Lög og reglur.

Af hálfu Alþingis og stjórnvalda eru sett lög og reglur eins og léleg færibandavinna í verksmiðju. Margt af þessum samskiptareglum eru svo illa orðaðar að hægt er að túlka þær á marga vegu eins og gert er af dómurum. Því er það spurning hvort þegnarnir séu skyldugir til að fara eftir slíkum samskiptareglum sem er óskapnaður og hægt að túlka að eigin geðþótta?

Það hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir landsmenn hver tilgangurinn er með Alþingi og lagasetningu. Hvort þörf sé á yfir 1000 lögmönnum til þess að gera tilraunir til að túlka lögin fyrir landsmenn og síðan að leggja umhugsunarefnin í meðferð hjá afbrigði lögmannsstéttarinnar sem kallaðir eru dómarar. Þessi hringavitleysa í störfum Alþingis kostar landsmenn marga milljarða króna á hverju ári vegna óforsvaranlegra vinnubragða Alþingismanna.

Lög og reglur eiga að vera orðuð það vel og skynsamlega að hægt sé fyrir landsmenn að fara eftir þeim, þ.e. orðanna hljóðan, án þess að þurfa að kosta til þess fúlgur fjár að fá skýringar.

Meginreglan ætti að vera sú að orðanna hljóðan laganna ætti að vera svo skýr að ekki þyrfti sérstakar skýringar yfir 1000 manna sem hafa yfir þúsund mismunandi skoðanir og skýringar á merkingu laganna (hvað átt væri við með viðkomandi lagasetningu).

Ef svo vildi til með þróun samfélagsins og nýrra sjónarmiða þá ætti að vera einn stjórnlagadómstóll sem skæri úr um hvaða skilning ætti að leggja í viðkomandi lög eða lagagreinar. Slíkur úrskurður ætti að gilda um viðkomandi lög á meðan þau héldu gildi sínu.

Einstakir landsmenn eiga aldrei að þurfa að kosta fúlgu fjár, eins og framkvæmdin er í dag, til þess að fá skýringar á því hvernig túlka eigi viðkomandi samskiptareglur. Er því allt á ábyrgð landsstjórnar og Alþingis að hægt sé fyrir þegnana að fara eftir settum reglum og allur kostnaður við túlkun laga og reglna er á ábyrgð stjórnvalda og Alþingis.

Það getur aldrei orðið á ábyrgð ríkisins ef þegnarnir fara ekki að gildandi lögum séu þau skiljanleg fyrir hinn almenna borgara en ekki sniðin fyrir hagsmuni þegna sem stjórnast af græðgi eins og raunin hefur orðið um áratuga skeið.

Lagasetningar og reglugerðir sem sniðnar eru eftir þörfum þrasara og peningamanna. Lög sem hægt er að túlka á marga vegu eftir þörfum og einkahagsmunum nokkurra einstaklinga, sem eru í minnihluta þegnanna, er andstætt meginreglu stjórnskipunarlaga um jafnrétti þegnanna gagnvart túlkun og skilningi á gildandi lögum (jafnræðisreglu).

Ef ekki er farið á einn veg (ein túlkun) eftir lögunum vegna breytilegrar túlkunar af hálfu dómara, eftir því hverjum þarf að þjóna, endar það með ósköpum og upplausn samfélagsins.

Má gera ráð fyrir að ef lög eru það skýr og ætluð til að þjóna öllum þegnum landsins mætti skera niður í dómskerfinu um 75% og þar með einnig kostnað landsmanna vegna málaferla. Megin ástæða fyrir fjölgun í dómskerfinu og þ.m.t. fjölgun lögmanna á frjálsum markaði eru léleg vinnubrögð þingmanna við setningu laga. Tilgangur með lagasetningu þarf að vera skýr en ekki eins og gatasigti með þúsund götum eða fleiri fyrir þrasara til að þrasa um.

Það hlýtur að vera ljóst hverjum meðal manni að eitthvað er að í lagasetningu þegar eigendur einstakra lögfræðiskrifstofa geta greitt sér milljarða í arð eftir starfsárið auk eðlilegra launa samkvæmt skattframtali. Umræddur gróði lögmannanna stafar af slakri frammistöðu við setningu laga. Lög sem túlka má á marga vegu allt eftir hugmyndaflugi viðkomandi.

Því má einnig spyrja hverjir hafa efni á að greiða fyrir þjónustuna? Svarið er; að það eru peningamenn, sem hyglað er af löggjafarþinginu með óskýrum og og teygjanlegum ákvæðum laga, en ekki hinn almenni borgari.

Huga þarf að því hvort breyta þurfi grundvelli lagasetningar þannig að allt sem ekki er leyfilegt samkvæmt lagatexta sé bannað.

Reykjavík 23. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri