Vandamál INNANRÍKISRÁÐHERRA.

Að mati Innanríkisráðherra er komið upp vandamaál í „hennar“ ráðuneyti er varðar nýlega sett lög um skipan á Hæstaréttardómurum. Er þar komin upp FEMINISTA og RAUÐSOKKA-frekjan. (Sjá fréttir og greinar í blöðum dagsins 26. 9. 2015).

Það er ekki hæfni (færni) fólks til starfa sem á að ráða heldur FEMÍNIÐ.

Verður þetta framferði Innanríkisráðherra til fyrirmyndar fyrir framtíðar FEMÍNISTA að það eru ekki gildandi lög sem eiga að ráða heldur „mínir hagsmunir“, FEMÍNISTA.

Þetta sjónarmið ráðherrans kom glöggt í ljós þegar leitað var eftir því að af hálfu stjórnvalda yrði séð til þess að farið yrði að lögum varðandi gjörðir æðstu stjórnenda landsins og þ.m.t. dómarar.

Eftir neitun lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknara á að rannsókn færi fram á framlögðum ákærum voru kærumálin lögð fyrir ráherra til friðsamlegrar úrlausnar svo að halda mætti friðinn í landinu en ekki snúa sér 800 ár aftur í tímatalið þegar vígaferli var eina úrlausnin í deilumáli.

Voru öll gögn (skrifleg gögn frá dómstólum) lögð fyrir ráðherrann um þá valdníðslu sem viðgengist hefur í réttarkerfinu og hjá sumum æðstu mönnum stjórnkerfisins. Í þessum skriflegu gögnum eru óhrekjanlegar sannanir fyrir siðblindu og svívirðilegri meðhöndlun dómara á dómsmálum.

Þegar ráðherrann hafði skoðað málsgögn og séð fram á þá smán sem íslenskt stjórnkerfi og íslenskt réttarkerfi yrði fyrir ef málin yrðu rannsökuð, samkvæmt gildandi lögum þar um, taldi ráðherrann „hún“ betra að þegja málið í hel (hylma yfir lögbrotin), ef hægt væri. Hafnaði hún þeirri málaleitan að málin fengjum hlutlausa rannsókn óvilhallra aðila og neitaði að leysa úr þeim vanda sem réttarkerfið væri komið í.

Eins og ráðherranum á að vera kunnugt þá eru viðurlög við því að hylma yfir lögbrot (glæpi). Ráðherra var kynnt ítarlega um þau lögbrot er Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknari höfðu neitað um rannsókn á, þar sem þeir (þær) höfðu valið yfirhylmingarleiðina. Ekki verður annað séð en ráðherra hafi gerst brotlegur við hegningarlög með því að hylma yfir þau lögbrot sem honum (henni) var tilkynnt um.

Ef ekki væri um það að ræða að annarlegir hagsmunir réðu störfum ráðherrans og réttlætið réði ríkjum hefði ráðherrann valið þá leið að koma af stað opinberri rannsókn á fram komnum kærumálum þótt ekki væri til annars en reyna að hreinsa réttarkerfið af ákærum. Ráðherrann valdi frekar að koma í veg fyrir að öll þjóðin ætti kost á því að vita hvaða aðilar þjóðfélagsins hafi leyfi til að brjóta lög (æðstu menn þjóðarinnar að ógleymdum dómurum (guðum samfélagsins)). Er það spurning hvort ráðherrann sé ærulaus (flekkað mannorð) með vísan til þess sem ráðherrann hefur ekki gert varðandi það að treysta gildi lagasetningar Alþingis og framkvæmd laganna fyrir alla þegna landsins. Ráðherrann hefur heimilað að svínin (Orwell) séu rétthærri (jafnari en aðrir) en aðrir þegnar landsins.

Yfirhylmingar ráðherrans eru broslegar í ljósi þess að kvennréttindabarátta hennar er réttlætinu yfirsterkara. Ráðherrann telur að hennar starf felist ekki í því að sjá til þess að farið sé að lögum landsins, settum af Alþingi, heldur beinast kraftar ráðherrans inn á braut kvennréttindabaráttu en ekki réttinda allra þegna landsins gagnvart gildandi lögum. Skýr ákvæði eru í lögum landsins að allir þegnar landsins skuli vera jafnir fyrir lögunum og dómar aðeins kveðnir upp með vísan til gildandi laga landsins. Framferði ráðherrans má líkja við það sem tíðkaðist fyrir 1500 til 3000 árum þegar ráðamenn voru næstir guðunum.

Kvennréttindabarátta ráðherrans er vísbending um það sem koma skal þegar valkyrjurnar eru búnar að taka völdin og farnar að stjórna öllu í landinu. Þá verða það ekki núgildandi lög sem ráða ferðinni heldur lagaafkvæmi FEMÍNISTA.

Af framanrituðu verður það að teljast sérkennilegt að íslenskur ráðherra er ekki í starfi til sjá um að allir þegnar landsins njóti þess ákvæðis laga að allir séu jafnir fyrir lögunum heldur snúist aðaláhugamál ráðherrans um forréttindi FEMÍNISTA.

Er það spurning hvort ráðherrann ætti ekki sóma síns vegna (ef slíkt er fyrir hendi) að segja af sér ráðherraembættinu eftir að hafa verið staðinn að yfirhylmingum á lögbrotum margra af æðstu mönnum ríkisins. Fyrrverandi ráðherra innanríkismála var neyddur/neydd til að segja af sér þrátt fyrir að fréttir hafi ekki borist af því að sá ráðherra hafi haft vitneskju um málslekann eða fyrirskipað hann. Núverandi ráðherra getur ekki skotið sér á bak við það að hafa ekki vitað af þessum sakamálum sem kært hefur verið út af.

Er nokkuð hættulegra en valdamenn sem telja sig hafa höndlað hinn eina sannleika og þeir séu guðir og eigi að ráða lífi, velferð og dauða annars fólks?

Reykjavík 28. september 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri