Hoffellsvandamálið.

Telja verður það mjög undarlega afgreiðslu máls af hálfu útgerðarinnar að gefa upp þá ástæðu fyrir að sjór komst í olíuna að „Talið er að sprunga hafi komið í þilfar skipsins í miklu óveðri“.

Þessi framsetning er vægt til orða tekið sérkennileg vanþekking útgerðaraðila. Annaðhvort var um sprungu að ræða og hún hafi fundist eða einhver önnur orsök (mistök).

Þetta gefur ástæðu til að spyrja viðkomandi upplýsingaaðila útgerðarinnar hvort um borð í þessu skipi séu ekki skilvindur eins og í öðrum stórum skipum og olían sé skilin frá sjó, vatni og sora áður en hún fer inn á vélina?

Voru skilvindur bilaðar?

Var kannað hve mikill sjór hafði komist í eldsneytisgeymi eða geyma eftir að skipið var komið í höfn?

Voru ræsiloftskútar tæmdir við ítrekaðar tilraunir til að gangsetja vél áður en í ljós kom ástand olíunnar (þ.e. olían sjóblönduð)?

Var neyðarljósavél skipsins ekki í lagi (biluð)?

Var ekki hægt að ná upp ræsilofti þar sem neyðarljósavél var biluð?

Fróðlegt væri að vita hvaða þilfar er um að ræða sem talið er að sprunga hafi verið í?

Var olíu til keyrslu véla eytt beint frá forðageymi eða var hún tekin í gegnum skilvindu áður en hún var send í gegnum síur inn í brennsluhólf vélar?

Var um að ræða síðugeymir (forðageymir) undir olíu og sprungan þá hugsanlega, samkvæmt fréttinni, í aðalþilfari skipsins?

Var ekki hugleitt að loka umræddri, hugsanlegri sprungu á viðunandi hátt til að fyrirbyggja endurtekningu á atviki?

Var fulltrúi flokkunarfélags skipsins ánægður með að hugsanleg sprunga í þilfari hafi ekki fundist?

Er umrætt skip ekki búið þeim styrkleika að það þoli slæm veður á Norður Atlantshafi eða var ekki tekið tillit til veðurs við siglingu skipsins með vísan til þröngrar tímaáætlunar skipsins?

Er þetta í fyrsta skipti sem sprunga (hugsanleg sprunga) kemur í þilfar skipsins við siglingu í slæmum sjó?

Er það ásættanlegt að ekki sé gengið úr skugga um hvort sprunga sé í bol skipsins vegna siglingar í vondu sjólagi og gert við skemmdirnar með hliðsjón af því að skipinu sé siglt í miklum öldugangi og þar með hugsanlega stækkun sprungunnar með ófyrirséðum afleiðingum? Má þar vísa til skipsskaða sem orðið hafa á heimshöfunum.

Fréttatilkynning frá útgerðinni um hugsanlega ástæðu fyrir vandræðum við siglingu skipsins er ekki traustvekjandi nema síður sé. Æskilegt er að af hálfu útgerðar verði svarað ofanrituðum spurningum til að fyrirbyggja vantraust á útgerðinni.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 37. KAFLI.

Þeir sem kallaðir eru meindýr glæpaverka í skrifum undirritaðs eru þeir sem gengt hafa störfum dómara o.fl., og í starfi sínu hafa brotið gildandi lög með úrskurðum sínum og störfum.

Einn dómari sem hefur tjáð sig um starfsemi dómara hefur lýst því yfir að uppkveðin dómur sé endanleg afgreiðsla málsins. Þessi framsetning dómarans væri skiljanleg og viðurkennd af almenningi ef dómari fer í úrskurði sínum að lögum landsins.

Úrskurður dómara sem stenst ekki gildandi lög landsins er utanlagadómur (dómur án lagastoðar) og viðkomandi dómari er talinn ofbeldismaður samkvæmt ummælum þekkts dómara. Ákvæði gildandi laga um störf dómara eru skýr varðandi hvað felst í störfum dómara. Dómari skal í störfum sínum aðeins úrskurða í máli samkvæmt gildandi lögum landsins.

Vegna þeirrar smánar er réttarkerfið verður fyrir ef sannað yrði að dómari sniðgengi lögin í sínum úrskurði er allt gert af hálfu dómstóla og stjórnvalda (framkvæmdavalds, þar með talið lögreglu) að hylma yfir allar ásakanir á hendur dómurum sem lagðar hafa veið fram í kærumálum undirritaðs nr. 007-215-023922, 007-215-023957, 007-215-023963, 007-215-023973 og 007-215-023982 í skjalasafni lögreglunnar.

Í kærumálum þessum eru óhrekjanlegar sannanir fyrir glæpsamlegu athæfi (utanlagadómum) af hálfu dómara í úrskurðum bæði Hæstaréttar og Héraðsdómstóla. Vegna þess hve sannanir eru sterkar, um lögbrot af hálfu ákærðra, er allt gert til að þagga málin niður.

Lögreglan neitar að rannsaka málin. M.a. atriða sem þar er og varðar lögbrot aðilans s.s. framferði aðstoðarlögreglustjóra vegna gjörða hans við að árita ósannindi á skjal (falsa skjal) sem lagt var fyrir Borgarfógeta.

Framferði lögreglunnar sýnir að það er ekki sama hverjir falsa skjöl og hverjir eru löglegir glæpamenn.

Það verður að teljast einstakt í sögu mannkynsins að viðurkennt sé, eins og hér hefur verið sýnt fram á, að í starfsliði stjórnvalda séu aðilar sem hafa löglega heimild til glæpaverka, m.ö.o. að vera löglegir glæpamenn eins og fyrir liggur um hina nafngreindu lögbrjóta. Viðurkenning stjórnvalda liggur í tilraun stjórnvalda til að þagga niður allar kærur um lögbrot hinna löglegu glæpamanna.

Frekari sannanir fyrir óheiðarlegri framkomu við dómsúrskurði eru yfirlýsingar dómara í fjölmiðlum að dómarar taki tillit til almenningsálitsins við uppkvaðningu dóma. Er þarna um beina yfirlýsingu dómarans um að gildandi lög landsins séu ekki höfð til grundvallar í úrskurði heldur persónulegar skoðanir dómara.

Þegar slík vinnubrögð eru viðhöfð af dómsvaldinu er spurningin :

Hvernig eiga hinir almennu þegnar að fara eftir lögunum þegar geðhvarfasíki dómara er lögð til grundvallar á túlkun laganna, af hálfu dómara, á hverjum tíma?

Í ljósi þess sem hér er ritað er ljóst að löggæslan og réttarkerfið er ekki fyrir hinn almenna borgara heldur sniðið að þörfum hinna löggiltu glæpamanna.

Þegar völd dómara, vegna afskiptaleysis löggjafans, eru orðin slík að lögbrot þeirra verða lögleg lögbrot erum við komin á stig Spænska rannsóknarréttarins og galdrabrenna miðalda. Þar með er orðið stutt í að hinn almenni borgari bregðist við með viðeigandi aðgerðum eins og aflífun ódæðismannanna.

Hvort hinir löggiltu glæpamenn nútímans verði teknir og settir í strigapoka og drekkt að hætti forvera okkar hér á landi kemur í ljós.

Með vísan til 23. gr. laga nr. 19/1940 hafa viðvaranir undirritaðs varðandi aðgerðir hans til að ná fram rétti sínum, vegna fólskulegra ódæðisverka sem fram koma í dómsúrskurðum meindýranna, þá er framkvæmdavaldið (lögregla og fleiri) komið í erfiða stöðu ef undirritaður tekur refsivaldið í sínar hendur.

Viðvaranir þessar hafa verið settar fram vegna getuleysis framkvæmdavaldsins í að hafa hemil á skipulögðum lögbrotum glæpamanna sem skipa og hafa skipað dómarastöður í réttarkerfi landsins. Aðgerðar- og getuleysi framkvæmdavaldsins stafar af þeim álitshnekki er réttarkerfið verður fyrir ef almenningur fær fréttir af þeirri lögleysu sem fram fer innan veggja réttarsala.

Samkvæmt 24. gr. laga nr. 19/1940 er svohljóðandi ákvæði: Sérhver refsiverður verknaður skal sæta opinberri ákæru nema annað sé sérstaklega ákveðið í lögum.

Með vísan til gildandi laga og fullyrðinga dómara um að dómur í máli sé endanleg lausn máls og hafi fordæmisgildi er fróðlegt að fá upplýst hvernig niðurstaða utanlagadóms (dóms sem á enga stoð í lögum), dóms sem er byggður á hefndarþörf og geðhvarfasíki dómara, geti orðið fordæmisgefandi. Einnig er óskað skýringa á því hvert eigi að snúa sér með kærur á hendur lögbrjótum dómarastéttarinnar í störfum sínum vegna utanlagadóma þegar allar leiðir til að fá leiðréttingu slíkra mála stranda á sjálfdæmi lögbrjótanna. Eru þá dómsniðurstaða eins og að spila í LOTTÓI.

Ákvæði laga er varða mannréttindi þegnana eru skýr svo ekki þarf að deila um það, þar sem að skýrt stendur að allir þegnar skuli vera jafnir fyrir lögunum. M.ö.o. að óheimilt er af hálfu stjórnvalda og réttarkerfinu að mismuna þegnunum. Vandamál stjórnvalda kemur upp þegar lögbrjótarnir (glæpamennirnir) skipa stöður dómara.

Að reka dómsmál gegn dómurum fyrir dómi, sem skipaður er föstum dómurum réttarkerfisins, er sama og gefa lögbrjótnum sjálfdæmi í eigin lögbroti. Það að ekki fáist rannsókn á lögbrotum dómara sem viðurkennt er af óvilhöllum aðilum að séu lögbrot er viðurkenning af hálfu stjórnvalda á að fyrir hendi séu lögleg lögbrot hinna ákærðu. Það að dómarar komist upp með það að svifta þegnana mannréttindum sýnir hið fasistíska eðli stjórnvalda.

Þar sem það hefur verið viðurkennt af málflytjendum, að málflytjendur (lögmenn) hafa neitað að aðstoða fólk ef málið varðar lögbrot dómara, getur það tekið langan tíma fyrir þá sem lög eru brotin á að koma kærumáli á hendur dómurum af stað. Með þessa vitneskju hafa stjórnvöld komið inn í lög hámarks lengd þess tíma sem má líða frá glæp dómara, sem þolendur ódæðisins verða fyrir, er þolendur hafa til að kæra. Með þessu fyrningarákvæði, hafa þeir virkjað ótta lögmanna, vegna hefndaraðgerða dómara, til þess að eyðileggja kærumál á grundvelli fyrningar.

Þar sem engin fyrning er fyrir hendi gagnvart mannsmorði má jafna að líkum mannorðsmorði af hálfu dómara með utanlagadómsúrskurði og því er réttur þeirra sem verða fyrir utanlaga dómum, af hálfu dómara með geðröskun, áskilin öll réttindi til sjálfsvarnar að eilífu. Því er réttur sérhvers einstaklings til að refsa hverjum þeim ódæðismanni eins og þeim sem hér hafa verið ákærðir ef stjórnvöld sjá ekki um að mannréttindi þegnanna séu virt.

Ef að stjórnvöld hunsa mannréttindi þegnana og láta óátalið að ódæðisverk séu framin af þjónum réttarkerfisins, kallaðir dómarar, á réttindum sem eiga að vera tryggð með stjórnarskrá lýðveldisins, er ekkert annað fyrir þegnana að gera en taka refsivaldið í sínar hendur með ófyrirséðum afleiðingum, jafnvel vígaferlum.

Stjórnvöld (framkvæmdavald, lögregla) hafa ekki treyst sér til að beita ákvæði 66. gr. laga nr. 19/1940 gegn undirrituðum af ótta við afleiðingar ef til málaferla kemur og upplýsingar um þau mannréttindabrot sem eiga sér stað af völdum sálsjúkra persóna er gegna dómarastörfum.

Með málsókn af hálfu stjórnvalda gegn undirrituðum fengju lögbrjótarnir að dæma í eigin lögbrotum þar sem vegna vanhæfis eru allir dómarar landsins vanhæfir vegna tengsla. Enginn dómari myndi sakfella starfsfélaga sinn af ótta við að verða sjálfur sakfelldur vegna alvarlegra og grófra mistaka eða ásetnings við hefndaraðgerðir í dómsúrskurði.

Ef hefndar dómsúrskurðir sálsjúkra dómara eiga að vera fordæmisgefandi til framtíðar innan réttarkerfisins án afskipta stjórnvalda og löggjafarsamkomunnar er framtíðin aflífun á slíkum meindýrum (dómurum) af hálfu þolenda slíks mannréttindaþjófnaðar.

Af framanrituðu er engin lausn á þessum málum nema utan dómstóla. Menn (sakborningar) hafa verið ásakaðir af undirrituðum í lifanda lífi en ekki að hætti stjórnvalda sem hafa ráðist á persónur sem látnar eru með ásökunum um óhæfuverk.

Reykjavík 9. febrúar 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Flóttamannavandamál Evrópu.

Flestir Íslendingar hafa einhverja vitneskju um hið svokallaða flóttamannavandamál en fáir hafa gert sér í hugarlund hvað felst í þessu vandamáli.

Meðfylgjandi grein sem birt var í erlendu blaði sýnir að íslenskir fréttamenn hafa ekki fyrir því að birta neitt sem ekki fellur að þeirra skoðunum á vandamálinu með vísan til nytsamra sakleysingja.

_____________________________________________________________

Er þetta virkilega sannleikur, þá er ekki furða þó Trump sé að verða vinsæll hjá öllum hérna.........Bless, G.

_______________________________________________________________

*A female physician in Munich, Germany sends a message to the World . . . . ..*

*'Yesterday, at the hospital, we had a meeting about how the situation here and at the other Munich hospitals is unsustainable. Clinics cannot handle the number of migrant medical emergencies, so they are starting to send everything to the main hospitals.*

*Many Muslims are refusing treatment by female staff and we women are now refusing to go among those migrants! Relations between the staff and migrants are going from bad to worse. Since last weekend, migrants going to the hospitals must be* *accompanied by police with K-9 units.*

*Many migrants have AIDS, syphilis, open TB and many exotic diseases that we in Europe do not know how to treat. *

*If they receive a prescription to the pharmacy, they suddenly learn they have to pay cash. This leads to unbelievable outbursts, especially when it is about drugs for the children. They abandon the children with pharmacy staff with the words: So, cure them here yourselves!

*So the police are not just guarding the clinics and hospitals, but also the large pharmacies.*

*We ask openly 'where are all those who welcomed the migrants in front of TV cameras with signs at train stations?'

* *Yes, for now, the border has been closed, but a million of them are already here and we will definitely not be able to get rid of them.*

*Until now, the number of unemployed in Germany was 2.2 million. Now it will be at least 3.5 million. Most of these people are completely unemployable. Only a small minimum of them have any education. What is more, their women usually do not work at all. I estimate that one in ten is pregnant. Hundreds of thousands of them have brought along infants and little kids under six, many emaciated and very needy. If this continues and Germany re-opens its borders, I am going home to the Czech Republic. Nobody can keep me here in this situation, not even for double the salary back home. I came to Germany to work, not to Africa or the Middle East!*

*Even the professor who heads our department told us how sad it makes him to see the cleaning woman, who has cleaned every day for years for 800 euros and then meets crowds of young men in the hallways who just wait with their hands outstretched, wanting everything for free, and when they don't get it they throw a fit.*

*I really don't need this! But I am afraid that if I return home, at some point it will be the same in the Czech Republic. If the Germans, with their systems, cannot handle this, then, guarantied, back home will be total chaos..*

*You - who have not come in contact with these people have absolutely no idea what kind of badly behaved desperadoes these people are, and how Muslims act superior to our staff, regarding their religious accommodation.*

*For now, the local hospital staff have not come down with the diseases these people brought here, but with so many hundreds of patients every day â this is just a question of time.*

*In a hospital near the Rhine, migrants attacked the staff with knives after they had handed over an 8-month-old on the brink of death, who they'd dragged across half of Europe for three months. The child died two days later, despite having received top care at one of the best pediatric clinics in Germany. The pediatric physician had to undergo surgery and the two nurses are recovering in the ICU. Nobody has been punished - what ???*

*The local press is forbidden to write about it, so we can only inform you through email. What would have happened to a German if he had stabbed the doctor and nurses with a knife? Or if he had flung his own syphilis-infected urine into a nurses face and so threatened her with infection? At a minimum here have gone straight to jail and later to court. With these people so far, nothing has happened – why ? *And so I ask ... where are all those greeters and receivers from the train stations? Sitting pretty at home, enjoying their uncomplicated, safe lives.*

*If it were up to me I would round up all those greeters and bring them here first to our hospitals emergency ward as attendants ! Then into one of the buildings housing the migrants, so they can really look after them there themselves, without armed police and police dogs, who, sadly today, are in every hospital here in Bavaria.*

*Is this "situation" coming to your country ??? *

______________________________________________________________________

Er ekki ástæða fyrir Íslendinga að hugsa aðeins hvað er framundan í ljósi reynslu Vestur Evrópubúa.

 

Reykjavík 3. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 36. KAFLI.

Það hlýtur að vera sárt fyrir ofbeldiseggi (framkvæmdavald ríkisins og dómara) að sitja undir ákúrum fyrir ofbeldisverk sín eins og dómarar í íslensku réttarkerfi þurfa að gera án þess að geta varist ásökunum. Dómarar sem ákærðir hafa verið fyrir ofbeldisverk sín í skjóli embætta vita það að reyni þeir að rétta hlut sinn fyrir dómstólum eru þeir komnir á sakamannbekk vegna ódæðisverka sinna. Verka sem þeir hafa framið í starfi sínu utan laga og réttar öðru nafni utanlagadómar. Dómar sem kveðnir hafa verið upp án stuðnings í gildandi lögum landsins.

Í lögum um störf dómara eru skýr ákvæði um það að dómarar skuli aðeins fara að gildandi lögum í störfum sínum. Þekktur dómara sagði í viðtali „að vald dómara væri mikið en aðeins innan ramma lagana. Færi dómari ekki að gildandi lögum væri það ofbeldisverk“.

Erfiðleikar þeirra dómara sem ákærðir hafa verið í greinum undirritaðs koma best fram í ræfildómi þeirra að þora ekki að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði þar sem þær sannanir fyrir ódæðisverkum þeirra, sem hafa verið lagðar fram, eru óhrekjanlegar.

Hugleysi þessara ákærðu ofbeldismanna er vísbending um að ærulaus persóna getur ekki stefnt annarri persónu fyrir ærumeiðingar. Þetta vekur upp þá spurningu hvernig er hægt, í töldu lýðræðisþjóðfélagi, að vera með ærulausar persónur í starfi dómara.

Á miðri síðustu öld var það talið skilyrði til að komast í starf dómara að viðkomandi hefði flekklausa æru. Því er ráðleysi stjórnenda landsins augljóst þegar í réttarkerfinu eru starfandi nokkrir ærulausir dómarar og vegna ráðaleysis stjórnvalda ríkisstjórnar og Alþingis eru lögbrot ærulausra dómara lögleg lögbrot þar sem þegnarnir, sem verða fyrir ofbeldisaðgerðum af hálfu dómara, eru réttlausir nema taka refsivaldið í eigin hendur.

Ráðamenn þjóðarinnar (Alþingi og ríkisstjórn) eru huglausir vesalingar þegar kemur að því að tryggja mannréttindi þegnanna í baráttunni við ódæðisverk og ofbeldisaðgerðir af þjónum (starfsmönnum) réttvísinnar kölluðum dómarar.

Ráðherra Innanríkismála hefur hunsað það að svara fyrirspurn um hvert þegnarnir eigi að snúa sér með kærur á hendur glæpamönnum í stöðu dómara. Svo virðist sem lög sem sett eru af löggjafarsamkundunni séu aðeins sýndargerningar og lögin eingöngu ætluð fyrir þá þegna landsins sem eru í eðli sínu löghlýðnir. Hinir óheiðarlegu og ofbeldisfullu þegnar eins og dómarar eru ábyrgðarlausir í störfum sínum og þeir þurfa ekki að óttast afleiðingar sinna misgjörða og ódæðisverka.

Virðist sem hinn opinberi ótti lögmanna í garð hefndaráráttu dómara sé einnig einkenni á þeim sem eru við stjórnvölinn (ríkisstjórn og þingmenn). Þessi ótti hefur komið greinilega fram í viðtölum við þingmenn og ráðherra sem hafa viðurkennt efni framlagðra kærumála sem vandamál en sagt að þeir geti ekkert gert. M.ö.o. að ódæðismenn er komast í dómarastöður eru löglegir ódæðismenn.

Það sem einkennir hugleysi og dugleysi stjórnenda landsins í þessum kærumálum er það að þrátt fyrir viðvaranir um alvarlegar aðgerðir svo sem aflífun meindýra ef það mætti hreyfa við stjórnvöldum til að fyrirskipa rannsókn, á fram lögðum kærum, þá hafa aðilar Innanríkisráðuneytis, lögreglu og Ríkissaksóknara ekki þorað að hreyfa við undirrituðum nema eina vinsamlega heimsókn tveggja lögreglumanna (nöfnum þeirra sleppt hér) með fyrirspurn vegna greinar er birtist á BLOGGI undir yfirskriftinni MEINDÝR GLÆPAVERKA 11. KAFLI.

Að auki hefur í greinum undirritaðs verið hæðst að stjórnvöldum og lögreglu með vísan til ákveðinnar greinar hegningalaga er varða ábyrgð aðila vegna lögbrota ef aðilinn upplýsir lögreglu um fyrirhugað lögbrot.

Í ljósi getuleysis framkvæmdavaldsins sem á að tryggja jafnrétti og öryggi þegnanna þá hafa stjórnendur (framkvæmdavald) ekki þorað að draga undirritaðan fyrir dóm til ábyrgðar á skrifum sínum þar sem slík aðgerð yrði til þess að allur sori réttarkerfisins kæmi fram við réttarhöld og yrði á vitorði almennings og þar með upplýst um þau ódæðisverk sem framin eru innan dómskerfisins. Þar með telja stjórnendur og framkvæmdavald betra að liggja undir ásökunum um lögbrot opinberlega og hunsa allar réttlætisaðgerðir heldur en viðurkenna og verða uppvísir að þeirri glæpastarfsemi sem fram fer í skjóli opinberra embætta. Að auki vilja þeir komast hjá þeirri smán og niðurlægingu stjórnvalda og réttarkerfisins er mun fylgja opinberun slíkra upplýsinga.

Mannréttindi er slagorð ákveðinna þingmanna eins og Sjóræningjanna (Pírata) við atkvæðaveiðar. Ekki hefur komið fram að þessir þingmenn virði mannréttindi íslenskra þegna í raun, nema síður sé. Mannréttinda slagorð þingmanna er einungis ætlað sjónvarpsauglýsingum, sem eru ókeypis auglýsingar frá þingfundum Alþingis, án þess að hugur fylgi máli.

Verði nauðsynlegt að aflífa eitt meindýr til þess að koma af stað rannsókn á glæpaverkum er framin eru innan réttarkerfisins þá verður það gert. Opinber ódæðisverk þjóna réttarkerfisins eru verri lögbrot en lögbrot þegnanna (almennings). Verður af þeirri framkvæmd þá verður til nýtt númer í málaskrá lögreglunnar og eftir það geta þeir ekki hindrað að upplýsingar um þau ódæðisverk, sem framin eru af þjónum réttarkerfisins, verði opinbert umræðuefni. Verði eitt meindýr aflífað verður það ekki endurlífgað við tilurð málareksturs ríkisins (nýtt númer í skrá lögreglunnar) vegna aflífunarinnar. Með þeirri málsmeðferð eru stjórnvöld komin í verri stöðu en ef fram færu heiðarleg vinnubrögð og málin rannsökuð og síðan komið í veg fyrir slík ódæðisverk (dómara) í framtíðinni sem framin eru innan dómskerfisins.

Það sem er enn þá broslegra við úrræðaleysi stjórnvalda er það að stefni þeir undirrituðum fyrir þá hótun er felst í grein þessari er kominn opinn grundvöllur til uppljóstrunar á ódæðisverkum þjóna réttarkerfisins (dómurum). Hvort stjórnvöldum takist að múta fréttamönnum og stjórnendum fjölmiðla til að birta ekki fréttir af réttarhöldunum kemur í ljós. Þótt ódæðismönnunum réttarkerfisins tækist að knýja fram lokað réttarhald gætu þeir ekki hindrað fréttaflutning. Greinar undirritaðs um dómsmálin hafa ekki fengist birtar í fjölmiðlum.

Verður fróðlegt að sjá hvort ríkisvaldið hafi kjark til að skrá nýtt mál í málaskrá lögreglunnar vegna þessarar greinar. 

Af framanrituðu hefði stjórnvöldum verið nær að taka á þessum málum strax og þau komu upp og þar með hindra framgang þeirrar lögleysu er löglegir opinberir glæpamenn (dómarar) hafa komist upp með vegna ótta (hræðslu) stjórnenda ríkisins (ríkisstjórnar og Alþingis).

Reykjavík 28. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 35. kafli

Ofbeldi þjónar frekara ofbeldi.

Í máli nr. 15/1991 fyrir Hæstarétti var beitt ofbeldi af grófustu tegund af hálfu dómstóls (dómara) við úrskurð í máli gegn ríkisbubba. Mál þetta snerist um ólöglega álagningu skatts án stoðar í lögum. Af hálfu ríkisvaldsins var farið út í fjárnám þótt fyrir lægi skrifleg yfirlýsing af hálfu opinbers embættismanns að um mistök hafi verið að ræða.

Til þess að fá fjárnáminu hnekkt var úrskurði borgarfógeta áfrýjað til Hæstaréttar að ábendingu fulltrúa Borgarfógeta. Viðbrögð af hálfu ofbeldismanna Hæstaréttar var sú að málinu var tvívegis vísað frá með þeim forsemdum að þetta væri ekki neitt mál. Að kröfu undirritaðs til lögmannsins sem rak málið um að fá niðurstöðu um lögmæti ólöglegs fjárnáms var gerð þriðja tilraun sem fékk hinar undarlegustu niðurstöðu.

Við eftirgrennslan lögmannsins kom í ljós að skjal það sem Jón H.B. Snorrason núverandi aðstoðarlögreglustjóri á höfuðborgarsvæðinu (fyrrverandi lögmaður Rannsóknarlögreglu ríkisins (1991) til húsa í Kópavogi) hafði áritað skjalið sem lagt var fyrir fógeta um komu sína að þeirri eign sem fjárnámið var gert í. Þessi áritun J.H.B.S. var hrein fölsun því aldrei kom hann að umræddri fasteign. Því var um hreina fölsun á skjalinu að ræða.

Upplýsingar um fölsun þessa leiddi til þeirrar afstöðu í Hæstarétti að málið skyldi ekki tekið fyrir á þeim bæ. Ástæða afstöðu Hæstaréttar (dómara) var sú að fölsun lögmanns á skjali er lagt var fram í dómsúrskurði ( úrskurður borgarfógeta var ígildi dóms undirréttar) og þegar sönnun lægi fyrir er til dóms kæmi leiddi það til réttindamissis viðkomandi til allra lögmannsstarfa ævilangt, að sögn lögmanna er rætt var við.

Við þriðju kröfu um meðferð málsins fyrir Hæstarétti og dómarar sáu að ekki yrði sæst á ofbeldi dómara Hæstaréttar brá svo við að af hálfu dómara var uppgötvað að J.H.B.S., sem var í forsvari fyrir fjárnáminu, var tengdasonur tollstjórans í Reykjavík en það embætti stóð fyrir fjárnámskröfunni. Dómarar Hæstaréttar fundu þá út að kynlíf J.H.B.S. leiddi til þess finna mætti hjáleið í afgreiðslu málsins án skaða fyrir þá er brutu lög. Hjáleiðin var að hann J.H.B.S. hafi verið vanhæfur til að annast störf við innheimtu fyrir hönd embættis tengdaföður síns (Sjá grein í Mánudagsblaðinu eftir að niðurstaða dóms lá fyrir).

Hæstaréttardómarar sáu þá möguleikann til að hindra réttindamissi lögmannsins með því að blanda kynlífi hans, J.H.B.S., inn í málið og fá þar góða Hæstaréttarofbeldis niðurstöðu í málinu.

Nú tuttugu og fimm árum síðar hefur J.H.B.S. orðið uppvís að því að launa fyrir ofbeldis lausn Hæstaréttar með því að gefa fyrirmæli innan lögregluembættisins að lögregluþjónum rannsóknardeildar embættisins sé bannað að taka lögregluskýrslur er varða kærur á hendur dómurum fyrir ofbeldisafglöp í dómsmálum. Fyrir liggja skrifleg gögn frá umræddum málsaðila er fékk neitun lögreglu um að taka skýrslu vegna kæru um þjófnað á milljónaverðmætum í skjóli skjals sem er falsað, þetta gerist þrátt fyrir staðfestingu sýslumanns viðkomandi embættis um að því skjali hafi aldrei verið þinglýst.

Lögregluþjónar hverfislögreglustöðvar í Reykjavík fengu fyrirmæli frá Jóni H.B.Snorrasyni og Katrínu Ólöfu Einarsdóttur, sem eru fyrirmenn hjá lögregluembættinu, þar sem lagt var blátt bann við því að tekin yrði skýrsla af manninum vegna kæru á hendur dómurum fyrir embættisafglöp. Kæran á hendur Hæstarétti hljóðaði upp á notkun falsaðra gagna, af hálfu dómara, sem grundvöll að dómsúrskurði en fyrir liggur skrifleg staðfestings sýslumanns á að skjalið sé falsað (því aldrei verið þinglýst).

Framferði sumra opinberra starfsmanna (dómara og annarra opinberra starfsmanna í æðstu stöðum) sýnir hve rotið íslensk réttarkerfi er. Það séu ekki lögin sem fara á eftir, sem ráða, heldur ofbeldishneigð þeirra andlega vanheilu manna er komast í æðri störf ríkisins fyrir ættartengsl eða andlega pólitísk sambönd. Í of mörgum tilvikum fá þeir stöður án þess að gangast undir geðrannsókn.

Þessar ofbeldisaðgerðir andlega vanheilla manna í valdastöðum nútíma samfélags sýnir að ofbeldi manna í valdastöðum fyrri alda hefur ekkert breyst. Ofbeldi hins stóra ÉGs (ofbeldismönnum í æðri stöðum) er það sem skal ráða og þessum andlega vanheilu ofbeldismönnum kemur ekkert við mannréttindi samborgaranna.

Spyrja má hvort ofbeldisaðgerðir Jóns H.B. Snorrasonar og Katrínar Ólafar Einarsdóttur í því máli sem getið er um sé fjórða fimmta eða sjötta dómsstig í íslensku réttarkerfi.

Mál þessi sýnir að samtrygging í ofbeldisgjörðum æðstu manna ríkisins er nokkuð örugg og skín þar í gegn „EF ÞÚ HJÁLPAR MÉR ÞÁ HJÁLPA ÉG ÞÉR“ óháð því hvaða lög og reglur séu í gildi. Sá fjöldi greina sem birtar hafa verið og hafa innihaldið gagnrýni á dómskerfið sýnir að meira en lítið sé að innan réttarkerfisins. Óheiðarleiki auk ósanninda sem fulltrúar dómarastéttarinnar hafa verið staðnir að láta frá sér eru skýr dæmi um siðblindu.

Sem betur fer hafa flestir Íslendingar óbeit á siðblindu innan raða manna í æðri stöðum samfélagsins eins og kannanir sýna varðandi vantraust á dómstólum landsins. Því vekur það undrun almennings á Íslandi að af hálfu stjórnvalda skuli ekki vera gripið til aðgerða til að stöðva ofbeldisaðgerðir innan dómskerfisins. Ef alþingismenn eru eitthvað annað en áskrifendur að launum sýnum og sjónvarpsleikarar væri löngu búið að grípa til aðgerða og stöðva það ofbeldi sem viðgengst innan dómskerfisins. Ástæða sinnuleysis leikaranna í leikhúsi FÁRÁNLEIKANS við Austurvöll er ótti. Ótti er stafar af vitneskju um það ofbeldi sem viðgengst og þeir telja sig vera að kaupa sér friðhelgi hjá dómurum með afskiptaleysinu.

Greinar Kára Stefánssonar og Jóns Steinars Gunnlaugssonar um dómsmálin eru glögg dæmi um það ofbeldi sem ríkir hjá andlega vanheilum dómurum.

Á meðan ekkert er gert í að hindra þær ofbeldisaðgerðir sem viðgangast í stjórnkerfinu eru lög sem talið er að sett séu af löggjafarsamkundunni minna virði en verðgildi þess bleks og pappírs sem fer í að prenta það lagamoð sem frá Alþingi kemur. Ef lög frá Alþingi væru orðuð þannig að hægt sé að fara eftir þeim væru dómstólar í 99% tilvika óþarfir því hinir almennu þegnar samfélagsins eru flestir læsir en sú kunnátta virðist ekki ná yfir dómara.

Reykjavík 18. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 34. kafli.

Upphlaup sem orðið hefur innan stjórnkerfisins vegna frétta af meintu trúnaðarbroti starfsmanns lögreglunnar og það að þingmenn hafa tjáð sig um nauðsyn á að koma á eftirliti með störfum lögreglumanna er vísbending um siðblindu samfélagsins.

Á sama tíma og þetta upphlaup verður í þjóðmálum vegna meintra lögbrota manns eða manna í lægri stöðum samfélagsins horfa þessir sömu aðilar fram hjá lögbrotum manna í æðstu stöðum þjóðarbúsins. Er þetta vísbending um þá siðblindu er einkennir störf þeirra sem sitja í störfum sem talin eru æðri störf ríkisins. Benda má á aðkomu Jóns H.B. Snorrasonar að máli fyrir Hæstarétti nr. 15/1991 en þar voru brotin gildandi lög á gróflegan hátt.

Þrátt fyrir að stjórnendum landsins og Alþingismönnum hafi í mörg ár verið bent á þá lögleysu og ofbeldi er framkvæmt er innan svokallaðra dómssala réttarkerfisins hafa þessir aðilar ekki talið sig neitt geta gert því slík væru völd lögbrjótanna (ofbeldis- og ódæðismanna). Hafa þingmenn og stjórnvöld (ríkisstjórn), í viðtölum, viðurkennt að ofbeldi og ódæðisverk sem framin eru af íslenskum dómurum séu lögleg ódæðisverk og þeir hafi ekki vald til að stöðva ódæðisverkin.

Það hlýtur að vera alvarlegt ástand í þjóðfélaginu ef að ákveðnir misyndismenn sem vegna óaðgæslu hafa valist til trúnaðarstarfa ríkisins, eins og störf dómara eru, og þessir aðilar geti hagað sér sem hefnigjarnir ofbeldismenn eins og SS sveitir Nazista höguðu sér.

Íslendingum er miskunnarlaust refsað fyrir að fara ekki að gildandi lögum landsins settum af Alþingi á sama tíma og siðblindir glæpamenn fá að vaða uppi í dómssölum landsins með utanlagadómum (dómar sem ekki standast íslensk lög) klæddir blá-svörtum kuflum eða skikkjum og telja sig heiðarlega dómara.

Í kærumálum þeim sem lögð hafa verið fram hefur verið neitað um rannsókn á málunum af hálfu lögreglu og Ríkissaksóknara, þar sem framlagðar kærur eru styrktar óhrekjanlegum sönnunargögnum um þá siðblindu er dómarar komast upp með í skjóli embætta. Þar með er staðfesting á því að ekki eru allir þegnar landsins skyldugir að fara að gildandi lögum, þar eru dómarar undanþegnir.

Það sem einkennir framferði stjórnvalda er miskunnarlaus aðför að þeim þegnum sem misstíga sig í frumskógi ruglingslegra laga og reglna en óttast það að þvinga verstu lögbrjóta (dómara) nokkurs samfélags til að fara að lögum. Eru þar komin svínin í hinni marg frægu sögu Orwells.

Á sama tíma og ráðist er til atlögu af hálfu stjórnvalda gegn illa launuðum lögreglumönnum fyrir meintar misgjörðir í starfi er hægt að hækka laun ódæðismanna hins íslenska réttleysis um hærri upphæðir en útborguð laun lögreglumanna. Þetta siðleysi stjórnvalda sýnir í verki það sem leitt hefur til alvarlegra aðgerða af hálfu þegnanna í mörgum löndum á liðnum öldum með uppreisnum og sambærilegum aðgerðum. Ekki er hægt að lá neinum þótt lagt verði í það að aflífa slík siðblind meindýr fyrir ódæðisverk þeirra.

Með vísan til þess fals og flærðar Innanríkisráðherra er birtist í yfirlýsingu hennar um að hún leggi áherslu á mikilvægi þess að haft sé eftirlit með lögreglunni. Frúin gleymir því að hjá embætti hennar hefur legið, í mörg ár, kærur á hendur glæpsamlegu athæfi af hálfu dómara og fleiri opinberra starfsmanna í æðri störfum. Hefur Innanríkisráðherra ekki sýnt þann manndóm að láta rannsaka jafn alvarlegar ákærur á hendur starfsmönnum ríkisins í æðri stöðum eins og dómurum en telur í lagi að veitast að smáborgurum landsins.

Stjórnvöld óttast afleiðingarnar af þeim upplýsingum sem fram muni koma ef rannsókn fari fram á umræddum kærumálum. Hefðu framlagðar kærur ekki byggst á óhrekjanlegum sönnunargögnum hefði rannsókn farið fram þegar í stað af hálfu stjórnvalda til að geta beitt refsi- og agavaldinu gegn kæranda.

Að hennar mati (Innanríkisráðherra/dómsmálaráðherra) er ekki sama hverjir fara ekki að lögum (hverjir eru lögbrjótar) og því sé hægt að ráðast að lögreglumönnum í lægri stöðum á sama tíma og hylmt er yfir ódæðisverk sem framin eru af æðra settum starfsmönnum ríkisins eins og dómurum. Í þeim málum sem kærur liggja fyrir hjá lögreglu eru óhrekjanlegar, skriflegar  sannanir fyrir lögbrotum, en niðurlæging hennar (ráðherrans)og stjórnkerfisins eru meira virði en mannréttindi þegnanna og því er hylmt yfir málin með þögninni.

Framferði Innanríkisráðherra (dómsmálaráðherra), núverandi og fyrrverandi, sýnir glögglega að ekki er sama hver brýtur lögin og hafa svínin forgang (Orwell) í þeim málum. Að mati frúarinnar (Innanríkisráð-herra) er ekki ástæða til að vasast í málum sem valda niðurlægingu hins íslenska stjórn- og réttarkerfis og þar með hennar. Því er reynt að svæfa kærur er valda hneisu fyrir stjórnvöld vegna andlegrar vanheilsu innan dómarastéttarinnar.

Það er gengið út frá því af Innanríkisráðherra/dómsmálaráðherra að þeir sem bera blá-svartar skikkjur við störf sín séu hafnir yfir alla gagnrýni þótt andleg vanheilsa skíni út úr störfum þeirra. Það hefur lengi loðað við íslenskt samfélag að ekki sé sama Jón dómari, forstjóri eða handhafi annarra titla eða Jón öreigi. Það sé að mati ráðherranna alltaf óhætt að ráðast á lítilmagnann til að verja sín eigin mistök eða ódæðisverk.

Er það spurning hvenær fjöldahreyfing fer af stað og krefst rannsóknar á jafn alvarlegum kærumálum og hafa verið lögð fram á hendur mönnum í æðstu störfum. Stjórnvöld og hinir ákærðu hafa ekki þorað að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði og hótanir þar sem við yfirheyrslur í sambandi við slík mál fyrir dómstólum kæmu fram allar upplýsingar sem reynt er að þegja í hel með aðgerðarleysi.

Svo virðis sem persónuleg afstaða dómara til mála sem koma til úrlausnar dómstóla ráði en ekki lagabókstafurinn og tilgangurinn með setningu laganna. Brenglað andlegt ástand sumra af þeim sem komast í embætti dómara kristallast í utanlaga dómum þeirra þegar hægt er að leggja fram skriflegar sannanir fyrir geðþótta úrskurði þeirra.

Reykjavík 11. janúar 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 33. kafli.

Íslenskt óréttlæti.

Í íslensku réttlæti felst það að lögbrjótar í æðstu stöðum samfélagsins fá sjálfdæmi í eigin lögbrotum.

Þetta kemur skírast fram þegar lögbrjótarnir (glæpamennirnir) eru íslenskir dómarar.

Það skal enn og aftur viðurkennt eins og fram kom í bréfi undirritaðs til Hæstaréttar fyrir nokkrum árum að undirritaður ber enga virðingu fyrir íslensku réttarfari á meðan ódæðismenn eru innan raðar dómarastéttarinnar, sem ekki fara að gildandi lögum landsins. Blá-svörtu skikkjurnar sem bornar eru af dómurum er ekki vottun um heiðarleika. Eru þeir sem ákærðir eru taldir ærulausir vegna ótta þeirra við að ákæra undirritaðan fyrir ærumeiðingar. Maður án æru getur ekki stefnt neinum fyrir ærumeiðingar.

Völd dómara eru mikil en aðeins innan gildandi laga í landinu. Dómari sem ekki fer eftir gildandi lögum landsins í úrskurði sínum í máli sem lagt er til úrskurðar í dómi er ofbeldis- og ódæðismaður. Ríkisvald þ.e. stjórnendur ríkis sem ekki virða mannréttindi þegnanna af ótta við ódæðismenn innan réttarkerfisins, þ.e. dómara sem kveða upp dóma utan við lög og rétt er leppstjórn. Stjórn án tilveruréttar vegna annarlegra hagsmuna sem ekki eru hagsmunir almennings, öðru nafni Fasistastjórn.

Eftir margra ára baráttu við siðblinda stjórnendur samfélagsins vegna utanlagadóma sem upp hafa verið kveðnir í íslenskum dómssölum þar sem við uppkvaðningu dóma hafi íslensk lög verið sniðgengin er siðblindan aðalsmerki stjórnenda landsins.

Hinir siðblindu stjórnendur landsins, ráðherrar og Alþingismenn neita að horfast í augu við það óréttlæti er hefnigjarnir dómarar útdeila með sínum lögbrotum við uppkvaðningu dóma utan laga og réttar. Er það orðin stór spurning til hvers Alþingismenn eru þar sem lög sett af löggjafarsamkundunni eru aðeins blek á pappír þegar kemur að gjörðum þeirra er stjórna landinu og skipa það sem kallað er æðstu stöður samfélagsins þ.m.t. dómarar.

Samkvæmt fréttum í fjölmiðlum var einn þegn landsins handtekinn fyrir hótanir gegn starfsmönnum dómstóls. Slík frétt er eðlileg í ljósi þeirra ódæðisverka sem framin eru af dómurum í íslenskum réttarsölum en æskilegt væri að menn létu hina almennu starfsmenn réttarins í friði en aflífun dómara væri réttlætismál hafi viðkomandi dómari framið ódæðisverk sem hann fær síðan sjálfdæmi í.

Það er viðurkennt af lögmönnum, samkvæmt frétt í fjölmiðlum nýlega að ótti lögmanna í garð dómara er slíkur að þeir þora ekki að tala um ódæðisverk (utanlagadóma) dómara, nema bak við læstar dyr í hljóðeinangruðu herbergi, af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómara ef menn voga sér að gagnrýna lögbrot þeirra. Viðhorf lögmanna til ofríkis og ódæðisverka dómar hins íslenska réttleysis hefur varað í áratugi eins og skýrt hefur komið fram í viðurkenningu sumra lögmanna að þeir geti hætt störfum sem lögmenn taki þeir að sér dómsmál gegn ofbeldismanni í dómarastétt, slík sé hefnigirni þeirra eins og staðfest hefur verið í greinarskrifum fyrrverandi Hæstaréttardómara.

Lögbrot sem framin eru af æðstu stjórnendum landsins fást ekki rannsökuð þótt kærð séu til þar til bærra stofnana, lögreglu og Ríkissaksóknara, vegna fyrirskipana um að hylmt skuli yfir allar kærur gagnvart þeim er skipa æðstu stöður þjóðfélagsins. Dómarar komast því upp með skipulagða glæpastarfsemi við uppkvaðningu dóma í anda hins aldna Rannsóknarréttar Miðalda (kirkjunnar) og réttarfars Nazista og annarra slíkra samtaka.

Þegar menn eru sviptir eignum sínum og æru með utanlagadómum hefnigjarnra óþokka, er bera titilinn dómari, án þess að þolendur geti leitað réttar síns vegna siðblindu, er ríkir í æðstu stjórn landsins, er stutt í það að gripið verði til alvarlegra aðgerða s.s. aflífunar á hinum siðblindu ódæðismönnum.

Íslendingar eru að meiri hluta löghlýðnir þegnar síns samfélags en gamalt íslenskt máltæki er nærtækt „Svo má deigt járn brýna að það bíti“. Er svo komið að stjórnendum þessa lands hafa stuttan tíma til að hreinsa út þá ódæðismenn, sem koma illu orði á íslenskt samfélag, áður en þolendur ódæðisverka íslenskra dómara grípa til aðgerða sem engum hugnast. Það er ljóst að verði ekki af hálfu stjórnvalda farið að gildandi lögum eins og flestir íslenskra þegna gera verður blóð látið renna.

Það er siðvenja lögbrjóta eins og íslenskra ódæðismanna í stétt dómara að svara ekki ásökunum þegar svar getur falið í sér játningu á lögbroti. Í þinghaldi er það eitt af aðalatriðum í málflutningi dómara að vara vitni eða lögbrjót við því að svara spurningu eða ásökunum ef svar viðkomandi felur í sér viðurkenningu á lögbroti. Viðkomandi sé ekki skylt að svara spurningu ef svar þess sem er í vitnastúku feli í sér viðurkenningu á lögbroti.

Þar sem ekki hefur verið hægt að koma ódæðismönnum í dómarastétt fyrr dóm, vegna ásakana um lögbrot af þeirra hálfu, hafa þeir komist hjá því að lenda í vitnastúku réttarins og þurft að svara óþægilegum spurningum um lögbrot þeirra. Þetta hefur þeim tekist vegna þess að ekki er gert ráð fyrir því að sakborningar (dómarar) eða þeirra nánustu annist rannsókn á lögbrotum af hálfu þeirra sjálfra.

Í kærum sem lagðar hafa verið fram gegn ofbeldismönnum í dómarastétt eru óhrekjanleg sönnunargögn. Sönnunargögn sem mega ekki koma fram opinberlega af ótta stjórnvalda við alvarlegar afleiðingar fyrir réttarkerfið.

M.ö.o. sjálfdæmi dómara í eigin lögbrotum er aðalsmerki hins íslenska réttleysis. Það hefur marg oft verið sannað að „Flagð er undir fögru skinni“ og oft er ódæðismaður í sauðargæru er kemst til valda með falsi og flærð sinni eins og segja má um marga dómara í íslensku réttarkerfi. Dómarar sem eru hefnigjarnir óþokkar og vantreyst af þeim sem næst þeim standa í lögfræðinni þ.e. lögmönnum.

Í ljósi viðurkenningar fyrrverandi Hæstaréttardómara á því að skipulega sé unnið að því að þegja í hel ákærur á hendur tiltekinna afla í réttarkerfinu svo og stjórnkerfinu og ekki megi hreyfa við tilteknum lögbrjótum eins og einn talsmaður lögmanna hefur viðurkennt í blaðagrein, að ekki megi ræða mál er varða lögbrot dómara nema í hljóðeinangruðum vistarverum. Þetta viðgengst í ríki sem stjórnendur telja lýðræðisríki en er í raun grímulaust Fasistaríki þar sem glæpir æðstu manna eru löglegir glæpir.

Þegar svar sumra æðstu stjórnenda landsins við framlögðum ákærum, að viðkomandi skilji og viðurkenni réttmæti kvörtunar, en þá skorti vald til að stöðva siðblinda lögbrjóta. Viðkomandi embættismenn benda á hina svokölluð kæruleið, Lögreglu og Ríkissaksóknara, en þeim embættum er skipulega stjórnað í að hylma yfir siðblindu og ódæðisverk lögbrjóta í æðri stöðum samfélagsins. Embætti þessum (lögreglu og ríkissaksónara) má líkja við SS-sveitir Nazista. Eingöngu ætluð til að verja lögbrjóta ríkisins og refsa þeim sem voga sér að leita réttar síns gagnvart ódæðisverkum æðstu manna samfélagsins.

Í sögu mannkynsins má rekja allar byltingar í samfélögum manna til ódæðisverka af hálfu stjórnenda landanna. Oftast nær hefst slík bylting með aflífun einstakra ódæðismanna stjórnvalda sem síðan leiðir til almennra aðgerða gegn stjórnvöldum af hálfu þegnanna.

Undirritaður viðurkennir að það hafi hvarflað að honum að réttast væri að aflífa meindýr ef það yrði til þess að rannsókn færi fram á því hver væri orsök aflífunar meindýrsins. Meindýr eru illa liðin og aflífuð eftir þörfum þar sem til þeirra næst að fyrirmælum opinberra stjórnvalda. Hvenær og hvort af slíkri framkvæmd verður ræðst af viðbrögðum stjórnenda í þá átt að mannréttindi allra þegna landsins séu virt en ekki hlífa ódæðismönnum sem kallaðir eru dómarar.

Reykjavík 8. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

OPIÐ BRÉF TIL RÍKISSAKSÓKNARA

Ríkissaksóknari

Hverfisgötu 6

101 Reykjavík

Hér með er ítrekað erindi til Ríkissaksóknara frá 16. október 2015 sem hér með fylgir.

Ef embætti ríkissaksóknarans er án virðingar er skiljanlegt að ekki sé svarað óþægilegum spurningum er varða stjórnsýslu landsins (framkvæmdavalds) og þar með störf Ríkissaksóknara.

Það vekur furðu ef embætti Ríkissaksóknara hefur annan tilgang en fara að lögum sem ætlast er til að þegnar landsins virði og að allir þegnar landsins séu jafn réttháir fyrir gildandi lögum settum af löggjafarsamkundunni.

Spurningin um það: Hvert þegnarnir eigi að snúa sér með kærur á hendur glæpamönnum í æðri stöðum samfélagsins? Þegar embættismenn lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknara velja að stinga hausnum í sandinn, eins og sagt er að strúturinn geri þegar hættu ber að höndum, þá fer illa fyrir löghlýðni þegnanna.

Hér með er Ríkissaksóknara tilkynnt að verði ekki svarað spurningum sem lagðar hafa verið fram vegna yfirhylmingarstefnu lögreglustjórans og Ríkissaksóknara, yfirhylmingu á glæpum frömdum af aðilum í æðri stjórn landsins, verður refsi og agavaldið ekki lengur í höndum stjórnvalda og við tökum upp Sturlungaaldar siði með vígaferlum.

Ríkissaksóknari ætti að taka þessa viðvörun alvarlega og framkvæma rannsókn eins og farið hefur verið fram á svo koma megi í veg fyrir alvarlegar aðgerðir sem engum hugnast.

Hvorki Ríkissaksóknari né kærðir einstaklingar hafa treyst sér til að stefna undirrituðum fyrir ummæli í greinarskrifum og beita fyrir sig ákvæðum laga um meiðyrði. Því verður að líta svo á að menn án æru geti ekki kært vegna meintra meiðyrða því æra verði að vera fyrir hendi.

Hér með er þess krafist að Ríkissaksóknari svari áður sendu erindi svo að ekki þurfi að nota aðferðir Sturlunga. Sjá meðfylgjandi erindi.

Með vísan til fyrirskipunar Ríkissaksóknara til lögreglu um rannsókn á því sem kallað var hatursskrif er tilefni til spurningar: Eru einhver hagsmunatengsl á milli Ríkissaksóknara og þeirra samtaka er kærðu ákvörðun lögreglustjóra um synjun á rannsókn.

Krafist er svars innan tveggja vikna frá dagsetningu þessarar ítrekunar.

Reykjavík 22. nóvember 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

 

RÍKISSAKSÓKNARI

Með vísan til furðulegrar afgreiðslu yðar á framlögðum kærum undirritaðs, á hendur dómurum, með því að hunsa rannsókn lögreglu á málunum eins og gert er ráð fyrir í lögum.Ef ríkissaksóknari er ekki betur lesinn í ástæðu þess að umrædd embætti, Ríkissaksóknari, lögregla, voru sett á stofn þá er rétt að fræða hann/hana um tilurð embættisins.

Sæmilega gáfaðir karlmenn höfðu komist að þeirri niðurstöðu að óásættanlegt væri að refsingar fyrir brot á samskiptareglum manna í milli væri mismunandi eftir því hver framkvæmdi refsingu fyrir verknað þann er deilt var um. Refsingar fórum fram eftir geðþóttaákvörðunum þess eða þeirra sem töldu sér misboðið.

Með tilkomu laga um samskipti á milli þegnanna var einnig ákveðið að allir þegnar samfélagsins væru jafnir fyrir lögunum óháð kyni, trú eða efnahag. Gilti það jafnt um æðstu stjórnendur ríkisins og öreiganna og alla þar á milli.

Það eru einnig ákvæði í lögum um það að þegnarnir skuli beina kærum, um brot á lögum á rétti kæranda, til lögreglu sem ætti að annast rannsókn á meintu lögbroti.

Það finnst hvergi í lögum að ríkissaksóknari eða aðrir stjórnendur rannsókna á lögbrotum hafi rétt til að mismuna þegnunum hvað varðar rannsóknir á kærum sem lagðar eru fram með óhrekjanlegum sönnunum.

Að gefinni ástæðu af hálfu ríkissaksóknara að hunsa rannsókn á framlögðum kærum á hendur dómurum fyrir gróf brot á lögum, um meðferð mála fyrir dómi, er tilefni til að ætla að ríkissaksóknari hafi með athæfi sínu gróflega brotið á rétti undirritaðs hvað varðar jafnrétti fyrir lögunum. Hvort ástæða ríkissaksóknara varðandi það að rannsókn umræddra kærumála fari ekki fram séu fyrirskipanir frá æðra stjórnvaldi, mútugreiðslur eða einhver annarleg sjónarmið verður ríkissaksóknari að eiga við sjálfan sig. Eftir sem áður er um gróft lögbrot af hálfu Ríkissaksóknara að ræða og tilraun til að hindra framgang réttvísinnar.

Í ljósi þess sem hér er ritað er ríkissaksóknari krafinn um svör við eftirfarandi spurningum.

1. Eru framlagðar kærur ólöglega fram settar? Lögregluskýrslur nr. 007-215-023922. 007-215-023957. 007-215-023963. 007-215-023973007-215-023982. frá byrjun apríl 2015.

2. Hefur undirritaður notið ákvæða laga um mannréttindi og ákvæða mannréttindasáttmála Sameinuðu-þjóðanna við afgreiðslu lögreglu og Ríkissaksóknaraá framlögðum kærum?

3. Hvaða kæra samkvæmt upptalningu lögregluskýrslna í lið EITT stenst ekki ákvæði laga um kærur sem lögreglunni er skylt að rannsaka

4. Hvaða hindranir eru í vegi þess að málin séu rannsökuð? Ítarleg skýring!

5. Hver er ástæðan fyrir því að lögregluskýrslur voru ekki teknar fyrr en eftir sex ára baráttu við fjandsamleg embætti lögreglustjóra og ríkissaksóknara?

6. Fékk embætti lögreglustjórans og ríkissaksóknara fyrirmæli frá æðra embætti stjórnsýslunnar um að hindra það að rannsókn á umræddum kærum færi fram?

7. Var um mútugreiðslur að ræða til að koma í veg fyrir rannsóknina?

8. Eru þeir sem ákærðir hafa verið æðri en aðrir þegnar landsins þegar kemur að rannsókn á lögbroti og þar af leiðandi sé hylmt yfir þau lögbrot sem ákærur snúast um?

9. Eru allir þegnar landsins jafnir fyrir lögum þegar kemur að refsiverðu athæfi (broti á gildandi lögum) eða hafa sumir forréttindi?

10. Eru fram lögð sönnunargögn sem lögð hafa verið með umræddum kærum óhrekjanleg og þess vegna megi ekki opna möguleika á því að almenningur fái upplýsingar um lögbrot æðri stjórnenda landsins?

11. Hefðu umræddar ákærur á hendur dómurum verið rannsakaðar ef framlögð sönnunargögn hefðu verið hrekjanleg (ósönn – kærur ekki á rökum reistar)?

12. Er það svo að lögreglustjórinn og ríkissaksóknari hafa ekki þorað að stefna undirrituðum af ótta við að þá yrði uppvíst um lögbrot þeirra sem eru í æðri stöðum þjóðfélagsins?

13. Hverjir eru það sem hafa fyrirskipað lögreglustjóranum og ríkissaksóknara að hindra rannsókn á framkomnum ákærum á hendur æðri stjórnendum landsins?

14. Er það eitt af verkum lögreglustjórans og ríkissaksóknara að hindra framgang réttvísinnar þegar æðri embættismenn ríkisins eru ákærðir?

15. Hvaða ákæra af þeim sex sem eru komnar í skýrslubanka lögreglunnar er ekki studd óhrekjandi rökum (sönnunargögnum) um lögbrot ákærðra?

16. Ef lögreglustjóraembættið, Ríkissaksóknari og Innanríkisráðuneytið (sem framkvæmdavald) ekki sinna skyldum sínum varðandi jafnrétti allra þegna landsins gagnvart lögum --- Hverjir haf þá aga og refsivaldið aðrir en þeir sem lög eru brotin á?

17. Hverjir eiga að rannsaka ákærur um lögbrot ef lögreglan er vanhæf til þess vegna lögbrots eins af æðstu mönnum lögreglunnar? (Skrifleg viðurkenning frá lögreglunni um vanhæfi til rannsóknar máls)?

18. Fást framlagðar kærur rannsakaðar eftir aflífun á einu meindýri?

19. Ríkissaksóknari er hér með spurður að því hvort nauðsyn sé til að grípa til aðferða Sturlungaaldar vígaferla (aflífa meindýr) til þess að hann/hún fari að lögum varðandi rannsókn á framlögðum ákærum?

20. Vill ríkissaksóknari hafa tillögurétt um það hvernig aflífun meindýrs fer fram?

21. Vill Ríkissaksóknari hafa tillögurétt varðandi aflífunardag meindýrs?

22. Fer Ríkissaksóknari fram á það að eiga fulltrúa við aflífun meindýrsins?

23. Hvert eiga þegnar þessa þjóðfélags, Íslands, að snúa sér með kærur vegna lögbrota æðstu stjórnenda landsins þegar lögreglan og Ríkissaksóknari hunsa að framkvæma rannsókn vegna geðþóttaákvarðana ef ekki annarra annarlegra þátta?

Lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu, að fyrirskipun Ríkissaksóknara, er velkomið að senda þjóna sína í heimsókn til undirritaðs í annað sinn vegna greinaskrifa undirritaðs. Næst fá þeir kaffi og með því. Æskilegt er að fá vitneskju um það hvað margir verða sendir svo að hægt sé að leggja á borð fyrir þá.

Ef ég verð knúinn til aðgerða, svo sem aflífunar meindýrs, vegna hyskni ráðamanna (stjórnenda) lögreglunnar og Ríkissaksóknara mun ég eftir að hafa vegið meindýr mæta á næstu lögreglustöð og lýsa yfir að ég hafi vegið meindýr að hætti forvera okkar.

Krafist er svara við erindi þessu á íslensku mannamáli ekki stofnanaþrugli og ekki seinna en 30. október 2015.

Reykjavík 16. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík.

Upphlaup við atkvæðaveiðar.

Undarlegar atkvæðaveiðar. Einkenni á pólitík eru atkvæðaveiðar stjórnmálamanna. Enn eitt upphlaupið hefur orðið í hinum pólitíska heimi og varðar brottvísun fjölskyldna sem komnar voru til landsins í þeim tilgangi að fá ódýra læknishjálp fyrir börn sín. Þessar fjölskyldur voru ekki það sem kallað er flóttamenn sem hefur verið skilgreint sem flutningur fólks (flótti fólks) frá svæðum þar sem ógn steðjar að því og til friðsamlegri staða.

Það upphlaup sem orðið hefur vegna sjúklegs ástands tveggja barna sem send voru til síns fósturlands með vísan til ákvæða gildandi laga sýnir hve mikið er um nytsama sakleysingja.

Börn eiga allt gott skilið hvaðan sem þau eru en hinir íslensku sakleysingjar hafa ekki hugleitt það að samkvæmt fréttum sem borist hafa þá deyja á jörðinni fleiri en milljón börn á ári hverju vegna sjúkdóma og næringarskorts. Hvaða rétt hafa íslendingar til að dæma um það hvaða barn fær að lifa og hvaða barn verður að sætta sig við sín vandræði hvort sem um er að ræða veikindi eða hungur.

Þetta upphlaup nytsamra sakleysingja varðandi þessi mál er í ætt við það að hið stóra ég vill stjórna. Því ættu þeir, hinir nytsömu sakleysingjar, að hugleiða það að á meðan innlendir þegnar eiga í baráttu við hið íslenska stjórnkerfi að hafa til hnífs og skeiðar og fá nothæf lyf við veikindum sínum vegna fjárskorts eða sparnaðar er erfitt að sjá það að erlendir þegnar eigi að ganga fyrir á meðan innlendir lepja dauðan úr skel.

Það er og á að vera hverjum sem er frjálst að leggja fram fjármuni til góðra mála en án þess að samfélagið verði gert ábyrgt fyrir ómældum kostnaði við gæluverkefni þessara einstaklinga.

Íslenskir stjórnmálamenn eiga að hugleiða það hvort þeir hafi rétt til þess að gerast dómarar í því hvort þetta eða hitt barnið fær betri lífsgæði eða fær að lifa af þeim milljónum barna sem líða skort á jörðinni.

Upphlaup nokkurra sakleysingja eins og orðið hefur vegna þessa máls er dæmi um sýndarmennsku er stundum kemur fram hjá fólki er vill ráða en hefur enga burði til þess.

Íslendingar hafa engan rétt til að ákveða hvaða börn, sem líða skort á jörðinni, fái að lifa og hver á að deyja.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Meindýr glæpaverka 32. kafli.

Kúgun íslenskra stjórnvalda.

Í Morgunblaðsgrein undir yfirskriftinni „ENGIN SVÖR“ eftir Jón Steinar Gunnlaugsson fv. Hæstaréttardómara hinn 14. desember 2015 er enn og aftur færð rök fyrir þeirri ólöglegu starfsemi sem þrífst inna hins íslenska réttleysiskerfis. Í grein þessari kemur fram sú lögleysa sem viðgengst innan stjórnkerfisins (þríhöfða þursans) að öll gagnrýni á lögbrot æðstu manna ríkisins og þar með taldir dómarar er ekki svarað í þeirri von að aðilar gefist upp og sætti sig við lögbrotin. Íslensk stjórnvöld eru valdníðingar og ofbeldisaðilar þegar þau vanvirða (svívirða) mannréttindi þegnanna eins og sýnt hefur verið fram á með greinaskrifum undirritaðs þar sem dómarar fara eins og sýklaplága á borð við Svartadauða í réttarkerfinu. Einnig er vísað til greinar J.S.G. fv. Hæstaréttardómara undir yfirskriftinni „Þagað í hel“ sem birt var fyrir nokkrum mánuðum.

Rétt þykir að benda á grein í Morgunblaðinu eftir lögmann (konu) þar sem hún lýsti ótta lögmanna á að tjá sig um störf dómara nema í einkasamtali á bak við luktar dyr af ótta við að fréttir bærust til dómara og eiga yfir höfði sér hefndaraðgerðir af hálfu dómaranna.

Á meðan ekki er farið að gildandi lögum af hálfu stjórnvalda og þar með dómara er ekki hægt að búast við að þegnarnir fari að lögum í sínum samskiptum. Þegar lögbrot eru framin af hálfu stjórnvalda, þ.e. æðstu mönnum stjórnsýslunnar, er allt gert til þess að hylma yfir málin. Ekki þýðir að kæra málin til lögreglu eða Ríkissaksóknara því af hálfu þessara embætta er allt gert til að svæfa málin og engar upplýsingar veittar af hálfu ráðamanna þar.

Þegar þeir sem eiga að gæta laga og réttar í samfélagin og eiga að tryggja að allir þegnar samfélagsins njóti fyllstu mannréttinda, sem viðurkennd eru af fjölþjóða samfélaginu, þá standa fremstir í flokki ráðamenn þjóðarinnar í skipulögðum mannréttindabrotum. Því er viðkomandi þjóðfélag komið á stig borgarastyrjaldar og í ætt við stjórnarfar Fasista og Nasista.

Slíkir stjórnendur og skósveinar þeirra voru kallaðar GADDAVÍRSHÓRUR (óheiðarlegar persónur).

Með vísan til þess sem áður hefur verið ritað um glæpsamlegt athæfi af hálfu íslenskra stjórnvalda verður hér ítrekað sett fram glæpsamlegt framferði stjórnvalda hvað varðar mannréttindabrot.

1. Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 15/1991 þar sem dómarar, án virðingar, drógu inn í afgreiðslu málsins kynlíf lögbrjótsins Jóns H.B. Snorrasonar til þess að hylma yfir þá lögleysu er framin hafði verið með álagningu virðisaukaskatts án tilskilinna heimilda í lögum landsins. Umræddir dómarar falla í hóp þeirra sem bera titilinn „gaddavírshórur“.

2. Úrskurður dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar frá 4. janúar 1993 og varðar sjópróf samkvæmt beiðni Rannsóknarnefndar sjóslysa setur umræddan dómara á bekk með „gaddavírshórum“. Úrskurður dómara án heimildar í gildandi lögum og svívirðilegt brot á mannréttindum undirritaðs.

3. Úrskurður dómarans Eggerts Óskarssonar frá 11. janúar 2002 í máli sem ekki var til samkvæmt staðfestingu dómsformanns Héraðsdóms Reykjavíkur en falsað skráninganúmer af hálfu dómarans E.Ó í máli nr. M-51-2001 samkvæmt bókun dómarans. Úrskurður þessi staðfesti að dómarinn er ekki læs á íslenska tungu. Dómari þessi er í hópi þeirra sem bera titilinn „gaddavírshóra“.

4. Meðferð máls nr. E-13455/2002 dómari Sigurður T. Magnússon einkenndist af innheimtustörfum dómarans fyrir hönd stefnanda. Dómarinn neitaði að fullnægjandi gögn væru lögð fram af hálfu stefnanda fyrr en sex mánuðum eftir fyrsta þingfund en þá gafst dómarinn upp á kúgun sinni við innheimtustörfin. Dómarinn varð að éta ofan í sig öll stóryrðin við innheimtustörfin þegar kom að dómsniðurstöðu en fjárkrafan var dæmd einskis virði vegna vanefnda stefnanda. Í hefndarskyni stal dómarinn lögverndaðri þóknun til handa stefndu í málinu vegna tilhæfulausra málaferla. Dómari þessi er í hópi þeirra sem bera titilinn „gaddavírshóra“.

5. Mál E-08318/2007 dómari Ásgeir Magnússon er dæmi um siðblindu og réttarfarsnauðgun af hálfu dómara. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða málsaðila til dómþings og rak málið án aðkomu stefnda í málinu. Sannanir eru fyrir því að boðun hafi ekki farið fram af hálfu dómarans og því dæmigerð framkoma af hálfu gaddavírshóru.

6. Mál E-08319/2007 dómari Ásgeir Magnússon er dæmi um siðblindu og réttarfarsnauðgun af hálfu dómara.Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða málsaðila til dómþings og rak málið án aðkomu stefnda í málinu. Sannanir eru fyrir því að boðun hafi ekki farið fram af hálfu dómarans og því dæmigerð framkoma af hálfu gaddavírshóru.

7. Aðkoma Lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu, undanfarin ár, hefur verið sú að neita rannsókn á ofanrituðum kærumálum þrátt fyrir að kröfur hafi verið lagðar fram með tilheyrandi óhrekjanlegum sönnunargögnum. Framferði þetta er liður í því að hylma yfir lögbrot er framin hafa verið af mönnum í æðri stöðum samfélagsins. Er afstaða lögreglustjórans skýlaust brot á mannréttindum undirritaðs er varðar jafnrétti þegnanna gagnvart gildandi lögum og fellur viðkomandi undir ákvæði um óheiðarlegar persónur eða „gaddavírshóra“.

8. Ríkissaksóknari hefur fengið málin til meðferðar en hefur hunsað að fyrirskipa rannsókn vegna sameiginlegra hagsmuna sinna og lögbrjóta innan hins íslenska stjórnkerfis. Ríkissaksóknari hefur valið yfirhylmingar leiðin fram yfir það að virða gildandi lög í landinu og mannréttindi hinna íslensku þegna. Afstaða Ríkissaksóknara setur viðkomandi, með auðvirðulegri framkomu sinni, á bekk með óheiðarlegum persónum eða „gaddavírshórum“.

Í mörg ár hefur verið farið fram á friðsamlega lausn á þessum kærumálum en stjórnvöld óttast afleiðingarnar ef uppvíst verði um hve rotið stjórnkerfið er og þar með talið dómskerfið.

Þar sem útlit er þannig að ekki verði af friðsamlegri lausn á þessum ágreiningsmálum heldur fái lögbrot þeirra sem nafngreindir hafa verið að standa og með því mannréttindi undirritaðs svívirt er því hér með lýst yfir að ákærðir mannorðsmorðingjar, mannréttindaþjófar og réttarfarsnauðgarar eru óalandi og óferjandi í nokkru samfélagi. Þeir eru skóggöngumenn og því réttdræpir, hvar sem til þeirra næst, að hætti Sturlunga.

Umræddir réttarfarsnauðgarar hafa eigi þorað að stefna undirrituðum vegna greina skrifanna síðustu árin. Hafa þessir aðilar, sem kærðir hafa verið, valið þá aðferð sem Jón Steinar Gunnlaugsson bendir á í grein sinni og það er að þegja í von um að kvörtunum linni. Ástæða þess er að verði málin rannsökuð þá verði upplýst um þau lögbrot sem ákærðir hafa framið með ólöglegum dómsúrskurðum og öðrum ólöglegum aðgerðum. Einnig er stjórnvöldum illa við að upplýst verði um þá siðblindu sem viðgengst í íslensku dómskerfi.

Ástæða þess að undirritaður hefur ekki valið dómstólaleiðina er sú að lögbrot sem framin eru af dómurum eiga ekki að dæmast af sökudólgunum sjálfum eða vinum þeirra. Sjálfdæmi um eigið lögbrot tilheyrir ekki réttarkerfi þar sem mannréttindi eru virt.

Það skal viðurkennt að haldið verður áfram að hæðast að og hrella mannréttindaþjófa hins íslenska réttleysis þar til málin fá þá rannsókn sem krafist hefur verið og lög kveða á um. Jafnvel aflífun meindýrs að hætti Sturlunga er inni í myndinni ef nauðsyn krefur til að vekja náttröllin í stjórnsýslunni.

Reykjavík 15. desember 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík