Meindýr glæpaverka 21. hluti.

Glæpur og glæpur er ekki það sama að mati Hæstaréttar. Í úrskurði Hæstaréttar ráðast niðurstöður í máli af því hver eða hverjir eru málsaðilar en ekki af gildandi lögum.

Í nýlegu máli fékkst endurupptaka vegna upplýsinga frá öðrum málsaðila um að hann hefði ekki vitað af málinu eða fyrirtöku þess.

Hver brást í því tilviki hvað varðar boðun til þinghalds? Var sökin hjá auðvirðulegum dómara eða einhverjum öðrum?

Þessi niðurstaða er varðar heimild til endurupptöku máls er skólabókardæmi um þá misþyrmingu réttarfarsnauðgara (dómara) á hinu íslenska réttarkerfi.

Þrátt fyrir að fyrir liggi skriflegar sannanir frá Íslandspósti fyrir því að boðunarbréf frá dómara Héraðsdóms Reykjavíkur, Ásgeiri Magnússyni, hafi ekki verið borið út samkvæmt gildandi lögum um útburð á pósti og var því málið rekið af téðum dómara fyrir utan lög og rétt að fjarstöddum málsaðila sem ekki var boðaður til þinghalds samkvæmt lögum. Þetta gerðist þrátt fyrir að Héraðsdómi Reykjavíkur hafi verið send viðvörun um að neitað hafi verið um afhendingu bréfs frá embættinu af hálfu póstþjóns frá Íslandspósti.

Hinir auðvirðulegu dómarar Hæstaréttar neituð um endurupptöku málsins án neinna skýringa þrátt fyrir að skriflegar sannanir lægju fyrir um ólögmæti rekstur málsins fyrir dómi þar sem málsaðili var ekki boðaður til þinghalds.

Þessi misþyrming (réttarfarsnauðgun) Hæstaréttar Íslands á ákvæðum laga, um að allir þegnar samfélagsins skuli vera jafnir fyrir lögunum, er íslenskt réttarfar í hnotskurn.

Þegar lögbrotin varða dómara og aðra ráðandi aðila í samfélaginu eru mál þögguð niður með fullkomnum stuðningi samtaka dómara og fá ekki brautargengi fyrir íslenskum dómstólum. Reynt að hylma yfir lögbrot æðstu manna.

Við skoðun á réttarkerfinu á Íslandi þá starfar það á svipaðan hátt og GESTAPO í Þýskalandi á tímum NAZISTA. Það er ekki réttlætið og lagabókstafurinn sem látið er ráða heldur hagsmunir ráðamanna þjóðarinnar og þá einkum þá hagsmuni sem falla undir réttarkerfið (dómara).

Það verður að teljast undarlegt að lögbrot er varða ólöglegar aðgerðir af hálfu dómara fást ekki rannsökuð og lögmenn hafna allri aðstoð við málarekstur gegn réttarfarsnauðgurum (dómurum).

Í neitun lögmanna um að reka mál fyrir dómi vegna lögbrota (misgjörða) dómara kristallast sá ótti þeirra (lögmannanna) vegna þeirra hefndaraðgerða er dómarar beita gagnvart þeim sem ekki sætta sig við utanlagadóma (réttarfarsnauðgana) þeirra. Er vísað þar með til ummæla fyrrverandi Hæstaréttardómara J.S.G.

Með vísan til þeirra sex mála sem kærð hafa verið og tók sex ára baráttu við kerfið þar til stjórnendum þóknaðist að láta taka formlegar skýrslur hjá lögreglu sem hefur einkarétt á að rannsaka kærumál. Samkvæmt lögum skulu þegnarnir snúa sér til lögreglunnar til að koma á framfæri kærum vegna meintra lögbrota.

Yfirleitt eru kærur teknar til greina hjá lögreglunni nema þegar þær varða ráðamenn þjóðarinnar (dómara og fleiri). Virðist sem í slíkum tilvikum að rannsóknarlögregluþjónar þurfi að fá samþykki yfirboðara sinna til að taka formlegar skýrslur. Tók það 6 mánuði að fá svar hjá Karli Inga fulltrúa lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu um það hvort leifi fengist fyrir formlegri skýrslutöku vegna ákæra á hendur dómurum og öðrum æðri embættismönnum. Þegar svarið fékkst að lokum voru það tómir útúrsnúningar og bull ráðvillts manns sem ekki vissi í hvorn fótinn hann steig eða hvort það væri miðfóturinn.

Slík vinnubrögð sem þar voru sýnd við afgreiðslu lögreglunnar fellur undir ákvæði laga um yfirhylmingu á lögbroti og er refsivert athæfi. Þar með eru fulltrúar lögreglunnar komnir á sakamannabekk sem ekki er gott fyrir þá sem eiga að gæta laga og réttar í þjóðfélaginu.

Hvernig getur lögreglan haft afskipti af lögbrotum þegna landsins sem ekki hafa andlega heimilisfesti í þeirri MAFÍU sem stjórnkerfið er (þríhöfða þursinn) þegar ráðamenn þjóðarinnar stunda skipulagða glæpastarfsemi án afskipta lögreglunnar?

Ef hugleitt er í hverju það felst að skipulögð glæpastarfsemi þrífst á landinu í skjóli hins opinbera þá er ástæðan augljós.

Í fyrsta lagi þá eru dómarar ábyrgðalausir en öll ábyrgð á misgjörðum þeirra og lögbrotum er á hendi ríkisvaldsins þ.e. þjóðarinnar. Þar af leiðandi grassera geðþóttaaðgerðir dómara í dómsúrskurðum sem innihalda persónulegar hefndaraðgerðir (réttarfarsnauðganir) af þeirra hálfu.

Í öðru lagi eru það dómararnir sjálfir sem eiga að kveða á um lögbrot sín (dæma) og sinna samstarfsfélaga. M.ö.o sjálfdæmi lögbrjóta og ódæðismanna.

Í þriðja lagi er embætti Ríkissaksóknara þess eðlis að enginn getur sagt saksóknara fyrir verkum og gengur hann sjálfala í því að hylma yfir lögbrot og ódæðisverk sem framin eru af æðstu mönnum samfélagsins.

Í fjórða lagi er ákvæði um störf lögreglunnar, að til hennar eigi að beina kærum um lögbrot þegnanna, en síðan er skotið inn auka grein þar sem lögreglustjóra er í sjálfsvald sett hvaða mál eru rannsökuð.

Lögreglustjóri getur hafnað því að eðlileg rannsókn fari fram á máli sem kært er og ræðst ákvörðun hans af geðþótta hans á hverjum tíma samanber það að sex ár tók það að fá lögregluna til að taka formlegar skýrslur vegna þeirra ákæra sem hér er fjallað um sem síðan eru lagðar í skúffu þrettán. Efni í skúffu þrettán er það sem á að hylma yfir af lögbrotum.

Í fimmta lagi eru kærur er varða æðstu embættismenn landsins, sem lagðar eru fyrir lögreglu og Ríkissaksónara, þær fást ekki rannsakaðar, þótt formlegar lögregluskýrslur séu teknar, vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda á lögbrotum þeirra er falla undir skilgreiningu á svínum Orwells.

Í ljósi þess sem hér er ritað eru svínin (dómarar og æðstu menn samfélagsins) jafnari en aðrir þegnar landsins með vísan til hinnar frægu sögu Orwells.

Sú svínapest sem legið hefur yfir íslensku samfélagi til margra ára leiðir til alvarlegra aðgerða af hálfu þeirra sem orðið hafa fyrir skipulagðri glæpastarfsemi umræddra aðila og búast má við alvarlegum hefndaraðgerðum ef ekki verður gengið í að hreinsa til í svínastíunni og tryggja öllum þegnum landsins jafnræði gangvart lögum landsins. Hvort þegnarnir neyðast til að grípa til svo róttækra aðgerða sem vígaferla til að vekja þá fáu stjórnendur landsins, sem sýnt hafa skynsemi, ræðst af því hvort stöðvuð verði þau lögbrot og ódæðisverk sem viðgangast með utanlaga dómum og réttarfarsnauðgunum þeirra sem telja sig ósnertanlega. Leiðrétting á þeim ódæðisverkum er þessir aðilar (ódæðismenn) hafa þegar framkvæmt ætti að fá forgang í réttarkerfinu.

Verði ekki gengið í það að hindra lögbrot þessara aðila sem ákærðir hafa verið í skrifum þessum má gera ráð fyrir að eitt eða fleiri meindýr verði gerð að orma, baktería og gerlafæði án frekari fyrirvara (með sérstakri vísan til 23. greinar almennra hegningalaga).

Reykjavík 9 júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík