Við stjórnvölinn.

Upplýsingar/fréttir hafa borist í umræðum fólks um það að innan hóps núverandi alþingismanna séu komnir aðilar sem þekktir eru fyrir neytingu ólöglegra lyfja sem kölluð eru eiturlyf. Ef það á að vera hlutskipti Íslendinga að vera settir undir lög sem aðilar úr eiturlyfjaneyslu hafa knúið í gegn er illa komið fyrir landsmönnum.

Enn þá verra verður ástandið ef slíkir aðilar skipa æðri stöður alþingismanna eins og ráðherraembætti. Þó nokkrar umræður hafa farið fram um tiltekna aðila sem séu þekktir af eiturlyfjaneyslu sem hefur um langt árabil verið talið lögbrot. M.a hefur einn af umræddum aðilum (alþingismanni) samkvæmt fréttunum verið gefið viðurnefnið NÖS því hann hafi tekið hvíta duftið í nefið.

Flestir hafa verið fræddir um það að inntaka slíkra lyfja í nös, sem og önnur eiturlyf, hafi áhrif á dómgreind manna á neikvæðan hátt. Þar af leiðandi er löggjafarsamkundan komin í enn neikvæðari stöðu en hún hefur verið. Eiturlyfjaneysla hefur verið talin hafa neikvæð áhrif til frambúðar á andlegt heilbrigði manna. Því er það spurning hvort landsmenn eigi yfir höfði sér vafasama eða mislukkaða lagasetningar í framtíðinni fyrir utan mislukkaða aðila í stöðu ráðherra og æðstaráðherra (forsætisráðherra).

Miðað við þær fréttir sem berast er það spurning hvort ekki þurfi að huga að því í framtíðinni að þeir sem veljast til setu í löggjafarsamkundunni (á Álþingi) séu lausir við andlegar skemmdir vegna eiturlyfjanotkunar auk þess að vera margfaldir lögbrjótar. Hver nasafylli af hvíta duftinu er sér lögbrot og til þess að fá orð á sér fyrir misnotkun hvíta duftsins hljóta að vera þó nokkur tilvik um notkun þess. Samkvæmt fréttunum eru aðilar af báðum kynjum í hópi alþingismanna bendlaðir við misnotkun á eiturlyfjum.

Með vísan til þess að samkvæmt fréttum hafa aðilar úr flokki sjóræningja verið tilgreindir í þessum fréttum. Þar með er skiljanlegt stefnuleysi þess flokks. Þekkt orðatiltæki sem eignað er sjóræningjum fyrri alda var: „Fimmtán manns upp á dauðs manns kistu og rommflaska með“. Verður því þá snúið yfir í nútímann með orðunum: „Fimmtán manns upp á Íslands kistu og NÖS-duftið með.

Eigi verður það til að upphefja störf Alþingis og álit landsmanna á Alþingi að reyna að fela þetta, ef satt er, með því að aðilar séu hættir notkun slíkra eiturlyfja. M.ö.o. séu fyrrverandi eiturlyfjaneytendur og hafi gengist undir það sem kallað hefur verið afvötnun eða hlotið sérstaka meðferð við slíku.

Er því hér með óskað eftir upplýsingum um það hvort fréttir er ganga manna á meðal varðandi meinta misnotkun slíkra lyfja (eiturlyfja) hjá aðilum séu réttar eða ósannar.

Reykjavík 11. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Siðleysi – siðblinda

Upp er komin sérkennileg staða í íslensku réttarkerfi vegna harkalegrar ádeilu á störf dómara. Er það svo að þeir sjálfir, dómararnir, telja nauðsynlegt að koma sjálfir upp sérstökum siðareglum um störf sín í þeim tilgangi að bæta ímynd sína. Þessi hugmynd um siðareglur er tilkominn vegna hins neikvæða álits íslensks almennings á starfsemi réttarkerfisins (dómara).

Þetta er meira en lítið undarlegt uppátæki dómara vegna skýrra ákvæða í lögum um störf dómara um að þeir skuli einungis í störfum sínum fara eftir gildandi lögum landsins. Í störfum dómara felst það að úrskurða um hver skuli vera túlkun á ákvæðum laga ef ákvæði laganna eru ekki nægjanlega skýr svo túlka megi þau á fleiri en einn veg. Ein túlkun dómara á gildandi lagaákvæði skal vera túlkun á því lagaákvæði á meðan lögin eru í gildi.

Í frétt frá aðalfundi Dómarafélafsins þá telja dómarar að neikvæðar skoðanir almennings á störfum þeirra stafi af vanþekkingu á þeirra störfum. Þetta viðhorf dómara ber keim af því að þeir líta á sig sem óskeikula guði og almenningur eigi bara að taka við því sem frá guðunum kemur. Var kallað á fyrri öldum að kyssa á vöndinn. Dómarar neita að viðurkenna mistök eða ásetnings lögbrot af hálfu dómara þrátt fyrir að sannanir liggi fyrir skriflegar.

Þrátt fyrir opinberar ákærur á hendur dómurum fyrir lögbrot hafa aðilar ekki þorað að stefna ákærendum fyrir órökstuddan málatilbúnað og ærumeiðingar því þeir vita upp á sig skömmina (svívirðinguna sem þeir hafa látið frá sér). Þeir hafa heldur séð um að málin hafa verið svæfð hjá hinu opinbera ákæruvaldi. Í anda samtryggingar á meðal svokallaðra æðri starfsmanna hins opinbera.

Ef hinir ákærðu dómarar hefðu talið að um ósannar ásakanir væri að ræða í framlögðum ákærum hefðu þeir miskunnarlaust knúið fram réttarhöld til að knésetja kærendur. En vegna eigin vitneskju dómaranna um réttmæti ákæranna er valið að þegja í von um að óveðrið gangi yfir. Ákærurnar hafa verið lagðar fram undir fullu nafni svo hinir ákærðu hafa enga afsökun um skort á vitneskju hverjir kærendur séu.

Það sem vafist hefur fyrir dómurum er að sumir þeirra telja sig geta túlkað ákvæði laga á einn veg í dag en á annan veg á morgun ef það hentar betur hagsmunum þeirra sjálfra. Slík túlkun laga er skýlaust brot á gildandi lögum þar sem ein lög eiga að gilda í landinu og einn skilningur á ákvæðum laganna. Slík túlkun á lögum (einkatúlkun dómara án tengsla við gildandi lög) kallast utanlagadómur. Ef ekki er einn skilningur á ákvæði laganna er útilokað fyrir þegna landsins að fara eftir samskiptareglum þegnanna, lögunum, ef fleiri en ein túlkun er í gangi fyrir ákveðnar lagagreinar samkvæmt úrskurðum dómara.

Dómarar hafa fullt leyfi, og þurfa ekki leyfi annarra, til að setja sér sérstakar siðareglur um samskipti þeirra innbyrðis, en reglur er varða störf þeirra hvað varðar túlkun þeirra á ákvæðum laga hafa þeir engan rétt til að hafa afskipti af. Starfsreglur dómara hvað varðar túlkun á lögum eru taldar skýrar í gildandi lögum um störf dómara.

Í lögum um störf dómara:

43. gr. Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra.

Hvað varðar úrlausn máls eins og fram kemur í lögunum verður það að teljast vafasöm túlkun á ákvæði laga að eftir að einu sinni hafi ákvæði lagagreinar verið túlkuð af dómara þá geti dómari sem fær sambærilegt mál til úrlausnar daginn eftir komið með aðra túlkun því það sé hagstæðara fyrir vin dómarans.

Þar sem fullyrt er af hálfu dómara að dómsuppkvaðning sem túlkun á ákveðnu ákvæði gildandi laga hafi lagagildi. M.ö.o. að einu sinni dómsuppkvaðning um túlkun lagagreinar er endanleg túlkun og verður ekki breytt nema löggjafarsamkoman breyti orðalagi lagagreinar. Þetta þýðir að dómsuppkvaðning um skilning sem lagður er í orðalag lagagreinar er bindandi fyrir dómara framtíðarinnar á meðan lagagrein er óbreytt af löggjafarsamkomunni.

Ef að siðareglur um starfsemi dómara eiga að vera í höndum þeirra sjálfra er komið upp vandamál um hverjir annist setningu á samskiptareglum (lögum) sem þegnarnir eiga að fara eftir. Einkasiðareglur settar af dómurum sjálfum varðandi uppkvaðningu dóma getur aldrei verið annað en lögbrot, ef slíkar siðareglur eigi að ná inn á ákvæði laga um störf dómara, því störf dómara skulu lúta gildandi lögum.

Þrátt fyrir ákvæði lagagreinarinnar um sjálfstæði dómara og þeir leysi störf sín á eigin ábyrgð skulu þeir í úrskurði sínum eingöngu fara eftir gildandi lögum landsins en ekki einkahagsmunum eða hefndarþrá.

Af framanrituðu er ekki hægt að sjá að dómarar geti sett sérstakar siðareglur hvað varðar túlkun á gildandi lögum við uppkvaðningu dóma. Kærur á hendur dómurum fyrir meint lögbrot eiga ekki að þurfa að lúta afgreiðslu af hálfu dómara sem eru vanhæfir samkvæmt ákvæðum laga um vanhæfi í starfi.

Ákvæðið um eigin ábyrgð dómara á afgreiðslu mála er eitt af furðufyrirbærum í ákvæðum gildandi laga um störf dómara þar sem dómari er alltaf ábyrgðalaus og getur brotið lög sem dómari af eigin geðþótta eins og framlagðar kærur á hendur dómurum sína.

Samkvæmt 53. grein laga um störf dómara eru þeir ábyrgðarlausir:

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga. Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Ríkið ber ábyrgð á lögbrotum dómara náist að koma málum svo langt að slíkt máli komi fyrir dóm og niðurstaða verði um meint lögbrot dómarans. Vegna ákvæðis laga um ríkisábyrgð á tjóni er dómarar valda þegnunum fást ekki kærur á hendur dómurum rannsakaðar af framkvæmdavaldinu þrátt fyrir skýr ákvæði um störf og skyldur þess valds (framkvæmdavalds) til að rannsaka kærur um meint lögbrot þegnanna.

Allar kærur á hendur dómurum um lögbrot við dómsuppsögu eru svæfðar af framkvæmdavaldinu og neitað af hálfu þess valds að fara að gildandi lögum landsins. M.ö.o. að lögbrot sem framin eru af dómurum eru lögleg lögbrot samkvæmt ákvörðun framkvæmdavalds að hindra allar rannsóknir á kærum sem beinast að störfum dómara vegna lögbrota í starfi. Verður það að teljast undarlegt framlag ríkisvaldsins til réttarkerfisins að innan þess kerfis skuli vera löglegir glæpamenn. Siðlausir og siðblindir mannréttindaþjófar, mannorðsmorðingjar og réttarfarsnauðgarar.

Við uppkvaðningu dóma sem ekki standast gildandi lög landsins er um hreint lögbrot og gróft siðleysi ef ekki siðblindu af hálfu dómara. Slíkir dómar (utanlagadómar) eru hrein ásetningsbrot af hálfu dómara. Sem dæmi um slíka siðblindu dómara má nefna þegar dómari notar fölsuð skjöl sem dómur er byggður á eða úrskurður dómara gengur þvert á orðanna hljóðan í lögum landsins eins og dæmi eru um. Í kærum þeim sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglu, en neitað um rannsókn á meintum kærum, hafa verið lagðar fram skriflegar sannanir fyrir hinum fölsuðu gögnum og hvað varðar skýr ákvæði laga sem hafa verið hunsuð af dómara (orðanna hljóðan).

Rétt þykir að benda á tvær yfirlýsingar dómara í dómþingi er lýsir afstöðu þeirra til ákvæða laga um störf þeirra. Einn dómari sem átti að annast yfirheyrslur fyrir dómi og hafði dómþing verið sett. Þá lýsti dómarinn því yfir áður en kom að yfirheyrslunni að dómarar væru á móti ákvæðum þeirra laga sem málið snerist um. Í öðru tilviki var dómara bent á að framgangur máls í dómþingi stangaðist á við ákvæði gildandi laga þegar lögpersóna var lögð að jöfnu við persónu þegar kom að spurningunni hvort lögpersóna hefði bestu vitund og væri áreiðanlegt vitni. Málið varðaði það hvort lögpersóna gæti tekið á sig ábyrgð persónu eða lögpersóna hefði bestu vindund og væri áreiðanlegt vitni. Eftir ábendinguna til dómarans svaraði hann „Við horfum oft framhjá þessum atriðum“. M.ö.o. það voru ekki gildandi lög í landinu sem dómarinn átti að fara eftir (að hans eigin mati) heldur geðþótta dómarans sem var að hlífa vini sínum.

Þessi tvö atriði sem minnst er á sína gróft siðleysi og siðblindu af hálfu dómara og lýsir valdhroka og virðingarleysi þeirra gagnvart gildandi lögum landsins. Eitt alvarlegasta siðleysi og siðblinda í íslensku réttarkerfi er það að kærð lögbrot dómara skuli sæta dómsmeðferð dómskerfisins þar sem lögbrjótarnir starfa en ekki falla undir sérstakt úrskurðarráð eins og kviðdóm sem skipaður væri af óháðum aðilum og ótengt dómskerfinu. Ekki er hægt að búast við réttlátri meðferð máls þegar skipaðir dómarar koma að kærumálum á hendur dómurum fyrir lögbrot. Allir dómarar eru vanhæfir við afgreiðslu slíkra mála og auk þess eru vanhæfir 95% af löglærðum aðilum í landinu sem bíða eftir að komast í starf dómara.

Þegar sannanir liggja fyrir um viðhorf dómara til gildandi laga í landinu virðist það augljóst að siðareglur sem settar yrðu af dómurum sjálfum, um starfshætti sína, þá verður það ekki til að virða gildandi lög landsins heldur fullnæging geðhvarfa sem hrjáir marga dómara.

Ein grófasta siðblinda sem fram kemur í íslensku réttarkerfi fer fram í dómþingum (í dómssal). Við málflutning er ekki allt sem sagt er hljóðritað heldur ákveður dómari hvað er hljóðritað. Dómari skráir eitt og annað hjá sér í dómþingi og stundum eru skráð ósannindi ef það þjónar málstað dómara sem hefur verið staðinn að lögbrotum. Má þar minnast á bókun dómara í gerðarbók dómsins. Þar sem bókunin var ósannindi var hún (bókunin) borinn undir annan dómara og sagt að um fölsun gerðarbókar væri að ræða. Þá svaraði dómarinn sem bókunin var lögð undir: „Þetta er ekki fölsun en afar illa orðuð bókun í gerðarbók dóms“. M.ö.o. Bókunin væri ekki fölsun en væri ekki rétt og því röng bókun.

Við málflutning eftir lok gagnaöflunar í máli er ekki um hljóðritun á því sem fram kemur hjá málflytjendum (sóknarræðu og varnarræðu) en dómari skráir hjá sér það sem hann telur ástæðu til að skrá. Af þeim sökum, að ekki er um hljóðritun á ræðum að ræða þá getur dómari skráð hjá sér ósannindi um málflutning aðila eins og sannanir eru fyrir hendi. Dómari skráði í dómsorð ósannindi um málflutning aðila þar sem ræða málsaðila var fyrir hendi skrifleg. Dómari komst upp með sín ósannindaskrif þar sem ekki var fyrir hendi hljóðritun á málflutningi aðila.

Þess ber einnig að geta að málsaðili getur ekki sýnt fram á hvað fram kom við málflutning þar sem hljóðritun liggur ekki fyrir af því sem sagt er og þar af leiðir að dómari getur hagað sér að eigin vild og logið til um það sem fram hafi komið við málflutninginn eins og gerst hefur.

Af framanrituðu má vera ljóst að það eru ekki sett lög af löggjafarsamkundunni sem farið er eftir við dómsuppkvaðningar heldur geðþótti dómara. Lögin eru aukaatriði sem vitna má í þegar það hentar dómaranum. Þeir vilja sjálfir setja sér siðareglur, en þar fyrir utan eru það hagsmunir og geðhvörf dómarans, hins löglega lögbrjóts samkvæmt ákvörðun framkvæmdavalds, sem ráða ferð við reksturs máls fyrir dómi en ekki lögin.

Reykjavík 9. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Hinar heilögu kýr.

Með lögum skal land byggja en ólögum eyða.

Hluti þessarar setningar er í skyldi lögreglunnar sem hvatningarorð til lögreglunnar en böggull fylgir skammrifi því víða leynast lögbrjótarnir.

Hið íslenska réttarkerfi er stöðugt að minna á sig hvað varðar vantrú og skorts á virðingu þegnanna í garð dómara. Virðingarleysi af hálfu réttarkerfisins gagnvart lögum sem eiga að vera samskiptareglur borgaranna.

Eins og í hinni frægu sögu Orwells um svínin sem töldu sig jafnari en önnur dýr á býlinu hefur verið yfirfært á stéttarskiptingu er þróast hefur innan mannkynsins. Svínin í sögunni hafa færst yfir á þjóna hins íslenska réttarkerfis sem kallaðir eru dómarar. Svínin töldu sig ekki þurfa að fara að samskiptareglum dýranna því þau væru jafnari en önnur dýr á búgarðinum það sama á um suma dómara.

Í upphafi áttu öll dýrin að vera jafn mikilvæg í samfélagi dýranna og samskiptareglurnar kváðu svo á um. Síðan brá svo við að sumir þegnarnir (svínin=dómarar) töldu sig vera jafnari (æðri) en aðrir þegnar landsins og þar sem þeir væru jafnari þá hefðu þeir frjálsari hendur með túlkun á gildandi lögum. Lögin sem gilda átti fyrir alla þegna landsins voru íþyngjandi fyrir sjálftökurétt dómaranna því þeir töldu sig vera jafnari og þýðingarmeiri en aðrir þegnar og því væru þeir, dómararnir, ekki skyldugir til að fara eftir þeim lögum sem ekki hentuðu þeim sjálfum.

Ákvæði í gildandi lögum um störf dómara eru skýrt dæmi um frjálsræði sjálftökuliðsins því það hefur verið knúið inn af dómurum sérstakt ákvæði um ábyrgð þeirra í starfi til að fá frjálsræði í sínum þætti er varðar að vera jafnari en aðrir þegnar samfélagsins. M.ö.o. ákvæðið felur í sér að dómarar geta verið löglegir glæpamenn í samfélaginu. Dómarar geta umgengist lögin í störfum sínum á kostnað samfélagsins þ.e. á kostnað annarra þegna samfélagsins en þeirra sjálfra.

Í 53. grein laga um störf dómara stendur:

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga. Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Hvaða ástæða er til að undanskilja þessa þjóna réttarkerfisins ábyrgð á ólöglegum gerðum sínum, lögbrotum, umfram aðra þegna landsins. Þessir þjónar ranglætisins í íslensku samfélagi hafa fjórföld og upp í sexföld laun þeirra sem minnst bera úr býtum.

Þessi launamunur dómara og annarra láglauna þegna er réttlættur með því að dómarar séu svo mútuþægir að það eigi að reyna að komast hjá því að þeir falli í þá freistni að þiggja mútur með því að greiða þeim það sem kalla má ofurlaun. Er það kallað að launin þurfi að vera svo há svo að þeir verði fjárhagslega sjálfstæðir, m.ö.o. að þeir falli síður í þá freistni að þiggja mútur frá málsaðilum. Mætti kalla þetta, ofurgreiðslurnar, fyrirframgreiddar mútur. Samkvæmt þessari skýringu ráðamanna ríkisins eru það aðeins dómarar sem þurfa að vera fjárhagslega sjálfstæðir. Fjárhagslegt sjálfstæði annarra þegna landsins en þeirra sem skipa æðri stöður þjóðfélagsins og þ.m.t. dómarar er auka atrið hjá ráðamönnum samfélagsins.

Með vísan til ákvæða laga um tilkynningaskyldu dómara um fjármálaviðskipti sem fram færu í þeirra nafni á rót sína að rekja til vantrausts á dómurum. Óttinn við að dómarar falli fyrir mútugreiðslum við afgreiðslu mála þar sem fjársterkir málsaðilar eru.

Dómarar eru æviráðnir á ofurlaunum og vonlaust að reyna að ná fram réttlæti gegn glæpum sem framdir eru af dómurum. Ríkisvaldið (framkvæmdavaldið, ríkisstjórn, lögregla og ríkissaksóknari) sjá dyggilega um það að allar tilraunir til að koma lögum yfir lögbrot framin af dómurum (glæpi) eru á skipulegan hátt kæfð og rannsókn neitað. Störf rannsóknaraðila, lögreglu og Ríkissaksóknara, virka eins og eiturgashernaður gegn þeim þegnum samfélagsins sem hafa þorað að koma af stað kærum á hendur dómurum fyrir lögbrot þeirra. Lögbrot dómara sem einkennast af einelti, siðblindu og hefndarþörf gagnvart kærendum.

Mannorðsmorð, mannréttindaþjófnaður, réttarfarsnauðganir og utanlagadómar sem þjónar siðblinda réttarkerfisins og siðblindum dómurum er á skipulegan hátt breitt yfir og falið af dyggu skúringaliði lögreglu og Ríkissaksóknara.

Ábendingar og kærur á hendur dómurum koma stöðugt fram um atferli af hálfu dómara sem talið er að sé ekki samkvæmt ákvæðum laga um störf þeirra og stöðu í þjóðfélaginu. Síðustu upplýsingar í fréttum um auðsöfnun þessara þjóna landsmanna og brask þeirra með fjármuni vekur upp þá spurningu hvor undirborðsgreiðslur hafi átt sér stað til þeirra með hliðsjón af fjárhagsafkomu almennings og auðsöfnun þessara þjóna.

Samkvæmt fréttum sem fram hafa komið í fjölmiðlum er af hálfu dómara lítil virðing sýnd þeim ákvæðum laga er þeim ber að fara eftir. Því vaknar sú spurning hvort aðrir þegnar samfélagsins geti ekki farið sínar eigin leiðir eins og dómarar við túlkun á samskiptareglum landsmanna. Það sem vekur mikla undrun er sú ráðstöfun stjórnvalda að fela aðilum úr hópi þeirra sem telja sig jafnari en aðrir þegnar (dómarar) að annast eftirlits þátt með gjörðum dómara, sbr. eftirlit með fjármálum dómara. Aðilar úr hópi dómara hafa eftirlit með þessum þætti og þegar upp koma mál þar sem hugsanleg spilling hefur átt sér stað finnast engin gögn um eftirlitið eða slík óreiða á varðveislu þeirra að það verður fjölmiðlafrétt. Eftir að fréttir hafa borist af hugsanlegu misferli og engar upplýsingar hjá eftirlitsaðilum þá er rokið upp og reynt að breiða yfir málin: „jú tilkynnt var um málin“. En þeirri spurningu verður aldrei svarað hvort búin hafi verið til í skyndi gögn til að breiða yfir misferlið.

Kollegar (starfsbræður dómara) gera ekki starfsbræðrum sínum óleik með því að gefa sannar upplýsingar um atvik. Trúverðugleiki framburðar starfsfélaga eins og dómara í málum sem upp hafa komið í fjölmiðlum er vafasamur ef taka má mark á málflutningi og yfirlýsingu prófessors við lögfræðideild Háskóla Íslands í kennslustund þar sem voru tæplega 100 nemendur. Prófessorinn var að kenna sjórétt og vitnaði til þess sem fram kom við yfirheyrslu fyrir dómi. Í túlkun sinni fór hann (prófessorinn) rangt með staðreyndir, hrein ósannindi. Var prófessornum bent á, af aðila að umræddu máli sem var viðstaddur í kennslustundinni, rangfærslurnar sem hann var að kenna. Svaraði prófessorinn í lögfræði þá með þjósti: „Það er logið svo miklu í sjóprófi“. Túlkun prófessorsins á skráðum heimildum var sannleikurinn þótt um væri að ræða ósanninda túlkun af hans hálfu. Svo virðist sem slík kennsla skili sér í störfum dómara með utanlagadómum.

Slíkir lærimeistarar eins og prófessorinn svo og lærisveinum hans væri trúandi til þess að halda því fram að Hitler nazismanns hafi verið engill ef það þjónaði málstað þeirra.

Mönnum (körlum og konum) sem er ekki betur treyst en svo í störfum sínum (dómurum) að nauðsyn beri til að greiða þeim mútugreiðslulaun svo þeir falli ekki í þá freistni að þiggja undirborðsgreiðslur málsaðila við afgreiðslu dómsmála, en þeim er treyst til að hafa eftirlit með sjálfum sér og starfsbræðra (starfssystkina) sinna.

Með vísan til vanhæfis samkvæmt lögum. Eru ekki þeir sem starfa sem dómarar eða fyrrverandi dómarar vanhæfir til að hafa eftirlit með störfum samstarfsfélaga sinna því þeir hafi aðstöðu til að fela mistök eða ásetningslögbrot félaganna?

Skortur á trú á réttarkerfinu og trausti á dómurum, hjá hinum almenna borgara, felst og er í samræmi við mútugreiðslulaunin sem er lykillinn að vantrausti í þeirra garð. Vantraust sem er fyrir hendi, áður en þeir komast í starfið, því þeim er ekki fullkomlega treyst nema með ofurlaunagreiðslum m.ö.o. mútum.

Reykjavík 7. desember 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Vantraust á íslensku réttarkerfi.

Vantraust á íslensku réttarkerfi. Í sjónvarpsviðtali við formann dómarafélagsins kom fram að hann væri ekki ánægður með hið neikvæða álit Íslendinga á réttarkerfinu og dómurum. Í viðtalinu kom ekki fram hjá dómaranum neitt er skýrt gæti hið neikvæða álit Íslendinga né hver orsökin væri. Það að Íslendingar hafi lítið traust og álit á íslensku réttarkerfi er eðlileg afleiðing af lögbrotum sem framin hafa verið af hálfu dómara í störfum þeirra vísvitandi og af ásetningi.

Það sem vekur undrun við þetta sem fréttaefni er að fréttin kemur frá félagi dómara og hún sé byggð á könnun sem gerð hafi verið á meðal útvaldra Íslendinga.

Enn meiri undrun vekur fréttin og viðtalið, þar sem undanfarin ár hafa verið lagðar fram sannanir hjá þar til bærum aðilum, lögreglu og Ríkissaksóknara, um lögbrot sem framin hafa verið af dómurum í starfi án þess að stjórnkerfið hafi sinnt þeim kærum sem lagðar hafa verið fram.

Aldrei hefur það heyrst að samtök eins og MAFÍAN, COSA NOSTRA né KU KLUX KLAN hafi verið í miklu áliti hjá fólki, í þeim löndum þar sem þessi samtök starfa, enda um samtök lögbrjóta að ræða. Þessi samtök hafa aðallega byggst upp á ótta sem þau valda hjá almenningi. Sambærilegur ótti hefur þróast á Íslandi vegna starfa aðila innan réttarkerfisins (dómstóla, Ríkissaksóknara og lögreglu). Réttarkerfis sem inniheldur fjöld óheiðarlegra starfsmanna (lögbrjóta) sem kallaðir eru dómarar ásamt fleirum.

Á undanförnum árum hefur fjöldi kvartana og kæra komið fram vegna lögbrota sem framin hafa verið af dómurum hins íslenska réttleysiskerfis sem kallað er réttarkerfi. Kærur gegn dómurum sem lagðar hafa verið fram hjá íslenskum stjórnvöldum (framkvæmdavaldinu, lögreglu) hafa verið hunsaðar og af hálfu viðkomandi embætta svæfðar til að fyrirbyggja að upplýsingar um lögbrotin kom fram fyrir almenningssjónir.

Notkun dómara á fölsuðum gögnum til að fá ranglátar niðurstöður í dómsmáli fyrir utan það að virða ekki ákvæði gildandi laga á Íslandi auk hreins þjófnaðar sem framin hefur verið af dómurum í skjóli þeirra embætta sem þeir hafa komist í. Embætta sem talin eru af sumum innan kerfisins fyrir utan það svið sem hinn almenni borgari hafi leyfi til að skipta sér af né gagnrýna. Hugsanagangur innan réttleysiskerfisins að almenningur eigi aðeins að taka við þeim ódæðisverkum sem koma (framin eru) frá hinum útvöldu í réttarkerfinu (dómurum) var við lýði á miðöldum en er og verður ekki liðinn nú á dögum.

Í ljósi þeirra kvartana og kæra sem lagðar hafa verið fram á síðustu árum og varða meint lögbrot af hálfu dómara og sumra af aðilum í störfum hins opinbera er því hafin barátta fyrir framgangi réttvísinnar í anda gildandi laga í landinu. Ákvæði í gildandi lögum landsins eru skýr um starfsemi dómara. Þar kemur skýrt fram að í störfum sínum skuli dómara eingöngu fara eftir gildandi lögum í landinu. M.ö.o. að fari dómarar ekki að lögum í dómsuppkvaðningu er það brot á gildandi lögum. Því verður ekki liðið að dómarar hunsi lögin og stundi eiginhagsmuna geðþótta ákvarðanir við uppkvaðningu dóma. Dómar þar sem einkahagsmunir dómara eða geðhvarfasýki þeirra ræður ríkjum verður aldrei liðið.

Afskipti íslenskra dómara af innanríkismálum erlends ríkis eins og fram hefur komið í fréttum að undanförnu er ekki í verkahring þeirra sem dómara. Hafa þeir haft fullan rétt til að tjá sig um slík mál sem einstaklingar án tengingar við störf þeirra.

Á meðan sannanir eru fyrir því að dómarar hafi verið staðnir að siðblindu, mannréttindaþjófnaði, mannorðsmorðum, réttarfarsnauðgunum og hreinum þjófnaði er ekki hægt að búast við að hinn almenni borgari hafi álit eða líti upp til slíkra lögbrjóta frekar en fólk líti upp til forystumanna samtaka eins og MAFÍU eða KU KLUX KLAN.

Eina von þeirra sem starfa innan hins íslenska réttarkerfis til þess að auka álit þegnanna á starfsemi innan réttarkerfisins er að viðurkenna þau mistök eða ásetningsbrot (lögbrot) af hálfu dómara sem kært hefur verið út af eða kæra má út af. Leiðrétta þau og lofa bót og betrun í uppkvaðningu dóma í framtíðinni þar sem gildandi lög verði höfð að leiðarljósi en ekki geðþóttaákvarðanir í eiginhagsmunaskyni dómara.

Sú lögleysa sem átt hefur sér stað í skjóli opinberra embætta og varða réttarkerfið og framkvæmdavaldið leiðir fyrr en seinna til aðgerða af hálfu þeirra sem níðingarnir (í stétt dómara) hafa misboðið með utanlagadómum sínum.

Einn þáttur í lögleysu innan réttarkerfisins eru ummæli eins dómarans (S.T.M.) þegar hann svaraði ábendingu um lögleysi sem verið var að framfylgja í málflutningi: „Við horfum oft framhjá þessum atriðum“. Málið varðaði það hvort lögpersóna gæti tekið á sig ábyrgð persónu eða lögpersóna hefði bestu vindund og væri áreiðanlegt vitni. Snerist málflutningurinn aðallega um persónuna sem samkvæmt lögum skyldi vera áreiðanlegt vitni og hafa bestu vitund. Var þá verið að fela, af hálfu dómarans, ábyrgð persónu á bak við tuskuballar-fyrirtæki (lögpersónunni) málsaðila til að hlífa hinum meinta lögbrjóti (málsaðila), persónunni, við afleiðingum meinsæris með því að dómarinn horfði fram hjá gildandi lögum.

Það sem er merkilegast við undrunina af hálfu íslenskra dómara er að greinar skrifaðar af lögmönnum á Íslandi hefur komið fram hræðsla og ótti íslenskra lögmanna út af hefndarþorsta íslenskra dómara í garð allra þeirra sem ekki meðtaka orðalaust lögbrot dómaranna við dómsuppkvaðningar. Hefur komið fram að íslenskir lögmenn þora ekki að ræða hin meintu lögbrot dómaranna nema í 100% hljóðeinangruðum rýmum þar sem tryggt er að ekki séu hljóðritunartæki notuð. Slíkur ótti Háskólamenntaðra lögmanna er í ætt við ótta þeirra sem eiga á hættu hefndaraðgerðir af hálfu ráðamanna hinna erlendu samtaka lögbrjótanna sem nafngreind hafa verið í þessari grein (MAFÍAN og KU KLUX KLAN). Í greinum þessum hafa komið fram skýrar ábendingar um hefndarþorsta dómaranna í garð þeirra sem ekki meðtaka möglunarlaust lögbrot þeirra og er það í anda hugsanagangs valdhafanna á miðöldum.

Eigi er hægt að líta fram hjá því að framferði stjórnvalda á Íslandi er í ætt við stjórnun hinna erlendu samtaka lögbrjóta (MAFÍAN og KU KLUX KLAN) þegar hunsað er að fara að lögum við rannsóknir kærðra mála á hendur þeim sem gegna eða gegnt hafa störfum í æðri stöðum samfélagsins. Rannsóknaraðilar þ.m.t. lögregla og Ríkissaksóknari eru í reynd þjónustustofnanir til að hindra og koma í veg fyrir að blettur falli á stjórnendur lands (þríhöfða þursanum) sem er löggjafarvald, framkvæmdavald og dómsvald. Þessar rannsóknarstofnanir, lögregla og Ríkissaksóknari, eru nokkurs konar þvottastöðvar (skúringarstöðvar) til þess að hreinsa út allt er varðar neikvæðar kærur á hendur stjórnvalda (þríhöfða þursans). Þessar skúringastöðvar eltast við mál þar sem utangarðsmaður stelur blóðmörskepp til að seðja hungur sitt en setja ofan í skúffu þrettán (skjalaeyðingartækið) mál sem varða lögbrot stjórnarliðanna og milljóna þjófnað þeirra sbr. kæru á hendur ráðherra fyrir þjófnað af bankabókum o.fl.

Reykjavík 2. desember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Lögin of valdhafarnir.

Orðatiltæki valdhafanna: „Að taka lögin í sínar hendur (eigin hendur geranda)“ – er frasi sem viðhafður er af valdhöfunum þegar einstaklingar sem ekki fá löglega meðferð á málum sínum, sem kærð hafa verið til lögreglu, reyna að ná rétti sínum þegar valdhafarnir hunsa réttlætið til að verja stolna hagsmuni valdhafanna. Þetta þýðir að persóna sem verður fyrir því að brotinn sé lagalegur réttur hennar hefur refsiaðgerðir gegn lögbrjótnum eða lögbrjótunum þegar framkvæmdavaldið, sem á að sjá um öryggi í samskiptum allra þegnanna, hunsar kærur vegna þess að lögbrjótarnir eru í æðri opinberum embættum sem ekki má falla neinn blettur á.

Í lagaskýringum kemur einnig fram að einstaklingur hefur ekki leyfi til að beita meiri hörku ef ráðist er á hann en aðeins til að verjast frekari áföllum af hendi ofbeldisseggsins. M.ö.o. hann hefur ekki rétt til að beita nokkur þúsund ára gamalli ráðleggingu sem kallast „Auga fyrir auga eða tönn fyrir tönn“ .

Stjórnvöld eigna sér réttinn til þess að útkljá uppgjör vegna vandræða í samskiptum þegnanna sem kallast „refsingar“ fyrir afbrot (lögbrot). Lögbrot fá mismunandi afgreiðslu eftir því hver lögbrjóturinn er. Ef lögbrjóturinn er úr hópi þeirra sem telja sig æðri en aðrir þegnar landsins, s.s. eins og úr hópi æðstu stjórnenda landsins og öðrum æðri stöðum þ.m.t. dómurum, þá er af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds) allt gert til að hylma yfir slík brot þar sem stjórnendur telja sig jafnari en aðrir þegnar landsins.

Þessi ákvörðun stjórnvalda að hafa yfirstjórn refsinga fyrir lögbrot byggist á því að allir eigi að lúta sömu lögum og hljóta sambærilega refsingu fyrir sambærilegt lögbrot. Þar eigi að gilda sömu viðurlög hvort sem um er að ræða persónu sem kallast almúgamaður eða í starfsstöðu sem fellur undir ríkisþjónustu og auðmanna.

Þeir sem valdir eru til að útdeila réttlætinu (refsingunum) hafa engan rétt til að sniðganga ákvæði laga með því að mismuna þegnunum eftir því hvort lögbrjóturinn telji sig jafnari en aðrir þegnar samfélagsins. Því síður hafa aðilar eins og dómarar rétt til að misnota aðstöðu sína til ofbeldisverka gegn þegnum landsins, eins og átt hefur sér stað margoft, þvert á gildandi lög í landinu.

Hið litla traust sem dómstólar (dómarar) hafa hjá þjóðinni stafar af lögbrotum þeirra þegar þeir ekki virða lögin en túlka þau eftir eigin hagsmunum. Það að kærur þar sem skriflegar sannanir liggi fyrir um glæpi dómara við dómsuppkvaðningar fáist ekki rannsakaðar lýsir þeim anda sem ríkir við stjórn landsins. Framkvæmdavaldið sem á að annast rannsókn kærumála er jafn rotið og framkvæmd dómara við störf sín við útdeilingu réttleysisins. Samtryggingin í glæpaverkunum (lögbrotum stjórnenda landsins) er í anda þess sem fréttir berast af að hafi tíðkast hjá samtökum sem kölluð hafa verið Mafía og Cosa Nostra þar sem stjórnendur glæpaverkanna telja sig æðri (rétthærri) en aðrir.

Óheiðarlegt fólk (gaddavírshórur) leynast víða í æðri störfum samfélagsins. Afkvæmi starfa þessa óheiðarlega fólks að lögbrotum, sem áður hafa verið nafngreind, mætti kalla „hóruunga“.

Nöfn hinna ákærðu eru eftirfarandi og kæruatriði:

Pétur Hafstein fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðrún Erlendsdóttir fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur Jónsson fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur L. Jóhannesson fv. héraðsdómari mál (sjópróf) frá 4. janúar 1993 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Eggert Óskarsson héraðsdómari mál M-51/2001 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Sigurður T. Magnússon fv. héraðsdómari mál E-13455/2002 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ásgeir Magnússon héraðsdómari mál E-08318/2007 og E-08319/2007 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ragnhildur Hjaltadóttir ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu var að hylma yfir lögbrot þegar hún neitaði að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar 4. janúar 1993 vegna þeirrar hneisu er það ylli Rannsóknarnefnd sjóslysa þegar upplýst yrði um framlagningu falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna.

Jón H. B. Snorrason starfsmaður lögreglunnar á Höfuðborgarsvæðinu braut lög varðandi innheimtu fyrir Tollstjóraembættið þegar hann gaf falska áritun á skjal sem notað var til úrskurðar á ólöglegu fjárnámi (fjárkröfu án neinnar lagastoðar nema fölsun gagna).

Við þennan nafnalista má bæta þremur af síðustu Innanríkisráðherrum, núverandi og fyrrverandi lögreglustjóra á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknara bæði núverandi og fyrrverandi. Ekki er rétt að gleyma framferði af hálfu lögreglunnar að hætta rannsókn á kæru vegna þjófnaðar af bankareikningum undirritaðs sem framinn var samkvæmt lögregluskýrslu að fyrirmælum frá ráðherra. Þegar starfsmaður hins opinbera gaf upp að fyrirmælin um úttekt af bankareikningunum hafi komið frá ráðherra var rannsókn lögreglu hætt. Ekki var haft fyrir því af hálfu lögreglunnar að geta þess hvaða ráðherra hefði gefið fyrirmælin. Samtryggingin í lögbrotum fullkomin.

Úrræði þegnanna varðandi það að leita réttar síns vegna lögbrota þeirra sem tilheyra stjórnendum landsins eru engin innan kerfisins. Kærur gegn persónum innan stjórnkerfisins eru á skipulegan hátt svæfð eða svarað með útúrsnúningum af hálfu þeirra aðila sem eiga að annast rannsókn mála.

Þegar málum er þannig komið að engin úrræði eru fyrir þegnana að ná rétti sínum gegn glæpamönnum í stjórnunarstörfum samfélagsins er komið að frasa stjórnenda sem kallað er að „taka lögin í eigin hendur“. M.ö.o. að þeir sem verða fyrir lögbrotum af hálfu persóna í stjórnunarstörfum landsins þurfa sjálfir að annast refsingar gegn lögbrjótunum og taka áhættuna af hefndaraðgerðum lögbrjótanna með vísan til aðstöðu lögbrjótanna til misþyrminga á lögunum.

Þrátt fyrir greinaskrif undirritaðs um lögbrot framin af persónum í stjórnunarstörfum fyrir landið hefur algjör þögn verið ríkjandi í herbúðum lögbrjótanna. Ástæða þagnarinnar er að lögbrjótunum finnst betra að sitja undir ásökunum og þegja en þurfa að svara til saka ef þeir reyndu að beita ákvæði hegningarlaga um ærumeiðingar. Þeir eru óttaslegnir yfir upplýsingum um lögbrot þeirra en þeir treysta á samtryggingu innan stjórnkerfisins. Samtrygging við framkvæmdavaldið sem á að annast rannsóknir kærumála er augljós þegar lögbrjótarnir í þeim störfum (rannsóknaraðilarnir) hunsa að rannsaka kærur sem lagðar hafa verið fram, með sterkum sönnunum um lögbrot, gegn lögbrjótum stjórnar- og réttarkerfisins.

Ég get glatt sakborninga í þessum kærumálum að umsagnir margra um ritun mína um réttarfarið og stjórnkerfið hafa verið í þá veru að ótti sé í herbúðum réttarkerfisins og hjá stjórnendum landsins þar sem þeir hafi ekki þorað að stefna mér fyrir meiðyrði vegna umræddra skrifa. Ég hef einnig fengið ábendingar um að hefnd hinna ákærðu verði ofsafengin ef þeir finni einhvern veikan blett hjá mér. Við þeirri ábendingu er aðeins eitt svar; „Verði þeim (lögbrjótunum) að góðu“.

Til andlegrar hrellingar stjórnenda landsins þá verður haldið áfram baráttunni við fjandsamlegt stjórnkerfi þar til lögbrotum verður hætt af þeirra hálfu og réttlæti verði ríkjandi svo og lögbrotum innan réttarkerfisins verði hætt. Réttarkerfi sem hefur inna sinna vébanda siðblinda aðila, réttarfarsnauðgara, mannorðsmorðingja og mannréttindaþjófa eins og þeir sem nafngreindir hafa verið.

Reykjavík 21. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Stjórnarmyndun - stjórnleysi

Í stjórnarmyndunarviðræðum síðustu vikur hefur verið tekist á um það hvort leita eigi eftir inngöngu í Efnahagsbandalag Evrópu eða ekki. Fulltrúi Bjartrar framtíðar, sem er einn af flokkunum sem hefur aðild að sambandinu(bandalaginu) á stefnuskrá sinni, neitar að viðurkenna það að þjóðin hafi hafnað aðild að bandalaginu með yfirgnæfandi meirihluta greiddra atkvæða í síðustu kosningum. Þetta á einnig við um afsprengi Sjálfstæðisflokksins sem kallað er Viðreisn.

Ef Íslendingar væru ekki umburðarlindir yrðu þessir aðilar sem berjast fyrir afsali á sjálfstæði landsins kallaðir landráðamenn eða jafnvel Quislingar. Þeirra krafa, Viðreisnar og BF., er að næsta stjórn verði góð stjórn og fari eftir þeirra fyrirmælum varðandi inngöngu í bandalaga sem þjóðin hefur hafnað.

Verður fróðlegt að fylgjast með framhaldi viðræðna til stjórnarmyndunar hvort Vinstri grænir kaupi ráðherrastólana aftur eins og 2009 til að þóknast Viðreisn og BF. VG. fóru í stjórnarsamstarf með Samfylkingunni sem stefndi að inngöngu í bandalagið eingöngu til að fá að verma R-stólana og fá hærri eftirlaun. Er það umhugsunarefni hvort VG nái að mynda ríkisstjórn sem verði á svipuðum stjórnleysisnótum og ríkisstjórnin sem féll 2013 (Vinstri stjórn).

Fyrrverandi stjórnendur VG lýstu yfir andstöðu við viðræður við Efnahagsbandalagið fyrir stjórnarmyndun 2009 en spurningin er hvort núverandi formaður nái að breyta afstöðu flokksins (VG) eingöngu til að fá ráðherraembætti eða hvort mynduð verði ríkisstjórn þeirra þriggja flokka sem hafa lýst andstöðu sinni við aðildarviðræður. Aðildarviðræður sem vitað er að muni ekki bera neinn árangur frekar en sex milljarða kostnaðurinn sem ríkisstjórn 2009 -2013 sólundaði í draumaverkefni sín eins og Efnahagsbandalagið og aðild að Öryggisráði Sameinuðuþjóðanna.

Formaður Bjartrar framtíðar fór mikinn í sjónvarpsviðtali og vildi góða stjórn þar sem hann kæmi Quislings-kenningunni að við stjórn landsins, um afsal sjálfstæðisins. Einnig gat hann um að 40% fjölgun stjórnmálaflokka væri merki um kröfur um breytingar. Það er rétt að fólk vill breytingar til hins betra en vill ekki þrælahald Efnahagsbandalagsins yfir þjóðina eins og kjósendur Bjartrar framtíðar og Viðreisnar vilja.

Ef horft er til fortíðar þá mun Íhaldsflokkurinn-Viðreisn ganga inn í Sjálfstæðisflokkinn á svipaðan hátt og gerðist 25. maí 1929 þegar Íhaldsflokkurinn og Frjálslyndi flokkurinn sameinuðust. Þá verður endanlega búið að svæfa til þúsund ára hugmyndina um afsal sjálfstæðis þjóðarinnar.

Reykjavík 16. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Mistök við lagasetningu.

Enn og aftur er að koma fram mistök við lagasetningu á Alþingi eða var þetta ásetningur alþingismanna að hafa orðalag laganna um Kjararáð eða Kjaradóm þannig að hægt væri að túlka orðanna hljóðan að eigin geðþótta þeirra sem skipaðir yrðu samkvæmt þessum lögum til ákvörðunar kjara þeirra sjálfra (þingmanna).

Margra ára barátta hins almenna launþega í landinu fyrir bættum kjörum hefur mætt andstöðu þeirra sem hafa vermt stóla Alþingis en þeir hugsað vel um eigin hag. Hefur oft orðið ágreiningur milli þings og þjóðar vegna slæms orðalags á lögum settum af Alþingi. Það er ekki hægt að sjá á lagabókstafnum varðandi Kjararáð eða Kjaradóm að í lögunum s

éu nein skýr ákvæði um starfsemi umræddrar úrskurðanefndar um starfsskyldur og við hvað starfsemin ætti að miða við ákvörðun launa. Þetta RÁÐ hefur haft frjálsar hendur án nokkurra takmarkana við ákvörðun launanna án nokkurs tillits til ástand þjóðarbúsins.

Væri æskilegt að fá upplýsingar um hverjar hafa verið launagreiðslur til þessara skipuðu aðila (mánaðargreiðslur / ársgreiðslur einstaklinga) í Kjarraráð eða Kjaradóm síðustu árin ef sjá mætti á þeim greiðslum hvaða hvatir hafi legið að baki ákvörðunum sem hafa mætt almennri andstöðu meiri hluta þjóðarinnar í hvert sinn er þessir þjónar siðleysisins hafa látið ljós sitt skína.

Það er augljóst af afgreiðslu þessara aðila varðandi laun þeirra aðila, sem starf þeirra á að snúast um, að aldrei hefur verið tekið tillit af þeirra hálfu varðandi fjárhagsafkomu þjóðarbúsins en augljósir annarlegar hvatir skynið skært.

Ef að eitthvað er að marka það sem frambjóðendur til Alþingis sögðu í loforðaræðum sínum fyrir kosningar um meira jafnrétti í þjóðfélaginu þá ættu alþingismenn að breyta umræddum lögum um Kjararáð. Fella þau (lögin)úr gildi og draga ákvörðun Kjararáðs til baka að öllu leyti en setja inn ákvæði í lögin um að þessir þjónar þjóðfélagsins hlytu sömu launahækkanir og hinir almennu þegnar landsins hlytu með samningum á hverjum tíma. Hugsanlegt væri að með slíkri lagabreytingu yrði hægt að minnka líkur á endurtekningum á búsáhalda byltingu. Með því mót væri komið í veg fyrir framferði sjálftöku þessara liðsmanna í íslensku samfélagi.

Krafa samfélagsins er að umræddar launahækkanir samkvæmt úrskurði Kjararáðs verði dregnar til baka ef friður á að haldast á vinnumarkaðinum. Kjörnir þingmenn, ráðherrar og aðrir embættismenn eru ekki þrisvar eða fjórum sinnum meira virði fyrir samfélagið en hinn almenni borgari.

Til frekari jöfnunar á lífskjörum í landinu ætti að hækka skatta á allar tekjur umfram ákveðna fjárhæð (lægstu laun) til að minnka þá spillingu sem viðgengst hjá sjálftökuliðinu. Þetta sjálftöku lið eru m.a. þeir sem hafa tekið milljónir og milljarða út úr fyrirtækjum eins og sjávarútvegi, tryggingafélögum o.fl. í skjóli skattalaga.

Reykjavík 3. nóvember 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

KOSNINGAR

Að loknum kosningum liggur fyrir hver vilji kjósenda er. Er augljóst að hrun Samfylkingarinnar er orsök þýlyndis þeirra við aðild að Efnahagsbandalaginu. Kemur vel fram í þessum kosningum að u.þ.b. 10% kjósenda vilja afsala sér sjálfstæði landsins með inngöngu í Efnahagsbandalagið. Þessi u.þ.b. 10% kjósenda greiddu Samfylkingunni og Viðreisn atkvæði sín. Þar af leiðandi ætti stjórnendum þessara flokka að vera ljóst að Íslendingar vilja ekki aðild að Efnahagsbandalaginu né afsala sér sjálfstæði þjóðarinnar.

Forystusveit Samfylkingarinnar er í sárum eftir niðurstöður kosninganna og hafa boðað að þeir þurfi að endurskoða stefnumál sín.

Viðreisn sem er klofningur úr Sjálfstæðisflokknum og er sá hluti flokksins sem hefur haft á stefnuskrá sinni að vinna að inngöngu í Efnahagsbandalagið sem fyrsta og aðal stefnumál flokksins. Með úrslit kosninganna ætti þessum aðilum að vera ljóst að lítill minnihluti þjóðarinnar vill afsala sér sjálfstæði þjóðarinnar og af uppruna og eðli þessa flokks er ljóst að næsta ríkisstjórn Íslands verður samsteypustjórn tveggja flokka Sjálfstæðisflokks og Framsóknar + afsprengi Sjálfstæðisflokksins -- Viðreisn.

Ætti flestum að vera ljóst eftir þessar kosningar að stefnulausir flokkar (anarkistar), eins og Sjóræningjaflokkurinn Píratar, á heldur ekki það fylgi á meðal kjósenda eins og stjórnendur skoðanakannana höfðu sagt ósatt um varðandi fylgi flokksins. Íslendingar eru mótfallnir stjórnleysi og því kusu þeir ekki Pírata. Í kosningum þessum hrundi að öllum líkindum draumur talsmanns Pírata um forsætisráðherra stólinn.

Fylgisaukning Vinstri grænna má rekja til afstöðu þeirra til Efnahagsbanda-lagsins að vilja ekki standa að inngöngu í bandalagið og er augljós viðbót við kjósendur Sjálfstæðisflokkinn að leita ekki eftir aðild að Efnahagsbandalaginu og EVRU samstarfi.

Að framansögðu virðist eina lausnin á framhaldi á uppbyggingu jákvæðs samfélags á Íslandi með bættum efnahag og velferð þegnanna að Sjálfstæðisflokkur, Framsókn og Viðreisn standi að næstu ríkisstjórn. Fulltrúum Viðreisnar ætti að vera ljóst eftir kosningarnar að besta leiðin sé að salta hugmyndina um inngöngu í Efnahagsbandalagið ef ekki að afskrifa hana alveg og tryggja áframhald á uppbyggingu þjóðarbúsins. Þjóðin hefur hafnað hugmyndinni að inngöngu í EU-bandalagið. Kjósendur Viðreisnar eru að meirihluta fyrrverandi meðlimir Sjálfstæðisflokksins.

Það skal viðurkennt að það hefur hvarflað að undirrituðum að framboð Viðreisnar hafi verið skipulagt til að villa um fyrir stjórnendum hinna flokkanna og þessir tveir flokkar muni sameinast líkt og gerðist á fjórða áratug síðustu aldar með sambærilegan mun á skoðunum forystumanna tveggja flokka.

Reykjavík 30. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 43. kafli

Hönd laga og réttar verður ei flúin þeim feigðarfjanda sem hrjáir íslenskt réttarfar nema tekið verði á móti og utan-laga-dómar sem viðgengist hafa hjá íslenskum dómstólum verði leiðréttir.

Í orðinu „heiðarleiki“ var innifalið á fyrri hluta síðustu aldar hugtakið: „Gjör rétt þol ei órétt“. M.ö.o. að virða samskiptareglur (lögin) sem sett eru af þar til bærum aðilum og hafa í heiðri hin óskráðu lög sem kallað hefur verið siðferði eða siðir og hefðir.

Andstætt orðinu heiðarleiki er orðið óheiðarleiki sem á við allar gjörðir mannsins sem eru andstæðar gildandi lögum í landinu svo og siðferðisvitund fólksins og þar með talið það sem kallast kurteisi. Óheiðarlegt fólk var kallað „gaddavírshórur“.

Hugtakið heiðarleiki er ekki til hjá íslenskum stjórnvöldum í dag (þríhöfða þursanum) þar sem lög og réttur þegnanna er svívirtur til þess að þjóna einkahagsmunum þeirra sem eru við stjórnvölinn og þar með er óheiðarleiki aðalsmerki þessa fólks.

Við stjórn landsmála er það talið réttlætanlegt að einkahagsmunir þeirrar fylkingar sem við stjórnvölin er hverju sinni sitji í fyrirrúmi og lögbrot til að tryggja þessa hagsmuni séu lögleg lögbrot. Þar með eru ekki allir jafnir fyrir lögunum eins og skýrt ákvæði í stjórnarskránni kveður á um.

Þetta kristallast í því að öll gagnrýni á framkvæmd lögbrota sem framin eru í skjóli þríhöfða þursans er ekki svarað nema með útúrsnúningum og orðhengilshætti af stjórnarliðinu að lögbrjótarnir séu löglegir lögbrjótar. Rannsókn á slíkum lögbrotum leiði ekki til sakfellingar lögbrjótanna og því lögleg lögbrot.

Þessi framkvæmd lögbrota af hálfu stjórnvalda kemur greinilega fram þegar kemur að samskiptum við þegnana á túlkun laganna. Eru lög túlkuð á einn veg þegar hagsmunir stjórnenda eru annars vegar og á annan veg þegar kemur að samskiptum við þegnana.

Eins og áður hefur verið getið um í fyrri greinum undirritaðs er þjófnaður af hálfu ráðherra ekki sambærilegur við þjófnað af hálfu almúgamanns sbr. orðatiltækið um Jón og séra Jón. Sama varðar um aðra þætti lögbrota. Skjalafals broddborgara í höfðingjastéttinni er ekki sama og skjalafals af hálfu hins almenna borgara. Ólöglegar hefndaraðgerðir (refsiaðgerðir) af hálfu dómara eru ekki að mati valdastéttarinnar (stjórnvalda (framkvæmdavalds, dómsvalds og löggjafarvalds)) sambærilegar við hefndaraðgerðir af hálfu almennings. Refsiaðgerðir einstaklinga (einkarefsiaðgerðir) í garð annarra einstaklinga, sem eru samkvæmt lögum lögbrot, og kallaðar ofbeldisaðgerðir eru umsvifalaust teknar til rannsókna af hálfu hins opinbera og refsað fyrir, og skiptir þá ekki máli þótt þeim (sökudólgunum) sem refsað hefur verið hafi með framferði sínu s.s. með ofbeldi og skemmdarverkum, átt skilið að vera refsað. Séu framkvæmdaaðilar einkarefsiaðgerða úr stétt dómara eða úr hópi æðstu ráðamanna landsins (stjórnenda) þá eru slíkar refsingar taldar af stjórnvöldum vera löglegar refsiaðgerðir þótt engin ákvæði séu til í lögum um slíkar einkarefsiaðgerðir broddborgaranna.

Þekktur lögmaður skrifaði grein í fréttablað/dagblað um friðhelgi dómara. M.ö.o. samkvæmt greininni er það bannað að gagnrýna störf dómara. Skiptir þá engu máli hvort dómarar fari að gildandi lögum um störf dómara eða ekki. Þetta þýðir að lögbrot dómara eru lögleg lögbrot. Af þessari skoðun virts lögmanns hefur skapast frjálsræði dómara til þess sem kallað er utan-laga-dómar. Þ.e. dómar sem ekki eiga sér neina stoð í lögum landsins og eru byggðir á hefndarþörf dómara til að ná sér niðri á þeim þegnum landsins (málsaðilum) sem hafa vogað sér að benda á lögbrot þeirra (dómaranna) og varða lög sem dómarar eiga að fara eftir á sama hátt og krafist er af þegnunum að fara eftir gildandi lögum í samskiptum sín í milli. Þessi skoðun og þetta framferði af hálfu íslenskra dómara, lögbrot þeirra, er í ætt við framferði NAZISTA á sínum tíma þegar lög voru túlkuð á yfirráðasvæði þeirra eftir því hvað þjónaði hagsmunum foringja Nazista-flokksins.

Það sem einkennir þessi skrif lögmannsins er að þau eiga fullan rétt á sér ef dómarar fara að gildandi lögum landsins og túlki ákvæði laganna samkvæmt orðanna hljóðan en ekki eftir eigin hefndarþörf. Það að dómarar noti fölsuð gögn, sem þeir vita að eru fölsuð, til að byggja dómsniðurstöðu sína á getur aldrei talist lögleg dómsuppkvaðning.

Samkvæmt annarri blaðagrein lögmanns/dómara var fullyrt að uppkvaðning dóms í máli væri lagalega bindandi. Þetta væri skiljanlegt ef að uppkveðinn dómur væri byggður á gildandi lögum landsins varðandi störf dómarans svo og landslögum og næði þá/síðan yfir öll sambærileg tilvik í samskiptum þegnanna. Af framansögðu er það einkennilegt við fullyrðinguna um að dómur sé lagagildi ef notuð eru fölsuð gögn sem dómur er byggður á og auk þess hefndarárátta dómara sem nær jafnvel gagnvart öðrum eða þriðja ættlið málsaðila.

Þessi fullyrðing lögmannsins/dómarans er í ætt við viðhorf valdastéttarinnar fyrr á öldum þegar allar gerðir valdhafanna gagnvart almenningi voru lög og kölluð hin óskráðu lög valdaræningjanna, m.ö.o. utan-laga-dómar.

Ákvæði grundvallarlaga um að allir þegnar landsins eigi að vera jafnir fyrir lögunum hefur ekki verið í gildi á Íslandi í mörg ár eða síðustu 30 – til 40 árin. Þetta ákvæði um jafnrétti þegnanna verður aldrei í raun fyrr en komið verði á stofn endurupptökunefnd dómsmála sem skipuð verði fólki sem ekki hefur lögfræðipróf og er ekki mútuþægt. Grundvallaratriði laga er að lagabókstafurinn sé skiljanlegur fyrir hinn almenna borgara og innan siðferðisvitundar hinna almennu þegna landsins en sé ekki háð geðþótta þrösurum sem er einkenni á lögfræðinni. Lögfræðin er allsherjar þrasarafræði sem best sést á því hve margar skýringar koma fram á túlkun laganna. Það að lög séu túlkuð á sérstakan hátt hjá sérhverjum lögmanni og síðan geti þeir rifist um túlkun laganna í dómssal sem einhverskonar trúðasýningu er ekkert annað en atvinnubótavinna.

Fræg er setningin sem höfð er eftir lögmanni:

„Ég varði þá sem höfðu efni á að borga.“

Í þessari setningu felst það að það séu ekki allir jafnir fyrir lögunum. Réttarstaða málsaðila fari eftir því hve fjáður hann sé og hafi efni á að greiða stórar fjárhæðir fyrir sirkusræður lögmanna og kemur þar inni í svar dómarans við fyrirspurn um gildi málflutnings lögmanna í dómsmáli.

Dómarinn sagði það vera rétt að málflutningur lögmanna hefði mikið að segja um niðurstöðu í máli. M.ö.o. lögin eru aukaatriði en orðskrúð lögmanna í 1. sæti.

Siðferði er einn angi mannlegra samskipta og í þeim armi samskiptanna er veigamikið atriði sem kallað er kurteisi. Kurteisi er ein grein óskráðra laga um mannleg samskipti. Í orðinu kurteisi felst m.a. að virða allar gjörðir mótaðilans sem ekki ná inn á rétt eða yfirráð annarra. Það þýðir að gjörðir eins aðila er að virða lagalegan rétt og siðferðilegan rétt annars aðila (mótaðila) ásamt virðingu fyrir skoðunum hans svo framarlega sem mótaðilinn virðir rétt og gjörðir sinna mótaðila.

Á það skal bent sérstaklega að í hugtakinu ókurteisi felst ekki eingöngu sögð orð heldur einnig hvers konar ólöglegur gjörningur og aðgerðarleysi, þ.e. að gera ekki það sem maðurinn á að gera.

Það sem einkennir ókurteisi í flestum tilvikum er að hún er framkvæmd valdhrokans og fyrirlitningu viðkomandi valdníðings gagnvart öðrum með yfirgangi á lagalegum rétti mótaðilans. Þ.e. að viðkomandi ofbeldis maður fer út fyrir sitt valdsvið og inn á yfirráðasvið annars aðila.

Eitt það sem aðallega felst í orðinu kurteisi að „kurteisi er í báðar áttir“. Ókurteisi og óheiðarleiki eins aðila getur ekki náð yfir kröfu um kurteisi af hálfu mótaðilans. Svar við óheiðarlegum eða ólöglegum aðgerðum af hálfu þess sem ókurteisinni er beint að, sbr. framferði stjórnvalda varðandi lögbrot þeirra, þá verður svarið ekki eins og á fyrri öldum „að kyssa á vöndinn“ . M.ö.o. að ókurteisi er svarað með ókurteisi sem er skýring á hugtakinu að „kurteisi er í báðar áttir“.

Lögbrot og níðingsháttur af hálfu stjórnvalda (þríhöfða þursans) er ókurteisi sem sýnd er í krafti embætta á vegum ríkisins. Slíkur níðingsskapur var ríkjandi á fyrri öldum án möguleika hins almenna borgara til að verja rétt sinn og var kallað þegar ekki var hægt að svara ofbeldi valdsmanna „að kyssa á vöndinn“.

Vegna breyttra viðhorfa almennings á því hvað valdhafarnir megi gera til að halda uppi sínum settu einkalögum og reglum er ekki gert ráð fyrir því að sambærileg níðingsverk og viðgengust á fyrri öldum séu ásættanleg nú á dögum.

Í mis hraðfara þróun mannskepnunnar eru enn þá uppi afbrigði af skepnum sem kallaðar eru maður sem ekki hafa komist af þróunarskeiði níðinganna og inn á nútíma hugsunarhátt. Þessir níðingar hafa erft frá forfeðrum sínum valdhroka, valdagræðgi, ofbeldisáráttu og yfirgang gagnvart samborgurum sínum. Er þessi arfur í ætt við og afbrigði af þróunarkenningunni.

Með vísan til þess sem hér er ritað og túlkun á hugtakinu „kurteisi í báðar áttir“.

Af framanrituðu verður hér gefin yfirlýsing um þá aðila stjórnkerfisins sem ekki virða rétt borgaranna með vísan til ákvæða gildandi laga. Þeir eru:

Stjórnendur Innanríkisráðuneytis, lögreglu á höfuðborgarsvæðinu, Ríkissaksóknara svo og áður tilgreindir (nafngreindir) dómarar réttarkerfisins bæði Hæstaréttar og Héraðsdómsstóla og þessir aðilar falla undir skilgreiningu íslensks máls og bera því titilinn „Gaddavírshórur“ eða óheiðarlegar persónur.

Þessar „Gaddavírshórur“ hins íslenska stjórnkerfis (þríhöfða þursans) hafa ekki þorað að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði af ótta við þær upplýsingar um lögbrot þeirra sem fram kæmu við réttarhöldin. Þar af leiðandi telja umræddar „Gaddavírshórur“ það betra að sitja undir ásökunum sem lagðar hafa verið fram og þegja en að leggja út í átök við undirritaðan því Gaddavírshórurnar vita að þá baráttu geta þær ekki unnið vegna fyrirliggjandi sannana um lögbrot þeirra.

Reykjavík 24. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Lögmennska eða illmennska

Hér verður sagt frá furðulegri framkomu af hálfu lögmanna.

Kona leitaði eftir aðstoð lögmannsstofu í sambandi við íbúðakaup þegar seljendur neituðu að standa við gerðan samning varðandi söluna þ.e. eftir undirritun kaupenda á gagntilboði seljenda og þar með var kominn á bindandi samningur á milli aðila.

Eftir að lögmaðurinn hafði undirgengist þann samning að reka málið fyrir dómi eða leita nnarra viðunandi lausna á málinu var talið að hann hefði hafið störf. Eftir nokkra daga sendi lögmaðurinn á föstudegi umbjóðanda sínum í tölvupósti stefnu til yfirlestrar og óskaði eftir athugasemdum hans (umbjóðandans) við stefnuna sem fyrst. Í tölvupóstinum frá lögmannsstofunni var eftirfarandi:

„sendi stefnudrög meðfylgjandi. Allar athugasemdir eru vel þegnar.“

Konan fór yfir stefnuna og komu þá í ljós furðulegustu rangfærslur og viðsnúningur þar sem stefnendum og stefndu var ruglað saman og var ekki hægt að sjá með góðu móti að skjalið gæti staðist skoðun. Voru gerðar margar athugasemdir og athugasemdirnar voru litaðar rauðar svo sjá mætti hvað væri talið athugunarvert.

Mætti konan á lögmannsstofunni, skrifstofu lögmannsins, á mánudagsmorgni með útprentaða stefnuna með athugasemdum innfærðum í það sem henni hafði verið sent. Þá brá svo við að lögmaðurinn brást ókvæða við því að birtast svona án þess að gera boð á undan sér. Þess ber að geta að aðeins var mætt til að afhenda stefnuna með athugasemdunum og ætlast til að lögmaðurinn ynni úr athugasemdunum eftir sinni þekkingu. Eftir fyrirlestur lögmannsins var honum afhent stefnan með athugasemdunum og tók hann við henni og varð mjög óhress með útlit hennar með öllum athugasemdunum.

Eftir snöggan yfirlestur 1-2 mínútur hreytti lögmaðurinn út úr sér við konuna að „fyrst hún vissi svona mikið um þetta þá gæti hún bara séð um þetta sjálf“.

Fullkomnunar árátta lögmannanna á lögmannsstofunni var slík að þeir gerðu aldrei mistök og störf þeirra voru fullkomin.

Konan sem hélt að hún hefði aðeins gert það sem lögmaðurinn hafði beðið um, þ.e. athugasemdir eftir sinni þekkingu fyrir lögmanninn að vinna úr og voru upplýsingar er hún hafði afhent lögmanninum skriflega. Brá henni illa og skildi ekkert í framkomu lögmannsins. Leiddi þetta til þess að lögmaðurinn vildi ekki halda áfram með málið og afhenti öll gögn er honum höfðu verið fengin. Er konan var að fara út sagði yfirmaður lögmannsstofunnar að sendur yrði reikningur.

Var það lögmaðurinn á lögmannsstofunni, hinn óskeikuli, sem hafði verið fengið málið til úrvinnslu sem sagði sig frá málinu en var ekki rekinn af hálfu stefnanda í málinu.

Í stefnu lögmannsins var ruglað saman stefnanda og stefndu í málefnalegum útskýringum lögmannsins, heimilisfang var rangt í einu tilviki. Auk þess voru kröfur stefnanda skornar niður við trog af hálfu lögmannsins auk margra annarra athugasemda við orðalag stefnunnar.

Í viðræðum við annan lögmann varðandi málið (framkomu lögmannsins) taldi hann hugsanlegt að viðbrögð lögmannsins hafi stafað af því að hann (hinn ráðni lögmaður, lögmannsstofa) hafi talið sig af einhverjum orsökum vanhæfan til að annst málið og verið allklaufalegur við að losa sig frá málinu.

Mál þetta sýnir hvaða manngerðir það eru sem slæðst hafa inn í lögmannsstéttina. Menn sem gera alvarlegar vitleysur eða ásetningsbrot við störf sín sem umbjóðendurnir eigi síðan að borga fyrir.

Sem dæmi um ruglið í stefnunni sem athugasemd var gerð við er sýnd hér:

„“Kröfu sína um málskostnað úr hendi stefnanda byggir stefndi á XXI. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála, og vísast einkum til 130. gr. laganna. „“

Meðalgáfaður maður sér strax að þarna er um alvarlegan rugling lögmannsins á stefnanda og stefndu.

Ennfremur er skondið það sem hér fer á eftir og gerð var athugasemd við:

„til þess að mæta á dómþingi Héraðsdóms Reykjavíkur, sem háð verður í dómhúsinu við Lækjartorg í Reykjavík, þriðjudaginn 6. október 2016, kl. 10.00, er mál þetta verður þingfest, til þess þar og þá að sjá skjöl og skilríki í rétt lögð, á dómkröfur að hlýða og leggja fram varnir af sinni hálfu, ef einhverjar eru. Ef ekki verður sótt þing af hálfu stefnda má búast við því að útivistardómur gangi í málinu í samræmi við gerðar kröfur og eftir framlögðum skjölum og skilríkjum.“

Við skoðun á þessari framsetningu sést strax að 6. október er ekki þriðjudagur.

Fleiri athugasemdir vegna rangfærslna voru settar á blaðið er orsakaði reiði lögmannsins.

Frá lögmannsstofunni barst síðan reikningur fyrir einnar klukkustundar vinnu (samkvæmt reikningnum ein klukkustund) að upphæð 288.000 kr.+ virðisaukaskattur. Það er engum sem líðst að krefjast greiðslu án þess að skila viðunandi vinnu nema sjálftökuliðið innan lögmannastéttarinnar. Réttmætar athugasemdir við ófullnægjandi störf snillinganna óskeikulu í stétt lögmanna eru bannaðar.

Það að krefjast greiðslu fyrir óforsvaranleg og einskisnýt vinnubrögð eins og hér er lýst yrði kallaður þjófnaður hjá öllum öðrum en snillingum í lögmannastéttinni.

Sagan er ekki þar með búin. Konan fór fram á að fá upplýsingar um ástæðu þess að lögmaðurinn (lögmennirnir) sögðu sig frá verkinu og fá vinnuskýrslu yfir hvað hafi verið gert og hvenær. Samkvæmt svari lögmannsstofunnar, vinnuskýrslunni, kemur fram:

„ástæða þess að við hættum samstarfi var trúnaðarbrestur, eins og þér mátti vera ljóst. Athugasemdir þínar og framkoma í kjölfar þess að við bárum undir þig stefnudrög í málinu voru með þeim hætti að ljóst var að þú treystir okkur ekki fyrir verkefninu. Voru því brostnar forsendur fyrir frekara samstarfi“

Ástæðan trúnaðarbrestur er af hálfu lögmannanna byggð á því að konan tók ekki rangfærslum er fram komu í drögum að stefnunni frá lögmönnunum með auðmýkt og þakklæti, sem einkenndi almúgann gegn valdastéttinni fyrr á öldum. Óforsvaranleg vinnubrögð af hálfu starfsmanna lögmannsstofunnar (þ.m.t. forstjóra hennar) eru ekki viðurkennd en umbjóðandi lögmannsstofunnar sakfelldur fyrir að taka ekki þegjandi og hljóðalaust tilraun lögmannanna til að eyðileggja málið fyrir stefnanda.

Í vinnuskýrslu frá lögmannsstofunni kemur fram að forsvarsmaður (yfirmaður) lögmannsstofunnar hafi unnið drögin að stefnunni sem konunni var send og tekið hann 5 klst. og 15 mínútur auk þess hafi lögmaður á stofunni lesið yfir stefnuna og sent hana og verið 45 mínútur að því.

Sex klukkustunda vinna lögmanna við skjalaskriftir (ritunar á stefnu) sem reyndist innihalda slíka ágalla (vitleysur), er hverjum meðalmanni varð ljós við yfirlestur, hafði komist í gegnum vinnu umræddra tveggja snillinga í lögmannsstéttinni.

Framkoma lögmannanna sýnir að sumir þeirra sem hafa Háskólapróf í lögfræði telja sig GUÐI og yfir alla aðra hafna hvað gáfnafar varðar. Það að þær rangfærslur (vitleysur) sem fram koma í stefnunni hafi farið í gegn hjá tveimur snillingum (lögmönnum) sýnir það hálfkák eða ásetningsbrot sem viðhaft er við vinnu á þessari lögmannsstofu.

Athugasemdirnar sem gera þurfti við stefnuna voru gerðar að ósk lögmannsins sem sendi drögin og gerðar samkvæmt meðal skynsemi, án Háskólaprófs í lögfræði þess sem gerði athugasemdirnar.

Ósvífnin sem felst í reikningnum frá lögmannsstofunni er krafan um greiðslu fyrir vinnu við stefnuna sem er og var einskis virði vegna fjölda ágalla eins og rauðu athugasemdirnar sem gerðar voru við stefnuna sýna.

Reiðin sem hefur brotist út á lögmannsstofunni eftir að gerðar voru skriflegar athugasemdir við drög að stefnunni lýsir stærilæti og hroka sem einkennir suma Háskólaborgara sem telja sig alvitra.

Að kalla það trúnaðarbrest að gera athugasemdir sem óskað er sérstaklega eftir af lögmanni og athugasemdir við augljósar villur í skjali sem sent var til yfirlestrar er menntahroki.

Þær athugasemdir sem gerðar voru og lagðar fyrir lögmanninn voru ætlaðar fyrir lögmanninn til að vinna úr. En stærilætið var slíkt í lögmönnunum þegar umbjóðandinn vogaði sér að gera athugasemdir við gjörðir GUÐANNA í lögmannastéttinni að slíkt var ekki hægt að láta órefsað.

Hver sem er getur velt því fyrir sér hvernig framhald vinnu lögmannanna við reksturs málsins hefði orðið með sambærilegu framhaldi mistaka ef ekki ásetningsbrot lögmannanna til að eyðileggja málið fyrir stefnanda.

Lögmönnum umræddrar lögmannsstofu hefði verið nær að taka við hinum skriflegu athugasemdum með þakklæti og vinna úr þeim eins og ætlast var til af konunni en ekki fyllast menntahroka og fyrirlitningu á fólki sem ekki hefur Háskólapróf í lögfræði. Ef nauðsyn ber til er hægt að birta í heild sinni umrædd drög að stefnu eins og hún barst frá lögmannsstofunni svo og athugasemdum.

Sú ósvífni sem fram kemur í kröfu lögmannsstofunnar upp á 288.000 kr.+vsk. fyrir vinnu sem er einskis virði vegna ágalla eða kunnáttuleysis viðkomandi við ritun stefnunnar. Lögmanna er telja sig yfir gagnrýni hafna í skjóli menntahroka og stærilætis og telja sig óskeikula.

Reykjavík 13. október 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri