Hýsingaraðilar með litla ábyrgð.

Ofanritað heiti á grein í Morgunblaðinu hinn 7. feb. 2016 er athyglisverð sem og orð sem höfð eru eftir lögmanni í greininni.

Ærumeiðingar eru illur kostur gagnvart sumum persónum sem ausa mannorðsmorðum yfir einstaklinga eins og sumir dómarar gera. Á meðan allir þegnar samfélagsins þurfa ekki að fara að lögum eins og dómarar haga sér sem löglegir glæpamenn eru öll meðul notuð til að ná fram rétti sínum, sem eru mannréttindi.

Mannréttindi íslenskra þegna eru brotin af löglegum lögbrjótum (dómurum) vegna hræðslu stjórnvalda og Alþingis við dómsvaldið.

Af hálfu Alþingis (þingmanna) eru sett lög sem ætlast er til að þegnarnir fari eftir, að viðlögðum refsiákvæðum ef út af er brugðið. Þegar það vandamál kemur upp að aðeins hluti af þegnum ríkisins bera að fara að lögum og til séu löglegir lögbrjótar (ódæðismenn) í æðri stöðum ríkisins sem eru undanþegnir lögunum þá vandast málið. Fyrir þá sem verða fyrir barðinu á löglegum lögbrjótum og geta ekki fengið leiðréttingu mála gagnvart hinum löglegu lögbrjótum er komin upp alvarleg staða.

Þegar stjórnvöld (framkvæmdavald / lögregla) hunsa það að veita þegnunum þá vernd sem þeir eiga rétt á, gegn (ó)löglegum lögbrjótum, samkvæmt stjórnarskrá (þ.e. mannréttindi samkvæmt fjölþjóða samþykkt) er fátt fyrir þolendur lögbrotanna annað að gera en taka refsiaðgerðirnar í eigin hendur.

Eitt af þeim refsiaðgerðum sem fært er að beita eru notkun nýtísku fjölmiðla til að koma hreyfingu á málin.

Eftir lögmanninum (R.T.Á.) er haft að vernda þurfi friðhelgi persónu, æru og einkalíf.

Eftir lögmanninum er haft að: „Ærumeiðingar geti haft mjög alvarlegar afleiðingar fyrir þann sem verður fyrir og raunverulegir hagsmunir í húfi“.

Í umræddu viðtali kemur einnig fram að hin öra þróun í tækninni gefi fólki marga kosti til tjáningar. Einnig vitnar hann til túlkunar laga af dómurum.

Lögmannastéttin hefur verið lögleidd sem aðstoðaraðilar fyrir þegnana, þegar reka þarf mál fyrir dómi, til að fá skýringu á því hvað vakað hefur fyrir löggjafanum með lagasetningunni.

Því er hér með háttvirtur lögmaður R.T.Á. spurður að því: Hver ástæðan sé fyrir því að lögmenn neita að taka að sér mál ef meintur lögbrjótur hefur titilinn dómari?

Er það rétt að lögmenn eru svo hræddir við hefnigirni dómara með vísan til framtíðarmála sem viðkomandi lögmaður væri fenginn til að reka fyrir dómi.

Hvaða leið er fær fyrir íslenskan þegn til að halda mannréttindum sínum, æru og eigin hagsmunum þegar lögbrjóturinn er í stöðu dómara við utanlaga-dómssögu sína?

Hefur lögmanninum ekki yfirsést að til eru lögbrjótar sem ekki næst til nema að tjónþoli taki refsivaldið í eigin hendur.

Því miður má skilja skráð ummæli lögmannsins að verið sé að stefna að því að þrengja kosti þeirra, sem verða fyrir lögbrotum af (ó)löglegum lögbrjótum (dómurum), til að ná fram rétti sínum.

Lögmaðurinn hefði átt að byrja á sinni umfjöllun um lög og tjáningarfrelsi á því að skerpa þurfi á ákvæðum laga hvað varðar að allir þegnar landsins þurfi að fara að lögum og þar með hinir (ó)löglegu lögbrjótar eins og dómarar og æðri embættismenn ríkisins.

Um leið og allir þegnar landsins þurfa að fara að gildandi lögum og þar með taldir menn í æðri stöðum ríkisins svo og þeir sem geta keypt sér undanþágur frá lögunum eru settir á pláss og þurfa að fara að gildandi lögum þá dregur úr eða hverfa skráðar ærumeiðingar.

Er það stefna lögmanna að utanlagadómar fái þann sess í réttarkerfinu að jafnist á við sett lög af Alþingi?

Er það ærumeiðing að segja frá misgjörðum og lögbrotum ærulausra manna?

Er það stefna lögmanna að standa undir ummælum dómara að málsaðili hafi haft lélegan lögmann fyrir sig við málsmeðferðina. M.ö.o. að dómsniðurstaðan var ekki byggð á gildandi lögum, heldur orðagjálfri lögmannsins.

Væri æskilegt að nefndur lögmaður R.T.Á. beitti sér fyrir því að mál gegn lögbrjótum í dómarastétt fái löglega meðferð en ekki sjálfdæmi lögbrjótanna.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Málsóðar ríkisvaldsins.

Ríkisvaldinu er falið að sinna þeim hagsmunum þegnanna er varðar mannréttindi, hagsæld, velferð og menningu.

Einn liður í þessu er varðveisla íslenskrar tungu.

Með vísan til þeirra málsóða er vaða uppi í fjölmiðlum eins og sjónvarpsmiðlum og fleiri með erlendar slettur, eins og Iceland got talent, Iceland to day og fleiri slíkar ambögur í málfari stjórnenda þessara fjölmiðla, er komin skýringin á hrakandi málkunnáttu Íslendinga hvað varðar íslenska tungu.

Stöku sinnum heyrist aumingjalegt kvak í ráðamönnum menntamála um varðveislu íslenskrar tungu sem einhvern lið í skráningu heimsminja. Þetta kvak heyrist en er ljóst að á bak við kvakið er mikil leti ráðamanna. Það kostar mikla vinnu að halda íslenskunni við en kvakið í ráðamönnum er aðeins sýndarmennska. Það er enginn vilji hjá ráðamönnum menntamála á Íslandi í að halda tungunni við.

Sem dæmi um áhugaleysi stjórnenda til að halda við íslensku máli er sú staðreynd að síðustu 20-30 árin hefur skipulega verið unnið að því að draga úr íslensku kennslu í skólum (kennslutímum fækkað) en á sama tíma er aukin kennsla í erlendum tungumálum (kennslustundum fjölgað). Er ástandið orðið svo að ungt fólk er illa talandi á íslenska tungu og málskilningur lélegur. Þetta er viðurkennt af hinum svonefndu sérfræðingum en tilraunir til úrbóta eru engar.

Á árunum 1920 til 1960 var skipulega unnið að því að hreinsa dönskuslettur og aðrar erlendar slettur (ambögur) úr málinu og tókst vel. Fræg er setning sem höfð er eftir einum þekktum skólameistara er hann var að kenna íslensku: Við notum ekki orðið að brúka (bruge á dönsku) heldur brúkum við orðið að nota. Þessi setning varð fræg og mikið notuð við hreinsun á dönskuslettum úr íslensku.

Það að málsóðar í rekstri fjölmiðla komist upp með hið erlenda bull er merki um áhugaleysi eða leti þeirra sem stjórna landinu.

Ekki má gleyma málsóðunum í auglýsingum og nöfnum fyrirtækja sem hafa fengist samþykkt af lötum og hysknum stjórnendum er verja eiga hina íslensku tungu.

Eitt furðufyrirbæri hefur komið fram í viðræðum við íslenskufræðinga. Er það sú afstaða þeirra að ekki megi gagnrýna lélegt málfar og slettur úr erlendum málum sem komist hafa í málið á síðustu 20-30 árum. Þetta sé bara þróun málsins. Þessir hámenntuðu íslenskufræðingar hafa sagt að ekki megi koma í veg fyrir þróun málsins sem felst í því að taka inn erlend orð. Það skal viðurkennt að nauðsynlegt hefur verið að taka inn erlend nöfn á nýjum uppfinningum á meðan ekki hefur fundist betri lausn, en innkoma erlendra orða í íslensku þegar góð íslensk orð eru fyrir í málinu er aðferð málsóða. Íslenskufræðingar þessir eru ekki til að verja íslenska tungu fyrir óæskilegum breytingum heldur má telja þá til fornleyfafræðinga

Spyrja má: Til hvers er verið að kenna íslensku í skólum þegar stefna málsóðanna er látin ráða?

Augljós er leti og hyskni stjórnenda landsins þar sem ekki hefur enn verið komið í lög að íslenska skuli vera ríkismálið á Íslandi.

Sem dæmi um málsóða má telja Halldór Kiljan Laxnes. Ef ritháttur Kiljans hefði verið notaður af nemendum á prófi á tíma málsóðahreinsunarinnar hefði enginn nemandi náð prófi í íslensku sem hefði notað hans rithátt. Hugsanlegt er að málsóðahreyfing Íslendinga hafi hafist í skugga málhreinsunarinnar 1920 til 1960 og fáir tekið eftir sóðaskapnum í rithætti hans.

Ritháttur Halldórs var ekki viðurkenndur af málfræðingum á þessum tíma og nemendur urðu að hlýða því. Ekki er hægt að sjá að ritun á íslenskri tungu sé í hávegum hjá íslenskum fjölmiðlum, bæði prentmiðlum og ljósvakafjölmiðlum. Hefur það komið fram greinilega í skrifum þeirra sem hafa fengið að kom að athugasemdum (gagnrýni) í fjölmiðlum.

Reykjavík 23. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

KNOLL og TOTT.

Margir þekkja hina frægu myndasögu af hrekkjalómunum K. og T.

Það eru færri sem gera sér grein fyrir að Knoll og Tott nútímans eru Sigmundur Davíð og Bjarni Ben. Það sem skilur að teiknimyndasöguprakkarana og pólitíkusana að hinir íslensku KNOLL og TOTT virðast óheiðarlegir í gjörðum sínum.

Á sama tíma og ýmis vandamál eru í þjóðfélaginu sem þarf að leysa en er ekki gert þar sem KNOLL og TOTT þurfa að hugsa um eigin hagsmuni.

Knoll og Tott hafa ekki séð sóma sinn í að búa vel að eldra fólki og sjúklingum á Íslandi, eins og þörf er á, heldur fara út í sýndarverkefni til að kaupa hugsanleg atkvæði í kosningum. Þessir hrekkjalómar hafa ausið fé og lofað meiru fé í svokallað flóttamannavandamál.

Af framkomu Knoll og Tott í flóttamannavandamálinu gera þeir sér vonir um atkvæði hinna nytsömu sakleysingja sem hafa tjáð sig háværum rómi um að Íslendingar eigi að aðstoða flóttamenn. Þessir nytsömu sakleysingjar eru ekki reiðubúnir til að leggja fram eigið fé í þessum tilgangi heldur krefjast framlags úr ríkissjóði til að fjármagna verkefnið.

Stjórnmálamenn eins og KNOLL og TOTT sem hlaupa eftir upphlaupi sakleysingjanna eiga litla von sem framtíðar stjórnendur landsins. Á meðan hinir nytsömu sakleysingjarnir stjórna verkum hrekkjalómanna K. og T. eru stór vandamál hjá eldri borgurum og sjúklingum svo og vegna vandamála í heilbrigðisþjónustu ríkisins.

Hrekkjalómarnir K. og T. hafa gleymt því að þeir sem komnir eru á efri ár í dag voru þeir sem lögðu grunninn að velferðarríkinu sem Ísland getur verið. Þessar kynslóðir sem lögðu grunnin að velferð Íslendinga eru svívirtir í dag af Knoll og Tott.

Hafa hrekkjalómarnir K. og T. ekki vílað fyrir sér að taka fullt tillit til eigin hagsmuna eða hagsmuna sinna. Sem dæmi um eiginhagsmuni má taka út græðgi KNOLL sem lét ríkið kaupa 24.ooo.ooo—kr. bifreið undir sig sem hann, samkvæmt reynslu af fyrri ráðherrum í ríkisstjórna, hyggst yfirtaka þegar hann lætur af störfum. Sú græðgi stjórnmálamanna eins og Knoll og Tott að krefjast þess að hafa einkabifreiðastjóra til að þjóna sér er óforsvaranleg.

Fyrir nokkrum árum þegar upp kom umræða um græðgi ráðherranna að krefjast bifreiðastjóra var afsökun ráðherranna að þeir vildu ekki aka undir áhrifum áfengis og þyrftu því á þessari þjónustu að halda. Ef ráðherrar eru að öllu jöfnu undir áhrifum áfengis eða annarra fíkniefna er skiljanlegt að stjórnun þeirra sé jafn brengluð og raunin er. Ef eitthvað vit væri í þeim gráðugu ráðherrum ættu þeir að taka leigubíl heim til sín þegar þeir eru undir áhrifum vímuefna og spara þann kostnað er verður af notkun einkabifreiðastjóra. Nota mætti þá fjármuni sem sparast við heiðarlega starfsemi ráðherra til nauðsynlegra þátta stjórnsýslunnar eins og heilbrigðiskerfisins. Einnig mætti spara þá fjármuni sem fer í bifreiðakaup fyrir ráðherra og þeim bent á að fá sér bifreið eins og aðrir þegnar samfélagsins eða nota almennings samgöngur. Ráðherra skortir ekki fé til þess að kaupa eigin bifreið.

Svo vikið sé að BORGUNAR-málinu er þar enn einn skrípaleikurinn í stjórnsýslu Framsóknar-, Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar í meðhöndlun ríkiseigna. Erfitt er að skilja það að Tott hafi ekki vitað um sölu Landsbankans á Borgunar-eigninni. Ef Tott vissi ekki að náfrændi hans var einn af eigendum fyrirtækisins BORGUNAR er þörf á skýringum.

Hvernig komst hluti af fyrirtækinu BORGUN í eigu landsbankans?

Var eign Landsbankans í Borgun komin til vegna stuðnings ríkisvaldsins (Landsbankans) við fyrirtæki sem var komið í gjaldþrot eins og bankarnir voru?

Fróðlegt væri að fá vitneskju um þessa leyndarsölu Borgunar, hvort Knoll og Tott hafi viljað koma þessum verðmætum í réttar hendur (að þeirra mati) áður en þeir missa stólana?

Er það stefna Knoll og Tott að engar eignir í fyrirtækjum eða framkvæmdum eigi að vera á vegum ríkisins heldur allar eigur á vegum gróðapunga sem tilheyra flokkum þeirra?

Er ekki hægt að reka fyrirtæki í eigu ríkisins vegna skipulagðrar hyskni þeirra sem fengnir eru til að stjórna þeim? Stjórnarmenn ríkisfyrirtækja hafa verið leppar stjórnmálaflokkanna en ekki sjálfstæðir, óháðir stjórnendur.

Það hefur einkennt fyrrverandi ríkisfyrirtæki að hagnaður fyrirtækjanna hefur orðið umtalsverður eftir að ríkið sleppti takinu á fyrirtækjunum.

Knoll hefur reynt að gera grín að Kára Stefánssyni fyrir undirskriftasöfnun hans varðandi heilbrigðismál á sama tíma og hann (Knoll) getur sóað fjármunum ríkisins í gæluverkefni sín og einkahagsmuni.

KNOLL og TOTT ættu að taka tillit til ástands í þjóðfélaginu og hætta að skipta sér af vandamálum er varðar gróða hergagnaframleiðenda og snúa sér að því að leysa úr innanlandsvandamálum, jafnframt því að leggja einkahagsmuni sína á hilluna.

Pólitíkusar eins og KNOLL og Tott eru ekki kjörnir á þing til að sinna einkahagsmunum heldur hagsmunum og velferð þegnanna.

Reykjavík 22. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 38. KAFLI.

Þar sem af nógu er að taka varðandi lögbrot af hálfu þeirra mannleysa er skarta svörtum skikkjum við störf sín, m.ö.o. dómarar.

Í framhaldi af þeim málum sem áður hefur verið getið um þar sem dómari notar hefndarþörf sína gagnvart þeim sem leita réttar síns fyrir dómstól.

Eins og áður hefur verið minnst á var dómari að nafni Jón Finnbjörnsson skammaður eins og óþægur skólakrakki fyrir það að eyðileggja rannsókn á sjóslysi er varð 1997. Sá er skammaði dómarann var formaður Rannsóknarnefndar sjóslysa, (ekki undirritaður). Undirrituðum var gert að vera viðstöddum er skammirnar voru fram settar.

Fyrir utan það að eyðileggja með vanþekkingu sinni rannsókn málsins á alvarlegu sjóslysi þá gekk dómarinn svo langt í ósvífni sinni við rannsókn málsins að fulltrúa Ríkissaksóknara blöskraði svo að hann mótmælti framkomu dómarans við rannsóknina og krafðist bókunar á mótmælum fyrir hönd þess embættis er hann væri fulltrúi fyrir, þ.e. Ríkissaksóknara. Dómarinn hunsaði að bóka athugasemdir fulltrúans. Undirritaður var viðstaddur þegar fulltrúi Ríkissaksóknara krafðist bókunar á athugasemdum við málsmeðferð dómarans, fyrir hönd embættisins (Ríkissaksóknara).

 

Dómari þessi Jón Finnbjörnsson hafði fengið mál til afgreiðslu um skipan á matsmanni. Af hefndarþrá dómarans J.F. gagnvart matsbeiðendum afgreiddi hann ekki beiðnina og lá hún hjá honum í tæpa sex mánuði óafgreidd þegar hún var afhent öðrum dómara, sjá meðfylgjandi afrit af bréfi Skúla J. Pálmasonar dómara.

Mál þetta hefur ekki enn þá, árið 2016, verið afgreitt af hálfu dómstólsins.

Þetta mál sýnir hvernig vinnubrögð hefnigjarnra ódæðismanna innan dómskerfisins er háttað. Í túlkun dómarans, sem gaf yfirlýsinguna um fordæmisgildi afgreiðslu mála fyrir dómstólum, um það að úrskurður dómsmáls væri endanleg afgreiðsla þess er athyglisverð. Er þar engin önnur skýring en sú að dómarar telja sig guði. Með þessu framferði er kominn hluti þeirrar skýringar að Íslendingar hafa mjög litla trú á réttarkerfinu og dómurum.

Með vísan til 68. gr. laga nr. 19/1940 er ákvæði er varðar ólöglegan verknað (refsiverðan verknað) opinbers starfsmanns. Þeir nafngreindu dómarar sem ákærðir hafa verið og nafngreindir hafa allir gerst brotlegir við umrædda grein hegningarlaga auk þess dómara sem hér er nafngreindur.

Eins og er sameiginlegt með öllum glæpamönnum, hvað varðar hefnigirni gagnvart þeim sem hindra eða reyna að hindra lögbrot þeirra, hafa dómarar hins íslenska réttleysis sameinast í hefndaraðgerðum gegn undirrituðum. Það að fyrir hendi séu fimm utanlagadómar sem lögspekingar hafa lýst yfir að þeir skilji ekki hvað hafi verið að gerast hjá umræddum dómurum er athyglisvert. Sumir þessara löglærðu manna (lögmönnum) hafa lýst ótta sínum vegna hefnigirni dómara og beðist undan því að reka slíkt mál gegn dómara.

Samkennd dómara er rík og þeir treysta hvorir öðrum hvað það varðar að vera ekki að skipta sér af gjörðum hvors annars. Þetta þýðir að niðurstaða dóms getur orðið á marga vegu eftir því hver situr í dómarasæti hverju sinni. Er þar komin skýringin á fyrirspurn lögmanna þegar niðurstöður dóms liggja fyrir. Spurningin er: „Hver var dómarinn“? Að auki verða til margar túlkanir á sömu lagagreinum þegar sambærileg ágreiningsefni eru lögð í úrskurð dóms þegar geðþótti dómarans ræður en ekki lögin. M.ö.o. að það eru ekki lögin sem eru höfð til grundvallar við uppkvaðningu dóms heldur geðþóttaafgreiðsla dómarans sem getur orsakast m.a. af heimiliserjum, andlegri vanheilsu hans eða hatri á málsaðila.

Dómarar líta á sig sem óskeikular verur í guðslíki.

Lögin eru til þess að fara eftir þeim en ekki leikföng dómara til að klæmast á og þeir geti sveigt og teygt lagatexta eftir geðsveiflum dómarans á hverjum tíma.

Með vísan til ákvæðis laga um störf dómara þá er starfsvettvangur þeirra að skýra (túlka) í hvaða tilgangi viðkomandi lög voru sett. Það er ekki tilgangur lagasetningar að dómarar séu að klæmast á lagatextanum í einkaþágu eins og dómur sem kveðinn var upp í Hæstarétti þar sem kynlífi Jóns H.B. Snorrasonar var dregið inn í mál. Mál sem snerist um lögmæti ólöglegrar álagningar virðisaukaskatts. Álagningu skatts sem ekki átti neina stoð í lögum og var óviðkomandi kynlífi J.H.B.S. þrátt fyrir lögbrot Jóns H.B.S. við áritun ósanninda á skjal.

Einkenni málaferla er varðar misgjörðir eða mistök af hálfu opinberra starfsmanna í æðri stöðum einkennast af ósannindum og lygum af hálfu hinna opinberu starfsmanna því þeir líta á sig sem óskeikula og ósnertanlega þegar kemur að mótaðgerðum þegnanna sem misgjört er við.

Stjórnvöld refsa þegnunum miskunnarlaust fyrir mistök ef lög eru brotin (sveigð og teygð) en fulltrúar stjórnvalda þræta og neita, eins og aðrir sakamenn, fyrir mistök eða ásetnings lögbrot og telja sig óskeikula þrátt fyrir að fyrir hendi séu skriflegar sannanir fyrir ódæðisverkunum þeirra.

Þetta viðhorf stjórnenda landsins mun leiða til þess að hinum seku ofbeldismönnum í þjónustu ríkisins mun verða refsað af mikilli grimmd verði ekki af hálfu stjórnenda landsins leiðréttar ósvífnar ofbeldisaðgerðir þjónanna og settar hindranir í að ofbeldismennirnir geti í framtíðinni framið sín ódæðisverk. Þegnarnir hafa sjálfsvarnarrétt þegar kemur að velferð þeirra og þeirra nánustu gegn ódæðisverkum þjóna ríkisvaldsins sem ekki virða gildandi lög landsins.

Peningar brjóta niður margar persónur með því sem kallað er mútur. Því væri fróðlegt að vita hvort stjórnvöld hafi mútað íslenskum fjölmiðlum (fréttamönum og stjórnendum fjölmiðla) til að fjalla ekki um þær svívirðingar sem frá þjónum réttarkerfisins koma með vísan til mannréttinda- brota af hálfu dómara í úrskurðum þeirra. Það er sama dáðleysi og vesaldómur í fréttamönnum fjölmiðla á Íslandi og var í Þýskalandi á tímum Nazista varðandi útrýmingarbúðirnar.

Enn og aftur er bent á aumingjaskap ákærðra og stjórnvalda að reyna ekki að leysa úr þeim vanda sem „kerfið „ er komið í vegna þessara mála. Öll þessi ákærumál hefðu verið rannsökuð með hraði ef minnsta von hefði verið fyrir ákærðu (dómara og stjórnvöld) til að hnekkja umræddum ásökunum. Sannanirnar eru óhrekjanlegar og því er ráðleysi ríkjandi hjá stjórnvöldum. Stjórnvöld ættu að vakna af svefni óþroskaðra pólitíkusa og viðurkenna að þessi mál verða aldrei leyst gegnum dómstóla og þar með sjálfdæmi dómaranna.

Reykjavík 16. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Ísraelsríki og réttmæti tilveru þess.

Mikið hefur verið ritað á Íslandi um Ísraelsríki og átökin í kringum það. Hafa margar greinar um þetta málefni verið birtar í Morgunblaðinu.

Tilurð Ísraelsríkis er saga ofbeldis og hernaðarbrölts.

Fyrir margt löngu, nokkrum árþúsundum, var hópur lægri stéttarfólks og vinnuhjú hjá Egipskum Faróa. Ekki er þess getið í sögu þessa fólks hvaðan það kom en aðeins minnst á að það hafi verið vinnuhjú sem nokkurs konar þrælar samkvæmt skráningu Biblíunnar.

Saga þessi hermir að hópur þessi hafi fengið leyfi Faraós til að yfirgefa landið. Eftir áratuga ferðalag þar sem gekk á ýmsu hjá hópnum var komið til ríkis þar sem blómlegt líf var, fólk og búpeningur auk akuryrkju. Þar settist þessi hópur að samkvæmt Biblíunni. Ekki er þess getið að þeir sem bjuggu fyrir í landinu hafi herjað á þetta aðkomufólk (flóttamenn). Í bókinni (biblíunni) er skráð að þeir, flóttamennirnir, hafi komið sér fyrir og hafið hernað gegn þeim sem fyrir voru. Samkvæmt Biblíunni voru herflokkar sendir út að morgni til að herja á nágrannana með fyrirmælum um að drepa allt fólk, karla konur og börn, en hirða búpeninginn.

Ef þessi skráðu orð í Biblíunni eru ósönn um framferði þessara flóttamanna er annað sem skráð er um tilvist þessa hóps á umræddu landsvæði sem nú er kallað Ísraelsríki einnig ósatt og því tilkall þeirra markleysa nú eins og hún var er þessi hópur flóttamanna kom til þessa svæðis með ofbeldi eins og sagan greinir.

Framferði þessa flóttamannahóps sem flýði Evrópu eftir seinni Heimsstyrjöldina og ruddist inn á svæði sem nú er kallað Ísraelsríki má líkja við yfirgang Þjóðverja í því sem kallað var af yfirmönnum þýska ríkisins LEBENSRAUM.

Hafi þessi hópur flóttafólks frá Egyptalandi komið að landssvæði sem var með öllu óbyggt af fólki er tilkall þess vafasamur þar sem það hafði yfirgefið svæðið og dreift sér um jörðina. Ekki er getið um að þeim flóttamönnunum hafi verið dreift um jörðina af völdum annarra en þeirra sjálfra.

Ef krafa gyðinga til landsvæðis sem kallað er Ísraelsríki á rétt á sér, þá ber að athuga réttmæti kröfu Indíána til að reka alla Evrópu- Asíu- og Afríkubúa frá Ameríku (bæði norður- mið- og suður-Ameríku) ef Gyðingar geta rekið frumbyggjana, Palenstínubúa, þá sem bjuggu þar fyrir innrás Gyðinga, í burtu eins og óargadýr og hrifsað eigur þeirra.

Í ljósi þess sem hér er ritað er hernaðarbrölt gyðinga í ætt við Lebensraum þjóðverja þar sem ofbeldið er allsráðandi. Frumbyggjarnir eiga meiri rétt til landsins en innrásarliðið.

Þeir Íslendingar sem styðja innrásarliðið í Ísrael eru ef til vill með leynda drauma um að gera tilkall til landsvæða í Noregi, þaðan sem taldir forfeður okkar flúðu fyrir rúmum þúsund árum.

Það sem einkennir skrif margra er tjá sig um þessi mál er það að allir, sem ekki lofa og prísa Gyðinga fyrir framgang þeirra sem landræningja, eru kallaðir Gyðingahatarar. Í greinum þessum er tíundað allar aðgerðir frumbyggjanna til að verja eigur sínar og landsvæði en ekkert ritað um ofbeldi innrásarliðsins, Gyðinga.

Bull eins rithöfundarins (sjá grein í Morgunblaðinu 26. janúar 2016) um “konungsríki Davíðs og Salomons“ er broslegt í ljósi þess að frá þeim tíma sem talið er að slíkt ástand hafi verið hefur fjöldi ríkja liðið undir lok og önnur komið í staðin. Ef fara á eftir svona bull-kenningu, sem „ríki Davíðs og Salomons“ er talið hafa verið, má umbylta allri ríkja skipan jarðarinnar, því réttur Gyðinga á jörðinni er ekki meiri en annarra jarðarbúa. Það sem hefur leitt til andúðar á Gyðingum er þeirra eigin hroki og yfirgangur því Gyðingar telja sig vera æðri þjóðflokk og hafnir yfir aðra menn á jörðinni. Gyðingar líta niður á alla sem ekki tilheyra þeirra þjóðflokki.

Greinarhöfundurinn tíundar hverjir séu hryðjuverkamenn í greininni en gleymir að geta þess hverjir eru í innrásarliðinu sem eru verri hryðjuverkamenn. Greinarhöfundur gleymir aðal hryðjuverkastofnuninni MOSSAT.

Það sem einnig hefur einkennt fólk af Gyðingaættum er að það hefur aldrei viðurkennt það að vera þegnar þess lands sem það kaus að búa í. Fræg er yfirlýsing frú Goldu Meyer, er hún gaf á sínum tíma, um að hún hefði aldrei litið á sig sem þegn þess lands sem hún ólst upp í og bjó.

Verði ekki samið um frið á þessu svæði jarðar verður upphaf þriðju heimsstyrjaldar á þessu svæði.

Ofbeldi er aldrei réttlætanlegt nema til þess að reka út (reka af höndum sér) ofbeldismenn.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Hoffellsvandamálið.

Telja verður það mjög undarlega afgreiðslu máls af hálfu útgerðarinnar að gefa upp þá ástæðu fyrir að sjór komst í olíuna að „Talið er að sprunga hafi komið í þilfar skipsins í miklu óveðri“.

Þessi framsetning er vægt til orða tekið sérkennileg vanþekking útgerðaraðila. Annaðhvort var um sprungu að ræða og hún hafi fundist eða einhver önnur orsök (mistök).

Þetta gefur ástæðu til að spyrja viðkomandi upplýsingaaðila útgerðarinnar hvort um borð í þessu skipi séu ekki skilvindur eins og í öðrum stórum skipum og olían sé skilin frá sjó, vatni og sora áður en hún fer inn á vélina?

Voru skilvindur bilaðar?

Var kannað hve mikill sjór hafði komist í eldsneytisgeymi eða geyma eftir að skipið var komið í höfn?

Voru ræsiloftskútar tæmdir við ítrekaðar tilraunir til að gangsetja vél áður en í ljós kom ástand olíunnar (þ.e. olían sjóblönduð)?

Var neyðarljósavél skipsins ekki í lagi (biluð)?

Var ekki hægt að ná upp ræsilofti þar sem neyðarljósavél var biluð?

Fróðlegt væri að vita hvaða þilfar er um að ræða sem talið er að sprunga hafi verið í?

Var olíu til keyrslu véla eytt beint frá forðageymi eða var hún tekin í gegnum skilvindu áður en hún var send í gegnum síur inn í brennsluhólf vélar?

Var um að ræða síðugeymir (forðageymir) undir olíu og sprungan þá hugsanlega, samkvæmt fréttinni, í aðalþilfari skipsins?

Var ekki hugleitt að loka umræddri, hugsanlegri sprungu á viðunandi hátt til að fyrirbyggja endurtekningu á atviki?

Var fulltrúi flokkunarfélags skipsins ánægður með að hugsanleg sprunga í þilfari hafi ekki fundist?

Er umrætt skip ekki búið þeim styrkleika að það þoli slæm veður á Norður Atlantshafi eða var ekki tekið tillit til veðurs við siglingu skipsins með vísan til þröngrar tímaáætlunar skipsins?

Er þetta í fyrsta skipti sem sprunga (hugsanleg sprunga) kemur í þilfar skipsins við siglingu í slæmum sjó?

Er það ásættanlegt að ekki sé gengið úr skugga um hvort sprunga sé í bol skipsins vegna siglingar í vondu sjólagi og gert við skemmdirnar með hliðsjón af því að skipinu sé siglt í miklum öldugangi og þar með hugsanlega stækkun sprungunnar með ófyrirséðum afleiðingum? Má þar vísa til skipsskaða sem orðið hafa á heimshöfunum.

Fréttatilkynning frá útgerðinni um hugsanlega ástæðu fyrir vandræðum við siglingu skipsins er ekki traustvekjandi nema síður sé. Æskilegt er að af hálfu útgerðar verði svarað ofanrituðum spurningum til að fyrirbyggja vantraust á útgerðinni.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 37. KAFLI.

Þeir sem kallaðir eru meindýr glæpaverka í skrifum undirritaðs eru þeir sem gengt hafa störfum dómara o.fl., og í starfi sínu hafa brotið gildandi lög með úrskurðum sínum og störfum.

Einn dómari sem hefur tjáð sig um starfsemi dómara hefur lýst því yfir að uppkveðin dómur sé endanleg afgreiðsla málsins. Þessi framsetning dómarans væri skiljanleg og viðurkennd af almenningi ef dómari fer í úrskurði sínum að lögum landsins.

Úrskurður dómara sem stenst ekki gildandi lög landsins er utanlagadómur (dómur án lagastoðar) og viðkomandi dómari er talinn ofbeldismaður samkvæmt ummælum þekkts dómara. Ákvæði gildandi laga um störf dómara eru skýr varðandi hvað felst í störfum dómara. Dómari skal í störfum sínum aðeins úrskurða í máli samkvæmt gildandi lögum landsins.

Vegna þeirrar smánar er réttarkerfið verður fyrir ef sannað yrði að dómari sniðgengi lögin í sínum úrskurði er allt gert af hálfu dómstóla og stjórnvalda (framkvæmdavalds, þar með talið lögreglu) að hylma yfir allar ásakanir á hendur dómurum sem lagðar hafa veið fram í kærumálum undirritaðs nr. 007-215-023922, 007-215-023957, 007-215-023963, 007-215-023973 og 007-215-023982 í skjalasafni lögreglunnar.

Í kærumálum þessum eru óhrekjanlegar sannanir fyrir glæpsamlegu athæfi (utanlagadómum) af hálfu dómara í úrskurðum bæði Hæstaréttar og Héraðsdómstóla. Vegna þess hve sannanir eru sterkar, um lögbrot af hálfu ákærðra, er allt gert til að þagga málin niður.

Lögreglan neitar að rannsaka málin. M.a. atriða sem þar er og varðar lögbrot aðilans s.s. framferði aðstoðarlögreglustjóra vegna gjörða hans við að árita ósannindi á skjal (falsa skjal) sem lagt var fyrir Borgarfógeta.

Framferði lögreglunnar sýnir að það er ekki sama hverjir falsa skjöl og hverjir eru löglegir glæpamenn.

Það verður að teljast einstakt í sögu mannkynsins að viðurkennt sé, eins og hér hefur verið sýnt fram á, að í starfsliði stjórnvalda séu aðilar sem hafa löglega heimild til glæpaverka, m.ö.o. að vera löglegir glæpamenn eins og fyrir liggur um hina nafngreindu lögbrjóta. Viðurkenning stjórnvalda liggur í tilraun stjórnvalda til að þagga niður allar kærur um lögbrot hinna löglegu glæpamanna.

Frekari sannanir fyrir óheiðarlegri framkomu við dómsúrskurði eru yfirlýsingar dómara í fjölmiðlum að dómarar taki tillit til almenningsálitsins við uppkvaðningu dóma. Er þarna um beina yfirlýsingu dómarans um að gildandi lög landsins séu ekki höfð til grundvallar í úrskurði heldur persónulegar skoðanir dómara.

Þegar slík vinnubrögð eru viðhöfð af dómsvaldinu er spurningin :

Hvernig eiga hinir almennu þegnar að fara eftir lögunum þegar geðhvarfasíki dómara er lögð til grundvallar á túlkun laganna, af hálfu dómara, á hverjum tíma?

Í ljósi þess sem hér er ritað er ljóst að löggæslan og réttarkerfið er ekki fyrir hinn almenna borgara heldur sniðið að þörfum hinna löggiltu glæpamanna.

Þegar völd dómara, vegna afskiptaleysis löggjafans, eru orðin slík að lögbrot þeirra verða lögleg lögbrot erum við komin á stig Spænska rannsóknarréttarins og galdrabrenna miðalda. Þar með er orðið stutt í að hinn almenni borgari bregðist við með viðeigandi aðgerðum eins og aflífun ódæðismannanna.

Hvort hinir löggiltu glæpamenn nútímans verði teknir og settir í strigapoka og drekkt að hætti forvera okkar hér á landi kemur í ljós.

Með vísan til 23. gr. laga nr. 19/1940 hafa viðvaranir undirritaðs varðandi aðgerðir hans til að ná fram rétti sínum, vegna fólskulegra ódæðisverka sem fram koma í dómsúrskurðum meindýranna, þá er framkvæmdavaldið (lögregla og fleiri) komið í erfiða stöðu ef undirritaður tekur refsivaldið í sínar hendur.

Viðvaranir þessar hafa verið settar fram vegna getuleysis framkvæmdavaldsins í að hafa hemil á skipulögðum lögbrotum glæpamanna sem skipa og hafa skipað dómarastöður í réttarkerfi landsins. Aðgerðar- og getuleysi framkvæmdavaldsins stafar af þeim álitshnekki er réttarkerfið verður fyrir ef almenningur fær fréttir af þeirri lögleysu sem fram fer innan veggja réttarsala.

Samkvæmt 24. gr. laga nr. 19/1940 er svohljóðandi ákvæði: Sérhver refsiverður verknaður skal sæta opinberri ákæru nema annað sé sérstaklega ákveðið í lögum.

Með vísan til gildandi laga og fullyrðinga dómara um að dómur í máli sé endanleg lausn máls og hafi fordæmisgildi er fróðlegt að fá upplýst hvernig niðurstaða utanlagadóms (dóms sem á enga stoð í lögum), dóms sem er byggður á hefndarþörf og geðhvarfasíki dómara, geti orðið fordæmisgefandi. Einnig er óskað skýringa á því hvert eigi að snúa sér með kærur á hendur lögbrjótum dómarastéttarinnar í störfum sínum vegna utanlagadóma þegar allar leiðir til að fá leiðréttingu slíkra mála stranda á sjálfdæmi lögbrjótanna. Eru þá dómsniðurstaða eins og að spila í LOTTÓI.

Ákvæði laga er varða mannréttindi þegnana eru skýr svo ekki þarf að deila um það, þar sem að skýrt stendur að allir þegnar skuli vera jafnir fyrir lögunum. M.ö.o. að óheimilt er af hálfu stjórnvalda og réttarkerfinu að mismuna þegnunum. Vandamál stjórnvalda kemur upp þegar lögbrjótarnir (glæpamennirnir) skipa stöður dómara.

Að reka dómsmál gegn dómurum fyrir dómi, sem skipaður er föstum dómurum réttarkerfisins, er sama og gefa lögbrjótnum sjálfdæmi í eigin lögbroti. Það að ekki fáist rannsókn á lögbrotum dómara sem viðurkennt er af óvilhöllum aðilum að séu lögbrot er viðurkenning af hálfu stjórnvalda á að fyrir hendi séu lögleg lögbrot hinna ákærðu. Það að dómarar komist upp með það að svifta þegnana mannréttindum sýnir hið fasistíska eðli stjórnvalda.

Þar sem það hefur verið viðurkennt af málflytjendum, að málflytjendur (lögmenn) hafa neitað að aðstoða fólk ef málið varðar lögbrot dómara, getur það tekið langan tíma fyrir þá sem lög eru brotin á að koma kærumáli á hendur dómurum af stað. Með þessa vitneskju hafa stjórnvöld komið inn í lög hámarks lengd þess tíma sem má líða frá glæp dómara, sem þolendur ódæðisins verða fyrir, er þolendur hafa til að kæra. Með þessu fyrningarákvæði, hafa þeir virkjað ótta lögmanna, vegna hefndaraðgerða dómara, til þess að eyðileggja kærumál á grundvelli fyrningar.

Þar sem engin fyrning er fyrir hendi gagnvart mannsmorði má jafna að líkum mannorðsmorði af hálfu dómara með utanlagadómsúrskurði og því er réttur þeirra sem verða fyrir utanlaga dómum, af hálfu dómara með geðröskun, áskilin öll réttindi til sjálfsvarnar að eilífu. Því er réttur sérhvers einstaklings til að refsa hverjum þeim ódæðismanni eins og þeim sem hér hafa verið ákærðir ef stjórnvöld sjá ekki um að mannréttindi þegnanna séu virt.

Ef að stjórnvöld hunsa mannréttindi þegnana og láta óátalið að ódæðisverk séu framin af þjónum réttarkerfisins, kallaðir dómarar, á réttindum sem eiga að vera tryggð með stjórnarskrá lýðveldisins, er ekkert annað fyrir þegnana að gera en taka refsivaldið í sínar hendur með ófyrirséðum afleiðingum, jafnvel vígaferlum.

Stjórnvöld (framkvæmdavald, lögregla) hafa ekki treyst sér til að beita ákvæði 66. gr. laga nr. 19/1940 gegn undirrituðum af ótta við afleiðingar ef til málaferla kemur og upplýsingar um þau mannréttindabrot sem eiga sér stað af völdum sálsjúkra persóna er gegna dómarastörfum.

Með málsókn af hálfu stjórnvalda gegn undirrituðum fengju lögbrjótarnir að dæma í eigin lögbrotum þar sem vegna vanhæfis eru allir dómarar landsins vanhæfir vegna tengsla. Enginn dómari myndi sakfella starfsfélaga sinn af ótta við að verða sjálfur sakfelldur vegna alvarlegra og grófra mistaka eða ásetnings við hefndaraðgerðir í dómsúrskurði.

Ef hefndar dómsúrskurðir sálsjúkra dómara eiga að vera fordæmisgefandi til framtíðar innan réttarkerfisins án afskipta stjórnvalda og löggjafarsamkomunnar er framtíðin aflífun á slíkum meindýrum (dómurum) af hálfu þolenda slíks mannréttindaþjófnaðar.

Af framanrituðu er engin lausn á þessum málum nema utan dómstóla. Menn (sakborningar) hafa verið ásakaðir af undirrituðum í lifanda lífi en ekki að hætti stjórnvalda sem hafa ráðist á persónur sem látnar eru með ásökunum um óhæfuverk.

Reykjavík 9. febrúar 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Flóttamannavandamál Evrópu.

Flestir Íslendingar hafa einhverja vitneskju um hið svokallaða flóttamannavandamál en fáir hafa gert sér í hugarlund hvað felst í þessu vandamáli.

Meðfylgjandi grein sem birt var í erlendu blaði sýnir að íslenskir fréttamenn hafa ekki fyrir því að birta neitt sem ekki fellur að þeirra skoðunum á vandamálinu með vísan til nytsamra sakleysingja.

_____________________________________________________________

Er þetta virkilega sannleikur, þá er ekki furða þó Trump sé að verða vinsæll hjá öllum hérna.........Bless, G.

_______________________________________________________________

*A female physician in Munich, Germany sends a message to the World . . . . ..*

*'Yesterday, at the hospital, we had a meeting about how the situation here and at the other Munich hospitals is unsustainable. Clinics cannot handle the number of migrant medical emergencies, so they are starting to send everything to the main hospitals.*

*Many Muslims are refusing treatment by female staff and we women are now refusing to go among those migrants! Relations between the staff and migrants are going from bad to worse. Since last weekend, migrants going to the hospitals must be* *accompanied by police with K-9 units.*

*Many migrants have AIDS, syphilis, open TB and many exotic diseases that we in Europe do not know how to treat. *

*If they receive a prescription to the pharmacy, they suddenly learn they have to pay cash. This leads to unbelievable outbursts, especially when it is about drugs for the children. They abandon the children with pharmacy staff with the words: So, cure them here yourselves!

*So the police are not just guarding the clinics and hospitals, but also the large pharmacies.*

*We ask openly 'where are all those who welcomed the migrants in front of TV cameras with signs at train stations?'

* *Yes, for now, the border has been closed, but a million of them are already here and we will definitely not be able to get rid of them.*

*Until now, the number of unemployed in Germany was 2.2 million. Now it will be at least 3.5 million. Most of these people are completely unemployable. Only a small minimum of them have any education. What is more, their women usually do not work at all. I estimate that one in ten is pregnant. Hundreds of thousands of them have brought along infants and little kids under six, many emaciated and very needy. If this continues and Germany re-opens its borders, I am going home to the Czech Republic. Nobody can keep me here in this situation, not even for double the salary back home. I came to Germany to work, not to Africa or the Middle East!*

*Even the professor who heads our department told us how sad it makes him to see the cleaning woman, who has cleaned every day for years for 800 euros and then meets crowds of young men in the hallways who just wait with their hands outstretched, wanting everything for free, and when they don't get it they throw a fit.*

*I really don't need this! But I am afraid that if I return home, at some point it will be the same in the Czech Republic. If the Germans, with their systems, cannot handle this, then, guarantied, back home will be total chaos..*

*You - who have not come in contact with these people have absolutely no idea what kind of badly behaved desperadoes these people are, and how Muslims act superior to our staff, regarding their religious accommodation.*

*For now, the local hospital staff have not come down with the diseases these people brought here, but with so many hundreds of patients every day â this is just a question of time.*

*In a hospital near the Rhine, migrants attacked the staff with knives after they had handed over an 8-month-old on the brink of death, who they'd dragged across half of Europe for three months. The child died two days later, despite having received top care at one of the best pediatric clinics in Germany. The pediatric physician had to undergo surgery and the two nurses are recovering in the ICU. Nobody has been punished - what ???*

*The local press is forbidden to write about it, so we can only inform you through email. What would have happened to a German if he had stabbed the doctor and nurses with a knife? Or if he had flung his own syphilis-infected urine into a nurses face and so threatened her with infection? At a minimum here have gone straight to jail and later to court. With these people so far, nothing has happened – why ? *And so I ask ... where are all those greeters and receivers from the train stations? Sitting pretty at home, enjoying their uncomplicated, safe lives.*

*If it were up to me I would round up all those greeters and bring them here first to our hospitals emergency ward as attendants ! Then into one of the buildings housing the migrants, so they can really look after them there themselves, without armed police and police dogs, who, sadly today, are in every hospital here in Bavaria.*

*Is this "situation" coming to your country ??? *

______________________________________________________________________

Er ekki ástæða fyrir Íslendinga að hugsa aðeins hvað er framundan í ljósi reynslu Vestur Evrópubúa.

 

Reykjavík 3. febrúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

MEINDÝR GLÆPAVERKA 36. KAFLI.

Það hlýtur að vera sárt fyrir ofbeldiseggi (framkvæmdavald ríkisins og dómara) að sitja undir ákúrum fyrir ofbeldisverk sín eins og dómarar í íslensku réttarkerfi þurfa að gera án þess að geta varist ásökunum. Dómarar sem ákærðir hafa verið fyrir ofbeldisverk sín í skjóli embætta vita það að reyni þeir að rétta hlut sinn fyrir dómstólum eru þeir komnir á sakamannbekk vegna ódæðisverka sinna. Verka sem þeir hafa framið í starfi sínu utan laga og réttar öðru nafni utanlagadómar. Dómar sem kveðnir hafa verið upp án stuðnings í gildandi lögum landsins.

Í lögum um störf dómara eru skýr ákvæði um það að dómarar skuli aðeins fara að gildandi lögum í störfum sínum. Þekktur dómara sagði í viðtali „að vald dómara væri mikið en aðeins innan ramma lagana. Færi dómari ekki að gildandi lögum væri það ofbeldisverk“.

Erfiðleikar þeirra dómara sem ákærðir hafa verið í greinum undirritaðs koma best fram í ræfildómi þeirra að þora ekki að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði þar sem þær sannanir fyrir ódæðisverkum þeirra, sem hafa verið lagðar fram, eru óhrekjanlegar.

Hugleysi þessara ákærðu ofbeldismanna er vísbending um að ærulaus persóna getur ekki stefnt annarri persónu fyrir ærumeiðingar. Þetta vekur upp þá spurningu hvernig er hægt, í töldu lýðræðisþjóðfélagi, að vera með ærulausar persónur í starfi dómara.

Á miðri síðustu öld var það talið skilyrði til að komast í starf dómara að viðkomandi hefði flekklausa æru. Því er ráðleysi stjórnenda landsins augljóst þegar í réttarkerfinu eru starfandi nokkrir ærulausir dómarar og vegna ráðaleysis stjórnvalda ríkisstjórnar og Alþingis eru lögbrot ærulausra dómara lögleg lögbrot þar sem þegnarnir, sem verða fyrir ofbeldisaðgerðum af hálfu dómara, eru réttlausir nema taka refsivaldið í eigin hendur.

Ráðamenn þjóðarinnar (Alþingi og ríkisstjórn) eru huglausir vesalingar þegar kemur að því að tryggja mannréttindi þegnanna í baráttunni við ódæðisverk og ofbeldisaðgerðir af þjónum (starfsmönnum) réttvísinnar kölluðum dómarar.

Ráðherra Innanríkismála hefur hunsað það að svara fyrirspurn um hvert þegnarnir eigi að snúa sér með kærur á hendur glæpamönnum í stöðu dómara. Svo virðist sem lög sem sett eru af löggjafarsamkundunni séu aðeins sýndargerningar og lögin eingöngu ætluð fyrir þá þegna landsins sem eru í eðli sínu löghlýðnir. Hinir óheiðarlegu og ofbeldisfullu þegnar eins og dómarar eru ábyrgðarlausir í störfum sínum og þeir þurfa ekki að óttast afleiðingar sinna misgjörða og ódæðisverka.

Virðist sem hinn opinberi ótti lögmanna í garð hefndaráráttu dómara sé einnig einkenni á þeim sem eru við stjórnvölinn (ríkisstjórn og þingmenn). Þessi ótti hefur komið greinilega fram í viðtölum við þingmenn og ráðherra sem hafa viðurkennt efni framlagðra kærumála sem vandamál en sagt að þeir geti ekkert gert. M.ö.o. að ódæðismenn er komast í dómarastöður eru löglegir ódæðismenn.

Það sem einkennir hugleysi og dugleysi stjórnenda landsins í þessum kærumálum er það að þrátt fyrir viðvaranir um alvarlegar aðgerðir svo sem aflífun meindýra ef það mætti hreyfa við stjórnvöldum til að fyrirskipa rannsókn, á fram lögðum kærum, þá hafa aðilar Innanríkisráðuneytis, lögreglu og Ríkissaksóknara ekki þorað að hreyfa við undirrituðum nema eina vinsamlega heimsókn tveggja lögreglumanna (nöfnum þeirra sleppt hér) með fyrirspurn vegna greinar er birtist á BLOGGI undir yfirskriftinni MEINDÝR GLÆPAVERKA 11. KAFLI.

Að auki hefur í greinum undirritaðs verið hæðst að stjórnvöldum og lögreglu með vísan til ákveðinnar greinar hegningalaga er varða ábyrgð aðila vegna lögbrota ef aðilinn upplýsir lögreglu um fyrirhugað lögbrot.

Í ljósi getuleysis framkvæmdavaldsins sem á að tryggja jafnrétti og öryggi þegnanna þá hafa stjórnendur (framkvæmdavald) ekki þorað að draga undirritaðan fyrir dóm til ábyrgðar á skrifum sínum þar sem slík aðgerð yrði til þess að allur sori réttarkerfisins kæmi fram við réttarhöld og yrði á vitorði almennings og þar með upplýst um þau ódæðisverk sem framin eru innan dómskerfisins. Þar með telja stjórnendur og framkvæmdavald betra að liggja undir ásökunum um lögbrot opinberlega og hunsa allar réttlætisaðgerðir heldur en viðurkenna og verða uppvísir að þeirri glæpastarfsemi sem fram fer í skjóli opinberra embætta. Að auki vilja þeir komast hjá þeirri smán og niðurlægingu stjórnvalda og réttarkerfisins er mun fylgja opinberun slíkra upplýsinga.

Mannréttindi er slagorð ákveðinna þingmanna eins og Sjóræningjanna (Pírata) við atkvæðaveiðar. Ekki hefur komið fram að þessir þingmenn virði mannréttindi íslenskra þegna í raun, nema síður sé. Mannréttinda slagorð þingmanna er einungis ætlað sjónvarpsauglýsingum, sem eru ókeypis auglýsingar frá þingfundum Alþingis, án þess að hugur fylgi máli.

Verði nauðsynlegt að aflífa eitt meindýr til þess að koma af stað rannsókn á glæpaverkum er framin eru innan réttarkerfisins þá verður það gert. Opinber ódæðisverk þjóna réttarkerfisins eru verri lögbrot en lögbrot þegnanna (almennings). Verður af þeirri framkvæmd þá verður til nýtt númer í málaskrá lögreglunnar og eftir það geta þeir ekki hindrað að upplýsingar um þau ódæðisverk, sem framin eru af þjónum réttarkerfisins, verði opinbert umræðuefni. Verði eitt meindýr aflífað verður það ekki endurlífgað við tilurð málareksturs ríkisins (nýtt númer í skrá lögreglunnar) vegna aflífunarinnar. Með þeirri málsmeðferð eru stjórnvöld komin í verri stöðu en ef fram færu heiðarleg vinnubrögð og málin rannsökuð og síðan komið í veg fyrir slík ódæðisverk (dómara) í framtíðinni sem framin eru innan dómskerfisins.

Það sem er enn þá broslegra við úrræðaleysi stjórnvalda er það að stefni þeir undirrituðum fyrir þá hótun er felst í grein þessari er kominn opinn grundvöllur til uppljóstrunar á ódæðisverkum þjóna réttarkerfisins (dómurum). Hvort stjórnvöldum takist að múta fréttamönnum og stjórnendum fjölmiðla til að birta ekki fréttir af réttarhöldunum kemur í ljós. Þótt ódæðismönnunum réttarkerfisins tækist að knýja fram lokað réttarhald gætu þeir ekki hindrað fréttaflutning. Greinar undirritaðs um dómsmálin hafa ekki fengist birtar í fjölmiðlum.

Verður fróðlegt að sjá hvort ríkisvaldið hafi kjark til að skrá nýtt mál í málaskrá lögreglunnar vegna þessarar greinar. 

Af framanrituðu hefði stjórnvöldum verið nær að taka á þessum málum strax og þau komu upp og þar með hindra framgang þeirrar lögleysu er löglegir opinberir glæpamenn (dómarar) hafa komist upp með vegna ótta (hræðslu) stjórnenda ríkisins (ríkisstjórnar og Alþingis).

Reykjavík 28. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 35. kafli

Ofbeldi þjónar frekara ofbeldi.

Í máli nr. 15/1991 fyrir Hæstarétti var beitt ofbeldi af grófustu tegund af hálfu dómstóls (dómara) við úrskurð í máli gegn ríkisbubba. Mál þetta snerist um ólöglega álagningu skatts án stoðar í lögum. Af hálfu ríkisvaldsins var farið út í fjárnám þótt fyrir lægi skrifleg yfirlýsing af hálfu opinbers embættismanns að um mistök hafi verið að ræða.

Til þess að fá fjárnáminu hnekkt var úrskurði borgarfógeta áfrýjað til Hæstaréttar að ábendingu fulltrúa Borgarfógeta. Viðbrögð af hálfu ofbeldismanna Hæstaréttar var sú að málinu var tvívegis vísað frá með þeim forsemdum að þetta væri ekki neitt mál. Að kröfu undirritaðs til lögmannsins sem rak málið um að fá niðurstöðu um lögmæti ólöglegs fjárnáms var gerð þriðja tilraun sem fékk hinar undarlegustu niðurstöðu.

Við eftirgrennslan lögmannsins kom í ljós að skjal það sem Jón H.B. Snorrason núverandi aðstoðarlögreglustjóri á höfuðborgarsvæðinu (fyrrverandi lögmaður Rannsóknarlögreglu ríkisins (1991) til húsa í Kópavogi) hafði áritað skjalið sem lagt var fyrir fógeta um komu sína að þeirri eign sem fjárnámið var gert í. Þessi áritun J.H.B.S. var hrein fölsun því aldrei kom hann að umræddri fasteign. Því var um hreina fölsun á skjalinu að ræða.

Upplýsingar um fölsun þessa leiddi til þeirrar afstöðu í Hæstarétti að málið skyldi ekki tekið fyrir á þeim bæ. Ástæða afstöðu Hæstaréttar (dómara) var sú að fölsun lögmanns á skjali er lagt var fram í dómsúrskurði ( úrskurður borgarfógeta var ígildi dóms undirréttar) og þegar sönnun lægi fyrir er til dóms kæmi leiddi það til réttindamissis viðkomandi til allra lögmannsstarfa ævilangt, að sögn lögmanna er rætt var við.

Við þriðju kröfu um meðferð málsins fyrir Hæstarétti og dómarar sáu að ekki yrði sæst á ofbeldi dómara Hæstaréttar brá svo við að af hálfu dómara var uppgötvað að J.H.B.S., sem var í forsvari fyrir fjárnáminu, var tengdasonur tollstjórans í Reykjavík en það embætti stóð fyrir fjárnámskröfunni. Dómarar Hæstaréttar fundu þá út að kynlíf J.H.B.S. leiddi til þess finna mætti hjáleið í afgreiðslu málsins án skaða fyrir þá er brutu lög. Hjáleiðin var að hann J.H.B.S. hafi verið vanhæfur til að annast störf við innheimtu fyrir hönd embættis tengdaföður síns (Sjá grein í Mánudagsblaðinu eftir að niðurstaða dóms lá fyrir).

Hæstaréttardómarar sáu þá möguleikann til að hindra réttindamissi lögmannsins með því að blanda kynlífi hans, J.H.B.S., inn í málið og fá þar góða Hæstaréttarofbeldis niðurstöðu í málinu.

Nú tuttugu og fimm árum síðar hefur J.H.B.S. orðið uppvís að því að launa fyrir ofbeldis lausn Hæstaréttar með því að gefa fyrirmæli innan lögregluembættisins að lögregluþjónum rannsóknardeildar embættisins sé bannað að taka lögregluskýrslur er varða kærur á hendur dómurum fyrir ofbeldisafglöp í dómsmálum. Fyrir liggja skrifleg gögn frá umræddum málsaðila er fékk neitun lögreglu um að taka skýrslu vegna kæru um þjófnað á milljónaverðmætum í skjóli skjals sem er falsað, þetta gerist þrátt fyrir staðfestingu sýslumanns viðkomandi embættis um að því skjali hafi aldrei verið þinglýst.

Lögregluþjónar hverfislögreglustöðvar í Reykjavík fengu fyrirmæli frá Jóni H.B.Snorrasyni og Katrínu Ólöfu Einarsdóttur, sem eru fyrirmenn hjá lögregluembættinu, þar sem lagt var blátt bann við því að tekin yrði skýrsla af manninum vegna kæru á hendur dómurum fyrir embættisafglöp. Kæran á hendur Hæstarétti hljóðaði upp á notkun falsaðra gagna, af hálfu dómara, sem grundvöll að dómsúrskurði en fyrir liggur skrifleg staðfestings sýslumanns á að skjalið sé falsað (því aldrei verið þinglýst).

Framferði sumra opinberra starfsmanna (dómara og annarra opinberra starfsmanna í æðstu stöðum) sýnir hve rotið íslensk réttarkerfi er. Það séu ekki lögin sem fara á eftir, sem ráða, heldur ofbeldishneigð þeirra andlega vanheilu manna er komast í æðri störf ríkisins fyrir ættartengsl eða andlega pólitísk sambönd. Í of mörgum tilvikum fá þeir stöður án þess að gangast undir geðrannsókn.

Þessar ofbeldisaðgerðir andlega vanheilla manna í valdastöðum nútíma samfélags sýnir að ofbeldi manna í valdastöðum fyrri alda hefur ekkert breyst. Ofbeldi hins stóra ÉGs (ofbeldismönnum í æðri stöðum) er það sem skal ráða og þessum andlega vanheilu ofbeldismönnum kemur ekkert við mannréttindi samborgaranna.

Spyrja má hvort ofbeldisaðgerðir Jóns H.B. Snorrasonar og Katrínar Ólafar Einarsdóttur í því máli sem getið er um sé fjórða fimmta eða sjötta dómsstig í íslensku réttarkerfi.

Mál þessi sýnir að samtrygging í ofbeldisgjörðum æðstu manna ríkisins er nokkuð örugg og skín þar í gegn „EF ÞÚ HJÁLPAR MÉR ÞÁ HJÁLPA ÉG ÞÉR“ óháð því hvaða lög og reglur séu í gildi. Sá fjöldi greina sem birtar hafa verið og hafa innihaldið gagnrýni á dómskerfið sýnir að meira en lítið sé að innan réttarkerfisins. Óheiðarleiki auk ósanninda sem fulltrúar dómarastéttarinnar hafa verið staðnir að láta frá sér eru skýr dæmi um siðblindu.

Sem betur fer hafa flestir Íslendingar óbeit á siðblindu innan raða manna í æðri stöðum samfélagsins eins og kannanir sýna varðandi vantraust á dómstólum landsins. Því vekur það undrun almennings á Íslandi að af hálfu stjórnvalda skuli ekki vera gripið til aðgerða til að stöðva ofbeldisaðgerðir innan dómskerfisins. Ef alþingismenn eru eitthvað annað en áskrifendur að launum sýnum og sjónvarpsleikarar væri löngu búið að grípa til aðgerða og stöðva það ofbeldi sem viðgengst innan dómskerfisins. Ástæða sinnuleysis leikaranna í leikhúsi FÁRÁNLEIKANS við Austurvöll er ótti. Ótti er stafar af vitneskju um það ofbeldi sem viðgengst og þeir telja sig vera að kaupa sér friðhelgi hjá dómurum með afskiptaleysinu.

Greinar Kára Stefánssonar og Jóns Steinars Gunnlaugssonar um dómsmálin eru glögg dæmi um það ofbeldi sem ríkir hjá andlega vanheilum dómurum.

Á meðan ekkert er gert í að hindra þær ofbeldisaðgerðir sem viðgangast í stjórnkerfinu eru lög sem talið er að sett séu af löggjafarsamkundunni minna virði en verðgildi þess bleks og pappírs sem fer í að prenta það lagamoð sem frá Alþingi kemur. Ef lög frá Alþingi væru orðuð þannig að hægt sé að fara eftir þeim væru dómstólar í 99% tilvika óþarfir því hinir almennu þegnar samfélagsins eru flestir læsir en sú kunnátta virðist ekki ná yfir dómara.

Reykjavík 18. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík