Hinar heilögu kýr.

Með lögum skal land byggja en ólögum eyða.

Hluti þessarar setningar er í skyldi lögreglunnar sem hvatningarorð til lögreglunnar en böggull fylgir skammrifi því víða leynast lögbrjótarnir.

Hið íslenska réttarkerfi er stöðugt að minna á sig hvað varðar vantrú og skorts á virðingu þegnanna í garð dómara. Virðingarleysi af hálfu réttarkerfisins gagnvart lögum sem eiga að vera samskiptareglur borgaranna.

Eins og í hinni frægu sögu Orwells um svínin sem töldu sig jafnari en önnur dýr á býlinu hefur verið yfirfært á stéttarskiptingu er þróast hefur innan mannkynsins. Svínin í sögunni hafa færst yfir á þjóna hins íslenska réttarkerfis sem kallaðir eru dómarar. Svínin töldu sig ekki þurfa að fara að samskiptareglum dýranna því þau væru jafnari en önnur dýr á búgarðinum það sama á um suma dómara.

Í upphafi áttu öll dýrin að vera jafn mikilvæg í samfélagi dýranna og samskiptareglurnar kváðu svo á um. Síðan brá svo við að sumir þegnarnir (svínin=dómarar) töldu sig vera jafnari (æðri) en aðrir þegnar landsins og þar sem þeir væru jafnari þá hefðu þeir frjálsari hendur með túlkun á gildandi lögum. Lögin sem gilda átti fyrir alla þegna landsins voru íþyngjandi fyrir sjálftökurétt dómaranna því þeir töldu sig vera jafnari og þýðingarmeiri en aðrir þegnar og því væru þeir, dómararnir, ekki skyldugir til að fara eftir þeim lögum sem ekki hentuðu þeim sjálfum.

Ákvæði í gildandi lögum um störf dómara eru skýrt dæmi um frjálsræði sjálftökuliðsins því það hefur verið knúið inn af dómurum sérstakt ákvæði um ábyrgð þeirra í starfi til að fá frjálsræði í sínum þætti er varðar að vera jafnari en aðrir þegnar samfélagsins. M.ö.o. ákvæðið felur í sér að dómarar geta verið löglegir glæpamenn í samfélaginu. Dómarar geta umgengist lögin í störfum sínum á kostnað samfélagsins þ.e. á kostnað annarra þegna samfélagsins en þeirra sjálfra.

Í 53. grein laga um störf dómara stendur:

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga. Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Hvaða ástæða er til að undanskilja þessa þjóna réttarkerfisins ábyrgð á ólöglegum gerðum sínum, lögbrotum, umfram aðra þegna landsins. Þessir þjónar ranglætisins í íslensku samfélagi hafa fjórföld og upp í sexföld laun þeirra sem minnst bera úr býtum.

Þessi launamunur dómara og annarra láglauna þegna er réttlættur með því að dómarar séu svo mútuþægir að það eigi að reyna að komast hjá því að þeir falli í þá freistni að þiggja mútur með því að greiða þeim það sem kalla má ofurlaun. Er það kallað að launin þurfi að vera svo há svo að þeir verði fjárhagslega sjálfstæðir, m.ö.o. að þeir falli síður í þá freistni að þiggja mútur frá málsaðilum. Mætti kalla þetta, ofurgreiðslurnar, fyrirframgreiddar mútur. Samkvæmt þessari skýringu ráðamanna ríkisins eru það aðeins dómarar sem þurfa að vera fjárhagslega sjálfstæðir. Fjárhagslegt sjálfstæði annarra þegna landsins en þeirra sem skipa æðri stöður þjóðfélagsins og þ.m.t. dómarar er auka atrið hjá ráðamönnum samfélagsins.

Með vísan til ákvæða laga um tilkynningaskyldu dómara um fjármálaviðskipti sem fram færu í þeirra nafni á rót sína að rekja til vantrausts á dómurum. Óttinn við að dómarar falli fyrir mútugreiðslum við afgreiðslu mála þar sem fjársterkir málsaðilar eru.

Dómarar eru æviráðnir á ofurlaunum og vonlaust að reyna að ná fram réttlæti gegn glæpum sem framdir eru af dómurum. Ríkisvaldið (framkvæmdavaldið, ríkisstjórn, lögregla og ríkissaksóknari) sjá dyggilega um það að allar tilraunir til að koma lögum yfir lögbrot framin af dómurum (glæpi) eru á skipulegan hátt kæfð og rannsókn neitað. Störf rannsóknaraðila, lögreglu og Ríkissaksóknara, virka eins og eiturgashernaður gegn þeim þegnum samfélagsins sem hafa þorað að koma af stað kærum á hendur dómurum fyrir lögbrot þeirra. Lögbrot dómara sem einkennast af einelti, siðblindu og hefndarþörf gagnvart kærendum.

Mannorðsmorð, mannréttindaþjófnaður, réttarfarsnauðganir og utanlagadómar sem þjónar siðblinda réttarkerfisins og siðblindum dómurum er á skipulegan hátt breitt yfir og falið af dyggu skúringaliði lögreglu og Ríkissaksóknara.

Ábendingar og kærur á hendur dómurum koma stöðugt fram um atferli af hálfu dómara sem talið er að sé ekki samkvæmt ákvæðum laga um störf þeirra og stöðu í þjóðfélaginu. Síðustu upplýsingar í fréttum um auðsöfnun þessara þjóna landsmanna og brask þeirra með fjármuni vekur upp þá spurningu hvor undirborðsgreiðslur hafi átt sér stað til þeirra með hliðsjón af fjárhagsafkomu almennings og auðsöfnun þessara þjóna.

Samkvæmt fréttum sem fram hafa komið í fjölmiðlum er af hálfu dómara lítil virðing sýnd þeim ákvæðum laga er þeim ber að fara eftir. Því vaknar sú spurning hvort aðrir þegnar samfélagsins geti ekki farið sínar eigin leiðir eins og dómarar við túlkun á samskiptareglum landsmanna. Það sem vekur mikla undrun er sú ráðstöfun stjórnvalda að fela aðilum úr hópi þeirra sem telja sig jafnari en aðrir þegnar (dómarar) að annast eftirlits þátt með gjörðum dómara, sbr. eftirlit með fjármálum dómara. Aðilar úr hópi dómara hafa eftirlit með þessum þætti og þegar upp koma mál þar sem hugsanleg spilling hefur átt sér stað finnast engin gögn um eftirlitið eða slík óreiða á varðveislu þeirra að það verður fjölmiðlafrétt. Eftir að fréttir hafa borist af hugsanlegu misferli og engar upplýsingar hjá eftirlitsaðilum þá er rokið upp og reynt að breiða yfir málin: „jú tilkynnt var um málin“. En þeirri spurningu verður aldrei svarað hvort búin hafi verið til í skyndi gögn til að breiða yfir misferlið.

Kollegar (starfsbræður dómara) gera ekki starfsbræðrum sínum óleik með því að gefa sannar upplýsingar um atvik. Trúverðugleiki framburðar starfsfélaga eins og dómara í málum sem upp hafa komið í fjölmiðlum er vafasamur ef taka má mark á málflutningi og yfirlýsingu prófessors við lögfræðideild Háskóla Íslands í kennslustund þar sem voru tæplega 100 nemendur. Prófessorinn var að kenna sjórétt og vitnaði til þess sem fram kom við yfirheyrslu fyrir dómi. Í túlkun sinni fór hann (prófessorinn) rangt með staðreyndir, hrein ósannindi. Var prófessornum bent á, af aðila að umræddu máli sem var viðstaddur í kennslustundinni, rangfærslurnar sem hann var að kenna. Svaraði prófessorinn í lögfræði þá með þjósti: „Það er logið svo miklu í sjóprófi“. Túlkun prófessorsins á skráðum heimildum var sannleikurinn þótt um væri að ræða ósanninda túlkun af hans hálfu. Svo virðist sem slík kennsla skili sér í störfum dómara með utanlagadómum.

Slíkir lærimeistarar eins og prófessorinn svo og lærisveinum hans væri trúandi til þess að halda því fram að Hitler nazismanns hafi verið engill ef það þjónaði málstað þeirra.

Mönnum (körlum og konum) sem er ekki betur treyst en svo í störfum sínum (dómurum) að nauðsyn beri til að greiða þeim mútugreiðslulaun svo þeir falli ekki í þá freistni að þiggja undirborðsgreiðslur málsaðila við afgreiðslu dómsmála, en þeim er treyst til að hafa eftirlit með sjálfum sér og starfsbræðra (starfssystkina) sinna.

Með vísan til vanhæfis samkvæmt lögum. Eru ekki þeir sem starfa sem dómarar eða fyrrverandi dómarar vanhæfir til að hafa eftirlit með störfum samstarfsfélaga sinna því þeir hafi aðstöðu til að fela mistök eða ásetningslögbrot félaganna?

Skortur á trú á réttarkerfinu og trausti á dómurum, hjá hinum almenna borgara, felst og er í samræmi við mútugreiðslulaunin sem er lykillinn að vantrausti í þeirra garð. Vantraust sem er fyrir hendi, áður en þeir komast í starfið, því þeim er ekki fullkomlega treyst nema með ofurlaunagreiðslum m.ö.o. mútum.

Reykjavík 7. desember 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Athugasemdir

[Bjarne Örn Hansen (IP-tala skráð) 7.12.2016 kl. 21:03]

Upphaflega, er þetta "social contract", milli manna.  En þó þér finnist, þetta eigi að jafna fólk ... þá þróast þetta einfaldlega á þann hátt, að sumir þurfa meir vörn en hinir ... þannig er, til dæmis ... meiri réttindi veitt sumum þegnum því þeir séu minnihlutahópar ... þannig fer þetta stig, af stigi ... þangað til að sumir þegnar, fá enga vernd laganna. En aðrir, eins og forseti og konungar ... komast upp með morð.