Fjármálaráðherra og skattaundanskot.

Fjármálaráðherra fer mikinn í málefni er varðar svarta starfsemi á landinu og heimfært undir kennitöluflakk og notkun reiðufjár til viðskipta. Telur ráðherrann að undanskot frá skatti skipti milljörðum.

Á sama tíma og ráðherrann telur sig hafa fundið tekjuleið fyrir ríkissjóð stundar þessi ráðherra þá óþokkaiðju að hafa fé af starfsmönnum ríkisins með ólöglegum aðgerðum af hálfu gengis sem kallast Kjararáð og ráðherrann stóð að setningu laga í desember síðastliðnum til staðfestingar á hinum ólöglegu aðgerðum (starfsemi) sem framdar eru af hálfu þessa ráðs.

Samkvæmt ákvæðum í stjórnarskrá landsins skuli allir þegnar landsins vera jafnir fyrir lögunum en þegar kemur að starfsemi hins svokallaða Kjararáðs sem sett var á laggirnar til að fela ákvarðanir um ofurlaun til ráðherra, þingmanna og dómara er annað viðhorf hans.

Það sem er sérstakt við þessa iðju Kjararáðs er að fjármagn til að greiða ofurlaunin til hinna útvöldu (svínanna í sögu Orwells) þá er því fjarmagni stolið af launum starfsmanna ríkisins sem settir voru undir úrskurðavald þessa ráðs og þeir sviftir réttindum sínum til kjarabaráttu sem aðrir launþegar hafa. Frá tilkomu þessa kjararáðs til að ákvarða laun þingmanna o.fl. hafa laun margra starfsmanna ríkisins verið skert um 30 til 40% á árunum 2007-2017. Er þar um hreinan þjófnað að ræða, af hálfu ráðsins, því ráðið skal samkvæmt lögunum um starfsemi ráðsins taka tillit til þróunar launa á vinnumarkaði. Er hvergi stafur í lögunum um heimild ráðsins til þess að lækka laun starfsmanna ríkisins, niður fyrir launaþróun í landinu, sem heyra undir úrskurðarvald ráðsins.

Þeir ríkisstarfsmenn sem hafa verið sviptir launum sínum ólöglega að stórum hluta, með valdboði stjórnvalda mega, þakka fyrir að þeir þurfi ekki að greiða skattana af hinum vangoldnu launum í ljósi hugarfars ráðherrans.

Kjararáð var sett á laggirnar til þess að ekki væri hægt að álasa aðilum (þingmönnum o.fl.) fyrir það að skammta sér sjálfir launin og tekið yrði tillit til þróunar í launamálum á almennum launamarkaði við ákvörðun launa til þeirra sem felldir voru undir ráðið. Samkvæmt ummælum þingmanns var aldrei meiningin að ráðið stæði fyrir lækkun á launum þeirra sem undir ráðið falla en það ætti að fylgja launaþróun í úrskurðum sínum.

Framferði Kjararáðs í því að lækka laun sumra starfsmanna ríkisins verður því að teljast hreinn þjófnaður af hálfu ráðsins. Það er eins með afgreiðslu laga um þetta ráð og fleiri lagasetningar að aðilar löggjafasamkomunnar virðast ekki vita hvað þeir eru að gera. Aðalatriði í störfum stjórnarþingmanna er að greiða atkvæði með því sem kemur frá ríkisstjórninni og skiptir þá ekki máli orðalag laganna né tilgangur með lögunum.

Reykjavík 11. júlí 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

SPORTVEIÐI OG MANNGÆSKA

Yfir sumartímann er mikið rætt um laxveiði og þá ánægju sem það veitir mönnum.

Í sambandi við þetta sport er einnig rætt um slæmt athæfi sem kalla má misþyrmingu dýra.

Margur veiðimaðurinn mun verða vondur yfir þessari yfirlýsingu um þetta sport en sá eða sú hefur ekki hugleitt allar hliðar málsins.

Veiðar hafa fylgt mannskepnunni frá örófi alda þegar lífsafkoma mannsins byggðist á veiðum. Í dag virðist veiðimennska snúast um sýndarmennsku mannskepnunnar. Veiðar snúast ekki um það að afla sjálfum sér og sínum fæðu. Veiðimennska er í dag leikaraskapur og sýndarmennska því það er talinn upphefð í því að geta veitt hvort sem það er með byssu eða krókaveiðarfæri stangveiðimanna. Menn hæla sér af því hve mörg dýr þeir hafi veitt hvort sem það eru rjúpur eða laxar o.fl.

Það sem er orðið sérkennilegt og ómannúðlegt við veiðar er hjá þeim sem stunda laxveiðar í þeim eina tilgangi að lífga upp á egóið með því að veiða lax með krókaveiðarfæri eingöngu með þá fyrirætlun að sleppa laxinum eftir að hann er komin á land. Þessir aðilar gera sér ekki grein fyrir því að slík framkoma við lífveru er mannvonska og níðingsskapur. þessir aðilar gera sér enga grein fyrir því að laxinn hefur tilfinningar engu síðri en mannskepnan sem er að veiða fiskinn.

Þessir mannvonsku veiðimenn gera sér ekki grein fyrir því hvað gerist í munnholi fisksins við átökin sem verða frá því að fiskurinn gleypir agnið þar til hann er kominn á land og ómannúðlegu aðferðina við að slíta öngulinn úr munni fisksins.

Til er fyrirbæri í íslensku samfélagi sem kallað er dýraverndarsamtök sem láta stundum í sér heyra en hafa ekki séð sóma sinn í að hafa afskipti af þessari útgáfu af manngæsku. Sennilegt er að dýravernd nái aðeins til þeirra skepna sem talin eru hafa heitt blóð. Aðrar lifandi verur séu fyrir utan starfssvið þeirra.

Samkvæmt fregnum um laxveiði þá fylgja kvaðir veiðileyfum í sumum ám um að löxum yfir ákveðinni stærð skuli sleppa strax og þeir eru komnir á land. Þar með er sökin um mannvonsku hjá seljendum veiðileyfa.

Sennilegt er að þessir sleppiveiðimenn hafi ekki gert sér grein fyrir þeim sársauka sem þeir valda fiskinum frá því fiskurinn gleypir agnið þar til honum er sleppt auk framtíðar skaða í munnholi fisksins. Þetta væri verðugt umhugsunarefni fyrir þessa EGO – veiðimenn.

Reykjavík 9. júlí 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Allsherjar vanhæfi allra dómara gæti orðið í dómsmáli.

Þessi ummæli eru höfð eftir Sigurði Tómasi Magnússyni prófessor varðandi fyrirhugað dómsmál Ástráðs Haraldssonar gegn ríkinu vegna skipun dómara við Landsrétt.

Með viðurkenningu S.T.M. á vanhæfi dómari til að eiga aðild að rekstri máls fyrir dómi er komin skýringin á því að endurupptaka mála fyrir dómi er útilokuð á Íslandi þótt sannanir séu fyrir hendi um að dómarar hafi ekki farið að lögum eins og gerðist í máli þar sem Sigurður Tómas Magnússon var dómari. Sigurður T.M. hefur ekki treyst sér til að stefna undirrituðum fyrir ummæli um störf hans sem dómara í máli er hann dæmdi.

Það sem er sérstakt við þessi ummæli er að allir dómarar eru vanhæfir til að fjalla um dómsmál þar sem upp hafa verið kveðnir dómar utan laga.

Framferði S.T.M. prófessors í rekstri þess máls sem hér er getið um er samnefnari þeirra dómsmála sem kært hefur verið út af þar sem dómarar hafa ekki farið að lögum of jafnvel stundað þjófnað af málsaðilum eins og gerðist í umræddum kærðum dómsmálum.

Ástæða þess að mál fást ekki endurupptekin, þrátt fyrir sannanir um lögbrot dómara við uppkvaðningu dóma, er vegna þess að samtrygging dómara er slík að þeir eru allir vanhæfir til að fjalla um lögbrot hjá starfsfélögum sínum innan dómarastéttarinnar. Auk þess sem hefndarþorsti þeirra er slíkur að enginn lögmaður fæst til að reka dómsmál gegn dómara fyrir lögbrot hans/ hennar. Margir lögmenn eru dómara-kandídatar og vilja ekki skemma fyrir framtíðardraumum sínum.

Í annarri frétt í fjölmiðlum kom fram að á Íslandi hafi verið orðið við helming tilmæla frá Evrópuráðinu til að koma í veg fyrir spillingu dómara og þingmanna. M.ö.o. að viðurkennt er að umtalsverð spilling hefur átt sér stað í störfum dómara en aðeins að hluta til gerðar úrbætur á helmingi tilmælanna á fullnægjandi hátt. Er þar opinber viðurkenning á þeirri spillingu er fram fer í störfum dómara með utanlagadómum sem eru algengari en fólk gerir sér grein fyrir og þar með staðfesting á því að það eru ekki lögin í landinu sem ráða ferðinni í uppkvaðningu dóma heldur geðþóttaákvarðanir mis-hefnigjarnra dómara sem svífast einskis til að hefna sín á málsaðilum í eigin hagnaðarskyni.

Spilling í dómskerfinu verður ekki upprætt á meðan Alþingi er skipað fólki sem hugsar aðeins um að sverta pólitíska andstæðinga en minni vinna fer í að gera lög þannig úr garði að hægt sé fyrir þegnana að fara eftir þeim sbr. meinsemdina sem fram kom við skipun dómara í Landsrétt. Þar komu fram alvarlegir hnökrar á lögunum um skipan dómara sem hægt var að teygja í allar áttir eftir pólitískum hagsmunum ráðherrans og andstæðingum hans í pólitík.

Enn alvarlegri ákúra á þingmenn Alþingis er birt í Fréttablaðinu 13. júní 2017 eftir Sigmund D. Gunnlaugsson og varðar skilningslausa afgreiðslu þingmanna á lögum frá Alþingi aðeins til að fylgja flokkslínum en ekki til að samþykkja lög sem hægt sé að fara eftir. Samþykkt lög á Alþingi samkvæmt fyrirmælum flokksforystunnar án þess að vottur af skynsemi felist í lagatextanum.

Lagasetning á Íslandi virðist mótast af hagsmunum pólitíkusa á þingi en ekki hagsmunum þegna landsins sem þurfa að fara eftir teygjanlegu orðabulli þingmanna sem þingmenn sjálfir ekki skilja þegar á reynir.

Er orðið tímabært að sett verði í þingskaparlög að umræður á þingfundum skulu aðeins vera um orðalag laga sem eru til umræðu eða eftirlits en banna allt pólitískt blaður um hvað pólitískir andstæðingar hafi sagt áður. Allar atkvæðaveiðar á að banna í þingsal og því mætti loka fyrir sjónvarpsútsendingar frá þingfundum ef það gæti leitt til betri og skilvirkari starfa af hálfu þingmanna. Sá vanvitagangur sem viðgengist hefur á Alþingi að afgreiða 50-60 mál (lög o.fl.) með atkvæðagreiðslu á síðasta degi þings (nokkrum klukkutímum) fyrir hlé er vísbending um flokksræði en ekki sjálfstæði þingmanna. Atkvæðagreiðsla fer fram á flokkslínunni án sannfæringa þingmanna.

Ummæli formanns Vinstri Grænna um eftirlitsskyldu þingmanna með framkvæmd laga virðist vera lítils virði í ljósi allra þeirra laga sem sett eru og virka síðan öfugt við hugmyndir þingmanna þegar á reynir.

Er orðið tímabært að þingmenn sjái sóma sinn í setningu laga sem hægt sé að fara eftir en afgreiði ekki hálf kveðnar vísur og skilji svo ekkert í því þegar allt önnur túlkun á settum lögum kemur fram en þeir töldu sig hafa samþykkt. Lagasetning alþingismanna virðist vera pólitískur leikaraskapur án þess að þeir viti hvað þeir eru að gera eða hver tilgangurinn er með starfi þeirra.

Hin svokölluð dómsmál þar sem tekist er á fyrir dómi um túlkun lagaákvæða samkvæmt orðanna hljóðan eru tilkomin vegna lélegs orðalags á lögum sem má túlka á ýmsa vegu þegar á reynir sbr. vandamál sem upp hafa komið í náttúruverndarlögum, lögum um Kjararáð sem hefur lækkað laun ríkisstarfsmanna án heimildar og lög um skipun dómara auk fjölda annarra vandamála hjá þegnum landsins (dómsmála) sem upp hafa komið vegna óskýrra og lélegs orðalags á lögum.

Hefði verið hægt að spara þegnum landsins stórfé sem fer í skipun Landsréttar með skýru og skilmerkilegu orðalagi laga sem sett eru af Alþingi. Lög þar sem fram kæmi, án vafa, hvað væri tilgangur með lagasetningunni og hægt að fara eftir án mistúlkunar.

Reykjavík 13. júní 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Kjararáð og tilgangur þess (framhald)

Í framhaldi af grein undirritaðs um Kjararáð og starfsemi þess er orðið ljóst að þar er í gangi óeðlileg starfsemi. Tölvupóstur sem barst frá ráðinu er furðuleg fullyrðing er lýsir skorti á skynsemi og skilningi á eðli starfsemi sem ætlast er til að unnin sé.

Í umræddum tölvupósti sem hér fylgir með kemur fram að af hálfu Kjararáðs nái ákvörðun þeirra ekki til eftirlauna fyrrverandi starfsmanna ríkisins. Þar er af hálfu ráðsins settar fram fullyrðingar sem stangast á við úrskurð Hæstaréttar nr. 344 frá 2003 og varða eftirlaun starfsmanns er skuli miðast við laun eftirmanns í starfi. ( sjá meðfylgjandi tölvupóst).

_____________________________________________________________________________________

From: Póstur Kjararáð

Date: 18.5.2017 12:21:35

To: Kristján S. Guðmundsson

Subject: Re: Fw: Fyrirspurn

Sæll Kristján.

Kjararáði er falið það verkefni að ákveða laun og starfskjör æðstu embættismanna ríkisins sem svo er háttað um að þau geta ekki ráðist á venjulegan hátt vegna eðlis starfanna og samningsstöðu. Ákvörðunarvald ráðsins nær hins vegar ekki til eftirlauna. Af því leiðir að kjararáð getur ekki liðsinnt þér varðandi neðangreinda fyrirspurn umfram það sem fram kom í tölvupósti til þín dags. 19. janúar sl. (sjá hér að neðan) en bendir þér á að snúa þér til Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins.

Bestu kveðjur,

Anna

_____________________________________________________________________________________

Málið er að undirritaður hafði óskað eftir fundi með aðilum að Kjararáði vegna ólöglegra aðgerða af hálfu ráðsins við lækkun launa og þar með eftirlauna en af hálfu ráðsins var tölvupóstum ekki svarað fyrr en haft var símasamband við nokkra úr ráðinu. Starfsmaður ráðsins svaraði aldrei síma né orðsendingum.

Í svari frá Kjararáði er heimskulegt svar um að Kjararáð hafi ekki áhrif á eftirlaun starfsmanna.

Sá þjófnaður af launum sem fram kemur í úrskurði Kjararáðs um laun starfsmanna þar sem laun hafa verið lækkuð um 30-40% á árunum 2007-2017 þrátt fyrir skýr ákvæði laga um starfsemi ráðsins.

Kjararáð skal í úrskurðum sínum ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjara á vinnumarkaði.

Framferði af hálfu Kjararáðs til lækkunar launa getur ekki talist annað en hreinn þjófnaður af launum starfsmanna ríkisins, svo og eftirlaunum fyrrverandi starfsmanna ríkisins.

Sem skýringu á lækkun launa sumra ríkisstarfsmanna þá lækkuðu launin miðað við 1. sept. ár hvert um:

4,1 % milli árann 2007 og 2008

8,5 % milli áranna 2007 og 2009

10,6 % milli áranna 2007 og 2010

11,4 % milli áranna 2007 og 2011

15,1% milli áranna 2007 og 2012

18,0% milli áranna 2007 og 2013

17,7% milli áranna 2007 og 2014

23,9% milli áranna 2007 og 2015

27;8% milli áranna 2007 og 2016

Lækkun launanna er með vísan til vísitölu Hagstofunnar á hækkun launa á almennum launamarkaði hjá ríkisstarfsmönnum á tímabilinu. Hinn 1. 9 2016 hefur orðið lækkun á launum á tímabilinu 1. sept. 2007 til 1. sept. 2016 um 218.000 kr. á mánuði hjá þeim launþega sem viðmiðunin á við og upplýsingum frá Kjararáði.

Hvaða annarlegir hagsmunir eða vinargreiðar hafi ráðið ferðinni í starfsemi Kjararáðs á þessum árum getur ekki fallið undir annað en skemmdarstarfsemi sem allur þjófnaður er.

Strax og tölvupósturinn barst frá nývöknuðu Kjararáði með yfirlýsingunni um vanþekkingu þeirra á starfi var þeim sendur tölvupóstur sem tilraun til að vekja aðila af draugasvefni.

Svarið er eftirfarandi:

____________________________________________________________________________________

From: Kristján S. Guðmundsson

Date: 19.5.2017 09:34:04

To: Póstur Kjararáð

Subject: Re: Fw: Fyrirspurn

Kjararáð.

Svo virðist á síðbúnu svari frá Kjararáði að aðilar þess viti ekki til hvers þeir eru. Sú fáviska sem birtist í svari frá ráðinu er óskiljanleg þar sem minnst er á að ákvörðunarvald Kjararáðs nái ekki til eftirlauna. Fáviskan nær svo langt að ráðsmenn gera sér ekki grein fyrir að eftirlaun eru miðuð við laun starfsmanna ríkisins. Fjöldi fyrrverandi starfsmanna ríkisins fá eftirlaun miðað við laun eftirmanns í starfi sbr. Hæstaréttardóm frá 2003. Þar af leiðandi er svar frá ráðinu BULL eins og úrskurðir ráðsins þar sem laun fylgja ekki launaþróun í landinu þrátt fyrir skýr ákvæði laganna þar um.

Hvergi í lögum um störf Kjararáðs er þess getið að ráðið hafi heimild til að lækka laun starfsmanna og þar með eftirlaun fyrrverandi starfsmanna.

Launaskerðingar af hálfu ráðsins falla undir hreinan þjófnað af hálfu ráðsins ef laun samkvæmt ákvörðun Kjararáðs fylgja ekki almennri launaþróun starfsmanna ríkisins. Tilkoma Kjararáðs er varðandi vandamál er upp koma vegna launþega í störfum hjá ríkinu sem bannað er að fara í verkfall vegna kjaradeilna. Þar af leiðandi var valin sú leið að óháðir aðilar yrðu settir til að ákvarða laun þeirra sem ekki hafa verkfallsrétt en laun þeirra skulu fylgja almennri launaþróun ríkisstarfsmanna en úrskurðarvaldið Kjararáð skuli ákvarða um önnur atriði sem kölluð hafa verið "KJÖR", sbr. orðasambandið „kaup og kjör“ þ.e. aðrir þættir en beinar launahækkanir á almennum markaði.

Er orðið tímabært að aðilar Kjararáðs geri sér grein fyrir hver tilgangur þess sé. Tilgangur með Kjararáði er ekki að svívirða suma launþega hjá ríkisstofnunum með skerðingu launa eins og reyndin hefur orðið af hálfu þessa ráðs. Fáviskan í svari frá ráðinu um að úrskurðir þess hafi ekkert með eftirlaun að gera er yfirlýsing um vanþekkingu aðila á störfum sínum nema um sé að ræða vísvitandi og skipulagða brotastarfsemi að ræða með vísan til ákvæðis laga um störf ráðsins.

Mál það sem um ræðir er skipulögð lækkun fastra mánaðalauna sem ákvörðuð hafa verið af Kjararáði og lækkunin frá 2007 með tilliti til launavísitölu Hagstofunnar er vel yfir 30% .

Væri æskilegt að Kjararáð svaraði því hvort ráðið sem slíkt hafi lagaheimild til þess að stela af launum starfsmanna ríkisins og þar með af eftirlaunum fyrrverandi starfsmanna?

Er umrædd lækkun launa sem hér hefur orðið að tilstuðlan Kjararáðs vegna mistaka eða ásetnings?

Svar óskast strax.

Tilgangur með ósk um fund með ráðinu var að leggja fyrir aðila útreikninga launaþróunar og úrskurða ráðsins og sýna fram á þá skerðingu launa sem orðið hafa að tilstuðlan Kjararáðs sem með vísan til svars í tölvupósti frá skrifstofu ráðsins verður að telja að umrædd launaskerðing af hálfu Kjararáðs sé af ásetningi en ekki vegna mistaka.

Reykjavík 19. maí 2017

Kristján S. Guðmundsson

_____________________________________________________________________________________

Þar sem viðbrögð af hálfu ráðsins bárust ekki strax var fyrri grein birt á BLOGGI svo þeim sem vilja vita verði ljóst hvers konar starfsemi viðgengst af hálfu Kjararáðs. Ráði sem átti að leysa vanda þeirra ríkisstarfsmanna sem af hálfu stjórnenda landsins mega ekki leggja niður störf hvað sem á gengur enda skuli laun þeirra að minnsta kosti fylgja almennri launaþróun er næst við samninga annarra ríkisstarfsmanna og launaþróun í landinu.

Allar aðgerðir af hálfu Kjararáðs til lækkunar launa starfsmanna ríkisins og þar með eftirlauna, starfsmanna, eins og raunin hefur orðið, eru því beinn þjófnaður nema að starfsmenn ráðsins hafi verið svo illa að sér í hver tilgangurinn var með starfi þeirra, að um mistök hafi verið að ræða ef ekki var um að ræða vitsmunaskort af þeirra hálfu.

Orðanna hljóðan í tölvupósti þeim sem undirritaður fékk frá ráðinu ber með sér all víðtæka vanþekkingu og skynsemisskort.

Vísitala Hagstofunnar sem kallast „Vísitala lífeyrisskuldbindinga fyrir opinbera starfsmenn frá 1997“ er auðvelt tæki fyrir meðalskynsama Íslendinga til að fylgjast með launaþróun á því tímabili frá 1997 til 2017 og hefði því ekki átt að vera neinn vandi hjá Kjararáði til að koma í veg fyrir, hið ólöglega athæfi af þeirra hálfu, skerðingu launa sumra ríkisstarfsmanna.

Þar til laun og eftirlaun starfsmanna ríkisins verða leiðrétt samkvæmt launaþróun starfsmanna ríkisins, sem um mistök hafi verið að ræða af hálfu Kjararáðs, verður litið á starfsemi Kjararáðs í launalækkunum ríkisstarfsmanna sem hreinan þjófnað.

Reykjavík 30. maí 2017

Kristján S. Guðmundsson

Haldleysi laga frá Alþingi

Enn og aftur kemur í ljós stefnuleysi eða vanþekking alþingismanna á lagasetningu.

Flestum er kunnugt um ákvæði laga er snerust um þátt í náttúruvernd er snerist upp í andhverfu sína við upphaflegt markmið þegar tók að reyna á lagahliðina. Sambærilegt hefur gerst með réttarkerfið. Hver silkihúfan af annarri er prjónuð á réttarkerfið án þess að ná tilgangi sínum með fullkomnari réttarvitund þeirra sem skipaðir eru til starfa innan réttarkerfisins.

Þegar í ljós kom að þjónar réttarkerfisins stóðu sig ekki í því að halda uppi mannréttindum í landinu með tvískiptingu dómsvaldsins var farið út í það að setja á stofn for-dómstóla í formi nefnda sem áttu að úrskurða um lagalega þætti aðgerða fólks í samskiptum sín í milli sbr. lög um túlkun á fjöleignahúslögum. Var þar komið þriðja dómsstig í ákveðnum málum.

Um tíma hafði Hæstiréttur það hlutverk að úrskurða um eigið ágæti í sambandi við endurupptöku mála. Ef málsaðili taldi agnúa á niðurstöðu Hæstaréttar gat hann sót um endurupptöku máls. Var það mjög fátítt að Hæstiréttur heimilaði endurupptöku máls og þar með að dómarar hefðu gert mistök við dómsuppkvaðningu. Var þar um að ræða sama hugarfar og andlegt ástand við aðra lögbrjóta að þeir hafi ekki gert neitt rangt.

Vegna óánægju almennings með sjálfdæmi Hæstaréttardómara í eigin mistökum var sett á stofn nýtt embætti og kallað Endurupptökunefnd. Þeir sem skipaðir voru í umrædda nefnd voru allir kandídatar að störfum Hæstaréttardómara og höfðu það að markmiði að hvítþvo öll störf dómara þar sem þeir gætu hugsanlega orðið sjálfir fyrir gagnrýni seinna meir kæmust þeir í stöðu dómara.

Í öllu þessu brölti með réttarkerfið kom upp sú staða að atvinnuleysi varð í stétt lögmanna. Til að bregðast við því og skapa atvinnu fyrir mislukkaða stefnu í menntamálum landsmanna og offjölgun menntamanna úr Háskólum þurfti að skapa fleiri störf í réttarkerfinu. Þetta leiddi fram á sjónarsviðið hugmyndina um að fjölga dómstigum úr þremur í fjögur. Þar sem ekki skyldi hróflað við Hæstarétti né undirrétti væri upplagt að koma á nýju millidómsstigi til að gera þegnunum erfiðara fyrir að fá heiðarlega túlkun á tilgangi og túlkun orðanna hljóðan í lögum (véfréttum) settum af Alþingi.

Spekingunum á Alþingi hugkvæmdist ekki að leggja meiri vinnu í að gera lög settum af Alþingi þannig úr garði gerð að ekki þyrfti fjór- eða fimmskipt dómskerfi (úrskurðanefndir, héraðsdómur, millidómsstig, Hæstiréttur og Endurupptökunefnd) til að túlka véfréttirnar sem kölluð eru lög og koma frá misvitrum alþingismönnum. Væri alþingismönnum nær að hætta að lítilsvirða hvorir aðra með hnjóðsyrðum í sjónvarpsútsendingum og huga að þeim störfum sem þeim hafa verið falið að sinna, sem er lagasetning. Lagasetning sem á að vera á skiljanlegu máli og á ekki að vera hægt að túlka á marga vegu eftir því hvort um er að ræða lagaþrasara úr Háskóla eða hinn almenna borgara.

Nú er komin upp sú staða að svokölluð Endurupptökunefnd með dómarakandídötunum sem starfsmönnum hefur ekki notið þeirra vinsælda sem gert var ráð fyrir þegar Hæstiréttur var leystur frá sjálfdæmi í eigin mistökum. Óánægjan með störf dómarakandídatanna í Endurupptökunefnd hefur leitt fram nýja hugmynd um fimmta dómstigið. Þetta dómsstig á að verða æðsta skúringardeild réttarkerfisins og skipað á sama hátt og aðrir þættir réttarkerfisins í anda samtryggingar innan réttarkerfisins. Dómstóll er sker úr um það hvort dómsmál verði endurupptekið eða ekki.

Af hálfu Alþingis er ekkert gert til að gera réttarkerfið þannig úr garði að það þjóni réttlæti fyrir þegnana. Öll starfsemi Alþingis miðast að því að halda uppi atvinnu fyrir lögmenn og óskýrleika laganna svo hægt sé að túlka þau eftir þörfum á hverjum tíma. Upphaflegi tilgangur með stofnun Alþingis var að setja reglur er lutu að samskiptum þegnanna svo komast mætti hjá átökum (vígum). Það var ekki meiningin að þegnarnir þyrftu að standa í fjárútlátum til að eðlileg samskipti manna gætu þróast.

Í öllu þessu brölti löggjafans er tilgangurinn ekki að bæta réttarkerfið og þar með réttaröryggi þegnanna. Megin tilgangurinn virðist vera að alþingismenn geti áfram sent frá sér tilgangslausar eða tilgangslitlar véfréttir sem kölluð verða lög og hægt að túlka þau á jafn marga vegu og þegnarnir eru margir.

Það eina sem nauðsynlegt er að gera er að lög verði það skýrt orðuð að þegnarnir þurfi ekki að standa í stórum fjárútlátum, til atvinnubótavinnu lögmanna, til að fá fram hvað misvitrir alþingismenn meintu með illa orðuðum lögum (véfréttum) sem í sumum tilvikum snúast upp í andhverfu sína.

Meinsemdin í íslensku réttarkerfi eru þau að í störf dómara hafa í sumum tilvikum valist misvitrir menn ef ekki vanvitar eins og fjöldi dómsniðurstaða (utan-laga-dóma) þeirra hefur sýnt. Þrátt fyrir skriflegar sannanir fyrir svívirðingu dómara á réttarkerfinu er samtrygging slík innan kerfisins að leiðréttingar hafa ekki fengist þótt viðurkennt sé að ekki hafi verið farið að lögum af hálfu dómara.

Reykjavík 26. maí 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

KJARARÁÐ Hver er tilgangur Kjararáðs?

Er Kjararáð þjónustustofnun fyrir ríkisvaldið til að stunda þjófnað á launum og eftirlaunum opinberra starfsmanna svo greiða megi alþingismönnum, ráðherrum og dómurum ofurlaun?

Upp er komið undarlegt mál þar sem af hálfu Kjararáðs er stundað án lagaheimildar lögbrot með því að hafa af starfsmönnum og eftirlaunaþegum, er áður störfuðu hjá ríkisstofnunum, stóran hluta launa sem samið hefur verið um.

Er það spurning hvort þetta framferði af hálfu Kjararáðs falli undir skipulagðan þjófnað þar sem á skipulagðan hátt er haft af mönnum samningsbundin laun. Eru sannanir fyrir því að af hálfu Kjararáðs hafi laun einhverra þeirra sem falla undir úrskurð þeirra verið lækkuð um allt að 40% á nokkrum árum. Dæmi eru um að eftirlaun sumra þeirra sem falla undir úrskurðavald þessa Kjararáðs hafi verið lækkuð um 30-40% að teknu tilliti til launahækkana á vinnumarkaði. Þetta hefur verið framkvæmt af Kjararáði þrátt fyrir ákvæði laga um starfsemi Kjararáðs eins og hér fylgir. Eftirfarandi er tekið orðrétt úr lögum um störf Kjararáðs.

Við ákvörðun starfskjara þeirra sem kjararáð ákveður laun fyrir skal ráðið gæta þess að þau séu á hverjum tíma í samræmi við laun í þjóðfélaginu. Í þessu skyni skal kjararáð fylgjast með og leggja mat á kjarasamninga og almenna launaþróun.

Kjararáð skal í úrskurðum sínum ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjara á vinnumarkaði.

Við ákvörðun launakjara skv. 4. gr. skal kjararáð sérstaklega gæta samræmis milli þeirra og þeirra kjara hjá ríkinu sem greidd eru á grundvelli kjarasamninga annars vegar og ákvarðana kjararáðs skv. 3. gr. hins vegar.

Kjararáð skal ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.

Í ljósi þeirra umræðna sem orðið hafa í þjóðfélaginu vegna framferðis af hálfu Kjararáðs í launamálum ráðherra, þingmanna og dómara er ljóst að telja verður að um hreinan þjófnað sé að ræða af hálfu meðlima ráðsins með vísan til rýrnunar kjara annarra launþega en ráðamanna þjóðarinnar er falla undir ákvörðun ráðsins. Þess er hvergi getið í lögum um starfsemi Kjararáðs að þeir hafi heimild til að lækka laun þeirra sem falla undir úrskurðarvald þeirra en þeim (Kjararáði) gert skylt að taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.

Það vald sem Kjararáð hefur tekið sér, framhjá gildandi lögum, til að lækka laun þeirra sem settir hafa verið undir vald þeirra, án samþykkis aðila sem falla undir vald þeirra, verður ekki annað séð en að hreinn þjófnaður hafi átt sér stað í ljósi ákvæða í lögum um starfsemi Kjararáðs. Ef framferði Kjararáðs, sem fella má undir þjófnað, er löglegur þjófnaður þá eru alþingismenn og dómarar ásamt ráðherrum, sem eru jafnframt þingmenn, þjófsnautar.

Þessi löglegi eða löglausi þjófnaður af hálfu Kjararáðs á launum, þeirra opinberu starfsmanna sem orðið hafa fyrir kjaraskerðingu, er illskiljanlegur nema ef af hálfu Kjararáðs hafi verið unnið skipulega að því að ná inn tekjum (stela af fjöldanum) til að greiða launahækkanir til þeirra útvöldu, þ.e. forsetans, ráðherra, alþingismanna og dómara.

Það atferli sem átt hefur sér stað undir stjórn Kjararáðs á samningsbundnum launum starfsmanna ríkisins, sem undir ráðið falla, er merkilegur vegna þess að enginn af starfsmönnum ríkisins sem settir voru undir þetta ráð hafa gefið samþykki sitt fyrir þessum „löglega þjófnaði“, né verið spurðir um samþykki, heldur er þetta skipulag komið til frá aðilum hins íslenska samfélags, þ.e. ráðherrum, alþingismönnum og dómurum.

Þeir, þingmenn og dómarar, fengu launahækkanir um og yfir 40% með töldum löglegum þjófnaði (ef launalækkun starfsmanna ríkisins framkvæmd af Kjararáði er lögleg) af launum annarra starfsmanna ríkisins og fyrrverandi starfsmanna ef aðrir en þingmenn ofl. er falla undir ákvörðunarvald ráðsins eiga ekki rétt á hækkunum launa samkvæmt launaþróun í landinu.

Það sem er all sérstakt við þetta framferði af hálfu Kjararáðs er að ráðið sem slíkt heyrir ekki undir neinn nema lögin. Allir innan stjórnsýslunnar sverja Kjararáð af sér og segja það starfi utan við allt ríkiskerfið. Af hálfu Umboðsmanns Alþingis er talið að þeir hafi ekki vald til að fjalla um gerðir þeirra, þ.e. Kjararáðs. Alþingismenn og ráðuneyti sverja af sér öll afskipti af gjörðum ráðsins.

Með vísan til sífelldrar kjarabaráttu þegnanna er það óeðlilegt að til sé einhver stofnun (Kjararáð) sem hafi einkaleyfi til að skerða launakjör sumra starfsmanna í ríkisþjónustu svo að muni tugum prósenta. Kjararáð var sett á stofn til þess að ákvarða launahækkanir starfsmanna sem felldir voru undir ráðið jafnhliða því að þeir aðilar voru sviptir verkfallsrétti/samningsrétti og urðu að vinna þótt aðrir færu í verkfall. Þessir aðilar höfðu engin tök á að taka afstöðu til launahækkana en gerðu ekki ráð fyrir svívirðingum af hálfu úrskurðaraðila (Kjararáðs) með lækkun launa.

Svo tekin séu dæmi um ósvífni af hálfu þessa svokallaða Kjararáðs eru sannanir fyrir því að laun sumra er heyra undir ráðið hafi staðið óbreytt í yfir þrjátíu mánuði samfellt á tímabilinu 2007 til 2016 auk þess eru algeng 12 til 15 mánuða tímabil sem engar breytingar hafi orðið á launum þrátt fyrir umtalsverðar launahækkanir á vinnumarkaði.

Þetta framferði af hálfu aðila að Kjararáði sýnir alvarlega siðblindu og svívirðingu gagnvart hinum almennu borgurum sem settir voru undir vald þeirra samkvæmt valdboði þeirra sem kallaðir eru alþingismenn. Má hiklaust geta sér til að skipun Kjararáðs, af hálfu Alþingis, sé lögleysa ef ráðið hefur ólöglega-lagalegan rétt til að lækka laun sumra starfsmanna ríkisins og skerða eftirlaun fyrrverandi starfsmanna ríkisins.

Undirritaður hefur heyrt það að mikill kurr sé á meðal ríkisstarfsmanna sem skipa margar af þeim stöðum sem falla undir launaákvörðun Kjararáðs, og hafa orðið fyrir kjaraskerðingu, en þeir þori ekki („ótti“) að hafa hátt um það og krefjast úrbóta.

Er hér með krafist upplýsinga um það hvað þýlyndi þeirra sem þjóna í Kjararáði kostar þjóðina á ári svo hægt sé að sjá hverjar múturnar eru til þeirra. Einnig verði upplýst hver eða hverjir ákveði laun eða þóknun til aðila að Kjararáði sem kalla má mútur.

Af hálfu þeirra sem sannanlega hafa orðið fyrir kjaraskerðingu af völdum Kjararáðs (allt að 30 – 40% skerðingu launa) á árunum 2007 til 2017 er þess hér með krafist að öll laun (laun sem eftirlaun) verði leiðrétt aftur til ársins 2007 þegar sannanlega er ljóst að hin skipulega kjaraskerðing (af völdum Kjararáðs) hefur átt sér stað á því tímabili (10 ár). Auk þess verði greiddir dráttarvextir á vangreidd laun eða eftirlaun til greiðsludags.                    FRAMHALD.

Reykjavík 22. maí 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Spilað á stuðningsmenn

Íþróttir geta verið leikaraskapur í fjáröflunarskyni.

Má heimfæra það undir leikaraskap framferði sem átt hefur sér stað á síðustu árum eftir að fjölgað var leikjum sem leika þarf til að vinna ákveðna titla eins og Íslandsmeistaratitilinn í körfubolta.

Það sem hefur verið áberandi við sum árin og sérstaklega nú 2017 er að leika þarf fimm leiki til að ná fram úrslitum. Draga má þá ályktun að leikmenn félaganna hafi samið um það að ná fimm leikjum til að fá sem mestar tekjur fyrir félögin í formi greiðslna frá áhorfendum.

Hinn ofsafengni árangur í úrslitum leikjanna gefur tilefni til að álykta að um samkomulag hafi verið að ræða um úrslit leikjanna til að gera keppnina meira spennandi og laða að áhorfendur og auka tekjur. Hinn mikli munur á félögunum á milli leikja er gróf blekking fyrir áhorfendur nema leikmenn félaganna séu jafn lélegir leikmenn og fram kemur í tapleikjum þeirra.

Ákafir stuðningsmenn liðanna sem eru lausir á fé, þegar kemur að kappleikjum liða sinna, láta glepjast af leikaraskap íþróttagoða sinna og eru reiðubúnir til að greiða fyrir leikaraskapinn sem tryggir fylgjendur sinna liða. Þessir stuðningsmenn hafa ekki enn séð í gegnum leikaraskapinn sem á sér stað á vellinum.

Það að liðin tapa stórt á milli leikja er til þess að gera spenninginn meiri hjá áhorfendum og auka þar með tekjur félaganna.

Er þar kominn sá vísir sem ýjað er að í fréttum og varðar óheiðarleika í getraunum og vinningum sem mikið hefur verið ritað um á síðustu mánuðum. Það að úrslit leikja séu fyrirfram ákveðin til að auka á spennu og auka gróða ákveðinna aðila eða afla er ekkert nýtt.

Það er mjög gott fyrir tómstundir manna að fá fleiri leiki því fæstir fylgjendur liðanna gera eitthvað illt af sér á meðan á leik stendur og er oftast góð skemmtun fyrir aðila. Þær sveiflur í getu liðanna á milli leikja er vísbending um að ekki sé um heiðarlega leiki að ræða og hagnaðarvon félaganna sé þar ráðandi.

Í sjálfu sér er það í lagi að leikmenn leiki sér og skemmti sínum áhangendum með mörgum leikjum en þá væri heiðarlegra að viðurkenna að um leikhús sé að ræða. Það kemur fyrir að fylgjendur tapliðsins verði miður sín eftir að liðið, sem viðkomandi er fylgjandi, tapar stórtitli eins og Íslandsmeistaratitli í greininni.

Svona ofsafengnar sveiflur í niðurstöðu leikja gefa af sér fé til félaganna þar til fylgjendur sjá í gegnum leikaraskapinn og hætta að styðja sín fyrrverandi átrúnaðargoð.

Reykjavík 29. apríl 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Íslenskir okrarar

Viðskipti á Íslandi einkennast af okri og ofurgróða þeirra sem eiga og reka verslunar- og viðskiptafyrirtæki.

Hið íslenska okursjónarmið felst í því sem kallað er „fullt verð“. Okurverðið fulltverð er notað í auglýsingum til að tæla fólk til þess að eyða fé til kaupa á hlutum, sem það hefur enga þörf fyrir, ef það heldur að það sé að græða á því sem okrararnir kalla „afslátt.

Auglýsingahugtakið „afsláttur“ er ákveðin tækni í viðskiptum. Okrararnir leggja allt að 200% til 400% á innkaupsverðið eins og komið hefur fram við samanburð á verði vara á Íslandi og í nágrannalöndum okkar. Þegar okurverðið er fundið er gripið til „afsláttarins“ sem nokkurs konar agns fyrir viðskiptavini eins og þegar beitt er flugu við laxveiðar. Afsláttur upp á 60 - 80% af vöruverði (fullt verð)gefur í skyn hver álagningi sé.

Það hefur verið talið sannað samkvæmt fréttum að auglýsingar um afslátt á verði vöru hafi verið blekking þegar í ljós hefur komið að nýr verðmiði hafi verið límdur yfir eldri verðmiða þar sem fram hefur komið að verðið fyrir afsláttarauglýsinguna var jafnvel lægra en það verð sem boðið er upp á sem afsláttarverð.

Þar sem okrarasjónarmið alþingismanna hefur náð sterkum tökum á viðskiptum landsmanna er rétt að geta þess að fyrir nokkrum áratugum var heimild til að auglýsa svokallaðar útsölur á fyrstu vikum nýs árs. Var þetta gert til að auðvelda verslunareigendum að reyna að selja vörur á hugsanlega lægra verði en verið hafði. Þetta útsöluleyfi var í 3 - 4 vikur. Á öðrum tímum árs var ekki leyfilegt að halda svokallaðar útsölur.

Peningavaldið í landinu knúði það í gegn að lögum um viðskipti var breytt og rýmkaðar heimildir til hins svokallaða útsölukerfis og það látið gilda fyrir allt árið. Við þessa rýmkun á útsöluheimildum kom upp nýr möguleiki í viðskiptum með því að auka álagningu um hundruð prósenta í það sem kallað hefur verið „fullt verð vöru“. Þegar komið var fram okurverðið var hægt að slá ryki í augu viðskiptavina með svokölluðum afslætti. Svo langt hefur þessi ókurteisi sumra okrara gengið að þeir auglýsa að nýjar vörur séu komnar sem seldar séu með okrara-afslætti.

Því miður er það svo að fjöldi fólks lætur glepjast af afsláttarauglýsingum okraranna. Þetta fólk telur sig vera að þéna vel á því að kaupa vörur á okurverði, jafnvel vörur sem það hefur ekkert not fyrir, eingöngu vegna ginningar um hinn svokallaða afslátt.

Mesta ósvífni okraranna eru auglýsingar um að sem kallað hefur verið „TAXFREE“ sala.

Samkvæmt lögum hefur engin rétt til að leggja á eða fella niður skatta (TAX) nema stjórnvöld. Því eru þessar auglýsingar okraranna um TAXFREE-viðskipti lögleysa. Seljandi vöru hefur aðeins leyfi til verðbreytingar á vöruverði sem kallað hefur verið „álagning“. Álagning hefur það verið kallað sem verð vöru frá innkaupum (innkaupsverð + kostnaður (flutningur, tollar, trygging)) breytist til söluverðs. Með þessum taxfree- auglýsingum hefur stundum verið vitnað til þess að virðisaukaskattur sé felldur niður af vöruverði. Verður það að teljast léleg og auðvirðuleg framkoma stjórnvalda að stöðva ekki þessi lögbrot okraranna því aðeins stjórnvöld geta fellt niður virðisaukaskattinn. Því er um vísvitandi ósannindi og lögbrot verslunareigenda sem auglýsa á þennan hátt. Þeir auglýsa aðeins til að ginna auðtrúa fólk með lægra vöruverði en upp er gefið sem „fullt verð vöru“. Lækkunina eigi að heimfæra upp á óvinsælan virðisaukaskatt.

Þessi óheiðarlegi viðskiptamáti er orðinn ríkjandi í verslunarviðskipum á Íslandi. Auglýsingar í fjölmiðlum landsins eru uppfullar af þessum okrarahugsunarhætti verslunareigenda.

Ef það er nokkur heiðarleg hugsun og starfsemi til innan veggja Alþingis á að banna (lögfesta) allar auglýsingar sem innifela upplýsingar um hvers konar afslætti af verði vöru hvort sem það er í formi TAXFREE, afsláttur, eða önnur verðbreyting í þá veru.

Auglýsing „um afslátt“, „fullt verð vöru“ eða „verð áður“ og aðrar álíka viðmiðanir vöruverðs verði bönnuð. Slíkar auglýsingar eru aðeins til að villa um fyrir fólki og er bein yfirlýsing um þá okurstarfsemi sem viðgengst hjá viðkomandi fyrirtæki.

Verslunareigendur fái aðeins lagaheimild til að fram komi í auglýsingum að verð vörunnar sé tiltekin fjárhæð. Allt er varðar hvers konar lækkun okurverðs (TAXFREE, fullt verð, afsláttur o.fl.) verði bannað.

Rétt þykir að geta þess að á meðal verslunareigenda eru til aðilar sem ekki nýta sér þessa óheiðarlegu afsláttaraðferð við verslunarviðskipti.

Reykjavík 28. apríl 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Óheiðarleiki í íslensku samfélagi.

Sífellt berast fréttir um óheiðarleika í hinu íslenska samfélagi og er þar víða komið við. Má þar nefna bankahneyksli, mistök við lagasetningu þar sem ætlunin var önnur en túlkun laganna varð, þýðingarvillur, framkomu ráðamanna við þegna samfélagsins o.fl.

Svo langt hefur þetta gengið að skipaðar eru nefndir hver á fætur annarri til að annast rannsóknir á meintum misgjörðum, lögbrotum og öðru. Hefur Alþingi gengið fram í að láta rannsaka margt misjafnt í þjóðfélaginu. En ein aðal meinsemdin í íslensku samfélagi, sem heyrir beint undir Alþingi (Dómskerfið) þar fæst ekki fram nein rannsókn.

Þessi aðal meinsemd í íslensku samfélagi er réttarkerfið og Alþingi. Spilling og lögbrot sem framin eru af þeim er skipa æðri stöður samfélagsins fæst ekki rannsakað því það má ekki kasta rýrð á orðspor þeirra og vísast þar til svínanna í frægri sögu Orwells. Svínin í æðri stöðum íslenskra stjórnsýslu eru jafnari en aðrir þegnar samfélagsins.

Þáttur Alþingis í rannsóknum mála hefur þann eina tilgang að reyna að breiða yfir lögbrot sem framin eru af þeim sem skipa æðri stöður stjórnsýslunnar, Alþingi og dómskerfinu.

Alþingi sem hefur það aðalmarkmið að annast lagasetningu og eftirlit með stjórnsýslunni og réttarkerfinu sinnir ekki skyldum sínum eins og fram hefur komið á liðnum árum.

Sem dæmi um brot á skyldum Alþingis er setning laga sem eiga að annast (stjórna) samskipti þegnana innbyrðis. Samþykkt eru lög um eitt og annað sem framkvæmda aðilum er ætlað að framkvæma en vegna skynsemisskorts þingmanna sem ekki tryggja fjármagn til þess að hægt sé að framkvæma það sem lagasetningin felur í sér er minna um framkvæmdir en skylt er að gera samkvæmt lögunum.

Þar má fyrst nefna starfsemi lögreglunnar sem hefur búið við fjárskort, að því er fregnir herma og því ekki hægt að ljúka við verkefni sem skylt er að gera og vísast þar til meints seinagangs við rannsókn máls barnaníðings sem slapp við refsingu vegna meints fjárskorts auk máls þar sem hundruðum milljóna var stolið. En vegna fjárskorts lögreglunnar var ekki hægt að sinna málunum nógu hratt svo að refsingar döguðu uppi í sölum dómskerfisins.

Starfsemi Alþingis virðist vera, þegar grannt er skoðað, eintóm sýndarmennska. Sýndarmennska fólks sem ekki hefur vit á því sem það er að gera en starfsemin virðist blekkingaleikur við atkvæðaveiðar. Umræður í sal Alþingis miðast við atkvæðaveiðar en ekki störf í þágu lands og þjóðar og samþykktir þingmanna hverju nafni sem þær nefnast s.s. lög, þingsályktanir eða annað miðast að því að sýnast fyrir kjósendum.

Sýndarsamþykktir laga um hvers konar aðgerðir í þjóðfélaginu, sem ekki fylgir fjármagn til að framkvæma það sem Alþingi ákveður, er ekkert annað en sýndarmennska við atkvæðaveiðar.

Aðal meinsemd vegna lögbrota í íslensku samfélagi eru lögbrot sem framin eru af dómurum sem virðast vera friðhelgir, m.ö.o. löglegir lögbrjótar. Athuga þarf sérstaklega að lögbrot framin af dómurum eru fyrirmyndir fyrir aðra sem telja að þeir hafi sama rétt til lögbrota og dómarar.

Þrátt fyrir að fyrir liggi skriflegar sannanir fyrir þjófnaði og öðrum lögbrotum í störfum framin af dómurum fást málin ekki rannsökuð vegna þess að lögbrotin eru framkvæmd af löglegum lögbrjótum að mati Alþingis.

Mál er snerta hin löglegu lögbrot dómara (að mati Alþingis) fást ekki endurupptekin þrátt fyrir sannanir um lögbrot af hálfu dómaranna sem er einkenni á svokallaðri Endurupptökunefnd sem hafnar endurupptöku mála nema hægt sé að kenna einhverjum öðrum en dómurum um ranga málsmeðferð.

Þessi meðferð sakamála í höndum ráðamanna þjóðarinnar er arfleifð frá fyrri tímum þegar saknæmt var að gagnrýna störf ráðamanna og lá dauðarefsing við gagnrýni í mörgu tilvikum.

Þessir siðblindu ráðamenn þjóðarinnar eins og dómarar, alþingismenn o.fl. verða sakfelldir seinna meir eins og hefur komið fram hjá þeim sem stjórna núna við að rannsaka meint misferli í samfélaginu 20 – 50 ár aftur í tímann. Lögleg lögbrot að mati þeirra er stjórna nú á dögum og þeirra sem hafa stjórnað síðustu 15 - 20 árin verða ekki samþykkt sem lögleg lögbrot í framtíðinni.

Það er stefna nútíma löglegra lögbrjóta að þeir sem orðið hafa fyrir valdníðslunni (lögbrotunum), af hálfu dómara og annarra stjórnenda, fái ekki uppreisn æru eftir löglausan níðingsskap af hálfu ráðamanna þjóðarinnar.

Þetta framferði stjórnenda landsins (Alþingis og réttarkerfisins) sýnir það að gildandi lög eru ekki grundvöllur framferðis þeirra heldur græðgin og valdhroki sem ræður ríkjum hjá auðvirðulegum persónum. Persónum sem hafa það á stefnuskrá sinni að níðast á samborgurum sínum vegna eigin græðgi í auð og völd.

Það er háðung að kalla íslenska ríkið réttarríki á meðan valdníðsla siðblindra ráðamanna, sem eru löglegir lögbrjótar, að eigin mati, eru við völd. Þess ber að geta sérstaklega að völd dómara í sérhverju réttarríki eru mikil en aðeins ef þeir fara að gildandi lögum í landinu. Fari dómarar út fyrir lagabókstafinn í starfi sínu eru þeir ofbeldismenn og verstu lögbrjótar sérhvers samfélags manna.

Reykjavík 20. apríl 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Jafnréttisbarátta kvenna.

Einn liður í jafnréttisbaráttu kvenna birtist í Ríkissjónvarpinu 19. apríl 2017 undir nafninu „REGNBOGA PARTÝ“.

Jafnréttisbarátta kvenna einkennist af áráttu kvenna í að taka upp ósiði sem eignaðir hafa verið karldýrinu. Sífellt fleiri konur falla í gryfjur ósiða sem hafa verið eignaðar körlum. Núorðið er það ekki kvennréttindakona nema hún drekki sig útúrfulla á skemmtunum auk þess að klæða sig og haga sér eins og sagt var að gleðikonur gerðu hér á öldum áður.

Ef minnst hefur verið á klæðnað og háttsemi kvenna á skemmtistöðum hafa baráttukonur æst sig upp og sagt að konur megi haga sér eins og karlar því þær séu jafnokar karlanna ef ekki fremri þeim.

Konur mega haga sér eins og þær vilja en þær einar taka afleiðingum gerða sinna!

Konur þurfa að gera sér grein fyrir því að þær eru dýr og ekkert æðri öðrum dýrum jarðarinnar. Hormónastarfsemi dýranna sem kölluð eru maður (kona og karl) er á svipuðu þróunarstigi og annarra dýrategunda jarðarinnar og eru sífellt að leita sér að aðila sömu dýrategundar til að ná jafnvægi í hormónastarfseminni. Þessi hormónabarátta er eðli og einkenni allra dýra en er misjafnlega virk. Hjá mannskepnunni er þessi hormónastarfsemi sívirk en getur verið árstíðabundin hjá sumum dýrategundum.

Rétt þykir að benda á að hvorki karl eða kona færu allsgáð inn á svæði hungraðs ljóns til að gæla við það eða njóta félagsskapar þess. Þessi varnaðarorð gilda einnig um dýrið sem kallað er maður Það að ekki er talið rétt að ögra dýri, konu eða karli, þar sem komið er hormónaójafnvægi sem nauðsynlegt er að losa um. Mörg dýr af ætt mannsins bæði karlar og konur hafa látið hormónaójafnvægi sitt leiða til óæskilegra eða óásættanlegra aðgerða sem kallað hefur verið nauðganir.

Konur halda að þær séu einu fórnardýr slíkra aðgerða en fjöldi atvika er varða kynlífsaðgerðir af hálfu kvenna sem falla undir nauðganir eru aldrei kærðar sem slíkar. Á hitt ber að líta að flest allir hjónaskilnaðir eru raktir til röskunar á hormónastarfsemi kvenna sem daðra og tæla karla, aðallega gifta menn til samræðis sem síðan veldur upplausn í fjölskyldum. Margir karlar með hormónaójafnvægi eru fljótir að falla fyrir flaðri kvenna sem þær nota sér miskunnarlaust. Hin svokallaða kynferðislega áreitni sem konur eru gjarnar á að kæra út af eru jafnvel fleiri eða tíðari (slík atvik) af hálfu kvenna en karla án þess að það leiði til ákæru á hendur þeim. Huga þarf vel að þætti kvenna í aðdraganda þess er talið sé að konum hafi verið nauðgað (ögrandi framkomu, daðri).

Stuttmyndin REGNBOGA PARTÝ er kennslumynd fyrir stúlkur og sýnir hvernig ungar stúlkur eigi að haga sér til að geta leikið sér að kynfærum karla/drengja þegar þeir eru rænulausir.

Ef þetta er framtíðin í jafnréttisbaráttu kvenna ásamt því að tileinka sér ósiðina sem of margir karlar hafa fallið fyrir eins og ofdrykkju áfengis eða neyslu annarra eiturlyfja auk grófra aðgerða í kynferðismálum eins og REGNBOGA PARTÝ boðar þá er lítið hægt að segja annað en verði ykkur að góðu.

Á það skal bent sérstaklega að á fyrri öldum fengu ungar stúlkur/ógiftar konur ekki að fara innan um karlpeninginn einar. Þá varð alltaf að fylgja þeim svokölluð siðferðisdama því þeim, stúlkunum/dömunum, var ekki treyst til að halda stjórn á hormónastarfsemi sinni. Í sumum tilvikum var notast við svokallað skyrlífisbelti sem ógiftar konur urðu að bera því ekki var treyst á að þær hefðu stjórn á hormónaflæðinu.

Þess má geta sérstaklega að lauslæti margra kvenna, eftir að svokölluð getnaðarvarnarpilla kom á markaðinn, hefði verið kallaður hórdómur hér fyrr á öldum. Stúlkur / konur eru farnar að hæla sér af því að þær hafi náð að hafa yfir 100 karlmenn á milli fóta sér í ástartleikjum. Dæmi eru um að sumar konur hafi farið í 9 eða 10 fóstureyðingar sem síðan leiði til ófrjósemi þeirra.

Kynferðisleg misnotkun verður aldrei ásættanlegt atferli en sakborningar í slíkum málum eru bæði konur og karlar og þáttur kvenna hefur verið vanmetinn. Það verður ekki til að upphefja konur að þær tileinki sér ósiði karldýrsins. Konur eiga að muna það að ögra ekki hungruðu villidýri.

Reykjavík 18. apríl 2017

Kristján S Guðmundsson

fv. skipstjóri