Kærð störf lögreglu.

framhald:

Mál nr. E-13455/2002—Héraðsdómur Reykjavíkur. Málaferli þessi sýna hvaða vald dómarar hafa til geðþótta-afgreiðslu mála ef þeir eru í hefndarhug. Tilefnislaus málarekstur dómara út á falsaðan reikning. Dómarinn tók reikninginn gildan sem kröfu þótt engin verðmæti væru að baki, hvorki vara né vinna. Rak dómarinn málið í heilt ár án tilefnis nema eigin hefndarþörf.

Mál 4. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023963.

1. Hefur dómari rétt til þess að reka dómsmál í heilt ár á grundvelli falsaðs reiknings og engar sannanir fyrir viðskiptum milli aðila?

2. Hefur fyrirtæki „bestu vitund“ eins og kveðið er á um í lögunum um matsmenn? Er fyrirtæki óaðfinnanlegt vitni?

3. Hefur dómari heimild til að horfa fram hjá gildandi lögum eins og hann sagðist gera varðandi það að fyrirtæki og eigandi fyrirtækis væri sami lögaðili þótt þeir hefðu sitt hvora kennitölu?

4. Hefur dómari löglega heimild til að reka mál og halda grundvallar skjölum (upplýsingum) hjá sjálfum sér og hindra aðgang stefndu í málinu að þeim upplýsingum?

5. Hefur dómari löglega heimild til að villa um fyrir stefndu í málinu með því að leggja ekki fram öll skjöl er tilheyra málinu?

6. Hafði dómarinn lagalegan rétt til að svipta stefndu í málinu lögvörðum málsvarnarlaunum fyrir tilefnislaus málaferli í heilt ár með vísan til ákvæða laga um málsvarnarlaun eins og gerðist í þessum tilefnislausu málaferlum?

7. Var það ekki þjófnaður af hálfu dómarans að svifta málsaðila lögvörðum málsvarnarlaunum eftir tilefnislaus málaferli?

8. Er það ekki ólöglegt athæfi dómarans að svipta málsaðila lögbundnum málsvarnarlaunum fyrir tilefnislaus málferli vegna geðþótta ákvörðunar dómarans og hefndarþörf hans eftir mistök við innheimtu hans fyrir stefnanda í málinu eins og gerðist í þessu máli (með vísan til laga um rétt málsaðila til málsvarnarlauna)?

9. Er dómari málsvari stefnanda (innheimtustjóri) í máli eins og gerðist í þessu máli en dómarinn krafðist þess í öllum dómþingum fram að dómsúrskurði að stefndu í málinu greiddu falsaða reikninginn (greiðslukröfu)?

10. Er það í verkahring dómara að standa í innheimtustörfum fyrir annan málsaðila í dómsmáli eins og gerðist í þessu máli?

11. Með vísan til laga nr. 91/1991 grein 61 liður þrjú. Hafði skipaður matsmaður nauðsynlega kunnáttu til að leysa starfann af hendi í ljósi tveggja mislukkaðra matsgerða?

12. Hver var munurinn á lagalegri stöðu kröfunnar eftir því hvor forstjórinn var skipaður (sjá í meðfylgjandi texta um forstjóra Eimskip og forstjóra Garðyrkju)?

Dómarinn sagði í öllum þinghöldum nema við dómsuppkvaðningu að „dómarar liðu það ekki að matsmönnum væri ekki greitt fyrir vinnu sína“. Stóð dómarinn í innheimtustörfum fyrir stefnanda í málinu sem lagði fram falsaðan reikning.

Reikningurinn sem lagður var fram var skráður á fyrirtæki, Garðyrkju, sem stefndu í málinu höfðu aldrei heyrt um eða haft nein samskipti við en dómari upplýsti að fyrirtækið væri í eigu matsmannsins. Sagði dómarinn að þeir (dómararnir) horfðu fram hjá því ef reikningar matsmanna kæmu frá fyrirtækjum er þeir ættu. Fyrirtækið var ekki skipað sem matsmaður enda hefur það ekki bestu vitund né getur verið sem trúverðugt vitni.

Var dómarinn spurður að því hvort það hefði verið tekið til greina ef forstjóri H.f. Eimskipafélags Íslands hefði verið skipaður matsmaður og reikningurinn komið undir merkjum H.f. Eimskipafélags Íslands. Svar dómarans var að það horfði allt öðruvísi við ef forstjóri Eimskipafélags Íslands hefði verið skipaður.

Var dómaranum bent á að ef reikningurinn væri greiddur til fyrirtækis í stað matsmannsins og fyrirtækið væri gjaldþrota þegar dómur um endurgreiðslu á fölsuðum reikningi lægi fyrir væri það glatað fé. Ef greitt væri beint til matsmanns væri hægt að elta hann árum saman til endurgreiðslu á greiðslu fyrir falska vinnu (vinnu sem ekki var óskað eftir).

Viðurkenning lögbrjótsins, dómarans, á rangri meðferð hans á rekstri málsins fyrir dómi kemur skýrt fram í eftirfarandi úr dómsorðum:

„Líta verður svo á að stefndu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu og matsgerðinni í heild fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins.“ …………………………………………………………………………………………………

„Matsmanni mátti því vera ljóst að matsgerðin í heild sinni var ónothæf til framlagningar sem sönnunargagn í dómsmáli um þann ágreining sem uppi var milli matsbeiðenda og gagnaðila þeirra“.

Í dómsorðum kemur skýrt fram að um tilefnislaus málaferli var að ræða sem lá ljóst fyrir ef matsgerð hefði verið lögð fram á fyrsta dómþingi. Allur málareksturinn var því ekkert annað en hefndarþörf dómarans eða heimska dómarans. Ef slík vinnubrögð eru algeng innan dómskerfisins er ekki að undra þótt mikið af málum safnist fyrir.

Það sem vekur undrun eftir sýndarréttarhöld í meira en 12 mánuði, og framkomu dómarans við innheimtustörf fyrir matsmanninn allan tímann, þá hafði hann ekki vit á því að gefa matsmanninum tækifæri á að skila nýrri matsgjörð sem stæðist skoðun og væri samkvæmt matsbeiðni. Ekki fannst áritun eða dagsetning á skjalinu (matsgjörðinni), sem að lokum var lögð fram, er sýndi hvenær matsgjörðin var lögð fram til dómarans. Því er spurt:

12. Hver var tilgangur dómarans með þessum sýndarréttarhöldum?

13. Gerði dómarinn sér ekki grein fyrir því að framlögð matsgerð var einskis virði fyrr en eftir að hann hafði lagt matsgerðina fram á dómþingi? Framlögð matsbeiðni var skýr og einföld og bauð ekki upp á neinar hugleiðingar, einungis blákaldar staðreyndir varðandi kostnað á tilgreindum þáttum.

Mál 5 og 6. Meiðyrðamál: dómari. Mál E-08318/2007 og E-08319/2007. Lögregluskýrslur nr. 007-215-023973.

1. Hafa dómarar rétt til þess að láta skjöl hverfa sem eru óþægileg fyrir þá eins og FAX-sendingu undirritaðs um neitun póstþjóns á afhendingu ábyrgðarbréfsins sem send var Héraðsdómi Reykjavíkur og kvittun úr faxtækinu fyrir hendi?

2. Er ekki boðun í þinghald á ábyrgð dómara?

3. Hafa dómarar rétt til þess að breyta bókun í gerðarbók dómstólsins eftir lokun þinghalds án þess að bóka sérstaklega um breytinguna? Eftir á breytingu eins og gert var í bókunum í þessum málum.

4. Ef boðun til þinghalds misferst, eins og gerðist í umræddu máli, vegna mistaka við útburð á pósti óskast svar við því hvort mistökin séu á ábyrgð málsaðila sem ekki fær boðun eða er ábyrgðin dómarans?

Dómarinn boðaði ekki til þinghalds á löglegan hátt vegna mistaka af hálfu Íslandspósts samkvæmt bréfi frá Íslandspósti til Póst og fjarskiptastofnunar. Undirritaður fékk afrit af bréfi frá Íslandspósti til Póst og fjarskiptastofnunar eftir að málið var kært til Póst og fjarskiptastofnunar.

Mál þetta snerist um óeðlilegar afgreiðslur Landsbankans á málefni og fjármunum Lífeyrissjóðs H.F. Eimskipafélags Íslands.

Af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur neita ráðamenn að hafa fengið FAX- sendingu sem undirritaður sendi, og fékk kvittun fyrir móttöku á FAXI, um neitun póstþjóns á að afhenda bréfið.

Rak dómarinn málin með hraði án þess að undirritaður fengi að koma að málunum. Síðan kom í ljós við bankahrunið nokkrum vikum síðar að allt sem birt hafði verið í umræddri grein voru staðreyndir (sannleikur). Stjórnarformaður bankans hafði tekið lán úr sjóði lífeyrissjóðsins upp á marga tugi milljóna og lýsti sig svo gjaldþrota við fall bankanna. Upplýsingar undirritaðs lágu fyrir um lántökuna fyrir bankahrun auk annarra upplýsinga um ólögmætar aðgerðir af hálfu stjórnarformannsins varðandi lífeyrissjóðinn og var grundvöllur að blaðagreininni. Lífeyrissjóðurinn tapaði um 40% af fjármagni sjóðsins við aðgerðir stjórnarformanns bankans og stjórnenda Landsbankans og varð hlutfallsleg skerðing eftirlauna starfsmanna við þetta. Kærendur í málum þessum voru allir reknir frá bankanum eftir bankahrunið nokkrum vikum eftir dómsuppkvaðningu í máli sem undirritaður fékk ekki að koma að og voru dæmdir fyrir misferli í starfi.

Mál þetta var rekið af beinni hefnd dómarans eftir athugasemdir undirritaðs við rangar bókanir í gerðarbók dómsins og leiðréttingar er hann gerði eftir að þinghaldi lauk sem sést á samanburði útskriftar er afhent var í lok þinghalds og afrit er afhent var síðar. Á það skal bent að falsanir á bókun í þingbók eru auðveldar eftir að upp var tekin skráning með tölvum eins og kom fram í þessu máli.

Undirritaður hefur aldrei séð umrætt bréf sem sagt er að hafi verið sent og neitað um afgreiðslu af hálfu Íslandspósts.

Aðgerðir dómarans eru lögbrot á boðun til þinghalds og eru engar gildar afsakanir af hans hálfu til, þar sem viðvörun var send í FAXI til Héraðsdóms Reykjavíkur um neitun á afhendingu bréfsins.

Við skoðun á afgreiðslu þessara mála og þar með framlögðum kærum til lögreglu vegna málanna kemur skýrt fram hvernig einelti er framkvæmt af hálfu dómara við íslenska dómstóla. Lögbrot dómara eru skýr í öllum þessum málum. Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu er krafinn til að svara þeim spurningum sem hér eru lagðar fram. Í svörum hans/hennar koma skýringar á lögbroti hans/hennar við að hindra rannsókn á framlögðum kærumálum.

Framkoma lögreglustjóranna, er verið hafa við stjórn lögreglunnar undanfarin ár, varðandi framlagðar kærur undirritaðs er greinleg yfirlýsing þeirra um lögregluofbeldi og geðþótta ákvarðanir en ekki að þeir fari að gildandi lögum landsins. Með vísan til þess sem hér er ritað er framferði lögreglustjóranna gagnvart rannsókn málanna tilraun til yfirhylmingar á lögbrotum sem framin eru af dómurum hins íslenska réttarkerfis og hindra með því framgang réttvísinnar í þágu þegnanna en verja valdhafana.

Í flestum ríkjum sem teljast til siðaðra ríkja er það refsivert að hindra framgang réttvísinnar eins gert hefur verið af hálfu lögreglunnar í þessum málum. Lögreglan á ekki að vera málsvari lögbrjóta eins og orðið hefur í þessum málum.

Ekki er heimild til að birta nöfn þeirra í grein þessari sem sakaðir eru í þessum málum né birta skrifleg sönnunargögn þar sem nöfn sakaðra aðila koma inn í texta skjalanna.

Reykjavík 15. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

kt. 2209342769

Flétturima 26

112 Reykjavík