SPORTVEIÐI OG MANNGÆSKA

Yfir sumartímann er mikið rætt um laxveiði og þá ánægju sem það veitir mönnum.

Í sambandi við þetta sport er einnig rætt um slæmt athæfi sem kalla má misþyrmingu dýra.

Margur veiðimaðurinn mun verða vondur yfir þessari yfirlýsingu um þetta sport en sá eða sú hefur ekki hugleitt allar hliðar málsins.

Veiðar hafa fylgt mannskepnunni frá örófi alda þegar lífsafkoma mannsins byggðist á veiðum. Í dag virðist veiðimennska snúast um sýndarmennsku mannskepnunnar. Veiðar snúast ekki um það að afla sjálfum sér og sínum fæðu. Veiðimennska er í dag leikaraskapur og sýndarmennska því það er talinn upphefð í því að geta veitt hvort sem það er með byssu eða krókaveiðarfæri stangveiðimanna. Menn hæla sér af því hve mörg dýr þeir hafi veitt hvort sem það eru rjúpur eða laxar o.fl.

Það sem er orðið sérkennilegt og ómannúðlegt við veiðar er hjá þeim sem stunda laxveiðar í þeim eina tilgangi að lífga upp á egóið með því að veiða lax með krókaveiðarfæri eingöngu með þá fyrirætlun að sleppa laxinum eftir að hann er komin á land. Þessir aðilar gera sér ekki grein fyrir því að slík framkoma við lífveru er mannvonska og níðingsskapur. þessir aðilar gera sér enga grein fyrir því að laxinn hefur tilfinningar engu síðri en mannskepnan sem er að veiða fiskinn.

Þessir mannvonsku veiðimenn gera sér ekki grein fyrir því hvað gerist í munnholi fisksins við átökin sem verða frá því að fiskurinn gleypir agnið þar til hann er kominn á land og ómannúðlegu aðferðina við að slíta öngulinn úr munni fisksins.

Til er fyrirbæri í íslensku samfélagi sem kallað er dýraverndarsamtök sem láta stundum í sér heyra en hafa ekki séð sóma sinn í að hafa afskipti af þessari útgáfu af manngæsku. Sennilegt er að dýravernd nái aðeins til þeirra skepna sem talin eru hafa heitt blóð. Aðrar lifandi verur séu fyrir utan starfssvið þeirra.

Samkvæmt fregnum um laxveiði þá fylgja kvaðir veiðileyfum í sumum ám um að löxum yfir ákveðinni stærð skuli sleppa strax og þeir eru komnir á land. Þar með er sökin um mannvonsku hjá seljendum veiðileyfa.

Sennilegt er að þessir sleppiveiðimenn hafi ekki gert sér grein fyrir þeim sársauka sem þeir valda fiskinum frá því fiskurinn gleypir agnið þar til honum er sleppt auk framtíðar skaða í munnholi fisksins. Þetta væri verðugt umhugsunarefni fyrir þessa EGO – veiðimenn.

Reykjavík 9. júlí 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri