Lögin of valdhafarnir.

Orðatiltæki valdhafanna: „Að taka lögin í sínar hendur (eigin hendur geranda)“ – er frasi sem viðhafður er af valdhöfunum þegar einstaklingar sem ekki fá löglega meðferð á málum sínum, sem kærð hafa verið til lögreglu, reyna að ná rétti sínum þegar valdhafarnir hunsa réttlætið til að verja stolna hagsmuni valdhafanna. Þetta þýðir að persóna sem verður fyrir því að brotinn sé lagalegur réttur hennar hefur refsiaðgerðir gegn lögbrjótnum eða lögbrjótunum þegar framkvæmdavaldið, sem á að sjá um öryggi í samskiptum allra þegnanna, hunsar kærur vegna þess að lögbrjótarnir eru í æðri opinberum embættum sem ekki má falla neinn blettur á.

Í lagaskýringum kemur einnig fram að einstaklingur hefur ekki leyfi til að beita meiri hörku ef ráðist er á hann en aðeins til að verjast frekari áföllum af hendi ofbeldisseggsins. M.ö.o. hann hefur ekki rétt til að beita nokkur þúsund ára gamalli ráðleggingu sem kallast „Auga fyrir auga eða tönn fyrir tönn“ .

Stjórnvöld eigna sér réttinn til þess að útkljá uppgjör vegna vandræða í samskiptum þegnanna sem kallast „refsingar“ fyrir afbrot (lögbrot). Lögbrot fá mismunandi afgreiðslu eftir því hver lögbrjóturinn er. Ef lögbrjóturinn er úr hópi þeirra sem telja sig æðri en aðrir þegnar landsins, s.s. eins og úr hópi æðstu stjórnenda landsins og öðrum æðri stöðum þ.m.t. dómurum, þá er af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds) allt gert til að hylma yfir slík brot þar sem stjórnendur telja sig jafnari en aðrir þegnar landsins.

Þessi ákvörðun stjórnvalda að hafa yfirstjórn refsinga fyrir lögbrot byggist á því að allir eigi að lúta sömu lögum og hljóta sambærilega refsingu fyrir sambærilegt lögbrot. Þar eigi að gilda sömu viðurlög hvort sem um er að ræða persónu sem kallast almúgamaður eða í starfsstöðu sem fellur undir ríkisþjónustu og auðmanna.

Þeir sem valdir eru til að útdeila réttlætinu (refsingunum) hafa engan rétt til að sniðganga ákvæði laga með því að mismuna þegnunum eftir því hvort lögbrjóturinn telji sig jafnari en aðrir þegnar samfélagsins. Því síður hafa aðilar eins og dómarar rétt til að misnota aðstöðu sína til ofbeldisverka gegn þegnum landsins, eins og átt hefur sér stað margoft, þvert á gildandi lög í landinu.

Hið litla traust sem dómstólar (dómarar) hafa hjá þjóðinni stafar af lögbrotum þeirra þegar þeir ekki virða lögin en túlka þau eftir eigin hagsmunum. Það að kærur þar sem skriflegar sannanir liggi fyrir um glæpi dómara við dómsuppkvaðningar fáist ekki rannsakaðar lýsir þeim anda sem ríkir við stjórn landsins. Framkvæmdavaldið sem á að annast rannsókn kærumála er jafn rotið og framkvæmd dómara við störf sín við útdeilingu réttleysisins. Samtryggingin í glæpaverkunum (lögbrotum stjórnenda landsins) er í anda þess sem fréttir berast af að hafi tíðkast hjá samtökum sem kölluð hafa verið Mafía og Cosa Nostra þar sem stjórnendur glæpaverkanna telja sig æðri (rétthærri) en aðrir.

Óheiðarlegt fólk (gaddavírshórur) leynast víða í æðri störfum samfélagsins. Afkvæmi starfa þessa óheiðarlega fólks að lögbrotum, sem áður hafa verið nafngreind, mætti kalla „hóruunga“.

Nöfn hinna ákærðu eru eftirfarandi og kæruatriði:

Pétur Hafstein fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðrún Erlendsdóttir fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur Jónsson fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur L. Jóhannesson fv. héraðsdómari mál (sjópróf) frá 4. janúar 1993 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Eggert Óskarsson héraðsdómari mál M-51/2001 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Sigurður T. Magnússon fv. héraðsdómari mál E-13455/2002 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ásgeir Magnússon héraðsdómari mál E-08318/2007 og E-08319/2007 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ragnhildur Hjaltadóttir ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu var að hylma yfir lögbrot þegar hún neitaði að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar 4. janúar 1993 vegna þeirrar hneisu er það ylli Rannsóknarnefnd sjóslysa þegar upplýst yrði um framlagningu falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna.

Jón H. B. Snorrason starfsmaður lögreglunnar á Höfuðborgarsvæðinu braut lög varðandi innheimtu fyrir Tollstjóraembættið þegar hann gaf falska áritun á skjal sem notað var til úrskurðar á ólöglegu fjárnámi (fjárkröfu án neinnar lagastoðar nema fölsun gagna).

Við þennan nafnalista má bæta þremur af síðustu Innanríkisráðherrum, núverandi og fyrrverandi lögreglustjóra á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknara bæði núverandi og fyrrverandi. Ekki er rétt að gleyma framferði af hálfu lögreglunnar að hætta rannsókn á kæru vegna þjófnaðar af bankareikningum undirritaðs sem framinn var samkvæmt lögregluskýrslu að fyrirmælum frá ráðherra. Þegar starfsmaður hins opinbera gaf upp að fyrirmælin um úttekt af bankareikningunum hafi komið frá ráðherra var rannsókn lögreglu hætt. Ekki var haft fyrir því af hálfu lögreglunnar að geta þess hvaða ráðherra hefði gefið fyrirmælin. Samtryggingin í lögbrotum fullkomin.

Úrræði þegnanna varðandi það að leita réttar síns vegna lögbrota þeirra sem tilheyra stjórnendum landsins eru engin innan kerfisins. Kærur gegn persónum innan stjórnkerfisins eru á skipulegan hátt svæfð eða svarað með útúrsnúningum af hálfu þeirra aðila sem eiga að annast rannsókn mála.

Þegar málum er þannig komið að engin úrræði eru fyrir þegnana að ná rétti sínum gegn glæpamönnum í stjórnunarstörfum samfélagsins er komið að frasa stjórnenda sem kallað er að „taka lögin í eigin hendur“. M.ö.o. að þeir sem verða fyrir lögbrotum af hálfu persóna í stjórnunarstörfum landsins þurfa sjálfir að annast refsingar gegn lögbrjótunum og taka áhættuna af hefndaraðgerðum lögbrjótanna með vísan til aðstöðu lögbrjótanna til misþyrminga á lögunum.

Þrátt fyrir greinaskrif undirritaðs um lögbrot framin af persónum í stjórnunarstörfum fyrir landið hefur algjör þögn verið ríkjandi í herbúðum lögbrjótanna. Ástæða þagnarinnar er að lögbrjótunum finnst betra að sitja undir ásökunum og þegja en þurfa að svara til saka ef þeir reyndu að beita ákvæði hegningarlaga um ærumeiðingar. Þeir eru óttaslegnir yfir upplýsingum um lögbrot þeirra en þeir treysta á samtryggingu innan stjórnkerfisins. Samtrygging við framkvæmdavaldið sem á að annast rannsóknir kærumála er augljós þegar lögbrjótarnir í þeim störfum (rannsóknaraðilarnir) hunsa að rannsaka kærur sem lagðar hafa verið fram, með sterkum sönnunum um lögbrot, gegn lögbrjótum stjórnar- og réttarkerfisins.

Ég get glatt sakborninga í þessum kærumálum að umsagnir margra um ritun mína um réttarfarið og stjórnkerfið hafa verið í þá veru að ótti sé í herbúðum réttarkerfisins og hjá stjórnendum landsins þar sem þeir hafi ekki þorað að stefna mér fyrir meiðyrði vegna umræddra skrifa. Ég hef einnig fengið ábendingar um að hefnd hinna ákærðu verði ofsafengin ef þeir finni einhvern veikan blett hjá mér. Við þeirri ábendingu er aðeins eitt svar; „Verði þeim (lögbrjótunum) að góðu“.

Til andlegrar hrellingar stjórnenda landsins þá verður haldið áfram baráttunni við fjandsamlegt stjórnkerfi þar til lögbrotum verður hætt af þeirra hálfu og réttlæti verði ríkjandi svo og lögbrotum innan réttarkerfisins verði hætt. Réttarkerfi sem hefur inna sinna vébanda siðblinda aðila, réttarfarsnauðgara, mannorðsmorðingja og mannréttindaþjófa eins og þeir sem nafngreindir hafa verið.

Reykjavík 21. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík