Meindýr glæpaverka 29. kafli.

Hið lenska KRIMMA-lýðveldi er dæmigert ríki þar sem aðalsmerki ráðamanna eru lögbrot. En lögbrot eru aðeins leyfileg ef viðkomandi er meðlimur í glæpasamtökum æðstu manna samfélagsins sem kallað er MAFÍA.

Í þessu krimmalýðveldi er það siður að skrá skilmerkilega allar misgjörðir og mistök sem aðrir gera en meðlimir Mafíunnar (æðstu manna). Sem dæmi; að maður sem er hungraður og stelur sér blóðmörskepp sem hann hyggst seðja hungur sitt með er tekinn af lögreglu og þar með kominn á sakaskrá.

Sé um að ræða misgjörðir, mistök eða enn alvarlegri ásetningslögbrot (svívirðilega glæpi) framin af MAFÍU-meðlimum (dómurum og öðrum stjórnendum landsins) er gengið rösklega fram í því að hylma yfir slík lögbrot (þagga þau niður). Eru þar fremstir í flokki við yfirhylminguna Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Þrátt fyrir ára langa baráttu fyrir því að fram fari opinber rannsókn á ákærum á hendur æðstu mönnum samfélagsins, dómurum og stjórnendum landsins (hinum ósnertanlegu) er allt gert af hálfu þessa yfirhylminga liðs stjórnvalda (stjórnendum lögreglu og Ríkissaksóknara) til að þagga málin niður með því að hunsa það að kærumál sem lögð eru fram fáist rannsökuð.

Ótti þessara yfirhylmingarstjóra felst í því að með rannsókn málanna yrði sönnun færð á þá glæpsamlegu starfsemi sem viðgengst í skjóli þess að aðilar í æðri stöðum stjórnsýslu landsins telja sig ósnertanlega og að þeir séu í GUÐA-tölu.

Með vísan til þeirra sönnunargagna er tríóinu hefur verið afhent má geta sér til um að aðilum tríósins hafi orðið ljóst að fyrirliggjandi sannanir um réttarfarsglæpi séu svo sterkar og myndu koma fram við rannsókn mála. Yrðu slíkar upplýsingar ríkisvaldi og dómstólum til ævarandi niðurlægingar og skammar og því sé reynt að þagga málin niður.

Er hér með farið fram á að yfirhylmingartríóið Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu svari eftirfarandi spurningum:

1. Hver er ástæðan fyrir því að hunsað er að rannsaka ákærur á hendur dómurum sem undirritaður hefur lagt fram?

2. Er það í verkahring Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknar og lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu að hindra framgang réttvísinnar með því að rannsaka ekki framkomnar kærur?

3. Er það í verkahring þessara þriggja aðila að hylma yfir lögbrot dómara og annarra æðstu manna þjóðfélagsins?

4. Er verið að hlífa hinum ákærðu við rannsókn málanna vegna þeirrar hneisu og smánar er það ylli stjórnvöldum?

5. Er ástæða yfirhylmingar af hálfu TRÍÓSINS að sannanir eru svo sterkar (óhrekjanlegar), í þeim gögnum sem lögð hafa verið fram, um sekt hinna ákærðu, að ákveðið var að reyna að þagga málin niður?

6. Við rannsókn mála af hálfu hins opinbera er klifað á því að refsivert sé að skýra rangt frá fyrir dómi af vangá og fangelsi hótað. Sambærileg viðurlög eiga við um það athæfi að hindra framgang réttvísinnar. Hafa forsvarsmenn þessara þriggja embætta (Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu, allt konur) lagaheimild til að hindra framgang réttvísinnar með yfirhylmingu á fram komnum kærum á hendur dómurum?

7. Eiga dómarar að koma að rannsókn á ásökunum á hendur dómurum og dæma í slíkum málum?

8. Eru ekki allir dómarar vanhæfir til að koma að dómsmálum er varða lögbrot af hálfu dómara með vísan til ákvæða laga um vanhæfi persónu til aðkomu að máli vegna tengsla (starfstenginga, vináttu, kunningsskapar o.fl.)?

9. Nær ákvæði laga um „að hindra framgang réttvísinnar“ aðeins til mála þar sem aðrir en æðstu menn þjóðfélagsins eiga í hlut sem lögbrjótar?

Mál þessi sem kært er út af hefðu verið rannsökuð strax ef rannsóknartríóið hefði komist að þeirri niðurstöðu, samkvæmt fram lögðum gögnum, að um ómaklegar ásakanir (rakalausar) á hendur ákærðra væri að ræða (þeirra sem ákærðir hafa verið) og þar með hefði verið beitt ákvæðum laga um ósannar ásakanir. Því er það trassaskapur, yfirhylmingarárátta og valdníðsla þessara tilgreindu aðila sem ræður að málin eru ekki rannsökuð.

Á það skal bent sérstaklega að við rannsókn á þessum málum er fjöldi spurninga sem sakborningar þurfa að svara. Svör ákærðra við spurningum þessum yrðu í 99,99% tilvika þess eðlis að hinir ákærðu yrðu komnir á sakamannabekk eða hefðu réttarstöðu grunaðra. (Spurningalistarnir eru fyrir hendi).

Er hér með send sérstök ábending til Íslendinga um að verði mér ekki stefnt fyrir meiðyrði með vísan til þess sem hér er ritað um stjórnendur yfirhylminga á glæpum sem framdir hafa verið, og greinar mínar eru um, þá er það sönnun þess að þessir aðilar hafa brotið lög og reyna að komast upp með það með þögninni. Ég hef hvorki vald eða kraft til að berja þetta lið í þeim tilgangi að það fari að lögum en ég hef afl til vígaferla ef það reynist nauðsynlegt.

Þessir sökudólgar í yfirhylmingu (TRÍÓIÐ - Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu) geta reynt að stela eigum mínum með málssókn vegna ærumeiðinga og njóta stuðnings úr hópi þeim sem kenndur er við lögbrotin. Enn og aftur skal ítrekað að dómur í meiðyrðamáli þar sem rituð orð eru dæmd dauð og ómerk er ekkert annað en DÓMARA-bull því það sem ritað hefur verið verður aldrei máð út, svo að öruggt sé, því svo marga þarf að aflífa af hálfu stjórnvalda, þ.e. þá sem lesið hafa eða hafa heyrt af skrifunum, að aldrei er öruggt að allir hafi verið aflífaðir eða öll rituð eintök eyðilögð.

Af hálfu framkvæmdavalds (stjórnvalda) er ekki hikað við að kæra menn fyrir brot gegn valdstjórninni ef ekki er hlýtt möglunarlaust kröfum stjórnenda. Þetta vald (réttur stjórnvalda) er sagt að sé skilmerkilega skráð í gildandi lögum landsins og er beitt án miskunnar ef stjórnendur telja ástæðu til (jafnvel tilbúna ástæðu). Á hinn bóginn fer lítið fyrir rétti einstaklinga sem beittir eru svívirðilegri valdníðslu af hálfu stjórnenda landsins (dómara og annarra). Þjófnaður og utanlagadómar æðstu manna samfélagsins, sem látið er bitna á einstaklingum eða almenningi, virðast vera löglegar aðgerðir (löglegir glæpir) þar sem yfirhylmingaliðið (tríóið) kemst upp með að hunsa kröfur um rannsóknir vegna kæra sem beinast að æðstu mönnum samfélagsins. Þetta viðgengst þrátt fyrir ákvæði laga um að allir þegnar ríkisins skuli vera jafnir fyrir lögum landsins.

Það að hunsa rannsókn kærumáls, (sem lagt hefur verið fram hjá lögreglu) eftir geðþótta lögreglustjórans, af því að ekki má setja svartari blett á æru ærulausra manna en þegar er orðið, er íslensku réttarkerfi til smánar og líkist því sem viðgengst í ríkjum þar sem mannréttindi eru fótum troðin.

Í gegnum aldirnar hafa margir meiri menn en ég orðið fyrir því að vera fangelsaðir eða líflátnir fyrir andóf gegn glæpamönnum stjórnsýslunnar. Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu er hér með manaður til að senda svartstakkana sína í heimsókn aftur, vegna greinaskrifa undirritaðs til að sína vald sitt, en lögreglustjóranum væri nær að fara að lögum og láta rannsaka þær kærur er lagðar hafa verið fram hjá lögreglunni.

Með vísan til lögregluskýrslna nr. 007-215-023922. 007-215-023957. 007-215-023963. 007-215-023973 007-215-023982. frá byrjun apríl 2015.

Lögbrot þau sem kært er út af varða 130. og 132. grein laga nr. 19/1940 (Almenn hegningarlög).

Lögmaður er ég ræddi við nýlega sagði að mjög algengt væri að uppkveðnir dómar á Íslandi væru ekki samkvæmt gildandi lögum. Hæstiréttur Íslands væri þar aðal sökudólgurinn þar sem dómar í Hæstarétti væri oft fordæmisgefandi fyrir héraðsdómstólana. Þó væru dómar hjá héraðsdómstólum sem ekki stæðust samkvæmt gildandi lögum mun algengari. Hann sagði það óskiljanlegt hvernig dómarar kæmust upp með þetta framferði en ástæðan væri hræðsla almennings við frekari átök við dómstólana og stjórnvöld. Var bætt við hjá honum að ekki skipti máli hve vitlaus dómur frá Hæstarétti væri héraðsdómararnir tækju vitleysuna upp og héldu henni lifandi. Má þar vísa til margra dóma þar sem íslenska ríkið hefur verið rassskellt hjá mannréttindadómstólnum.

Það framferði lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu að láta ekki rannsaka jafn alvarlegar ákærur og lagðar hafa verið fram á hendur nafngreindra aðila ásamt skriflegum sönnunargögnum er skýlaus viðurkenning af hálfu lögreglustjórans á að ásakanir á hendur þessara æðstu manna ríkisins séu á rökum reistar. Skömm og niðurlæging æðstu manna hins íslenska samfélags vegna brota á gildandi lögum yrði þegnum landsins ljós ef rannsókn færi fram. Yfirhylming lögreglustjórans á þessum alvarlegu lögbrotum með því að koma í veg fyrir rannsókn kærumálanna er mikil niðurlæging fyrir embætti sem á að halda uppi aga- og refsivaldi í þjóðfélaginu.

Að lokum er rétt að benda á viðtal við mann sem birt var á STÖÐ 2 í þætti 23. ágúst 2015 sem kallaður er „60 mínútur“. Viðtal þetta snerist um meðferð mála fyrir dómstólum. Mátti skilja það svo að maðurinn væri meðlimur samtaka sem kölluð eru TED. Sagði maðurinn að meðferð á dómsmálum er varða hina ríku og valdameiri í þjóðfélaginu sem væru sekir um alvarlega glæpi fengju sambærilega meðferð og þeir sem lægra væru settir (fjárvana og hefðu ekki ítök á æðri stöðum) og væru saklausir. M.ö.o. hinir ríku og valdamiklu fengju sambærilega dóma og saklausir fátæklingar sem ekkert hefðu unnið sér til saka.

Reykjavík 29. september 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 - 2

109 Reykjavík