Rán á eftirlaunum á Íslandi.

Á Íslandi er stundað skipulegt rán af hálfu stjórnvalda á eftirlaunum landsmanna.

Við það að bankarnir voru rændir af óheiðarlegum aðilum þar sem sparifé þúsunda landsmanna (eftirlaunavarðveislufé í vörslu banka) sem varðveitt var hjá bönkum landsins var hirt bótalaust og hafa eftirlaun þúsunda Íslendinga verið skert svo að um munar.

Bankarán framið í Landsbanka Íslands leidd til þess að milljarðar voru hirtir úr Lífeyrissjóði hf. Eimskipafélagi Íslands. Var meðal annars hluti af því fé sem hvarf lánveiting til stjórnarformanns Landsbankans sem lýsti sig gjaldþrota eftir hrun bankans.

Fjármagn lífeyrissjóðsins var flutt úr öruggari varðveislu yfir í Landsbankann að fyrirmælum stjórnarformanns bankans eftir að hann keypti meirihluta í H.F. Eimskipafélagi Íslands. Þetta var gert þrátt fyrir ákvæði í samkomulagi frá 1957 um að vörslufé lífeyrissjóðsins yrði aldrei varðveitt í viðskiptabanka sem H.F. Eimskipafélag Íslands væri í viðskiptum hjá. Við afskráningu af hlutafélagaskrá á H.F. Eimskipafélagi Íslands á árinu 2006 féll úr gildi samkomulag stéttarfélaganna við stjórn hlutafélagsins frá 1957 um afskipt stjórnenda fyrirtækisins H.F. E. Í. af lífeyrissjóðnum. Stjórnarformaðurinn (Landsbankans) og eigandi H.F. Eimskipafélags Íslands fram að afskráningu félagsins 2006 neitaði að viðurkenna að um rof á samningi frá 1957 væri að ræða við afskráningu fyrirtækisins af firmaskrá Ríkisskattstjóra 2006 og náði með aðstoð dómsvaldsins á Íslandi (réttarkerfisins – dómur í júlí 2008) að halda völdum yfir lífeyrissjóðnum fram yfir hrun bankans í október 2008. Flestir vita hvað fram kom við hrun bankans og umsögn saksóknara um meðferð fjármuna í vörslu bankans.

Á ársfundi Lífeyrissjóðs H.F. Eimskipafélags Íslands sem haldinn var í húsakynnum fyrirtækisins við Sundahöfn eftir afskráningu fyrirtækisins 2006 var lögð fram af hálfu undirritaðs krafa um að stjórnun lífeyrissjóðsins yrði afhent sjóðfélögum með vísan til samkomulags frá 1957 ( við stofnun sjóðsins) og afskipti af hálfu fyrirtækis sem ekki væri til lengur heyrði sögunni til. Með afskiptum lögmanns hins afskráða fyrirtækis sem var fundarstjóri á umræddum fundi var neitað um umræður á fundinum um umrædda kröfu og henni vísað til stjórnar.

Afleiðing bankaránsins á eftirlaun þeirra sem starfað höfðu hjá H.F. Eimskipafélagi Íslands varð um 40% rýrnun á eftirlaunum þeirra starfsmanna er áttu fé í sjóðnum. Eftir þessa 40% rýrnun eftirlaunanna við hrunið hafa eftirlaun starfsmanna haldið áfram að rýrna og er nú svo komið að þrátt fyrir um 60% hækkun launa á almennum vinumarkaði síðustu 6-7 árin hafa eftirlaun starfsmanna hins aflagða H.F. Eimskipafélags Íslands ekki hækkað nema um ca. 8% á 7 ára tímabili.

Afrakstur rússagullshafans sem var stjórnarformaður Landsbankans í ráni á eftirlaunum starfsmannanna er því orðinn langt yfir helmingur af eftirlaunum launþeganna er starfað höfðu hjá „Óskabarni þjóðarinnar“.

Framferði stjórnvalda í máli þessu er til skammar. Þrátt fyrir yfirlýsingu er fram kom frá saksóknara eftir hrun bankans um að ekki hafi verið staðið rétt samkvæmt lögum að varðveislu geymslufjár lífeyrissjóðsins með hástemmdum yfirlýsingum aðila umlögbrotin var ekkert gert af hálfu framkvæmdavaldsins í þeim málum. Kærur og kröfur sjóðfélaga um rannsókn á meintu misferli við vörslu fjárins hunsaði framkvæmdavaldið allar slíkar kröfur. (Ath. kröfur um rannsókn hálfu voru sendar af hálfu undirritaðs og fjölda meðlima lífeyrissjóðsins).

Ástæða þess að framkvæmdavaldið hunsaði kröfur sjóðfélaga um rannsókn var vegna lélegs eftirlits með lífeyrissjóðunum af hálfu stjórnvalda sem gengust upp í og högnuðust á ólöglegum fjáraustri úr sjóðunum. Ríkisvaldið bar ábyrgð á sjóðþurrð lífeyrissjóðanna vegna vanrækslu.

Með vísan til þess að með óstjórn stjórnvalda og dómsvaldsins þar sem tugir milljarða hafa verið afskrifaðir af skuldum fjölda fyrirtækja. Fyrirtækja sem var stjórnað af eigendum sínum í sukkinu fyrir bankahrun en sjóðfélagar lífeyrissjóðanna látnir bera tapið á þeim afskriftum auðjöfranna þá er komið að því að stjórnvöld skili aftur því sem rænt var úr lífeyrissjóðunum.

Íslenska orðatiltækið „Þjófur þrífst en þjófsnautur ekki“ er gamalt í málinu og spurning hvort það eigi ekki við í þessu tilviki. Með afskiptaleysi eða blessun stjórnvalda hefur lífsafkoma þúsunda Íslendinga verið skert umtalsvert og afkoma þeirra keyrð niður í fátækramörk.

Með vísan til okurgróða bankakerfisins eftir hrunið er það krafa þeirra sem rændir voru af umræddum bönkum, (tilgangslaust að bera fyrir sig kennitöluflakk bankanna) að fjármagninu sem stolið var verði skilað og eftirlaunaþegum bætt það tjón er þeir hafa orðið fyrir á umliðnum árum. Verði launþegum og eftirlaunaþegum ekki bætt það sem haft hefur verið af þeim með innanbúðarbankaránum falla stjórnvöld undir hið aldna orðatiltæki sem áður hefur verið minnst á.

Reykjavík 27. desember

2016 Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

100 milljónir

Þær fréttir hafa borist að sólunda eigi 100 milljónum ísl.kr. til þess að liðka fyrir sölu á lambakjöti til útlanda. Þeir sem standa fyrir þessari sóun fjármuna ættu að íhuga það hvort ekki væri nær að huga að því að lækka verð á lambakjöti á íslenskum markaði. Jafnframt því á að hindra innflutning á kjöti erlendis frá sem eingöngu er ætlað fyrir fólk á ofurlaunum í landinu.

Innflutningur á kjöti eins og af kengúrum frá Ástralíu, nautgripakjöt frá fjarlægum löndum, hjartarkjöt, kjöt af dádýrum, kjöt af krónhjörtum og fleiri tegundum s.s. fuglum frá Suðaustur –Asíu er að stærstum hluta aðeins fyrir þá sem hafa ofurlaun. Ef mislukkaðir milliríkjasamningar sem stjórnvöld hafa samið um eru hindrun í að hefta innflutning á kjöti, sem er dýrara að flytja til landsins en innkaupsverðið er í upprunalandinu, á að segja upp slíkum samningum þegar í stað.

Er tímabært fyrir stjórnvöld að huga að verðlagi á matvörum á Íslandi og þeim ofurgróða sem fellur í hendur sárafárra eigenda matvöruverslana á íslandi. Ef flutningafyrirtæki (flugvélar og skip) þrífast aðeins á að stunda flutninga á ónauðsynlegum varningi til og frá landinu er í lagi að draga þar lítillega úr þjónustu.

Íslensk stjórnvöld hafa annast innflutning á öllum þeim húsdýraplágum sem borist hafa til landsins á undanförnum öldum og ætti það að vera næg viðvörun til stjórnenda landsins að fjölga ekki þeim vágestum sem húsdýraplágur eru.

Ef Íslendingar eru ekki færir um að annast matvælaframleiðslu fyrir landsmenn er illa komið fyrir þjóðinni. Því er óþarfi að flytja inn framandi kjöttegundir til að þjóna girnd ofurlaunþega sem skammta sér launin sjálfir.

Með vísan til frétta af næringarskorti á meðal eldra fólks væri það verðugt verkefni fyrir stjórnvöld að huga að verðlækkun á íslensku kindakjöti svo að eldri borgarar hafi efni á að kaupa þá fæðutegund sem fólkið er alið upp við og kann best við. Þær hundrað milljónir sem fyrirhugað er að nýta til þess að greiða niður kindakjöt til útflutnings væri betur varið til að greiða niður verð innanlands og með því hugsanlega að minnka næringarskort hjá eldra fólki.

Reykjavík 22. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Þjónusta við eldra fólk.

Í fréttum hafa komið fram upplýsingar um að sumt eldra fólk þjáist af næringarskorti. Ekki hefur verið gefin viðhlítandi skýring á þessu.

Ástæða þess að ekki hefur verið gefin fullnægjandi skýring á þessu ástandi hjá eldra fólki er skortur á yfirsýn þeirra aðila sem fjallað hafa um vandamálið.

Samkvæmt upplýsingum er borist hafa frá aðilum er reynt hafa að nýta sér þjónustu við eldri borgara hvað varðar að fá sendan heim mat, þegar aðilar hafa ekki fulla starfsorku til að annast eigin matargerð að öllu leyti, kemur margt í ljós um næringarskortinn.

Ef upplýsingar eru réttar varðandi matarræði sem eldra fólki er boðið upp á í svokallaðri samfélagsþjónustu liggur ástæða næringarskorts öllum opinn.

Matur sem boðið er upp á er í of mörgum tilvikum all undarleg samsuða sem eldra fólk er ekki vant að neyta. Svo virðist sem stjórnendur samfélagsþjónustunnar hafi lítið eða ekkert eftirlit með því sem boðið er upp á eð hafi minni þekkingu á því sem gert er en starfsmenn þeirra.

Það þarf að taka fullt tillit til þess að Íslendingar hafa haft sína matarsiði í hundruðir ára og mannskepnan er stundum sein að tileinka sér nýungar. Af fréttum af því sem boðið er upp á í heimsendum mat til eldri borgara er talsvert um það að boðið sé upp á framandi rétti sem hafa verið innfluttir með innflytjendum. Matargerð sem eldri Íslendingar eru ekki mikið hrifnir af.

Heyrst hefur að við matargerð séu erlendir matreiðslumenn sem freistast til að matbúa samkvæmt hefðum og siðum ættjarða sinna eða eru hugmyndaríkir og vilja sýna kunnáttu sína. Í mörgum tilvikum eru þessar nýjungar í matargerð illa séðar hjá eldra fólki sem hefur alist upp við íslenskan mat og þykir hann góður.

Sem dæmi um illa séðar nýungar í matargerð fyrir eldra fólk eru margs konar PASTA-réttir sem eru framandi, notkun á fjölda kryddtegunda sem fólki er framandi og fellur ekki vel í bragðlauka allra að ógleymdu þeirri nýjung, er komið hefur fram, að bera á borð fyrir eldra fólk soðið hangikjöt með brúnni sósu. Sósu/soð sem gerð er úr kjötkrafti af nautum og lapþunn eins og vatn.

Slíkar nýjungar í matargerð eru óásættanlegar og er stjórnendum heimaþjónustu fyrir eldra fólk, hvað varðar matargerð, til vansa á meðan eldra fólki er ekki boðið upp á að velja á milli nýunga í matargerð (nýrra siða við matargerð) og hefðbundinnar íslenskrar matargerðar.

Framandi siðir eða ósiðir sem eldra fólki er boðið upp á í matargerð er ekki til að bæta úr næringarskorti hjá eldra fólki. Er nauðsyn til þess að huga vel að því hvað er í boði varðandi mat sem ætlaður er eldri Íslendingum sem vanist hafa ákveðnum gömlum siðum í matargerð. Margt eldra fólk á Íslandi er nægjusamt og lítið fyrir að kvarta og gengur því svangt frá matarborði þar sem framandi matur og framandi krydd eru á borðum.

Reykjavík 20. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Nytsamir sakleysingjar

Á Íslandi er nokkur fjöldi þeirra sem falla undir hugtakið nytsamir sakleysingjar.

Slíkir aðilar hafa þá stefnu að kenna alltaf öðrum um það sem miður fer í samfélagi manna á jörðinni en hafa sjálfir engar tillögur til lausna á þeim vandamálum sem upp koma. Slíkur hópur kom saman í miðborg Reykjavíkur nýlega og krafðist þess að bardagar í Sýrlandi yrðu stöðvaðir. Sumir þeirra sem mættu sögðu að Íslendingar ættu að taka við fleiri flóttamönnum.

Hjá þessu fólki kom ekkert fram sem væri hugmynd að raunverulegri tilraun til að stöðva átökin í Sýrlandi. Slíkt er venjan hjá nytsömum sakleysingjum sem vilja alltaf að aðrir leysi málin fyrir þá en hafa hvorki þekkingu eða vilja til að gera neitt sjálfir til að leysa úr þeim vanda sem þeir kvarta yfir.

Þessum nytsömu sakleysingjum er frjálst að fara og taka þátt í þeim hildarleik sem fram fer í Sýrlandi og sýna þar getu sína og mannúð án þess að blanda öllum öðrum í áhugamál sín.

Hin raunverulega ástæða fyrir þeim hörmungum sem ganga yfir Sýrland og fleiri lönd Asíu og Afríku eru innanríkismál þessara landa vegna valdagræðgi sumra aðila í þessum ríkjum. Hinir valdagráðugu vilja komast að stjórnun í þessum ríkjum með hernaði og hefur orðið miságengt.

Nytsamir sakleysingjar kalla alltaf á hjálp frá öðrum til að fórna sér fyrir þann málstað sem þeir berjast fyrir en eru tregir að leggja sjálfir neitt raunhæft til málanna.

Ef eitthvað er að marka fréttir af þeim átökum sem eiga sér stað og hafa átt sér stað á undanförnum áratugum, s.s. Suðaustur Evrópu (Balkanlöndum), Litlu Asíu og Afríku, hafa snúist um trúarbrögð og siði tengdum trúarbrögðum. Þessi trúarbragðavandi nútímans er að minnsta kosti 1300 – 1400 ára gamall og hafa styrjaldir geisað linnulítið allt þetta tímabil. Trúarbrögð hafa verið deilumál innan mannkynsins svo langt sem sögur herma.

Það að nytsamir sakleysingjar á Íslandi telja að þeir hafi rétt til að dæma um það hvaða flóttamaður eða flóttamannabarn eigi að fá að lifa og hvaða börn eiga að deyja þá er valdagræðgi íslenskra sakleysingja komin út í afskipti af innanríkismálaum annarra ríkja. Það sem einkennir stefnuleysi hinna íslensku sakleysingja er að allir aðrir en sakleysingjarnir sjálfir eiga að leysa vandamálin og kosta til þess lífi og fjármunum. Þessir nytsömu sakleysingjar á Íslandi eiga hugsanlega eftir að lifa það að til átaka komi á Íslandi vegna trúarbragðadeilna með fjölgun flóttamanna með framandi trúarbrögð og siði. Til trúarbragðaátaka hefur komið fram í nokkrum ríkjum Evrópu s.s. Norður og Mið-Evrópu og á eftir að versna til muna eins og allar trúarbragðadeilur gera. Má geta innbyrðisátaka á Íslandi vegna þessara innflutu trúarbragða þegar til handalögmála kom vegna húsnæðis.

Hinir nytsömu íslensku sakleysingjar eiga að stofna Alheims-lögreglu með eigin starfsframlagi sem hefur það að markmiði að stöðva öll átök manna í milli á jarðkúlunni. Þetta eiga þeir að gera svo þeir geti sýnt fram á að þeir vilji hafa afskipti af öllum deilum á milli mis valdagráðugra manna á jörðinni. Þetta eiga sakleysingjarnir að gera en ekki ætlast til að aðrir vinni skítverkin fyrir þá. ATH. styrjöld og stríðsátök eru alltaf skítverk sem kosta blóð, svita og tár.

Þessir nytsömu sakleysingjar þykjast vilja bjarga heiminum og þar með stríðshrjáðum borgurum annarra ríkja á sama tíma og margir landar þeirra líða skort sem hægt væri að koma í veg fyrir með sameiginlegum aðgerðum landsmanna , Íslendinga. Hinir nytsömu sakleysingjar sækjast eftir fjölþjóða hrósi fyrir veitta aðstoð við flóttamenn en slíkt fjölþjóðahrós fengju sakleysingjarnir ekki fyrir að sjá til þess að landar þeirra lifðu sómasamlegu lífi.

Reykjavík 19. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Landráðamenn - mannleysur

Í íslensku samfélagi er viðvarandi vandamál hvernig hlúa eigi að þegnunum sem vegna aldurs og veikinda geta ekki búið einir og séð um sig sjálfir. Þetta vandamál hefur verið ljóst hverjum meðalskinsömum íslendingi í fjölda ára nema þeim sem kallaðir eru pólitíkusar (Alþingismenn).

Af hálfu Alþingismanna og stjórnenda landsins hafa margskonar kostnaðarsöm gæluverkefni verið knúin í gegn á meðan fjöldi Íslendinga býr við alvarlegan skort á loka árum ævi sinnar vegna skorts á úræðum eins og vistunarheimilum fyrir aldraða og öryrkja.

Er það komið svo að aldrað fólk þar sem heilsan fer þverrandi og viðkomandi getur ekki séð um sig sjálfur að öllu leyti eru hunsaðir af þeim er stjórna landinu. Stjórnendur landsins bera fyrir sig fjárskort en á sama tíma geta þessir aðilar sóað milljörðum króna í margskonar gæluverkefni þar sem stefnt er að því að skap þessum stjórnendum (ekki landsmönnum) vegsauka í erlendu samstarfi.

Stjórnendur landsins hafa sólundað milljörðum króna í gæluverkefni eins og aðild að öryggisráði Sameinuðu þjóðanna, aðildarumsókn að Efnahagsbandalaginu, flóttamannavandamál o.fl. gæluverkefni. Þetta hafa óráðsíustjórnendur landsins gert á sama tíma og of stór hluti þjóðarinnar lifir ómanneskjulegu lífi vegna heilsubrests er fylgir háum aldri.

Er ástandið orðið svo slæmt að heimfæra má þetta framferði ráðamanna þjóðarinnar upp á landráð og hiklaust kalla þá landráðamenn. Á meðan stjórnendur landsins skilja ekki til hvers þeir voru valdir til starfa og hugsa aðeins um eigin haga, en ekki hina almennu borgara, eru þeir landráðamenn.

Alþingismenn og aðrir stjórnendur landsins hafa verið valdir til að stjórna landinu með velferð þegnanna að leiðarljósi en ekki einkahagsmuna þeirra sjálfra (stjórnenda).

Fjáraustur stjórnenda landsins í gæluverkefnin sem nefnd hafa verið falla undir landráð á meðan hinir almennu borgarar (þegnar landsins) búa við alvarleg vandamál eins og hrjá fjölda þeirra sem búa við bág kjör og vanhirðu vegna skorts á hjúkrunarheimilum.

Með vísan til gæluverkefnis stjórnvalda er snýr að svokölluðu flóttamannavandamáli, sem kostað hefur samfélagið stórfé, er vandmál hinna íslensku þegna forsmáð af hálfu stjórnvalda. Húsnæði er til fyrir gæluverkefnið er snýr að flóttamönnum á sama tíma og íslenskir þegnar hafa ekki viðunandi húsaskjól.

Allar gjörðir stjórnenda landsins sem beinast gegn þegnum landsins og velferð þeirra eru landráð. Því er það skylda stjórnenda landsins að leggja til hliðar öll gæluverkefni er varða flóttamenn, gangnagerð (Vaðlaheiðagöng o.fl.) og snúa sér að því að huga að velferð þegnanna.

Sá kostnaður er hlotist hefur af Vaðlaheiðargöngum fyrir ríkið hefði verið betur varið til að reisa húsnæði svo hlúa mætti að hinum öldruðu sem ekki geta á sómasamlegan hátt annast eigin velferð. Gangnaævintýri stjórnvalda í atkvæðaleit, svokölluð Vaðlaheiðargöng, hefði nægt fyrir húsnæði fyrir 1500-2000 eldri borgara sem þurfa á aðstoð að halda.

Varðandi flóttamannavandmálið, eða fólksflutninga til betri lífsgæða sem flóttamenn leita eftir, er vert að huga að því að vandamál mannkynsins á jörðinni verður ekki leyst með hálfkáki íslenskra stjórnvalda. Íslenskum stjórnvöldum hefur ekki verið falið af íslenskum kjósendum að setjast í dómara sæti um það hvaða barn í fjarlægu ríki eigi að fá að lifa og hverjir eigi að deyja. Því eru þessar kostnaðarsömu ferðir á vegum íslenskra stjórnvalda til að velja úr, eins og sláturfé, hverjir fái að flytjast til landsins leikaraskapur og sýndarmennska.

Á meðan íslenskt samfélag getur ekki séð um og annast á sómasamlegan hátt að allir íslenskir þegnar búi við mannsæmandi aðstæður hafa stjórnvöld engar heimildir til að sólunda fjármunum landsmanna í einkagæluverkefni stjórnenda landsins.

Stjórnendur landsins hafa séð um að tryggja sjálfum sér ofurlaun og aðra þætti sér til hagsbóta langt umfram almenna skynsemi. Á sama tíma þá á fjöldi aldraðra þegna landsins í harðri baráttu um lífsviðurværi sitt vegna græðgi valdhafanna. Samkvæmt síðustu fréttum er þörf á 1,5 milljörðum til viðbótar til svokallaðs flóttamannavandamáls. Sú upphæð dugar fyrir húsnæði fyrir 50-70 eldri borgara sem misst hafa starfsorku til að sjá um sig sjálfa.

Reykjavík 15. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Sannleikur - hatursummæli.

Hvað eru hatursummæli?

Eru hatursummæli frásagnir af sönnum atburðum?

Í fjölmiðlum hafa birst og heyrst af frásögnum sem kallað hefur verið hatursummæli. Það sem hefur verið, að því er virðist, grunnurinn að umræddum ummælum eru fréttir af neikvæðum atburðum.

Er svo komið að talin er ástæða til þess að íþyngja lögreglunni með rannsóknum á slíkum ummælum. Ekki hefur verið gerð viðunandi grein fyrir því hvað séu hatursummæli en svo má skilja að það séu neikvæð ummæli um menn og málefni. Því síður er skilgreindur réttur þeirra sem hafa tjáð sig með því sem kallað hefur verið hatursáróður.

Því miður er það svo, að við skoðun á því sem kallað hefur verið hatursummæli, hefur komið fram að gjörðir þeirra sem telja sig hafa orðið fyrir svokölluðum hatursáróðri eða gjörðir skoðanabræðra þeirra hafa gefið ástæðu til þess að fólk hafi tjáð sig með þessum hætti, þ.e. með neikvæðum ummælum um orð og gjörðir annarra.

Einhversstaðar stendur að þeir sem búa í glerhúsi eigi ekki að kasta steini. Á öðrum stað stendur að sá sem er syndlaus megi kasta fyrsta steininum og er það komið úr trúarbrögðum þar sem þeirri refsingu var og er beitt að grýta fólk til dauða.

Yfirleitt er uppruni þess sem kallað hefur verið hatursummæli orð eða gjörðir þeirra sem slík ummæli beinast að. Í sumum tilvikum er grunnurinn frá skoðanabræðrum (trúarkenningum).

Öll neikvæð ummæli um menn og málefni eiga rætur sínar að rekja til skoðana- og hagsmunaágreinings. Það sem einkennt hefur hin svokölluðu hatursummæli, sem nú er krafist að lögreglunni verði fengið til rannsóknar, hefur verið í sambandi við mál innflytjenda, trúarbragða og kynhegðunar.

Það sem vafist hefur fyrir Íslendingum varðandi hið svokallaða innflytjendamál er að margt fólk er hjálpfúst og vill gera eitt og annað fyrir þá sem hafa komið hingað í leit að betra lífi. Þetta fólk hefur ekkert hugsað út í það að milljónir jarðarbúa lifa við umtalsvert verri lífskjör en þeir sem hafa haft efni á að koma til Íslands. Kostnaðurinn við að komast (ferðast) til Íslands fyrir þetta fólk hefði getað bjargað þúsundum barna frá hungurdauða. Þeir Íslendingar sem telja sig geta bjargað öllum jarðarbúum frá hungri og styrjöldum eru veruleikafyrtir. Þessir aðilar gera sér enga grein fyrir þeim skaða sem gerður er með umtalsverðu raski og breytingum á siðum og háttum heillar þjóðar með því að reyna að bland ólíkum þjóðernum og tungumálum í nokkurskonar þjóðfélagshræring sem líkja má við það sem kallað hefur verið í íslenskri matargerð skyrhræringur.

Með tilkomu margra ólíkra menningarheima verða alltaf árekstrar því bæði þeir sem fyrir eru og þeir sem koma til landsins vilja halda í sína siði og venjur. Má þar benda á kröfur er komið hafa fram frá ákveðnum trúarhópi um sérákvæði varðandi lög og siði þeim til handa. Með öðrum orðum þeir sem fyrir eru eiga að breyta lögum (samskiptareglum borgaranna) og siðum til að þóknast aðfluttum.

Það hafa verið ríkjandi lög, skráð og óskráð, að aðkomumaður til lands verði að fara í einu og öllu eftir lögum og siðum þess lands sem hann kemur til eða þola viðurlög í landinu ef út af er brugðið.

Ekki er gert ráð fyrir afskiptum af aðfluttum þótt þeir innan sinna heimilisveggja viðhafi forna siði sína og trúarbrögð en öll afskipti og tilraunir þeirra til að þvinga slíkt (sína siði) upp á frumbyggja er og verður alltaf illa séð. Þetta hefur vafist fyrir aðfluttum og virðist sem þeir geri sér ekki grein fyrir þessu og þar af leiðandi hefur orðið það sem kallað hefur verið myndun GETTÓA þar sem aðfluttir safnast saman til búsetu. Slíkt gerist vegna þess að aðfluttir aðlagast ekki að því þjóðfélagi sem þeir hafa flust til. Framandi tungumál og siðir fara ekki vel í alla frumbyggja.

Hatursummæli eiga yfirleitt rót sína að rekja til neikvæðra þátta í samskiptum aðila. Ef grannt er skoðað hefur orðið umtalsverður innflutningur á neikvæðum þáttum í samfélaginu. Má þar nefna komu fólks sem að því er virðist kom gagngert til landsins til lögbrota. Þjóðerni þessara lögbrjóta hefur leitt til neikvæðs viðhorfs landsmanna til allra af þjóðernum hinna meintu lögbrjóta. Þetta hefur einnig átt sér stað varðandi fólk með tiltekna trúarskoðun sem hefur haft fylgjendur er hafa beitt ofsafengnum aðferðum sem eru andstætt grundvallar skoðunum frumbyggja Íslands varðandi mannréttindi t.d. kvenna og barna.

Ýmsir siðir og ósiðir hafa komið með aðfluttum. Einnig hafa siðir og ósiðir borist til landsins með Íslendingum sem ferðast hafa til erlendra ríkja og hafa viljað auglýsa lærdóm sinn í erlendum ósiðum. Má þar nefna sem dæmi eiturlyfjaneyslu, stofnun mótorhjólagengja að erlendri fyrirmynd sem tengd hafa verið lögbrotum og fleiri slíka neikvæða siði. Þessir neikvæðu innfluttu þættir hafa leitt til þess að fólk hefur tjáð sig um það sem það telur neikvætt fyrir íslenskt samfélag og notað það orðalag sem farið hefur illa í hina fáu innflytjendur ósiðanna.

Ef og þegar íslensk stjórnvöld telja þörf á að hefja rannsókn á því sem kallast hatursummæli ættu þau, íslensk stjórnvöld, áður en að því kemur, að tryggja íslenskum frumbyggjum mannréttindi í raun en ekki að stuðla að mannréttindabrotum á eigin þegnum eins og of mörg dæmi eru um. Ennfremur ættu íslensk stjórnvöld að taka mark á fréttum frá örum löndum s.s. Norðurlöndunum varðandi þau alvarlegu vandamál sem þar hafa komið upp í sambandi við svokallað innflytjendavandamál. Vandamál þessi tengjast beint hinum framandi siðum sem eru í sumum tilvikum andstætt gildandi lögum landsins svo sem heiðursmorð innan fjölskyldu (sbr. vandamál í Svíþjóð o.fl.) og aðrar aðgerðir er tengjast trúarbrögðum og teljast lögbrot á Íslandi.

Reykjavík 14. desember 2016.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Við stjórnvölinn.

Upplýsingar/fréttir hafa borist í umræðum fólks um það að innan hóps núverandi alþingismanna séu komnir aðilar sem þekktir eru fyrir neytingu ólöglegra lyfja sem kölluð eru eiturlyf. Ef það á að vera hlutskipti Íslendinga að vera settir undir lög sem aðilar úr eiturlyfjaneyslu hafa knúið í gegn er illa komið fyrir landsmönnum.

Enn þá verra verður ástandið ef slíkir aðilar skipa æðri stöður alþingismanna eins og ráðherraembætti. Þó nokkrar umræður hafa farið fram um tiltekna aðila sem séu þekktir af eiturlyfjaneyslu sem hefur um langt árabil verið talið lögbrot. M.a hefur einn af umræddum aðilum (alþingismanni) samkvæmt fréttunum verið gefið viðurnefnið NÖS því hann hafi tekið hvíta duftið í nefið.

Flestir hafa verið fræddir um það að inntaka slíkra lyfja í nös, sem og önnur eiturlyf, hafi áhrif á dómgreind manna á neikvæðan hátt. Þar af leiðandi er löggjafarsamkundan komin í enn neikvæðari stöðu en hún hefur verið. Eiturlyfjaneysla hefur verið talin hafa neikvæð áhrif til frambúðar á andlegt heilbrigði manna. Því er það spurning hvort landsmenn eigi yfir höfði sér vafasama eða mislukkaða lagasetningar í framtíðinni fyrir utan mislukkaða aðila í stöðu ráðherra og æðstaráðherra (forsætisráðherra).

Miðað við þær fréttir sem berast er það spurning hvort ekki þurfi að huga að því í framtíðinni að þeir sem veljast til setu í löggjafarsamkundunni (á Álþingi) séu lausir við andlegar skemmdir vegna eiturlyfjanotkunar auk þess að vera margfaldir lögbrjótar. Hver nasafylli af hvíta duftinu er sér lögbrot og til þess að fá orð á sér fyrir misnotkun hvíta duftsins hljóta að vera þó nokkur tilvik um notkun þess. Samkvæmt fréttunum eru aðilar af báðum kynjum í hópi alþingismanna bendlaðir við misnotkun á eiturlyfjum.

Með vísan til þess að samkvæmt fréttum hafa aðilar úr flokki sjóræningja verið tilgreindir í þessum fréttum. Þar með er skiljanlegt stefnuleysi þess flokks. Þekkt orðatiltæki sem eignað er sjóræningjum fyrri alda var: „Fimmtán manns upp á dauðs manns kistu og rommflaska með“. Verður því þá snúið yfir í nútímann með orðunum: „Fimmtán manns upp á Íslands kistu og NÖS-duftið með.

Eigi verður það til að upphefja störf Alþingis og álit landsmanna á Alþingi að reyna að fela þetta, ef satt er, með því að aðilar séu hættir notkun slíkra eiturlyfja. M.ö.o. séu fyrrverandi eiturlyfjaneytendur og hafi gengist undir það sem kallað hefur verið afvötnun eða hlotið sérstaka meðferð við slíku.

Er því hér með óskað eftir upplýsingum um það hvort fréttir er ganga manna á meðal varðandi meinta misnotkun slíkra lyfja (eiturlyfja) hjá aðilum séu réttar eða ósannar.

Reykjavík 11. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Siðleysi – siðblinda

Upp er komin sérkennileg staða í íslensku réttarkerfi vegna harkalegrar ádeilu á störf dómara. Er það svo að þeir sjálfir, dómararnir, telja nauðsynlegt að koma sjálfir upp sérstökum siðareglum um störf sín í þeim tilgangi að bæta ímynd sína. Þessi hugmynd um siðareglur er tilkominn vegna hins neikvæða álits íslensks almennings á starfsemi réttarkerfisins (dómara).

Þetta er meira en lítið undarlegt uppátæki dómara vegna skýrra ákvæða í lögum um störf dómara um að þeir skuli einungis í störfum sínum fara eftir gildandi lögum landsins. Í störfum dómara felst það að úrskurða um hver skuli vera túlkun á ákvæðum laga ef ákvæði laganna eru ekki nægjanlega skýr svo túlka megi þau á fleiri en einn veg. Ein túlkun dómara á gildandi lagaákvæði skal vera túlkun á því lagaákvæði á meðan lögin eru í gildi.

Í frétt frá aðalfundi Dómarafélafsins þá telja dómarar að neikvæðar skoðanir almennings á störfum þeirra stafi af vanþekkingu á þeirra störfum. Þetta viðhorf dómara ber keim af því að þeir líta á sig sem óskeikula guði og almenningur eigi bara að taka við því sem frá guðunum kemur. Var kallað á fyrri öldum að kyssa á vöndinn. Dómarar neita að viðurkenna mistök eða ásetnings lögbrot af hálfu dómara þrátt fyrir að sannanir liggi fyrir skriflegar.

Þrátt fyrir opinberar ákærur á hendur dómurum fyrir lögbrot hafa aðilar ekki þorað að stefna ákærendum fyrir órökstuddan málatilbúnað og ærumeiðingar því þeir vita upp á sig skömmina (svívirðinguna sem þeir hafa látið frá sér). Þeir hafa heldur séð um að málin hafa verið svæfð hjá hinu opinbera ákæruvaldi. Í anda samtryggingar á meðal svokallaðra æðri starfsmanna hins opinbera.

Ef hinir ákærðu dómarar hefðu talið að um ósannar ásakanir væri að ræða í framlögðum ákærum hefðu þeir miskunnarlaust knúið fram réttarhöld til að knésetja kærendur. En vegna eigin vitneskju dómaranna um réttmæti ákæranna er valið að þegja í von um að óveðrið gangi yfir. Ákærurnar hafa verið lagðar fram undir fullu nafni svo hinir ákærðu hafa enga afsökun um skort á vitneskju hverjir kærendur séu.

Það sem vafist hefur fyrir dómurum er að sumir þeirra telja sig geta túlkað ákvæði laga á einn veg í dag en á annan veg á morgun ef það hentar betur hagsmunum þeirra sjálfra. Slík túlkun laga er skýlaust brot á gildandi lögum þar sem ein lög eiga að gilda í landinu og einn skilningur á ákvæðum laganna. Slík túlkun á lögum (einkatúlkun dómara án tengsla við gildandi lög) kallast utanlagadómur. Ef ekki er einn skilningur á ákvæði laganna er útilokað fyrir þegna landsins að fara eftir samskiptareglum þegnanna, lögunum, ef fleiri en ein túlkun er í gangi fyrir ákveðnar lagagreinar samkvæmt úrskurðum dómara.

Dómarar hafa fullt leyfi, og þurfa ekki leyfi annarra, til að setja sér sérstakar siðareglur um samskipti þeirra innbyrðis, en reglur er varða störf þeirra hvað varðar túlkun þeirra á ákvæðum laga hafa þeir engan rétt til að hafa afskipti af. Starfsreglur dómara hvað varðar túlkun á lögum eru taldar skýrar í gildandi lögum um störf dómara.

Í lögum um störf dómara:

43. gr. Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra.

Hvað varðar úrlausn máls eins og fram kemur í lögunum verður það að teljast vafasöm túlkun á ákvæði laga að eftir að einu sinni hafi ákvæði lagagreinar verið túlkuð af dómara þá geti dómari sem fær sambærilegt mál til úrlausnar daginn eftir komið með aðra túlkun því það sé hagstæðara fyrir vin dómarans.

Þar sem fullyrt er af hálfu dómara að dómsuppkvaðning sem túlkun á ákveðnu ákvæði gildandi laga hafi lagagildi. M.ö.o. að einu sinni dómsuppkvaðning um túlkun lagagreinar er endanleg túlkun og verður ekki breytt nema löggjafarsamkoman breyti orðalagi lagagreinar. Þetta þýðir að dómsuppkvaðning um skilning sem lagður er í orðalag lagagreinar er bindandi fyrir dómara framtíðarinnar á meðan lagagrein er óbreytt af löggjafarsamkomunni.

Ef að siðareglur um starfsemi dómara eiga að vera í höndum þeirra sjálfra er komið upp vandamál um hverjir annist setningu á samskiptareglum (lögum) sem þegnarnir eiga að fara eftir. Einkasiðareglur settar af dómurum sjálfum varðandi uppkvaðningu dóma getur aldrei verið annað en lögbrot, ef slíkar siðareglur eigi að ná inn á ákvæði laga um störf dómara, því störf dómara skulu lúta gildandi lögum.

Þrátt fyrir ákvæði lagagreinarinnar um sjálfstæði dómara og þeir leysi störf sín á eigin ábyrgð skulu þeir í úrskurði sínum eingöngu fara eftir gildandi lögum landsins en ekki einkahagsmunum eða hefndarþrá.

Af framanrituðu er ekki hægt að sjá að dómarar geti sett sérstakar siðareglur hvað varðar túlkun á gildandi lögum við uppkvaðningu dóma. Kærur á hendur dómurum fyrir meint lögbrot eiga ekki að þurfa að lúta afgreiðslu af hálfu dómara sem eru vanhæfir samkvæmt ákvæðum laga um vanhæfi í starfi.

Ákvæðið um eigin ábyrgð dómara á afgreiðslu mála er eitt af furðufyrirbærum í ákvæðum gildandi laga um störf dómara þar sem dómari er alltaf ábyrgðalaus og getur brotið lög sem dómari af eigin geðþótta eins og framlagðar kærur á hendur dómurum sína.

Samkvæmt 53. grein laga um störf dómara eru þeir ábyrgðarlausir:

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga. Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Ríkið ber ábyrgð á lögbrotum dómara náist að koma málum svo langt að slíkt máli komi fyrir dóm og niðurstaða verði um meint lögbrot dómarans. Vegna ákvæðis laga um ríkisábyrgð á tjóni er dómarar valda þegnunum fást ekki kærur á hendur dómurum rannsakaðar af framkvæmdavaldinu þrátt fyrir skýr ákvæði um störf og skyldur þess valds (framkvæmdavalds) til að rannsaka kærur um meint lögbrot þegnanna.

Allar kærur á hendur dómurum um lögbrot við dómsuppsögu eru svæfðar af framkvæmdavaldinu og neitað af hálfu þess valds að fara að gildandi lögum landsins. M.ö.o. að lögbrot sem framin eru af dómurum eru lögleg lögbrot samkvæmt ákvörðun framkvæmdavalds að hindra allar rannsóknir á kærum sem beinast að störfum dómara vegna lögbrota í starfi. Verður það að teljast undarlegt framlag ríkisvaldsins til réttarkerfisins að innan þess kerfis skuli vera löglegir glæpamenn. Siðlausir og siðblindir mannréttindaþjófar, mannorðsmorðingjar og réttarfarsnauðgarar.

Við uppkvaðningu dóma sem ekki standast gildandi lög landsins er um hreint lögbrot og gróft siðleysi ef ekki siðblindu af hálfu dómara. Slíkir dómar (utanlagadómar) eru hrein ásetningsbrot af hálfu dómara. Sem dæmi um slíka siðblindu dómara má nefna þegar dómari notar fölsuð skjöl sem dómur er byggður á eða úrskurður dómara gengur þvert á orðanna hljóðan í lögum landsins eins og dæmi eru um. Í kærum þeim sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglu, en neitað um rannsókn á meintum kærum, hafa verið lagðar fram skriflegar sannanir fyrir hinum fölsuðu gögnum og hvað varðar skýr ákvæði laga sem hafa verið hunsuð af dómara (orðanna hljóðan).

Rétt þykir að benda á tvær yfirlýsingar dómara í dómþingi er lýsir afstöðu þeirra til ákvæða laga um störf þeirra. Einn dómari sem átti að annast yfirheyrslur fyrir dómi og hafði dómþing verið sett. Þá lýsti dómarinn því yfir áður en kom að yfirheyrslunni að dómarar væru á móti ákvæðum þeirra laga sem málið snerist um. Í öðru tilviki var dómara bent á að framgangur máls í dómþingi stangaðist á við ákvæði gildandi laga þegar lögpersóna var lögð að jöfnu við persónu þegar kom að spurningunni hvort lögpersóna hefði bestu vitund og væri áreiðanlegt vitni. Málið varðaði það hvort lögpersóna gæti tekið á sig ábyrgð persónu eða lögpersóna hefði bestu vindund og væri áreiðanlegt vitni. Eftir ábendinguna til dómarans svaraði hann „Við horfum oft framhjá þessum atriðum“. M.ö.o. það voru ekki gildandi lög í landinu sem dómarinn átti að fara eftir (að hans eigin mati) heldur geðþótta dómarans sem var að hlífa vini sínum.

Þessi tvö atriði sem minnst er á sína gróft siðleysi og siðblindu af hálfu dómara og lýsir valdhroka og virðingarleysi þeirra gagnvart gildandi lögum landsins. Eitt alvarlegasta siðleysi og siðblinda í íslensku réttarkerfi er það að kærð lögbrot dómara skuli sæta dómsmeðferð dómskerfisins þar sem lögbrjótarnir starfa en ekki falla undir sérstakt úrskurðarráð eins og kviðdóm sem skipaður væri af óháðum aðilum og ótengt dómskerfinu. Ekki er hægt að búast við réttlátri meðferð máls þegar skipaðir dómarar koma að kærumálum á hendur dómurum fyrir lögbrot. Allir dómarar eru vanhæfir við afgreiðslu slíkra mála og auk þess eru vanhæfir 95% af löglærðum aðilum í landinu sem bíða eftir að komast í starf dómara.

Þegar sannanir liggja fyrir um viðhorf dómara til gildandi laga í landinu virðist það augljóst að siðareglur sem settar yrðu af dómurum sjálfum, um starfshætti sína, þá verður það ekki til að virða gildandi lög landsins heldur fullnæging geðhvarfa sem hrjáir marga dómara.

Ein grófasta siðblinda sem fram kemur í íslensku réttarkerfi fer fram í dómþingum (í dómssal). Við málflutning er ekki allt sem sagt er hljóðritað heldur ákveður dómari hvað er hljóðritað. Dómari skráir eitt og annað hjá sér í dómþingi og stundum eru skráð ósannindi ef það þjónar málstað dómara sem hefur verið staðinn að lögbrotum. Má þar minnast á bókun dómara í gerðarbók dómsins. Þar sem bókunin var ósannindi var hún (bókunin) borinn undir annan dómara og sagt að um fölsun gerðarbókar væri að ræða. Þá svaraði dómarinn sem bókunin var lögð undir: „Þetta er ekki fölsun en afar illa orðuð bókun í gerðarbók dóms“. M.ö.o. Bókunin væri ekki fölsun en væri ekki rétt og því röng bókun.

Við málflutning eftir lok gagnaöflunar í máli er ekki um hljóðritun á því sem fram kemur hjá málflytjendum (sóknarræðu og varnarræðu) en dómari skráir hjá sér það sem hann telur ástæðu til að skrá. Af þeim sökum, að ekki er um hljóðritun á ræðum að ræða þá getur dómari skráð hjá sér ósannindi um málflutning aðila eins og sannanir eru fyrir hendi. Dómari skráði í dómsorð ósannindi um málflutning aðila þar sem ræða málsaðila var fyrir hendi skrifleg. Dómari komst upp með sín ósannindaskrif þar sem ekki var fyrir hendi hljóðritun á málflutningi aðila.

Þess ber einnig að geta að málsaðili getur ekki sýnt fram á hvað fram kom við málflutning þar sem hljóðritun liggur ekki fyrir af því sem sagt er og þar af leiðir að dómari getur hagað sér að eigin vild og logið til um það sem fram hafi komið við málflutninginn eins og gerst hefur.

Af framanrituðu má vera ljóst að það eru ekki sett lög af löggjafarsamkundunni sem farið er eftir við dómsuppkvaðningar heldur geðþótti dómara. Lögin eru aukaatriði sem vitna má í þegar það hentar dómaranum. Þeir vilja sjálfir setja sér siðareglur, en þar fyrir utan eru það hagsmunir og geðhvörf dómarans, hins löglega lögbrjóts samkvæmt ákvörðun framkvæmdavalds, sem ráða ferð við reksturs máls fyrir dómi en ekki lögin.

Reykjavík 9. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Hinar heilögu kýr.

Með lögum skal land byggja en ólögum eyða.

Hluti þessarar setningar er í skyldi lögreglunnar sem hvatningarorð til lögreglunnar en böggull fylgir skammrifi því víða leynast lögbrjótarnir.

Hið íslenska réttarkerfi er stöðugt að minna á sig hvað varðar vantrú og skorts á virðingu þegnanna í garð dómara. Virðingarleysi af hálfu réttarkerfisins gagnvart lögum sem eiga að vera samskiptareglur borgaranna.

Eins og í hinni frægu sögu Orwells um svínin sem töldu sig jafnari en önnur dýr á býlinu hefur verið yfirfært á stéttarskiptingu er þróast hefur innan mannkynsins. Svínin í sögunni hafa færst yfir á þjóna hins íslenska réttarkerfis sem kallaðir eru dómarar. Svínin töldu sig ekki þurfa að fara að samskiptareglum dýranna því þau væru jafnari en önnur dýr á búgarðinum það sama á um suma dómara.

Í upphafi áttu öll dýrin að vera jafn mikilvæg í samfélagi dýranna og samskiptareglurnar kváðu svo á um. Síðan brá svo við að sumir þegnarnir (svínin=dómarar) töldu sig vera jafnari (æðri) en aðrir þegnar landsins og þar sem þeir væru jafnari þá hefðu þeir frjálsari hendur með túlkun á gildandi lögum. Lögin sem gilda átti fyrir alla þegna landsins voru íþyngjandi fyrir sjálftökurétt dómaranna því þeir töldu sig vera jafnari og þýðingarmeiri en aðrir þegnar og því væru þeir, dómararnir, ekki skyldugir til að fara eftir þeim lögum sem ekki hentuðu þeim sjálfum.

Ákvæði í gildandi lögum um störf dómara eru skýrt dæmi um frjálsræði sjálftökuliðsins því það hefur verið knúið inn af dómurum sérstakt ákvæði um ábyrgð þeirra í starfi til að fá frjálsræði í sínum þætti er varðar að vera jafnari en aðrir þegnar samfélagsins. M.ö.o. ákvæðið felur í sér að dómarar geta verið löglegir glæpamenn í samfélaginu. Dómarar geta umgengist lögin í störfum sínum á kostnað samfélagsins þ.e. á kostnað annarra þegna samfélagsins en þeirra sjálfra.

Í 53. grein laga um störf dómara stendur:

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga. Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Hvaða ástæða er til að undanskilja þessa þjóna réttarkerfisins ábyrgð á ólöglegum gerðum sínum, lögbrotum, umfram aðra þegna landsins. Þessir þjónar ranglætisins í íslensku samfélagi hafa fjórföld og upp í sexföld laun þeirra sem minnst bera úr býtum.

Þessi launamunur dómara og annarra láglauna þegna er réttlættur með því að dómarar séu svo mútuþægir að það eigi að reyna að komast hjá því að þeir falli í þá freistni að þiggja mútur með því að greiða þeim það sem kalla má ofurlaun. Er það kallað að launin þurfi að vera svo há svo að þeir verði fjárhagslega sjálfstæðir, m.ö.o. að þeir falli síður í þá freistni að þiggja mútur frá málsaðilum. Mætti kalla þetta, ofurgreiðslurnar, fyrirframgreiddar mútur. Samkvæmt þessari skýringu ráðamanna ríkisins eru það aðeins dómarar sem þurfa að vera fjárhagslega sjálfstæðir. Fjárhagslegt sjálfstæði annarra þegna landsins en þeirra sem skipa æðri stöður þjóðfélagsins og þ.m.t. dómarar er auka atrið hjá ráðamönnum samfélagsins.

Með vísan til ákvæða laga um tilkynningaskyldu dómara um fjármálaviðskipti sem fram færu í þeirra nafni á rót sína að rekja til vantrausts á dómurum. Óttinn við að dómarar falli fyrir mútugreiðslum við afgreiðslu mála þar sem fjársterkir málsaðilar eru.

Dómarar eru æviráðnir á ofurlaunum og vonlaust að reyna að ná fram réttlæti gegn glæpum sem framdir eru af dómurum. Ríkisvaldið (framkvæmdavaldið, ríkisstjórn, lögregla og ríkissaksóknari) sjá dyggilega um það að allar tilraunir til að koma lögum yfir lögbrot framin af dómurum (glæpi) eru á skipulegan hátt kæfð og rannsókn neitað. Störf rannsóknaraðila, lögreglu og Ríkissaksóknara, virka eins og eiturgashernaður gegn þeim þegnum samfélagsins sem hafa þorað að koma af stað kærum á hendur dómurum fyrir lögbrot þeirra. Lögbrot dómara sem einkennast af einelti, siðblindu og hefndarþörf gagnvart kærendum.

Mannorðsmorð, mannréttindaþjófnaður, réttarfarsnauðganir og utanlagadómar sem þjónar siðblinda réttarkerfisins og siðblindum dómurum er á skipulegan hátt breitt yfir og falið af dyggu skúringaliði lögreglu og Ríkissaksóknara.

Ábendingar og kærur á hendur dómurum koma stöðugt fram um atferli af hálfu dómara sem talið er að sé ekki samkvæmt ákvæðum laga um störf þeirra og stöðu í þjóðfélaginu. Síðustu upplýsingar í fréttum um auðsöfnun þessara þjóna landsmanna og brask þeirra með fjármuni vekur upp þá spurningu hvor undirborðsgreiðslur hafi átt sér stað til þeirra með hliðsjón af fjárhagsafkomu almennings og auðsöfnun þessara þjóna.

Samkvæmt fréttum sem fram hafa komið í fjölmiðlum er af hálfu dómara lítil virðing sýnd þeim ákvæðum laga er þeim ber að fara eftir. Því vaknar sú spurning hvort aðrir þegnar samfélagsins geti ekki farið sínar eigin leiðir eins og dómarar við túlkun á samskiptareglum landsmanna. Það sem vekur mikla undrun er sú ráðstöfun stjórnvalda að fela aðilum úr hópi þeirra sem telja sig jafnari en aðrir þegnar (dómarar) að annast eftirlits þátt með gjörðum dómara, sbr. eftirlit með fjármálum dómara. Aðilar úr hópi dómara hafa eftirlit með þessum þætti og þegar upp koma mál þar sem hugsanleg spilling hefur átt sér stað finnast engin gögn um eftirlitið eða slík óreiða á varðveislu þeirra að það verður fjölmiðlafrétt. Eftir að fréttir hafa borist af hugsanlegu misferli og engar upplýsingar hjá eftirlitsaðilum þá er rokið upp og reynt að breiða yfir málin: „jú tilkynnt var um málin“. En þeirri spurningu verður aldrei svarað hvort búin hafi verið til í skyndi gögn til að breiða yfir misferlið.

Kollegar (starfsbræður dómara) gera ekki starfsbræðrum sínum óleik með því að gefa sannar upplýsingar um atvik. Trúverðugleiki framburðar starfsfélaga eins og dómara í málum sem upp hafa komið í fjölmiðlum er vafasamur ef taka má mark á málflutningi og yfirlýsingu prófessors við lögfræðideild Háskóla Íslands í kennslustund þar sem voru tæplega 100 nemendur. Prófessorinn var að kenna sjórétt og vitnaði til þess sem fram kom við yfirheyrslu fyrir dómi. Í túlkun sinni fór hann (prófessorinn) rangt með staðreyndir, hrein ósannindi. Var prófessornum bent á, af aðila að umræddu máli sem var viðstaddur í kennslustundinni, rangfærslurnar sem hann var að kenna. Svaraði prófessorinn í lögfræði þá með þjósti: „Það er logið svo miklu í sjóprófi“. Túlkun prófessorsins á skráðum heimildum var sannleikurinn þótt um væri að ræða ósanninda túlkun af hans hálfu. Svo virðist sem slík kennsla skili sér í störfum dómara með utanlagadómum.

Slíkir lærimeistarar eins og prófessorinn svo og lærisveinum hans væri trúandi til þess að halda því fram að Hitler nazismanns hafi verið engill ef það þjónaði málstað þeirra.

Mönnum (körlum og konum) sem er ekki betur treyst en svo í störfum sínum (dómurum) að nauðsyn beri til að greiða þeim mútugreiðslulaun svo þeir falli ekki í þá freistni að þiggja undirborðsgreiðslur málsaðila við afgreiðslu dómsmála, en þeim er treyst til að hafa eftirlit með sjálfum sér og starfsbræðra (starfssystkina) sinna.

Með vísan til vanhæfis samkvæmt lögum. Eru ekki þeir sem starfa sem dómarar eða fyrrverandi dómarar vanhæfir til að hafa eftirlit með störfum samstarfsfélaga sinna því þeir hafi aðstöðu til að fela mistök eða ásetningslögbrot félaganna?

Skortur á trú á réttarkerfinu og trausti á dómurum, hjá hinum almenna borgara, felst og er í samræmi við mútugreiðslulaunin sem er lykillinn að vantrausti í þeirra garð. Vantraust sem er fyrir hendi, áður en þeir komast í starfið, því þeim er ekki fullkomlega treyst nema með ofurlaunagreiðslum m.ö.o. mútum.

Reykjavík 7. desember 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Vantraust á íslensku réttarkerfi.

Vantraust á íslensku réttarkerfi. Í sjónvarpsviðtali við formann dómarafélagsins kom fram að hann væri ekki ánægður með hið neikvæða álit Íslendinga á réttarkerfinu og dómurum. Í viðtalinu kom ekki fram hjá dómaranum neitt er skýrt gæti hið neikvæða álit Íslendinga né hver orsökin væri. Það að Íslendingar hafi lítið traust og álit á íslensku réttarkerfi er eðlileg afleiðing af lögbrotum sem framin hafa verið af hálfu dómara í störfum þeirra vísvitandi og af ásetningi.

Það sem vekur undrun við þetta sem fréttaefni er að fréttin kemur frá félagi dómara og hún sé byggð á könnun sem gerð hafi verið á meðal útvaldra Íslendinga.

Enn meiri undrun vekur fréttin og viðtalið, þar sem undanfarin ár hafa verið lagðar fram sannanir hjá þar til bærum aðilum, lögreglu og Ríkissaksóknara, um lögbrot sem framin hafa verið af dómurum í starfi án þess að stjórnkerfið hafi sinnt þeim kærum sem lagðar hafa verið fram.

Aldrei hefur það heyrst að samtök eins og MAFÍAN, COSA NOSTRA né KU KLUX KLAN hafi verið í miklu áliti hjá fólki, í þeim löndum þar sem þessi samtök starfa, enda um samtök lögbrjóta að ræða. Þessi samtök hafa aðallega byggst upp á ótta sem þau valda hjá almenningi. Sambærilegur ótti hefur þróast á Íslandi vegna starfa aðila innan réttarkerfisins (dómstóla, Ríkissaksóknara og lögreglu). Réttarkerfis sem inniheldur fjöld óheiðarlegra starfsmanna (lögbrjóta) sem kallaðir eru dómarar ásamt fleirum.

Á undanförnum árum hefur fjöldi kvartana og kæra komið fram vegna lögbrota sem framin hafa verið af dómurum hins íslenska réttleysiskerfis sem kallað er réttarkerfi. Kærur gegn dómurum sem lagðar hafa verið fram hjá íslenskum stjórnvöldum (framkvæmdavaldinu, lögreglu) hafa verið hunsaðar og af hálfu viðkomandi embætta svæfðar til að fyrirbyggja að upplýsingar um lögbrotin kom fram fyrir almenningssjónir.

Notkun dómara á fölsuðum gögnum til að fá ranglátar niðurstöður í dómsmáli fyrir utan það að virða ekki ákvæði gildandi laga á Íslandi auk hreins þjófnaðar sem framin hefur verið af dómurum í skjóli þeirra embætta sem þeir hafa komist í. Embætta sem talin eru af sumum innan kerfisins fyrir utan það svið sem hinn almenni borgari hafi leyfi til að skipta sér af né gagnrýna. Hugsanagangur innan réttleysiskerfisins að almenningur eigi aðeins að taka við þeim ódæðisverkum sem koma (framin eru) frá hinum útvöldu í réttarkerfinu (dómurum) var við lýði á miðöldum en er og verður ekki liðinn nú á dögum.

Í ljósi þeirra kvartana og kæra sem lagðar hafa verið fram á síðustu árum og varða meint lögbrot af hálfu dómara og sumra af aðilum í störfum hins opinbera er því hafin barátta fyrir framgangi réttvísinnar í anda gildandi laga í landinu. Ákvæði í gildandi lögum landsins eru skýr um starfsemi dómara. Þar kemur skýrt fram að í störfum sínum skuli dómara eingöngu fara eftir gildandi lögum í landinu. M.ö.o. að fari dómarar ekki að lögum í dómsuppkvaðningu er það brot á gildandi lögum. Því verður ekki liðið að dómarar hunsi lögin og stundi eiginhagsmuna geðþótta ákvarðanir við uppkvaðningu dóma. Dómar þar sem einkahagsmunir dómara eða geðhvarfasýki þeirra ræður ríkjum verður aldrei liðið.

Afskipti íslenskra dómara af innanríkismálum erlends ríkis eins og fram hefur komið í fréttum að undanförnu er ekki í verkahring þeirra sem dómara. Hafa þeir haft fullan rétt til að tjá sig um slík mál sem einstaklingar án tengingar við störf þeirra.

Á meðan sannanir eru fyrir því að dómarar hafi verið staðnir að siðblindu, mannréttindaþjófnaði, mannorðsmorðum, réttarfarsnauðgunum og hreinum þjófnaði er ekki hægt að búast við að hinn almenni borgari hafi álit eða líti upp til slíkra lögbrjóta frekar en fólk líti upp til forystumanna samtaka eins og MAFÍU eða KU KLUX KLAN.

Eina von þeirra sem starfa innan hins íslenska réttarkerfis til þess að auka álit þegnanna á starfsemi innan réttarkerfisins er að viðurkenna þau mistök eða ásetningsbrot (lögbrot) af hálfu dómara sem kært hefur verið út af eða kæra má út af. Leiðrétta þau og lofa bót og betrun í uppkvaðningu dóma í framtíðinni þar sem gildandi lög verði höfð að leiðarljósi en ekki geðþóttaákvarðanir í eiginhagsmunaskyni dómara.

Sú lögleysa sem átt hefur sér stað í skjóli opinberra embætta og varða réttarkerfið og framkvæmdavaldið leiðir fyrr en seinna til aðgerða af hálfu þeirra sem níðingarnir (í stétt dómara) hafa misboðið með utanlagadómum sínum.

Einn þáttur í lögleysu innan réttarkerfisins eru ummæli eins dómarans (S.T.M.) þegar hann svaraði ábendingu um lögleysi sem verið var að framfylgja í málflutningi: „Við horfum oft framhjá þessum atriðum“. Málið varðaði það hvort lögpersóna gæti tekið á sig ábyrgð persónu eða lögpersóna hefði bestu vindund og væri áreiðanlegt vitni. Snerist málflutningurinn aðallega um persónuna sem samkvæmt lögum skyldi vera áreiðanlegt vitni og hafa bestu vitund. Var þá verið að fela, af hálfu dómarans, ábyrgð persónu á bak við tuskuballar-fyrirtæki (lögpersónunni) málsaðila til að hlífa hinum meinta lögbrjóti (málsaðila), persónunni, við afleiðingum meinsæris með því að dómarinn horfði fram hjá gildandi lögum.

Það sem er merkilegast við undrunina af hálfu íslenskra dómara er að greinar skrifaðar af lögmönnum á Íslandi hefur komið fram hræðsla og ótti íslenskra lögmanna út af hefndarþorsta íslenskra dómara í garð allra þeirra sem ekki meðtaka orðalaust lögbrot dómaranna við dómsuppkvaðningar. Hefur komið fram að íslenskir lögmenn þora ekki að ræða hin meintu lögbrot dómaranna nema í 100% hljóðeinangruðum rýmum þar sem tryggt er að ekki séu hljóðritunartæki notuð. Slíkur ótti Háskólamenntaðra lögmanna er í ætt við ótta þeirra sem eiga á hættu hefndaraðgerðir af hálfu ráðamanna hinna erlendu samtaka lögbrjótanna sem nafngreind hafa verið í þessari grein (MAFÍAN og KU KLUX KLAN). Í greinum þessum hafa komið fram skýrar ábendingar um hefndarþorsta dómaranna í garð þeirra sem ekki meðtaka möglunarlaust lögbrot þeirra og er það í anda hugsanagangs valdhafanna á miðöldum.

Eigi er hægt að líta fram hjá því að framferði stjórnvalda á Íslandi er í ætt við stjórnun hinna erlendu samtaka lögbrjóta (MAFÍAN og KU KLUX KLAN) þegar hunsað er að fara að lögum við rannsóknir kærðra mála á hendur þeim sem gegna eða gegnt hafa störfum í æðri stöðum samfélagsins. Rannsóknaraðilar þ.m.t. lögregla og Ríkissaksóknari eru í reynd þjónustustofnanir til að hindra og koma í veg fyrir að blettur falli á stjórnendur lands (þríhöfða þursanum) sem er löggjafarvald, framkvæmdavald og dómsvald. Þessar rannsóknarstofnanir, lögregla og Ríkissaksóknari, eru nokkurs konar þvottastöðvar (skúringarstöðvar) til þess að hreinsa út allt er varðar neikvæðar kærur á hendur stjórnvalda (þríhöfða þursans). Þessar skúringastöðvar eltast við mál þar sem utangarðsmaður stelur blóðmörskepp til að seðja hungur sitt en setja ofan í skúffu þrettán (skjalaeyðingartækið) mál sem varða lögbrot stjórnarliðanna og milljóna þjófnað þeirra sbr. kæru á hendur ráðherra fyrir þjófnað af bankabókum o.fl.

Reykjavík 2. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík