Meindýr glæpaverka 34. kafli.

Upphlaup sem orðið hefur innan stjórnkerfisins vegna frétta af meintu trúnaðarbroti starfsmanns lögreglunnar og það að þingmenn hafa tjáð sig um nauðsyn á að koma á eftirliti með störfum lögreglumanna er vísbending um siðblindu samfélagsins.

Á sama tíma og þetta upphlaup verður í þjóðmálum vegna meintra lögbrota manns eða manna í lægri stöðum samfélagsins horfa þessir sömu aðilar fram hjá lögbrotum manna í æðstu stöðum þjóðarbúsins. Er þetta vísbending um þá siðblindu er einkennir störf þeirra sem sitja í störfum sem talin eru æðri störf ríkisins. Benda má á aðkomu Jóns H.B. Snorrasonar að máli fyrir Hæstarétti nr. 15/1991 en þar voru brotin gildandi lög á gróflegan hátt.

Þrátt fyrir að stjórnendum landsins og Alþingismönnum hafi í mörg ár verið bent á þá lögleysu og ofbeldi er framkvæmt er innan svokallaðra dómssala réttarkerfisins hafa þessir aðilar ekki talið sig neitt geta gert því slík væru völd lögbrjótanna (ofbeldis- og ódæðismanna). Hafa þingmenn og stjórnvöld (ríkisstjórn), í viðtölum, viðurkennt að ofbeldi og ódæðisverk sem framin eru af íslenskum dómurum séu lögleg ódæðisverk og þeir hafi ekki vald til að stöðva ódæðisverkin.

Það hlýtur að vera alvarlegt ástand í þjóðfélaginu ef að ákveðnir misyndismenn sem vegna óaðgæslu hafa valist til trúnaðarstarfa ríkisins, eins og störf dómara eru, og þessir aðilar geti hagað sér sem hefnigjarnir ofbeldismenn eins og SS sveitir Nazista höguðu sér.

Íslendingum er miskunnarlaust refsað fyrir að fara ekki að gildandi lögum landsins settum af Alþingi á sama tíma og siðblindir glæpamenn fá að vaða uppi í dómssölum landsins með utanlagadómum (dómar sem ekki standast íslensk lög) klæddir blá-svörtum kuflum eða skikkjum og telja sig heiðarlega dómara.

Í kærumálum þeim sem lögð hafa verið fram hefur verið neitað um rannsókn á málunum af hálfu lögreglu og Ríkissaksóknara, þar sem framlagðar kærur eru styrktar óhrekjanlegum sönnunargögnum um þá siðblindu er dómarar komast upp með í skjóli embætta. Þar með er staðfesting á því að ekki eru allir þegnar landsins skyldugir að fara að gildandi lögum, þar eru dómarar undanþegnir.

Það sem einkennir framferði stjórnvalda er miskunnarlaus aðför að þeim þegnum sem misstíga sig í frumskógi ruglingslegra laga og reglna en óttast það að þvinga verstu lögbrjóta (dómara) nokkurs samfélags til að fara að lögum. Eru þar komin svínin í hinni marg frægu sögu Orwells.

Á sama tíma og ráðist er til atlögu af hálfu stjórnvalda gegn illa launuðum lögreglumönnum fyrir meintar misgjörðir í starfi er hægt að hækka laun ódæðismanna hins íslenska réttleysis um hærri upphæðir en útborguð laun lögreglumanna. Þetta siðleysi stjórnvalda sýnir í verki það sem leitt hefur til alvarlegra aðgerða af hálfu þegnanna í mörgum löndum á liðnum öldum með uppreisnum og sambærilegum aðgerðum. Ekki er hægt að lá neinum þótt lagt verði í það að aflífa slík siðblind meindýr fyrir ódæðisverk þeirra.

Með vísan til þess fals og flærðar Innanríkisráðherra er birtist í yfirlýsingu hennar um að hún leggi áherslu á mikilvægi þess að haft sé eftirlit með lögreglunni. Frúin gleymir því að hjá embætti hennar hefur legið, í mörg ár, kærur á hendur glæpsamlegu athæfi af hálfu dómara og fleiri opinberra starfsmanna í æðri störfum. Hefur Innanríkisráðherra ekki sýnt þann manndóm að láta rannsaka jafn alvarlegar ákærur á hendur starfsmönnum ríkisins í æðri stöðum eins og dómurum en telur í lagi að veitast að smáborgurum landsins.

Stjórnvöld óttast afleiðingarnar af þeim upplýsingum sem fram muni koma ef rannsókn fari fram á umræddum kærumálum. Hefðu framlagðar kærur ekki byggst á óhrekjanlegum sönnunargögnum hefði rannsókn farið fram þegar í stað af hálfu stjórnvalda til að geta beitt refsi- og agavaldinu gegn kæranda.

Að hennar mati (Innanríkisráðherra/dómsmálaráðherra) er ekki sama hverjir fara ekki að lögum (hverjir eru lögbrjótar) og því sé hægt að ráðast að lögreglumönnum í lægri stöðum á sama tíma og hylmt er yfir ódæðisverk sem framin eru af æðra settum starfsmönnum ríkisins eins og dómurum. Í þeim málum sem kærur liggja fyrir hjá lögreglu eru óhrekjanlegar, skriflegar  sannanir fyrir lögbrotum, en niðurlæging hennar (ráðherrans)og stjórnkerfisins eru meira virði en mannréttindi þegnanna og því er hylmt yfir málin með þögninni.

Framferði Innanríkisráðherra (dómsmálaráðherra), núverandi og fyrrverandi, sýnir glögglega að ekki er sama hver brýtur lögin og hafa svínin forgang (Orwell) í þeim málum. Að mati frúarinnar (Innanríkisráð-herra) er ekki ástæða til að vasast í málum sem valda niðurlægingu hins íslenska stjórn- og réttarkerfis og þar með hennar. Því er reynt að svæfa kærur er valda hneisu fyrir stjórnvöld vegna andlegrar vanheilsu innan dómarastéttarinnar.

Það er gengið út frá því af Innanríkisráðherra/dómsmálaráðherra að þeir sem bera blá-svartar skikkjur við störf sín séu hafnir yfir alla gagnrýni þótt andleg vanheilsa skíni út úr störfum þeirra. Það hefur lengi loðað við íslenskt samfélag að ekki sé sama Jón dómari, forstjóri eða handhafi annarra titla eða Jón öreigi. Það sé að mati ráðherranna alltaf óhætt að ráðast á lítilmagnann til að verja sín eigin mistök eða ódæðisverk.

Er það spurning hvenær fjöldahreyfing fer af stað og krefst rannsóknar á jafn alvarlegum kærumálum og hafa verið lögð fram á hendur mönnum í æðstu störfum. Stjórnvöld og hinir ákærðu hafa ekki þorað að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði og hótanir þar sem við yfirheyrslur í sambandi við slík mál fyrir dómstólum kæmu fram allar upplýsingar sem reynt er að þegja í hel með aðgerðarleysi.

Svo virðis sem persónuleg afstaða dómara til mála sem koma til úrlausnar dómstóla ráði en ekki lagabókstafurinn og tilgangurinn með setningu laganna. Brenglað andlegt ástand sumra af þeim sem komast í embætti dómara kristallast í utanlaga dómum þeirra þegar hægt er að leggja fram skriflegar sannanir fyrir geðþótta úrskurði þeirra.

Reykjavík 11. janúar 2016.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 33. kafli.

Íslenskt óréttlæti.

Í íslensku réttlæti felst það að lögbrjótar í æðstu stöðum samfélagsins fá sjálfdæmi í eigin lögbrotum.

Þetta kemur skírast fram þegar lögbrjótarnir (glæpamennirnir) eru íslenskir dómarar.

Það skal enn og aftur viðurkennt eins og fram kom í bréfi undirritaðs til Hæstaréttar fyrir nokkrum árum að undirritaður ber enga virðingu fyrir íslensku réttarfari á meðan ódæðismenn eru innan raðar dómarastéttarinnar, sem ekki fara að gildandi lögum landsins. Blá-svörtu skikkjurnar sem bornar eru af dómurum er ekki vottun um heiðarleika. Eru þeir sem ákærðir eru taldir ærulausir vegna ótta þeirra við að ákæra undirritaðan fyrir ærumeiðingar. Maður án æru getur ekki stefnt neinum fyrir ærumeiðingar.

Völd dómara eru mikil en aðeins innan gildandi laga í landinu. Dómari sem ekki fer eftir gildandi lögum landsins í úrskurði sínum í máli sem lagt er til úrskurðar í dómi er ofbeldis- og ódæðismaður. Ríkisvald þ.e. stjórnendur ríkis sem ekki virða mannréttindi þegnanna af ótta við ódæðismenn innan réttarkerfisins, þ.e. dómara sem kveða upp dóma utan við lög og rétt er leppstjórn. Stjórn án tilveruréttar vegna annarlegra hagsmuna sem ekki eru hagsmunir almennings, öðru nafni Fasistastjórn.

Eftir margra ára baráttu við siðblinda stjórnendur samfélagsins vegna utanlagadóma sem upp hafa verið kveðnir í íslenskum dómssölum þar sem við uppkvaðningu dóma hafi íslensk lög verið sniðgengin er siðblindan aðalsmerki stjórnenda landsins.

Hinir siðblindu stjórnendur landsins, ráðherrar og Alþingismenn neita að horfast í augu við það óréttlæti er hefnigjarnir dómarar útdeila með sínum lögbrotum við uppkvaðningu dóma utan laga og réttar. Er það orðin stór spurning til hvers Alþingismenn eru þar sem lög sett af löggjafarsamkundunni eru aðeins blek á pappír þegar kemur að gjörðum þeirra er stjórna landinu og skipa það sem kallað er æðstu stöður samfélagsins þ.m.t. dómarar.

Samkvæmt fréttum í fjölmiðlum var einn þegn landsins handtekinn fyrir hótanir gegn starfsmönnum dómstóls. Slík frétt er eðlileg í ljósi þeirra ódæðisverka sem framin eru af dómurum í íslenskum réttarsölum en æskilegt væri að menn létu hina almennu starfsmenn réttarins í friði en aflífun dómara væri réttlætismál hafi viðkomandi dómari framið ódæðisverk sem hann fær síðan sjálfdæmi í.

Það er viðurkennt af lögmönnum, samkvæmt frétt í fjölmiðlum nýlega að ótti lögmanna í garð dómara er slíkur að þeir þora ekki að tala um ódæðisverk (utanlagadóma) dómara, nema bak við læstar dyr í hljóðeinangruðu herbergi, af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómara ef menn voga sér að gagnrýna lögbrot þeirra. Viðhorf lögmanna til ofríkis og ódæðisverka dómar hins íslenska réttleysis hefur varað í áratugi eins og skýrt hefur komið fram í viðurkenningu sumra lögmanna að þeir geti hætt störfum sem lögmenn taki þeir að sér dómsmál gegn ofbeldismanni í dómarastétt, slík sé hefnigirni þeirra eins og staðfest hefur verið í greinarskrifum fyrrverandi Hæstaréttardómara.

Lögbrot sem framin eru af æðstu stjórnendum landsins fást ekki rannsökuð þótt kærð séu til þar til bærra stofnana, lögreglu og Ríkissaksóknara, vegna fyrirskipana um að hylmt skuli yfir allar kærur gagnvart þeim er skipa æðstu stöður þjóðfélagsins. Dómarar komast því upp með skipulagða glæpastarfsemi við uppkvaðningu dóma í anda hins aldna Rannsóknarréttar Miðalda (kirkjunnar) og réttarfars Nazista og annarra slíkra samtaka.

Þegar menn eru sviptir eignum sínum og æru með utanlagadómum hefnigjarnra óþokka, er bera titilinn dómari, án þess að þolendur geti leitað réttar síns vegna siðblindu, er ríkir í æðstu stjórn landsins, er stutt í það að gripið verði til alvarlegra aðgerða s.s. aflífunar á hinum siðblindu ódæðismönnum.

Íslendingar eru að meiri hluta löghlýðnir þegnar síns samfélags en gamalt íslenskt máltæki er nærtækt „Svo má deigt járn brýna að það bíti“. Er svo komið að stjórnendum þessa lands hafa stuttan tíma til að hreinsa út þá ódæðismenn, sem koma illu orði á íslenskt samfélag, áður en þolendur ódæðisverka íslenskra dómara grípa til aðgerða sem engum hugnast. Það er ljóst að verði ekki af hálfu stjórnvalda farið að gildandi lögum eins og flestir íslenskra þegna gera verður blóð látið renna.

Það er siðvenja lögbrjóta eins og íslenskra ódæðismanna í stétt dómara að svara ekki ásökunum þegar svar getur falið í sér játningu á lögbroti. Í þinghaldi er það eitt af aðalatriðum í málflutningi dómara að vara vitni eða lögbrjót við því að svara spurningu eða ásökunum ef svar viðkomandi felur í sér viðurkenningu á lögbroti. Viðkomandi sé ekki skylt að svara spurningu ef svar þess sem er í vitnastúku feli í sér viðurkenningu á lögbroti.

Þar sem ekki hefur verið hægt að koma ódæðismönnum í dómarastétt fyrr dóm, vegna ásakana um lögbrot af þeirra hálfu, hafa þeir komist hjá því að lenda í vitnastúku réttarins og þurft að svara óþægilegum spurningum um lögbrot þeirra. Þetta hefur þeim tekist vegna þess að ekki er gert ráð fyrir því að sakborningar (dómarar) eða þeirra nánustu annist rannsókn á lögbrotum af hálfu þeirra sjálfra.

Í kærum sem lagðar hafa verið fram gegn ofbeldismönnum í dómarastétt eru óhrekjanleg sönnunargögn. Sönnunargögn sem mega ekki koma fram opinberlega af ótta stjórnvalda við alvarlegar afleiðingar fyrir réttarkerfið.

M.ö.o. sjálfdæmi dómara í eigin lögbrotum er aðalsmerki hins íslenska réttleysis. Það hefur marg oft verið sannað að „Flagð er undir fögru skinni“ og oft er ódæðismaður í sauðargæru er kemst til valda með falsi og flærð sinni eins og segja má um marga dómara í íslensku réttarkerfi. Dómarar sem eru hefnigjarnir óþokkar og vantreyst af þeim sem næst þeim standa í lögfræðinni þ.e. lögmönnum.

Í ljósi viðurkenningar fyrrverandi Hæstaréttardómara á því að skipulega sé unnið að því að þegja í hel ákærur á hendur tiltekinna afla í réttarkerfinu svo og stjórnkerfinu og ekki megi hreyfa við tilteknum lögbrjótum eins og einn talsmaður lögmanna hefur viðurkennt í blaðagrein, að ekki megi ræða mál er varða lögbrot dómara nema í hljóðeinangruðum vistarverum. Þetta viðgengst í ríki sem stjórnendur telja lýðræðisríki en er í raun grímulaust Fasistaríki þar sem glæpir æðstu manna eru löglegir glæpir.

Þegar svar sumra æðstu stjórnenda landsins við framlögðum ákærum, að viðkomandi skilji og viðurkenni réttmæti kvörtunar, en þá skorti vald til að stöðva siðblinda lögbrjóta. Viðkomandi embættismenn benda á hina svokölluð kæruleið, Lögreglu og Ríkissaksóknara, en þeim embættum er skipulega stjórnað í að hylma yfir siðblindu og ódæðisverk lögbrjóta í æðri stöðum samfélagsins. Embætti þessum (lögreglu og ríkissaksónara) má líkja við SS-sveitir Nazista. Eingöngu ætluð til að verja lögbrjóta ríkisins og refsa þeim sem voga sér að leita réttar síns gagnvart ódæðisverkum æðstu manna samfélagsins.

Í sögu mannkynsins má rekja allar byltingar í samfélögum manna til ódæðisverka af hálfu stjórnenda landanna. Oftast nær hefst slík bylting með aflífun einstakra ódæðismanna stjórnvalda sem síðan leiðir til almennra aðgerða gegn stjórnvöldum af hálfu þegnanna.

Undirritaður viðurkennir að það hafi hvarflað að honum að réttast væri að aflífa meindýr ef það yrði til þess að rannsókn færi fram á því hver væri orsök aflífunar meindýrsins. Meindýr eru illa liðin og aflífuð eftir þörfum þar sem til þeirra næst að fyrirmælum opinberra stjórnvalda. Hvenær og hvort af slíkri framkvæmd verður ræðst af viðbrögðum stjórnenda í þá átt að mannréttindi allra þegna landsins séu virt en ekki hlífa ódæðismönnum sem kallaðir eru dómarar.

Reykjavík 8. janúar 2016

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

OPIÐ BRÉF TIL RÍKISSAKSÓKNARA

Ríkissaksóknari

Hverfisgötu 6

101 Reykjavík

Hér með er ítrekað erindi til Ríkissaksóknara frá 16. október 2015 sem hér með fylgir.

Ef embætti ríkissaksóknarans er án virðingar er skiljanlegt að ekki sé svarað óþægilegum spurningum er varða stjórnsýslu landsins (framkvæmdavalds) og þar með störf Ríkissaksóknara.

Það vekur furðu ef embætti Ríkissaksóknara hefur annan tilgang en fara að lögum sem ætlast er til að þegnar landsins virði og að allir þegnar landsins séu jafn réttháir fyrir gildandi lögum settum af löggjafarsamkundunni.

Spurningin um það: Hvert þegnarnir eigi að snúa sér með kærur á hendur glæpamönnum í æðri stöðum samfélagsins? Þegar embættismenn lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu og Ríkissaksóknara velja að stinga hausnum í sandinn, eins og sagt er að strúturinn geri þegar hættu ber að höndum, þá fer illa fyrir löghlýðni þegnanna.

Hér með er Ríkissaksóknara tilkynnt að verði ekki svarað spurningum sem lagðar hafa verið fram vegna yfirhylmingarstefnu lögreglustjórans og Ríkissaksóknara, yfirhylmingu á glæpum frömdum af aðilum í æðri stjórn landsins, verður refsi og agavaldið ekki lengur í höndum stjórnvalda og við tökum upp Sturlungaaldar siði með vígaferlum.

Ríkissaksóknari ætti að taka þessa viðvörun alvarlega og framkvæma rannsókn eins og farið hefur verið fram á svo koma megi í veg fyrir alvarlegar aðgerðir sem engum hugnast.

Hvorki Ríkissaksóknari né kærðir einstaklingar hafa treyst sér til að stefna undirrituðum fyrir ummæli í greinarskrifum og beita fyrir sig ákvæðum laga um meiðyrði. Því verður að líta svo á að menn án æru geti ekki kært vegna meintra meiðyrða því æra verði að vera fyrir hendi.

Hér með er þess krafist að Ríkissaksóknari svari áður sendu erindi svo að ekki þurfi að nota aðferðir Sturlunga. Sjá meðfylgjandi erindi.

Með vísan til fyrirskipunar Ríkissaksóknara til lögreglu um rannsókn á því sem kallað var hatursskrif er tilefni til spurningar: Eru einhver hagsmunatengsl á milli Ríkissaksóknara og þeirra samtaka er kærðu ákvörðun lögreglustjóra um synjun á rannsókn.

Krafist er svars innan tveggja vikna frá dagsetningu þessarar ítrekunar.

Reykjavík 22. nóvember 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

 

RÍKISSAKSÓKNARI

Með vísan til furðulegrar afgreiðslu yðar á framlögðum kærum undirritaðs, á hendur dómurum, með því að hunsa rannsókn lögreglu á málunum eins og gert er ráð fyrir í lögum.Ef ríkissaksóknari er ekki betur lesinn í ástæðu þess að umrædd embætti, Ríkissaksóknari, lögregla, voru sett á stofn þá er rétt að fræða hann/hana um tilurð embættisins.

Sæmilega gáfaðir karlmenn höfðu komist að þeirri niðurstöðu að óásættanlegt væri að refsingar fyrir brot á samskiptareglum manna í milli væri mismunandi eftir því hver framkvæmdi refsingu fyrir verknað þann er deilt var um. Refsingar fórum fram eftir geðþóttaákvörðunum þess eða þeirra sem töldu sér misboðið.

Með tilkomu laga um samskipti á milli þegnanna var einnig ákveðið að allir þegnar samfélagsins væru jafnir fyrir lögunum óháð kyni, trú eða efnahag. Gilti það jafnt um æðstu stjórnendur ríkisins og öreiganna og alla þar á milli.

Það eru einnig ákvæði í lögum um það að þegnarnir skuli beina kærum, um brot á lögum á rétti kæranda, til lögreglu sem ætti að annast rannsókn á meintu lögbroti.

Það finnst hvergi í lögum að ríkissaksóknari eða aðrir stjórnendur rannsókna á lögbrotum hafi rétt til að mismuna þegnunum hvað varðar rannsóknir á kærum sem lagðar eru fram með óhrekjanlegum sönnunum.

Að gefinni ástæðu af hálfu ríkissaksóknara að hunsa rannsókn á framlögðum kærum á hendur dómurum fyrir gróf brot á lögum, um meðferð mála fyrir dómi, er tilefni til að ætla að ríkissaksóknari hafi með athæfi sínu gróflega brotið á rétti undirritaðs hvað varðar jafnrétti fyrir lögunum. Hvort ástæða ríkissaksóknara varðandi það að rannsókn umræddra kærumála fari ekki fram séu fyrirskipanir frá æðra stjórnvaldi, mútugreiðslur eða einhver annarleg sjónarmið verður ríkissaksóknari að eiga við sjálfan sig. Eftir sem áður er um gróft lögbrot af hálfu Ríkissaksóknara að ræða og tilraun til að hindra framgang réttvísinnar.

Í ljósi þess sem hér er ritað er ríkissaksóknari krafinn um svör við eftirfarandi spurningum.

1. Eru framlagðar kærur ólöglega fram settar? Lögregluskýrslur nr. 007-215-023922. 007-215-023957. 007-215-023963. 007-215-023973007-215-023982. frá byrjun apríl 2015.

2. Hefur undirritaður notið ákvæða laga um mannréttindi og ákvæða mannréttindasáttmála Sameinuðu-þjóðanna við afgreiðslu lögreglu og Ríkissaksóknaraá framlögðum kærum?

3. Hvaða kæra samkvæmt upptalningu lögregluskýrslna í lið EITT stenst ekki ákvæði laga um kærur sem lögreglunni er skylt að rannsaka

4. Hvaða hindranir eru í vegi þess að málin séu rannsökuð? Ítarleg skýring!

5. Hver er ástæðan fyrir því að lögregluskýrslur voru ekki teknar fyrr en eftir sex ára baráttu við fjandsamleg embætti lögreglustjóra og ríkissaksóknara?

6. Fékk embætti lögreglustjórans og ríkissaksóknara fyrirmæli frá æðra embætti stjórnsýslunnar um að hindra það að rannsókn á umræddum kærum færi fram?

7. Var um mútugreiðslur að ræða til að koma í veg fyrir rannsóknina?

8. Eru þeir sem ákærðir hafa verið æðri en aðrir þegnar landsins þegar kemur að rannsókn á lögbroti og þar af leiðandi sé hylmt yfir þau lögbrot sem ákærur snúast um?

9. Eru allir þegnar landsins jafnir fyrir lögum þegar kemur að refsiverðu athæfi (broti á gildandi lögum) eða hafa sumir forréttindi?

10. Eru fram lögð sönnunargögn sem lögð hafa verið með umræddum kærum óhrekjanleg og þess vegna megi ekki opna möguleika á því að almenningur fái upplýsingar um lögbrot æðri stjórnenda landsins?

11. Hefðu umræddar ákærur á hendur dómurum verið rannsakaðar ef framlögð sönnunargögn hefðu verið hrekjanleg (ósönn – kærur ekki á rökum reistar)?

12. Er það svo að lögreglustjórinn og ríkissaksóknari hafa ekki þorað að stefna undirrituðum af ótta við að þá yrði uppvíst um lögbrot þeirra sem eru í æðri stöðum þjóðfélagsins?

13. Hverjir eru það sem hafa fyrirskipað lögreglustjóranum og ríkissaksóknara að hindra rannsókn á framkomnum ákærum á hendur æðri stjórnendum landsins?

14. Er það eitt af verkum lögreglustjórans og ríkissaksóknara að hindra framgang réttvísinnar þegar æðri embættismenn ríkisins eru ákærðir?

15. Hvaða ákæra af þeim sex sem eru komnar í skýrslubanka lögreglunnar er ekki studd óhrekjandi rökum (sönnunargögnum) um lögbrot ákærðra?

16. Ef lögreglustjóraembættið, Ríkissaksóknari og Innanríkisráðuneytið (sem framkvæmdavald) ekki sinna skyldum sínum varðandi jafnrétti allra þegna landsins gagnvart lögum --- Hverjir haf þá aga og refsivaldið aðrir en þeir sem lög eru brotin á?

17. Hverjir eiga að rannsaka ákærur um lögbrot ef lögreglan er vanhæf til þess vegna lögbrots eins af æðstu mönnum lögreglunnar? (Skrifleg viðurkenning frá lögreglunni um vanhæfi til rannsóknar máls)?

18. Fást framlagðar kærur rannsakaðar eftir aflífun á einu meindýri?

19. Ríkissaksóknari er hér með spurður að því hvort nauðsyn sé til að grípa til aðferða Sturlungaaldar vígaferla (aflífa meindýr) til þess að hann/hún fari að lögum varðandi rannsókn á framlögðum ákærum?

20. Vill ríkissaksóknari hafa tillögurétt um það hvernig aflífun meindýrs fer fram?

21. Vill Ríkissaksóknari hafa tillögurétt varðandi aflífunardag meindýrs?

22. Fer Ríkissaksóknari fram á það að eiga fulltrúa við aflífun meindýrsins?

23. Hvert eiga þegnar þessa þjóðfélags, Íslands, að snúa sér með kærur vegna lögbrota æðstu stjórnenda landsins þegar lögreglan og Ríkissaksóknari hunsa að framkvæma rannsókn vegna geðþóttaákvarðana ef ekki annarra annarlegra þátta?

Lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu, að fyrirskipun Ríkissaksóknara, er velkomið að senda þjóna sína í heimsókn til undirritaðs í annað sinn vegna greinaskrifa undirritaðs. Næst fá þeir kaffi og með því. Æskilegt er að fá vitneskju um það hvað margir verða sendir svo að hægt sé að leggja á borð fyrir þá.

Ef ég verð knúinn til aðgerða, svo sem aflífunar meindýrs, vegna hyskni ráðamanna (stjórnenda) lögreglunnar og Ríkissaksóknara mun ég eftir að hafa vegið meindýr mæta á næstu lögreglustöð og lýsa yfir að ég hafi vegið meindýr að hætti forvera okkar.

Krafist er svara við erindi þessu á íslensku mannamáli ekki stofnanaþrugli og ekki seinna en 30. október 2015.

Reykjavík 16. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík.

Upphlaup við atkvæðaveiðar.

Undarlegar atkvæðaveiðar. Einkenni á pólitík eru atkvæðaveiðar stjórnmálamanna. Enn eitt upphlaupið hefur orðið í hinum pólitíska heimi og varðar brottvísun fjölskyldna sem komnar voru til landsins í þeim tilgangi að fá ódýra læknishjálp fyrir börn sín. Þessar fjölskyldur voru ekki það sem kallað er flóttamenn sem hefur verið skilgreint sem flutningur fólks (flótti fólks) frá svæðum þar sem ógn steðjar að því og til friðsamlegri staða.

Það upphlaup sem orðið hefur vegna sjúklegs ástands tveggja barna sem send voru til síns fósturlands með vísan til ákvæða gildandi laga sýnir hve mikið er um nytsama sakleysingja.

Börn eiga allt gott skilið hvaðan sem þau eru en hinir íslensku sakleysingjar hafa ekki hugleitt það að samkvæmt fréttum sem borist hafa þá deyja á jörðinni fleiri en milljón börn á ári hverju vegna sjúkdóma og næringarskorts. Hvaða rétt hafa íslendingar til að dæma um það hvaða barn fær að lifa og hvaða barn verður að sætta sig við sín vandræði hvort sem um er að ræða veikindi eða hungur.

Þetta upphlaup nytsamra sakleysingja varðandi þessi mál er í ætt við það að hið stóra ég vill stjórna. Því ættu þeir, hinir nytsömu sakleysingjar, að hugleiða það að á meðan innlendir þegnar eiga í baráttu við hið íslenska stjórnkerfi að hafa til hnífs og skeiðar og fá nothæf lyf við veikindum sínum vegna fjárskorts eða sparnaðar er erfitt að sjá það að erlendir þegnar eigi að ganga fyrir á meðan innlendir lepja dauðan úr skel.

Það er og á að vera hverjum sem er frjálst að leggja fram fjármuni til góðra mála en án þess að samfélagið verði gert ábyrgt fyrir ómældum kostnaði við gæluverkefni þessara einstaklinga.

Íslenskir stjórnmálamenn eiga að hugleiða það hvort þeir hafi rétt til þess að gerast dómarar í því hvort þetta eða hitt barnið fær betri lífsgæði eða fær að lifa af þeim milljónum barna sem líða skort á jörðinni.

Upphlaup nokkurra sakleysingja eins og orðið hefur vegna þessa máls er dæmi um sýndarmennsku er stundum kemur fram hjá fólki er vill ráða en hefur enga burði til þess.

Íslendingar hafa engan rétt til að ákveða hvaða börn, sem líða skort á jörðinni, fái að lifa og hver á að deyja.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Meindýr glæpaverka 32. kafli.

Kúgun íslenskra stjórnvalda.

Í Morgunblaðsgrein undir yfirskriftinni „ENGIN SVÖR“ eftir Jón Steinar Gunnlaugsson fv. Hæstaréttardómara hinn 14. desember 2015 er enn og aftur færð rök fyrir þeirri ólöglegu starfsemi sem þrífst inna hins íslenska réttleysiskerfis. Í grein þessari kemur fram sú lögleysa sem viðgengst innan stjórnkerfisins (þríhöfða þursans) að öll gagnrýni á lögbrot æðstu manna ríkisins og þar með taldir dómarar er ekki svarað í þeirri von að aðilar gefist upp og sætti sig við lögbrotin. Íslensk stjórnvöld eru valdníðingar og ofbeldisaðilar þegar þau vanvirða (svívirða) mannréttindi þegnanna eins og sýnt hefur verið fram á með greinaskrifum undirritaðs þar sem dómarar fara eins og sýklaplága á borð við Svartadauða í réttarkerfinu. Einnig er vísað til greinar J.S.G. fv. Hæstaréttardómara undir yfirskriftinni „Þagað í hel“ sem birt var fyrir nokkrum mánuðum.

Rétt þykir að benda á grein í Morgunblaðinu eftir lögmann (konu) þar sem hún lýsti ótta lögmanna á að tjá sig um störf dómara nema í einkasamtali á bak við luktar dyr af ótta við að fréttir bærust til dómara og eiga yfir höfði sér hefndaraðgerðir af hálfu dómaranna.

Á meðan ekki er farið að gildandi lögum af hálfu stjórnvalda og þar með dómara er ekki hægt að búast við að þegnarnir fari að lögum í sínum samskiptum. Þegar lögbrot eru framin af hálfu stjórnvalda, þ.e. æðstu mönnum stjórnsýslunnar, er allt gert til þess að hylma yfir málin. Ekki þýðir að kæra málin til lögreglu eða Ríkissaksóknara því af hálfu þessara embætta er allt gert til að svæfa málin og engar upplýsingar veittar af hálfu ráðamanna þar.

Þegar þeir sem eiga að gæta laga og réttar í samfélagin og eiga að tryggja að allir þegnar samfélagsins njóti fyllstu mannréttinda, sem viðurkennd eru af fjölþjóða samfélaginu, þá standa fremstir í flokki ráðamenn þjóðarinnar í skipulögðum mannréttindabrotum. Því er viðkomandi þjóðfélag komið á stig borgarastyrjaldar og í ætt við stjórnarfar Fasista og Nasista.

Slíkir stjórnendur og skósveinar þeirra voru kallaðar GADDAVÍRSHÓRUR (óheiðarlegar persónur).

Með vísan til þess sem áður hefur verið ritað um glæpsamlegt athæfi af hálfu íslenskra stjórnvalda verður hér ítrekað sett fram glæpsamlegt framferði stjórnvalda hvað varðar mannréttindabrot.

1. Dómur Hæstaréttar Íslands í máli nr. 15/1991 þar sem dómarar, án virðingar, drógu inn í afgreiðslu málsins kynlíf lögbrjótsins Jóns H.B. Snorrasonar til þess að hylma yfir þá lögleysu er framin hafði verið með álagningu virðisaukaskatts án tilskilinna heimilda í lögum landsins. Umræddir dómarar falla í hóp þeirra sem bera titilinn „gaddavírshórur“.

2. Úrskurður dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar frá 4. janúar 1993 og varðar sjópróf samkvæmt beiðni Rannsóknarnefndar sjóslysa setur umræddan dómara á bekk með „gaddavírshórum“. Úrskurður dómara án heimildar í gildandi lögum og svívirðilegt brot á mannréttindum undirritaðs.

3. Úrskurður dómarans Eggerts Óskarssonar frá 11. janúar 2002 í máli sem ekki var til samkvæmt staðfestingu dómsformanns Héraðsdóms Reykjavíkur en falsað skráninganúmer af hálfu dómarans E.Ó í máli nr. M-51-2001 samkvæmt bókun dómarans. Úrskurður þessi staðfesti að dómarinn er ekki læs á íslenska tungu. Dómari þessi er í hópi þeirra sem bera titilinn „gaddavírshóra“.

4. Meðferð máls nr. E-13455/2002 dómari Sigurður T. Magnússon einkenndist af innheimtustörfum dómarans fyrir hönd stefnanda. Dómarinn neitaði að fullnægjandi gögn væru lögð fram af hálfu stefnanda fyrr en sex mánuðum eftir fyrsta þingfund en þá gafst dómarinn upp á kúgun sinni við innheimtustörfin. Dómarinn varð að éta ofan í sig öll stóryrðin við innheimtustörfin þegar kom að dómsniðurstöðu en fjárkrafan var dæmd einskis virði vegna vanefnda stefnanda. Í hefndarskyni stal dómarinn lögverndaðri þóknun til handa stefndu í málinu vegna tilhæfulausra málaferla. Dómari þessi er í hópi þeirra sem bera titilinn „gaddavírshóra“.

5. Mál E-08318/2007 dómari Ásgeir Magnússon er dæmi um siðblindu og réttarfarsnauðgun af hálfu dómara. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða málsaðila til dómþings og rak málið án aðkomu stefnda í málinu. Sannanir eru fyrir því að boðun hafi ekki farið fram af hálfu dómarans og því dæmigerð framkoma af hálfu gaddavírshóru.

6. Mál E-08319/2007 dómari Ásgeir Magnússon er dæmi um siðblindu og réttarfarsnauðgun af hálfu dómara.Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða málsaðila til dómþings og rak málið án aðkomu stefnda í málinu. Sannanir eru fyrir því að boðun hafi ekki farið fram af hálfu dómarans og því dæmigerð framkoma af hálfu gaddavírshóru.

7. Aðkoma Lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu, undanfarin ár, hefur verið sú að neita rannsókn á ofanrituðum kærumálum þrátt fyrir að kröfur hafi verið lagðar fram með tilheyrandi óhrekjanlegum sönnunargögnum. Framferði þetta er liður í því að hylma yfir lögbrot er framin hafa verið af mönnum í æðri stöðum samfélagsins. Er afstaða lögreglustjórans skýlaust brot á mannréttindum undirritaðs er varðar jafnrétti þegnanna gagnvart gildandi lögum og fellur viðkomandi undir ákvæði um óheiðarlegar persónur eða „gaddavírshóra“.

8. Ríkissaksóknari hefur fengið málin til meðferðar en hefur hunsað að fyrirskipa rannsókn vegna sameiginlegra hagsmuna sinna og lögbrjóta innan hins íslenska stjórnkerfis. Ríkissaksóknari hefur valið yfirhylmingar leiðin fram yfir það að virða gildandi lög í landinu og mannréttindi hinna íslensku þegna. Afstaða Ríkissaksóknara setur viðkomandi, með auðvirðulegri framkomu sinni, á bekk með óheiðarlegum persónum eða „gaddavírshórum“.

Í mörg ár hefur verið farið fram á friðsamlega lausn á þessum kærumálum en stjórnvöld óttast afleiðingarnar ef uppvíst verði um hve rotið stjórnkerfið er og þar með talið dómskerfið.

Þar sem útlit er þannig að ekki verði af friðsamlegri lausn á þessum ágreiningsmálum heldur fái lögbrot þeirra sem nafngreindir hafa verið að standa og með því mannréttindi undirritaðs svívirt er því hér með lýst yfir að ákærðir mannorðsmorðingjar, mannréttindaþjófar og réttarfarsnauðgarar eru óalandi og óferjandi í nokkru samfélagi. Þeir eru skóggöngumenn og því réttdræpir, hvar sem til þeirra næst, að hætti Sturlunga.

Umræddir réttarfarsnauðgarar hafa eigi þorað að stefna undirrituðum vegna greina skrifanna síðustu árin. Hafa þessir aðilar, sem kærðir hafa verið, valið þá aðferð sem Jón Steinar Gunnlaugsson bendir á í grein sinni og það er að þegja í von um að kvörtunum linni. Ástæða þess er að verði málin rannsökuð þá verði upplýst um þau lögbrot sem ákærðir hafa framið með ólöglegum dómsúrskurðum og öðrum ólöglegum aðgerðum. Einnig er stjórnvöldum illa við að upplýst verði um þá siðblindu sem viðgengst í íslensku dómskerfi.

Ástæða þess að undirritaður hefur ekki valið dómstólaleiðina er sú að lögbrot sem framin eru af dómurum eiga ekki að dæmast af sökudólgunum sjálfum eða vinum þeirra. Sjálfdæmi um eigið lögbrot tilheyrir ekki réttarkerfi þar sem mannréttindi eru virt.

Það skal viðurkennt að haldið verður áfram að hæðast að og hrella mannréttindaþjófa hins íslenska réttleysis þar til málin fá þá rannsókn sem krafist hefur verið og lög kveða á um. Jafnvel aflífun meindýrs að hætti Sturlunga er inni í myndinni ef nauðsyn krefur til að vekja náttröllin í stjórnsýslunni.

Reykjavík 15. desember 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Opið bréf til

Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Hverfisgötu 115

Reykjavík

Opið bréf til Lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu.

Með vísan til auðvirðulegrar afgreiðslu yðar á framlögðum kærum undirritaðs, á hendur dómurum, með því að hunsa rannsókn lögreglu á málunum eins og gert er ráð fyrir í lögum.

Ef lögreglustjórinn er ekki betur lesinn í ástæðu þess að umrætt embætti var sett á stofn þá er rétt að fræða hann/hana um tilurð embættisins.

Sæmilega gáfaðir karlmenn höfðu komist að þeirri niðurstöðu að óásættanlegt væri að refsingar fyrir brot á samskiptareglum manna í milli væri mismunandi eftir því hver framkvæmdi refsingu fyrir verknað þann er deilt var um. Refsingar fóru fram eftir geðþóttaákvörðunum þess eða þeirra sem töldu sér misboðið.

Með tilkomu laga um samskipti á milli þegnanna var einnig ákveðið að allir þegnar samfélagsins væru jafnir fyrir lögunum óháð kyni, trú eða efnahag. Gilti það jafnt um æðstu stjórnendur ríkisins og öreiganna og alla þar á milli.

Það eru einnig ákvæði í lögum um það að þegnarnir skuli beina kærum, um brot á lögum á rétti kæranda, til lögreglu sem ætti að annast rannsókn á meintu lögbroti.

Það finnst hvergi í lögum að lögreglustjóri eða aðrir stjórnendur rannsókna á lögbrotum hafi rétt til að mismuna þegnunum hvað varðar rannsóknir á kærum.

Að gefinni ástæðu af hálfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu að neita rannsókn á framlögðum kærum á hendur dómurum fyrir gróf brot á lögum, um meðferð mála fyrir dómi, er tilefni til að ætla að lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu hafi með athæfi sínu gróflega brotið á rétti undirritaðs hvað varðar jafnrétti fyrir lögunum. Hvort ástæða synjunar lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu um rannsókn umræddra kærumála séu fyrirskipanir frá æðra stjórnvaldi, mútugreiðslur eða einhver annarleg sjónarmið verður lögreglustjórinn að eiga við sjálfan sig. Eftir sem áður er um gróft lögbrot að ræða og tilraun til að hindra framgang réttvísinnar.

Í ljósi þess sem hér er ritað er lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu krafinn um svör við eftirfarandi spurningum.

1. Eru framlagðar kærur ólöglega fram settar? Lögregluskýrslur nr. 007-215-023922. 007-215-023957. 007-215-023963. 007-215-023973007-215-023982. frá byrjun apríl 2015

2. Hvaða hindranir eru í vegi þess að málin séu rannsökuð?

3. Hver er ástæðan fyrir því að lögregluskýrslur voru ekki teknar fyrr en eftir sex ára baráttu við fjandsamlegt embætti lögreglustjóra?

4. Fékk embætti lögreglustjórans fyrirmæli frá æðra embætti stjórnsýslunnar um að hindra það að rannsókn á umræddum kærum færi fram?

5. Var um mútugreiðslur að ræða til að koma í veg fyrir rannsóknina?

6. Eru þeir sem ákærðir hafa verið æðri en aðrir þegnar landsins þegar kemur að rannsókn á lögbroti og þar af leiðandi sé hylmt yfir þau lögbrot sem ákærur snúast um?

7. Eru allir þegnar landsins jafnir fyrir lögum þegar kemur að refsiverðu athæfi (broti á gildandi lögum) eða hafa sumir forréttindi?

8. Eru fram lögð sönnunargögn sem lögð hafa verið með umræddum kærum óhrekjanleg og þess vegna megi ekki opna möguleika á því að almenningur fái upplýsingar um lögbrot æðri stjórnenda landsins?

9. Hefðu umræddar ákærur á hendur dómurum verið rannsakaðar ef framlögð sönnunargögn hefðu verið hrekjanleg (ósönn – kærur ekki á rökum reistar)?

10. Er það svo að lögreglustjórinn hefur ekki þorað að stefna undirrituðum af ótta við að þá yrði uppvíst um lögbrot þeirra sem eru í æðri stöðum þjóðfélagsins?

11. Hverjir eru það sem hafa fyrirskipað lögreglustjóranum að hindra rannsókn á framkomnum ákærum á hendur æðri stjórnendum landsins?

12. Er það eitt af verkum lögreglustjórans að hindra framgang réttvísinnar þegar æðri embættismenn ríkisins eru ákærðir?

13. Hvaða ákæra af þeim sex sem eru komnar í skýrslubanka lögreglunnar er ekki studd óhrekjandi rökum (sönnunargögnum) um lögbrot ákærðra?

14. Ef lögreglustjóraembættið, Ríkissaksóknari og Innanríkisráðuneytið (sem framkvæmdavald) ekki sinna skyldum sínum varðandi jafnrétti allra þegna landsins gagnvart lögum --- Hverjir hafa þá aga og refsivaldið aðrir en þeir sem lög eru brotin á?

15. Hverjir eiga að rannsaka ákærur um lögbrot ef lögreglan er vanhæf til þess vegna lögbrots eins af æðstu mönnum lögreglunnar? (Skrifleg viðurkenning frá lögreglunni um vanhæfi til rannsóknar máls)?

16. Fást framlagðar kærur rannsakaðar eftir aflífun á einu meindýri?

17. Lögreglustjórinn er hér með spurður að því hvort nauðsyn sé til að grípa til aðferða Sturlungaaldar vígaferla (aflífa meindýr) til þess að hann/hún fari að lögum varðandi rannsókn á framlögðum ákærum?

18. Vill lögreglustjórinn hafa tillögurétt um það hvernig aflífun meindýrs fer fram?

19. Hvert eiga þegnar þessa þjóðfélags, Íslands, að snúa sér með kærur vegna lögbrota æðstu stjórnenda landsins þegar lögreglan og Ríkissaksóknari hunsa að framkvæma rannsókn vegna geðþóttaákvarðana ef ekki annarra annarlegra þátta?

Lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu er velkomið að senda þjóna sína í heimsókn til undirritaðs í annað sinn vegna greinaskrifa. Næst fá þeir kaffi og með því. Æskilegt er að fá vitneskju um það hvað margir verða sendir svo að hægt sé að leggja á borð fyrir þá.

Ef ég verð knúinn til aðgerða, svo sem aflífunar meindýrs, vegna hyskni ráðamanna (stjórnenda) lögreglunnar mun ég eftir að hafa vegið meindýr mæta á næstu lögreglustöð og lýsa yfir að ég hafi vegið meindýr að hætti forvera okkar. Krafist er svara við erindi þessu ekki seinna en 26. október 2015.

Reykjavík 14. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík.

SENT 2015-10-14----

Með birtingu þessa erindis opinberlega er ítrekuð krafa um að af hálfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu sé farið að lögum og fyrirspurn sé svarað ella segi lögreglustjórinn af sér embætti ef um mútugreiðslur er að ræða til að hindra framgang réttvísinnar.

Reykjavík 5. desember 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík.

Öruggt kynlíf. Engin nauðgun.

Með vísan til vandræða kvenna er varðar kærur um nauðung til kynmaka er hér með lögð fram tillaga um hugsanlega leið til að minnka líkur á því að slíkir atburðir gerist.

Fylgir hér með hugmynd að vottorði/yfirlýsingu kvennmanns um samþykki fyrir kynmökum tveggja persóna.

Vottorð þetta verður að undirrita áður en til kynmaka kemur og hver sá karlmaður sem ekki hefur slíkt skjal undirritað, af viðkomandi væntanlegum bólfélaga, undir höndum getur átt yfir sér ákæru um nauðgun ef samfarir fara fram. Með þessu vottorði er sönnunarbyrði um vilja til kynmaka fyrir hendi og getur komið í veg fyrir erfiðleika við að sanna eða afsanna kynlífsofbeldi. Slíkt vottorð væri einungis gilt ef um skyndikynni væri að ræða er leiddi til kynmaka. Vottorð sem þetta næði ekki yfir kynmök á milli hjóna, fólks í skráðri sambúð eða sannanlegra náinna sambanda.

Ef þessi varúðarhugmynd nær fram að ganga er nauðsynlegt að kona kæri strax og helst innan sólarhrings ef um meinta nauðgun er að ræða og hún ekki undirritað slíka yfirlýsingu og sönnunargögn tryggð með sýnatöku.

Slíkt vottorð færir ábyrgðina yfir á karlmenn að tryggja samþykki tilvonandi bólfélaga til kynmaka í þeim tilgangi að koma í veg fyrir eftirköst.

Þessi hugmynd er yfir 60 ára gömul og kom fram í Danmörku í kringum 1954. Skjalið er fyrir hendi á dönsku.

Það skal viðurkennt að með þessu er hægt (dregið úr hraða forleiks að samförum) á ferli kynmaka sem stundum geta orðið ofsafengin og ekki síst ef fólk er ekki allsgáð.

Þess má geta hér að lögreglunni var afhent eintak af þýðingu á þessu öryggisvottorði fyrir nokkrum árum.

Er þetta sett fram í þeim tilgangi að fækka fréttum af misheppnuðu kynlífi (lífsreynslu) margra kvenna. Konur þurfa að hugleiða það vel og vandlega að dufl og daður þeirra ásamt ögrandi klæðaburði á skemmtistöðum býður hættunni heim ef þær ná að örva hormónastarfsemi karlsins yfir hættumörk.

Fylgir hér með lausleg þýðing úr dönsku:

_______________________________________________________________________________________

 

 

Öryggisvottorð um kynlífssamband.

Öruggt kynlíf. Engin nauðgun.

Það staðfestist hér með að ég undirrituð (kvennmaður / stúlka), sem er að fara til að njóta kynmaka með,

(nafan)______________________________________________Kt._________________________

að ég er lögráða og með fullri rænu og ekki undir áhrifum af áfengi eða öðrum eitur- eða deyfilyfjum. Það er heldur engin þörf fyrir manninn að beita mig aflsmunar, hótunum, loforðum eða á annan hátt að tala mig til svo að við getum notið þeirra (kynmaka).

Ég óttast hann (manninn) ekki á nokkurn hátt og vonast ekki til né óska þess á neinn hátt að bindast honum til frambúðar. Ég þekki ekkert til mannsins, hvort hann er giftur eða ekki og hef engar áhyggjur af því.

Ég er með fullri rænu og ekki ölvuð og er tilbúin til að njóta þessara samverustunda með manninum á sama hátt og hann kemur til með að njóta þeirra. Ef ég fæ þá fullnægingu sem ég vonast til er ég reiðubúin til að halda leiknum áfram.

Auk þess lýsi ég því yfir að ég mun aldrei vitna gegn honum né draga hann fyrir dóm vegna samverustunda okkar og ekki heldur hvað varðar lög um hvíta þrælasölu.

Svo undirritað áður en ég hoppa/leggst upp í rúmið með honum.

Staður, dagsetning og tími ___________________________

 

Nafn:__________________________________ Kt ____________________

Heimilisfang _____________________________

_______________________________________________________________________________________

Sett fram í von um að meintum nauðgunum og kærum þar að lútandi fækki.

Reykjavík 26. nóvember 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Nytsamir sakleysingjar.

Hinir saklausu á Íslandi er boðið hafa aðstoð við hið svokallaða flóttafólk er vorkunn.

Fólk í nauðum vekur oft meðaumkun með fólki og er reiðubúið til að aðstoða en oft er aðstoðin hengingaról þeirra sem aðstoða.

Þessi ábending er tilkominn vegna þeirra vandræða milljóna manna sem flækjast um lönd í leit að öðru lífi. Lífi sem stundum er byggt upp á hatri og hefndarþrá eins og sannast hefur með þeim hryðjuverkum er framin hafa verið síðustu árin.

Þriðja HEIMSSTYRJÖLDIN hófst með árás heiftúðugra trúarofstækismanna á Tvíburaturnana í Nem York 11. september 2001. Þessi styrjöld verður hugsanlega langvinn, jafnvel í 100 ár.

Styrjöld ofbeldis vegna trúarkenninga og siða beinist aðallega að saklausum borgurum sem ekkert hafa unnið til saka er réttlætt getur ódæðisverk þessara ofsatrúarvillinga. Opinberlega eru þessir villingar fordæmdir af mörgum trúarleiðtogum þeirra trúarbragða er ódæðismennirnir kenna sig við. Þetta hefur gerst þrátt fyrir að sannanir liggi fyrir um að skipulagning og hvatningar trúarleiðtoga hafi farið fram í bænahúsum þeirra til margra ódæðisverka sem framin hafa verið.

Viðtal við Ólaf R. Grímsson forseta Íslands í sjónvarpi fyrir tveimur dögum var þörf ábending til nytsamra sakleysingja á Íslandi varðandi hina svokölluðu flóttamenn. Ábending forsetans varðaði löghlýðni flóttamanna svo og mismunandi menningarviðhorf. Það flóttafólk sem um er að ræða hefur ekki verið reiðubúið til að undirgangast gildandi lög þess lands sem það hefur valið sem framtíðar búsetusvæði sitt heldur krefst það þess að lögum og siðum viðkomandi lands verði breytt í samræmi við menningarviðhorf flóttamannanna.

Ummæli forsetans sem ekki er hægt að heimfæra undir rasisma heldur skynsemi eru samhljóða því sem áður hefur komið fram hjá öðrum þjóðarleiðtogum eins og í Canada. (Sjá grein undirritaðs á BLOGGI frá 26. september 2015).

Þeir sem vilja koma til landsins til búsetu verða að sætta sig við þau lög og siði sem í gildi eru í landinu og fara eftir þeim eða halda þegar í stað til sinna fyrri heimkynna. Sú frekja sem fram hefur komið hjá þessu fólki, að breyta þurfi lögum og siðum í löndum sem það kýs að heimsækja, og vill setjast að í, leiðir fyrr en seinna til alvarlegra árekstra eins og þegar er farið að koma fram í öðrum Evrópulöndum.

Það er ekki verið að segja að þetta fólk sé óalandi og óferjandi heldur verður það að sætta sig við að sérhver útlendingur sem kemur til lands, sem ekki er heimaland viðkomandi, verður skilyrðislaust að fara að gildandi lögum þess lands sem það heimsækir og á engan rétt til þess að krefjast að lögum og siðum fólks í landinu verði breytt aðeins til að þjóna þeim aðkomnu.

Flóttamönnum eða öðrum sem æskja dvalarleyfis til lengri tíma, annað en ferðamenn, á ekki að hleypa inn í landið án þess að það undirriti yfirlýsingu um að það fari í öllu eftir þeim lögum sem í gildi eru og sett verða í framtíðinni að viðlagðri fyrirvaralausri brottvísun úr landi ef út af er brugðið.

Þau vandamál sem hafa orðið í Svíþjóð og Þýskalandi ásamt fleiri löndum ættu að vera þörf áminning fyrir leiðtoga þjóðarinnar og annarra Íslendinga hvað varðar hugsanleg vandamál er þetta fólk flytur með sér.

Reykjavík 24. nóvember 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Hlýnun í lofthjúp jarðar?

Grein þessi er sett fram í tilefni af fjölþjóða ráðstefnu um loftslagsbreytingar í lofthjúp jarðar.

Eru ummæli frægs rithöfundar sönn, um starfsemi hinna svokölluðu vísindamanna, en hann skrifaði að fullyrðingar vísindamanna um loftslagsbreytingar á jörðinni væru einungis settar fram til að knýja út meira fjármagn til að halda áfram sinni starfsemi. Fullyrðingar þeirra væru án nokkurrar stoðar í raunveruleikanum. Samkvæmt þessum ummælum rithöfundarins eru margskonar rannsóknir sem fram fara á jörðinni í ætt við atvinnubótavinnu.

Samkvæmt einni vísindakenningu var þannig umhorfs á jörðinni að ekkert þurrlendi var til, aðeins vatn yfir allt, svonefnt Alheimshaf. Var það ekki beinn sjór (saltur) heldur tók vatnið í sig salt af sjávarbotni í aldanna rás.

Það sem vekur enn meiri furðu varðandi kenningar eru þær að sjór (vatn) hafi verið á jörðinni en ekkert súrefni í lofthjúp jarðarinnar.

Því er spurt: Hvernig gat vatn (sjór) orðið til án súrefnis þar sem að súrefni er talið annað aðalfrumefnið í efnasambandi vatns?

Ein kenningin sem birst hefur á prenti er að langt aftur í tímatali jarðsögunnar hafi hlutfall súrefnis í lofthjúp jarðar verið um 30%. Var það löngu áður en farið var að huga að framleiðslu á manninum.

Hefur maðurinn orsakað rýrnun á hlutfalli súrefnis í lofthjúp jarðar?

Er það rétt frá skýrt að í einu eldgosi komi upp meira magn hinna svonefndu gróðurhúsalofttegunda en mannskepnan lætur frá sér fara á mörgum árum?

Ef breyting hefur orðið á hlutfalli kolsýru í andrúmslofti (lofthjúp) jarðar af mannavöldum, að frásögn fræðimanna, og kennt um brennslu jarðefna. Þá er rétt að spyrja:

Hver er munurinn á losun CO2 á sólarhring frá 1,5 milljörðum manna 1950 og sjö milljörðum dýra af ættinni HOMO Saphiens 2015? Að auki mætti bæta við losun á þessari lofttegund það sem kemur frá öllum þeim fjölda húsdýra og annars fénaðar sem notaður er til að halda lífi í þessum mannfjölda.

Er þörf á að senda mannskepnur í stórum stíl í endurvinnslu til að ná jafnvægi varðandi gróðurhúsalofttegundir í lofthjúp jarðarinnar og minnka þannig útblástur á CO2?

Varðandi svartsýnis spár vísindamanna um ofhlýnun jarðar er bent á eftirfarandi sem tekið er úr þekktu fræðiriti.

„Loftslag var þá undrahlýtt um alla jörð. Þar sem nú eru Bandaríki Norður- Ameríku, var fullkomið hitabeltisloftslag, og litlu var kaldara við heimskautin. Hvarvetna uxu þá glæsilegir byrkniskógar, meira að segja í heimskautabeltunum, enda þótt heimskautanóttin væri bæði löng og dimm þá eins og nú er. Það var þrungið vatnsgufu og kolsýru, sem hélt hitanum niðri við yfirborð jarðarinnar undir stöðugu skýjaþykkni.“

Hvernig var aðkoma mannsins á þeim tíma að þeirri veðurfarsbreytingu?

Hafa ekki verið miklar sveiflur í breytingu á veðurfari á jörðinni í aldanna rás án sjáanlegrar aðkomu þeirra lífvera sem búið hafa á jörðinni í gegnum þúsundir eða milljónir alda?

Enn ein kenning fræðimanna er varðar loftslagsbreytingar á jörðinni eru svokallaðar ísaldir. Ef þær kenningar eru réttar hvar kom maðurinn með sínum aðgerðum að þeirri breytingu? Var þá engin vatnsgufa (ský) og kolsýra í lofthjúp jarðar er leiddi til þess að mest allur varmi sólar er barst til jarðarinnar streymdi út í himingeyminn í heiðskýrum himni?

Verður Miðjarðarhafs loftslag á Íslandi eftir nokkra áratugi?

Ein furðukenningin er varðandi eyðingu á svokölluðu OSON-lagi lofthjúpsins. Fræðingarnir hafa viljað kenna um notkun á ákveðnum klór-lofttegundum sem notaðar voru.

Aldrei hefur fengist skýring á því hvernig það gerist að mælingar á svokölluðu gati á OSON-lagi lofthjúpsins er eingöngu yfir Suðurskautslandinu eða á svæði fyrir sunnan Syðri-heimskautsbaug.

Samkvæmt þeim upplýsingum sem hafa fengist hefur notkun OSON-eyðandi efna verið 80 til 90% á norðurhveli jarðar og ekki talað um marktæka breytingu OSON-lagsins í lofthjúp jarðar yfir þeim heimshluta.

Það skal viðurkennt að rannsóknir vísindamanna hafa bætt lífsafkomu jarðarbúa í gegnum aldirnar á margvíslegan hátt ( mannskepnunnar vel, en misjafnlega varðandi aðrar lífverur jarðarinnar).

Það væri vel gert ef einhver af þeim fræðimönnum íslenskum treystu sér til að fræða fáfróðan og svara þeim spurningum er hér eru lagðar fram.

Reykjavík 3. nóvember 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Æsa ÍS-

Í Kastljós þætti sjónvarpsins hinn 22. október 2015 var til umræðu slysið er m.b. Æsa ÍS- sökk í Arnarfirði og tveir menn létust.

Í þessu viðtali komu furðulegar upplýsingar frá viðmælenda fréttamannsins sem eru ósannar ef ekki meira má segja. Veittist frúin að Rannsóknarnefnd sjóslysa og fleirum í sínum ummælum.

Það er alltaf sárt að missa sína nánustu en sannleikurinn er betri en ósannindi.

Varðandi mál þetta þá var strax eftir slysið leitað eftir fjárveitingu til að ná skipinu upp til rannsóknar. Strax á fyrstu dögum rannsóknar fékk nefndin tilboð í að lyfta skipinu af hafsbotni og færa það til Bíldudals. Tilboðið hljóðaði upp á 18.000.000 krónur. Ekki fékkst fjárveiting til verksins. Er hér með vísað í skýrslu undirritaðs, að ósk formanns nefndarinnar, sem afhent var Samgönguráðuneytinu í sambandi við rannsókn málsins.

Ítarleg rannsókn fór fram á því sem fyrir lá og þar með var plógur skipsins rannsakaður mjög ítarlega. Var plógur skipsins mjög þungur með hliðsjón af stöðugleika skipsins og enn meiri hætta stafaði af plógnum þegar hann var fullur af skel eins og staðan var þegar skipinu hvolfdi vegna skorts á stöðugleika. Var sá þáttur talin ein af orsökum slyssins sem heimfæra má undir vanþekkingu á stöðugleika og stjórnun skips.

Þess ber að geta að þetta var ekki fyrsta slysið sem varð og leitað eftir fjárheimild af hálfu nefndarinnar til að lyfta flaki (sokkið skip er kallað flak) af hafsbotni til rannsóknar. Ástæða þess að farið var fram á ítarlegri rannsókn á þessum skipum er sukku var vitneskja um skort á stöðugleika fjölda íslenskra fiskiskipa og vísast þar til skýrslna nefndarinnar frá 1986 til 1999.

Ef viðvaranir er komu frá nefndinni hefðu verið teknar alvarlega hefði verið hægt að minnka líkur á manntjóni í mörgum tilvikum sem fjallað er um í skýrslum nefndarinnar.

Því eru ummæli frúarinnar ósannindi varðandi störf nefndarinnar og vísast þar einnig til blaðaskrifa og ummæla frúarinnar í fjölmiðlum á meðan á rannsókn stóð og eftir það. Frúin hafði símasamband við undirritaðan og vildi stjórna rannsókninni. Voru skammir frúarinnar í símanum mjög ókurteisar svo ekki sé meira sagt. Var henni bent á að hafa samband við formann nefndarinnar sem hefði yfirstjórn á því sem gera ætti varðandi rannsóknina.

Þar sem hluti af ummælum frúarinnar snerust um bótakröfur hennar eftir slysið þá gleymdi hún að geta þess að samkvæmt niðurstöðum dómsins þá byggði dómari í úrskurði sínum á þeim upplýsingum sem fram komu í skýrslu nefndarinnar vegna umrædds slyss. Voru þar tíundaðar taldar líkur á orsökum slyssins samkvæmt fyrirliggjandi upplýsingum er voru fyrir hendi.

Því miður voru fleiri þættir varðandi þetta mál sem ekki voru í lagi. Má þar geta þess að sá er skráður var skipstjóri skipsins (samkvæmt lögum eru skipverjar skráðir undir tiltekinn skipstjóra sem er um borð og stjórnar skipinu) var ekki um borð heldur annar maður og því vafasamt hvort skráning skipverjanna hafi verið lögleg.

Það hefur aldrei verið fögnuður á heimilum þar sem ástvinir gista hina votu gröf. Eru slík tilvik allt of mörg í sögu Íslands. Því ber að gera allt til að hindra að slíkt gerist í framtíðinni ef hægt er að koma í veg fyrir það.

Varðandi orsök þessa slyss verða sambærileg slys ekki umflúin nema stöðugleiki skipa sé tryggður (nægjanlegur) og stjórnendur skipanna hafi næga þekkingu á þætti stöðugleikans í sjóhæfni skipsins.

Reykjavík 23. ágúst 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. framkvæmdastjóri Rannsóknarnefndar sjóslysa.