Meindýr glæpaverka 39. kafli.

Réttlæti á uppboði. Sá sem hefur næg fjárráð og býður best fær hagstæðustu niðurstöðu í dómsmáli. Mannréttindi eru föl hæstbjóðanda í lögregluríki.

Það er kallað lögregluríki eða fasistaríki þar sem stjórnvöld hafa afskipti af störfum lögreglu í eiginhagsmuna skyni.

Að kröfu þríhöfða-þursans (stjórnvalda: löggjafarvalds, framkvæmdavalds og dómsvalds)) hefur lögreglan hunsað að rannsaka ákærur á hendur dómurum og mönnum í æðri stöðum stjórnkerfisins. Er þetta sönnun fyrir því að Ísland er lögregluríki.

Viðurkenna má það að vissu marki að hægt sé að afsaka lögregluna varðandi rannsókn á einu máli af fimm þar sem fyrir hendi er skrifleg yfirlýsing lögreglumanns um að lögreglan sé vanhæf til að rannsaka málið þar sem einn af æðstu mönnum lögreglunnar er tengdur lögbroti sem tengt er kærunni. Er þar komið skýlaust dæmi um vanhæfi persóna til afskipta af máli og staðhæfing á því að dómarar eiga ekki að koma að neinum þætti rannsókna þessara kærumála vegna vanhæfis.

Í siðmenntuðum löndum er reynt, þegar slík staða kemur upp að ákveðnir aðilar eru vanhæfir til starfans, þá eru settir óvilhallir og óháðir aðilar til að sinna starfinu og finna lausn. Eins og í þeim ákærum sem hafa verið lagðar fram er vanhæfið víðtækt. Eins og málum er komið nú eru allir dómarar ríkisins, lögreglustjóri höfuðborgar-svæðisins, Ríkissaksóknari og ákveðnir aðilar stjórnsýslunnar vanhæfir til að hafa afskipti af umræddum kærumálum.

Ekki er hægt að halda því fram að dómsvaldið eigi að koma að málum sem varða lögbrot dómara eins og í þessum kærumálum sem hér eru til umfjöllunar. Það er þekkt á meðal siðaðra manna að sjálfdæmi sé fengið í hendur þess sem lög og réttur hefur verið brotin á en það þekkist ekki að hinn brotlegi (lögbrjótur) fái að dæma í eigin sök. Sjálfdæmi stjórnvalda er þekkt í einræðisríkjum /lögregluríkjum (sem og Íslandi) þar sem að lög eru ekki í gildi nema þau sem varðar hagsmuni stjórnvalda. Lög sem varða hina almennu þegna landsins s.s. mannréttindi eru virt að vettugi.

Síðasta útspil Hæstaréttar í valdagræðgi þeirra (dómaranna) kom fram þegar þeir úrskurðuð 23-24 febrúar 2016 að engum væri heimilt að hafa afskipti af gjörðum þeirra. Þeir væru einvaldar og engir nema þeir sjálfir hefðu leyfi til að skipta sér að gjörðum þeirra. Þetta voga glæpamennirnir í stöðum dómara að bera á borð fyrir almenning þegar sannanir liggja fyrir um alvarleg brot á stjórnarskrá og almennum lögum af hendi dómara. Þessir einræðisseggir telja sig alvitra og allsráðandi í sínum glæpaverkum.

Í gildandi lögum eru skýr ákvæði um að allir þegnar landsins skuli vera jafnir fyrir lögunum og dómarar skuli í úrskurðum sínum aðeins fara eftir gildandi lögum. Ef dómarar, eins og sannanir eru fyrir hendi, fara út fyrir ramma laganna eru þeir lögbrjótar og ef ekkert afl er fyrir hendi í samfélaginu til að taka á gerræðisglæpum dómara Hæstaréttar og héraðsdómstóla er ekkert fyrir þegnana sem verða fyrir utanlagadómum glæpamanna í störfum dómara nema taka refsivaldið í eigin hendur og jafnvel aflífa meindýrin.

Glæpamenn í stöðum dómara hafa aðeins vald í þjóðfélaginu er rúmast innan gildandi laga. Öll störf dómara sem ekki falla innan gildandi laga settum af Alþingi eru lögbrot.

Dómarar benda á hið þrískipta vald sem bundið er í stjórnarskrá og þeir séu ósnertanlegir í sínum stöðum. Þessir glæpamenn hafa aðeins það vald sem þeim er fengið innan gildandi laga. Ef að þeir taka vald fyrir utan gildandi lög eins og sannað hefur verið eru þeir réttdræpir ef engin önnur úrræði eru fyrir þolendur glæpa þeirra.

Þessir glæpamenn í stöðum dómara, sem ekki hafa farið að gildandi lögum, geta ekki borið fyrir sig ákvæði stjórnarskrár um vald dómara því það vald byggist eingöngu á gildandi lögum sem þegnarnir eiga að fara eftir. Hin sjúklega geðveila sem hrjáir suma dómara veitir þeim engin fríðindi í starfinu.

Ástand í réttarfari þegnanna á Íslandi er í anda einræðis þar sem ólöglegar athafnir stjórnvalda, með vísan til ákvæða gildandi laga, eru taldar löglegar athafnir. Hinar ólöglegu athafnir er stjórnvöld framkvæma yrðu aldrei látnar afskiptalausar af lögreglu (framkvæmdavaldi) ef hinn almenni þegn vogaði sér slík lögbrot.

Í ljósi þeirra staðreynda, að mannréttindi þegnanna eru ekki virt á Íslandi, kemur að því eins og oft hefur komið fyrir í sögu mannkyns að þegnarnir taka lögin í sínar hendur. Kostar það innbyrðis átök á milli þegnanna sem leiðir af sér mannvíg og eyðileggingu verðmæta.

Mannleysurnar í framkvæmdastjórn ríkisins, Íslands, hafa ekki þorað að beita lögreglunni gegn undirrituðum þrátt fyrir alvarlegar viðvaranir vegna aðgerða sem gripið verður til ef mannleysurnar sjá ekki að sér og virði mannréttindi þegnanna. Eitt er öruggt að þessir huglausu aðilar verða þvingaðir til aðgerða þegar refsingu undirritaðs hefur verið beitt.

Við málarekstur gegn undirrituðum, eftir alvarlega atburði við að refsa lögbrjótunum, verður upplýst um lögbrot stjórnvalda, sem kært hefur verið út af, og kemur fram í áðurnefndum kærumálum. Þá hafa stjórnvöld enga leið til til að hindra að þær upplýsingar berist út er varðar yfirhylmingarstefnu þeirra. Verður þá komið það stig er yfirhylming stjórnvalda á lögbrotum verði uppvís eins og varð þegar hrunið varð og allt gert til að breiða yfir feluleik stjórnvalda á hruninu.

Þar sem refsivert er að hylma yfir lögbrot, og stuðla að framhaldi á lögbrotum, eins og stjórnvöld ( þríhöfða þursinn) hafa gert, varðandi umrædd kærumál og verja þar með glæpsamlegt athæfi sem framið er í réttarkerfinu, er það spurning hvort fangelsið á Hólmsheiði verði nægjanlega stórt til að hýsa alla lögbrjóta stjórnsýslunnar.

Mannleysurnar í stétt dómara hafa ekki þorað að stefna undirrituðum fyrir dóm (sjálfdæmi glæpamanna) af ótta við að opinberað verði hið glæpsamlega athæfi þeirra. Hvort lögreglunni (framkvæmda-valdinu) sé mútað af stjórnvöldum og réttarkerfinu (þriðja hausnum) til að hunsa rannsókn á þeim kærumálum er varða lögbrot dómara kemur í ljós ef svo er.

Að gefnu tilefni er hér vitnað í Umboðsmann Alþingis að dómsorð dóma hafi lagalega bindandi áhrif.

Ef að umboðsmaður Alþingis er farinn að setja lög til hvers er Alþingi. Í starfsreglum dómara stendur skýrt að í störfum sínum skuli dómarar aðeins fara eftir gildandi lögum í úrskurðum sínum.

Væri æskilegt að Umboðsmaður Alþingis gerði betur grein fyrir ummælum sínum og tjáði sig af hreinskilni og heiðarleika ; (Vísast til þess sem haft var eftir Umboðsmanni Alþingis í blaði 19. september 2001).

1. Hvort dómur sem kveðinn er upp án gildandi stoðar í lögum sé lagalega bindandi?

2. Hvort uppkveðinn dómur sé bindandi fyrir öll sambærileg tilvik, sem koma til úrlausna og falla undir sömu lagagrein, eða hvort úrskurður um túlkun lagagreinar í dag þurfi ekki að vera eins vegna sömu lagagreinar á morgun?

3. Eiga dómarar sjálfdæmi í málum þar sem þeir hafa brotið lög sbr. síðasta úrskurð Hæstaréttar. Æskilegt er að Umboðsmaður Alþingis svari undirrituðum skriflega þessum þremur spurningum.

Reykjavík 29. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

GUÐIR RÉTTARKERFISINS.

Í íslensku samfélagi er komin upp sú staða að Hæstiréttur (dómarar) telja sig setta/hafna yfir öll lög og þeir þurfi ekki að svara til saka fyrir sínar misgjörðir.

Reynt hefur verið að skipa valinkunna, heiðarlega og siðaða menn til starfa sem dómara. Þrátt fyrir skýlausan vilja og ásetning þjóðfélagsins (þegnanna) til að dómarar séu heiðarlegir og fari eftir gildandi lögum í störfum sínum eru svartir sauðir innan um. Svartir sauðir sem hafa náð að leyna geðveilum sínum eins og flugmaður þýsku flugvélarinnar sem var grandað í Ölpunum.

Þessir svörtu sauðir, eins og þeir sem ákærðir hafa verið fyrir lögbrot, hafa komið sér í vellaunuð embætti með því að leyna skorti á geðheilbrigði sem þeir nota síðan til óhæfuverka eftir því hvernig andlegt heilsufar þeirra er á hverjum degi.

Samkvæmt úrskurði Hæstaréttar er hið íslenska réttarkerfi ósnertanlegt og vísa þar með til stjórnarskrár. Væri þetta í lagi (ásættanlegt) ef dómarar færu eftir gildandi lögum um starfsvettvang og starfsreglur dómara, í störfum sínum, sem bundið er í lögum.

Talað er um svarta sauði sem misyndis- eða mislukkaðar persónur. Þetta hugtak svartir sauðir á vel við marga dómara eins og fólk í öðrum stéttum. Í þessu tilviki má fella undir svarta sauði þá dómara sem ákærðir hafa verið fyrir lögbrot í starfi (utanlagadóma). Þessir svört sauðir dómskerfisins hafa komið óorði á hið íslenska réttarkerfi og ef skoðaðar eru misgjörðir þeirra eða ásetnings-lögbrot bera þau öll keim af skorti á geðheilbrigði.

Svörtu sauðir réttarkerfisins hafa talið sig yfir alla aðra hafnir og gjörðir þeirra væru heilagar og óbreytanlegar. Margur valdsmaður fyrri alda taldi sig ósnertanlegan þótt hann lenti undir fallöxinni eða annarri aftökuaðferð. Þar sem engin breyting hefur orðið á frelsisþrá mannskepnunnar og baráttuvilja gegn sérhverri kúgun og misþyrmingum af höndum hinna svörtu sauða samfélagsins, þá hafa íslenskir svartir sauðir ekkert meira öryggi en hinir svörtu sauðir fyrri alda.

Það verður að teljast undarlegt ef geðveikir svartir sauðir í störfum dómara hafi vald til þess að setja lög eins og fram kemur í niðurstöðu Umboðsmanns Alþingis að uppkveðinn dómur sé bindandi sem lagasetning. Ef úrskurður geðveiks dómar sem ekki stenst gildandi lög í landinu eigi að vera lagalega bindandi fyrir þegnana er þjóðfélaginu stjórnað af geðsjúklingum.

Á síðustu öld voru persónur eins og hinir ákærðu dómarar kallaðir gaddavírshórur eða óheiðarlegar persónur. Einkenni á óheiðarlegum persónum, eins og þeim sem hér er átt við, er hugleysi þegar þeim er svarað af fullri hörku. Þetta er einkenni á glæpamönnum sem byggja sín óhæfuverk á krafti byssunnar en þegar byssan er tekin af þeim eru þeir eins og volandi smábörn. Hugrekki dómaranna sem ákærðir hafa verið er í þessa veru. Þeir skammast sín vegna hugleysis og reyna að fela sig og láta lítið fyrir sér fara.

Það er erfitt fyrir ráðamenn þjóðarinnar að viðurkenna það ófremdarástand vegna valdagráðugra og hefnigjarnra dómara sem vilja flagga sínum utanlagadómum af tómri hefndarþrá. Ef slíkir sálartruflaðir starfsmenn ríkisins fá leyfi til að kveða upp sína dómsúrskurði, utanlaga dóma, sem síðan eru taldir lagabindandi fyrir þegnana má spyrja; Til hvers er Alþingi?

Stjórnvöld sökkva dýpra og dýpra í fúafen réttleysisins verði ekki brugðist við og stöðvað framferði andlegra vanheilla manna sem hafa komist í stöður dómara.

Það eitt að neita rannsókn á málum sem kærð hafa verið er sönnun þess að ákærurnar eru byggðar á óhrekjandi sönnunum því annars hefði sá sem ákærir verið dregin fyrir dóm vegna órökstuddra ákæra og ummæla um ríkisstarfsmenn í æðri stöðum landsins. Stjórnvöld telja betra að þegja yfir ákærunum sem þeir geta ekki hrakið og vonast eftir að það náist að þagga málin niður.

Ef málin verða ekki rannsökuð er ekkert annað sem bíður en aflífun meindýrs og knýja þar með fram rannsókn mála.

Reykjavík 1. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Hvað er vandamál?

Fjölþjóðasamfélag er kappsmál nytsamra sakleysingja á Íslandi. Þessir sakleysingjar sem heimta fjölþjóðasamfélag og innflutning á framandi siðum og menningu hafa litla þekkingu á málum er varða trúarbrögð, menningu og siði þessara flóttamanna.

Þetta fólk, hinir nytsömu sakleysingjar, ætti að kynna sér þau vandamál sem upp eru komin á Norðurlöndum. Er vandamálið orðið svo alvarlegt í Svíþjóð að börn eru ekki örugg á leið í skóla eða heim frá skóla. Eru foreldrar farnir að keyra börnin til og frá skóla af ótta um öryggi barnanna vegna atvika er upp hafa komið á síðasta ári.

Konur eru ekki óhultar að vera einar á ferð eftir að skyggja tekur. Konur sem fóru út að hlaupa eftir vinnu áður en flóðalda flóttamanna skall á Svíþjóð þora ekki lengur út einar að kvöldi til af ótta við árásir útlendinga og eru árásir orðnar allmargar. Hafa árásir á börn og konur verið eins og smitsjúkdómur sem hefur breiðst út á síðasta ári.

Er ástandið orðið svo slæmt að það líkist stríðsástandi og óttaslegnir frumbyggjar Svíþjóðar eru orðin fangar í sínu heimalandi vegna aðfluttra hryðjuverkamanna sem hata konur.

Þetta ástand sem er orðið í Svíþjóð bíður okkar í framtíðinni með gengdarlausum flutningi á misjöfnum sauðum í hópi hinna svokölluðu flóttamanna. Það væri æskileg að hinir nytsömu sakleysingjar á Íslandi vöknuðu til lífsins af doðasvefni sjálfselsku og kynntu sér þau vandamál sem hafa komið upp í allri Evrópu við innrás flóttafólksins.

Ríkisstjórn Íslands er eins og villuráfandi sauður í þessum flóttamannamálum og eru pólitíkusar að reyna atkvæðaveiðar á þeim miðum sem hinir nytsömu sakleysingjar halda sig. Er þetta ríkisstjórn sem forsmáir þegna hins íslenska samfélags. Stefnt er að því að flytja stóran hóp flóttafólks til landsins og skaffa fólkinu húsnæði og lifibrauð (fjármagn) á sama tíma og fjöldi landsmanna er á hrakhólum vegna skorts á íbúðarhúsnæðis og aldraðir og öryrkjar líða skort, bæði fæði og lyf.

Samkvæmt fréttum er hópur barna sem lifir undir fátækramörkum á Íslandi á meðan stjórnvöld sóa hundruðum milljóna króna í gæluverkefni við atkvæðaveiðar.

Hrekkjalómarnir KNOLL og TOTT (forsætisráðherra og fjármálaráðherra) ættu að snúa sér að lausn þeirra vandamála sem herja á þegna landsins. Knoll og Tott voru kjörnir til að sinna innanríkismálum og halda friðsamlegu sambandi við aðrar þjóðir. Hrekkjalómarnir voru alls ekki kjörnir til að skipta sér af vandamálum heimsbyggðarinnar heldur leysa vandamálin innanlands.

Vandamálin innanlands s.s. fjárhagur aldraðra og öryrkja, húsnæðisvandræði svo og heilbrigðiskerfið og biðlistar hinna mörgu Íslendinga sem bíða eftir læknishjálp eru forgangsverkefni fram yfir gæluverkefni stjórnmálamanna, Hrekkjalóma.

Reykjavík 1.mars 2016

Kristján S.  Guðmundsson

fv. skipstjóri

Vinnubrögð fjármálaeftirlits.

Vinnubrögð stjórnenda fjármálaeftirlits eru mjög sérkennileg eða starfsregla stofnunarinnar er meingölluð.

Í fréttum á vef Morgunblaðsins er frétt um það að fjármálaeftirlitið hafi sektað Almenna lífeyrissjóðinn um 18.ooo.ooo—KR. vegna meintra mistaka eða græðgi stjórnenda sjóðsins við fjárvörslu fyrir sjóðsfélaga.

Verður þessi ráðstöfun eftirlitsins að teljast sérstök að sekta dauðann lögaðila sem hefur ekkert framkvæmdavit né getu til neins.

Spyrja má: Hvernig getur lögaðili tekið sjálfstæða ákvörðun þar sem lögaðili hefur ekki bestu vitund né aðgerða hæfileika?

Hefur Fjármálaeftirlitið leyfi (lagalega heimild) til að rýra eigur lífeyrissjóðsfélaga vegna meintra lögbrota stjórnenda sjóðsins?

Þeir sem hafa framkvæmt hið meinta lögbrot, að mati eftirlitsins, eru stjórnendur lífeyrissjóðsins og hljóta að vera ábyrgir gjörða sinna. Því væri nær fyrir Fjármálaeftirlitið að sekta sökudólgana persónulega og jafnvel svipta þá leyfi til að sitja í stjórn slíkra lögaðila sem lífeyrissjóðir eru. Sú sekt sem hefur verið ákveðin er beinn þjófnaður frá eigendum sjóðsins sem eru lífeyrisþegar og aðgerðin í óþökk eigendanna. Hver/hvor þjófurinn er á þessum 18.000.000—KR. má Fjármálaeftirlitið ákveða en það eru ekki eigendur sjóðsins (sjóðsfélagar). Lífeyrissjóðum er stjórnað af 6 persónum atvinnurekenda á móti 4 persónum eigenda sjóðsins eða þrír frá atvinnurekendum á móti tveimur frá sjóðsfélögum.

Hinir raunverulegu eigendur sjóðanna hafa ekki tök á að fylgjast með öllum gjörðum stjórnenda sem eru aðallega leppar atvinnurekenda að 3/5 hluta. Fulltrúar sjóðseigenda eru ekki valdir til að stunda lögbrot. Lögbrot eru á ábyrgð gerenda en ekki sjóðsfélaga.

Í ljósi þess að sérhver þegn er ábyrgur gjörða sinna innan íslenskra laga og sérstök ábyrgð ef eitthvað er framkvæmt utan gildandi laga. Lífeyrissjóður getur ekki verið ábyrgur heldur þeir sem vinna fyrir eigendur hans. Stjórnendum er falið að vinna innan gildandi laga og hafa ekki fengið leyfi eigenda til að brjóta lögin. Lögin hafa verið brotin af stjórnendum lífeyrissjóðsins en ekki lögaðilanum, lífeyrissjóðnum.

Fjármálaeftirlitið hefði mátt sína þessa röggsemi gagnvart stjórnendum Landsbankans og stjórnum þeirra lífeyrissjóða sem voru í vörslu Landsbankans fyrir hrunið 2008. Þá kom í ljós að sólundað hafði verið um 40% af eignum sjóðanna með ólögmætum hætti og þar með einkaláni til stjórnarformanns bankans án nokkurrar tryggingar.

Það er ekki traustvekjandi stofnun Fjármálaeftirlitið þegar sum mál eru tekin fyrir en ekki önnur og virðist sem farið sé í feluleik með sum mál sem upp koma eftir því hverjir eru stjórnendur.

Reykjavík 29. feb. 2016

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri

Fjölþjóðasamfélag.

Þessi framsetning á samsetningu þjóðar er allundarleg þótt meira mætti segja.

Mikið hefur verið rætt og ritað um fólksflutninga landa í milli vegna mismunandi lífsafkomu í hinum ýmsu löndum.

Fjölmenningarsamfélag er rómað af mörgum og sumir halda ekki vatni af ástríðu til að sem flest afbrigði af fólki, menningu og siða sé blandað saman. Þessi ástríða einkennist af athyglissíki og vanþekkingu fólks sem kalla má nytsama sakleysingja. Þetta fólk hefur enga reynslu af mismunandi menningu og siða sem eru ríkjandi á hinum ýmsu svæðum jarðarinnar.

Því er spurt: Á aðkomufólk (aðflutt fólk) að samlagast siðum þess samfélags sem það kýs að setjast að í eða eiga þeir sem fyrir eru að skipta yfir í siði aðkomufólks?

Algengt er að heyra og lesa um óbeinar kvartanir aðkomufólks að það (aðkomufólkið) finnst því sem það sé einangrað og ekki virt sem jafningjar frumbyggjanna ( þeirra sem eru fyrir áður en aðkomumenn komu). Af þessari ástæðu verða til það sem kallað hefur verið GETTO eða svæði sem fólk af sama menningasvæði safnast saman á eftir flutning til annars menningarsvæðis.

Ef upplýsingar eru réttar sem mikið er rætt um þá er þegar orðið í Reykjavík svæði sem talið er GETTO þar sem fólk af svipaðri menningu og trúarbrögðum hefur safnast saman. Einnig er farið að koma upp gengi lögbrjóta sem ekki virða siði og menningu Íslendinga með vísan til átaka gengja sem kölluð hafa verið glæpagengi að erlendri fyrirmynd.

Ef Íslenskir fjölmenningar elskendur, hinir nytsömu sakleysingjar, eru að kalla yfir okkur þá ómenningu sem fylgir flóttafólki samkvæmt reynslu annarra Evrópu þjóða er því fólki (hinum nytsömu sakleysingjum) heimilt að flytja úr landi til þeirra menningarsvæða sem það er hrifið af. (Má þar vísa til frægs atviks er íslenskum BOLSIVISMA sem rómaði þá kenningu og var honum boðið að flytja til þess ríkis þar sem sú menning ríkti).

Það er ekki með þessu verið að segja að siðir þessa fólks séu óæðri siðir en okkar en að láta aðkomufólk umbylta siðum og menningu, sem hefur viðgengist í mörg hundruð ár á Íslandi, getur ekki talist réttlætanlegt. Ef þetta fólk er reiðubúið til að virða og samlagast siðum og menningu okkar og þar með tungumálinu um aldir og ævi er óþarfi að amast við því.

Eitt stórt vandamál er verður til við komu þessa fólks er t.d. tungumálavandamál sem orðið er eitt af stærri vandamálum í íslensku samfélagi. Að auki eru allmörg atvik sem leitt hafa til vandræða vegna komu útlendinga til landsins og dvalið um lengri eða skemmri tíma.

Ekki er hægt að mæla því bót að aðfluttir séu um 10% af íbúum landsins og 95% af þeim tala ekki Íslensku. Slíkt býður upp á einangrun fólks og myndun GETTÓA.

Á meðan íslensk stjórnvöld hafa ekki manndóm í sér til að sjá íslenskum þegnum fyrir mannsæmandi lífskjörum er ekki hægt að sjá að stjórnvöld hafi rétt til þess að sólunda fé til að halda uppi erlendum vopnaframleiðendum.

Reykjavík 28. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri

 

 

 

 

Hýsingaraðilar með litla ábyrgð.

Ofanritað heiti á grein í Morgunblaðinu hinn 7. feb. 2016 er athyglisverð sem og orð sem höfð eru eftir lögmanni í greininni.

Ærumeiðingar eru illur kostur gagnvart sumum persónum sem ausa mannorðsmorðum yfir einstaklinga eins og sumir dómarar gera. Á meðan allir þegnar samfélagsins þurfa ekki að fara að lögum eins og dómarar haga sér sem löglegir glæpamenn eru öll meðul notuð til að ná fram rétti sínum, sem eru mannréttindi.

Mannréttindi íslenskra þegna eru brotin af löglegum lögbrjótum (dómurum) vegna hræðslu stjórnvalda og Alþingis við dómsvaldið.

Af hálfu Alþingis (þingmanna) eru sett lög sem ætlast er til að þegnarnir fari eftir, að viðlögðum refsiákvæðum ef út af er brugðið. Þegar það vandamál kemur upp að aðeins hluti af þegnum ríkisins bera að fara að lögum og til séu löglegir lögbrjótar (ódæðismenn) í æðri stöðum ríkisins sem eru undanþegnir lögunum þá vandast málið. Fyrir þá sem verða fyrir barðinu á löglegum lögbrjótum og geta ekki fengið leiðréttingu mála gagnvart hinum löglegu lögbrjótum er komin upp alvarleg staða.

Þegar stjórnvöld (framkvæmdavald / lögregla) hunsa það að veita þegnunum þá vernd sem þeir eiga rétt á, gegn (ó)löglegum lögbrjótum, samkvæmt stjórnarskrá (þ.e. mannréttindi samkvæmt fjölþjóða samþykkt) er fátt fyrir þolendur lögbrotanna annað að gera en taka refsiaðgerðirnar í eigin hendur.

Eitt af þeim refsiaðgerðum sem fært er að beita eru notkun nýtísku fjölmiðla til að koma hreyfingu á málin.

Eftir lögmanninum (R.T.Á.) er haft að vernda þurfi friðhelgi persónu, æru og einkalíf.

Eftir lögmanninum er haft að: „Ærumeiðingar geti haft mjög alvarlegar afleiðingar fyrir þann sem verður fyrir og raunverulegir hagsmunir í húfi“.

Í umræddu viðtali kemur einnig fram að hin öra þróun í tækninni gefi fólki marga kosti til tjáningar. Einnig vitnar hann til túlkunar laga af dómurum.

Lögmannastéttin hefur verið lögleidd sem aðstoðaraðilar fyrir þegnana, þegar reka þarf mál fyrir dómi, til að fá skýringu á því hvað vakað hefur fyrir löggjafanum með lagasetningunni.

Því er hér með háttvirtur lögmaður R.T.Á. spurður að því: Hver ástæðan sé fyrir því að lögmenn neita að taka að sér mál ef meintur lögbrjótur hefur titilinn dómari?

Er það rétt að lögmenn eru svo hræddir við hefnigirni dómara með vísan til framtíðarmála sem viðkomandi lögmaður væri fenginn til að reka fyrir dómi.

Hvaða leið er fær fyrir íslenskan þegn til að halda mannréttindum sínum, æru og eigin hagsmunum þegar lögbrjóturinn er í stöðu dómara við utanlaga-dómssögu sína?

Hefur lögmanninum ekki yfirsést að til eru lögbrjótar sem ekki næst til nema að tjónþoli taki refsivaldið í eigin hendur.

Því miður má skilja skráð ummæli lögmannsins að verið sé að stefna að því að þrengja kosti þeirra, sem verða fyrir lögbrotum af (ó)löglegum lögbrjótum (dómurum), til að ná fram rétti sínum.

Lögmaðurinn hefði átt að byrja á sinni umfjöllun um lög og tjáningarfrelsi á því að skerpa þurfi á ákvæðum laga hvað varðar að allir þegnar landsins þurfi að fara að lögum og þar með hinir (ó)löglegu lögbrjótar eins og dómarar og æðri embættismenn ríkisins.

Um leið og allir þegnar landsins þurfa að fara að gildandi lögum og þar með taldir menn í æðri stöðum ríkisins svo og þeir sem geta keypt sér undanþágur frá lögunum eru settir á pláss og þurfa að fara að gildandi lögum þá dregur úr eða hverfa skráðar ærumeiðingar.

Er það stefna lögmanna að utanlagadómar fái þann sess í réttarkerfinu að jafnist á við sett lög af Alþingi?

Er það ærumeiðing að segja frá misgjörðum og lögbrotum ærulausra manna?

Er það stefna lögmanna að standa undir ummælum dómara að málsaðili hafi haft lélegan lögmann fyrir sig við málsmeðferðina. M.ö.o. að dómsniðurstaðan var ekki byggð á gildandi lögum, heldur orðagjálfri lögmannsins.

Væri æskilegt að nefndur lögmaður R.T.Á. beitti sér fyrir því að mál gegn lögbrjótum í dómarastétt fái löglega meðferð en ekki sjálfdæmi lögbrjótanna.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Málsóðar ríkisvaldsins.

Ríkisvaldinu er falið að sinna þeim hagsmunum þegnanna er varðar mannréttindi, hagsæld, velferð og menningu.

Einn liður í þessu er varðveisla íslenskrar tungu.

Með vísan til þeirra málsóða er vaða uppi í fjölmiðlum eins og sjónvarpsmiðlum og fleiri með erlendar slettur, eins og Iceland got talent, Iceland to day og fleiri slíkar ambögur í málfari stjórnenda þessara fjölmiðla, er komin skýringin á hrakandi málkunnáttu Íslendinga hvað varðar íslenska tungu.

Stöku sinnum heyrist aumingjalegt kvak í ráðamönnum menntamála um varðveislu íslenskrar tungu sem einhvern lið í skráningu heimsminja. Þetta kvak heyrist en er ljóst að á bak við kvakið er mikil leti ráðamanna. Það kostar mikla vinnu að halda íslenskunni við en kvakið í ráðamönnum er aðeins sýndarmennska. Það er enginn vilji hjá ráðamönnum menntamála á Íslandi í að halda tungunni við.

Sem dæmi um áhugaleysi stjórnenda til að halda við íslensku máli er sú staðreynd að síðustu 20-30 árin hefur skipulega verið unnið að því að draga úr íslensku kennslu í skólum (kennslutímum fækkað) en á sama tíma er aukin kennsla í erlendum tungumálum (kennslustundum fjölgað). Er ástandið orðið svo að ungt fólk er illa talandi á íslenska tungu og málskilningur lélegur. Þetta er viðurkennt af hinum svonefndu sérfræðingum en tilraunir til úrbóta eru engar.

Á árunum 1920 til 1960 var skipulega unnið að því að hreinsa dönskuslettur og aðrar erlendar slettur (ambögur) úr málinu og tókst vel. Fræg er setning sem höfð er eftir einum þekktum skólameistara er hann var að kenna íslensku: Við notum ekki orðið að brúka (bruge á dönsku) heldur brúkum við orðið að nota. Þessi setning varð fræg og mikið notuð við hreinsun á dönskuslettum úr íslensku.

Það að málsóðar í rekstri fjölmiðla komist upp með hið erlenda bull er merki um áhugaleysi eða leti þeirra sem stjórna landinu.

Ekki má gleyma málsóðunum í auglýsingum og nöfnum fyrirtækja sem hafa fengist samþykkt af lötum og hysknum stjórnendum er verja eiga hina íslensku tungu.

Eitt furðufyrirbæri hefur komið fram í viðræðum við íslenskufræðinga. Er það sú afstaða þeirra að ekki megi gagnrýna lélegt málfar og slettur úr erlendum málum sem komist hafa í málið á síðustu 20-30 árum. Þetta sé bara þróun málsins. Þessir hámenntuðu íslenskufræðingar hafa sagt að ekki megi koma í veg fyrir þróun málsins sem felst í því að taka inn erlend orð. Það skal viðurkennt að nauðsynlegt hefur verið að taka inn erlend nöfn á nýjum uppfinningum á meðan ekki hefur fundist betri lausn, en innkoma erlendra orða í íslensku þegar góð íslensk orð eru fyrir í málinu er aðferð málsóða. Íslenskufræðingar þessir eru ekki til að verja íslenska tungu fyrir óæskilegum breytingum heldur má telja þá til fornleyfafræðinga

Spyrja má: Til hvers er verið að kenna íslensku í skólum þegar stefna málsóðanna er látin ráða?

Augljós er leti og hyskni stjórnenda landsins þar sem ekki hefur enn verið komið í lög að íslenska skuli vera ríkismálið á Íslandi.

Sem dæmi um málsóða má telja Halldór Kiljan Laxnes. Ef ritháttur Kiljans hefði verið notaður af nemendum á prófi á tíma málsóðahreinsunarinnar hefði enginn nemandi náð prófi í íslensku sem hefði notað hans rithátt. Hugsanlegt er að málsóðahreyfing Íslendinga hafi hafist í skugga málhreinsunarinnar 1920 til 1960 og fáir tekið eftir sóðaskapnum í rithætti hans.

Ritháttur Halldórs var ekki viðurkenndur af málfræðingum á þessum tíma og nemendur urðu að hlýða því. Ekki er hægt að sjá að ritun á íslenskri tungu sé í hávegum hjá íslenskum fjölmiðlum, bæði prentmiðlum og ljósvakafjölmiðlum. Hefur það komið fram greinilega í skrifum þeirra sem hafa fengið að kom að athugasemdum (gagnrýni) í fjölmiðlum.

Reykjavík 23. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

KNOLL og TOTT.

Margir þekkja hina frægu myndasögu af hrekkjalómunum K. og T.

Það eru færri sem gera sér grein fyrir að Knoll og Tott nútímans eru Sigmundur Davíð og Bjarni Ben. Það sem skilur að teiknimyndasöguprakkarana og pólitíkusana að hinir íslensku KNOLL og TOTT virðast óheiðarlegir í gjörðum sínum.

Á sama tíma og ýmis vandamál eru í þjóðfélaginu sem þarf að leysa en er ekki gert þar sem KNOLL og TOTT þurfa að hugsa um eigin hagsmuni.

Knoll og Tott hafa ekki séð sóma sinn í að búa vel að eldra fólki og sjúklingum á Íslandi, eins og þörf er á, heldur fara út í sýndarverkefni til að kaupa hugsanleg atkvæði í kosningum. Þessir hrekkjalómar hafa ausið fé og lofað meiru fé í svokallað flóttamannavandamál.

Af framkomu Knoll og Tott í flóttamannavandamálinu gera þeir sér vonir um atkvæði hinna nytsömu sakleysingja sem hafa tjáð sig háværum rómi um að Íslendingar eigi að aðstoða flóttamenn. Þessir nytsömu sakleysingjar eru ekki reiðubúnir til að leggja fram eigið fé í þessum tilgangi heldur krefjast framlags úr ríkissjóði til að fjármagna verkefnið.

Stjórnmálamenn eins og KNOLL og TOTT sem hlaupa eftir upphlaupi sakleysingjanna eiga litla von sem framtíðar stjórnendur landsins. Á meðan hinir nytsömu sakleysingjarnir stjórna verkum hrekkjalómanna K. og T. eru stór vandamál hjá eldri borgurum og sjúklingum svo og vegna vandamála í heilbrigðisþjónustu ríkisins.

Hrekkjalómarnir K. og T. hafa gleymt því að þeir sem komnir eru á efri ár í dag voru þeir sem lögðu grunninn að velferðarríkinu sem Ísland getur verið. Þessar kynslóðir sem lögðu grunnin að velferð Íslendinga eru svívirtir í dag af Knoll og Tott.

Hafa hrekkjalómarnir K. og T. ekki vílað fyrir sér að taka fullt tillit til eigin hagsmuna eða hagsmuna sinna. Sem dæmi um eiginhagsmuni má taka út græðgi KNOLL sem lét ríkið kaupa 24.ooo.ooo—kr. bifreið undir sig sem hann, samkvæmt reynslu af fyrri ráðherrum í ríkisstjórna, hyggst yfirtaka þegar hann lætur af störfum. Sú græðgi stjórnmálamanna eins og Knoll og Tott að krefjast þess að hafa einkabifreiðastjóra til að þjóna sér er óforsvaranleg.

Fyrir nokkrum árum þegar upp kom umræða um græðgi ráðherranna að krefjast bifreiðastjóra var afsökun ráðherranna að þeir vildu ekki aka undir áhrifum áfengis og þyrftu því á þessari þjónustu að halda. Ef ráðherrar eru að öllu jöfnu undir áhrifum áfengis eða annarra fíkniefna er skiljanlegt að stjórnun þeirra sé jafn brengluð og raunin er. Ef eitthvað vit væri í þeim gráðugu ráðherrum ættu þeir að taka leigubíl heim til sín þegar þeir eru undir áhrifum vímuefna og spara þann kostnað er verður af notkun einkabifreiðastjóra. Nota mætti þá fjármuni sem sparast við heiðarlega starfsemi ráðherra til nauðsynlegra þátta stjórnsýslunnar eins og heilbrigðiskerfisins. Einnig mætti spara þá fjármuni sem fer í bifreiðakaup fyrir ráðherra og þeim bent á að fá sér bifreið eins og aðrir þegnar samfélagsins eða nota almennings samgöngur. Ráðherra skortir ekki fé til þess að kaupa eigin bifreið.

Svo vikið sé að BORGUNAR-málinu er þar enn einn skrípaleikurinn í stjórnsýslu Framsóknar-, Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar í meðhöndlun ríkiseigna. Erfitt er að skilja það að Tott hafi ekki vitað um sölu Landsbankans á Borgunar-eigninni. Ef Tott vissi ekki að náfrændi hans var einn af eigendum fyrirtækisins BORGUNAR er þörf á skýringum.

Hvernig komst hluti af fyrirtækinu BORGUN í eigu landsbankans?

Var eign Landsbankans í Borgun komin til vegna stuðnings ríkisvaldsins (Landsbankans) við fyrirtæki sem var komið í gjaldþrot eins og bankarnir voru?

Fróðlegt væri að fá vitneskju um þessa leyndarsölu Borgunar, hvort Knoll og Tott hafi viljað koma þessum verðmætum í réttar hendur (að þeirra mati) áður en þeir missa stólana?

Er það stefna Knoll og Tott að engar eignir í fyrirtækjum eða framkvæmdum eigi að vera á vegum ríkisins heldur allar eigur á vegum gróðapunga sem tilheyra flokkum þeirra?

Er ekki hægt að reka fyrirtæki í eigu ríkisins vegna skipulagðrar hyskni þeirra sem fengnir eru til að stjórna þeim? Stjórnarmenn ríkisfyrirtækja hafa verið leppar stjórnmálaflokkanna en ekki sjálfstæðir, óháðir stjórnendur.

Það hefur einkennt fyrrverandi ríkisfyrirtæki að hagnaður fyrirtækjanna hefur orðið umtalsverður eftir að ríkið sleppti takinu á fyrirtækjunum.

Knoll hefur reynt að gera grín að Kára Stefánssyni fyrir undirskriftasöfnun hans varðandi heilbrigðismál á sama tíma og hann (Knoll) getur sóað fjármunum ríkisins í gæluverkefni sín og einkahagsmuni.

KNOLL og TOTT ættu að taka tillit til ástands í þjóðfélaginu og hætta að skipta sér af vandamálum er varðar gróða hergagnaframleiðenda og snúa sér að því að leysa úr innanlandsvandamálum, jafnframt því að leggja einkahagsmuni sína á hilluna.

Pólitíkusar eins og KNOLL og Tott eru ekki kjörnir á þing til að sinna einkahagsmunum heldur hagsmunum og velferð þegnanna.

Reykjavík 22. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 38. KAFLI.

Þar sem af nógu er að taka varðandi lögbrot af hálfu þeirra mannleysa er skarta svörtum skikkjum við störf sín, m.ö.o. dómarar.

Í framhaldi af þeim málum sem áður hefur verið getið um þar sem dómari notar hefndarþörf sína gagnvart þeim sem leita réttar síns fyrir dómstól.

Eins og áður hefur verið minnst á var dómari að nafni Jón Finnbjörnsson skammaður eins og óþægur skólakrakki fyrir það að eyðileggja rannsókn á sjóslysi er varð 1997. Sá er skammaði dómarann var formaður Rannsóknarnefndar sjóslysa, (ekki undirritaður). Undirrituðum var gert að vera viðstöddum er skammirnar voru fram settar.

Fyrir utan það að eyðileggja með vanþekkingu sinni rannsókn málsins á alvarlegu sjóslysi þá gekk dómarinn svo langt í ósvífni sinni við rannsókn málsins að fulltrúa Ríkissaksóknara blöskraði svo að hann mótmælti framkomu dómarans við rannsóknina og krafðist bókunar á mótmælum fyrir hönd þess embættis er hann væri fulltrúi fyrir, þ.e. Ríkissaksóknara. Dómarinn hunsaði að bóka athugasemdir fulltrúans. Undirritaður var viðstaddur þegar fulltrúi Ríkissaksóknara krafðist bókunar á athugasemdum við málsmeðferð dómarans, fyrir hönd embættisins (Ríkissaksóknara).

 

Dómari þessi Jón Finnbjörnsson hafði fengið mál til afgreiðslu um skipan á matsmanni. Af hefndarþrá dómarans J.F. gagnvart matsbeiðendum afgreiddi hann ekki beiðnina og lá hún hjá honum í tæpa sex mánuði óafgreidd þegar hún var afhent öðrum dómara, sjá meðfylgjandi afrit af bréfi Skúla J. Pálmasonar dómara.

Mál þetta hefur ekki enn þá, árið 2016, verið afgreitt af hálfu dómstólsins.

Þetta mál sýnir hvernig vinnubrögð hefnigjarnra ódæðismanna innan dómskerfisins er háttað. Í túlkun dómarans, sem gaf yfirlýsinguna um fordæmisgildi afgreiðslu mála fyrir dómstólum, um það að úrskurður dómsmáls væri endanleg afgreiðsla þess er athyglisverð. Er þar engin önnur skýring en sú að dómarar telja sig guði. Með þessu framferði er kominn hluti þeirrar skýringar að Íslendingar hafa mjög litla trú á réttarkerfinu og dómurum.

Með vísan til 68. gr. laga nr. 19/1940 er ákvæði er varðar ólöglegan verknað (refsiverðan verknað) opinbers starfsmanns. Þeir nafngreindu dómarar sem ákærðir hafa verið og nafngreindir hafa allir gerst brotlegir við umrædda grein hegningarlaga auk þess dómara sem hér er nafngreindur.

Eins og er sameiginlegt með öllum glæpamönnum, hvað varðar hefnigirni gagnvart þeim sem hindra eða reyna að hindra lögbrot þeirra, hafa dómarar hins íslenska réttleysis sameinast í hefndaraðgerðum gegn undirrituðum. Það að fyrir hendi séu fimm utanlagadómar sem lögspekingar hafa lýst yfir að þeir skilji ekki hvað hafi verið að gerast hjá umræddum dómurum er athyglisvert. Sumir þessara löglærðu manna (lögmönnum) hafa lýst ótta sínum vegna hefnigirni dómara og beðist undan því að reka slíkt mál gegn dómara.

Samkennd dómara er rík og þeir treysta hvorir öðrum hvað það varðar að vera ekki að skipta sér af gjörðum hvors annars. Þetta þýðir að niðurstaða dóms getur orðið á marga vegu eftir því hver situr í dómarasæti hverju sinni. Er þar komin skýringin á fyrirspurn lögmanna þegar niðurstöður dóms liggja fyrir. Spurningin er: „Hver var dómarinn“? Að auki verða til margar túlkanir á sömu lagagreinum þegar sambærileg ágreiningsefni eru lögð í úrskurð dóms þegar geðþótti dómarans ræður en ekki lögin. M.ö.o. að það eru ekki lögin sem eru höfð til grundvallar við uppkvaðningu dóms heldur geðþóttaafgreiðsla dómarans sem getur orsakast m.a. af heimiliserjum, andlegri vanheilsu hans eða hatri á málsaðila.

Dómarar líta á sig sem óskeikular verur í guðslíki.

Lögin eru til þess að fara eftir þeim en ekki leikföng dómara til að klæmast á og þeir geti sveigt og teygt lagatexta eftir geðsveiflum dómarans á hverjum tíma.

Með vísan til ákvæðis laga um störf dómara þá er starfsvettvangur þeirra að skýra (túlka) í hvaða tilgangi viðkomandi lög voru sett. Það er ekki tilgangur lagasetningar að dómarar séu að klæmast á lagatextanum í einkaþágu eins og dómur sem kveðinn var upp í Hæstarétti þar sem kynlífi Jóns H.B. Snorrasonar var dregið inn í mál. Mál sem snerist um lögmæti ólöglegrar álagningar virðisaukaskatts. Álagningu skatts sem ekki átti neina stoð í lögum og var óviðkomandi kynlífi J.H.B.S. þrátt fyrir lögbrot Jóns H.B.S. við áritun ósanninda á skjal.

Einkenni málaferla er varðar misgjörðir eða mistök af hálfu opinberra starfsmanna í æðri stöðum einkennast af ósannindum og lygum af hálfu hinna opinberu starfsmanna því þeir líta á sig sem óskeikula og ósnertanlega þegar kemur að mótaðgerðum þegnanna sem misgjört er við.

Stjórnvöld refsa þegnunum miskunnarlaust fyrir mistök ef lög eru brotin (sveigð og teygð) en fulltrúar stjórnvalda þræta og neita, eins og aðrir sakamenn, fyrir mistök eða ásetnings lögbrot og telja sig óskeikula þrátt fyrir að fyrir hendi séu skriflegar sannanir fyrir ódæðisverkunum þeirra.

Þetta viðhorf stjórnenda landsins mun leiða til þess að hinum seku ofbeldismönnum í þjónustu ríkisins mun verða refsað af mikilli grimmd verði ekki af hálfu stjórnenda landsins leiðréttar ósvífnar ofbeldisaðgerðir þjónanna og settar hindranir í að ofbeldismennirnir geti í framtíðinni framið sín ódæðisverk. Þegnarnir hafa sjálfsvarnarrétt þegar kemur að velferð þeirra og þeirra nánustu gegn ódæðisverkum þjóna ríkisvaldsins sem ekki virða gildandi lög landsins.

Peningar brjóta niður margar persónur með því sem kallað er mútur. Því væri fróðlegt að vita hvort stjórnvöld hafi mútað íslenskum fjölmiðlum (fréttamönum og stjórnendum fjölmiðla) til að fjalla ekki um þær svívirðingar sem frá þjónum réttarkerfisins koma með vísan til mannréttinda- brota af hálfu dómara í úrskurðum þeirra. Það er sama dáðleysi og vesaldómur í fréttamönnum fjölmiðla á Íslandi og var í Þýskalandi á tímum Nazista varðandi útrýmingarbúðirnar.

Enn og aftur er bent á aumingjaskap ákærðra og stjórnvalda að reyna ekki að leysa úr þeim vanda sem „kerfið „ er komið í vegna þessara mála. Öll þessi ákærumál hefðu verið rannsökuð með hraði ef minnsta von hefði verið fyrir ákærðu (dómara og stjórnvöld) til að hnekkja umræddum ásökunum. Sannanirnar eru óhrekjanlegar og því er ráðleysi ríkjandi hjá stjórnvöldum. Stjórnvöld ættu að vakna af svefni óþroskaðra pólitíkusa og viðurkenna að þessi mál verða aldrei leyst gegnum dómstóla og þar með sjálfdæmi dómaranna.

Reykjavík 16. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Ísraelsríki og réttmæti tilveru þess.

Mikið hefur verið ritað á Íslandi um Ísraelsríki og átökin í kringum það. Hafa margar greinar um þetta málefni verið birtar í Morgunblaðinu.

Tilurð Ísraelsríkis er saga ofbeldis og hernaðarbrölts.

Fyrir margt löngu, nokkrum árþúsundum, var hópur lægri stéttarfólks og vinnuhjú hjá Egipskum Faróa. Ekki er þess getið í sögu þessa fólks hvaðan það kom en aðeins minnst á að það hafi verið vinnuhjú sem nokkurs konar þrælar samkvæmt skráningu Biblíunnar.

Saga þessi hermir að hópur þessi hafi fengið leyfi Faraós til að yfirgefa landið. Eftir áratuga ferðalag þar sem gekk á ýmsu hjá hópnum var komið til ríkis þar sem blómlegt líf var, fólk og búpeningur auk akuryrkju. Þar settist þessi hópur að samkvæmt Biblíunni. Ekki er þess getið að þeir sem bjuggu fyrir í landinu hafi herjað á þetta aðkomufólk (flóttamenn). Í bókinni (biblíunni) er skráð að þeir, flóttamennirnir, hafi komið sér fyrir og hafið hernað gegn þeim sem fyrir voru. Samkvæmt Biblíunni voru herflokkar sendir út að morgni til að herja á nágrannana með fyrirmælum um að drepa allt fólk, karla konur og börn, en hirða búpeninginn.

Ef þessi skráðu orð í Biblíunni eru ósönn um framferði þessara flóttamanna er annað sem skráð er um tilvist þessa hóps á umræddu landsvæði sem nú er kallað Ísraelsríki einnig ósatt og því tilkall þeirra markleysa nú eins og hún var er þessi hópur flóttamanna kom til þessa svæðis með ofbeldi eins og sagan greinir.

Framferði þessa flóttamannahóps sem flýði Evrópu eftir seinni Heimsstyrjöldina og ruddist inn á svæði sem nú er kallað Ísraelsríki má líkja við yfirgang Þjóðverja í því sem kallað var af yfirmönnum þýska ríkisins LEBENSRAUM.

Hafi þessi hópur flóttafólks frá Egyptalandi komið að landssvæði sem var með öllu óbyggt af fólki er tilkall þess vafasamur þar sem það hafði yfirgefið svæðið og dreift sér um jörðina. Ekki er getið um að þeim flóttamönnunum hafi verið dreift um jörðina af völdum annarra en þeirra sjálfra.

Ef krafa gyðinga til landsvæðis sem kallað er Ísraelsríki á rétt á sér, þá ber að athuga réttmæti kröfu Indíána til að reka alla Evrópu- Asíu- og Afríkubúa frá Ameríku (bæði norður- mið- og suður-Ameríku) ef Gyðingar geta rekið frumbyggjana, Palenstínubúa, þá sem bjuggu þar fyrir innrás Gyðinga, í burtu eins og óargadýr og hrifsað eigur þeirra.

Í ljósi þess sem hér er ritað er hernaðarbrölt gyðinga í ætt við Lebensraum þjóðverja þar sem ofbeldið er allsráðandi. Frumbyggjarnir eiga meiri rétt til landsins en innrásarliðið.

Þeir Íslendingar sem styðja innrásarliðið í Ísrael eru ef til vill með leynda drauma um að gera tilkall til landsvæða í Noregi, þaðan sem taldir forfeður okkar flúðu fyrir rúmum þúsund árum.

Það sem einkennir skrif margra er tjá sig um þessi mál er það að allir, sem ekki lofa og prísa Gyðinga fyrir framgang þeirra sem landræningja, eru kallaðir Gyðingahatarar. Í greinum þessum er tíundað allar aðgerðir frumbyggjanna til að verja eigur sínar og landsvæði en ekkert ritað um ofbeldi innrásarliðsins, Gyðinga.

Bull eins rithöfundarins (sjá grein í Morgunblaðinu 26. janúar 2016) um “konungsríki Davíðs og Salomons“ er broslegt í ljósi þess að frá þeim tíma sem talið er að slíkt ástand hafi verið hefur fjöldi ríkja liðið undir lok og önnur komið í staðin. Ef fara á eftir svona bull-kenningu, sem „ríki Davíðs og Salomons“ er talið hafa verið, má umbylta allri ríkja skipan jarðarinnar, því réttur Gyðinga á jörðinni er ekki meiri en annarra jarðarbúa. Það sem hefur leitt til andúðar á Gyðingum er þeirra eigin hroki og yfirgangur því Gyðingar telja sig vera æðri þjóðflokk og hafnir yfir aðra menn á jörðinni. Gyðingar líta niður á alla sem ekki tilheyra þeirra þjóðflokki.

Greinarhöfundurinn tíundar hverjir séu hryðjuverkamenn í greininni en gleymir að geta þess hverjir eru í innrásarliðinu sem eru verri hryðjuverkamenn. Greinarhöfundur gleymir aðal hryðjuverkastofnuninni MOSSAT.

Það sem einnig hefur einkennt fólk af Gyðingaættum er að það hefur aldrei viðurkennt það að vera þegnar þess lands sem það kaus að búa í. Fræg er yfirlýsing frú Goldu Meyer, er hún gaf á sínum tíma, um að hún hefði aldrei litið á sig sem þegn þess lands sem hún ólst upp í og bjó.

Verði ekki samið um frið á þessu svæði jarðar verður upphaf þriðju heimsstyrjaldar á þessu svæði.

Ofbeldi er aldrei réttlætanlegt nema til þess að reka út (reka af höndum sér) ofbeldismenn.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri