Gæsir sem verpa gulleggjum

Flestir læsir Íslendingar sem komnir eru til vits og ára hafa lesið söguna um gæsina sem verpti gulleggjum. Ein af frægum ritverkum bókmenntanna.

Íslendingar eiga gæsir sem verpa gulleggjum. Þessar gæsir á að aflífa að boði stjórnenda landsins.

Fram á menn í stjórnmálaum á Íslandi hafa það á stefnuskrá sinni að selja gæsirnar til þess að geta sjálfir auðgast á varpi gæsanna.

Þessar gæsir í eigu Íslendinga eru tveir bankar, Landsbankinn og Íslandsbanki, Landsvirkjun og fleiri sambærilegar eignir í eigu landsmanna.

Hinir gráðugu stjórnmálamenn landsins höfðu áður selt gæsirnar Landsbankann, Búnaðarbankann og Útvegsbankann ásamt Pósti og síma.

Eftir innanbúðabankarán 2006-2008 keypti ríkisvaldið aftur gjaldþrota bankana fyrir skattfé borgaranna.

Þessar eignir, bankarnir, voru seldar úr eigu þjóðarinnar vegna græðgishugsjóna pólitískra vanvita. Vanvitar þessir mega ekki vita af neinum starfsrekstri sem gefur af sér góðan arð nema hann sé í einkaeigu þeirra sjálfra. Þeir vanvitar sem nú sitja á Alþingi stefna hraðbyri að því að selja ríkiseigur sem hafa skilað tugmilljarða hagnaði í ríkiskassann á síðustu árum.

Samkvæmt opinberum fréttum í fjölmiðlum hafa tugir milljarða runnið í ríkiskassann frá endurreistum bönkum eftir bankaránið. Athuga þarf að gróði bankanna er vegna okurs á þeirri bankaþjónustu sem veitt er og því tekið úr vasa landsmanna og á að fara þangað aftur. Ef þær fréttir eru réttar um ágóðann af rekstri bankanna er þar komin skýringin á áhuga vanvitanna er stjórna á því að koma gullgæsunum í eigu annarra svo hagnaðurinn renni í rétta vasa.

Þessar gullgæsir, bankarnir, með milljarða framlagi á hverju ári geta staðið undir þeim þjóðþrifamálum sem nú skortir fjármagn. Vanvitar í leikhúsi fáránleikans við Austurvöll ættu að reyna að hugsa um þjóðarhag en ekki einkahagsmuni og eigin gróðasjónarmið.

Til að koma í veg fyrir valdníðslu þeirra sem sitja á Alþingi Íslendinga þarf að koma í stjórnarskrá landsins að engar eigur í ríkiseign megi selja án undangenginnar þjóðaratkvæðagreiðslu er samþykkti söluna. Valdagráðugir óreiðuseggir eiga ekki að geta sólundað eigum landsmanna að eigin geðþótta. Alþingismenn eru kjörnir til að sinna hagsmunum allra landsmanna en ekki einkahagsmunum.

Heyrst hefur frá vanvitum er komist hafa í stóla Alþingishússins að réttast væri að selja gæsina sem verpir demantskreyttum gulleggjum eða Landsvirkjun. Þeir sem stæðu að sölu Landsvirkjunar ætti að dæma fyrir landráð og loka þá inni og fleygja lyklunum þar sem enginn kæmist að þeim.

Íslendingar stöndum vörð um “gæsirnar“ okkar sem verpa gulleggjum og komum í veg fyrir að þær lendi í höndum óreiðuseggja eins og þeirra er náðu yfirtökum í bönkum landsins fyrir bankaránin.

Æskilegt væri að vel menntaðir menn eða konur í tölvufræðum kæmu af stað undirskriftasöfnun þar sem mótmælt væri sölu á gæsum samfélagsins sem verpa gulleggjum s.s bönkum, Landsvirkjum og öðrum álíka gersemum landsmanna.

Reykjavík 27. mars 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Jafnrétti -- Hvað er það?

Kvennréttindabarátta femínista hefur á stefnuskrá sinni það sem kallað hefur verið JAFNRÉTTI án þess að það hafi verið skilgreint frekar í hverju þetta jafnrétti eigi að felast.

Í viðræðuþætti við kennararann Hönnu Björg Vilhjálmsdóttur á STÖÐ-2 sjónvarpi, fimmtudaginn 9. mars, varð umræðuefnið píkur og tippi án þess að fullnægjandi skýringar kæmu fram í hverju ágreiningsefnið um jafnrétti fælist.

Ekki hefur fengist fram viðhlítandi skýring á því hvað felst í hugtakinu jafnrétti sem kvennréttindabaráttan snýst um.

Æskilegt væri að gefnar væru frekari skýringar á því hvað felst í hugtakinu jafnrétti og varðar baráttu kvenna - femínista.

Frumskógur misréttis í heiminum snýst ekki eingöngu um konur eða hag kvenna. Misrétti er víðtækt mein í samfélagi manna þar sem yfirgangur og óréttlæti er beitt af báðum kynjum ef það þjónar hagsmunum þess sem beitir misréttinu. Meinið er það að konur eru grimmari en karlar í beitingu misréttis þar sem þær hafa komist í þá aðstöðu.

Sem dæmi um valdhroka kvenna og misbeitingu þeirra (kvenna) á valdi þá var karlmaður í starfi sem heyrði undir kvennmann sem yfirmann. Konan gerði þrjár tilraunir, eftir starfsmannasamkvæmi (á þriggja ára tímabili), til að fá karlinn á milli fóta sér án árangurs. Karlinn hafði nokkrum sinnum óskað eftir launahækkunum er samræmdust starfi hans og sambærilegu starfi annars staðar í samfélaginu, en því var ekki sinnt.

Þegar þessi maður hætti störfum og fór á eftirlaun voru laun eftirmanns hækkuð um 130% auk þess sem ráðinn var annar maður honum til aðstoðar án þess að verkferlið breyttist neitt til aukningar í starfi. Þetta sýnir jafnréttishugsjón kvenna sem kallaðar eru FEMÍNISTAR.

Það er verið að berjast fyrir forréttindum handa konum, með femínistabaráttunni, eins og margir valdagráðugir karlar hafa sölsað undir sig.

Barátta femínista snýst ekki um að jafnræði ríki á milli þegnanna heldur að konur komist í feitu stöðurnar sem margir karlar hafa komið sér í með pólitískum og fjárhagslegum samböndum.

Í þessu sambandi má benda á rökfærslur kvenna er fram koma í femínistabaráttunni þar sem þær hafa aðallega kvartað undan því að komast ekki í embætti sem talin hafa verið æðri embætti (betur launuð) eins og bankastjórastöður, ráðherraembætti og önnur embætti sem talin eru æðri embætti og vel launuð. Baráttumálið snýst ekki um hæfileika til starfans heldur aðeins hvort það sé píka eða tippi.

Hvergi hefur sést í hinni svokölluðu kvennréttindabaráttu að barist sé fyrir því að konur komist í störf sem eru erfið (krefjast líkamsburða) og kuldi og vosbúð fylgir. Slík störf eru að þeirra mati (femínista) fullboðleg fyrir tippalingana og femínistar hafa ekki áhuga á þeim störfum. Það eru eingöngu feitu störfin (störf sem greitt er vel fyrir) sem femínistar sækjast eftir.

Það sem einkenndi umræddan umræðuþátt í sjónvarpinu var að hann snerist eingöngu um píkur og tippi, hvernig sem femínistar vilja skilgreina sína baráttu út frá líffræðilegum aðskilnaði kynjanna.

Það sem virðist vera einkenni á vanþekkingu femínista er að frá örófi alda hefur dýrið maður laðast að þeim aðila innan kynstofnsins sem hefur getað séð viðkomandi fyrir fæði og vernd. Þetta hefur og er megin þörf mannskepnunnar og hefur þróað vilja fólks til að fylgja þeim sem hafa getað boðið upp á slíka kosti – fæði, húsaskjól og vernd fyrir utanaðkomandi ógn (hættu). Í þúsundir ára var konan háð karldýri um fæðuöflun og vernd.

Femínistar hafa horft fram því að á síðustu 100 árum hefur samfélag manna þróast frá einstaklings eða fjölskyldubaráttu fyrri alda í að vera samkenndarþjóðfélag. Með tilkomu meiri samkenndar manna í milli við fjölgun mannkyns og stærri borga þar sem hagur samborgaranna hefur verið yfirfærður á samfélagið sem heild, þá hefur losnað um þessa þörf einstaklinga og þar með kvenna fyrir beinni aðstoð og vernd karla. Samfélagið sem heild hefur með bættum fjárhag á síðustu öld losað konur undan þeirri þörf að leita aðstoðar karla við fæðuöflun. Í dag hefur samfélagið yfirtekið að miklu leiti þennan þátt, þarfir kvenna fyrir aðstoð við fæðuöflun og vernd, í samskiptum innan þjóðfélagsins.

Þetta hefur náðst fram með fjárframlögum frá körlum.

Tilvist mannskepnunnar á jörðinni snýst ekki eingöngu um píkur og tippi eins og femínistar halda og fram kom í umræðuþættinum í sjónvarpinu, heldur samvinnu kynjanna af skynsemi en ekki frekju og yfirgangi eins og femínistabaráttan er.

Mannskepnan er dýr og margar konur og margir karlar eiga erfitt með að hafa stjórn á kynhvötinni (hormónastarfseminni)eins og sögur fara af þar sem hverskonar ofbeldi er beitt. Bæði kyn eru sökudólgar í því vandamáli.

Reykjavík 13. mars 2017

Kristján S Guðmundsson

fv. skipstjóri

Er mál m.b. Jóns Hákonar BA-60 feluleikur?

Komin er fram talin ástæða fyrir slysinu er m.b. Jón Hákon BA-60 hvolfdi og sökk út af norðan verðum Vestfjörðum.

Það sem vekur furðu við niðurstöðuna er talin orsök atviksins. Ástæðan er talin ofhleðsla skipsins og viðvarandi slagsíða til stjórnborða.

Í hinni opinberu yfirlýsingu, fréttum, um ástæðu atviksins er klifað á viðvarandi stjórnborðs slagsíðu en ekki er reynt að gefa skýringu á ástæðu slagsíðunnar. Ekki er getið um hve mikill halli hafi verið á skipinu, viðvarandi halli. Hluti veiðarfæris, dragnótar, var þegar komin inn á tromlu ofan á gálga í skut skipsins sem ekki hefur bætt stöðugleikann.

Samkvæmt niðurstöðum rannsókna var frágangur á lúkukarmi óforsvaranlegur en þrátt fyrir það var veitt haffæri fyrir skipið af eftirlitsaðila.

Af því sem fram kemur í rannsóknargögnum Samgöngustofu var skráning skipsins ekki samkvæmt lögum. Skipið hafði verið notað í óskylt verkefni og nýlega skipt um eigendur að því. Við lestur skýrslu RSN virðist reynt að forðast að geta hins raunverulega orsakavalds að umræddu atviki. Ef mark á að taka á upplýsingum sem fram koma í umræddri skýrslu þá var skipið ekki haffært þegar því var siglt úr höfn og hefur sennilega ekki verið haffært um langan tíma.

Án þess að að afsaka hugsanlega ofhleðslu eins og fram kemur í skýrslunni sem orsakavald koma einnig fram ýmis atriði í skýrslunni sem fer lítið fyrir í mati aðila á orsökum en snerta grundvallaratriði sjóhæfni skipsins. Ekki hafði verið gerð fullnaðar úttekt á skipinu eftir breytingar sem getið er um í skýrslunni en ekki talin ástæða af hálfu rannsakenda að halda því á lofti þar sem það varðar slælegt eftirlit með öryggismálum sæfarenda.

Staðsetning á kassa fyrir móttöku á fiski úr veiðarfæri uppi í hæð ofar lestarlúku skipsins með 1600 kílóum af fiski í hefur ekki verið til að bæta stöðugleika skipsins.

Upplýst var við rannsókn málsins að landað hafði verið úr skipinu um 80% meiri afla, úr fyrri veiðiferð, en talið var að hafi verið um borð þegar atvikið átti sér stað. Í stöðugleika handbók er þess getið að einn útreikningur sé miðaður við 7,04 tonna þunga en þetta sé ekki endilega hámarksafli sem skipið geti borið. Fram kemur einnig að skipið hafi ekki staðist kröfur IMO um stöðugleika og réttiarm, en byrjunarstöðugleiki í lagi, hvað sem það þýðir.

Fram kemur hjá skipverjum í skýrslunni að sjósöfnun hafi verið í lest skipsins og það ástand staðfest af fyrri eiganda skipsins. Þessi fullyrðing í skýrslunni er vísbending um að skipið hafi ekki verið haffært. Undarleg er yfirlýsing sem höfð er eftir skipverjum, að sjósöfnun í lest skipsins hafi orsakað að skipið missti stöðugleika og hvolfdi. Sú vitneskja skipverja án viðeigandi aðgerða af hálfu skipverja, til að viðhalda stöðugleika skipsins með því að hindra sjósöfnun í skipinu, er undarleg.

Eitt atriði í skýrslunni er varðar viðvarandi halla er mjög sérkennileg framsetning. Á skýrslunni má skilja það að umræddur halli hafi verið einhvern tíma, en mjög stuttan, um klukkustund i (1-3). Verður það að teljast sérkennileg framsetning að tala í slíku tilviki að um viðvarandi halla hafi verið að ræða, ef um óskýrðan halla hafi verið að ræða um skamman tíma. Á hitt ber að líta að um gáleysi getur verið að ræða af hálfu skipstjórnanda, ef að halli kemur á skip sem er ekki skýrður af eðlilegri veltuhreyfingu skips, án þess að slíkt sé athugað.

Orsök fyrir slagsíðu á skipinu er hugsanlega sjósöfnun í lest skipsins vegna rýrnunar á stöðugleika af völdum hins frjálsa yfirborðs sjávar í lestinni.

Ef marka má það sem fram kemur í skýrslu nefndarinnar, en lítið getið um í fréttum, þá hefur frágangur á lestarlúkukarmi verið ein megin orsök fyrir umræddu atvik. Ástand lestarlúkukarms hefur leitt til þess að sjór sem gutlaði inn á þilfar skipsins hefur átt leið niður í lest skipsins. Sjósöfnun í lest skipsins í ótiltekinn tíma, klukkustundir, sem síðan hefur orsakað rýrnun á stöðugleika er leitt hefur til stöðugs halla á skipinu. Hinn stöðugi halli sem aftur leiddi til enn greiðari leiðar fyrir sjó í lest skipsins sem að lokun leiddi til neikvæðs stöðugleika er orsakaði að skipið fór á hvolf.

Einnig vekur það undrun við lestur skýrslunnar að ekki er gerð alvarleg athugasemd við eftirlit með austri úr skipinu þrátt fyrir vitneskju skipverja um sjósöfnun í lest skipsins. Auk þess var vitneskju um erfiðleika við að dæla frá lest vegna þess að málningar flögur vildu stífla austurbúnað.

Þessar skýringar eru ekki settar fram til að afsaka það, ef um ofhleðslu á skipi hafi verið að ræða, en sjósöfnunin í lest skipsins hefur verið megin orsök atviksins og má rekja til þess að skipið var ekki haffært er því var siglt úr höfn. Lýsing á frágangi lestarlúku, sem fram kemur í skýrslunni, er mjög undarleg ef skip hefur verið haffært.

Verður það að teljast miður góð niðurstaða opinberrar rannsóknar á slysi, ef reynt er að fela hinar raunverulegu ástæður atviks, ef orsökin er slælegt eftirlit opinberra eftirlitsaðila eins og virðist vera í þessu tilviki.

Að mati undirritaðs ber þessi skýrsla RNS einkenni á feluleik megin orsakar á atviki.

Reykjavík 26. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

PISA kenningin/rannsóknin.

Talsverðar umræður verða þegar niðurstöður könnuna á frammistöðu barna eru bornar saman á milli landa.

Menntafrömuðir á Íslandi eru undrandi á frammistöðu íslenskra barna eins og hún kemur fram í þessum könnunum og leita skýringa á öðrum stöðum en hin raunverulega orsök liggur.

Það hefur verið ljóst þeim sem hafa viljað horfast í augu við staðreyndir varðandi ástand menntamála íslenskra barna síðustu áratugi hvar orsök vandans liggur.

Grundvöllur lélegrar frammistöðu barna í þessari könnun felst í agaleysi í skólum og marklausri kennsluskrá.

Sem dæmi um mistök í kennslumálum er:

Fjöldi barna er ekki læs þegar þau eru orðin 12-14 ára.

Málskilningur barna á íslenska tungu er mjög lélegur.

Orðaforði íslenskra baran á íslensku er mjög lítill.

Fjöldi barna er ekki skrifandi á íslensku.

Kennsla barna á erlendum tungumálum á meðan þau eru ekki læs á íslensku skilar takmörkuðum árangri.

Agaleysi nemenda í skólum er slíkt að kennsla er í mörgum tilvikum vonlítil fyrir kennara.

Ef lélegur nemandi fær ekki góða einkunn hjá kennara er kennarinn kærður af foreldrum til skólastjórnar eða fræðslumálayfirvalda.

Agaleysið þegar nemendur geta gengið út og inn úr kennslustofu að eigin geðþótta eða mætt þegar þeim sýnist er vandamál.

Nemandi sem leikur sér að því að trufla kennslu með því að trippla bolta í kennslustund þar til kennarinn stöðvar framferði nemandans eftir margar ábendingar til nemandans þá er kennarinn kærður af foreldrum.

Nemendur geta hagað sér að eigin geðþótta í kennslustund og þar með stundað spilamennsku á kortspil án þess að þurfa að taka tillit til annarra nemenda aða viðvörunar kennara.

Skólar eru geymslustofnanir fyrir börn foreldra sinna á meðan foreldrarnir stunda vinnu.

Ef að kennari hastar á nemanda fyrir óspektir eða truflun á kennslu er kennarinn kærður af foreldrum fyrir einelti gagnvart nemandanum.

Aðalvandamál í íslenskum skólum er agavandamál og getu eða áhugaleysi fræðsluyfirvalda vegna ótta við kærur frá hávaðasömum foreldrum sem hafa enga stjórn á börnum sínum.

Hægt er að rekja sumt af þessum vandamálum til þeirrar vitleysu sem felst í sáttmála Sameinuðu-þjóðanna og varðar réttindi barna (barnasáttmálann). Þar er einungis getið um réttindi barna en þar sem þeim er ekki ætlaðar neinar skyldur og börnin frædd um þann ósóma ásamt foreldrum þeirra þá standa kennarar varnarlausir gagnvart agalausri framkomu of margra barna í skólum. Foreldrar virðast vera orðnir lélegir foreldrar sem hugsa einungis um vinnuna og eigin tómstundir (ræktina) en ætlast til þess að börnin þeirra séu alin upp í skólunum. Svo virðist sem fjöldi foreldra hugsi ekkert um uppeldið fyrr en barnið kvartar um leiðinlegan kennara sem ekki leyfi að viðkomandi barn fái að haga sér ósæmilega í kennslustund.

Frammistaða íslenskra barna í námi verður ætíð léleg ef barn er ekki læst eða skrifandi auk þess sem málskilningur er nauðsynlegur. Þ.e. merking hinna ýmsu orða sem ekki er alltaf ljós við fyrstu sýn.

Er löngu tímabært að fræðslumálayfirvöld vakni til lífsins og taki á aðal vandamálum við barnakennslu sem er agavandamál í skólum og kurteisi barna almennt í kennslustund gagnvart kennara.

Hefur það verið kannað af íslenskum kennsluyfirvöldum sögusagnir af því að við skóla í sumum löndum sé skipulega unnið að því að villa um þegar þessi könnun fer fram? Samkvæmt frásögnum eru dæmi um að lélegustu nemendur í tilteknum árgöngum séu sendir í skemmtiferðir í rútum burt frá skólanum á meðan PISA könnun fer fram svo að þau dragi ekki árangur skólans niður í könnuninni. Sögusagnir geta þess að þetta sé þaulskipulagt svo að árangurinn verði jákvæðari fyrir skóla og land.

Á Íslandi hefur verið við lýði það sem kallað er „skóli án aðgreiningar“. Skóli án aðgreiningar þýðir að í bekk (aldurshóp) séu allir nemendur á sama aldrei óháð þroska og getu til náms. Þetta leiðir til þess að þeir nemendur sem hafa góðan þroska til náms fá litla sem enga tilsögn kennara þar sem meirihluti kennslutíma fer í að sinna nemendum sem ættu að vera í sér bekk. Nemendur sem ekki hafa náð þeim þroska að geta lært það sem jafnaldrar þeirra eru taldir hafa þroska til.

Varðandi all nokkur dæmi um kærur nemenda í garð kennara. Þar hafa verið kærur barna sem ekki fá að haga sér í kennslustund eins og þeim sýnist og trufla kennslu eða fá ekki þær einkunnir sem þeir telja sig eig þótt kunnáttan á prófum sýni annað.

Rétt þykir að benda á þann möguleika sem er í boði í dag með vísan til tækninýjunga. Er það að koma upp myndbandsupptökuvélum í kennslustofum þar sem allt verði tekið upp (hljóð og mynd) svo sýna megi foreldrum hvernig framkoma barns þeirra hefur verið í kennslustund. Með því væri hægt að sýna framferði kennara gagnvart barni og ósæmilegri hegðun barnsins ef um það væri að ræða. Með myndbandsupptökubúnaði er hugsanlega hægt að bæta það agavandamál sem er við lýði í skólum landsins í dag.

Heyrst hefur að kennarar séu orðnir þreyttir á þessu agavandamáli og aðgerðarleysi stjórnvalda skólamála að metnaður þeirra til kennslu sé farinn og þeir séu komnir á stig áskrifenda að launum sínum án þess að hafa áhyggjur af árangri við kennsluna. Er þar komin hugsanleg ástæða fyrir þeim áhyggjum sem heyrst hefur af, frá yfirvöldum menntamál, og varðar brottfall nemenda í framhaldsnámi.

Til þess að ekki þurfi að geyma upptökur lengi ætti að vera tímamörk einn eða tveir dagar fyrir foreldra að kvarta ef einhver kvörtun barns kemur fram. Þar gæti kennari einnig gefið vísbendingar til skólastjórnenda ef um ósæmilega hegðun barns væri að ræða og þá tekin ákvörðun um frekari geymslu myndbandsupptöku ef ástæða þætti til.

Reykjavík 20. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Séra Jón og Jón öreigi.

Fyrirsögn þessi er þekkt orðatiltæki í íslensku og fjallar um misskiptingu gildis þegnana eins og birtist í hinni frægu sögu „Animal farm“ þar sem svínin voru jafnari en önnur dýr á bænum.

Íslenskt samfélag hefur opinberað hræsni og óheiðarlega starfsemi með upphlaupi sem orðið hefur varðandi birtingu upplýsinga um fjármálaviðskipti dómara. Hefur komið fram hugmynd eða krafa um opinbera rannsókn á leka frá bankakerfinu á umræddum upplýsingum.

Það er ekki fjallað um það hvort löglega hafi verið staðið að gjörðum dómara í þessum málum heldur fjargviðrast út af hugsanlegum brotum þeirra sem láku upplýsingum.

Lögbrot dómaranna eru lögleg lögbrot eins og undirritaður hefur áður bent á.

Ef upplýsingar eru réttar um að hafin sé rannsókn á þeim leka er hugsanlega hefur átt sér stað frá bankakerfinu er það í anda löglegra lögbrota dómara að ekki megi upplýsa um það ef dómarar virða ekki gildandi lög í landinu.

Lögbrot sem falin eru í hinni svokölluðu bankaleynd þar sem valdamenn og fjármagnseigendur geta leynt lögbrotum í skjóli svokallaðrar bankaleyndar því þeir eru þeir einu sem ráða yfir fjármagni sem þarf að fela.

Á sama tíma og fjaðrafok verður vegna leka á upplýsingum um meint lögbrot dómara í sambandi við fjármálagjörninga og krafist rannsókna á lekamálum þá hunsa opinberir rannsóknaraðilar rannsóknir á stórfelldum lögbrotum sem framin hafa verið af dómurum og skriflegar sannanir liggja fyrir um þau lögbrot.

Er þetta þverskurður á hinu réttlausa ríki sem kallað er Ísland. Á íslandi eru sumir jafnari en aðrir og hafa einkaleyfi á lögbrotum. Meðal einkaleyfishafa á lögbrotum á Íslandi eru dómarar við íslenska dómstóla.

Ekki skiptir það máli varðandi lögbrot dómara, sem ákært hefur verið út af, hvort um er að ræða beinan þjófnað, skjalafals eða aðra þætti lögbrota sem hægt er að fela innan rotins réttarkerfis og brjóta þar með mannréttindi á þegnunum, íbúum Íslands, öðrum en hinum löglegu lögbrjótum.

Með vísan til hinna mörgu ábendinga sem birst hafa opinberlega um mannréttindabrot innan dómskerfisins á síðustu árum og svívirðilegri framkomu þeirra sem eiga að sjá um að farið sé eftir löggjöf sem á að vera í gildi í landinu, Alþingi, þá má greinilega sjá samlíkingu með Íslandi og sögu ríkis dýranna sem kallað var „Animal Farm“ eftir frægan rithöfund.

Á Íslandi eru dómarar og æðri embættismenn ríkisins „svínin“ sem telja sig jafnari en aðrir þegnar ríkisins og hafi þeir fullt umboð til að vera löglegir lögbrjótar. M.ö.o. að þeir þurfi ekki að fara að þeim lögum sem aðrir þegnar landsins þurfi að lúta.

Á sama tíma og sumir dómarar stunda skjalafals, þjófnað og fleiri lögbrot þá kveða þeir upp dómsúrskurði um sekt þegnanna fyrir samskonar lögbrot.

Það er sterk samlíking með bankaleynd og yfirhylmingu stjórnvalda á lögbrotum sem kærð hafa verið á hendur dómurum. Þar skal allt fela sem getur sett svartan blett á stjórnkerfi, óstjórnar, ráðamanna samfélagsins.

Verður fróðlegt að fylgjast með framvindu rannsókna á meintum lögbrotum vegna bankaleyndar með umræddum upplýsingum um meint lögbrot dómaranna í starfi. Spurningin er hvort upplýsingar um lögbrot séu lögbrot.

Samkvæmt túlkun á lögum hefur því verið haldið fram að sá sem hefur vitneskju um lögbrot sé samsekur ef hann upplýsi ekki um slíkt til réttra aðila. Aðila sem eiga að annast það að lögbrot séu ekki framin (hindra lögbrot).

Reykjavík 13. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru Alþingismenn vímuefnafíklar?

Enn og aftur hafa Alþingismenn gerst sekir um brot í starfi.

Fram er komið frumvarp um breytingu á lögum er heimili sölu áfengra drykkja í matvöruverslunum.

Það sem vekur undrun við flutning þessa frumvarps að með því er aðeins verið að hugsa um þarfir og óskir fárra af þegnum þjóðfélagsins.

Svo virðist vera að þingmenn geri sér ekki grein fyrir því til hvers þeir eru á þingi. Grundvallaratriði þeirra er setjast á þing er að vinna að velferð allra þegna samfélagsins en ekki að láta einkahagsmuni sína ráða ferðinni.

Umrætt frumvarp um aukna sölu á vímuefnum getur aldrei orðið þjóðinni sem heild til framdráttar. Þetta frumvarp miðast aðeins við þarfir sumra þegna samfélagsins sem eru eiturlyfjafíklar. Flytjendur frumvarpsins komast ekki hjá því að horfast í augu við það vandamál að áfengi er og verður eiturlyf ef það er notað til inntöku. Áfengisneysla við inntöku verður allatíð sem vímugefandi í ætt við öll önnur vímuefni sem kölluð eru eiturlyf.

Þeir sem eru háðir eiturlyfjum eins og áfengi eiga að sætta sig við að opnar séu sérverslanir til sölu á þessum eiturlyfjum og eiga ekki að knýja á um frekari útbreiðslu þeirra. Þar sem ekki er um að ræða nauðsynlegar vörur fyrir íslenska þegna almennt ættu Alþingismenn sem lagst hafa svo lágt einu sinn enn að gera tilraun til að þröngva eiturlyfjum inn á alla þegna landsins til þess að þeir (allir þegnar landsins) verði á sama eða svipuðum fleti heimskunnar og þeir sjálfir. Þá er ljóst að flutningsmenn tillögunnar eru ekki að þjóna hagsmunum samfélagsins, þ.e. almennings.

Áfengisneysla hefur verið böl íslensks samfélags og kostar milljarða á ári hverju vegna heilsubrests þeirra eiturlyfjaneitenda er fallið hafa fyrir Bakkusi. Þeir eiturlyfjaneitendur sem standa að umræddu frumvarpi ættu að draga það þegar í stað til baka áður en upplýst verði hverjir það eru sem eru eiturlyfjaneitendur á Alþingi.

Ef Alþingismönnum er ekki kynnt sú staða þeirra að þeir séu fulltrúar allrar þjóðarinnar en ekki fulltrúar lítils hóps landsmanna er kominn tími til slíkrar fræðslu. Frumvarp um aukna áfengissölu í landinu er aðeins til hagræðingar fyrir þá er neita þeirra eiturlyfja er kallast alkahól en endar sem aukinn kostnaður á alla landsmenn vegna heilbrigðisþjónustu við eiturlyfjanotendur.

Ef þetta frumvarp um aukna sölu áfengis á Íslandi nær fram að ganga verður næsta skref eiturlyfjafíkla Alþingis að lögleiða öll efni sem kölluð eru í dag eiturlyf sem lögleg efni fyrir alla og verði seld í matvöruverslunum.

Reykjavík 9. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Óráðssía stjórnvalda.

Samgöngumálaráðherra er búinn að upplýsa um vanþekkingu sína á fjármálum ríkisins.

 

Á undanförnum áratugum hefur verið unnið kerfisbundið að því að skattleggja eigendur ökutækja og kostnað við ökutæki í landinu á þeim forsendum að bæta þurfi vegakerfið. Af þeim tekjum sem ríkið hefur fengið í formi bifreiðagjalda og bensínskatta hefur milli 20 - 30% af því fjármagni verið varið til þeirra framkvæmda sem sköttunum var komið á til að standa undir. Um 70% þess fjármagns sem ríkið fékk með sköttum á ökutæki og til reksturs þeirra hefur farið í stjórnlausa sóun stjórnvalda við allt annað en það sem kveðið var á um í lögum.

Má þar nefna margskonar gæluverkefni stjórnmálamanna og einkasóunarsjóði ráðherra sem þeir hafa getað nota fyrir sig og sína áhangendur.

Bensínskattur hefur margoft verið hækkaður með því fororði að meira fé vanti til vegaframkvæmda en reynslan orðið sú að meiri hluti þess fjármagns sem aflað hefur verið með sköttunum hefur lent sem eyðslufé stjórnenda landsins. Hefur verið þar um að ræða gengdarlausa spillingu ráðamanna.

Því miður er það svo að sambærileg spilling hefur átt sér stað á mörgum sviðum s.s. sjóði sem átti að standa undir uppbyggingu dvalarheimila fyrir aldraða en endaði sem eyðslufé stjórnmálamanna.

Barlómur ráðherrans vegna meints ástands vega í landinu er ekkert annað en tilraun til að fá meira fé til að sólunda í gæluverkefni stjórnvalda.

Ástand vega á landinu er ekkert verra en það hefur verið síðustu 50 árin. Eina vandamálið er lélegir ökumenn ef ekki má kalla þá ökuníðinga. Mikið hefur verið rætt um aðgerðir til að fækka slysum á vegnum og vegakerfinu kennt um slysin. Ástæða hinna mörgu slysa sem verða er að of margir ökuníðingar eru í umferðinni. Menn sem alltaf þurfa að gera tilraunir til að sýna hvað þeir séu klárir með margs konar níðingsaðferðum við akstur.

Það er ekkert að vegakerfinu ef ökuníðingarnir eru teknir úr umferð og komið í veg fyrir óforsvaranlegan akstur.

Háværar raddir hafa verið uppi vegna tíðra slysa erlendra ökumanna og ferðamanna. Ef ferðamenn eru ekki færir um að aka á íslenskum þjóðvegum og virða ekki umferðareglur hafa þeir ekkert að gera eftirlitslaust sem ökumenn. Erlendum ferðamönnum ber að virða íslenskar reglur og hafa engar afsakanir að þeir hafi ekki vitað þetta eða hitt. Grundvallar atriði allra ferðamála er að ferðamaður skal skilyrðislaust fara að lögum og reglum þess lands sem hann heimsækir.

Þar með er engin afsökun gild ef ferðamaður fer ekki eftir þeim reglum sem gilda í landinu. Því er ástæðulaust fyrir ráðherra að æsa sig upp og boða nýja skatta á íbúa höfuðborgarsvæðisins til að standa undir gæluverkefnum ráðherrans.

Flokksmenn ráðherrans hafa oft talað um að þeir eigi að borga sem nota þjónustuna. Því er orðið löngu tímabært að sá gróði sem fengist hefur af komu ferðamanna til landsins verði notaður til að standa undir óþarfa framkvæmdum sem koma þeirra (ferðamannanna) kallar eftir.

Háttvirtur ráðherra ætti að snúa sér að því að finna tekjustofn hjá erlendum ferðamönnum til þeirra framkvæmda sem hlýst af komu þeirra en ekki seilast í vasa hins almenna borgara til að ná í meira eyðslufé til gæluverkefna.

Vegakerfi á Íslandi er betra en í flestum löndum jarðkúlunnar að teknu tilliti til þess fólksfjölda sem notar vegina án erlendra ferðamanna og íslenskra ökuníðinga. Sem dæmi um vitleysuna í málflutningi manna um lélegt vega kerfi er það að við tvöföldun vegakafla milli Reykjavíkur og Keflavíkur svo og Reykjavíkur og Hveragerðis þá hefur það aðeins orðið til þess að hraði í akstri hefur aukist en öryggi lítið skánað.

Eitt atrið í umferðarmenningu á Íslandi þyrfti að laga og það er að hindra svokallaða sunnudags-útsýnis-keyrslur. Það ætti að taka upp lágmarkshraða á þjóðvegum þar sem leyfður er 90 km. hraði og ætti að vera lágmarkshraði 80 km. klst. Þeir sem ekki treysta sér til að fylgja lágmarkshraða eigi skilyrðislaust að víkja út í vegkant fyrir þeirri umferð sem á eftir fer. Útsýnisökuferðir er hindrunarakstur.

Reykjavík 8. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Mislukkaðar stjórnvaldsaðgerðir

Fyrir nokkrum áratugum var það hefð hjá stjórnvöldum og Alþingi að hafa afskipti af kjaradeilum sjómanna. Voru mörg verkföll er stéttarfélög sjómanna stóðu fyrir bönnuð með afskiptum Alþingis.

Sem lausn á einni kjaradeilu sjómanna eftir verkfallsaðgerðir fengu sjómenn, við afskipti stjórnvalda, skattaívilnanir sem kallað var sjómannaafsláttur sem kjarabætur. Var þetta fastur liður til frádráttar á skattgreiðslum og var miðað við skráningardaga á sjó. Eru komin um 40 ár síðan þetta ákvæði var sett inn í kjör sjómanna til að halda skipaflotanum á sjó.

Síðan komu illa þenkjandi menn sem þjáðust af öfundsýki í stóla Alþingishússins og sáu ofsjónir yfir þessu ákvæði í skattamálum og sáu til þess að lagaákvæðið um þessar skattaívilnanir yrðu felldar úr lögum en á svipuðum tíma löguðu þeir ákvæði laga er varðar þeirra eigin kjör.

Var þarna um hreinan þjófnað Alþingismanna á launum sjómanna sem hefur leitt til þeirrar hörðu deilu er nú gengur yfir í kjarabótum sjómanna. Ef Alþingismenn halda að þeir geti gengið sem atvinnuþjófar í eiginhagsmunaskyni um þjóðarfjárhirslur Íslands er það misskilningur þeirra.

Eru sjómenn hvattir til að gefa ekkert eftir er varðar skattaafsláttinn sem var í upphafi hugarfóstur hinna svokölluðu Alþingismanna.

Ef ekki er hægt að skerða laun Alþingismanna með setningu laga eins og krafist hefur verið varðandi 45% hækkun á launum þeirra með úrskurði Kjararáðs þá er það þjófnaður sem framinn var við setningu laga á Alþingi um afnám þess sem kallað var sjómannaafsláttur (skattaafsláttur) sem var bein kjaraskerðing sjómanna.

Hverjir eru þá þjófarnir?

Þetta framferði Alþingismanna við stuld á kjörum sjómanna er sambærilegt við þjófnað Alþingismanna þegar afnuminn var með lögum greiðsla grunnlífeyris til eldri borgara sem var fyrsti allsherjar lífeyrissjóður fyrir alla landsmenn „og hóf göngu sína 1946“. Greiddu landsmenn svokallað Almannatryggingagjald sem átti að tryggja sérhverjum landsmanni ákveðna greiðslu á mánuði eftir að 67 ára aldri var náð. Þessi svokallaði grunnlífeyrir skyldi koma sem uppbót á greiðslur úr lífeyrissjóðum sem þá voru að koma fram í kjarabaráttu verkafólks.

Þessi dæmi sýna að það er ekki hagsmunir þjóðarinnar sem eru í fyrsta sæti í hugsanagangi Alþingismanna, og þar með taldir þeir sem kallaðir eru ráðherrar, heldur virðist sem einkahagsmunir Alþingismanna vegi þyngst í gjörðum þeirra.

Þetta sýnir einnig að gjörðir Alþingismanna eru á mörgum sviðum illa eða vanhugsaðar ef ekki er um ásetningsbrot að ræða með vísan til margra illa orðaðra laga sem hægt er að túlka eftir eigin geðþótta eins og fram hefur komið í fjölda dóma sem kveðnir hafa verið upp í dómssölum hins íslenska réttleysis.

Með vísan til þess að ákveðnir aðilar í þjóðfélaginu eru löglegir lögbrjótar og er þar átt við dómara. Með vísan til ummæla Páls Magnússonar Alþingismanns í sjónvarpsviðtali á STÖÐ-2 í kvöld og stóru orðin sem hann lét falla um afskiptaleysi stjórnvalda er þar kominn hugsanagangur sá er réði ríkjum þegar sjómannaafslátturinn var afnuminn og stjórnvöld eigi að hafa afskipti af verkfallinu.

Ég hvet íslenska sjómenn til að gefa ekkert eftir í baráttunni um ígildi sjámannaafsláttarins sem stolið var með atkvæðagreiðslu í leikhúsinu við Austurvöll sem kallað er Alþingishús.

Reykjavík 3. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Íslenskir öskurapar og forseti Bandaríkjanna.

Sú furðulega afstaða íslenskra öskurapa sem fram hefur komið í fjölmiðlum varðandi stefnubreytingu Bandarískra stjórnvalda er varða innanríkismál í Bandaríkjunum er í ætt við nöldur barns sem fær ekki nammi þegar það heimtar það.

Það hlýtur að vera einkamál Bandaríkjamanna hvort þeir minnki eða stöðvi fjárframlög sín til annarra ríkja og hugi að hag sinna eigin þegna. Betlararnir sem þegið hafa fjárframlög frá sama aðila til fjölda ára bregðast ókvæða við þegar ölmusan er skorinn niður.

Á undanförnum áratugum eftir seinni heimsstyrjöldina var ætlast til þess að af hálfu Bandaríkja Norður Ameríku væri haldið áfram að byggja upp hrun-búskap Evrópu sem ekki hefur getað staðið á eigin fótum vegna sundurlyndis og ættarígs.

Vegna fjárhagslegs velgengis í Bandaríkjunum og mikillar framleiðslugetu var ætlast til þess að Bandaríkjamenn veittu aðstoð til að hindra valdagráðuga Þjóðverja og Rússa í að leggja undir sig Evrópu í tveimur styrjöldum eða þremur ef kaldastríðið er kallað styrjöld.

Þegar Þjóðverjar voru að leggja undir sig Evrópu var vælt í Bandaríkjamönnum að veita aðstoð til að stöðva þá þróun sem orðin var í Evrópu og valdagráðugir og öfundsjúkir Japanir réðust á Bandríkin með hernaði á sömu dögum og þeir þóttust vera að semja um langtíma frið milli ríkjanna. Eftir seinni heimsstyrjöldina 1939-1945 sem Bandaríkjamenn voru dregnir inn í vegna öfundar í vestur Evrópu og yfirgengilegrar valdagræðgi af hálfu Japana var það af velvild Bandaríkjamanna að uppbygging ríkjanna eftir stríðið varð eins skjót og raun ber vitni.

Betlarar Evrópu og fleiri ríkja hafa óskað eftir aðstoð frá Bandaríkjunum bæði hernaðarlegum og fjárhagslegum sem hefur verið veittur án skilyrða eða neinna eftirkrafna samanber Marshall-aðstoðin sem kom efnahag Vestur Evrópu á lappirnar aftur eftir styrjöldina 1939-1945.

Sú afskiptasemi íslenskra betlara í garð Bandarískra innanríkismála sýnir að aldrei launar kálfur ofeldi. Íslendingar nutu góðs af rausnarlegri aðstoð Bandaríkjanna í og eftir seinni heimsstyrjöldina og hafa náð að byggja upp annars flokks velferðaþjóðfélag með fjárhags- og viðskiptastuðningi frá Bandaríkjunum. Íslenskir öskurapar sem eru nýbyrjaðir að pissa hjálparlaust voru ekki fæddir þegar bandarískt fjármagn varð til þess að íslendingar gátu flutt úr torfkofunum í nútíma húsnæði.

Íslendingar ættu að skammast sín fyrir þá skrílsframkomu sem sýnd hefur verið síðustu vikur í fjölmiðlum og víðar í sambandi við forsetakosningarnar í Bandaríkjunum. Framkoman hefur verið í ætt við fámennan hóp íslenskra öskurapa sem öskra hátt ef þeir fá ekki að ráða á öllum sviðum jarðlífsins.

Sú krafa öskurapanna að af hálfu Bandaríkjanna verði haldið áfram að standa undir kostnaði við ýmsar aðgerðir á jörðinni er einkakrafa betlaranna/öskurapanna. Þegar stjórnendur Bandaríkjanna vilja skipta yfir í eflingu innanríkismála í Bandaríkjunum og minnka fjáraustur til annarra ríkja æsast betlararnir upp og mótmæla skerðingu á ölmusunni.

Íslendingar hafa marg oft orðið ævir yfir afskiptasemi erlendra ríkja af málum er Íslendingar hafa kallað innanríkismál á Íslandi. Afskipti Íslendinga af innanríkismálum annarra ríkja er vanvirðing gagnvart þegnum annarra ríkja. Það eru Bandaríkjamenn sem setja lög og reglur sem fara á eftir í Bandaríkjum Norður Ameríku en ekki íslenskir öskurapar. Verði íslenskir betlarar/öskuapar fyrir skakkaföllum þegar ölmusan er skorin niður verða þeir að þrengja mittisólina án þess að halda áfram kröfum um auknar ölmusugreiðslur frá öðrum ríkjum. Á meðan Íslendingar eiga í erfiðleikum með að fara eftir þeim lögum sem sett eru á Íslandi vegna þess hvað þau eru vitlaust orðuð eiga Íslendingar að leyfa þegnum annarra ríkja að sjá um sín lög og reglur án þess að betlistafurinn í öðrum ríkjum (á Íslandi) hafi þar áhrif.

Valdagráðugir íslenskir fjölmiðlafulltrúar sem oft hafa verið staðnir að ósannindum í fréttum eiga ekki að ná völdum yfir hugsanagangi og skoðunum Íslendinga. Hálf-sannleikur (hagræddur sannleikur) sem einkennt hefur íslenskan fréttaflutning verður að stöðva eins og aðra hryðjuverkastarfsemi.

Reykjavík 31. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Vandamál hins íslenska réttarkerfis

Af hálfu stjórnvalda er reynt að halda í ímynd hins fullkomna lýðræðis og réttarfars og allt gert til að halda slíku á lofti fyrir útlendinga.

Innanlands eru mikil átök landsmanna við stjórnvöld og réttarkerfið vegna glórulausrar spillingar sem á sér stað hjá þeim sem troðið hafa sér í svokallaðar æðri stöður. Í hverri könnuninni á fætur annarri kemur fram hvernig spillingin ræður ríkjum á flestum sviðum þjóðlífsins.

Án þess að fullyrða hvort þjófar og annars konar lögbrjótar skipi æðri stöður eins og stöður dómara í öðrum ríkjum þá er fullyrt að bæði þjófar og annars konar lögbrjótar skipa og hafa skipað dómarastöður á Íslandi.

Þrátt fyrir baráttu almennings fyrir bættu réttarfari á Íslandi hefur lítill árangur orðið. Eftir margra ára baráttu þegnanna á Íslandi fyrir bættu réttarfari hefur árangur orðið lítill sem enginn þar sem stjórnvöld hafa gripið til sýndarmennsku með tilheyrandi ósanninda orðskrúði við taldar breytingar á réttarkerfinu.

Í áratuga baráttu almennings fyrir endurupptöku mála sem afgreidd höfðu verið af dómstólum með augljósum lögbrotum við afgreiðslu málanna þá fékkst ekki leiðrétting málanna.

Hæstiréttur Íslands (það er dómarar réttarins) höfðu einkaleyfi til að ákveða hvort mál yrði endurupptekið og nýr úrskurður kveðinn upp. Á meðan þetta heyrði undir hæstaréttardómara þá var það viðburður ef mál fékkst endurupptekið.

Ástæðan var augljós því menn (karlar og konur), og síst af öllu dómarar, viðurkenna aldrei, eða mjög sjaldan, að þeim hafi orðið á mistök og því síður að þeir hafi brotið lög þótt sannanir séu fyrirliggjandi.

Löggjafarsamkundan sem er einn þriðji af stjórnkerfi landsins er eins og hræddir rakkar ef minnst er á lögbrot af hálfu dómara við þá (þingmennina) og skiptir ekki máli þótt þingmönnum séu sýndar skriflegar sannanir fyrir lögbrotunum af hálfu dómara. Borið er fyrir sig af hálfu þingmanna hið svokallaða þrískipta vald í stjórnkerfinu og þeir geti ekkert gert.

Þetta gerist þrátt fyrir að Alþingi skuli setja lög (samskiptareglur þegnanna) og þar með starfsreglur fyrir dómara sem þeir (dómararnir) skuli fara eftir. Þótt sannanir séu fyrir því að sumir dómarar sniðgangi lögin ( fari ekki eftir lögum um störf dómara) þá þykjast þingmenn ekkert geta gert, m.ö.o. lögbrot (glæpir ) dómara eru þar með orðin lögleg lögbrot. Sumir dómarar eru þar með komnir í hæsta þrep glæpamanna í ríkinu.

Eftir langa baráttu fyrir bættu réttarkerfi og leiðréttingu á glæpaverkum sem framin voru af dómurum hunskaðist framkvæmdavaldið og Alþingi til að gera sýndarbreytingu með því að losa dómara Hæstaréttar við þann súra bikar að þurfa að viðurkenna eigin lögbrot og lögbrot af hálfu dómara undirréttar.

Alþingi samþykkti lög um stofnun skúringadeildar réttarkerfisins. Stofnun þessi sem kölluð er „Endurupptökunefnd“ var komið á laggirnar af tómri sýndarmennsku og hefur það eina hlutverk að halda áfram þeirri starfsemi sem var hjá Hæstarétti að heimila ekki endurupptöku dómsmála. Aðal stefna réttarkerfisins er sú að „þeir“ dómarar geri aldrei mistök né vísvitandi rangar afgreiðslur dómsmála. Þetta fullyrða þeir (Endurskoðunarnefnd) þrátt fyrir að skriflegar sannanir liggi fyrir um lögbrotin.

Með þessu framferði af hálfu Alþingis (þingmanna) hefur verið viðurkennt að lögbrot af hálfu dómara séu lögleg lögbrot og þar með er hið svokallaða réttarfar hins íslenska lýðræðisríkis undir stjórn löglegra glæpamanna.

Hluti af þegnum þjóðfélagsins (DÓMARAR) hafa einkaleyfi til glæpaverka (lögbrota) og þurfa ekki að óttast nein viðurlög við glæpum sínum.

Svo virðist sem bakþankar (kallaður „mórall“) séu farnir að gera vart við sig innan stétt dómara því samkvæmt fréttum eru dómarar komnir með áhyggjur af því hve íslenska þjóðin hefur lítið álit á réttarkerfinu (þ.e. störfum dómara) og hafa hugleitt herferð til að auka álit Íslendinga á réttarkerfinu.

Hver er ástæðan fyrir vantrausti íslensku þjóðarinnar á réttarkerfinu?

Svarið er: Lögbrot sem framin eru af dómurum í starfi!

Fram eru komnar fréttir af frammistöðu skúringadeildarinnar sem kölluð er „Endurupptökunefnd“ og er frammistaðan í samræmi við framkvæmdir af hálfu dómara Hæstaréttar í íslensku réttarkerfi. Á tæplega þriggja ára tímabili starfsemi umræddrar Endurupptökunefndar hefur 90% af málum sem lögð hafa verið fyrir nefndina verið hafnað. Á meðal mála sem hafnað hefur verið endurupptöku á fyrir dómi eru mál þar sem dómarar notuðu fölsuð gögn (skjöl) sem niðurstaða dóms var byggð á auk máls þar sem hreinn þjófnaður átti sér stað á margra milljóna verðmætum með aðstoð falsaðs skjals sem sagt var þinglýst en samkvæmt skriflegri yfirlýsingu sýslumanns hafi umræddu skjali aldrei verið þinglýst. Að auki kom fram að vitundarvottun á framlagt skjal fyrir dómi hafði verið bætt inn á skjalið að því er virðist með ljósmyndunartækni.

Með vísan til ofanritaðs er það ekki undrunarefni að traust þjóðarinnar á réttarkerfinu er nánast ekkert. Má ætla að aðeins þeir sem hafa notið góðrar þjónustu við lögbrot dómara við dómsuppkvaðningar hafi jákvætt álit á dómskerfinu.

Það skal viðurkennt að það getur verið sárt að viðurkenna mistök og sárara að viðurkenna lögbrot. En margfalt verra er að þurfa að beygja sig undir vísvitandi lögbrot (ásetningsbrot) af hálfu þjóna réttarkerfisins sem kallaðir eru dómarar ef þeir hafa fengið leyfi löggjafans „Alþingis“ til að framkvæma glæpaverk sín sem lögleg lögbrot.

Hafi það verið tilgangur lagasetningar um Endurupptökunefnd að verkefnið væri að hvítþvo dómskerfið af mistökum og lögbrotum þá hefur það tekist og hinn beiski kaleikur tekin frá dómurunum sjálfum og verkið fengið í hendur aðila sem fá greidd svokölluð nefndarlaun, sem kalla má mútufé, til að hylma yfir lögbrot sem framin eru af dómurum.

Minnugir þess að hið íslenska réttarkerfi svo og stjórnvöld landsins hafa marg oft verið rassskellt af fjölþjóðadómstól fyrir mannréttindabrot á íslenskum þegnum.

Hvort það verði til langframa að mútuþægni verði vinsælt starf hjá hinu opinbera kemur í ljós. Undir mútuþægni má á auðveldan hátt fella hið gamla íslenska máltæki „að þjófur þrífst en þjófsnautur ekki“.

Reykjavík 23. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri