Meindýr glæpaverka 24. kafli

Með vísan til greinar um meindýrin 23. kafla var fyrirspurnum beint til konu til könnunar á því hvort réttlætiskennd kvenna væri að einhverju leyti önnur en karlanna í dómarastétt Hæstaréttar.

Því er hér með leitað eftir svörum frá þeim er voru með frú Guðrúnu Erlendsdóttur við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar.

Verður fyrst tekinn fyrir Hæstaréttardómarinn Pétur K. Hafstein kt. 200349-4079.

Með vísan til máls fyrir Hæstarétti Íslands nr. 15/1991 þar sem niðurstaða dómsins hljóðaði upp á að kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans (dóttir tollstjórans í Reykjavík) hafi verið meinvaldur í umræddu máli. Eftirfarandi spurningar eru hér með lagðar fyrir fyrrverandi Hæstaréttardómara P. K. H.

Hver af dómurunum þremur sem skipuðu réttinn við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 samdi uppkastið að dómsorðum (vísað til umsagnar Jóns Steinars Gunnlaugssonar um starfshætti Hæstaréttar)?

Umrætt mál snerist um ólöglega álagningu skatts (álagningu skatts án nokkurrar stoðar í lögum) og innheimtu skattsins af hálfu Tollstjóraembættisins í Reykjavík. Gróf lögbrot af hálfu starfsmanna stofnananna eða alvarleg mistök.

Þrátt fyrir viðurkenningu Skattstjórans í Reykjavík (skriflegri í vörslu Hæstaréttar) á að mistök hafi orðið hjá embættinu (Skattstofunni) hélt tollstjórinn áfram innheimtu sem endaði í fjárnámi án frekari viðvarana.

Eftir að fulltrúi Borgarfógetans í Reykjavík, sem hafði framkvæmt umrætt fjárnám, hafði skoðað gögn, sem lögð voru fyrir hann, sagði hann að nauðsynlegt væri að fá þessu máli hnekkt með áfrýjun til Hæstaréttar Íslands.

Málinu var stefnt til úrskurðar hæstaréttar en af hálfu Hæstaréttar Íslands var málinu tvívegis vísað frá dómi, með þeim ummælum að þetta væri ekkert mál, að sögn lögmannsins sem fenginn var til að flytja málið. Undirritaður var ekki sáttur við þá afgreiðslu og krafði Hæstarétt Íslands um afgreiðslu málsins.

Hvaða breyting varð á eðli máls þess sem áfrýjað var og fékk nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar þegar það loks fékkst tekið fyrir af Hæstarétti við þriðju tilraun?

Í þriðju tilraun til réttlátrar meðferðar máls fyrir dómi komust hæstaréttardómarar að þeirri niðurstöðu að bjarga mætti orðspori embættanna (Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofu) og innheimtustjórans, sem hafði áritað ósannindi á skjalið sem afhent var Borgarfógeta, með úrskurði um vanhæfi innheimtustjórans vegna tengsla við tollstjórann (hjónabands).

Var af hálfu Hæstaréttar verið að fela ólöglega áritun Jóns H.B. Snorrasonar á skjal það sem Borgarfógeta var afhent við kröfu um fjárnám vegna ólöglegs skatts?

Kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans varð að uppsölulyfi fyrir dómara Hæstaréttar Íslands.

Dómarar voru eins og fram kom í grein til frú Guðrúnar Erlendsdóttur:

Guðrún Erlendsdóttir, kt. 030536-3209

Pétur K. Hafstein, kt. 200349-4079

Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959

Hér með er skorað á hr. Pétur k. Hafstein, fyrrverandi Hæstaréttardómara, að stíga fram og viðurkenna að mistök hafi orðið við úrskurð í umræddu máli. Mál Hæstaréttar nr. 15/1991.

Með vísan til aðildar hr. P. K. H. hæstaréttardómara að umræddu máli nr. 15 / 1991 óskast svar frá dómaranum um það hver var sök dóttur tollstjórans og í hvaða tilgangi var tengsl hennar við föður sinn og innheimtustjórann komið inn í dómsorð máls (sem vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar til að koma að málinu vegna tengsla) sem hún átti enga aðkomu að?

Verður það að teljast einkennilegt lögbrot að kenna dóttir tollstjórans í Reykjavík um alvarleika þeirra lögbrota er fram fóru við innheimtu á ólöglega álögðum skatti og ólöglegri innheimtuaðgerð. Konan var tengiliður á milli innheimtustjórans og stjórnanda tollstjóraembættisins (dóttir tollstjórans).

Er hér með skorað á hr. Pétur K. Hafstein fyrrverandi Hæstaréttardómara að svara því að hvaða leyti kynlíf dóttur tollstjórans hafði áhrif á ólöglega álagningu skatts og ólöglega innheimtu á skattinum sem mér var gert að greiða?

Var af hálfu Hæstaréttar (dómara réttarins) verið að hylma yfir lögbrot Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins og þar með talið fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta (skjalið var falsað eins og kom fram við málareksturinn)?

Hvar kom vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar að ólöglegri álagningu skatts af hálfu Skattstofunnar í Reykjavík og ólöglegri fjárkröfu Tollstjóraembættisins?

Fyrrverandi hæstaréttardómari er ennfremur spurður að því hvort það sé ekki rétt að eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 15 / 1991 þá hafði Tollstjórinn í Reykjavík lagalega frjálsar hendur til að skipa nýjan innheimtustjóra og halda áfram innheimtu á ólöglega álögðum skatti?

Að lokum er best að nota orðafar ungu kynslóðarinnar við ritun á íslensku. Hvernig hefði hr. Pétur K. Hafstein fyrrverandi hæstaréttardómari afgreitt mál nr. 15/1991 ef Jón H.B. Snorrason hefði riðið annarri konu en dóttir tollstjórans?

Rétt þykir að benda á varnaðarorð dómara til vitna við framburð fyrir dómi, að rangur framburður af vangá eða ásetningi geti varðað allt að sex ára fangelsi. Erfitt er að finna ákvæði í lögum um viðurlög við óaðgæslu, vangá eða röngum vinnubrögðum við afgreiðslu mála hjá dómurum eða opinberum starfsmönnum í æðstu stöðum. Benda má á að sé eitthvað slíkt ákvæði lögum er því ekki beitt þegar menn í æðri stöðum eiga í hlut sbr. fjárnám framkvæmt af hálfu Borgarfógeta í Reykjavík á grundvelli falsaðra pappíra og tilhæfulausrar innheimtu. Í dómsorðum Hæstaréttar í máli nr. 15/1991 er hvergi getið um óaðgæslu eða vangá fógeta að taka gott og gilt falsað skjal sem grunn að fjárnámi.

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023922 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem þér ásamt Guðrúnu Erlendsdóttur og Guðmundi Jónssyni hæstaréttardómurum eruð ákærð fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli nr. 15 / 1991. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Þar sem ekki er ljóst hvort allir Íslendingar geri sér ljóst að orðið hjónaband merkir (þýðir) opinbert leyfi (leyfi stjórnvalda) til tveggja persóna af andstæðu kyni (konu og karls) til kynlífs (samfara, kynmaka, ríðinga) og heimild til barneigna. Öðru nafni opinbert samfaraleyfi konu og karls.

Hvort þér fallið undir þann hóp manna sem kallaður er gaddavírshórur (óheiðarleg persóna) ræðst af afstöðu yðar til þessa erindis.

Reykjavík 12. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 - 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 23. kafli.

Með vísan til máls fyrir Hæstarétti Íslands nr. 15/1991 þar sem niðurstaða dómsins hljóðaði upp á að kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans (dóttir tollstjórans í Reykjavík) hafi verið meinvaldur í umræddu máli.

Umrætt mál snerist um ólöglega álagningu skatts (álagningu skatts án nokkurrar stoðar í lögum) og innheimtu skattsins af hálfu Tollstjóraembættisins í Reykjavík. Gróf lögbrot af hálfu starfsmanna stofnananna eða alvarleg mistök.

Þrátt fyrir viðurkenningu Skattstjórans í Reykjavík (skriflegri) á að mistök hafi orðið hjá embættinu hélt tollstjórinn áfram innheimtu sem endaði í fjárnámi án frekari viðvarana.

Eftir að fulltrúi Borgarfógetans í Reykjavík, sem hafði framkvæmt umrætt fjárnám, hafði skoðað gögn, sem lögð voru fyrir hann, sagði hann að nauðsynlegt væri að fá þessu máli hnekkt með áfrýjun til Hæstaréttar Íslands.

Málinu var stefnt til úrskurðar hæstaréttar en af hálfu Hæstaréttar Íslands var málinu tvívegis vísað frá dómi, með þeim ummælum að þetta væri ekkert mál, að sögn lögmannsins sem fenginn var til að flytja málið. Undirritaður var ekki sáttur við þá afgreiðslu og krafði Hæstarétt Íslands um afgreiðslu málsins.

Í þriðju tilraun til réttlátrar meðferðar máls fyrir dómi komust hæstaréttardómarar að þeirri niðurstöðu að bjarga mætti orðspori embættanna (Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofu) og innheimtustjórans, sem hafði áritað ósannindi á skjalið sem afhent var Borgarfógeta, með úrskurði um vanhæfi innheimtustjórans vegna tengsla við tollstjórann.

Kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans varð að uppsölulyfi fyrir dómara Hæstaréttar Íslands.

Dómarar voru:

Guðrún Erlendsdóttir, kt. 030536-3209

Pétur K. Hafstein, kt. 200349-4079

Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959

Hér með er skorað á frú Guðrúnu Erlendsdóttur, fyrrverandi Hæstaréttardómara, að stíga fram og viðurkenna að mistök hafi orðið við úrskurð í umræddu máli. Mál Hæstaréttar nr. 15/1991.

Með vísan til aðildar frúarinnar að jafnréttisbaráttu kvenna samkvæmt fjölmiðlafréttum, verður það að teljast einkennilegt lögbrot, og andstætt jafnréttisbaráttu kvenna af hálfu Hæstaréttardómarans , að kenna dóttir tollstjórans í Reykjavík um alvarleika þeirra lögbrota er fram fóru við innheimtu á ólöglega álögðum skatti. Konan var tengiliður á milli innheimtustjórans og stjórnanda tollstjóraembættisins (dóttir tollstjórans).

Er hér með skorað á frú Guðrúnu Erlendsdóttur að svara því að hvaða leyti kynlíf dóttur tollstjórans hafði áhrif á ólöglega álagningu skatts og ólöglega innheimtu á skattinum sem mér var gert að greiða?

Var af hálfu Hæstaréttar (dómara réttarins) verið að hylma yfir lögbrot Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins og þar með talið fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta (skjalið var falsað eins og kom fram við málareksturinn)?

Hvar kom vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar að ólöglegri álagningu skatts af hálfu Skattstofunnar í Reykjavík og ólöglegri fjárkröfu Tollstjóraembættisins?

Fyrrverandi hæstaréttardómari er ennfremur spurður að því hvort það sé ekki rétt að eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 15 / 1991 þá hafði Tollstjórinn í Reykjavík lagalega frjálsar hendur til að skipa nýjan innheimtustjóra og halda áfram innheimtu á ólöglega álögðum skatti?

Að lokum er best að nota orðafar ungu kynslóðarinnar við ritun á íslensku. Hvernig hefði frú Guðrún Erlendsdóttir hæstaréttardómari afgreitt mál nr. 15/1991 ef Jón H.B. Snorrason hefði riðið annarri konu en dóttir tollstjórans?

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023922 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem þér ásamt Pétri K. Hafstein og Guðmundi Jónssyni hæstaréttardómurum eruð ákærð fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli nr. 15 / 1991. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Hvort þér fallið undir þann hóp manna sem kallaður er gaddavírshórur (óheiðarleg persóna) ræðst af afstöðu yðar til þessa erindis.

Reykjavík 9. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6   12 - 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 21. hluti.

Glæpur og glæpur er ekki það sama að mati Hæstaréttar. Í úrskurði Hæstaréttar ráðast niðurstöður í máli af því hver eða hverjir eru málsaðilar en ekki af gildandi lögum.

Í nýlegu máli fékkst endurupptaka vegna upplýsinga frá öðrum málsaðila um að hann hefði ekki vitað af málinu eða fyrirtöku þess.

Hver brást í því tilviki hvað varðar boðun til þinghalds? Var sökin hjá auðvirðulegum dómara eða einhverjum öðrum?

Þessi niðurstaða er varðar heimild til endurupptöku máls er skólabókardæmi um þá misþyrmingu réttarfarsnauðgara (dómara) á hinu íslenska réttarkerfi.

Þrátt fyrir að fyrir liggi skriflegar sannanir frá Íslandspósti fyrir því að boðunarbréf frá dómara Héraðsdóms Reykjavíkur, Ásgeiri Magnússyni, hafi ekki verið borið út samkvæmt gildandi lögum um útburð á pósti og var því málið rekið af téðum dómara fyrir utan lög og rétt að fjarstöddum málsaðila sem ekki var boðaður til þinghalds samkvæmt lögum. Þetta gerðist þrátt fyrir að Héraðsdómi Reykjavíkur hafi verið send viðvörun um að neitað hafi verið um afhendingu bréfs frá embættinu af hálfu póstþjóns frá Íslandspósti.

Hinir auðvirðulegu dómarar Hæstaréttar neituð um endurupptöku málsins án neinna skýringa þrátt fyrir að skriflegar sannanir lægju fyrir um ólögmæti rekstur málsins fyrir dómi þar sem málsaðili var ekki boðaður til þinghalds.

Þessi misþyrming (réttarfarsnauðgun) Hæstaréttar Íslands á ákvæðum laga, um að allir þegnar samfélagsins skuli vera jafnir fyrir lögunum, er íslenskt réttarfar í hnotskurn.

Þegar lögbrotin varða dómara og aðra ráðandi aðila í samfélaginu eru mál þögguð niður með fullkomnum stuðningi samtaka dómara og fá ekki brautargengi fyrir íslenskum dómstólum. Reynt að hylma yfir lögbrot æðstu manna.

Við skoðun á réttarkerfinu á Íslandi þá starfar það á svipaðan hátt og GESTAPO í Þýskalandi á tímum NAZISTA. Það er ekki réttlætið og lagabókstafurinn sem látið er ráða heldur hagsmunir ráðamanna þjóðarinnar og þá einkum þá hagsmuni sem falla undir réttarkerfið (dómara).

Það verður að teljast undarlegt að lögbrot er varða ólöglegar aðgerðir af hálfu dómara fást ekki rannsökuð og lögmenn hafna allri aðstoð við málarekstur gegn réttarfarsnauðgurum (dómurum).

Í neitun lögmanna um að reka mál fyrir dómi vegna lögbrota (misgjörða) dómara kristallast sá ótti þeirra (lögmannanna) vegna þeirra hefndaraðgerða er dómarar beita gagnvart þeim sem ekki sætta sig við utanlagadóma (réttarfarsnauðgana) þeirra. Er vísað þar með til ummæla fyrrverandi Hæstaréttardómara J.S.G.

Með vísan til þeirra sex mála sem kærð hafa verið og tók sex ára baráttu við kerfið þar til stjórnendum þóknaðist að láta taka formlegar skýrslur hjá lögreglu sem hefur einkarétt á að rannsaka kærumál. Samkvæmt lögum skulu þegnarnir snúa sér til lögreglunnar til að koma á framfæri kærum vegna meintra lögbrota.

Yfirleitt eru kærur teknar til greina hjá lögreglunni nema þegar þær varða ráðamenn þjóðarinnar (dómara og fleiri). Virðist sem í slíkum tilvikum að rannsóknarlögregluþjónar þurfi að fá samþykki yfirboðara sinna til að taka formlegar skýrslur. Tók það 6 mánuði að fá svar hjá Karli Inga fulltrúa lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu um það hvort leifi fengist fyrir formlegri skýrslutöku vegna ákæra á hendur dómurum og öðrum æðri embættismönnum. Þegar svarið fékkst að lokum voru það tómir útúrsnúningar og bull ráðvillts manns sem ekki vissi í hvorn fótinn hann steig eða hvort það væri miðfóturinn.

Slík vinnubrögð sem þar voru sýnd við afgreiðslu lögreglunnar fellur undir ákvæði laga um yfirhylmingu á lögbroti og er refsivert athæfi. Þar með eru fulltrúar lögreglunnar komnir á sakamannabekk sem ekki er gott fyrir þá sem eiga að gæta laga og réttar í þjóðfélaginu.

Hvernig getur lögreglan haft afskipti af lögbrotum þegna landsins sem ekki hafa andlega heimilisfesti í þeirri MAFÍU sem stjórnkerfið er (þríhöfða þursinn) þegar ráðamenn þjóðarinnar stunda skipulagða glæpastarfsemi án afskipta lögreglunnar?

Ef hugleitt er í hverju það felst að skipulögð glæpastarfsemi þrífst á landinu í skjóli hins opinbera þá er ástæðan augljós.

Í fyrsta lagi þá eru dómarar ábyrgðalausir en öll ábyrgð á misgjörðum þeirra og lögbrotum er á hendi ríkisvaldsins þ.e. þjóðarinnar. Þar af leiðandi grassera geðþóttaaðgerðir dómara í dómsúrskurðum sem innihalda persónulegar hefndaraðgerðir (réttarfarsnauðganir) af þeirra hálfu.

Í öðru lagi eru það dómararnir sjálfir sem eiga að kveða á um lögbrot sín (dæma) og sinna samstarfsfélaga. M.ö.o sjálfdæmi lögbrjóta og ódæðismanna.

Í þriðja lagi er embætti Ríkissaksóknara þess eðlis að enginn getur sagt saksóknara fyrir verkum og gengur hann sjálfala í því að hylma yfir lögbrot og ódæðisverk sem framin eru af æðstu mönnum samfélagsins.

Í fjórða lagi er ákvæði um störf lögreglunnar, að til hennar eigi að beina kærum um lögbrot þegnanna, en síðan er skotið inn auka grein þar sem lögreglustjóra er í sjálfsvald sett hvaða mál eru rannsökuð.

Lögreglustjóri getur hafnað því að eðlileg rannsókn fari fram á máli sem kært er og ræðst ákvörðun hans af geðþótta hans á hverjum tíma samanber það að sex ár tók það að fá lögregluna til að taka formlegar skýrslur vegna þeirra ákæra sem hér er fjallað um sem síðan eru lagðar í skúffu þrettán. Efni í skúffu þrettán er það sem á að hylma yfir af lögbrotum.

Í fimmta lagi eru kærur er varða æðstu embættismenn landsins, sem lagðar eru fyrir lögreglu og Ríkissaksónara, þær fást ekki rannsakaðar, þótt formlegar lögregluskýrslur séu teknar, vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda á lögbrotum þeirra er falla undir skilgreiningu á svínum Orwells.

Í ljósi þess sem hér er ritað eru svínin (dómarar og æðstu menn samfélagsins) jafnari en aðrir þegnar landsins með vísan til hinnar frægu sögu Orwells.

Sú svínapest sem legið hefur yfir íslensku samfélagi til margra ára leiðir til alvarlegra aðgerða af hálfu þeirra sem orðið hafa fyrir skipulagðri glæpastarfsemi umræddra aðila og búast má við alvarlegum hefndaraðgerðum ef ekki verður gengið í að hreinsa til í svínastíunni og tryggja öllum þegnum landsins jafnræði gangvart lögum landsins. Hvort þegnarnir neyðast til að grípa til svo róttækra aðgerða sem vígaferla til að vekja þá fáu stjórnendur landsins, sem sýnt hafa skynsemi, ræðst af því hvort stöðvuð verði þau lögbrot og ódæðisverk sem viðgangast með utanlaga dómum og réttarfarsnauðgunum þeirra sem telja sig ósnertanlega. Leiðrétting á þeim ódæðisverkum er þessir aðilar (ódæðismenn) hafa þegar framkvæmt ætti að fá forgang í réttarkerfinu.

Verði ekki gengið í það að hindra lögbrot þessara aðila sem ákærðir hafa verið í skrifum þessum má gera ráð fyrir að eitt eða fleiri meindýr verði gerð að orma, baktería og gerlafæði án frekari fyrirvara (með sérstakri vísan til 23. greinar almennra hegningalaga).

Reykjavík 9 júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 22. hluti. Stjórnarskráin og dómstólar.2

Þegar dómarar geta kveðið upp dóma um að stjórnarskrá sé brotin við aðgerðir er snerta aðra en störf þeirra sjálfra nær hræsnin hámarki.

Dómarar telja sig vera hafna yfir ákvæði hinnar íslensku stjórnarskrár í gjörðum sínum en telja sig hafa rétt til að úrskurða um mannréttindabrot annarra en þeirra sjálfra þótt mannréttindabrot sem framin eru af dómurum séu verri lögbrot en séu þau framin af öðrum.

Þegar fjöldi dómsmála hafi fallið þar sem dómarar hafa brotið mannréttindi á þegnunum samanber úrskurði Mannréttindadómstóls Evrópu þá skirrast þessir menn ekki við að halda áfram sínum lögbrotum (ódæðisverkum). Er það löggjafarvald ábyrgt sem ekki tekur fyrir, með breytingu á gildandi lögum, að dómarar komist upp með það að vanvirða mannréttindi íslenskra þegna.

Á meðan dómarar bera ekki ábyrgð á lögbrotum sínum halda þeir áfram í skjóli þess að kollegarnir haldi hlífðarskyldi yfir þeim þótt þeir fari ekki að gildandi lögum við dómsuppkvaðningar (utanlagadómar).

Dómarar eiga að vera hornsteinn réttlætis við túlkun á óvissuþáttum í löggjöfinni sem sett er af Alþingi og úrskurðir eiga að vera innan gildandi laga en ekki geðþóttaákvörðunar þeirra (dómaranna).

Þegar glæpamenn (dómarar) komast upp með að fara ekki að gildandi lögum um störf dómara þar sem menn sem eru í öðrum stjórnunarstöðum ríkisins þora ekki að taka á lögbrotum dómara af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómaranna er réttarfarið einskis virði.

Það að ekkert stjórnvald (stjórnendur) telur sig hafa vald til afskipta af dómsúrskurðum þótt um sé að ræða utanlagadóma sálsjúkra manna sem komist hafa í stöðu dómara verður að teljast óstjórn.

Ef lögbrot sem framin eru af dómara eru æðri lögbrot en lögbrot annarra þegna ríkisins eru svínin orðin jafnari en önnur dýr jarðarinnar.

Rétt þykir að benda á að í sögu mannkyns eru mörg dæmi um afleiðingar glæpa sem framdir hafa verið af valdamönnum þjóða og misþyrmingu á réttlætiskennd þegnanna sem hefur yfirleitt endað með aðgerðum þegnanna gegn valdsníðingum. Þessir valdsníðingar hins íslenska þjóðfélags (dómara og framkvæmdavaldið) eru komnir að þeim punkti að grípa þarf til róttækra aðgerða til að stöðva skipulagða glæpastarfsemi sem framin er í skjóli ábyrgðarleysis glæpamannanna og athafnaleysis stjórnenda landsins.

Hafa skal í huga að það sem skrifað hefur verið um glæpastarfsemi réttarkerfisins hefur verið sent til allra þingmanna, lögreglu og ríkislögreglu, ráðuneyta og dómstóla auk fréttamiðla svo ekki er verið að fara leynt með þessi skrif. Auk þess hefur verið skrifað undir fullu nafni og heimilisfangi svo engin launung hefur verið á því hver er ritarinn.

Þrátt fyrir þetta hafa snillingarnir í lögbrotum ekki þorað að stefna mér fyrir dóm vegna meiðyrða. Þeir vita það að eftir stefnu yrðu þeir komnir í vitnastúku undir ákvæðum um viðurlög ef um rangan framburð væri að ræða. Þeir óttast sex ára fangelsi fyrir rangan framburð þar sem sannanir eru fyrir öllum glæpum þessara manna. Því telja þeir eins og aðrir glæpamenn að betra sé að þegja og sitja undir ásökunum sem fram hafa komið heldur en opinbera sín afglöp (lögbrot).

Framkvæmdavald ríkisins hefur ekki haft manndóm í sér til að láta rannsaka ákærur sem lagðar hafa verið fram á hendur lögbrjóta (glæpamanna) sem nafngreindir hafa verið.

Hverjar eru ástæður þess að rannsókn hefur ekki farið fram?

Ástæður þess að mál hafa ekki verið rannsökuð eru undirlægjuháttur Ríkissaksóknara sem er æðsti yfirhylmingarstjóri ríkisins með dyggri aðstoð lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu og Innanríkisráðherra. Þar sem skýrt ákvæði er í lögum um ábyrgð þeirra sem hylma yfir lögbrot ættu þessir aðilar að sjá sóma sinn í að fram fari rannsókn málanna af hlutlausum aðilum ekki skjalafölsurum og réttarfarsnauðgurum.

Þessum yfirhylmingaraðilum (lögreglu, Ríkissaksóknara og Innanríkisráðherra) hefur öllum verið afhent skrifleg gögn (í tölvutæku formi) er varða málin. Því er það ljóst að það yrði slíkt áfall fyrir réttleysi þegnanna í því sem kallað er réttarkerfi á Íslandi ef rannsókn færi fram þar sem ekki væri hægt að hylma yfir þá glæpi sem framdir hafa verið af þeim sem sitja í æðri stöðum ríkisins.

Bull dómara um mannréttindabrot í dómsúrskurðum sem birtir hafa verið nýlega, um brot á mannréttindum, sýnir þá hræsni er sýnd er með því að mannréttindaþjófar innan dómarastéttarinnar hafa frjálsar hendur til mannréttindabrota innan dómskerfisins. Ef mannréttindabrot eru talin hafa verið gerð af öðrum en dómurum þá er það geðþóttaákvörðun dómara sem ræður niðurstöðu dómsins.

Í ljósi fréttar í fjölmiðlum um fangelsun konu og húsleitar vegna hótana um líflát ákveðinna persóna í æðri stöðum ríkisins hefur verið sleppt að geta ástæðna þessara hótana konunnar. Það skyldi þá ekki vera að orsök hótana hafi verið lögbrot af hálfu þessara aðila sem ekki hafi fengist leiðrétt. Er það í ætt við þau lögbrot og glæpi sem framdir hafa verið af mönnum í æðri stöðum þjóðfélagsins og getið hefur verið um í greinarskrifum undirritaðs.

Íslenskt samfélag er svo rotið að ákveðnir aðilar innan samfélagsins (þeir sem kærðir hafa verið) njóta forréttinda hjá yfirhylmingaliði ríkisins á lögbrotum og mál þeirra fást ekki rannsökuð. Þegar svo er komið er aðeins ein leið eftir fyrir þegnana og það er aflífun meindýranna til þess að yfirhylmingarliðið verði vakið af dauðasvefni sínum. Það verður áhugavert verkefni að aflífa eitthvað af meindýrunum ef með því móti tækist að koma yfirhylmingarliðinu, Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknara, Lögreglustjóranum og alþingismönnum, í skilning um það að glæpur og glæpur séu sama gjörðin þótt um sé að ræða framkvæmendur glæpaverka sem skipa svokallaðar æðri stöður ríkisins.

Það að yfirhylmingar liði ríkisvaldsins (Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari, Lögreglustjórinn og alþingismenn) neiti um rannsókn á glæpum sem framdir eru af dómurum og öðrum æðstu mönnum samfélagsins eru þeir komnir á það tímabil sem ríkti í frönsku byltingunni þegar fallöxin var notuð við hreinsun á þeim sem töldu sig vera ósnertanlega.

Það að dómarar Hæstaréttar Íslands komist upp með það að blanda kynlífi ákveðinnar persónu inn í gróft lagabrot í þeim tilgangi einum að hylma yfir svívirðilegt lögbrot er merkilegt rannsóknarefni. Þar var ekki farið eftir gildandi lögum landsins í uppkvaðningu dóms, um að dómarar dæmi aðeins samkvæmt ákvæðum gildandi laga. Yfirhylming dómara Hæstaréttar Íslands í umræddu máli setur þá á bekk með þeim sem bíða eftir fallöxinni.

Enn og aftur er bent á það að subbuliðið í æðri stöðum hins íslenska ríkis hefur ekki haft kjark til að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði eða hótanir af ótta við það að verða sjálfir (hinir ákærðu) settir á sakamannabekk fyrir mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun, siðblindu og vera stimplaðir sem meðlimir í hópi gaddavírshóra (óheiðarleg persóna).

Þar sem að undirritaður hefur sýnt mikla þolinmæði og umburðarlyndi gagnvart yfirhylmingarliði hins íslenska ríkis er aldrei að vita hvort og þá hvenær þolinmæði brestur og eina leiðin til réttlætis sé aflífun meindýrs. Í háðungarskyni er stjórnvöldum bent á 21. og 23. grein almennra hegningarlaga.

Tíminn styttist sem framkvæmdavaldið hefur til að bæta fyrir þá glæpi sem framdir hafa verið af æðstu mönnum samfélagsins.

Reykjavík 7. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógar 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 19. kafli

Það hefur verið talsvert rætt og ritað um meinsemd í íslensku þjóðfélagi og varðar misnotkun barna. Sú svívirðing sem misnotkun barna er hefur ekki fengið þá umfjöllun né aðgerðir stjórnvalda sem þörf er á til að sporna við slíkum afbrotum. Ástæða þessa sinnuleysis er sú að börnum er ekki trúað þegar þau reyna að tjá sig um framferði fullorðinna.

Þessi löstur í íslensku samfélagi að trúa ekki frásögnum af meintum lögbrotum samborgaranna er víðtækur og teygir sig vítt og breitt um samfélagið. Frásagnir af lögbrotum æðstu manna samfélagsins er ekki trúað því þessir lögbrjótar eiga að vera hafnir yfir slíkt vegna þess traust sem bera þarf til þeirra sem skipa æðstu embætti ríkisins.

Þetta sinnuleysi landsmanna varðandi lögbrot þeirra sem skipa æðri stöður í samfélaginu er vegna þess að lögbrotin hafa ekki bitnað á þeim sjálfum (hinum almenna landsmanni). Það væri æskilegt að landsmenn horfi af meiri gagnrýni og raunsæi á umsagnir einstaklinga um meint misferli ráðamanna (mannréttindabrot ráðamanna) þjóðarinnar og peningamannanna sem stjórna á bak við tjöldin.

Nauðsynlegt er að horfast í augu við það að lögbrjótarnir viðurkenna ekki brot sín og þarf mjög öflugar sannanir fyrir lögbrotum þeirra (dómaranna) og öflugari sannanir eftir því hvað hátt í metorðastigann þeir hafa troðið sér. Skriflegar sannanir um lögbrot framin af þeim sem telja sig jafnari en aðrir þegnar samfélagsins nægja ekki vegna samtryggingar og hagsmunatengsla æðstu manna ríkisins (samband saursins og salmonellusýkingar.

Samkvæmt lögum sem í gildi eru í landinu er ætlast til þess að þeir þegnar sem telja að lögbrot hafi verið framið og snýr að hagsmunum kæranda snúi sér til lögreglu með kæru er varðar viðkomandi lögbrot. Á lögreglan samkvæmt lögum að taka við kærumálum og rannsaka hið meinta brot.

Þessu ákvæði um að lögreglan skuli rannsaka kærumál um lögbrot þegnanna ef kærð eru þá fylgir í smáaletrinu að rannsókn kærumála fer samkvæmt ákvörðun frammámanna lögreglunnar. M.ö.o. það er sjálfdæmi æðstu manna lögreglu hvort rannsókn kærumáls er framkvæmd eða ekki. Samkvæmt reynslunni fást mál ekki rannsökuð af lögreglu ef kæran beinist að þeim sem eru taldir ofarlega í metorðastiganum, jafnari en aðrir (svínin) (Orwell).

Þarna fylgir ákvæði sem er sérsniðið fyrir yfirhylmingu á lögbrotum af hálfu þeirra sem hafa troðið sér ofarlega í metorðastigann því lögreglan stundar yfirhylmingar á lögbrotum æðstu stjórnenda landsins og þar á meðal dómurum.

Lögreglan gefur engar upplýsingar um það hvers vegna mál fáist ekki rannsökuð. Er það engu líkara en þeir sem gegna æðri störfum hjá lögreglu séu þar í sýndarstörfum og áskrifendur að launum sínum. Sem dæmi um sinnuleysi af hálfu lögreglu var kærður þjófnaður af bankabókum sem var framkvæmdur samkvæmt kröfu frá Fjármálaráðuneytinu/Samgönguráðuneytinu. Var af hálfu lögreglu tekin ein skýrsla af starfsmanni ráðuneytis og í skýrslunni kemur fram viðurkenning vitnisins á að fyrirmælin hafi komið frá ráðherra um þennan þjófnað.

All nokkru eftir þennan þjófnað samkvæmt fyrirskipun ráðherra var gefin út yfirlýsing um að aldrei mætti taka fé út af bankareikningum án heimildar reikningseiganda. Það hafði tíðkast að aðeins þurfti símtal frá stjórnarstofnun til banka og gefa fyrirmæli um úttekt af bankareikningi einstaklings þá var það framkvæmt af bankastarfsmanni. Þetta framferði var ekkert annað en þjófnaður. Þetta þjófnaðarmál var hunsað af Ríkissaksóknara.

Eftir allsnarpa orðasennu og eftirgang fékk undirritaður að lokum afrit af lögregluskýrslunni. Þeim var ekki gefinn neinn friður. Frekari aðgerðir fengust ekki fram hjá lögreglu né Ríkissaksóknara. Þetta var ekki stór upphæð á aðra milljón krónur, rúmlega 1.000.000 Kr. sem stolið var (2003 – 2004).

Á svipuðum tíma og þessi kæra var lögð fram var utangarðsmaður ákærður af lögreglu/Ríkissaksóknara, samkvæmt fréttum í fjölmiðlum, fyrir stuld á blóðmörskepp vegna þess að hann var hungraður og hafði ekki efni á að borga fyrir hann (blóðmörskeppinn) sem kostaði innan við 300 krónur.

Sannaðist þar með vísuorð frá miðri síðustu öld:

Stelir þú litlu og standir lágt í steininn ferð þú, en stelir þú miklu og standir hátt í stjórnarráðið ferð þú.

Umræddir ráðherrar urðu handhafar forsetavalds skömmu eftir að kæran var lögð fram vegna stulds á rúmri milljón króna. (Rúm tíu ár síðan þetta var kært).

Frá ríkissaksóknara hafa ekki fengist svör né skýringar. Lögreglan gerði ekkert nema taka þessa einu skýrslu af starfsmanni ráðuneytis.

Því má spyrja: Hvert eiga þegnarnir að snúa sér með kærur vegna lögbrota þegar þeir sem eru áskrifendur að launum sínum (æðri menn í lögreglu) sinna ekki störfum sínum? Nærtækast er sjálfsvarnar réttur sérhvers aðila að samfélaginu til að verja sig og sína fyrir ódæðisverkum æðstu manna ríkisins. Agavald/refsivald fer yfir á hendur einstaklinga við yfirhylmingu stjórnvalda/framkvæmdavalds á lögbrotum stjórnenda landsins.

Flestir Íslendingar vilja ekki heyra af mannréttindabrotum stjórnvalda á meðan þau snerta ekki þá sjálfa frekar en Þjóðverjar sem ekki vildu heyra um útrýmingarbúðirnar sem komið var upp af Nazistum í seinni heimstyrjöldinni. Það er ríkt í mannskepnunni að hlusta aðeins á hið jákvæða þar til hið neikvæða snertir hana sjálfa (skepnuna). Hrakfarir eins er skemmtiatriði fyrir annan líkt og það fólk sem þurfti að berjast fyrir lífi sínu á rómverskum leikvöngum meðan skrílinn var gargandi af ánægju á áhorfendapöllum.

Þannig er komið á Íslandi að menn vilja ekki hlusta eða ræða hið neikvæða af ótta við ráðandi afl í landinu. Mál er geta valdið óþægindum vegna hugsanlegra hefndaraðgerða af hálfu ráðandi afla í landinu er reynt að forðast.

Um miðja síðustu öld var til orð eða orðatiltækið gaddavírshóra. Þetta orð var notað yfir óheiðarlega persónu (ég heyrði þetta orð 1952). Orðið á vel við um þá sem kallaðir eru dómarar í íslensku samfélagi og minnst er á. Gjörðir þeirra við störf sín falla undir óheiðarlega starfsemi þar sem þeir virða ekki gildandi lög í landinu né stjórnarskrá. Af kynnum mínum af störfum dómara er 95% af uppkveðnum dómum í dómssal á Íslandi utanlagadómar vegna annarlegra hagsmuna dómaranna.

Hórur hins íslenska réttleysis yfirganga það réttleysi sem íslendingar eigna hinum svokölluðu bananalýðveldum. Þróun í glæpastarfsemi á Íslandi er hröðust í átt til ódæðisverka innan dómskerfisins með dómara í broddi fylkingar. Þróun afkasta þeirra sem kallað hefur verið glæpagengi á Íslandi er minna en hálfdrættingur á við hraða þróunar glæpa sem framdir eru innan dómskerfisins af gaddavírshórunum.

Þessi öfugþróun innan dómskerfisins stafar af þeim ótta sem ríkir innan samfélagsins við framferði dómara. Þegnarnir hafa ekki þorað að mótmæla ódæðisverkum sem framin hafa verið af dómurum af ótta við hefndaraðgerðir. Lögmenn svara af óttablandinni virðingu þegar þeir eru spurður um réttmæti utanlagadóma: „Dómarinn ræður“. Þá skiptir ekki máli þótt mannréttindi, landslög og stjórnarskrá séu brotin af dómara. Viðhorf lögmanna grundvallast á því að flestir þeirra gera sér vonir um að komast í dómarastöðu eða njóta velvildar dómara í úrskurði mála, m.ö.o. ótti. Það er ekki lagabókstafurinn sem ræður heldur annarlegir hagsmunir.

Þrátt fyrir þennan ótta þegnana hafa hórur hins íslenska réttleysis ekki lagt út í það að stefna undirrituðum fyrir neikvæð skrif um störf innan dómskerfisins heldur gera allt til þess að þagga niður gagnrýnina með aðstoð framkvæmdavaldsins. Það að enginn af hinum nafngreindu gaddavírshórum hefur þorað að stefna undirrituðum er að þegar kemur að réttarhöldum þá óttast þær að þurfa að svara spurningum sem sakborningar vegna þess að öll svör við spurningum, sem lagðar yrðu fyrir þær, yrði viðurkenning á lögbrotum þeirra og þær (gaddavírshórurnar) þar með komnar í stöðu sekra um lögbrot, sem yrði æði pínlegt fyrir dómara að þurfa að viðurkenna siðblindu og utanlagaafgreiðslu máls af hálfu viðkomandi (dómarans).

Málið er svo pínlegt fyrir réttarkerfið að skúringadeildir réttarfarsins, Endurupptökunefnd, Hæstiréttur, Nefnd um dómarastörf og Dómstólaráð hafa hunsað kröfur um upptöku mála, þrátt fyrir að skrifleg sönnunargögn séu fyrirliggjandi, af ótta við þá smán og hneisu er réttarkerfið yrði fyrir þegar viðurkenna þyrfti alvarleg afglöp og réttarfarsnauðganir af hálfu dómara. (ATH. þessar skúringadeildir hafa æðstu menn Innanríkisráðuneytis bent á að beina skuli kærumálum til vegna lögbrota dómara svo og lögreglu og Ríkissaksóknara). Dómarar (menn) sem eiga að vera hafnir yfir gagnrýni í störfum sínum þar sem þeir eiga ekki að gera mistök við túlkun laga (rangtúlka lögin) heldur fara að gildandi lögum settum af Alþingi.

Sú mislukkaða yfirhylming á lögbroti af hálfu Hæstaréttar Íslands þegar opinbert samfarleyfi Jóns H.B. Snorrasonar var dregið inn í dómsorð, af hálfu dómara réttarins, er skýr vísbending um þá siðblindu sem hrjáir dómara. Yfirklór dómaranna á lögbrotum sem framin voru verða að teljast tilraun til yfirhylmingar. Þar með voru dómarar Hæstaréttar komnir á bekk með öðrum lögbrjótum (sakamönnum) þar sem yfirhylming lögbrota er refsivert athæfi. Þrjóska dómaranna við að viðurkenna að skattaálagning og innheimtuaðgerðir (Skattstofan – Tollstjórinn) auk fjárnáms af hálfu Borgarfógeta hafi verið ólöglegt athæfi sýnir vanhæfni aðila (dómara) til þess að túlka ákvæði laganna. Þarna var um að ræða slíkt dómaraklúður að réttarkerfið verður seint hreinsað af siðblindu. Siðblindir dómarar Hæstaréttar Íslands hafa ekki treyst sér til að svara undirrituðum um hvaða lausn þeir hefðu haft ef Jón H.B. Snorrason hefði haft opinbert samfarleyfi við aðra konu en dóttir tollstjórans.

Þetta framferði og siðblinda dómara er aðalsmerki hins íslenska réttarkerfis. Það er ekki lagabókstafurinn sem ræður í úrskurði dómara heldur annarlegir hagsmunir þeirra ef ekki alvarlegri lögbrot.

Rétt er að benda á ólæsi dómara eða alvarlega siðblindu Eggerts Óskarssonar með vísan til máls M-51/2001 og ákvæðis 61. greinar laga nr. 91/1991 svo og siðblindu Sigurðar Tómasar Magnússonar að starfa sem innheimtumaður ólöglegrar fjárkröfu fyrir stefnanda í heilt ár þegar starf hans sem dómara snerist eingöngu um það hvort fjárkrafa sem var lögð fram væri réttmæt fjárkrafa eða ekki. Siðblinda Sigurðar er dæmigerð siðblinda sem hrjáir gaddavírshórur.

Lögbrot dómara eru ekki þar með upptalin því lögbrot dómarans, ef hann er dómari (hef ekki séð skipunarbréf hans eða önnur gögn er sanna stöðu hans), Ásgeirs Magnússonar er enn eitt afbrigðið af hefndarþorsta og hefnigirni dómara. Eftir að honum var bent á að bókun í gerðarbók dómsins væri ekki sannleikanum samkvæmt brást hann ókvæða við. Skriflegri athugasemd vegna rangrar bókunar er honum var fengin var kastað í undirritaðan með fúkyrðum. Í framhaldi af því var æra hins talda dómara ekki meira virð en svo að hann boðaði ekki til þinghalds á löglegan hátt samkvæmt ákvæðum laga. Keyrði hann málin í gegn með sinni ósvífni og hefndarþrá og m.a. falsaði hann bókanir í gerðarbók dómsins varðandi umrædd mál.

Þegar hér er komið er ljóst að það sem kallað hefur verið „æra“ á íslensku, eða heiðarleiki persónu, er hana (æruna) ekki að finna í röðum nafngreindra dómara (gaddavírshóra) á Íslandi frekar en Mafíósa þeirra í U.S.A. og Ítalíu svo og böðla Nazista.

Spurningar vakna um hvað það er sem ræður þegar dómari er ráðinn til starfa. Leynist ekki geðveila í þeim mörgum (dómurum) sem leynt er farið með eins og aðstoðarflugmaður þýska flugfélagsins gat leynt sinni talinni geðveilu, þar til flugvélinni var grandað. Í ljósi þeirra réttarfarsafglapa sem sýnt hefur verið fram á að eigi sér stað í íslensku réttarkerfi er ekki hægt að útiloka að andlegt ástand dómara sé langt frá því að vera af því gæðamati sem ættlast er til.

Spurt hefur verið af hverju ég hafi ekki stefnt meintum lögbrjótum í dómarastétt fyrir dóm. Ástæða þess er að enginn lögmaður fæst til að takast á við mál gegn dómara og ekki bara það heldur fást þeir ekki til þess að skrifa stefnu fyrir undirritaðan, án frekari aðkomu að málinu, af ótta við að verða bendlaðir við málið. (Stefna þarf að vera rétt orðuð svo dómarar vísi ekki máli frá á grundvelli þess að eitt orð er ekki rétt staðsett). Einnig þarf að huga að því að með því að reyna að koma máli til dóms þá yrði um sjálfdæmi að ræða af hálfu dómara því samtenging er slík hjá þeim (dómurunum) auk þess væru allir dómarar vanhæfir til að annast dómarastörf vegna tengsla ef taka á mark á dómi Hæstaréttar um opinbert samfaraleyfi Jóns H.B. Snorrasonar.

Vegna kvartana stjórnenda dómsmála um álag á dómskerfið og mikla vinnu dómara er augljós skýringin. Störf dómara ganga mikið út á það að skapa atvinnu fyrir lögmenn m.ö.o. atvinnubótavinnu á kostnað þegnanna. Væri það þarft verkefni að rannsaka hvað mikið af vinnu dómara fer í leikaraskap (tölvuleiki) og sýndarmennsku í vinnutímanum eins og gerðist í máli E -013455/2002 þegar dómari lék sér í heilt ár að stunda innheimtustarf fyrir stefnanda. Þetta gerði hann (dómarinn) af eintómri hefndarþörf vegna þeirrar niðurlægingar er hann hafði orðið fyrir vegna réttarfarsafglapa er upplýst var um. Málið snerist um eina eða tvær matsgerðir, (samkvæmt umsögn matsmanns væru þetta tvær matsgerðir,) svo og kröfu matsbeiðenda um lagagildi matsgerðarinnar (hvort matsgerðin væri samkvæmt matsbeiðni). Í lokin reyndist matsgjörðin einskis virði.

Hvað eru mörg mál sem liggja fyrir dómi svo mánuðum saman sem hægt væri að afgreiða á einum degi sbr. ofangreint mál? Þessi sýndarmennska innan dómarastéttarinnar er sá óheiðarleiki sem felst í orðinu gaddavírshóra.

Þessari sýndarmennska hóranna er stefnt að því að knýja út meira fé til reksturs dómstóla í þeim tilgangi að reyna að sýna mikilvægi starfanna sem í raun eru nauðaómerkileg. Utanlagadómar og réttarfarsnauðganir geta aldrei orðið annað en nauðaómerkileg störf í afgreiðsla dómsmála.

Við leit að aðstoð manns við áfrýjun máls er varðar Guðmund L. Jóhannesson og réttarfarsafglöp hans við afgreiðslu á sjóprófi fyrir Rannsóknarnefnd sjóslysa, þar sem notuð voru fölsuð skjöl sem úrlausnarefni dómarans við að ásaka undirritaðan um brot í opinberu starfi, var undirrituðum sögð saga af máli er varðar dómara í íslensku réttarkerfi og störf hans. Nafn viðkomandi skiptir ekki máli. Dómarinn hafði umsjón með peningasjóði (sektargreiðslur). Við eftirlit kom fram að ekki var allt eins og átti að vera og vantaði umtalsverða fjárhæð í sjóðinn.

Þetta mál var þaggað niður og viðkomandi fékk að greiða það sem hafði verið tekið og halda sínu starfi án frekari athugasemda. Á síðustu áratugum hafa margir lent í svipaðri stöðu að hafa farið ófrjálsri hendi um fjármuni sem þeim var treyst fyrir. Undantekningalítið hafa viðkomandi verið sviptir vinnunni, orðið að endurgreiða of tekið fé og fengið dóm á sig.

Þetta dæmi sýnir að það er ekki sama að vera svín eða af annarri dýrategund, m.ö.o. að vera jafnari en aðrir (Orwell).

Samstarf (samband) á milli dómara innan hins íslenska réttarkerfis í utanlagadómum má líkja við þá sambúð sem sögð er vera milli salmonellusýkingar og saurs.

Reykjavík 28. apríl 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Þessi grein var tilbúin til birtingar þegar upplýsingar bárust um að lögreglan væri reiðubúin til að taka formlegar skýrslur varðandi ákærur undirritaðs á hendur opinberra starfsmanna með vísan til greinaskrifa undirritaðs á BLOGGINU.

Af þeim sökum var frestað birtingu á þessari grein ef eitthvað vitrænt kæmi út úr rannsókn lögreglunnar á umræddum kærum en ekki framhald á yfirhylmingu sem átt hefur sér stað þar á bæ í valdi fyrrverandi lögreglustjóra. Þess ber að geta að síðust sex árin hefur lögreglan neitað að taka formlegar skýrslur vegna þessara kærumála og gert allt til að þagga málin niður ásamt Ríkissaksóknara.

Þrátt fyrir ábendingar frá Innanríkisráðuneytinu um að lögregla og Ríkissaksóknari ættu að rannsaka málin var af hálfu þessara embætta reynt að þagga málin niður, hylma yfir lögbrotin. Þar sem ekki hefur komið fram annað en sýndarmennska aðila hvað varðar rannsókn þessara mála er þetta birt hér með.

Kristján S. Guðmundsson.

Vændi -------hórdómur.

Það sem kallað hefur verið vændi og hórdómur er ein elsta atvinnugrein mannkynsins ef frá er dregin aðal atvinna frummannsins að veiða sér og sínum til matar (lífsviðurværis) svo og endurnýjunar á mannkyninu.

Geta má þess í upphafi að þekktur skipstjóri á frönsku seglskipi á fyrri hluta nítjándu aldar skrifaði í endurminningum sínum að það væri þeim konum og körlum til skammar sem kölluðu konu mellu, skækju, hóru eða önnur ámóta ónöfnum vegna þess að hún falbyði blíðu sína. Hann sagði einnig að fólks og vöruflutningar vítt og breitt um jörðina hefðu ekki þróast eins og raun ber vitni nema fyrir þá ástúð og blíðu sem konur hefðu veitt langt að komnum ferðalöngum.

Á jörðinni hafa allatíð verið valdagráðugar konur eins og sagnir herma. Á tuttugustu og tuttugustu og fyrstu öldum hafa komið fram kvennkyns mannfólk sem hefur ekki sætt sig við frelsi einstaklinga til að gera það sem hann vill sjálfur og er löglegt. Eru þetta femínistar, rauðsokkur og fleiri heiti hafa þessar manneskjur. Þessar manneskjur, aðallega kvennkyns, hafa ráðist í herför gegn því sem þær kalla vændi.

Það hefur heyrst að þær sem ganga harðast fram fyrir hönd þessara hópa séu annaðhvort kynkaldar, konur sem karlmenn sækjast ekki eftir kynmökum með, eða konur sem hafa farið á mis við ástarlífið þar sem af einhverjum ástæðum hafa karlar horft fram hjá þeim og ekki séð þörf þeirra fyrir kynferðislega fullnægingu.

Þá er komið að sjálfum kjarna málsins þessar valkyrjur hafa valið þá leið að refsa þeim karlmönnum sem leita að unaðsstundum með konum og reiðubúnir til að greiða fyrir þá ástúð. Þetta hefur verið kallað skyndikynni.

Þessar valkyrjur hafa gleymt að líta sér nær og taka til úrvinnslu vandamál kvenna, sem þjást af brenglaðri hormónastarfsemi, er ná að sundra hjónaböndum og von um sældarlíf með velstæðum karlmönnum. Þessar konur hafa ekki talið sig vera að gera neitt rangt þótt fjölskyldu væri sundrað fyrir ofurþróun hormóna (ofurvöxt hormóna) þeirra sjálfra.

Einnig er það athyglisvert að þessar valkyrjur minnast ekki einu orði á það þegar stallsystur þeirra leggja út í það að giftast vel efnuðum eldri mönnum sem eru 50 árum eldri eða meira í þeirri von að karlinn drepist sem fyrst og þær sitji upp með arfinn (selja sig fyrir framtíðina). Eru allmörg dæmi um slíka stutta en augljósa kynlífssölu og slíkir gjörningar hafa verið sérstakt umræðuefni hjá þessum skjaldmeyjum. Eru þær hreyknar af stallsystrum sínum fyrir framtakssemina. Þessar konur eru kynkaldar og vilja stjórna lífi fólks.

Ef nota á orðið vændi um sölu á kynlífsþjónustu þá eru mörg dæmi úr íslensku samfélagi þar sem konur hafa verið valdar að sundrun fjölskyldna með tilheyrandi vanlíðan fjölskyldumeðlima eiginkvenna og barna. Þessar konur hafa síðan náð sambúð með karlinum en þegar þær eru orðnar leiðar á honum eftir nokkur ár þá sparka þær honum.

Af hálfu þessara valkyrja hefur karldýrinu verið kennt um hjónaskilnaði (fjölskylduupplausn) sem hefur verið að 95 % vegna mikils vaxtar kynhormóna hjá konum sem hafa reynt að æsa upp villidýrið í manninum með því að flagga MIKLA litla gljúfri á milli brjóstanna og klofbót (jafnvel blóðrauðri) nærbuxna með mínipilsum fyrir utan síðustu hormónabrenglun kvenna þegar þær hafa verið að bera brjóstin á opinberum vettvangi. Allt hefur þetta verið gert til þess að auka hormónastarfsemi hjá karlinum í eiginhagsmuna skyni fyrir velferð valkyrjanna.

Ekki er þar með öll sagan sögð því þessar kvennsur láta ekki staðar numið þar. Eftir sambúðarslit krefjast þær greiðslu fyrir kynlífið í öll þau ár sem sambúð hefur varað. Hafa gengið dómar, að því er sögur herma, um tugir milljóna greiðslur til slíkra kvenna sem kallað hefur verið ráðskonulaun. Er þar ekkert annað en greiðsla fyrir kynlíf því karlinn hefur fætt og klætt valkyrjuna auk húsaskjóls og veitt henni annan velgjörning á þessum árum.

Því má spyrja valkyrjur femínista og rauðsokka hvort þarna sé ekki um að ræða augljóst dæmi um vændi (hórdóm) samkvæmt túlkun þeirra á hugtakinu?

Valkyrjugreiðslurnar hafa verið það ríflegar að sérhver einstaklingur hefði verið ánægður með þau laun sem valkyrjan hefur fengið. Því er spurt hvort við dómsuppkvaðningu hafi verið tekið mið af greiðslu fyrir kynlíf á hinum opna markaði fyrir 365 daga á ári þann tíma sem sambúð varði. Ráðskonulaunin hafa verið af þeirri stærðargráðu sem nam margfeldi á dögum, árum og verðgildi daglegs kynlífs (samfara, kynferðislegri fullnægingu) á opnum markaði.

Þessar valkyrjur (skjaldmeyjar) ættu að snúa sér að því að leysa sitt eigið hormónavandamál og láta einstaklingana ráða sínum eigin málum því hormónastarfsemi mannskepnunnar hefur verið lítið breytt í gegnum árþúsundir þótt hún sé breytileg frá tíma til tíma hjá einstaklingum.

Ef þessar valkyrjur (femínistar og rauðsokkur) stefna að því að viðhald mannkynsins verði úrkynjun með eingöngu klónun kynkaldra kvenna ættu þær að vera heiðarlegar og viðurkenna það án þess að þvinga slíkt óeðli upp á mannkynið í skjóli jafnréttisbaráttu.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 20. hluti

Gamalt íslenskt máltæki „Þögn er sama og samþykki“ er gott og gilt á tuttugustu og fyrstu öld.

Með vísan til áðursendra greina um lögbrot sem framin hafa verið af dómurum og öðrum æðri þegnum landsins má draga þá ályktun að umræddir lögbrjótar hafi viðurkennt hið ólögmæta framferði sitt með þögninni.

Þrátt fyrir að játning með þögninni liggi fyrir hafa ráðamenn þjóðarinnar (framkvæmdavaldið, lögreglan) neitað að taka til greina kærur á hendur lögbrjótanna og hafa valið aðferð sem eignuð er strútinum og stungið hausnum í sandinn í von um að þeir sjáist ekki og hafa þeir reynt að hylma yfir lögbrotin.

Það að lögreglan og aðrir þeir er eiga að stjórna agavaldi stjórnvaldsins séu staðnir að því að hylma yfir lögbrot sem framin eru af dómurum og fleirum af æðstu mönnum ríkisins er lýsing á þeirri siðblindu er einkennir íslenskt stjórnarfar.

Framferði lögreglunnar varðandi kærumál þau sem hér eru til umfjöllunar er lýsandi dæmi um geðþóttaframferði af hálfu stjórnenda lögreglunnar. Það að tekið hafi yfir sex ár að fá lögregluna til þess að taka formlegar skýrslur vegna þeirra ákæra sem hér um ræðir er vísbending um að ekki eru allir þegnar jafnir fyrir lögunum og er því stjórnað af geðþóttaákvörðunum lögreglustjórans hvaða mál eru rannsökuð. Yfirhylming á lögbrotum er aðferð lögreglunnar til að þjón lögbrjótum í æðri störfum.

Ef kæran fellur ekki að skaplyndi lögreglustjórans fæst hún ekki rannsökuð. Má geta þess að ein af umræddum kærum varða lögbrot eins af æðstu mönnum lögreglunnar. Í einni tilrauninni til að koma kærumálum í formlegt ferli hjá lögreglunni fékkst skrifleg viðurkenning lögregluþjóns þess sem átti að taka skýrslurnar að lögreglan væri vanhæf til þess að annast rannsóknina. Skýringin var sú að meðal kærðra var einn af æðstu mönnum lögreglunnar. Var þess krafist að skipaðir yrðu óháðir aðilar til að annast umræddar rannsóknir en því aldrei svarað. Hausum stjórnenda lögreglunnar var stungið í sandinn.

Í skjaldarmerki lögreglunnar stendur:

„MEÐ LÖGUM SKAL LAND BYGGJA“

því má bæta við sem hefur löngum verið skoðun all margra landsmanna „OG ÓLÖGUM EYÐA“.

Framferði lögreglunnar og stjórnendum framkvæmdavaldsins hefur einkennst af því að reyna allt til að þagga málin niður vegna þeirrar smánar er stjórn og framkvæmdavald landsins ásamt réttarkerfinu yrði fyrir ef málin yrðu rannsökuð.

Framkvæmdavaldið (stjórnendur landsins) ætti að hugleiða það vel hverjar afleiðingar yrðu ef agavaldið verður tekið úr höndum framkvæmdavaldsins vegna aðgerðaleysis af þeirra hálfu ef kærumál (lögbrot) varða þá sem skipa æðri stöður í stjórnskipan landsins. Menn (dómarar o.fl. lögbrjótar) sem fara ekki að gildandi lögum er varðar störf þeirra.

Er það athyglisvert að hinir ákærðu sem allir hafa verið nafngreindir opinberlega í skrifum undirritaðs hafa talið vænlegra að þegja og vonast til að óveðrið gangi yfir. Þessir aðilar sem kærðir eru hafa verið titlaðir sem mannorðsmorðingjar, mannréttindaþjófar, siðblindir réttarfarsnauðgarar, skjalafalsarar og þjófar án þess að þora að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði. Verður það að teljast undarlegt að hinir ákærðu hafi ekki haft kjark til málshöfðunar því ekki skortir þá þekkinguna á því hvernig menn eiga að bera sig að í slíkum gjörðum.

Á hitt ber að líta að hugleysið stafar af slæmri samvisku og vitneskju um það að verði þeir dregnir í vitnastúkuna verði þeim orðvant. Eftir að klásúlan um að rangur framburður fyrir dómi sé refsivert athæfi, og við því sé allt að sex ára fangelsi, þá velja þeir leið lögbrjóta og glæpamanna, sem þeir eru, að svara engu. Svör þeirra í öllum tilvikum yrði viðurkenning á lögbroti og réttarstaða þeirra yrði staða sakborninga.

Þannig er staðan í íslensku réttarkerfi að glæpamenn sem komist hafa í störf sem sagt er að einungis valinkunnir menn fái að sinna eru hugsanlega þjáðir af geðveilu sem leynt hefur verið farið með. Má þar benda á hve auðvelt er að leyna geðveilu með vísan til þess atviks er flugvél var grandað á leið frá Spáni til Þýskalands fyrr á þessu ári.

Er það verðugt verkefni fyrir Íslendinga að hugleiða það hvernig dómsmálum er skipað í landinu þar sem utanlagadómar eru taldir lagalega bindandi og samkvæmt fullyrðingu í fréttum frá einum dómara um að dómar hafi lagagildi.

Því má spyrja eru dómarar í þeirri stöðu að setja lög í landinu með dómum sem eru utan við gildandi lög í landinu og eru aðeins hefndaraðgerðir af hálfu dómara?

Þegar skriflegar sannanir eru fyrir hendi af lögbrotum dómara við dómsuppkvaðningar hvert er þá réttarkerfið komið ef ekki fæst leiðrétting á misgjörðum af hálfu siðblindra dómara.

Benda má á það að þeir sem hafa efni á að leita til Mannréttindadómstólsins hafa í fjölda tilvika náð fram rassskellingu á íslenskt réttarkerfi þar sem staðfest hefur verið um misbeitinga valds af hálfu dómara.

Er ekki kominn tími til að dómarar séu látnir gangast undir geðrannsókn ef með því væri hægt að minnka alvarleg afglöp sálsjúkra manna sem komast í dómarastöður. Erfitt er að sjá að andlega heilbrigðir menn láti frá sér kerfisbundið utanlaga dóma. Dóma sem eru utan við gildandi lög í landinu og bera þess merki að skipulega sé farið fram hjá gildandi lögum við dómsuppkvaðningar.

Reykjavík 10. júní 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

MEINDÝR GLÆPAVERKA 18. KAFLI.

Þar sem ekki hefur verið sýnd viðleitni til að leiðrétta utanlagaafgreiðslur ódæðismanna hins íslenska réttarkerfis sem byggt er upp á hefndarþorsta ódæðismanna sem kallaðir eru dómarar er rétt að fram komi.

Undirritaður hefur sjálfsvarnarrétt, þ.e. að verja sig gegn glæpum sem framdir eru af æðstu mönnum íslensks samfélags þegar stjórnendur landsins hunsa kærur á hendur lögbrjótunum (dómurum) og vanvirða mannréttindi kærenda.

Af framanrituðu er réttur til að hefjast handa við refsiaðgerðir á hendur ódæðismönnum hins íslenska ríkis og hvort farið verður í að refsa þeim á sama hátt og öðrum meindýrum kemur í ljós. Hvenær, hvar og hvernig sú athöfn fer fram er framtíðin.

Menn drepa ekki meindýr, sem kölluð eru, nema að þau séu til tjóns fyrir aðila. Rottur í skolpræsum borgarinnar eru ekki eltar uppi og drepnar nema að þær verði sýnilegar utan síns yfirráðasvæðis. Meindýr samfélagsins sem misnota aðstöðu sína til ódæðisverka, eins og dómarar, eru víða aðgengileg.

Ljóst er að þessi yfirlýsing vekur ekki upp fögnuð hjá steinrunnu framkvæmdavaldi sem hylmir yfir lögbrotin og hugsanlegt að einhver viðbrögð verði en að hverju þau snúast er enn óljóst.

Framkvæmdavaldið getur sent svartstakkana sína til að sækja mig og lokað mig inni um tíma með tilheyrandi kostnaði sem leiddi til málareksturs fyrir dómi. Væri það kærkomin lausn til að koma hinu glæpsamlega framferði dómara á framfæri við fjölmiðla. Einn hængur er þó á slíku þar sem sömu glæpamenn og ákærðir eru fengju sjálfdæmi í sínum ódæðisverkum.

Væri slíkt í anda þess sem á undan er gengið um yfirhylmingu á ódæðisverkum dómara og annarra stjórnenda landsins. Kostnaður við fangelsun er umtalsverður og vandamál með yfirfull fangelsi og fjöldi manna sem bíður eftir afplánun refsidóma.

Annar kostur framkvæmdavaldsins er að hafa menn til að fylgjast með öllum ferðum mínum með tilheyrandi kostnaði fyrir ríkiskassann en gæti lækkað kostnað við greiðslu atvinnuleysisbóta með fjölgun á starfandi mönnum því þörf væri á að minnsta kosti 6 mönnum sennilega 10 til að geta fylgst með ferðum mínum allan sólarhringinn. Fræðilegur möguleiki væri á að setja GPS tæki á bílinn minn svo fylgjast mætti með ferðum mínum á lögreglustöðinni en þá kemur upp spurningin hvort viðbragðsflýtir lögreglunnar yrði nægur þegar refsing færi fram því hún tekur ekki nema fáeinar sekúndur. Vandamálið verður enn umfangsmeira þegar fleiri bíða eftir að taka að sér slík verk með fingursmellum, eins og fram kom við birtingu á greininni MEINDÝR GLÆAPAVERKA NR. 11.

Að ekki þurfi annað en gefa smell með fingrum til að fá hjálp við aðgerðir eins og hér er fjallað um þá vandast málið fyrir lögreglu og framkvæmdavaldið nema að settir verði lífverðir til varnar öllum þeim sem eru í skotstöðu vegna ódæðisverka sinna. Á það skal bent að ódæðismennirnir eru fleiri en þeir sjö sem hafa fengið nafn sitt á listann yfir ódæðismenn og þegar hafa verið birt í greinum þessum.

Þriðja leiðin fyrir stjórnendur er að drepa mig til að þagga niður í kvörtunum um ódæðisverk af hálfu stjórnvalda og dómara. Þess skal þá getið sérstaklega að ég er ekki í sjálfsmorðshugleiðingum svo að sú afsökun stjórnvalda yrði vafalaust erfið útgönguleið. Verður barist við þau öfl í landinu, sem stunda það að fremja ódæðisverk gegn þegnum landsins, á meðan kraftar mínir endast. Er sjálfsvíg því vonlítil útgönguleið til lausnar á þeirri smán og niðurlægingu sem ríkisvaldið er komið í.

Fjórða leiðin úr þessum vanda stjórnvalda er sú, að ef koma á í veg fyrir að aðferð sem boðuð er hér, refsivaldið í höndum einstalinga, verði lausn þessara mála er ekkert fyrir stjórnendur landsins annað að gera en leita samninga um lausn þessara mála, (við þá sem orðið hafa fyrir lögbrotum, utanlagadómum og ódæðisverkum af hinum ákærðu (dómurum)). Það er stundum svo að betra er að leysa vandamál á friðsamlegan hátt þótt viðkomandi þurfi að viðurkenna að ekki hafi verið staðið rétt að afgreiðslu mála. Eftir refsingu eins eða fleiri af ódæðismönnunum verða þeir ekki samir á eftir svo að aldrei verður sama andrúmsloft og fyrir slíka aðgerð.

Undirritaður ásamt samstarfsaðila, sem einnig hefur orðið fyrir þjófnaði (tjóni) upp á margar milljónir króna vegna utanlagadóms Hæstaréttar, höfum í mörg undanfarin ár leitað eftir friðsamlegri lausn mála með vísan til þess að það hafi verið mistök við uppkvaðningu dóma. Þeirri málaleitan hefur verið hafnað af stjórnvöldum. Þar af leiðandi er ekki um mistök í störfum aðila að ræða heldur er þarna um ásetningsbrot dómara að ræða sem engar málsbætur eiga.

Það er ljóst að stjórnvöld óttast þá smán og niðurlægingu er stjórnkerfið yrði fyrir við að viðurkenna það ranglæti sem átt hefur sér stað í skjóli embættanna, eins og dómarar hafa gert. Best væri fyrir stjórnvöld að hætta yfirhylmingu og láta rannsaka málin eins og farið hefur verið fram á og leita leiða til friðsamlegrar lausnar og greiðslu bóta fyrir það tjón sem þolendur utanlagadóma hafa orðið fyrir.

Það hafa margir meiri menn en ég þurft að sitja í fangelsi eða verið drepnir vegna gagnrýni á ódæðisverk sem framin hafa verið í skjóli stjórnvalda. Það að stjórnvöld sjái ekki sóma sinn í að starfsmenn ríkisins í æðri stöðum þar með taldir dómarar verði að fara að gildandi lögum í landinu, eins og aðrir þegnar landsins, heldur hafi frjálsar hendur til að framkvæma ódæðisverk sín, eins og sagt var að SS sveitir Nazista og NKVD liðar kommúnista hefðu getað gert í skjóli stjórnvalda, er illskiljanlegt.

Þar sem afleiðingar friðsamlegrar lausnar á þessum málum eru fyrirsjáanlegar er ófriður með alvarlegum refsiaðgerðum óútreiknanlegur. Því væri skynsamlegra ef einhver skynsemi finnst hjá stjórnvöldum að leysa þessi mál með friðsamlegum hætti. Ofbeldi af hálfu stjórnvalda leiðir til ofbeldis gegn stjórnvöldum eins og mannkynssagan, sem skráð hefur verið, sýnir.

Svipta þarf dómara þeim forréttindum að bera enga ábyrgð á ódæðisverkum sínum, heldur fellur öll ábyrgð á ríkissjóð (32. gr.). Í skjóli þessa ákvæðis vaða dómarar upp eins og hungruð óargadýr, í ódæðisverkum sínum, innan um landsmenn sem eru án vopna til að verja sig.

Lesendum þessara lína ætti að vera ljóst að ég er óhræddur við framkvæmdavaldið og lögreglu eins og fram kemur í skrifum þessum. Ég er heldur ekki hræddur við þá ódæðismenn sem skrýðast bláum og svörtum kuflum (skikkjum) við ódæðisverk sín og kallaðir dómarar. Má líkja þeim við KU KLUX KLAN glæpasamtökin sem afkasta mikil voru á síðustu öld þótt þeir hafi klæðst hvítum kuflum að því er sögur herma.

Ef þekking stjórnvalda á gildandi lögum er takmörkuð er rétt að geta þess að hótun er felst í skrifum þessum varðar við lög nr. 19 frá 1940, 20. gr. og fleiri greinar, með síðari breytingum. Þess skal ennfremur áréttað að ef vitneskju skortir hjá ráðamönnum þjóðarinnar (stjórnvöldum) um gildandi lög að samkvæmt 23. grein laganna hefur margt verið gert af hálfu undirritaðs til að aftra því að þörf væri á að grípa til örþrifa ráða til að verja stjórnarskrárbundinn mannréttindi sín. Það er ekki gert ráð fyrir að dómarar hafi þekkingu á lögum með vísan til þeirrar fólskulegu framkomu (sem jafna má við ódæðisverk) er fjöldi þeirra hefur sýnt með þeim dómum er birtir hafa verið í þessum greinarskrifum. Auk þess hefur undirritaður gert allt til að upplýsa stjórnvöld um glæpi (lögbrot) sem framdir hafa verið af æðri mönnum í stjórnkerfinu en rannsókn þeirra mála hunsuð af lögreglu og Ríkissaksóknara vegna þeirrar smánar og niðurlægingar er slík rannsókn myndi kalla yfir réttarkerfið í landinu. Þar með hefur yfirhylming á lögbrotum orðið neyðarráðstöfun þessara stofnana (lögreglu, Ríkissaksóknara) til að minnka möguleika á að smánin og niðurlægingin verði á allra vitorði. Það er brot á lögum að hylma yfir lögbrot.

Það hlýtur að vera sérkennileg staða fyrir lögreglu og Ríkissaksóknara að verða uppvísir að yfirhylmingu á lögbrotum.

Af framanrituðu með vísan til 23. gr. laga nr. 19 frá 1940 er lögreglan valdalaus og ráðalaus gagnvart mér vegna þessara skrifa nema beita ofbeldi og falla inn í aðrar ofbeldisaðgerðir æðstu manna ríkisins sem yrði mannréttindaþjófnaður.

Það er ótvíræður réttur hvers manns til að verja sig og sína (mannréttindi, líf og heilsu) fyrir hvers konar ofbeldi af hálfu stjórnvalda eða ráðandi afla í samfélaginu (dómara). Þegar stjórnvöld hunsa það að verja þegnana fyrir glæpsamlegu athæfi og ofbeldi manna sem gegna æðri stöðum í samfélaginu, þar með töldum dómurum, er það ótvíræður réttur sérhvers þegns að taka refsivaldið í eigin hendur.

Ofbeldi og ódæðisverk í skjóli blárra og svartra skikkja verður ekki liðið. Ákvæði stjórnarskrárinnar um að allir skuli vera jafnir fyrir lögunum skal virða. Hatur og hefnigirni dómara í garð málsaðila í dómsmáli verður ekki liðið. Glæpir dómara í skjóli 32. greinar laga um ábyrgðarleysi dómara á eigin lögbrotum verður að uppræta. Ennfremur mætti huga að því hvort dómarar séu læsir á íslenska tungu þegar önnur eins afglöp geta komist í gegnum nálarauga réttvísinnar og sýnt hefur verið fram á með þessum skrifum. Ef dómurum er ekki sjálfrátt vegna hefndarþorsta er kominn tími til að endurnýja í því liði og sjá til þess að þeir sem veljast til embætta séu læsir á íslenska tungu og fari að gildandi lögum í störfum sínum.

 

Hitler og Nazistahreyfing hans hlustaði ekki á viðvaranir frá friðsömum þjóðum,varðandi yfirgang og valdníðslu þeirra (Nazista) gegn öðrum þjóðum. Endalokin urðu aflífun ráðamanna Nazista með hengingu í lok styrjaldar, það er þeirra sem ekki höfðu flúið á vit sjálfsvíga.Hvort slík niðurstaða verður með yfirhylmingalið stjórnvalda, á lögbrotum dómara kemur í ljós. Ofbeldi verður alltaf svarað með ofbeldi eins og mannkynssagan hefur sýnt.

Eftir útsendingu þessarar greinar hafa stjórnvöld frest til að sýna manndóm og koma með friðsamlega lausn á þessum málum, að hæfilegum tíma liðnum verður gengið til verks án viðvörunar.

Reykjavík 1. apríl 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 17. hluti.

Eftir birtingu á greininni er nefnd var Meindýr glæpaverka 11. hluti voru viðbrögð allt önnur og öðruvísi en ég átti von á.

Það sem vekur mesta furðu er hve fáir Íslendingar þekkja mýkri merkingu þess orðs sem var notað. Harðari merkingin er ríkari hjá fólki.

Ég fékk heimsókn lögreglu og kennslu í hvernig ætti að kæra mál til lögreglu. Aðilar höfðu ekki gert sér grein fyrir því að mál höfðu þegar verið kærð til þeirra aðila sem eiga að taka við kærumálum, lögreglu og Ríkissaksóknara ásamt aðstoðar frá Umboðsmanni Alþingis. Var þeim sagt að búið væri að fara gegnum öll kærustig sem finnast í rotnu samfélagi þar sem reynt er af hálfu lögreglu og Ríkissaksónara o.fl. að hylma yfir þjófnað, kærur vegna yfirhylmingar á lögbrotum, lögbrot framin af dómurum svo og þjófnað að fyrirskipun ráðherra samkvæmt því er fram kemur í lögregluskýrslu. Umræddir lögreglumenn voru hinir kurteisustu og ræddu um vandamál sem þessi grein gæti valdið. Þeir voru undrandi á þeim upplýsingum er þeir fengu um yfirhylmingu af hálfu lögreglu og Ríkissaksóknara á lögbrotum æðstu manna þjóðfélagsins.

Það sem vakti meiri undrun var viðræður við aðila sem eru reiðubúnir til að aflífa dómara. Kom þar fram hve fyrirlitning og hatur er víðtækt í samfélaginu í garð dómara og skýrir vafalítið það litla traust þegna samfélagsins í garð réttarkerfisins. Að ekki þurfi annað en smella saman fingrum þá verði framkvæmd slík athöfn.

Með vísan til fyrri samskipta við lögreglu er varðar framlagðar kærur er æskilegt að aðilar hraði friðsamlegri lausn þessara mála svo að ekki þurfi að smella saman fingrum og vakna upp við ferðalag eins sakborninga inn í hin eilífu veiðilönd.

Eftir rúmlega tuttugu ára leit að réttlætinu án árangurs í þjóðfélagi sem stjórnað er af misvitrum mönnum og í sumum tilvikum vanvitum styttist í að þolinmæði þrjóti og fingursmellur heyrist er leiði til þess að einn sakborningur verði sendur til eilífrar veiði.

Nú er búið að vega 7 dómara og þar af þrjá með aðstoð heiðarlegra manna. Hafa allir dómararnir verið vegnir í það að falla á skala lögbrota af verstu tegund. Falla öll lögbrotin undir ódæðisverk. Ódæðisverk manna sem fengið er það hlutverk að stuðla að réttlátara samfélagi með því að túlka hvað sé rétt og hvað sé rangt í samskiptum þegnanna með tilliti til gildandi laga. Allir þessir sjö hafa brugðist skyldum sínum og brotið lög og verk þeirra falla undir það sem kallað er ódæðisverk og hafi þeir engar málsbætur. Við samanburð á niðurstöðum dóma með hliðsjón af málsaðstæðum er greinilegt samspil hefndaraðgerða af hálfu dómara þar sem lög eru kerfisbundið þverbrotin til hagsbóta fyrir hefndaráráttu dómara.

Með vísan til laga nr. 19 / 1940 greinar 130 og 131 eru skýr ákvæði um refsingar fyrir lögbrot dómara. Dómarar komast upp með sína glæpi því lögmenn fást ekki til að taka að sér mál er varða lögbrot dómara, rannsóknaraðilar, lögregla og Ríkissaksóknari neita að rannsaka kærur um slík mál og standa þar með í yfirhylmingum á lögbrotum æðstu manna ríkisins.

Ódæðisverk eru framin af ódæðismönnum og samkvæmt sögu Orwells eru þetta svín. Hvort þessi svín (dómarar) séu æt tel ég þau ( þessi svín) aðeins vera fyrir maðka, bakteríur og örverur. Hvort þessum svínum verði refsað ræðst af stjórnvisku framkvæmdavaldsins og allir þegnar landsins verði jafnir fyrir lögunum, eins og lög og stjórnarskrá gera ráð fyrir, en svínin séu ekki jafnari en aðrir.

Ég hef eitthvað af þolinmæði enn þá en hvenær hún þrýtur kemur í ljós og refsivaldi verði beitt samkvæmt neyðarrétti þegnanna ef yfirhylmingaráráttu stjórnvalda á lögbrotum æðstu manna ríkisins verður ekki hætt.

Reykjavík 31. mars 2015.

Kristján S, Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 1 6. hluti.

Fyrirsögn þessi MEINDÝR GLÆPAVERKA er tekin úr þekktri óperu (rússneskri) er fjallar um misbeitingu valds af hálfu ráðandi afla í þjóðfélaginu.

Fyrirsögnin á vel við lögbrot framin af íslenskum dómurum í réttarsölum og ber þar hæst Ásgeir Magnússon sagður Héraðsdómari í Reykjavík sem framdi sín lögbrot af tómum hefndarþorsta þar sem hann var afsagður sem dómari vegna tengsla við aðra lögbrjóta innan hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarkerfi.

Þess ber að geta sérstaklega að um er að ræða tvö sjálfstæð mál, með hvort sitt númer í málaskrá dómsins, er varða sama grundvöll að málarekstri auðvaldsklíku landsins. Um var að ræða misnotkun á fjármunum í vörslu banka. Mál þessi fengu númerin E-08318/2007 og E-08319/2007.

Því má bæta hér við að gerð var skrifleg athugasemd við ranga bókun dómarans í gerðarbók dómsins sem hann í kurteisi sinni henti í mig. Umrædd falsbókun dómarans, bókun sem gerð var skrifleg athugasemd við sem ranga bókun, var borin undir tvo dómara. Þeir sögðu báðir að þetta væri ekki falsbókun en afar illa orðað og vafasöm bókun. Hvað segi þessi umsögn annarra dómara.

Eftir málarekstur vegna vanhæfis dómarans sem og annarra dómara við Héraðsdóm Reykjavíkur og úrskurð Hæstaréttar að umræddur ofurhugi þyrfti ekki að víkja sæti var sent bréf frá embættinu um þinghald að því er sagt er frá embættinu. Póstþjónn kom með umrætt bréf, að því sagt er, um kl. 17:30. Umrætt bréf var ekki borið út eins og lög kveða á um samkvæmt skriflegri viðurkenningu frá Póst og fjarskiptastofnun og Íslandspósti. Fékk ég ekki að halda bréfinu þrátt fyrir að vera búinn að kvitta fyrir móttöku þess á pappír sem fylgdi bréfinu.

Eftir kvittun fyrir móttöku bréfsins og fá það í hendur krafðist póstþjónninn þess að fá ennfremur kvittun á lófatölvu. Var því neitað og þess getið að aldrei yrði gefin rafræn undirskrift á fölsunarbúnað sem slíkur búnaður væri. Póstþjónninn krafðist þess að fá bréfið aftur. Var bréfið rifið upp (umslagið) ef með því væri komin sú staða að bréfið yrði skilið eftir. Það gekk ekki og krafðist póstþjónninn að fá bréfið aftur. Þar sem ég er ekki fyrir handalögmál við menn var bréfið afhent. Gert var ráð fyrir að sækja bréfið á pósthúsið daginn eftir.

Samkvæmt útskrift frá Íslandspósti var bréfið afhent Héraðsdómi Reykjavíkur kl. 09:30 daginn eftir og kom því aldrei til greina að sækja bréfið á pósthúsið.

Þegar ljóst þótti, þremur dögum síðar kl: 12:20 að bréfið fengist ekki eða mætti sækja það á pósthús var Héraðsdómi Reykjavíkur sent símbréf þar sem tilkynnt var um að neitað hefði verið um afhendingu bréfsins. Engin vitneskja var hver sendandinn væri nema Héraðsdómur Reykjavíkur. Undirritaður var búinn að bíða eftir afgreiðslu embættisins í alllangan tíma, þrjú ár, á tveimur matsbeiðnum nr. M-121/2003 og M—140/20044 og vissi því ekkert um hver væri sendandinn innan húss hjá embættinu. Símbréf þetta var sent á afgreiðslu embættisins og tímasetningin 12:20 sett á því póstur var borinn út kl. 12:15 og umrætt bréf eða tilkynning um það var ekki með.

Þrátt fyrir skriflega viðurkenningu úr senditæki um að skjalið hefði verið móttekið hjá Héraðsdómi Reykjavíkur brá svo við að umrætt símbréf var látið hverfa hjá embættinu og aldrei fengist skýring á hvarfi þess þrátt fyrir skriflegar kröfur þar um.

Þar sem engar upplýsingar voru fyrir hendi um hvert erindi bréfsins væri var lítið hægt að gera.

Það að fara ekki að lögum, og falsa gerðarbók dómsins eins og téður dómari ,Ásgeir Magnússon, gerði og boða ekki til þinghalds eins og ráð er fyrir gert í lögum, setur hann á bekk með sekum skógarmönnum fortíðarinnar. Skóggöngumenn fortíðarinnar voru réttdræpir hvar sem til þeirra náðist. Voru menn dæmdir til skóggöngu fyrir minni sakir en umræddur Ásgeir Magnússon hefur gert í sínu starfi réttarfarsnauðgana. Réttarfarsnauðgun er misbeiting á valdi dómara í skjóli hinna ósnertanlegu að kveða upp dóm utan við lög landsins. M.ö.o. að misnota stöðu sina til að valda öðrum tjóni, misnota aðstöðu sína til að hygla öðrum eða í eiginhagsmunaskyni og fara ekki að gildandi lögum í landinu.

Á tilkynningu frá Íslandspósti þegar bréfið var endursent stendur –neitað áritun á lófatölvu –

Það kemur hvergi fram að neitað hafi verið að taka á móti bréfinu heldur var hafnað að afhenda bréfið af hálfu Íslandspósts.

Af framansögðu er ljóst hverjum manni með meðalskinsemi að ekki var farið að lögum við afgreiðslu þessa máls af hefndargirni, sem hrjáir dómara vegna mikilmennskubrjálæðis og hafi það ráðið ríkjum.

Fölsun dómarans á fjarveru undirritaðs við þinghald er yfirlýsing þess sem heldur sig vera jafnari en aðrir eins og svínin í sögu Orwells . Þrátt fyrir að mætt hafi verið í næsta dómþingi eftir upplýsingar í fjölmiðlum af fyrirtöku í málunum var af hálfu dómarans lýst yfir að undirritaður væri ekki lengur málsaðili. Var því lýst yfir í votta viðurvist af undirrituðum að dómarinn væri mannréttindaþjófur.

Fara má yfir ýmislegt sem fram kemur í dómsorðum er lýsir heimsku dómarans er hann tekur að sér að túlka orð og orðasamband eftir kröfu stefnanda án þess að hafa nokkra stoð í lögum eða skráðum heimildum (orðabókum) um skilning á umræddum orðum.

Dómarar eiga aðeins að kveða upp dóma samkvæmt gildandi lögum í landinu en ekki samkvæmt heiftrækni og hefndargirni dómarans eða kröfur sem ekki falla innan gildandi laga.

Umræddur dómari kom í veg fyrir að upplýsingar um bankamisferlið sem fram kom í blaðagreininni kæmust upp á yfirborðið á fyrri hluta ársins en upplýstist í október 2008 við bankahrunið. Þessar upplýsingar máttu ekki koma í sviðsljósið á fyrri hluta ársins 2008 vegna ofríkis dómarans og hugsanlega einkahagsmuna hans.

Meindýr glæpaverka og réttarfarsafglapa sem kallast réttarfarsnauðgun með utanlaga dómum sínum setur umræddan Ásgeir Magnússon á stall með SS böðlum Nasistaríkis Þjóðverja og NKVD böðla kommonista Sovétríkjanna.

Það læðist að manni sá grunur að hugsanlega hafi spilað inn í hans gjörðir persónulegir hagsmunir þar sem mótaðilar í umræddum málaferlum voru banki og stjórnendur banka og ekki hafi mátt koma fram við réttarhöldin þær upplýsingar sem voru fyrir hendi um fjármálamisferli innan bankans.

Kom það opinberlega í ljós nokkrum mánuðum eftir uppkvaðningu utanlagadóma Ásgeirs Magnússonar að fjármálamisferli þeirra sem voru aðilar að málunum er fjallað var um í greininni var af slíkri stærðargráðu að annað eins hafði ekki sést á Íslandi og voru langtum alvarlegri en fram kom í umræddri blaðagrein. Var af mörgum talað um, og kom fram í fjölmiðlum, að um bankarán af hálfu stjórnenda bankans hafi verið að ræða.

Þær upplýsingar sem voru fyrirliggjandi, en máttu ekki koma fram vegna ofríkis Ásgeirs Magnússonar sagðan Héraðsdómara, hefðu hugsanlega leitt til aðgerða fyrr og möguleiki að einhverju hefði verið hægt að bjarga af stuldi frá lífeyrissjóðnum, sem umrædd málaferli tengdust. Fjármunir er voru í vörslu bankans og hurfu voru nálægt 40% af rástöfunarfé sjóðsins og þar með skerðing á eftirlaunum sjóðfélaga.

Það að persónulegt lán stjórnarformanns bankans frá lífeyrissjóðnum án nokkurra trygginga sýnir þá spillingu sem átti sér stað í réttarsölum hins íslenska réttleysis og stjórnað af téðum dómara Ásgeiri Magnússyni. Að upplýsingar um misferli af hálfu valdamanna eru bannaðar. Slíkt átti sér stað á öldum áður þegar líflát eða fangelsi var hlutskipti þeirra sem gagnrýndu valdastéttina.

Því má bæta við hér að þrátt fyrir bréfaskriftir við Héraðsdóm Reykjavíkur þar sem farið var fram á að fá umrætt bréf eða afrit af því hefur það ekki fengist og því síður skýringar á ástæðu þess. Þar af leiðandi er ekki fyrir hendi vitneskja um hvort það var varðandi umrædd mál eða eitthvað allt annað og aldrei hafi staðið til að bréfið yrði afhent frá Íslandspósti.

Þar sem ekki hefur fengist friðsamleg lausn af hálfu ráðandi afla í landinu (stjórnvalda) á þeim utanlagadómum (réttarfarsnauðgunum) sem kveðnir hafa verið upp í réttarsölum hins íslenska réttleysis, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, er nauðsynlegt að grípa til harðari aðgerða og þar á meðal þess sem birt er hér og á síðustu mánuðum.

Ef meindýr glæpaverka sem nafngreint er í grein þessari þorir ekki að leita síns réttleysis, með aðstoð samstarfsaðila innan dómskerfisins, er þar vísbending um þá réttarfarsnauðgun sem á sér stað í hinu íslenska réttarkerfi og framið af téðum dómara.

Margar greinar um meindýr glæpaverka hins íslenska réttarkerfis hafa verið birtar. Ummæli Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrum Hæstaréttardómara um réttarkerfið ætti að vekja þegna þessa lands til ummhugsunar um mannréttindi og gildi þeirra réttinda. Ráðamenn Morgunblaðsins og Fréttablaðsins hafa hafnað að birta greinar frá undirrituðum svo farin hefur verið þessi leið við birtingu.

Reykjavík 30. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík