vísan til þeirrar græðgi sem einkennir stjórnmálamenn að hugsa aðeins um afkomu sína og sinna hafa þeir tekið ófrjálsri hendi afrakstur og eigur þjóðarinnar til einkanota á síðustu áratugum.

Ástandið í íslensku fjármálalífi má líkja við þá kúgun sem ríkti á fyrri öldum undir stjórn jarla, hertoga, baróna og annarra slíkra. Stjórnendur landsins vinna skipulega að því að allt fémætt í landinu komist undir hendur hinn útvöldu stuðningsmanna án þess að stjórnendum hafi verið veitt heimild til slíkra aðgerða af hálfu hinna almennu þegna landsins. Stjórnendur (pólitíkusar og fjármálamenn) hafa myndað skipulagða MAFÍU til að halda völdum og hindra að óvelkomnir komist að.

Eins og málum er háttað núna er unnið skipulega að því að blekkja almenning með þessu falska gylliboði um frestun á að taka lífeyri.

Íslendingar ættu að hugleiða vel og vandlega hvort þeir hafi tök á að stjórna lífslengd sinn vel fram yfir áttræðisaldur.

Lífeyrissjóðir voru stofnaðir vegna framsýni margra góðra manna sem gerðu sér ljóst að maðurinn/konan hefðu ekki starfsorku í réttu hlutfalli við lífslengdina. Því kæmi að því hjá mörgum að hafa ekki þrek til að vinna fyrir sér á efri árum og því nauðsynlegt að tryggja lífsafkomuna eftir bestu getu.

Ljóst varð strax að allir einstaklingar hefðu ekki þá sjálfstjórn að leggja fyrir af launum sínum og spara til efri ára. Af þeirri ástæðu var farið út í það að stofna tryggingafélag sem kallað var lífeyrissjóður og skylda sérhvern meðlim í starfsgreininni til að gerast meðlimur. Í þessari samtryggingu fólst að ef einhver yrði óvinnufær áður en kæmi að töku lífeyris yrði viðkomandi tryggð ákveðin fjárráð með greiðslum úr sjóðnum. Eitt atriði í þessu tryggingarkerfi er það að þeir sem látast án þess að ná aldri til að fá greiðslur úr sjóðnum þá fellur framlag þeirra til sjóðsins óbætt.

Athuga þarf vel varðandi töku lífeyris að hugsanlegt er að viðkomandi þurfi að fá sér vinnu sem ekki fellur undir viðkomandi lífeyrissjóð ef hann hyggst halda áfram störfum.

Af framanrituðu er það þarft verk fyrir launþega að hugleiða vel áður en ákveðið er að fresta töku lífeyris, því í mörgum tilvikum myndi sá lífeyrir falla óbættur.

Reykjavík 3. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri