Meindýr glæpaverka 43. kafli

Hönd laga og réttar verður ei flúin þeim feigðarfjanda sem hrjáir íslenskt réttarfar nema tekið verði á móti og utan-laga-dómar sem viðgengist hafa hjá íslenskum dómstólum verði leiðréttir.

Í orðinu „heiðarleiki“ var innifalið á fyrri hluta síðustu aldar hugtakið: „Gjör rétt þol ei órétt“. M.ö.o. að virða samskiptareglur (lögin) sem sett eru af þar til bærum aðilum og hafa í heiðri hin óskráðu lög sem kallað hefur verið siðferði eða siðir og hefðir.

Andstætt orðinu heiðarleiki er orðið óheiðarleiki sem á við allar gjörðir mannsins sem eru andstæðar gildandi lögum í landinu svo og siðferðisvitund fólksins og þar með talið það sem kallast kurteisi. Óheiðarlegt fólk var kallað „gaddavírshórur“.

Hugtakið heiðarleiki er ekki til hjá íslenskum stjórnvöldum í dag (þríhöfða þursanum) þar sem lög og réttur þegnanna er svívirtur til þess að þjóna einkahagsmunum þeirra sem eru við stjórnvölinn og þar með er óheiðarleiki aðalsmerki þessa fólks.

Við stjórn landsmála er það talið réttlætanlegt að einkahagsmunir þeirrar fylkingar sem við stjórnvölin er hverju sinni sitji í fyrirrúmi og lögbrot til að tryggja þessa hagsmuni séu lögleg lögbrot. Þar með eru ekki allir jafnir fyrir lögunum eins og skýrt ákvæði í stjórnarskránni kveður á um.

Þetta kristallast í því að öll gagnrýni á framkvæmd lögbrota sem framin eru í skjóli þríhöfða þursans er ekki svarað nema með útúrsnúningum og orðhengilshætti af stjórnarliðinu að lögbrjótarnir séu löglegir lögbrjótar. Rannsókn á slíkum lögbrotum leiði ekki til sakfellingar lögbrjótanna og því lögleg lögbrot.

Þessi framkvæmd lögbrota af hálfu stjórnvalda kemur greinilega fram þegar kemur að samskiptum við þegnana á túlkun laganna. Eru lög túlkuð á einn veg þegar hagsmunir stjórnenda eru annars vegar og á annan veg þegar kemur að samskiptum við þegnana.

Eins og áður hefur verið getið um í fyrri greinum undirritaðs er þjófnaður af hálfu ráðherra ekki sambærilegur við þjófnað af hálfu almúgamanns sbr. orðatiltækið um Jón og séra Jón. Sama varðar um aðra þætti lögbrota. Skjalafals broddborgara í höfðingjastéttinni er ekki sama og skjalafals af hálfu hins almenna borgara. Ólöglegar hefndaraðgerðir (refsiaðgerðir) af hálfu dómara eru ekki að mati valdastéttarinnar (stjórnvalda (framkvæmdavalds, dómsvalds og löggjafarvalds)) sambærilegar við hefndaraðgerðir af hálfu almennings. Refsiaðgerðir einstaklinga (einkarefsiaðgerðir) í garð annarra einstaklinga, sem eru samkvæmt lögum lögbrot, og kallaðar ofbeldisaðgerðir eru umsvifalaust teknar til rannsókna af hálfu hins opinbera og refsað fyrir, og skiptir þá ekki máli þótt þeim (sökudólgunum) sem refsað hefur verið hafi með framferði sínu s.s. með ofbeldi og skemmdarverkum, átt skilið að vera refsað. Séu framkvæmdaaðilar einkarefsiaðgerða úr stétt dómara eða úr hópi æðstu ráðamanna landsins (stjórnenda) þá eru slíkar refsingar taldar af stjórnvöldum vera löglegar refsiaðgerðir þótt engin ákvæði séu til í lögum um slíkar einkarefsiaðgerðir broddborgaranna.

Þekktur lögmaður skrifaði grein í fréttablað/dagblað um friðhelgi dómara. M.ö.o. samkvæmt greininni er það bannað að gagnrýna störf dómara. Skiptir þá engu máli hvort dómarar fari að gildandi lögum um störf dómara eða ekki. Þetta þýðir að lögbrot dómara eru lögleg lögbrot. Af þessari skoðun virts lögmanns hefur skapast frjálsræði dómara til þess sem kallað er utan-laga-dómar. Þ.e. dómar sem ekki eiga sér neina stoð í lögum landsins og eru byggðir á hefndarþörf dómara til að ná sér niðri á þeim þegnum landsins (málsaðilum) sem hafa vogað sér að benda á lögbrot þeirra (dómaranna) og varða lög sem dómarar eiga að fara eftir á sama hátt og krafist er af þegnunum að fara eftir gildandi lögum í samskiptum sín í milli. Þessi skoðun og þetta framferði af hálfu íslenskra dómara, lögbrot þeirra, er í ætt við framferði NAZISTA á sínum tíma þegar lög voru túlkuð á yfirráðasvæði þeirra eftir því hvað þjónaði hagsmunum foringja Nazista-flokksins.

Það sem einkennir þessi skrif lögmannsins er að þau eiga fullan rétt á sér ef dómarar fara að gildandi lögum landsins og túlki ákvæði laganna samkvæmt orðanna hljóðan en ekki eftir eigin hefndarþörf. Það að dómarar noti fölsuð gögn, sem þeir vita að eru fölsuð, til að byggja dómsniðurstöðu sína á getur aldrei talist lögleg dómsuppkvaðning.

Samkvæmt annarri blaðagrein lögmanns/dómara var fullyrt að uppkvaðning dóms í máli væri lagalega bindandi. Þetta væri skiljanlegt ef að uppkveðinn dómur væri byggður á gildandi lögum landsins varðandi störf dómarans svo og landslögum og næði þá/síðan yfir öll sambærileg tilvik í samskiptum þegnanna. Af framansögðu er það einkennilegt við fullyrðinguna um að dómur sé lagagildi ef notuð eru fölsuð gögn sem dómur er byggður á og auk þess hefndarárátta dómara sem nær jafnvel gagnvart öðrum eða þriðja ættlið málsaðila.

Þessi fullyrðing lögmannsins/dómarans er í ætt við viðhorf valdastéttarinnar fyrr á öldum þegar allar gerðir valdhafanna gagnvart almenningi voru lög og kölluð hin óskráðu lög valdaræningjanna, m.ö.o. utan-laga-dómar.

Ákvæði grundvallarlaga um að allir þegnar landsins eigi að vera jafnir fyrir lögunum hefur ekki verið í gildi á Íslandi í mörg ár eða síðustu 30 – til 40 árin. Þetta ákvæði um jafnrétti þegnanna verður aldrei í raun fyrr en komið verði á stofn endurupptökunefnd dómsmála sem skipuð verði fólki sem ekki hefur lögfræðipróf og er ekki mútuþægt. Grundvallaratriði laga er að lagabókstafurinn sé skiljanlegur fyrir hinn almenna borgara og innan siðferðisvitundar hinna almennu þegna landsins en sé ekki háð geðþótta þrösurum sem er einkenni á lögfræðinni. Lögfræðin er allsherjar þrasarafræði sem best sést á því hve margar skýringar koma fram á túlkun laganna. Það að lög séu túlkuð á sérstakan hátt hjá sérhverjum lögmanni og síðan geti þeir rifist um túlkun laganna í dómssal sem einhverskonar trúðasýningu er ekkert annað en atvinnubótavinna.

Fræg er setningin sem höfð er eftir lögmanni:

„Ég varði þá sem höfðu efni á að borga.“

Í þessari setningu felst það að það séu ekki allir jafnir fyrir lögunum. Réttarstaða málsaðila fari eftir því hve fjáður hann sé og hafi efni á að greiða stórar fjárhæðir fyrir sirkusræður lögmanna og kemur þar inni í svar dómarans við fyrirspurn um gildi málflutnings lögmanna í dómsmáli.

Dómarinn sagði það vera rétt að málflutningur lögmanna hefði mikið að segja um niðurstöðu í máli. M.ö.o. lögin eru aukaatriði en orðskrúð lögmanna í 1. sæti.

Siðferði er einn angi mannlegra samskipta og í þeim armi samskiptanna er veigamikið atriði sem kallað er kurteisi. Kurteisi er ein grein óskráðra laga um mannleg samskipti. Í orðinu kurteisi felst m.a. að virða allar gjörðir mótaðilans sem ekki ná inn á rétt eða yfirráð annarra. Það þýðir að gjörðir eins aðila er að virða lagalegan rétt og siðferðilegan rétt annars aðila (mótaðila) ásamt virðingu fyrir skoðunum hans svo framarlega sem mótaðilinn virðir rétt og gjörðir sinna mótaðila.

Á það skal bent sérstaklega að í hugtakinu ókurteisi felst ekki eingöngu sögð orð heldur einnig hvers konar ólöglegur gjörningur og aðgerðarleysi, þ.e. að gera ekki það sem maðurinn á að gera.

Það sem einkennir ókurteisi í flestum tilvikum er að hún er framkvæmd valdhrokans og fyrirlitningu viðkomandi valdníðings gagnvart öðrum með yfirgangi á lagalegum rétti mótaðilans. Þ.e. að viðkomandi ofbeldis maður fer út fyrir sitt valdsvið og inn á yfirráðasvið annars aðila.

Eitt það sem aðallega felst í orðinu kurteisi að „kurteisi er í báðar áttir“. Ókurteisi og óheiðarleiki eins aðila getur ekki náð yfir kröfu um kurteisi af hálfu mótaðilans. Svar við óheiðarlegum eða ólöglegum aðgerðum af hálfu þess sem ókurteisinni er beint að, sbr. framferði stjórnvalda varðandi lögbrot þeirra, þá verður svarið ekki eins og á fyrri öldum „að kyssa á vöndinn“ . M.ö.o. að ókurteisi er svarað með ókurteisi sem er skýring á hugtakinu að „kurteisi er í báðar áttir“.

Lögbrot og níðingsháttur af hálfu stjórnvalda (þríhöfða þursans) er ókurteisi sem sýnd er í krafti embætta á vegum ríkisins. Slíkur níðingsskapur var ríkjandi á fyrri öldum án möguleika hins almenna borgara til að verja rétt sinn og var kallað þegar ekki var hægt að svara ofbeldi valdsmanna „að kyssa á vöndinn“.

Vegna breyttra viðhorfa almennings á því hvað valdhafarnir megi gera til að halda uppi sínum settu einkalögum og reglum er ekki gert ráð fyrir því að sambærileg níðingsverk og viðgengust á fyrri öldum séu ásættanleg nú á dögum.

Í mis hraðfara þróun mannskepnunnar eru enn þá uppi afbrigði af skepnum sem kallaðar eru maður sem ekki hafa komist af þróunarskeiði níðinganna og inn á nútíma hugsunarhátt. Þessir níðingar hafa erft frá forfeðrum sínum valdhroka, valdagræðgi, ofbeldisáráttu og yfirgang gagnvart samborgurum sínum. Er þessi arfur í ætt við og afbrigði af þróunarkenningunni.

Með vísan til þess sem hér er ritað og túlkun á hugtakinu „kurteisi í báðar áttir“.

Af framanrituðu verður hér gefin yfirlýsing um þá aðila stjórnkerfisins sem ekki virða rétt borgaranna með vísan til ákvæða gildandi laga. Þeir eru:

Stjórnendur Innanríkisráðuneytis, lögreglu á höfuðborgarsvæðinu, Ríkissaksóknara svo og áður tilgreindir (nafngreindir) dómarar réttarkerfisins bæði Hæstaréttar og Héraðsdómsstóla og þessir aðilar falla undir skilgreiningu íslensks máls og bera því titilinn „Gaddavírshórur“ eða óheiðarlegar persónur.

Þessar „Gaddavírshórur“ hins íslenska stjórnkerfis (þríhöfða þursans) hafa ekki þorað að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði af ótta við þær upplýsingar um lögbrot þeirra sem fram kæmu við réttarhöldin. Þar af leiðandi telja umræddar „Gaddavírshórur“ það betra að sitja undir ásökunum sem lagðar hafa verið fram og þegja en að leggja út í átök við undirritaðan því Gaddavírshórurnar vita að þá baráttu geta þær ekki unnið vegna fyrirliggjandi sannana um lögbrot þeirra.

Reykjavík 24. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík