MEINDÝR GLÆPAVERKA 40. KAFLI.

Við erum talin hafa kerfi sem fara á eftir og allir eigi að haga sér innan ákveðins ramma laga. Í því kerfi er eitt grundvallar atriði sem kallað er mannréttindi og í því kerfi eru það stjórnvöld sem eiga að gæta þess og sjá um að ekki sé gengið á rétt neins með vísan til gildandi laga.

Þrátt fyrir skýr ákvæði laga um jafnrétti þegnana og fjölþjóða samþykktir um mannréttindi sem Íslendingar eru taldir vera aðilar að eru mannréttindi brotin á þegnum landsins á skipulagðan hátt á Íslandi af dómurum.

Kennt hefur verið að siðferði þegnana sé mótað af lögunum. Ef siðferði þegnanna á að mótast af lögbrotum sem framin eru af dómurum, og þar með dómurum Hæstaréttar, auk lögbrota manna í æðri stöðum ríkisins er stutt í almennt siðleysi í samfélaginu. Með slíku siðferði sem mótað er af lögbrotum æðstu manna ríkisins er refsivaldið fært yfir til einstaklinga sem verða fyrir valdníðslu af hálfu lögbrjótanna.

Með hinu svokallaða þrískipta valdi til stjórnar á þegnunum á landinu, svo að engum verði mismunað, þá virðist sú tilskipun aðeins yfirklór. Hið gamla lénsskipulag frá miðöldum er enn við líði. Þetta gamla lénsskipulag þreifst á ofbeldi og ódæðisverkum ráðandi afla ef almúginn ekki sætti sig við yfirganginn. Þetta ofbeldisástand er enn við líði á Íslandi og birtist í framferði lögbrota dómara.

Allt í einu telja stjórnendur landsins sig þurfa að láta rannsaka gjörðir starfsmanna lögreglunnar (hinna almennu lögreglumanna) með skipun á sérstökum hópi skoðunarmanna vegna þess að stjórnvöld telja þess þörf sem yfirklór yfir alvarlegri lögbrot sem framin hafa verið af einum af þremur hausum stjórnkerfisins (þrí-höfða þursans) þ.e. dómsvaldinu.

Talið er að við höfum kerfi sem allir eiga að fara eftir en í ljós hefur komið að einn haus stjórnkerfisins, dómsvaldið, spýr eitri yfir hina almennu þegna landsins og kemst upp með það vegna ótta hinna tveggja hausanna, þ.e. löggjafarvalds og framkvæmdavalds.

Þetta viðgengst vegna þess að dómsvaldið heldur verndarhendi yfir lögbrotum manna í æðri stöðum samfélagsins. Fyrir hendi eru skrifleg sönnunargögn um lögbrot af hálfu dómara en kerfinu er stjórnað af ótta og hefnigirni lögbrjótanna.

Það að dómarar Hæstaréttar komist upp með það klóra yfir lögbrot. Lögbrot vegna álagningar á skatti og fá fram fjárnám á ólöglegri skattaálagningu, og neita að viðurkenna staðreyndir (sönnunargögn) og klóra yfir ósómann með því að draga inn í afgreiðslu málsins kynlíf innheimtustjórans, sem var þolenda fjárnámsins óviðkomandi, er þar gróft brot á lögum. Þetta yfirklór Hæstaréttardómaranna var til þess að ekki þyrfti að taka á þeim þætti málsins er varðaði fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta vegna fjárnámskröfunnar.

Krafan fyrir Hæstarétti var að viðurkennt yrði að umrædd skatta álagning hafi verið án stoðar í gildandi lögum. Við skoðun Hæstaréttardómaranna var það miklu ódýrara fyrir kerfiskarlana að blanda kynlífi J.H.B.Snorrasonar inn i málið og geta með því sagt að niðurstaða væri fengin í málinu. Niðurstaða sem ekkert hafði með lög og reglur að gera. Á þennan hátt breiða þeir yfir lögbrotin hver hjá öðrum.

Til að ná fram endurupptöku máls eins og það er kallað af lagaspekingunum krefjast þeir nýrra gagna. Er þá átt við önnur gögn en fram komu við málsmeðferð. Af því má draga þá ályktun að með því að eyðileggja mál fyrir dómi eins og hér var gert af Hæstaréttardómurum þá getur Hæstiréttur óátalið dregið óskilda aðila inn í málið þegar vernda þarf ríkisbubbana. Síðan segja þessir vitringar, „koma með ný gögn“. Sannanir lágu fyrir í málinu við meðferð þess en hinir óheiðarlegu dómarar (hryðjuverkamenn réttarkerfisins) töldu sér allar leiðir færar í sínum ódæðisverkum.

Sami „óheiðarleiki“ var einnig viðhafður í hinum málunum sem kært er út af. Óheiðarlegir dómarar hafa löngum verið starfandi og er þar komin ástæða fyrir litlu áliti Íslendinga á réttarkerfinu.

Ef kærur undirritaðs á hendur dómurum fengju eðlilega rannsókn kæmi í ljós hve rotið kerfið er. Kerfið sem á að tryggja öllum þegnum jafnræði fyrir lögunum.

Hér með er stjórnvöldum bent á það að rannsókn á kærðum lögbrotum á hendur dómurum hefði meiri áhrif í átt til réttlátrar meðferðar mál varðandi samskipti þegnanna heldur en árás á lögregluna. Lögreglan (framkvæmdavaldið, hinn almenni lögregluþjónn) fer eftir framferði fyrirmyndarinnar sem á að vera, þ.e. þríhöfðaþursi stjórnvalda, en þríhöfða þursinn afskræmir framkvæmd laganna í eigin hagsmunaskyni. Þegar aðrir þegnar landsins sjá að sett lög eru ekki fyrir nema suma þegnana þá segir sjálfsbjargarviðleitnin til sín og margir reyna að horfa fram hjá gildandi lögum í eiginhagnaðarskyni eins og dómarar gera.

Þar sem hið íslenska réttarkerfi er meira rotið en virðist vera í öðrum siðmenntuðum ríkjum samanber nýlegan dóm frá Noregi þar sem dæmdar voru bætur til einstaklings vegna óheiðarlegrar framkomu stjórnvalda við að annast vernd hans og eigna fyrir yfirgangi opinberra aðila auk þess að vanrækja að tryggja viðkomandi lögboðin mannréttindi.

Sagt er að stjórnvöld semji ekki við hryðjuverkamenn á sama tíma og þau stjórna hryðjuverkum gegn þegnum landsins með lögbrotum dómara. Þar sem enginn er hafinn yfir lög, ekki einu sinni hryðjuverkamenn hins íslenska réttarkerfis, virðist vera aðeins eitt sem gera þarf til að verja sín mannréttindi! Það er að aflífa meindýr.

Ef við beygjum okkur fyrir hryðjuverkamönnum hins íslenska réttleysiskerfis erum við komin á stig NAZISTA og FASISTA þar sem ofbeldið ræður. Má þar vitna í orð dómarans sem sagði; „Völd dómara eru mikil en aðeins innan ramma lagana. Dómari sem ekki virðir lagabókstaf laganna er ofbeldismaður“.

Því hefur verið haldið fram af stjórnvöldum að refsingar fyrir brot á lögum skuli vera í höndum framkvæmdavaldsins, og hinn almenni þegn eigi ekki að koma að því á annan hátt en leggja fram kæru hjá lögreglu vegna meints lögbrots. Réttur hvers og eins nær þar til hann er farinn að koma inn á rétt annarrar persónu. Þar sem allir hafa sömu takmörk á réttindum hvort sem það eru hryðjuverkamenn íslenskra dómstóla eða aðrir þegnar landsins.

Þegar hið íslenska lögregluríki er komið á það stig að lögreglan (æðstu stjórnendur lögreglu) neitar að rannsaka kærur þegnanna, fyrir brot á lögum af hálfu dómara með utanlagadómum, á hendur verstu glæpamönnum (hryðjuverkamönnum) hvers ríkis, þ.e. dómurum, sem ekki virða lög sem eru sett af löggjafarsamkomunni, þá er ofbeldið búið að taka yfir í samskiptum þegnanna eins og í nazista- og fasistaríki.

Verði ekki sinnaskipti hjá stjórnvöldum varðandi umrædd kærumál, og málin rannsökuð á heiðarlegan (af heiðarlegum mönnum) hátt er ekkert eftir nema einkarefsing þolenda ódæðisverka hinna kærðu hryðjuverkamanna, og er refsing með aflífun meindýrs ekki undanskilið, þegar það hentar undirrituðum án frekari viðvarana. Hvort hugrekki verður hjá stjórnvöldum (framkvæmdavaldi) að senda lögregluna aftur í heimsókn til mín vegna greinaskrifa, og fá þar með opnað sem dómsmál þá hryðjuverkastarfsemi sem viðgengst í landinu (af hálfu dómara), verður fróðlegt. Að öllum líkindum verður það dómsmál eftir aflífun meindýrs, ef þess gerist þörf, er mun leiða í ljós allt það er varðar hryðjuverkastarfsemi á vegum ríkisins.

Ríkisstjórn (þ.e. framkvæmdavald) hefur skyldum að gegna gagnvart þegnunum. Skyldan er að allir þegnar séu jafn réttháir þegar kemur að túlkun laganna og afgreiðslu dómsmála. Ríkisvaldinu ber að vernda þegnana og tryggja mannréttindi þeirra fyrir hvers konar ólöglegu athæfi stjórnvalds (hvers konar stjórnvaldi og þ.m.t. réttarkerfinu (dómurum)) gegn þegnum landsins. Skiptir þá ekki máli hvort meint lögbrot eru af völdum ríkisstarfsmanna (æðri starfsmönnum ríkisins s.s. dómurum) eða annarra þegna landsins.

Reykjavík 4. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 122 - 2

109 Reykjavík