Brot gegn valdstjórninni

Ákvæði laga um brot gegn valdstjórninni er miskunnarlaust notað gegn þegnum landsins ef þegnarnir hlýða ekki umyrðalaust.

Ég ætla ekki að mæla með beitingu valds gegn ríkjandi valdhöfum á hverjum tíma svo framarlega sem valdhafarnir fara að gildandi lögum landsins og misbeiti ekki valdinu til að verja ólöglegar gjörðir manna (karla og kvenna) í stjórnunarstörfum eins og sannanir eru fyrir.

Ofbeldi af hálfu stjórnenda landsins (Alþingis, ríkisstjórnar ásamt undirstofnunum auk dómskerfisins) hafa verið ofarlega í umræðum fólks á undanförnum árum sbr. dóma Mannréttindadómstólsins sem hefur rassskellt stjórnvöld og réttarkerfið auk blaða og greinaskrifa fjölda fólks um misbeitingu valds af hálfu dómstóla. Fjöldi dóma (hvort sem menn vilja kalla það dóma eða úrskurði) hafa gengið þvert á gildandi lög í landinu auk misbeitingar valds af hálfu Ríkissaksóknara og lögreglu á gildandi lögum þegar ákærur eru lagðar fram á hendur mönnum í æðri stöðum samfélagsins.

Ákvæðum laga um um að framið hafi verið brot gegn valdstjórninni er beitt ef ráðamenn telja svo vera en sömu aðilar brjóta ákvæði almennra laga og stjórnaskrár um réttindi þegnanna hvað varðar jafnrétti allra þegna landsins gagnvart túlkun á ákvæðum laganna.

Þegar ákvæðum laga er beitt á einn veg gagnvart valdamönnum samfélagsins og auðmönnum, þar sem notuð eru sérréttindi án lagastoðar til að hygla peningamönnum með tilbúnum ákvæðum svo að þeir ekki þurfi að sitja í fangelsi með öðrum lögbrjótum, en geta haldið áfram að stunda sína iðju sem þeir voru dæmdir fyrir vegna meintra lögbrota, þá er komið fram hið rétta andlit stjórnvalda. Sumir þegnar eru jafnari en aðrir (svínin hans Orwells).

Fangelsi, betrunarhús eins og þau voru kölluð, var komið upp til að geta tekið hina svokölluðu lögbrjóta úr umferð, á meðal almennings, ef takast mætti að venja þá af hinni vanhugsuðu iðju sinni. Það var hugmyndin, með því að taka menn úr umferð, að þeir áttuðu sig á því að framferði þeirra var ekki samkvæmt ákvörðun fjöldans. Þessu er beitt gegn minniháttar lögbrjótum en þeir sem meira mega sín og hafa fjármuni fá að halda áfram sinni iðju.

Lögbrot dómara fást ekki rannsökuð vegna þess að þeir eru í hópi svína Orwells.

Ekki er rétt að gleyma óstjórn í peningamálum landsmanna, sameiginlegum sjóði landsmanna.

Á sama tíma og óstjórn er á heilbrigðisþjónustu landsmanna og þá einkum eldra fólks, vegna fjárskorts að mati stjórnenda, þá er hægt að sólunda fjármunum í fjögurra- eða fimm-stjörnu hótel fyrir þá þegna landsins sem hafa hlotið fangelsisdóma fyrir lögbrot.

Hér með er fólki sem ekki hefur viðunandi húsnæði eða til hnífs og skeiðar bent á að nærtækast sé að brjóta lögin og fá fæði og húsaskjól á gistiheimili stjórnvalda. Fólk hefði þá fæði og húsaskjól án þess að þurfa að hafa áhyggjur af tómum maga eða kulda.

Óstjórn og ráðleysi hefur verið aðalsmerki stjórnvalda á flestum sviðum síðustu áratugi er lítur að velferð hinna almennu þegna en skipulega hugsað um að ausa fé í svínin hans Orwells og sum svínin fá að stunda sín lögbrot, sbr. dómara, því þeir eru jafnari en aðrir þegnar í dýragarðinum.

Reykjavík 12. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Afætur íslensks samfélags.

Enn og aftur hafa afætur hins íslenska samfélags (stjórnendur landsins) lagt fram sannanir um misgjörðir sínar í samfélaginu.

Eftir áralanga baráttu eldra fólks og öryrkja, sem lifa undir fátækramörkum, fyrir bættri afkomu er af hálfu stjórnvalda sýnt hið innra eðli þeirra sem stjórna.

Af hálfu stjórnvalda er hægt að hækka laun stjórnenda (afæta samfélagsins (svínanna í frægri sögu Orwells)) um allt að 40 %, fólks sem hafði fyrir hækkunina u.þ.b. fimmföld laun þeirra sem lifa undir fátækramörkum.

Þetta framferði stjórnenda landsins sýnir hvernig að valdastéttin misnotar afstöðu sína til hreins þjófnaðar úr sameiginlegum sjóði landsmanna með lagasetningum sem sjálftökuliðið hefur tök á að samþykkja í eiginhagsmunaskyni.

Þessir sömu aðilar, sjálftökuliðið, eru þeir aðilar er setja samskiptareglur þegnanna og þar með skattlagninguna. Með því að hækka eigin laun svo að þau séu margföld launafjárráð þeirra sem minna mega sín ná þeir að upphefja skattgreiðsluna með því að hafa laun sín frá fjórum og upp í áttföld eða meira laun þeirra sem minna mega sín. Er þar komin sama græðgi er einkenndi ráðamenn fyrri alda sem m.a. leiddi til afhöfðunar valdastéttarinnar í Frakklandi fyrir rúmum tveimur öldum og í framhaldi af því gáfu valdastéttir í öðrum ríkjum eftir og drógu verulega úr græðginni.

Til þess að draga úr því óréttlæti sem viðgengst vegna græðgi valdastéttarinnar er nærtækast að nota skattakerfið.

M.a. mætti leggja 75% skatt á tekjur umfram tvöföld lægstu laun og 90% skatt á laun yfir þreföld lægstu laun. Í framhaldi af því mætti gera upptækar launagreiðslur sem væru yfir fjórföld lægstu laun.

Með því að beita skattakerfinu í þessa veru væri hægt að draga úr þeim misrétti sem viðgengst í þjóðfélaginu vegna græðgi sumra. Er nauðsynlegt að stöðva þá misbeitingu valds þar sem sumir þegnarnir telja sig vera jafnari en aðrir eins og svínin í sögu Orwells (Animal farm).

Hyskni stjórnvalda gagnvart megintilgangi starfa þeirra, eins og fram hefur komið undanfarna áratugi, þar sem eiginhagsmunir þeirra er komast í valdastöður er aðalsmerki þeirra en ekki það sem þeim var falið að gera. Þeim var falið að jafna lífsafkomu á milli þegnana innbyrðis en ekki að hugsa eingöngu um eigin græðgi.

Þessum gráðugu valdamönnum er bent á að þeir voru valdir til að sjá til þess að allir þegnar landsins hefðu sómasamlega lífsafkomu en þeir voru ekki valdir til þess að hugsa eingöngu um eigin græðgi.

Í komandi kosningum er þegnum þessa lands bent á að huga vel að því hverju kandídatarnir í framboði til næstu Alþingiskosninga lofa sem sínum barátumálum.

Núverandi stjórnvöldum er hér með bent á það að ekki hefur verið staðið skil á þeim 40% sem stolið var af lífeyrisþegum í óráðssíu við stjórn bankanna og þjóðmála fyrir bankahrun og í bankahruninu.

Þeir sem urðu fyrir 40% skerðingu eftirlauna við bankahrunið hafa enga leiðréttingu fengið og sýnir það framferði svínanna í stjórnkerfinu í því að telja sig jafnari en aðrir og hugsa aðeins um eigin hag þ.e. svínanna.

Reykjavík 3. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Rasismi -- Hvað er það?

Sumir telja það rasisma ef aðrir eru ekki alltaf sammála skoðunum þeirra.

Í herbúðum þeirra sem krefjast þess að aðrir séu þeim ætíð sammála og þola ekki gagnrýni eða ábendingar um að ekki sé það heilagur sannleikur sem viðkomandi heldur fram eru það rasistar sem hafa aðra skoðun. Á þetta við á ýmsum sviðum mannlegra samskipta.

Er þetta áberandi á sviði trúarbragða, kynþáttar og menningar hinna ýmsu afbrigða mannkynsins. Þetta er einkennandi hjá sumum trúarbragðahópum. Allir sem ekki aðhyllast þeirra afbrigði trúarinnar eru útskúfaðir og taldir óalandi og jafnvel réttdræpir. Í mörgum tilvikum eru það þeir sem þannig hugsa sem telja viðmælendur sína sem ekki eru viðkomandi sammála vera rasista.

Sumir sem dýrka þessa rasistakenningu sína (að allir sem ekki eru þeim sammála séu óalandi) þykjast berjast fyrir fjölþjóðamenningu og aðrir eigi bara að sætta sig við aðflutta menningu og tileinka sér hana. Hefur þetta gengið svo langt að í sumum tilvikum er framandi menningu þröngvað upp á þegna þess lands, sem þessi framandi menning hefur verið flutt til, í skjóli hinna nytsömu sakleysingja sem staðið hafa fyrir innflutningi hinnar nýju menningar. Allir sem gagnrýna hina aðfluttu menningu eru taldir rasistar.

Þetta hefur gengið svo langt að sett hafa verið lög sem banna alla gangrýni t.d. á trúarbrögðum að viðlögðum þungum refsingum. Ekki skiptir þá máli hvort viðkomandi trúarbragðaboðskapur stangist á við vísindalegar sannanir og talda almenna skynsemi. Það er óþarfi að nefna einhver af þeim fjölda trúarbragða sem stangast á við almenna skynsemi. Sumir þessara trúarhópa eru gamlir en aðrir yngri og sífellt bætast í samfélagið menn sem telja sig vera með hinn eina sannleika og ná fylgi nytsamra sakleysingja.

Í kringum sérhver trúarbrögð rís ný menning og siðir sem oft eru í líkingu við hugmyndir manna um íbúa á Mars eða öðrum fjarlægari hnöttum. Allt fer þetta eftir hve ríkt hugmyndaflug þeir búa yfir sem boða hinn nýja trúarboðskap.

Sumir trúboðarnir eru svo ofstækisfullir að þeir sem ekki aðhyllast trúna sem þeir boða eru taldir óalandi og óferjandi ef ekki réttdræpir.

Við skoðun á því sem kallað er trúarbrögð þá eru öll trúarbrögð runnin undan sömu rótum, eða þörf mannsins til að skilja það ill- eða óskiljanlega í tilveru sinni án þess að neinar afgerandi skýringar hafi fengist. Trúarbrögð eru og hafa verið notuð sem kúgunartæki hinna valdagráðugu eins og mannkynssagan sýnir. Hafa hinir valdagráðugu nýtt sér vanþekkingu almennings og þröngvað fjöldanum til margs konar ódæðisverka í nafni trúarinnar og þeirra siða sem hefur verið troðið inn, af valdhöfum á hverjum tíma, í trúarbrögð og kenningar þeim samfara.

Sem vísbending um aðgerðir hinna valdagráðugu í nafni trúarinnar er framferði innan ákveðinna trúarbragða þar sem ungar stúlkur er aflífaðar eða seldar í ánauð (giftar gömlum körlum þvert á óskir sínar (stúlknanna)) ef þær ekki hlýða ættarhöfðingjanum umyrðalaust.

Hugtakið „RASISMI“ er kúgunartæki hinna valdagráðugu til að þröngva öðrum til að fylgja sinni skoðun og kenningu gagnrýnislaust þótt vísindaleg rök vanti og er andstætt almennri skynsemi.

Reykjavík 3. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Forsetakosningar

Enn og aftur er kjörinn forseti lýðveldisins án þess að njóta stuðnings meirihluta þjóðarinnar.

Ástæða þess er sú að duglausir eða illa þenkjandi þingmenn sem kjörnir hafa verrið til setu á löggjafarsamkundu þjóðarinnar, Alþingi, hafa ekki haft manndóm í sér til að breyta lögum um kosningu forseta, þrátt fyrir margar ábendingar þar um, þannig að rétt kjörinn forseti landsins skuli hafa að minnsta kosti rúman helming greiddra atkvæða á bak við sig.

Niðurstöður síðustu forsetakosninga sýna að nauðsyn beri til að breyta lögunum um kjör forseta í þá veru að réttkjörinn forseti lýðveldisins skuli hafa að minnsta kosti rúman helming greiddra atkvæða á bak við sig.

Nýkjörinn forseti landsins getur ekki státað af því að vera með meirihluta þjóðarinnar á bak við sig. Það hefur verið talinn grundvöllur lýðræðis að opinberir fulltrúar þjóðarinnar hafi meirihluta þegnanna á bak við sig en sitji ekki í skjóli minnihlutans.

Með vísan til síðasta forsetakjörs er mikil óvissa um það hvort nýkjörinn forseti hefði hlotið þá upphefð ef kosið hefði verið á milli þeirra tveggja í efstu sætum kosninganna. Þar af leiðandi er erfitt að segja að nýkjörinn forseti sé forseti þjóðarinnar með tæp 40% greiddra atkvæða.

Ef litið er til ósannindavaðals í fjölmiðlum varðandi ímyndað fylgi frambjóðenda sem fengið var með skipulögðum aðgerðum sem kallaðar eru skoðanakannanir. Skoðanakannanirnar byggjast á því að leitað er svara hjá 0,3% af sérvöldum þegnum landsins með símhringingum. Á sama tíma er rúmlega helmingur símnotenda sem banna slíkar hringingar og því eru umræddar skoðanakannanir byggðar á upplýsingum frá u.þ.b. 0,135% þjóðarinnar eða ómarktækar að öllu leyti.

Skoðanakannanir á öllum sviðum eru lítils eða einskis virði eins og niðurstöður umræddra kosninga sýna. Á hina hlið málsins ber einnig að líta að þær röngu ef ekki fölsuðu upplýsingar sem dreift er og sagðar vera samkvæmt skoðanakönnun eru í mörgum tilvikum leiðandi fyrir þær persónur sem hafa tilhneigingu til að fylgja þeim sem sagðir eru á toppnum. Eru mörg dæmi um slíka fylgisspekt í sambandi við hópíþróttir eins og knattspyrnu.

Er það stór spurning hvort duglausir þingmenn sjái sóma sinn í að sinna þeim störfum er þeim er ætlað að vinna, þ.e. setning samskiptareglna fyrir þegnana, lög, og hætti þeim ósið að vera sífellt á atkvæðaveiðum með bulli sínu um pólitíska andstæðinga sína af því að sjónvarpað er frá þingfundum. Eitt af þeim störfum sem þingmenn ættu að sjá sóma sinn í að koma í framkvæmd er breyting á lögum um kjör forseta þannig að ljóst sé að forseti sé lýðræðislega kjörinn með meira en helming greiddra atkvæða á bak við sig.

Athuga skal sérstaklega að rétt kjörinn forseti þurfi að hafa rúmlega 50% greiddra atkvæða og þar með talin auð og ógild atkvæði. Með því móti, að skila auðu eða ógildu atkvæði, geta þeir sem eru á móti frambjóðendum eða vilja ekki styðja hvorugan frambjóðanda fellt kjör beggja þeirra sem í framboði eru ef lítill munur er á atkvæðum frambjóðenda og hvorugur fær meira en 50%.

Það ætti að loka fyrir sjónvarp frá þingfundum og skoða hvort þingmenn snúi sér ekki að þeim störfum er þingmönnum er ætlað að framkvæma, þ.e. að leggja línurnar er varða samskipti þegnanna innbyrðis og er kallað „lög“.

Reykjavík 27. júní 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Öryggismál sjómanna.

Fréttir hafa borist af því að búið sé að koma m.b. Jóni Hákoni inn á Skutulsfjörð. Er þar um að ræða aðgerð sem hefði átt að framkvæma við önnur skip sem sokkið höfðu síðan 1980 eða fyrr.

Á það skal bent að ef fullnægjandi rannsókn hefði farið fram á sokknu skipi strax og ábendingar komu fram um miður gott ástand margra skipa vegna skorts á stöðugleika þeirra hefði verið hægt að bjarga að minnsta kosti ellefu mannslífum sem fórust á árunum 1986 til 1999.

Vitað var að ástand skipanna var þess eðlis að óforsvaranlegt var að veita heimildir til notkunar á stærri veiðarfærum og þyngri búnaði á þilfari skipanna en ástand skipanna þoldi. Höfðu margar ábendingar komið fram eftir rannsóknir Rannsóknarnefnda sjóslysa á skiptöpum á síðustu 50 árum.

Af hálfu stjórnvalda, og einkum fjárveitingavaldsins (Alþingis), var þessum mannslífum fórnað af skilningsleysi, fáfræði og meinbægni þeirra sem stjórnuðu fjárveitingu til nauðsynlegra verkefna í samfélaginu.

Eins og skýrslur Rannsóknarnefnda sjóslysa í áratugi bera með sér hefur marg oft verið bent á að orsök skipsskaða (skiptapa) hafi verið skortur á stöðugleika skipanna. Í sumum tilvikum hafi orðið alvarleg röskun á stöðugleika skipanna við það að leyft var að stækka veiðarfæri og búnað skipanna sem orsakaði að átakspunktur við notkun veiðarfæranna fluttist langt yfir þyngdarpunkt skipsins. Þetta gerði skipin óstöðug og hættuleg m.ö.o. skipin voru gerð að fljótandi líkkistum.

Af hálfu Rannsóknarnefndar sjóslysa var marg oft farið fram á fjárveitingu til að ná upp sokknu skipi til þess að hægt væri að fá fram hina raunverulegu ástæðu þess (sönnun á ástæðu þess) að skipin hurfu í blíðskapar veðri og í sumum tilvikum með allri áhöfn. Af hálfu stjórnvalda fékkst aldrei fjármagn til að staðfesta mætti það sem vitað var um orsakir slysanna því það hefði leitt til þess að aftur kalla hefði þurft heimild til að gera skipin út með stærri og þyngri veiðarfærum og öðrum búnaði en þau voru smíðuð fyrir.

Eftir margra ára baráttu sjómanna til að fá skýringar á tíðum skiptöpum íslenskra skipa og manntjónum því samfara á árunum í kringum 1960 skipaði Alþingi sérstaka nefnd sem skilaði merkilegri skýrslu á sjöunda áratug síðustu aldar. Þessi skýrsla leiddi til aðgerða sem því miður var hálfgerð sýndarmennska þrátt fyrir þá vitneskju sem fengist hafði. Var þetta sýndarmennska gagnvart stéttarfélögum sjómanna svo að hægt væri að segja að eitthvað væri verið að gera en ekki mátti styggja útgerðavaldið með framkvæmd þeirra breytinga er gera þurfti á skipunum.

Ekki er hægt að hæla stjórnendum samtaka sjómanna fyrir dugnað á þessu tímabili til að knýja fram raunhæfar aðgerðir til úrbóta á sjóhæfni skipanna.

Mjög auðvelt er að nafngreina skipin sem farist hafa á þessu tímabili ásamt skipverjum þeirra sem fórnað var á altari aðgerðarleysis vegna skorts á skynsemi ráðamanna þjóðarinnar.

Eitt yfirklór og sýndarmennska af hálfu stjórnvalda í öryggismálum sjómanna er það sem löngum var kallað Vestfjarðaviðmið. Var þetta aðgerð til þess að veita haffæri til útgerðar á minni fiskiskipum til veiða inna á fjörðum Vestfjarða (m.a. Ísafjarðardjúpi) þrátt fyrir að stöðugleiki skipanna stæðist ekki lágmarkskröfur um stöðugleika. Hefur þetta Vestfjarðaviðmið verið teygt út yfir skip sem gerð voru út til veiða úti fyrir Vestfjörðum með alvarlegum afleiðingum að ógleymdum skiptöpunum inni á Ísafjarðardjúpi.

Ekki má gleyma þeim þætti sem mikið er fjallað um í fjölmiðlum vegna þekkingarskorts fréttamanna á staðreyndum. Er það umfjöllun fjölmiðlamanna um galla, bilun eða ástand neyðarbúnaðar skipanna þegar slys hafa orðið. Samkvæmt fréttum virðist orsök skiptapans vera ástand neyðarbúnaðar. Virðast þeir sem miðla fréttum ekki hafa séð neytt nema það að neyðarbúnaður virkaði ekki á neyðarstundu (losunarbúnaður gúmmíbjörgunarbáta).

Er það spurning hver eða hverjir bera ábyrgð á þessum opinberu mannfórnum sem hefði mátt hindra (aftra) ef ekki hefðu annarlegir hagsmunir ráðið ferðinni.

Reykjavík 17. júní 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru þingmenn hæfir eða vanhæfir til starfa?

Eftir margra ára baráttu til þess að fá fram rannsókn á meintum lögbrotum sem framin eru af íslenskum dómurum en án árangurs.

Þrátt fyrir skriflegar beiðnir til allra þingmanna Alþingis Íslendinga um að fram yrði lögð tillaga á Alþingi um að opinber rannsókn fari fram á meintum kærum undirritaðs á hendur nafngreindum dómurum auk viðtala við fjölda þeirra hefur afsökunin verið sú að þeir geti ekkert gert. Hafa þeir afsakað sig með því að þingið hafa enga heimild til að skipa nefnd til neinna rannsókna.

Þegar upp kemur gæluverkefni alþingismanna eru engin vandkvæði á að skipa nefnd til rannsóknar á meintum mistökum lækna. Málið varðar sjúkling sem var með krabbamein í hálsi og ekki hugað líf nema í nokkra mánuði án tiltekinnar aðgerðar. Aðgerðin var framkvæmd og lifði sjúklingurinn í tvö ár eftir aðgerðina.

Nú þykjast sérfræðingar, og þar með þingmenn, hafa uppgötvað að ekki var allt samkvæmt bókinni við framkvæmd aðgerðarinnar og krefjast rannsóknar á mistökum eða misgjörðum þeirra lækna er komu að umræddri aðgerð. Ástæða þessa írafárs er að talið er að ekki hafi verið gerðar nógu víðtækar rannsóknir á árangri umræddrar aðgerðar.

Umræddur sjúklingur átti 2-3 mánuði ólifað ef ekkert yrði að gert, samkvæmt upplýsingum lækna í fréttum, en samkvæmt fréttum lifði hann í tvö ár eftir aðgerðina. M.ö.o. líf mannsins var lengt um rúmlega eitt og hálft ár eftir að umrædd aðgerð var framkvæmd.

Þetta mál telja núverandi þingmenn á Alþingi Íslendinga vera svo alvarlegt siðferðisbrot eða lagabrot að ástæða sé til að skipa sérstaka nefnd til að rannsaka aðkomu íslenskra lækna að umræddri aðgerð.

Upphlaup þingmanna í sambandi við þetta mál er dæmigert auglýsingaskrum (kosningaáróður) af hálfu þeirra (þingmanna) sem einkennir mjög alla starfsemi Alþingis.

Þessir sömu þingmenn hafa hunsað að láta fara fram rannsókn á lögbrotum dómara í íslensku réttarkerfi þrátt fyrir skriflega beiðni þar um og að skriflegar sannanir séu fyrir hendi að um rædd lögbrot hafi verið framin af dómurum.

Sýnir það blindu eða skort á viti (gáfum) hjá umræddum þingmönnum að hunsa það að rannsókn fari fram á kærumálum þar sem sannanir eru fyrir hendi skriflegar en fara út í vangaveltur um mál sem varla má heimfæra undir mistök.

Það er með þessa framkomu þingmanna eins og þekkt er í Íslandssögunni: Það er ekki sama hvort það er öreiginn Jón eða biskupinn Jón. Það eru ekki allir jafnir fyrir lögunum á Íslandi frekar en á þeim tíma þegar kirkjuvaldið var allsráðandi.

Með hruni kirkjuvaldsins risu upp nýjar stéttir manna sem misnota vald sitt til eigin hagnaðar eins og kirkjuhöfðingjar gerðu á fyrri öldum. Nú er komnar upp nýjar stéttir allþingismenn, dómarar og aðrir stjórnendur ríkisins sem líta á sig sem guði og þeim sé allt leyfilegt.

Af hálfu þingmanna er mikið talað um jafnrétti og koma eigi í veg fyrir misnotkun valds. Þetta hjal þingmanna á einungis við að það megi ekki skerða þau forréttindi sem þeir hafa sölsað undir sig í nafni guðskenningarinnar en þeir telja sig guði eins og aðrir aðilar stjórnkerfisins sem líta á sig sem ósnertanlega.

Reykjavík 1. júní 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 42. kafli.

Þýskir Nazistar og Japanskir sóldýrkendur neituðu að horfast í augu við raunveruleikann fyrr en þeir höfðu verið sprengdir í tætlur í Heimsstyrjöldinni 1929 – 1945. Niðurstaðan varð allsherjar uppgjöf hjá valdasjúkum aðilum þessara ríkja.

Það fer að líða að því að hinir valdasjúku vesalingar, sem sitja í stjórnkerfi Íslendinga, verði lagðir að velli á þeirra eigin ódæðisverkum.

Svo virðist sem augu Íslendinga séu að opnast hvað varðar glæpaverk sem framin eru í skjóli stjórnvalda, framkvæmdavalds, dómsvalds og Alþingis.

Fram á ritvöllinn hefur stigið hugrökk kona sem hefur ofboðið framferði dómsvaldsins að hún lætur hafa eftir sér : „segir dómskerfið á Íslandi orðið eins konar vandlega lokaða sjálfseignarstofnun sem lúti „eigin lögmálum og geðþótta, án raunhæfs eftirlits og ábyrgðar.“

Er þetta viðbót við áður birtar greinar eftir Jón Steinar Gunnlaugsson fyrrverandi Hæstaréttardómara og lögmannsins (konunnar) sem fjölluðu um ólöglegt athæfi íslenskra dómara í störfum sínum.

Þessi yfirlýsing konunnar er staðfesting á skrifum undirritaðs á ólöglegum afgreiðslum íslenskra dómara á dómsúrskurðum síðustu áratuga. Eins og fram hefur komið í greinum undirritaðs hafa utanlaga dómar verið ráðandi í verkum dómara.

Umsögn frúarinnar, Áslaugar Björgvinsdóttur, sem fram kemur í umsögn hennar við frumvarp Innanríkisráðherra um Landsrétt. Frú Áslaug var héraðsdómari við Héraðsdóm Reykjavíkur í 5 ár samkvæmt þeim upplýsingum er undirrituðum var sent í tölvupósti.

Umsögn frú Áslaugar staðfestir að skipulega séu lög brotin við störf íslenskra dómara. Erfitt er að draga í efa frásögn hennar þar sem hún var starfandi innan dómaramafíunnar. Hugrekki frú Áslaugar er aðdáunarvert að þora að tjá sig opinberlega um hina skipulögðu lögbrotastarfsemi sem viðgengist hefur í íslensku dómskerfi áratugum saman.

Er kominn tími fyrir stjórnendur landsins að fara að sinna störfum sínum samkvæmt gildandi lögum í landinu. Með stjórnendur er átt við ríkisstjórn, alþingismenn og aðra þá er eiga að starfa eftir gildandi lögum s.s. Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Ef það er stefna stjórnvalda að í landinu séu sjálfskipuð klíka glæpamanna (dómara) sem ekki þurfi að fara að gildandi lögum í landinu leiðir það til mannvíga. Því er hér með lýst yfir að verði glæpastarfsemi íslenskra dómara ekki stöðvuð verður eitt meindýr glæpaklíkunnar aflífað til að koma hreyfingu á málin. Sá sem aflífaður verður verður ekki endurlífgaður og þá verður ekki farið afturábak til leiðréttinga á þegar framkvæmdum glæpum þessara manna.

Utanlaga dómar líðast ekki nema í fasistaríkjum og hafa yfirleitt endað með aftöku á framkvæmdaraðilum meinsemdanna.

Það að dómarar líti á sig sem ósnertanlega og dómarastörf séu þeirra einkaeign án nokkurra skyldu gagnvart samfélaginu sýnir þá geðveiki hjá þeim, er var algeng hjá mannkyninu á fyrri öldum, þegar sumir töldu sig vera guði þegar þeir komust í valdastöður.

Hvort hugleysingjar er skipa stjórn landsins þori að beita agavaldi og stefna undirrituðum fyrir þessa hótun er spurning. Aðgerðir stjórnvalda í þá veru verður kærkomið innskot þar sem framhaldið verður að samfélagið verður þá vel upplýst um þá skipulögðu glæpastarfsemi sem viðgengst innan dómskerfisins. Það hefur ekki verið hugrekki á þeim bæ til að stefna undirrituðum fyrir fyrri greinarskrif þrátt fyrir skipulagða heimsókn tveggja lögreglumanna út af einni greininni sem birt var. Heimsókn lögreglunnar var til að fá skýringar á orðum og merkingu hins ritaða máls í greininni.

Hið mislukkaða framkvæmdavald á Íslandi, ríkisstjórn, Ríkissaksóknari og lögregla eru í vanda vegna þeirra smánar er þeir verða fyrir þegar þeir þurfa að viðurkenna það ólöglega athæfi sem viðgengist hefur innan dómskerfisins. Yrði það sambærileg niðurlæging og Nazistar og Japanir urðu að undirgangast 1945.

Eftirfarandi málsgrein frú Áslaugar er athyglisverð: „Áslaug segir sterk hagsmunatengsl og samtryggingu vera við lýði - dómskerfið sé orðið nokkurs konar vandlega lokuð sjálfseignarstofnun sem lúti eigin lögmálum og geðþótta, án raunhæfs eftirlits og ábyrgðar. „Þar sem fámennur, einsleitur hópur lögfræðinga fær að ráða hverjir verða dómarar, hverjir stjórna, hvernig er stjórnað og eiga geðþóttaval um það hvort lögum er fylgt innan dómskerfisins.“ Stjórnendur skáki í skjóli þess að ekkert raunverulegt eftirlit sé með stjórnsýslu dómstólanna.“

Til viðbótar í frásögn frú Áslaugar kemur eftirfarandi fram: „Hún segir ráðuneytið (Innanríkisráðuneytið (skýring KSG)), allt frá tíð Ögmundar Jónassonar, hafa þaggað niður mál vegna meintra, ólögmætra starfshátta héraðsdómstóla eða dómstólaráðs. Ekki hafi verið tekið á þeim „og þau jafnvel þögguð niður,---.“

Frásögn frú Áslaugar á ólöglegri starfsemi dómara, um skipulagða afbrotastarfsemi þeirra við störf sem dómarar, lýsir því ástandi sem ríkt hefur við afgreiðslu dómsmála undanfarna áratugi og fram koma í ákærum undirritaðs sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglu en af hálfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu hefur verið hunsað að rannsaka hina meintu ákærur. Er þar um að ræða samtryggingu lögreglustjórans í ódæðisverkum sem framin eru.

Greinar undirritaðs hafa verið ritaðar undir fullu nafni og heimilisfangi svo að hugleysingjarnir í stöðum dómara og öðrum þáttum stjórnkerfisins hafi ekki afsökun um að þeir viti ekki hver hafi ritað.

Er kominn tími fyrir stjórnendur landsins til að sjá um að farið sé að lögum í landinu en ekki heimila MAFÍU-glæpamönnum dómskerfisins og annarra í stjórnkerfinu að ganga sjálfala.

Reykjavík 23. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Forseti Íslendinga eða sæti hjá ESB.

Í forsetakosningum í júní 2016 verður tekist á um hvort Íslandi verði þröngvað inn í ESB-samstarfið eða ekki.

Broskarlinn sem er í framboði hefur lýst því yfir að hann styðji inngöngu Íslands í Evrópusambandið.

Ekki er það uppörvandi að eiga von á því að forseti þjóðarinnar vilji að Íslendingar afsali sér sjálfstæði sínu og endurtaki atburðinn frá árinu 1262.

Samkvæmt heimatilbúinni skoðanakönnun fréttamanna sem notuð er í áróðursskyni til styrktar broskarlinum nýtur hann umtalsverðs fylgis þeirra 700-800 Íslendinga sem spurðir voru.

Þetta eru Íslendingar sem eru þekktir fyrir að vera sammála skoðunum fréttamanna á ýmsum þjóðmálum og þar á meðal inngöngu í ESB og afsal Íslendinga á sjálfstæði sínu.

Ekki er ljóst hvort Íslendingar geri sér ljóst hver hættan sé ef Evrópu-sinni (broskarlinn) verður húsbóndi á Bessatöðum. Þar með yrði enginn baráttumaður gegn mesta böli er vofir yfir hinni íslensku þjóð með inngöngu í hið svokallaða Evrópusamband.

Það hefur verið viðurkennt að mesta böl sem leitt hefur verið yfir Íslendinga frá því landið fékk sjálfstæði, eftir áratuga baráttu, er aðild að hinu svokallaða Schengen samstarfi sem hefur orðið Íslendingum til meira tjóns en menn almennt gera sér grein fyrir.

Ef broskarlinn nær kosningu sem húsbóndi á Bessastöðum verður vinstri vitleysa Samfylkingarinnar um inngöngu í Efnahagsbandalagið ekki stöðvuð á sama hátt og landráðasamningur sem hlaut nafnið ICESAFE-samningur Samfylkingar og Vinstri grænna.

Það eru of fáir Íslendingar sem gera sér grein fyrir hvaða þræla-klafa þessar tvær fylkingar Samfylkingin og Vinstri grænir voru búnir að samþykkja að leggja á Íslendinga með samþykkt á ICESAFE-samningnum. Ef ekki hefði komið til sjálfstæður húsbóndi á Bessastöðum sem þorði að veita þjóðinni úrslita orðið varðandi þennan þræla klafa þessara tveggja flokka á Alþingi Íslendinga þá værum við í mjög erfiðum málum sem líkja má við versta tímabil Íslandssögunnar undir erlendri stjórn, þegar Íslendingar sultu heilu hungri og þurftu að éta maðkað mjöl.

Er dregið í efa að broskarlinn (G.Th.J.) hafi kjark eða pólitískt þor til að veita þjóðinni síðasta orðið í mikilvægum málum sem mislukkaðir alþingismenn hafa samþykkt. Sem dæmi um kjarkleysi húsbónda á Bessastöðum er að þjóðin fékk ekki tækifæri til að tjá sig um hið fyrirhugaða böl sem SCHENGEN-samstarfið hefur leitt yfir þjóðina.

Með áframhaldandi valdagræðgi þingmanna á Alþingi Íslendinga er þörf á að sá er þjónar á Bessastöðum hafi skilning, hugreki og pólitískt þor til að láta meirihluta þjóðarinnar eiga síðasta orðið þegar kemur að því að innleiða eigi þrælaklafa á þegna landsins eins og SCHENGEN-samstarfið er og aðild að Efnahagsbandalaginu verður fyrir þjóðina.

Reykjavík 11. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Vandræði unga fólksins á Íslandi

Grátkór íslenskra fréttamanna hefur fundið upp og rangtúlkað málefni er kallað hefur verið vandamál unga fólksins. Ef grannt er skoðað ert verið að búa til umfjöllunarefni handa fréttamönnum vegna ofþenslu í stéttinni og atvinnuleysis.

Því er haldið fram að staða unga fólksins sé slæm. Ungt fólk í dag geti ekki keypt sér húsnæði og fleira og fullyrt að staða ungs fólks áður og fyrr meir hafi verið miklu betri á öllum sviðum.

Þessi söngur fréttamanna sýnir þá valdagræðgi sem einkennir marga fréttamenn þegar þeir blása upp fréttir sem eru ósannindi og heimatilbúinn áróður. Þessir fréttamenn hafa ekki lært að segja satt né gefið sér tíma til að kanna og kynnast sögu fólks á Íslandi á síðustu öld

Í áróðri þessum er sleppt að taka með þær kröfur til lífsgæða sem einkennir of margt af ungu kynslóðinni. Kröfur þær sem margt ungt fólk gerir í daga er að stunda nám í 15-20 ár, eiga bíl, geta stundað heimsóknir á veitingastaða tvisvar til þrisvar í viku auk öldurhúsa heimsókna (ölkrár). Ekki má gleyma kröfu unga fólksins um að ferðast til útlanda tvisvar til þrisvar á ári ef ekki oftar svo og kostnað við alla líkamsræktatíma og annað tómsundagaman sem tilheyrir nútíma hugsunarhætti.

Það unga fólk sem fréttamenn segja að hafi haft það betra áður og fyrr meir fór að vinna fyrir sér allt niður í tólf ára aldur og vann hörðum höndum til að sjá fyrir sér.

Í dag eru það minnihluti ungs fólks sem þarf að vinna fyrir sér og því býr meirihluti á hótel MAMMA og PABBI þar til það er komið undir þrítugt eða það býr á styrkjum frá skattgreiðendum (námslánum).

Ungt fólk sækir nám í þeim greinum sem það telur sig hagnast mest á sem hefur leitt til offramboðs á vinnuafli í nokkrum greinum samfélagsins en þessir einstaklingar telja sig of fína til að vinna önnur en þau störf sem tilheyrir námi þeirra. Þetta kemur best fram í þeim fjölda erlendra ríkisborgara sem starfa á landinu þar sem fínu Háskólaborgararnir líta niður á þessi störf.

Atvinnuleysi á meðal þeirra sem telja sig HÁ-menntaða er að verða þjóðarböl.

Ungt fólk á allt gott skilið en gæðin verða að rúmast innan samfélagsins.

Menntun ungs fólks í dag er fengin á silfurfati miðað við þá menntunarkosti er voru á þriðja ársfjórðungi síðustu aldar sem fréttamenn miða við í sínum frásögnum. Frekjukröfur sem fram hafa verið settar varðandi menntun og kostnað við menntunina auk kröfu um aðbúnað varðandi húsnæði fyrir þá sem eru í námi eru öfgafullar.

Lánasjóður íslenskra námsmanna hefur verið teygður og togaður til að uppfylla kröfur fyrir alla námsmenn sem í mörgum tilvikum hafa flúið land eftir að hafa lært á kostnað íslensku þjóðarinnar. Sumir þeirra sem hafa flúið land hafa reynt að losna undan skuldunum með því að láta sig hverfa og ekki hægt að ná sambandi. Þetta fólk skilar í mörgum tilvikum engri vinnu til hins íslenska þjóðarbús og því síður að af þeim fáist skatttekjur.

Með vísan til þess að sú kunnátta sem margt ungt fólk tileinkar sér nýtist ekki á Íslandi, eins og orðið hefur með stóran hóp menntamanna sem sest hafa að erlendis og aldrei greitt skatta til þjóðarbúsins eftir að námi lauk. Þá vaknar sú spurning hvort ekki eigi að setja skilyrði við menntun fólks að það skili ákveðnum árafjölda við störf á Íslandi að öðrum kosti endurgreiði það tekin kostnað við námið og námslán við brottflutning.

Það er áberandi að á sama tíma og laun menntamanna eru fjórum eða fimm sinnum hærri eða meira heldur en laun þeirra sem greiða skattana er standa undir námi þessa fólks er kominn tími til að staldra við.

Þótt menntun sé góð eiga menntamenn/námsmenn ekki að blóðmjólka þá þegna landsins sem standa undir menntun þeirra. Ofmenntun eins og fram hefur komið í sumum greinum samfélagsins leiðir til ófarnaðar.

Það er fleira sem þarf að gera á Íslandi en að ala HÁ-menntaða þegna landsins því störf hinna HÁ-menntuðu hafa hingað til ekki skilað stórum hluta af þjóðartekjum á hverju ári.

Er ekki kominn tími til þess að fréttamenn láti sannleikann ráða í fréttaflutningi en ekki æsifréttamennsku til sundrungar?

Reykjavík 9. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Fréttamenn og Panamaskjöl.

Svo virðist sem fréttamenn fjölmiðla séu annaðhvort vanvitar eða hrekkjusvín.

Framkoma fréttamanna gagnvart fólki í sambandi við hin svokölluðu Panamaskjöl hefur sýnt þá ósvífni sem einkennir marga fréttamenn. Þessi ósvífni er mest áberandi hjá fréttamönnum sjónvarps og útvarps.

Í fréttum sjónvarps eru mörg dæi þess að fréttamenn þrástagast á sömu spurningunni með því að umorða spurninguna (breyta orðaröð í spurningunni) þrátt fyrir að hafa fengið svör. Ástæða þessarar ósvífni fréttamanna er að svörin eru ekki samkvæmt kröfu fréttamanns.

Þessi ósvífni fréttamanna hefur hvað eftir annað komið fram í viðtölum við m.a. þingmenn, ráðherra og forseta Íslands.

Þegar heimska og ókurteisi fréttamanns kemur fram eins og þegar setið var fyrir forsetanaum á leið til Vestmannaeyja og fréttamaður spurði sex sinnum sömu spurningar og fékk svör sem ekki samrýmdist hagsmunum fréttamannsins er kominn tími til að fá fólk, sem kann mannasiði, til starfa hjá ríkisfjölmiðli og gefa viðkomandi vanvita rautt spjald og brottrekstur frá stofnuninni.

Hefur sambærileg ósvífni af hálfu fréttamann komið nokkrum sinnum fram við ráðherra og þingmenn og fleiri.

Þessir vanvitar í stétt fréttamanna hafa talið sig vera að sýna ljós sitt í starfi en hafa orðið sjálfum sér og stofnunum til niðurlægingar.

Sem dæmi um heimsku fréttamanna er spurningar til forsetans um það hvort hann ætli að tjá sig um fjármál ættingja eiginkonu sinnar. Þær spurningar sem fram komu, í þessari fyrirsát fréttamanns, lýsa slíkum skynsemisskorti að vafasamt er hvort hægt sé að nota slíka persónu (fréttamenn) til að sópa göturnar með strákústi.

Það er dregið í efa að þessir mislukkuðu fréttamenn hafi fengið upplýsingar um öll fjármál ættingja maka sinna á heiðarlegan hátt.

Þar sem allir Íslendingar eiga hlut í Ríkisútvarp/Sjónvarpi er það krafa að til starfa séu settir aðilar sem kunna almenna kurteisi og noti ekki starf sitt í einkatilgangi.

Vanvitar í stétt fréttamanna hafa ekki í einu einasta tilviki getað sýnt fram á að um lögbrot hafi verið að ræða varðandi svokölluð aflandsfélög. Aflandsfélög sem stofnuð voru, voru bæði lögleg og samkvæmt siðareglum sem giltu á tímum stofnun þeirra.

Skyndileg umskipti á því hvað sé siðlegt og ósiðlegt er hugarfóstur fréttamanna og einkenni á æsifréttastíl þeirra (fréttamanna). Þar sem fréttamennska er hluti af sölumennskukerfi mannskepnunnar þá seljast betur æsifregnir en fréttir um góðverk og við það miðast störf fréttamanna.

Það sem einkennir núorðið þá sem kallast fréttamenn kemur best fram í ókurteisi, ágengni þeirra og frekju.

Í frekju og ókurteisi fréttamanna kemur best fram þegar þeir spyrja marg sinnis sömu spurningar um sama efni með mismunandi orðalagi í von um að svaranda verði á að nota orðalag sem fréttamenn túlka á allt annan veg en var meining svaranda. Þessi framkoma fréttamanna lýsir óheiðarleika þeirra og æsifréttamennsku.

Fréttamenn eru í eðli sínu óheiðarlegir í starfi. Oft hunsa þeir fréttir af málum sem ekki falla inn í skoðanamynstur þeirra á þjóðmálum. Skoðanir og störf fréttamanna eru mörkuð af því að þeir þurfa að niðurlægja þá sem ekki eru sama sinnis og þeir í póltík. Skýringin á orðinu PÓLITÍK er að það stendur fyrir; einkahagsmuni hvers og eins en ekki hagsmunir annarra. Þar með eru það einkahagsmunir fréttamanns sem koma fram í störfum hans.

Reykjavík 2. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri