Lagasetning Alþingis og íslenskt réttarfar.

Mistök við lagasetningu Alþingis er það að það sem er ekki bannað í lagatexta er leyfilegt að mati atvinnuþrasara á vegum auðmanna og stjórnenda fyrirtækja þótt það sé siðferðilega rangt að mati þorra landsmanna. Þetta er svo þrátt fyrir að það sé talið siðlaust af meginþorra landsmanna að atvinnuþrasarar á launum hjá auðmönnum telji að með lagasetningunni hafi Alþingismenn meint annað en orðanna hljóðan í lagatextanum.

Með þessu framferði auðmanna og atvinnuþrasara (lögmanna fyrirtækja) ríkir tvöfalt siðgæði í landinu.

Lög eru eingöngu sett til þess að auðvelda friðsamleg samskipti þegnanna en ekki til að skapa atvinnuþrösurum atvinnu.

Með vísan til þess að álit lögmanna á málaþrasi sem fer fram fyrir dómstólum þar sem margar skoðanir lögmanna koma fram er ljóst að þörf er á skýrari ákvæðum laga til að koma í veg fyrir það að íslenskt réttarkerfi sé atvinnubótavinna.

Þörf er á því að við lagasetningu þurfi að breyta um stefnu og lagatextinn sé þannig orðaður að fram komi í lagatexta það sem leyft er að gera í samskiptum manna og allt annað sé bannað.

Með þessari aðferð væri alltaf ljóst hvað mætti gera í skiptum manna í milli og hvað ekki.

Þessi óvissa sem atvinnuþrasarar þyrla upp þegar það hentar þeim og þeirra launagreiðendum yrði þá úr sögunni að 95% en ekki er fyrirsjáanlegt að 100% árangur næðist.

Þetta myndi létta á dómskerfinu og lögbrotum dómara með utanlagadómum sínum. Með þessu yrði að mestu komið í veg fyrir hefndaraðgerðir dómara gegn málsaðilum og lögmönnum þeirra.

Lagasetning alþingis virðist vera byggð upp á því að keyra í gegn afgreiðslur á lagatextum á síðustu einum til tveimur dögum löggjafarsamkundunnar hverju sinni þar sem fornaldar skipan er á störfum þingsins. Eru þetta í mörgum tilvikum lagatextar með mörgum göllum sem sniðnir eru fyrir lagaþrasarana til að gera ágreining út af með túlkun á orðanna hljóðan þótt annað hafi legið að baki. Þessi lagaþrasara túlkun nær fram að ganga þar sem allt er leyfilegt sem ekki er bannað.

Alþingis menn vinna ekki fullt vinnu ár eins og flestir aðrir þegnar landsins heldur er það slitið í sundur eins og tíðkaðist á þeim tíma þegar þingmenn þurftu að far heim til sín til að annast heyskapinn og um fengitímann. Þessi fornu vinnubrögð eru tímaskekkja og eiga Alþingismenn að skila fullu vinnuári eins og aðrir þegnar landsins. Að rjúfa þing vegna væntanlegra kosninga eins og gert er verður að teljast siðferðilega ranglátt þar sem hinn almenni þegn á ekki að þurfa að greiða fyrir kosningabaráttu þeirra er bjóða sig til þings og þar með taldir sitjandi þingmenn. Ef þingmaður þarf að heyja kosningabaráttu má veita honum launalaust leyfi frá þingstörfum.

Nauðsynlegt er ennfremur að koma því á að allur kostnaður við málarekstur fyrir dómstólum verði greiddur úr ríkissjóði og að dómurum verði gert ómögulegt að fara ekki að gildandi lögum við uppkvaðningu dóma eins og dómarar haf gert þar sem ekkert agavald er starfhæft þrátt fyrir ákvæði í lögum um refsingar fyrir misbeitingu valds sem dómurum er fengið í hendur. Þetta ákvæði yrði til þess að lög yrðu betur úr garði gerð þannig að hægt væri að fara eftir þeim (lögunum) án þess að eiga á hættu valdníðslu af hálfu fjármagnseigenda og dómara.

Ef það  væri ljóst í lögum hvað væri leyfilegt að gera og allt annað bannað yrðu samskipti þegnanna á friðsamlegum nótum nema þeirra sem alltaf brjóta lög hvernig sem þau eru úr garði gerð. Það verður að viðurkennast að ákveðinn hluti af þegnum samfélagsins fara aldrei að lögum og hluti af þeim eru fjármagnseigendur sem svífast einskis, ef einhver gróði er í augsýn, með því að sveigja orðanna hljóðan í lagatexta.

Því miður er það svo að grunur læðist að mönnum að í sumum tilvikum séu undirborðsgreiðslur niðurstaða í dómsmálum en ekki texti laganna. Er það mest áberandi þegar skjöl sem augsjáanlega eru fölsuð og niðurstaða dómsins er byggð á þeim.

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Okurstarfsemi íslenskra banka.

Með vísan til ábendingar frá neytendasamtökunum, sem birtist í fjölmiðlum, um gjaldtöku fyrir úttekt á peningum af bankareikningum einstaklinga sem bankarnir ætla að krefjast er rétt að geta eftirfarandi.

Það voru stjórnendur bankanna sem þvinguðu atvinnurekendur og launþega til að undirgangast kröfu bankanna að öll laun launþega yrðu lögð inn á bankareikninga starfsmanna. Var þetta gert til að falsa útkomu hjá hinum mörgu útibúum sem voru á þeim tíma. Gekk þetta svo langt að leyfi fyrir rekstri á bankaútibúi var háð því að velta útibúsins væri yfir tiltekinni fjárhæð.

Þetta varð til þess að Landsbankinn eða stjórnendur hans þvinguðu stjórnendur H.f. Eimskipafélags Íslands til að leggja laun starfsmanna inn á bankareikninga í útibúi Landsbankans

er stofnað var við Laugaveg 5-7 eða 9.

Var þetta slíkt óhagræði fyrir starfsmenn að þurfa að sækja laun sín í þetta útibú þar sem engin bílastæði voru við Laugaveginn og öll aðkoma óþægileg fyrir launþeganna.

Sambærileg þvingun var ennfremur framkvæmd af hálfu S.Í.S. Sambandi Íslenskra Samvinnufélaga sem þvinguðu starfsmenn sína til að sækja laun sín til sparisjóðs sem var stofnaður sérstaklega til að ná í veltufé fyrir SAMBANDIÐ. Fékk hann nafnið Samvinnusparisjóðurinn.

Einnig áttu sér samskonar þvinganir hjá öðrum sparisjóðs- og bankastofnunum. Launþegar létu þetta yfir sig ganga því það var ekkert afl í þjóðfélaginu til stuðnings við þá sem voru andvígir þessum þvingunaraðgerðum.

Ekki var það til hagsbóta fyrir launþega þessar þvingunaraðgerðir því vextir af þeim fjármunum sem lágu inni á þessum reikningum voru litlir sem engir.

Þessi þvingunaraðgerð var aftur á móti stór gróði fyrir fjármálafyrirtækin því alltaf lágu stórar fjárhæðir inn á reikningum margra. Þetta fjármagn sem lá inni á reikningum einstaklinga lánuðu bankastofnanir fimm sinnum hverja krónu til framkvæmdaaðila með þreföldum eða fjórföldum vöxtum sem einstaklingur, eigendur fjármagnsins,  fengu fyrir sitt fé. M.ö.o. að fengi launþeginn 2 kr. í vexti á ári af 100 krónu inneign fékk bankinn 6-8 krónur af hverjum 100 krónum í útláni auk margs konar kostnaðarliða.

 Um 20 árum seinna kom nýtt inn í starfsemi banka eða lánastofnana svokölluð kreditkort.

Kortum þessum var lætt inn með margs konar gylliboðum og fengu þeir sem voru útvaldir af þessum stofnunum slík boð. Þessa þjónustu fengu menn ókeypis á meðan neytendur voru að ánetjast þessari þjónustu. Þegar þetta hafði verið við lýði í nokkur ár án gjaldtöku brá svo við að þetta var orðin óhagstæð starfsemi hjá bönkunum að mati stjórnenda og farið að krefjast umtalsverðra greiðslna fyrir þjónustuna.

Það skal viðurkennt að þessi þjónusta veitti ákveðin þægindi fyrir einstaklinga en var jafnframt gróðabrall lánastofnana. Lánastofnanir kröfðust þess að svokölluð bankaviðskipti (innlánsreikningar) yrðu hjá þeim sem gáfu út kortin. Þar með var tryggt peningaflæði hjá stofnuninni.

Kostnaður við kreditkort eða debetkort  hefur hækkað mikið án þess að viðunandi skýringar hafi fengist aðrar en okur bankastofnana  og gróðabrall stjórnenda þeirra. Okurstefna stjórnenda banka og sparisjóða hefur fært þeim milljarða í tekjur umfram allan kostnað við reksturinn og sýnir það hvers konar fjárplógsstarfsemi á sér stað hjá þessum fyrirtækjum. Gróði hvers banka hefur verið milli 8 - 10 milljarðar á ári.

Þessi fjárplógsstarsemi hefur ekki skilað stjórnendunum bankanna nægum gróða til að  hækka ofurlaun þeirra enn þá meir en þegar er orðið.

Góðir Íslendingar það styttist í það að bankarnir krefjist greiðslu fyrir að geyma sparifé ykkar og því er kominn tími til að launþegar taki út allt sitt sparifé til að sýna stjórnendum þessara fyrirtækja (banka) að þeir gangi of langt í sinni okur stefnu. Íslendingar ættu að huga að því að með okurstarfsemi bankanna er verið að greiða fyrir það tap sem varð í bankastarfseminni (bankahruninu) með innanbúðar bankaránum í bönkunum.

Ekki má gleyma því sem viðskiptaheimurinn kallar þjónustugjöld sem leggjast ofan á reikninga sem stofnanir og fyrirtæki senda. Er ekki hægt að líta á þennan þjónustukostnað nema sem þjófnað þar sem söluaðilum vöru og þjónustu ber skylda til að gefa upp verð með virðisaukaskatti og er það endanlegt verð þjónustunnar. Hin svokölluðu þjónustugjöld má líta á sem beinan þjófnað.

Því miður er það svo að græðgin verður of oft ráðandi afl hjá sumum stjórnendum og því þörf á að tukta þá til áður en önnur kollsteypa verði með nýjum innanbúðar bankaránum í íslenskum fjármálaheimi.

Viðvörun neytendasamtakanna sem áður er minnst á er tímabær og rétt að taka alvarlega. Er því tímabært og  nauðsyn á að stoppa þá óheillaþróun sem stjórnendur bankastofnana hafa boðað með hinni nýju gjaldtöku.

Að auki er rétt að minnast á það að með notkun plastkorta (kreditkorta og debetkorta) er stóri bróðir (stjórnvöld) að fylgjast með öllum gjörðum einstaklinga er snerta verslun og viðskipti er fara í gegnum bankabókhaldið og þar með kortanotkun einstaklinga.

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Opið bréf til Innanríkisráðherra. /Mannréttindabrot - Hvað er það?

Grundvallaratriði mannréttinda eru þau að allir þegnar viðkomandi ríkis séu jafnir fyrir gildandi lögum í landinu. Deila má um það hvort lög í einu landi séu vísbending um mannréttindabrot samkvæmt lögum í öðru ríki.

Fjölþjóða samþykkt er fyrir ákveðnum grundvallar reglum er varða mannréttindi sem flestar þjóðir hafa undirgengist sem lágmarks mannréttindi innan hvers þjóðríkis.

Grundvallaratriði þessa fjölþjóða samkomulags er að allir þegnar ríkisins séu jafnir fyrir lögum og megi ekki mismuna þegnunum á neinn hátt og alls ekki af hálfu dómsvalds (réttarkerfisins). Til að sporna gegn misnotkun stjórnvalda á dómskerfinu var komið á sameiginlegum dómstól ríkjanna til að skera úr ágreiningi er  varða niðurstöður dómstóla viðkomandi ríkis.

Umræddur fjölþjóða dómstóll hefur ekki bolmagn til að sinna nema litlum hluta af þeim málum er þangað berast og sýnir því að víða er misbrestur á að farið sé að lögum. Má þar benda á að nokkrir dómar hafa fallið þar sem íslenska ríkið er rassskellt fyrir að misbjóða réttindum þegnanna á Íslandi.

Misbeiting dómara á mannréttindum þegnanna er réttarfarsnauðgun. Þessi misbeiting dómara á valdi sínu, í starfi dómara, sínir að innan dómarastéttarinnar eru misyndismenn sem svífast einskis, svívirðileg skítseiði.

Hver er möguleiki þeirra þegna, sem verða fyrir réttarfarsnauðgunum af hálfu dómara, til að fá leiðréttingu sinna mála?

Því miður er svarið það að viðkomandi þarf að taka refsivaldið í eigin hendur ef hann vill ekki standa undir því að vera nauðgað af dómara.

Þrátt fyrir skýr ákvæði í gildandi lögum um að dómari skuli aðeins fara að gildandi lögum landsins í úrskurðum sínum þá er samtrygging og yfirhylmingar stefna þeirra er eiga að taka við kærum vegna lögbrota dómara slík að allar kærur um lögbrot dómara eru svæfðar með aðgerðarleysi af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds). M.ö.o. dómarar komast upp með lögbrot án viðurlaga sem aðrir þegnar samfélagsins þurfa að undirgangast.

Aðgerðarleysi þessara aðila (Innanríkisráðuneytis, Ríkissaksóknara og lögreglu) er byggt á ákvæði í lögum þar sem viðkomandi aðilar hafi sjálfdæmi í því hvort mál verði rannsakað.

Þessir aðilar telja að þjófnaður á blóðmörskepp sem kostar 400 krónur sé alvarlegri glæpur, og beri að refsa fyrir hann, en þjófnaður dómara, sem með utanlaga dómi sínum stelur milljónum króna verðmætum af málsaðila til að þóknast vinum og kunningjum eða af tómum hefndarþorsta dómarans, er látið refsilaust.

Þetta er látið viðgangast í íslensku réttarkerfi þrátt fyrir ákvæði í lögum um refsingar fyrir brot í opinberu starfi af hálfu dómara.

Hér með er Innanríkisráðherra send viðvörun um að verði ekki brugðist við af hálfu ráðherra og fundin viðunandi lausn á þeim mannréttindabrotum sem framin hafa verið af meintum réttarfarsnauðgurum verður gripið til aðgerða sem engum kemur til með að hugnast t.d. aflífun eins af nauðgurunum.

Ráðherra er hér með bent á að margir eru reiðubúnir til að leggja mikið á sig til að halda réttindum sínum gagnvart nauðgurum. Ráðherrann getur sent svartstakkana (SS  sveitina) sína til að sína vald sitt en þá er kominn grundvöllurinn til að koma smán ríkisvaldsins á framfæri. Smán ríkisvaldsins sem hefur reynt að hylma yfir glæpi sem framdir eru í nafni ríkisvaldsins eða í skjóli ríkisvaldsins með yfirhylmingum á lögbrotum dómara.

Ráðherra er jafnframt bent á að ráðuneytisstjóri hans er einn af þeim sem hefur staðið að yfirhylmingum á lögbrotum dómara.

Ef einn nauðgarinn þarf að fara á vit feðra sinna til að vekja ráðherrann til lífsins um þann alvarleika sem réttarfarsnauðganir eru og framdar í íslensku réttarkerfi í skjóli ráðuneytisins þá verður svo að vera.

Kristján S. Guðmundsson

Kt. 2209342769

Árskógum 6

109 Reykjavík

Sjálfsvíg og fréttamenn.

Íslenskir fréttamenn ættu að skammast sín fyrir að smjatta á fregnum af andláti fólks þegar talið er að viðkomandi hafi framið sjálfsvíg.

Andlát hins þekkta bandaríska leikara var á ósmekklegan hátt meðhöndlað af fréttamönnum á Íslandi sem einhver verslunarvara.  Íslenskir fréttamenn ættu að skammast sín fyrir aðkomu sína að umræddu máli.

Á það skal bent sérstaklega að fréttamenn mismuna látnum aðilum með fréttum sínum ef þeir sjá einhvern ávinning fyrir eigin hagsmuni af fréttinni. Því miður er það svo að margir taka sitt eigið líf þegar þeir eru orðnir þreyttir á lífinu og sjá ekki neinn tilgang með því að lengja líf sitt. Þetta er einkamál hvers og eins og kemur fréttamönnum ekkert við.

Fréttamenn ættu að sína þá lágmarks kurteisi að skýra frá láti hvers sem er ef farið er fram á það af aðstandendum hins látna, en ekki að geta á hvern hátt viðkomandi andaðist.  Ekki skiptir máli á hvern hátt einhver deyr.  Ekki er skýrt frá því að um sjálfsvíg hafi verið að ræða þegar menn aka svo ógætilega að þeir láta lífið og jafnvel fleiri.

Því miður er það svo að í sumum tilfellum er atburðarásin í alvarlegum ökuslysum á þann veg að draga má þá ályktun að viðkomandi hafi viljað deyja.  Menn sem fara einir í óbyggðaferðir þrátt fyrir viðvaranir og skila sér ekki til byggða er hægt að telja sem sjálfsvíg.

Fréttamenn ættu að sína hinum látnu þá virðingu að slepp úr fréttinni að um sjálfsvíg hafi verið að ræða því fréttamenn gera sér enga grein fyrir því hver ástæða slíkra aðgerða er. Eru jafnvel dæmi um að ósvífin mannréttindabrot af hálfu stjórnvalda hafi leitt til þess að viðkomandi sá ekki tilgang með lengra lífi.

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Opið bréf.

Ríkisútvarpið  /sjónvarp.

B/t  Útvarpsstjóra

Með vísan til þáttar sem nefnist Kastljós og er sýndur hjá þessari stofnun óskast eftirfarandi upplýst með skriflegu svari.

1.      Er þessi þáttur ætlaður áhorfendum sjónvarpsins sem greiða kostnað við rekstur stofnunarinnar eða er þetta einkavöllur starfsmanna stofnunarinnar?

2.      Er þessi þáttur ætlaður til þess að starfsmenn stofnunarinnar geti sýnt pólitískan hroka sinn með því að reyna að lítillækka þá sem ekki eru sama sinnis í pólitík?

 

Ástæða þessara spurninga eru ósiðleg og ókurteis framkoma spyrils er annaðist að spyrja Innanríkisráðherra sem var fyrir svörum í þættinum 26. Ágúst.

Spyrillinn var eins og gjammandi hundur spyrjandi sömu spurninga aftur og aftur án þess að ráðherra fengi tíma til þess að svara. Spyrillinn greip fram í (gelti eins og hundur) strax og ráðherra var byrjaður að svara og kom með spurningu um allt annað málefni en fyrri spurning sem beint hafði verið að ráðherra.

Við áhorfendur íslenskir þegnar vorum að bíða eftir svari frá ráðherranum en ekki gelti í spyrjandanum þannig að hvorki spurningar né svör skyldust.

Þessi kastljósþáttur var slík smán fyrir Sjónvarpið og er þetta ekki í fyrsta skipti sem starfsmenn þessa þáttar hafa reynt að gera lítið úr þeim sem spurður er með þessu sífellda gelti spyrjandans augljóslega til að lítillækka pólitískan andstæðing.

Pólitískur þankagangur þessara starfsmanna er svo augljós ef borið er saman þættir þar sem pólitískir samherjar eru spurðir.

Ríkissjónvarpið er sjónvarp allra landsmanna hvar í pólitík sem þeir eru og starfsmenn stofnunarinnar hafa ekkert leyfi til þess að misnota aðstöðu sína eins og þarna átti sér stað. Er það talið brot á lögum að opinber starfsmaður noti starfsaðstöðu sína sjálfum sér og sínum til persónulegs ávinnings umfram laun sín.

Er kominn tími til þess að útvarpsstjóri sjái sóma sinn í að umrædd stofnun verði fyrir alla landsmenn en ekki gjammandi hunda sem sagðir eru vinna hjá stofnuninni.

 

Er óskað eftir skriflegu svari útvarpsstjóra við þeim spurningum sem lagðar eru hér fram.

 

Reykjavík 29. ágúst 2014

 

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Trúarskoðanir

Mjög athyglisvert hefur verið að fylgjast með þeim deilum sem hafa gengið yfir þetta litla samfélag á undanförnum mánuðum.

Þessi umræða hefur beinst aðallega að því hvort Ísland eigi að vera fjölþjóða samfélag (öðru nafni fjölmenningarsamfélag) eða ekki. Í þessari umræðu hefur gleymst  grundvallaratriði hvers samfélags og það er að gildandi lög í landinu gildi fyrir innlenda íbúa og jafnframt fyrir innflutta.

Ef þeir sem flytjast til lands þar sem þeir eru ekki þegnar samfélagsins verða þeir að sætta sig við að fara eftir þeim lögum sem gilda í landinu og eru þeir réttlausir ef þeir fara ekki að lögum. Sérhver  útlendingur, hver sem hann er, ber skylda til að fara að þeim lögum sem eru í gildi í því landi sem heimsótt er. Er rétt að vísa til laga um eiturlyfjasmygl til Malasíu þar sem líflátsdómur liggur við slíku smygli og skiptir þá ekki máli frá hvaða ríki viðkomandi smyglari er.

Því er það all undarleg framkoma hjá forystumönnum framandi trúarbragða að hefja upp raust sína og krefjast  lagabreytinga til að taka tillit til sinna skoðana í trúmálum. Ef þessir aðilar eru ekki sáttir við gildandi lög í landinu eiga þeir að fara og leita sér að sálufélögum í þeim löndum þar sem þeirra lög og lagaskilningur er ríkjandi.

Það verður að vera skýrt og á hreinu hjá þeim sem vilja setjast að á Íslandi að það verða íslensk lög sem gilda og þeim (innflytjendum) beri að fara eftir þeim.

Á Íslandi hafa verið í gildi ströng lög um meðferð sláturdýra fyrir og eftir aflífun. Þessar aðferðir sem hafa viðgengist á Íslandi samrýmast ekki lögum ákveðins trúarhóps sem reynt hefur að setjast að á Íslandi.

Á það skal bent sérstaklega að ákveðin amerísk verslunarkeðja hefur sótt um leyfi til að hefja atvinnurekstur á Íslandi sem er ekkert nema gott um að segja fyrir utan það að þessi keðja hefur látið undan kúgunarvaldi þessa umrædda trúarhóps. Hafa stjórnendur þessarar verslunarkeðju á boðstólnum matvæli (svokölluð  HALIL ) sem eru meðhöndluð samkvæmt kröfum þessara aðila (trúarhóps).

Er því sérstök ástæða fyrir Íslendinga að huga að því að fyrir all mörgum árum var falast eftir all miklu magni af lifandi fé (kindum) hér á landi til flutnings til þessara ríkja þar sem þessi trúarlega aðferð við aflífum sláturdýra er viðhöfð.

Stjórnvöld á Íslandi neituðu um útflutningsleyfi á umræddu sláturfé þar sem aflífun dýranna yrði ekki samkvæmt gildandi lögum á Íslandi. Þessi erlenda verslunarkeðja hefur falast eftir frjálsræði við innflutning á matvælum og þar á meðal á kjötvörum. Má gera ráð fyrir að þar á meðal verði samskonar kjötvörur og þeir hafa á boðstólnum í sínum verslunum vestan hafs vegna þrýstings frá sambærilegum trúarhópi þar. Verði slíkur innflutningur leyfður verða gerð ómerk öll lagafyrirmæli um slátrun dýra sem hafa verið í gildi síðustu áratugi ef ekki árhundrað hér á landi.

Er það verðugt umhugsunarefni fyrir Íslendinga hvort ástæða sé til þess að fámennur trúarhópur aðfluttra (innflytjenda) ráði lagasetningu á Íslandi eða hvort Íslendingar ætli sér að stjórna landinu áfram.

Á Íslandi er fámennur hópur atvinnupólitíkusa sem vilja ráða þótt þeir hafi enga burði til þess og lögmenn sem hafa fjárhagslegan ávinning í að fylgja þessum atvinnuþrösurum að málum þegar málefni innflytjenda eru andstæð gildandi lögum  í landinu.

Mikið hefur verið rætt og skrifað um að þessi og hin dýrategundin og afbrigði af dýrategundum séu í útrýmingarhættu.  Það styttist í að það afbrigði homo sapiens sem kallast Íslendingar verði útrýmt með því framferði sem á sér stað með stjórnlausum innflutningi fólks sem er af allt öðru bergi brotnir en Íslendingar.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri

Pólitískt drullumall.

Er pólitískt drullumall skoðanir annarra en ráðandi afla Morgunblaðsins?

Heiti þessarar greinar er tekið úr Morgunblaðinu og var ritað af einum af þeim sem eru í náðinni hjá stjórnendum blaðsins. Gagnrýni sem ekki er samkvæmt kenningu og skoðunum ráðamann blaðsins var kallað pólitískt drullumall. Er það einkenni á ritskoðunarstefnu ráðamanna blaðsins að allt efni sem ekki er samkvæmt skoðunum þeirra sem ráða blaðinu er pólitískt drullumall.

Af  hálfu ráðamanna Morgunblaðsins eru mannréttindabrot framin af valdaklíkunni í landinu  mál sem þagga á niður með öllum tiltækum ráðum. Er þar fetað í fótspor þeirra er réðu ríkjum í Þýskalandi Nazismanns og Stalínstímanum í Rússlandi.

Það sem vekur talsverða undrun er viðhorf ráðamanna Morgunblaðsins til gagnrýnis er birt er á síðum blaðsins ef gagnrýnin snýr að þeim sem ekki eru aðilar að valdaklíku landsins. Er áberandi að gagnrýni er beinist að einstaklingum utan valdaklíku landsins er birt án ritskoðunar. Ennfremur er það undrunarefni að ráðamenn blaðsins vilja ekki gefa upp hvort greinar fáist birtar í blaðinu eða ekki og ef leitað er eftir upplýsingum þar sem langur tími líður án þess að grein fáist birt þá er svarið að ekki hafi verið pláss í blaðinu. Er það  léleg afsökun á ritskoðunarstefnu ráðamanna ef skoðað er efni þeirra greina sem birtar eru í blaðinu og augljóslega vegna efnisinnihalds hafa verið skrifaðar nýlega þegar þær eru birtar.

Orðið heiðarleiki er eitt af því sem ekki finnst í orðabók sem notuð er hjá Morgunblaðinu. Það er ekki sama hverjir fremja lögbrotin og á hverjum þau bitna. Hefur hvarflað að manni að þessi óheiðarleiki af hálfu ráðamanna blaðsins hafi rýrt áskrifendafjölda blaðsins eins og fram hefur komið í fréttum.

Sem dæmi um heiðarleika af hálfu stjórnenda Morgunblaðsins var grein send inn samkvæmt þeirra eigin forskrift. Þremur vikum seinna hafði greinin ekki verið birt og var þá send annað til birtingar. Var þá hringt frá Morgunblaðinu og skammast út af því að greinin hafði verið birt á öðrum stað, en hún var upphaflega send til Morgunblaðs með upplýsingum um að hún yrði aðeins send Morgunblaðinu. Slík framkoma af hálfu starfsmanna fjölmiðils er viðurkenning á því að ekkert verði birt (ritskoðun) ef það er ekki samkvæmt skoðunum þeirra er stjórna.

Mannréttindi Morgunblaðssinna eru ekki mannréttindi fyrir alla þegna landsins, aðeins fyrir þá útvöldu.

Reykjavík 3. ágúst 2014

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Hið dapra réttarkerfi

Enn og aftur kemur fram hjá Jóni Steinari Gunnlaugssyni  fyrrverandi  Hæstaréttardómara að hann treystir ekki dómstólum á Íslandi. Í grein Jóns Steinars í Morgunblaðinu hinn 19. Ágúst 2014 kemur fram að:

  "Að „afnvel þó að við blasi að þessi ákæra þoli ekki málsmeðferð og vísa beri henni frá dómi er því miður ekki hægt að treysta því að dómstólar standi sig í því. Af hverju ætli það sé? Kannski gefst tækifæri til að víkja að því síðar."

Orð fyrrverandi Hæstaréttardómara lýsa slíkri vantrú á heiðarlegri  starfsemi hins íslenska réttarkeris að eftir er tekið.  Þessi ummæli Jóns  Steinars og fleiri ummæli sem höfð hafa verið eftir honum  eru lýsandi dæmi  um það siðleysi sem á sér stað hjá stórum hluta dómarastéttarinar.

Er þar komin skýring á spurningu lögmanna við umræður um niðurstöður dómstóla :"hver var dómarinn",  þegar niðurstaða dóms er ekki samkvæmt gildandi lögum að þeirra mati.

Í íslensku réttarkerfi er það talið skipta miklu máli hvaða dómari eða hvaða dómarar fá mál til úrlausnar. Kemur það skýrt fram  í afgreiðslu dómara þegar þeir leggjast svo lágt að notað fölsuð skjöl til að styðjast við í úrskurðum sínum þrátt fyrir að augljóst sé að um fölsuð gögn sé að ræða.

Hin auðvirðulega afstaða innan réttarkerfisins að hindra leiðréttingu á dómsmálum þar sem skriflegar sannanir eru fyrir hendi, að dómsúrskurður sé byggður á fölsuðum gögnum, fellur undir yfirhylmingu og hindrun réttvísinnar og er þar með brot á hegningarlögum.

Það að Innanríkisráðuneytið , Ríkissaksóknari og lögreglan standi fremstir í flokki við að hylma yfir augljós réttarfarsafglöp sem fellur undir réttarfarsnauðgun, þegar notuð eru fölsuð gögn af dómara, er með slíkum ólíkindum að vandfundið er í siðuðu ríki sem telur sig vera framarlega hvað varðar heiðarlegar niðurstöður dómstóla. Íslenskt réttarkerfi er svo rotið að því má líkja við það sem viðgekkst á tímum Nasista og í Sovétríkjum auk annarra  einræðisríkja.

Má alveg spyrja að því hvort dómarar þiggi mútur frá fjármálamönnum samfélagsins þegar  ljóst er að vel efnaðir málsaðilar njóta góðrar þjónustu dómara  þegar notuð eru fölsuð gögn sem stuðst er við í uppkvaðningu dóma og efnamennirnir hagnast á niðurstöðum.

Það er orðið auðvirðilegt þjóðfélag sem rekur þegnana út í það að taka refsivaldið í eigin hendur  þegar það er látið líðast eins og viðgengist hefur að dómarar fari ekki að gildandi lögum heldur hygli auðmönnum í landinu með utanlaga dómum.

Þegar þannig er komið fyrir samfélagi manna  er stutt í að Brevik-aðferðin verði notuð.

Vegna ritskoðunar hjá Morgunblaðinu verður þetta birt á BLOGGINU.

Reykjavík 19. Ágúst 2014

Kristján Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Ritskoðun fjölmiðla

Þrátt fyrir skýr ákvæði laga um tjáningarfrelsi er viðhöfð ritskoðun hjá fjölmiðlum.

Ekki haf fengist birtar greinar er innihalda gagnrýni á réttarkerfið í landinu vegna brota stjórnvalda á mannréttindum þegnanna nema eftir geðþótta þeirra sem ráða fjölmiðlum.

Eftir margra ára baráttu fyrir því að mannréttindi séu virt í landinu með ritun greina um lögbrot af hálfu dómara og fleiri hefur lítið miðað. Þrátt fyrir að fyrirliggjandi séu skrifleg sönnunargögn um að lögbrot hafi verið framin hefur ekkert gengið því stjórnendur fjölmiðla heimila ekki birtingu.

Rannsókn á kærumálum á hendur réttarkerfinu hefur verið hafnað af því valdi sem á að aðstoða þegnana vegna lögbrota gegn kærendum. Þrátt fyrir ákvæði í lögum um lögreglu að þegnarnir eigi að beina kærum sínu til lögreglunnar sem eigi að rannsaka mál ef kærandi fer fram á það neitar lögreglan allri rannsókn.

Í bakmálsgrein umræddra laga um lögreglu er annað ákvæði er gefur lögreglunni rétt til að meta það hvort mál skuli rannsökuð og að hafna rannsókn. Þetta ákvæði gefur lögreglunni dómsvald og er fyrsta dómstig í rotnu réttarkerfi. Þetta hefur leitt til þess að lögreglan og ríkissaksóknari hafa hafnað rannsókn á málum er varða lögbrot af hálfu dómara hins íslenska réttarkerfis auk eins af æðstu mönnum lögreglunnar.

Hefur verið farið fram á það við innanríkisráðuneytið að skipuð verði nefnd óháðra aðila til að rannsaka umræddar kærur þar sem lögregla og ríkissaksóknari eru vanhæfir til að annast slíkar rannsóknir vegna tengsla. Fulltrúar innanríkisráðuneytis hafa hafnað beiðni um skipun á óháðum aðilum til að annast rannsókn málanna.

Með framferði sínu af hálfu lögreglu, Ríkissaksóknara og Innanríkisráðuneytisins eru þessir aðilar orðnir lögbrjótar hvað varðar yfirhylminga á lögbrotum. Lögbrot (yfirhylmingin og að hindra réttvísina) sem eru refsivert athæfi samkvæmt ákvæðum hegningarlaga.

Eftir að undirritaður hóf að ganrýna réttarkerfið og framferði dómara hafa margir komið fram á ritvöllin og tjáð sig um réttarfarsafglöp sem framin hafa verið af íslenskum dómstólum. Ekki óvirðulegri maður en fyrrverandi Hæstaréttardómari Jón Steinar Gunnlaugsson hefur tjáð sig um það siðleysi sem á sér stað inna réttarkerfisins.

Margir aðilar hafa tjáð sig á síðustu mánuðum um meint lögbrot af hálfu réttarkerfisins og þar á meðal stór útgerðarmaður frá Akureyri, lögmaður o.fl. Of langt mál yrði að tíunda öll þau mál sem kvartað hefur verið undan af kærendum.

Það sem vekur mesta undrun er að umræddir meintir lögbrjótar innan réttarkerfisins hafa ekki þorað að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði þrátt fyrir að nöfn þeirra og ákæruatriði hafi verið birt opinberlega.

Ástæða þess að þeir hafa ekki þorað að fara út í málaferli þrátt fyrir að eiga vísan stuðning sinna samstarfsaðila innan réttarkerfisins þá óttast þeir að réttarfarsleg afglöp þeirra verði á vitorði flestra þegna þessa lands eftir málarekstur.

Verður það að teljast all undarlegt að í þjóðfélagi sem talið er vera lýðræðisþjóðfélag í efsta gæðaflokki sem mannréttindaþjóðfélag jarðarinnar þá skuli ákveðinn starfshópur (dómarar o.fl.) vera undanskyldir ákvæða hegningalaga hvað varðar ábyrgð á gerðum sínum og lögbrotum.

Stétt dómara er eina stéttin í landinu sem getur framið lögbrot án þess að þurfa að standa til ábyrgðar á afglöpum sínum. Skýr ákvæði eru í gildandi lögum um að dómari skuli aðeins kveða upp dóm samkvæmt ákvæðum gildandi laga fyrir þegna landsins. Fari dómari út fyrir ramma gildandi laga er hann orðinn lögbrjótur af verstu tegund og eru Vítisenglar þjóðhetjur á móti lögbrjótum dómarastéttarinnar.

Ef dómari fer ekki að lögum er sá samfélagsþegn sem verður fyrir skaða, af völdum lögbrots dómara, réttlaus  því framkvæmdavaldið sem á að annast það að farið sé að lögum stundar það að hylma yfir lögbrot dómaranna. Hvort sú yfirhylming aðilanna sé innlegg  hjá dómurunum, að þeir fái mildari meðferð verði þeim á á öðrum sviðum, m.ö.o. mútur til dómaranna, verða menn að gera upp við sig.

Eitt er víst að verði ekki breyting á framferði þeirra sem hylma yfir lögbrot dómara og annarra æðstu manna ríkisins svo að réttlætið nái fram að ganga yfir alla lögbrjóta hvort sem það eru dómarar eða aðrir þá eru viðvörunarorð frúarinnar, Kristínar E. Magnúsdóttur, sem birtust á síðum Fréttablaðsins um að Breivik birtist ef ekki er um jafnræði að ræða á meðal þegnanna.

 Fróðlegt væri að fá vitneskju um það hvort Innanríkisráðherra yrði sáttur við að Breivíks aðferðin yrði notuð við hús ráðuneytis hennar eða hvort hún vill friðsamlega lausn mála allra landsmanna vegna meintra lögbrota af hálfu dómara o.fl. æðstu manna samfélagsins.

Það er ekki í verkahring Innaríkisráðherra að stunda yfirhylmingar á lögbrotum æðstu manna samfélagsins. Uppreisnir almennings gegn ráðandi valdhöfum hafa í gegnum árhundruð verið afleiðingar af óréttlæti valdhafanna.

Reykjavík 12. ágúst 2014

Kristján S. Guðmundsson

fv. Skipstjóri.

Glæpir borga sig!

 

Íslenskt samfélag er byggt upp samkvæmt vísu er kennd var í skólum á árunum 1940 til 1950 og er á þessa leið

Stelir þú litlu og standir lágt

í steininn ferð þú.

Stelir þú miklu og standir hátt

í stjórnarráðið ferð þú.

Þessar línur eru þverskurður á því sem viðgengst í íslensku réttarfari á 21. öldinni.

Dómar í íslensku réttarkerfi er fallið hafa vegna hins svokallaða bankahruns þar sem kerfisbundið var unnið að því að koma íslensku fjármagni, sparifé landsmanna, í hulduheima, m.ö.o. innanhúss bankarán, bera þess dæmi að allt sem yfirstéttin gerir sé löglegt en ólöglegt athæfi af hálfu þeirra er minna mega sín.

Þeir sem eru í valda stöðum í þjóðfélaginu eru ekki ábyrgir gjörða sinna og geta framið lögbrot án þess að þurfa að óttast refsivönd framkvæmdavaldsins í landinu.

Með nýgengnum dómum vegna bankarána og þeim fréttum er birtar hafa verið um aðgerðaleysi lögreglu í kærumálum einstaklinga vegna eineltis er ljóst til hvers réttarkerfið er á Íslandi. Réttarkerfið á Íslandi er til þess að verja stjórnendur og fjármagnseigendur gegn hvers konar áreit af hálfu almúgamanna.

Lögreglan og ríkissaksóknari eru varðhundar valdastéttarinnar og má líkja þeim við SS sveitir Nasista í Þýskalandi og er þar skipulega unnið að því að hylma yfir lögbrot sem æðstu menn þjóðarinnar hafa framkvæmt.

Spyrja má þjóðina að því: Hvert á einstaklingur að beina kæru sinni þegar lögbrotið er framið af æðstu mönnum innan lögreglunnar. Samkvæmt lögum hefur lögreglan rétt til að leggja mat á það hvort kærumál verði tekið og rannsakað. Yfirstjórn lögreglunnar rannsakar ekki kærur er beinast að þeim sjálfum og því fæst ekki fram rannsókn á slíkum kærum .

Æðstu menn framkvæmdavaldsins  hafa rétt samkvæmt þeirri vinnuaðferð til að falsa skjöl eða nota fölsuð skjöl án þess að eiga á hættu að þurfa að standa reiknisskil gerða sinna. Þetta er athæfi sem engum öðrum þegnum líðst nema æðstu mönnum réttarkerfisins og framkvæmdavalds.

Íslenskt réttarkerfi byggist ekki upp á því að dómar séu byggðir á lögum heldur er sérhver dómsathöfn keppni á milli lögmanna sem fengnir eru til að flytja málin fyrir málsaðila. Efni þeirrar deilu er máshöfðun snýst um er auka atriði og skiptir engu máli. Dómarar fara aðeins eftir málskrúði lögmanna og er dómsúrskurður í máli aðeins túlkun á því hvert mat dómarans er á kunnáttu lögmannanna. M.ö.o. dómsúrskurður hefur ekkert fordæmisgildi fyrir aðra þegna samfélagsins um það hvernig samskiptum manna á milli skuli hagað í framtíðinni. Dómar íslenskra dómstóla eru geðþóttaákvarðanir sem eiga ekkert skylt við gildandi lög í landinu.

Hefur það marg oft heyrst eftir uppkvaðningu dóms að dómurinn sé ekki fordæmisgefandi. M.ö.o. að aðrir þegnar landsins eigi ekki að breyta framkomu sinni í frekara lífi samkvæmt úrskurðarorðum dómsins. Dómarar taka sér löggjafarvald.

Það vekur undrun manna við lestur dóma að dómarar telja sig geta svipt látnar manneskjur sjálfræði og fjárræði þrjú til fjögur síðustu æviár fyrir andlátið og með því sett lög sem flestir Íslendingar telja að sé valdsvið Alþingis. Rétt þykir að spyrja dómara hvort þeir séu með þessum dómi að væna umræddan einstakling um að stela frá foreldrum sínum eða eru dómarar að stela frá einstaklingnum með þessum dómi.

Sú heimska sem viðgengst innan dómskerfisins að börn sem aðstoða foreldra sína við fjármál þurfi að krefja foreldrana um kvittanir fyrir hverri krónu er börnin annast greiðslu á fyrir foreldrana. Þetta viðgengst þrátt fyrir að fyrir liggi læknisfræðilegt mat á að viðkomandi látinn einstaklingur hafi verið vel áttaður fram í andlátið og hafi stjórnað sínum fjárgreiðslum með aðstoð barna sinna sem komin voru á 50-70 ára aldur. Í dómsorðum er vitnað í lög um fjárgreiðslur er varða gjörninga á milli óskyldra aðila.

Á sama tíma og þeir svipta látnar manneskjur sjálfræði og fjárræði síðustu þrjú til fjögur lífsárin þá úrskurða þeir (dómararnir ) að gjörningur manns, sem hefur verið heilabilaður og óhæfur til að taka nokkrar vitrænar ákvarðanir samkvæmt mati lækna, hafi verið lögmætur gjörningur að skrifa undir fjármálagjörning (skuldbindingu) upp á margar milljónir króna.

Viðtal er undirritaður átti við einn dómara varðandi niðurstöður í dómsmáli sem dómarinn var mjög undrandi á hvernig niðurstaða málsins varð. Var hann ekkert að skafa af því og sagði þú hefur bara verið með lélegan lögmann.

Væri fróðlegt að frétta af því hvort það séu fleiri Íslendingar sem haf orðið fyrir því að fá neikvæða dóma í fjórum málum þar sem dómarar notuðu fölsuð skjöl (skriflegar sannanir liggja fyrir) til að styðjast við og eitt af fölsuðu skjölunum kom frá einum æðsta manni lögreglunnar, eitt kom frá einni af stærri útgerðum í landinu og tvö komu frá Íslandspósti.

Vísa má til greinar eftir Kristínu Elfu Magnúsdóttur í Fréttablaðinu frá 11. júní en þar stendur:

„Hættum að vera þolendur og verðum gerendur. Annars kemur Breivik einhvern daginn og bankar upp á.

Kristján S. Guðmundsson

Netfang:  [e-mail]

fv. skipstjóri

 

 Grein þessi var send Morgunblaðinu í júnímánuði en hefur ekki fengist birt vegna ritskoðunar.