Meindýr glæpaverka 15. hluti.

Í framhaldi af grein Meindýr glæpaverka nr. 14 var undirrituðum stefnt til greiðslu þóknunar fyrir tvær matsgjörðir þrátt fyrir að ekki hafi verið óskað eftir nema einni matsgjörð.

Mál E—13455/2002. fór í hendur dómarans Sigurðar T. Magnússonar. Stefnan og krafan um greiðslu kom frá fyrirtækinu Garðyrkja ehf. útgefin 4. september 2002. Fyrsta dómþing 1. október 2002.

Samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins voru framlögð skjöl:

1. Reikningur

2. Innheimtubréf.

Eru skrautlegar lagatilvitnanir er fram koma í bókun í gerðarbók dómsins.

Af gögnum sem komu fram var aðeins reikningur frá fyrirtæki. Krafist var að fram yrði lagt eitthvað annað er styddi umrædda fjárkröfu. Dómarinn brást við með því að segja að það kæmi seinna.

Var krafist frávísunar á kröfunni þar sem aldrei hafi verið um nein samskipti (viðskipti) við umrætt fyrirtæki. Eftir all nokkurt þras við dómarann þar sem hann lýsti því yfir að dómarar horfðu fram hjá því þótt reikningar kæmu frá fyrirtækjum matsmanna. Dómarinn viðurkenndi að horft væri fram hjá gildandi lögum landsins. Það væri ekki lögin sem réðu heldur GUÐ í stöðu dómara, svín sem var jafnari en aðrir þegnar samfélagsins (Orwell).

Var dómarinn spurður að því hvort reikningur frá Eimskipafélagi Íslands hf. yrði tekinn gildur ef forstjóri þess fyrirtækis yrði skipaður sem matsmaður. Brást dómarinn ókvæða við þeirri spurningu og hreytti út úr sér að það horfði allt öðruvísi við ef forstjóri þess fyrirtækis (EIMSKIP) yrði skipaður matsmaður.

Svar dómarans var lýsing hans á þeirri fyrirlitningu er hann (dómarinn) hafði á gildandi lögum. Það væri ekki sama hver það væri þegar kæmi að túlkun laganna. Dómarinn hafnaði frávísun málsins og lýsti því yfir að með samþykki á frávísun kæmi bara ný stefna frá matsmanninum, sem var viðurkenning á lögleysu hans, dómarans.

Eftir frávísunina kom nýr kafli í réttarfarssögu Íslendinga. Dómarinn hóf upp raust sína og sagði að dómarar liðu það ekki að matsmenn fengju ekki greitt fyrir matsgjörðir sínar. Var þetta rætt fram og til baka og dómarinn þar með kominn í innheimtustarf fyrir stefnanda sem hann hafði enga lagalega heimild til. Í málflutningi dómarans kom fram að greiða ætti fyrir matsgerð hvort sem matsgerð væri nothæf og samkvæmt matsbeiðni eða ekki. Greiða, greiða, greiða voru einkunnarorð dómarans. Framferði dómarans var brot á lögum um störf dómara.

Mál þetta snerist um réttmæti fjárkröfunnar og var það eina starfið sem dómari hafði heimild til að sinna ( hvert var lagagildi fjárkröfunnar). Í málflutningi stefnanda kom fram að um væri að ræða krafa um greiðslu fyrir tvær matsgerðir þótt fyrri matsgerð hefði verði dæmd einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðninni. Upphæð kröfunnar var rúmlega tvöföld fjárhæð sem krafist var fyrir ónothæfa matsgerð frá október 2001.

Næstu þingfundir fóru í innheimtustörf dómarans því hann neitaði að fram yrðu lagðar einhverjar sannanir fyrir fjárkröfunni. Var ekkert annað rætt en réttur matsmanna til greiðslu fyrir störf sín. Dómþing 19. desember, 10. janúar 2003, 20. febrúar, 28. febrúar, 24.mars, 9.apríl, 1.október og 21. október 2003. Öll þinghöld fram að aðalmeðferð málsins hinn 1. október gengu út á það af hálfu dómarans að krefjast greiðslu fyrir hönd matsmannsins, þ.e. innheimtustarfið --greiða, greiða, greiða.

Matsgjörðin sem varðar fjárkröfuna var fyrst lögð fram hinn 24. mars 2003.Var skjalið lagt fram án þess að það væri áritað af dómara um framlagningu. Á þessu skjali sáust engin merki um að það hefði verið lagt fram í þinghaldi 27. maí 2002 hjá Eggerti Óskarssyni. Innheimtustörf dómarans héldu áfram þar til við aðalmálsmeðferð hinn 1. október 2003.

Dómur var kveðinn upp 21. október 2003. Í þeim úrskurði varð dómarinn að éta ofan í sig allar tilraunir til innheimtu fyrir stefnanda sem var starf sem ekki kom við dómarastarfinu en knúið áfram af annarlegum hvötum dómarans Sigurðar T. Magnússonar.

Sú auðvirðulega framkoma dómarans að krefjast þess að eiginkonan mætti í þinghaldi þótt hún yrði að klæða sig upp á spítala til að mæta því annars yrði um útivistun að ræða kristallast í þinghaldi 1. október er dómarinn lýsti því yfir þegar málflutningur skyldi hefjast að eiginkonan þyrfti ekki að vera viðstödd og fékk leyfi til að yfirgefa réttarsalinn.

Þetta framferði dómarans lýsir þeirri lögleysu sem viðgengst í starfi dómara við íslenska dómstóla og mikilmennskubrjálæði er fram kemur í störfum þeirra.

Niðurstaða dómsins var andlegt áfall hjá dómaranum. Eftir framlagningu á umræddri matsgjörð var strax ljóst að um var að ræða annað plagg sem var einskis virði, plagg sem kallað var matsgjörð. Var plaggið í engu samræmi við matsbeiðni frekar en fyrri matsgjörð. Innheimtustarf dómarans í heilt ár hafði mistekist og hótanir hans að engu hafðar.

Í dómsorðum stendur: „Líta veður svo á að stefndu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins (í mars 2003 (innskot undirritaðs)). Með hliðsjón af því og hinni svokölluðu útilokunarreglu þykja varnir stefndu sem lúta að matsgerðinni sjálfri nægjanlega snemma fram komnar og komast þær að í málinu.“

Í þessum orðum kemur fram siðblinda dómarans að virða ekki kröfu stefndu um að lagðar yrðu fram sannanir í málinu. Dómarinn þurfti að ná fram hefndum og dró afgreiðslu á málinu í heilt ár sem hefði verið hægt að afgreiða á fyrsta dómþingi sbr. meðfylgjandi afrit dómsorða, sjá myndrit.

Þau hörðu orð sem felast í dómsorðum í garð matsmanns fyrir vanrækslu við gerð matsgerðarinnar sýna hverslags skrípaleikur fer fram í réttarsölum. Mál sem hægt var að afgreiða á einum degi var dregið af dómara í hefndarskyni í rúmt ár. Dómarinn ætlaði sér, með því að draga afgreiðsluna, að dæma stefndu til greiðslu dráttarvaxta því hann var svo viss um að matsgjörðin væri samkvæmt matsbeiðni. Af þeirri ástæðu dró þessi siðblindi dómari að sinna skyldu sinni og krefjast framlagningar á sönnunargögnum. Ef matsgerðin hefði verið samkvæmt matsbeiðni hefði dómarinn aldrei viðurkennt stöðu stefndu til varna vegna skorts á sönnunum.

Dómarinn (innheimtumaðurinn) ætlaði sér að kúga stefndu til greiðslu fyrir einskisvert plagg auk dráttarvaxta sem hefði kostað ný réttarhöld til að fá endurgreitt það sem greitt hefði verið fyrir matsgjörð sem var einskis nýt.

Dómari án virðingar stal af stefndu í málinu málsvarnarlaunum vegna málaferla sem efnt var til að tilefnislausu af tómri hefndarþörf siðblinds dómara. Eins og kemur fram í dómsorðum bera aðilar máls hvor um sig sinn kostnað af rekstri málsins.

 

  Ekki lét dómari án virðingar Sigurður Tómas Magnússon þar við sitja.

Í krafti embættisins, og það er að dómarinn ræður, fékk hefndarþörfin útrás í bókun á eftirfarandi.

„Þá hefur málatilbúnaður þeirra í máli þessu einkennst af lítt rökstuddum gífuryrðum og reiðilestri í garð gagnaðila og dómstólsins. Er málatilbúnaður þeirra að þessu leiti ámælisverður“.

Sannleikurinn í málinu er að falsbókun dómarans dæmir sig sjálf. Skortur á sönnunum fyrir vörnum gegn fölsuðum reikningi, innheimtustörf og hefndarþörf dómarans eru aðalsmerki þessa máls.

Við flutning málsins var varnarræðan fimm blaðsíður A-4 og í byrjun upplestrar hennar fór dómarinn fram á að fá að taka afrit af því sem skráð var því það myndi auðvelda honum vinnuna.

Var dómarinn spurður að því hvort það væri lagaskylda að leggja slíkt fram skriflega. Ef ekki væri lagaskylda fyrir hendi til þess fengi dómarinn ekkert. Þessi orð leiddu dómarann áfram í hefndarhug og valdníðslu þar sem hann réði hvað bókað er í gerðarbók dómsins.

Það var ekki bókað um ósk dómarans um afrit gagna né svarið sem hann fékk. Það var heldur ekki bókað af dómaranum framburður matsmannsins að reikningurinn væri fyrir tvær matsgerðir né kröfur stefndu um framlagningu sönnunargagna.

Rétt þykir að geta þess að við málflutninginn var matsmaðurinn kallaður til þess að gefa skýrslu um málsmeðferðina, sem vitni.

Eftir fyrstu fimm spurningar sem lagðar voru fyrir hann, neitaði hann að svara þeim öllum þar sem hann hefði með svörum sínum verið kominn með réttarstöðu grunaðs manns. Þá sagði matsmaðurinn að verið væri að lítillækka sig með þessum spurningum.

Dómarinn sá að réttarstaða matsmanns var orðin önnur en vitnis, eða staða grunaðs manns, og heimilaði honum að yfirgefa vitnastúkuna. Ástæða þess að dómarinn leyfði ekki frekari spurningar kemur fram í hörðum orðum dómarans um vanrækslu matsmannsins eftir að hafa ekki tekið alvarlega ádrepu fyrri dómara þegar fyrri matsgjörð var úrskurðuð einskis virði.

Niðurstaðan er tilefnislaus málarekstur og innheimtustörf dómara í rúmt ár af stjórnlausri hefndarþörf dómarans. Dómarinn ætlaði að kúga matsbeiðendur til að greiða hvað sem það kostaði og sýna með því að hann væri hæfur innheimtumaður.

Spyrja má: Hvernig geta innheimtustörf af hálfu dómara samrýmst dómarastarfinu?

Það eina sem var innan verksviðs dómara, án virðingar, var að úrskurða um lögmæti þeirrar fjárkröfu er málið snerist um. Kröfu um greiðslu fyrir tvær matsgerðir og önnur þeirra þegar dæmd einskis virði og sú seinni reyndist einnig innihaldslaus þegar rann af dómaranum hefndaráráttan.

Það skal viðurkennt að eftir framkomu dómarans varðandi mál þetta og rekstur þess var hann ekki ávarpaður „Yðar háæruverðugi dómari“. Hann fékk enga sérmeðferð sem guð eða einhver sem væri jafnari en aðrir þegnar ríkisins eins og svínin í sögu Orwells. Enda engin virðing borin fyrir dómurum eftir kynni af þeim sem halda sig guði sem allir eigi að lúta.

Að vel athuguðu máli þá brást „besta vitund“ matsmannsins, ef hann hafði bestu vitund eins og gert er ráð fyrir í lögunum nr. 91/1991. Ekki er þess getið í dómsorðum, hvorugu málinu, hvernig dómari stóð að lagfæringu á „bestu vitund“ matsmannsins svo hann gæti endurskipað hann.

Rekstur þessa máls var tilefnislaus frá upphafi og sýnir þá óráðssíu sem á sér stað í dómskerfinu á Íslandi þar sem það eru ekki lögin sem eru leiðarljós dómaranna heldur persónulegir hagsmunir og hefndarárátta þeirra.

Varðandi falsbókanir dómara eins og minnst hefur verið á í þessum skrifum um Meindýr glæpaverka verða falsbókanir viðvarandi vandamál í íslenskri réttarsögu þar til komið verður upp sambærilegum búnaði og það sem kallað er svarti kassinn í flugvélum. Búnaður er skráir allt er fram fer í réttarsal svo aðilar máls geti séð og sannað falsbókanir dómara ef þeir (dómararnir) legðu út í slík lögbrot eftir tilkomu slíks hljóðupptökubúnaðar.

Framhald auðvirðulegs embættis Héraðsdóms Reykjavíkur kristallast í framhaldi á beiðni um skipun á nýjum matsmanni svo ljúka mætti matsgjörð. Krafist var skipunar á nýjum matsmanni eftir niðurlægingu réttarins með tvær mislukkaðar matsgjörðir, Auk þess var krafist að dómstóllinn (dómarinn) úrskurðaði um gildi þeirrar matsgjörðar svo og þóknun til handa matsmanni. Þetta kemur fram í skriflegri matsbeiðni.

Þessu matsmáli er ekki lokið enn og engin svör fást frá embættinu. Mál M-121/2003 svo og mál er kom upp eftir fyrri málarekstur M-140/2004 vegna áframhaldandi skemmdarverka skemmdarvargins. Málum þessum er ólokið hjá embætti Héraðsdóms Reykjavíkur, án virðingar, eftir rúm ellefu ár.

Endanleg niðurstaða í þessu máli er siðblinda dómarans, mannréttindaþjófnaður, þjófnaður á málsvarnarlaunum stefndu vegna tilefnislausra málaferla og réttarfarsnauðgun.

Reykjavík 28. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka nr. 14.

Þetta mál nr. M-51/2001 er skýrt dæmi um hefnigirni og samtakamátt dómara.

Matsbeiðni var fengin dómara Jóni Finnbjörnssyni, Héraðsdómi Reykjavíkur.

Fjórum árum áður hafði umræddur Jón misfarið með vald sitt varðandi sjópróf. Eftir sjóprófið var formanninum gefins skýrsla um ganga mála. Eftir að hafa fengið skýringar á gangi máls og alvarleg mistök dómarans við sjóprófið pantaði formaðurinn viðtalstíma hjá dómaranum.

Þegar kom að fundartíma með dómaranum var ég boðaður á fund með formanninum og sagt að fylgja henni á fund með dómaranum. Á fundi þessum var formaðurinn ekkert að hlífa dómaranum fyrir réttarfarsafglöp við umrætt sjópróf og skammað dómarann eins og óþekkan skólakraka fyrir misnotkun á valdi dómara. Henni fórst vel að skýra þau mistök sem gerð höfðu verið.

Nokkrum vikum seinna fór fram annað sjópróf hjá Héraðsdómi Reykjavíkur vegna skipstapa. Í réttarsal voru fjöldi lögfræðinga og fleiri. Er undirritaður var að spyrja vitnin var Jón Finnbjörnsson með margs konar aðdróttanir og ósæmilega framkomu gagnvart mér þar til fulltrúi Ríkissaksóknara, Ólafur, stóð upp og sagðist fyrir hönd embættis Ríkissaksóknar krefjast bókunar á mótmælum fyrir hönd embættisins á framferði dómarans í garð fulltrúa Rannsóknarnefndar sjóslysa.

Jón Finnbjörnsson skipaði matsmann í júlímánuði 2001 án þess að fylgt væri ákvæði laganna um skipan matsmanns þar sem stendur: „Í dómkvaðningu skal bókuð í þingbók. Í henni skal greina skýrt hvað skuli metið, hvenær mati skuli lokið og hverjum eigi að gefa kost á að gæta hagsmuna sinna við framkvæmd þess“.

Dómarinn sá ekki sóma sinn í að fara að lögum því ekkert var bókað um hvenær mati skyldi lokið og dróst í tæpa fjóra mánuði að ljúka verkinu.

Matsmaður sem skipaður var skilaði matsgjörð síðustu daga október mánaðar 2001.

Lögmanninum var strax sagt að matsgjörðin væri einskis virði og hann beðinn um að fá staðfestingu dómarans á gildi matsgjörðar og ákvarða þóknun fyrir matið samkvæmt 66. gr. laga nr. 91/1991.

Þegar umslagið var opnað og matsgjörðin yfirfarin kom í ljós að hún var ekki á nokkurn hátt í samræmi við matsbeiðnina. Var matsgjörðin hugarórar matsmannsins um fagurfræði garðyrkju.

Var strax lögð fram beiðni til Héraðsdóms Reykjavíkur um skipun á nýjum matsmanni samkvæmt ákvæðis í 61. grein laga nr. 91/1991 liður 6.

Var beiðnin send dómaranum sem skipaði matsmanninn en þá brá svo við að sá dómari, Jón Finnbjörnsson, sagði sig frá málinu án skýringa og nýr dómari Eggert Óskarsson fékk málið.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eftir tvo þingfundi varðandi matsmálið tilkynnti dómarinn Eggert Óskarsson að niðurstöður yrðu tilbúnar í 51 viku ársins 2001 þ.e. fyrir jól. Haft var samband við Héraðsdóm í síma síðustu daga fyrir jól svo og milli jóla og nýárs en án árangurs. Haft var símasamband við afgreiðsluna á nokkurra daga fresti eftir áramót og fram eftir mánuði án þess að svar fengist. Í lok mánaðarins var gengið hart á lögmanninn og krafist svars varðandi skipan á nýjum matsmanni. Lögmaðurinn upplýsti þá að hann hefði fengið upplýsingar daginn áður. Úrskurður hefði verið kveðinn upp 10. janúar án þess að neinn hefði verið boðaður á þingfund. Var krafist áfrýjunar til Hæstaréttar en lögmaðurinn sagði það ekki hægt og varð því ekki breytt

Þrátt fyrir ítrekaðar bréfaskriftir til Héraðsdóms Reykjavíkur og krafist skriflegrar sönnunar fyrir boðun málsaðila til þinghaldsins hinn 10. janúar 2002 auk fjölda símtala til að reka á eftir svari við skriflegum fyrirspurnum hafa engin gögn fengist frá Héraðsdómi Reykjavíkur.

Niðurstaðan í matsmálinu var að matsgjörðin væri í engu samræmi við matsbeiðni og væri einskis nýt. Þrátt fyrir kröfu matsbeiðenda og skýrt ákvæði í 61. grein laga nr. 91/1991 lið 6 um að dómari skipi nýjan matsmann ef matsmaður vanrækir starf sitt og matsbeiðendur krefjist þess, þá endurskipaði dómarinn matsmanninn til að ljúka matsgjörðinni að frásögn dómarans.

Þetta framferði dómarans er skýlaust brot á gildandi lögum því dómarinn viðurkennir í bréfi til Nefndar um dómarastörf að matsmaðurinn hafi vanrækt starf sitt. Auk þess að hafa vanrækt starf sitt ritaði matsmaðurinn allt sérstakt símbréf til lögmannsins S.G. hinn 15. nóvember 2001 sem gerði hann óhæfan til að annast umrætt mat. (sjá meðfylgjandi myndrit).

Af framanrituðu var umræddur matsmaður vanhæfur og óhæfur til að sinna umræddri matsgerð og var dómaranum þetta ljóst. Vegna hinna annarlegu hagsmuna dómarans, refsi og hefndarhagur, var matsmaður endurskipaður þótt dómarinn riti í bréf sitt til „Nefndar um dómarastörf“ að ekki hafi verið um endurskipun að ræða.

Það sem vekur enn meiri undrun á framferði Eggerts Óskarssonar er umsögn dómsstjóra,Héraðsdóms Reykjavíkur Helga Jónssonar, um málið í bréfi er liggur fyrir að máli M-51 2001 hafi lokið við framlagningu matsgjörðar í lok október 2001. Sú matsgjörð var einskisvirði og framferði dómarans Eggerts Óskarssonar því siðblind hefndaraðgerð, mannréttindaþjófnaður og réttarfarsnauðgun.

Í framhaldi af því var krafist þess að dómari úrskurðaði um gildi matsgjörðar og ákvarðaði þóknun til matsmanns þegar seinni matsgjörðin var lögð fram. Í dómþingi í maí 2002 er úrskurða átti gildi matsgjörðar samkvæmt 66. grein laga nr. 91/1991 gaf dómari lögmanninum svar um að matsgjörð væri í lagi sem var ósannindi.

Þessi fullyrðing dómarans var gefin án þess að dómarinn hefði litið á matsgjörðina og áritað hana um sýningu í réttinum. Umslag umræddrar matsgjörðar var opnað af öðrum dómara í málaferlum í framhaldi, mál nr. E-13455/2002 og var matsgjörðin þá án áritunar um sýningu í réttinum. Sjá Meindýr Glæpaverka nr. 15.

Hin auðvirðulega framkoma dómarans Eggerts Óskarssonar við afgreiðslu umrædds máls var ekkert annað en siðblinda, mannréttindaþjófnaður og réttarfarsnauðgun og auðvirðuleg hefndaraðgerð fyrir samdómara sinn. Er þetta enn eitt viðrinið í íslenskri réttarfarssögu.

Ef ekki var um hefndaraðgerð að ræða af hálfu dómarans Eggerts Óskarssonar er það all undarlegt framferði að hunsa skýrt ákvæði 61. greinar laga nr. 91/1991, liður 6 um að skipa nýjan matsmann samkvæmt kröfu matsbeiðenda, nema dómarinn sé ólæs. Þá er enn furðulegra að hafa slíkan mann (ólæsan) til að sinna dómarastörfum. Samkvæmt orðalagi umræddrar lagagreinar hafði dómarinn enga aðra útgönguleið en skipa nýjan matsmann samkvæmt kröfu matsbeiðenda. Sú leið er hann (dómarinn) fór, að endurskipa matsmanninn, í ljósi símbréfs er matsmaður lét frá sér (sjá framar) og vanhæfis samkvæmt eigin mati dómarans, var því réttarfarsnauðgun.

 

Til frekari áréttingar um hefndaraðgerðir af hálfu dómarans Jóns Finnbjörnssonar er aðkoma hans að máli M-121 2003 þar sem farið var fram á að dómstóllinn reyndi að ljúka mislukkaðri starfsemi sinni við umbeðið  mat. (sjá síðar).

Reykjavík 27. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 13. hluti

Eitt er mál er sýnir siðblindu dómara af annarlegum ástæðum.

Mál þetta varðar afgreiðslu á sjóprófi hjá Héraðsdómi Reykjaness.

Á fundi hjá Rannsóknarnefnd sjóslysa hinn 13. mars 1992 ( bls. 107 í fundargerðarbók), vegna atviks um borð í togaranum Víði EA-910, var samþykkt af öllum nefndarmönnum að óska eftir framhaldssjóprófi í málinu og var málið undirbúið samkvæmt þeirri samþykkt.

Formaður nefndarinnar hafði símasamband (undirritaður var áheyrandi að samtali) við dómstjórann hjá Héraðsdómi Reykjaness, Ólöfu Pétursdóttur, og ræddi við hana um framgang málsins. Ólöf taldi engin vandkvæði vera en óskaði eftir skriflegri beiðni til að skjalfesta.

Var undirrituðum falið að skrifa umrædda beiðni og koma henni til skila og var það gert samdægurs.

Boðað var til sjóprófsins að fyrirsögn dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar, sem fengið hafði málið sem dómari, hinn 4. janúar 1993.

Fyrir hádegi hinn 4. janúar 1993 hringdi forstjóri útgerðar skipsins og tilkynnti undirrituðum að vera vel undirbúinn fyrir sjóprófið sem hann jafnframt mótmælti. Fylgdi þessu símtali margs konar aðdróttanir forstjórans á störfum undirritaðs. Skömmu eftir símtalið við forstjórann hringdi lögmaður útgerðarinnar, Gísli Baldur Garðarsson hrl. og las undirrituðum pistilinn, að vera vel undir sjóprófið búinn því það yrði ekki vel fagnað.

Voru aðilar mættir seinni hluta dagsins og þinghald sett af dómaranaum með tvo meðdómsmenn.

Eftir að þinghald hafði verið sett og taka átti til við verkefnið dró Gísli Baldur Garðarsson hrl. upp tvö skjöl og lýsti því yfir að krafist væri frávísunar á kröfunni um sjóprófið vegna þess að það væri einkaherferð undirritaðs gegn útgerðinni. Sýndi hann dómaranum tvö skjöl sem undirrituð voru af tveimur nefndarmönnum í Rannsóknarnefnd sjóslysa. Voru það yfirlýsingar þessara nefndarmanna um að ekki hefði verið fjallað um umrætt mál í nefndinni.

Þessar yfirlýsingar voru gefnar af Á.Á. og H.K. þrátt fyrir að þeir hafi undirritað í fundargerðarbók nefndarinnar undir fundargerðina og fengið skriflegt afrit af fundargerð þremur dögum eftir fundinn.

Þegar ljóst var hvers eðlis yfirlýsingarnar væru krafðist undirritaður réttarhlés svo að formaður nefndarinnar gæti mætt til að leiða hið sanna í ljós. (( Undirritaður hafði tilmæli frá öllum formönnunum, sem tekin voru sem fyrirmæli, að tjá sig aldrei í réttarsal um lögfræðileg atriði)). Ég afþakkaði því að tjá mig um hinar fölsku yfirlýsingar því það væri verk formannsins.

Dómarinn og meðdómendur viku úr réttarsal og komu aftur eftir skamma stund.

Dómarinn lýsti því yfir að sjóprófsbeiðninni væri hafnað.

Meðal þess sem hann tiltekur í dómsorðum --- „og fyrir liggur að ágreiningur er við útgerð skipsins verður það að teljast eðlilegt að um málið verði fjallað í nefndinni“.

Siðblindur dómari Guðmundur L. Jóhannesson bókaði ekki kröfu undirritaðs um að gera réttarhlé heldur bókaði úr sínum sauruga hugsanagangi „ Kristján Guðmundsson f.h. Rannsóknarnefndar sjóslysa kveðst ekki óska að tjá sig um málið“. Krafa undirritaðs var réttarhlé.

Með vísan til bókunar í dómsorðum óskast siðblindur dómari Guðmundur L. Jóhannesson til að svara eftirfarandi spurningum.

1. Var dómarinn að ásaka formann nefndarinnar um ágreining við útgerðina?

2. Var dómarinn að ásaka þá tvo nefndarmenn sem ekki gáfu falska yfirlýsingu um ágreining við útgerðina?

3. Hvern var dómarinn að ásaka um að eiga í ágreiningi við útgerðina?

4. Hvað hafði dómarinn fyrir sér um að málið hafi ekki verið tekið fyrir á fundi nefndarinnar áður en boðað var til sjóprófsins annað en falskar yfirlýsingar tveggja nefndarmanna?

5. Eru fölsuð skjöl nægjanleg fyrir dómarann til að komast að niðurstöðu?

6. Hvers vegna bókaði hann ekki kröfuna frá undirrituðum um að gert yrði réttarhlé?

7. Hvað var til fyrirstöðu að gera réttarhlé og boða formann nefndarinnar á þingfundinn?

8. Hafði dómarinn vald til að svipta nefndina þeim rétti og skyldu til að rannsaka mál er vörðuð slys á sjó, samkvæmt ákvæðum Siglingalaga?

9. Fór dómarinn að gildandi lögum við afgreiðslu málsins?

Af framanrituðu er ljóst að dómarinn var að ásaka undirritaðan fyrir ágreining við útgerðina og brot í opinberu starfi. Undirritaður hefði án samráðs við nefndina stjórnað þessari tilraun til rannsóknar á málinu vegna ágreinings við útgerðina samkvæmt ummælum Gísla Baldurs Garðarssonar hrl. í byrjun þinghalds.

Ljóst er að siðblinda dómarans við afgreiðslu á þessu máli sýnir íslenskt réttarfar og fáránleikann í kringum dómara. Fyrirlitning þessa dómara á sannleikanum er ekkert einsdæmi.

Þetta lýsir einnig störfum sumra lögmanna, og þar með þessum, að nota fölsuð gögn skjólstæðingum sínum til framdráttar og það sé ekki sannleikurinn eða lagabókstafurinn sem gildir heldur sé það „Rússneska rúllettan“ sem sé spennan í starfinu í réttarsal.

Að morgni næsta dags á fundi með formanni nefndarinnar þar sem gerð var grein fyrir gangi máls hringdi frúin (formaðurinn) í Héraðsdóm Reykjaness og fékk samband við dómarann Guðmund L. Jóhannesson. Formaðurinn skammaði dómarann eins og óþekkan skólakrakka fyrir réttarfars afglöp o.fl. og var undirritaður áheyrandi að samtalinu.

Var strax farið fram á það af undirrituðum að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar til Hæstaréttar þar sem ég væri ekki sáttur við að vera talinn brotlegur í opinberu starfi. Var því alfarið hafnað af formanninum.

Ég ræddi við lögmenn er ég þekkti og þeir sögðu allir að ég gæti ekki áfrýjað málinu þar sem ég hefði ekki forræði þess það væri hjá formanninum. Formaðurinn var Ragnhildur Hjaltadóttir núverandi ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu.

Á næsta fundi nefndarinnar hinn 8. janúar 1993 (bls. 120 í fundargerðarbók) mætti bara annar af þeim sem gefið hafði falska yfirlýsingu. Samkvæmt bókun í fundargerðarbók nefndarinnar sagði umræddur nefndarmaður H.K. m.a. að hann hefði gefið þessa yfirlýsingu til að stríða Kristjáni (framkvæmdastjóra nefndarinnar).

Af framanrituðu er ljóst að réttarríkið Ísland er rotið og siðblint.

Hvers vegna var málinu ekki áfrýjað og hinir tveir seku látnir víkja úr nefndinni eftir jafn alvarlegar falskar yfirlýsingar?

Eftir ábendingu dómara við yfirheyrslur yfir vitnum getur það varðað allt að sex ára fangelsi fyrir að bera rangt fyrir dómi af gáleysi eða ásetningi. Hvaða refsingu á dómari yfir höfði sér þegar hann fer ekki að lögum og notar falskar yfirlýsingar máli sínu til stuðnings?

Hvað vakti fyrir formanninum að hylma yfir jafn alvarlegt brot og það að gefa falska yfirlýsingu sem lögð var fram í dómi. Er formaðurinn ekki brotlegur við hegningalög þar sem það er refsivert að hylma yfir lögbrot.

Rétt þótti að hindra smán nefndarinnar við opinberun á fölskum yfirlýsingum nefndarmanna en minna virði mannorð og mannréttindi framkvæmdastjórans.

Utanaðkomandi aðilar geta sjálfir metið hvers konar starfsandi er í slíkri tómstundagamans nefnd þar sem ekkert traust er hægt að bera til neins. Falskar yfirlýsingar geta komið upp ef nefndarmaður er í fúlu skapi.

Á Íslandi er það ekki sama hver eða hverjir brjóta lögin.

Hvernig er hægt að virða það sem kallað er réttlæti á Íslandi þegar dómarar hvorki virða lög landsins né stjórnarskrá.

Umræddur dómari verður að teljast siðblindur mannorðsmorðingi, mannréttindaþjófur og réttarfarsnauðgari.

Reykjavík 25. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 11. hluti.

Aðstoð.

Hér með er óskað eftir aðstoð eins eða tveggja heiðarlegra manna við sérstakt verk.

Um er að ræða að vega einn til þrjá dómara í íslensku réttleysiskerfi sem kallað er réttarkerfi.

Þeir sem hafa hugrekki til að veita aðstoð verður umbunað fyrir ómakið og þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af því að nöfn þeirra verði bendluð við neitt ólöglegt athæfi. Ég undirritaður mun taka alla ábyrgð ef um einhverja ábyrgð verður að ræða.

Ef einhverjir eru heiðarlegir og reiðubúnir til að veita umbeðna aðstoð eru þeir beðnir um að hafa samband. Þess skal getið sérstaklega að varhugavert er að segja of mikið ef hringt er í síma þar sem síminn er hleraður.

Auk þess eru allir þeir sem hafa óyggjandi sannanir undir höndum fyrir valdníðslu og utanlagaafgreiðslu (réttarfarsnauðgun) í dómsmálum af hálfu dómara velkomnir í hóp þeirra sem vilja umbætur í dómsmálum og afnám á siðblindu og réttarfarsnauðgunum af hálfu dómara við íslenska dómstóla.

Reykjavík 24. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæðaverka 12. kafli.

Siðblinda og lögleysa í íslensku réttarfari!

Saga máls Hæstaréttar nr. 15/1991 er þverskurður af siðblindu hins íslenska réttarkerfis.

Málið varðaði álagningu virðisaukaskatts án nokkurrar lagastoðar.

Verið var að skipta söluskatti yfir í virðisaukaskatt.

Samkvæmt óstaðfestri ábendingu eins af starfsmönnum hins opinbera var nafni mínu lætt inn á skrá yfir virðisaukaskattsgreiðendur í refsingarskyni fyrir afskipti mín af tilraun til innflutnings á hassi með skipi er ég var skipstjóri á á áttunda áratug síðustu aldar. Sannleiksgildi þessara frásagnar er aukaatriði því aldrei fékkst skýring á tilvist nafns míns á þeirri skrá frá hinum opinberu stofnunum (Skattstofunni, Tollstjóraembættinu).

Eftir tilkynningu frá Skattstofunni um álagningu á virðisaukaskatti var haft samband við skattstjórann í Reykjavík og óskað eftir skýringum á umræddri skattaálagningu og samkvæmt hvaða lögum þessi álagning væri. Eftir athugun skattstjórans og viðtal við undirmenn sína bað hann (skattstjórinn) margsinnis afsökunar á mistökum er orðið höfðu og gaf skriflega viðurkenningu á að komið hefði verið á skrifstofuna og málið afgreitt.

Þrátt fyrir þessa afgreiðslu skattstjórans fór embætti tollstjórans út í innheimtuaðgerðir er leiddu til fjárnámsaðgerða án viðvörunar af hálfu tollstjóraembættis.

Eftir að upplýst var um meint fjárnám var af hálfu aðalfulltrúa Borgarfógetans í Reykjavík (S. S.) ráðlagt að áfrýja málinu til Hæstaréttar til að fá málinu hnekkt þar og væri það eina útgönguleiðin.

Var málinu áfrýjað til Hæstaréttar 9. janúar 1991 með aðstoð lögmanns. Krafan var að hnekkt yrði ólöglegri álagningu á virðisaukaskatti, ólöglegri innheimtu ólöglegs skatts og ólöglegt fjárnám.

Tvívegis kom lögmaðurinn og upplýsti að Hæstiréttur hefði neitað að taka málið fyrir. Þetta væri ekkert mál, var afsökun Hæstaréttardómara.

Var þess krafist að lögmaðurinn gerði þriðju tilraun og kæmi þessu máli í gegn um Hæstarétt og skattaálagningu og fjárnáminu yrði hnekkt.

Þá brá svo við að málið var tækt til afgreiðslu dómsins. Niðurstöður dómsins lágu fyrir 2. október 1992.

Höfðu hinir siðblindu dómarar Hæstaréttar fundið hjáleið til að klóra yfir mistökin (eða ásetningsbrot þeirra) sem orðið höfðu og jafnframt yfirhylming á lögleysunni. Niðurstaðan var að nota kynlíf innheimtustjórans fyrir Tollstjóraembættið sem neyðarútgang. Varð niðurstaða dómsins að vegna opinbers samfaraleyfis innheimtustjórans hafi hann verið vanhæfur til að annast innheimtustarfið fyrir tengdaföður sinn, en hann var giftur dóttir tollstjórans í Reykjavík.

Hinir siðblindu réttarfarsnauðgarar Hæstaréttar töldu ekki ástæðu til þess að setja ofan í við stjórnendur embættanna tveggja Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins fyrir lögleysuna heldur var notast við kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar innheimtustjóra sem neyðarútgang og leikfang.

Því má spyrja:

1. Hvernig ætluðu hinir siðblindu dómarar Hæstaréttar Pétur Hafstein, Guðrún Erlendsdóttir og Guðmundur Jónsson að klóra sig út úr þessu vandamáli, er varðar löglausar aðgerðir af hálfu dómaranna, ef Jón H.B. Snorrason hefði haft opinbert samfaraleyfi við einhverja aðra konu en dóttir tollstjórans?

2. Hvað lá til grundvallar framferðis dómara Hæstaréttar að neita (hunsa) afgreiðslu tvívegis á áfrýjun málsins þar til þeir fundu kynlífslausnina?

3. Hvað var til fyrirstöðu hjá Hæstarétti að úrskurða að um ólögmæta álagningu virðisaukaskatts og ólöglegt fjárnám hafi verið að ræða, eins og krafan var um af hálfu fjárnámsþolanda og málið þar með út úr heiminum?

Ennfremur er rétt að spyrja dómara Hæstaréttar sem eru án virðingar: Hvort þolendur fjárnámsins hafi skuldað þann skatt sem málið snýst um og hvort álagning skattsins hafi verið lögleg aðgerð þar sem eftir úrskurð Hæstaréttar var Tollstjóranum heimilt að halda áfram innheimtuaðgerðum með nýjum innheimtustjóra sem ekki var vanhæfur vegna tengsla við tollstjórann?

Það ber sérstaklega að athuga að krafa þolanda fjárnámsins var að ólögleg álagning skatts og ólöglegt fjárnám yrði úraskurðað ólöglegt athæfi af hálfu ríkisstofnana svo og fjárnámsaðgerð Borgarfógeta.

Þolanda fjárnámsins kom ekkert við kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar. Kynlíf Jóns var hans einkamál, hvað varðar þolanda fjárnámsins, þótt það yrði að leikfangi í óskiljanlegri niðurstöðu Hæstaréttardómaranna. Ef eitthvað var ólöglegt við kynlíf Jóns var það í valdi framkvæmdavaldsins að annast þann þátt án afskipta þolanda fjárnámsins.

Mál þetta sýnir framferði og ólöglegar aðgerðir sem einkenna íslenska dómstóla, Hæstarétt og Héraðsdóm. Það er að lögbrot af hálfu hins opinbera er löglegt lögbrot.

Rétt þykir að það komi skýrt fram að úrskurður Borgarfógeta í Reykjavík, núverandi sýslumaður, um fjárnám hefur sama gildi og dómur sem fellur í héraðsdómi. Það hefur aldrei þótt ásættanlegt að vera dæmdur til refsingar saklaus eins og í þessu fjárnámi. Því er svívirðing dómara Hæstaréttar með vanhæfisdómi í þessu máli óásættanleg og skal leiðréttast með góðu eða illu (óafturkræfu ofbeldi).

Niðurstaða dómsins um vanhæfi innheimtustjórans er dæmigerð niðurstaða dómara þar sem vanhæfið þjónar þeim sem hefur slæman málstað (slæma samvisku) að verja eins og í þessu máli með Tollstjóraembættið og Skattstofuna.Vanhæfi getur aðeins átt rétt á sér þegar það (vanhæfið) getur, eða hefur gert, að halla réttu máli. Í þessu máli þjónaði siðblinda dómaranna þeim sem brutu lög. Ef sá vanhæfi er lögbrjótur er úrskurður dómara um vanhæfi óskiljanlegur eins og í því tilfelli sem hér um ræðir.

Rétt þykir að fram komi að áritun á skjal það sem lagt var fyrir Borgarfógetann í Reykjavík vegna fjárnámsins var ekki sannleikanum samkvæmt, m.ö.o. má kalla það falsað skjal. Þennan þátt vildi Hæstiréttur hylma yfir því það er ekki sama hver skráir ósannindi þegar kemur að úrskurði dómara.

Þeir dómarar sem hér eru nafngreindir eru siðblindir, ærulausir réttarfarsnauðgarar og hafa í þessu máli ekki farið að gildandi lögum (í gildi 1990-1991) um störf dómara samkvæmt sambærilegu ákvæði 24. greinar laga nr. 15/1998 um að : Við úrlausn máls fara þeir ((dómarar –innskot greinarhöfundar)) eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra.

Var farið að lögum af hálfu siðblindra dómara með vísan til dómsorða í máli nr. 15/1991 að draga saklausa manneskju (dóttir tollstjórans) inn í lögbrot sem aðrir höfðu framið viljandi eða óviljandi?

Fá dómarar aukagreiðslur fyrir að dæma ríkisstofnunum í hag í dómsmálum?

Af hálfu dómstólsins (dómaranna) var megin krafa áfrýjanda málsins ekki tekin til greina, um að hnekkja ólöglegum aðgerðum af hálfu tveggja stofnana, heldur var hugarfóstur dómaranna um kynlíf innheimtustjórans notað sem átylla (leikfang) við úrskurðinn.

Hvernig er hægt að sætta sig við það að dómarar við íslenska dómstóla komi óorði á íslenskt réttarfar með siðblindu og utanlagadómum auk þess að draga saklausar manneskjur inn í dómsúrskurði án nokkurs tilefnis. Það voru siðblindir dómarar sem blönduðu dóttir tollstjórans inn í dómsmál án nokkurs tilefnis og konan hafði ekkert unnið sér til óhelgis nema að vera dóttir föður síns.

Siðleysi ríkisvaldsins, ríkisstjórnar, dómara og Alþingis, í þessu máli er að hafa hunsað í mörg ár óskir um friðsamlega lausn á málinu, og mörgum öðrum sambærilegum málum um utanlaga afgreiðslur dómsmála. þetta er því opinberun á því stjórnleysi og siðleysi er ríkir í landinu þar sem dómarar ganga sjálfala í sínum ódæðisverkum.

Niðurstaða í þessu máli er sönnun fyrir þeim leikaraskap sem á sér stað í réttarsölum á Íslandi og kallast „Rússnesk rúlletta“.

Þess ber að geta að úrskurði í dómsmáli verður samkvæmt lögum landsins aðeins áfrýjað til æðra dómsstigs til að fá röngum úrskurði hnekkt.

Hvert á að áfrýja svívirðilegri afgreiðslu Hæstaréttar Íslands í umræddu máli og sambærilegum málum? Afgreiðslu dómstóls (Hæstaréttar) sem er ljótt brot á gildandi lögum um að allir þegnar ríkisins séu jafn réttháir fyrir gildandi lögum. Friðhelgi dómara varðandi lögbrot þeirra, vísvitandi eða af gáleysi, samkvæmt 32. grein laga um dómara er svívirðileg afgreiðsla Alþingis á ákvæðum laga um að allir þegnar skuli vera jafnir gagnvart gildandi lögum í landinu.

Það er illskiljanlegt að dómarar getið stundað óhæfuverk (vísvitandi lögbrot) sín áratugum saman í skjóli löggjafarsamkundunnar sem kölluð er Alþingi. Hafa dómarar leyfi Alþingis til að haga sér eins og úlfapakk innan um vopnlausa þegna landsins?

Eru sumir þegnar landsins jafnari en aðrir fyrir lögunum eins og svínin í frægri sögu?

Rétt þykir að spyrja:

Hvað eru margi dómar kveðnir upp á Íslandi á hverju ári þar sem siðblindan ræður ríkjum eins og í þessu máli og öðrum málum sem kært hefur verið út af en ekki gildandi lagabókstafur?

Er hægt að ætlast til þess að þegnar landsins virði landslög þegar Hæstaréttardómarar virða hvorki gildandi lög í landinu né stjórnarskrá. (framhald seinna).

Reykjavík 23. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 10. hluti.

Hverjir eru lögbrjótar?

Eru allir þegnar landsins skyldugir til að fara að gildandi lögum landsins varðandi samskipti við aðra þegna landsins?

Eru einhverjir þegnar landsins undanþegnir þeirri meginreglu að fara eftir gildandi lögum í landinu?

Byssuhugrekkið er eignað lögbrjótum sem nota byssur til að ógna samfélags þegnum sínum til að hlíða fyrirmælum þeirra sem lifa á byssuhugrekki.

Einn er sá hópur manna sem öðlast hugrekki í gegnum stöðu sína við störf í æðstu stöðum samfélagsins (hinir skikkjuklæddu dómarar) . Þessir menn komast upp með að fremja sín ódæðisverk, í skjóli þess ótta er þessir menn valda þegnum samfélagsins með misgjörðum sínum, í krafti stöðu sinnar.

Þessi hópur manna er arftakar valdníðinga fyrri alda er gátu fangelsað, pyntað og aflífað samborgara sína fyrir það að gagnrýna framferði valdastéttarinnar. Hér er átt við hluta af þeim sem hafa fengið titilinn „dómari“.

Ekki er það svo að allir þeir sem bera titilinn dómari misbeiti valdi sínu í skjóli þess ótta sem embættið veitir. Sem betur fer eru til undantekningar og þeir finnast sem ekki hefur verið sannað á að hafa misbeitt valdi sínu.

Þeir eru þó allt of margir meðan einn finnst sem misbeitir valdi sínu samborgurum sínum til tjóns.

Þessir tjónvaldar sem lifa á hugrekki misbeitingar valds eru mannleysur þegar svipt er af þeim hempunni og vesalmennið kemur í ljós.

Mörg undanfarin ár hefur verið kært framferði nafngreindra aðila innan dómarastéttarinnar án þess að stjórnendur landsins hafi fengist til að rannsaka hin meintu lögbrot.

Dómarar eiga samkvæmt gildandi lögum í landinu að fara eftir þeim lögum eins og aðrir þegnar samfélagsins en vegna þess ótta er skikkjan veldur öðrum þegnum landsins hafa þeir ekki enn þá verið stöðvaðir í sínum ódæðisverkum.

Óttinn og ástandið er svo slæmt í samfélaginu að þeir sem bera titilinn lögmaður (lögmenn) eru svo óttaslegnir eða huglausir að enginn þeirra treystir sér til að fara sem lögmenn fyrir málarekstri í dómskerfinu gegn dómara.

Tveir úr hópi margra lögmanna sem leitað hefur verið til höfðu kjark til að tala hreint út í trausti þagmælsku um hverjir þeir væru. Sögðu báðir að ef þeir tækju að sér mál gegn dómara vegna misgjörða hans gætu þeir hætt sem lögmenn. Eftir slík málaferli kæmu þeir (lögmennirnir) aldrei máli í gegnum dómskerfið með jákvæðri niðurstöðu fyrir umbjóðendur sína vegna hefndaraðgerða af hálfu dómara og þeir væru samhentir í slíkum gjörðum. Er þar skýlaus sönnun fyrir ummælum fyrrverandi Hæstaréttardómara, Jóns Steinars Gunnlaugssonar varðandi hefnigirni af hálfu dómara ef ekki er tekið þegjandi og hljóðalaust við misgjörðum þeirra.

Spyrja má hvort þegnar Íslands séu skyldugir til að taka þegjandi við ódæðisverkum sem framin eru af manni (persónu) sem ber titilinn dómari. Ástandið er slíkt að þau embætti sem þegnarnir eiga að snúa sér til með kærumál er varða lögbrot dómara og annarra æðstu manna samfélagsins, lögreglan og Ríkissaksóknari, hunsa (neita) að taka til rannsóknar slík mál ((er varða lögbrot dómara og annarra æðri embættismanna ríkisins)).

Hvert eiga þegnar samfélagsins að snúa sér með kærur um lögbrot framin af dómara þegar framkvæmdavaldið neitar að sinna lagaskyldum sínum?

Því má spyrja eru þessir aðilar (dómarar og aðrir æðri stjórnendur landsins) friðhelgir og fyrir utan lög og rétt, sem gildir í landinu fyrir aðra þegna þess, eða eru þessi embætti (rannsóknaraðilar), lögregla og Ríkissaksóknari (stjórnendur þeirra) að hylma yfir lögbrot þessara aðila og slík mál (niðurstöður rannsókna) megi ekki koma fyrir sjónir almennings?

Það hefur vakið undrun margra, er fylgst hafa með málum, að hinir nafngreindu lögbrjótar skuli ekki hafa stefnt mér fyrir ærumeiðingar. Hefur þeim verið sagt að ekki sé hægt að meiða æru ærulausra manna.

Hefur þetta aðgerðarleysi, þeirra sem bornir eru sökum, gefið hinum undrandi mönnum tilefni til að komast að þeirri niðurstöðu að allar ásakanir sem fram hafa komið eigi við rök að styðjast og það sé skortur á æru.

Undirritaður hefur ekki undrast hugleysi þeirra lögbrjóta sem nafngreindir hafa verið því það er með þá eins og aðra lögbrjóta að hugrekkið þrýtur þegar þeir verða fyrir mótspyrnu og einhver þorir að standa í hárinu á þeim. Sannast það sem sagt hefur verið að lögbrjótar eru innst inni hugleysingjar og mannleysur sem brotna niður við minnsta mótlæti.

Er þá komið að löggjafarsamkomunni og framkvæmdavaldinu að skera úr um það hvort allir þegnar landsins séu settir undir sömu lög eða hvort sumir séu jafnari en aðrir samanber svínin í frægri sögu.

Mörg óhæfuverkin hafa verið unnin vegna valdníðslu æðstu manna ríkis samkvæmt mannkynssögunni. Því má spyrja hvort nauðsynlegt sé að grípa til þeirra ráða að aflífa eitt af meindýrunum til þess að stjórnendur landsins vakni til lífsins og setji alla þegna landsins undir sömu lög en hafi ekki svín (dómara) jafnari en aðra þegna landsins?

Einn gárunginn sagði að mannleysurnar væru að bíða eftir því að ég sigldi inn í hin eilífu veiðilönd og reyndu þeir allt til að þegja í hel smánina sem yfir þeim hvíldi.

Því er best svarað að enginn friður verður, á meðan ég tóri, fyrr en málin verða leiðrétt. Refsing til handa lögbrjótunum er í höndum framkvæmdavaldsins og verður svo ef lausn finnst. Ef enga lausn er að finna af hálfu stjórnvalda er refsivaldið í höndum þeirra er hafa orðið fyrir ódæðisverkum hinna ákærðu.

Lögbrot vegna mistaka er hægt að fyrirgefa en ódæðisverk framin af ásetningi verða vart fyrirgefin og fyrnast aldrei. Það er ódæðisverk að misnota aðstöðu sína (sbr. dómarar) til að valda öðrum þegnum landsins tjóni af ásetningi.

Reykjavík 21. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík.

Meindýr glæpaverka 9. hluti.

Þar sem ekki hefur komið fram vilji stjórnvalda til friðsamlegrar lausnar á þeim málum sem kærð hafa verið vegna utanlagadóma og réttarfarsnauðgana af hálfu dómara hins íslenska réttleysis er nauðsynlegt að fara þá leiða að svæla meindýrin út. Verður látið reyna á það hvort hugrekki valdníðinga réttarkerfisins nái út fyrir misþyrmingar þeirra á réttarkerfinu í réttarsal og skjóli embættanna. Þeir aðilar sem ákærðir eru hafa notið skjóls af embættum sínum við ódæðisverk sín sem eru mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður. Samkvæmt ákvæði 32. greinar laga um störf dómara eru hinir siðblindu og gjörðir þeirra á ábyrgð ríkisins og þeir sjálfir ábyrgðalausir. M.ö.o. lög landsins ná ekki yfir ódæðisverk þeirra nema ábyrgð ríkisvaldsins. Þeir eru friðhelgir nema þeir verði aflífaðir af þeim sem níðingsverk þeirra (dómaranna) hafa bitnað á. Glæpir sem framdir eru af þeim sem hafa komið sér í starfstöður sem taldar eru til æðstu stjórnenda ríkisins fást ekki rannsakaðir af lögreglu eða Ríkissaksóknara þar sem verið er að hylma yfir framin lögbrot þessara aðila.

Á það skal bent sérstaklega að margir íslenskir þegnar hafa verið sviptir embættum fyrir minni sakir en hér um ræðir.

Dómstóll er stofnun sem á að skera úr um það hvernig túlka eigi ákvæði tvíræðni laga með hliðsjón af því hvernig samskipti þegnanna eigi að vera á friðsamlegum nótum og á úrskurðurinn eingöngu að vera með tilliti til lagabókstafarins.

Einn dómur skal gilda hvað varðar skilning á því atrið laga sem úrskurðað er í.

Dómari hefur ekkert leyfi til þess að víkja frá orðanna hljóðan í gildandi lögum. Dómari sem horfir framhjá gildandi lögum, eins og einn sagðist gera (((S.T.M. sagði að það væri horft fram hjá því þótt reikningur fyrir matsgerð kæmi frá fyrirtæki))), er lögbrjótur og réttarfarsnauðgari.

Ég mun sýna hér sambærilega framkomu hvað varðar fyrirlitningu og lítilsvirðingu gagnvart embætti Hæstaréttar, Héraðsdóms Reykjavíkur, Héraðsdóms Reykjaness og starfsmönnum þeirra og mér hefur verið sýnd af siðblindum réttarfarsnauðgurum, er starfa eða hafa starfað hjá þessum embættum, með utanlaga dómum sínum. Verður engin breyting þar á af minni hálfu fyrr en viðurkenning og skrifleg afsökunarbeiðni liggur fyrir af hálfu stjórnvalda og stjórnenda þessara embætta hvað varðar lögbrot þessara aðila sem ákærðir eru svo og greiðsla bóta vegna kostnaðar og tjóns er þeir hafa valdið þolendum utanlagadóma með sinni siðblindu svo og dráttarvexti af útlögðum kostnaði, auk þess greiðslu miskabóta.

Það skal viðurkennt að það er erfitt fyrir suma dómara að viðurkenna sóðalega og siðblinda framkomu sína við dómsuppkvaðningar vegna þeirrar smánar er slíkt veldur þeim en slíkir menn eiga að hugsa áður en hrokinn og hefndarþörfin tekur völdin í skítugu sálarlífi þeirra.

Verður erfitt að sjá það að um hafi verið að ræða mistök í starfi af hálfu þessara aðila þar sem ekki hefur fengist leiðrétting á þeim utanlaga dómum sem hafa verið kveðnir upp. Er í öllum tilvikum mönnum ljóst öðrum en siðblindum dómurum að um er að ræða lögbrot þar sem ekki hefur verið farið eftir ákvæðum gildandi laga um störf dómara.

Það hefur verið viðurkennt sem reisn hverrar persónu er verður á mistök ef hún (persónan) biðst afsökunar og gerir sitt besta til að leiðrétta mistökin. Þeir sem hér eru til umræðu, sem siðblindir, hafa hafnað og hunsað að viðurkenna að um mistök hafi verið að ræða og því er um að ræða ótvíræðan ásetning þessara aðila að fremja þau lögbrot er þeim eru eignuð og eiga því engar málsbætur.

Ég á von á því að aðilum sem ásakaðir eru mislíki og reyni að beita ákvæðum laga um meiðyrði vegna þess sem hér er skrifað. Við slíkum þankagangi er rétt að hafa það hugfast að framsetning dómara um að þessi og hin ummælin séu dæmd dauð og ómerk eru jafn auðvirðuleg og syndaaflausn kirkjunnar fyrr á öldum. M.ö.o. að um mútugreiðslur er að ræða til friðþægingar eins og aflátsgreiðslur til syndafyrirgefningar kirkjunnar. Orð sem sögð eru eða skrifuð (svo og aðrar athafnir mannsins) standa á meðan nokkur talar eða skilur tungumálið og þar með dómsorð utanlagadóma.

Sú persóna sem fær fullnægingu við orðskrúð dómara sem lýsir sögð eða skrifuð orð dauð og ómerk er á andlegu stigi eiturlyfjasjúklings sem er á trippi í sæluvímu eiturlyfja.

Umræddar persónur sem kallaðir eru dómarar hafa engan rétt til þess að misnota starfsaðstöðu sína til að svívirða þegna þessa lands með siðblindu sinni í gjörðum sínum sem eru andstætt gildandi lögum í landinu.

Í íslenskum lögum er hvergi hægt að finna heimild fyrir þá sem kallaðir eru dómarar til að svívirða gildandi lög í landinu með siðblindum utanlaga dómum sínum en skýrt ákvæði um að dómari skuli aðeins dæma eftir lögum landsins. Hver sá dómari sem hefur vanvirt lög landsins er nauðgari laganna, m.ö.o. réttarfarsnauðgari.

Það er eins með marga íslenska dómara og núverandi páfi lýsir undirmönnum sínum. Hann lýsir þeim sem óheiðarlegum framapoturum sem svífist einskis til þess að ná meiri völdum og níðast á þeim sem minna mega sín. Það sama á við um marga íslenska dómara.

Þar sem mér á að vera tryggt málfrelsi og tjáningarfrelsi samkvæmt stjórnarskrá mun ég ekki skirrast við að beita því gegn þeirri svívirðulegu lágkúru sem íslenskt réttarkerfi hefur verið þvingað niður í af siðblindum óþokkum, kallaðir dómarar, og kemur best fram í skoðunum landsmanna á gæðamati réttarkerfisins. Það að aðeins um 25% þjóðarinnar lítur jákvæðum augum á réttarkerfið sýnir svo ekki verður um villst að þessi 25% er sá hluti þjóðarinnar sem nýtur góðs af utanlagadómum og siðblindu hins íslenska réttarkerfis.

Í íslenskum lögum finnst ekki stafur um það að dómari skuli úrskurða um merkingu orðs eða orða sem ekki stendur í lögunum. Öll afskipti dómara er varða merkingu orðs eða orðasambanda sem ekki standa í lagabókstafnum lýsir siðblindu viðkomandi dómara og slíkt framferði er brot samkvæmt 24. gr. og 32. gr. laga um störf dómara (dómstóla). Á það skal bent sérstaklega að pólitískar ranghugmyndir manna um merkingu einstakra orða eiga ekki að hljóta hagsmunatengdan úrskurð dómara.

Ég er við því búinn að dómarar hafi talið hve oft hefur verið minnst á réttarfarsnauðgun, siðblindu, mannréttindaþjófnað o.fl. og hugsanlega séu þeir búnir að reikna út sektarfjárhæðina fyrir þau ummæli.

Ekki er ástæða til að óttast slíkan útreikning því viðkomandi dómari er að reikna út eigin siðblindu og réttarfarsnauðgun.

Nöfn hinna ákærðu eru eftirfarandi og kæruatriði:

Pétur Hafstein fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðrún Erlendsdóttir fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur Jónsson fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur L. Jóhannesson fv. héraðsdómari mál (sjópróf) frá 4. janúar 1993 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Eggert Óskarsson héraðsdómari mál M-51/2001 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Sigurður T. Magnússon fv. héraðsdómari mál E-13455/2002 siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ásgeir Magnússon héraðsdómari mál E-08318/2007 og E-08319/2007 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ragnhildur Hjaltadóttir ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu var að hylma yfir lögbrot þegar hún neitaði að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar 4. janúar 1993 vegna þeirrar hneisu er það ylli Rannsóknarnefnd sjóslysa þegar upplýst yrði um framlagningu falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna.

Jón H. B. Snorrason starfsmaður lögreglunnar á Höfuðborgarsvæðinu braut lög varðandi innheimtu fyrir Tollstjóraembættið þegar hann gaf falska áritun á skjal sem notað var til úrskurðar á ólöglegu fjárnámi (fjárkröfu án neinnar lagastoðar nema fölsun gagna).

Komi til málaferla á grundvelli meiðyrðalöggjafar verður það fyndinn málarekstur þar sem allir dómarar eru vanhæfir til að úrskurða í málunum vegna tengsla og stéttarsambanda. Þessi sambönd dómara innbyrðis sem samstarfsaðila gera þá vanhæfa og með aðkomu þeirra yrði um að ræða að lögbrjótarnir fengju dómsvald í eigin lögbrotum, m.ö.o. sjálfdæmi. Er málið flóknara en það því allir löglærðir í landinu eru vanhæfir vegna stéttartengsla þar sem margir þeirra bíða eftir að komast í stöðu dómara eða hæstaréttardómara.

Spurt hefur verið af lögspekingum hvaða máli þetta skipti þessi kærumál sem hér eru lögð fram.

Þessi spurning lýsir þeirri fasista skoðun sem einkennir marga löglærða aðila.

Samkvæmt því er það ekki lagabókstafurinn sem ræður heldur spennan sem ræður ríkjum í dómssal í því að spila rússneska rúllettu. Spennan er ríkir við málflutning fyrir dómi er aðalatriðið og því orðskrúði sem einkennir málflutning óháð því hvert eðli máls er sem deila málsaðila snýst um. Lagaspekingarnir fá greitt hvort sem mál vinnst eða tapast.

Ekki er enn ljóst hvort þeir sem ákærðir eru hafi kjark til þess að leita á náðir dómstóla á grundvelli meiðyrðalöggjafar eða hvort reynt verði að þegja málin í hel vegna þeirrar smánar er það ylli sakborningum að opinbera þá siðblindu er viðgengist hefur í réttarsölum á Íslandi.

Ísland er fasistaríki með því stjórnarfyrirkomulagi sem viðgengst þar sem vald auðsins ræður en ekki lýðræðisríki þar sem gildi laganna (eða lagabókstafanna) eru í heiðri höfð.

Að klappa á rass á konu hefur kostað menn embætti en fölsun og notkun falsaðra skjala og brot á mannréttindum fólks af hálfu dómara er ekki refsivert og allt gert til að hylma yfir slík lögbrot.

Rétt þykir að geta þess að skriflegar sannanir eru fyrir hendi varðandi öll lögbrotin sem kært er út af.

 

Reykjavík 17. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12—2

109 Reykjavík.

Íslendingar aðrir en dómarar og stjórnendur landsins.

Hafa Íslendingar gert sér grein fyrir því að sumir sem taldir eru þegnar þessa samfélags eru ekki ábyrgir vegna misgjörða og ódæðisverka er þeir fremja. Er þar um að ræða dómara og aðra æðstu stjórnendur þessa lands.

Slík lögbrot eiga að rannsakast af lögreglu og Ríkissaksóknara samkvæmt lögum en þau embætti og Innanríkisráðuneytið hindra rannsókn vegna þeirrar smánar er slíkt myndi valda stjórnkerfinu ef upplýst yrði um ódæðisverkin.

Þessir „hinir ósnertanlegu“ hafa samkvæmt lögum rétt til að fremja ódæðisverk sín án þess að hinn almenni borgari hafi möguleika til að ná fram rétti sínum.

Er málum svo komið að dómarar og aðrir slíkir geta stolið eigum manna, svipt þá mannréttindum á svipaðan hátt og fógetar og aðrir valdsmenn á miðöldum gerðu með eignaupptöku, fangelsi og lífláti ef gagnrýnt var ofríki og misbeiting valds af þeirra hálfu.

Það verður að teljast undarlegt þegar löggjafarsamkundan Alþingi samþykkir lög af þeim toga sem lög um dómstóla eru.

____________________________________________________________________________________

 

LÖG : 1998 nr. 15 25. mars 32. gr.

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga.

Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur, en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Við rekstur mála samkvæmt framangreindu skal fara eftir almennum reglum.

_____________________________________________________________________________________

Af þessu er ljóst að það eru ekki dómarar sem eru ábyrgir vegna siðblindu og ódæðisverka þeirra við uppkvaðningu dóma heldur er það ríkið, þ.e. hinir almennu þegnar landsins, sem eru ábyrgir vegna greiðslu skaðabóta sem af ódæði dómara gæti hlotist. Það sem kórónar ósvífnina í lögunum er að dómarar skulu skera úr um sekt viðkomandi. M.ö.o. það er sjálfdæmi í slíkum málum.

Þeir sem láta sér koma það til hugar að dómari í máli gegn öðrum dómara muni fara að lögum frekar en siðblindur samstarfsaðili hans, sem er á sakamannabekk vegna misbeitingar dómsvaldsins, eru í stöðu almúgamanna á dögum alræðisvalds kirkjunnar.

Það er siðblinda þegar dómari fer ekki að gildandi lögum.

Það er ódæðisverk af hálfu framkvæmdaaðila, dómara, að misnota valdastöðu sína og valda öðrum tjóni með aðgerðum sem eru brot á gildandi lögum í landinu.

Er ljóst af þessum lögum að ætlast er til að þeir sem komast í stöðu dómara séu fyrir utan lög og rétt hvað varðar framkvæmd sinna ódæðisverka. M.ö.o. þeir eru ósnertanlegir gagnvart því að framfylgja ólögum og utanlagadómum sínum í landinu. Þeirra ódæðisverk (dómara) eru lögleg ódæðisverk þar sem enginn dómari kemur til með að áfellast starfsfélaga sinn í stöðu dómara fyrir ódæðisverk.

Í samræmi við þetta eru alþingismenn ekki ábyrgir fyrir mistökum eða ásetningsbrotum við setningu laga og því tjóni er slík lagasetning veldur samfélaginu. Af framanrituðu er siðblinda aðalsmerki þeirra sem stjórna landinu, löggjafarvaldi, dómsvaldi og framkvæmdavaldi og þegnarnir réttlausir. Hin svokölluðu mannréttindi þegnanna samkvæmt lögum eru minna virði en verðgildi þess bleks sem fer í að prenta ákvæði laga um mannréttindi.

Það verður að teljast undarlegt að á tuttugustu og fyrstu öld sé enn þá við lýði yfirgangur og siðblinda af hálfu þeirra sem falið er að stjórna samfélagi manna eins og á sér stað á Íslandi.

Veldi þúsund ára ríkis Nazista og ríki fasista á Ítalíu auk ríkis kommúnista í USSR hrundu öll vegna mannréttindabrota og ódæðisverka stjórnenda landanna, það er tímaspursmál hvenær Fasistaríkið Ísland hrynur vegna ódæðisverka stjórnenda landsins.

Þrátt fyrir ákvæði laga um að úrlausn máls fari eingöngu eftir lögum eru lögin meðhöndluð samkvæmt geðþóttaákvörðunum dómara án möguleika þeirra til leiðréttinga er dómari veldur tjóni með utanlaga afgreiðslu máls.

24. gr.laga.

Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra. Dómsathöfn verður ekki endurskoðuð af öðrum nema með málskoti til æðra dóms.

Eins og ákvæði lagagreinar er orðað gefur það dómara enga leið út fyrir orðanna hljóðan í lögunum til geðþótta ákvörðunar vegna hatursfullrar hefnigirni í garð málsaðila.

Eins og greinin er orðuð á málsaðili enga leið til leiðréttingar á utanlagadómi sem kveðinn er upp í Hæstarétti. Til er dómstóll sem staðsettur er á meginlandi Evrópu svokallaður Mannréttindadómstóll. Þótt sá dómstóll hafi rassskellt íslensk stjórnvöld (dómsvald) nokkrum sinnum þá kemst sá dómstóll ekki yfir nem um 5% af öllu þeim málum er beint er til hans og er það eins og að spila í rússneskri rúllettu að leita þangað.

Skúringadeildir hins íslenska réttleysiskerfis eru þrjár. Þær eru dómstólaráð, nefnd um dómarastörf og endurupptökunefnd. Þessar þrjár stofnanir hafa það hlutverk að hvítþvo utanlagadómara sem kalla má ódæðismenn. Þrátt fyrir allítarlega leit að máli, sem þessar skúringadeildir hafa fengið til umfjöllunar vegna kærumála á hendur dómurum, finnst ekkert mál þar sem dómari hefur ekki verið hvítskúraður af skúringadeildunum. Þetta gerist þrátt fyrir að skriflegar sannanir séu fyrir hendi varðandi gróf lögbrot af hálfu dómara.

Erum við komin þar á það stig er ríkti á fyrri öldum þegar veraldlegir valdsmenn og kirkjunnar höfðingjar níddust á landslýð að eigin geðþótta allt í eigin hagnaðarskyni.

Ásakanir á hendur dómara sem kæmist inn í réttarsal yrði á grundvelli sjálfdæmis þar sem enginn dómari legði í það að úrskurða að um lögbrot dómara væri að ræða og eiga á hættu ofsóknir og einelti af hálfu samdómara sinna. Hefnigirni dómara sem Jón Steinar Gunnlaugsson lýsir í skrifum sínum er sönnun þess hvernig ástandið er í dómsmálum. Svínin (dómararnir) úr sögu Orwells, Animalfarm, eru ljóslifandi í íslensku réttarfari.

Á meðan ekki er komið á nokkurs konar kviðdómi, þar sem löglærðir aðilar yrðu ekki á meðal þeirra, sem fjallaði um kærumál á hendur dómurum fyrir mannréttinda þjófnað og önnur ódæðisverk við uppkvaðningu utanlagadóma, verður ekkert gert til að stemma stigu við því glæpsamlega athæfi er viðgengst innan réttarkerfis á Íslandi.

Hvort dómurum tækist að múta slíkum hópi mann til að horfa fram hjá lögbrotum þeirra er spurning sem erfitt er að svara.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Hvað eru lög?

Spurning þessi er sett fram vegna svara sem fengist hafa frá stjórnendum hins íslenska rollu-lýðveldis. Ísland er ekki bananalýðveldi heldur rollulýðveldi.

Eftir leit að svörum við hvernig túlka beri ýmis ákvæði gildandi laga og fá svör um það að ekki sé hægt að gefa tæmandi svör við spurningum fer málið að vandast.

Eru lög til að fara á einn veg eftir þeim í daga en á annan hátt á morgun?

Ætlast er til þess að hinn almenni borgari fari eftir því sem talið er gildandi lög í landinu en þegar óskað er skýringa frá stjórnvöldum á óskýru orðalagi í lögum er fátt um svör.

Þegar svar frá ríkjandi stjórnsýslustofnunum við fyrirspurn þegnanna er svarið að það sé ekki í verkahring viðkomandi stofnunar að svara þegnunum að stofnunin veiti ekki almenna lögfræðiþjónustu. Af hálfu stofnunarinnar er bent á að leita til lögmanna til þess að fá spurningum svarað en þó sé ljóst að ekki er hægt að svara öllum spurningunum með afgerandi hætti.

Þeim er ljóst sem lifað hafa í rollulýðveldinu Íslandi að skoðanir lögfræðinga á merkingu orðanna hljóðan í gildandi lögum í landinu eru eins margar og fjöldi lögmanna er.

Því er spurt hvaða skýring er sú rétta?

M.ö.o. þá þarf hinn almenni þegn að ráða lögmann sem krefst margfaldra launa hins almenna borgar fyrir hverja klukkustund sem viðkomandi lögmaður ákveður auk þess að hafa sjálfdæmi í því að ákveða tímalengd sem hann telur sig þurfa til verksins.

Hvað eru lög ef greiða þarf stórar fjárhæðir til þess að fá að vita hvað felst í lögunum?

Að auki er það svo samkvæmt svari frá ríkisembætti að lögin séu svo óljós að ekki er hægt að svara spurningum með afgerandi hætti. Embætti þar sem starfsmenn þess embættis fara út í fjárnám hjá borgurunum á grundvelli falsaðra gagna sem lögð eru fram og þegnarnir réttlausir.

Í ljósi þessa sem hér er komið fram að samþykkt laga af Alþingismönnum, fyrir þegnana að fara eftir, er með slíkum vanköntum að vonlaust er að fara eftir þeim þar sem túlkanir á því hvað sé rétt og hvað rangt í framkvæmd eða gjörðum þegnanna viti enginn.

Því er spurt er réttarfarið í landinu í samræmi við ofangreindar upplýsingar. Svarið er:

„Já“. Lög á Íslandi eru samin sérstaklega til þess að hægt sé að teygja þau og toga til að þjóna ákveðnum valdaklíkum í landinu og er ein valdaklíkan (Mafían) notuð til þess að úrskurða (dæma) t.d. að bankarán sem framið er af innanbúðar stjórnendum sé löglegt bankarán á sama tíma sem utangarðsmaður er ákærður fyrir að stela blóðmörskepp vegna hungurs.

Valdaklíkurnar eru fleiri en ein og það gert til að villa um fyrir hinum almenna borgara. Hverjar eru svo þessar valdaklíkur: Valdaklíkurnar eru m.a. stjórnsýslustofnanir ráðuneyta, lögregla, Ríkissaksóknari, sýslumannsembættið, dómarar, lögmannastéttin og allt er þetta undir stjórn þeirra sem ráða yfir fjármagni þjóðarinnar.

Hinn almenni þegn íslensks samfélags virðist vera leikfang valdaklíkunnar því flesta skortir hugrekki til að takast á við lögleysu valdaklíkunnar.

Dómstólar eru ein valdamesta klíkan í íslenskri Mafíu með innanborðs siðblinda einstaklinga sem túlka lög og reglur, sem borgurunum eru settar til að fara eftir, að eigin geðþótta aðeins til að þóknast eigin hagsmunum og tengdra aðila.

Lög eru túlkuð á einn veg í dag þar sem það þóknast dómaranum en á morgun á annan veg þegar það þjónar dómaranum eða einhverjum vensluðum eða tengdum dómaranum.

Hér með er óskað eftir leiðbeiningum frá heiðarlegum þegn á Íslandi hvernig á að fara eftir þeim lagagreinum sem hafa óteljandi skilgreiningar en þó sé ljóst samkvæmt túlkun stjórnvalda að ekki er hægt að svara öllum spurningunum (túlkunum á lagagreinum) með afgerandi hætti.

Fjölmiðlar sem kallaðir hafa verið fimmta aflið í þjóðfélaginu eru undir járnhæl fjármagnseigenda og öll gagnrýni á hið siðspillta framferði MAFÍUNNAR fæst ekki birt á þeim vettvangi.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru stjórnmálamenn amlóðar.

Aldraðir á Íslandi eru baggi á þjóðinni að mati íslenskra stjórnmálamanna. Þeir sem stjórna landi og hafa stjórnað síðustu áratugi hafa eingöngu hugsað um eigin hag og sinna en lítið hugsað um þarfir hins almenna borgara.

Þessir eiginhagsmunaseggir hafa sólundað einum til tveimur milljörðum af skattpeningum þjóðarinnar til þess að kaupa sér bitlinga í Brussel á sama tíma og ekkert fé fæst til þess að hlúa að þeim öldruðu í landinu.

Amlóðar ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur sáu ekkert annað en vel launaða bitlinga í Brussel og ætluðu að fórna sjálfstæði þjóðarinnar fyrir slíkar tignarstöður.

Þessa peninga, einn til tvo milljarða, hefði mátt nýta betur og byggja yfir bráðnauðsynlega starfsemi eins og ummönnunarheimili fyrir aldraða sem ekki eru færir um að sjá um sig sjálfir.

Ekki virðast þeir sem tóku við stjórninni hafa rænu á að sinna þessum þáttum hins mannlega lífs betur en forverar þeirra því fjármunum er ausið í margskonar gæluverkefni sem þingmenn nota til að kaupa sér atkvæði.

Það hörmungarástand sem orðið er varðandi aðbúnað aldraðra sem lifa það að verða lítt eða ekki sjálfbjarga og þurfa umönnun stærstan hluta sólarhringsins er stjórnendum þjóðarinnar til skammar. Það er þjóðinni sem heild til skammar að kjósa sífellt slíka amlóða til að stjórna landinu sem ekki hugsa um neitt annað en eigin hag og sinna.

Stjórnsýslan kom á stofn starfsemi sem kallað er vistunarmat. Á þessi starfsemi að annast það að vinsa úr þá sem talið er að þurfi frekari umönnun en aðrir. Ekki er hægt að sjá að alltaf sé þar farið rétt að málum því dæmi eru um að fólki hafi verið mismunað í þessu mati og er sagt að þar ráði miklu hversu sannfærandi grátur aðstandenda er eða jafnvel einhverjir annarlegir hagsmunir matsaðila.

Til þess að létta á samviskuleysi stjórnenda er rétt að benda á sögu um geimskip sem skrifuð var fyrir 40 árum. Í för þessarar geimstöðvar um himingeiminn kom upp vandamál vegna offjölgunar geimfaranna en afurðir til að lifa af voru takmarkaðar svo og rými. Stjórnendur geimfarsins gripu til þess ráðs að skipa nefnd sem ætlað var það hlutverk að velja úr þá einstaklinga sem ekki var talin þörf á til starfa lengur um borð og senda þá í endurvinnslu. Voru einstaklingarnir valdir úr og sóttir af vélmennum og fluttir í endurvinnslustöðina þar sem þeir voru frystir þar til nýta þurfti þá. Má segja að þetta hafi verið mannúðlegri aðferð gagnvart eldra ósjálfbjarga fólki en það sem amlóðar í stjórn landsins bjóða upp á í dag.

Þótt aðstandendur ósjálfbjarga eldri borgara séu allir af vilja gerðir til að hlúa að sínum nánustu eru fæstir í aðstöðu til þess að veita þá aðstoð sem þörf er á. Sumt af þessu eldra fólki er algjörlega ófært um að sinna sínum þörfum og þarf sérstakt eftirlit.

Aðilar samtaka jómanna voru forsjálir á sínum tíma þegar hin svonefndu DAS-heimili voru reist. Amlóðarnir í stjórn landsins sáu ofsjónir yfir þeim dugnaði sem þar kom fram og kúguðu þeir samtökin til að afsala sér yfirráðarétti yfir heimilunum í hendur stjórnvalda.

Eftir þá valdníðslu stjórnvalda að yfirtaka DAS-heimilin hefur stefnan verið niður á við hvað varðar aðbúnað aldraðra og er nú svo komið að brýn þörf er á að koma amlóðunum frá völdum ef þeir ekki sjá sóma sinn og gera betur í að sinna þörfum eldri borgara.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.