Meindýr glæpaverka 3. hluti

Þar sem eitt meindýr er koma fleiri meindýr fram.

Einn af meinbugum hins íslenska réttleysis er Guðmundur L. Jóhannesson. Guðmundur notað fölsuð gögn til réttlætingar á sínum utanlagadómi/úrskurði og fellur hann (umræddur dómari við Héraðsdóm Reykjaness ) því undir ákvæðið um lögbrot dómara.

Málavextir voru þeir að af hálfu stórútgerðafyrirtækis voru lagðar fram tvær falskar yfirlýsingar með undirritun tveggja nefndarmanna í Rannsóknarnefnd sjóslysa um að tiltekið mál sem var til rannsóknar hefði ekki verið tekið fyrir af nefndinni. Þetta gerðu þeir þrátt fyrir að skilmerkilega hafi verið bókað í fundargerðarbók nefndarinnar um tiltekna afgreiðslu málsins af sömu mönnum og undirrituðu hinar fölsku yfirlýsingar. Nefndarmenn fengu alltaf afrit fundargerðar tveimur til þremur dögum eftir fund.

Um var að ræða rannsókn fyrir dómi vegna slyss sem nefndin hafði ákveðið tiltekna málsmeðferð, eða að haldið yrði sjópróf í málinu. (Sjá bókun í fundargerðarbók nefndarinnar frá 13. mars 2002 bls. 107).

Eftir framlagningu falsgagnanna krafði dómarinn undirritaðan um svör. Var farið fram á að sjóprófinu yrði fresta um nokkrar mínútur til að gefa formanni nefndarinnar tækifæri á að mæta og flytja málið. Mín fyrirmæli frá formanni voru þau að ræða aldrei um lagalega þætti mála heldur boða formanninn á vettvang. Sinna aðeins þeim verkefnum er vörðuðu spurningar um mál er snéru að aðdraganda og orsök umrædds slyss.

Dómarinn hafnaði allri frestun og kveðinn var upp úrskurður með þeim orðum að ég hefði án samráðs við nefndin hafið umræddan málarekstur.

Umræddur dómari var því orðinn réttarfarsnauðgari og meindýr glæpaverka innan hins íslenska réttarkerfis.

Vegna þeirrar hneisu er það ylli starfsemi Rannsóknarnefndar sjóslýsa við að áfrýja til Hæstaréttar umræddum úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar, neitaði formaðurinn Ragnhildur Hjaltadóttir (núverandi ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu) undirrituðum um að fá að njóta mannréttinda og fá úrskurði umrædds Guðmundar L. Jóhannessonar hnekkt fyrir dómi (Hæstarétti).

Úrskurður dómarans var ásökun á starf mitt og að ég hefði gerst sekur um brot í opinberu starfi.

Eins og áður er ritað hefði það orðið slík hneisa fyrir nefndina að það yrði upplýst opinberlega að nefndarmenn hefðu gefið falskar yfirlýsingar. Það sem kórónaði ósvífnina í umræddu máli var yfirlýsing annars nefndarmannanna,(við formann nefndarinnar á fundi nefndarinnar) sem gaf falska yfirlýsingu að umræddar yfirlýsingar sem gefnar voru hafi verið gefnar til að stríða Kristjáni Guðmundssyni (ummæli nefndarmanns H.K. bókuð í fundargerðarbók hinn 8. Janúar 1993 bls. 120).

Menn sem gáfu falskar yfirlýsingar til framlagningar fyrir dómi voru ekki látnir svara til saka en talið ásættanlegt að ég tæki á móti utanlagaúrskurði dómarans. Af minni hálfu var ekkert framkvæmt fyrir nefndina án fyrirmæla frá formanni.

Það sem vekur enn meiri undrun á framferði ráðamanna Innanríkisráðuneytis varðandi synjun á leiðréttingu á utanlagaafgreiðslum dómara er það að Ragnhildur Hjaltadóttir, fyrrverandi formaður Rannsóknarnefndar sjóslys, er ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu. Er hugsanlegt að hún hafi ekki viljað að það yrði opinbert þau mannréttindabrot sem framin voru af dómaranum G.L.J. og hennar með yfirhylmingu yfir lögbrotin fyrir utan þá smán er nefndin yrði fyrir og lélegan starfsanda nefndarmanna. Að aftra þeirri hneisu sem nefndin, Rannsóknarnefnd sjóslys, yrði fyrir við að upplýsa um hinar fölsuðu yfirlýsingar, var meira virði en mannréttindi mín.

Af framansögðu er Guðmundur L. Jóhannesson sakaður um misbeitingu valds sem fellur undir það að nauðga réttarfarinu og utanlagadómari auk þess að vera sekur skóggöngumaður að hætti fyrri alda. Hvort Guðmundur L. Jóhannesson hljóti örlög skóggöngumanna fyrri alda verður tíminn að leiða í ljós.

Reykjavík 3. desember 2014

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 2. Hluti.

Í lögum er gert ráð fyrir að þegnar samfélagsins fari að gildandi lögum, sem löggjafarasamkoman hefur sett, í samskiptum sínum. Eru viðurlagaákvæði í lögunum ef út af er brugðið og refsivaldið á að vera í höndum stjórnvalda sem eru þjóðkjörnir.

Einn hængur er á framkvæmd mála og það er ef lögbrotið er framkvæmt af embættismanni í stétt dómara. Í lögum eru skýr ákvæði um það að dómarar skuli aðeins fara að gildandi lögum í landinu við uppkvaðningu dóma. En vandamálið hefst eftir lögbrot dómara við uppkvaðningu dóms sem ekki stenst lög, utanlagadóm. Er ekkert embætti til sem þorir að taka á augljósum lögbrotum sem framin eru af dómara.

Þrátt fyrir ákvæði í lögum um að lögbrot skuli kærð til lögreglu eða Ríkissaksóknara sem eigi að vera skylt að rannsaka málin fást mál ekki rannsökuð af tilgreindum aðilum ef kæran er beint að dómara fyrir lögbrot við notkun falsaðra gagna við styrkingu á dómsniðurstöðu.

Innanríkisráðherra og rannsóknaraðilar skjóta sér á bak við eigin mat á lögum og taka þar með í sínar hendur dómsvald sem ekki er gert ráð fyrir að sé í höndum lögreglu og Ríkissaksóknara og hylma yfir lögbrot dómara.

Dómari sem ekki fer að lögum er lögbrjótur (hann nauðgar réttarfarinu) en ekkert vald í þjóðfélaginu þorir að framfylgja ákvæðum laga um lögbrot dómara og slík mál fást ekki rannsökuð. Hefur hvarflað að manni að samtrygging ráðamanna samfélagsins sé svipuð og var í gildi fyrr á öldum þegar öll gagnrýni á stjórnendur voru afgreidd með fangelsun eða lífláti þess er vogaði sér að gagnrýna siðlaust framferði ráðamanna.

Einn dómari við Héraðsdóm Reykjavíkur, Sigurður T. Magnússon, datt í fúapytt lögbrota af hálfu dómara í máli er hann var settur til að úrskurða í (E-13455 / 2002).

Einn verktaki sem skipaður hafði verið af Héraðsdómi Reykjavíkur til að meta kostnað við ákveðna framkvæmd verks, verks sem talið var innan hans verkskunnáttu en honum mistókst að framkvæma matið tvívegis. Matsbeiðendum var stefnd af fyrirtækinu Garðyrkja ehf.til greiðslu fyrir ólöglegar matsgerðir Þegar stefna fyrirtækisins lá fyrir var þess krafist af matsbeiðanda að málinu yrði vísað frá dómi þar sem aldrei hefðu verið nein viðskipti við umrætt fyrirtæki Var dómaranum bent á að umrætt fyrirtæki kæmi umræddri matsbeiðni ekkert við, reikningur frá óþekktu fyrirtæki yrði ekki greiddur. Fyrirtæki hefði ekki „bestu vindund“ eins og kveðið er á um í lögum né komið fyrir dóm sem vitni.

Var dómaranum bent á að fyrirtæki sem slíkt hefði enga dómgreind og gæti því ekki borið ábyrgð á matsgjörð. Var dómaranum bent á að ef forstjóri H.f Eimskipafélags Íslands hefði verið skipaður matsmaður hefði ekki haft neina þýðingu að senda reikning frá fyrirtækinu H.F. Eimskipafélagi Íslands fyrir verk sem forstjórinn hefði verið skipaður af Héraðsdómi til að framkvæma.

Dómarinn S.T.Magnússon brást ókvæða við og sagði að það gilti allt annað ef forstjóri Eimskip hefði verið skipaður. Ekki fékkst virðingarlaus dómari til að gera grein fyrir í hverju mismunurinn lægi. Dómari Sigurður Tómas Magnússon, án virðingar, sagði að það væri algengt að reikningar fyrir matsgjörðir væru sendir í nafni fyrirtækja sem matsmenn störfuðu hjá og væri horft fram hjá því. Dómarinn neitaði að svara spurningu um það hvort umrætt fyrirtæki hefði bestu vitund eins og kveðið er á um í lögum að matsmaður þurfi að hafa.

Það er ítrekað hér að dómarar fara út fyrir ramma laganna með þessu framferði sínu sem umræddur dómari viðurkenndi að væri gert --- og væri horft fram hjá því. Hann meinti: Þetta væri ekki samkvæmt lögum en við skikkjuklæddu dómararnir þurfum ekki að fara að lögum, það erum við sem ráðum.

Dómarinn heimilaði málarekstur án þess að farið væri að gildandi lögum heldur geðþótta ákvörðun hans.

Komst ekkert að í höfði dómarans annað en borga, borga borga. Ætlaði dómarinn að kúga matsbeiðendur til að borga, sem er brot á lögum um dómara og störf þeirra og aðeins til að sýna vald sitt.

Eftir allmarga þingfundi í dómssal þar sem aðal tuggur dómarans voru að matsbeiðandi væri skyldugur til að borga fyrir matsgjörðina áður en hún yrði lögð fram og hann krefðist þess að greiðsla yrði innt af hendi.

Hvergi í lögum um dómara er þess getið að þeir (dómarar) eigi að standa í innheimtustörfum fyrir málsaðila. Þeirra starf felst aðeins í því að úrskurða hvort umrædd aðgerð sé samkvæmt lögum eða ekki. Allt annað yfirklór er starfsvettvangur réttarfarsnauðgara. Manna sem fara ekki að lögum í starfi sínu.

Að lokum eftir margra mánaða þóf og ókurteisi af hálfu dómarans S.T.Magnússonar, sem yrði of langt mál að skrá, var matsgjörðin lögð fram.

Í dómþingi þegar matsgjörðin að lokum sá dagsins ljós varð dómaranum orðfall í þó nokkurn tíma en hélt síðan áfram með fyrri háttsemi sína og ókurteisi. Tilkynnti hann síðan um fyrirtökudag málsins eftir marga mánuði frá umræddum þingfundi.

Í dómssal þegar málið var tekið fyrir hóf lögmaður matsmannsins sinn málflutning af krafti.

Hafði þess verið krafist að matsmaður yrði kallaður fyrir til að svara spurningum varðandi matið. Að lokum var samþykkt að hann yrði sem vitni í málinu.

Strax við fyrstu fimm spurningar sem lagðar voru fyrir matsmanninn, og hann neitaði að svara þeim, varð dómaranum ljóst að matsmaður var kominn í stöðu grunaðs manns en slíkir þurfa ekki að svara spurningum. Dómarinn stöðvaði því frekari yfirheyrslu yfir matsmanninum.

Eftir málflutning lögmannsins var undirrituðum gefinn tími til andsvara. Var undirritaður með sögu málsins skráða á mörgum blöðum af A-4 stærð og hóf lesturinn. Þegar lokið var við 2 blaðsíður (um ¼ partur af því sem skráð var) stöðvað dómarinn málflutninginn og spurði hvort hann gæti ekki fengið að afrita það sem undirritaður væri með skráð.

Dómaranum var svarað að ef það væri skylda samkvæmt lögum að afhenda dómaranum það sem skráð væri yrði það gert, ef ekkert slíkt ákvæði væri í lögum fengi dómarinn ekkert.

Síðan var flutningi haldið áfram. Þegar kom að því að eiginkonan flytti sitt mál og dómaranum varð ljóst að hún myndi lesa aftur það sem undirritaður hafði lesið upp fyrir hann brást hann við á þann hátt (að sýna vald sitt) að það væri óþarfi. Jafnframt gat hann þess að eiginkonan mætti yfirgefa dómsal þótt þingfundi væri ekki lokið. Var þetta þvert á það sem hann hafði krafist á fyrri þingfundum og bókað þar, að eiginkonan yrði að vera viðstödd annars yrði um útivist að ræða. Sýnir þetta valdshroka hinna skikkjuklæddu.

Niðurstaða málsins varð sú að úrskurðað var að umrædd matsgjörð væri á engan hátt samkvæmt matsbeiðni og væri því einskis nýt í dómsmáli. Matsmaðurinn hefði eftir alvarlega áminningu frá dómara (sem skipaði hann til verksins) við afhendingu á fyrri matsgjörð vegna sama efnis hefði hann átt að vanda sig sérstaklega við matsgjörðina en hún væri ekki á neinn hátt nothæf. Matsgjörðin var ekki í neinu samræmi við matsbeiðnina.

Vorum við hjónin sýknuð af öllum kröfum matsmannsins en dómarinn gat þess sérstaklega í dómsorðum að varnaraðilar hafi ekki haft fullnægjandi gögn undir höndum í upphafi málaferla þ.e. matsgjörðina. Með því viðurkenndi dómarinn sína óbilgirni og heimsku að heimila málarekstur að tilefnislausu því það var hverjum meðal manni ljóst að matsgjörðin stæðist ekki skoðun. Virðingarlaus dómari eyddi margra mánaða vinnu aðila (meira en ár) við rekstur máls sem stóðst ekki skoðun og ástæðulaus málarekstur.

Sigurður Tómas Magnússon virðingarlaus dómari lauk sinni málsmeðferð með því að svipta málsaðila málsvarnarlaunum frá þeim sem stefndi að tilefnislausu. Samkvæmt lögum á málsaðili rétt á málsvarnarlaunum frá hendi þess sem fer halloka í málarekstri og ekki hvað síst tilefnislausum málaferlum. Ósvífni dómarans var kórónuð með yfirlýsingu hans eftir að hafa lesið upp dómsorðin, að stefndu gætu ekki áfrýjað dómnum til Hæstaréttar á grundvelli málsvarnarlauna.

Virðingarlaus dómari taldi vænlegra að fara þessa leið vegna þarfar sinnar til að refsa (hefnda) þeim sem stóðu á móti geræðis aðgerðum hans. Honum hafði verið tilkynnt að málinu yrði áfrýjað til Hæstaréttar og síðan til Æðsta-æðsta-dómstóls ef þörf krefði.

Sigurður Tómas Magnússon héraðsdómari við Héraðsdóm Reykjavíkur er því ræningi og mannréttindaþjófur auk þess sekur skóggöngumaður, og hefur stöðu slíkra manna (skóggöngumanna) frá fyrri öldum.

Fleiri greinar um meindýr glæpaverka hins íslenska réttarkerfis (réttleysis) fylgja í kjölfarið. Ummæli Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrum Hæstaréttardómara um réttarkerfið ætti að vekja þegna þessa lands til umhugsunar um mannréttindi og gildi þeirra réttinda. Ráðamenn Morgunblaðsins hafna að birta greinar frá undirrituðum svo farin er þessi leið við birtingu.

Reykjavík 3. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 1. hluti

Fyrir hönd undirritaðs var óskað eftir skipun á matsmanni til að meta kostnað við tiltekið verk. Mál M-51/2001.

Eftir nokkuð þóf var skipaður maður til að meta kostnað við framkvæmdina.

Eftir rúma fjóra mánuði var matsgjörð skilað til lögmanns matsbeiðanda. Af hálfu matsbeiðanda var þess krafist að lögmaðurinn fengi úrskurð dómara um gildi matsgjörðar og þóknun fyrir verkið (vísast þar til ákvæða laga um skyldu dómara í þeim efnum).

Án samráðs við matsbeiðanda opnaði lögmaðurinn ábyrgðarbréfið frá matsmanninum og sá strax að umrædd matsgjörð var ekki á neinn hátt samkvæmt matsbeiðni en var augljósir hugarórar matsmannsins.

Af hálfu matsbeiðanda var þess krafist að lögmaðurinn krefðist þess að skipaður yrði nýr matsmaður til að ljúka umræddri matsgerð með vísan til á kvæða laga um skipan matsmanns. ( lög nr. 91/1991 gr. 61, liður 6).

Krafan lenti hjá öðrum dómara en hafði gefið út umrædda skipun matsmannsins og var engin skýring gefin á þeirri breytingu.

Umræddur dómari Eggert Óskarsson sem hafði fengið málið til úrskurðar og brást við eins og aðrir utanlagadómarar hins íslenska réttleysis.

Þrátt fyrir skýra skriflega kröfu matsbeiðenda um skipun á öðrum matsmanni til að meta kostnaðinn úrskurðaði dómarinn að matsgjörðin væri einskis virði en endurskipaði matsmanninn til að ljúka verkinu.

Þrátt fyrir skýrt ákvæði í lögum nr. 91/1991 gr. 61, liður 6. En þar stendur. „Ef matsmaður deyr, forfallast, reynist óhæfur til starfans eða vanrækir það kveður dómari annan í hans stað að kröfu matsbeiðanda“.

Var þarna um skýlaust brot dómarans á réttindum matsbeiðenda því að í dómsorðum kemur skýrt fram að matsmaður hefði vanrækt að fara eftir matsbeiðninni. Í bréfi frá dómstjóra kemur skýrt fram að umræddu matsmáli hafi lokið við framlagningu á matsgjörð og því hafi verið um nýskipan að ræða en ekki eins og dómarinn skrifar í bréfi til dómstólaráðs að hann hafi skipað matsmanni að ljúka verkinu. Verkinu var lokið við framlagningu á matsgjörð.

Virðingarlaus dómari gat þess einnig í bréfi til dómstólaráðs að aðilar máls hefðu getað áfrýjað úrskurðinum til Hæstaréttar. Með öðrum orðum að virðingalaus dómari hefur leyfi til að kveða upp utanlagaúrskurð (brot á lögum) í skjóli þess að hægt sé að vísa máli (heimsku dómarans) til Hæstaréttar.

Samkvæmt ákvæðum gildandi laga ber dómara að fara eingöngu eftir gildandi lögum í landi við dómsuppkvaðningu. Heimska dómarans hafði fjóra til reiðar.

Því má spyrja: Er hið ímyndaða yfirálag á Hæstarétti vegna málafjölda sem orsakast af utanlagaúrskurðum misvitra dómara sem ekki fara að lögum eða eru í hefndarhug gagnvart málsaðilum (vísast þar til ummæla Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrverandi Hæstaréttardómara um dómstóla)?

Þrátt fyrir ítrekaðar kröfur matsbeiðenda um að áfrýja úrskurði Eggerts Óskarssonar til Hæstaréttar sagði hæstaréttarlögmaðurinn er annaðist málflutninginn að það væri ekki hægt. Fékkst engin skýring á því hvers vegna slíkt væri ekki hægt.

Því er hér með lýst yfir að Eggert Óskarsson er lögbrjótur og mannréttindaþjófur og hefur stöðu skóggöngumanns í íslensku samfélagi. Brot hans varða við ákvæði hegningarlaga.

Kristján S. Guðmundsson Fv. skipstjóri

Rafræn skilríki.

Stjórnvöld eru að knýja í gegn að landsmenn fái sér rafræn skilríki frá einkafyrirtæki. Það sérkennilega við tilurð þessa búnaðar er að þróun hans fór fram á kostnað fjármálaráðuneytis til margra ára. Þegar kom að því að þessi hugbúnaður færi að komast á nothæft stig hætti starfsmaðurinn hjá hinu opinbera að nafninu til og hóf sjálfstæðan rekstur með afkvæmi ráðuneytisins eða sem kostað var af ráðuneytinu.

Verður það að teljast undarlegt að aðili sem er óháður opinberum rekstri sé heimilað að stunda það að gefa landsmönnum kost á skilríki sem hið opinbera á að sjá um.

Ef af þessu siðleysi ef ekki lögbroti verður að einkaaðili annist útgáfu á skilríkjum fyrir landsmenn eins og hin rafrænu skilríki eiga að vera má spyrja hvaða öryggi er í slíkum skilríkjum. Samkvæmt upplýsingu frá tölvusérfræðingum er takmarkað öryggi í svona skilríkjum og hægt að misnota þau.

Hugsanlega verður aðal starfi réttarkerfisins í framtíðinni að skera úr um það hvort gjörðir með rafrænum skilríkjum hafi verið gerðar af viðkomandi persónu, sem skráð var fyrir skilríkjum í upphafi, eða af einhverjum öðrum sem hefur aðgang að þessum búnaði.

Að auki er rétt að geta þess að þetta einkafyrirtæki hefur boðað í smáa letri samnings að tekið verði gjald fyrir notkun skilríkja í framtíðinni. Er þar kominn nýr skattur á landsmenn sem rennur til einkaaðila en ekki til félagslegra aðgerða. Slíkir skattar hafa tilhneigingu til að hækka eftir gróðafýsn eigenda eins og gerðis með sölu símans og bankanna.

Auk framangreindra ábendinga þá er með þessum búnaði hægt að þurrka út tilvist viðkomandi persónu úr opinberu samfélagi og persónan verður ekki til sem aðili að þjóðfélaginu. Þetta er auðvelt og gefur illkvittnum mönnum tækifæri á að gera fólki illmögulegt að lifa eðlilegu lífi því það finnist ekki á skrá samfélagsins.

Þeir sem yrðu fyrir slíkri árás með þessum búnaði fengju ekki aðgang að bönkum, greiðslukortum, opinberri þjónustu s.s. læknishjálp o.fl. og öllu sem því tengist. Viðkomandi væri talinn dauður og ekkert þýddi að koma og flagga andlitinu. Hið opinbera skrifræði hefði aflífað persónuna þótt viðkomandi væri líkamlega lifandi. Með þessari aðferð sparaðist eftirlaun því ekki þarf að greiða þau eftir að viðkomandi er þurrkaður út af hinni opinberu skrá yfir landsmenn.

Verður það að teljast umhugsunarefni að ríkisvaldið skuli knýja á varðandi þessi skilríki með vísan til þess sem komið hefur fram varðandi leiðréttingu á okurlánum, sem bankaræningjarnir leiddu yfir þjóðina 2008, og að þegnarnir fái ekki leiðréttingu á okrinu nema hafa slík skilríki.

Lengi hefur verið talað um að „Sam frændi“ hafi eftirlit með okkur. Með tilkomu þessara skilríkja er kominn einn hlekkurinn í fangabúða festingarnar og eftirlitið af hálfu þess opinbera, íslenskra stjórnvalda, og auðkýfingunum til viðbótar við plastkortin eins og Kretitkort og debitkort. Næsta skref þess opinbera í eftirliti með þegnunum er að skylda alla til að hafa myndavélar í híbýlum sínum svo að eftirlitið verði fullkomið.

Kristján S. Guðmundsson fv. skipstjóri

Ríkisútvarp allra landsmanna.

Þrátt fyrir áður sendar ábendingar um misnotkun ákveðinna starfsmanna RÚV á fjölmiðli sem tilheyrir öllum Íslendingum hefur forstjóranum ekki tekist að hafa hemil á pólitískum hvötum starfsmanna sinna.

Í kastljós þætti mánudaginn 10. nóvember 2014 varð spyrill þessa þáttar sér enn til stór skammar við stjórnun þáttarins. Eins og áður hefur verið bent á er þessi stofnun fyrir landsmenn alla en ekki til að koma einkaskoðunum spyrilsins á framfæri.

Erfitt er að sjá hver tilgangur er með slíkum þáttum þegar menn eru spurðir sömu spurninga aftur og aftur ef spyrlinum líkar ekki svarið vegna sinna pólitísku skoðana og gjammar frammí á meðan gesturinn er að svara því sem hann er spurður að. Flestir landsmenn sem horfa á þennan þátt gera það til þess að fá svör þeirra sem spurðir eru en ekki til að hlusta á geltið í spyrlinum sem leiðir til þess að ekkert skilst af því sem sagt er.

Forsætisráðherra sem sat fyrir svörum þurfti ítrekað að róa spyrilinn, sem gelti eins og rakki sem sigað er á einhvern óvin, til þess að reyna að koma svörum sínum að.

Er kominn tími til þess fyrir þann er stjórnar stofnuninni að huga að því að það eru landsmenn sem greiða kostnaðinn við rekstur þessarar stofnunar og ætlast er til þess að það efni sem sent er út komist til skila með eðlilegum hætti án þess að starfsmennirnir séu eins og geltandi hundar og útiloki með því eðlileg tjáskipti á milli manna. Hundar gelta annað hvort þegar þeir fagna komu manna eða ef þeir þurfa að fæla óvelkomna í burtu.

Ef forsætisráðherra hefði ekki verið eins rólegur og yfirvegaður eins og hann var þegar hann róaði spyrilinn hefði þessi þáttur verið án tilgangs því ekkert skildist af orðum forsætisráðherra á meðan spyrillinn gelti. Er það krafa okkar sem greiðum kostnað stofnunarinnar að starfsmenn hennar fá tilsögn í kurteisi við alla landsmenn, en ekki aðeins þá sem eru á sömu pólitísku skoðun og starfsmennirnir, eða aðrir sem kunna mannasiði verði fengnir til starfans.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Þrjár heimsálfur.

Ríkisútvarpið /Sjónvarp auglýsir þátt í sjónvarpinu á furðulegan hátt. Er þetta þátturinn um Arabíuskagann. Í auglýsingunni er þess getið að Arabíuskaginn sé á mörkum þriggja heimsálfa.

Við skoðun á þessari fullyrðingu er ekki hægt að sjá að starfsmenn RÚV hafi lært mikið í landafræði á sínum skólaárum.

Þar af leiðandi er óskað eftir svari: Hvaða þrjár heimsálfur liggja að Arabíuskaganum?

Einnig óskast upplýst: Hvort gerðar hafi verið breytingar á skiptingu þurrlendis jarðar í heimsálfur og hvort þeim (heimsálfunum) hafi verið fjölgað með nýju skipulagi?

Er með þessari starfsemi Ríkisútvarpsins verið að staðfesta sögufölsun eða staðreyndafölsun sem erlendi viðmælandi í kastljósþætti Sjónvarpsins gat um varðandi sannleika og ósannindi sem fréttamenn bera á borð fyrir landsmenn?

Þetta er ekki eina tilraunin til staðreyndafölsunar sem fram hefur komið í íslenskum fjölmiðlum. Því væri æskilegt að stjórnendur stofnunarinnar gerðu tilraun til að hindra það að saga mannsins og gjörða hans á jörðinni verði skráð samkvæmt staðreyndum en ekki vankunnáttu starfsmanna stofnunarinnar.

Kristján  S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Söluskattur –virðisaukaskattur

Með tilkomu söluskatts/virðisaukaskatts fyrir nokkrum áratugum boðuðu stjórnvöld að tekjuskattur yrði aflagður eða stórlega lækkaður. Á þessum forsemdum var þessi skattur samþykktur á sínum tíma.

Þetta nýja skattaform átti að vera réttlátara því með því þá borguðu þeir sem eyddu mestu meira til ríkisins. Hefur oft verið notað þetta hugtak af pólitíkusum að þeir eigi að borga sem hafa efni á að eyða peningum. Þetta skattaform átti að vera allra meina bót í innheimtu skatta.

Því miður hefur raunin orðið önnur og ekki verið neitt að marka það sem komið hefur (sagt hefur verið) frá forystusauðum samfélagsins. Reynslan er orðin skattaáþján.

Með frumvarpi fjármálaráðherra um að hækka hið  lægra skattþrep (skatt á matvæli) og rök hans fyrir þeirri breytingu er álit manns sem ekki er í takt við raunveruleikann í þjóðfélaginu og yfirlýsing hans í fréttum um að ekki verði fallið frá þessari ákvörðun, sína ávísun á afsögn hans vegna hroka og lítilsvirðingar við þegna þessa lands. Rök hans um mótvægisaðgerðir á öðrum sviðum skattamála er vísbending um að þar séu eiginhagsmunirnir ráðherrans sem ráða.

Sem dæmi um hvað stefna fjármálaráðherra er vanhugsuð má benda á að í landinu eru nálægt 40.000 ellilífeyrisþegar og öryrkjar sem eyða því sem eftir er, þegar greitt hefur verið fyrir húsnæði, rafmagn, hita og skatta, í lífsviðurværi sitt, sem er að stærstum hluta matvæli.

Ef að fjármálaráðherra veit ekki betur þá finnast ekki ellilífeyrisþegar sem fá svokallaðar barnabætur og fæstir þeirra standa í stórframkvæmdum eins og ráðherra ýjar að í sínum ummælum með lækkun virðisaukaskatts á byggingavörur og lúxusvarning sem aðeins efnamenn geta keypt.

Sá hroki sem lýsir sér í orðum ráðherra hefur kallað fram álit manna hvar sem maður kemur að ekki sé að undra þetta viðhorf ráðherrans. Hann sé fæddur með gullskeið í munni og hafi aldrei  þurft að dýfa hendi í kalt vatn til að vinna fyrir sínu lifibrauði. Honum sé því ókunnugt um það ástand sem er í þjóðfélaginu þar sem talsverður fjöldi þegna sem nær ekki endum saman hvað fjármál varðar.

Í þjóðfélaginu er hópur fólks sem neitar sér um læknisaðstoð og lyfjanotkun vegna fjárhagserfiðleika. Ef ráðherra er ekki betur að sér um ástand í þjóðfélaginu en fram kemur í umræddu frumvarpi á hann að hugsa um eigið fyrirtæki og skipta sér ekki af þjóðmálum sem hann virðist ekki bera neitt skynbragð á.

Ríkisstjórn sem er svo veruleikafirrt með vísan til umrædds frumvarps ætti að víkja og leifa einhverjum, sem eru nær raunveruleikanum í þjóðfélaginu, að leysa úr þeim vanda er við blasir.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Lánshæfismat og lánastofnanir.

Eftir svokallað bankahrun þegar milljörðum af sparifé landsmanna var stolið í innanbanka ránum var af hálfu stjórnvalda komið á sérstöku stjórnkerfi er kallast greiðslumat.

Til hvers átti þetta svonefnda greiðslumat að vera?

Í upphafi var sagt að greiðslumatið ætti að vera til þess að kanna áður en lán væri veitt hvort viðkomandi gæti staðið undir þeirri greiðslubyrði er yrði eftir lántökuna með hliðsjón af tekjum viðkomandi.

Hver er reynslan af þessu greiðslumati?

Reynslan af greiðslumatinu er nákvæmlega sú sama og var síðustu 80 til 100 árin í íslensku bankakerfi. M.ö.o. ef viðkomandi væntanlegur lánþegi ekki á vin, ættingja eða annars konar velgjörðarmann innan bankakerfisins fær hann/hún ekki lán.

Eftir viðtöl við all marga aðila sem farið hafa í greiðslumat sem hafa fengið synjun á láni frá bönkum og lánastofnunum hefur komið fram hve rotið þetta kerfi er.

Fólk sem býr í leiguhúsnæði og greiðir 140 þús. upp í 220 þúsund krónur í leigu á mánuði hefur verið synjað um lán þar sem greiðslubyrðin af láni sem óskað var eftir yrði 70-120 þúsund krónur á mánuði.

Þegar lána- eða bankastofnanir eru krafðar um skýringu er í fyrstu neitað um skriflegar skýringar á niðurstöðum útreikninga og þarf að beita hörku til þess að skilað sé skriflegum skýringum svo hægt sé að sjá samhengi í niðurstöðum.

Það skal tekið fram að umrætt greiðslumat er leið stjórnvalda til þess að láta íslendinga greiða upp í það tap sem varð vegna fjármuna er hurfu í bankaránunum. Greiðslumat í banka kostar tæpar 10.000 krónur.  

Þegar bornar eru saman niðurstöður greiðslumats hjá tveimur eða fleiri stofnunum eru forsendur útreikninga ekki á neinn hátt í takt við raunveruleikann. Það eru ekki sömu grunnþættir notaðir hjá tveimur eða fleiri stofnunum við umrædda útreikninga ef eitthvað er að marka þau gögn er fengist hafa. (Ath. Undirritaður fór fram á greiðslumat í þeim tilgangi að sjá svart á hvítu hvað þarna væri um að ræða. Hafði enga þörf fyrir lánsfé).

Sem dæmi um þá heimsku er ræður ríkjum hjá lánastofnunum er það að viðkomandi greiðslumatsþegi er skildaður til að eiga bifreið samkvæmt útreikningum er fengist hafa frá þessum aðilum með tilheyrandi kostnaði upp á hundruð þúsunda á ári (ath. Undirritaður á ekki bifreið). Rekstrarkostnaður heimilis var 70.000 krónum hærri á mánuði en raunkostnaður.

Þrátt fyrir að undirritaður legði til hliðar 140.000 kr. í hverjum mánuði var niðurstaða greiðslumats samkvæmt útreikningum af hálfu starfsmanna viðkomandi stofnunar að eftirstöðvar væru aðeins 89 kr. á mánuði til að endurgreiða lánið.

Annað dæmi kona í góðri stöðu sem greiðir 190.000 kr. í húsaleigu á mánuði var synjað um lán til íbúðarkaupa þar sem greiðslubyrði af láninu yrði nálægt 140.000 krónur á mánuði. Var henni synjað um lánveitingu af þremur lánastofnunum. Konan hafði áhuga á að lækka leigukostnaðinn og greiða sjálfri sér húsaleiguna með því að eignast eigið húsnæði. Þess ber að geta sérstaklega að umrædd lán ef veitt eru verða að vera tryggð með veði í fasteign og verðmæti veðsins verður að vera að minnsta kosti 20% hærra en lánsfjárhæðin.

Á sama tíma og þessi skrípaleikur sem líkja má við fjárplógsstarfsemi af hálfu stjórnvalda og viðkomandi lánastofnana er skipulagslaust veitt lán án nokkurra trygginga til þeirra sem eru í náðinni hjá ráðandi öflum eða trygg vináttubönd og skyldleiki (ættartengsl).

Rétt þykir að benda á það að á sama tíma og umrædd fjárplógsstarfsemi er í gangi af hálfu lánastofnana er farið að krefjast greiðslu fyrir alla þjónustu bankakerfisins nema geymslu fjárins. Farið er að krefjast greiðslu fyrir að taka út fjármuni af bankareikningum og því stutt í að geymslugjaldi fyrir geymslu fjármuna verði komið á.

Ein er sú þjónusta sem farið er að bera á hjá bankastofnun og það er þjónusta sem fellur undir njósnastarfsemi í víðasta skilningi. Starfsmenn hringja í viðkomandi viðskiptaaðila sem á innlánsreikninga og tilkynna um nýja þjónustu bankans. Starfsmennirnir fari yfir reikninga viðkomandi og spyrja hvort það sé eitthvað sem hægt sé að gera fyrir viðkomandi reikningseiganda. Er þarna komið á fullkomið persónu njósnakerfi af hálfu viðkomandi lánastofnunar.

Ef að trygg veð hefðu verið fyrir öllum þeim milljörðum sem hurfu í lánveitingum til  manna sem aldrei ætluðu sér að standa skil með endurgreiðslum á fjármagninu (þ.e. bankaránunum) stæði íslenskt samfélag betur í dag en raun ber vitni. Lánveitingar til framkvæmda sem aldrei stóð til að yrði farið í. Fjármagninu var velt á milli bankareikninga og gervifyrirtækja í mörgum löndum í þeim tilgangi einum að láta það hverfa úr augsýn íslenskra stjórnvalda.

Ummæli eins af stjórnendum lánastofnunar lét hafa það eftir sér í yfirheyrslum að hann hefði aldrei gefið fyrirmæli um að tiltekin lán væru veitt. Með þessu er hann að segja að hann sem slíkur, yfirmaður bankans, hafi aðeins verið nafn í stjórn bankans án þess að starfsmenn hans þyrftu að taka tillit til hans fyrirmæla. Ef þetta er rétt hjá honum hefði hann, ef einhver skynsemi var til hjá honum, átt að segja af sér eða aldrei að taka við starfinu. Yfirmenn framkvæmda, af hvaða toga sem er, eru ábyrgir fyrir gjörðum undirmanna sinna (mistökum eða afglöpum) vegna lélegrar stjórnunar eða lélegs eftirlits af hálfu yfirmannanna.

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri.

Fjölmiðlar og fréttamenn.

Í kastljósþætti að kvöldi miðvikudags 1. Október 2014 var athyglisvert viðtal við erlendan aðila sem hafði unnið að sjónvarpsefni þar sem tekið er á fréttum sem ekki koma fram vegna afstöðu fréttamanna og stjórnenda fréttamiðla í þá veru að fréttir megi ekki styggja stjórnvöld.

M.ö.o. ýjað er að því í viðtalinu að fréttir verða að vera stjórnvöldum þóknanlegar. Mátti skilja það sem svo að ótti eða annarlegir hagsmunir fréttamanna réðu því að fréttir væru ekki alltaf sannar heldur aðeins hálfsannleikur eða ósannindi og þjónaði hagsmunum stjórnvalda.

Frásögn þessa manns er mikill sannleikur um íslenska fréttamenn sem hafa hunsað að flytja fréttir af mannréttindabrotum dómara á Íslandi. Mannréttindabrotum sem framkvæmd eru í skjóli stjórnvalda og vísast þar til skrifa undirritaðs og greina Jóns Steinars Gunnlaugssonar um misnotkun dómara á valdi sínu. Greinar undirritaðs hafa ekki fengist birtar án skýringa af hálfu fjölmiðlafulltrúa.

Dómarar á Íslandi eru margir hverjir úr þeim hluta samfélagsins sem eru ribbaldar og lögbrjótar sem ættu að vera á bak við rimla fangelsis með öðrum kollegum sínum, það er lögbrjótum.

Þrátt fyrir að marg oft hafi verið leitað eftir aðstoð fjölmiðla við að koma stjórnvöldum í skilning um það að lögbrot dómara eru ekki síður alvarleg lögbrot en annarra þegna samfélagsins hefur ekki fengist neinn hljómgrunnur.

Samkvæmt lögum sem eru í gildi á Íslandi er dómurum aðeins heimilt að kveða upp úrskurði sína samkvæmt gildandi lögum í landinu. M.ö.o. að óheimilt (ólöglegt) er að kveða upp dómsúrskurð sem ekki hefur fullkomið gildi samkvæmt íslenskum lögum þar með talið að dómarar mega ekki byggja niðurstöður sínar á fölsuðum gögnum.

Ítrekaðar kröfur hafa verið gerðar til stjórnvalda um að leiðrétt verði lögbrot dómara þar sem notast hefur verið við fölsuð skjöl til að klekkja á öðrum málsaðila með ranglátum dómsúrskurði þá hafa stjórnvöld hunsað slíkar kröfur af ótta við þá smán og niðurlægingu sem íslenskir dómstólar og íslensk stjórnvöld yrðu fyrir.

Hefur verið farið fram á að skipuð verðri nefnd óháðra aðila (óháðum stjórnvöldum) til þess að fara yfir málsgögn, en skrifleg sönnunargögn um fölsun skjala er fyrir hendi í öllum tilvikum, og friðsamleg lausn fundin á milli stjórnvalda og þolendum lögbrotanna sem framkvæmd eru af dómurum.

Þeir aðilar sem þegnarnir eiga að snúa sér til þegar meint lögbrot eru framin, Lögreglan og Ríkissaksóknari, hafa neitað að rannsaka málin og borið við að skýrslur leiddu ekki til refsinga fyrir dómi. Þarna eru þessir aðilar búnir að taka að sér dómsvald sem þeir hafa ekki.

Þess má geta að einn hinna ákærðu í málunum er einn af æðstu mönnum lögreglu auk þess sem ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu er yfirhylmandi á lögbrotum. Þar með eru umræddir aðilar orðnir vanhæfir til þess að koma nálægt umræddum ákærum og engin önnur úrræði fyrir stjórnvöld en að skipa óháða aðila til að fara yfir umræddar kærur.

Það sem vekur mikla undrun er að þrátt fyrir að birtar hafi verið opinberlega ásakanir á  hendur meintum sakborningum um lögbrotin, og þeir nafngreindir, hefur enginn þeirra treyst sér til að höfða mál á grundvelli löggjafar um meiðyrði. Sú afstaða þeirra að reyna að þegja og þar með þagga niður jafn alvarleg mál af hálfu aðila er játning af þeirra hálfu að um lögbrot hafi verið að ræða og þeir þora ekki að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði þar sem þá yrði upplýst um hvers konar starfsemi hið íslenska réttarkerfi er. Má líkja íslensku réttarkerfi við Nazisma, Stalínisma og Maóisma og vísast þar til réttarkerfis sem kennt er við þessar stefnur hverja fyrir sig.

Ef það er stefna stjórnvalda að þegnarnir eigi að taka refsivaldið í sínar hendur þegar upp koma lögbrot sem stjórnvöld (þríhöfða þursinn) treysta sér ekki til að leysa úr vegna aðildar æðstu manna samfélagsins að lögbrotum þá  er illa komið fyrir stjórnvöldum.

Umræddir aðilar eru réttarfarsnauðgarar þar sem réttarkerfinu er nauðgað af lögbrjótum í æðstu stöðum stjórnkerfisins.

Íslenskir fréttamenn hafa stungið hausnum í sandinn eins og sagt er að strúturinn geri þegar hann vill fela sig og vilja ekki gera neitt til að styggja stjórnvöld. Fréttamenn óttast að dómarar hefni sín á þeim með harðari dómum í meiðyrðamálum og þora því ekki að fjalla um mannréttindabrot á Íslandi sem eiga rót sína að rekja í dómskerfinu. Jón Steinar Gunnlaugsson fyrrverandi hæstaréttardómari hefur staðfest með skrifum sínum þá meinsemd sem felst í hefnigirni dómara hins íslenska réttarkerfis. Ennfremur hefur komið fram hjá honum J.S.G. að við úrskurð í málum sé þeim sem gera sér vonir um að komast í stöðu hæstaréttardómara, eins og héraðsdómurum, sé ekki treystandi til að úrskurða í málum án hlutdrægni.

Reykjavík 3. Október 2014

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík.

 

Rasismi - Hvað er það?

Það er kallað rasismi að vera ekki sammála þeim sem hæst hafa og mestar kröfur gera til annarra. Ef þú ert ekki sammála mér ert þú rasisti að mati þeirra sem krefjast af öðrum það sem þeir girnast.

Bæði í ræðu og riti hefur komið fram að margir eru á móti byggingu á MOSKU  á gróðurreitnum sem er á milli Miklubrautar og Suðurlandsbrautar.

Þessi gróðurvin hefur verið mörgum kær því ekki þarf að horfa á næsta húsvegg þegar farið er þarna um. Menn geta skerpt sjónina með því að horfa á eitthvað annað en næstu byggingu. Samkvæmt læknisráði er mönnum ráðlagt að líta upp frá tölvum af og til og helst af öllu að líta í kringum sig á það sem er í 100, 1000 metra fjarlægð eða meira því það skerpi sjónina.

Það að heimila byggingu Mosku á þessum stað er slík glópska að undrun sætir.

Hafa menn velt því fyrir sér að þegar komið er til Reykjavíkur og ekið niður Ártúnsbrekkuna að sjá þá mosku sem eitthvað kennileiti fyrir Reykjavík? Væri nær fyrir borgaryfirvöld að hugleiða hverslags skrímsli slík bygging yrði á þessum stað. Þeir sem hafa séð MOSKUR vita að þessar byggingar eru með stærri byggingum sem sjást og yrði ekki prýði að slíkri byggingu á þessum stað. Það ber einnig að athuga það að slík bygging yrði ekki kostuð af þeim fámenna hópi sem sestur er að á Íslandi og aðhyllist umrædd trúarbrögð. Byggingin yrði kostuð af olíugróða Mið-Austurlanda og yrði ekkert kotbýli.

Það væri vel gert ef einhver greindur maður með tölvuþekkingu kæmi af stað undirskriftasöfnun meðal Reykvíkinga þar sem mótmælt væri byggingu mosku á þessum stað.

Reykvíkingar ættu að vera minnugir þess þegar átti að byggja stórhýsi að norðanverðu við Suðurlandsbraut við Fjölskyldugarðinn. Var sett á stað undirskriftarsöfnun til að mótmæla öllum byggingum á því svæði og vildu menn stækka útivistarsvæðið. Enn sem komið er hefur ekki verið byggt á því svæði.

Væri nær fyrir borgaryfirvöld að finna annan stað  fyrir umrædda byggingu og væri Hólmsheiðin kjörinn staður til þess.

Spyrja má hvort kvaðir munu fylgja slíkri byggingu sem moska er að ekki verði leyft að kalla til bæna með tveggja eða þriggja tíma millibili úr 20-30 metra háum turni eins og tíðkast við moskur.

Spyrja má borgaryfirvöld hvort einhverjar undirborðsgreiðslur séu í boði til að fá þá lóð sem um er rætt og hvort slíkt undirborðsgreiðsluboð komi frá Mið-Austurlöndum.

Íslendingar ættu að hugleiða það að trúarbrögð eru ekkert annað en tilraun mannsins til að skilja það óskiljanlega. Hvort lífið sé hluti af einhverri keðjuverkun (framhaldslíf). Þess vegna er yfirgangur í nafni trúarbragða eins og viðgengist hefur innan ákveðinna trúarbragða ólíðandi.

Fólki er frjálst að kalla mig rasista fyrir þessi skrif. Ég hef ekkert á móti þessum trúarbrögðum svo lengi sem þeir sem þau aðhyllast reyni ekki að troða sinni trú í mig eða aðra Íslendinga og þeir haldi sig innan ramma íslenskra laga.

Afskipti erlendis frá svo sem frá ríkjum múslima í Litlu-Asíu og ríkjum umhverfis það svæði á trúarstefnu Íslendinga á aldrei að líða og er framkoma borgarfulltrúa er nú sitja að völdum þjóðinni til skammar með undirlægjuhætti sem fram hefur komið gagnvart trúmálum á Íslandi.

Íslendingar eiga að huga vel að þessum málum í ljósi reynslu annarra Norðurlandaþjóða auk Bretlands svo og framkomu þessa trúarhóps gagnvart öðrum trúarbrögðum eins og reynslan sýnir í Írak og Sýrlandi svo og öðrum ríkjum þar sem þessi trúarbrögð eru stunduð.

Er þessi trúarhópur sem sest hefur að á Íslandi reiðubúinn til að gefa yfirlýsingu um að þeir muni aldrei misþyrma kynfærum kvenna eins og tíðkast í ríkjum þar sem þessi trúarbrögð eru ríkjandi.

Íslendingar ættu að hugleiða það með hraði hvort nauðsynlegt sé að setja skýr ákvæði í lög landsins þar sem lagt er blátt bann við slíkum misþyrmingum á konum. Einnig ætti að lögfesta skoðun á kynfærum kvenna er aðhyllast þessi trúarbrögð á tveggja ára fresti svo þessar  aðgerðir séu ekki gerðar í skuggahverfum af skottulæknum trúarbragðanna. Skilyrðislaus brottvísun af landinu á að liggja við slíkum misþyrmingum og þá trúarhópnum sem heild. Huga þarf vel að því að þessum heittrúuðu takist ekki að flytja konur, stúlkur eða börn til annarra landa til að framkvæma slíkar misþyrmingar á kvennpersónum.

Er það rasismi að berjast fyrir heiðri kvenna og gegn misþyrmingum á konulíkama?

Það á ekki að breyta lögum eða reglum sem gilda í landinu fyrir aðflutta hópa. Ef þeir aðfluttu vilja vera hér á landi verða þeir að sætta sig við að fara eftir gildandi lögum og reglum í landinu.

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri