Siðspillt réttarkerfi.

Sem framhald af greinum undirritaðs um siðspillta Hæstaréttardómara á Íslandi með vísan til dóms nr. 15/1991. Í því máli er sýnt fram á hvernig ríkisvaldið leggur skatta á þegnana í heimildarleysi samkvæmt stjórnarskrá og Hæstaréttardómarar án virðingar svara kæru þegnanna með því að úrskurða að skattaálagningin hafi bara verið allt í ganni, eins og börn segja þegar í óefni er komið í grófum leik. Í dómsorðum er þess getið að eitt og annað hafi verið gert af hálfu Skattstofunnar til að koma boðum til undirritaðs um niðurfellingu skattsins. Allar slíkar yfirlýsingar eru falsanir af hálfu hinna opinberu aðila og yfirklór.

Undirrituðum varð fyrst ljóst um fjárnámið er leitað var til Borgarfógeta embættis eftir veðbókarvottorði í lok árs 1990. Umrædd bréf sem skráð er að hafi verið send frá Skattstofunni hafa sennilega ekki verið til fyrr en kært var til Hæstaréttar og bréfin þá fölsuð til að reyna að bjarga sér úr ógöngum.

Ef það væri satt að umrædd bréf aðila, Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofunnar hafi verið send, með vísan til þess sem skráð er í dómsorðum er það all undarlegt að ekki hafi verið búið að fella út bókunina hjá Borgarfógeta um fjárnámið þegar undirritaður óskaði eftir veðbókarvottorði. Er bókun Borgarfógeta því bein sönnun þess að bréfaskriftir sem getið er um í dómsorðum Hæstaréttar voru beinar falsanir.

Rétt þykir að geta þess að undirritaður kannaðist við nokkra starfsmenn á skrifstofu tollstjóra. Einn af þeim stoppaði undirritaðan á göngu í Tryggvagötu fyrir framan TORFASTAÐI (Tollstöðvarbygginguna) í lok árs 1990. Í samtali sem fylgdi sagði hann að álagning virðisaukaskattsins hafi verið hefnd fyrir afskipti undirritaðs af innflutningi á HASSI með skipi þar sem undirritaður var skipstjóri árið 1974. Ekki vildi hann segja hvaðan hann hefði þessar upplýsingar.

Sama dag og undirritaður fékk upplýsingarnar um fjárnámið var rætt við Sigurð Stefánsson fulltrúa Borgarfógeta. Þegar hann sá gögn og þar með bréfið sem skattstjórinn áritaði um komu undirritaðs á skrifstofu hans vegna málsins sagði Sigurður að undirritaður þyrfti að kæra málið til Hæstaréttar til að fá málið strikað út úr bókum Borgarfógeta. Í framhaldi af því var Hæstiréttur heimsóttur og viðtal við Þór Vilhjálmsson Hæstaréttardómara.

Hæstaréttardómarinn sagði eftir að hafa skoðað þau gögn er lágu fyrir að þetta ætti að vera einfalt mál en bað undirritaðan að fá sér lögmann því það auðveldaði allt en þetta væri augljóst mál. Lögmaður varð Haraldur Blöndal.

Þeir dómarar Hæstaréttar er fengu málið til afgreiðslu hafa ekki svarað því hvers vegna þeir hafi þrívegis hafnað því að taka málið fyrir án þess að undirritaður fengi neina skýringu samkvæmt umsögn lögmannsins sem fór með málið. Lögmaðurinn var alltaf sendur með þá kröfu að álagning skattsins og fjárnámið væri ólöglegt og krafa til dómsins um viðurkenningu á því. Hæstaréttardómarar án virðingar og þar með ærulausir er komu að þessu máli hafa ekki skýrt það hvaða starfsemi undirritaður hafði með höndum sem bar virðisaukaskatt. Á meðan eru skipaðir Hæstaréttardómarar í hópi lögbrjóta eins og í þessu tilviki þar sem þeir fara ekki að lögum, heldur fara í skollaleik eins og smábörn til að fela lögleysuna sem framkvæmd hefur verið af stjórnvaldi.

Samkvæmt frétt í Fréttablaðinu um dóm Landsréttar hinn 20. mars 2021 stendur:

Stjórnvöldum sé óheimilt að leggja á skatta og sé þessi gjaldtaka því ekki talin samrýmast ákvæðum stjórnarskrár. Féllst Landsréttur á kröfu innflutningsfyrirtækis um endurgreiðslu á gjaldi fyrir tollkvóta á árinu 2018 og sneri með því við dómi héraðsdóms.

Benti dómurinn á fortakslaust bann í stjórnarskrá við að stjórnvöld ákveði hvort leggja skuli á skatt, breyta skatti eða afnema.

Þar sem stjórnarskránni hefur ekki verið breytt hvað skattaálagningu varðar var þetta ákvæði í gildi 1990 og því eru Hæstaréttardómararnir þrír lögbrjótar og ærusviptir.

Það er hvergi í lögum eða stjórnarskrá heimild til handa opinberum starfsmönnum að gera neitt það er veldur þegnunum tjóni eða óþægindum með skattaálagningu án lagastoðar. Opinberum starfsmönnum þ.m.t. dómurum ber að fara að gildandi lögum landsins eins og öðrum þegnum landsins.

Í ljósi þess ófremdarástands er virðist vera í dómsmálum landsins samkvæmt fréttum er orðið nauðsyn til að koma á fót embætti er hefði það starf að fara yfir dóma sem kærðir yrðu með vísan til gildandi laga svo kallaða utan laga dóma. Í slíku embætti ætti ekki að vera neinn lögmaður eða dómari. Meginþorri íslensku þjóðarinnar eru skynsamt fólk og gerir greinarmun á réttu og röngu. Með tilkomu slíks embættis er hugsanlegt að dómarar láti af persónulegum hefndaraðgerðum gegn málsaðilum og fari að gildandi lögum landsins.

Það er of mikið af því í dómum á Íslandi að opinberir aðilar eru hreinsaðir af skúringadeild dómskerfisins og þurfa ekki að bera ábyrgð á mistökum eða hreinum hefndaraðgerðum gegn öðrum þegnum í skjóli embætta. Ef dómarar og aðrir sekir opinberir starfsmenn ættu yfir höfði sér stöðu missir fyrir embættisafglöp eða aðrar ólöglegar aðgerðir er möguleiki á að dómar framtíðar yrðu samkvæmt lögum en ekki geðþótta dómaranna hverju sinni.

Eins heimskulegur dómur og fram kemur í máli Nr. 15/1991 að tengdasonur tollstjórans væri vanhæfur til starfans sem innheimtustjóri. Hann var búinn að var vanhæfur til starfans í 15 – 20 ár sem tengdasonur í embættinu. En dómsorð vanhæfra og virðingalausra dómara Hæstaréttar gáfu Tollstjóranum rétt til að setja annan mann í starfið og halda áfram innheimtunni samkvæmt dómsorðum. Hvort Hæstaréttardómararnir hafi verið það heimskir að þeir hafi ekki séð að sú leið var opnuð með dóminum er sennilegt.

Það skal ítrekað að aldrei komu til undirritaðs þau bréf sem fram kemur í dómsorðum að hafi verið send um niðurfellingu skattsins eða annað því tengt. Er þar hin beina leið til ósanninda, falsanir í bókunum þegar aðrar varnir eru einskis virði eins og hjá þessum tveimur embættum Skattstofu Reykjavíkur og Tollstjóraembættinu. Hugsanlega veður næsta yfirklór dómaranna að Borgarfógeti hafi ekki sinnt starfi sínu og verið búinn að hreinsa til í bókhaldinu hjá sér.

Er það undarlegt í töldu lýðræðisríki eins og Íslendingar vilja telja sig, að lögmenn séu svo hræddir við hefndaraðgerðir dómara að þeir þori ekki að taka að sér málarekstur fyrir dómi í málum gegn dómurum eins og kemur fram í grein Helga Áss Grétarssonar í Fréttablaðinu. Skýrir það að undirrituðum hefur ekki tekist að koma ákærum á hendur dómurum til dómstóla þar sem enginn lögmaður hefur fengist til að taka málin að sér .

Má þar vitna til blaðagreinar eftir Helga Áss Grétarsson lögmann í dagblaði 12. febrúar 2021. Þar stendur:

„. Að þessu sögðu er það þó staðreynd að löglærðir einstaklingar hér á landi veigra sér oft við að gagnrýna störf dómstóla þar eð þá eiga viðkomandi á hættu að einstaka dómarar taki það illa upp og það geti síðan bitnað á hagsmunum umbjóðenda og skjólstæðinga viðkomandi. Kerfið hér á landi, m.a. vegna smæðar, býður því upp á óbeina þöggun valdamanna innan dómskerfisins. Þessi tilhneiging leiðir svo ósjaldan til sjálfritskoðunar þeirra sérfræðinga, sem helst eru færir um að tjá sig um mikilvæg málefni tengd dómstólum. Andrúmsloft af þessu tagi er vart æskilegt.“

Það er ljóst að álagning virðisaukaskattsins var ólögleg og þar með innheimta skattsins og fjárnámið með vísan til stjórnaskrárinnar. Hinir þrír vitringar Hæstaréttar, sem yfirskúringadeild ríkisins, vildu ekki viðurkenna lögbrotin af hálfu þessara tveggja stofnana og fóru þá leið að hylma yfir lögbrotin með yfirklóri.

Það er ekki heimild til að birta nöfn vitringa Hæstaréttar.

Reykjavík 22. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

2209342769

Íslenska og skilningur á íslenskum orðum.

Er það svo að sum íslenskorð eru notuð af mörgum Íslendingum án þess að þeir geri sér grein fyrir hvað þau merkja eða standa fyrir.

Orðið BALLARHAF er orð sem sumir nota án þess að gera sér grein fyrir hvað þeir eru að segja.

Einn þingmaður hefur tvívegis notað þetta orð í sjónvarpsviðtölum svo augljóst var að frúin hafði enga þekkingu á fyrir hvað orðið stæði. Hafði undirritaður sent henni tölvupóst sem þingmanns eftir fyrra tilvikið og gefið henni skýringu á merkingu orðsins.

Undirritaður bað þann sem hafði notað orðið fyrir rúmum sjötíu árum um að sýna sér hvar þetta hafsvæði væri á sjókorti og fékk skýringu á merkingu orðsins og var þá sagt að orðið stæði fyrir kynfæri konu. Fylgdi skýringunni klámvísa.

Verður það að teljast óskiljanlegt í ljósi þess sem konan sagði í seinna sjónvarpsviðtalinu að Ísland væri langt úti í Ballarhafi. Hvernig hægt væri að koma Íslandi fyrir á slíku hafsvæði er ofar skilningi undirritaðs.

Undirritaður benti einum fréttaþul íslenska sjónvarpsins fyrir 28 árum á merkingu orðsins eftir að hún hafði notað orðið í fréttalestri og hún tók ábendingu alvarlega og hefur aldrei viðhaft það síðan í fréttalestri (hún starfar enn).

Því miður verður sumum á að nota orð sem þeir ekki skilja hvað merkja eins og þetta orð.

Fyrir tuttugu og fjórum árum gaf ég þingmanni skýringu á orðinu eftir að hafa heyrt flokksbróðir hans nota þetta orð. Þakkaði þingmaðurinn fyrir skýringuna.

Reykjavík 20. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

fv skipstjóri

Þjóðfélags krabbamein

Íslenskt þjóðfélag er orðið alvarlega sjúkt af því sem kalla má „Þjóðfélagskrabbamein“.

Sjúkdómur þessi birtist í lélegri og illa unninni lagasetningu Alþingis og mergð lögmanna sem hafa þá atvinnu að rífast um merkingu orðanna hljóðan í lögunum.

Ef litið er á þann kostnað sem þegnarnir þurfa að greiða í lögfræðiaðstoð á hverju ári vegna þess að lögmenn hafa atvinnu af því að túlka ákvæði laga eftir hagsmunum skjólstæðinga sinna og dómstólar taka þátt í skrípaleiknum með mismunandi túlkun á lagagreinum frá degi til dags. Er ástandið orðið svo að geðþóttaákvarðanir dómara eru ráðandi afl í túlkun á orðanna hljóðan laganna og er túlkunin háð því hver er dómari og hver er lögmaðurinn en ekki hver var tilgangurinn með lagasetningunni.

Er málið orðið það alvarlegt að niðurstaða í dómsmáli ræðst af því í hvernig skapi dómarinn er daginn sem dómur er upp kveðinn en ekki texti laganna.

Eins og Íslendingar hafa orðið áþreifanlega varir við á undanförnum árum hafa nýsett lög orðið lögleysa strax eftir gildistöku laganna. Sett hafa verið lög um ákveðnar aðgerðir stjórnvalda en gleymst að láta fylgja hvaða viðurlög væru við því að fara ekki að lögum sem leiðir til þess að þeir sem eru löghlýðnir fara eftir lögunum en hinir gera það sem hentar þeim hverju sinni og fara aldrei eftir lögunum því lagatextinn er illa orðaður.

Í báðum þessum meðfylgjandi lagagreinum er gengið gróflega á rétt matsbeiðanda. Matsmaður getur krafist greiðslu áður en hann afhendir matsgerð. Matsgerðin getur verið einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðni eins og dæmi eru um. Er þetta orðalag laganna lítilsvirðing við þá sem þurfa á vinnu matsmanna að halda. Dæmi um illa orðuð lög er ákvæði í lögum nr. 91/1991

63. gr.

1. Matsmaður skal semja rökstudda matsgerð þar sem þau sjónarmið eru greind sem álit hans er reist á. Matsgerð skal fengin matsbeiðanda í hendur, en matsmanni er þó rétt að krefjast áður greiðslu skv. [3. mgr.]

Orðalag greinarinnar ætti að vera: Matsmaður skal semja rökstudda matsgerð þar sem þau sjónarmið eru greind sem álit hans er reist á samkvæmt matsbeiðni. Matsgerð skal fengin matsbeiðanda í hendur en áður skal matsmaður fá áritun dómara um sýningu og staðfestingu hans (dómarans) á að matsgerðin sé samkvæmt matsbeiðni. Þá fyrst getur matsmaður krafist greiðslu fyrir matsgjörðina.

[2. Ef matsbeiðandi óskar getur dómari ákveðið að matsmaður þurfi ekki að semja skriflega matsgerð skv. 1. mgr. heldur skuli hann mæta fyrir dóm áður en aðalmeðferð fer fram, leggja þar fram skrifleg svör við matsspurningum sem til hans er beint í matsbeiðni og gefa skýrslu um niðurstöðu matsins, sbr. 2. mgr. 65. gr. Áður en matsmaður afhendir matsbeiðanda svörin skal hann fá áritun dómara um sýningu og staðfestingu hans á að svörin séu samkvæmt matsbeiðni og þá fyrst getur hann krafist greiðslu áður en hann kemur fyrir dóm.

Við skoðun á íslenskum lögum eru mörg sambærileg vandamál vegna illa orðaðra laga. Sá orðhengils háttur sem lætt hefur verið inn í lögin virðist oft vera af ásetningi til að skaffa störf fyrir fleiri lögfræðinga eða meira að gera fyrir þá sem eru fyrir.

Ef tekið yrði saman hvað kostnaðurinn er fyrir þegnana laun 500 til 700 lögmanna sem hafa það aðalstarf að þrasa um hvernig teygja megi á orðanna hljóðan í lögunum kæmi margt undarlegt í ljós. Það undarlega við þetta er að upp koma stundum fleiri en tvær túlkanir á lagatexta. Túlkanir geta orðið eins margar og fjöldi lögfræðinga sem koma að máli.

Dómarar eru bara löglærðir menn og geta haft misjafnar skoðanir á lagatexta eftir því hverjir málsaðilar eru eða hvernig skapið er á dómsdegi.

Merkileg grein var birt í Fréttablaðinu 12. febrúar og höfundur greinar sagður Helgi Áss Grétarsson. Í grein þessari kemur fram hve hættulegt íslenskt réttarkerfi er orðið:

„ Að þessu sögðu er það þó staðreynd að löglærðir einstaklingar hér á landi veigra sér oft við að gagnrýna störf dómstóla þar eð þá eiga viðkomandi á hættu að einstaka dómarar taki það illa upp og það geti síðan bitnað á hagsmunum umbjóðenda og skjólstæðinga viðkomandi. Kerfið hér á landi, m.a. vegna smæðar, býður því upp á óbeina þöggun valdamanna innan dómskerfisins. Þessi tilhneiging leiðir svo ósjaldan til sjálfritskoðunar þeirra sérfræðinga, sem helst eru færir um að tjá sig um mikilvæg málefni tengd dómstólum. Andrúmsloft af þessu tagi er vart æskilegt.“

Þessi ábending Helga Áss Grétarssonar er vísbending um að dómsúrskurðir séu ekki alltaf samkvæmt lögunum heldur ráði hið geðræna ástand dómaranna niðurstöðunni.

 

Í samfélaginu er komið upp síðustu áratugi annað samfélags krabbamein sem kalla má fasteignasalar. Fyrir nokkrum áratugum voru það nokkrir aðilar sem önnuðust milligöngu eða aðstoðuðu við sölu fasteigna. Á þeim árum var þóknun er þeir kröfðust skapleg. Mjög skyndilega komu fram aðilar sem voru fégráðugir og vildu aðstoða við sölu fasteigna en þeir meira en tvöfölduðu svokallaða söluþóknun sem þeir kröfðust miðað við það sem þeir er áður voru á markaðnum höfðu boðið sína þjónustu á.

Fjöldi fasteignasala hefur meir en tí-faldast á innan við 30 ára tímabili. Þetta inngrip hefur haft mikil áhrif á svokallaða verðbólgu og má kenna þessu um stóran hluta þess vandamáls í íslensku þjóðfélagi sem kallað er verðbólga. Fasteignasalar er einn þáttur háskólamenntunar og krefjast þeir hærri launa en hinir almennu launþegar sem verða að standa undir þeim aukna kostnaði er hefur orðið á söluþóknununni.

Vegna fjölgunar fasteignasala og þar með færri seldar eignir á hvern fasteignasala þurfti að hækka söluþóknunina því hausunum fjölgaði sem þurftu að fá laun. Var þá nærtækast að láta fasteignaeigendur borga.

Hin nýja stétt fasteignasala krefst í dag greiðslu fyrir störf sem hinn almenni borgari sá um áður s.s. að koma skjölum til sýslumanns til þinglesningar o.fl.. Telja fasteignasalar þetta vera í þeirra verkahring þrátt fyrir yfirlýsingu frá sýslumanni um að hver sem er geti komið með skjöl til þinglýsingar. Hafa fasteignasalar á lúmskan hátt komið þessu inn í söluþóknunina og söluþóknunin er ekki lækkuð þótt hinn almenni borgari sinni því að fara með skjöl til þinglesningar.

Væri fróðlegt fyrir hinn almenna borgara að fá upplýst hvað það eru háar upphæðir á ári sem fasteignasalar fá í greiðslu fyrir sína þjónustu og hver sé munurinn á greiðslu fyrir byltinguna að hækka söluþóknun úr 0,5% til 1% eins og var fyrir byltinguna í 2-3% eins og hún er í dag.

Einnig væri fróðlegt að fá upplýst hver kostnaður landsmann er varðandi aðstoð lögmanna við að túlka lögin (orðanna hljóðan). Lögmenn krefjast 30.00 - 40.000 krónur fyrir hverja klukkustund sem þeir telja sig hafa eitt í starfið og er það 5 til 7 sinnum það sem flestir þegnar landsins fá greitt fyrir hverja vinnustund sína. Svo kölluð einkamál eru stór hluti í störfum dómstóla og stafar eingöngu vegna illa orðaðra laga sem koma frá Alþingi. Orðalag laganna er oft þannig að túlka má þau (lögin) á fleiri en einn veg og virðist stundum sem það sé gert af ásetningi til að skapa vinnu fyrir lagaþrasara. Hvort þetta sé vísvitandi gert til að skapa vinnu fyrir lögmenn þar sem stórhluti alþingismanna eru lögfræðingar væri fróðlegt að fá það fram.

Reykjavík 19. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

2209342769

Kærð störf lögreglu.

framhald:

Mál nr. E-13455/2002—Héraðsdómur Reykjavíkur. Málaferli þessi sýna hvaða vald dómarar hafa til geðþótta-afgreiðslu mála ef þeir eru í hefndarhug. Tilefnislaus málarekstur dómara út á falsaðan reikning. Dómarinn tók reikninginn gildan sem kröfu þótt engin verðmæti væru að baki, hvorki vara né vinna. Rak dómarinn málið í heilt ár án tilefnis nema eigin hefndarþörf.

Mál 4. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023963.

1. Hefur dómari rétt til þess að reka dómsmál í heilt ár á grundvelli falsaðs reiknings og engar sannanir fyrir viðskiptum milli aðila?

2. Hefur fyrirtæki „bestu vitund“ eins og kveðið er á um í lögunum um matsmenn? Er fyrirtæki óaðfinnanlegt vitni?

3. Hefur dómari heimild til að horfa fram hjá gildandi lögum eins og hann sagðist gera varðandi það að fyrirtæki og eigandi fyrirtækis væri sami lögaðili þótt þeir hefðu sitt hvora kennitölu?

4. Hefur dómari löglega heimild til að reka mál og halda grundvallar skjölum (upplýsingum) hjá sjálfum sér og hindra aðgang stefndu í málinu að þeim upplýsingum?

5. Hefur dómari löglega heimild til að villa um fyrir stefndu í málinu með því að leggja ekki fram öll skjöl er tilheyra málinu?

6. Hafði dómarinn lagalegan rétt til að svipta stefndu í málinu lögvörðum málsvarnarlaunum fyrir tilefnislaus málaferli í heilt ár með vísan til ákvæða laga um málsvarnarlaun eins og gerðist í þessum tilefnislausu málaferlum?

7. Var það ekki þjófnaður af hálfu dómarans að svifta málsaðila lögvörðum málsvarnarlaunum eftir tilefnislaus málaferli?

8. Er það ekki ólöglegt athæfi dómarans að svipta málsaðila lögbundnum málsvarnarlaunum fyrir tilefnislaus málferli vegna geðþótta ákvörðunar dómarans og hefndarþörf hans eftir mistök við innheimtu hans fyrir stefnanda í málinu eins og gerðist í þessu máli (með vísan til laga um rétt málsaðila til málsvarnarlauna)?

9. Er dómari málsvari stefnanda (innheimtustjóri) í máli eins og gerðist í þessu máli en dómarinn krafðist þess í öllum dómþingum fram að dómsúrskurði að stefndu í málinu greiddu falsaða reikninginn (greiðslukröfu)?

10. Er það í verkahring dómara að standa í innheimtustörfum fyrir annan málsaðila í dómsmáli eins og gerðist í þessu máli?

11. Með vísan til laga nr. 91/1991 grein 61 liður þrjú. Hafði skipaður matsmaður nauðsynlega kunnáttu til að leysa starfann af hendi í ljósi tveggja mislukkaðra matsgerða?

12. Hver var munurinn á lagalegri stöðu kröfunnar eftir því hvor forstjórinn var skipaður (sjá í meðfylgjandi texta um forstjóra Eimskip og forstjóra Garðyrkju)?

Dómarinn sagði í öllum þinghöldum nema við dómsuppkvaðningu að „dómarar liðu það ekki að matsmönnum væri ekki greitt fyrir vinnu sína“. Stóð dómarinn í innheimtustörfum fyrir stefnanda í málinu sem lagði fram falsaðan reikning.

Reikningurinn sem lagður var fram var skráður á fyrirtæki, Garðyrkju, sem stefndu í málinu höfðu aldrei heyrt um eða haft nein samskipti við en dómari upplýsti að fyrirtækið væri í eigu matsmannsins. Sagði dómarinn að þeir (dómararnir) horfðu fram hjá því ef reikningar matsmanna kæmu frá fyrirtækjum er þeir ættu. Fyrirtækið var ekki skipað sem matsmaður enda hefur það ekki bestu vitund né getur verið sem trúverðugt vitni.

Var dómarinn spurður að því hvort það hefði verið tekið til greina ef forstjóri H.f. Eimskipafélags Íslands hefði verið skipaður matsmaður og reikningurinn komið undir merkjum H.f. Eimskipafélags Íslands. Svar dómarans var að það horfði allt öðruvísi við ef forstjóri Eimskipafélags Íslands hefði verið skipaður.

Var dómaranum bent á að ef reikningurinn væri greiddur til fyrirtækis í stað matsmannsins og fyrirtækið væri gjaldþrota þegar dómur um endurgreiðslu á fölsuðum reikningi lægi fyrir væri það glatað fé. Ef greitt væri beint til matsmanns væri hægt að elta hann árum saman til endurgreiðslu á greiðslu fyrir falska vinnu (vinnu sem ekki var óskað eftir).

Viðurkenning lögbrjótsins, dómarans, á rangri meðferð hans á rekstri málsins fyrir dómi kemur skýrt fram í eftirfarandi úr dómsorðum:

„Líta verður svo á að stefndu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu og matsgerðinni í heild fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins.“ …………………………………………………………………………………………………

„Matsmanni mátti því vera ljóst að matsgerðin í heild sinni var ónothæf til framlagningar sem sönnunargagn í dómsmáli um þann ágreining sem uppi var milli matsbeiðenda og gagnaðila þeirra“.

Í dómsorðum kemur skýrt fram að um tilefnislaus málaferli var að ræða sem lá ljóst fyrir ef matsgerð hefði verið lögð fram á fyrsta dómþingi. Allur málareksturinn var því ekkert annað en hefndarþörf dómarans eða heimska dómarans. Ef slík vinnubrögð eru algeng innan dómskerfisins er ekki að undra þótt mikið af málum safnist fyrir.

Það sem vekur undrun eftir sýndarréttarhöld í meira en 12 mánuði, og framkomu dómarans við innheimtustörf fyrir matsmanninn allan tímann, þá hafði hann ekki vit á því að gefa matsmanninum tækifæri á að skila nýrri matsgjörð sem stæðist skoðun og væri samkvæmt matsbeiðni. Ekki fannst áritun eða dagsetning á skjalinu (matsgjörðinni), sem að lokum var lögð fram, er sýndi hvenær matsgjörðin var lögð fram til dómarans. Því er spurt:

12. Hver var tilgangur dómarans með þessum sýndarréttarhöldum?

13. Gerði dómarinn sér ekki grein fyrir því að framlögð matsgerð var einskis virði fyrr en eftir að hann hafði lagt matsgerðina fram á dómþingi? Framlögð matsbeiðni var skýr og einföld og bauð ekki upp á neinar hugleiðingar, einungis blákaldar staðreyndir varðandi kostnað á tilgreindum þáttum.

Mál 5 og 6. Meiðyrðamál: dómari. Mál E-08318/2007 og E-08319/2007. Lögregluskýrslur nr. 007-215-023973.

1. Hafa dómarar rétt til þess að láta skjöl hverfa sem eru óþægileg fyrir þá eins og FAX-sendingu undirritaðs um neitun póstþjóns á afhendingu ábyrgðarbréfsins sem send var Héraðsdómi Reykjavíkur og kvittun úr faxtækinu fyrir hendi?

2. Er ekki boðun í þinghald á ábyrgð dómara?

3. Hafa dómarar rétt til þess að breyta bókun í gerðarbók dómstólsins eftir lokun þinghalds án þess að bóka sérstaklega um breytinguna? Eftir á breytingu eins og gert var í bókunum í þessum málum.

4. Ef boðun til þinghalds misferst, eins og gerðist í umræddu máli, vegna mistaka við útburð á pósti óskast svar við því hvort mistökin séu á ábyrgð málsaðila sem ekki fær boðun eða er ábyrgðin dómarans?

Dómarinn boðaði ekki til þinghalds á löglegan hátt vegna mistaka af hálfu Íslandspósts samkvæmt bréfi frá Íslandspósti til Póst og fjarskiptastofnunar. Undirritaður fékk afrit af bréfi frá Íslandspósti til Póst og fjarskiptastofnunar eftir að málið var kært til Póst og fjarskiptastofnunar.

Mál þetta snerist um óeðlilegar afgreiðslur Landsbankans á málefni og fjármunum Lífeyrissjóðs H.F. Eimskipafélags Íslands.

Af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur neita ráðamenn að hafa fengið FAX- sendingu sem undirritaður sendi, og fékk kvittun fyrir móttöku á FAXI, um neitun póstþjóns á að afhenda bréfið.

Rak dómarinn málin með hraði án þess að undirritaður fengi að koma að málunum. Síðan kom í ljós við bankahrunið nokkrum vikum síðar að allt sem birt hafði verið í umræddri grein voru staðreyndir (sannleikur). Stjórnarformaður bankans hafði tekið lán úr sjóði lífeyrissjóðsins upp á marga tugi milljóna og lýsti sig svo gjaldþrota við fall bankanna. Upplýsingar undirritaðs lágu fyrir um lántökuna fyrir bankahrun auk annarra upplýsinga um ólögmætar aðgerðir af hálfu stjórnarformannsins varðandi lífeyrissjóðinn og var grundvöllur að blaðagreininni. Lífeyrissjóðurinn tapaði um 40% af fjármagni sjóðsins við aðgerðir stjórnarformanns bankans og stjórnenda Landsbankans og varð hlutfallsleg skerðing eftirlauna starfsmanna við þetta. Kærendur í málum þessum voru allir reknir frá bankanum eftir bankahrunið nokkrum vikum eftir dómsuppkvaðningu í máli sem undirritaður fékk ekki að koma að og voru dæmdir fyrir misferli í starfi.

Mál þetta var rekið af beinni hefnd dómarans eftir athugasemdir undirritaðs við rangar bókanir í gerðarbók dómsins og leiðréttingar er hann gerði eftir að þinghaldi lauk sem sést á samanburði útskriftar er afhent var í lok þinghalds og afrit er afhent var síðar. Á það skal bent að falsanir á bókun í þingbók eru auðveldar eftir að upp var tekin skráning með tölvum eins og kom fram í þessu máli.

Undirritaður hefur aldrei séð umrætt bréf sem sagt er að hafi verið sent og neitað um afgreiðslu af hálfu Íslandspósts.

Aðgerðir dómarans eru lögbrot á boðun til þinghalds og eru engar gildar afsakanir af hans hálfu til, þar sem viðvörun var send í FAXI til Héraðsdóms Reykjavíkur um neitun á afhendingu bréfsins.

Við skoðun á afgreiðslu þessara mála og þar með framlögðum kærum til lögreglu vegna málanna kemur skýrt fram hvernig einelti er framkvæmt af hálfu dómara við íslenska dómstóla. Lögbrot dómara eru skýr í öllum þessum málum. Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu er krafinn til að svara þeim spurningum sem hér eru lagðar fram. Í svörum hans/hennar koma skýringar á lögbroti hans/hennar við að hindra rannsókn á framlögðum kærumálum.

Framkoma lögreglustjóranna, er verið hafa við stjórn lögreglunnar undanfarin ár, varðandi framlagðar kærur undirritaðs er greinleg yfirlýsing þeirra um lögregluofbeldi og geðþótta ákvarðanir en ekki að þeir fari að gildandi lögum landsins. Með vísan til þess sem hér er ritað er framferði lögreglustjóranna gagnvart rannsókn málanna tilraun til yfirhylmingar á lögbrotum sem framin eru af dómurum hins íslenska réttarkerfis og hindra með því framgang réttvísinnar í þágu þegnanna en verja valdhafana.

Í flestum ríkjum sem teljast til siðaðra ríkja er það refsivert að hindra framgang réttvísinnar eins gert hefur verið af hálfu lögreglunnar í þessum málum. Lögreglan á ekki að vera málsvari lögbrjóta eins og orðið hefur í þessum málum.

Ekki er heimild til að birta nöfn þeirra í grein þessari sem sakaðir eru í þessum málum né birta skrifleg sönnunargögn þar sem nöfn sakaðra aðila koma inn í texta skjalanna.

Reykjavík 15. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

kt. 2209342769

Flétturima 26

112 Reykjavík

Íslensk siðspilling

Í umræðum fjölmiðla að undanförnu (ritmáli og talmáli) hefur komið fram að Ísland hefur fallið niður á samanburðarlista svokallaðra réttarríkja hvað varðar spillingu og siðblindu stjórnvalda.

Ef grannt er skoðað er siðspillingin meiri á Íslandi en komið hefur fram þar sem fjölmiðlar eru í framvarðarsveit til að hindra að upplýsingar um spillinguna komist í réttan farveg. Einn af stærri prentfjölmiðlum hefur tekið upp þá stefnu að ritskoða og hindra þar með alla gagnrýni er upplýsir um þá siðspillingu sem viðgengst í þjóðfélaginu.

Með tilkomu dómstóla var gerð tilraun til að fá réttláta niðurstöðu í deilumálum aðila og var dómurum gert skylt að hafa úrskurði sína samkvæmt gildandi lögum viðkomandi ríkis (samfélags) þar sem reynt yrði að hafa sannleikann að leiðarljósi. Með vísan til sannana um óheiðarlega og löglausa afgreiðslu í dómsmálum er sýnt fram á þá siðblindu sem ríkir innan hins íslenska réttarkerfis og eru sambærilegar sannanir fyrirliggjandi í öllum sex kærumálum undirritaðs sem lögð hafa verið fyrir hjá lögreglunni. Í flestum siðmenntuðum ríkjum er það talið brot á lögum ríkisins að hindra framgang réttvísinnar eins og lögreglan (lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu) hefur gert varðandi umræddar sex kærur er legið hafa fyrir hjá lögreglunni í fimm ár.

Hefur verið reynt að koma á framfæri upplýsingum um alvarlega spillingu sem á sér stað innan dómskerfisins og starfsemi lögreglunnar en ráðamenn (stjórnendur) fjölmiðla hafa hindrað það með ritskoðun á aðsendu efni. Með erindi þessu sem sent verður öllum fjölmiðlum verða lagðar fram sannanir fyrir réttarfarsafglöpum er fram hafa farið hjá dómstólum og framferði lögreglu í að hindra rannsókn á meintum lögbrotum dómara.

Samskipti við lögreglu hafa sýnt fram á það að lögreglan er ekki til að halda uppi lögum og reglum í þjóðfélaginu nema sem sýndargjörðum en aðalmarkmið lögreglunnar er að verja ásetnings lögbrot og réttarfarsmistök sem framin eru af dómurum og æðri mönnum (konum og körlum) í stjórn samfélagsins. Gagnrýni er fram hefur komið á störf lögreglu varðandi atvik er orðið hafa, sbr. stúlkuna sem dó án þess að foreldrarnir hafi fengið viðunandi skýringu á afdrifum hennar sem sýnir að allir eru ekki jafnir fyrir lögum þegar kemur að störfum lögreglu.

Ef til er stjórnandi fjölmiðils sem hefur kjark til að senda fréttamann til undirritaðs og skoða þau sönnunargögn sem liggja að baki hinum sex kærum á hendur dómurum, sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglu, verður tekið vel á móti honum.

Það skal tekið fram að allar lagalegar leiðir innan réttarkerfisins hafa verrið reyndar til þess að ná fram leiðréttingu á lögbrotum dómaranna en enginn lögfræðingur hefur fengist til þess að annast málflutning. Af níu lögmönnum sem leitað hefur verið til hafa tveir af þeim sagt að: Ef þeir taki að sér mál gegn dómara geti þeir hætt sem málflutningsmenn því þeir komi engum málum í gegnum dómskerfið vegna hefndaráráttu dómara.

Stofnaðar hafa verið sérstakar deildir/nefndir/ eins og Endurupptökunefnd, Nefnd um störf lögreglu Dómstólaráð o.fl. slíkar sem þegnunum er bent á að leita til. Slíkar deildir/nefndir hafa aðeins eitt hlutverk og það er að hvítþvo viðkomandi stjórnarstofnun af öllum kvörtunum þegna samfélagsins. Eru svör sem fást seint og um síðir útúrsnúningar á málum og bera einkenni óheiðarlegrar afgreiðslu mála.

Vandamál í íslensku samfélagi er að lögmenn fást ekki til að taka að sér rekstur mála gegn dómurum. Kom það fram hjá þeim lögmönnum er rætt var við um aðstoð við málarekstur gegn dómurum að þeir gætu hætt að starfa sem lögmenn ef þeir tækju slíkt mál að sér.

Er komin skýring á þeim ótta lögmanna sem leitað hefur verið til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum þegar lögreglan er einn af aðilunum er standa að yfirhylmingu á lögbrotum dómara.

Má þar vitna til blaðagreinar eftir Helga Áss Grétarsson lögmann í dagblaði 12. febrúar 2021. Þar stendur:

„ Að þessu sögðu er það þó staðreynd að löglærðir einstaklingar hér á landi veigra sér oft við að gagnrýna störf dómstóla þar eð þá eiga viðkomandi á hættu að einstaka dómarar taki það illa upp og það geti síðan bitnað á hagsmunum umbjóðenda og skjólstæðinga viðkomandi. Kerfið hér á landi, m.a. vegna smæðar, býður því upp á óbeina þöggun valdamanna innan dómskerfisins. Þessi tilhneiging leiðir svo ósjaldan til sjálfritskoðunar þeirra sérfræðinga, sem helst eru færir um að tjá sig um mikilvæg málefni tengd dómstólum. Andrúmsloft af þessu tagi er vart æskilegt.“

Þessi orð lögmannsins H.Á.G. staðfesta ummæli þeirra lögmanna er undirritaður leitaði til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum.

Þar sem ekki er leyfilegt að birta nöfn í hinum skriflegu sönnunargögn, sem fyrir liggja, er erfitt að fletta ofan af siðspillingu í landinu og ekki hægt að birta sönnunargögnin.

Reykjavík mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

2209342769

Kærð störf lögreglu.

Hér með er lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu kærður fyrir mannréttindabrot með því að svara ekki erindi undirritaðs frá 28. júlí 2020 og einnig kærður fyrir að hunsa það að láta rannsaka kærur er undirritaður lagði fram fyrir fimm árum eftir áralanga baráttu við yfirmenn lögreglunnar við að koma kærunum inn hjá lögreglunni. Kærur vegna rannsókna eiga einnig við um þá tvo fyrrverandi lögreglustjóra á höfuðborgarsvæðinu er ekki sinntu lagaskyldu sinni varðandi störf lögreglu. Undiritaður vill vekja athygli Héraðssaksóknara á þessari grein.

Ekki er heimild til að birta nöfn þeirra í grein þessari sem sakaðir eru í þessum málum né birta skrifleg sönnunargögn þar sem nöfn sakaðra aðila koma inn í teksta skjalanna.

Lögreglustjórinn virðist skammast sín fyrir fyrri lögbrot er varða rannsókn á framlögðum kærum og er ráðþrota hvernig svara eigi erindi frá 28. júlí 2020.

Þar sem lögreglan hunsar rannsókn er ástæða til að spyrja lögreglustjórann eftirfarandi spurninga.

MÁL 1. Hæstiréttur -Mál 15/1991. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023922—

1. Hvaða starf hafði undirritaður með höndum er leiddi til þess að lagður var virðisaukaskattur á hann samkvæmt úrskurði Hæstaréttar um lögmæti álagningarinnar?

2. Var álagning virðisaukaskatts, sem hér er getið um, lögleg aðgerð skattayfirvalda?

3. Samkvæmt hvaða lögum var skatturinn lagður á? Því hefur Hæstiréttur ekki svarað. (Engan skatt má leggja á án lagastoðar samkvæmt lögum og stjórnarskrá).

4. Hefur Hæstiréttur löglegt leyfi til dómsúrskurðar sem ekki er byggður á gildandi lögum landsins eins og í þessu tilviki?

5. Hvers vegna var krafa um úrskurð á lagalegu gildi skattaálagningar og fjárnáms ekki tekin til greina (ólögleg skattaálagning, ólöglegt fjárnám)? Eftir fjárnáms tilraunir Borgarfógeta var þess krafist fyrir Hæstarétti að úrskurðað yrði um ólögmæti álagningar virðisaukaskatts og ólöglegrar innheimtu skattsins. (Lögmaður Haraldur Blöndal). Á lagður skattur án lagastoðar.

6. Hvað kom undirrituðum við hjónaband Jóns H.B. Snorrasonar sem tengdasonar tollstjórans sem Hæstiréttur dregur inn í málið með yfirklóri sínu og lögbroti (mannréttindabroti) með úrskurði dómsins utan íslenskra laga?

7. Ef álagning virðisaukaskattsins var ekki samkvæmt lögum: Hver var ástæða hæstaréttardómaranna að úrskurða um réttmæti skattsins og gefa Tollstjóranum tækifæri til að ráða nýjan mann til að annast innheimtu skattsins samkvæmt úrskurði Hæstaréttar?

Mál 2. Sjópróf við Héraðsdóm Reykjaness að ósk Rannsóknarnefndar sjóslysa. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023982.

1. Var ósk um umrætt sjópróf ólöglega fram sett?

2. Hvaðan hafði dómari upplýsingar um að nefndin hefði ekki fjallað um málið?

3. Hvers vegna frestað dómarinn ekki þinghaldi, eftir ósk undirritaðs, til að fá fram sannleikann?

4. Hvers vegna bókaði dómarinn ekki um kröfu undirritaðs um frestun á þinghaldi til að gefa formanni nefndarinnar færi á að mæta og gera grein fyrir málarekstri og sjóprófsbeiðni?

5. Hvaða sannanir hafði dómarinn um það að undirritaður ætti í einkastríði við útgerð Samherja, samkvæmt bókun hans í gerðarbók dómsins? Af hálfu undirritaðs voru engar framkvæmdir við rannsóknir mála aðrar en þær sem komu sem fyrirmæli frá formanni nefndarinnar.

6. Varðar það ekki við lög að dómarinn bókar í gerðarbók dómsins ósannindi eins og dómarinn gerði varðandi ásakanir sem lágu í fölsuðum skjölum er lögð voru fram.

Úrskurður dómarans um ólöglega aðgerð undirritaðs við að óska eftir sjóprófi í umræddu máli var gróft brot á réttarstöðu undirritaðs þar sem undirritaður var að fylgja eftir fundarsamþykkt Rannsóknarnefndar sjóslysa og fyrirmæla formanns nefndarinnar Ragnhildar Hjaltadóttur núverandi ráðuneytisstjóra.

Dómarinn hunsaði að bóka kröfu undirritaðs um frestun á þinghaldi til að gefa formanni nefndarinnar færi á að mæta og svara fyrir tvær falskar yfirlýsingar tveggja nefndarmanna Rannsóknarnefndar sjóslysa, svo og neitaði hann frestun á þinghaldi.

Útskurður dómarans var gróft brot á mannréttindum undirritaðs um að allir séu jafnir fyrir lögunum.

Mál 3. Matsmál, skipun matsmanns. Mál nr. M-51/2001 dómari ??. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023957.

1. Ber ekki dómara að fara að gildandi lögum landsins?

2. Hvers vegna var ekki skipaður nýr matsmaður að kröfu matsbeiðenda með vísan til laga nr. 91/1991 grein 61, liður 6 eftir úrskurð um að framlögð matsgerð væri einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðni?

3. Er ákvæði um störf dómara, um að þeir skuli einungis fara að gildandi landslögum, aðeins sýndarákvæði í lögum og getur dómari beitt geðþótta ákvörðunum við úrskurð í máli eins og átti sér stað í þessu tilviki?

4. Var réttur matsbeiðenda ekki brotinn af dómara með því að geta ekki um í bókun hvenær mati skuli lokið með vísan til ákvæðis laga nr. 91/1991 grein 61, liður 5 og setja tímalengd alfarið í hendur matsmanns?

5. Var ekki brotinn lagaréttur matsbeiðenda samkvæmt ákvæðum laga nr. 91/1991 grein 61, liður 6 að skipa ekki nýjan matsmann eftir undarlega afgreiðslu matsmannsins á matsgjörðinni sem lögð var fram og dæmd einskis nýt?

Eftir að matsmaður, skipaður af dómara, skilaði matsgerð sem var í engu samræmi við framlagða matsbeiðni og úrskurð dómarans, um að matsgerðin væri ekki samkvæmt matsbeiðni, þá endurskipaði dómarinn matsmanninn þrátt fyrir skýlausa skriflega kröfu matsbeiðenda um skipun á öðrum matsmanni samkvæmt 61. grein laga nr.91/1991 liður 6.

Seinni matsgjörð matsmannsins var ekki heldur í samræmi við matsbeiðni og sýnir það hvernig störfum dómara er háttað eða geðþóttaákvarðanir þeirra. Dómsorð dómarans um gildi matsgjörðar er einkenni á þeim skrípaleik er fram fer í dómssölum Héraðsdóms Reykjavíkur undir stjórn dómara í máli 4 er kemur sem framhald.

Reykjavík 11. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson kt.

2209342769 Flétturima 26

112 Reykjavík

Opið bréf: Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu

[e-mail]

Það hefur ekki borgað sig eða borið árangur að nota kurteisi í samskiptum við óheiðarlegt fólk eins og lögreglustjórann á höfuðborgarsvæðinu. Mjög óheiðarlegar persónur voru kallaðar „gaddavírshórur“ á árum áður og slíkur titill fellur vel inn í persónu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu eftir mislukkaða skjalafölsun lögreglustjórans.

Eftir að lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu hafði ekki svarað erindi undirritaðs í marga mánuði vegna vandræða sem hún var komin í varðandi rannsókn á kærum er legið höfðu hjá lögreglunni í mörg ár var brugðið á það ráð að falsa gögn hjá lögreglunni er áttu að sýna það að erindinu hafði verið svarað. Það að lögreglustjórinn leggur út í að falsa gögn til að klóra yfir getuleysi sitt í að sinna starfi sínu er eins og annað í störfum hennar.

Þegar að undirritaður sendi kvörtun til nefndar um störf lögreglunnar vegna þess að lögreglan svaraði ekki erindinu var af hálfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu brugðið á það ráð að senda falsað skjal dagsett marga mánuði aftur í tímann og sagt að það skjal hafi verið sent. Efni þess skjals er ekki í samræmi, né svar, við fyrirspurn undirritaðs auk þess að skráð heimilisfang undirritaðs á skjalinu, sem fullyrt er að skjalið hafi verið sent til, var ekki samkvæmt upplýsingum um heimilisfang er fram koma á skriflegu erindi undirritaðs. Skráð heimilisfang á skjali lögreglunnar var heimilisfang undirritaðs fyrir þremur árum og sýnir tilhneigingu lögreglunnar til að breiða yfir fölsunartilraunina varðandi slóðaskapinn við að svara erindinu.

Í ósannindarugli lögreglustjóra embættisins stendur í bréfi lögreglustjórans að umrætt bréf hafi verið sent á heimilisfang sem skráð væri hjá embættinu. Hið sanna er að skráð er skýrmerkilega í erindi undirritaðs til lögreglunnar dagsett 28. júlí 2020 rétt heimilisfang undirritaðs svo ljóst er að um falsanir af hálfu lögreglunnar er að ræða.

Skráð er í umræddu ósannindabréfi lögreglunnar að undirritaður hafi fengið svar varðandi þær kærur er lagðar hafa verið fram. Eru allar líkur til að sambærileg ósannindi séu að baki þessu í bréfi lögreglu því aldrei hafa komið til undirritaðs nein svör utan skjalabunki sem fékkst þegar krafist var afrita af öllum gögnum er vörðuðu umræddar fimm kærur frá undirrituðum. Er sennilegt að þau svarbréf séu sambærileg ósannindi og bréf lögreglunnar núna.

Heimska stjórnenda lögreglunnar er slík sem fram kemur í umræddum skjalabunka, sem varð að sækja til lögreglunnar við Hverfisgötu, að meðal gagna er varða kærumál undirritaðs fylgdu gögn er vörðuð mál hr. Björns Erlendssonar sem undirrituðum kom ekkert við og höfðu aldri verið tengd nema í geðveiku hugarfari lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu. Í ljósi framarritaðs er ljóst að lögreglan reynir að breiða yfir getuleysi sitt við að sinna þeim störfum er felast í störfum lögreglu samkvæmt lögum með margs konar ósannindum og skjalafölsun. Lögreglustjórinn segir að svör hafi verið send sem er ósannindi nema þau gögn hafi verið send á rangan stað eins og umrætt falsskjal sem lagt er fram eftir kæruna til eftirlitsnefndarinnar með störfum lögreglu.

Það sem vekur undrun í málflutningi lögreglunnar (falsbréfi lögreglunnar) er að þar er skráð að undirritaður hafi lagt fram kæru 2011 og 2012 ásamt Birni Erlendssyni. Hið sanna er að reynt var að koma á framfæri kærum á þeim tíma hjá lögreglu en auðvirðulegir stjórnendur lögreglunnar gáfu undirmönnum sínum fyrirmæli um að neita móttöku á kærunum samanber skriflega viðurkenningu lögreglumannsins (í vörslu undirritaðs) sem hann gaf þegar tilraun var gerð til að koma kærum á framfæri við lögregluna. Björn Erlendsson er óskaði eftir samvinnu við að koma kæru sinni til lögreglunnar í sínu máli sem varðaði hreinan þjófnað af hálfu Hæstaréttar í hans máli en var mér óviðkomandi en afrit af gögnum Björns Erlends. fylgdu með í mínum gögnum.

Af hálfu lögreglunnar var neitað að taka við kærum af minni hálfu á grundvelli þess að yfirmaður í lögreglunni var aðili að máli er varðaði Hæstarétt. Fengust engar skýrslur teknar né samþykkt að taka á móti gögnum af hálfu lögreglunnar né Ríkissaksóknara. Virðist sem um vel skipulagða glæpastarfsemi sé að ræða hjá lögreglu og Ríkissaksóknara er varðar það að verja með öllum ráðum, og þar með fölsunum gagna, að kærur um lögbrot af hálfu dómara verði svæfð og ekki tekin til rannsókna þótt óhrekjandi skriflegar sannanir séu lagðar fram um lögbrot af hálfu dómara í störfum sínum sé að ræða.

Er þar komin skýring á þeim ótta lögmanna sem leitað hefur verið til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum þegar lögreglan er einn af aðilunum er standa að yfirhylmingu á lögbrotum dómara. Má þar vitna til blaðagreinar eftir Helga Áss Grétarssonar lögmanns í dagblaði 12. febrúar 2021. Þar stendur:

„ Að þessu sögðu er það þó staðreynd að löglærðir einstaklingar hér á landi veigra sér oft við að gagnrýna störf dómstóla þar eð þá eiga viðkomandi á hættu að einstaka dómarar taki það illa upp og það geti síðan bitnað á hagsmunum umbjóðenda og skjólstæðinga viðkomandi. Kerfið hér á landi, m.a. vegna smæðar, býður því upp á óbeina þöggun valdamanna innan dómskerfisins. Þessi tilhneiging leiðir svo ósjaldan til sjálfritskoðunar þeirra sérfræðinga, sem helst eru færir um að tjá sig um mikilvæg málefni tengd dómstólum. Andrúmsloft af þessu tagi er vart æskilegt.“

Þessi orð lögmannsins staðfesta ummæli þeirra lögmanna er undirritaður leitaði til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum en þeir sögðu að þeir gætu hætt störfum sem lögmenn ef þeir flyttu mál gegn dómara slíkur væri hefndarþorsti dómara í íslensku dómskerfi (réttarkerfi).

Þegar skipulögð glæpastarfsemi á sér stað af hálfu stjórnenda lögreglunnar sem miðast að því að verja lögbrot sem framin eru af dómurum við íslenska dómstóla er komin skýring á því að íslensk þjóð hefur lítið álit á íslenskum dómstólum, lögreglu og Alþingi þegar slík siðblinda er ríkjandi í æðstu stöðum samfélagsins.

Hinir siðblindu stjórnendur lögreglu, Ríkissaksóknara og dómskerfisins sem vinna kerfisbundið að því að hylma yfir lögbrot sem framin eru af mönnum í æðstu stöðum samfélagsins eru ekkert annað en vel skipulagðir glæpamenn sem gera allt til að verja lögbrotin sem framin eru af þessum aðilum sem lögleg lögbrot. Má líkja þessu við þá siðblindu er ríkti á miðöldum af hálfu ráðamanna er leiddi til uppreisnar almúgans í mörgum löndum.

Er þessi siðblinda glæpastarfsemi sem stunduð er af lögreglu komin á það stig að þegnar landsins, sem falla utan við lögbrjótana sem lögreglan hylmir yfir, eru réttlausir og hafa lakari stöðu í þjóðfélaginu en þrælar fyrri alda.

Með þessum vinnubrögðum lögreglunnar er íslenskt réttarfar komið á sama svið og ríkti í Þýskalandi á tímum NAZISTANNA. Þ.e. að sannleikanum verða ráðamenn sárreiðastir.

Er kominn tími til þess að lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu svari erindi undirritaðs samkvæmt gildandi lögum um starf hennar en hún hætti að beita fyrir sig ósannindum vegna óþægilegra spurninga. Lögreglustjórinn kemst ekki fram hjá hinum skriflegu sönnunargögnum, sem liggja fyrir varðandi kærumálin, með ósannindum eins og hún hefur reynt.

Tvívegis hefur lögreglan sent tvo vaska svartstakka í heimsókn til undirritaðs vegna greinaskrifa undirritaðs en þar sem um mislukkaðar smánarferðir lögreglu var að ræða er ekkert skráð í dagbókum lögreglu um ferðirnar samkvæmt upplýsingu er fengist hafa frá lögreglu. Þar sem lögreglustjórinn veit að ef hún reynir að beita nasistaðferðinni gegn undirrituðum með ákæru samkvæmt meiðyrðalögum yrði hún knúin til að láta framkvæma rannsóknir samkvæmt inn lögðum kærum undirritaðs og það óttast hún.

Frjálsar og opnar umræður um mál sem teljast viðkvæm og kunna að særa einhverja eru einfaldlega bannaðar og kærur á valdamenn þjóðfélagsins svæfðar svefni ranglætisins sem framfylgt er í störfum lögreglustjórans.

Reykjavík 22. febrúar 2021.

Kristján S. Guðmundsson

Kt. 2209342769

Flétturima 26 103

112 Reykjavík

Mistök eða vísvitandi afglöp.

Sérkennileg staða er komin upp í málum er varða réttarfar á Íslandi þegar aðilar eins og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu og Ríkislögreglustjóri eru orðnir samsekir lögbrjótum innan hins íslenska réttarkerfis með því að hunsa það að láta rannsaka framlagðar kærur fyrir lögbrot á hendur dómurum við íslenska dómstóla. Þessir aðilar hafa kerfisbundið stundað yfirhylmingar á lögbrotum sem kærð hafa verið til lögreglunnar en að hylma yfir lögbrot er refsivert samkvæmt lögum.

Auðvirðileg framkoma dómsmálaráðherra við skipun  sem Hæstaréttardómara var sambærileg mistök og leiddi til afsagnar fyrrverandi ráðherra samgöngu- og dómsmála. Dómsmálaráðherra skipaði umræddan sem Hæstaréttardómara þrátt fyrir skriflegar ábendingar um lögbrot hans. sem undirritaður sendi embættinu og öllum ráðuneytum. Dómsmálaráðherra lét samráðherra sinn annast skipunina í ráðuneytaskrípaleik.

Er staðan orðin sú að  dómsmálaráðherra er komin í gapastokkinn og eina úrræði hennar er að segja af sér sem ráðherra eftir að hafa gerst samsek dómaranum með yfirhylmingu á lögbrotum hans (dómarans). Það er ekki nóg að hafa kynfæri konu í starfi dómsmálaráðherra ef ekki er hugrekki til að fara að gildandi lögum í landinu. Yfirhylming lögbrota er refsivert athæfi samkvæmt lögum á Íslandi.

Þessum aðilum í æðri stöðum íslensks réttarfars skal bent á að ef aðilar stjórnvalda sinni ekki störfum sínum varðandi það að halda uppi lögum og reglum og líða ekki lögbrot sem framin eru af dómurum frekar en öðrum þegnum þjóðfélagsins þá fer refsivaldið sjálfkrafa í hendur þegnanna. Við slíkt sinnuleysi ráðamanna ríkisins er nærtækast það ástand sem var á miðöldum þegar hver sá er taldi brotið á sér hafði refsinguna í sínum höndum er oft leiddi til vígaferla sem kallað var hefnd.

Áður en gripið verður til vígaferla ætti lögreglustjóri að sjá sóma sinn í því að láta rannsaka fram lagðar kærur á hendur dómurunum á sómasamlegan hátt og án þess að reyna að fela staðreyndir um lögbrotin. Lögreglustjórinn er varaður við því að vera ekki með neina sýndarmennsku við rannsókn málanna og sleppa hinum kærðu við óþægilegum spurningum. Ef lögreglustjórinn er í vandræðum með spurningar er sjálfsagt að aðstoða hana við að semja óþægilegu spurningarnar fyrir hina ákærðu.

Lögreglustjóranum er bent á að valdið kemur frá þjóðinni og það er valdhafans (lögreglustjórans) að fara eftir leikreglunum sem settar eru af Alþingi um jafnan rétt allra þegna landsins. Að skilgreina einka reglur í starfi er ekki verkefni lögreglustjórans. Lögreglustjórinn hefur ekki það verkefni að ákveða hver vilji þjóðarinnar á að vera, heldur framkvæma vilja þjóðarinnar og fara að gildandi lögum landsins. Ef lögreglustjórinn vill koma í veg fyrir vígaferli lætur hann rannsaka málin strax ekki seinna.

Glæpir framdir af mönnum í svokölluðum æðri störfum íslenska ríkisins eru ekki löglegir glæpir.

Reykjavík 19. október 2020.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Trúarbrögð – Sannindi og Ósannindi.

Maðurinn hefur í aldarraðir velt fyrir sér tilurð sinni og tilgangi. Þeir sem telja verður að hafi skarað fram úr í víðsýni sáu snemma á þróunarskeiði mannsins að þörf væri á ákveðnum samskiptareglum þar sem kveðið væri á um réttindi og skyldur þeirra sem lifðu innan hópsins en svo virðist sem maðurinn hafi snemma orði félagsvera, þ.e. sóst eftir félagsskap annarra mannvera. Sennilega hefur þessi samfélags þroski þróast af illri nauðsyn við öflun lífsviðurværis og varnar gegn sterkari og stærri lífverum á jörðinni.

Hvenær fór maðurinn að velta fyrir sér atriðum sem ekki voru auðskýranleg eins og lífinu og tilverunn?. Sennilega hefur hugsun um slíkt komið upp þegar baráttan um lifibrauðið léttist og afgangsorka var frá brauðstritinu. Hugur mannsins hefur lengi leitað skýringa á ýmsum þáttum lífsins og tilverunnar og það sem ekki varð skýrt á auðveldan hátt var eignað einhverju duldu afli sem hlotið hefur nafnið “almættið”(guð). Enn í dag X-þúsundum ára eftir að talið er að maðurinn hafi komið fram sem þróuð hugsandi vera eru fjöldi manna sem lítið gera annað en hugleiða þessa óskýrðu þætti tilverunnar.

Talið er að skráðar heimildir sem fundist hafa víðsvegar á jarðkúlunni sýni að ris og hnignun hafi orðið marg oft á liðnum öldum (árþúsundum) í hugleiðingum um lífið og tilveruna. Út frá þessum hugleiðingum mannsins hafa sprottið margar kenningar sem hlotið hafa nafnið trúarbrögð. Trúarbrögð eru ekkert annað en tilhneiging mannsins til að skýra það illskýranlega (óskýranlega). Trúarbrögð eru eitthvað sem maðurinn, sem hugsandi vera, heldur að sé eins og honum sýnist það vera en er ekki neinar staðreyndir. Áður en trúarbrögðin urðu að sérstöku hreyfiafli komu fram ýmsar kenningar um samskipti manna, ættbálka og stærri hópa. Þróuðust ákveðnar reglur um samskiptin milli manna er vörðuðu einkanlega eignarrétt og yfirráðarétt yfir landsvæðum og fólki ásamt virðingu fyrir þeim sem taldir voru hafa völdin og var þar um að ræða ákveðna goggunarröð.

Þrátt fyrir ákveðna valdaskiptingu innan hópanna voru ákveðnar grundvallarreglur sem virðist hafa verið ofarlega í hugum manna þótt misbrestur hafi orðið þar á í framkvæmd. Svo virðist sem ættartengsl eða ættingjatengsl hafi fljótlega gert vart við sig sem hafi einkennst af samhjálp gegn utanaðkomandi ógn svo og hjálp í neyð. Einn þáttur mannlegra samskipta hefur þó skinið í gegn frá örófi alda og það er öfund einstaklings í garð annars einstaklings eða einstaklinga. Þessi svokallaða öfund hefur ekki einskorðast við eignir þeirra sem öfundaðir voru heldur einnig mannkosti og vinsældir þeirra.

Vinsældir og völd hafa verið ýmist samherjar eða andstæðingar. Vinsældir einstaklinga hafa ekki einskorðast við þá sem haft hafa völd heldur hafa einstaklingar notið vinsælda vegna framkomu sinnar við aðra einstaklinga og hjálpsemi við þá. Mörg dæmi eru um að menn er hafa mikil völd séu ekki vinsælir. Oft eru það völd sem byggjast á ótta kúgaðra við hefndaraðgerðir valdhafanna ef ekki er möglunarlaust farið eftir valdboði ráðandi manna.

Forystumenn hópa hafa ráðist af styrk þeirra (afli) og vitsmunum, s.s. útsjónarsemi við öflun mats og skjóls. Vafalítið hefur fljótlega komið fram að slóttugheit, undirferli og annað slíkt í fari mannsins hafi haft þýðingu í valdabaráttu manna sem vildu ná yfirráðum.

Í fari mannsins hefur fljótlega gætt þess að sumir menn er fylgisspakir og vilja frekar vera leiddir af öðrum en taka ákvarðanir sjálfir. Slíkir menn sveiflast á milli þeirra sem þeir telja að hafi völdin hverju sinni og eru fljótir að söðla yfir í valdabaráttu ef þeir telja að sá er þeir styðja fari halloka fyrir einhverjum örðum er sækist eftir yfirráðum. Slíkir liðsmenn eru aldrei traustir. Því hefur fljótlega komið upp að ef saman fór kraftur í valdagræðgi og kænska var hægt að ná langt í valdataflinu.

Geta má sér til að einhverjum valdsmanni eða valdagráðugum hafi hugleitt óskýrð atvik úr tilvist og tilgangi mannsins á jörðinni og hugkvæmst skýringuna um æðri máttarvald eða ef til vill fleiri en eitt máttarvald. Það að til séu fleiri en eitt máttarvald er stjórni tilvist mannsins á jörðinni hefur komið skýrast fram í kenningunni um himnaríki og helvíti þar sem ekki er sama ráðandi afl á báðum stöðum. Þegar hægt var að vísa til óskýrðra atvika með tilvísan í einhvern ofurmátt sem maðurinn varð að beygja sig undir var næsta skrefið í valdabaráttunni að gerast umboðsmaður þessa mikla máttar. Þar með var kominn grundvöllur að trúarbrögðum. Þessi ofurmáttur var ekki einvörðungu góður heldur voru ófarir mannskepnunnar einnig raktar til þessa ofurmáttar. Til þess að draga úr eða minnka hættu á óförum mannsins á jörðinni var farið að ákalla þennan eða þessa æðri mátta á ýmsa vegu er leiddi síðar af sér sérkennilegar mútugreiðslur til ofurmáttarins í formi fórna. Fórnir voru alltaf í formi verðmæta í eigu þess eða þeirra er fórnaði. Fórnirnar áttu að mýkja eða gleðja ofurmáttinn svo að hann horfði með velþóknun á þann eða þá sem fórnuðu og hlífði þeim við áföllum eða óförum.

Þar sem ekki var tilhlýðilegt að allir hefðu samband við ofurmættið komu fljótlega fram umboðsmenn ofurmættisins sem höfðu milligöngu á milli hins almenna tilbiðjanda og almættisins og þar af leiðandi önnuðust þeir fórnarathafnirnar. Þau verðmæti sem söfnuðust fyrir í formi fórna voru nýtt til að reisa almættinu vegleg minnismerki eins og altari, hof, kirkjur, moskur og musteri. Allar þessar mannlega gerðu minjar á jörðinni um hinn mikla mátt, sem talinn er stjórna tilvist alheimsins, lýsir best hvaða ógnar afl er falið í hinu óþekkta.

Allt sem ekki var til viðunandi skýring við, var heimfært undir afl ofurmáttarins. Var þar aðallega það sem kallað hefur verið náttúrhamfarir og sjúkdómar. Má þar nefna sjúkdóm er herjaði á mannskepnuna eftir að hafa etið svínakjöt. Þar með var handhægt að heimfæra það í trúarbrögðin að það væri ekki almættinu þóknanlegt að eta svínakjöt. Er það svo enn að fólk sveltur frekar en leggja sér svínakjöt til munns þrátt fyrir að eðlileg skýring sé fundin á orsökum veikinda eftir að hafa borðað illa soðið svínakjöt. Á svipaðan hátt hafa samskiptavandamál á milli manna verið leyst í gegnum trúarbrögðin með setningu reglna sbr. boðorðin tíu. Boðorðin tíu eru í sjálfu sér einfaldar samskiptareglur er hafa einfaldað öll dagleg samskipti manna sumstaðar á jörðinni þótt ekki hafi þau komið í veg fyrir herfarir og mannvíg valdagráðugra manna.

Geta má sér það til að í tímans rás hafi þáttur ofurmáttarins í daglegu lífi mannsins þróast í tvær megináttir með ýmsum afbrigðum á milli til beggja handa. Eru það annars vegar þeir er hugðust þróa valdið sem fólst í að geta gefið hálfskýringar til að fá fólk til að sætta sig við mótlætið í lífinu og taka óförunum sem vilja hins mikla ofurmáttar í þeim tilgangi að öðlast takmarkalítið vald yfir öðrum. Má þar nefna þá sem sagan greinir frá að hafi með alls konar bellibrögðum haft óstjórnlegt vald yfir fólki s.s. galdramenn hinna ýmsu ættbálka, kuklarar og ýmsir forystumenn trúarhópa sem óþarfi er að nefna.

Á hinn bóginn eru menn sem hafa leitað að skýringum á því óskýranlega með því að líta jákvætt á tilveruna og reynt að gera ekki öðrum það sem þeir vildu ekki að sér yrði gert. M.ö.o. að reyna að bæta samskipti manna án þess að nota valdboð eða þurfa að ráða yfir mönnunum.

Ef trúarbrögðin eru grannt skoðuð eru þau öll af sama meiði. Þau stafa af skorti á skýringum á því torskylda og ó- eða illskýranlega. Öll trúarbrögð leita í ofurmáttinn til að skýra það sem ekki skilst fullkomlega. Hvort sem mennirnir trúðu á sólina, mánann, snákinn eða aðrar hugmyndir um í hverju ofurmátturinn dyldist er grunnurinn alltaf sá sami, þ.e. ofurmáttur er allt getur.

Það sérkennilega við þennan átrúnað er að svo virðist sem um sé að ræða tvo krafta í öllum trúarbrögðum. Krafturinn sem flestir ákalla er sá sem ætlast er til að bæti tilvist mannsins á jörðinni og komi í veg fyrir áföll og óáran. Hinn krafturinn er sá sem veldur óáran, harmi og vanlíðan meðal manna. Þótt ótrúlegt sé eru ótal dæmi úr trúarsögum þar sem skilja má að sama aflið geti verið bæði vont og gott og því sé það þýðingarmikið að þetta vald sé blíðkað með fórnum (verðmætum) og sérstöku líferni.

Miðað við hvað margar stórmerkilegar uppgötvanir á sviði mannlegra samskipta urðu á fyrri öldum mannsins verður það að teljast stórundarlegt að í byrjun tuttugustu og fyrstu aldar eftir talda fæðingu hins svo kallaða Krists skuli stórir hópar mannkyns falla fyrir falskenningum og ósannindum um guðlega hæfileika loddara sem kenna sig við ákveðin trúarbrögð.

Það skal viðurkennt að þrátt fyrir mikla aukningu á þekkingu mannsins á hinum ýmsu sviðum lífs og tilveru eru ótal atriði óskýrð og manninum enn óskiljanleg sem falla inn í trúna um hið yfirnátturlega vald (kraft).

Valdagræðgi er einn af löstum mannsins og virðist vera grundvöllur að svokallaðri valdabaráttu sem er ríkjandi í heiminum. Valdagræðgi er þekkt í heimi dýranna sem maðurinn tilheyrir og má þar nefna apategundir, ljón og fleiri tegundir þar sem karldýrin berjast um yfirráð yfir kvenkyns dýrum ættbálksins. Samt virðist það svo að sumar mannskepnur, ekki allar, séu háðar þeim kvilla sem valdagræðgi nefnist á meðan aðrir sætta sig við að hlíða boðum hinna valdagráðugu. Eru hinir þægu kallaðir Já, Já menn.

Kenningin um hið yfirnáttúrulega sem hefur komið upp og tengt hefur verið sumum trúarbrögðum hefur leitt til mestu ódæðisverka sem þekkt eru í sögu mannsins. Hafa þar farið fremstir í flokki hinir svokölluðu „Já, Já“ menn sem hlýða boðum hinna valdagráðugu og fremja ódæðisverk án umhugsunar.

Hafa mál þróast þannig að ef einhver vogar sér að gagnrýna trúarbrögð eða hæðast að þeim hefur það kostað hryðjuverkaógn af hálfu þeirra sem telja sig vera gagnrýnda og er það orðið svo að trúarbrögð eru orðin einn versti óvinur mannkynsins. Fyrir utan þær styrjaldir er háðar hafa verið vegna trúarbragða vofir ætíð yfir mannkyninu vopnuð átök vegna trúarbragða. Hinir blindu trúarbragðafrömuðir eru ekki sáttir við það að til séu aðrar skoðanir en þeirra.

Lög hafa verið sett til að hindra gagnrýni á trúarbrögð en þau hindra ekki ofstækis trúarbragðafræðslu innan sumra trúarbragða sem leiða í sumum tilvikum til kúgunar á fylgjendum. Slíkt hefur leitt til og mun leiða til vopnaðra átaka á milli hópa í framtíðinni sem eru á andstæðri skoðun í trúarbrögðum.

Þótt meirihluti mannkyns séu friðsamir einstaklingar eru og verða alltaf einstaklingar sem sækjast eftir hilli fjöldans. Þessir einstaklingar sem sækjast eftir hilli annarra eru í hópi hinna valdagráðugu og misbeita stöðu sinni sem oft leiða til ódæðisverka eins og saga mannsins greinir frá. Ekkert annað dýr á jörðinni drepur dýr af sömu tegund af slíkri heift sem maðurinn gerir og er það í flestum tilvikum af valdagræðgi eða hefndarþörf og eru trúarbrögðin oft falin inni í slíkum aðgerðum.

Reykjavík 15. október 2020

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Ærumeiðing eða aðdróttun

Í íslenskum hegningarlögum eru ákvæði í 242. gr. laganna eftirfarandi.

b. [Hafi ærumeiðandi móðgun eða aðdróttun verið beint að manni sem er eða verið hefur opinber starfsmaður, og móðgunin eða aðdróttunin varðar að einhverju leyti það starf hans, þá skal slíkt brot sæta … 1) ákæru eftir kröfu hans.] 4) c. Hafi ærumeiðandi aðdróttun verið borin fram skriflega, en annaðhvort nafnlaust eða með rangri eða tilbúinni undirskrift, skal brotið sæta … 1) ákæru, ef sá krefst þess, sem misgert var við.

Greinar undirritaðs um starfsemi dómara ásamt ákærum á hendur dómurum fyrir lögbrot þeirra í starfi hafa verið birtar í nokkur ár á BLOGGI mbl. þar sem enginn lögmaður hefur treyst sér til að taka að sér að reka mál fyrir dómstólum þar sem sá sem stefnt yrði væri núverandi eða fyrrverandi dómari.

Undirritaður hefur gengið langt í að fletta ofan af sakborningum og m.a. kallað Sigurð Tómas Magnússon núverandi dómar við Hæstarétt Íslands glæpamann og þjóf. Kærurnar sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglunni á Höfuðborgarsvæðinu hafa ekki fengist rannsakaðar þar sem rannsókn málanna myndi leiða í ljós skipulagða glæpastarfsemi sem fram fer innan dómskerfisins. Lögreglustjórarnir þrír, og þar á meðal núverandi Ríkislögreglustjóri, hafa valið að hunsa kröfu undirritaðs um rannsókn málanna vegna þeirrar niðurlægingar, er fram kæmi við rannsókn málanna, á íslensku réttarkerfi.

Þrátt fyrir ákvæði 242. greinar hegningarlaga um rétt til ákæru fyrir svokallaða ærumeiðingu eða aðdróttun hafa aðilar ekki þorað að ákæra undirritaðan og aðilar sem ákærðir hafa verið (dómarar) hafa viðurkennt lögbrot sín með þögninni. Staðreyndin er sú að ákæra samkvæmt 242. grein myndi opna fyrir rannsókn á þeim lögbrotum sem viðgangast í dómskerfinu. Hæstaréttardómarinn sem staðinn hefur verið að þjófnaði og glæpsamlegu athæfi í starfi er hugsanlega andlitsupplyfting fyrir Hæstarétt því dómsmálaráðherra var gerð grein fyrir lögbrotum S.T.M. Hæstaréttardómara áður en hann var skipaður. Hugsanlegu hefur dómsmálaráðherra skammast sín því hún fékk samráðherra sinn í ríkisstjórninni til að annast skipunina (samkvæmt fréttum þar um) sem er einn af þeim skrípaleikjum sem unnir eru í stjórnarráðuneytinu. Dómsmálaráðherra er þar með orðinn samsek Hæstaréttardómaranum S.T.M. í lögbrotum vegna yfirhylmingar hennar á lögbroti S.T.M. dómara.

Í hegningarlögum stendur: 140. gr.

Opinber starfsmaður, sem synjar eða af ásettu ráði lætur farast fyrir að gera það, sem honum er boðið á löglegan hátt, sæti sektum eða [fangelsi allt að 1 ári].

Hinir ákærðu dómarar eru opinberir starfsmenn, og þar einkum Sigurður Tómas Magnússon, fóru ekki að íslenskum lögum í starfi sínu og er þar af leiðandi kærðir. Eins og áður hefur komið fram var þar um að ræða af hans (dómarans) hálfu hefndaraðgerð að ræða gegn stefnda í umræddu máli.

Íslenskt réttarkerfi er rotið á meðan það hefur ráðherra og dómara sem stunda lögbrot og yfirhylmingar á lögbrotum. Lögreglustjórarnir þrír eru samsekir hinum ákærðu með yfirhylmingu er fram kemur í ákvörðun þeirra um að hindra rannsókn framlagðra kærumála. Þess ber að geta að allar greinar undirritaðs hafa verið birtar undir fullu nafni.

Af framan rituðu og því sem áður hefur verið ritað um réttarfar á Íslandi er ljóst að réttindi þegnanna eru fótum troðin af stjórnendum landsins og lögbrot og yfirhylmingar á lögbrotum eru lögleg ef þau eru framin af þeim sem komast í æðri stöður þjóðfélagsins. Hver segir svo að glæpir borgi sig ekki þegar aðeins þarf að komast í feitt embætti hjá ríkinu. Spyrja má að því hvort feitt embætti (vel launað starf) sé grunnurinn að því að geta boðið undirborðs greiðslu þegar viðkomandi fer ekki eftir gildandi lögum og þá hlíft við niðurlægjandi starfs missi.

Reykjavík 12. október 2020

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri