Lögin of valdhafarnir.

Orðatiltæki valdhafanna: „Að taka lögin í sínar hendur (eigin hendur geranda)“ – er frasi sem viðhafður er af valdhöfunum þegar einstaklingar sem ekki fá löglega meðferð á málum sínum, sem kærð hafa verið til lögreglu, reyna að ná rétti sínum þegar valdhafarnir hunsa réttlætið til að verja stolna hagsmuni valdhafanna. Þetta þýðir að persóna sem verður fyrir því að brotinn sé lagalegur réttur hennar hefur refsiaðgerðir gegn lögbrjótnum eða lögbrjótunum þegar framkvæmdavaldið, sem á að sjá um öryggi í samskiptum allra þegnanna, hunsar kærur vegna þess að lögbrjótarnir eru í æðri opinberum embættum sem ekki má falla neinn blettur á.

Í lagaskýringum kemur einnig fram að einstaklingur hefur ekki leyfi til að beita meiri hörku ef ráðist er á hann en aðeins til að verjast frekari áföllum af hendi ofbeldisseggsins. M.ö.o. hann hefur ekki rétt til að beita nokkur þúsund ára gamalli ráðleggingu sem kallast „Auga fyrir auga eða tönn fyrir tönn“ .

Stjórnvöld eigna sér réttinn til þess að útkljá uppgjör vegna vandræða í samskiptum þegnanna sem kallast „refsingar“ fyrir afbrot (lögbrot). Lögbrot fá mismunandi afgreiðslu eftir því hver lögbrjóturinn er. Ef lögbrjóturinn er úr hópi þeirra sem telja sig æðri en aðrir þegnar landsins, s.s. eins og úr hópi æðstu stjórnenda landsins og öðrum æðri stöðum þ.m.t. dómurum, þá er af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds) allt gert til að hylma yfir slík brot þar sem stjórnendur telja sig jafnari en aðrir þegnar landsins.

Þessi ákvörðun stjórnvalda að hafa yfirstjórn refsinga fyrir lögbrot byggist á því að allir eigi að lúta sömu lögum og hljóta sambærilega refsingu fyrir sambærilegt lögbrot. Þar eigi að gilda sömu viðurlög hvort sem um er að ræða persónu sem kallast almúgamaður eða í starfsstöðu sem fellur undir ríkisþjónustu og auðmanna.

Þeir sem valdir eru til að útdeila réttlætinu (refsingunum) hafa engan rétt til að sniðganga ákvæði laga með því að mismuna þegnunum eftir því hvort lögbrjóturinn telji sig jafnari en aðrir þegnar samfélagsins. Því síður hafa aðilar eins og dómarar rétt til að misnota aðstöðu sína til ofbeldisverka gegn þegnum landsins, eins og átt hefur sér stað margoft, þvert á gildandi lög í landinu.

Hið litla traust sem dómstólar (dómarar) hafa hjá þjóðinni stafar af lögbrotum þeirra þegar þeir ekki virða lögin en túlka þau eftir eigin hagsmunum. Það að kærur þar sem skriflegar sannanir liggi fyrir um glæpi dómara við dómsuppkvaðningar fáist ekki rannsakaðar lýsir þeim anda sem ríkir við stjórn landsins. Framkvæmdavaldið sem á að annast rannsókn kærumála er jafn rotið og framkvæmd dómara við störf sín við útdeilingu réttleysisins. Samtryggingin í glæpaverkunum (lögbrotum stjórnenda landsins) er í anda þess sem fréttir berast af að hafi tíðkast hjá samtökum sem kölluð hafa verið Mafía og Cosa Nostra þar sem stjórnendur glæpaverkanna telja sig æðri (rétthærri) en aðrir.

Óheiðarlegt fólk (gaddavírshórur) leynast víða í æðri störfum samfélagsins. Afkvæmi starfa þessa óheiðarlega fólks að lögbrotum, sem áður hafa verið nafngreind, mætti kalla „hóruunga“.

Nöfn hinna ákærðu eru eftirfarandi og kæruatriði:

Pétur Hafstein fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðrún Erlendsdóttir fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur Jónsson fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur L. Jóhannesson fv. héraðsdómari mál (sjópróf) frá 4. janúar 1993 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Eggert Óskarsson héraðsdómari mál M-51/2001 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Sigurður T. Magnússon fv. héraðsdómari mál E-13455/2002 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ásgeir Magnússon héraðsdómari mál E-08318/2007 og E-08319/2007 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ragnhildur Hjaltadóttir ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu var að hylma yfir lögbrot þegar hún neitaði að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar 4. janúar 1993 vegna þeirrar hneisu er það ylli Rannsóknarnefnd sjóslysa þegar upplýst yrði um framlagningu falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna.

Jón H. B. Snorrason starfsmaður lögreglunnar á Höfuðborgarsvæðinu braut lög varðandi innheimtu fyrir Tollstjóraembættið þegar hann gaf falska áritun á skjal sem notað var til úrskurðar á ólöglegu fjárnámi (fjárkröfu án neinnar lagastoðar nema fölsun gagna).

Við þennan nafnalista má bæta þremur af síðustu Innanríkisráðherrum, núverandi og fyrrverandi lögreglustjóra á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknara bæði núverandi og fyrrverandi. Ekki er rétt að gleyma framferði af hálfu lögreglunnar að hætta rannsókn á kæru vegna þjófnaðar af bankareikningum undirritaðs sem framinn var samkvæmt lögregluskýrslu að fyrirmælum frá ráðherra. Þegar starfsmaður hins opinbera gaf upp að fyrirmælin um úttekt af bankareikningunum hafi komið frá ráðherra var rannsókn lögreglu hætt. Ekki var haft fyrir því af hálfu lögreglunnar að geta þess hvaða ráðherra hefði gefið fyrirmælin. Samtryggingin í lögbrotum fullkomin.

Úrræði þegnanna varðandi það að leita réttar síns vegna lögbrota þeirra sem tilheyra stjórnendum landsins eru engin innan kerfisins. Kærur gegn persónum innan stjórnkerfisins eru á skipulegan hátt svæfð eða svarað með útúrsnúningum af hálfu þeirra aðila sem eiga að annast rannsókn mála.

Þegar málum er þannig komið að engin úrræði eru fyrir þegnana að ná rétti sínum gegn glæpamönnum í stjórnunarstörfum samfélagsins er komið að frasa stjórnenda sem kallað er að „taka lögin í eigin hendur“. M.ö.o. að þeir sem verða fyrir lögbrotum af hálfu persóna í stjórnunarstörfum landsins þurfa sjálfir að annast refsingar gegn lögbrjótunum og taka áhættuna af hefndaraðgerðum lögbrjótanna með vísan til aðstöðu lögbrjótanna til misþyrminga á lögunum.

Þrátt fyrir greinaskrif undirritaðs um lögbrot framin af persónum í stjórnunarstörfum fyrir landið hefur algjör þögn verið ríkjandi í herbúðum lögbrjótanna. Ástæða þagnarinnar er að lögbrjótunum finnst betra að sitja undir ásökunum og þegja en þurfa að svara til saka ef þeir reyndu að beita ákvæði hegningarlaga um ærumeiðingar. Þeir eru óttaslegnir yfir upplýsingum um lögbrot þeirra en þeir treysta á samtryggingu innan stjórnkerfisins. Samtrygging við framkvæmdavaldið sem á að annast rannsóknir kærumála er augljós þegar lögbrjótarnir í þeim störfum (rannsóknaraðilarnir) hunsa að rannsaka kærur sem lagðar hafa verið fram, með sterkum sönnunum um lögbrot, gegn lögbrjótum stjórnar- og réttarkerfisins.

Ég get glatt sakborninga í þessum kærumálum að umsagnir margra um ritun mína um réttarfarið og stjórnkerfið hafa verið í þá veru að ótti sé í herbúðum réttarkerfisins og hjá stjórnendum landsins þar sem þeir hafi ekki þorað að stefna mér fyrir meiðyrði vegna umræddra skrifa. Ég hef einnig fengið ábendingar um að hefnd hinna ákærðu verði ofsafengin ef þeir finni einhvern veikan blett hjá mér. Við þeirri ábendingu er aðeins eitt svar; „Verði þeim (lögbrjótunum) að góðu“.

Til andlegrar hrellingar stjórnenda landsins þá verður haldið áfram baráttunni við fjandsamlegt stjórnkerfi þar til lögbrotum verður hætt af þeirra hálfu og réttlæti verði ríkjandi svo og lögbrotum innan réttarkerfisins verði hætt. Réttarkerfi sem hefur inna sinna vébanda siðblinda aðila, réttarfarsnauðgara, mannorðsmorðingja og mannréttindaþjófa eins og þeir sem nafngreindir hafa verið.

Reykjavík 21. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Stjórnarmyndun - stjórnleysi

Í stjórnarmyndunarviðræðum síðustu vikur hefur verið tekist á um það hvort leita eigi eftir inngöngu í Efnahagsbandalag Evrópu eða ekki. Fulltrúi Bjartrar framtíðar, sem er einn af flokkunum sem hefur aðild að sambandinu(bandalaginu) á stefnuskrá sinni, neitar að viðurkenna það að þjóðin hafi hafnað aðild að bandalaginu með yfirgnæfandi meirihluta greiddra atkvæða í síðustu kosningum. Þetta á einnig við um afsprengi Sjálfstæðisflokksins sem kallað er Viðreisn.

Ef Íslendingar væru ekki umburðarlindir yrðu þessir aðilar sem berjast fyrir afsali á sjálfstæði landsins kallaðir landráðamenn eða jafnvel Quislingar. Þeirra krafa, Viðreisnar og BF., er að næsta stjórn verði góð stjórn og fari eftir þeirra fyrirmælum varðandi inngöngu í bandalaga sem þjóðin hefur hafnað.

Verður fróðlegt að fylgjast með framhaldi viðræðna til stjórnarmyndunar hvort Vinstri grænir kaupi ráðherrastólana aftur eins og 2009 til að þóknast Viðreisn og BF. VG. fóru í stjórnarsamstarf með Samfylkingunni sem stefndi að inngöngu í bandalagið eingöngu til að fá að verma R-stólana og fá hærri eftirlaun. Er það umhugsunarefni hvort VG nái að mynda ríkisstjórn sem verði á svipuðum stjórnleysisnótum og ríkisstjórnin sem féll 2013 (Vinstri stjórn).

Fyrrverandi stjórnendur VG lýstu yfir andstöðu við viðræður við Efnahagsbandalagið fyrir stjórnarmyndun 2009 en spurningin er hvort núverandi formaður nái að breyta afstöðu flokksins (VG) eingöngu til að fá ráðherraembætti eða hvort mynduð verði ríkisstjórn þeirra þriggja flokka sem hafa lýst andstöðu sinni við aðildarviðræður. Aðildarviðræður sem vitað er að muni ekki bera neinn árangur frekar en sex milljarða kostnaðurinn sem ríkisstjórn 2009 -2013 sólundaði í draumaverkefni sín eins og Efnahagsbandalagið og aðild að Öryggisráði Sameinuðuþjóðanna.

Formaður Bjartrar framtíðar fór mikinn í sjónvarpsviðtali og vildi góða stjórn þar sem hann kæmi Quislings-kenningunni að við stjórn landsins, um afsal sjálfstæðisins. Einnig gat hann um að 40% fjölgun stjórnmálaflokka væri merki um kröfur um breytingar. Það er rétt að fólk vill breytingar til hins betra en vill ekki þrælahald Efnahagsbandalagsins yfir þjóðina eins og kjósendur Bjartrar framtíðar og Viðreisnar vilja.

Ef horft er til fortíðar þá mun Íhaldsflokkurinn-Viðreisn ganga inn í Sjálfstæðisflokkinn á svipaðan hátt og gerðist 25. maí 1929 þegar Íhaldsflokkurinn og Frjálslyndi flokkurinn sameinuðust. Þá verður endanlega búið að svæfa til þúsund ára hugmyndina um afsal sjálfstæðis þjóðarinnar.

Reykjavík 16. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Mistök við lagasetningu.

Enn og aftur er að koma fram mistök við lagasetningu á Alþingi eða var þetta ásetningur alþingismanna að hafa orðalag laganna um Kjararáð eða Kjaradóm þannig að hægt væri að túlka orðanna hljóðan að eigin geðþótta þeirra sem skipaðir yrðu samkvæmt þessum lögum til ákvörðunar kjara þeirra sjálfra (þingmanna).

Margra ára barátta hins almenna launþega í landinu fyrir bættum kjörum hefur mætt andstöðu þeirra sem hafa vermt stóla Alþingis en þeir hugsað vel um eigin hag. Hefur oft orðið ágreiningur milli þings og þjóðar vegna slæms orðalags á lögum settum af Alþingi. Það er ekki hægt að sjá á lagabókstafnum varðandi Kjararáð eða Kjaradóm að í lögunum s

éu nein skýr ákvæði um starfsemi umræddrar úrskurðanefndar um starfsskyldur og við hvað starfsemin ætti að miða við ákvörðun launa. Þetta RÁÐ hefur haft frjálsar hendur án nokkurra takmarkana við ákvörðun launanna án nokkurs tillits til ástand þjóðarbúsins.

Væri æskilegt að fá upplýsingar um hverjar hafa verið launagreiðslur til þessara skipuðu aðila (mánaðargreiðslur / ársgreiðslur einstaklinga) í Kjarraráð eða Kjaradóm síðustu árin ef sjá mætti á þeim greiðslum hvaða hvatir hafi legið að baki ákvörðunum sem hafa mætt almennri andstöðu meiri hluta þjóðarinnar í hvert sinn er þessir þjónar siðleysisins hafa látið ljós sitt skína.

Það er augljóst af afgreiðslu þessara aðila varðandi laun þeirra aðila, sem starf þeirra á að snúast um, að aldrei hefur verið tekið tillit af þeirra hálfu varðandi fjárhagsafkomu þjóðarbúsins en augljósir annarlegar hvatir skynið skært.

Ef að eitthvað er að marka það sem frambjóðendur til Alþingis sögðu í loforðaræðum sínum fyrir kosningar um meira jafnrétti í þjóðfélaginu þá ættu alþingismenn að breyta umræddum lögum um Kjararáð. Fella þau (lögin)úr gildi og draga ákvörðun Kjararáðs til baka að öllu leyti en setja inn ákvæði í lögin um að þessir þjónar þjóðfélagsins hlytu sömu launahækkanir og hinir almennu þegnar landsins hlytu með samningum á hverjum tíma. Hugsanlegt væri að með slíkri lagabreytingu yrði hægt að minnka líkur á endurtekningum á búsáhalda byltingu. Með því mót væri komið í veg fyrir framferði sjálftöku þessara liðsmanna í íslensku samfélagi.

Krafa samfélagsins er að umræddar launahækkanir samkvæmt úrskurði Kjararáðs verði dregnar til baka ef friður á að haldast á vinnumarkaðinum. Kjörnir þingmenn, ráðherrar og aðrir embættismenn eru ekki þrisvar eða fjórum sinnum meira virði fyrir samfélagið en hinn almenni borgari.

Til frekari jöfnunar á lífskjörum í landinu ætti að hækka skatta á allar tekjur umfram ákveðna fjárhæð (lægstu laun) til að minnka þá spillingu sem viðgengst hjá sjálftökuliðinu. Þetta sjálftöku lið eru m.a. þeir sem hafa tekið milljónir og milljarða út úr fyrirtækjum eins og sjávarútvegi, tryggingafélögum o.fl. í skjóli skattalaga.

Reykjavík 3. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

KOSNINGAR

Að loknum kosningum liggur fyrir hver vilji kjósenda er. Er augljóst að hrun Samfylkingarinnar er orsök þýlyndis þeirra við aðild að Efnahagsbandalaginu. Kemur vel fram í þessum kosningum að u.þ.b. 10% kjósenda vilja afsala sér sjálfstæði landsins með inngöngu í Efnahagsbandalagið. Þessi u.þ.b. 10% kjósenda greiddu Samfylkingunni og Viðreisn atkvæði sín. Þar af leiðandi ætti stjórnendum þessara flokka að vera ljóst að Íslendingar vilja ekki aðild að Efnahagsbandalaginu né afsala sér sjálfstæði þjóðarinnar.

Forystusveit Samfylkingarinnar er í sárum eftir niðurstöður kosninganna og hafa boðað að þeir þurfi að endurskoða stefnumál sín.

Viðreisn sem er klofningur úr Sjálfstæðisflokknum og er sá hluti flokksins sem hefur haft á stefnuskrá sinni að vinna að inngöngu í Efnahagsbandalagið sem fyrsta og aðal stefnumál flokksins. Með úrslit kosninganna ætti þessum aðilum að vera ljóst að lítill minnihluti þjóðarinnar vill afsala sér sjálfstæði þjóðarinnar og af uppruna og eðli þessa flokks er ljóst að næsta ríkisstjórn Íslands verður samsteypustjórn tveggja flokka Sjálfstæðisflokks og Framsóknar + afsprengi Sjálfstæðisflokksins -- Viðreisn.

Ætti flestum að vera ljóst eftir þessar kosningar að stefnulausir flokkar (anarkistar), eins og Sjóræningjaflokkurinn Píratar, á heldur ekki það fylgi á meðal kjósenda eins og stjórnendur skoðanakannana höfðu sagt ósatt um varðandi fylgi flokksins. Íslendingar eru mótfallnir stjórnleysi og því kusu þeir ekki Pírata. Í kosningum þessum hrundi að öllum líkindum draumur talsmanns Pírata um forsætisráðherra stólinn.

Fylgisaukning Vinstri grænna má rekja til afstöðu þeirra til Efnahagsbanda-lagsins að vilja ekki standa að inngöngu í bandalagið og er augljós viðbót við kjósendur Sjálfstæðisflokkinn að leita ekki eftir aðild að Efnahagsbandalaginu og EVRU samstarfi.

Að framansögðu virðist eina lausnin á framhaldi á uppbyggingu jákvæðs samfélags á Íslandi með bættum efnahag og velferð þegnanna að Sjálfstæðisflokkur, Framsókn og Viðreisn standi að næstu ríkisstjórn. Fulltrúum Viðreisnar ætti að vera ljóst eftir kosningarnar að besta leiðin sé að salta hugmyndina um inngöngu í Efnahagsbandalagið ef ekki að afskrifa hana alveg og tryggja áframhald á uppbyggingu þjóðarbúsins. Þjóðin hefur hafnað hugmyndinni að inngöngu í EU-bandalagið. Kjósendur Viðreisnar eru að meirihluta fyrrverandi meðlimir Sjálfstæðisflokksins.

Það skal viðurkennt að það hefur hvarflað að undirrituðum að framboð Viðreisnar hafi verið skipulagt til að villa um fyrir stjórnendum hinna flokkanna og þessir tveir flokkar muni sameinast líkt og gerðist á fjórða áratug síðustu aldar með sambærilegan mun á skoðunum forystumanna tveggja flokka.

Reykjavík 30. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 43. kafli

Hönd laga og réttar verður ei flúin þeim feigðarfjanda sem hrjáir íslenskt réttarfar nema tekið verði á móti og utan-laga-dómar sem viðgengist hafa hjá íslenskum dómstólum verði leiðréttir.

Í orðinu „heiðarleiki“ var innifalið á fyrri hluta síðustu aldar hugtakið: „Gjör rétt þol ei órétt“. M.ö.o. að virða samskiptareglur (lögin) sem sett eru af þar til bærum aðilum og hafa í heiðri hin óskráðu lög sem kallað hefur verið siðferði eða siðir og hefðir.

Andstætt orðinu heiðarleiki er orðið óheiðarleiki sem á við allar gjörðir mannsins sem eru andstæðar gildandi lögum í landinu svo og siðferðisvitund fólksins og þar með talið það sem kallast kurteisi. Óheiðarlegt fólk var kallað „gaddavírshórur“.

Hugtakið heiðarleiki er ekki til hjá íslenskum stjórnvöldum í dag (þríhöfða þursanum) þar sem lög og réttur þegnanna er svívirtur til þess að þjóna einkahagsmunum þeirra sem eru við stjórnvölinn og þar með er óheiðarleiki aðalsmerki þessa fólks.

Við stjórn landsmála er það talið réttlætanlegt að einkahagsmunir þeirrar fylkingar sem við stjórnvölin er hverju sinni sitji í fyrirrúmi og lögbrot til að tryggja þessa hagsmuni séu lögleg lögbrot. Þar með eru ekki allir jafnir fyrir lögunum eins og skýrt ákvæði í stjórnarskránni kveður á um.

Þetta kristallast í því að öll gagnrýni á framkvæmd lögbrota sem framin eru í skjóli þríhöfða þursans er ekki svarað nema með útúrsnúningum og orðhengilshætti af stjórnarliðinu að lögbrjótarnir séu löglegir lögbrjótar. Rannsókn á slíkum lögbrotum leiði ekki til sakfellingar lögbrjótanna og því lögleg lögbrot.

Þessi framkvæmd lögbrota af hálfu stjórnvalda kemur greinilega fram þegar kemur að samskiptum við þegnana á túlkun laganna. Eru lög túlkuð á einn veg þegar hagsmunir stjórnenda eru annars vegar og á annan veg þegar kemur að samskiptum við þegnana.

Eins og áður hefur verið getið um í fyrri greinum undirritaðs er þjófnaður af hálfu ráðherra ekki sambærilegur við þjófnað af hálfu almúgamanns sbr. orðatiltækið um Jón og séra Jón. Sama varðar um aðra þætti lögbrota. Skjalafals broddborgara í höfðingjastéttinni er ekki sama og skjalafals af hálfu hins almenna borgara. Ólöglegar hefndaraðgerðir (refsiaðgerðir) af hálfu dómara eru ekki að mati valdastéttarinnar (stjórnvalda (framkvæmdavalds, dómsvalds og löggjafarvalds)) sambærilegar við hefndaraðgerðir af hálfu almennings. Refsiaðgerðir einstaklinga (einkarefsiaðgerðir) í garð annarra einstaklinga, sem eru samkvæmt lögum lögbrot, og kallaðar ofbeldisaðgerðir eru umsvifalaust teknar til rannsókna af hálfu hins opinbera og refsað fyrir, og skiptir þá ekki máli þótt þeim (sökudólgunum) sem refsað hefur verið hafi með framferði sínu s.s. með ofbeldi og skemmdarverkum, átt skilið að vera refsað. Séu framkvæmdaaðilar einkarefsiaðgerða úr stétt dómara eða úr hópi æðstu ráðamanna landsins (stjórnenda) þá eru slíkar refsingar taldar af stjórnvöldum vera löglegar refsiaðgerðir þótt engin ákvæði séu til í lögum um slíkar einkarefsiaðgerðir broddborgaranna.

Þekktur lögmaður skrifaði grein í fréttablað/dagblað um friðhelgi dómara. M.ö.o. samkvæmt greininni er það bannað að gagnrýna störf dómara. Skiptir þá engu máli hvort dómarar fari að gildandi lögum um störf dómara eða ekki. Þetta þýðir að lögbrot dómara eru lögleg lögbrot. Af þessari skoðun virts lögmanns hefur skapast frjálsræði dómara til þess sem kallað er utan-laga-dómar. Þ.e. dómar sem ekki eiga sér neina stoð í lögum landsins og eru byggðir á hefndarþörf dómara til að ná sér niðri á þeim þegnum landsins (málsaðilum) sem hafa vogað sér að benda á lögbrot þeirra (dómaranna) og varða lög sem dómarar eiga að fara eftir á sama hátt og krafist er af þegnunum að fara eftir gildandi lögum í samskiptum sín í milli. Þessi skoðun og þetta framferði af hálfu íslenskra dómara, lögbrot þeirra, er í ætt við framferði NAZISTA á sínum tíma þegar lög voru túlkuð á yfirráðasvæði þeirra eftir því hvað þjónaði hagsmunum foringja Nazista-flokksins.

Það sem einkennir þessi skrif lögmannsins er að þau eiga fullan rétt á sér ef dómarar fara að gildandi lögum landsins og túlki ákvæði laganna samkvæmt orðanna hljóðan en ekki eftir eigin hefndarþörf. Það að dómarar noti fölsuð gögn, sem þeir vita að eru fölsuð, til að byggja dómsniðurstöðu sína á getur aldrei talist lögleg dómsuppkvaðning.

Samkvæmt annarri blaðagrein lögmanns/dómara var fullyrt að uppkvaðning dóms í máli væri lagalega bindandi. Þetta væri skiljanlegt ef að uppkveðinn dómur væri byggður á gildandi lögum landsins varðandi störf dómarans svo og landslögum og næði þá/síðan yfir öll sambærileg tilvik í samskiptum þegnanna. Af framansögðu er það einkennilegt við fullyrðinguna um að dómur sé lagagildi ef notuð eru fölsuð gögn sem dómur er byggður á og auk þess hefndarárátta dómara sem nær jafnvel gagnvart öðrum eða þriðja ættlið málsaðila.

Þessi fullyrðing lögmannsins/dómarans er í ætt við viðhorf valdastéttarinnar fyrr á öldum þegar allar gerðir valdhafanna gagnvart almenningi voru lög og kölluð hin óskráðu lög valdaræningjanna, m.ö.o. utan-laga-dómar.

Ákvæði grundvallarlaga um að allir þegnar landsins eigi að vera jafnir fyrir lögunum hefur ekki verið í gildi á Íslandi í mörg ár eða síðustu 30 – til 40 árin. Þetta ákvæði um jafnrétti þegnanna verður aldrei í raun fyrr en komið verði á stofn endurupptökunefnd dómsmála sem skipuð verði fólki sem ekki hefur lögfræðipróf og er ekki mútuþægt. Grundvallaratriði laga er að lagabókstafurinn sé skiljanlegur fyrir hinn almenna borgara og innan siðferðisvitundar hinna almennu þegna landsins en sé ekki háð geðþótta þrösurum sem er einkenni á lögfræðinni. Lögfræðin er allsherjar þrasarafræði sem best sést á því hve margar skýringar koma fram á túlkun laganna. Það að lög séu túlkuð á sérstakan hátt hjá sérhverjum lögmanni og síðan geti þeir rifist um túlkun laganna í dómssal sem einhverskonar trúðasýningu er ekkert annað en atvinnubótavinna.

Fræg er setningin sem höfð er eftir lögmanni:

„Ég varði þá sem höfðu efni á að borga.“

Í þessari setningu felst það að það séu ekki allir jafnir fyrir lögunum. Réttarstaða málsaðila fari eftir því hve fjáður hann sé og hafi efni á að greiða stórar fjárhæðir fyrir sirkusræður lögmanna og kemur þar inni í svar dómarans við fyrirspurn um gildi málflutnings lögmanna í dómsmáli.

Dómarinn sagði það vera rétt að málflutningur lögmanna hefði mikið að segja um niðurstöðu í máli. M.ö.o. lögin eru aukaatriði en orðskrúð lögmanna í 1. sæti.

Siðferði er einn angi mannlegra samskipta og í þeim armi samskiptanna er veigamikið atriði sem kallað er kurteisi. Kurteisi er ein grein óskráðra laga um mannleg samskipti. Í orðinu kurteisi felst m.a. að virða allar gjörðir mótaðilans sem ekki ná inn á rétt eða yfirráð annarra. Það þýðir að gjörðir eins aðila er að virða lagalegan rétt og siðferðilegan rétt annars aðila (mótaðila) ásamt virðingu fyrir skoðunum hans svo framarlega sem mótaðilinn virðir rétt og gjörðir sinna mótaðila.

Á það skal bent sérstaklega að í hugtakinu ókurteisi felst ekki eingöngu sögð orð heldur einnig hvers konar ólöglegur gjörningur og aðgerðarleysi, þ.e. að gera ekki það sem maðurinn á að gera.

Það sem einkennir ókurteisi í flestum tilvikum er að hún er framkvæmd valdhrokans og fyrirlitningu viðkomandi valdníðings gagnvart öðrum með yfirgangi á lagalegum rétti mótaðilans. Þ.e. að viðkomandi ofbeldis maður fer út fyrir sitt valdsvið og inn á yfirráðasvið annars aðila.

Eitt það sem aðallega felst í orðinu kurteisi að „kurteisi er í báðar áttir“. Ókurteisi og óheiðarleiki eins aðila getur ekki náð yfir kröfu um kurteisi af hálfu mótaðilans. Svar við óheiðarlegum eða ólöglegum aðgerðum af hálfu þess sem ókurteisinni er beint að, sbr. framferði stjórnvalda varðandi lögbrot þeirra, þá verður svarið ekki eins og á fyrri öldum „að kyssa á vöndinn“ . M.ö.o. að ókurteisi er svarað með ókurteisi sem er skýring á hugtakinu að „kurteisi er í báðar áttir“.

Lögbrot og níðingsháttur af hálfu stjórnvalda (þríhöfða þursans) er ókurteisi sem sýnd er í krafti embætta á vegum ríkisins. Slíkur níðingsskapur var ríkjandi á fyrri öldum án möguleika hins almenna borgara til að verja rétt sinn og var kallað þegar ekki var hægt að svara ofbeldi valdsmanna „að kyssa á vöndinn“.

Vegna breyttra viðhorfa almennings á því hvað valdhafarnir megi gera til að halda uppi sínum settu einkalögum og reglum er ekki gert ráð fyrir því að sambærileg níðingsverk og viðgengust á fyrri öldum séu ásættanleg nú á dögum.

Í mis hraðfara þróun mannskepnunnar eru enn þá uppi afbrigði af skepnum sem kallaðar eru maður sem ekki hafa komist af þróunarskeiði níðinganna og inn á nútíma hugsunarhátt. Þessir níðingar hafa erft frá forfeðrum sínum valdhroka, valdagræðgi, ofbeldisáráttu og yfirgang gagnvart samborgurum sínum. Er þessi arfur í ætt við og afbrigði af þróunarkenningunni.

Með vísan til þess sem hér er ritað og túlkun á hugtakinu „kurteisi í báðar áttir“.

Af framanrituðu verður hér gefin yfirlýsing um þá aðila stjórnkerfisins sem ekki virða rétt borgaranna með vísan til ákvæða gildandi laga. Þeir eru:

Stjórnendur Innanríkisráðuneytis, lögreglu á höfuðborgarsvæðinu, Ríkissaksóknara svo og áður tilgreindir (nafngreindir) dómarar réttarkerfisins bæði Hæstaréttar og Héraðsdómsstóla og þessir aðilar falla undir skilgreiningu íslensks máls og bera því titilinn „Gaddavírshórur“ eða óheiðarlegar persónur.

Þessar „Gaddavírshórur“ hins íslenska stjórnkerfis (þríhöfða þursans) hafa ekki þorað að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði af ótta við þær upplýsingar um lögbrot þeirra sem fram kæmu við réttarhöldin. Þar af leiðandi telja umræddar „Gaddavírshórur“ það betra að sitja undir ásökunum sem lagðar hafa verið fram og þegja en að leggja út í átök við undirritaðan því Gaddavírshórurnar vita að þá baráttu geta þær ekki unnið vegna fyrirliggjandi sannana um lögbrot þeirra.

Reykjavík 24. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Lögmennska eða illmennska

Hér verður sagt frá furðulegri framkomu af hálfu lögmanna.

Kona leitaði eftir aðstoð lögmannsstofu í sambandi við íbúðakaup þegar seljendur neituðu að standa við gerðan samning varðandi söluna þ.e. eftir undirritun kaupenda á gagntilboði seljenda og þar með var kominn á bindandi samningur á milli aðila.

Eftir að lögmaðurinn hafði undirgengist þann samning að reka málið fyrir dómi eða leita nnarra viðunandi lausna á málinu var talið að hann hefði hafið störf. Eftir nokkra daga sendi lögmaðurinn á föstudegi umbjóðanda sínum í tölvupósti stefnu til yfirlestrar og óskaði eftir athugasemdum hans (umbjóðandans) við stefnuna sem fyrst. Í tölvupóstinum frá lögmannsstofunni var eftirfarandi:

„sendi stefnudrög meðfylgjandi. Allar athugasemdir eru vel þegnar.“

Konan fór yfir stefnuna og komu þá í ljós furðulegustu rangfærslur og viðsnúningur þar sem stefnendum og stefndu var ruglað saman og var ekki hægt að sjá með góðu móti að skjalið gæti staðist skoðun. Voru gerðar margar athugasemdir og athugasemdirnar voru litaðar rauðar svo sjá mætti hvað væri talið athugunarvert.

Mætti konan á lögmannsstofunni, skrifstofu lögmannsins, á mánudagsmorgni með útprentaða stefnuna með athugasemdum innfærðum í það sem henni hafði verið sent. Þá brá svo við að lögmaðurinn brást ókvæða við því að birtast svona án þess að gera boð á undan sér. Þess ber að geta að aðeins var mætt til að afhenda stefnuna með athugasemdunum og ætlast til að lögmaðurinn ynni úr athugasemdunum eftir sinni þekkingu. Eftir fyrirlestur lögmannsins var honum afhent stefnan með athugasemdunum og tók hann við henni og varð mjög óhress með útlit hennar með öllum athugasemdunum.

Eftir snöggan yfirlestur 1-2 mínútur hreytti lögmaðurinn út úr sér við konuna að „fyrst hún vissi svona mikið um þetta þá gæti hún bara séð um þetta sjálf“.

Fullkomnunar árátta lögmannanna á lögmannsstofunni var slík að þeir gerðu aldrei mistök og störf þeirra voru fullkomin.

Konan sem hélt að hún hefði aðeins gert það sem lögmaðurinn hafði beðið um, þ.e. athugasemdir eftir sinni þekkingu fyrir lögmanninn að vinna úr og voru upplýsingar er hún hafði afhent lögmanninum skriflega. Brá henni illa og skildi ekkert í framkomu lögmannsins. Leiddi þetta til þess að lögmaðurinn vildi ekki halda áfram með málið og afhenti öll gögn er honum höfðu verið fengin. Er konan var að fara út sagði yfirmaður lögmannsstofunnar að sendur yrði reikningur.

Var það lögmaðurinn á lögmannsstofunni, hinn óskeikuli, sem hafði verið fengið málið til úrvinnslu sem sagði sig frá málinu en var ekki rekinn af hálfu stefnanda í málinu.

Í stefnu lögmannsins var ruglað saman stefnanda og stefndu í málefnalegum útskýringum lögmannsins, heimilisfang var rangt í einu tilviki. Auk þess voru kröfur stefnanda skornar niður við trog af hálfu lögmannsins auk margra annarra athugasemda við orðalag stefnunnar.

Í viðræðum við annan lögmann varðandi málið (framkomu lögmannsins) taldi hann hugsanlegt að viðbrögð lögmannsins hafi stafað af því að hann (hinn ráðni lögmaður, lögmannsstofa) hafi talið sig af einhverjum orsökum vanhæfan til að annst málið og verið allklaufalegur við að losa sig frá málinu.

Mál þetta sýnir hvaða manngerðir það eru sem slæðst hafa inn í lögmannsstéttina. Menn sem gera alvarlegar vitleysur eða ásetningsbrot við störf sín sem umbjóðendurnir eigi síðan að borga fyrir.

Sem dæmi um ruglið í stefnunni sem athugasemd var gerð við er sýnd hér:

„“Kröfu sína um málskostnað úr hendi stefnanda byggir stefndi á XXI. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, og vísast einkum til 130. gr. laganna. „“

Meðalgáfaður maður sér strax að þarna er um alvarlegan rugling lögmannsins á stefnanda og stefndu.

Ennfremur er skondið það sem hér fer á eftir og gerð var athugasemd við:

„til þess að mæta á dómþingi Héraðsdóms Reykjavíkur, sem háð verður í dómhúsinu við Lækjartorg í Reykjavík, þriðjudaginn 6. október 2016, kl. 10.00, er mál þetta verður þingfest, til þess þar og þá að sjá skjöl og skilríki í rétt lögð, á dómkröfur að hlýða og leggja fram varnir af sinni hálfu, ef einhverjar eru. Ef ekki verður sótt þing af hálfu stefnda má búast við því að útivistardómur gangi í málinu í samræmi við gerðar kröfur og eftir framlögðum skjölum og skilríkjum.“

Við skoðun á þessari framsetningu sést strax að 6. október er ekki þriðjudagur.

Fleiri athugasemdir vegna rangfærslna voru settar á blaðið er orsakaði reiði lögmannsins.

Frá lögmannsstofunni barst síðan reikningur fyrir einnar klukkustundar vinnu (samkvæmt reikningnum ein klukkustund) að upphæð 288.000 kr.+ virðisaukaskattur. Það er engum sem líðst að krefjast greiðslu án þess að skila viðunandi vinnu nema sjálftökuliðið innan lögmannastéttarinnar. Réttmætar athugasemdir við ófullnægjandi störf snillinganna óskeikulu í stétt lögmanna eru bannaðar.

Það að krefjast greiðslu fyrir óforsvaranleg og einskisnýt vinnubrögð eins og hér er lýst yrði kallaður þjófnaður hjá öllum öðrum en snillingum í lögmannastéttinni.

Sagan er ekki þar með búin. Konan fór fram á að fá upplýsingar um ástæðu þess að lögmaðurinn (lögmennirnir) sögðu sig frá verkinu og fá vinnuskýrslu yfir hvað hafi verið gert og hvenær. Samkvæmt svari lögmannsstofunnar, vinnuskýrslunni, kemur fram:

„ástæða þess að við hættum samstarfi var trúnaðarbrestur, eins og þér mátti vera ljóst. Athugasemdir þínar og framkoma í kjölfar þess að við bárum undir þig stefnudrög í málinu voru með þeim hætti að ljóst var að þú treystir okkur ekki fyrir verkefninu. Voru því brostnar forsendur fyrir frekara samstarfi“

Ástæðan trúnaðarbrestur er af hálfu lögmannanna byggð á því að konan tók ekki rangfærslum er fram komu í drögum að stefnunni frá lögmönnunum með auðmýkt og þakklæti, sem einkenndi almúgann gegn valdastéttinni fyrr á öldum. Óforsvaranleg vinnubrögð af hálfu starfsmanna lögmannsstofunnar (þ.m.t. forstjóra hennar) eru ekki viðurkennd en umbjóðandi lögmannsstofunnar sakfelldur fyrir að taka ekki þegjandi og hljóðalaust tilraun lögmannanna til að eyðileggja málið fyrir stefnanda.

Í vinnuskýrslu frá lögmannsstofunni kemur fram að forsvarsmaður (yfirmaður) lögmannsstofunnar hafi unnið drögin að stefnunni sem konunni var send og tekið hann 5 klst. og 15 mínútur auk þess hafi lögmaður á stofunni lesið yfir stefnuna og sent hana og verið 45 mínútur að því.

Sex klukkustunda vinna lögmanna við skjalaskriftir (ritunar á stefnu) sem reyndist innihalda slíka ágalla (vitleysur), er hverjum meðalmanni varð ljós við yfirlestur, hafði komist í gegnum vinnu umræddra tveggja snillinga í lögmannsstéttinni.

Framkoma lögmannanna sýnir að sumir þeirra sem hafa Háskólapróf í lögfræði telja sig GUÐI og yfir alla aðra hafna hvað gáfnafar varðar. Það að þær rangfærslur (vitleysur) sem fram koma í stefnunni hafi farið í gegn hjá tveimur snillingum (lögmönnum) sýnir það hálfkák eða ásetningsbrot sem viðhaft er við vinnu á þessari lögmannsstofu.

Athugasemdirnar sem gera þurfti við stefnuna voru gerðar að ósk lögmannsins sem sendi drögin og gerðar samkvæmt meðal skynsemi, án Háskólaprófs í lögfræði þess sem gerði athugasemdirnar.

Ósvífnin sem felst í reikningnum frá lögmannsstofunni er krafan um greiðslu fyrir vinnu við stefnuna sem er og var einskis virði vegna fjölda ágalla eins og rauðu athugasemdirnar sem gerðar voru við stefnuna sýna.

Reiðin sem hefur brotist út á lögmannsstofunni eftir að gerðar voru skriflegar athugasemdir við drög að stefnunni lýsir stærilæti og hroka sem einkennir suma Háskólaborgara sem telja sig alvitra.

Að kalla það trúnaðarbrest að gera athugasemdir sem óskað er sérstaklega eftir af lögmanni og athugasemdir við augljósar villur í skjali sem sent var til yfirlestrar er menntahroki.

Þær athugasemdir sem gerðar voru og lagðar fyrir lögmanninn voru ætlaðar fyrir lögmanninn til að vinna úr. En stærilætið var slíkt í lögmönnunum þegar umbjóðandinn vogaði sér að gera athugasemdir við gjörðir GUÐANNA í lögmannastéttinni að slíkt var ekki hægt að láta órefsað.

Hver sem er getur velt því fyrir sér hvernig framhald vinnu lögmannanna við reksturs málsins hefði orðið með sambærilegu framhaldi mistaka ef ekki ásetningsbrot lögmannanna til að eyðileggja málið fyrir stefnanda.

Lögmönnum umræddrar lögmannsstofu hefði verið nær að taka við hinum skriflegu athugasemdum með þakklæti og vinna úr þeim eins og ætlast var til af konunni en ekki fyllast menntahroka og fyrirlitningu á fólki sem ekki hefur Háskólapróf í lögfræði. Ef nauðsyn ber til er hægt að birta í heild sinni umrædd drög að stefnu eins og hún barst frá lögmannsstofunni svo og athugasemdum.

Sú ósvífni sem fram kemur í kröfu lögmannsstofunnar upp á 288.000 kr.+vsk. fyrir vinnu sem er einskis virði vegna ágalla eða kunnáttuleysis viðkomandi við ritun stefnunnar. Lögmanna er telja sig yfir gagnrýni hafna í skjóli menntahroka og stærilætis og telja sig óskeikula.

Reykjavík 13. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Jafnrétti – kvennréttindi

Eitt stærsta vandamál nútímaþjóðfélags er hin svokallaða jafnréttisbarátta kvenna.

Svo virðist sem þessi barátta sé í gangi hjá litlum hluta af kvennmönnum.

Í prófkjöri hinna pólitísku flokka á Íslandi hefur það komið fram að konur eiga ekki fylgi að fagna í pólitík þrátt fyrir að talið sé að helmingur mannkyns séu konur og jafnvel rétt yfir 50%. Þessi frammistaða kvenna í umræddri baráttu um sæti í mjúkum stólum Alþingis hefur leitt í ljós að konur kjósa ekki konur til trúnaðarstarfa eins og pólitík er sögð vera.

Þrátt fyrir þá staðreynd að konur eiga ekki stuðning kynsystra sinna þá er það ofbeldi karlkynsins sem ræður samkvæmt skoðunum hinna baráttuglöðu kvenna. Ekki verður annað séð en vandamál þeirra kvenna sem telja sig standa í kvennréttindabaráttunni sé ekki vandamál karlpeningsins heldur vantrú kvenna á getu kynsystra sinna. Ef rétt er frá skýrt að konur eða kvennkynsverur séu 50,5% af mannkyninu er erfitt að sjá að það sé vandi eða yfirgangur karla sem leitt hefur í ljós vanmat á getu kvenna í þeim kosningum er fram hafa farið um sæti á listum stjórnmálaflokkanna.

Vonska þeirra kvenna sem sagt hafa skilið við stjórnmálaflokk, sem þær töldu sig tilheyra, samkvæmt eigin skoðunum, fara fram á forréttindi. Forréttindi þessi felast í því að karlar eigi að kjósa konur til starfa innan hinna pólitísku flokka. Það eigi þeir að gera þótt þeir treysti ekki konum til starfans. Allt þetta eigi að vera samkvæmt jafnréttinu að mati baráttukvenna.

Þrátt fyrir fyrirspurnir til margra hefur enginn, hvorki karl eða kona, getað gefið skýringu á því hvað sé átt við með orðinu jafnrétti. Hvað felist í orðinu jafnrétti.

Eitt af þeim grundvallar atriðum jafnréttinda er það að tvær persónur standa jafnfætis í því að velja þá eða þær persónur sem viðkomandi vill að sinni störfum fyrir sig.

Margar konur eru skarpgreindar og duglegar til margra starfa en þær njóta ekki stuðnings eigin kynsystra vegna skoðana sinna á málum.

Hin svokallaða jafnréttisbarátta kvenna er forréttindabarátt eins og kröfur baráttukvenna eru í dag. Konur eiga engan rétt frekar en karlar og ekki er hægt að krefjast þess að kona sé kosin eingöngu vegna þess að hún er kona. Í kosningum er verið að kjósa persónur eftir mati hvers kjósanda og á meðan konur treysta ekki konum til trúnaðarstarfa er ekki réttlætanlegt að ásaka karlpeninginn fyrir ofbeldi. Sú staðreynd liggur fyrir að margir karlar kjósa konur til trúnaðarstarfa og því er það augljóst að fleiri konur kjósa karla frekar en konur.

Þessi svokallaða kvennréttindabarátta á ekki fylgi marga karla vegna þess að barátta margra kvenna er forréttindabarátta. Þessi barátta á ekki að vera um það hvaða kynfæri viðkomandi frambjóðandi hafi sem valinn er. Valið snýst um það hverjum kjósandinn treystir til þess að berjast fyrir skoðunum sínum (kjósandans) er varða eigin velferð og þjóðarinnar.

Reykjavík 26. september 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Þingræði – Gerræði

Fram hefur komið í fréttum upplýsingar um frammistöðu þingmanna á Alþingi Íslendinga.

Nýlega samþykktir af Alþingi er svokallaðir Búvörusamningar þar sem umræddur samningur var samþykktur með 19 atkvæðum af 64 hausum sem sitja á Alþingi. (Innan við 50% þingmanna komu að atkvæðagreiðslu á málinu).

Sú ókurteisi sem sýnd er af Alþingismönnum (konur og menn) með afgreiðslu á þessu máli að hægt sé að binda þjóðina við samninga þegar tæpur þriðjungur þingmanna stendur að samþykktinni er ósvífni. Þetta á ekki við það hvort umræddur samningur sé góður eða slæmur heldur það að hægt sé að binda hina íslensku þjóð af gjörðum þingmanna með samþykkt tæplega þriðjungs af kjörnum fulltrúum.

Til hvers er verið að hafa 64 hausa skráða á Alþingi ef um 50 % eru þar aðeins til að vera skráðir sem móttakendur launa sinna. Spyrja má hvort lög sem samþykkt eru á Alþingi með undir 30% atkvæða kjörinna þingmanna geti talist lög?

Með þessu framferði þingmanna er komin skýringin á því hvers vegna ekki næst fram breyting á stjórnarskrá lýðveldisins Íslands. Ástæðan er valdagræðgi þeirra sem valdir eru til setu á Alþingi.

Varðandi störf þingmanna er einnig þörf á að taka til skoðunar þær upplýsingar sem verið hafa í fréttum um fjarvistir þingmanna án skýringa.

Hinn almenni launþegi verður að gera grein fyrir fjarveru sinni frá vinnu og því ætti sú skylda einnig að hvíla á þjónum þjóðarinnar, Alþingismönnum, að þeir skili þeirri vinnu sem þeir eru ráðnir til. Hafa þarf það sérstaklega í huga að þeir sem sitja og setið hafa á Alþingi haf sótt í það að komast í stól í Alþingishúsinu en ekki verið þvingaðir til þess. Þar með er engin afsökun fyrir þá að sinna ekki þeirri skyldu að skila þeirri vinnu er þeir hafa sótt í.

Í ákvæði stjórnarskrárinnar um þingmenn þá skulu þeir ávalt fylgja samfæringu sinni. Því verður það að teljast undarlegt þegar fram kemur í fréttum að þingmenn eigi að fylgja ákveðnum skoðunum forystumanna þingflokkanna varðandi þau mál sem eru til umræðu og þar með þeir sem taldir eru tilheyra þeim flokkum sem standa að ríkisstjórn eigi að fylgja forystusauðum stjórnálaflokkanna við atkvæðagreiðslu. Þessi framsetning á störfum Alþingis er gerræði en ekki lýðræði.

Sú furðulega afstaða margra þingmanna sem fram kom við atkvæðagreiðslu umrædds samnings, svokallaðan Búvörusamning, er í ætt við svar við fyrirspurn og svarið er: „Mér er alveg sama.“ Það að sitja hjá eða mæta ekki á þingfundi merkir að viðkomandi sé alveg sama hvað fram fer á þinginu og sá sé aðeins áskrifandi launa sinna.

Varðandi ákvæði stjórnarskrár um það að þingmaður fylgi ávalt samfæringu sinni við afgreiðslu mála verður að telja að þeir sem sem taldir eru alþingismenn og ekki hafa skoðun á þeim málum sem eru til umfjöllunar í þinginu og afgreiði mál með því hugarfari :“ Mér er alveg sama“, þeir eigi engan rétt á sér í slíkum störfum.

Afgreiðsla þingmanna á lögum með hugarfarinu „Mér er alveg sama“ leiðir fyrr en seinna til einræðistilburða er einkenndi Nazismann á sínum tíma.

Í framhaldi af þeirri óreiðu sem er á afgreiðslu Alþingis er þörf á að koma inn í stjórnarskrána ákvæði um það að til þess að lög öðlist gildi þurfi 2/3 hlutar af kjörnum þingmönnum að vera samþykkir breytingum á lögum til þess að þegnarnir séu bundnir af þeim lögum. Við höfum ekkert að gera með þingmenn á Alþingi sem eru þar í þeim eina tilgangi að vera á móti síðasta ræðumanni. Hefur það verið talinn megin tilgangur með Alþingi að settar séu samskiptareglur fyrir þegnana, lög, sem hægt er að fara eftir og séu til hagsbóta fyrir alla þegnana.

Því er hér með spurt: Voru lög sem ágreiningur er um, varðandi náttúruvernd, samþykkt á Alþing með hugarfarinu: „Mér er alveg sama“. Í ljós hefur komið að lög þessi eru túlkuð á allt annan hátt en vilji alþingismanna hafi verið við samþykkt laganna. Fljótaskrift í störfum Alþingis hefur í áratugi einkennst af því að ljúka afgreiðslu mála á síðustu dögum fyrir þinghlé sem reynst hafa mein gölluð vegna vanhugsunar af hálfu þingmanna. Því miður er það svo að stór hluti laga sem alþingismenn samþykkja er hægt að túlka á svo marga vegu að ekki er hægt að fara eftir þeim eða ekki vilji til að fara eftir þeim. Þetta hefur verið niðurstaða í mörgum dómsmálum eins og fram hefur komið við afgreiðslu dómara við uppkvaðningu dóma þar sem einkahagsmunir dómaranna ráða niðurstöðum í málum en ekki lagabókstafurinn.

Oft er talað um að á Íslandi sé lýðræði. Í reynd er það svo að hér á landi er það „flokksræði“ sem er stjórnarfarið en ekki lýðræði. Kúgunarvald forystu stjórnmálaflokka er allsráðandi. Þingmenn sem ekki lúta flokksræðinu eru settir í skammarkrókinn og settir til hliðar við allar ákvarðanir sem teknar eru. Hinir pólitísku flokkar eru „HALLELÚJA—samkomur“ þar sem eitt viðhorf ræður en ekki sannfæring þingmanna. Sá/sú sem kemst í sæti í Alþingis-sal þá er stóllinn meira virði launanna vegna en málefnaleg sannfæring þingmannsins.

Hafa þarf það sérstaklega í huga að störf á Alþingi eru ekki til persónulegs ávinnings þingmanna heldur í þágu þjóðarinnar allrar og því þurfi að vanda til verka og afnema pólitískt skítkast á milli þingmanna.

Reykjavík 23. september 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Ábyrgð fasteignasala

Samkvæmt lögum er fasteignasala falið það hlutverk að vera fulltrúi beggja aðila, kaupanda og seljanda fasteigna.

Ef grannt er skoðað er það fáránlegt að ætla einum aðila að hafa tvær skoðanir jafngildar á sama tíma hverju sinni.

Upp er komið atvik við sölu fasteignar þar sem fasteignasali sem fulltrúi kaupanda vann gegn hagsmunum kaupandans. Staða málsins er sú að eftir undirritun kaupenda og samþykkis á gagntilboði seljanda, og þar með var kominn á bindandi samningur milli aðila, þá snýst forstjóri fasteignasölunnar gegn hagsmunum kaupanda. Þótt kaupendur hafi staðið við allar sínar skuldbindingar tilboðsins varðandi greiðslur og aðra þætti samningsins og kaupendur margt oft farið fram á að gengið verði formlega frá málum með undirritun á svokölluðum kaupsamningi, sem er formsatriði, hunsaði fasteignasalinn það með margs konar afsökunum.

Að kröfu fasteignasölunnar lögðu kaupendur inn hjá fasteignasölunni pappíra upp á greiðslu rúmlega 28 milljóna króna vel tímalega, með vísan til ákvæðis í samningi um tímalengd fjármögnunar á kaupum, svo hægt væri að ganga frá málum.

Vegna trassaskapar fasteignasalans, varðandi afgreiðslu málsins í tæpa tvo mánuði, var umræddum samningi, samþykktu gagntilboði seljenda, þinglýst hjá sýslumanni ef með því væri hægt að knýja fram afgreiðslu málsins. Var fasteignasalanum strax tilkynnt um þinglýsingu samningsins.

Fasteignasalinn brást ókvæða við með stóryrðum vegna þinglýsingarinnar en hélt áfram sínum slóðaskap og tvískinnungi og hunsaði afgreiðslu málsins þar til hann tilkynnti munnlega og síðan í tölvupósti að eigendur (seljendur) væru hættir við sölu. Í framhaldi af þeirri tilkynningu sagði fasteignasalinn að samningsbundnir kaupendur gætu gert nýtt tilboð í eignina.

Með þeirri yfirlýsingu fasteignasalans gaf hann í skyn að það þyrfti að hækka verðið þrátt fyrir þann bindandi samning sem þegar lá fyrir. Með yfirlýsingu fasteignasalans kom enn og aftur skýrt fram sá óheiðarleiki sem kaupendum hafði verið sýndur af hálfu fasteignasalans eins og fram koma í tölvupóstsendingum frá fasteignasölunni. Þrátt fyrir ítrekaðar kröfur kaupenda til fasteignasalans um að lögð yrði fram skrifleg yfirlýsing seljenda um að þeir hygðust hverfa frá sölunni hefur slíkt ekki fengist.

Þremur vikum eftir að fasteignasalanum var tilkynnt um þinglýsingu, þegar gerðs bindandi kaupsamnings vegna eignarinnar, viðurkenndi hann að hann hefði ekki tilkynnt seljendum um þá framkvæmd (þinglýsinguna) en bauð upp á að kaupendur leggðu fram nýtt kauptilboð.

Þetta mál sýnir þann alvarlega veikleika í lögum um starfsemi fasteignasala að fasteignasali sé fulltrúi beggja aðila, kaupanda og seljanda.

Yfirleitt eru fasteignakaup og sala fasteignar tekin mjög alvarlega af beggja hálfu, kaupanda og seljanda. En með óheiðarlegum aðila (fasteignasala), er annast milligöngu um sölu og kaup fasteignar eins og hér er lýst, þá er slíkur gjörningur af hálfu fasteignasala reiðarslag fyrir kaupendur.

Ef það er stefna stjórnvalda að skapa þurfi ný störf fyrir lögfræðinga til að annast samningagerð fyrir kaupendur með tilheyrandi kostnaði við kaupin, auk tveggja ára slóðaskapar af hálfu dómstóla við afgreiðslu mála, væri æskilegt að það væri upplýst.

Er hér enn og aftur bent á ófullnægjandi afgreiðslu Alþingis (alþingismanna) á samskiptareglum þegnanna sem kallaðar eru lög en eru í raun lögleysa því ekki er hægt að fara eftir þeim (lögunum, samskiptareglunum). Sú ókurteisi alþingismanna við setningu laga að hinn almenni þegn þurfi að leggja út í ómældan kostnað við málarekstur fyrir dómi til þess að ná fram rétti sínum, við eins einfaldan gjörning og fasteignakaup eru, er óásættanlegt.

Eftir undirritun kauptilboðs eða gagntilboðs af hálfu kaupanda og seljanda við fasteignakaup á sá aðili sem stendur við sinn hluta af samningnum, í þessu tilviki kaupandi, ekki að þurfa að standa í margra mánaða baráttu fyrir dómstólum ef seljandi vill falla frá sölu af annarlegum löglausum ástæðum. Afgreiðsla slíkra mála með úrskurði þar til bærra aðila á ekki að taka meira en 7-10 daga (5-8 virkra daga) og á kostnað ríkisins ef lög eru ekki nægjanlega skýr.

Reykjavík 21.september 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Auglýsingafárið

Ef skoðað er það sem kallað er auglýsingar í fjölmiðlum kemur í ljós að verð á vöru og þjónustu er yfir 10% upp í 15% hærra en þyrfti að vera ef einhver skynsemi væri notuð við auglýsingar.

Meðalskynsamri manneskju er það ljóst að hinir svokölluðu fjölmiðlar (blaða- og ljósvakamiðlar) sem lifa á að selja þjónustu í að koma á framfæri hinum svonefndu auglýsingum eru allt of margir og mætti að skaðlausu fækka þeim um 60%.

Er það orðið þannig að auglýsingastarfsemi er atvinnubótavinna sem engu skilar til þjóðarbúsins nema sóun á velferð hinna almennu þegna samfélagsins sem þurfa að greiða kostnaðinn í 10 til 15% hærra verði á vöru og þjónustu en ástæða væri til.

Um 90% af auglýsingum í prentmiðlum eru aldrei lesnar og sama má segja um hlustun eða áhorf á það sem ljósvakamiðlar bjóða upp á. Sá fáránleiki sem viðgengst að gefnir séu út 4 til 6+ prentmiðlar sem flytja sama boðskap án þess að skila neinu öðru en hærra verði vöru og þjónustu til neitenda vekur furðu. Samkvæmt upplýsingum frá prentmiðlum þá kostar auglýsing á heilli blaðsíðu 500.000 kr. að lágmarki. Auglýsingar í ljósvakamiðlum kosta álíka með hliðsjón af texta eða myndefni.

Það sem er áberandi við þetta er að það starfsfólk sem vinnur við þetta, fjölmiðla, er í flestum ef ekki öllum tilvikum fólk með langskólanám að baki (Háskóla). Nám sem skilar engu nema sem atvinnubótavinna þar sem þetta fólk fyrirlítur störf sem skila raunverulegum verðmætum til þjóðarbúsins. Atvinnubótavinna getur aldrei orðið arðbær fyrir þjóðarbúið á meðan skortur er á vinnuafli til framleiðslustarfa.

Svo virðist sem að orðatiltækið um að láta nám eða kunnáttu í askana sé orðin ástríða. Það viðurkenna flestir að gott er að hafa góða kunnáttu eða þekkingu en slíkt fer ekki í askana ef lifibrauðið er fengið með óarðbæru starfi sem rýrir lifibrauð annarra. Er svo komið að við fjölgun Háskóla er farið að unga út margs konar menntun sem skilar ungu fólki út í atvinnulífið með draumsýn um góðar tekjur tengdar þeirri menntun sem það hefur aflað sér.

Offjölgun á fólki á ýmsum sviðum þekkingar er hættulegra en mikið atvinnuleysi í þjóðfélagi. Atvinnubótavinna er ekkert annað en leynt atvinnuleysi. Atvinnubótavinna við auglýsingastörf er leynt atvinnuleysi í þjóðfélaginu sem er gróf skattaálagning á neytendur sem greiða kostnaðinn með hærra verði vöru og þjónustu.

Fræg er heilsíðugrein kennara sem skrifuð var um 1960 þar sem kennarinn varaði við hinum svokölluðu fræðingum. Benti hann á vandamálið sem þá var komið fram þegar verið var að vísa börnum til margs konar fræðinga án nokkurs árangurs. Allt sem talið var vandamál barna var vísað til fræðinga innan skólans. Fræðinga sem voru á þeim tíma ofaukið í kennslumálum barnanna og skilaði engum árangri. Vandamál sem kallað er í dag ofvirkni eða athyglisbrestur hjá börnum er skortur á athygli foreldranna og misþroska þeirra því þroski barna fer ekki eftir aldri þeirra. Það eru ekki öll börn jafnþroskuð á tilteknu aldursári.

Þessir kvillar sem kallaðir eru ofvirkni og athyglisbrestur barna í dag eru afleiðingar á stofnanauppeldi barna í anda ARÍA-kenningar Hitlers. Vandamálin tvö eru vegna þarfa barnanna á athygli foreldranna. Athygli sem börn fá ekki hjá gervi-mæðrum stofnana. Stofnana sem eru óbein fangelsi í samanburði við frjálsræði barna við leik og störf áður en fangelsin voru sett á laggirnar sem kölluð eru leikskólar.

Er kominn tími til að átta sig á því að fræðingamenntunin skilar ekki þeim árangri sem stefnt er að og er þar fremst í flokki fjölmiðlafræðingar sem hafa að aðalstarfi (atvinnubótastarf) við auglýsingar. Auglýsingar eru að 90% kostnaðarauki fyrir neytendur.

Reykjavík 9. september 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri