Veruleikafirring

Er ráðherra heilbrigðismála á Íslandi veruleikafirrtur?

Frumvarp ráðherrans um hækkun á kostnaði íslendinga við læknisþjónustu lýsir þeirri kröfu ráðherrans að allir eldriborgarar sem orðnir eru 67 ára eigi að flýta sér að koma sjálfum sér sex fet í jörð til að tryggja launakostnað og eftirlaun ráðherra og þingmanna.

Þessi veruleikafirring brýst út hjá ráðherranum eftir svívirðilega ránsherferð þingmanna þegar þeir hirtu af eftirlaunaþegum landsins lögvörðum réttindum á greiðslu sem kallað var grunnlífeyrir og var komið á laggirnar árið 1946. Allir launamenn þurftu að greiða svokallað tryggingagjald sem átti meðal annars að tryggja öllum sem næðu 67 ára aldri ákveðna greiðslu sem lífeyrisuppbót.

Þegar hækkuð voru laun og eftirlaun ráðherra og þingmanna ásamt æðstu starfsmönnum ríkisins var nærtækast að ráðast á þá sem minnsta möguleika hafa til að verja sig en það er eldra fólk og sjúklingar. Því voru hæg heimatökin hjá þingmönnum að afnema ákvæði laga um grunnlífeyrir til allra landsmanna sem lögbundin var 1946.

Ráðherra heilbrigðismála leggst svo lágt í sinni veruleikafirringu að með hækkun lækniskostnaðar ellilífeyrisþega er þar fundin auðveld leið fyrir stjórnvöld til að koma gömlu hróunum sem fyrst sex fet í jörð. Það er vitað að fyrir þessa fyrirhuguðu hækkun ráðherrans á sjúkrakostnaði ellilífeyrisþega þá leitaði fólk ekki læknis vegna bágrar fjárhagsstöðu fyrr en ástandið var orðið svo slæmt að lítið var hægt að gera fyrir það. Viðurkennt hefur verið að margt fólk hefur leitað læknis of seint vegna þess að fjárhagur leyfði það ekki.

Þrátt fyrir þessa vitneskju ráðherrans um slæma fjárhagsstöðu eldra fólks skal enn og aftur ráðast á þetta fólk með nýjum skattaálögum. Fyrirhuguð gjaldskrárhækkun er ekkert annað en skattaálagning.

Fjárhagsstaða ríkissjóðs hefur verið það góð að ástæðulaust er að misþyrma eldra fólki á kostnað amlóðanna í stólum Alþingis.

Ef þörf er á að spara væri skynsamlegast að byrja á réttum enda. Fækka má alþingismönnum niður í 7 þingmenn og láta þá vinna fyrir kaupinu sínu. Þingmenn hafa ekki skilað eðlilegri vinnu ef miðað er við vinnuframlag almennings. Hinir svokölluðu þingfundir einkennast af BULLI þingmanna sem ekkert á skylt við störf að setningu laga og reglna fyrir þegnana að fara eftir. Störf þingmanna einkennast af skömmum og svívirðingum úr ræðustól hver á annan sem ekkert hefur með velferð þegnanna að gera. Eftir að farið var að sjónvarpa frá þingfundum hefur komið skýrt fram að þingfundir eru tómur leikaraskapur enda hefur Alþingishúsið hlotið nafnið Leikhús fáránleikans.

Rétt þykir að geta þess að fjöldi þingmanna á Alþingi Íslendinga er í engu samræmi við fólksfjölda ef borið er saman við aðrar þjóðir. Ef borið er saman þingmannafjöldi á Íslandi og í Bandaríkjum Norður Ameríku þá ættu þingmenn á þingi U.S.A. í hlutfalli við fjölda kjósenda að vera sem næst 4000 en eru fimm hundruð. Þessi samanburður réttlætti 7 heiðarlega þingmenn á hinu íslenska Alþingi miðað við fjölda kjósenda á Íslandi.

Störf Alþingis og kostnaður við það með 1000 til 1500 fermetra húsnæði á mörgum stöðum í Reykjavík er yfirlýsing um að um sé að ræða atvinnubótavinnu en ekki nauðsynleg störf. Starfsemi sem er í eðli sínu sýndarmennska í ætt við Parkinsons-lögmálið.

Það hefur verið stefna landsmanna síðan 1936 að jafna kostnaði á alla landsmenn er varða heilbrigðismál með skattgreiðslum. Í tíð þessarar ríkisstjórnar á að breyta til og skattleggja eldra fólk og þá sem þurfa á læknishjálp að halda. Þetta gerist á sama tíma og ráðamenn þjóðarinnar lögbind sjálftöku launa til handa þingmönnum og mönnum í stöðum sem taldar eru æðri stöður í þjóðfélaginu.

Enn er við líði hjá ráðamönnum þjóðarinnar sá hugsanaháttur sem ríkti á öldum áður að ofbeldismenn sem telja sig vera æðri en aðrir þegnar landsins eigi að njóta gæða lífsins. Þessir ráðamenn lifa enn þá í anda þeirra sem kallaðir voru kóngar, hertogar, barónar, landshöfðingjar og fleiri titlar og krefjast þess að hafa það betra en þeir sem foringjarnir líta á sem þræla.

Til þess að stöðva veruleikafirringu ráðherrans þarf öfluga sókn af hálfu samtaka aldraðra gegn þessari skattaáþján.

Reykjavík 29. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

MEINDÝR GLÆPAVERKA 41. KAFLI.

Skrípaleikur og úrræðaleysi í íslenskum stjórnmálum.

Í mörg undanfarin ár hefur verið barist fyrir því að verstu glæpamenn nokkurs samfélags (dómarar) verði knúðir til að fara að lögum við uppkvaðningu dóma. Hafa dómarar vaðið uppi án nokkurs eftirlits og kveðið upp dóma án nokkurrar stoðar í gildandi lögum. Dómarar hafa hagað sér sér eins og minkar í hænsnabúi í íslensku samfélagi í marga áratugi vegna ótta og úrræðaleysis stjórnvalda (framkvæmdavalds og löggjafarvalds).

Þrátt fyrir að af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds) hafi verið viðurkennt þau vandamál er undirritaður hefur kært út af, vegna utanlagadóma ákveðinna lögbrjóta inna dómarastéttarinnar, fæst ekkert að gert vegna ótta stjórnenda landsins við hefndaraðgerðir af hálfu dómara.

Ótti stjórnvalda er slíkur við æðstu lögbrjóta (glæpamenn) hins íslenska ríkis, og kallaðir eru dómarar, að í meðferð kærumála sem hér eru til umfjöllunar, að ráðamenn vísa hver á annan um aðgerðir.

Innanríkisráðherrar hafa vísað á Ríkissaksóknara og lögreglu sem eigi að rannsaka meintar kærur. Lögreglan vísar á Innanríkisráðuneytið og umboðsmann Alþingis. Er engu líkara en að enginn viti neitt hvernig taka eigi á svona málum eða óttinn sé slíkur við ofurvald dómara að aðilar reyni að vísa á einhverja aðra til þess að taka á vandamálinu. Má líkja þessu við atvik sem talið er vera úr frægri sögu mannkyns, þ.e. að vísa máli frá Heródusi til Pílatusar og frá Pílatusi til Heródusar.

Það að í samfélagi sem ekki er stærra en Ísland skuli vera glæpaklíka sem kölluð er dómarar og þeir fái að vaða uppi í lögbrotum án nokkurs eftirlits af hálfu ráðandi afla samfélagsins vegna stjórnlauss ótta stjórnenda. Það ástand sem ríkir í dómskerfinu á Íslandi í dag er sambærilegt við það sem ríkti í Þýskalandi á dögum Nazista og í Sovétríkjunum á dögum Stalínismanns.

Eftir áratuga baráttu til að fá fram rannsókn vegna lögleysu í afgreiðslu dómsmála er svo komið að Ríkissaksóknari býður upp á mútur í von um að málin leysist með þeim (mútunum). Hefur Ríkissaksóknari boðist til að láta rannsaka tvö mál af sex í von um að geta keypt sér frið með því.

Umrædd mútuherferð Ríkissaksóknara hófst, að því upplýst var frá embætti Ríkislögreglustjóra, fyrir um þremur mánuðum eða í desember 2015.

Hvaða (hvers vegna) hugarfarsbreyting hefur orðið hjá Ríkissaksóknara eftir margar neitanir á undanförnum árum um aðgerðir, og löglega rannsókn á framsettum kærum, hefur ekki verið gefin skýring á.

Það tók sex ár að knýja fram að teknar yrðu lögregluskýrslur varðandi umrædd kærumál. Á fyrri stigum voru ýmsar afsakanir bornar fram í þeim tilgangi að vinna tíma fyrir stjórnvöld og von um að kærendur gæfust upp á aðgerðum gegn glæpsamlegu athæfi stjórnenda þjóðmála.

Þegar ógæfusamur Ríkissaksóknari sá fram á að ekki yrði um neina eftirgjöf á kærumálunum taldi hann/hún rétt að reyna að múta kæranda með því að heimila rannsókn á tveimur málum. Var það gert í þeir von að með því að fórna tveimur dómurum á altari óréttlætisins væri hægt að koma í veg fyrir stórhneyksli sem vofir yfir hinu siðlausa íslenska réttarkerfi. Annað fórnarlambið er hætt sem dómari og því auðvelt að fórna honum og þar með aðeins eitt fórnarlamb úr röðum starfandi dómara sem væri ódýrt fyrir réttarkerfið miðað við þá hneisu og niðurlægingu er blasir við ef öll málin yrðu rannsökuð.

Ástæða þeirrar tregðu stjórnvalda (framkvæmdavalds) að láta rannsaka málin er sú sterka staða í framlögðum sönnunargögnum með kærunum að þeim (stjórnendum) hryllir við þeirri stöðu er yrði í réttarkerfinu eftir að opinberuð yrði niðurstaða þeirra rannsókna.

Þar sem stjórnvöld hafa hunsað boð um friðsamlega lausn á málunum er ekkert útlit fyrir slíku.

Verði þörf á að fara út í alvarlegar refsingar fram hjá réttarkerfinu vegna slóðaskapar stjórnvalda við að tryggja öllum þegnum samfélagsins mannréttindi, sem stjórnarskráin á að tryggja ásamt fjölþjóða sáttmál um mannréttindi, er ekkert annað til úrlausnar en taka refsivaldið í eigin hendur með alvarlegum afleiðingum.

Stjórnvöld hafa verið vöruð við því síðustu árin að verði umrædd kærumál ekki rannsökuð og leiðréttingar gerðar gagnvart þolendum utanlagadómanna verði það afturhvarf til Sturlungaaldar á Íslandi. Auk þess er krafist að gerðar verði nauðsynlegar ráðstafanir til þess að framferði dómara við utanlagadómsúrskurði verði stöðvað að viðlögðum refsingum s.s. stöðumissi dómara auk greiðslu útlagðs kostnaðar og skaðabóta til handa þolenda utanlagadóms. Að dómurum sem staðnir yrðu að utanlagadómum, svipað þeim dómum (samkvæmt gildandi lögum landsins) sem kært hefur verið út af, yrðu sviptir embætti dómara svo og lögmannsréttindum og meinað að starfa við hvers konar vinnu er tengdist lögfræði eða tengdum störfum.

Spurning er hvort þær viðvaranir undirritaðs sem fram hafa komið í harðorðuðum greinaskrifum undanfarin ár hafi leitt til þess að Ríkissaksóknari hóf þá mútuherferð sem nú er komin í gang með rannsókn tveggja mála.

Rétt þykir að geta þess að þeir leikarar Fáránleika-leikhússins (Alþingis) sem rætt hefur verið við hafa allir lýst yfir ótta sínum við réttarkerfið og þeir geti ekkert gert það sé best að ræða við Innanríkisráðherra.

Af framanrituðu er ótti stjórnenda Íslands (ríkisstjórnar og Alþingis) í garð réttarkerfisins (dómara) svipað og ótti almennings á Spáni var í tíð Rannsóknarréttarins.

Það skal áréttað sérstaklega það sem fram kemur í bréfi til Ríkislögreglustjóra frá því um miðjan mars að stjórnvöld fá frest til loka maí (31. maí 2016) til að ljúka með friðsamlegum hætti umræddum kærumálum. Eftir þann tíma gilda reglur Sturlunga við lausn deilumála.

Stjórnvöld (framkvæmdavald (ráðherrar), lögregla og Ríkissaksóknari) hafa hunsað kröfu um að skipa óháða aðila til að annast rannsókn á umræddum kærumálum. Fyrir liggur skriflegt skjala frá lögreglu um að lögreglan sé vanhæf til að annast rannsókn málanna þar sem einn af æðstu mönnum embættisins er viðriðin lögbrot í einu kærumálanna.

Það að ekki hefur fengist fram skipun á óháðum aðilum til að annast rannsóknina er ótti stjórnvalda við að hafa ekki stjórn á því hvaða upplýsingar komi til með að berast til almennings með vísan til þess að almenningur hefur lítið traust á réttarkerfinu og það (réttarkerfið) myndi hrynja við þær upplýsingar sem bærust úr rannsókninni.

Hefði verið nær fyrir stjórnvöld að taka strax á málunum og leita leiða til þess að stöðva framferði dómara við utanlagadóma og stuðla að friðsamlegri lausn við þolendur utanlagadóma í þeim málum sem kærð hafa verið.

Reykjavík 19. apríl 2016.

Kristján S. Guðmundsson

 

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 40. KAFLI.

Við erum talin hafa kerfi sem fara á eftir og allir eigi að haga sér innan ákveðins ramma laga. Í því kerfi er eitt grundvallar atriði sem kallað er mannréttindi og í því kerfi eru það stjórnvöld sem eiga að gæta þess og sjá um að ekki sé gengið á rétt neins með vísan til gildandi laga.

Þrátt fyrir skýr ákvæði laga um jafnrétti þegnana og fjölþjóða samþykktir um mannréttindi sem Íslendingar eru taldir vera aðilar að eru mannréttindi brotin á þegnum landsins á skipulagðan hátt á Íslandi af dómurum.

Kennt hefur verið að siðferði þegnana sé mótað af lögunum. Ef siðferði þegnanna á að mótast af lögbrotum sem framin eru af dómurum, og þar með dómurum Hæstaréttar, auk lögbrota manna í æðri stöðum ríkisins er stutt í almennt siðleysi í samfélaginu. Með slíku siðferði sem mótað er af lögbrotum æðstu manna ríkisins er refsivaldið fært yfir til einstaklinga sem verða fyrir valdníðslu af hálfu lögbrjótanna.

Með hinu svokallaða þrískipta valdi til stjórnar á þegnunum á landinu, svo að engum verði mismunað, þá virðist sú tilskipun aðeins yfirklór. Hið gamla lénsskipulag frá miðöldum er enn við líði. Þetta gamla lénsskipulag þreifst á ofbeldi og ódæðisverkum ráðandi afla ef almúginn ekki sætti sig við yfirganginn. Þetta ofbeldisástand er enn við líði á Íslandi og birtist í framferði lögbrota dómara.

Allt í einu telja stjórnendur landsins sig þurfa að láta rannsaka gjörðir starfsmanna lögreglunnar (hinna almennu lögreglumanna) með skipun á sérstökum hópi skoðunarmanna vegna þess að stjórnvöld telja þess þörf sem yfirklór yfir alvarlegri lögbrot sem framin hafa verið af einum af þremur hausum stjórnkerfisins (þrí-höfða þursans) þ.e. dómsvaldinu.

Talið er að við höfum kerfi sem allir eiga að fara eftir en í ljós hefur komið að einn haus stjórnkerfisins, dómsvaldið, spýr eitri yfir hina almennu þegna landsins og kemst upp með það vegna ótta hinna tveggja hausanna, þ.e. löggjafarvalds og framkvæmdavalds.

Þetta viðgengst vegna þess að dómsvaldið heldur verndarhendi yfir lögbrotum manna í æðri stöðum samfélagsins. Fyrir hendi eru skrifleg sönnunargögn um lögbrot af hálfu dómara en kerfinu er stjórnað af ótta og hefnigirni lögbrjótanna.

Það að dómarar Hæstaréttar komist upp með það klóra yfir lögbrot. Lögbrot vegna álagningar á skatti og fá fram fjárnám á ólöglegri skattaálagningu, og neita að viðurkenna staðreyndir (sönnunargögn) og klóra yfir ósómann með því að draga inn í afgreiðslu málsins kynlíf innheimtustjórans, sem var þolenda fjárnámsins óviðkomandi, er þar gróft brot á lögum. Þetta yfirklór Hæstaréttardómaranna var til þess að ekki þyrfti að taka á þeim þætti málsins er varðaði fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta vegna fjárnámskröfunnar.

Krafan fyrir Hæstarétti var að viðurkennt yrði að umrædd skatta álagning hafi verið án stoðar í gildandi lögum. Við skoðun Hæstaréttardómaranna var það miklu ódýrara fyrir kerfiskarlana að blanda kynlífi J.H.B.Snorrasonar inn i málið og geta með því sagt að niðurstaða væri fengin í málinu. Niðurstaða sem ekkert hafði með lög og reglur að gera. Á þennan hátt breiða þeir yfir lögbrotin hver hjá öðrum.

Til að ná fram endurupptöku máls eins og það er kallað af lagaspekingunum krefjast þeir nýrra gagna. Er þá átt við önnur gögn en fram komu við málsmeðferð. Af því má draga þá ályktun að með því að eyðileggja mál fyrir dómi eins og hér var gert af Hæstaréttardómurum þá getur Hæstiréttur óátalið dregið óskilda aðila inn í málið þegar vernda þarf ríkisbubbana. Síðan segja þessir vitringar, „koma með ný gögn“. Sannanir lágu fyrir í málinu við meðferð þess en hinir óheiðarlegu dómarar (hryðjuverkamenn réttarkerfisins) töldu sér allar leiðir færar í sínum ódæðisverkum.

Sami „óheiðarleiki“ var einnig viðhafður í hinum málunum sem kært er út af. Óheiðarlegir dómarar hafa löngum verið starfandi og er þar komin ástæða fyrir litlu áliti Íslendinga á réttarkerfinu.

Ef kærur undirritaðs á hendur dómurum fengju eðlilega rannsókn kæmi í ljós hve rotið kerfið er. Kerfið sem á að tryggja öllum þegnum jafnræði fyrir lögunum.

Hér með er stjórnvöldum bent á það að rannsókn á kærðum lögbrotum á hendur dómurum hefði meiri áhrif í átt til réttlátrar meðferðar mál varðandi samskipti þegnanna heldur en árás á lögregluna. Lögreglan (framkvæmdavaldið, hinn almenni lögregluþjónn) fer eftir framferði fyrirmyndarinnar sem á að vera, þ.e. þríhöfðaþursi stjórnvalda, en þríhöfða þursinn afskræmir framkvæmd laganna í eigin hagsmunaskyni. Þegar aðrir þegnar landsins sjá að sett lög eru ekki fyrir nema suma þegnana þá segir sjálfsbjargarviðleitnin til sín og margir reyna að horfa fram hjá gildandi lögum í eiginhagnaðarskyni eins og dómarar gera.

Þar sem hið íslenska réttarkerfi er meira rotið en virðist vera í öðrum siðmenntuðum ríkjum samanber nýlegan dóm frá Noregi þar sem dæmdar voru bætur til einstaklings vegna óheiðarlegrar framkomu stjórnvalda við að annast vernd hans og eigna fyrir yfirgangi opinberra aðila auk þess að vanrækja að tryggja viðkomandi lögboðin mannréttindi.

Sagt er að stjórnvöld semji ekki við hryðjuverkamenn á sama tíma og þau stjórna hryðjuverkum gegn þegnum landsins með lögbrotum dómara. Þar sem enginn er hafinn yfir lög, ekki einu sinni hryðjuverkamenn hins íslenska réttarkerfis, virðist vera aðeins eitt sem gera þarf til að verja sín mannréttindi! Það er að aflífa meindýr.

Ef við beygjum okkur fyrir hryðjuverkamönnum hins íslenska réttleysiskerfis erum við komin á stig NAZISTA og FASISTA þar sem ofbeldið ræður. Má þar vitna í orð dómarans sem sagði; „Völd dómara eru mikil en aðeins innan ramma lagana. Dómari sem ekki virðir lagabókstaf laganna er ofbeldismaður“.

Því hefur verið haldið fram af stjórnvöldum að refsingar fyrir brot á lögum skuli vera í höndum framkvæmdavaldsins, og hinn almenni þegn eigi ekki að koma að því á annan hátt en leggja fram kæru hjá lögreglu vegna meints lögbrots. Réttur hvers og eins nær þar til hann er farinn að koma inn á rétt annarrar persónu. Þar sem allir hafa sömu takmörk á réttindum hvort sem það eru hryðjuverkamenn íslenskra dómstóla eða aðrir þegnar landsins.

Þegar hið íslenska lögregluríki er komið á það stig að lögreglan (æðstu stjórnendur lögreglu) neitar að rannsaka kærur þegnanna, fyrir brot á lögum af hálfu dómara með utanlagadómum, á hendur verstu glæpamönnum (hryðjuverkamönnum) hvers ríkis, þ.e. dómurum, sem ekki virða lög sem eru sett af löggjafarsamkomunni, þá er ofbeldið búið að taka yfir í samskiptum þegnanna eins og í nazista- og fasistaríki.

Verði ekki sinnaskipti hjá stjórnvöldum varðandi umrædd kærumál, og málin rannsökuð á heiðarlegan (af heiðarlegum mönnum) hátt er ekkert eftir nema einkarefsing þolenda ódæðisverka hinna kærðu hryðjuverkamanna, og er refsing með aflífun meindýrs ekki undanskilið, þegar það hentar undirrituðum án frekari viðvarana. Hvort hugrekki verður hjá stjórnvöldum (framkvæmdavaldi) að senda lögregluna aftur í heimsókn til mín vegna greinaskrifa, og fá þar með opnað sem dómsmál þá hryðjuverkastarfsemi sem viðgengst í landinu (af hálfu dómara), verður fróðlegt. Að öllum líkindum verður það dómsmál eftir aflífun meindýrs, ef þess gerist þörf, er mun leiða í ljós allt það er varðar hryðjuverkastarfsemi á vegum ríkisins.

Ríkisstjórn (þ.e. framkvæmdavald) hefur skyldum að gegna gagnvart þegnunum. Skyldan er að allir þegnar séu jafn réttháir þegar kemur að túlkun laganna og afgreiðslu dómsmála. Ríkisvaldinu ber að vernda þegnana og tryggja mannréttindi þeirra fyrir hvers konar ólöglegu athæfi stjórnvalds (hvers konar stjórnvaldi og þ.m.t. réttarkerfinu (dómurum)) gegn þegnum landsins. Skiptir þá ekki máli hvort meint lögbrot eru af völdum ríkisstarfsmanna (æðri starfsmönnum ríkisins s.s. dómurum) eða annarra þegna landsins.

Reykjavík 4. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 122 - 2

109 Reykjavík

Misskilið frelsi kvenna.

FREE THE NIPPLE er eitt af helstu baráttumálum sumra kvenna.

Þessar kvennsur eru vitgrannar. Þær gera sér ekki grein fyrir því hvaða skaða þær gera öðrum konum.

Þessar FREE THE NIPPLE kvennsur hafa ekki gert sér grein fyrir því að margar konur þjást andlega vegna þess að þeim finnst brjóst sín vera of lítil. Konurnar reyna með ýmsu móti að bæta ásýnd sína með innleggi í brjóstahaldara eða fara undir hníf skurðlækna til að fá varanlega stækkun á þessum líkamspörtum.

Það er augljóst hverjum hugsandi kvennmanni sem og öðrum að þessi barátta NIPPEL-kvenna er mislukkuð barátta og gerir meiri skaða en þær gera sér grein fyrir.

Þessum Nippel-konum hefur yfirsést sú barátta kvenna fyrir banni (lokun) á svokölluðum nektarbúllum þar sem konur voru fengnar til að sýna sig allt að því alls-naktar. Það voru ekki karlar sem stóðu fyrir lokun á nektarbúllum heldur konur. Nippel-konurnar gera sér ekki grein fyrir því að karlar yrðu ekki vondir þótt konur afklæddu neðri hluta líkama síns eins og NIPPLANA.

Aðal kenning NIPPEL-kvenna er það að brjóst séu ekki kynfæri. Æskilegt er því að NIPPEL-kvennsur svari því hver ástæðan sé til þess að fjöldi kvenna leggst undir skurðarhníf læknis og láti stækka brjóstin í von um að fá betri ásýnd og útlit þegar þær sýna sig fyrir karlpeningnum. Erfitt er að skilja það að stærð brjósta, að áliti kvenna, sé til annars en ganga í augum á karldýrinu.

Það er hugsanlegt að sumir steggir (karlar) velji sér konur eftir brjóstastærð en þeir eru fáir. Konur eru yfirleitt valdar af karlmönnum, til nánari kynna, eftir öðrum þáttum en stærð brjósta. Eru þar stórir þættir eins og viðmót, framkoma með ívafi líkamans. Stærð brjósta er aukaatriði sem aldrei ræður úrslitum um val á sambýlingi til frambúðar.

NIPPEL-konum er heimilt að ganga naktar ef þær kjósa svo án mótmæla af hálfu karlpeningsins. En rétt þykir að benda á það að nakinn kvennmaður er ekki það sem bindur augu karlsins á myndefninu til frambúðar.

Ekki má gleyma því að veðrátta á Íslandi er ekki þess eðlis að konur almennt kæri sig um að ganga hálfnaktar hvað þá alls-naktar svo að framboð á vörunni sé sýnilegt.

Í von um að NIPPEl-kvennsur hætti skemmdarstarfsemi sinni gagnvart stallsystrum sínum.

Reykjavík 3. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Atvinnubótavinna stjórnenda fræðslumála.

Af hálfu fræðsluyfirvalda haf verið gefnir út bæklingar sem kallaðir hafa verið aðalnámsskrá. Eru þetta talsverð ritsmíð.

Það sem vekur undrun við lestar þessara bókmennta er skilningsleysi eða vanþekking þess eða þeirra sem hafa samið ritverkið. Sumt af því sem fram er sett er vafalítið gert af einlægni en af þekkingarskorti á kennslu.

Samkvæmt því sem kallað er inntak og skipulag náms er yfirferð um kennsluaðferðir og vinnubrögð við kennslu. Í kafla þessum stendur m.a.

„Val á kennsluaðferðum og skipulag skólastarfs verður að miðast við þá skyldu grunnskóla að sjá hverjum fyrir bestu tækifærum til náms og þroska nemenda. Kennarinn verður að taka mið af þörfum og reynslu einstakra nemenda og efla með nemendum áhuga og vinnugleði. Kennsluhættir skulu taka mið af jafnrétti og jafnræði og mega ekki mismuna nemendum, t.d. eftir kynferði, búsetu, uppruna, litarhætti fötlun, trúarbrögðum eða félagslegri stöðu.“

Í þessari framsetningu kemur fram alvarleg vanþekking aðila á starfsemi og skipulagi kennslu. Við stjórn kennslumála er ekki leyfilegt að skipta nemendum í bekki eftir þroska þeirra og andlegri getu til náms.

Áður og fyrr meir var nemendum skipt í bekki sem var vísbending um andlegan þroska nemenda. Þetta hafði neikvæða þætti í för með sér þar sem sumir bekkir voru kallaðir tossabekkir. Á þessum árum var það viðurkennt að börn, unglingar og fólk almennt er andlega sem líkamlega misþroska þótt á sama aldri sé. Þetta tossabekkja hugtak hefur verið leyst með mislukkaðri aðgerð þar sem nemendum er hrúgað saman í bekki á misjöfnu andlegu þroskaskeiði þótt aldur ára sé svipaður.

Sem dæmi um þetta þá er barn sem fætt er í janúar líklegra til að hafa náð meiri andlegum þroska en barn sem fætt er í desember sama árs. Einnig er stór þáttur í andlegum þroska einstaklinga það viðmót sem barnið elst upp við heima hjá sér.

Samkvæmt umræddum leiðbeiningum um kennslu í grunnskólum má ekki mismuna nemendum á neinn hátt. Það þýðir að kennari skal eyða jafnlöngum tíma fyrir sérhvern nemanda hver sem andlegur þroski nemandans er. Tölfræðilega séð hefur kennari í hverri kennslustund, sem er 40 mínútur, og þar með 2 mínútur til að sinna sérþörfum sérhvers nemenda í bekk með 20 nemendum. Í grunnin er kennsla í skólabekk miðuð við hópfræðslu allra nemenda, þ.e. að fræðslu er miðlað jafnt yfir allan hópinn.

Þá er komið að hinum andlega misþroska barna er veldur því að eitt eða fleiri börn ná ekki að skilja framsögn kennarans og þurfa sér túlkun eða ítrekaða framsögn á námsefninu. Er það svo í raun að tveir, þrír eða fjórir nemendur í 20 barna hópi þurfi þriðjung eða fjórðung af kennslutímanum til sérkennslu. Dæmi eru um það að barn sem skortir sérstaka eftirtekt og umhyggju leiti til kennarans eftir sértúlkun og eftirtekt frá kennaranum. Í sumum tilvikum er um skort barnsins á eftirtekt, alúð og umhyggju sinna nánustu.

Þessi sérleiðbeining kennara handa einstökum nemendum tekur tíma frá þeim sem eru lengra komnir á þroskabrautinni og þyrstir í fræðslu. Verður þar um óréttláta mismunun að ræða sem kennurum er bannað að viðhafa án þess að þeim sé gert kleyft að leysa vandann vegna skilningsleysis og vanþekkingar þeirra sem setja reglurnar. Reglur sem ekki er hægt að fara eftir án þess að mismuna nemendum.

Sem dæmi um mislukkaða námsskrá þá er þess getið að „Við gerð námsgagna og val skal þess gætt að þau taki mið af grunnþáttum menntunar, þ.e. læsi, lýðræði o.s.frv.

Þetta er sett fram með miður góðum árangri eins og kannanir hafa sýnt varðandi leskunnáttu barna. Ástæða lakrar leskunnáttu barna og unglinga má rekja til þess að ekki má láta börn lesa upp í kennslustund eins og gert var við kennslu á miðri síðustu öld. Það að banna að börn skuli látin lesa upp í kennslustund er rakið til stríðni bekkjarsystkina. Einnig verður að taka tillit til þess að heimanám hefur ekki átt upp á pallborðið hjá stjórnendum. Afnám eða úrdráttur á heimanámi hefur rýrt gildi námsins og skert hæfni og færni nemenda til að lesa. Æfingar í lestri undir áheyrn foreldra er meiri hvatning en lestur fyrir kennara.

Sú ranga stefna sem farin hefur verið, að ætlast til þess að uppeldi barna sé að mestu leiti á ábyrgð kennara vegna skorts á vilja og dug foreldra til að ala upp börn sín, er stefna í átt til Aría-uppeldis Nasista Þýskalands þar sem undaneldið og uppeldið fór fram kerfisbundið á stofnunum. Uppeldi barna frá unga aldri fer núorðið fram í óbeinum fangabúðum leikskóla og grunnskóla. Auk þess eru börn keyrð áfram í gengdarlausri samkeppni í margs konar aukanámi eftir skyldunámið s.s. íþróttum, tónlistanámi, dansi o.fl. svo að lítill tími er fyrir hið frjálsa líf barnanna og samveru með foreldrum og systkinum.

Foreldrarnir hafa ekki tíma til að sinna þörfum barna sinna vegna vinnu + „ræktina“ og önnur áhugamál sem rýra samverustundir foreldra og barna. Hið svokallaða stofnanauppeldi auk tímaskorts foreldra vegna aukastarfa eftir vinnu (ræktina o.fl.) er neikvætt fyrir börnin og brot á tilgangi laga um rétt barna.

Á það skal bent sérstaklega að læsi og leskunnátta kemur ekki nema með góðri þjálfun í lestri. Þjálfun í að lesa upphátt það sem skráð er.

Ekki má gleyma því að vart er rekið við í samfélaginu svo að umræðan snúist ekki um það hvort þetta og hitt eigi ekki að kenna í skólum. Eitt af aðal einkennum þessarar framsetningar í umræðum, að allt eigi að kenna í skólum, er sett fram af fólki sem hefur verið í skóla en aldrei haft þann starfa að kenna. Því má spyrja eiga kennarar að kenna börnum að lifa (lífsleikni), meðhöndlun fjármuna (með vísan til fjársveltra kennslustofnana) og aðra þætti hins daglega lífs sem hefur verið talið hlutverk foreldra.

Benda má á það ósamræmi í þessum stjórnaraðferðum að dæmi eru um að foreldrar kvarti um að barninu hafi verið kennt eitthvað sem er andstætt lífssjónarmiði foreldranna.

Það er ekki sældarlíf að vera kennari og þurfa að fara eftir mislukkaðri kennslustefnu stjórnvalda. Kennslustefnu sem ekki er hægt að fara eftir án árekstra vegna misskilnings foreldra á uppeldi barns.

Það verður aldrei gert svo að öllum líki. Framsetning á reglum og leiðbeiningum sem ekki er hægt að fara eftir leiðir yfirleitt til tjóns.

Ef fara á eftir framsettum leiðbeiningum af hálfu fræðsluyfirvalda þá þyrfti einn kennara fyrir hvern nemanda. Það væri heldur ekki fullnægjandi, til að koma í veg fyrir mismunun, því kennarar eru misjafnir og mismunur kæmi fram í færni og misjafnri kunnáttu kennara. Skólar eiga að vera fræðslustofnanir (hópfræðsla en ekki fangabúðir) en ekki uppeldisstofnanir.

Kennsla á að felast í því að kenna fólki (börnum, unglingum) helstu atriði þeirrar þekkingar sem mannkynið hefur aflað sér á löngum ferli. Kennsla í skólum á ekki að vera uppeldi barna og unglinga hvað varðar siðferði sem skilyrðislaust er á ábyrgð foreldra. Kennsla í siðfræði, siðferði getur aldrei orðið vandamál kennara í þjóðfélagi með siðfræðiskoðanir sem eru allt að því jafn margar og þegnar þjóðfélagsins.

Umrædda ritsmíð fræðsluyfirvalda má kryfja mikið betur en hér er gert og tíunda vandamál sem vonlaust er að leysa með þeim leiðbeiningum sem fram eru settar.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Tryggingafélög og ofurgróðinn.

Íslenskir gróðapungar, sem sína sitt andlit víða í þjóðfélaginu, sýna sinn innri mann og koma vel fram, sjálfum sér til hagsbóta, í fyrirhugaðri milljarða arðgreiðslu úr sjóðum tryggingafélaganna.

Á undanförnum áratugum hafa forystu menn tryggingafélaga gefið yfirlýsingar um að sjóðir tryggingafélaganna þurfi að vera svo og svo miklir vegna ófyrirséðs tjónskostnaðar sem komi oft ekki fram fyrr en eftir mörg ár. Þegar gróðapungarnir telja sig geta villt um fyrir viðskiptavinum sínum með upplýsingum um að tekið sé upp nýtt bókhaldskerfi sem leyfi eigendum tryggingafélaga að stela stórum fjárhæðum úr sjóðum sem ætlaðir eru til þess að greiða bætur til þeirra sem orðið hafa fyrir tjóni.

Á hverju ári undanfarin 70 til 80 ár hefur sá söngur verið sungin í höfuðstöðvum tryggingafélaga að hækka þurfi iðgjöldin vegna mikils tjónakostnaðar. Á sama tíma hafa safnast upp sjóðir sem nú á að hreins út líkt og innanbúðar rán bankanna. Blekkingaleikur í hinu pólitíska litrófi kemur skýrt fram í þeim fyrirhugaða skrípaleik sem nú er leikinn.

Brunabótafélag Íslands var stofnað á sínum tíma eftir mörg tjón sem ekki fengust bætt og forsjálir aðilar sáu lausnina í stofnun ríkisstofnunar sem annaðist skyldutryggingu fasteigna vegna bruna. Voru allir fasteignaeigendur (húsaeigendur) skyldaðir til að tryggja þar.

Gróðapungar tryggingafélaga sem voru starfandi, sáu ofsjónum yfir hugsanlegum ágóða vegna brunatrygginga og þvinguðu það fram að mislukkaðir pólitíkusar komu í gegn breytingu á lögum þar sem Brúnabótafélag Íslands skyldi lagt niður. Var tryggingafélögum fengið það verkefni að annast slíkar tryggingar en eftir sem áður voru eigendur fasteigna skyldugir til að hafa eigur sínar tryggðar.

Með þessari tilskipun stjórnvalda var milljarða gróða veitt inn á flæðilínur gróðapunganna sem hækkuðu iðgjöldin að eigin geðþótta langt umfram skynsemi.

Stjórnendur landsins hvar í flokki sem þeir eru hafa skipulega talað fyrir því að öll arðbær fyrirtæki verði seld til gróðapunganna. Gróðapungarnir sem þylja í síbylju að engir stjórnendur séu til í landinu til að reka fyrirtæki með hagnaði sem stjórnað sé af ríkisvaldinu. Þetta hafa þeir leikið með því að kaupa þá, sem hafa vit til að stjórna frá ríkisfyrirtækjunum. Enn þá er aðeins eitt fyrirtæki í eigu þjóðarinnar sem gróðapungunum hefur ekki tekist að eyðileggja. Þetta fyrirtæki er Landsvirkjun. Hafa gróðapungarnir reynt mikið til að yfirtaka þetta fyrirtæki. Gróðapungarnir náðu að eyðileggja Orkuveitu Reykjavíkur . Eru Reykvíkingar að borga fyrir skaða þeirra með 100% hærri gjöldum en þörf væri á ef gróðapungarnir hefðu ekki náð þar völdum um tíma.

Ef gróðapungarnir halda fast við sitt arðrán frá tryggingarfélögunum er það krafa landsmanna að komið verði á fót ríkisstofnun sem annist allar tryggingar í samkeppni við gróðapungana og sýni landsmönnum hvernig hægt er að reka tryggingafélag með skynsömum hætti. Þess ber sérstaklega að geta að verði hagnaður af slíku ríkisfyrirtæki þá færi sá hagnaður til ríkisins en ekki til gróðapunganna.

Nú er hafinn aftur sá söngur er glumdi á landsmönnum á árunum fyrir bankahrun að það þyrfti að selja bankana. Íslensku bankarnir eru aftur komnir í eigu ríkisins. Samkvæmt fréttum eru tugmilljarða króna hagnaður af þessum fyrirtækjum sem gróðapungarnir vilja ná tökum á.

Það sem ekki hefur farið hátt er það að hagnaður bankanna er vegna okurs á þjónustu af þeirra hálfu. Okur á bankaþjónustunni hefur þann tilgang að ná inn því fjarmagni sem hirt var úr sjóðum bankanna með innanhúss bankaránum gróðapunganna.

Reykjavík 10. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Er meðvitund stjórnmálamanna í lagi.

Í sambandi við verkföll sem gengið hafa yfir þjóðarbúið hefur fjármálaráðherra orðið tíðrætt um ábyrgð kröfuhafa, sem áttu í kjarabaráttu, að þeir þyrftu að sýna ábyrgð gagnvart stöðugleika á sviði fjármála í þjóðfélaginu og stilla kröfum sínum í hóf.

Svo virðist sem ráðherrann fylgist ekki með og sé ekki í takt við raunveruleikann. Hann hefur í sjónvarpsviðtölum komið inn á afleiðingar á fjármál landsins og verðgildi gjaldmiðilsins ef kauphækkanir verði miklar.

Miðað við reynslu síðustu 70 ára hefur verið stöðug barátta milli verðlags í landinu og kaupkrafna með viðeigandi gengisfellingum sem hefur leitt til þess að þeir sem hafa lægstu launin hafa tapað en þeir sem skammta sér sjálfir launin hafa mokað inn auðæfum.

Hvaða vit er í því að þeir sem eru taldir frammámenn í þjóðfélaginu þingmenn, ráðherrar o.fl. séu á fjórföldum launum þeirra lægst launuðu eða meira?

Eru störf þingmanna og ráðherra fjórum sinnum verðmeiri en sumra þegna samfélagsins?

Talað er um frjálsan samningsrétt í landinu en reyndin er sú að aðeins fáir útvaldir hafa þann rétt og það eru þeir sem skammta sér sjálfir launin.

Þjóðþingið, löggjafarsamkundan, setti lög sem bönnuðu verkfall en gleymdi að setja í lögin ákvæði um starfshætti gerðardóms að dómurinn ætti að taka mið af fjárhagsástandi þjóðarbúsins. M.ö.o. að setja dómnum skýr mörk til að fara eftir varðandi dæmdar kjarabætur til aðila í verkfalli. Kjarabætur áttu að miðast við fjárhagsafkomu þjóðarbúsins í niðurstöðu dómsins.

Vitað var, og ráðherra hefur viðurkennt í sínum sjónvarpsviðtölum, að allir vinnandi menn/konur myndu krefjast sambærilegra kjarabóta og aðrir hefðu fengið. Þetta er 70 ára reynsla launahækkana og gengisfellinga á Íslandi.

Ef ráðherrann heldur að hægt sé að hækka laun þingmanna o.fl. æðstu manna stjórnsýslunnar og hækkunin nemi nánast sömu fjárhæð og lægstu laun, sem greidd eru í landinu, er hann kominn á pall með svínunum úr sögu Orwells.

Miðað við varnaðarorð ráðherrans er hann hefur haft um kjaradeilur hefði hann átt að hækka laun með lagasetningu hjá öllum í landinu, sambærilega hækkun og aðrir fengu. Fella síðan gengið eins og þörf er á sem myndi sýna þegnum landsins að sú vitleysa sem hefur viðgengist í víxlhækkunum kaupgjalds og verðlags er öllum til tjóns nema þeim sem fá hæstu hækkanir launa í krónum talið. Þeir sem falla undir sjálftökufólkið (þingmenn, ráðherrar og þeir sem greiða í kosningasjóði) hagnast alltaf nema með því að nota skattheimtuna með fleiri skattþrepum.

Varnaðarorð ráðherrans vegna verkfallanna og launakrafna fólks eru tímaskekkja og hefðu átt að koma fyrir löngu. Hæstu launahækkanir sem búið var að semja um átti með valdboði að ganga yfir alla. Eftir áratuga reynslu stjórnvalda af kjaradeilum og víxlhækkunum ætti núverandi stjórnvöldum, ef þeir hafa haft vit á að kynna sér sögu kjaradeilna, að vera ljóst hvert stefndi.

Hefði stjórnvöldum átt að vera ljóst það vandamál sem vænta mátti eftir að laun ákveðinna aðila voru hækkuð um yfir 60% eins og fréttir hafa borist af. Eru það í sumum tilfellum þeir sem hafa fengið tugir milljóna í arðgreiðslur.

Þá vitfirringu sem viðgengist hefur, að ákveðnir aðilar í hópi sjálftökufólks geti tekið út úr vasabókarfyrirtækjum tugi og hundruða milljóna króna sem arðgreiðslur sýnir hvað þjóðfélagið er orðið sjúkt og ætti að stöðva þegar í stað.

Sem dæmi um okurþjónustu og græðgi eru lögfræðifyrirtæki, tryggingafyrirtæki og bankastarfsemi sem skila þúsundum milljóna í arð til eigenda. Sama á við um útgerðir fiskiskipa o.fl.

Með þeirri ósvífni af hálfu stjórnenda banka, eins og gróðatölur sýna, að láta almenning í landinu greiða upp það sem hvarf í bankaránum bankanna, er vísbending um það sem koma skal í næstu kollsteypu.

Reykjavík 9. mars 2016

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Slys á ferðamönnum.

Mikil umfjöllun hefur verið í fjölmiðlum um slys á ferðamönnum sem koma hingað til lands.

Þessi umfjöllun hefur einkennst af því að slysvaldarnir séu Íslendingar. Virðist sem fréttamenn eða þeir sem koma upplýsingum á framfæri séu að leita að sökudólgum í íslensku samfélagi.

Ef tekið er mark á fréttum af þeim atburðum sem mesta umfjöllun hafa fengið virðist orsaka að leita hjá misvitrum ferðamönnum. Ef það er rétt eins og fram hefur komið í fjölmiðlum að hluti ferðamanna virði ekki viðvaranir er þeim eru gefnar né viðvörunarskilti, og þar af leiðandi lendi þeir í ógöngum og tjóni, þá hljóta þeir að vera ábyrgir gjörða sinna. Það sem hefur einkennt þennan slysafaraldur hjá ferðamönnum er að þetta er allt fullorðið fólk.

Er kominn tími til að krefja alla ferðamenn sem flóttamenn um sannanir fyrir tryggingum er taka til allra þátta sem fyrir geta komið hjá þessu fólki meðan á dvöl hér á landi varir. Er þá átt við bæði slys er viðkomandi verður fyrir svo og hugsanlegum skemmdum sem viðkomandi getur valdið með komu sinni svo og kostnaði við björgun viðkomandi úr vandræðum.

Þær hjáróma raddir sem heyrst hafa frá mörgum að stjórnvöld þurfi að sjá um þetta og hitt til þess að koma í veg fyrir slys og óhöpp. Ef Íslendingar þurfa að hafa eftirlit með ferðamönnum sem koma til landsins eins og hvítvoðungum má ætla að þörf sé á 30.000 -- 40.000 eftirlitsmönnum til að fylgjast með að enginn fari sér að voða.

Þeir aðilar sem annast skipulagðar ferðir útlendinga um landið þyrftu að vara fólk við og gera því ljóst að hættur séu víða en það verði ekki haft eftirlit með þeim. Þeir séu á eigin ábyrgð ef ekki sé tekið tillit til viðvarana.

Að ætlast til að ríkisvaldið sjái um eftirlit með ferðamönnum svo þeir fari sér ekki að voða er fáránlegt. Slys við köfun, slys við óbyggðaferðir sem viðkomandi ræður ekki við, slys við fjöruferðir eða slys við akstur á malarvegum getur ekki orðið á ábyrgð ríkisins.

Ekki hafa verið birtar skýrslur um hlutfall slysa og dauðatilfella á ári hjá ferðamönnum á móti slysum á Íslendingum en samkvæmt fréttum er fjöldi ferðamanna meira en þreföld íbúatala landsmanna.

Flestir hugsandi menn gera sér grein fyrir þeim hættum sem leynast í umhverfinu og ekki þörf á að tíunda allt sem hugsanlega geti gerst. Það væri að æra óstöðugan, eins og flestir ferðamenn eru, að tíunda alla þá möguleika er leitt geta til slysa. Varasamt getur verið að reyna að taka sjálfræði af fólki (ferðamönnum) og því verður að taka þeim óhöppum sem verða án þess að tryllast.

Nauðsynlegt er gott eftirlit með farartækjum, s.s. bátum, bifreiðum, fjórhjólum, snjósleðum og flugvélum sem ferðamönnum er seldur aðgangur að. Öll forræðishyggja út fyrir almenna skynsemi hefur aldrei borið árangur.

Það er ekki hægt að kalla það skynsemi að virða ekki viðvaranir og leiðbeiningar bara af því að það sé spennandi að gera það sem er bannað eða hefur verið varað við.

Slys á ferðalagi er bara fórnarkostnaður þegar ferðamaður virðir ekki skynsamlegar ábendingar um hættu. Ef þörf er á meira en mannhæðar háum fangagirðingum við alla ferðamannastaði landsins til þess að hafa vit fyrir ferðamönnum þá verður lítið eftir af náttúrunni.

Væri nær fyrir æsifréttamenn fjölmiðla og nytsama sakleysingja á Alþingi (en þeir eru of margir) að taka á þessum málum af raunsæi án of mikillar forræðishyggju. Það verður orðið lítið af hinni svokölluðu náttúrufegurð þegar búið er að umbylta landinu með göngustígum, varnargirðingum og margra hæða skiltum til að vara ferðamenn við augljósum hættum sem sérhver skynsamur maður sér án skilta.

Athuga þarf vel að vatnsfall (foss) er ekki eingöngu náttúruundur heldur umhverfi þess einnig. Spilling á landinu með lagningu göngustíga þvers og kruss er ekki verndun náttúrunnar.

Reykjavík 8. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Stjórnarskrárbullið!

Í frumvarpi til stjórnskipunarlaga kemur fram eitt af hinu fræga pólitíkusarbulli.

Önnur málsgrein frumvarpsins kveður á um að auðlindir náttúru íslands séu þjóðareign og tilheyri íslensku þjóðinni. Þessi málsgrein er ekkert annað en falskt yfirvarp.

Í næstu málsgrein kemur fram það sem er megin tilgangur þeirrar nefndar sem samið hefur þetta frumvarp. Eru þar komnar hinar klassísku undanþágur sem einkenna lagasetningu á íslandi. „Náttúrauðlyndir og landsréttindi sem ekki eru háð eignarrétti eru þjóðareign.“

Með þessari undanþáguklausu er verið að tryggja það að ræningjaréttur sé eignaréttur. Eftir setningu laga um fiskveiðistjórnun og kvóta til þeirra sem fengu veiðirétt á fiski í kringum landið þá hófst strax, þrátt fyrir skýrt ákvæði í lögum um að veiðiréttindi skapaði aldrei eignarrétt, þá töldu útgerðarmenn sig eiga kvótann og hófu sölu sín á milli til að hafa af sjómönnum laun þeirra því útgerðarmenn sögðust hafa keypt kvóta.

Þessi skrípaleikur hefur haldist allar götur síðan og yfirlýsingar útgerðarmanna um að þeir eigi kvótann er síbyljusöngur frá Landsambandi íslenskra útgerðarmanna.

Ákvæði um landsréttindi og eignarétt þess er enn eitt bullið.

Þetta eignarréttarákvæði á landi er aðeins gilt gagnvart þessum töldu eigendum þegar þeir hagnast á því. Strax og upp koma atvik þegar skaði verður af eignarréttarlandi þá skal almenningur borga tjónið.

Hinir svokölluðu „Landeigendur“ lepja rjómann af nýtingu landsins en hinir þegnar landsins bera kostnaðinn af t.d. hvers konar hamförum. Er svo langt gengið að bændur krefjast greiðslu fyrir vatnsrennsli ánna eftir mikinn flutning á vatni frá suðurhöfum til landsins sem fellur sem rigning eða snjór. En verði skemmdir af flóðum í ánum eða snjóflóð falla á landareign þá skal kostnaðurinn falla á skattgreiðendur. Sama má segja um skriðuföll, snjóflóð og jarðskjálfta. Allt jákvætt er eign landeigenda en allt tjón er kostnaður skattgreiðenda.

Ef eitthvað vit á að vera í því ákvæði stjórnarskrár er varðar eignarrétt jarða þá á enginn eignarréttur að vera á landinu en ábúendur fái ábúðarrétt til ákveðins tíma og eigi það sem þeir hafa lagt til jarðarinnar s.s. fasteignir og jarðarbætur sem ekki hafa þegar verið greiddar af ríkinu.

Ef ekki verður farin þessi leið um eignarrétt ríkisins á öllum náttúruauðlindum landsins er ekki hægt að svipta þegna landsins rétti til veiða í hafinu eins og hverjum þóknast. Rétti sem hefur verið viðurkenndur réttur sérhvers Íslendings í rúm þúsund ár eða jafnlengi og mislukkaður eignaréttur á landi.

Á það skal bent sérstaklega að stjórnendur landsins hafa lagt þrælaálögur á landsmenn sem kallað hefur verið viðlagagjald sem er nokkurs konar trygging fyrir kostnaði er kemur til vegna náttúruhamfara. Undir náttúruhamfari falla jarðskjálftar, skriðuföll, snjóflóð, ágangur sjávar og flóð í ám. Ekki má gleyma þeim kostnaði er hefur fallið til vegna innflutnings á búfjársjúkdómum. Þess ber sérstaklega að geta að verði náttúruhamfari á stór Reykjavíkursvæðinu er leiddi til skemmda á þúsundi fasteigna á því svæði yrði lítið um bætur til handa þeim sem þar búa.

Það sem er ósvífnast í hinu svokallaða eignarréttarákvæði er krafa landeigenda um að fá greitt fyrir rennsli ánna og eign á jarðvarma en kostnaður vegna vatnsrennslis og jarðhita sem ekki verður stjórnað og veldur tjóni skal greiðast af öðrum en landeigendum.

Þetta frumvarp til stjórnskipunarlaga er yfirklór eitt og aðeins til að tryggja að þeir sem eru ekki landeigendur greiði kostnað af tjónum er verða vegna landeignar einstaklinga eða fyrirtækja.

Fjórða fyrirbærið í frumvarpinu fjallar um; „Að jafnaði skal taka eðlilegt gjald fyrir heimildir til nýtingu auðlinda sem eru í eigu íslenska ríkisins eða þjóðareign“. Þetta sem kallast eðlilegt gjald á að ráðast af því hvaða pólitíska valdaklíka er við völd hverju sinni eins og rifrildið um veiðileyfagjald hefur verið síðustu í leikhúsinu við Austurvöll, Alþingishúsinu.

Spyrja má: Hvers vegna er talin ástæða til að skerða rétt allra Íslendinga til veiða í hafinu sem hefur verið við lýði í yfir þúsund ár en horfa fram hjá landræningjunum sem kallað er eignarréttur landeigenda?

Reykjavík 6. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Bankagróði - ræningjavinnubrögð.

Mikið hefur verið rætt um milljarða gróða íslenskra banka. Gróði þessi á rætur til okurstarfsemi bankanna á öllum sviðum.

Í fréttum af gróða bankanna hefur komið fram að gróðinn sé að stórum hluta vegna sölu á eignum bankanna. Hvaðan komu þessar eignir?

Þær eignir sem um er rætt er það sem hirt var af eigendum fyrirtækjanna eftir innandyra bankarán í bönkunum og þar af leiðandi skort á fjármagni hjá eigendum fyrirtækjanna. Af hálfu bankanna voru fyrirtækin hirt af fyrri eigendum sínum sem voru að verðmæti langt umfram skuldir fyrirtækjanna. Stjórnendum banka tókst að ræna fyrirtækjunum af eigendum vegna vandræða við að greiða af lánum er stjórnendur fyrirtækjanna höfðu fengið.

Fyrirtækin voru margfalt verðmeiri en verðmat stjórnenda bankanna. Yfirtaka bankanna var liður í hvarfi þess fjármagns sem hirt var úr sjóðum bankanna vegna óstjórnar og græðgi stjórnenda þeirra.

Við bankaránin þá hurfu stórar fjárhæðir úr sjóðum lífeyrissjóða sem voru í vörslu banka. Þetta hvarf fjármagns frá lífeyrissjóðum leiddi til mikillar rýrnunar á lífeyrisgreiðslum til lífeyrisþega með alvarlegar afleiðingar fyrir marga. Má líkja þessu framferði stjórnenda banka sem hreinum þjófnaði auk þess sem stunduð var óheiðarleg framkoma stjórnenda sem kallað hefur verið markaðsmisnotkun.

Í ljósi þess að okurgróði bankanna hefur verið eins og fréttir hafa borist af þá ættu stjórnvöld og stjórnendur bankanna að skila strax því sem tekið var ófrjálsri hendi úr lífeyrissjóðum í vörslu bankanna. Með því að skila því fjármagni sem tekið var mætti leiðrétta lífeyrisgreiðslur til þeirra sjóðfélaga sem urðu að sætta sig við 40% skerðingu á lífeyrir við bankaránin.

Reykjavík 4. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri