Meindýr glæpaverka 42. kafli.

Þýskir Nazistar og Japanskir sóldýrkendur neituðu að horfast í augu við raunveruleikann fyrr en þeir höfðu verið sprengdir í tætlur í Heimsstyrjöldinni 1929 – 1945. Niðurstaðan varð allsherjar uppgjöf hjá valdasjúkum aðilum þessara ríkja.

Það fer að líða að því að hinir valdasjúku vesalingar, sem sitja í stjórnkerfi Íslendinga, verði lagðir að velli á þeirra eigin ódæðisverkum.

Svo virðist sem augu Íslendinga séu að opnast hvað varðar glæpaverk sem framin eru í skjóli stjórnvalda, framkvæmdavalds, dómsvalds og Alþingis.

Fram á ritvöllinn hefur stigið hugrökk kona sem hefur ofboðið framferði dómsvaldsins að hún lætur hafa eftir sér : „segir dómskerfið á Íslandi orðið eins konar vandlega lokaða sjálfseignarstofnun sem lúti „eigin lögmálum og geðþótta, án raunhæfs eftirlits og ábyrgðar.“

Er þetta viðbót við áður birtar greinar eftir Jón Steinar Gunnlaugsson fyrrverandi Hæstaréttardómara og lögmannsins (konunnar) sem fjölluðu um ólöglegt athæfi íslenskra dómara í störfum sínum.

Þessi yfirlýsing konunnar er staðfesting á skrifum undirritaðs á ólöglegum afgreiðslum íslenskra dómara á dómsúrskurðum síðustu áratuga. Eins og fram hefur komið í greinum undirritaðs hafa utanlaga dómar verið ráðandi í verkum dómara.

Umsögn frúarinnar, Áslaugar Björgvinsdóttur, sem fram kemur í umsögn hennar við frumvarp Innanríkisráðherra um Landsrétt. Frú Áslaug var héraðsdómari við Héraðsdóm Reykjavíkur í 5 ár samkvæmt þeim upplýsingum er undirrituðum var sent í tölvupósti.

Umsögn frú Áslaugar staðfestir að skipulega séu lög brotin við störf íslenskra dómara. Erfitt er að draga í efa frásögn hennar þar sem hún var starfandi innan dómaramafíunnar. Hugrekki frú Áslaugar er aðdáunarvert að þora að tjá sig opinberlega um hina skipulögðu lögbrotastarfsemi sem viðgengist hefur í íslensku dómskerfi áratugum saman.

Er kominn tími fyrir stjórnendur landsins að fara að sinna störfum sínum samkvæmt gildandi lögum í landinu. Með stjórnendur er átt við ríkisstjórn, alþingismenn og aðra þá er eiga að starfa eftir gildandi lögum s.s. Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Ef það er stefna stjórnvalda að í landinu séu sjálfskipuð klíka glæpamanna (dómara) sem ekki þurfi að fara að gildandi lögum í landinu leiðir það til mannvíga. Því er hér með lýst yfir að verði glæpastarfsemi íslenskra dómara ekki stöðvuð verður eitt meindýr glæpaklíkunnar aflífað til að koma hreyfingu á málin. Sá sem aflífaður verður verður ekki endurlífgaður og þá verður ekki farið afturábak til leiðréttinga á þegar framkvæmdum glæpum þessara manna.

Utanlaga dómar líðast ekki nema í fasistaríkjum og hafa yfirleitt endað með aftöku á framkvæmdaraðilum meinsemdanna.

Það að dómarar líti á sig sem ósnertanlega og dómarastörf séu þeirra einkaeign án nokkurra skyldu gagnvart samfélaginu sýnir þá geðveiki hjá þeim, er var algeng hjá mannkyninu á fyrri öldum, þegar sumir töldu sig vera guði þegar þeir komust í valdastöður.

Hvort hugleysingjar er skipa stjórn landsins þori að beita agavaldi og stefna undirrituðum fyrir þessa hótun er spurning. Aðgerðir stjórnvalda í þá veru verður kærkomið innskot þar sem framhaldið verður að samfélagið verður þá vel upplýst um þá skipulögðu glæpastarfsemi sem viðgengst innan dómskerfisins. Það hefur ekki verið hugrekki á þeim bæ til að stefna undirrituðum fyrir fyrri greinarskrif þrátt fyrir skipulagða heimsókn tveggja lögreglumanna út af einni greininni sem birt var. Heimsókn lögreglunnar var til að fá skýringar á orðum og merkingu hins ritaða máls í greininni.

Hið mislukkaða framkvæmdavald á Íslandi, ríkisstjórn, Ríkissaksóknari og lögregla eru í vanda vegna þeirra smánar er þeir verða fyrir þegar þeir þurfa að viðurkenna það ólöglega athæfi sem viðgengist hefur innan dómskerfisins. Yrði það sambærileg niðurlæging og Nazistar og Japanir urðu að undirgangast 1945.

Eftirfarandi málsgrein frú Áslaugar er athyglisverð: „Áslaug segir sterk hagsmunatengsl og samtryggingu vera við lýði - dómskerfið sé orðið nokkurs konar vandlega lokuð sjálfseignarstofnun sem lúti eigin lögmálum og geðþótta, án raunhæfs eftirlits og ábyrgðar. „Þar sem fámennur, einsleitur hópur lögfræðinga fær að ráða hverjir verða dómarar, hverjir stjórna, hvernig er stjórnað og eiga geðþóttaval um það hvort lögum er fylgt innan dómskerfisins.“ Stjórnendur skáki í skjóli þess að ekkert raunverulegt eftirlit sé með stjórnsýslu dómstólanna.“

Til viðbótar í frásögn frú Áslaugar kemur eftirfarandi fram: „Hún segir ráðuneytið (Innanríkisráðuneytið (skýring KSG)), allt frá tíð Ögmundar Jónassonar, hafa þaggað niður mál vegna meintra, ólögmætra starfshátta héraðsdómstóla eða dómstólaráðs. Ekki hafi verið tekið á þeim „og þau jafnvel þögguð niður,---.“

Frásögn frú Áslaugar á ólöglegri starfsemi dómara, um skipulagða afbrotastarfsemi þeirra við störf sem dómarar, lýsir því ástandi sem ríkt hefur við afgreiðslu dómsmála undanfarna áratugi og fram koma í ákærum undirritaðs sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglu en af hálfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu hefur verið hunsað að rannsaka hina meintu ákærur. Er þar um að ræða samtryggingu lögreglustjórans í ódæðisverkum sem framin eru.

Greinar undirritaðs hafa verið ritaðar undir fullu nafni og heimilisfangi svo að hugleysingjarnir í stöðum dómara og öðrum þáttum stjórnkerfisins hafi ekki afsökun um að þeir viti ekki hver hafi ritað.

Er kominn tími fyrir stjórnendur landsins til að sjá um að farið sé að lögum í landinu en ekki heimila MAFÍU-glæpamönnum dómskerfisins og annarra í stjórnkerfinu að ganga sjálfala.

Reykjavík 23. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Forseti Íslendinga eða sæti hjá ESB.

Í forsetakosningum í júní 2016 verður tekist á um hvort Íslandi verði þröngvað inn í ESB-samstarfið eða ekki.

Broskarlinn sem er í framboði hefur lýst því yfir að hann styðji inngöngu Íslands í Evrópusambandið.

Ekki er það uppörvandi að eiga von á því að forseti þjóðarinnar vilji að Íslendingar afsali sér sjálfstæði sínu og endurtaki atburðinn frá árinu 1262.

Samkvæmt heimatilbúinni skoðanakönnun fréttamanna sem notuð er í áróðursskyni til styrktar broskarlinum nýtur hann umtalsverðs fylgis þeirra 700-800 Íslendinga sem spurðir voru.

Þetta eru Íslendingar sem eru þekktir fyrir að vera sammála skoðunum fréttamanna á ýmsum þjóðmálum og þar á meðal inngöngu í ESB og afsal Íslendinga á sjálfstæði sínu.

Ekki er ljóst hvort Íslendingar geri sér ljóst hver hættan sé ef Evrópu-sinni (broskarlinn) verður húsbóndi á Bessatöðum. Þar með yrði enginn baráttumaður gegn mesta böli er vofir yfir hinni íslensku þjóð með inngöngu í hið svokallaða Evrópusamband.

Það hefur verið viðurkennt að mesta böl sem leitt hefur verið yfir Íslendinga frá því landið fékk sjálfstæði, eftir áratuga baráttu, er aðild að hinu svokallaða Schengen samstarfi sem hefur orðið Íslendingum til meira tjóns en menn almennt gera sér grein fyrir.

Ef broskarlinn nær kosningu sem húsbóndi á Bessastöðum verður vinstri vitleysa Samfylkingarinnar um inngöngu í Efnahagsbandalagið ekki stöðvuð á sama hátt og landráðasamningur sem hlaut nafnið ICESAFE-samningur Samfylkingar og Vinstri grænna.

Það eru of fáir Íslendingar sem gera sér grein fyrir hvaða þræla-klafa þessar tvær fylkingar Samfylkingin og Vinstri grænir voru búnir að samþykkja að leggja á Íslendinga með samþykkt á ICESAFE-samningnum. Ef ekki hefði komið til sjálfstæður húsbóndi á Bessastöðum sem þorði að veita þjóðinni úrslita orðið varðandi þennan þræla klafa þessara tveggja flokka á Alþingi Íslendinga þá værum við í mjög erfiðum málum sem líkja má við versta tímabil Íslandssögunnar undir erlendri stjórn, þegar Íslendingar sultu heilu hungri og þurftu að éta maðkað mjöl.

Er dregið í efa að broskarlinn (G.Th.J.) hafi kjark eða pólitískt þor til að veita þjóðinni síðasta orðið í mikilvægum málum sem mislukkaðir alþingismenn hafa samþykkt. Sem dæmi um kjarkleysi húsbónda á Bessastöðum er að þjóðin fékk ekki tækifæri til að tjá sig um hið fyrirhugaða böl sem SCHENGEN-samstarfið hefur leitt yfir þjóðina.

Með áframhaldandi valdagræðgi þingmanna á Alþingi Íslendinga er þörf á að sá er þjónar á Bessastöðum hafi skilning, hugreki og pólitískt þor til að láta meirihluta þjóðarinnar eiga síðasta orðið þegar kemur að því að innleiða eigi þrælaklafa á þegna landsins eins og SCHENGEN-samstarfið er og aðild að Efnahagsbandalaginu verður fyrir þjóðina.

Reykjavík 11. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Vandræði unga fólksins á Íslandi

Grátkór íslenskra fréttamanna hefur fundið upp og rangtúlkað málefni er kallað hefur verið vandamál unga fólksins. Ef grannt er skoðað ert verið að búa til umfjöllunarefni handa fréttamönnum vegna ofþenslu í stéttinni og atvinnuleysis.

Því er haldið fram að staða unga fólksins sé slæm. Ungt fólk í dag geti ekki keypt sér húsnæði og fleira og fullyrt að staða ungs fólks áður og fyrr meir hafi verið miklu betri á öllum sviðum.

Þessi söngur fréttamanna sýnir þá valdagræðgi sem einkennir marga fréttamenn þegar þeir blása upp fréttir sem eru ósannindi og heimatilbúinn áróður. Þessir fréttamenn hafa ekki lært að segja satt né gefið sér tíma til að kanna og kynnast sögu fólks á Íslandi á síðustu öld

Í áróðri þessum er sleppt að taka með þær kröfur til lífsgæða sem einkennir of margt af ungu kynslóðinni. Kröfur þær sem margt ungt fólk gerir í daga er að stunda nám í 15-20 ár, eiga bíl, geta stundað heimsóknir á veitingastaða tvisvar til þrisvar í viku auk öldurhúsa heimsókna (ölkrár). Ekki má gleyma kröfu unga fólksins um að ferðast til útlanda tvisvar til þrisvar á ári ef ekki oftar svo og kostnað við alla líkamsræktatíma og annað tómsundagaman sem tilheyrir nútíma hugsunarhætti.

Það unga fólk sem fréttamenn segja að hafi haft það betra áður og fyrr meir fór að vinna fyrir sér allt niður í tólf ára aldur og vann hörðum höndum til að sjá fyrir sér.

Í dag eru það minnihluti ungs fólks sem þarf að vinna fyrir sér og því býr meirihluti á hótel MAMMA og PABBI þar til það er komið undir þrítugt eða það býr á styrkjum frá skattgreiðendum (námslánum).

Ungt fólk sækir nám í þeim greinum sem það telur sig hagnast mest á sem hefur leitt til offramboðs á vinnuafli í nokkrum greinum samfélagsins en þessir einstaklingar telja sig of fína til að vinna önnur en þau störf sem tilheyrir námi þeirra. Þetta kemur best fram í þeim fjölda erlendra ríkisborgara sem starfa á landinu þar sem fínu Háskólaborgararnir líta niður á þessi störf.

Atvinnuleysi á meðal þeirra sem telja sig HÁ-menntaða er að verða þjóðarböl.

Ungt fólk á allt gott skilið en gæðin verða að rúmast innan samfélagsins.

Menntun ungs fólks í dag er fengin á silfurfati miðað við þá menntunarkosti er voru á þriðja ársfjórðungi síðustu aldar sem fréttamenn miða við í sínum frásögnum. Frekjukröfur sem fram hafa verið settar varðandi menntun og kostnað við menntunina auk kröfu um aðbúnað varðandi húsnæði fyrir þá sem eru í námi eru öfgafullar.

Lánasjóður íslenskra námsmanna hefur verið teygður og togaður til að uppfylla kröfur fyrir alla námsmenn sem í mörgum tilvikum hafa flúið land eftir að hafa lært á kostnað íslensku þjóðarinnar. Sumir þeirra sem hafa flúið land hafa reynt að losna undan skuldunum með því að láta sig hverfa og ekki hægt að ná sambandi. Þetta fólk skilar í mörgum tilvikum engri vinnu til hins íslenska þjóðarbús og því síður að af þeim fáist skatttekjur.

Með vísan til þess að sú kunnátta sem margt ungt fólk tileinkar sér nýtist ekki á Íslandi, eins og orðið hefur með stóran hóp menntamanna sem sest hafa að erlendis og aldrei greitt skatta til þjóðarbúsins eftir að námi lauk. Þá vaknar sú spurning hvort ekki eigi að setja skilyrði við menntun fólks að það skili ákveðnum árafjölda við störf á Íslandi að öðrum kosti endurgreiði það tekin kostnað við námið og námslán við brottflutning.

Það er áberandi að á sama tíma og laun menntamanna eru fjórum eða fimm sinnum hærri eða meira heldur en laun þeirra sem greiða skattana er standa undir námi þessa fólks er kominn tími til að staldra við.

Þótt menntun sé góð eiga menntamenn/námsmenn ekki að blóðmjólka þá þegna landsins sem standa undir menntun þeirra. Ofmenntun eins og fram hefur komið í sumum greinum samfélagsins leiðir til ófarnaðar.

Það er fleira sem þarf að gera á Íslandi en að ala HÁ-menntaða þegna landsins því störf hinna HÁ-menntuðu hafa hingað til ekki skilað stórum hluta af þjóðartekjum á hverju ári.

Er ekki kominn tími til þess að fréttamenn láti sannleikann ráða í fréttaflutningi en ekki æsifréttamennsku til sundrungar?

Reykjavík 9. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Fréttamenn og Panamaskjöl.

Svo virðist sem fréttamenn fjölmiðla séu annaðhvort vanvitar eða hrekkjusvín.

Framkoma fréttamanna gagnvart fólki í sambandi við hin svokölluðu Panamaskjöl hefur sýnt þá ósvífni sem einkennir marga fréttamenn. Þessi ósvífni er mest áberandi hjá fréttamönnum sjónvarps og útvarps.

Í fréttum sjónvarps eru mörg dæi þess að fréttamenn þrástagast á sömu spurningunni með því að umorða spurninguna (breyta orðaröð í spurningunni) þrátt fyrir að hafa fengið svör. Ástæða þessarar ósvífni fréttamanna er að svörin eru ekki samkvæmt kröfu fréttamanns.

Þessi ósvífni fréttamanna hefur hvað eftir annað komið fram í viðtölum við m.a. þingmenn, ráðherra og forseta Íslands.

Þegar heimska og ókurteisi fréttamanns kemur fram eins og þegar setið var fyrir forsetanaum á leið til Vestmannaeyja og fréttamaður spurði sex sinnum sömu spurningar og fékk svör sem ekki samrýmdist hagsmunum fréttamannsins er kominn tími til að fá fólk, sem kann mannasiði, til starfa hjá ríkisfjölmiðli og gefa viðkomandi vanvita rautt spjald og brottrekstur frá stofnuninni.

Hefur sambærileg ósvífni af hálfu fréttamann komið nokkrum sinnum fram við ráðherra og þingmenn og fleiri.

Þessir vanvitar í stétt fréttamanna hafa talið sig vera að sýna ljós sitt í starfi en hafa orðið sjálfum sér og stofnunum til niðurlægingar.

Sem dæmi um heimsku fréttamanna er spurningar til forsetans um það hvort hann ætli að tjá sig um fjármál ættingja eiginkonu sinnar. Þær spurningar sem fram komu, í þessari fyrirsát fréttamanns, lýsa slíkum skynsemisskorti að vafasamt er hvort hægt sé að nota slíka persónu (fréttamenn) til að sópa göturnar með strákústi.

Það er dregið í efa að þessir mislukkuðu fréttamenn hafi fengið upplýsingar um öll fjármál ættingja maka sinna á heiðarlegan hátt.

Þar sem allir Íslendingar eiga hlut í Ríkisútvarp/Sjónvarpi er það krafa að til starfa séu settir aðilar sem kunna almenna kurteisi og noti ekki starf sitt í einkatilgangi.

Vanvitar í stétt fréttamanna hafa ekki í einu einasta tilviki getað sýnt fram á að um lögbrot hafi verið að ræða varðandi svokölluð aflandsfélög. Aflandsfélög sem stofnuð voru, voru bæði lögleg og samkvæmt siðareglum sem giltu á tímum stofnun þeirra.

Skyndileg umskipti á því hvað sé siðlegt og ósiðlegt er hugarfóstur fréttamanna og einkenni á æsifréttastíl þeirra (fréttamanna). Þar sem fréttamennska er hluti af sölumennskukerfi mannskepnunnar þá seljast betur æsifregnir en fréttir um góðverk og við það miðast störf fréttamanna.

Það sem einkennir núorðið þá sem kallast fréttamenn kemur best fram í ókurteisi, ágengni þeirra og frekju.

Í frekju og ókurteisi fréttamanna kemur best fram þegar þeir spyrja marg sinnis sömu spurningar um sama efni með mismunandi orðalagi í von um að svaranda verði á að nota orðalag sem fréttamenn túlka á allt annan veg en var meining svaranda. Þessi framkoma fréttamanna lýsir óheiðarleika þeirra og æsifréttamennsku.

Fréttamenn eru í eðli sínu óheiðarlegir í starfi. Oft hunsa þeir fréttir af málum sem ekki falla inn í skoðanamynstur þeirra á þjóðmálum. Skoðanir og störf fréttamanna eru mörkuð af því að þeir þurfa að niðurlægja þá sem ekki eru sama sinnis og þeir í póltík. Skýringin á orðinu PÓLITÍK er að það stendur fyrir; einkahagsmuni hvers og eins en ekki hagsmunir annarra. Þar með eru það einkahagsmunir fréttamanns sem koma fram í störfum hans.

Reykjavík 2. maí 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Veruleikafirring

Er ráðherra heilbrigðismála á Íslandi veruleikafirrtur?

Frumvarp ráðherrans um hækkun á kostnaði íslendinga við læknisþjónustu lýsir þeirri kröfu ráðherrans að allir eldriborgarar sem orðnir eru 67 ára eigi að flýta sér að koma sjálfum sér sex fet í jörð til að tryggja launakostnað og eftirlaun ráðherra og þingmanna.

Þessi veruleikafirring brýst út hjá ráðherranum eftir svívirðilega ránsherferð þingmanna þegar þeir hirtu af eftirlaunaþegum landsins lögvörðum réttindum á greiðslu sem kallað var grunnlífeyrir og var komið á laggirnar árið 1946. Allir launamenn þurftu að greiða svokallað tryggingagjald sem átti meðal annars að tryggja öllum sem næðu 67 ára aldri ákveðna greiðslu sem lífeyrisuppbót.

Þegar hækkuð voru laun og eftirlaun ráðherra og þingmanna ásamt æðstu starfsmönnum ríkisins var nærtækast að ráðast á þá sem minnsta möguleika hafa til að verja sig en það er eldra fólk og sjúklingar. Því voru hæg heimatökin hjá þingmönnum að afnema ákvæði laga um grunnlífeyrir til allra landsmanna sem lögbundin var 1946.

Ráðherra heilbrigðismála leggst svo lágt í sinni veruleikafirringu að með hækkun lækniskostnaðar ellilífeyrisþega er þar fundin auðveld leið fyrir stjórnvöld til að koma gömlu hróunum sem fyrst sex fet í jörð. Það er vitað að fyrir þessa fyrirhuguðu hækkun ráðherrans á sjúkrakostnaði ellilífeyrisþega þá leitaði fólk ekki læknis vegna bágrar fjárhagsstöðu fyrr en ástandið var orðið svo slæmt að lítið var hægt að gera fyrir það. Viðurkennt hefur verið að margt fólk hefur leitað læknis of seint vegna þess að fjárhagur leyfði það ekki.

Þrátt fyrir þessa vitneskju ráðherrans um slæma fjárhagsstöðu eldra fólks skal enn og aftur ráðast á þetta fólk með nýjum skattaálögum. Fyrirhuguð gjaldskrárhækkun er ekkert annað en skattaálagning.

Fjárhagsstaða ríkissjóðs hefur verið það góð að ástæðulaust er að misþyrma eldra fólki á kostnað amlóðanna í stólum Alþingis.

Ef þörf er á að spara væri skynsamlegast að byrja á réttum enda. Fækka má alþingismönnum niður í 7 þingmenn og láta þá vinna fyrir kaupinu sínu. Þingmenn hafa ekki skilað eðlilegri vinnu ef miðað er við vinnuframlag almennings. Hinir svokölluðu þingfundir einkennast af BULLI þingmanna sem ekkert á skylt við störf að setningu laga og reglna fyrir þegnana að fara eftir. Störf þingmanna einkennast af skömmum og svívirðingum úr ræðustól hver á annan sem ekkert hefur með velferð þegnanna að gera. Eftir að farið var að sjónvarpa frá þingfundum hefur komið skýrt fram að þingfundir eru tómur leikaraskapur enda hefur Alþingishúsið hlotið nafnið Leikhús fáránleikans.

Rétt þykir að geta þess að fjöldi þingmanna á Alþingi Íslendinga er í engu samræmi við fólksfjölda ef borið er saman við aðrar þjóðir. Ef borið er saman þingmannafjöldi á Íslandi og í Bandaríkjum Norður Ameríku þá ættu þingmenn á þingi U.S.A. í hlutfalli við fjölda kjósenda að vera sem næst 4000 en eru fimm hundruð. Þessi samanburður réttlætti 7 heiðarlega þingmenn á hinu íslenska Alþingi miðað við fjölda kjósenda á Íslandi.

Störf Alþingis og kostnaður við það með 1000 til 1500 fermetra húsnæði á mörgum stöðum í Reykjavík er yfirlýsing um að um sé að ræða atvinnubótavinnu en ekki nauðsynleg störf. Starfsemi sem er í eðli sínu sýndarmennska í ætt við Parkinsons-lögmálið.

Það hefur verið stefna landsmanna síðan 1936 að jafna kostnaði á alla landsmenn er varða heilbrigðismál með skattgreiðslum. Í tíð þessarar ríkisstjórnar á að breyta til og skattleggja eldra fólk og þá sem þurfa á læknishjálp að halda. Þetta gerist á sama tíma og ráðamenn þjóðarinnar lögbind sjálftöku launa til handa þingmönnum og mönnum í stöðum sem taldar eru æðri stöður í þjóðfélaginu.

Enn er við líði hjá ráðamönnum þjóðarinnar sá hugsanaháttur sem ríkti á öldum áður að ofbeldismenn sem telja sig vera æðri en aðrir þegnar landsins eigi að njóta gæða lífsins. Þessir ráðamenn lifa enn þá í anda þeirra sem kallaðir voru kóngar, hertogar, barónar, landshöfðingjar og fleiri titlar og krefjast þess að hafa það betra en þeir sem foringjarnir líta á sem þræla.

Til þess að stöðva veruleikafirringu ráðherrans þarf öfluga sókn af hálfu samtaka aldraðra gegn þessari skattaáþján.

Reykjavík 29. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

MEINDÝR GLÆPAVERKA 41. KAFLI.

Skrípaleikur og úrræðaleysi í íslenskum stjórnmálum.

Í mörg undanfarin ár hefur verið barist fyrir því að verstu glæpamenn nokkurs samfélags (dómarar) verði knúðir til að fara að lögum við uppkvaðningu dóma. Hafa dómarar vaðið uppi án nokkurs eftirlits og kveðið upp dóma án nokkurrar stoðar í gildandi lögum. Dómarar hafa hagað sér sér eins og minkar í hænsnabúi í íslensku samfélagi í marga áratugi vegna ótta og úrræðaleysis stjórnvalda (framkvæmdavalds og löggjafarvalds).

Þrátt fyrir að af hálfu stjórnvalda (framkvæmdavalds) hafi verið viðurkennt þau vandamál er undirritaður hefur kært út af, vegna utanlagadóma ákveðinna lögbrjóta inna dómarastéttarinnar, fæst ekkert að gert vegna ótta stjórnenda landsins við hefndaraðgerðir af hálfu dómara.

Ótti stjórnvalda er slíkur við æðstu lögbrjóta (glæpamenn) hins íslenska ríkis, og kallaðir eru dómarar, að í meðferð kærumála sem hér eru til umfjöllunar, að ráðamenn vísa hver á annan um aðgerðir.

Innanríkisráðherrar hafa vísað á Ríkissaksóknara og lögreglu sem eigi að rannsaka meintar kærur. Lögreglan vísar á Innanríkisráðuneytið og umboðsmann Alþingis. Er engu líkara en að enginn viti neitt hvernig taka eigi á svona málum eða óttinn sé slíkur við ofurvald dómara að aðilar reyni að vísa á einhverja aðra til þess að taka á vandamálinu. Má líkja þessu við atvik sem talið er vera úr frægri sögu mannkyns, þ.e. að vísa máli frá Heródusi til Pílatusar og frá Pílatusi til Heródusar.

Það að í samfélagi sem ekki er stærra en Ísland skuli vera glæpaklíka sem kölluð er dómarar og þeir fái að vaða uppi í lögbrotum án nokkurs eftirlits af hálfu ráðandi afla samfélagsins vegna stjórnlauss ótta stjórnenda. Það ástand sem ríkir í dómskerfinu á Íslandi í dag er sambærilegt við það sem ríkti í Þýskalandi á dögum Nazista og í Sovétríkjunum á dögum Stalínismanns.

Eftir áratuga baráttu til að fá fram rannsókn vegna lögleysu í afgreiðslu dómsmála er svo komið að Ríkissaksóknari býður upp á mútur í von um að málin leysist með þeim (mútunum). Hefur Ríkissaksóknari boðist til að láta rannsaka tvö mál af sex í von um að geta keypt sér frið með því.

Umrædd mútuherferð Ríkissaksóknara hófst, að því upplýst var frá embætti Ríkislögreglustjóra, fyrir um þremur mánuðum eða í desember 2015.

Hvaða (hvers vegna) hugarfarsbreyting hefur orðið hjá Ríkissaksóknara eftir margar neitanir á undanförnum árum um aðgerðir, og löglega rannsókn á framsettum kærum, hefur ekki verið gefin skýring á.

Það tók sex ár að knýja fram að teknar yrðu lögregluskýrslur varðandi umrædd kærumál. Á fyrri stigum voru ýmsar afsakanir bornar fram í þeim tilgangi að vinna tíma fyrir stjórnvöld og von um að kærendur gæfust upp á aðgerðum gegn glæpsamlegu athæfi stjórnenda þjóðmála.

Þegar ógæfusamur Ríkissaksóknari sá fram á að ekki yrði um neina eftirgjöf á kærumálunum taldi hann/hún rétt að reyna að múta kæranda með því að heimila rannsókn á tveimur málum. Var það gert í þeir von að með því að fórna tveimur dómurum á altari óréttlætisins væri hægt að koma í veg fyrir stórhneyksli sem vofir yfir hinu siðlausa íslenska réttarkerfi. Annað fórnarlambið er hætt sem dómari og því auðvelt að fórna honum og þar með aðeins eitt fórnarlamb úr röðum starfandi dómara sem væri ódýrt fyrir réttarkerfið miðað við þá hneisu og niðurlægingu er blasir við ef öll málin yrðu rannsökuð.

Ástæða þeirrar tregðu stjórnvalda (framkvæmdavalds) að láta rannsaka málin er sú sterka staða í framlögðum sönnunargögnum með kærunum að þeim (stjórnendum) hryllir við þeirri stöðu er yrði í réttarkerfinu eftir að opinberuð yrði niðurstaða þeirra rannsókna.

Þar sem stjórnvöld hafa hunsað boð um friðsamlega lausn á málunum er ekkert útlit fyrir slíku.

Verði þörf á að fara út í alvarlegar refsingar fram hjá réttarkerfinu vegna slóðaskapar stjórnvalda við að tryggja öllum þegnum samfélagsins mannréttindi, sem stjórnarskráin á að tryggja ásamt fjölþjóða sáttmál um mannréttindi, er ekkert annað til úrlausnar en taka refsivaldið í eigin hendur með alvarlegum afleiðingum.

Stjórnvöld hafa verið vöruð við því síðustu árin að verði umrædd kærumál ekki rannsökuð og leiðréttingar gerðar gagnvart þolendum utanlagadómanna verði það afturhvarf til Sturlungaaldar á Íslandi. Auk þess er krafist að gerðar verði nauðsynlegar ráðstafanir til þess að framferði dómara við utanlagadómsúrskurði verði stöðvað að viðlögðum refsingum s.s. stöðumissi dómara auk greiðslu útlagðs kostnaðar og skaðabóta til handa þolenda utanlagadóms. Að dómurum sem staðnir yrðu að utanlagadómum, svipað þeim dómum (samkvæmt gildandi lögum landsins) sem kært hefur verið út af, yrðu sviptir embætti dómara svo og lögmannsréttindum og meinað að starfa við hvers konar vinnu er tengdist lögfræði eða tengdum störfum.

Spurning er hvort þær viðvaranir undirritaðs sem fram hafa komið í harðorðuðum greinaskrifum undanfarin ár hafi leitt til þess að Ríkissaksóknari hóf þá mútuherferð sem nú er komin í gang með rannsókn tveggja mála.

Rétt þykir að geta þess að þeir leikarar Fáránleika-leikhússins (Alþingis) sem rætt hefur verið við hafa allir lýst yfir ótta sínum við réttarkerfið og þeir geti ekkert gert það sé best að ræða við Innanríkisráðherra.

Af framanrituðu er ótti stjórnenda Íslands (ríkisstjórnar og Alþingis) í garð réttarkerfisins (dómara) svipað og ótti almennings á Spáni var í tíð Rannsóknarréttarins.

Það skal áréttað sérstaklega það sem fram kemur í bréfi til Ríkislögreglustjóra frá því um miðjan mars að stjórnvöld fá frest til loka maí (31. maí 2016) til að ljúka með friðsamlegum hætti umræddum kærumálum. Eftir þann tíma gilda reglur Sturlunga við lausn deilumála.

Stjórnvöld (framkvæmdavald (ráðherrar), lögregla og Ríkissaksóknari) hafa hunsað kröfu um að skipa óháða aðila til að annast rannsókn á umræddum kærumálum. Fyrir liggur skriflegt skjala frá lögreglu um að lögreglan sé vanhæf til að annast rannsókn málanna þar sem einn af æðstu mönnum embættisins er viðriðin lögbrot í einu kærumálanna.

Það að ekki hefur fengist fram skipun á óháðum aðilum til að annast rannsóknina er ótti stjórnvalda við að hafa ekki stjórn á því hvaða upplýsingar komi til með að berast til almennings með vísan til þess að almenningur hefur lítið traust á réttarkerfinu og það (réttarkerfið) myndi hrynja við þær upplýsingar sem bærust úr rannsókninni.

Hefði verið nær fyrir stjórnvöld að taka strax á málunum og leita leiða til þess að stöðva framferði dómara við utanlagadóma og stuðla að friðsamlegri lausn við þolendur utanlagadóma í þeim málum sem kærð hafa verið.

Reykjavík 19. apríl 2016.

Kristján S. Guðmundsson

 

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 40. KAFLI.

Við erum talin hafa kerfi sem fara á eftir og allir eigi að haga sér innan ákveðins ramma laga. Í því kerfi er eitt grundvallar atriði sem kallað er mannréttindi og í því kerfi eru það stjórnvöld sem eiga að gæta þess og sjá um að ekki sé gengið á rétt neins með vísan til gildandi laga.

Þrátt fyrir skýr ákvæði laga um jafnrétti þegnana og fjölþjóða samþykktir um mannréttindi sem Íslendingar eru taldir vera aðilar að eru mannréttindi brotin á þegnum landsins á skipulagðan hátt á Íslandi af dómurum.

Kennt hefur verið að siðferði þegnana sé mótað af lögunum. Ef siðferði þegnanna á að mótast af lögbrotum sem framin eru af dómurum, og þar með dómurum Hæstaréttar, auk lögbrota manna í æðri stöðum ríkisins er stutt í almennt siðleysi í samfélaginu. Með slíku siðferði sem mótað er af lögbrotum æðstu manna ríkisins er refsivaldið fært yfir til einstaklinga sem verða fyrir valdníðslu af hálfu lögbrjótanna.

Með hinu svokallaða þrískipta valdi til stjórnar á þegnunum á landinu, svo að engum verði mismunað, þá virðist sú tilskipun aðeins yfirklór. Hið gamla lénsskipulag frá miðöldum er enn við líði. Þetta gamla lénsskipulag þreifst á ofbeldi og ódæðisverkum ráðandi afla ef almúginn ekki sætti sig við yfirganginn. Þetta ofbeldisástand er enn við líði á Íslandi og birtist í framferði lögbrota dómara.

Allt í einu telja stjórnendur landsins sig þurfa að láta rannsaka gjörðir starfsmanna lögreglunnar (hinna almennu lögreglumanna) með skipun á sérstökum hópi skoðunarmanna vegna þess að stjórnvöld telja þess þörf sem yfirklór yfir alvarlegri lögbrot sem framin hafa verið af einum af þremur hausum stjórnkerfisins (þrí-höfða þursans) þ.e. dómsvaldinu.

Talið er að við höfum kerfi sem allir eiga að fara eftir en í ljós hefur komið að einn haus stjórnkerfisins, dómsvaldið, spýr eitri yfir hina almennu þegna landsins og kemst upp með það vegna ótta hinna tveggja hausanna, þ.e. löggjafarvalds og framkvæmdavalds.

Þetta viðgengst vegna þess að dómsvaldið heldur verndarhendi yfir lögbrotum manna í æðri stöðum samfélagsins. Fyrir hendi eru skrifleg sönnunargögn um lögbrot af hálfu dómara en kerfinu er stjórnað af ótta og hefnigirni lögbrjótanna.

Það að dómarar Hæstaréttar komist upp með það klóra yfir lögbrot. Lögbrot vegna álagningar á skatti og fá fram fjárnám á ólöglegri skattaálagningu, og neita að viðurkenna staðreyndir (sönnunargögn) og klóra yfir ósómann með því að draga inn í afgreiðslu málsins kynlíf innheimtustjórans, sem var þolenda fjárnámsins óviðkomandi, er þar gróft brot á lögum. Þetta yfirklór Hæstaréttardómaranna var til þess að ekki þyrfti að taka á þeim þætti málsins er varðaði fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta vegna fjárnámskröfunnar.

Krafan fyrir Hæstarétti var að viðurkennt yrði að umrædd skatta álagning hafi verið án stoðar í gildandi lögum. Við skoðun Hæstaréttardómaranna var það miklu ódýrara fyrir kerfiskarlana að blanda kynlífi J.H.B.Snorrasonar inn i málið og geta með því sagt að niðurstaða væri fengin í málinu. Niðurstaða sem ekkert hafði með lög og reglur að gera. Á þennan hátt breiða þeir yfir lögbrotin hver hjá öðrum.

Til að ná fram endurupptöku máls eins og það er kallað af lagaspekingunum krefjast þeir nýrra gagna. Er þá átt við önnur gögn en fram komu við málsmeðferð. Af því má draga þá ályktun að með því að eyðileggja mál fyrir dómi eins og hér var gert af Hæstaréttardómurum þá getur Hæstiréttur óátalið dregið óskilda aðila inn í málið þegar vernda þarf ríkisbubbana. Síðan segja þessir vitringar, „koma með ný gögn“. Sannanir lágu fyrir í málinu við meðferð þess en hinir óheiðarlegu dómarar (hryðjuverkamenn réttarkerfisins) töldu sér allar leiðir færar í sínum ódæðisverkum.

Sami „óheiðarleiki“ var einnig viðhafður í hinum málunum sem kært er út af. Óheiðarlegir dómarar hafa löngum verið starfandi og er þar komin ástæða fyrir litlu áliti Íslendinga á réttarkerfinu.

Ef kærur undirritaðs á hendur dómurum fengju eðlilega rannsókn kæmi í ljós hve rotið kerfið er. Kerfið sem á að tryggja öllum þegnum jafnræði fyrir lögunum.

Hér með er stjórnvöldum bent á það að rannsókn á kærðum lögbrotum á hendur dómurum hefði meiri áhrif í átt til réttlátrar meðferðar mál varðandi samskipti þegnanna heldur en árás á lögregluna. Lögreglan (framkvæmdavaldið, hinn almenni lögregluþjónn) fer eftir framferði fyrirmyndarinnar sem á að vera, þ.e. þríhöfðaþursi stjórnvalda, en þríhöfða þursinn afskræmir framkvæmd laganna í eigin hagsmunaskyni. Þegar aðrir þegnar landsins sjá að sett lög eru ekki fyrir nema suma þegnana þá segir sjálfsbjargarviðleitnin til sín og margir reyna að horfa fram hjá gildandi lögum í eiginhagnaðarskyni eins og dómarar gera.

Þar sem hið íslenska réttarkerfi er meira rotið en virðist vera í öðrum siðmenntuðum ríkjum samanber nýlegan dóm frá Noregi þar sem dæmdar voru bætur til einstaklings vegna óheiðarlegrar framkomu stjórnvalda við að annast vernd hans og eigna fyrir yfirgangi opinberra aðila auk þess að vanrækja að tryggja viðkomandi lögboðin mannréttindi.

Sagt er að stjórnvöld semji ekki við hryðjuverkamenn á sama tíma og þau stjórna hryðjuverkum gegn þegnum landsins með lögbrotum dómara. Þar sem enginn er hafinn yfir lög, ekki einu sinni hryðjuverkamenn hins íslenska réttarkerfis, virðist vera aðeins eitt sem gera þarf til að verja sín mannréttindi! Það er að aflífa meindýr.

Ef við beygjum okkur fyrir hryðjuverkamönnum hins íslenska réttleysiskerfis erum við komin á stig NAZISTA og FASISTA þar sem ofbeldið ræður. Má þar vitna í orð dómarans sem sagði; „Völd dómara eru mikil en aðeins innan ramma lagana. Dómari sem ekki virðir lagabókstaf laganna er ofbeldismaður“.

Því hefur verið haldið fram af stjórnvöldum að refsingar fyrir brot á lögum skuli vera í höndum framkvæmdavaldsins, og hinn almenni þegn eigi ekki að koma að því á annan hátt en leggja fram kæru hjá lögreglu vegna meints lögbrots. Réttur hvers og eins nær þar til hann er farinn að koma inn á rétt annarrar persónu. Þar sem allir hafa sömu takmörk á réttindum hvort sem það eru hryðjuverkamenn íslenskra dómstóla eða aðrir þegnar landsins.

Þegar hið íslenska lögregluríki er komið á það stig að lögreglan (æðstu stjórnendur lögreglu) neitar að rannsaka kærur þegnanna, fyrir brot á lögum af hálfu dómara með utanlagadómum, á hendur verstu glæpamönnum (hryðjuverkamönnum) hvers ríkis, þ.e. dómurum, sem ekki virða lög sem eru sett af löggjafarsamkomunni, þá er ofbeldið búið að taka yfir í samskiptum þegnanna eins og í nazista- og fasistaríki.

Verði ekki sinnaskipti hjá stjórnvöldum varðandi umrædd kærumál, og málin rannsökuð á heiðarlegan (af heiðarlegum mönnum) hátt er ekkert eftir nema einkarefsing þolenda ódæðisverka hinna kærðu hryðjuverkamanna, og er refsing með aflífun meindýrs ekki undanskilið, þegar það hentar undirrituðum án frekari viðvarana. Hvort hugrekki verður hjá stjórnvöldum (framkvæmdavaldi) að senda lögregluna aftur í heimsókn til mín vegna greinaskrifa, og fá þar með opnað sem dómsmál þá hryðjuverkastarfsemi sem viðgengst í landinu (af hálfu dómara), verður fróðlegt. Að öllum líkindum verður það dómsmál eftir aflífun meindýrs, ef þess gerist þörf, er mun leiða í ljós allt það er varðar hryðjuverkastarfsemi á vegum ríkisins.

Ríkisstjórn (þ.e. framkvæmdavald) hefur skyldum að gegna gagnvart þegnunum. Skyldan er að allir þegnar séu jafn réttháir þegar kemur að túlkun laganna og afgreiðslu dómsmála. Ríkisvaldinu ber að vernda þegnana og tryggja mannréttindi þeirra fyrir hvers konar ólöglegu athæfi stjórnvalds (hvers konar stjórnvaldi og þ.m.t. réttarkerfinu (dómurum)) gegn þegnum landsins. Skiptir þá ekki máli hvort meint lögbrot eru af völdum ríkisstarfsmanna (æðri starfsmönnum ríkisins s.s. dómurum) eða annarra þegna landsins.

Reykjavík 4. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 122 - 2

109 Reykjavík

Misskilið frelsi kvenna.

FREE THE NIPPLE er eitt af helstu baráttumálum sumra kvenna.

Þessar kvennsur eru vitgrannar. Þær gera sér ekki grein fyrir því hvaða skaða þær gera öðrum konum.

Þessar FREE THE NIPPLE kvennsur hafa ekki gert sér grein fyrir því að margar konur þjást andlega vegna þess að þeim finnst brjóst sín vera of lítil. Konurnar reyna með ýmsu móti að bæta ásýnd sína með innleggi í brjóstahaldara eða fara undir hníf skurðlækna til að fá varanlega stækkun á þessum líkamspörtum.

Það er augljóst hverjum hugsandi kvennmanni sem og öðrum að þessi barátta NIPPEL-kvenna er mislukkuð barátta og gerir meiri skaða en þær gera sér grein fyrir.

Þessum Nippel-konum hefur yfirsést sú barátta kvenna fyrir banni (lokun) á svokölluðum nektarbúllum þar sem konur voru fengnar til að sýna sig allt að því alls-naktar. Það voru ekki karlar sem stóðu fyrir lokun á nektarbúllum heldur konur. Nippel-konurnar gera sér ekki grein fyrir því að karlar yrðu ekki vondir þótt konur afklæddu neðri hluta líkama síns eins og NIPPLANA.

Aðal kenning NIPPEL-kvenna er það að brjóst séu ekki kynfæri. Æskilegt er því að NIPPEL-kvennsur svari því hver ástæðan sé til þess að fjöldi kvenna leggst undir skurðarhníf læknis og láti stækka brjóstin í von um að fá betri ásýnd og útlit þegar þær sýna sig fyrir karlpeningnum. Erfitt er að skilja það að stærð brjósta, að áliti kvenna, sé til annars en ganga í augum á karldýrinu.

Það er hugsanlegt að sumir steggir (karlar) velji sér konur eftir brjóstastærð en þeir eru fáir. Konur eru yfirleitt valdar af karlmönnum, til nánari kynna, eftir öðrum þáttum en stærð brjósta. Eru þar stórir þættir eins og viðmót, framkoma með ívafi líkamans. Stærð brjósta er aukaatriði sem aldrei ræður úrslitum um val á sambýlingi til frambúðar.

NIPPEL-konum er heimilt að ganga naktar ef þær kjósa svo án mótmæla af hálfu karlpeningsins. En rétt þykir að benda á það að nakinn kvennmaður er ekki það sem bindur augu karlsins á myndefninu til frambúðar.

Ekki má gleyma því að veðrátta á Íslandi er ekki þess eðlis að konur almennt kæri sig um að ganga hálfnaktar hvað þá alls-naktar svo að framboð á vörunni sé sýnilegt.

Í von um að NIPPEl-kvennsur hætti skemmdarstarfsemi sinni gagnvart stallsystrum sínum.

Reykjavík 3. apríl 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Atvinnubótavinna stjórnenda fræðslumála.

Af hálfu fræðsluyfirvalda haf verið gefnir út bæklingar sem kallaðir hafa verið aðalnámsskrá. Eru þetta talsverð ritsmíð.

Það sem vekur undrun við lestar þessara bókmennta er skilningsleysi eða vanþekking þess eða þeirra sem hafa samið ritverkið. Sumt af því sem fram er sett er vafalítið gert af einlægni en af þekkingarskorti á kennslu.

Samkvæmt því sem kallað er inntak og skipulag náms er yfirferð um kennsluaðferðir og vinnubrögð við kennslu. Í kafla þessum stendur m.a.

„Val á kennsluaðferðum og skipulag skólastarfs verður að miðast við þá skyldu grunnskóla að sjá hverjum fyrir bestu tækifærum til náms og þroska nemenda. Kennarinn verður að taka mið af þörfum og reynslu einstakra nemenda og efla með nemendum áhuga og vinnugleði. Kennsluhættir skulu taka mið af jafnrétti og jafnræði og mega ekki mismuna nemendum, t.d. eftir kynferði, búsetu, uppruna, litarhætti fötlun, trúarbrögðum eða félagslegri stöðu.“

Í þessari framsetningu kemur fram alvarleg vanþekking aðila á starfsemi og skipulagi kennslu. Við stjórn kennslumála er ekki leyfilegt að skipta nemendum í bekki eftir þroska þeirra og andlegri getu til náms.

Áður og fyrr meir var nemendum skipt í bekki sem var vísbending um andlegan þroska nemenda. Þetta hafði neikvæða þætti í för með sér þar sem sumir bekkir voru kallaðir tossabekkir. Á þessum árum var það viðurkennt að börn, unglingar og fólk almennt er andlega sem líkamlega misþroska þótt á sama aldri sé. Þetta tossabekkja hugtak hefur verið leyst með mislukkaðri aðgerð þar sem nemendum er hrúgað saman í bekki á misjöfnu andlegu þroskaskeiði þótt aldur ára sé svipaður.

Sem dæmi um þetta þá er barn sem fætt er í janúar líklegra til að hafa náð meiri andlegum þroska en barn sem fætt er í desember sama árs. Einnig er stór þáttur í andlegum þroska einstaklinga það viðmót sem barnið elst upp við heima hjá sér.

Samkvæmt umræddum leiðbeiningum um kennslu í grunnskólum má ekki mismuna nemendum á neinn hátt. Það þýðir að kennari skal eyða jafnlöngum tíma fyrir sérhvern nemanda hver sem andlegur þroski nemandans er. Tölfræðilega séð hefur kennari í hverri kennslustund, sem er 40 mínútur, og þar með 2 mínútur til að sinna sérþörfum sérhvers nemenda í bekk með 20 nemendum. Í grunnin er kennsla í skólabekk miðuð við hópfræðslu allra nemenda, þ.e. að fræðslu er miðlað jafnt yfir allan hópinn.

Þá er komið að hinum andlega misþroska barna er veldur því að eitt eða fleiri börn ná ekki að skilja framsögn kennarans og þurfa sér túlkun eða ítrekaða framsögn á námsefninu. Er það svo í raun að tveir, þrír eða fjórir nemendur í 20 barna hópi þurfi þriðjung eða fjórðung af kennslutímanum til sérkennslu. Dæmi eru um það að barn sem skortir sérstaka eftirtekt og umhyggju leiti til kennarans eftir sértúlkun og eftirtekt frá kennaranum. Í sumum tilvikum er um skort barnsins á eftirtekt, alúð og umhyggju sinna nánustu.

Þessi sérleiðbeining kennara handa einstökum nemendum tekur tíma frá þeim sem eru lengra komnir á þroskabrautinni og þyrstir í fræðslu. Verður þar um óréttláta mismunun að ræða sem kennurum er bannað að viðhafa án þess að þeim sé gert kleyft að leysa vandann vegna skilningsleysis og vanþekkingar þeirra sem setja reglurnar. Reglur sem ekki er hægt að fara eftir án þess að mismuna nemendum.

Sem dæmi um mislukkaða námsskrá þá er þess getið að „Við gerð námsgagna og val skal þess gætt að þau taki mið af grunnþáttum menntunar, þ.e. læsi, lýðræði o.s.frv.

Þetta er sett fram með miður góðum árangri eins og kannanir hafa sýnt varðandi leskunnáttu barna. Ástæða lakrar leskunnáttu barna og unglinga má rekja til þess að ekki má láta börn lesa upp í kennslustund eins og gert var við kennslu á miðri síðustu öld. Það að banna að börn skuli látin lesa upp í kennslustund er rakið til stríðni bekkjarsystkina. Einnig verður að taka tillit til þess að heimanám hefur ekki átt upp á pallborðið hjá stjórnendum. Afnám eða úrdráttur á heimanámi hefur rýrt gildi námsins og skert hæfni og færni nemenda til að lesa. Æfingar í lestri undir áheyrn foreldra er meiri hvatning en lestur fyrir kennara.

Sú ranga stefna sem farin hefur verið, að ætlast til þess að uppeldi barna sé að mestu leiti á ábyrgð kennara vegna skorts á vilja og dug foreldra til að ala upp börn sín, er stefna í átt til Aría-uppeldis Nasista Þýskalands þar sem undaneldið og uppeldið fór fram kerfisbundið á stofnunum. Uppeldi barna frá unga aldri fer núorðið fram í óbeinum fangabúðum leikskóla og grunnskóla. Auk þess eru börn keyrð áfram í gengdarlausri samkeppni í margs konar aukanámi eftir skyldunámið s.s. íþróttum, tónlistanámi, dansi o.fl. svo að lítill tími er fyrir hið frjálsa líf barnanna og samveru með foreldrum og systkinum.

Foreldrarnir hafa ekki tíma til að sinna þörfum barna sinna vegna vinnu + „ræktina“ og önnur áhugamál sem rýra samverustundir foreldra og barna. Hið svokallaða stofnanauppeldi auk tímaskorts foreldra vegna aukastarfa eftir vinnu (ræktina o.fl.) er neikvætt fyrir börnin og brot á tilgangi laga um rétt barna.

Á það skal bent sérstaklega að læsi og leskunnátta kemur ekki nema með góðri þjálfun í lestri. Þjálfun í að lesa upphátt það sem skráð er.

Ekki má gleyma því að vart er rekið við í samfélaginu svo að umræðan snúist ekki um það hvort þetta og hitt eigi ekki að kenna í skólum. Eitt af aðal einkennum þessarar framsetningar í umræðum, að allt eigi að kenna í skólum, er sett fram af fólki sem hefur verið í skóla en aldrei haft þann starfa að kenna. Því má spyrja eiga kennarar að kenna börnum að lifa (lífsleikni), meðhöndlun fjármuna (með vísan til fjársveltra kennslustofnana) og aðra þætti hins daglega lífs sem hefur verið talið hlutverk foreldra.

Benda má á það ósamræmi í þessum stjórnaraðferðum að dæmi eru um að foreldrar kvarti um að barninu hafi verið kennt eitthvað sem er andstætt lífssjónarmiði foreldranna.

Það er ekki sældarlíf að vera kennari og þurfa að fara eftir mislukkaðri kennslustefnu stjórnvalda. Kennslustefnu sem ekki er hægt að fara eftir án árekstra vegna misskilnings foreldra á uppeldi barns.

Það verður aldrei gert svo að öllum líki. Framsetning á reglum og leiðbeiningum sem ekki er hægt að fara eftir leiðir yfirleitt til tjóns.

Ef fara á eftir framsettum leiðbeiningum af hálfu fræðsluyfirvalda þá þyrfti einn kennara fyrir hvern nemanda. Það væri heldur ekki fullnægjandi, til að koma í veg fyrir mismunun, því kennarar eru misjafnir og mismunur kæmi fram í færni og misjafnri kunnáttu kennara. Skólar eiga að vera fræðslustofnanir (hópfræðsla en ekki fangabúðir) en ekki uppeldisstofnanir.

Kennsla á að felast í því að kenna fólki (börnum, unglingum) helstu atriði þeirrar þekkingar sem mannkynið hefur aflað sér á löngum ferli. Kennsla í skólum á ekki að vera uppeldi barna og unglinga hvað varðar siðferði sem skilyrðislaust er á ábyrgð foreldra. Kennsla í siðfræði, siðferði getur aldrei orðið vandamál kennara í þjóðfélagi með siðfræðiskoðanir sem eru allt að því jafn margar og þegnar þjóðfélagsins.

Umrædda ritsmíð fræðsluyfirvalda má kryfja mikið betur en hér er gert og tíunda vandamál sem vonlaust er að leysa með þeim leiðbeiningum sem fram eru settar.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Tryggingafélög og ofurgróðinn.

Íslenskir gróðapungar, sem sína sitt andlit víða í þjóðfélaginu, sýna sinn innri mann og koma vel fram, sjálfum sér til hagsbóta, í fyrirhugaðri milljarða arðgreiðslu úr sjóðum tryggingafélaganna.

Á undanförnum áratugum hafa forystu menn tryggingafélaga gefið yfirlýsingar um að sjóðir tryggingafélaganna þurfi að vera svo og svo miklir vegna ófyrirséðs tjónskostnaðar sem komi oft ekki fram fyrr en eftir mörg ár. Þegar gróðapungarnir telja sig geta villt um fyrir viðskiptavinum sínum með upplýsingum um að tekið sé upp nýtt bókhaldskerfi sem leyfi eigendum tryggingafélaga að stela stórum fjárhæðum úr sjóðum sem ætlaðir eru til þess að greiða bætur til þeirra sem orðið hafa fyrir tjóni.

Á hverju ári undanfarin 70 til 80 ár hefur sá söngur verið sungin í höfuðstöðvum tryggingafélaga að hækka þurfi iðgjöldin vegna mikils tjónakostnaðar. Á sama tíma hafa safnast upp sjóðir sem nú á að hreins út líkt og innanbúðar rán bankanna. Blekkingaleikur í hinu pólitíska litrófi kemur skýrt fram í þeim fyrirhugaða skrípaleik sem nú er leikinn.

Brunabótafélag Íslands var stofnað á sínum tíma eftir mörg tjón sem ekki fengust bætt og forsjálir aðilar sáu lausnina í stofnun ríkisstofnunar sem annaðist skyldutryggingu fasteigna vegna bruna. Voru allir fasteignaeigendur (húsaeigendur) skyldaðir til að tryggja þar.

Gróðapungar tryggingafélaga sem voru starfandi, sáu ofsjónum yfir hugsanlegum ágóða vegna brunatrygginga og þvinguðu það fram að mislukkaðir pólitíkusar komu í gegn breytingu á lögum þar sem Brúnabótafélag Íslands skyldi lagt niður. Var tryggingafélögum fengið það verkefni að annast slíkar tryggingar en eftir sem áður voru eigendur fasteigna skyldugir til að hafa eigur sínar tryggðar.

Með þessari tilskipun stjórnvalda var milljarða gróða veitt inn á flæðilínur gróðapunganna sem hækkuðu iðgjöldin að eigin geðþótta langt umfram skynsemi.

Stjórnendur landsins hvar í flokki sem þeir eru hafa skipulega talað fyrir því að öll arðbær fyrirtæki verði seld til gróðapunganna. Gróðapungarnir sem þylja í síbylju að engir stjórnendur séu til í landinu til að reka fyrirtæki með hagnaði sem stjórnað sé af ríkisvaldinu. Þetta hafa þeir leikið með því að kaupa þá, sem hafa vit til að stjórna frá ríkisfyrirtækjunum. Enn þá er aðeins eitt fyrirtæki í eigu þjóðarinnar sem gróðapungunum hefur ekki tekist að eyðileggja. Þetta fyrirtæki er Landsvirkjun. Hafa gróðapungarnir reynt mikið til að yfirtaka þetta fyrirtæki. Gróðapungarnir náðu að eyðileggja Orkuveitu Reykjavíkur . Eru Reykvíkingar að borga fyrir skaða þeirra með 100% hærri gjöldum en þörf væri á ef gróðapungarnir hefðu ekki náð þar völdum um tíma.

Ef gróðapungarnir halda fast við sitt arðrán frá tryggingarfélögunum er það krafa landsmanna að komið verði á fót ríkisstofnun sem annist allar tryggingar í samkeppni við gróðapungana og sýni landsmönnum hvernig hægt er að reka tryggingafélag með skynsömum hætti. Þess ber sérstaklega að geta að verði hagnaður af slíku ríkisfyrirtæki þá færi sá hagnaður til ríkisins en ekki til gróðapunganna.

Nú er hafinn aftur sá söngur er glumdi á landsmönnum á árunum fyrir bankahrun að það þyrfti að selja bankana. Íslensku bankarnir eru aftur komnir í eigu ríkisins. Samkvæmt fréttum eru tugmilljarða króna hagnaður af þessum fyrirtækjum sem gróðapungarnir vilja ná tökum á.

Það sem ekki hefur farið hátt er það að hagnaður bankanna er vegna okurs á þjónustu af þeirra hálfu. Okur á bankaþjónustunni hefur þann tilgang að ná inn því fjarmagni sem hirt var úr sjóðum bankanna með innanhúss bankaránum gróðapunganna.

Reykjavík 10. mars 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri