Meindýr glæpaverka 19. kafli

Það hefur verið talsvert rætt og ritað um meinsemd í íslensku þjóðfélagi og varðar misnotkun barna. Sú svívirðing sem misnotkun barna er hefur ekki fengið þá umfjöllun né aðgerðir stjórnvalda sem þörf er á til að sporna við slíkum afbrotum. Ástæða þessa sinnuleysis er sú að börnum er ekki trúað þegar þau reyna að tjá sig um framferði fullorðinna.

Þessi löstur í íslensku samfélagi að trúa ekki frásögnum af meintum lögbrotum samborgaranna er víðtækur og teygir sig vítt og breitt um samfélagið. Frásagnir af lögbrotum æðstu manna samfélagsins er ekki trúað því þessir lögbrjótar eiga að vera hafnir yfir slíkt vegna þess traust sem bera þarf til þeirra sem skipa æðstu embætti ríkisins.

Þetta sinnuleysi landsmanna varðandi lögbrot þeirra sem skipa æðri stöður í samfélaginu er vegna þess að lögbrotin hafa ekki bitnað á þeim sjálfum (hinum almenna landsmanni). Það væri æskilegt að landsmenn horfi af meiri gagnrýni og raunsæi á umsagnir einstaklinga um meint misferli ráðamanna (mannréttindabrot ráðamanna) þjóðarinnar og peningamannanna sem stjórna á bak við tjöldin.

Nauðsynlegt er að horfast í augu við það að lögbrjótarnir viðurkenna ekki brot sín og þarf mjög öflugar sannanir fyrir lögbrotum þeirra (dómaranna) og öflugari sannanir eftir því hvað hátt í metorðastigann þeir hafa troðið sér. Skriflegar sannanir um lögbrot framin af þeim sem telja sig jafnari en aðrir þegnar samfélagsins nægja ekki vegna samtryggingar og hagsmunatengsla æðstu manna ríkisins (samband saursins og salmonellusýkingar.

Samkvæmt lögum sem í gildi eru í landinu er ætlast til þess að þeir þegnar sem telja að lögbrot hafi verið framið og snýr að hagsmunum kæranda snúi sér til lögreglu með kæru er varðar viðkomandi lögbrot. Á lögreglan samkvæmt lögum að taka við kærumálum og rannsaka hið meinta brot.

Þessu ákvæði um að lögreglan skuli rannsaka kærumál um lögbrot þegnanna ef kærð eru þá fylgir í smáaletrinu að rannsókn kærumála fer samkvæmt ákvörðun frammámanna lögreglunnar. M.ö.o. það er sjálfdæmi æðstu manna lögreglu hvort rannsókn kærumáls er framkvæmd eða ekki. Samkvæmt reynslunni fást mál ekki rannsökuð af lögreglu ef kæran beinist að þeim sem eru taldir ofarlega í metorðastiganum, jafnari en aðrir (svínin) (Orwell).

Þarna fylgir ákvæði sem er sérsniðið fyrir yfirhylmingu á lögbrotum af hálfu þeirra sem hafa troðið sér ofarlega í metorðastigann því lögreglan stundar yfirhylmingar á lögbrotum æðstu stjórnenda landsins og þar á meðal dómurum.

Lögreglan gefur engar upplýsingar um það hvers vegna mál fáist ekki rannsökuð. Er það engu líkara en þeir sem gegna æðri störfum hjá lögreglu séu þar í sýndarstörfum og áskrifendur að launum sínum. Sem dæmi um sinnuleysi af hálfu lögreglu var kærður þjófnaður af bankabókum sem var framkvæmdur samkvæmt kröfu frá Fjármálaráðuneytinu/Samgönguráðuneytinu. Var af hálfu lögreglu tekin ein skýrsla af starfsmanni ráðuneytis og í skýrslunni kemur fram viðurkenning vitnisins á að fyrirmælin hafi komið frá ráðherra um þennan þjófnað.

All nokkru eftir þennan þjófnað samkvæmt fyrirskipun ráðherra var gefin út yfirlýsing um að aldrei mætti taka fé út af bankareikningum án heimildar reikningseiganda. Það hafði tíðkast að aðeins þurfti símtal frá stjórnarstofnun til banka og gefa fyrirmæli um úttekt af bankareikningi einstaklings þá var það framkvæmt af bankastarfsmanni. Þetta framferði var ekkert annað en þjófnaður. Þetta þjófnaðarmál var hunsað af Ríkissaksóknara.

Eftir allsnarpa orðasennu og eftirgang fékk undirritaður að lokum afrit af lögregluskýrslunni. Þeim var ekki gefinn neinn friður. Frekari aðgerðir fengust ekki fram hjá lögreglu né Ríkissaksóknara. Þetta var ekki stór upphæð á aðra milljón krónur, rúmlega 1.000.000 Kr. sem stolið var (2003 – 2004).

Á svipuðum tíma og þessi kæra var lögð fram var utangarðsmaður ákærður af lögreglu/Ríkissaksóknara, samkvæmt fréttum í fjölmiðlum, fyrir stuld á blóðmörskepp vegna þess að hann var hungraður og hafði ekki efni á að borga fyrir hann (blóðmörskeppinn) sem kostaði innan við 300 krónur.

Sannaðist þar með vísuorð frá miðri síðustu öld:

Stelir þú litlu og standir lágt í steininn ferð þú, en stelir þú miklu og standir hátt í stjórnarráðið ferð þú.

Umræddir ráðherrar urðu handhafar forsetavalds skömmu eftir að kæran var lögð fram vegna stulds á rúmri milljón króna. (Rúm tíu ár síðan þetta var kært).

Frá ríkissaksóknara hafa ekki fengist svör né skýringar. Lögreglan gerði ekkert nema taka þessa einu skýrslu af starfsmanni ráðuneytis.

Því má spyrja: Hvert eiga þegnarnir að snúa sér með kærur vegna lögbrota þegar þeir sem eru áskrifendur að launum sínum (æðri menn í lögreglu) sinna ekki störfum sínum? Nærtækast er sjálfsvarnar réttur sérhvers aðila að samfélaginu til að verja sig og sína fyrir ódæðisverkum æðstu manna ríkisins. Agavald/refsivald fer yfir á hendur einstaklinga við yfirhylmingu stjórnvalda/framkvæmdavalds á lögbrotum stjórnenda landsins.

Flestir Íslendingar vilja ekki heyra af mannréttindabrotum stjórnvalda á meðan þau snerta ekki þá sjálfa frekar en Þjóðverjar sem ekki vildu heyra um útrýmingarbúðirnar sem komið var upp af Nazistum í seinni heimstyrjöldinni. Það er ríkt í mannskepnunni að hlusta aðeins á hið jákvæða þar til hið neikvæða snertir hana sjálfa (skepnuna). Hrakfarir eins er skemmtiatriði fyrir annan líkt og það fólk sem þurfti að berjast fyrir lífi sínu á rómverskum leikvöngum meðan skrílinn var gargandi af ánægju á áhorfendapöllum.

Þannig er komið á Íslandi að menn vilja ekki hlusta eða ræða hið neikvæða af ótta við ráðandi afl í landinu. Mál er geta valdið óþægindum vegna hugsanlegra hefndaraðgerða af hálfu ráðandi afla í landinu er reynt að forðast.

Um miðja síðustu öld var til orð eða orðatiltækið gaddavírshóra. Þetta orð var notað yfir óheiðarlega persónu (ég heyrði þetta orð 1952). Orðið á vel við um þá sem kallaðir eru dómarar í íslensku samfélagi og minnst er á. Gjörðir þeirra við störf sín falla undir óheiðarlega starfsemi þar sem þeir virða ekki gildandi lög í landinu né stjórnarskrá. Af kynnum mínum af störfum dómara er 95% af uppkveðnum dómum í dómssal á Íslandi utanlagadómar vegna annarlegra hagsmuna dómaranna.

Hórur hins íslenska réttleysis yfirganga það réttleysi sem íslendingar eigna hinum svokölluðu bananalýðveldum. Þróun í glæpastarfsemi á Íslandi er hröðust í átt til ódæðisverka innan dómskerfisins með dómara í broddi fylkingar. Þróun afkasta þeirra sem kallað hefur verið glæpagengi á Íslandi er minna en hálfdrættingur á við hraða þróunar glæpa sem framdir eru innan dómskerfisins af gaddavírshórunum.

Þessi öfugþróun innan dómskerfisins stafar af þeim ótta sem ríkir innan samfélagsins við framferði dómara. Þegnarnir hafa ekki þorað að mótmæla ódæðisverkum sem framin hafa verið af dómurum af ótta við hefndaraðgerðir. Lögmenn svara af óttablandinni virðingu þegar þeir eru spurður um réttmæti utanlagadóma: „Dómarinn ræður“. Þá skiptir ekki máli þótt mannréttindi, landslög og stjórnarskrá séu brotin af dómara. Viðhorf lögmanna grundvallast á því að flestir þeirra gera sér vonir um að komast í dómarastöðu eða njóta velvildar dómara í úrskurði mála, m.ö.o. ótti. Það er ekki lagabókstafurinn sem ræður heldur annarlegir hagsmunir.

Þrátt fyrir þennan ótta þegnana hafa hórur hins íslenska réttleysis ekki lagt út í það að stefna undirrituðum fyrir neikvæð skrif um störf innan dómskerfisins heldur gera allt til þess að þagga niður gagnrýnina með aðstoð framkvæmdavaldsins. Það að enginn af hinum nafngreindu gaddavírshórum hefur þorað að stefna undirrituðum er að þegar kemur að réttarhöldum þá óttast þær að þurfa að svara spurningum sem sakborningar vegna þess að öll svör við spurningum, sem lagðar yrðu fyrir þær, yrði viðurkenning á lögbrotum þeirra og þær (gaddavírshórurnar) þar með komnar í stöðu sekra um lögbrot, sem yrði æði pínlegt fyrir dómara að þurfa að viðurkenna siðblindu og utanlagaafgreiðslu máls af hálfu viðkomandi (dómarans).

Málið er svo pínlegt fyrir réttarkerfið að skúringadeildir réttarfarsins, Endurupptökunefnd, Hæstiréttur, Nefnd um dómarastörf og Dómstólaráð hafa hunsað kröfur um upptöku mála, þrátt fyrir að skrifleg sönnunargögn séu fyrirliggjandi, af ótta við þá smán og hneisu er réttarkerfið yrði fyrir þegar viðurkenna þyrfti alvarleg afglöp og réttarfarsnauðganir af hálfu dómara. (ATH. þessar skúringadeildir hafa æðstu menn Innanríkisráðuneytis bent á að beina skuli kærumálum til vegna lögbrota dómara svo og lögreglu og Ríkissaksóknara). Dómarar (menn) sem eiga að vera hafnir yfir gagnrýni í störfum sínum þar sem þeir eiga ekki að gera mistök við túlkun laga (rangtúlka lögin) heldur fara að gildandi lögum settum af Alþingi.

Sú mislukkaða yfirhylming á lögbroti af hálfu Hæstaréttar Íslands þegar opinbert samfarleyfi Jóns H.B. Snorrasonar var dregið inn í dómsorð, af hálfu dómara réttarins, er skýr vísbending um þá siðblindu sem hrjáir dómara. Yfirklór dómaranna á lögbrotum sem framin voru verða að teljast tilraun til yfirhylmingar. Þar með voru dómarar Hæstaréttar komnir á bekk með öðrum lögbrjótum (sakamönnum) þar sem yfirhylming lögbrota er refsivert athæfi. Þrjóska dómaranna við að viðurkenna að skattaálagning og innheimtuaðgerðir (Skattstofan – Tollstjórinn) auk fjárnáms af hálfu Borgarfógeta hafi verið ólöglegt athæfi sýnir vanhæfni aðila (dómara) til þess að túlka ákvæði laganna. Þarna var um að ræða slíkt dómaraklúður að réttarkerfið verður seint hreinsað af siðblindu. Siðblindir dómarar Hæstaréttar Íslands hafa ekki treyst sér til að svara undirrituðum um hvaða lausn þeir hefðu haft ef Jón H.B. Snorrason hefði haft opinbert samfarleyfi við aðra konu en dóttir tollstjórans.

Þetta framferði og siðblinda dómara er aðalsmerki hins íslenska réttarkerfis. Það er ekki lagabókstafurinn sem ræður í úrskurði dómara heldur annarlegir hagsmunir þeirra ef ekki alvarlegri lögbrot.

Rétt er að benda á ólæsi dómara eða alvarlega siðblindu Eggerts Óskarssonar með vísan til máls M-51/2001 og ákvæðis 61. greinar laga nr. 91/1991 svo og siðblindu Sigurðar Tómasar Magnússonar að starfa sem innheimtumaður ólöglegrar fjárkröfu fyrir stefnanda í heilt ár þegar starf hans sem dómara snerist eingöngu um það hvort fjárkrafa sem var lögð fram væri réttmæt fjárkrafa eða ekki. Siðblinda Sigurðar er dæmigerð siðblinda sem hrjáir gaddavírshórur.

Lögbrot dómara eru ekki þar með upptalin því lögbrot dómarans, ef hann er dómari (hef ekki séð skipunarbréf hans eða önnur gögn er sanna stöðu hans), Ásgeirs Magnússonar er enn eitt afbrigðið af hefndarþorsta og hefnigirni dómara. Eftir að honum var bent á að bókun í gerðarbók dómsins væri ekki sannleikanum samkvæmt brást hann ókvæða við. Skriflegri athugasemd vegna rangrar bókunar er honum var fengin var kastað í undirritaðan með fúkyrðum. Í framhaldi af því var æra hins talda dómara ekki meira virð en svo að hann boðaði ekki til þinghalds á löglegan hátt samkvæmt ákvæðum laga. Keyrði hann málin í gegn með sinni ósvífni og hefndarþrá og m.a. falsaði hann bókanir í gerðarbók dómsins varðandi umrædd mál.

Þegar hér er komið er ljóst að það sem kallað hefur verið „æra“ á íslensku, eða heiðarleiki persónu, er hana (æruna) ekki að finna í röðum nafngreindra dómara (gaddavírshóra) á Íslandi frekar en Mafíósa þeirra í U.S.A. og Ítalíu svo og böðla Nazista.

Spurningar vakna um hvað það er sem ræður þegar dómari er ráðinn til starfa. Leynist ekki geðveila í þeim mörgum (dómurum) sem leynt er farið með eins og aðstoðarflugmaður þýska flugfélagsins gat leynt sinni talinni geðveilu, þar til flugvélinni var grandað. Í ljósi þeirra réttarfarsafglapa sem sýnt hefur verið fram á að eigi sér stað í íslensku réttarkerfi er ekki hægt að útiloka að andlegt ástand dómara sé langt frá því að vera af því gæðamati sem ættlast er til.

Spurt hefur verið af hverju ég hafi ekki stefnt meintum lögbrjótum í dómarastétt fyrir dóm. Ástæða þess er að enginn lögmaður fæst til að takast á við mál gegn dómara og ekki bara það heldur fást þeir ekki til þess að skrifa stefnu fyrir undirritaðan, án frekari aðkomu að málinu, af ótta við að verða bendlaðir við málið. (Stefna þarf að vera rétt orðuð svo dómarar vísi ekki máli frá á grundvelli þess að eitt orð er ekki rétt staðsett). Einnig þarf að huga að því að með því að reyna að koma máli til dóms þá yrði um sjálfdæmi að ræða af hálfu dómara því samtenging er slík hjá þeim (dómurunum) auk þess væru allir dómarar vanhæfir til að annast dómarastörf vegna tengsla ef taka á mark á dómi Hæstaréttar um opinbert samfaraleyfi Jóns H.B. Snorrasonar.

Vegna kvartana stjórnenda dómsmála um álag á dómskerfið og mikla vinnu dómara er augljós skýringin. Störf dómara ganga mikið út á það að skapa atvinnu fyrir lögmenn m.ö.o. atvinnubótavinnu á kostnað þegnanna. Væri það þarft verkefni að rannsaka hvað mikið af vinnu dómara fer í leikaraskap (tölvuleiki) og sýndarmennsku í vinnutímanum eins og gerðist í máli E -013455/2002 þegar dómari lék sér í heilt ár að stunda innheimtustarf fyrir stefnanda. Þetta gerði hann (dómarinn) af eintómri hefndarþörf vegna þeirrar niðurlægingar er hann hafði orðið fyrir vegna réttarfarsafglapa er upplýst var um. Málið snerist um eina eða tvær matsgerðir, (samkvæmt umsögn matsmanns væru þetta tvær matsgerðir,) svo og kröfu matsbeiðenda um lagagildi matsgerðarinnar (hvort matsgerðin væri samkvæmt matsbeiðni). Í lokin reyndist matsgjörðin einskis virði.

Hvað eru mörg mál sem liggja fyrir dómi svo mánuðum saman sem hægt væri að afgreiða á einum degi sbr. ofangreint mál? Þessi sýndarmennska innan dómarastéttarinnar er sá óheiðarleiki sem felst í orðinu gaddavírshóra.

Þessari sýndarmennska hóranna er stefnt að því að knýja út meira fé til reksturs dómstóla í þeim tilgangi að reyna að sýna mikilvægi starfanna sem í raun eru nauðaómerkileg. Utanlagadómar og réttarfarsnauðganir geta aldrei orðið annað en nauðaómerkileg störf í afgreiðsla dómsmála.

Við leit að aðstoð manns við áfrýjun máls er varðar Guðmund L. Jóhannesson og réttarfarsafglöp hans við afgreiðslu á sjóprófi fyrir Rannsóknarnefnd sjóslysa, þar sem notuð voru fölsuð skjöl sem úrlausnarefni dómarans við að ásaka undirritaðan um brot í opinberu starfi, var undirrituðum sögð saga af máli er varðar dómara í íslensku réttarkerfi og störf hans. Nafn viðkomandi skiptir ekki máli. Dómarinn hafði umsjón með peningasjóði (sektargreiðslur). Við eftirlit kom fram að ekki var allt eins og átti að vera og vantaði umtalsverða fjárhæð í sjóðinn.

Þetta mál var þaggað niður og viðkomandi fékk að greiða það sem hafði verið tekið og halda sínu starfi án frekari athugasemda. Á síðustu áratugum hafa margir lent í svipaðri stöðu að hafa farið ófrjálsri hendi um fjármuni sem þeim var treyst fyrir. Undantekningalítið hafa viðkomandi verið sviptir vinnunni, orðið að endurgreiða of tekið fé og fengið dóm á sig.

Þetta dæmi sýnir að það er ekki sama að vera svín eða af annarri dýrategund, m.ö.o. að vera jafnari en aðrir (Orwell).

Samstarf (samband) á milli dómara innan hins íslenska réttarkerfis í utanlagadómum má líkja við þá sambúð sem sögð er vera milli salmonellusýkingar og saurs.

Reykjavík 28. apríl 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Þessi grein var tilbúin til birtingar þegar upplýsingar bárust um að lögreglan væri reiðubúin til að taka formlegar skýrslur varðandi ákærur undirritaðs á hendur opinberra starfsmanna með vísan til greinaskrifa undirritaðs á BLOGGINU.

Af þeim sökum var frestað birtingu á þessari grein ef eitthvað vitrænt kæmi út úr rannsókn lögreglunnar á umræddum kærum en ekki framhald á yfirhylmingu sem átt hefur sér stað þar á bæ í valdi fyrrverandi lögreglustjóra. Þess ber að geta að síðust sex árin hefur lögreglan neitað að taka formlegar skýrslur vegna þessara kærumála og gert allt til að þagga málin niður ásamt Ríkissaksóknara.

Þrátt fyrir ábendingar frá Innanríkisráðuneytinu um að lögregla og Ríkissaksóknari ættu að rannsaka málin var af hálfu þessara embætta reynt að þagga málin niður, hylma yfir lögbrotin. Þar sem ekki hefur komið fram annað en sýndarmennska aðila hvað varðar rannsókn þessara mála er þetta birt hér með.

Kristján S. Guðmundsson.