Réttarkerfið og lögin

Í framhaldi af grein á blogginu undir heitinu Lög og reglur er rétt að benda ráðamönnum réttarkerfisins á flokk breskra sjónvarpsþátta sem fjalla um störf dómara við breskan dómstól.

Um er að ræða sjónvarpsþætti undir nafninu „Djudge John Deed“. Í þessum þáttum er tekið á vandamálum við rekstur mála fyrir dómi þegar peningamenn og mútuþægir dómarar vilja stjórna niðurstöðum í dómsmálum. Einnig er tekið á einkavinavæðingu þátta réttarkerfisins þegar vinir dómaranna fá einkavinaúrlausn í dómsmálum.

Þættir þessar gefa skýra vísbendingu um hvernig lögleysan fær útrás við mútugreiðslur, hótanir, líkamsmeiðingar og pólitíska fyrirgreiðslu til að þjóna tilteknum aðilum án tillits til gildandi laga. Allt gert til að þjóna þeim sem eiga peninga og þ.á.m. tryggja viðskiptasamninga við erlenda aðila þótt lagabókstafurinn sé sniðgengin og hunsaður.

Umræddir sjónvarpsþættir ættu að vera skyldu kennsluefni í lagadeild háskólanna ef með því væri hægt að fækka þeim tilvikum þegar dómarar og lögmenn lítilsvirða mannréttindi þegnanna og gildandi lög landsins.

Það ætti einnig að taka upp þann sið að við málarekstur fái dómarar aldrei að vita hverjir séu málsaðilar þar sem mörg dæmi eru um að niðurstöður í dómsmáli ráðast af óbeit eða hatri dómara á málsaðila. Niðurstöður sem eru ætlaðar sem hefnd gagnvart málsaðila þvert á gildandi lög og án tillits til anda laganna þ.e. orðanna hljóðan á lagatexta (samskiptareglum þegnanna).

Þeir þættir sem hér er getið um eiga rætur sínar í reynslu manna af réttarkerfinu (Bresku réttarkerfi) og sýna það að þeim sem treyst er til að úrskurða í ágreiningsmálum eru breyskir, mútuþægir eða láta stjórnast af hagsmunum aðila sem geta hyglað þeim á einhvern hátt s.s. með stöðuhækkun innan kerfisins.

Vafalaust munu margir telja þetta aðeins skáldskap það sem myndefnið fjallar um. Því miður er þetta raunveruleikinn í störfum réttarkerfisins eins og skýrt hefur komið fram við greinaskrif margra aðila. Það skiptir öllu máli við rekstur máls fyrir dómi að geta keypt sér niðurstöðu í dómsmáli með fjölda lögmanna sem hafa meiri orðaforða (orðskrúð) en lögmenn andstæðinganna. Niðurstöður í dómsmáli er ekki orðanna hljóðan lagabókstafarins heldur orðskrúð og sannfæringarkraftur lögmanna sem oft er andstætt gildandi lagabókstaf. Það eru ekki lögin sem gilda ef um er að ræða málsaðilana Jón öreiga eða séra Jón.

Í dómsuppsögu eiga ekki að koma fram einkarefsingar dómara vegna hefndaraðgerða hans gagnvart málsaðila. Þar sem málsaðilar stjórna ekki hver eða hvaða dómari fær mál til úrskurðar eiga dómarar aldrei að vita hverjir eru málsaðilar ef þeim með því tækist að framfylgja ákvæðum laga um að allir þegnar ríkisins séu jafnir fyrir lögunum og einkahefnigirni þeirra (dómaranna) fá ekki útrás í störfum þeirra. Einnig gæti það komið í veg fyrir einkagreiðasemi (hjálpsemi) dómara við vini og ættingja í málarekstri þegar þeir eru vanhæfir til starfa.

Að auki ætti að skylda dómara til að gefa skriflega afdráttarlausa og tæmandi skýringar á því á hverju (orðanna hljóðan laganna, (hvernig túlka ætti lagatexta)) þeir byggi niðurstöðu sína. Með því móti væri hugsanlega hægt að koma í veg fyrir að sérhver dómari hafi sína einkaskoðun á því hvernig túlka beri orðanna hljóðan laganna þegar það þjónar hagsmunum þeirra þ.e. dómaranna.

Reykjavík 27. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Húðflúr – tattúvering

Sá framandi ósiður sem farinn er að koma fram sem tískufyrirbæri hjá fólki sem er sérstaklega ósátt við eigið útlit og kallaður er „tattú“.

Þetta afbrigði af þörfum mannskepnunnar til að sýnast vera eitthvað annað en viðkomandi persóna er. Fyrirbærið er talið ver mjög gamalt og eigi uppruna sinn hjá frumbyggjum Ástralíu eða Suð-austur Asíu. Fyrirbæri þetta að láta teikna á líkama sinn myndir af ýmsum fyrirbærum eða hugmyndum mannskepnunnar var hjá frumbyggjum nokkurs konar stöðutákn.

Þessi siður barst til Evrópu með sjómönnum fyrir einhverjum hundruðum ára. Fram í lok tuttugustu aldar var þetta fyrirbæri líkamsskreytinga mjög fátítt og sást í einstaka tilfellum á handleggjum sjómanna sem voru í siglingum til erlendra hafna. Þeir sjómenn sem leiddust út í þessa líkamsskreytingu sem kölluð hefur verið „tattú“ hafa flestir eða allir verið undir áhrifum áfengis, vel drukknir, þegar umrædd skreyting fór fram. Enginn af þeim sem undirritaður hefur spurt um ástand viðkomandi þegar tattú-myndin var sett á líkamann hefur viðurkennt að hafa verið allsgáður við þá aðgerð. Flestir hafa talið að viðkomandi hafi gert mistök við þessa aðgerð.

Yfirleitt voru þetta smáar myndir. Í seinni heimsstyrjöldinni notuðu Nazistar þessa aðferð til að merkja fanga því ekki er auðvelt að fjarlægja slíka merkingu. Það var einnig viðurkennt í heimsstyrjöldinni 1939-1945 í sambandi við þann hildarleik sem fram fór á höfunum að það hafi komið fyrir að eina kennileiti á líkum sem náðust eftir að skipum hafi verið sökkt var tattúmynd á útlim viðkomandi.

Þessi framandi líkamsskreytingar list hefur gengið yfir í Vestrænum-menningarríkjum eins og faraldur. Er þetta orðið einkenni á sumu fólki, körlum og konum, um það að viðkomandi persónur séu ósáttar við líkama sinn í upprunalegri mynd. Þessar persónur telja sig fá meiri athygli samborgara sinna með því að skreyta skrokkinn með afskræmingu er tattú veldur.

Fyrirbæri þetta hefur náð tangarhaldi í kvennréttindabaráttunni því konur eru í kappi við karlpeninginn í því að láta afskræma líkama sinn með tattúveringum. Margar fallegar stúlkur/konur sem hafa látið afskræma líkama sinn hafa fallið í fegurðarmati (gæðamati fegurðar) niður á botn fegurðarmatsins.

Í viðræðum við einn tattú-skreytingar-listamanninn sagði hann að það væri skemmtilegast þegar hann þyrfti að setja tattú-mynd á milli fóta kvenna. Í samræðum við skreytingarmanninn mátti skilja það svo að í nánast öllum tilvikum væri fólk ekki allsgáð þegar slíkar aðgerðir færu fram. Væri það áberandi að ástand vegna vímuefnanotkunar (áfengis eða annarra efna) væri í flestum tilfellum meðvirkandi hjá fólki við ákvarðanatöku.

Það virðist vera að það sé hræðsla – ótti fólks við að tjá sig um þessa afskræmingarlist. Og á þetta sérstaklega við um þegar fallegar stúlkur sem leiðast út í þann sýndarveruleika sem tattú er. Ung og falleg stúlka sem ég spurði út í litla tattú-mynd sem hún var með á hendi sagðist sjá mikið eftir að hafa látið gera þetta en hún hafi verið ásamt vinum sínum í samkvæmi þar sem vín var haft um hönd.

Hér með er skorað á samtök kvennréttinda sinna að taka ekki upp alla ósiði karlpeningsins í krafti jafnréttisbaráttu og þar með talin afskræming á líkama kvenna með tattú. Konur verða ekki álitlegri með afskræmingu á líkama sínum nema síður sé.

Rétt þykir að benda sérstaklega á þá hættu sem stafar af íþróttamönnum í landslið Íslands í knattspyrnu sem sumir hverjir eru afskræmdir á líkama með tattú. Þessi ófögnuður sem landsliðsmenn í knattspyrnu dreifa til ungu kynslóðarinnar á Íslandi má líkja við hryðjuverkastarfsemi þar sem þessir menn eiga að vera fyrirmyndir fyrir ungu kynslóðina. Ungt fólk er áhrifagjarnt og vill oft og tíðum líkjast átrúnaðargoðum og apa ósóman eftir þeim.

Væri stjórnendum íþróttahreyfingar á Íslandi nær að taka mál þetta til alvarlegrar íhugunar og banna þessum aðilum að klæðast, sem fulltrúar landsins, svo að afskræmingarmyndirnar sjáist. Klæðnaður þessara aðila eigi alltaf að vera í þá veru að afskræmingarnar, „tattúið“, séu huldar að öðrum kosti verði þeir ekki fulltrúar landsins.

Reykjavík 24. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Lög og reglur.

Af hálfu Alþingis og stjórnvalda eru sett lög og reglur eins og léleg færibandavinna í verksmiðju. Margt af þessum samskiptareglum eru svo illa orðaðar að hægt er að túlka þær á marga vegu eins og gert er af dómurum. Því er það spurning hvort þegnarnir séu skyldugir til að fara eftir slíkum samskiptareglum sem er óskapnaður og hægt að túlka að eigin geðþótta?

Það hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir landsmenn hver tilgangurinn er með Alþingi og lagasetningu. Hvort þörf sé á yfir 1000 lögmönnum til þess að gera tilraunir til að túlka lögin fyrir landsmenn og síðan að leggja umhugsunarefnin í meðferð hjá afbrigði lögmannsstéttarinnar sem kallaðir eru dómarar. Þessi hringavitleysa í störfum Alþingis kostar landsmenn marga milljarða króna á hverju ári vegna óforsvaranlegra vinnubragða Alþingismanna.

Lög og reglur eiga að vera orðuð það vel og skynsamlega að hægt sé fyrir landsmenn að fara eftir þeim, þ.e. orðanna hljóðan, án þess að þurfa að kosta til þess fúlgur fjár að fá skýringar.

Meginreglan ætti að vera sú að orðanna hljóðan laganna ætti að vera svo skýr að ekki þyrfti sérstakar skýringar yfir 1000 manna sem hafa yfir þúsund mismunandi skoðanir og skýringar á merkingu laganna (hvað átt væri við með viðkomandi lagasetningu).

Ef svo vildi til með þróun samfélagsins og nýrra sjónarmiða þá ætti að vera einn stjórnlagadómstóll sem skæri úr um hvaða skilning ætti að leggja í viðkomandi lög eða lagagreinar. Slíkur úrskurður ætti að gilda um viðkomandi lög á meðan þau héldu gildi sínu.

Einstakir landsmenn eiga aldrei að þurfa að kosta fúlgu fjár, eins og framkvæmdin er í dag, til þess að fá skýringar á því hvernig túlka eigi viðkomandi samskiptareglur. Er því allt á ábyrgð landsstjórnar og Alþingis að hægt sé fyrir þegnana að fara eftir settum reglum og allur kostnaður við túlkun laga og reglna er á ábyrgð stjórnvalda og Alþingis.

Það getur aldrei orðið á ábyrgð ríkisins ef þegnarnir fara ekki að gildandi lögum séu þau skiljanleg fyrir hinn almenna borgara en ekki sniðin fyrir hagsmuni þegna sem stjórnast af græðgi eins og raunin hefur orðið um áratuga skeið.

Lagasetningar og reglugerðir sem sniðnar eru eftir þörfum þrasara og peningamanna. Lög sem hægt er að túlka á marga vegu eftir þörfum og einkahagsmunum nokkurra einstaklinga, sem eru í minnihluta þegnanna, er andstætt meginreglu stjórnskipunarlaga um jafnrétti þegnanna gagnvart túlkun og skilningi á gildandi lögum (jafnræðisreglu).

Ef ekki er farið á einn veg (ein túlkun) eftir lögunum vegna breytilegrar túlkunar af hálfu dómara, eftir því hverjum þarf að þjóna, endar það með ósköpum og upplausn samfélagsins.

Má gera ráð fyrir að ef lög eru það skýr og ætluð til að þjóna öllum þegnum landsins mætti skera niður í dómskerfinu um 75% og þar með einnig kostnað landsmanna vegna málaferla. Megin ástæða fyrir fjölgun í dómskerfinu og þ.m.t. fjölgun lögmanna á frjálsum markaði eru léleg vinnubrögð þingmanna við setningu laga. Tilgangur með lagasetningu þarf að vera skýr en ekki eins og gatasigti með þúsund götum eða fleiri fyrir þrasara til að þrasa um.

Það hlýtur að vera ljóst hverjum meðal manni að eitthvað er að í lagasetningu þegar eigendur einstakra lögfræðiskrifstofa geta greitt sér milljarða í arð eftir starfsárið auk eðlilegra launa samkvæmt skattframtali. Umræddur gróði lögmannanna stafar af slakri frammistöðu við setningu laga. Lög sem túlka má á marga vegu allt eftir hugmyndaflugi viðkomandi.

Því má einnig spyrja hverjir hafa efni á að greiða fyrir þjónustuna? Svarið er; að það eru peningamenn, sem hyglað er af löggjafarþinginu með óskýrum og og teygjanlegum ákvæðum laga, en ekki hinn almenni borgari.

Huga þarf að því hvort breyta þurfi grundvelli lagasetningar þannig að allt sem ekki er leyfilegt samkvæmt lagatexta sé bannað.

Reykjavík 23. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Kostnaður við slys erlendra ferðamanna.

Enn og aftur hafa orðið atburðir á Íslandi þegar erlendir ferðalangar verða fyrir miklum áföllum á hættulegu landsvæði Íslands. Þessi áföll hafa orðið vegna vanhugsaðra aðgerða ferðalanga sem telja sig óskeikula og færa til að ferðast um hættulegar slóðir landsins á fífldirfskunni einni.

Meðlimir björgunarsveita landsins hafa fengið að reyna kunnáttu sína við erfiðar aðstæður með tilheyrandi kostnaði og fjarveru frá sinni föstu vinnu.

Hvenær ætla stjórnvöld að koma reglu á viðdvöl og umferð ferðamanna á Íslandi? Er ekki kominn tími til þess að ferðamönnum sem koma til landsins verði gert skylt að hafa ferðatryggingu sem tryggir greiðslu alls kostnaðar er getur hlotist af óforsvaranlegri ferðamennsku vegna fífldirfsku og vanþekkingar á hættum er leynast víða utan alfaraleiða?

Mikið hefur verið rætt og skrifað um svokallaðan ferðamannapassa sem átti að greiða fyrir en gufaði upp í mótmælum þeirra sem töldu sig verða af ómældum gróða ef slík greiðsla kæmi til.

Rétt þykir að benda á að fyrir tólf árum var komuskattur á hvern ferðalang sem kom til Bermuda eyja. Varð hver farþegi að greiða þennan skatt áður en hann fékk leyfi til á stíga á land á Bermuda. Nam þessi skattur eða ferðamannapassi rúmum 100$ U.S.A. eða tæpum hundraðþúsund krónum íslenskum fyrir 6 manna fjölskyldu árið 2004. Þar af leiðandi er greiðsla kostnaðar vegna ferðamanna við komu til annarra ríkja ekkert nýmæli.

Það skal viðurkennt að mistök eða fífldirfska ferðamanna koma sér vel fyrir þjálfun björgunarsveitarmanna. Björgunarsveitir eru skipaðar sjálfboðaliðum og þeir setja sig oft í hættu við að aðstoða fífldjarfa ferðamenn sem hafa lent í hremmingum.

Hverjir greiða laun og annan kostnað við björgunaraðgerðir af hálfu björgunarsveitanna aðrir en íslenskt samfélag? Því er fyrir löngu kominn tími til að krefjast þess að ferðalangar hafi ferðatryggingu sem standi undir kostnaði við þá aðstoð er veita þarf við mislukkaðar ferðir erlendra ferðamanna er leiða til leitar og björgunar. Ferðatrygging á að vera fylgigagn ferðaskilríkja ferðamanna.

Þeir sem grætt hafa á ferðamönnum undanfarin ár óttast tekjumissi við tilkomu kvaða eins og greiðslu vegna ferðamannapassa eða sambærilega tryggingu, en kostnaður vegna gróða þessara aðila lenda á íslenskum þegnum en ekki af fullum þunga á þjónustuaðilum ferðamanna.

Væri fróðlegt fyrir Íslendinga að fá upplýsingar um kostnað vegna leitar og björgunar þeirra tveggja ferðamanna sem lentu í áföllum í vikunni 9-15 júlí 2016.

Það er ástæðulaust að íslenskt samfélag greiði stórfé vegna ferða fífldjarfra ferðalanga um óbyggðir Íslands. Einnig er full ástæða til þess að huga að því hvaða skaða náttúra Íslands verður fyrir vegna fjölgunar ferðamanna til landsins. Landverndarsinnar fjargviðrast út af vegagerð og raflínulögnum um landið, sem ætlaðar eru til að auka þægindi landsmanna, og slíkar aðgerðir taldar spilla íslenskri náttúru. Minna er rætt um, af hálfu landverndarsinna, þann gróður sem troðinn er niður að ógleymdu þess affalls sem ferðamenn skilja eftir á ferðum sínum s.s. saur og rusl sem fréttir hafa borist af.

Græðgi þjónustuaðila í ferðaþjónustu má ekki verða alls ráðandi þegar kemur að málum er varða alla landsmenn. Útlit er fyrir að náttúra Íslands hafi orðið fyrir ómældum skaða vegna ágengni erlendra ferðamanna nú þegar, á sama tíma og þjónustuaðilar við ferðamenn gera sér vonir um ennþá meiri fjölgun þeirra og þar af leiðandi hlutfallslegri aukningu á náttúruspjöllum.

Gullaldargræðgi Íslendinga er heimsfrægt fyrirbæri s.b. hin íslensku bankarán sem fræg eru frá árinu 2008 og laxeldisævintýrið ásamt fleiri atvikum úr sögu landsins. Gengdarlausar hótelbyggingar nútímans á Íslandi verða innan fárra ára eins og draugaþorpin í Vesturheimi sem fræg eru frá tímum landnáms hvíta villidýrsins á þeim slóðum. Kostnaður við þessar byggingar (hótel) lenda á landsmönnum í nýju bankahruni þegar hóteleigendur neita að greiða af lánum sínum líkt og gerðist með laxeldið.

 

Háir vextir á Íslandi (útlánsvextir banka)eru tilkomnir vegna mikilla affalla á lánum bankanna til gróðapunga eins og hótelbyggjenda, laxeldissina og fleiri slíkra sem vilja græða á kostnað samborgara sinna.    

Hvort hrópa eigi: „Lengi lifi íslensk gullaldargræðgi“ verður öðrum látið eftir.

Reykjavík 17. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Brot gegn valdstjórninni

Ákvæði laga um brot gegn valdstjórninni er miskunnarlaust notað gegn þegnum landsins ef þegnarnir hlýða ekki umyrðalaust.

Ég ætla ekki að mæla með beitingu valds gegn ríkjandi valdhöfum á hverjum tíma svo framarlega sem valdhafarnir fara að gildandi lögum landsins og misbeiti ekki valdinu til að verja ólöglegar gjörðir manna (karla og kvenna) í stjórnunarstörfum eins og sannanir eru fyrir.

Ofbeldi af hálfu stjórnenda landsins (Alþingis, ríkisstjórnar ásamt undirstofnunum auk dómskerfisins) hafa verið ofarlega í umræðum fólks á undanförnum árum sbr. dóma Mannréttindadómstólsins sem hefur rassskellt stjórnvöld og réttarkerfið auk blaða og greinaskrifa fjölda fólks um misbeitingu valds af hálfu dómstóla. Fjöldi dóma (hvort sem menn vilja kalla það dóma eða úrskurði) hafa gengið þvert á gildandi lög í landinu auk misbeitingar valds af hálfu Ríkissaksóknara og lögreglu á gildandi lögum þegar ákærur eru lagðar fram á hendur mönnum í æðri stöðum samfélagsins.

Ákvæðum laga um um að framið hafi verið brot gegn valdstjórninni er beitt ef ráðamenn telja svo vera en sömu aðilar brjóta ákvæði almennra laga og stjórnaskrár um réttindi þegnanna hvað varðar jafnrétti allra þegna landsins gagnvart túlkun á ákvæðum laganna.

Þegar ákvæðum laga er beitt á einn veg gagnvart valdamönnum samfélagsins og auðmönnum, þar sem notuð eru sérréttindi án lagastoðar til að hygla peningamönnum með tilbúnum ákvæðum svo að þeir ekki þurfi að sitja í fangelsi með öðrum lögbrjótum, en geta haldið áfram að stunda sína iðju sem þeir voru dæmdir fyrir vegna meintra lögbrota, þá er komið fram hið rétta andlit stjórnvalda. Sumir þegnar eru jafnari en aðrir (svínin hans Orwells).

Fangelsi, betrunarhús eins og þau voru kölluð, var komið upp til að geta tekið hina svokölluðu lögbrjóta úr umferð, á meðal almennings, ef takast mætti að venja þá af hinni vanhugsuðu iðju sinni. Það var hugmyndin, með því að taka menn úr umferð, að þeir áttuðu sig á því að framferði þeirra var ekki samkvæmt ákvörðun fjöldans. Þessu er beitt gegn minniháttar lögbrjótum en þeir sem meira mega sín og hafa fjármuni fá að halda áfram sinni iðju.

Lögbrot dómara fást ekki rannsökuð vegna þess að þeir eru í hópi svína Orwells.

Ekki er rétt að gleyma óstjórn í peningamálum landsmanna, sameiginlegum sjóði landsmanna.

Á sama tíma og óstjórn er á heilbrigðisþjónustu landsmanna og þá einkum eldra fólks, vegna fjárskorts að mati stjórnenda, þá er hægt að sólunda fjármunum í fjögurra- eða fimm-stjörnu hótel fyrir þá þegna landsins sem hafa hlotið fangelsisdóma fyrir lögbrot.

Hér með er fólki sem ekki hefur viðunandi húsnæði eða til hnífs og skeiðar bent á að nærtækast sé að brjóta lögin og fá fæði og húsaskjól á gistiheimili stjórnvalda. Fólk hefði þá fæði og húsaskjól án þess að þurfa að hafa áhyggjur af tómum maga eða kulda.

Óstjórn og ráðleysi hefur verið aðalsmerki stjórnvalda á flestum sviðum síðustu áratugi er lítur að velferð hinna almennu þegna en skipulega hugsað um að ausa fé í svínin hans Orwells og sum svínin fá að stunda sín lögbrot, sbr. dómara, því þeir eru jafnari en aðrir þegnar í dýragarðinum.

Reykjavík 12. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Afætur íslensks samfélags.

Enn og aftur hafa afætur hins íslenska samfélags (stjórnendur landsins) lagt fram sannanir um misgjörðir sínar í samfélaginu.

Eftir áralanga baráttu eldra fólks og öryrkja, sem lifa undir fátækramörkum, fyrir bættri afkomu er af hálfu stjórnvalda sýnt hið innra eðli þeirra sem stjórna.

Af hálfu stjórnvalda er hægt að hækka laun stjórnenda (afæta samfélagsins (svínanna í frægri sögu Orwells)) um allt að 40 %, fólks sem hafði fyrir hækkunina u.þ.b. fimmföld laun þeirra sem lifa undir fátækramörkum.

Þetta framferði stjórnenda landsins sýnir hvernig að valdastéttin misnotar afstöðu sína til hreins þjófnaðar úr sameiginlegum sjóði landsmanna með lagasetningum sem sjálftökuliðið hefur tök á að samþykkja í eiginhagsmunaskyni.

Þessir sömu aðilar, sjálftökuliðið, eru þeir aðilar er setja samskiptareglur þegnanna og þar með skattlagninguna. Með því að hækka eigin laun svo að þau séu margföld launafjárráð þeirra sem minna mega sín ná þeir að upphefja skattgreiðsluna með því að hafa laun sín frá fjórum og upp í áttföld eða meira laun þeirra sem minna mega sín. Er þar komin sama græðgi er einkenndi ráðamenn fyrri alda sem m.a. leiddi til afhöfðunar valdastéttarinnar í Frakklandi fyrir rúmum tveimur öldum og í framhaldi af því gáfu valdastéttir í öðrum ríkjum eftir og drógu verulega úr græðginni.

Til þess að draga úr því óréttlæti sem viðgengst vegna græðgi valdastéttarinnar er nærtækast að nota skattakerfið.

M.a. mætti leggja 75% skatt á tekjur umfram tvöföld lægstu laun og 90% skatt á laun yfir þreföld lægstu laun. Í framhaldi af því mætti gera upptækar launagreiðslur sem væru yfir fjórföld lægstu laun.

Með því að beita skattakerfinu í þessa veru væri hægt að draga úr þeim misrétti sem viðgengst í þjóðfélaginu vegna græðgi sumra. Er nauðsynlegt að stöðva þá misbeitingu valds þar sem sumir þegnarnir telja sig vera jafnari en aðrir eins og svínin í sögu Orwells (Animal farm).

Hyskni stjórnvalda gagnvart megintilgangi starfa þeirra, eins og fram hefur komið undanfarna áratugi, þar sem eiginhagsmunir þeirra er komast í valdastöður er aðalsmerki þeirra en ekki það sem þeim var falið að gera. Þeim var falið að jafna lífsafkomu á milli þegnana innbyrðis en ekki að hugsa eingöngu um eigin græðgi.

Þessum gráðugu valdamönnum er bent á að þeir voru valdir til að sjá til þess að allir þegnar landsins hefðu sómasamlega lífsafkomu en þeir voru ekki valdir til þess að hugsa eingöngu um eigin græðgi.

Í komandi kosningum er þegnum þessa lands bent á að huga vel að því hverju kandídatarnir í framboði til næstu Alþingiskosninga lofa sem sínum barátumálum.

Núverandi stjórnvöldum er hér með bent á það að ekki hefur verið staðið skil á þeim 40% sem stolið var af lífeyrisþegum í óráðssíu við stjórn bankanna og þjóðmála fyrir bankahrun og í bankahruninu.

Þeir sem urðu fyrir 40% skerðingu eftirlauna við bankahrunið hafa enga leiðréttingu fengið og sýnir það framferði svínanna í stjórnkerfinu í því að telja sig jafnari en aðrir og hugsa aðeins um eigin hag þ.e. svínanna.

Reykjavík 3. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Rasismi -- Hvað er það?

Sumir telja það rasisma ef aðrir eru ekki alltaf sammála skoðunum þeirra.

Í herbúðum þeirra sem krefjast þess að aðrir séu þeim ætíð sammála og þola ekki gagnrýni eða ábendingar um að ekki sé það heilagur sannleikur sem viðkomandi heldur fram eru það rasistar sem hafa aðra skoðun. Á þetta við á ýmsum sviðum mannlegra samskipta.

Er þetta áberandi á sviði trúarbragða, kynþáttar og menningar hinna ýmsu afbrigða mannkynsins. Þetta er einkennandi hjá sumum trúarbragðahópum. Allir sem ekki aðhyllast þeirra afbrigði trúarinnar eru útskúfaðir og taldir óalandi og jafnvel réttdræpir. Í mörgum tilvikum eru það þeir sem þannig hugsa sem telja viðmælendur sína sem ekki eru viðkomandi sammála vera rasista.

Sumir sem dýrka þessa rasistakenningu sína (að allir sem ekki eru þeim sammála séu óalandi) þykjast berjast fyrir fjölþjóðamenningu og aðrir eigi bara að sætta sig við aðflutta menningu og tileinka sér hana. Hefur þetta gengið svo langt að í sumum tilvikum er framandi menningu þröngvað upp á þegna þess lands, sem þessi framandi menning hefur verið flutt til, í skjóli hinna nytsömu sakleysingja sem staðið hafa fyrir innflutningi hinnar nýju menningar. Allir sem gagnrýna hina aðfluttu menningu eru taldir rasistar.

Þetta hefur gengið svo langt að sett hafa verið lög sem banna alla gangrýni t.d. á trúarbrögðum að viðlögðum þungum refsingum. Ekki skiptir þá máli hvort viðkomandi trúarbragðaboðskapur stangist á við vísindalegar sannanir og talda almenna skynsemi. Það er óþarfi að nefna einhver af þeim fjölda trúarbragða sem stangast á við almenna skynsemi. Sumir þessara trúarhópa eru gamlir en aðrir yngri og sífellt bætast í samfélagið menn sem telja sig vera með hinn eina sannleika og ná fylgi nytsamra sakleysingja.

Í kringum sérhver trúarbrögð rís ný menning og siðir sem oft eru í líkingu við hugmyndir manna um íbúa á Mars eða öðrum fjarlægari hnöttum. Allt fer þetta eftir hve ríkt hugmyndaflug þeir búa yfir sem boða hinn nýja trúarboðskap.

Sumir trúboðarnir eru svo ofstækisfullir að þeir sem ekki aðhyllast trúna sem þeir boða eru taldir óalandi og óferjandi ef ekki réttdræpir.

Við skoðun á því sem kallað er trúarbrögð þá eru öll trúarbrögð runnin undan sömu rótum, eða þörf mannsins til að skilja það ill- eða óskiljanlega í tilveru sinni án þess að neinar afgerandi skýringar hafi fengist. Trúarbrögð eru og hafa verið notuð sem kúgunartæki hinna valdagráðugu eins og mannkynssagan sýnir. Hafa hinir valdagráðugu nýtt sér vanþekkingu almennings og þröngvað fjöldanum til margs konar ódæðisverka í nafni trúarinnar og þeirra siða sem hefur verið troðið inn, af valdhöfum á hverjum tíma, í trúarbrögð og kenningar þeim samfara.

Sem vísbending um aðgerðir hinna valdagráðugu í nafni trúarinnar er framferði innan ákveðinna trúarbragða þar sem ungar stúlkur er aflífaðar eða seldar í ánauð (giftar gömlum körlum þvert á óskir sínar (stúlknanna)) ef þær ekki hlýða ættarhöfðingjanum umyrðalaust.

Hugtakið „RASISMI“ er kúgunartæki hinna valdagráðugu til að þröngva öðrum til að fylgja sinni skoðun og kenningu gagnrýnislaust þótt vísindaleg rök vanti og er andstætt almennri skynsemi.

Reykjavík 3. júlí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Forsetakosningar

Enn og aftur er kjörinn forseti lýðveldisins án þess að njóta stuðnings meirihluta þjóðarinnar.

Ástæða þess er sú að duglausir eða illa þenkjandi þingmenn sem kjörnir hafa verrið til setu á löggjafarsamkundu þjóðarinnar, Alþingi, hafa ekki haft manndóm í sér til að breyta lögum um kosningu forseta, þrátt fyrir margar ábendingar þar um, þannig að rétt kjörinn forseti landsins skuli hafa að minnsta kosti rúman helming greiddra atkvæða á bak við sig.

Niðurstöður síðustu forsetakosninga sýna að nauðsyn beri til að breyta lögunum um kjör forseta í þá veru að réttkjörinn forseti lýðveldisins skuli hafa að minnsta kosti rúman helming greiddra atkvæða á bak við sig.

Nýkjörinn forseti landsins getur ekki státað af því að vera með meirihluta þjóðarinnar á bak við sig. Það hefur verið talinn grundvöllur lýðræðis að opinberir fulltrúar þjóðarinnar hafi meirihluta þegnanna á bak við sig en sitji ekki í skjóli minnihlutans.

Með vísan til síðasta forsetakjörs er mikil óvissa um það hvort nýkjörinn forseti hefði hlotið þá upphefð ef kosið hefði verið á milli þeirra tveggja í efstu sætum kosninganna. Þar af leiðandi er erfitt að segja að nýkjörinn forseti sé forseti þjóðarinnar með tæp 40% greiddra atkvæða.

Ef litið er til ósannindavaðals í fjölmiðlum varðandi ímyndað fylgi frambjóðenda sem fengið var með skipulögðum aðgerðum sem kallaðar eru skoðanakannanir. Skoðanakannanirnar byggjast á því að leitað er svara hjá 0,3% af sérvöldum þegnum landsins með símhringingum. Á sama tíma er rúmlega helmingur símnotenda sem banna slíkar hringingar og því eru umræddar skoðanakannanir byggðar á upplýsingum frá u.þ.b. 0,135% þjóðarinnar eða ómarktækar að öllu leyti.

Skoðanakannanir á öllum sviðum eru lítils eða einskis virði eins og niðurstöður umræddra kosninga sýna. Á hina hlið málsins ber einnig að líta að þær röngu ef ekki fölsuðu upplýsingar sem dreift er og sagðar vera samkvæmt skoðanakönnun eru í mörgum tilvikum leiðandi fyrir þær persónur sem hafa tilhneigingu til að fylgja þeim sem sagðir eru á toppnum. Eru mörg dæmi um slíka fylgisspekt í sambandi við hópíþróttir eins og knattspyrnu.

Er það stór spurning hvort duglausir þingmenn sjái sóma sinn í að sinna þeim störfum er þeim er ætlað að vinna, þ.e. setning samskiptareglna fyrir þegnana, lög, og hætti þeim ósið að vera sífellt á atkvæðaveiðum með bulli sínu um pólitíska andstæðinga sína af því að sjónvarpað er frá þingfundum. Eitt af þeim störfum sem þingmenn ættu að sjá sóma sinn í að koma í framkvæmd er breyting á lögum um kjör forseta þannig að ljóst sé að forseti sé lýðræðislega kjörinn með meira en helming greiddra atkvæða á bak við sig.

Athuga skal sérstaklega að rétt kjörinn forseti þurfi að hafa rúmlega 50% greiddra atkvæða og þar með talin auð og ógild atkvæði. Með því móti, að skila auðu eða ógildu atkvæði, geta þeir sem eru á móti frambjóðendum eða vilja ekki styðja hvorugan frambjóðanda fellt kjör beggja þeirra sem í framboði eru ef lítill munur er á atkvæðum frambjóðenda og hvorugur fær meira en 50%.

Það ætti að loka fyrir sjónvarp frá þingfundum og skoða hvort þingmenn snúi sér ekki að þeim störfum er þingmönnum er ætlað að framkvæma, þ.e. að leggja línurnar er varða samskipti þegnanna innbyrðis og er kallað „lög“.

Reykjavík 27. júní 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Öryggismál sjómanna.

Fréttir hafa borist af því að búið sé að koma m.b. Jóni Hákoni inn á Skutulsfjörð. Er þar um að ræða aðgerð sem hefði átt að framkvæma við önnur skip sem sokkið höfðu síðan 1980 eða fyrr.

Á það skal bent að ef fullnægjandi rannsókn hefði farið fram á sokknu skipi strax og ábendingar komu fram um miður gott ástand margra skipa vegna skorts á stöðugleika þeirra hefði verið hægt að bjarga að minnsta kosti ellefu mannslífum sem fórust á árunum 1986 til 1999.

Vitað var að ástand skipanna var þess eðlis að óforsvaranlegt var að veita heimildir til notkunar á stærri veiðarfærum og þyngri búnaði á þilfari skipanna en ástand skipanna þoldi. Höfðu margar ábendingar komið fram eftir rannsóknir Rannsóknarnefnda sjóslysa á skiptöpum á síðustu 50 árum.

Af hálfu stjórnvalda, og einkum fjárveitingavaldsins (Alþingis), var þessum mannslífum fórnað af skilningsleysi, fáfræði og meinbægni þeirra sem stjórnuðu fjárveitingu til nauðsynlegra verkefna í samfélaginu.

Eins og skýrslur Rannsóknarnefnda sjóslysa í áratugi bera með sér hefur marg oft verið bent á að orsök skipsskaða (skiptapa) hafi verið skortur á stöðugleika skipanna. Í sumum tilvikum hafi orðið alvarleg röskun á stöðugleika skipanna við það að leyft var að stækka veiðarfæri og búnað skipanna sem orsakaði að átakspunktur við notkun veiðarfæranna fluttist langt yfir þyngdarpunkt skipsins. Þetta gerði skipin óstöðug og hættuleg m.ö.o. skipin voru gerð að fljótandi líkkistum.

Af hálfu Rannsóknarnefndar sjóslysa var marg oft farið fram á fjárveitingu til að ná upp sokknu skipi til þess að hægt væri að fá fram hina raunverulegu ástæðu þess (sönnun á ástæðu þess) að skipin hurfu í blíðskapar veðri og í sumum tilvikum með allri áhöfn. Af hálfu stjórnvalda fékkst aldrei fjármagn til að staðfesta mætti það sem vitað var um orsakir slysanna því það hefði leitt til þess að aftur kalla hefði þurft heimild til að gera skipin út með stærri og þyngri veiðarfærum og öðrum búnaði en þau voru smíðuð fyrir.

Eftir margra ára baráttu sjómanna til að fá skýringar á tíðum skiptöpum íslenskra skipa og manntjónum því samfara á árunum í kringum 1960 skipaði Alþingi sérstaka nefnd sem skilaði merkilegri skýrslu á sjöunda áratug síðustu aldar. Þessi skýrsla leiddi til aðgerða sem því miður var hálfgerð sýndarmennska þrátt fyrir þá vitneskju sem fengist hafði. Var þetta sýndarmennska gagnvart stéttarfélögum sjómanna svo að hægt væri að segja að eitthvað væri verið að gera en ekki mátti styggja útgerðavaldið með framkvæmd þeirra breytinga er gera þurfti á skipunum.

Ekki er hægt að hæla stjórnendum samtaka sjómanna fyrir dugnað á þessu tímabili til að knýja fram raunhæfar aðgerðir til úrbóta á sjóhæfni skipanna.

Mjög auðvelt er að nafngreina skipin sem farist hafa á þessu tímabili ásamt skipverjum þeirra sem fórnað var á altari aðgerðarleysis vegna skorts á skynsemi ráðamanna þjóðarinnar.

Eitt yfirklór og sýndarmennska af hálfu stjórnvalda í öryggismálum sjómanna er það sem löngum var kallað Vestfjarðaviðmið. Var þetta aðgerð til þess að veita haffæri til útgerðar á minni fiskiskipum til veiða inna á fjörðum Vestfjarða (m.a. Ísafjarðardjúpi) þrátt fyrir að stöðugleiki skipanna stæðist ekki lágmarkskröfur um stöðugleika. Hefur þetta Vestfjarðaviðmið verið teygt út yfir skip sem gerð voru út til veiða úti fyrir Vestfjörðum með alvarlegum afleiðingum að ógleymdum skiptöpunum inni á Ísafjarðardjúpi.

Ekki má gleyma þeim þætti sem mikið er fjallað um í fjölmiðlum vegna þekkingarskorts fréttamanna á staðreyndum. Er það umfjöllun fjölmiðlamanna um galla, bilun eða ástand neyðarbúnaðar skipanna þegar slys hafa orðið. Samkvæmt fréttum virðist orsök skiptapans vera ástand neyðarbúnaðar. Virðast þeir sem miðla fréttum ekki hafa séð neytt nema það að neyðarbúnaður virkaði ekki á neyðarstundu (losunarbúnaður gúmmíbjörgunarbáta).

Er það spurning hver eða hverjir bera ábyrgð á þessum opinberu mannfórnum sem hefði mátt hindra (aftra) ef ekki hefðu annarlegir hagsmunir ráðið ferðinni.

Reykjavík 17. júní 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru þingmenn hæfir eða vanhæfir til starfa?

Eftir margra ára baráttu til þess að fá fram rannsókn á meintum lögbrotum sem framin eru af íslenskum dómurum en án árangurs.

Þrátt fyrir skriflegar beiðnir til allra þingmanna Alþingis Íslendinga um að fram yrði lögð tillaga á Alþingi um að opinber rannsókn fari fram á meintum kærum undirritaðs á hendur nafngreindum dómurum auk viðtala við fjölda þeirra hefur afsökunin verið sú að þeir geti ekkert gert. Hafa þeir afsakað sig með því að þingið hafa enga heimild til að skipa nefnd til neinna rannsókna.

Þegar upp kemur gæluverkefni alþingismanna eru engin vandkvæði á að skipa nefnd til rannsóknar á meintum mistökum lækna. Málið varðar sjúkling sem var með krabbamein í hálsi og ekki hugað líf nema í nokkra mánuði án tiltekinnar aðgerðar. Aðgerðin var framkvæmd og lifði sjúklingurinn í tvö ár eftir aðgerðina.

Nú þykjast sérfræðingar, og þar með þingmenn, hafa uppgötvað að ekki var allt samkvæmt bókinni við framkvæmd aðgerðarinnar og krefjast rannsóknar á mistökum eða misgjörðum þeirra lækna er komu að umræddri aðgerð. Ástæða þessa írafárs er að talið er að ekki hafi verið gerðar nógu víðtækar rannsóknir á árangri umræddrar aðgerðar.

Umræddur sjúklingur átti 2-3 mánuði ólifað ef ekkert yrði að gert, samkvæmt upplýsingum lækna í fréttum, en samkvæmt fréttum lifði hann í tvö ár eftir aðgerðina. M.ö.o. líf mannsins var lengt um rúmlega eitt og hálft ár eftir að umrædd aðgerð var framkvæmd.

Þetta mál telja núverandi þingmenn á Alþingi Íslendinga vera svo alvarlegt siðferðisbrot eða lagabrot að ástæða sé til að skipa sérstaka nefnd til að rannsaka aðkomu íslenskra lækna að umræddri aðgerð.

Upphlaup þingmanna í sambandi við þetta mál er dæmigert auglýsingaskrum (kosningaáróður) af hálfu þeirra (þingmanna) sem einkennir mjög alla starfsemi Alþingis.

Þessir sömu þingmenn hafa hunsað að láta fara fram rannsókn á lögbrotum dómara í íslensku réttarkerfi þrátt fyrir skriflega beiðni þar um og að skriflegar sannanir séu fyrir hendi að um rædd lögbrot hafi verið framin af dómurum.

Sýnir það blindu eða skort á viti (gáfum) hjá umræddum þingmönnum að hunsa það að rannsókn fari fram á kærumálum þar sem sannanir eru fyrir hendi skriflegar en fara út í vangaveltur um mál sem varla má heimfæra undir mistök.

Það er með þessa framkomu þingmanna eins og þekkt er í Íslandssögunni: Það er ekki sama hvort það er öreiginn Jón eða biskupinn Jón. Það eru ekki allir jafnir fyrir lögunum á Íslandi frekar en á þeim tíma þegar kirkjuvaldið var allsráðandi.

Með hruni kirkjuvaldsins risu upp nýjar stéttir manna sem misnota vald sitt til eigin hagnaðar eins og kirkjuhöfðingjar gerðu á fyrri öldum. Nú er komnar upp nýjar stéttir allþingismenn, dómarar og aðrir stjórnendur ríkisins sem líta á sig sem guði og þeim sé allt leyfilegt.

Af hálfu þingmanna er mikið talað um jafnrétti og koma eigi í veg fyrir misnotkun valds. Þetta hjal þingmanna á einungis við að það megi ekki skerða þau forréttindi sem þeir hafa sölsað undir sig í nafni guðskenningarinnar en þeir telja sig guði eins og aðrir aðilar stjórnkerfisins sem líta á sig sem ósnertanlega.

Reykjavík 1. júní 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri