Eru þeir afætur íslensks samfélags númer tvö?

Í framhaldi af grein undirritaðs frá sunnudegi komu athyglisverðar upplýsingar fram í fréttum þriðjudaginn 27. jan. 2015.

Í fréttinni var fjallað um möguleika fólks að eignast eigið húsnæði og þá einkanlega ungt fólk eða fólk sem hugðist kaupa sína fyrstu eign.

Það sem vakti athygli voru þær upplýsingar að erfiðleikar fólks fælust í eiginfjár stöðu þess þar sem kaupandinn verður að leggja fram sem eigið fé 15—20% af kaupverði/matsverði fasteignarinnar. Aðalupplýsingarnar í fréttinni var það að ekki væri tekið mark á fjárframlagi foreldra, systkina eða annars skyldfólks til að hjálpa til við húsnæðiskaupin þegar kæmi að greiðslumati. Ef ekki væri um eigið framlag kaupenda fengju aðilar ekki lán hjá lánastofnunum. Þ.e. að viðkomandi þurfti að sanna með skattframtali að hann /hún væri eigandi fjárins.

Er þar komið skýrt fram að einstaklingar eiga ekki að eiga fasteignir heldur skulu þær lagðar undir hin mörgu svokölluðu fjarfestingarfélög sem hafa frá bankahruni keypt upp stóran hluta af fasteignum í Reykjavík í þeim tilgangi að leigja út á okurkjörum og byggt upp hótel á ólíklegustu stöðum.

Spurningin er hvaðan fengu þessir aðilar fjármagn til að greiða fyrir fasteignirnar? Urðu þessir aðilar ekki fyrir skakkaföllum af völdum bankaránanna eða eru þetta aðilar sem fengu eftirgefna marga milljarða af lánsfé er þeir höfðu fengið fyrir bankaránin?

Þurftu þeir ekki að fara í greiðslumat og ganga í gegnum þá niðurlægingu sem það okurkerfi bankanna er. Þessu greiðslumatskerfi var komið á í þeim tilgangi að skaffa tekjur fyrir bankana?

Það má velta því fyrir sér hvort þarna sé á ferðinni ræningjaféð og því hafi verið komið fyrir undir koddum fjármálamannanna á meðan verið var að svæfa almenning með margs konar tilbúnum ósannindum um hið meinta bankahrun. Þetta hafi aðeins verið hreint bankarán til þess að ná völdum í fjármálum þjóðarinnar.

Frásögn Víglundar Þorsteinssonar um hið meinta misferli með sýndaraðgerðum við endurreisn bankanna ætti að vekja landsmenn til umhugsunar hvort átt hafi að þvinga þjóðina inn í gapandi gin Efnahagsbandalagsins eins og var krafa Jóhönnu Sigurðardóttur og taglhnýtinga hennar með mislukkuðum Icesafe-samningum sem hefði gert endanlega út um sjálfstæði Íslendinga og hefði verið endurtekning á árinu 1262.

Þetta er verðugt umhugsunarefni fyrir sanna Íslendinga sem meta sjálfstæði meira virði en bitlinga í Brussel fyrir Jóhönnu og hennar fylgifiska.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru þeir afætur íslensks samfélags?

Eru íslenskir Alþingismenn hreinar afætur í íslensku samfélagi. Þeir hafa gengið langt fram í að tryggja eigin afkomu í samfélaginu. Þetta hafa þeir gert með því að leggja á skatta sem er ekkert annað en hrein eignaupptaka eða þjófnaður.

Einstaklingur sem er fjárráða hefur ekki frjálsan ráðstöfunarrétt yfir eigum sínum nema að nafninu til. Afskipti náhandar hins íslenska samfélags birtist skýrt í hinum fjölmörgu sköttum sem lagðir eru á aðeins til að tryggja velferð hinna mörgu afæta í íslensku samfélagi.

Sem dæmi um framferði hinna mörgu afæta verða hér nefnd nokkur dæmi.

Ef einstaklingur vinnur sér inn 1,5 milljón króna umfram nauðþurftir og á eftir skatta nálægt einni milljón sem hann er talinn hafa ráðstöfunarrétt yfir. Langi þennan einstakling til að láta gott af sér leiða og gefa þessa milljón krónur sem hann á afgangs til styrktar barni, barnabarni eða hverjum öðrum íslenskum þegn þá birtist náhöndin (afætan) og krefst þess að sá er þiggur gjöfina gefi hana upp til skatts og verður að greiða um 400.000 kr. í skatt til að halda uppi velferð hinna mörgu afæta. Gjafþegi á því aðeins eftir um 600.000 kr.

Af 1,5 milljón er þá eftir um 40% fjármagnsins til rástöfunar. Með öðrum orðum að tekjuskatturinn sem ríkið heimtar er um 60%. Ofan á þetta kemur 25% virðisaukaskattur ef peningarnir eru nýttir til annars en nauðþurfta sem gera nálægt 120.000 krónur. Hin raunverulegu verðmæti sem gjafþeginn heldur eftir er um 30% af þeim tekjum sem lagðar eru til grundvallar.

Svo undrast menn það að ásókn sé í það sem kallast svört atvinnustarfsemi og þurfa ekki að greiða uppihald afætanna.

Fleiri afætuskattar eru í gangi og má þar helst nefna 10% erfðafjárskatt sem bitnar aðallega á þeim sem ná að nurla saman einhverjum verðmætum á lífsleiðinni og hafa ekki lögfræðingastóð á launum til að koma fjármunum fyrir í skattaskjólum. Einnig er afætuskatturinn sem kallaður er fjármagnstekjuskattur upp á 20%. Þessi skattur er lögfest eignaupptaka ef ekki þjófnaður til þess fjármagna eyðsluhít afætanna.

Sú skattaáþján sem viðgengst á Íslandi hefur leitt til þess að þeim fjölgar sífellt sem þykir hagstæðast að eiga ekkert og lifa á framlögum hins meinta velferðarkerfis.

Rétt þykir að minnast á söluskatt /virðisaukaskatt. Þegar verið var að ljúga þennan skatt inn á íslenska þegna var af hálfu afætanna á þingi sagt að yrði söluskattur samþykktur kæmi hann í staðin fyrir tekjuskattinn sem yrði afnuminn í áföngum. Velflestir Íslendingar voru ánægðir með það að fé sem aflað yrði nýttist hverjum og einum að eigin ósk. Þeir sem vildu kaupa það sem hugurinn girntist greiddu skattinn hinir gætu safnað undir koddann og sofið vel. Eldra fólk sem man tilurð söluskattsins sem breytt var í virðisaukaskatt nokkrum árum síðar fögnuðu væntanlegu afnámi tekjuskattsins. Reyndin hefur orðið önnur. Bæði tekjuskattur og virðisaukaskatturinn hafa verði hækkaðir í hlutfalli við fjölgun og aukna velferð afætanna í stjórn landsins.

Þegar talað er um að almenningur þurfi að spara meira er aldrei orðað sparnaður við rekstur afætukerfisins. Mætti að skaðlausu fækka þingmönnum um eða yfir 70% og ýta við þeim sem eftir yrðu að það sé ætlast til þess að þeir vinni fyrir kaupinu sínu. Ef horft er á sjónvarp frá þingfundum Alþingis er yfir 80% af því sem þar er sagt slíkt bull að ástæðulaust er að halda áfram þeirri atvinnubótavinnu sem þar fer fram. Bullið í þingmönnum sem sjónvarpað er hefur engan annan tilgang en að reyna að kaupa atkvæði þegnanna með tilefnislausu bulli sem á ekkert skylt við lagasetningu sem á að vera meginhlutverk Alþingis.

Væri nær að hafa um 20-30% af fjölda þingmann á þingi sem gerðu ekkert annað en annast það að samþykkja lög sem væri hægt að fara eftir en ekki það óskiljanlega þrugl sem komið hefur frá þessum 63 þingmönnum á undanförnum árum. Stór hluti af lögum sem samþykkt hafa verið af Alþingi á síðustu áratugum eru svo illa orðuð að hinir löglærðu þegnar samfélagsins túlka lögin hver eftir sínu höfði. Þau eru svo illa samin af ásetningi eða gáleysi svo hægt sé að túlka þau eftir því hvað hentar hinum ýmsu hagsmunaaðilum á hverjum tíma.

Rétt þykir að benda á þá fjölgun dómsmála sem orðið hefur á síðustu áratugum sem má rekja til orðalags laga sem túlka má út og suður auk þess sem ekkert er að marka dómsniðurstöður því þær eru ekki ætlaðar til að auðvelda samskipti þegnanna sem var tilgangurinn með lagasetningu í upphafi. Niðurstöður dómstóla eru að stórum hluta happa og glappa aðferðin eða rússnesk rúlletta því dómur í dag vegna atviks er á allt annan veg á morgun þótt um sambærilegt tilvik sé að ræða.

Tímabært er að skera niður atvinnubótavinnuna sem fram fer á Alþingi og víðar.

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Meindýr glæpaverka 7. hluti. Framhald vegna umræddra mála er kært er út af.

Hvort taka þurfi dómara og berja þá til þess að þeir fari að lögum er í höndum ráðuneytis og Alþingis.

Dómarar eiga ekki að vera ósnertanlegir. Slík framkoma eins og sýnd hefur verið af dómurum leiðir fyrr en seinna til alvarlegra árekstra er kostað geta mannslíf. Er kallað af ráðandi lögbrjótum í stjórnum ríkis - - hryðjuverk.

Það var aldrei meiningin með setningu laga að þegnarnir ættu að segja hvað fælist í lagasetningunni. Lagasetning á að vera það skýrt orðuð að þegnarnir skilji lögin. Ef það slysast við lagasetningu að orðalag megi túlka á tvo vegu er það dómara að skera úr um hvor merkingin það sé sem á að gilda. Einu sinni úrskurður dómara um túlkun á lagagrein gildir svo lengi sem viðkomandi lagagrein er í gildi og hjá öllum öðrum dómurum.

Dómari á ekki að geta úrskurðað um eina túlkun á lagagrein í dag og aðra túlkun á morgun eða ef einhver málsaðili sem dómaranum er illa við fái aðra túlkun en gildandi lög kveða á um. Dómari er ekki til að úrskurða um þekkingu þegnanna á lagaákvæðum heldur til að úrskurða um það hvaða túlkun samkvæmt lögum eigi að leggja í sérhvert atvik sem ágreiningur verður um svo að þegnarnir geti farið eftir lögunum.

Þjófnaður Björgólfs öreiga er sambærilegur við þjófnað Björgólfs ríka og skal meðhöndlast á sama veg.

Það að ekki eru samræmdar dómaframkvæmdir innan dómstóls eða dómstóla um sambærileg úrlausnarefni (deiluefni) sýnir hve alvarlegir agnúar eru á réttarkerfinu.

Þjófnaður Björgólfs fátæka er ekki samkvæmt dómsniðurstöðum samskonar þjófnaður og þjófnaður Björgólfs prests eða forstjóra.

Þjófnaður af bankabókum að fyrirskipun úr ráðuneyti (ráðherra samkvæmt lögregluskýrslu) er ekki meðhöndlað af ákæruvaldinu (Ríkissaksóknara) á sama hátt og þjófnaður soltins utangarðsmanns á blóðmörskepp.

Skemmdarverk Baldvins öreiga er ekki sama og skemmdarverk Baldvins ríka að mati dómara.

Ættar og vinatengsl að ógleymdri óvild og hatri dómara út í málsaðila þróast í dómsúrskurðum eins og skolpræsarottur ef ekki verður spyrnt við fótum og leiðréttir rangir dómar.

Er það umhugsunarefni fyrir stjórnendur þjóðarinnar þegar dómarar eru staðnir að því að breyta skráningu í gerðarbók dóms án þess að þess sé getið sem breytingar.

Með tilkomu tölva til skráninga og hætt var að lát þá sem mættir voru í dómþingi kvitta fyrir að rétt væri bókað er opið fyrir dómara að breyta bókun eins og gert hefur verið.

Ekki skiptir þá máli hversu þýðingarmikil breytingin er í sjálfu málinu. Það er gjörningurinn sem slíkur sem er alvarlegur og er á svipuðu plani og óaðgæsla í framburði vitnis. Hvort sex ára fangelsi yfir dómara fyrir að breyta rangri bókun án þess að það komi fram á skráningarskjali er umhugsunarefni, en lögbrot engu síður en rangur framburður vitnis vegna óaðgæslu í framsetningu.

Það má einnig geta þess að afgreiðsla lögreglunnar er ámælisverð og skýrslur hinna löglærðu er afgreiða gögn frá embættinu er á sama lága plani og annað í réttarkerfinu. Mun ég ekki fara út í skýringar á því nema ástæða verði gefin til þess. Er það verðugt verkefni fyrir þá sem fara yfir þessi gögn að finna út úr þeim rangfærslum er þar koma fram.

Af framanrituð, vegna umræddra mála, er ljóst hvernig dómskerfið hefur brugðist og úrskurðir dómara andstætt gildandi lögum.

Fölsuð gögn notuð til ranglátrar niðurstöðu, mannréttindi ekki virt með niðurstöðum dóma sem eru ekki byggðir á gildandi lögum.

Málsaðilar sviptir eigum sínum á milljónum króna verðmætum með gróflegri misnotkun þess valds sem dómurum eru fengin.

Þeir sem halda því fram að málarekstur fyrir dómi sé og eigi að vera einvígi á milli lögfræðinga andstæðra aðila og dómari eigi að skera úr um það hvor fari með sigur af hólmi eiga að fara sjálfviljugir í geðrannsókn og leita sér lækninga.

Þeir sem halda því fram að dómarar hafi leyfi til þess að brjóta lög og vísa síðan til þess að hægt sé að áfrýja málinu til Hæstaréttar er vísbending um að réttarkerfið er réttleysiskerfi þar sem allsráðandi er það sem kallast “rússnesk rúlletta”.

Til eru þrjú þvottakerfi í dómsmálum eitt kallað Dómstólaráð og annað kallað Nefnd um dómarastörf og þriðja þvottastöðin er kölluð Endurupptökunefnd. Þessar stofnanir eru aðeins til að hvítþvo þær misgjörðir dómara sem kært er út af en ekki til að aðstoða þegnana við að ná fram stjórnarskrár bundnum rétti sínum gegn utan laga afgreiðslu dómara.

Ekki er það svo að allir dómarar falli undir það mat að vera óhæfir til starfa. Við mikil kynni af dómurum í 15 ára samvinnu við dómstóla eru allmargir prýðis menn/konur að störfum. Bæði réttsýnir og glöggir á gildi laga. Ekki verða nöfn þeirra gefin upp til að koma þeim ekki í vanda við að umgangast starfsfélaga sem hafa miður gott orð á sér.

Við eftirgrennslan í dómskerfinu er sagt að farið sé yfir mál áður en þeim sé úthlutað og gengið úr skugga um að það sé þess eðlis að úrskurð dómara þurfi til. Vinsa úr mál sem er tilbúningur kröfuhafa eins og mál E-13455/2002. Ef dómaranefnan hefði ekki verið í hefndarhug hefði þetta mál aldrei fari af stað í kerfinu.

Sú heimska sem viðgengst í dómskerfinu að dómarar hafi leyfi til að láta fara frá sér margs konar vitleysur í uppkvaðningu dóma, til að mismuna fólki, og skýla sér svo á bak við hugleysið og segja “þú gast áfrýjað þessu máli til Hæstaréttar”. Þessi framganga dómara hefur leitt til þess að um fjórðungur þjóðarinnar ber traust til dómara og réttarkerfisins. Nálægt þrír-fjórðu hlutar þjóðarinnar bera ekkert traust til dómara og réttarkerfisins.

Þeir sem bera traust til dómara eru hugsanlega þeir sem hafa notið sér afgreiðslu dómara framhjá gildandi lögum.

Ástæða þess er það sem fram hefur komið í þessum málum.

Til frekari áréttingar um ganga mála í réttarsal undir stjórn dómara ber að geta þess að dómar eru ekki kveðnir upp samkvæmt lagabókstafnum.

Andstætt lagabókstafnum fara dómarar eftir því hver þekking málsaðila er á lagabókstafnum (mistúlkun laganna). Dómarar eru aðeins með sínum úrskurði að segja að þessi eða hinn lögmaðurinn stóð sig betur í málflutningi og hafði betri talanda, og meiri orðaforða en úrskurða ekki um ágreiningsefnið er leiddi til málshöfðunar.

Orð dómara sem hann lét út úr sér í viðtali :: „Þú hefur bara verið með lélegan lögmann“ . --- Þetta segir allt um hvers konar vinnubrögð dómara viðhafa. Afgreiðsla dómarans byggist á málskrúði (fagurgala) málflutningsmanna sem hafa mismunandi talanda.

Það er ekki nóg að segja dómara hvert ágreiningsefnið er. Það þarf að tíunda það kvaða lagagrein hafi verið brotin og ráða yfir miklum orðaforða um lagaruglið sem oft er þannig að lögmenn skilja ekki sjálfir hvað þeir eru að segja.

Eins og fram kemur í úrskurðum dómara í þeim málum er hér eru tekin fyrir er áberandi bókanir dómara á mótmælum lögmanna. Mótmælum í svokölluðum MATTLOCK-STÍL sem kenndur er við vinsælan bandarískan sjónvarpsþátt þar sem uppistaðan í þáttunum var mótmæli lögmanna á skýringum andstæðingsins.

Þetta þýðir að dómari kveður upp sinn úrskurð á grundvelli þekkingar og orðaforða þess eða þeirra er flytja málið og er þá óháð því hvað stendur í lagabálkum sem í gildi eru og varða ágreiningsefni. Ágreiningsefnið er aukaatriði. Það er ekki dæmt í máli á grundvelli þess málefnis sem deilt er um.

Málsmeðferð fyrir dómi er hreinn skrípaleikur. Dómarar skera einungis úr um þekkingu lögmanna og tjáningarmáta án þess að meginmálið skipti máli, það er ágreiningsefnið sem deilt er um.

Slík meðferð í úrskurði máls er ekkert annað en gróf blekking gagnvart þegnum þjóðfélagsins.

Það mætti fækka dómurum um 50% og einnig lögmönnum ef eitthvað væri að marka uppkvaðningu dóma sem kveðnir eru upp.

Dómar eiga að vera til að fyrirbyggja mistúlkun þegnanna á gildi laganna svo að þegnarnir geti farið eftir lögunum án árekstra. Vegna þess skrípaleiks sem fram fer í dómssölum hefur ætlunarverk með setningu laga og skipun á úrskurðarvaldi dómara mistekist.

Skemmdarverk sem unnið er á ekki að vera löglegt þótt vinir eða þeir sem eru nákomnir dómurum framkvæmi verknaðinn. Friðhelgi heimilis á að vera jafnt fyrir alla og ekki sér afgreiðsla fyrir vini dómara eða frændur.

Ef lögin eru ekki túlkuð af dómurum á sama veg fyrir alla þegna þjóðfélagsins eins og skýrt er kveðið á um í stjórnarskrá lýðveldisins er um lögbrot að ræða.

Að einn dómari geti haft sérskoðun á ákvæði laga eins og fram kemur varðandi úrskurð frá 11. janúar 2002 þegar dómstjórinn hefur allt aðra skoðun á sama málefni eins og fram kemur í bréfi hans um að máli M-51/2001 hafi lokið við framlagningu matsgerðar hinn 2. nóv. 2001 er dæmi um sirkussýningu dómskerfisins. En dómarinn endurskipaði matsmanninn þrátt fyrir að hann hafi vanrækt starfið og matsbeiðendur krafist þess að skipaður yrði nýr matsmaður samkvæmt ákvæði einkamálalaga 91/1991.

Slíkt ósamræmi í úrskurði dómara og viðhorfi dómstjóra sýnir að réttarkerfið í landinu er markleysa og í ætt við rússneska rúllettu.

Við ráðningu á lögmanni til að reka mál fyrir dómi biður lögmaðurinn um að skjólstæðingur sinn leggist á bæn og vonist til að ákveðnir dómarar verði ekki settir í málið. Slíkt viðhorf af hálfu lögmanna segir sína sögu um viðhorf til þess réttlætis sem ríkir á Íslandi. M.ö.o. rússneska rúllettan er ríkjandi í störfum dómastóla á Íslandi.

Það að niðurstaða sem menn fá í dómsmáli fari eftir því hvaða dómari fái málið til úrskurðar. Það þýðir að ekkert samræmi er í afgreiðslu mála fyrir dómstólum heldur happa og glappaaðferðin (rússneska rúllettan) hvaða dómaranefna fær málið til úrskurðar.

Meðferð máls M-51/2001 og E-13455/2002 er dæmigert fyrir þá heimsku og ósvífni er viðhöfð er af réttarkerfinu (dómstól/dómurum) gagnvart þegnum þessa lands. Mannréttindabrot við afgreiðslu mála nr. 15/1991 fyrir Hæstarétti, sjóprófi við Héraðsdóm Reykjaness hinn 4. janúar 1993 og mála E-08318/2007 og E-08319/2007 hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, með notkun á fölsuðum gögnum er svo augljós auk mannréttindabrots í máli E-12192/2001, Héraðsdóm Reykjavíkur, þegar ofbeldið er lögleitt af dómara Grétu Baldursdóttur.

Ég geri mér ljóst að sumir koma til með að halda því fram að þetta sé bara röfl í mér vegna tapaðra mála. Tapaðra mála á grundvelli réttarfarsnauðgana.

Þeir sem þannig hugsa eru þeir sem hagnast á ranglætinu í þjóðfélaginu í formi mannorðsmorða og mannréttindaþjófnaðar.

Konurnar sem kvartaða hafa undan áreitni kirkjunnar manna voru mörg ár í sinni baráttu.

Það sem vekur undrun fólks í sambandi við kröfu dómara um að matsgjörð, sem dæmt er eftir komi frá matsmanni sem skipaður er af dómara, er afgreiðsla dómstóls í ofangreindum matsmálum M-51/2001 og E-13455/2002. Matsgjörðir dómkvadds matsmanns eru tvívegis (tvær matsgjörðir) dæmdar einskis virði og síðan hunsar embættið afgreiðslu á nýjum matsbeiðnum til að ljúka málinu.

Ekkert ákvæði finnst í lögum um þessa skyldu eða kröfu dómara aðeins heimildarákvæði. Ef þetta ákvæði í lögum um skyldu til að hafa kostnaðarmat dómkvadds matsmanns er óskað eftir ábendingu um það hvar í lögunum. Ættu dómarar að sjá sóma sinn í að skipa menn til starfans sem eru hæfir til að sinna starfinu og ekki að endurskipa amlóða eins og gert var í téðum málum.

Síðan kemur að því að dæma bætur vegna áætlaðs tjóns þá skiptir engu hvað stendur í matsgjörðinni. Undirritaður hefur sannanir fyrir því að dómarar skáru metið tjón, sem dómkvaddur matsmaður hafði komist að ætlað tjón væri, niður um rúm 50% af matsfjárupphæðinni. Þær sannanir eru í útgefnum dómum Hæstaréttar.

Mat á tjóni til fjár skiptir engu máli því dómarar fara ekkert eftir því. Mat og skipun matsmanna er aðeins skrípaleikur sem er tekinn upp af dómurum til að þykjast vera miklir menn. Mat dómkvadds matsmanns er einskis virði þegar kemur að meðhöndlun dómara á málinu. Þá er það hinn ósnertanlegi (dómarinn) sem ræður.

Þessi barátta er hafin. Hvort hún verður friðsamleg eða á annan hátt er í valdi ráðamanna þjóðarinnar á hverjum tíma. Það kemur að því að sé fólki misboðið eins og kannanir sýna varðandi traust á dómskerfinu þá verður bylting gerð. Hvort það verður búsáhaldabylting eða blóðug bylting ræðst af viðleitni stjórnvalda og Alþingis til að leiðrétta mistök og valdníðslu dómara.

Mistök dómara eiga þeir sjálfir að hafa manndóm í sér til að leiðrétta. Þar sem skortur er á manndómi, og ekki virðast sumir þeirra hafa samvisku eða “BESTU VITUND” eins og ætlast er til að matsmenn og hinn almenni þegn hafi, þá fer illa að lokum.

Ef það er framtíðar réttarfar á Íslandi að dómarar geti að geðþóttaákvörðunum svift þegnana eigum sínum með utanlaga afgreiðslum í dómum eða hunsað að afgreiða mál eins og matsmál árum saman leiðir það til þess að mál verða afgreidd með fyrri alda tækni að vega mann og annan.

Það að Héraðsdómur Reykjavíkur hafi ekki afgreitt matsmálin M-121/2003 og M-140/204 eins og matsbeiðnirnar hljóða upp á, að dómari úrskurði um gildi matsgerðar og þóknun fyrir matsgjörð samkvæmt ákvæði laga nr. 91/1991, sýnir hver niðurlæging dómstólsins er. Allar bréfaskriftir við embættið sýna hvers konar hringlandi á sér stað innan embættisins.

Hvort ástæða verði gefin af stjórnvöldum til vígaferla vegna aðgerðarleysis kemur í ljós. Verði ekki fundin friðsamleg lausn á þessum málum með leiðréttingum og bótum fyrir fjárhagstjón er aðilar hafa orðið fyrir er ekkert annað eftir en að vega mann og annan að hætti fornmanna. Sjálfdæmi dómara í eigin lögbrotum kemur aldrei til greina.

Eftir kynni af dómurum (hinum ósnertanlegu) og dómstólum og störfum þar í 50 ár þá verð ég ekkert undrandi þótt fréttir berist einn dag um að dómari hafi verið aflífaður vegna ólöglegs athæfis í starfi.

Hinir ósnertanlegu eru snertanlegir.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri.

Verðtryggð lán og endurreikningur á skuld.

Íslenskir skuldarar verðtryggðra lána frá því fyrir bankaránin er framin voru, fyrir október 2008, hafa flestir fengið upplýsingar um það hvað þeim er boðið upp á að kröfurnar verði lækkaðar með hliðsjón af yfirlýsingu Framsóknarmanna fyrir síðustu kosningar.

Eftir að niðurstöður lágu fyrir frá þeim aðilum er fengið var það verkefni að endurmeta verðhækkun umræddra lána er rekja megi beint til umrædds bankahruns hefur skuldendum verið boðið upp á að samþykkja umrædda útreikninga á grundvelli niðurstaðna er hverjum skuldanda hefur verið sendur í tölvupósti. Sett er skilyrði að samþykkt verði með svokölluðum rafrænum skilríkjum.

Þeir sem ég hef rætt við hafa fengið upplýsingar um það hvað það er há upphæð er viðkomandi stendur til boða að skuldin verði lækkuð ef viðkomandi samþykki það sem stendur til boða.

Þar sem engar upplýsingar fylgja með hvaða forsendur eru lagðar til grundvallar niðurstöðu nefndarinnar eða þeirra sem vinna að útreikningum á lækkun þá veit viðkomandi skuldari ekkert um hvað hann er að samþykkja nema upphæðina sem birt er.

Hafa flestir skuldarar verið ánægðir með að fá lækkun skuldarinnar án þess að geta gert sér neina grein fyrir því hvort umrædd lækkun sé í samræmi við lækkun annarra að teknu tilliti til skuldarfjárhæðarinnar við hrunið.

Með ö.o. að ekki er hægt fyrir skuldendur að gera sér neina grein fyrir því hvort sanngirni hafi ráðið niðurstöðunni eða happa og glappa aðferð „rússneskrar rúllettu“ hafi ráðið ferðinni.

Staðreyndin er sú að ekkert samræmi er í afgreiðslu málanna með vísan til þess að skuld eins í október 2008 er ekki sambærileg við skuld annars manns í október 2008. Er um að ræða geðþótta ákvarðanir og hanteringar þeirra sem unnið hafa að svokölluðum leiðréttingum á lánunum án nokkurs samræmis á skuldastöðu einstaklinganna. Er lítið eða ekkert samræmi á milli fjárhæðar á lækkun skulda með vísan til skuldastöðu einstaklinganna. Ef tveir eða fleiri aðilar skulduðu svipaða fjárhæð við hrunið er ekkert samræmi í lækkun skuldafjárhæðar á milli aðila með hliðsjón af skuldarfjárhæð 2008.

Sú sérkennilega krafa stjórnenda á endurreikningi verðtryggðra lána er að viðkomandi skuldari samþykki lækkunina. Er sú krafa einungis gerð til að koma í veg fyrir að viðkomandi geti seinna meir höfðað mál á hendur ríkinu vegna mismununar á leiðréttingu á öðrum sambærilegum lánum og sambærilegum fjárhæðum.

Með vísan til ofanritaðs ætti hver einasti skuldari að krefjast þess að fá afrit af öllum útreikningum og forsendum sem notaðir voru við afgreiðslu umræddrar lækkunar til að geta gert sér grein fyrir því að ekki hafi verið um geðþótta ákvörðun að ræða við útreikning lækkunarinnar.

Ef heiðarleiki hefði ráðið förinni við endurreikning lána hefði verið nægjanlegt að upplýsa um fjárhæð lækkunarinnar án þess að krefjast samþykkis hvers og eins lántakanda.

Samhliða þessum aðgerðum til lækkunar á verðtryggðum lánum vegna bankahrunsins hefur verið beitt kúgunaraðferð af hálfu ríkisins með kröfu um að allir þeir sem samþykkja umræddar lækkanir noti það sem kallað er rafræn skilríki. Það er ekki svo að ríkisvaldið veiti umrædd rafræn skilríki heldur er einstaklingi fært á gulldiski til framtíðar að hafa stjórn á landslýð með útgáfu umræddra rafrænna skilríkja.

Í skilmálum að umræddum rafrænum skilríkjum er þess getið að útgefendur umræddra skilríkja áskilja sér rétt til að krefjast gjalds í framtíðinni fyrir hverja notkun á umræddum skilríkjum. Auk þess má geta þess að umrædd rafræn skilríki virka ekki alltaf og eru bara nafnið eitt.

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Málfrelsi -- tjáningarfrelsi.

Í fjölmiðlum er uppfullt af yfirlýsingum um að verja tjáningarfrelsi vegna þess óhugnanlega atburðar er varð í París fyrir skemmstu.

Uppvöðslusemi hinna vandlátu sem telja sig berjast fyrir tjáningarfrelsi er brosleg í ljósi þess að þetta sama fólk vill ekki tjáningarfrelsi um annað en það sem fellur að þeirra skoðunum.

Umræða eða umfjöllun um málefni, sem eru utan við áhugasvið þessa fólks, er hindrað eftir því sem tök eru á af hálfu þessara vandlætingarsinna.

Íslendingar eru gjarnir á að tjá sig um mannréttindabrot í öðrum ríkjum og lýsa vanþóknun sinni á öllum gjörðum þarlendra aðila ef þeir telja sér misboðið. Þetta fólk og þar með stjórnendur fjölmiðla, sem ráða því hvað birt er, eru slíkir hræsnarar að vandfundin er meir hræsni.

Á sama tíma og þessir aðilar hindra skoðanir annarra á hvað séu mannréttindi þótt ótvíræð lagaákvæði fjölþjóðalaga og samþykkta séu fyrir hendi er lýsandi dæmi um þann óheiðarleika sem á sér stað varðandi tjáningarfrelsi í íslenskum fjölmiðlum.

Stjórnendur íslenskra fjölmiðla hafa hindrað (neitað að birta) fréttir af mannréttindabrotum sem framin eru af íslenskum stjórnvöldum (dómstólum) vegna undirlægjuháttar stjórnenda fjölmiðla eða af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu þessara aðila sem stjórna (dómara).

Undirritaður hefur til margra ára reynt að koma á framfæri í fjölmiðlum upplýsingum um mannréttindabrot af hálfu hins íslenska dómskerfis en af hálfu fjölmiðla hefur verið reynt að hindra slíkt (þagga niður) með ritskoðunum.

Svo virðist vera sem ekki séu allir jafn réttháir til að tjá sig því eftir margra ára tilraunir undirritaðs við ritskoðun fjölmiðla virðist viðurkenning Jóns Steinars Gunnlaugssonar hrl. fyrrverandi Hæstaréttardómara á neikvæðu framferði af hálfu dómara, þar sem mannréttindi hafa verið brotin á íslensku þegnum, hafi rofað til hjá stjórnendum fjölmiðla. Verður fróðlegt að fylgjast með hvort stjórnvöld (þríhöfða þursinn) vinni að því að mannréttindi séu í heiðri höfð á Íslandi en ekki hinn fasistíski valdhroki sem einkennt hefur íslenskt réttarfar og þar með störf dómara sem telja sig vera guði (ósnertanlega) í íslensku samfélagi.

Framferði dómara hefur einkennst af stjórnlausri valdníðslu og mannréttindabrotum þar sem ekki hefur verið farið eftir gildandi lögum við dómsuppkvaðningar heldur geðþótta dómara og broti á gildandi lögum um störf dómara. Þegar fjallað er um mannréttindabrot erlendis í fjölmiðlum ættu stjórnendur þeirra að líta sér nær og leyfa umfjöllun um mannréttindabrot á Íslandi sem eru miklu fleiri en fólk gerir sér grein fyrir þar sem það hefur ekki sjálft orðið fyrir hefndaraðgerðum af hálfu dómara sem svífast einskis.

Vegna þöggunar af hálfu íslenskra fjölmiðla á mannréttindabrotum á Íslandi telja sumir að Ísland sé réttarríki. Hið sanna er að Ísland er fasistaríki þar sem ákveðinn hluti þjóðarinnar (dómarar) þarf ekki að hlíta íslenskum lögum og þurfa ekki að standa reikningsskil á lögbrotum sínum eins og þorri landsmanna þarf.

Kristján S.Guðmundsson

fv. skipstjóri

Hvað er öryggi?

Þessi spurning virðist vefjast fyrir mörgum og einkum þeim sem telja að allt öryggi felist í neyðarbúnaði.

Sem dæmi um neyðarbúnaðs blindu er atvik er varð við ökupróf fyrir ekki alllöngu síðan. Nemandinn var með prófdómara í akstri og var ekið um götur Reykjavíkur og ýmsar þrautir lagðar fyrir nemandann. Gætt var að því að bílbelti væri spennt þótt beltin hafi orðið mörgum að bana við bifreiðaslys.

Þegar nokkuð var liðið á próftímann fann prófdómarinn að því við nemandann að hann væri of varkár og gaf í skyn að nemandinn ætti að sýna meiri áræðni í akstri.

Ef þetta eru vinnubrögð prófdómara í ökuleikni er engin undrun þótt tíðni tjóna í akstri hjá ungum ökumönnum sé eins há og raun ber vitni. Það hefur löngum verið vitað að slys hvort sem það er í akstri bifreiðar eða við ýmsa vinnu hefur verið af völdum óagaðra vinnubragða og fífldirfsku.

Af framansögðu ætti að byrja á að skóla þá sem settir eru í að dæma um áræðni ungra ökumanna og kenna þeim (ökukennurum/prófdómurum) öguð vinnubrögð. Það hefur verið vitað í langan tíma og áður en bifreiðar komu til sögunnar að aðgát og öguð vinnubrögð á öllum sviðum hefur gefið bestan árangur hvað varðar að komast hjá tjóni á mönnum og munum.

FLEST SLYS ER HÆGT AÐ VARAST

SLYS VERÐUR EKKI FYRIR TILVILJANIR

ÞAÐ ORSAKAST AF HÆTTULEGUM AÐSTÆÐUM

OG /EÐA

HÆTTULEGUM AÐGERÐUM.

Gleðilegt nýtt ár.

 

 

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 8. hluti.

Þar sem í fyrri greinum er getið um mislukkaða dómgreind í matsmanni skipuðum að Héraðsdómi Reykjavíkur er leiddi til langra málaferla varð af hálfu dómara Héraðsdóms Reykjavíkur að ná fram hefndum.

Geta má þess sérstaklega að dómarar sem nafngreindir hafa verið skömmuðust sín eða reyndu að fela sín ólöglegu verk með rangfærslum. Má þar benda á að skjal sem lagt var fram í þinghaldi var ekki áritað né merkt sem dómsskjal vegna þess að dómararnir skömmuðust sín fyrir mislukkað skjal. Um er að ræða matsgerð númer tvö sem lögð var fram samkvæmt frásögn dómara Eggert Óskarsson 27 maí 2002 og aftur í málaferli í maí mánuði 2003 , dómari Sigurður T.Magnússon. Báðir dómararnir (sjá fyrri greinar) skammast sín fyrir að hafa verið rassskelltir vegna vísvitandi lögbrota þeirra og hafa reynt að hylma yfir með því að fela það að skjalið hafi verið lagt fram. Skjal frá matsmanni sem lagt var fram í þinghaldi sem grundvöllur að fjárkröfu. Skjal sem dæmt var einskis virði.

Eftir hinar mislukkuð matsgerðir var aftur farið fram á að skipaður yrði matsmaður til að annast mat á tilteknum aðgerðum er áður hafði verið óskað eftir mati á og mislukkaðist í höndum dómara Héraðsdóms Reykjavíkur. Skipaður var matsmaður samkvæmt skrá embættisins nr. M-121/2003 en auk þess var send ný beiðni nokru síðar um skipan matsmanns vegna áframhaldandi skemmda af hálfu skemmdavargsins dagsett 27. ágúst 2004 og fékk nr. M-140/2004.

Í matsbeiðnum var þess krafist í ljósi fyrri tilrauna Héraðsdóms við skipun mislukkaðs matsmanns að af hálfu dómsins yrði metið gildi matsgjörðanna og þóknun fyrir matsgjörðirnar.

Af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur hefur þessu ekki verið sinnt í ljósi þeirrar smánar er embættið varð fyrir vegna tveggja tilrauna við skipun á matsmanni og ásetningur ráðamanna hjá Héraðsdómi Reykjavíkur að svæfa málið og svæfa frekari aðgerðir. M.ö.o. að eyðileggja frekari málarekstur fyrir matsbeiðendum. Þetta lýsir þeirri glæpastarfsemi sem fram fer í skjóli embættisins þar sem ekkert vald er sem er fáanlegt til að taka á lögbrotum dómara.

Frá því 2003 og 2004 hafa legið fyrir óafgreiddar tvær matsbeiðnir hjá embættinu , Héraðsdómi Reykjavíkur, eða málin M-121/2003 og M-140/2004 og sýnir það hvers virði mannréttindi eru á Íslandi. Hefnigjarnir óþokkar (dómarar) ráða þar ríkjum og fremja lögbrot í skjóli embættisins. Má líkja þessu framferði þeirra við framferði stjórna Gaddafís í Líbíu og Saddams Hussein í Írak að undanskildum manndrápum þeirra kumpána.

Af hálfu lögmanns skemmdarvargsins var kvartað undan því að matsbeiðnirnar væru svo þröngt orðaðar að þær væru ósveigjanlegar.

Má þar vísa til fyrstu matsgerðar sem var sniðin fyrir lögmanninn E.U. en sú matsgjörð var hugarórar matsmannsins og í engu samræmi við matsbeiðni enda var hún dæmd sem slík eða einskis virði.

Mannréttindi þegnanna eru virt að vettugi ef það þjónar hefndarþörf þeirra sem klæðast bláum og svörtum skikkjum í vinnunni (þ.e. dómara).

Með vísan til þess sem hér er ritað kemur fram innra eðli margra íslenskra dómara að það er hefndarþorstinn sem ræður gjörðum þeirra en ekki lagabókstafurinn.

Þrátt fyrir ítrekaðar bréfaskriftir og símtöl við þá er ráða ríkjum í hinni auðvirðulegu stofnun hefur ekki enn þá 10 árum seinna fengist niðurstaða í þeim málum, er hér er getið um, af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur.

Þær greinar er fengið hafa fyrirsögnina Meindýr glæpaverka er aðeins hluti af málum þar sem mannréttindi hafa verið brotin af hálfu réttarþjóna (dómara) hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarfar. Verður látið reyna á það hvort eintómar mannleysur eru starfandi innan hins íslenska dómskerfis og hvort einhver viðbrögð verði til úrbóta í réttarkerfinu eða hvort grípa þurfi til enn harkalegri aðgerða til þess að stjórnendur sjái að sér.

Spurt er:

Til hvers eru lög ef dómarar þurfa ekki að far eftir þeim?

Eru lögbrot dómara æðri lögbrot en lögbrot hins almenna borgara?

Er dómurum heimilt að mismuna þegnum landsins með vísan til lögbrota þeirra?

Reykjavík 17. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 5. og 6. hluti.

Fyrirsögn þessi er tekin úr þekktri óperu (rússneskri) er fjallar um misbeitingu valds af hálfu ráðandi afla í þjóðfélaginu.

Fyrirsögnin á vel við lögbrot framin af íslenskum dómurum í réttarsölum og ber þar hæst Ásgeir Magnússon sagður Héraðsdómari í Reykjavík sem framdi sín lögbrot af tómum hefndarþorsta þar sem hann var afsagður sem dómari vegna tengsla við aðra lögbrjóta innan hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarkerfi.

Þess ber að geta sérstaklega að um er að ræða tvö sjálfstæð mál, með hvort sitt númer í málaskrá dómsins, er varða sama grundvöll að málarekstri auðvaldsklíku landsins. Um var að ræða misnotkun á fjármunum í vörslu banka.

Það að fara ekki að lögum, og falsa gerðarbók dómsins eins og téður Ásgeir Magnússon gerði og boða ekki til þinghalds eins og ráð er fyrir gert í lögum, setur hann á bekk með sekum skógarmönnum fortíðarinnar. Skóggöngumenn fortíðarinnar voru réttdræpir hvar sem til þeirra náðist. Voru menn dæmdir til skóggöngu fyrir minni sakir en umræddur Ásgeir Magnússon hefur gert í sínu starfi réttarfarsnauðgana. Réttarfarsnauðgun er misbeiting á valdi dómara í skjóli hinna ósnertanlegu að kveða upp dóm utan við lög landsins. M.ö.o. að misnota aðstöðu sína til að hygla öðrum eða í eiginhagsmunaskyni og fara ekki að gildandi lögum í landinu.

Meindýr glæpaverka og réttarfarsafglapa sem kallast réttarfarsnauðgun með utanlaga dómum sínum setur umræddan Ásgeir Magnússon á stall með SS böðlum Nasistaríkis Þjóðverja og NKVD böðla kommonista Sovétríkjanna.

Það læðist að manni sá grunur að hugsanlega hafi spilað inn í hans gjörðir persónulegir hagsmunir þar sem mótaðilar í umræddum málaferlum voru banki og stjórnendur banka og ekki hafi mátt koma fram við réttarhöldin þær upplýsingar sem voru fyrir hendi um fjármálamisferli innan bankans.

Kom það í ljós nokkrum mánuðum eftir uppkvaðningu utanlagadóma Ásgeirs Magnússonar að fjármálamisferli þeirra sem voru aðilar að málunum var af slíkri stærðargráðu að annað eins hafði ekki sést á Íslandi og voru langtum alvarlegri en fram kom í umræddri blaðagrein. Var af mörgum talað um, og kom fram í fjölmiðlum, að um bankarán af hálfu stjórnenda bankans hafi verið að ræða.

Þær upplýsingar sem voru fyrirliggjandi, en máttu ekki koma fram vegna ofríkis Ásgeirs Magnússonar sagðan Héraðsdómara, hefðu hugsanlega leitt til aðgerða fyrr og möguleiki að einhverju hefði verið hægt að bjarga af stuldi frá lífeyrissjóðnum, sem umrædd málaferli tengdust, í vörslu bankans upp á 40% af rástöfunarfé sjóðsins.

Það að persónulegt lán stjórnarformanns bankans frá lífeyrissjóðnum án nokkurra trygginga sýnir þá spillingu sem átti sér stað í réttarsölum hins íslenska réttleysis. Að upplýsingar um misferli af hálfu valdamanna eru bannaðar. Slíkt átti sér stað á öldum áður þegar líflát eða fangelsi var hlutskipti þeirra sem gagnrýndu valdastéttina.

Þar sem ekki hefur fengist friðsamleg lausn af hálfu ráðandi afla í landinu (stjórnvalda) á þeim utanlagadómum (réttarfarsnauðgunum) sem kveðnir hafa verið upp í réttarsölum hins íslenska réttleysis, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, er nauðsynlegt að grípa til harðari aðgerða og þar á meðal þess sem birt er hér.

Ef meindýr glæpaverka sem nafngreint er í grein þessari þorir ekki að leita síns réttleysis, með aðstoð samstarfsaðila innan dómskerfisins, er þar vísbending um þá réttarfarsnauðgun sem á sér stað í hinu íslenska réttarkerfi og framið af téðum dómara.

Fleiri greinar um meindýr glæpaverka hins íslenska réttarkerfis fylgja í kjölfarið. Ummæli Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrum Hæstaréttardómara um réttarkerfið ætti að vekja þegna þessa lands til ummhugsunar um mannréttindi og gildi þeirra réttinda. Ráðamenn Morgunblaðsins hafna að birta greinar frá undirrituðum svo farin er þessi leið við birtingu.

Reykjavík 11.desember 2014

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Árskógum 6

109 Reykjavík

Hálfvitar stjórnað af fávitum.

Fyrirsögn þessarar greinar eru ummæli yfirboðara míns um miðja síðustu öld varðandi aðgerðir stjórnvalda gagnvart öryggi við siglingar við Íslands strendur. Á þeim árum var áberandi að sýndarmennska réði í flestu er leit að öryggi við siglingar af hálfu íslenskra stjórnvalda.

Þessi ummæli má yfirfæra upp á stjórnmálamenn og stjórnendur á Íslandi síðustu áratugi.

Eftir stjórnleysi ef ekki var um skipulögð lögbrot að ræða varðandi sjóðþurrð í íslensku fjármálalífi, með bankaránunum í byrjun aldarinnar, var viðhöfð sýndarmennska af hálfu stjórnvalda við svokallaða endurreisn.

Stjórnendur hafa skipulega reynt að blekkja þegna þessa lands með margs konar aðgerðum sem ekki hafa verið annað en sýndarmennska í anda fyrirsagnar að þessari grein.

Eftir bankaránin er hinum almenna borgar kennt um sukkið og svínaríið sem átti sér stað og nú skal hann borga fyrir mistök vanvitanna.

Eitt af því er gert hefur verið til að bæta það tjón bankakerfisins af völdum bankarána er hið svokallaða greiðslumat með öllum þeim kostnaði og sýndarmennsku. Hinn almenni borgari þarf samkvæmt greiðslumati að leggja fram tryggingu sem er umtalsvert verðmeiri en það lán sem farið er fram á en á sama tíma þurfa amlóðar (taldir fjármagnseigendur) íslensks samfélags ekki að leggja fram neinar tryggingar.

Er ekki þar með sögð öll sagan af skrípaleik íslensks fjármálalífs. Ef hinn almenni þegn sem hefur fengið lán með veði í fasteign óskar eftir að flytja umrætt lán yfir á aðra fasteign þarf hann að fara í greiðslumat. Skiptir þá ekki máli þótt nýja veðið sé 50-100% verðmeira að mati fasteignamats ríkisins og viðkomandi staðið skil á greiðslum afborgana í áratugi. Er þarna um slíka heimsku og sýndarmennsku að ræða í ljósi fyrirsagnarinnar að þessari grein.

Vegna atvinnuleysis á Íslandi sáu stjórnmálamenn og aðrir stjórnendur landsins að þarna var leið til að velta atvinnuleysinu yfir á almenning með þessari atvinnubótavinnu hjá lánastofnunum.

Til þess að kóróna vanvitastjórnunina í íslensku samfélagi datt þeim í hug að dreifa hugsunum landsmanna frá siðleysinu sem hafði ríkt í sukki og svalli stjórnenda og hófu herferð til að knýja landsmenn til að fá sér margs konar aðgangslykla sem nýttir eru í tölvuheiminum. Um er að ræða ÍSLYKIL, VEFLYKIL, RAFRÆNSKILRÍKI, AUÐKENNISLYKIL, PIN-númer og fleiri slíka. Allt gert til að skapa atvinnubótavinnu. Launaða vinnu sem greidd er af þolendum bankaránanna, hinum almenna borgara en ekki bankaræningjunum.

Allt er þetta gert til að auðvelda stjórnendum þjóðfélagsins að geta svipt þegnana tilverurétti sínum með því að þurrka þá út úr tölvukerfinu á vegum hins opinbera. Þegnarnir yrðu lifandi lík án skilríkja og réttlausir. Allt er þetta gert til að breiða yfir sukkið og svínaríið sem stjórnendur þessa lands leiddu yfir þjóðina með þeim hætti sem fyrirsögnin gefur til kynna.

Íslandi hefur verið stjórnað af hálfvitum sem aftur var stjórnað af fávitum.

Reykjavík 10. desember 2014

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 4. hluti.

Hönd laga og réttar verður ei umflúin þeim feigðarfjanda sem hrjáir íslenskt réttarfar nema tekið verði á móti og utanlagadómar sem viðgengist hafa hjá íslenskum dómstólum verði leiðréttir.

Eitt mál er það sem Hæstiréttur Íslands gat með yfirhylmingu sinni bjargað einum af afkvæmum valdaklíkunnar í landinu frá hneisu með utanlaga dómi. Á meðan skjalafalsari úr æðri stétt landsins þarf ekki að svara til saka er hægt að dæma vitni sem kemur fyrir dóm í sex ára fangelsi fyrir að bera rangt fyrir dómi af gáleysi.

Krafa var lögð fyrir Hæstarétt um að ólögleg skattaálagning og ólögleg innheimta og fjárnám af hálfu Tollstjóraembættisins yrði dæmd ólögleg.

Um var að ræða álagningu skatts án lagaheimildar og innheimtuaðgerðir með fölsuðum gögnum sem lögð voru fyrir fógetann í Reykjavík af hálfu þess sem annaðist innheimtu fyrir tollstjóraembættið (núverandi næst æðsti maður lögreglunnar).

Þegar málið kom fyrir Hæstarétt var af hálfu réttarins neitað um að taka málið fyrir án þess að skýringar væru gefnar af hálfu Hæstaréttar. Eftir allnokkuð þóf við réttinn var fallist á að málið yrði tekið fyrir.

Fékkst málið ekki tekið fyrir fyrr en af hálfu Hæstaréttar var uppgötvaður möguleiki á utanlagaafgreiðslu í málinu sem ekki myndi valda skjalafalsaranum neinum vandkvæðum að mati dómara Hæstaréttar.

Lausnin fólst í því að ganga fram hjá ólöglegri álagningu skatts og fölsun á framlögðum gögnum við fjárnámið.

Lausnarorðið var að úrskurða í málinu, að vegna opinbers samfaraleyfis Jóns H.B. Snorrasonar var hann vanhæfur til að annast innheimtu fyrir tengdaföður sinn Tollstjórann í Reykjavík.

SPURT ER: Hvað kom þolendum ólöglegs fjárnáms við hvort innheimtustjórinn svæfi hjá dóttir tollstjórans? Þarna var um að ræða stjórnsýsluvandræði sem þolendur fjárnáms stjórnuðu ekki.

Hvergi kemur fram í dómsúrskurði Hæstaréttar það sem var megin krafa þolenda ólöglegs fjárnáms, að álagning skatts hefði verið ólögleg og að framlögð skjöl hafi verið fölsuð. Staðreyndin er sú að skjal sem lagt var fyrir fógeta var falsað og kom það fram við málareksturinn.

Hin auðvirðulega framkoma dómaranna (Péturs Hafstein, Guðrúnar Erlendsdóttur og Guðmundar Jónssonar með utanlaga dómi sínum) þá var álagning skatts án lagastoðar og fjárnámið ekki ólöglegt athæfi, aðeins var ólögleg aðkoma Jóns H. B. Snorrasonar vegna opinbers samfaraleyfis. Er þarna um utanlaga dóm að ræða í anda réttarfarsnauðgunar sem viðgengst á Íslandi. Var opin leið fyrir Tollstjóraembættið að setja annan í starf innheimtustjóra og halda áfram með málið að innheimta ólöglegan skatt.

Hin svívirðilega framkoma þeirra er stjórna í landinu að láta ekki leiðrétta eins augljós rangindi (utanlagadóma) og átt hafa sér stað í dómsmálum á Íslandi er ekkert annað en valdníðsla af hálfu stjórnvalda og yfirhylming á lögbrotum.

Fremstir í flokki yfirhylmingar eru Innanríkisráðuneytið, Ríkissaksóknari, Lögreglan (lögreglustjórinn) og þeir þingmenn löggjafarsamkomunnar á Íslandi sem rætt hefur verið við á undanförnum árum og farið fram á aðstoð við leiðréttingu á málum.

Framkoma umræddra þriggja dómara setur þá á bekk með skóggöngumönnum fyrri alda og eiga enga betri meðferð en slíkir á fyrri öldum.

Mannréttindi eru engin á Íslandi með slíka réttarfarsnauðgara, sem starfandi dómara, og hér eru nafngreindir. Þ.e. réttarfarsnauðgun er að fara ekki að gildandi lögum við uppkvaðningu dóma. Að mismuna lögbrjótum eins og hér er gert, að taka ekki á ólöglegum aðgerðum af hálfu hins opinbera, er brot á lögum um dómara þar sem þeir skulu aðeins kveða upp úrskurði samkvæmt gildandi lögum í landinu og óheimilt er að mismuna þegnunum.

Á það skal bent sérstaklega að ofangreindar ásakanir hafa áður verið birtar opinberlega án þess að aðilar hafi haft hugrekki til að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði og er þeim gefinn aftur kostur á að hafa fé af undirrituðum með hjálp sinna samstarfsaðila innan hins íslenska réttleysis.

Reykjavík 6. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík