Óráðssía stjórnvalda.

Samgöngumálaráðherra er búinn að upplýsa um vanþekkingu sína á fjármálum ríkisins.

 

Á undanförnum áratugum hefur verið unnið kerfisbundið að því að skattleggja eigendur ökutækja og kostnað við ökutæki í landinu á þeim forsendum að bæta þurfi vegakerfið. Af þeim tekjum sem ríkið hefur fengið í formi bifreiðagjalda og bensínskatta hefur milli 20 - 30% af því fjármagni verið varið til þeirra framkvæmda sem sköttunum var komið á til að standa undir. Um 70% þess fjármagns sem ríkið fékk með sköttum á ökutæki og til reksturs þeirra hefur farið í stjórnlausa sóun stjórnvalda við allt annað en það sem kveðið var á um í lögum.

Má þar nefna margskonar gæluverkefni stjórnmálamanna og einkasóunarsjóði ráðherra sem þeir hafa getað nota fyrir sig og sína áhangendur.

Bensínskattur hefur margoft verið hækkaður með því fororði að meira fé vanti til vegaframkvæmda en reynslan orðið sú að meiri hluti þess fjármagns sem aflað hefur verið með sköttunum hefur lent sem eyðslufé stjórnenda landsins. Hefur verið þar um að ræða gengdarlausa spillingu ráðamanna.

Því miður er það svo að sambærileg spilling hefur átt sér stað á mörgum sviðum s.s. sjóði sem átti að standa undir uppbyggingu dvalarheimila fyrir aldraða en endaði sem eyðslufé stjórnmálamanna.

Barlómur ráðherrans vegna meints ástands vega í landinu er ekkert annað en tilraun til að fá meira fé til að sólunda í gæluverkefni stjórnvalda.

Ástand vega á landinu er ekkert verra en það hefur verið síðustu 50 árin. Eina vandamálið er lélegir ökumenn ef ekki má kalla þá ökuníðinga. Mikið hefur verið rætt um aðgerðir til að fækka slysum á vegnum og vegakerfinu kennt um slysin. Ástæða hinna mörgu slysa sem verða er að of margir ökuníðingar eru í umferðinni. Menn sem alltaf þurfa að gera tilraunir til að sýna hvað þeir séu klárir með margs konar níðingsaðferðum við akstur.

Það er ekkert að vegakerfinu ef ökuníðingarnir eru teknir úr umferð og komið í veg fyrir óforsvaranlegan akstur.

Háværar raddir hafa verið uppi vegna tíðra slysa erlendra ökumanna og ferðamanna. Ef ferðamenn eru ekki færir um að aka á íslenskum þjóðvegum og virða ekki umferðareglur hafa þeir ekkert að gera eftirlitslaust sem ökumenn. Erlendum ferðamönnum ber að virða íslenskar reglur og hafa engar afsakanir að þeir hafi ekki vitað þetta eða hitt. Grundvallar atriði allra ferðamála er að ferðamaður skal skilyrðislaust fara að lögum og reglum þess lands sem hann heimsækir.

Þar með er engin afsökun gild ef ferðamaður fer ekki eftir þeim reglum sem gilda í landinu. Því er ástæðulaust fyrir ráðherra að æsa sig upp og boða nýja skatta á íbúa höfuðborgarsvæðisins til að standa undir gæluverkefnum ráðherrans.

Flokksmenn ráðherrans hafa oft talað um að þeir eigi að borga sem nota þjónustuna. Því er orðið löngu tímabært að sá gróði sem fengist hefur af komu ferðamanna til landsins verði notaður til að standa undir óþarfa framkvæmdum sem koma þeirra (ferðamannanna) kallar eftir.

Háttvirtur ráðherra ætti að snúa sér að því að finna tekjustofn hjá erlendum ferðamönnum til þeirra framkvæmda sem hlýst af komu þeirra en ekki seilast í vasa hins almenna borgara til að ná í meira eyðslufé til gæluverkefna.

Vegakerfi á Íslandi er betra en í flestum löndum jarðkúlunnar að teknu tilliti til þess fólksfjölda sem notar vegina án erlendra ferðamanna og íslenskra ökuníðinga. Sem dæmi um vitleysuna í málflutningi manna um lélegt vega kerfi er það að við tvöföldun vegakafla milli Reykjavíkur og Keflavíkur svo og Reykjavíkur og Hveragerðis þá hefur það aðeins orðið til þess að hraði í akstri hefur aukist en öryggi lítið skánað.

Eitt atrið í umferðarmenningu á Íslandi þyrfti að laga og það er að hindra svokallaða sunnudags-útsýnis-keyrslur. Það ætti að taka upp lágmarkshraða á þjóðvegum þar sem leyfður er 90 km. hraði og ætti að vera lágmarkshraði 80 km. klst. Þeir sem ekki treysta sér til að fylgja lágmarkshraða eigi skilyrðislaust að víkja út í vegkant fyrir þeirri umferð sem á eftir fer. Útsýnisökuferðir er hindrunarakstur.

Reykjavík 8. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Mislukkaðar stjórnvaldsaðgerðir

Fyrir nokkrum áratugum var það hefð hjá stjórnvöldum og Alþingi að hafa afskipti af kjaradeilum sjómanna. Voru mörg verkföll er stéttarfélög sjómanna stóðu fyrir bönnuð með afskiptum Alþingis.

Sem lausn á einni kjaradeilu sjómanna eftir verkfallsaðgerðir fengu sjómenn, við afskipti stjórnvalda, skattaívilnanir sem kallað var sjómannaafsláttur sem kjarabætur. Var þetta fastur liður til frádráttar á skattgreiðslum og var miðað við skráningardaga á sjó. Eru komin um 40 ár síðan þetta ákvæði var sett inn í kjör sjómanna til að halda skipaflotanum á sjó.

Síðan komu illa þenkjandi menn sem þjáðust af öfundsýki í stóla Alþingishússins og sáu ofsjónir yfir þessu ákvæði í skattamálum og sáu til þess að lagaákvæðið um þessar skattaívilnanir yrðu felldar úr lögum en á svipuðum tíma löguðu þeir ákvæði laga er varðar þeirra eigin kjör.

Var þarna um hreinan þjófnað Alþingismanna á launum sjómanna sem hefur leitt til þeirrar hörðu deilu er nú gengur yfir í kjarabótum sjómanna. Ef Alþingismenn halda að þeir geti gengið sem atvinnuþjófar í eiginhagsmunaskyni um þjóðarfjárhirslur Íslands er það misskilningur þeirra.

Eru sjómenn hvattir til að gefa ekkert eftir er varðar skattaafsláttinn sem var í upphafi hugarfóstur hinna svokölluðu Alþingismanna.

Ef ekki er hægt að skerða laun Alþingismanna með setningu laga eins og krafist hefur verið varðandi 45% hækkun á launum þeirra með úrskurði Kjararáðs þá er það þjófnaður sem framinn var við setningu laga á Alþingi um afnám þess sem kallað var sjómannaafsláttur (skattaafsláttur) sem var bein kjaraskerðing sjómanna.

Hverjir eru þá þjófarnir?

Þetta framferði Alþingismanna við stuld á kjörum sjómanna er sambærilegt við þjófnað Alþingismanna þegar afnuminn var með lögum greiðsla grunnlífeyris til eldri borgara sem var fyrsti allsherjar lífeyrissjóður fyrir alla landsmenn „og hóf göngu sína 1946“. Greiddu landsmenn svokallað Almannatryggingagjald sem átti að tryggja sérhverjum landsmanni ákveðna greiðslu á mánuði eftir að 67 ára aldri var náð. Þessi svokallaði grunnlífeyrir skyldi koma sem uppbót á greiðslur úr lífeyrissjóðum sem þá voru að koma fram í kjarabaráttu verkafólks.

Þessi dæmi sýna að það er ekki hagsmunir þjóðarinnar sem eru í fyrsta sæti í hugsanagangi Alþingismanna, og þar með taldir þeir sem kallaðir eru ráðherrar, heldur virðist sem einkahagsmunir Alþingismanna vegi þyngst í gjörðum þeirra.

Þetta sýnir einnig að gjörðir Alþingismanna eru á mörgum sviðum illa eða vanhugsaðar ef ekki er um ásetningsbrot að ræða með vísan til margra illa orðaðra laga sem hægt er að túlka eftir eigin geðþótta eins og fram hefur komið í fjölda dóma sem kveðnir hafa verið upp í dómssölum hins íslenska réttleysis.

Með vísan til þess að ákveðnir aðilar í þjóðfélaginu eru löglegir lögbrjótar og er þar átt við dómara. Með vísan til ummæla Páls Magnússonar Alþingismanns í sjónvarpsviðtali á STÖÐ-2 í kvöld og stóru orðin sem hann lét falla um afskiptaleysi stjórnvalda er þar kominn hugsanagangur sá er réði ríkjum þegar sjómannaafslátturinn var afnuminn og stjórnvöld eigi að hafa afskipti af verkfallinu.

Ég hvet íslenska sjómenn til að gefa ekkert eftir í baráttunni um ígildi sjámannaafsláttarins sem stolið var með atkvæðagreiðslu í leikhúsinu við Austurvöll sem kallað er Alþingishús.

Reykjavík 3. febrúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Íslenskir öskurapar og forseti Bandaríkjanna.

Sú furðulega afstaða íslenskra öskurapa sem fram hefur komið í fjölmiðlum varðandi stefnubreytingu Bandarískra stjórnvalda er varða innanríkismál í Bandaríkjunum er í ætt við nöldur barns sem fær ekki nammi þegar það heimtar það.

Það hlýtur að vera einkamál Bandaríkjamanna hvort þeir minnki eða stöðvi fjárframlög sín til annarra ríkja og hugi að hag sinna eigin þegna. Betlararnir sem þegið hafa fjárframlög frá sama aðila til fjölda ára bregðast ókvæða við þegar ölmusan er skorinn niður.

Á undanförnum áratugum eftir seinni heimsstyrjöldina var ætlast til þess að af hálfu Bandaríkja Norður Ameríku væri haldið áfram að byggja upp hrun-búskap Evrópu sem ekki hefur getað staðið á eigin fótum vegna sundurlyndis og ættarígs.

Vegna fjárhagslegs velgengis í Bandaríkjunum og mikillar framleiðslugetu var ætlast til þess að Bandaríkjamenn veittu aðstoð til að hindra valdagráðuga Þjóðverja og Rússa í að leggja undir sig Evrópu í tveimur styrjöldum eða þremur ef kaldastríðið er kallað styrjöld.

Þegar Þjóðverjar voru að leggja undir sig Evrópu var vælt í Bandaríkjamönnum að veita aðstoð til að stöðva þá þróun sem orðin var í Evrópu og valdagráðugir og öfundsjúkir Japanir réðust á Bandríkin með hernaði á sömu dögum og þeir þóttust vera að semja um langtíma frið milli ríkjanna. Eftir seinni heimsstyrjöldina 1939-1945 sem Bandaríkjamenn voru dregnir inn í vegna öfundar í vestur Evrópu og yfirgengilegrar valdagræðgi af hálfu Japana var það af velvild Bandaríkjamanna að uppbygging ríkjanna eftir stríðið varð eins skjót og raun ber vitni.

Betlarar Evrópu og fleiri ríkja hafa óskað eftir aðstoð frá Bandaríkjunum bæði hernaðarlegum og fjárhagslegum sem hefur verið veittur án skilyrða eða neinna eftirkrafna samanber Marshall-aðstoðin sem kom efnahag Vestur Evrópu á lappirnar aftur eftir styrjöldina 1939-1945.

Sú afskiptasemi íslenskra betlara í garð Bandarískra innanríkismála sýnir að aldrei launar kálfur ofeldi. Íslendingar nutu góðs af rausnarlegri aðstoð Bandaríkjanna í og eftir seinni heimsstyrjöldina og hafa náð að byggja upp annars flokks velferðaþjóðfélag með fjárhags- og viðskiptastuðningi frá Bandaríkjunum. Íslenskir öskurapar sem eru nýbyrjaðir að pissa hjálparlaust voru ekki fæddir þegar bandarískt fjármagn varð til þess að íslendingar gátu flutt úr torfkofunum í nútíma húsnæði.

Íslendingar ættu að skammast sín fyrir þá skrílsframkomu sem sýnd hefur verið síðustu vikur í fjölmiðlum og víðar í sambandi við forsetakosningarnar í Bandaríkjunum. Framkoman hefur verið í ætt við fámennan hóp íslenskra öskurapa sem öskra hátt ef þeir fá ekki að ráða á öllum sviðum jarðlífsins.

Sú krafa öskurapanna að af hálfu Bandaríkjanna verði haldið áfram að standa undir kostnaði við ýmsar aðgerðir á jörðinni er einkakrafa betlaranna/öskurapanna. Þegar stjórnendur Bandaríkjanna vilja skipta yfir í eflingu innanríkismála í Bandaríkjunum og minnka fjáraustur til annarra ríkja æsast betlararnir upp og mótmæla skerðingu á ölmusunni.

Íslendingar hafa marg oft orðið ævir yfir afskiptasemi erlendra ríkja af málum er Íslendingar hafa kallað innanríkismál á Íslandi. Afskipti Íslendinga af innanríkismálum annarra ríkja er vanvirðing gagnvart þegnum annarra ríkja. Það eru Bandaríkjamenn sem setja lög og reglur sem fara á eftir í Bandaríkjum Norður Ameríku en ekki íslenskir öskurapar. Verði íslenskir betlarar/öskuapar fyrir skakkaföllum þegar ölmusan er skorin niður verða þeir að þrengja mittisólina án þess að halda áfram kröfum um auknar ölmusugreiðslur frá öðrum ríkjum. Á meðan Íslendingar eiga í erfiðleikum með að fara eftir þeim lögum sem sett eru á Íslandi vegna þess hvað þau eru vitlaust orðuð eiga Íslendingar að leyfa þegnum annarra ríkja að sjá um sín lög og reglur án þess að betlistafurinn í öðrum ríkjum (á Íslandi) hafi þar áhrif.

Valdagráðugir íslenskir fjölmiðlafulltrúar sem oft hafa verið staðnir að ósannindum í fréttum eiga ekki að ná völdum yfir hugsanagangi og skoðunum Íslendinga. Hálf-sannleikur (hagræddur sannleikur) sem einkennt hefur íslenskan fréttaflutning verður að stöðva eins og aðra hryðjuverkastarfsemi.

Reykjavík 31. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Vandamál hins íslenska réttarkerfis

Af hálfu stjórnvalda er reynt að halda í ímynd hins fullkomna lýðræðis og réttarfars og allt gert til að halda slíku á lofti fyrir útlendinga.

Innanlands eru mikil átök landsmanna við stjórnvöld og réttarkerfið vegna glórulausrar spillingar sem á sér stað hjá þeim sem troðið hafa sér í svokallaðar æðri stöður. Í hverri könnuninni á fætur annarri kemur fram hvernig spillingin ræður ríkjum á flestum sviðum þjóðlífsins.

Án þess að fullyrða hvort þjófar og annars konar lögbrjótar skipi æðri stöður eins og stöður dómara í öðrum ríkjum þá er fullyrt að bæði þjófar og annars konar lögbrjótar skipa og hafa skipað dómarastöður á Íslandi.

Þrátt fyrir baráttu almennings fyrir bættu réttarfari á Íslandi hefur lítill árangur orðið. Eftir margra ára baráttu þegnanna á Íslandi fyrir bættu réttarfari hefur árangur orðið lítill sem enginn þar sem stjórnvöld hafa gripið til sýndarmennsku með tilheyrandi ósanninda orðskrúði við taldar breytingar á réttarkerfinu.

Í áratuga baráttu almennings fyrir endurupptöku mála sem afgreidd höfðu verið af dómstólum með augljósum lögbrotum við afgreiðslu málanna þá fékkst ekki leiðrétting málanna.

Hæstiréttur Íslands (það er dómarar réttarins) höfðu einkaleyfi til að ákveða hvort mál yrði endurupptekið og nýr úrskurður kveðinn upp. Á meðan þetta heyrði undir hæstaréttardómara þá var það viðburður ef mál fékkst endurupptekið.

Ástæðan var augljós því menn (karlar og konur), og síst af öllu dómarar, viðurkenna aldrei, eða mjög sjaldan, að þeim hafi orðið á mistök og því síður að þeir hafi brotið lög þótt sannanir séu fyrirliggjandi.

Löggjafarsamkundan sem er einn þriðji af stjórnkerfi landsins er eins og hræddir rakkar ef minnst er á lögbrot af hálfu dómara við þá (þingmennina) og skiptir ekki máli þótt þingmönnum séu sýndar skriflegar sannanir fyrir lögbrotunum af hálfu dómara. Borið er fyrir sig af hálfu þingmanna hið svokallaða þrískipta vald í stjórnkerfinu og þeir geti ekkert gert.

Þetta gerist þrátt fyrir að Alþingi skuli setja lög (samskiptareglur þegnanna) og þar með starfsreglur fyrir dómara sem þeir (dómararnir) skuli fara eftir. Þótt sannanir séu fyrir því að sumir dómarar sniðgangi lögin ( fari ekki eftir lögum um störf dómara) þá þykjast þingmenn ekkert geta gert, m.ö.o. lögbrot (glæpir ) dómara eru þar með orðin lögleg lögbrot. Sumir dómarar eru þar með komnir í hæsta þrep glæpamanna í ríkinu.

Eftir langa baráttu fyrir bættu réttarkerfi og leiðréttingu á glæpaverkum sem framin voru af dómurum hunskaðist framkvæmdavaldið og Alþingi til að gera sýndarbreytingu með því að losa dómara Hæstaréttar við þann súra bikar að þurfa að viðurkenna eigin lögbrot og lögbrot af hálfu dómara undirréttar.

Alþingi samþykkti lög um stofnun skúringadeildar réttarkerfisins. Stofnun þessi sem kölluð er „Endurupptökunefnd“ var komið á laggirnar af tómri sýndarmennsku og hefur það eina hlutverk að halda áfram þeirri starfsemi sem var hjá Hæstarétti að heimila ekki endurupptöku dómsmála. Aðal stefna réttarkerfisins er sú að „þeir“ dómarar geri aldrei mistök né vísvitandi rangar afgreiðslur dómsmála. Þetta fullyrða þeir (Endurskoðunarnefnd) þrátt fyrir að skriflegar sannanir liggi fyrir um lögbrotin.

Með þessu framferði af hálfu Alþingis (þingmanna) hefur verið viðurkennt að lögbrot af hálfu dómara séu lögleg lögbrot og þar með er hið svokallaða réttarfar hins íslenska lýðræðisríkis undir stjórn löglegra glæpamanna.

Hluti af þegnum þjóðfélagsins (DÓMARAR) hafa einkaleyfi til glæpaverka (lögbrota) og þurfa ekki að óttast nein viðurlög við glæpum sínum.

Svo virðist sem bakþankar (kallaður „mórall“) séu farnir að gera vart við sig innan stétt dómara því samkvæmt fréttum eru dómarar komnir með áhyggjur af því hve íslenska þjóðin hefur lítið álit á réttarkerfinu (þ.e. störfum dómara) og hafa hugleitt herferð til að auka álit Íslendinga á réttarkerfinu.

Hver er ástæðan fyrir vantrausti íslensku þjóðarinnar á réttarkerfinu?

Svarið er: Lögbrot sem framin eru af dómurum í starfi!

Fram eru komnar fréttir af frammistöðu skúringadeildarinnar sem kölluð er „Endurupptökunefnd“ og er frammistaðan í samræmi við framkvæmdir af hálfu dómara Hæstaréttar í íslensku réttarkerfi. Á tæplega þriggja ára tímabili starfsemi umræddrar Endurupptökunefndar hefur 90% af málum sem lögð hafa verið fyrir nefndina verið hafnað. Á meðal mála sem hafnað hefur verið endurupptöku á fyrir dómi eru mál þar sem dómarar notuðu fölsuð gögn (skjöl) sem niðurstaða dóms var byggð á auk máls þar sem hreinn þjófnaður átti sér stað á margra milljóna verðmætum með aðstoð falsaðs skjals sem sagt var þinglýst en samkvæmt skriflegri yfirlýsingu sýslumanns hafi umræddu skjali aldrei verið þinglýst. Að auki kom fram að vitundarvottun á framlagt skjal fyrir dómi hafði verið bætt inn á skjalið að því er virðist með ljósmyndunartækni.

Með vísan til ofanritaðs er það ekki undrunarefni að traust þjóðarinnar á réttarkerfinu er nánast ekkert. Má ætla að aðeins þeir sem hafa notið góðrar þjónustu við lögbrot dómara við dómsuppkvaðningar hafi jákvætt álit á dómskerfinu.

Það skal viðurkennt að það getur verið sárt að viðurkenna mistök og sárara að viðurkenna lögbrot. En margfalt verra er að þurfa að beygja sig undir vísvitandi lögbrot (ásetningsbrot) af hálfu þjóna réttarkerfisins sem kallaðir eru dómarar ef þeir hafa fengið leyfi löggjafans „Alþingis“ til að framkvæma glæpaverk sín sem lögleg lögbrot.

Hafi það verið tilgangur lagasetningar um Endurupptökunefnd að verkefnið væri að hvítþvo dómskerfið af mistökum og lögbrotum þá hefur það tekist og hinn beiski kaleikur tekin frá dómurunum sjálfum og verkið fengið í hendur aðila sem fá greidd svokölluð nefndarlaun, sem kalla má mútufé, til að hylma yfir lögbrot sem framin eru af dómurum.

Minnugir þess að hið íslenska réttarkerfi svo og stjórnvöld landsins hafa marg oft verið rassskellt af fjölþjóðadómstól fyrir mannréttindabrot á íslenskum þegnum.

Hvort það verði til langframa að mútuþægni verði vinsælt starf hjá hinu opinbera kemur í ljós. Undir mútuþægni má á auðveldan hátt fella hið gamla íslenska máltæki „að þjófur þrífst en þjófsnautur ekki“.

Reykjavík 23. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Ábyrgð fasteignasala og kennitöluflakk

Sem vísbending um ábyrgðaleysi fasteignasala og skertan rétt þeirra sem njóta þjónustu þeirra hefur framhald á því máli sem meðfylgjandi grein á blogginu frá því september 2016 orðið vísir að hugsanlegu kennitöluflakki.

Fyrirtæki sem ber nafnið Hóll fasteignasala varð fyrir alvarlegum skakkaföllum eins og meðfylgjandi grein á Blogginu frá því í september 2016 ber með sér. Starfsmenn fasteignasölunnar voru staðnir að því að virða ekki rétt kaupanda að fasteign er var í söluumboði hjá fasteignasölunni.

Var framferði starfsmanna fasteignasölunnar kært til Félags fasteignasala og síðan til eftirlitsnefndar//kærunefndar er fjallar um kærur á hendur fasteignasölum.

Þegar umræddar kærur á hendur fasteignasalanum eru búnar að velkjast um í fórum kærunefndar um störf fasteignasala án þess að niðurstaða nefndarinnar hafi borist kærendum þá er birt heilsíðu auglýsing í Fréttablaðinu um nýja fasteignasölu undir nafninu „450 fasteignasala“. Það sem vekur undrun hjá kærendum er að þeir sem standa að umræddri fasteignasölu eru sömu aðilar og störfuðu hjá Hóli fasteignasölu að Engjateigi 9, Reykjavík ásamt þeim sem skráður hafði verið sem fasteignasali fyrir fyrirtækið Hóll fasteignasala. Er kominn nýr aðili sem skráður er einnig sem fasteignasali.

Þessi nýja fasteignasala 450 fasteignasala er til húsa samkvæmt auglýsingu í sama húsnæði og Hóll fasteignasala var eða er enn þá.

Þar sem ekki hefur borist niðurstaða frá umræddri kærunefnd um störf fasteignasala og verið furðuleg þögn um málið er næsta verk að fá upplýst um tilgang kærunefndarinnar og hvort umrædd kærunefnd sé einhvers konar hreinsunardeild fyrir fasteignasala til að gefa þeim fasteignasölum sem ekki fara að lögum tíma til að fara í kennitöluflakk.

Af því framferði er hér hefur verið lýst er ljóst hve lög sett af Alþingi eru lítils virði þegar kemur að rétti þegnanna. Lög um starfsemi fasteignasala og skyldur þeirra til að vera fulltrúi beggja aðila, bæði seljanda og kaupanda, eru þingmönnum Alþingis Íslendinga til vansæmdar og lýsir takmörkuðum eða engum skilningi á tilgangi eða gildi laga.

Kennitöluflakk fasteignasala hefur verið þekkt til margra ára án þess að ljóst hafi verið alltaf ástæða þess að farið var á flakk.

Með vísan til þess sem fram kemur í fyrri grein um þetta mál er staðfesting á heimasíðu hins nýja fyrirtækis á því sem fram kemur um kæru á hendur aðilum fyrir að hlunnfara kaupendur fasteigna.

Á heimasíðu fyrirtækisins „450 fasteignasala“ er boðið upp á valmöguleikann sem heitir „um okkur“ og er þar átt við upplýsingar um þjónustuna sem í boði eru hjá fasteignasölunni. Sjá eftirfarandi texta sem birtur er á heimasíðu „450 fasteignasala“ undir liðnum "um okkur":

================================================================================

Þú ert á réttum stað!

Það er okkar markmið hjá 450 fasteignasölu að veita seljandanum þá allra bestu þjónustu sem völ er á. Þínar óskir og hagsmunir skipta okkur öllu máli og við leggjum okkur alla fram að koma til móts við þínar þarfir.

Það getur virst flókið og erfitt að selja fasteign. Margar spurningar vakna, eins og hver gerir hvað og hvernig þetta allt fer fram. Við leitumst við að gera þetta ferli einfalt og aðgengilegt fyrir þig.

Með mikilli reynslu og hnitmiðaðri markaðssetningu, seljum við eignina þína fljótt og örugglega. Við metum til hvaða kaupendahóps eignin þín getur höfðað og markaðssetjum hana út frá því.

Við skiljum hversu mikilvægt það er fyrir þig að hafa yfirsýn yfir söluferlið. Seljandi fær því upplýsingar um væntanlegar auglýsingar, söluáætlun og mögulegan markhóp.

Okkar helstu markmið eru: Að okkar viðskiptavinir fái alltaf fyrirmyndar þjónustu þannig að allir séu ánægðir og geti hiklaust mælt með okkur við aðra sem eru í söluhugleiðingum.

==============================================================================

Í texta þessum frá fasteignasölunni kemur fram viðurkenning á réttmæti þeirrar kæru sem lögð hefur verið fram gegn umræddri fasteignasölu er nefnd er Hóll.

Í textanum er þess getið sérstaklega að 450 fasteignasala hefur að markmiði að veita seljendum þá allra bestu þjónustu sem völ er á. Kæran á hendur fasteignasölunni Hóli er byggð á þessari þjónustu sem veitt er þrátt fyrir ákvæði laga um það að fasteignasali skuli vera fulltrúi bæði seljanda og kaupanda.

Starfsreglur þessarar fasteignasölu virðast ætla að vera eins og þær reyndust vera hjá fasteignasölunni Hóli, að hin fullkomna þjónusta skuli aðeins vera fyrir seljendur og þar með að geta mögulega hlunnfarið kaupendur.

Reykjavík 21. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Sjá áður birta grein undirritaðs á BLOGGINU um ábyrgð fasteignasala.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ábyrgð fasteignasala

Samkvæmt lögum er fasteignasala falið það hlutverk að vera fulltrúi beggja aðila, kaupanda og seljanda fasteigna.

Ef grannt er skoðað er það fáránlegt að ætla einum aðila að hafa tvær skoðanir jafngildar á sama tíma hverju sinni.

Upp er komið atvik við sölu fasteignar þar sem fasteignasali sem fulltrúi kaupanda vann gegn hagsmunum kaupandans. Staða málsins er sú að eftir undirritun kaupenda og samþykkis á gagntilboði seljanda, og þar með var kominn á bindandi samningur milli aðila, þá snýst forstjóri fasteignasölunnar gegn hagsmunum kaupanda. Þótt kaupendur hafi staðið við allar sínar skuldbindingar tilboðsins varðandi greiðslur og aðra þætti samningsins og kaupendur margt oft farið fram á að gengið verði formlega frá málum með undirritun á svokölluðum kaupsamningi, sem er formsatriði, hunsaði fasteignasalinn það með margs konar afsökunum.

Að kröfu fasteignasölunnar lögðu kaupendur inn hjá fasteignasölunni pappíra upp á greiðslu rúmlega 28 milljóna króna vel tímalega, með vísan til ákvæðis í samningi um tímalengd fjármögnunar á kaupum, svo hægt væri að ganga frá málum.

Vegna trassaskapar fasteignasalans, varðandi afgreiðslu málsins í tæpa tvo mánuði, var umræddum samningi, samþykktu gagntilboði seljenda, þinglýst hjá sýslumanni ef með því væri hægt að knýja fram afgreiðslu málsins. Var fasteignasalanum strax tilkynnt um þinglýsingu samningsins.

Fasteignasalinn brást ókvæða við með stóryrðum vegna þinglýsingarinnar en hélt áfram sínum slóðaskap og tvískinnungi og hunsaði afgreiðslu málsins þar til hann tilkynnti munnlega og síðan í tölvupósti að eigendur (seljendur) væru hættir við sölu. Í framhaldi af þeirri tilkynningu sagði fasteignasalinn að samningsbundnir kaupendur gætu gert nýtt tilboð í eignina. Með þeirri yfirlýsingu fasteignasalans gaf hann í skyn að það þyrfti að hækka verðið þrátt fyrir þann bindandi samning sem þegar lá fyrir.

Með yfirlýsingu fasteignasalans kom enn og aftur skýrt fram sá óheiðarleiki sem kaupendum hafði verið sýndur af hálfu fasteignasalans eins og fram koma í tölvupóstsendingum frá fasteignasölunni. Þrátt fyrir ítrekaðar kröfur kaupenda til fasteignasalans um að lögð yrði fram skrifleg yfirlýsing seljenda um að þeir hygðust hverfa frá sölunni hefur slíkt ekki fengist.

Þremur vikum eftir að fasteignasalanum var tilkynnt um þinglýsingu, þegar gerðs bindandi kaupsamnings vegna eignarinnar, viðurkenndi hann að hann hefði ekki tilkynnt seljendum um þá framkvæmd (þinglýsinguna) en bauð upp á að kaupendur leggðu fram nýtt kauptilboð.

Þetta mál sýnir þann alvarlega veikleika í lögum um starfsemi fasteignasala að fasteignasali sé fulltrúi beggja aðila, kaupanda og seljanda.

Yfirleitt eru fasteignakaup og sala fasteignar tekin mjög alvarlega af beggja hálfu, kaupanda og seljanda. En með óheiðarlegum aðila (fasteignasala), er annast milligöngu um sölu og kaup fasteignar eins og hér er lýst, þá er slíkur gjörningur af hálfu fasteignasala reiðarslag fyrir kaupendur.

Ef það er stefna stjórnvalda að skapa þurfi ný störf fyrir lögfræðinga til að annast samningagerð fyrir kaupendur með tilheyrandi kostnaði við kaupin, auk tveggja ára slóðaskapar af hálfu dómstóla við afgreiðslu mála, væri æskilegt að það væri upplýst.

Er hér enn og aftur bent á ófullnægjandi afgreiðslu Alþingis (alþingismanna) á samskiptareglum þegnanna sem kallaðar eru lög en eru í raun lögleysa því ekki er hægt að fara eftir þeim (lögunum, samskiptareglunum). Sú ókurteisi alþingismanna við setningu laga að hinn almenni þegn þurfi að leggja út í ómældan kostnað við málarekstur fyrir dómi til þess að ná fram rétti sínum, við eins einfaldan gjörning og fasteignakaup eru, er óásættanlegt.

Eftir undirritun kauptilboðs eða gagntilboðs af hálfu kaupanda og seljanda við fasteignakaup á sá aðili sem stendur við sinn hluta af samningnum, í þessu tilviki kaupandi, ekki að þurfa að standa í margra mánaða baráttu fyrir dómstólum ef seljandi vill falla frá sölu af annarlegum löglausum ástæðum. Afgreiðsla slíkra mála með úrskurði þar til bærra aðila á ekki að taka meira en 7-10 daga (5-8 virkra daga) og á kostnað ríkisins ef lög eru ekki nægjanlega skýr.

Reykjavík 21.september 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

BLOGG --- 2180507

Heilaþvottur eða háðung

Í sjónvarpsþættinum um jökla á Íslandi sem sýndur var á sunnudagskvöld 15. janúar 2017 er gerð tilraun til að fá Íslendinga til að trúa þeirri kenningu að hlýnun í lofthjúp jarðar sé manninum að kenna. Þ.e. að gjörðir mannskepnunnar sé orsakavaldur að því að loftslag er sagt heitara á jörðinni en fyrir 70 árum.

Sjónvarpsþátturinn var að mörgu leiti fróðlegur um jökla og landslag á Íslandi.

Í þætti þessum kom fram að á árunum 1200 – 1300 hafi hiti lækkað á Íslandi og jöklar skriðið fram og all nokkrir landnámsbæir hafi lent undir skriðjöklum á næstu öldum. Þetta kuldaskeið hafi varað í um 500 til 600 ár þegar aftur fór að hlýna.

Ekki var þess getið af fræðimönnunum (konum og körlum) sem fram komu í þættinum hvað hafi valdið því að hitastig lækkaði á þessu svæði er orsakaði framskrið jöklanna og kaffæringu landnámsbæja. Því var ekki haldið fram að kólnunin stafaði af mannavöldum.

Eftir skemmtilega og fróðlega fyrirlestra fræðimannanna þurfti í lok þáttarins að koma með yfirlýsingar um að gerðir mannsins á jörðinni hafi orsakað það að lofthjúpurinn hlýni og jöklar hopi. Yfirlýsingar fræðimannanna eru án nokkurrar stoðar í raunveruleikanum og sennilega aðgerðir sem frægur vísindamaður og rithöfundur hefur skrifað mikið um. Þar stendur að fullyrðingar vísindamanna um hlýnun jarðar eigi rót sína að rekja til þess að of litlu fjármagni sé veitt til rannsókna er þau stunda og þau vilji fá meira fé til að halda atvinnunni. Kemur fram hjá þessum vísindamanni að engar vísindalegar sannanir finnist um þátt mannsins í hlýnun jarðarinnar.

Eftirfarandi spurningar vakna við áhorf á umræddan sjónvarpsþátt og það sem sjá má í vísindagreinum sem ritaðar voru á fyrri hluta síðustu aldar og á nítjándu öld.

Ef litið er á mótsagnir í framburði nútíma spekinga sem kenna mannskepnunni um hlýnun jarðar er fjöldi spurninga sem ekki hafa fengist svör við, s.s.

1. Hvar komu gjörðir mannsins að tilkomu svokallaðra ísalda á jörðinni?

2. Hverjar voru orsakir á hitabreytingum er leiddu til ísalda eða hlýnunar eftir ísaldir? Ath. ísaldarskeið hafa verið fleiri en eitt samkvæmt fræðigreinum.

3. Hvar og hvenær kom mannshöndin að tilkomu þess sem fræðimennirnir í sjónvarpsþættinum kölluðu Litlu ísöld á Íslandi frá um 1300 til um 1900?

4. Hvar kom mannshöndin að og hafði áhrif á hita og gróður á Íslandi þegar trjágróður var slíkur á Íslandi, eins og sverir trjábolir haf sýnt sem grafnir hafa verið úr jörðu?

5. Eru það ósannindi sem ritað er í ritverk sem gefið var út um 1940 og heitir „Undur Veraldar“ um hitasveiflur á jörðinni o.fl. á liðnum árþúsundum?

6. Í ritverki „Undur veraldar“ er þess getið að hitabeltisloftslag hafi verið í N -Ameríku og suður hluta Canada á fyrri tíð og gróður eftir því. Er þetta ósatt?

7. Hitastig í norður Canada og Grænlandi hafi verið eins og í Tempruðu beltunum í dag og gróður eftir því, barr- og laufskógar. Hvar kom maðurinn að þeirri loftslagsbreytingu?

8. Hefur hlutfall súrefnis í andrúmsloftinu breyst (lækkað) svo mælanlegt sé við fólksfjölgun á jörðinni úr um 1000.000.000 manna á fyrri hluta tuttugustu aldar (1900-1940) í um 11.000.000.000 manns á 70-80 árum síðar eða undir lok tuttugustu aldar?

9. Samkvæmt heimildum úr bókinni „Undur veraldar“ þá á hlutfall súrefnis í andrúmslofti jarðar að hafa verið um 30% fyrir einhverjum þúsundum eða milljónum ára. Hvað hafði breyst og orsakað þá breytingu að í byrjun 20-aldar var hlutfall súrefnis í andrúmslofti jarðar komið niður í um 21%?

10. Hve mikil er hlutfallsleg aukning á CO2 (í prósentum) á sólarhring í andrúmsloftinu frá öndun manna við fjölgun manna úr 1000.000.000 í 11.000.000.000 á síðustu 70-80 árum?

11. Er þessi kenning um gróðurhúsaáhrif af völdum gjörða mannsins ekki í anda múgsefjunar án nokkurra staðreynda annarra en þeirra að hiti hefur aukist í lofthjúp jarðar eins og áður hefur átt sér stað án aðgerða mannsins þar að, með vísan til ísalda og hitaskeiða á milli ísalda?

12. Ef aðgerðir mannsins eru orsakir að hlýnun jarðar er þá ekki þörf á að aflífa á bilinu 4- til 6.000.000.000 eða fleiri manneskjur á jörðinni til að stöðva aukningu á CO2 í andrúmsloftinu og snúa hitasveiflunni við?

Ef vísindamenn treysta sér til að svara ofanrituðum spurningum væri það vel gert.

Reykjavík 18. janúar 2017

Kristján S. Guðmundson

fv. skipstjóri

Viðreisnar pólitík.

Í aðdraganda að skipun nýrrar ríkisstjórnar virðist vera all sérstakur framgangsmáti hjá formanni Viðreisnar með ummælum hans um Væntanlegan forsætisráðherra.

Slök dómgreind og klúður er haft eftir formanni Viðreisnar um Bjarna Benediktsson tilvonandi forsætisráðherra.

Þessi ummæli sýna að ekki er mikið traust á milli þeirra sem standa að hugsanlegri ríkisstjórn Íslands.

Því má spyrja: Er það ekki dómgreindarskortur Benedikts formanns Viðreisnar að ætla sér að setjast í ríkistjórn með dómgreindarlausum klúðrara sem forsætisráðherra, að mati Viðreisnarformannsins? Þessi ummæli Viðreisnarformannsins lýsir alvarlegum dómgreindarskorti hans sjálfs að ætla sér að setjast í ríkisstjórn aðeins til að fá ráðherrasæti áður en hann dettur út af þingi í næstu kosningum.

Þessi ummæli Viðreisnarformannsins um væntanlegan forsætisráðherra eru undarleg í ljósi þess að ekki hefur verið upplýst hvort þær upplýsingar sem taldar eru í umræddri skýrslu, er fjármálaráðherra fékk, séu þess eðlis að þær haf einhver pólitísk áhrif. Þessi skýrsla getur gefið vísbendingu um slaka lagsetningu af hálfu alþingismanna er varða fjárhagskerfið og fjármálastefnu ríkisins á undanförnum árum auk þess að vera verkefni fyrir skattayfirvöld til úrvinnslu.

Ef um dómgreindarleysi er að ræða í þessu máli er skortur á dómgreind hjá Viðreisnarformanninum að ætla sér í stjórnarsamstarf með manni, sem að hans mati er með slaka dómgreind og er klúðrari og formaðurinn treystir ekki.

Niðurstaðan verður sú að allt er gerandi til að fá að verma ráðherrastól og þá er allt í lagi að selja landráðastefnuna hans sjálfs, Viðreisnarformannsins, um inngöngu í þrælabúðir Efnahagsbandalagsins, fyrir ráðherrastól.

Af þeim fréttum sem fengist hafa um skýrsluna er verið að upplýsa að lagasetningar frá Alþingi á síðustu áratugum hafi einkennst af dómgreindarskorti alþingismanna er varðar stjórnun á fjármála- og efnahagskerfi landsins.

Reykjavík 10. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Tilgangur lífsins

Í svokallaðri sköpunarsögu Biblíunnar er þess getið að guð hafi skapað himinn og jörð. Hann hafi svo fullkomnað verk sitt með sköpun Adams og Evu sem síðan eignuðust syni. Ekki er þess getið að þau hafi eignast dætur. Þegar synirnir uxu úr grasi og komust á kynþroska aldurinn fóru þeir, synirnir, til næsta bæjar og sóttu sér konur.

Þar sem ekkert verður til úr engu verður frásögn þessi eilítið draumórakennd og vekur upp fjölda spurninga. Ein aðal spurningin sem vaknar við skynjun skepnunnar á tilveru sinni er: Hver er tilgangurinn með tilverunni?

Þrátt fyrir aðkomu ótal aðila sem kallaðir hafa verið vísindamenn þá hefur lítið orðið ágegnt í skilgreiningu á tilurð eða tilgangi himingeimsins með öllum sínum margbreytileika og leyndardómum.

Spurningar eins og:

Hvað er himingeimurinn stór?

Hvað er himingeimurinn gamall?

Er himingeimurinn endanlegur eða óendanlegur?

Hvernig varð himingeimurinn til?

Hvað var fyrir áður en núverandi himingeimur varð til?

Ef himingeimurinn er endanlegur – hvað er þá hinum megin við endamörkin?

Frásagnir fræðimanna um tilurð heimsins. Að hann hafi orðið til við svokallaðan „Miklahvell“ og síðan talað um útþenslu himingeimsins. Þetta vekur upp spurninguna –

Hvað sprakk við Miklahvell?

Hvað var til á undan þessum Miklahvelli sem gat sprungið?

Ef eitthvað var til fyrir Miklahvell hvernig er þá hægt að halda fram þeirri fullyrðingu að upphaf alheimsins hafi orðið við Miklahvell?

Var rými fyrir útþenslu himingeimsins eftir Miklahvell?

Ef fyrir hendi var rými til útþenslu – hvers eðlis var það rými og hvaðan kom það?

Rýmið sem var fyrir þegar Miklihvellur varð (hugarfóstur vísindamanna) er vísbending um að eitthvað hafi verið fyrir og Miklihvellur sé ein af nútíma skýringum á ofurkraftinum sem ekki hefur verið hægt að skilgreina á viðunandi hátt.

Spurningin um hvað sprakk gefur tilefni til að álykta það að eitthvað hafi verið til fyrir þennan hvell (sprengingu) og þá hvað var það?

Þótt mörg fyrirbæri í tilverunni hafi fengið einhverjar skýringar eins og þyngdarlögmálið og að jörðin sé óslétt kúla sem snúist í kringum það sem við köllum sól þá hefur það ekki leyst gátuna um tilurð hins áþreifanlega í tilverunni né tilgang hennar. Er tilveran áþreifanleg eða ímyndun?

Í fyrndinni þegar dýrið maður fór að skynja tilvist sína fór hann að velta fyrir sér mörgum fyrirbærum sem urðu á lífsleið hans en hann fann engar haldbærar skýringar. Þessi skortur á skýringum leiddi til hinnar margslungnu lausnar á því sem ekki skildist. Kom þá fram hugmyndin að um væri að ræða einhvern óskilgreindan ofurkraft sem réði öllu og stjórnaði þeim fyrirbærum sem dýrið maður skyldi ekki. Þetta var ekki óskynsamleg skýring en afleiðingin var upphaf trúarbragða. Allt sem ekki var hægt að skýra var eignað þessum ofurkrafti. Ofurkrafturinn hlaut nafnið guð.

Í framhaldi af uppfinningunni um hinn guðlega eiginleika eða ofurkraft þá komu fram á sjónarsviðið valdagráðugir einstaklingar sem tókst að nýta sér þann ótta sem skapaðist við tilkomu trúarinnar (skýringarinnar á ofurkraftinum) á hið yfirnáttúrulega afl. Þessir valdagráðugu einstaklingar þóttust vera sendiboðar hins guðlega ofurkrafts og kyntu vel undir þann ótta sem varð á meðal fjöldans og náðu þar með valdi yfir fólkinu í krafti óttans.

Ef það er tilgangur tilverunnar að einstaka málglaðir fósar geti náð völdum yfir fjöldanum með fagurgala og ósannindum er tilgangurinn mjög furðulegur og óskiljanlegur eins og ótal margt í hinni svokölluðu tilveru efnis og lífvera.

Eftir að hafa skynjað tilveru sína er erfitt að ímynda sér eða skilja að til sé það ástand að ekkert geti verið til. Algjört núll í efni tíma og rúmi.

Eru trúarbrögð blessun eða bölvun mannkynsins?

Trúarbrögð hafa þróast í margar áttir eins og fjöldi trúarkenninganna er orðinn. Er það svo að nýjar trúarkenningar eru enn að koma fram án þess að um einhvern nýjan boðskap sé að ræða og eru þar á ferðinni valdagráðugir aðilar sem vilja ná undir sjálfa sig meiri völdum. Öll afbrigði trúarbragðanna eru tilkomin vegna tilkomu valdagráðugra loddara sem á ótrúlegan hátt laða saklausa nágranna sína að kenningum sínum með óskiljanlegu málskrúði sem ekki stenst rökræður meðal skynsamra dýra sem kallast menn. Þrátt fyrir að fjöldi manna hafi unnið hörðum höndum og heilshugar að því að finna skýringar á ofurkraftinum (guðinum) sem hefur heillað mannkynið þá er árangurinn æði rýr sem betur fer.

Svo langt hefur verið gengið í trúarbragðakenningum að verstu ódæðisverk sem framin hafa verið af dýrinu sem kallast maður hafa verið framin í nafni trúar undir stjórn valdagræðgi manna.

Dýrið maður hefur komist að því að um einhvers konar hringrás er að ræða á öllum sviðum, hvort sem um er að ræða jarðkúluna sjálfa, lífríkið á jörðinni eða önnur fyrirbæri sem verða eins og breytingar í veðri.

Spekingar í hópi mannskepnunnar haf lengi glímt við það áhugamál að búa til það sem kalla mætti eilífðarvél. Vél sem ekki þyrfti neitt viðhald eða eftirlit en héldi viðstöðulaust áfram sínu framleiðslustarfi. Þessi eilífðarvél mannsins hefur ekki enn séð dagsins ljós en hefur alla tíð verið fyrir augum mannsins. Er þar um að ræða sjálft sólkerfið með sinni eilífðar hringrás þar sem allt er endurunnið.

Á jörðinni fer fram stöðug endurvinnsla á öllum sviðum. Jörðin endurvinnur sjálfa sig með jarðskorpuhreyfingum og eldgosum en jarðskorpumyndanir veðrast síðan og breytast. Hið sama gerist með allt annað á jörðinni hvort sem það er veður eða lífríki. Stöðug endurnýjunarhringrás án sjáanlegs tilgangs.

Það sem ennfremur er ljóst varðandi endurvinnslu og hringrás er hin sögufræðilega staðreynd að valdagráðugir einstaklingar koma stöðugt fram á sjónarsviðið og virðist lítil eða engin breyting verða á framferði hinna valdagráðugu þótt aldir séu orðnar margar. Ekki er sjáanlegur tilgangur með tilkomu þessara valdagráðugu aðila nema síður sé.

Þar með er aftur komið að spurningunni hver er tilgangurinn. Nærtækasta skýringin er að þetta sé hringrás án tilgangs.

Ef hugleitt er eðli trúarbragða og þær kenningar er tengjast þeim. Í upphafi skapaði guð himinn og jörð. Hinn algóði guð sem öllu stjórnar og skapaði manninn í sinni mynd.

Skapaði hann (guð) með því bæði gott og illt eða er hið illa í mannskepnunni áskapað eða lært og sköpunin því ekki fullkomin í upphafi?

Svona mætti koma víða við í trúmálum þar sem kenningar eru boðaðar. Sem dæmi úr boðskap trúaðra manna er ein hending sem mikið er notuð – „sem hann (guð) hefur velþóknun á“.

Þessi framsetning gefur til kynna að guð hafi ekki velþóknun á öllum mönnum og þá án nákvæmra skýringa. Það sem er sláandi í trúarboðskap og hefur verið um aldir eru þær fullyrðingar trúboðanna að þeir einir boði hinn eina sannleika og í mörgum tilvikum boðað sínar kenningar með vopnum og mannvígum sem fljótt á litið virðist vera andstætt því er kallast friður.

Önnur tilvitnun í kenningar er boðskapurinn – „fús þeim að líkna er tilheyrir sér (þ.e. guði)“. Þessi boðskapur gefur það skýlaust í skyn að það tilheyri honum ekki allir. M.ö.o. að mönnum sé skipt í mismunandi hópa með mismunandi gæðum eins og skýrt kemur fram í boðskap hinna valdgráðugu. Ef þið fylgið mér fáið þið umbun en þeir sem eru á móti mér verður refsað.

Þar með er komið fram eðli og skýringar á hinum mannlega þætti trúarbragðanna. Allt veikgeðja hugarfóstur mannsins þegar hann skilur ekki það sem gerist í kringum hann og hið ill- eða óskýranlega í tilverunni eru verk hins ofurmáttuga.

Rétt þykir að líta á þá hlið trúarbragðanna er snýr að sálarlífi mannskepnunnar eftir að hún fór að hugleiða tilvist sína. ((ath. við vitum ekkert hvort aðrar lífverur á jörðinni hugsi um lífið og tilveruna á svipaðan hátt og maðurinn og þar með ekkert útilokað. Allar lifandi verur berjast fyrir lífi sínu)). Eins og fram kemur í trúarbragðakenningum er mikið fjallað um lífið og dauðann. Þetta er gert án þess að neinar áþreifanlegar skýringar séu fyrir hendi eða hvort lífið sé ímyndun. Hvað er þá ímyndun?

Lífi er í flestum tilvikum fagnað en margir óttast dauðann sem er óhjákvæmilegur þáttur lífsins og endurnýjunar. Fjöldi manna leita huggunar í trúarbrögðum þegar dauðinn er annars vegar. Þeir fela sjálfan sig í hendur ofurmáttarins án þess að hafa fengið neinar haldbærar skýringar á hvað þar sé um að ræða en fá huggun (hugarró) í staðinn. Verður sá þáttur trúarbragðanna að teljast jákvæður.

Eftir sem áður er ekkert sem gefur afgerandi skýringu á tilgangi tilvistar eins eða neins og á jafnt við lífið sem slíkt eða alheiminn með öllu sem honum tilheyrir. Ekki er heldur hægt að hugsa þá hugsun til enda að ekkert væri til. Eitt allsherjar NÚLL.

Sú kenning var við lýði á síðustu öld , og vafalítið enn, að ekkert verður til úr engu og ekki sé hægt að eyða neinu. Það eina sem hægt er að gera er að umbreyta eða allt umbreytist í hringrás tilverunnar ef tilveran er til.

Er NÚLLIÐ jafn fjarstætt og óendanleiki himingeimsins svo og takmörkum á víðáttu geimsins með spurninguna hvað er hinum megin við endamörk himingeimsins.

Af framanrituðu er þekking mannsins líkt og eitt sandkorn á sandauðn SAHARA-eyðimerkurinnar á móti öllum öðrum sandkornum (spurningum) eyðimerkurinnar sem mannskepnan hefur ekki getað talið (eða svarað spurningunum) og óljóst hvort nokkurn tíman fæst svar við.

Er svar til við spurningunni um hver tilgangur lífs eða alheimsins sé önnur en aðild að eilífðar hringrás?

Reykjavík 9. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Dómarar og vanhæfi dómara

Miklum pappír og miklu bleki hefur verið eytt í ritun um vanhæfi dómara í starfi. Vanhæfi er huglægt og teygjanlegt ákvæði í samskiptum manna í milli eins og fram hefur komið í því frétta- og pappírsflóði sem dengt hefur verið yfir landsmenn á síðustu mánuðum.

Hefur þetta vanhæfisflóð í fjölmiðlum verið sett fram til að breiða yfir margfalt verra athæfi af hálfu þeirra er gegna störfum dómara. Má þar nefna sem dæmi framferði dómara við úrskurð í máli þegar hafnað var að taka efnislega á máli er lá fyrir hjá dómstólnum en dómarar læddu sér út um hliðardyrnar í úrskurði sínum til að þurfa ekki að taka á starfsréttinda missi eins úr sama skóla og þeir, dómararnir. Var þar Hæstiréttur að verki. Um var að ræða mannréttindabrot á þeim er stefndi ríkinu fyrir tilraun til þjófnaðar með skattálagningu án neinnar stoðar í lögum.

Í öðru lagi er verið að breiða yfir framferði dómara í störfum sínum þegar þeir nota, vísvitandi, fölsuð gögn sem þeir byggja niðurstöður sínar á. Er þar um margfalt alvarlegri lögbrot að ræða en mistök við mat á eigin vanhæfi í dómsmáli eins og fjölmiðlaflóðið hefur snúist um. Vanhæfi í máli manns snýst um það hvort einhver tengsl séu, eða hafi verið, á milli dómara og aðila er tengist máli sem er til umfjöllunar. Hefur vanhæfi verið skýrt sem hvers konar tengsl aðila við fjárhagsaðgerðir eða tengsl manna í milli s.s. ættartengsl, kunningjar, vinnufélagar eða önnur samfélagstengsl manna í milli sem hugsanlega gæti orsakað að hinn taldi vanhæfi dómari stæði ekki heiðarlega að afgreiðslu máls í úrskurði sínum.

Aðeins sú ábending að hugsanlega stæði dómari, sem talinn væri vanhæfur, ekki heiðarlega að afgreiðslu máls vegna einhvers konar tengsla við málsaðila vekur upp spurninguna: Eru dómarar alltaf heiðarlegir? Afgreiða þeir ekki málin á færibandi eftir geðástandi hverju sinni og jafnvel á óheiðarlegan hátt vegna andúðar dómara á málsaðila án ástæðu eins og dæmi eru um.

Það að mál séu afgreidd í dómi á grundvelli falsaðra gagna eins og mörg dæmi eru um sýnir hve rotið réttarkerfið sé. Að málsaðilar með skriflegar sannanir um misnotkun dómara á fölsuðum gögnum, sem úrskurður er byggður á, skuli ekki fá leiðréttingu mála sinna bendir til skipulagðra mannréttindabrota (lögbrota) af hálfu þjóna réttarkerfisins.

Þar sem fjölmiðlaflóran er samstíga í því að fjargviðrast út af vanhæfi en hunsar að fjalla um hin augljósu lögbrot sem framin eru af dómurum við notkun falsaðra gagna o.fl. er það ljóst að um hreina yfirbreiðslu af hálfu fjölmiðla á þeim ósóma sem viðgengist hefur innan réttarkerfisins á liðnum áratugum varðandi lögbrot dómara í störfum sínum. Það að klóra yfir skriflegar staðreyndir um lögbrot dómara með stanslausum þvættingi um huglæga þætti vanhæfis sem er matsatriði hvers og eins er ekki uppbyggilegt. Það eru engin skráð lög sem skilgreina afdráttarlaust hvað sé vanhæfi og ekki vanhæfi. Ef slík lög væru fyrir hendi væri ekki þörf fyrir ofurflóð í fjölmiðlum um vanhæfið eins og átt hefur sér stað að undanförnu.

Fjölmiðlar forðast staðreyndir en reyna að efna til uppþota með vangaveltum út af huglægum þáttum vanhæfis sem útilokað er að fá botn í en gert aðeins í þeim tilgangi að æsa upp. Vanhæfisvandamálið er svo víðtækt, hvað varðar huglægan þátt þessa, að mál sem reka þyrfti fyrir dómi varðandi lögbrot dómara leiddi til þess að enginn dómari í hinu íslenska réttarkerfi væri hæfur til að fjalla um málið. Þeir (dómararnir) væru allir vanhæfir vegna tengsla. Þessi þáttur er fyrir utan það að enginn lögmaður fæst til að reka mál gegn dómara. Ástæða þessa ótta lögmanna við að reka mál gegn dómara fyrir lögbrot, er vegna þeirrar hættu er lögmenn telja, að hefndir allra dómara réttarkerfisins myndi beinast að viðkomandi lögmanni. Af framansögðu er allt gert af hálfu stjórnvalda og réttarkerfisins til að þagga niður öll mál er varða lögbrot af hálfu dómara.

Þar með er komið upp tvöfeldni í íslensku réttarkerfi þar sem ákveðnir aðilar hafa leyfi til að brjóta lögin sem má þá kalla „lögleg lögbrot“.

Reykjavík 8. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Njála

Leiksýningin sem hlotið hefur nafnið Njála og var sýnd í sjónvarpinu á laugardagskvöld 7. janúar 2017 er eitt af furðufyrirbærum mannskepnunnar sem kallað er list. Þessi list (leiksýningin) er í ætt við hina frægu sögu um Nýju fötin keisarans. Verið er að drag áhorfendur á asnaeyrunum eins og í sögunni af keisaranum lánlausa og hafa af þeim (áhorfendum) fé í formi aðgangseyris.

Þessi leiksýning er slíkt nútímabull sem þrífst vegna hræðslu áhorfenda við að tjá sig, eins og hræðsla þegna keisarans, af ótta við að verða sér til athlægis fyrir skort á skilningi á nútíma list. List sem sett er fram til að hæðast að fólki. Í sögu keisarans þorði fólk ekki að tjá sig af ótta við að móðga keisarann en nútíma snobbarar þora ekki að upplýsa að þeir skilji ekki nútíma listamannabullið.

Hið svokallaða listasnobb er orðið mjög víðtækt í íslensku samfélagi því það þykir ekki fínt að skilja ekki listina og verða þar með utangarðs í umræðum manna á milli. Skiptir þá ekki máli hvort hinn svokallað list er í ætt við söguþráð hinnar margrómuðu sögu um keisarann og nýju fötin hans sem var blekking.

Á Íslandi virðist það vera orðin list að afskræma fyrri tíma bókmenntir í þeim tilgangi einum að upphefja sjálfan sig (höfund afskræmingarinnar). Er þetta önnur tilraun nútímarithöfundar til að gera lítið úr fyrri tíðar frásögnum hvort sem sagan, Njálssaga, er sönn, hálfsannleikur eða skáldsaga.

Verk þetta lýsir því sem hendir suma að geta ekkert af eigin rammleik nema afskræma það sem aðrir hafa gert. Slíkt er gert vegna eigin veikleika og getuleysis til að skapa sjálfstætt verk með eigin hugmyndaflugi. Þegar getuleysið er algert er lagt í að hæðast að verkum annarra í tilraun til að upphefja sjálfan sig sem er eini boðskapurinn sem birtist í þessu leikhúsverki. Höfundi hefði verið nær að hafa þetta verk á eigin forsendum og ótengt öllu sem áður hefur verið ritað. Honum hefði verið nær að skapa sitt eigið verk og sínar eigin persónur án afskræmingar á gjörðum snillings sem rithöfundi þessa verks tekst aldrei að nálgast það mikið að hann verði innan seilingar.

Því má velta fyrir sér hvort rithöfundur að umræddu leikriti hafi verið að stæla Halldór Kiljan Laxnes sem er annar íslenskur rithöfundur sem lagði út í það að klæmast á hinni frægu sögu fornaldar úr Rangárvallasýslu. Þessir tveir klámsagnahöfundar verða ekki hærra skrifaðir fyrir framlag sitt til íslenskrar menningar og verða komnir neðarlega í ruslaskúffur bókmentanna á meðan ritverk það er þeir hafa níðst á verður ofarlega í hugum Íslendinga.

Íslendingar almennt eru ekkert hrifnir af því að vera niðurlægðir, eins og þegnar keisarans sem ætlaði að fá sér ný föt, með loddarabrögðum leikhússins og niðurlægingu íslenskra fornbókmennta.

Reykjavík 7. janúar 2017

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri