Meindýr glæpaverka 28. kafli.

Í máli M-51/2001 er var til úrvinnslu hjá Héraðsdómi Reykjavíkur er dregið í efa andlegt jafnvægi dómarans.

Eftir mislukkað ásetningsbrot skipaðs matsmanns að reyna að eyðileggja mál fyrir matsbeiðendum tók við einkennilegt geðbrigði hjá dómaranum Eggerti Óskarssyni.

Dómarinn úrskurðaði að matsgjörðin væri einskis virði og matsmaður hefði vanrækt starf sitt en hann endurskipaði matsmanninn til að framkvæma verkið þrátt fyrir skýlausa skriflega kröfu matsbeiðenda um skipun á nýjum matsmanni.

Telja má að geðheilbrigði dómarans Eggerts Óskarssonar hafi ekki náð þeim hæðum að geta lesið sig til í gildandi lögum. Í lögum nr. 91/1991, lög um einkamál í héraði grein 61 liður 6 stendur skýrum stöfum:

„Ef matsmaður deyr, forfallast, reynist óhæfur til starfans eða vanrækir það (feitletrun undirritaðs) kveður dómari annan í hans stað að kröfu matsbeiðanda.“

Með vísan til úrskurðar dómarans um að matsgjörð hafi verið vanrækt og í engu samræmi við matsbeiðni svo og skriflega kröfu matsbeiðenda um skipun á nýjum matsmanni verður að telja að geðheilbrigði dómarans hafi ekki náð þeim hæðum að vera fær um að lesa sig til um gildandi lög í landinu. Talin geðhvörf dómarans kristallast í bréfi er dómarinn ritaði til nefndar um dómara störf en þar stendur að matsbeiðendur hefðu getað áfrýjað málinu til Hæstaréttar. Lögmaður sem flutti málið sagði að ekki væri hægt að áfrýja málinu. Vegna óheiðarlegra framkomu dómarans fengust ekki upplýsingar um niðurstöður málsins, þar sem hann boðaði ekki málsaðila til þinghalds 11. janúar 2002, fyrr en 28.janúar 2002.

Í bréfi dómarans E.Ó. til Nefndar um dómarastörf er þess getið sérstaklega að hann hafi ekki endurskipað matsmanninn en í bréfi frá dómsformanni Héraðsdóms Reykjavíkur Helga Jónssyni stendur að máli M 51 / 2001 hafi lokið við framlagningu matsgjörðar 26. október 2001. Guðinn Eggert Óskarsson tók sér vald til að endurlífga málið hinn 11. janúar 2002 þvert á gildandi lög í landinu. Sá sem telur sig guð eins og Eggert Óskarsson er staðinn að alvarlegum afglöpum í starfi.

Ásetnings lögbrot dómarans kom best fram í því að dómsuppkvaðning fór fram þremur vikum eftir hinn tiltekna tíma (dagsetningu) sem gefinn var upp í síðasta þinghaldi fyrir ætlaða dagsetningu dómsuppkvaðningar ( síðustu daga fyrir jól). Var dómurinn kveðinn upp í lokuðu þinghaldi, samkvæmt bókunum í þingbók hinn 11. janúar 2002, án þess að málsaðilar væru viðstaddir, þar sem dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða málsaðila eftir um þriggja vikna trassaskap (slóðaskap). Að auki fengust ekki upplýsingar frá Héraðsdómi Reykjavíkur fyrr en 28. janúar 2002 um niðurstöðu í málinu þrátt fyrir símahringingar til embættisins frá því fyrir jól til loka janúar.

Framferði þetta sýnir að telja verði að um andlegt vandamál sé að ræða hjá viðkomandi dómara Eggert Óskarssyni. Embætti Héraðsdóms Reykjavíkur (ráðamenn) hafa hunsað allar kröfur um skýringar á afgreiðslu málsins og þegja frekar en að játa á sig réttarfarsafglöp. Í lögum er gert ráð fyrir því að störf dómara einskorðist við að skýra hvað hafi vakað fyrir löggjafanum með lagasetningunni ef um er að ræða óljóst lagaákvæði. Í þessu tilviki var ekki um neitt vafaatriði að ræða um tilgang laganna heldur réði ferðinni hugsanleg vanheilsa á andlegu ástandi dómarans. Verður það að teljast undarlegt í ríki sem stjórnendur telja réttarríki að í starf dómara skuli veljast maður sem ekki hefur betri dómgreind en fram kom í umræddum úrskurði og bréfaskriftum téðs dómara til Nefndar um dómarastörf. Ef ákvæði 61. greinar laga, liður 6, er talinn óskýr af dómaranum væri fróðlegt að vita um skoðanir hans á öðrum greinum gildandi laga á Íslandi.

Ég er ekki hræddur við að takast á við dómarann Eggert Óskarsson varðandi þessa réttarfarsnauðgun hans á mannréttindum á Íslandi og íslensku réttarfari. Er fróðlegt að vita hvort hugrekkið sé fyrir hendi hjá dómaranum að takast á um þetta mál fyrir Mannréttindadómstól Evrópu.

Umræddur dómari ætti að segja af sér störfum hjá ríkinu og fá sér starf sem hann ræður við. Ljóst má vera að Eggert Óskarsson treystir ekki öðrum dómurum til að verja heiður sinn með utanlagadómum við málsókn með vísan til fyrri skrifa undirritaðs um störf hans. Á það skal bent að ærulausir eiga erfitt með að stefna fyrir ærumeiðingar.

Er það umhugsunarvert fyrir Íslendinga hvernig störf dómara eru komin ef þeir (dómararnir) komast upp með að láta hugsanlegar geðveilur stjórna störfum sínum eins og virðist hafa gerst í umræddu máli.(Er þar vísað til andlegs heilbrigðis flugmanns þýsku vélarinnar sem grandað var í fjöllum Frakklands).

Vaknað hafa upp spurningar hvort fleiri dæmi séu um ólæsi dómarans E. Ó. er varða dómsuppkvaðningar þar sem gildandi lög um störf dómara hafa verið brotin?

Ekki er gert ráð fyrir að viðurkennt verði að um fleiri afglöp dómarans sé að ræða því reynt er á öllum sviðum að hylma yfir mistök og afglöp dómara innan hins íslenska stjórnkerfis. Athuga þarf að dómstólar eru þriðji hausinn á þríhöfða þursinum (stjórnkerfinu). Er það eini hausinn, réttarkerfið sem getur ælt eitri og óværu yfir þegna landsins án þess að nægjanlegt hugrekki sé fyrir hendi hjá hinum tveimur hausunum að stöðva slíkt.

Það að dómarar komist upp með að boða ekki málsaðila til þinghalds er algengara en fólk gerir sér grein fyrir sbr. fréttir af endurupptöku máls, að kröfu manns, á þeim forsendum að hann hafi ekki vitað af málaferlunum.

Það að ennþá, á tuttugustu og fyrstu öld, séu til menn sem líta á sjálfa sig sem guði eins og fyrirmenn í kringum upphafs tímatals vors gerðu er furðulegt. Er slíkt ofmat á eigin yfirburðum, að telja sig ósnertanlegan guð, ekkert annað en galli í geðheilsu viðkomandi.

Það var ekki að ástæðulausu að í stjórnarskrá og gildandi almennum lögum eru ákvæði um að allir þegnar landsins skuli vera jafn réttháir gagnvart ákvæðum laga. Lögin skulu gilda jafnt fyrir alla þegna landsins. Samkvæmt íslenskum lögum er ekki gert ráð fyrri því að svínin (Orwell) séu jafnari en aðrir.

Reykjavík 21. september 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík

Konur sem hata karla.

Villidýrið kona er af sama kynstofni og villidýriði karl og eru af dýrakyni sem kallast mannkyn. Það sem margar konur ekki gera sér grein fyrir er að þær eru villidýr. Þær eru ekki bara SEXÍ.

Þessi villidýr (konur) hafa ekki áttað sig á því að tilveran byggist á stöðugri baráttu til að halda lífi. Hvatir og geta dýrsins hefur lítið eða ekkert breyst í tugþúsundir ára og þar með eðlunarhvötin.

Margar konur virðast ekki skilja það að hungruðu ljóni er ekki ögrað með því að fara inn í búr dýrsins nema taka afleiðingu gjörða sinna.

Þessi sannindi gera fáar konur sér grein fyrir þegar þær far út og reyna allt sem í þeirra valdi er að vera sem mest SEXÍ ( kynþokkafullar) bæði í klæðaburði, förðun og framkomu til ögrunar þeirra karldýra sem eru á svæðinu. Með því falbjóða þær sig hungruðum villidýrum til átu. Konur ættu eftir allt sem mannkyninu hefur lærst á liðnum árþúsundum að vita að ekki er hyggilegt að ögra hungruðu rándýri hvort sem það er maður, ljón, tígur eða hýena (sögð hrææta).

Kona sem fer inn í bíl eða leigubíl með útlendingi sem hún hefur aldrei séð áður og kærir síðan manninn fyrir nauðgun var ekkert annað en fæða í boði fyrir hungraðan.

Í ljósi þess að konan (kvennkynsveran) hefur í gegnum árþúsundir verið háð umhyggju og vernd karldýrsins, m.ö.o. konan hefur ekki verið einsömul fær um að sjá lífi sínu farborða í grimmum heimi (drepa eða vera drepin).

Þegar komið var að því að þróun þekkingar mannsins til að auðvelda mannkyninu lífið þá vöknuðu nokkrar konur og sáu sér leik á borði í því að heimta afrakstur allrar þekkingarinnar sér til einka- hagsbóta. Strax og vakningin fór af stað telja þær sig vera færar í allan sjó hvað gáfnafar og getu varðar. Þessar valkyrjur krefjast þess að fá öll störf til jafns við karla og helst meira nema störf sem þær geta ekki mætt SEXÍ til vinnu (í klæðaburði, framkomu og förðun).

Það eru ekki margar valkyrjur sem hafa tekið að sér störf þar sem erfiði og óhreinindi eru allsráðandi. Konur ættu að hafa það hugfast að öll vandræði kvenna eru ekki körlum eingöngu að kenna.

Konur ættu að hafa það hugfast (rauðsokkur, femínistar og aðrar) að 50% af vandræðum kvenna er þeim sjálfum að kenna. Karlarnir eiga sín 50 %. Á sama hátt eru konur orsakavaldar að 50% vandamálum karla.

Fyrir um 70 árum kom út teiknimyndasaga þar sem uppistaðan var konur (Valkyrjur) sem voru allsráðandi en höfðu nokkra karla sem þræla. Það var ekki getið um það í sögunni að þeir (karlarnir) væru til kynlífs (notaðir til undaneldis) en á einhvern hátt fjölguðu þær sér. Hugsanlegt er að valkyrjur femínista og rauðsokka hafi lesið og skoðað myndasöguna og dreymi um það valdahlutfall sem þar ríkti verði þeirra.

Krafa kvenna um að þær eigi rétt á 50% eða meira af öllum vellaunuðum störfum í þjóðfélaginu aðeins af því að þær eru konur er fíflska. Löngum hefur það verið svo að valdamenn á öllum sviðum hafa ráðið því hverja þeir réðu til auðsöfnunarstarfa og hefur það bitnað á körlum fram á þennan dag og væri það undarlegt ef konur ættu meiri rétt en karlar hvað það varðar eingöngu vegna þess að þær eru konur.

Ein krafa kvenna sem hefur þótt merkileg er ásókn þeirra í að komast sem fullgildir meðlimir í það sem hefur verið kallað karlaklúbbar og aðeins karlmenn fengið aðgang að þeim. Þessi yfirgangur af hálfu kvennfólks er sérkennilegur í ljósi þess að þegar kemur að íþróttum og öðru sambærilegu þá vilja konur hafa sér mót fyrir konur eingöngu. Salerni hefur verið sér fyrir konur en þar sem örtröð hefur myndast við kvennasalerni á veitingastöðum hafa þær ruðst inn á karlasalerni og notað þau sem einkasalerni.

Konur treysta sér ekki til að keppa við karla á jafnréttisgrunni eða mér er ekki kunnugt um að konur hafi krafist þess að vera jafngildar í íþróttum og karlar. Jafnrétti Valkyrjanna (femínista og rauðsokka) nær eingöngu til þeirra þátta mannlífsins þar sem það er sérstakur hagur kvenna. Jafnréttisbarátta þessa hóps kvenna miðast aðeins við þá þætti þar sem konur hagnast og þær þurfi ekkert að gefa eftir.

Fram yfir miðja síðustu öld heyrði maður á tal kvenna þar sem þær biðu eftir því að giftast til þess að geta hætt að vinna úti. Þá virtist sem framfærsla karlsins væri æskilegri en að vera á vinnumarkaði. Á því tímabili voru laun giftra karla hlutfallslega hærri og byggðist á því að þeir höfðu heimili og fjölskyldu að sjá um. Með tilkomu kvenna á vinnumarkaðinum lækkuðu laun þessara karla.

Ekki má gleyma því að umtalsverður kostnaður fyrir konur liggur í því að vera SEXÍ. Margar konur gera lítið meira en vinna fyrir SEXÍ-inu.

Konu þekkti ég sem þurfti að láta vinna ákveðið verk við viðkvæmar upplýsingar. Hennar fyrirmæli til verktakans voru að engin kona kæmi nálægt vinnu við það verkefni. Hún sagði að konur væru svo málgefnar og blöðruðu um allt sem þær vissu og kæmust að og einkum um það sem ekki ætti að fréttast. Þessi kona sagði einnig að það væri einkennandi við konur sem kæmust í valdastöður að þær þyrftu alltaf að vera að sýna vald sitt og beita meiri hörku en karlarnir forverar þeirra (eilífðar sýndarmennska kvenna).

Konur ættu að hafa vit á (sem flestar konur hafa) að leysa vandamál sín sem þau kenna körlum um á friðsamlegan hátt en ekki að kenna karlinum um allt sem miður fer hjá þeim og ögra ekki karldýrinu með kvenndýrs-SEXÍI.

Í ræðu og riti hefur komið fram að ekkert sé konum að kenna þær megi klæða sig eins og þær vilja og þær megi farða sig og daðra ef þeim sýnist svo. Þessi framsögn kvenna er jafn heimskuleg og að fara inn í búr hjá hungruðu ljóni og kenna síðan ljóninu um afleiðingarnar.

Ein af frægari sögum af samskiptum karls og konu er frásögn heimsskautafara sem valdi sér ófríðustu konu þorpsins til að fara með sér í leiðangur inn í óbyggðir heimskautasvæðisins. Hún átti að sjá um matseld, þrifnað og dytta að fötum hans sem mikið mæddi á. Hann sagði að þegar honum var farið að finnast konan falleg var kominn tími til að leita til byggða. Er þetta lýsing á virkri hormónastarfsemi dýrsins sem fellur undir mannkyn.

Þær konur sem þurfa að sýna sig og vinsældir sínar hjá karldýrinu, með SEXÍ-tilburðum og klæðnaði, verða að vera tilbúnar til frekari samskipta við karldýrið. Konur ættu að vera saman fleiri en ein í þessum hættulega SEXÍ-leik ef þær vilja ekki verða étnar. Sumar konur þola ekki áfengi því það setur í gang stjórnlausa hormónastarfsemi hjá þeim sem leiðir til þess að þær eru á floti.

Daður og SEXÍ-klæðnaður og framkoma kvenna hefur haft slæmar afleiðingar fyrir margar konur.

Konur ættu að muna það að ögri þær hungruðu villidýri verða þær étnar á eigin kostnað.

Reykjavík 18. september 2015.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Fjárhagsvandi ungafólksins.

Ef skoðaðar eru kvartanir vegna fjárhagsvanda ungs fólks í dag er margt skrítið.

Um miðbik síðustu aldar ólst upp sú kynslóð sem byggði upp það velferðarkerfi sem nú er við lýði á Íslandi. Á árunum 1930 fram til 1990 var ekki sú sóun fjármuna sem viðgengist hefur síðan á níunda áratug.

Síðustu 25 ár eða rúmlega það hefur verið gengdarlaus sóun ungs fólks á fjármunum hvort sem það hefur verið sjálfsaflafé eða fengið frá foreldrum og lánasjóði námsmanna.

Ungt fólk sem kvartar um fjárskort hefði átt að líta sér nær og hugsa um framtíðin en ekki sóa fé sínu áður en þess er aflað (með tilkomu kretitkorta) í tvær þrjár utanlandsferðir á ári og ferðir í veitingahús (matsölustaði) og öldurhús margoft í viku.

Á síðustu öld voru margir sem ekki fóru í ferðir til útlanda fyrr en komið var yfir fertugt þar sem megin hugsunin var að koma yfir sig og fjölskyldu sómasamlegu húsnæði. Á þeim árum fengust ekki lán í bönkum eða öðrum lánastofnunum nema með klíkuskap og flestir fengu aldrei lán. Ríkisstofnun sem kölluð var Húsnæðismálastofnun átti að veita lán til landsmanna til íbúðakaupa eða húsbygginga. Lán frá þessari stofnun réðist alfarið af því hve góð sambönd viðkomandi hafði í pólitíkinni. Flestir fengu aldrei lán. Á þeim árum var ekki bifreiðaeign landsmanna eins og nú gerist og fáar bifreiðategundir nógu góðar (dýrar) fyrir eyðsluseggina nú á dögum.

Sú umræða sem heyrist í samfélaginu nú á dögum um fjárhagsvanda ungs fólks er stjórnað af pólitíkusum sem eru á atkvæðaveiðum og stjórnað af stjórnarandstöðu hverju sinni. Ekki skiptir máli hvaða flokkar eru við stjórn landsins stjórnarandstaðan reynir að kaupa atkvæði með því að lofa öllu fögru sem vitað er fyrirfram að ekki verður staðið við né hægt að standa við. Veitingahúsamenningin sem kom fram eftir að sala bjórs var leifð í landinu hefur leitt til aukinnar sóunar ungs fólks á fjármunum sínum bæði í utanlandsferðir og á matsölustöðum og öldurhúsum.

Samhliða þessari veitingahúsamenningu hefur leti þjóðarinnar aukist til muna sem best sést á því hver aðsókn er að háskólum landsins og í framhaldi af því skal skaffa fólki vinnu á skrifstofum en ekki við framleiðslustörf. Störf sem hafa staðið undir fjárhagsafkomu þjóðarbúsins.

Aukning á háskólamenntuðu fólki sem hefur valið atvinnugreinar þar sem engin þörf er á fleiri starfsmönnum og vísast þar til frétta um atvinnuleysi hjá sumum starfsstéttum háskólamanna.

Er þörf á að líta á kostnað ríkisins við menntun þjóðarinnar og er kominn tími til að þeir sem njóta ódýrrar háskólamenntunar með tilheyrandi lánum frá ríkissjóði (LÍN) þyrftu að skrifa undir samning, er tengdist lánafyrirgreiðslu, um að starfa á Íslandi ákveðinn árafjölda eftir námslok en ekki flýja land vegna vonar um betri laun erlendis. M.ö.o. að menntun á æðra stigi fylgi ákveðin kvöð um að skila til samfélagsins vinnu á launum sem samfélagið getur boðið upp á.

Það þarf ekki mikið vit til að sjá þá glórulausu óstjórn í lánamálum til háskólaborgara að allmargir hafa fengið lán sem þeir koma aldrei til með að borga og skila aldrei neinni vinnu til samfélagsins. Ekki er nein þörf á fleiri Íslendingum sem fengið hafa PLAKAT í stærðinni A-4 til að hengja upp á vegg hjá sér en menntunin nýtist aldrei með hliðsjón af námsgrein.

Fjárhagsvandi ungs fólks er ekki stjórnvöldum að kenna heldur er þar um að ræða eyðslusemi fólks og slöku uppeldi foreldra á sviði fjármála. Óhófseyðsla ungs fólks í utanlandsferðir og öldurhús (ath. öldurhús merkir öldrykkjuhús og er gamalt í málinu) getur ekki verið á ábyrgð samfélagsins.

Sá ræfildómur sem þróast hefur í samfélaginu að vera á atvinnuleysisbótum þótt næg vinna sé fyrir hendi í landinu er þjóðarmein. Það að flytja þurfi til landsins fjölda útlendinga til að sinna störfum sem eru fullboðleg heilbrigðri persónu (Íslendingi) því menntað fólk vill heldur vera á atvinnuleysisbótum en vinna í starfsgrein sem viðkomandi (menntaður Íslendingur) lítur með fyrirlitningu niður á.

Reykjavík 17. september 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

FLÓTTAMANNAVANDAMÁL. HINIR SÍÐARI FÓLKSFLUTNINGARNIR MIKLU.

Fyrir nálægt þúsund árum fóru fram umtalsverðir fólksflutningar til Evrópu með tilheyrandi röskun á högum Evrópubúa. Fólksflutningar þessir átt sér uppruna á svipuðum slóðum og sá straumur flóttamanna sem nú er á ferðinni.

Ef litið er raunsætt á þetta flóttamannavandamál er orsakanna að leita í trúarbrögðum.

Eru trúarbrögðin mesta böl mannkynsins?

Svo langt aftur sem sögur herma hafa skærur, stríð og styrjaldir verið háð í nafni trúarbragða og fólk miskunnarlaust verið drepið í nafni trúar. Svo langt gekk ofsinn varðandi trúna að menn vildu ekki deyja nema þeir væru vegnir með vopnum til að komast til Valhallar.

Nýjasta trúar...leysan er sú að men vilja komast í sæluríki trúarinnar með því að láta lífið við eigið ódæðisverk í formi fjöldamorða á samborgurum sínum. Þar sem samkvæmt lögum má ekki nefna trúarbrögð með nafni verður því sleppt hér en sæmilega skynsamt fólk veit hvað átt er við.

Þeir fólksflutningar sem nú eru í gangi eru skipulagðir af ofstækismönnum ákveðinnar trúarstefnu og felst í því að þvinga fólk sem tileinkar sér tiltekna trúarstefnu til að gera friðsamlega innrás í hinn Vestræna heim þar sem flestir íbúar aðhyllast önnur trúarbrögð.

Í meira en 1500 ár hafa átt sér skærur og styrjaldir á milli þessara trúarhópa og má þar helst nefna svonefndar Krossferðir. Ekki er rétt að gleyma innrásar trúarhóps inn á þetta landssvæði fyrir 2500 til 3000 árum sem einnig var trúarstyrjöld.

Ef litið er raunsætt á þetta skipulagða flóttamannavandamál er ljóst að um er að ræða skipulagða innrás ákveðinnar trúarbragðastefnu inn á svæði annarra trúarbragðastefnu.

Sannanir fyrir því að um skipulagða innrás er að ræða er viðbrögð nágrannaríkjanna s.s. Saudi – Arabíu og Kuwait sem ekki taka á móti flóttamönnum og leyfa þeim ekki að koma til landanna þótt um trúbræður þeirra sé að ræða. Öfgarnar sem koma fram í yfirlýsingu frá Saudi – Arabíu koma skýrast í ljós í yfirlýsingu stjórnenda Saudí Arabíu að þeir séu reiðubúnir til að kosta uppbyggingar á 200 MOSKUM í Þýskalandi.

Hversvegna taka ríki eins og Saudí – Arabar og Kuwait ekki við trúbræðrum sínum eða Íran og Pakistan?

Fólksflutningar þessir eru í þeim eina tilgangi að koma af stað ótta og ólgu með margskonar kúgunum og hryðjuverkum í vestrænum ríkjum. Þúsundir hryðjuverkamanna sem eru sérþjálfaðir í manndrápum og öðrum hryðjuverkum eru sendir með því sem kallað er flóttamannastraumur í þeim tilgangi einum að koma af stað öldu hryðjuverka eins og vestræn ríki hafa mátt þola þótt í litlum mæli hafi verið miðað við það sem koma skal. Auk þess er þekkt það ofstæki sem fylgir þessum trúarbrögðum og kallað JIHAD.

Á það skal bent sérstaklega að þeir ofsatrúar villingar sem standa fyrir þessum fólksflutningum ganga skipulega fram í því að myrða alla sem ekki aðhyllast þá trú sem þeir boða og að auki sprengja upp öll samkunduhús og mannvirki sem tilheyra öðrum trúarbrögðum.

Innan fárra ára verður orðin slík óöld í Vestur Evrópu vegna andlegs vanþroska stjórnenda þessara ríkja, er fylgir aukinni hryðjuverkastarfsemi, að margir koma til með að hugsa sér til hreyfings en spurningin er hvert er hægt að flýja. Þegar fólksflóttinn hefst frá Evrópu vegna glæpaverka af völdum þeirra sem leynast á meðal flóttamanna verða fáir staðir eftir nema Spitsbergen og Suður-heimskautslandið.

Það eina sem stjórnvöld ríkja í Vestur Evrópu eiga að gera er að senda fólkið til baka ef koma á í veg fyrir þann hrylling sem á eftir að dynja yfir vestræn ríki ef ekki verður stöðvuð sú óheillaþróun sem blasir við. Vísað er til þeirra hryðjuverka er þegar hafa verið framin í Englandi og öðrum Evrópuríkjum.

Að kalla það fólk flóttamenn sem fylgir í þessum straumi fólks og hefur gefið yfirlýsingar í sjónvarpi og útvarpi að það sé að sækjast eftir betri fjárhagsafkomu sem það hefur frétt af að sé í þessum ríkjum s.s. Þýskalandi og Svíþjóð.

Íslendingar eiga skilyrðislaust að segja sig úr þeim samtökum sem kölluð eru Schengen-samtök og taka í eigin hendur stjórn á því hverjir fái að koma til landsins.

Þær yfirlýsingar sem birst hafa frá mörgum Íslendingi um að aðstoða eigi flóttamenn eru fólk sem aldrei hefur þekkt stríðsátök eða hryðjuverk sem koma til með að fylgja með komu þjálfaðra hryðjuverkamanna. Eru þegar komin nokkur glæpagengi til landsins sem lögreglan á erfitt við að eiga.

Kostnaður ríkisins við hvern þann flóttamann sem kemur til landsins og fær landvistarleyfi er 70% hærri en sú fjárhæð sem fjöldi Íslendinga hefur til að lifa af.

Reykjavík 15. september 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

FLÓTTAMANNAVANDAMÁL.

Hvað er flóttamaður og hverjir eru flóttamenn.

Í fréttum er hugtakið flóttamaður gróflega misnotað vegna takmarkaðra skýringa á því hvað flóttamaður sé.

Kennt var áður og fyrrmeir að flóttamaður væri persóna sem væri að flýja ógnir og ofbeldi óvinveittra aðila.

Það er ný túlkun á orðinu flóttamaður að það sé persóna sem vill flytjast til annars svæðis í von um að öðlast betri fjárhagslega afkomu svo og þeir sem eru á flótta undan refsingu í heimalandi vegna grófra lögbrota s.s. morða, misþyrminga eða rána.

Teljast þeir flóttamenn, Íslendingar sem fluttu af landi brott, sbr. flutningur Íslendinga til nágrannalanda vegna vonar um betur launaða vinnu en í boði var á Íslandi auk þeirra sem flúðu land vegna misnotkunar á stöðu sinni í íslensku fjármálalífi og lifa nú á illa fengnu fé úr sjóðum Íslendinga?

Hið svokallaða flóttamannavandmál sem herjar á Evrópu er tilkomið vegna afskipta svokallaðra Vesturlandabúa af málefnum þjóða er þeir hafa haft litla þekkingu á.

Þau hernaðarátök sem nú ganga yfir hófust eftir seinni heimsstyrjöldina með flutningi á Gyðingum til Palestínu. Þeir sem bjuggu í Palestínu fyrir lok heimstyrjaldarinnar voru skipulega hraktir á brott eða drepnir ef þeir vildu ekki fara. Var þar um að ræða endurtekningu á framrás þessa þjóðflokks frá því er þeir komu þangað fyrst fyrir rúmlega 2500 árum. Væri hollt fyrir menn að lesa sögu Gyðinga um framferði þeirra við komu til þess landsvæðis frá Egiptalandi sem löngum hefur verið kallað Palestína. Þar er getið um sambærilegt framferði Gyðinga á íbúum landsins og hefur einkennt framferði þeirra (Gyðinganna) síðan 1947. Hið margumtalaða flóttamannavandamál þessa heimshluta hófst við framrás Gyðinga eftir seinni heimsstyrjöldina.

Síðan 1947 hefur flóttamannavandamál verið viðloðandi það landsvæði jarðarinnar sem kallað var Austurlönd nær.

Með gengdarlausum fjáraustri og vopnasölu til þessa hluta jarðarinnar þar sem hið svokallaða flóttamannavandamál er hvað alvarlegast og yfirgangi Ísraelsríkis gegn íbúum þessa heimshluta er komið að þjóðflutningum hinum miklu í annað sinn í skráðri sögu mannkyns.

Handapat og yfirklór ráðandi afla í vestrænum ríkjum hvað varðar lausn á flutningi hundruða þúsunda manna frá heimkynnum sínum er einkenni úrræðaleysis. Úrræðaleysi sem má líkja við slasaðan mann með svöðusár og gefa honum asperín en ekki að taka á hinum raunverulega vanda og gera að sárinu. Vandamálið er trúarbragða ofstæki og valdagræðgi eigenda vopnaframleiðsluverksmiðja.

Það eina sem þarf að gera er að stöðva vopnuð átök í þessum heimshluta með því að loka fyrir alla vopnasölu og flutning vopna til þessa svæðis. Vegna pólitískrar togstreitu og spillingar á milli hinna svokölluðu stórvelda sem einkennist af valdagræðgi er haldið áfram vopnaframleiðslu og vopnasölu í þeim tilgangi að ná meiri völdum.

Hinir svokölluðu flóttamenn vilja helst af öllu fá frið til að búa í sínum heimkynnum. Því væri stjórnvöldum nær að vinna að friði í þessum löndum með því að hindra vopnaflutninga til þessara landa heldur en að setjast í dómarasæti og ákveða hver eða hverjir af þeim sem eru á flótta fái að lifa. Atkvæðaveiðar stjórnmálamanna við að sýnast vera verndarenglar þessa flóttamanns en ekki hins. Með þessari sýndarmennsku eru stjórnmálamenn að taka afstöðu með því hver fær að lifa og hverjir verða að deyja.

Einnig má spyrja þá sem grófastir eru í flóttamannahjálpinni hvort réttlætanlegt sé að setja 70% hærri fjárgreiðslu vegna kostnaðar við hvern flóttamann þegar margir landsmenn verða að lifa á sultarlaunum sem eftirlaun margra eru á Íslandi eða nálægt 60% af þeirri fjárhæð sem áætlað er að hver flóttamaður kosti ríkið.

Líf flóttamann er ekki verðmeira en líf hvers Íslendings og landsstjórnin er kjörin til að annast málefni landsins en ekki stjórna því sem gerist á öðrum stöðum jarðarinnar.

Ef stjórnmálamenn hafa svona góð laun að drjúgur afgangur er eftir einkaneyslu þeirra er þeim heimilt að setja afganginn í hjálparstarf en ekki sóa fjármunum almennings í atkvæðaveiðar.

Því er harðlega mótmælt að íslensk stjórnvöld taki að sér að ákveða hvaða barn fær að lifa úr hópi flóttamanna og hvaða barn eigi að líða þjáningar eða deyja.

Lausnin er ekki asperín fyrir suma sem kallaðir eru flóttamenn en eru í raun að flytjast til þess ríkis sem von er um betri fjárhagslega afkomu. Einn liður þessa vandamáls eru trúarbrögð. Þessi fólksflutningar eru skipulagðir af ofsatrúarmönnum sem eru að reka trúbræður sína til Vestur Evrópu í von um að valdahlutfall þeirra trúarbragða breytist þeim trúarbrögðum í hag sem þar tíðkast.

Stjórnvöld á Íslandi ættu að sjá sóma sinn í að allir þegnar landsins hafi til hnífs og skeiðar án þess að lifa betlaralífi áður en farið er í að eyða fjármunum ríkisins í asperín fyrir þá sem eru að leita að betri fjárhagsafkomu.

Reykjavík 8. sept. 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

 

Meindýr glæpaverka 27. kafli.

Þar sem óréttlátt er að gera upp á milli meindýra hins íslenska réttarkerfis, en réttarkerfið einkennist af réttleysi þegnanna sem ekki falla undir MAFÍU stjórnvalda, er næsta mál frá Héraðsdómi Reykjaness.

Mál þetta varðar sjóprófsbeiðni frá Rannsóknarnefnd sjóslys samkvæmt fundarsamþykkt nefndarinnarfrá 13. mars 1992. Sjóprófið átti að fara fram 4. janúar 1993.

Dómari var: Guðmundur L. Jóhannesson kt. 280438-3169.

Guðmundur L. Jóhannesson héraðsdómari hefur í starfi sínu sem dómari hótað vitnum fyrir dómi allt að sex ára fangelsi fyrri rangan framburð af gáleysi fyrir dómi.

Þessi héraðsdómari gat tekið mark á fölskum yfirlýsingum tveggja manna og neitaði um réttarhlé til þess að hægt væri að koma hinu sanna að. Dómarinn lagðist svo lágt í sínum lögbrotum að hann hunsaði að bóka kröfu um að gert væri réttarhlé svo hægt væri að koma að sönnunum fyrir því að framlögð gögn væru falskar yfirlýsingar.

Guðmundur L. Jóhannesson gekk lengra í sínum lögbrotum þegar í úrskurði hans var undirritaður ásakaður fyrir brot í opinberu starfi.

Með þessum úrskurði sýndi G. L. J. sitt innra eðli að það eru ekki gildandi lög í landinu sem ráða ferðinni í dómssal heldur geðþóttaákvörðun dómarans á hverjum tíma. Í þessari afgreiðslu dómarans réði geðþótti og hefndarþörf (refsigleði) dómarans því hann var ekki að refsa málsaðila sem var Rannsóknarnefnd sjóslysa heldur þeim sem var að sinna störfum fyrir málsaðila.

Dómarinn tók hefndarþörf lögmanns útgerðarinnar (Samherja), sem var aðili máls, (Gísla Baldurs Garðarssonar) sem hafði gefið yfirlýsingu um að um væri að ræða einkaherferð undirritaðs gegn útgerðinni. Forstjóri Samherja hafði í mörg ár verið ósáttur við að rannsókn færi fram á slysum er urðu um borð í skipum útgerðarinnar. Hafði forstjórinn haft margsinnis stóryrtar yfirlýsingar um störf nefndarinnar þegar aðfinnslur nefndarinnar komu fram um það sem áfátt og ábótavant var um borð í skipum félagsins.

Sú lágkúra sem fram kemur í dómsorðum Guðmundar L. Jóhannessonar í umræddu máli er sýnishorn af þeim utanlagadómum sem kveðnir eru upp í réttarsölum á Íslandi og má líkja þessu við andlegan vanþroska. Afgreiðsla þessa máls var ekki samkvæmt gildandi ákvæði laga um störf dómara en í lögunum er skýrt ákvæði um að dómarar skuli í úrskurði sínum aðeins fara eftir gildandi lögum.

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023982 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem héraðsdómarinn er ákærður fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli, sjóprófi 4. janúar 1993. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Lágkúran á Íslandi á ekki bara við dómara heldur einnig aðra æðri starfsmenn ríkisins.

Var gerð krafa til formanns nefndarinnar um að úrskurði dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar yrði áfrýjað til Hæstaréttar þar sem ég var ekki sáttur við að vera ásakaður fyrir brot í mínu starfi vegna falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna Rannsóknarnefndar sjóslysa, þ.e. Helga Kristjánssonar og Árna Árnasonar, auk ummæla lögmanns útgerðarinnar Gísla Baldurs Garðarssonar um einkaherferð af minni hálfu gegn útgerðinni.

Formaður nefndarinnar Ragnhildur Hjaltadóttir, núverandi ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu, neitaði alfarið að málinu yrði áfrýjað.

Á bak við þá ákvörðun formannsins lá fyrirsjáanleg hneisa og niðurlæging nefndarinnar ef upplýst yrði um falskar yfirlýsingar tveggja skipaðra nefndarmanna í Rannsóknarnefnd sjóslysa.

Brot formannsins á lögum um starfsöryggi starfsmanns sem borinn er sökum, um brot í starfi, með fölskum yfirlýsingum og ósönnum framburði lögmanns útgerðarinnar eins og í þessu tilviki er stjórnsýslunni til skammar. Er þetta dæmi um yfirhylmingar æðstu manna í stjórnsýslunni á lögbrotum sem framin eru og koma illa við mannorð æðstu manna. Breiða þurfti yfir þá niðurlægingu sem nefndin og formaðurinn yrðu fyrir vegna framkomu manna sem skipaðir höfðu verið af ráðherra en höfðu ekki vit á því verki sem þeim var falið að vinna með skipuninni.

Mannréttindi starfsmannsins voru minna virði en hneisa og niðurlæging nefndarinnar og ráðuneytisins vegna falskra yfirlýsinga.

Að mati formannsins var í lagi að utanlagadómur G.L.J. stæði óhaggaður í gerðarbók hins íslenska réttleysis.

Hvað er að marka störf fyrrverandi formanns, núverandi ráðuneytisstjóra í Innanríkisráðuneyti með vísan til fyrri ákvarðanna hennar sem hér er getið um. Eru störf ráðuneytisstjórans jafn lítils virði og framkoma hennar í umræddu máli? Er það forsvaranlegt fyrir ráðherra Innanríkismála að hafa starfsmann í starfi ráðuneytisstjóra sem hefur orðið uppvís að eins grófum yfirhylmingum á lögbrotum og áttu sér stað í því máli er hér er lýst?

Umræddar fölsku yfirlýsingar voru lagðar fram í dómi og þingmerktar. Þrátt fyrir að yfirlýsingar væru falskar voru þær teknar af dómara sem fullgildar og löglegar yfirlýsingar og með því eru varnaðarorð dómara til vitna, um harða refsingu fyrir rangan framburð af gáleysi, einskis virði þar sem dómari kemst upp með af ásetningi að nota falsaðar yfirlýsingar sem úrskurður í máli er byggður á.

Reykjavík 26. ágúst 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík

Öryggi íslenskra skipa.

Þrátt fyrir áralanga baráttu fyrir auknu öryggi á íslenskum fiskiskipum hefur árangur verið lítill.

Slys út af Vestfjörðum fyrir nokkrum vikum hefði mátt koma í veg fyrir ef valdhafar hefðu farið eftir leiðbeiningum sem legið hafa fyrir í um 30 ár. Af hálfu hins opinbera hefur orsökin verið talin sú að neyðarbúnaður virkaði ekki. Er reynt að breiða yfir orsök slyssins með því að fjalla mikið um gúmmíbjörgunarbáta og bilanir eða galla í losunarbúnaði þeirra.

Það hefur ekki verið minnst á megin orsök slyssins sem var skortur á stöðugleika skipsins til veiða með þann búnað sem um borð var. Þetta er búið að vera ljóst öllum sem vilja viðurkenna að ástand margra íslenskra fiskiskipa, hvað stöðugleika varðar, hefur verið óforsvaranlegt.

Fyrir um 30 árum fór fram úttekt á fjölda sjóslysa sem orðið höfðu við strendur Íslands áratugi fyrir þá skoðun. Niðurstaðan var sú að stöðugleiki skipanna var ekki fullnægjandi til þess að stundaðar væru veiðar frá mörgum eldri skipum með þá stærð og gerð veiðarfæra sem notuð voru.

Þótt þessar upplýsingar hefðu legið fyrir í mörg ár hefur af hálfu opinbers eftirlits (Siglingastofnunar) verið gefið út haffæri fyrir skipin án þess að neinar hömlur væru settar á stærð veiðarfæra. Svokallað Vestfjarðaviðmið sem komið var á til undanþágu fyrir skip sem gerð voru út til veiða inni á Ísafjarðardjúpi (rækjuveiða) þá virðist sem þetta viðmið hafi verið fært yfir á öll eldri skip sem ekki stóðust gildandi stöðugleikakröfur fyrir skip.

Í skýrslum Rannsóknarnefndar sjóslysa fram til 1999 var marg oft bent á þennan veikleika við útgerð skipa til veiða með of stór veiðarfæri og lélegan stöðugleika. Verður það að teljast kaldhæðnislegt að vísa alltaf til bilunar í neyðarbúnaði er slys verða á sjó en horfa fram hjá megin orsök slysanna.

Eins og fram kom í skýrslum Rannsóknarnefndar sjóslysa á árunum 1986 til 1999 þá fórust all mörg skip þar sem orsök skipskaðans var skortur á stöðugleika skipanna. Þrátt fyrir þessar staðreyndir er ennþá verið að veita haffæri fyrir skip sem ekki standast lágmarkskröfur um stöðugleika.

Eftir fréttum af sjóslysinu út af Vestfjörðum er ekki hægt að sjá annað en að skipið hafi ekki haft þann stöðugleika til að standast þá vinnu sem framkvæmd var og framkvæma þurfti um borð.

Með vísan til ofanritaðs er ekki hægt annað en telja vanrækslu af hálfu hins opinbera .(Innanríkisráðuneytið – stjórnendur þar) sem orsök þessa sjóslyss.

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 26. kafli.

Þar sem friðsamleg lausn á yfirgangi og lögbrotum af hálfu stjórnvalda og þar með töldum dómurum, sem staðið hefur í mörg ár, er kominn tími til að láta sverfa til stáls. Má líkja framferði stjórnvalda, dómarastéttarinnar og æðstu manna í stjórnsýslu ríkisins gegn mér við framferði Japana með svívirðilegri árás á Bandaríkin 1941. Framferði dómarastéttarinnar með réttarfarsnauðgunum, mannréttindaþjófnaði, mannorðsmorði og utanlagadómum við uppkvaðningu dóma sem getið hefur verið um í skrifum þessum (sex utanlaga dómar) og viljaleysi stjórnvalda til að stöðva slíkt framferði og leiðrétta eða bæta fyrir ódæðisverkin, er framin hafa verið gegn einni persónu, eru sambærileg við ódæðið 1941 gegn heilli þjóð.

Af framansögðu er kominn tími til að svara fyrir sig og veita stjórnvöldum og dómarastéttinni alvarlega lexíu. Hvort líkja megi því við kjarnasprengju sem varpað verður fram er hverjum frjálst að dæma um. Þær þrjár greinar sem þegar hafa verrið birtar um framferði Hæstaréttardómarana verður aðeins byrjunin á herferð gegn stjórnvöldum þar til leiðrétting fæst á ódæðisverkum dómara.

Eins og áður hefur verið getið um verður refsi og agavaldið ekki í höndum ríkisins þegar ég fer af stað. Hvaða refsing verður fyrir valinu hefur ekki verið ákveðið en aflífun meindýrs er ekki útilokuð ef það verður talin eina leiðin til að jafna ágreininginn. Aflífun eins meindýrs má líkja við kjarnorkusprengjuna á Hirosima 1945. Hvort ég þurfi einnig að gera samlíkingu á Nagaski kemur í ljós með aflífun á öðru meindýri.

Með vísan til þess sem áður hefur komið fram er ekki hægt annað en hæðast að framkvæmdavaldinu vegna úrræðaleysis í þessum málum þrátt fyrir þær viðvaranir sem fram hafa komið. Framkvæmdavaldið hefur valið að sitja undir ásökunum um lögbrot og aðhafast ekkert af ótta við að missa enn frekar stjórn á málum með aðgerðum gegn mér. Stjórnvöld hafa enn þá stjórn á sinni yfirhylmingarstefnu.

Sú spurning hefur vaknað - hvort þau sönnunargögn sem hafa verið lögð fram séu af þeim gæðaflokki (sannleiksgildi) að hinir ákærðu væru allir komnir á sakamannabekk ef rannsókn færi fram og því sé yfirhylminga stefnan valin?

Allar líkur benda til þess að sannanir fyrir lögbrotum af hálfu þessara aðila (dómurum) að réttarkerfið (dómskerfið) yrði áratugi að ná sér upp úr þeim fúapytti sem búið er að koma því (réttarkerfinu) í af siðblindum dómurum.

Viðurkenning sakborninga (játning) á þeim glæpum sem þeir eru ákærðir fyrir kemur best fram í þeim ótta þeirra að þora ekki að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði. Með vísan til þess sem hefur verið ritað um lögbrot af hálfu meindýra glæpaverka er þeirri spurningu beint til Íslendinga hvort einhverjir hafi orðið fyrir svipaðri meðferð eineltis af hálfu þjóna réttarkerfisins eins og hér hefur verið lýst?

Þeir sem hafa ámóta sögur um ólöglega afgreiðslu (lögbrot), af hálfu hins íslenska réttarkerfis, og hér hefur verið lýst er velkomið að hafa samband ef aðilar hafa áhuga á að koma á framfæri lögbrotum af hálfu dómara. ATH. sími undirritaðs er hleraður.

Ef fyrir liggja sannanir eins og liggja fyrir í þeim málum sem hér hafa verið tekin fyrir er ég reiðubúinn til að aðstoð við að koma þeim á framfæri ef það gæti leitt til þess að réttarfarsnauðgunum og utanlagadómum siðblindra dómara linni í íslensku réttarkerfi.

Á það skal bent sérstaklega að þrátt fyrir að skrifaðar hafa verið ótalinn fjöldi greina í Morgunblaðið og BLOGGIÐ, eftir að stjórnendur Morgunblaðsins neituðu birtingar á greinum undirritaðs, án þess að hinir ákærðu sem hafa verið nafngreindir hafi þorað að ákæra undirritaðan um meiðyrði með vísan til ákvæða laga þar um. Þessi afstaða sökudólganna er merkilegri vegna þess að greinar þær sem hafa borið heitin Meindýr glæpaverka hafa verið sendar ráðuneytum, lögreglu, ríkislögreglu, Héraðsdómum, Hæstarétti og fjölmiðlum svo og Alþingismönnum. Greinar þessar hafa verið skrifaðar undir fullu nafni svo að ekkert væri óljóst.

Hafa sökudólgarnir notið dyggrar aðstoðar Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknara og lögreglustjórans á höfuðborgar svæðinu, sem allar eru kvennkyns, við að hylma yfir glæpina þar sem neitað hefur verið um formlega rannsókn á þeim ákærum sem lagðar hafa verið fram. Þetta er gert af réttlætiskennd kvenna þrátt fyrir að skriflegar sannanir séu fyrirliggjandi í öllum málunum.

Því er óhætt að fullyrða að allt sem ritað hefur verið um lögbrot, utanlagadóma og réttarfarsnauðganir af hálfu þjóna réttarkerfisins eru sannar. Ef lögbrjótum réttarkerfisins væri ekki ljóst, að með stefnu fyrir meiðyrði væru þeir þegar komnir á bekk með sakamönnum og ættu sér engar málsbætur, hefðu þeir stefnt undirrituðum fyrir dóm vegna meiðyrða. Þar af leiðandi hafa þeir allir kosið að þegja heldur en taka áhættuna á að stefna undirrituðum.

Þessir lögbrjótar (dómarar) hafa ekki treyst því að allir samstarfsfélagar innan dómarastéttarinnar væru reiðubúnir til að hylma yfir lögbrot þeirra kæmi til málaferla.

Margir hafa spurt hvers vegna þessum lögbrjótum hafi ekki verið stefnt fyrir dóm.

Því er til að svara: það væri sama og að veita þessum þjónum réttleysisins sjálfdæmi í málum, fyrir utan það að allir af löglærðum mönnum sem treystandi er hafa neitað aðkomu að málum vegna hefndaráráttu þessara þjóna réttleysisins (er þar vísað til umsagnar um störf dómara er birst hafa í skrifum fyrrverandi Hæstaréttardómara Jóns Steinars Gunnlaugssonar). Einnig ber að hafa í huga að með vísan til ákvæða stjórnsýslulaga um vanhæfi aðila, til að koma að afgreiðslu mála vegna tengsla og annarra sambanda, þá eru allir dómarar landsins vanhæfir til að koma að þessum málum auk þess sem löglærðir kandídatar sem bíða eftir að komast í dómarastarf eru einnig vanhæfir.

Þrátt fyrir að farið hafi verið fram á að skipaðir yrðu aðilar sem væru að öllu leyti óháðir stjórnvöldum landsins, og þar með réttarkerfinu, til þess að rannsaka framkomnar kærur á hendur lögbrjótum réttarkerfisins (réttarfarsnauðgurum) og réttmæti þeirra ákæra, hefur slíkt ekki fengist í gegn. Ástæðan er sú að stjórnvöld óttast að uppvíst verði á meðal almennings um hvers konar réttleysi ríki í þjóðfélaginu vegna lögbrota af hálfu dómara og stjórnenda landsins (framkvæmdavaldsins). Stjórnendur landsins hafa því valið þá leið að reyna yfirhylmingu á þeim glæpaverkum sem framin hafa verið af hinum ákærðu.

Þegar innanríkisráðherrar (þrír), Ríkissaksóknari, lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu og Alþingismenn þora ekkert að gera í málunum eða standa fyrir yfirhylmingum á lögbrotum ákærðra og hafna að fram fari opinber rannsókn óháðra aðila þá eru þessir aðilar áskrifendur að launum sínum án vinnuframlags m.ö.o. afætur.

Ef sannanir þær, sem hafa verið lagðar fram skriflega, væru ekki eins öflugar (óhrekjanlegar) og raun ber vitni hefði af hálfu þessara embætta verið framkvæmd rannsókn í þeim tilgangi að koma höggi á mig fyrir ósannar ákærur. Aðeins af þeirri ástæðu að þeir treysta sér ekki til að hnekkja ásökununum hefur byssuhugrekkið (hugrekki lögbrjóts) brugðist og þögnin valin.

Reykjavík 22. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 25. kafli

Með vísan til greinar um meindýrin 23. kafla var fyrirspurnum beint til konu til könnunar á því hvort réttlætiskennd kvenna væri að einhverju leyti önnur en karlanna í dómarastétt Hæstaréttar.

Því er hér með leitað eftir svörum frá þeim er voru með frú Guðrúnu Erlendsdóttur við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar.

Verður hér tekinn fyrir Hæstaréttardómarinn Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959.

Með vísan til máls fyrir Hæstarétti Íslands nr. 15/1991 þar sem niðurstaða dómsins hljóðaði upp á að kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans (dóttir tollstjórans í Reykjavík) hafi verið meinvaldur í umræddu máli. Eftirfarandi spurningar eru hér með lagðar fyrir fyrrverandi Hæstaréttardómara G. J.

Hver af dómurunum þremur sem skipuðu réttinn við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 samdi uppkastið að dómsorðum (vísað til umsagnar Jóns Steinars Gunnlaugssonar um starfshætti Hæstaréttar)?

Umrætt mál snerist um ólöglega álagningu skatts (álagningu skatts án nokkurrar stoðar í lögum) og innheimtu skattsins af hálfu Tollstjóraembættisins í Reykjavík. Gróf lögbrot af hálfu starfsmanna stofnananna eða alvarleg mistök.

Þrátt fyrir viðurkenningu Skattstjórans í Reykjavík (skriflegri í vörslu Hæstaréttar) á að mistök hafi orðið hjá embættinu (Skattstofunni) hélt tollstjórinn áfram innheimtu sem endaði í fjárnámi án frekari viðvarana.

Eftir að fulltrúi Borgarfógetans í Reykjavík, sem hafði framkvæmt umrætt fjárnám, hafði skoðað gögn, sem lögð voru fyrir hann, sagði hann að nauðsynlegt væri að fá þessu máli hnekkt með áfrýjun til Hæstaréttar Íslands.

Málinu var stefnt til úrskurðar hæstaréttar en af hálfu Hæstaréttar Íslands var málinu tvívegis vísað frá dómi, með þeim ummælum að þetta væri ekkert mál, að sögn lögmannsins sem fenginn var til að flytja málið. Undirritaður var ekki sáttur við þá afgreiðslu og krafði Hæstarétt Íslands um afgreiðslu málsins.

Hvaða breyting frá fyrstu og annarri tilraun til áfrýjunar málsins varð á eðli máls þess sem áfrýjað var og fékk við þriðju tilraun til áfrýjunar nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar þegar það loks fékkst tekið fyrir af Hæstarétti við þriðju tilraun?

Í þriðju tilraun til réttlátrar meðferðar máls fyrir dómi komust hæstaréttardómarar að þeirri niðurstöðu að bjarga mætti orðspori embættanna (Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofu) og innheimtustjórans, sem hafði áritað ósannindi á skjalið sem afhent var Borgarfógeta, með úrskurði um vanhæfi innheimtustjórans vegna tengsla við tollstjórann. Vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar til að sinna innheimtu fyrir tollstjóraembættið var stjórnsýsluvandamál en ekki mitt vandamál.

Var af hálfu Hæstaréttar verið að fela ólöglega áritun Jóns H.B. Snorrasonar á skjal það sem Borgarfógeta var afhent við kröfu um fjárnám vegna ólöglegs skatts?

Kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans varð að uppsölulyfi fyrir dómara Hæstaréttar Íslands.

Dómarar voru eins og fram kom í grein til frú Guðrúnar Erlendsdóttur:

Guðrún Erlendsdóttir, kt. 030536-3209

Pétur K. Hafstein, kt. 200349-4079

Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959

Hér með er skorað á hr. Guðmund Jónsson, fyrrverandi Hæstaréttardómara, að stíga fram og viðurkenna að mistök hafi orðið við úrskurð í umræddu máli. Mál Hæstaréttar nr. 15/1991.

Með vísan til aðildar hr. G. J. hæstaréttardómara að umræddu máli nr. 15 / 1991 óskast svar frá dómaranum um það hver var sök dóttur tollstjórans og í hvaða tilgangi voru tengsl hennar við föður sinn og innheimtustjórann komið inn í dómsorð máls (sem vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar til að koma að málinu vegna tengsla) sem hún átti enga aðkomu að?

Verður það að teljast einkennilegt lögbrot að kenna dóttir tollstjórans í Reykjavík um alvarleika þeirra lögbrota er fram fóru við innheimtu á ólöglega álögðum skatti og ólöglegri innheimtuaðgerð. Konan var tengiliður á milli innheimtustjórans og stjórnanda tollstjóraembættisins (dóttir tollstjórans).

Er hér með skorað á hr. Guðmund Jónsson fyrrverandi Hæstaréttardómara að svara því að hvaða leyti kynlíf dóttur tollstjórans hafði áhrif á ólöglega álagningu skatts og ólöglega innheimtu á skattinum sem mér var gert að greiða?

Var af hálfu Hæstaréttar (dómara réttarins) verið að hylma yfir lögbrot Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins og þar með talið fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta (skjalið var falsað eins og kom fram við málareksturinn)?

Hvar kom vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar að ólöglegri álagningu skatts af hálfu Skattstofunnar í Reykjavík og ólöglegri fjárkröfu Tollstjóraembættisins?

Fyrrverandi hæstaréttardómari er ennfremur spurður að því hvort það sé ekki rétt að eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 15 / 1991 þá hafði Tollstjórinn í Reykjavík lagalega frjálsar hendur til að skipa nýjan innheimtustjóra og halda áfram innheimtu á ólöglega álögðum skatti?

Að lokum er best að nota orðafar ungu kynslóðarinnar við ritun á íslensku. Hvernig hefði hr. Guðmundur Jónsson fyrrverandi hæstaréttardómari afgreitt mál nr. 15/1991 ef Jón H.B. Snorrason hefði riðið annarri konu en dóttir tollstjórans?

Rétt þykir að benda á varnaðarorð dómara til vitna við framburð fyrir dómi, að rangur framburður af vangá eða ásetningi geti varðað allt að sex ára fangelsi. Erfitt er að finna ákvæði í lögum um viðurlög við óaðgæslu, vangá eða röngum vinnubrögðum við afgreiðslu mála hjá opinberum starfsmönnum í æðstu stöðum. Benda má á að sé eitthvað slíkt ákvæði í lögum er því ekki beitt þegar menn í æðri stöðum eiga í hlut sbr. fjárnám framkvæmt af hálfu Borgarfógeta í Reykjavík á grundvelli falsaðra pappíra og tilhæfulausrar innheimtu. Í dómsorðum Hæstaréttar í máli nr. 15/1991 er hvergi getið um óaðgæslu eða vangá fógeta að taka gott og gilt falsað skjal sem grunn að fjárnámi.

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023922 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem þér ásamt Guðrúnu Erlendsdóttur og Pétri K. Hafstein hæstaréttardómurum eruð ákærð fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli nr. 15 / 1991. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Þar sem ekki er ljóst hvort allir Íslendingar geri sér ljóst að orðið hjónaband merkir (þýðir) opinbert leyfi (leyfi stjórnvalda) til tveggja persóna af andstæðu kyni (konu og karls) til kynlífs (samfara, kynmaka, ríðinga) og heimild til barneigna. Öðru nafni opinbert samfaraleyfi konu og karls.

Hvort þér fallið undir þann hóp manna sem kallaður er gaddavírshórur (óheiðarleg persóna) ræðst af afstöðu yðar til þessa erindis.

Reykjavík 15. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 - 2

109 Reykjavík

Landsbanki Íslands

Þetta ríkisfyrirtæki hefur verið mikið til umfjöllunar á síðustu dögum vegna fyrirhugaðrar byggingar höfuðstöðva fyrir bankann.

Þrátt fyrir harða gagnrýni landsmanna vegna þess fjárausturs, sem stefnt er að en áætlaður kostnaður við bygginguna er tugir milljarða, kemur bankastjórinn keikur fram í sjónvarpi og segir að þeir vilji að bankinn verði í miðbænum, hjarta borgarinnar.

Bankastjórinn er úr öllu samhengi við raunveruleikann varðandi tilurð þessa fyrirtækis. Þetta fyrirtæki var stofnað á rústum gjaldþrota fyrirtækis þar sem stjórnendur höfðu hirt eigur þúsunda Íslendinga af tómri græðgi og þar með lífeyri margra, vegna óstjórnar og eiginhagsmuna þeirra (ráðamanna bankans), hvað varðar vörslufé í eigu lífeyrissjóða er voru undir þeirra eftirliti.

Með vísan til þess fjármagns sem bankastjórn hyggst nota til uppbyggingar er afrakstur okurs á þeirri þjónustu er þeir telja sig veita. Kostnaður við „Bankahrunið“ er greitt af þeim sem sækja þjónustu til bankans vegna þess okurs á allri þjónustu, sem upp var tekið eftir hrunið, til að fela þá óstjórn sem verið hefur á bankastarfsemi á Íslandi frá aldamótum.

Eigendum bankans (ríkisstjórn þjóðin sem heild) væri nær, að stjórna gjörðum af hálfu bankans, og greiða til baka það sem tekið var ófrjálsri hendi úr lífeyrissjóðunum með útlánum án nokkurra trygginga samanber lán til eins af stjórnendum bankans án þess að nokkur trygging værir lögð fram og hann lýsti sig síðan gjaldþrota. Á sama tíma og lán til stjórnarmannsins var veitt án tryggingar var krafist trygginga af sjóðfélögum sem voru að mati sérfræðinga 40% verðmeiri en sú lánsfjárhæð sem fékkst.

Vegna óstjórnar innan bankans voru eftirlaun eigenda lífeyrissjóðanna skert um nálægt 40%.

Græðgi og mikilmennskuæði virðist hafa haldið áfram að grassera innan bankakerfisins með vísan til þeirra upplýsinga um hagnað bankanna á umliðnum árum.

Þessi hagnaður bankanna (allra) er tilkominn vegna þess okurs sem er á allri þjónustu af þeirra hálfu.

Á það skal bent sérstaklega að bankar á Íslandi eru of margir. Ef tekið er tillit til kostnaðar við fjóra bankastjóra og fjórfalt starfslið þá væri hægt með góðum móti að fækka bönkum niður í einn og starfsliði samkvæmt því.

Að teknu tilliti til fjölda Íslendinga þá eru 75 – 80 þúsund einstaklingar (samkvæmt meðaltali) í þjónustu hjá hverjum banka og þar af 40 – 50 þúsund þegnar landsins sem bera uppi kostnaðinn við hvern banka (hinir er börn og ófjárráða einstaklingar). Ef tekið er mið af rekstri banka erlendis og þess fjölda fólks sem sækir þjónustu hvers banka þá myndi nægja hálfur banki hér á landi að teknu tilliti til fólksfjölda.

Ef tekið er mið af gróða banka upp á 10 milljarða á ári þá greiðir að meðaltali hver einstaklingur (50000 einstaklingar) um 200.000- kr. til bankans á hverju ári aðeins í gróða bankans fyrir utan annað eins eða meira í kostnað við reksturinn á bankanum.

Laun hvers bankastjóra um sig eru nálægt tíföld laun flestra þeirra sem greiða kostnað bankanna.

Hin svokallaða frjálshyggja er talin valdur að því sem kallast samkeppni til að halda niðri verðlagi. Samkeppni er aðeins slagorð þeirra sem vilja komast að kjötkötlunum og verða feitir á kostnað náunganna.

Orðið samkeppni segir mér að þeir sem nota það orð taumlaust eru að ásaka aðra um óheiðarleika en eru sjálfir eiginhagsmunasinnar og ósáttir við að komast ekki að kjötkötlunum.

Ef tekið er tillit til þess sem uppvíst hefur orðið um hina svokölluðu samkeppni sem frjálshyggjan er kennd við hefur margt komið í ljós sem er frjálshyggjunni til skammar. Uppvíst hefur orðið í mörgum tilvikum um verðsamráð samkeppnisaðila til þess að græða sem mest í nafni frjálsræðis og frjálshyggju. Lögbrot þau sem orðið hefur uppvíst um vaðandi brot á samkeppnislögum hafa flest öll verið þögguð niður eða fallið í gleymsku vegna yfirhylminga stjórnvalda og fallið undir fyrnd mál.

Af framansögðu ætti að fækka bönkum niður í einn og setja heiðarlega menn til að stjórna ef slíkir menn finnast á Íslandi. Menn sem yrðu að vinna en gerðust ekki sjálfkrafa áskrifendur að launum sínum. Með þessu væri hægt að lækka bankakostnað, sem landsmenn greiða, um 40 – 50%. Óheiðarlega lánastarfsemi til vildarvina án nokkurra trygginga ætti að leggja af. Stjórnlaus gróði bankastofnana eins og verið hefur frá hruni bankanna er ekkert annað en óheiðarlegur rekstur fyrirtækja (óheiðarleg viðskipti). Erlendis eru mörg hundruð þúsund einstaklingar ef ekki milljónir um hvern banka.

Það var óhófleg græðgi stjórnenda lánastofnana sem kom á þessari þörf landsmanna fyrir þjónustu lánastofnana, þegar af hálfu banka var þvingað í gegn að laun starfsmanna yrðu lögð inn á bankareikninga en ekki greidd út í peningum eins og viðgengist hafði um árabil. Á meðan verið var að þröngva þessu í gegn þá var ekki tekið gjald fyrir þjónustuna. Var það eins og með eiturlyfjasalana að þeir veittu ókeypis eitrið á meðan einstaklingarnir voru að ánetjast og síðan gengið fram með hörku í að greitt yrði fyrir dagskammtinn. Af hálfu banka hefur verið gengið fram með hörku í að þvinga fólk til að greiða fyrir það sem áður fólst í innlánum fólks í viðkomandi bankastofnun. Er svo komið að greiða þarf fyrir úttekt á peningum samkvæmt ákvörðun stjórnenda bankans auk þess þarf að greiða fyrir greiðslu á milli banka samkvæmt sérstöku kerfi. Er innheimtukerfi bankanna orðið svo óheiðarlegt að mjög erfitt er fyrir fólk að átta sig á því hvað er verið að greiða fyrir. Ein aðalgreiðslan, sem líkja má við þjófnað, eru svokölluð seðilgjöld. Hin svokölluðu seðilgjöld hafa náð því að vera yfir 10% af þeirri fjárhæð sem greiða þarf.

Reykjavík 14. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri