Meindýr glæpaverka 31. kafli

Eru nefndarmenn ENDURUPPTÖKUNEFNDAR án æru?

Enn og aftur kemur fram að draga megi í efa að nefndarmenn ENDURUPPTÖKUNEFNDAR hafi það sem kallað er í íslensku máli ÆRA.

Samkvæmt frétt í Morgunblaðinu hinn 19. september 2015 er gefið upp hvaða fjórar reglur það eru sem gefa tilefni til endurupptöku máls fyrir dómi. Reglur þessar fylgja hér með:

A. Fram eru komin ný gögn sem ætla má að hefðu verulega miklu skipt fyrir niðurstöðu málsins ef þau hefðu komið fram áður en dómur gekk.

B. Ætla má að lögregla, ákærandi, dómari eða aðrir hafi haft í frammi refsiverða háttsemi í því skyni að fá fram þau málalok sem orðin eru, svo sem ef vitni eða aðrir hafa vísvitandi borið ranglega fyrir dómi eða fölsuð skjöl verið lögð fram og það hefur valdið rangri niðurstöðu málsins.

C. Verulegar líkur eru leiddar að því að sönnunargögn sem færð voru fram í máli hafi verið rangt metin svo að áhrif hafi haft á niðurstöðu þess.

D. Verulegir gallar hafa verið á meðferð máls þannig að áhrif hafi haft á niðurstöðu þess.

Virðing nefndarmanna er ekki meiri gagnvart þeim störfum er nefndin á að sjá um að svo virðist vera sem annarlegar hvatir liggi að baki úrskurðum nefndarinnar.

Áður höfðu verið birtar fréttir af endurupptöku máls þar sem málsaðili hafði sagt að hann hefði ekki vitað af fyrirtöku máls fyrir dómi.

Þrátt fyrir ítrekaðar kröfur um upptöku mála þar sem fölsuð gögn voru notuð af dómurum til lausnar með utanlagadómum (dómum sem eru brot á gildandi lögum landsins) hefur umrædd nefnd hunsað kröfur um upptöku mála þótt skriflegar sannanir liggi fyrir að fölsuð gögn hafi verið notuð af dómurum.

Nefnd án virðingar hefur hunsað að svara erindum sem send hafa verið og reynt að skýla sér á bak við þögnina. Er þar komin enn ein skúringardeild hins rotna kerfis sem kallað er RÉTTARKERFI á Íslandi en í því kerfi eru verstu lögbrjótar á Íslandi og kallaðir dómarar.

Öll fjögur atriðin sem nefnd eru sem ástæða til endurupptöku máls eru grundvöllur sem fram hefur komið í endurupptökukröfum undirritaðs en yfirhylmingar yfir lögbrotum hafa einkennt störf nefndarinnar enda tilkoma nefndarinnar eingöngu ætluð til að hvítþvo gjörðir dómara.

Ef ekki er næg ástæða til þess að endurupptaka dómsmál þar sem sú svívirðing hefur átt sér stað að dómari hefur lagst svo lágt að nota fölsuð skjöl til að byggja úrskurð sinn á er auðvelt að álíta að um annarlega afgreiðslu hafi verið að ræða sem réðu úrslitum í dómsorðum.

Það skal viðurkennt að ekki er það ákjósanleg staða fyrir dómara að vera staðinn að því að fara ekki að gildandi lögum í starfi sínu og nauðga þar með réttarkerfinu.

Á því sem fram hefur komið í baráttunni við hið íslenska réttleysi (kallað réttarkerfi) og það að öll embætti sem eiga samkvæmt lögum að vera hornsteinn hins lýðræðislega réttarfars (ráðuneytin, Ríkissaksóknari, lögreglustjórinn, dómstólar og fleiri embætti) er ekki hægt annað en álíta það að þessi embætti (stjórnendur þeirra, embættin sjálf gera ekkert) séu rekin af annarlegum hvötum sem eiga ekkert sameiginlegt með því að gæta laga og réttar. Framferði stjórnenda þessara stofnana virðast vinna eins og skipulögð glæpastarfsemi af verstu tegund. Mafían og sambærileg samtök lögbrjóta eru hvítvoðungar í samanburði við íslenskar ríkisstofnanir (stjórnendur þeirra) þegar kemur að lögbrotum og öðrum verstu glæpum í sögu réttarfars mannkynssögunnar.

Það má gera ráð fyrir því að mörgum sem lesið hafa greinarnar undir heitinu „MEINDÝR GLÆPAVERKA“ séu undrandi á því að nafngreindir aðilar, sem ásakaðir eru sem lögbrjótar, þori ekki að leita réttar síns með málshöfðun á hendur greinarhöfundi.

Ástæða hugleysisins er sá ótti lögbrjótanna að verða staðnir að alvarlegum glæpum í störfum sem opinberir starfsmenn er engar málsbætur eiga sér til varnar. Hvort leyfilegt sé að telja þessa aðila sem ærulitlar persónur er hverjum frjálst.

Hefur það hvarflað að manni að undirborðsgreiðslur eigi umtalsverðan þátt í þeim utanlagaafgreiðslum þjóna dómskerfisins og ekki síst í þeim málum er fjölluðu um ósæmilega meðhöndlun á fjármunum lífeyrissjóða með vísan til þess er fram kom rúmum tveimur mánuðum eftir dómsuppkvaðningu. Í þeim málum sá dómarinn ekki sóma sinn í að boða málsaðila til dómþings þar sem fyrir lágu upplýsingar um margt misjafnt og óheiðarlegt við vörslu fjármuna sem urðu opinberar við hrun bankans.

Verður fróðlegt að sjá hvort nefndarmenn ENDURUPPTÖKUNEFNDAR telji ástæðu til að stefna undirrituðum vegna þessara ummæla eða hvort þeir velji þögnina af ótta við að utanlagaafgreiðslurnar komist í hámæli.

Reykjavík 21. október 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12- 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka kafli 30.

Íslenskt orðatiltæki: Oft má satt kyrrt liggja.

Þetta orðatiltæki er sniðið fyrir hið íslenska stjórnvald til yfirhylmingar á lögbrotum manna í æðri stöðum samfélagsins.

Þegar kemur að því að gagnrýna valdníðslu og ofbeldi af hálfu stjórnvalda gagnvart borgurum á sá sannleikur að liggja kyrr að kröfu yfirhylmingarliðs stjórnvalda. Þannig skal það vera samkvæmt kröfu yfirhylmingarliðs stjórnvalda þótt fyrir liggi óhrekjanlegar sannanir fyrir ofbeldi og valdníðslu af hálfu ráðandi afla í samfélaginu.

Á sama tíma og krafa stjórnvalda um þöggun á sannleika er varða lögbrot og valdníðslu stjórnvalda eru háværar kröfur valdstjórnarinnar í formi ákæra á hendur borgurum fyrir:

Mótþróa gegn valdstjórninni.

Óhlýðni gegn valdstjórninni.

Ofbeldi gegn valdstjórninni og fleiri slíkir orðaleikir um aðgerðir gegn ráðamönnum samfélagsins, ef þegnarnir samþykkja ekki möglunarlaust ofbeldið af hálfu stjórnvalda.

Þetta stjórnarfyrirkomulag einkennist af ofbeldi og öðrum lögbrotum af hálfu stjórnvalda.

Það má líkja þessu framferði stjórnvalda í ofbeldismálum sem ritað hefur verið um í greinum undir heitinu MEINDÝR GLÆPAVERKA við framferði þjóna kaþólsku kirkjunnar varðandi kynferðislegu ofbeldi gegn börnum.

Þrátt fyrir ítrekaðar kvartanir og kærur af hálfu þeirra sem urðu fyrir kynferðislegu ofbeldi af kirkjunnar þjónum var það kerfisbundið þaggað niður af æðstu mönnum kirkjunnar í fyrstu.

Sama má segja um framferði íslenskra stjórnvalda. Þar á bæ hefur verið kerfisbundið unnið að því að þagga niður kærur um ofbeldisaðgerðir af hálfu íslenskra dómara sem hafa stundað utanlaga afgreiðslur á dómsmálum og réttarfarsnauðganir.

Sú siðblinda sem þjónar kaþólsku kirkjunnar sýndu með framferði sínu er sambærileg við ofbeldi og réttarfarsnauðganir íslenskra dómara sem hafa verið nafngreindir í skrifum þessum.

Framkvæmdavald íslenska ríkisins, Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknar og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu, hafa á skipulagðan hátt reynt að koma í veg fyrir að mál þau sem kært er út af, með því að hindra að fram færi lögleg opinber rannsókn á kærumálunum, verði rannsökuð eins og gert er ráð fyrir í gildandi lögum.

Kærum hefur loks (2015) verið komið á framfæri við lögregluna eftir 6 ára hindranir af hálfu lögreglunnar og neitun að taka við kærum.

Eftir 6 ára baráttu við lögregluna og Ríkissaksóknara fékkst loksins leyfi til að taka við kærunum og gera skýrslur þar um. Nú hafa þær verið settar til hliðar (í skúffu 13) því ákveðið hefur verið að hindra og hefta allar tilraunir til að lögleg rannsókn fari fram. Þeir sem standa fyrir því að hindra rannsókn eru Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Ástæða þessara yfirhylminga af hálfu stjórnvalda er smánin og niðurlægingin sem íslenskir dómarar hafa kallað yfir stjórnarfarið á Íslandi.

Íslenskum stjórnvöldum væri nær að taka viðurkenningu kaþólsku kirkjunnar, á því ofbeldi og lögbrotum sem framin voru og ósk um syndafyrirgefningu til fyrirmyndar, og láta fram fara hlutlausa rannsókn á þeim kærum sem fram hafa verið lagðar gegn íslenskum dómurum o.fl. Hið íslenska réttarkerfi er og verður virðingarlaust vegna ofbeldis nokkurra dómara í réttarkerfinu og íslensku stjórnarfari til ævarandi skammar ef ekki verður hreinsað til og bættur sá skaði sem dómarar hafa valdið með sínu ofbeldi.

Stjórnvöld hafa gert sér það ljóst að sannanir þær sem lagðar hafa verið fram í kærunum, um afglöp, ofbeldi og réttarfarsnauðganir hinna ákærðu í málum þessum, eru óhrekjanlegar. Því sé þeim vandi á höndum því smánin og niðurlægingin við að viðurkenna lögbrotin séu af þeirri stærðargráðu að þeir sjá enga leið út úr ógöngunum nema þögnina.

Það sem vekur mesta furðu er það að menn í æðstu stöðum þjóðfélagsins sem ákærðir hafa verið fyrir siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðganir, skjalafals, valdníðslu og þjófnað hafa frekar þagað en stefna undirrituðum fyrir dóm með ásökunum um ærumeiðingar.

Sagt er að ekki sé hægt að meiða æru manns sem er ærulaus.

Því er spurt: Er þögn þessara aðila, sem kærðir hafa verið, viðurkenning á þeim lögbrotum sem kært hefur verið út af og æra þeirra sé ekki meira virði en svo að betra sé að þegja en þurfa að viðurkenna lögbrotin fyrir dómi?

Af framanrituðu ættu stjórnvöld að snúa sér að því að leysa þessi mál með samkomulagi við kærendur á friðsamlegan hátt, eins og farið hefur verið fram á í fjölda ára, þar sem sannanir fyrir lögbrotunum, sem kært hefur verið út af, eru óhrekjanlegar eins og stjórnvöld hafa komist að raun um og því hindrað opinbera rannsókn.

Ráðandi öfl innan kaþólsku kirkjunnar reyndu í fjölda ára að hunsa kærur og umræður um misþyrmingar af hálfu þjóna kirkjunnar en gáfust upp að lokum vegna flótta úr söfnuðinum.

Stjórnvöld ættu að flýta því að finna lausn þessara mála áður en hörmungar dynja yfir (vísast til greinar 23 í lögum nr. 19/1940 sbr. 21. grein sömu laga). Svartstakkar framkvæmdavaldsins eru velkomnir í heimsókn öðru sinni.

Þeirri spurningu er beint til Innanríkisráðherra að gefnu tilefni:

Hvert eiga þegnar þessa þjóðfélags, Íslands, að snúa sér með kærur vegna lögbrota æðstu stjórnenda landsins þegar lögreglan og Ríkissaksóknari hunsa að framkvæma rannsókn vegna geðþóttaákvarðana ef ekki mútugreiðslna?

Svör frá þessum embættum um framvindu kærumála fást ekki.

Krafist er svars frá ráðherra við spurningu þeirri sem hér er borin fram.

Reykjavík 19. október 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík

Störf þingmanna.

Eftir margra ára tilraunir við leit að aðstoð þingmanna við að rannsókn fari fram á grófum lögbrotum æðstu manna ríkisins. Lögbrot sem lögreglan og Ríkissaksóknari hafa hunsað að rannsaka vegna þeirrar smánar er niðurstöður rannsóknar myndi leiða í ljós fyrir stjórnkerfið í landinu þá fara þessir sömu þingmenn í leiksýningu í þinghúsinu.

Þingmenn höfðu grafið upp mál sem afgreitt var fyrir rúmum sjötíu árum, að þeirra tíma hugsanahætti, sem ekki samrýmist hinni svonefndu femínista stefnu nútímans.

Mál þetta varðar meint brot (að mati femínista) á réttindum stúlkna, kvenna, til frjálsra ásta með hermönnum er voru staddir á landinu vegna heimsófriðar.

Þingmaðurinn Katrín Jakobsdóttir fór mikinn í ræðustól þingsins varðandi kröfu um rannsókn á meintu lögbroti (að hennar mati) gagnvart umræddum stúlkum, konum og krafðist rannsóknar á meðferð mála hjá lögreglu frá 1940 – 1945 er vörðuðu stúlkurnar/konurnar.

Umræddur þingmaður hafði ekki hugleitt það að á þeim tíma var allt annar hugsanaháttur varðandi allt samneiti á milli kynjanna. Þetta ástand sem ríkti á þessum árum var talið lauslæti kvenna sem hrifust af einkennisbúningum hermannanna sem voru meira áberandi en vinnuföt íslenskra karlmanna. Einnig höfðu hermennirnir aðganga að ýmsu sem konur girntust s.s. silki- eða nælonsokkum.

Virðist þetta vera eitt af baráttumálum femínista. Frúin og aðrir þingmenn hefðu mátt hugsa aðeins meira áður en þeir fóru í ræðustól og skoða aðra þætti mála frá þessum tíma og fyrr. Hvort þetta hafi verið það eina sem var öðru vísi framkvæmd þá en tíðkast í dag. Sem dæmi um það sem hefur orðið mikil breyting á í lífi fólks frá því á fyrri hluta síðustu aldar og fyrr er varðandi vinnuhjú og þrælkun sjómanna svo eitthvað sé nefnt.

Ekki hefur þingmaðurinn haft vit á að krefjast rannsóknar á því þrælahaldi sem viðgekkst þegar menn þurftu að vinna 18 tíma á sólarhring. Það var annar hugsanagangur á þeim tíma og svipað á mörgum sviðum þjóðlífsins. Þingmaður þessi hefði þá átt að taka inn í umræðuna það framferði þegar vinnukonur voru barnaðar af húsbændum sínum og síðan þvingaðar til að giftast vinnumanni húsbóndans til að fela faðerni barnsins. Einnig má minnast á það ef ógift stúlka/kona varð barnshafandi var hún í mörgum tilfellum neydd af móðir sinni til að gefa barnið.

Háttvirtur þingmaður verður að gera sér það ljóst að hún breytir ekki lögum og reglum sem voru í gildi, og farið eftir, fyrir 70-75 árum þar sem sá tími er liðinn og kemur ekki aftur. Hún getur velt sér upp úr þeim hugsanagangi að eitt og annað hafi verið rangt og mátt fara betur á þessu sviði miðað við hvernig hugsað er í dag en það er femíniskur hugsanagangur. Það sem er einkenni á þessari umræðu eru atvik er snertir femíniskan hugsunarhátt nútímans í forréttindabaráttunni sem hefur verið og er í gangi þar sem allt mótlæti kvenna er karlmönnum að kenna.

Ef það er í verkahring Alþingis að stunda söguskoðun (sagnfræði) og velta sér upp úr ástandi og gjörðum manna fyrr á öldum en ekki sinna nútímaverkefnum má senda þingheim í launalaust leifi í tvö til þrjú ár

Umræddur þingmaður er reiðubúinn til að grafa upp það sem hún telur vera lögbrot eða mannréttindabrot sem framið hafi verið fyrir 70-75 árum.

Vegna verkefnaskorts í þinginu er þessi þingmaður o.fl. reiðubúnir til að skapa nýtt verkefni fyrir þingmenn til að vasast í vegna þess að það varðaði stúlkur/konur fyrir 70-75 árum.

Það sem er merkilegt við þetta hlaup þingmannsins er að leitað var til hennar um að aðstoða við að koma af stað rannsókn á grófum lögbrotum sem framin hafa verið af mönnum í æðri störfum ríkisins á síðustuárum s.s. dómurum og starfsmönnum ráðuneyta og undirstofnana.

Var óskað eftir að lögð yrði fram fyrirspurn í þinginu til ráðherra Innanríkismála varðandi það að hunsað hefur verið af lögreglu og Ríkissaksóknara að rannsaka kærur sem hafa verið lagðar fram um lögbrot nafngreindra aðila í stjórnkerfinu(dómara og starfsmanna ríkisstofnana). Ástæða þess að rannsókn hefur ekki fengist á málunum er það að sannanir fyrir lögbrotunum eru óhrekjanlegar og upplýsingar sem kæmu fram við rannsóknina yrði slík hneisa fyrir stjórnvöld að allt er gert til þess að þagga málin miður, hylma yfir lögbrotin.

Sinnuleysi þingmanna til þess að sjá um að farið sé að lögum í landinu með vísan til þess sem hér er ritað er vísbending um svínaræktina sem um er getið í sögu Orwells og að allir séu ekki jafnir fyrir lögunum heldur sumir jafnari en aðrir.

Með vísan til þeirra mannréttindabrota sem framin hafa verið af æðri mönnum stjórnkerfisins á síðustu árum þá fást þingmenn ekki til að hafa afskipti af nútímalögbrotum en reyna að vasast í því sem þeir telja brot á lögum nútímans vegna gjörða í fortíðinni þegar önnur lög og reglur voru ríkjandi. Framferði þetta sýnir þá hræsni er einkennir pólitík og taumlausar atkvæðaveiðar þingmanna.

Reykjavík 18. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Kvennrétindi 3. grein.

Greinar undirritaðs um Kvennréttindi hafa hleypt illu blóði í sumar konur og karla með fúkyrðaflaumi í skammar sendingum. Ég þakka þeim kærlega fyrir fúkyrðin því það segir mér að efni greinanna hafi verið rétt. Réttindabarátta kvenna hafa verið valdabarátta en ekki barátta um jafnrétti á meðal þegnanna. Ég er ánægðastur með þau ummæli kvenna sem hafa sagt að það sé rétt sem kemur fram í greinunum.

Eru margar konur ósáttar við sjálfa sig og sínar kröfur.

Kvennréttindabarátta hefur verið túlkuð sem jafnréttisbarátta. Sú barátta hefur einkennst af forréttindabaráttu femínista. Þessar konur hafa ekki barist fyrir jafnrétti. Þær haf barist fyrir því að fá jöfn laun og karlar í æðri stöðum samfélagsins og ekki síst hefur baráttan snúist um titlana sem stöðunum fylgir.

Þessi barátta sýnir þá valdagræðgi sem minnst er á í greinum undirritaðs og hefur fylgt dýrinu, sem kallað er maður, frá örófi alda. Þessi valdagræðgi hefur lítið dvínað hjá mannkyninu almennt en aukist til muna hjá kvenndýrinu. Viðurkenningar kvenndýranna sem hafa sent mér álit (mat) sitt á eigin ágæti hafa viðurkennt það að þær séu hæfari en karlar til allra starfa.

Þar sem valdagræðgi mannskepnunnar (dýrsins)hefur dvínað hægt og nóg af dýrum, þar á meðal konum, sem vilja ráða ferðinni hefur hið svokallaða jafnrétti orðið út undan. Það telst ekki jafnrétti, ef slíkt er til, að eitt dýr karl eða kona hafi 5-20 sinnum betri fjárhagslegan afkomumöguleika en önnur dýr af sama stofni.

Þau störf sem konur sækjast í með sinni baráttu eru slík störf, störf sem talin eru æðri og betur launuð. Hin fjárhagslega afkom er ráðandi að ógleymdum titlinum.

Sem dæmi um stöður sem konur sækja ekki í þrátt fyrir oft rífandi tekjur eru hásetastörf á fiskiskipum. Í slíkri vinnu fellur sexí-útlitið fyrir borð og lítið gaman.

Ef þessi barátta kvenna væri jafnréttisbarátta en ekki forréttindabarátta væru kröfurnar að jafna lífsgæðin á milli allra þegna samfélagsins. Slík jafnréttisbarátta hefur skotið upp kollinum nokkrum sinnum og náð árangri að því talið er. En slík barátta hefur koðnað niður því þeir sem hafa verið fremstir í flokki hafa leiðst út í það sem einkennt hefur valdabaráttuna og eftir skamman tíma talið sig æðri en fylgjendur (jafnari en aðrir sbr svínin í sögu Orwells).

Sem dæmi um þessa valdabaráttu má nefna banka í ríkiseigu, útgerðarfyrirtæki í samfélagseigu (bæjarútgerðir). Þessi fyrirtæki hafa endað í eigu peningamanna vegna þess að þeim var illa stjórnað af ásetningi eða annarlegum hvötum.

Spyrja má hvers vegna var ekki hægt að reka útgerð fiskiskipa (bæjarútgerðir) og banka af hálfu bæjarfélaga eða ríkisins?

Ástæða þess voru annarlegir gróðahagsmunir valdagráðugra manna karla og kvenna. Allur atvinnurekstur í eigu samfélagsins (ríkis eða sveitarfélaga) hefur lagst af vegna kröfu fjármagnseigenda (valdamanna) sem hafa ekki grætt nóg á sinni starfsemi í samkeppninni.

Ekki voru það konur frekar en karlar sem stóðu að þessum tilraunum til að reka atvinnufyrirtæki í eigu samfélagsins. Stjórnendur þessara fyrirtækja voru annað hvort of gráðugir eða annarlegir þættir sem spiluðu inn í er leiddi til taps á rekstri og lokun.

Einn femínisti leggur út í að senda fúkyrðaflaum en getur ekki og reynir ekki á neinn hátt að hrekja það sem í greininni stendur. Af hennar/hans hálfu eru aðeins persónulegar svívirðingar. Femínistanum er fyrirgefið þar sem hún/hann kemur niður á jörðina um síðir og áttar sig á raunveruleikanum.

Hvers vegna hafa störf þróast í nútíma samfélagi sem hafa fengið titilinn kvennastörf?

Ástæða þessarar skiptingar hefur verið að konum hefur verið hlíft við þeim störfum sem erfiði, sóðaskapur, kuldi og vosbúð hefur verið einkenni starfanna. Kona sem kvartaði, sagði að konur ynnu í fiski. Það er rétt að konur hafa unnið við fiskvinnslu, aðgerð á fiski o.fl. Fiskvinnslu hefur aldrei fylgt það líkamlega erfiði sem fylgir öðrum störfum sem karlar einoka sbr. hásetastörf, línulagnir, jarðgangagerð o.fl. Konur hafa mikið sótt í lögfræðistörf á undangengnum árum enda skiljanlegt þar sem afrakstur lögfræðistofa hefur skilað hundruðum milljóna arði í vasa hvers eiganda stofu og það nánast skattfrjálst. Mammon konungur er átrúnaðar goð femínista en ekki jafnrétti handa öllum þegnum landsins.

Hér með er skorað á reiðar konur og femínista að koma mjúkri lendingu niður á jörðin og reyna að jafna lífskjör almennt svo ekki séu hópar sem sópi auðæfum samfélagsins undir koddana hjá sér. Þær konur sem eru hvað þverastar í femínistabaráttunni koma fyrr en seinna niður á jörðina, úr hálofta baráttu sinni, þegar eldsneyti þrýtur, og þá verður það harkaleg lending.

Sérstök ábending til þeirra sem eru í forréttindabaráttunni. Upp hafa risið hvert stjórnmálaaflið á fætur öðru með það að markmiði að jafna lífskjörin hjá samborgurum sínum. Hver hefur raunin orðið?

Jafnaðarmenn, Samfylkingin, Kvennalistinn, Vinstri grænir, Framsókn, Sjálfstæðisflokkur og aðrir flokkar.

Þegar frambjóðendur þessara flokka eru búnir að koma sér á þing og komnir í þægileg sæti fjarri kulda og vosbúð eru kosningaloforðin aðeins óþægileg fortíð sem ástæðulaust er að hafa áhyggjur af. Þingmenn hafa mikla ánægju af því að vera í ræðustól fyrir framan sjónvarpsmyndavélar, tala mikið en segja ekki neitt af viti. Þeir vilja aðeins vera á móti tillögum pólitískra andstæðinga. Þar eru konur engin undantekning. Þeir (þingmenn) hafa oft og tíðum ekki hugmynd um tilgang eða afleiðingar þeirra lagasetninga sem þeir eru að samþykkja enda oft og tíðum er þingsalur sem næst tómur. Lögbrot æðstu manna samfélagsins eru að þeirra mati lögleg lögbrot.

Reykjavík 14. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Réttarfar - Hvað er það.

Í greinum undirritaðs um framferði dómara og annarra starfsmann stjórnsýslunnar gagnvart gildandi lögum landsins og þar með töldum lögbrotum af hálfu ráðherra er athyglisverð grein í FRÉTTABLAÐINU hinn 13. október 2015 undir fyrirsögninn:

                   ERU DÓMARAR LÍKA MENN.

Þessi grein er eftir lögmann að nafni Birna Hjartardóttir.

Í grein þessari er viðurkenning (staðfesting) á öllum þeim þáttum er undirritaður hefur á síðustu árum skrifað um í blöðin og BLOGGIÐ um framferði dómara á Íslandi.

Verða hér tekin nokkur dæmi úr grein B. H. eins og fram kemur í Fréttablaðinu.

        „Það er talsvert tabú á meðal lögmanna að tjá sig um dómara. Lögmenn hafa að sjálfsögðu sterkar skoðanir á dómurum bak við luktar dyr skrifstofunnar, en þeir ræða þær skoðanir treglega opinskátt. Af hverju? Af því að lögmenn flytja mál sín frammi fyrir þessum sömu dómurum og eiga velgengni sína – eða réttara sagt velgengni skjólstæðinga sinna – undir dómum þeirra. Þessi tregða við gagnrýni á sérstaklega við um Hæstarétt.“

Er þar komin skrifleg staðfesting á þeim ummælum sem undirritaður hafði eftir lögmönnum að þeir gætu hætt sem lögmenn ef þeir tækju að sér mál gegn dómurum vegna utanlaga dóma þeirra. Dómarar hafa verið staðnir að því að nota fölsuð gögn sem niðurstöður dóms er byggður á.

         „Af því að lögmenn kunna betur við suma dómara en aðra og treysta sumum dómurum betur en öðrum til að komast að „réttri“ niðurstöðu.“

Hvernig má það vera að ekki er hægt að treysta öllum dómurum til að komast að réttri niðurstöðu? Það er vegna þess að í íslensku réttarkerfi eru yfir 40 túlkanir á ákvæðum laganna. Túlkanir jafn margar og fjöldi dómara. Þar af leiðandi eru lög ekki í gildi nema samkvæmt geðþóttaákvörðunum dómara. Dómarar sem nota fölsuð skjöl sem grundvöll að dómsorðum fara ekki að gildandi lögum eins og höfundur greinarinnar B. H. segir að dómarar eigi að gera.

Er það eðlilegt að ósamræmi sé á milli uppkveðinna dóma eftir því hver dómarinn sé?

Er ekki eitt lagasafn gildandi í landinu sem gildir jafnt fyrir alla þegna landsins?

Er starf lögfræðinga aðeins atvinnubótavinna til að hrærast í yfir 40 túlkunum á lögunum?

Blaðagrein B. H. er aðallega til að styrkja málsstað kvenna í sinni forréttindabaráttu. Höfundur B.H. gagnrýnir ákveðinn dóm er skipaður var 4 körlum og 1 konu. Þar stendur:

        „Ég legg áherslu á að kvendómarinn var að beita sömu lögum og karlkyns samdómendur hennar. Ætlum við að láta eins og kyn hafi ekki skipt neinu máli í þessu samhengi?

Ef á að taka þetta alvarlega sem skrifað er í umræddri blaðagrein þá dæma konur og karlar ekki eftir sömu lögum heldur annars vegar kvennlegri lagatúlkun og hins vegar karllægri útgáfu (túlkun) laganna.

Má búast við dómum á annan veg ef kona er í dómarasæti en ef það væri karl?

Hvernig eiga þegnarnir að fara eftir lögum sem kvennkyns og karlkyns spekingarnir geta ekki túlkað á einn veg?

Athyglisverð athugasemd lögmannsins B.H.er eftirfarandi:

         „Ætlum við að láta eins og kyn hafi ekki skipt neinu máli í þessu samhengi? Óttumst við kannski að ef við viðurkennum að kynferði dómara skiptir máli sé búið að eyðileggja göfugu hugmyndina um skikkjuklæddu og persónulausu veruna? Innihaldslausir frasar Lögmenn eru í reynd löngu búnir að viðurkenna að þessi vera er ekki til. Þess vegna forðast þeir að styggja dómara og kjósa ákveðna dómara umfram aðra.“

Úr þessari yfirlýsingu lögmannsins má lesa það að dómarar séu hefnigjarnir í garð þeirra lögmanna sem gagnrýna störf þeirra og óráðlegt að fá dómara á móti sér í málarekstri í framtíðinni. Þessi yfirlýsing er viðurkenning á því að það séu ekki ein lög í landinu.

Er verið að fara fram á að kyn skipta dómsathöfnum í landinu?

Að dómarar verði kvennkyns einn daginn og karlkyns næsta dag þannig að í landinu verði margar tegundir af lögum í gildi eftir því hvort karl eða kona situr í dómarastólnum/stólunum?

Má búast við því að dómskerfinu verði skipt í kvenndómstól og hins vegar karldómstól?

Hvernig ætlar lögmaðurinn B.H. að skýra það að dómur var kveðinn upp í Hæstarétti af tveimur körlum og einni konu þar sem dómararnir (allir) drógu kynlíf málsaðila (starfsmanns stefnda) inn í dómsorð til þess að breiða yfir lögbrot lögmanns stefnda en horfðu fram hjá megin kröfu stefnanda sem var að hnekkja ólöglega álögðum skatti sem engin lagastoð var fyrir?

Dómstólar voru settir á laggirnar eftir þróun mála um lagasetningu í langan tíma til þess eins að úrskurða um það hvernig túlka bæri lög settum af löggjafarsamkomunni.

Það stóð aldrei til að fram kæmu yfir 40 mismunandi túlkanir á lögunum (eða sértúlkun hvers dómara í landinu) og því síður að dómsniðurstaða yrði eftir því hvort það væri kona eða karl í sæti dómara. Það er skýrt ákvæði í landslögum að dómarar skuli aðeins dæma samkvæmt gildandi lögum í landinu.

Dómarar eru ekki til þess að setja lög. Þeir eru eingöngu til að tjá sig um það hver hafi verið vilji (tilgangur)og ásetningur löggjafans við setningu laganna.

Þar af leiðandi getur rétt niðurstaða í dómsmáli ekki orðið ef ekki er sama hvort dómari er kona eða karl. Því síður að mismunandi dómar komi fram um túlkun á sömu lagagreinum frá degi til dags eftir því hver er dómari. Því síður að túlkanir á einni lagagrein geti orðið eins margar og fjöldi dómara í landinu er.

Á meðan dómarar fara ekki að lögum og kveða upp dóma eingöngu samkvæmt gildandi lögum (ekki utanlagadóma) en ekki geðþótta dómarans hverju sinni þá verður aldrei friður í ríkinu.

Dómari sem ekki fer að gildandi lögum í starfi sínu er ofbeldismaður samkvæmt ummælum dómara.

Þessi grein B.H. er viðurkenning lögmanns á óeðlilegri starfsemi dómara og ótta lögmanna við að móðga dómara og eiga yfir höfði sér hefndaraðgerðir af hálfu dómara.

MEÐ LÖGUM SKAL LAND BYGGJA EN ÓLÖGUM DÓMARA (utanlagadómum) EYÐA.

Reykjavík október 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Falskt öryggi sjómanna.

Með tilvísun í grein í Morgunblaðinu bls. 15 hinn 13. október 2015.

Það er ánægjulegt að loksins eftir meira en 26 ár frá því að bent var á það vandamál er varðar öryggi íslenskra fiskiskipa þá vakni einhver í hópi forystumanna sjómanna og krefjist rannsóknar á slysi út af Vestfjörðum fyrr á árinu.

Frammá mönnum um öryggismál sjómanna væri hollt að lesa skýrslur Rannsóknarnefndar sjóslysa frá 1986 til 1999 og fara yfir þær ábendingar um orsakir margra skiptapa þar sem stöðubleika skipa var áfátt er leiddi til skipstapans.

Verður það að teljast undarlegt eftir öll þessi ár að loksins rofi til í hugsanagangi manna eftir eins margar ábendingar og fram hafa komið í skýrslum nefndarinnar um orsakir slysanna, skortur á stöðugleika. Þessir menn hefðu átt að vakna fyrr því þá hefði verið hægt að bjarga mörgum mannslífum.

Þrátt fyrir óskir og ábendingar af hálfu Rannsóknarnefndar sjóslysa á árunum 1987 til 2001 var ekkert gert. Var nokkrum sinnum rætt við stjórnvöld um að fá fjármagn til að lyfta skipi af hafsbotni til rannsóknar en án árangurs. Ef skipi hefði verið lyft upp hefði verið hægt að rannsaka það og leggja fram óyggjandi staðreyndir fyrir orsök hinna mörgu skiptapa.

Sem dæmi um leikaraskap stjórnvalda var ákveðið varðandi mörg skip sem ekki stóðust rannsóknir að notast við hið svokallaða VESTFJARÐA-viðmið. Þetta þýddi að tiltekin skip stóðust ekki kröfur um stöðugleika en fengu samt haffærisskírteini.

Það sem ekki hefur mátt minnast á er það að mörg skip voru smíðuð miðað við notkun léttra veiðarfæra eins og færi, línu og lagnet. Þessum skipum var breitt til notkunar á stærri veiðarfærum þar sem nota þurfti átakspunkta til að taka inn veiðarfærin sem voru talsvert fyrir ofan þyngdarpunkt skipsins er síðan leiddi til þess að þessum skipum hvolfdi í blíðviðrinu eins og greint hefur verið frá. Var það ekki spurning um hvort heldur hvenær kæmi að lokastundu slíkra veiða vegna skorts á stöðugleika skipsins.

Eins og áður sagði hefur of mörgum sjómönnum verið fórnað vegna tregðu á að taka alvarlega ábendingar um vankanta vegna stöðugleika margra skipa.

Reykjavík 13. október 2015.

Kristján S. Guðmundsson

fv. framkvæmdastjóri Rannsóknarnefndar sjóslysa.

Innanríkisráðherra og lögin.

Ummæli Innanríkisráðherra í fréttum stöðvar 2 um fráveru lögreglumanna frá störfum eru í anda yfirlýsingar hennar um lög er vörðuðu skipun á Hæstaréttardómurum fyrir stuttu. Hún gaf það upp að lögreglumenn væru að brjóta lög með aðgerðum sínum.

Það er langt gengið þegar Innanríkisráðherra kastar steinum úr glerhúsi.

Frúin, Innanríkisráðherra og fyrri ráðherrar hafa staðið fyrir yfirhylmingu á lögbrotum æðstu manna stjórnsýslu og dómurum um langt skeið. Kærur hafa legið fyrir í ráðuneyti hennar svo og undirstofnunum, lögreglu og Ríkissaksóknara í nokkur ár.

Vegna þess hve alvarlegar kærurnar eru fyrir orðspor stjórnvalda er reynt að þagga málin niður og þau fást ekki rannsökuð. Þessi háttvirta kona Innanríkisráðherra velur yfirhylmingaleiðina sem er brot á gildandi lögum. Þar sem hún er orðin brotleg við gildandi lög eru ummæli hennar um aðgerðir af hálfu lögreglunnar hjákátleg.

Ráðherra sem ekki fer að gildandi lögum landsins getur ekki búist við að þegnarnir far að lögum nema hún taki upp Nazista aðferðina með kúgunum. Hvort svartstakkarnir hennar fengjust til slíkra lögbrota er stóra spurningin.

Spyrja má: Þurfa ráðherrar ekki að fara að lögum sbr. kæru vegna þjófnaðar þar sem tekin var ein lögregluskýrsla af starfsmanni ráðuneytis, þar stendur að fyrirskipun hafi komið frá ráðherra um að framkvæma verkið. Eftir það var lokað fyrir rannsókn málsins? Ráðherra ætti að íhuga vel sín eigin lögbrot með yfirhylmingum á kærumálum vegna lögbrota af hálfu æðri manna í stjórnsýslunni.

Ráðherrann og undirsátar hans (hennar) hefðu fyrirskipað rannsókn þegar í stað ef kærur hefðu ekki við rök að styðjast. Vegna þess að sannanir eru óhrekjanlegar er betra að brjóta lögin og hylma yfir glæpina.

Reykjavík 12. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Kvennréttindi 2. grein.

Með vísan til þess fjaðrafoks er grein undirritaðs hefur valdið og þar með áhuga fjölmiðla er rétt að eftirfarandi komi fram.

Fjölmiðlafólk (tilkynnt sig sem slíkt) það sem haft hefur símasamband vegna umræddrar greinar, sem skrifuð var af undirrituðum og birt á blog-inu 2. október, spurði mikið út í fæðingarorlofið, kosningarétt kvenna og sexíið sem minnst er á í umræddri grein. Voru spurningarnar mjög áhugaverðar og virtust spyrjendur hafa annað álit á málum en fram kemur í greininni eða skildu ekki það sem skráð var.

Það er gott að það eru fleiri sjónarmið en mitt á þessum málum því annars hefðu þau ekki náð eins langt og raun ber vitni.

Þýðingamiklar upplýsingar haf komið fram frá femínistum um mat á eigin ágæti. Um er að ræða skriflegar yfirlýsingar um eigið álit kvenna á sínum yfirburðum yfir karldýrið til allra verka.

Ég þakka konum sem hafa ausið úr skálum reiði sinnar vegna greinarinnar. Mest er ég ánægður með skriflega yfirlýsingu konu á því að hún og stöllur hennar (konur) séu hæfari en karlar til allra starfa. Þar er kominn FEMÍNISMINN í sinni réttu mynd. Karlar hafa ekki litið á sig sem einhver ofurmenni eins og konur virðast gera. Það skipulagsástand sem ríkt hefur um aldir á skipan mála hjá mannskepnunni hefur verið að þróast í þá átt að dreifa valdi frá einveldi til fleiri aðila. Dreifing þessi er þróun í takt við fjölgun mannkynsins á jörðinni og framfara hjá manninum að létta lífsbaráttuna hvað varðar fæðuöflun og fleira. Viðurkenning á frekju þessara kvenna sem kristallast í ofurmennsku áliti femínista kvenna (valkyrjanna) á eigin gæðamati var kærkomið.

Miðað við þann fjölda sem hefur tjáð ánægju sína með greinina tel ég að aðila (menn) hafi skort hugrekki til að tjá sig um þá forréttindabaráttu sem hefur viðgengist af hálfu hóps kvenna á undanförnum áratugum.

Rétt þykir að byrja á fæðingarorlofs vitleysunni. Í umræðunum kom fram hjá fjölmiðlafólkinu að þetta ætti fullan rétt á sér eins og önnur læknishjálp, örorkubætur og eftirlaun.

Er kynlíf, þungun og barnsfæðing sjúkdómur eða slys?

Því er til að svara að læknishjálp og örorkubætur koma til vegna atvika sem fólk er ekki að sækjast eftir s.s. veikindi eða slysa. Eru það atvik sem eru óæskileg og ófyrirséð nema einhverjir leiki sér að því að slasa sig.

Sumir sjúkdómar smitast við kynmök og er spurning hvort slíkt heyri undir óæskileg og ófyrirséð veikindi. Kynsjúkdómar verða oftast eftirstöðvar eða afleiðingar af kynlífi sem er fyrirséð. Kynlíf er í 99,99 % ákvörðun þeirra einstaklinga sem hefja þann leik. Verður það að teljast mjög undarlegar fréttir er birst hafa í fjölmiðlum að um tuttugu konur hafi legið undir einum útlendingi sem staddur er á landinu og allar smitast af einum af vágestum kynlífsins. Var það ekki sexíið sem hreyf útlendinginn og örvaði hormónastarfsemina hjá honum og konunum. Maðurinn, konan og karlinn eru dýr sem þurfa að losna úr viðjum hormónastarfseminnar með kynmökum. Það væri all sérkennilegt ef karlinn hafi einn stjórnað annarri hormónastarfsemi en sinni eigin.

Þá er komið að hinum kafla hormónastarfseminnar er varðar fæðingarorlofið.

Ég get ekki á neinn hátt séð það að ég og aðrir þegnar landsins eigi að greiða fyrir kynmök annarra og því síður afleiðingar þeirra aðgerða. Kynmök, sem er forspil barneigna, getur ekki verið á ábyrgð annarra en konunnar og karlsins. Ef ég þarf að greiða fyrir kynmök og afleiðingar þess fyrir aðra erum við komin inn á svið vændiskaupa, greiðslu fyrir kynmök. Afleiðingar kynmaka ef barn kemur undir getur aldrei orðið með neinni skynsemi fjárhagsleg afleiðing á mína ábyrgð né annarra þegna en þeirra sem eiga kynmök. Kynmök eða barneignir er ekki hægt að heimfæra undir veikindi.

Þungun konu verður alltaf á ábyrgð konunnar með því að hafa kynmök við karldýr. Þar af leiðandi getur fjárhagsleg ábyrgð mín og annarra aldrei verið réttlætanleg með þvingunum eins og gert er. Þar með eru fæðingarorlofsgreiðslur, í þeirri mynd sem þær eru, lögleysa, þar sem þar er ekki um að ræða ófyrirséð veikindi, slys eða óhapp sem varðar alla þegna samfélagsins. Þó hefur heyrst hjá konum eftir að þungun er orðin ljós að um slysa skot hafi verið að ræða. Hvað slíkt skot þýðir þarfnast skýringa. Kostnaðurinn við kynlíf (elskenda, para, hjóna eða viðhalds og hjásvæfu) er leiðir til barneigna er velt yfir á samfélagið. Verður næsta krafa femínista að samfélagið eigi að greið fyrir utanlandsferðir þeirra til sólarlanda svo að þær fái sexí-brúnkuna.

Útfærslan á fæðingarorlofi er tilfærsla á því sem FEMÍNISTAR hafa kallað vændi (sölu eða kaup á kynmökum) frá skyndikynnum milli karls og konu yfir í atvinnuvændi. Nú er sala á kynmökum frjáls og án afskipta yfirvalda en kaup á slíkri þjónustu er refsivert athæfi. Með þessu eru femínistar að sína vald sitt og koma kynlífssölu (kynlífsviðskiptum) í neðanjarðarhagkerfi samfélagsins. Samfélagið er farið að greiða fyrir kynlíf hjóna, elskenda, para og annarra þegar úr verður barn.

Er þá komið út í vændi þar sem um er að ræða samfélagsgreiðslu fyrir kynlífið?

Er það í verkahring stjórnvalda og Alþingis að standa fyrir kaupum á kynlífi fyrir útvalda þegna landsins?

Það er þekkt úr dýraríkinu (þar með töldum dýrunum sem kölluð eru karl og kona) að lítt stjórnanleg kynlífsþörf (örvun á hormónastarfsemi) sækir á dýrið. Má þar t.d. minnast á það sem kallað hefur verið lóðarí, að beiða, breima og fleiri heiti á þessu þróunareðli dýranna. Hjá dýrinu sem kallað er maður er kynhormónastarfsemin ekki bundin við ákveðna klukkustund eða tímabil árs heldur er þetta sívirkt.

Varðandi SEXÍIÐ í greininni sem mikið fór fyrir brjóstið á fréttamönnum og mikið spurt um. Það er flestum ljóst að mikil rækt er lögð í það af hálfu sumra dýranna af kvennkyni að vera sem kynþokkafyllstar (sexí) á öllum tímum. Sést það best á klæðaburði, andlitsmálningu og lyktarefnum o.fl.. Af hálfu kvenna er þetta ekki gert til þess að ganga í augum stallsystra sinna heldur vekja áhuga, eftirtekt og löngun karldýrsins til nánari kynna. Í og með þessu fylgir að verið er að ögra samstarfssystrum um hylli karldýranna. Það er þekkt úr dýraríkinu að kvenndýrið gefi frá sér sérstaka lykt til að vekja áhuga karldýrs.

Sem dæmi um sexíisma kvenna er klæðnaður þeirra þegar verið er að flagga MIKLA LITLA-gljúfri (brjóstagljúfrinu), mínipilsum og öðrum klæðnaði sem sérstaklega er ætlaður til að örva hormónastarfsemi karldýranna ásamt brjóstastækkunum sem talsvert hefur verið um ef marka má fréttir þar um. Stjórnlaus notkun á lyktarefnum er ein aðferðin til að láta vita af því hver er á ferðinni. Svo sterk lykt er stundum að nauðsynlegt er að fara út undir bert loft til að fá nóg súrefni. Með vísan til frétta er birst hafa í fjölmiðlum verður því illa tekið að sett er út á þetta, að konur megi ekki klæða sig og vera eins og þær vilja og sýnist.

Sexíisminn kemur einnig út í þeirri óánægju kvenna með eigið útlit. Eru þær sífellt að reyna að vera eitthvað annað en þær eru. Svokallaðar lýtaaðgerðir eru dæmi um mislukkaðan sexíisma. Að vilja alltaf vera eitthvað annað en viðkomandi er í raun. Ég skal fúslega viðurkenna það að konu sem þarf að setja í bað og þvo af farðann og ilminn (lyktina) áður en til nánari kynna kemur er ekki kona sem ég hef áhuga á að sleikja (unga fólkið kallar kossaflans karls og konu að sleikja). Ég kýs konu sem kemur fram í eigin persónu en ekki tómri sýndarmennsku.

Eitt af því mislukkaða í sexíinu eru brjóstastækkanir. Þær konur sem fara út í slíkt eru gervikonur og koma aldrei fram af heiðarleika. Þær eru alltaf sýndarmennska. Brjóstastækkanir eru mislukkaður sexíismi og er aðeins til að lyfta EGÓI konunnar svo að hún telji sig hafa betri beitu (agn ) en stallsystir hennar í sexí-veiðunum.

Varðandi málefni er kallast kosningaréttur kvenna, og fjölmiðlafréttir af því, sýnir á yfirþyrmandi hátt hvað bíður þegar konur komast í valdastöður. Er sífellt hamrað á því að karldýrið hafi ekki virt konur og kúgað þær.

Kosningaréttur er ekki gamalt í samfélagi manna. Voru það karlar sem á fyrri öldum börðust fyrir því að fá að hafa áhrif á framgang mála í samfélaginu. Þrátt fyrir sögur af konum í æðstu stöðum ríkis, eins og sagan greinir frá, buðu þær ekki upp á lýðræðishugsjón og meiri völd til handa konum heldur sátu ánægðar með sinn veldissprota (Kleopatra, Victoria drottning, o.fl). Valdagræðgi mannskepnunnar hefur þróast hægt í þá átt að dreifa valdi til fleiri þegna hvers samfélags. Þessi þróun hefur ekki orðið fyrir tilverknað kvenna frekar en karla.

Geta má þess að karlar hafa borið það mikla virðingu fyrir konum að á fyrri öldum fóru konur aldrei í bardaga (stríðsátök) sjálfar en voru traustar stoðir í bakvarðarliðinu.

Þróun mannkynsins í átt að friðsamlegum samskiptum manna almennt gengur hægt og þrátt fyrir aðkomu kvenna þar í hefur ekkert stórt stökk orðið. Sem dæmi um flærð og fals kvenna er komast í æðri stöður þjóðfélagsins má nefna afstöðu Innanríkisráðherra og yfirlýsingu hennar um gildandi lög er varða skipan Hæstaréttardómara. Það voru ekki lögin sem áttu að gilda þar um heldur skal notast við FEMÍNISMANN og þvinga fram breytingar á lögunum til eflingar á femínistagræðginni.

Þessi ráðherra hefur hunsað kröfur um jafnrétti þegnanna gagnvart gildandi lögum. Rannsóknir á alvarlegum glæpum er framdir hafa verið af æðri mönnum samfélagsins hafa ekki fengist vegna þess að fram lagðar sannanir fyrir lögbrotum (svívirðilegu athæfi) hinna ákærðu eru það sterkar (óhrekjanlegar) að hún og hennar ráðgjafar treysta sér ekki til að hrekja sannanirnar og reyna því að fela þá smán sem vofir yfir stjórnsýslunni. Þetta er gert í anda FEMÍNISMANNS, að hindra framgang réttvísinnar og hindra að allir séu jafnir fyrir lögunum.

Eitt af því sem fréttamenn (konur) leituðu eftir svari við var hvort ég væri kvennhatari.

Því er til að svara að ég hef alltaf virt konur sem jafningja og aldrei þvingað konu til neins og alls ekki til að gera það sem hún hefur ekki ráðið við vegna líkamsbyggingar og getu (erfiðisvinnu). Í svari til þeirrar ágengnustu í spurningum sagði ég að, ég hefði átt frábæra eiginkonu (spurning hvort hægt sé að tala um eign í þessu sambandi þegar kemur að femínismanum).

Rétt þykir að geta þess að það er meira talað um kúgun karla á konum en minna um kúgun kvenna á körlum. Ástæða þess er sú að karlmenn eru ekki hrifnir af því að ræða um ráðríki eiginkvenna sinna og reyna því að umbera sína konu og hennar neikvæðu aðgerðir. Er þar komin hin svonefnda málgleði kvenna og vilji til að tjá samskipti sín og maka síns við trúnaðarvinkonur, jafnvel um kynlíf sitt.

Konur eru spurðar hér:

1. Eru konur hæfari til starfa í þágu mannkynsins en karlar? (Vísað er til fullyrðingar konu um hæfni kvenna, er sendi athugasemd við greinina).

2. Treysta konur almennt sér til að standa jafnfætis körlum á öllum sviðum (öllum störfum) mannlegs lífs að frátöldu því er varðar kynskiptingu í lífi dýranna sem kallast menn?

3. Ef konur treysta sér ekki til að standast jafnfætis körlum á öllum sviðum – Á hvaða sviðum mannlegs lífs vilja þær (konurnar) fá undanþágur?

4. Er um jafnræði á milli kynjanna ef konur treysta sér ekki til að standa jafnfætis körlum í öllum störfum og gjörðum mannlegs lífs sem fellur undir heiðarleg samskipti og án ofbeldis? Átt er við öll önnur störf en kynlíf, meðgöngu og barnsburð.

5. Eru konur tilbúnar til að keppa við karla í öllum greinum íþrótta?

6. Hvað er langt síðan konur komu út á hinn svokallaða almenna vinnumarkað?

7. Komu konur ekki út á vinnumarkaðinn eftir að búið var að þróa vinnu- og framleiðsluaðferðir þannig að konur treystu sér til að taka störfin að sér?

8. Var það eingöngu hugvit kvenna sem leiddi til framfara við vinnu og framleiðsluaðferðir?

Ef konur treysta sér til að svara þessum spurningum væri það vel gert.

Að lokum er rétt að geta þess að vonandi verður friðsamleg lausn á samskiptum karla og kvenna án femínistavandræða. Karlar hafa aldrei hælt sér af því sem taldir eru meintir yfirburðir í stjórn samfélags eða samskiptum manna. Það stjórnar enginn einn maður milljónum manna án öflugs stuðnings þeirra sem fylgja með. Hitler hefði aldrei stjórnað Þýskalandi einsamall heldur naut hann hylli fjöldans. Kleópatra hefði ekki stjórnað ríki sínu án aðstoðar og undirgefni fjöldans þar með töldum karlmönnum.

Þessi grein er rituð eftir símtöl við fréttamenn fjölmiðla sem hringdu og leituðu frétta og nánari skýringa á efni greinar minnar sem hefur valdið slíku fjaðrafoki að yfir 10000 manns hafa gluggað í hana og fjöldi manns lýst yfir ánægju með greinina. M.a. sem sagt hefur verið, er að greinin hafi verið löngu tímabær en svo hafi virst sem enginn hafi haft kjark til að tjá sig um efnið. Ekki veit ég hvort 10000 manns komi til með að lesa þessa grein en vonast til að lesendur fái skilning(skýringar) sem fréttamenn kvörtuðu um að vantaði í fyrri grein. Rita má heila bók um vandamál og misskilning á milli í samskiptum kynjanna og þá einkum þeirra sem aðhyllast femínismann. Ismar hafa aldrei reynst vel s.s. Nazismi og kommonismi.

Það er stór munur á konu og femínista.

Reykjavík 6. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri.

BIRT 9-10-2015

Kvennréttindi.

Á udanförnum mánuðum og árum hefur hin svokallaða kvennréttindabarátta verið eitt aðal mál fjölmiðla.

Konur eiga allt gott skilið enda haf flest karldýr virt kvenndýrið og borið hag þess fyrir brjósti sem best má sjá á þeirri hörðu lífsbaráttu mannkynsins gegnum aldirnar. Konum hefur yfirleitt verið hlíft við öllu því sem kallað hefur verið erfiði í lífsbaráttunni. Konur hafa ekki verið sjálfbjarga nema að litlu leyti í gegnum aldirnar vegna líkamsbyggingar sinnar. Þrátt fyrir þetta hafa konur náð til æðstu metorða eins og mannkynssagan greinir frá.

Femínista-bullið sem hefur gengið eins og eyðingareldur yfir mannkynið á tuttugustu- og tuttugustu og fyrstu öld er ekki barátta um jafnrétti heldur barátta um forréttindi.

Bullið um kosningarrétt kvenna hefur riðið húsum í marga mánuði og er einkenni á hinni furðulegu FEMÍNISTA-baráttu.

Því má spyrja:

Hvenær hófst það sem kallað er kosningarréttur?

Hvenær fengu karlar kosningarrétt?

Það hefur verið þekkt um aldur að allar breytingar í lífsbaráttu og stjórnskipulagi mannkynsins hefur verið hægfara þróun. Stjórnun á lífsbaráttunni hefur verið að miklu leyti í höndum karla þótt til séu undantekningar. Ástæða þessarar skiptingar kom til vegna þess hve lífsbaráttan hefur verið hörð og óvægin vegna átaka á milli ættbálka, kynþátta eða þjóða að ógleymdu erfiðinu við fæðuöflun.

Í þeirri baráttu sem átti sér stað var konum yfirleitt hlíft við þeim átökum sem fram fór í þeirri baráttu. Varðandi þá grimmd er hefur fylgt mannkyninu þar sem líf andstæðinganna var lítils metið og hefur grimmdin einnig verið til staðar hjá kvennfólkinu samanber konuna sem krafðist þess að fá höfuð mannsins á silfurfati eins og sagan greinir frá. Í þeim styrjöldum sem háðar voru á fyrri öldum var konum yfirleitt hlíft þegar karlarnir voru drepnir. Hvort konurnar hefðu frekar vilja vera drepnar en herfang sigurvegaraanna. Hefur um það ríkt algjör þögn.

Þegar tókst að bæta afkomumöguleika mannkynsins með margs konar uppfinningum og tækninýjungum er leiddu til auðveldari lífsafkomu og minna erfiði við störf vaknaði valdagræðgi upp hjá sumum konum (valkyrjum) og töldu sig vera færar til að sinna ýmsum störfum. Þau störf sem þessar konur sækjast eftir eru eingöngu störf sem eru án nokkurs erfiðis, kulda, vosbúðar eða óhreininda. Störf sem að ekki skerða sexí-ismann.

Þessi framkoma er þekkt frá fyrri tíð þegar búið var að vinna erfiðisvinnuna og leiðin greiðfær þá komu amlóðarnir og sögðu „Nú get ég“.

Ekki er mér ljóst hvort eða hvaða störf það eru sem konur treysta sér til þess að sinna betur eða eins og karlar þegar kemur að erfiðisvinnunni. Ljóst er að konur hafa ekki krafist þess að fá störf í þeim atvinnugreinum sem þörf er á líkamlegu atgervi og þörf á að standast kulda og vosbúð. Þau störf hafa konur algerlega sniðgengið og aldrei kvartað undan því að fá ekki vinnu við slík störf.

Því má bæta við að konur hafa sótt í, á seinustu árum, að apa eftir körlum í margs konar gjörðum eins og fjallaklifri og heimskautaferðum en það hafa þær lagt í vegna þess hvað auðveldar þessar ferðir eru með vísan til þeirrar tækni sem hefur leitt til framleiðslu á handhægum búnaði og ferðirnar eingöngu fyrir EGÓIÐ hjá ferðalöngunum en hafa enga praktíska þýðingu. Eingöngu til að segja ég gat þetta.

Af framansögðu ná kröfur kvenna (FEMÍNISTA) eingöngu yfir þann hluta lífsbaráttunnar sem lítur að leti- og hóglífi auk forréttinda. Sannast þar hið gamla máltæki að sjaldan launar kálfur ofeldi. Þar sem femínista-kröfurnar snúast aðallega um laun og bætta fjárhagsafkomu hefur aldrei verið af þeirra hálfu minnst á sömu laun fyrir sömu afköst heldur sömu laun fyrir sömu vinnu óháð afköstum. Vera frá vinnu er umtalsvert meiri hjá konum en körlum samkvæmt öllum rannsóknum sem uppvíst hefur verið um.

Þær kröfur kvenna um að konur skuli fá störf eingöngu af því að þær eru konur, sbr. umræðu um stöðu Hæstaréttardómara, óháð því hverjir hæfileikarnir eru. BARA KONUR. Þetta viðhorf er lýsing á forréttindabaráttunni. Þessar konur horfa vonaraugum á hærri laun til þess að geta hugsað betur um SEXÍIÐ. Dýrari föt og annað sem tilheyrir.

Það væri merkilegt rannsóknarefni fyrir fræðimenn að skoða hver framtíð mannsins á jörðinni yrði með fjölgun KARRÍER-KVENNA (ljótt orðalag), eða kvenna sem komast í efri stöður samfélagsins, þar sem reynslan hefur orðið sú að þessar konur telja sig ekki hafa tíma til að eignast börn, það sé svo gaman í vinnunni. Hugsanlega getur þetta orðið lausn á offjölgunarvandamáli mannkynsins á jörðinni.

Eitt af femínista – bullinu er það sem kallast fæðingarorlof. Fæðingarorlofsgreiðslur eru greiddar úr sameiginlegum sjóðum landsmanna, sköttum. Þessir femínistar telja það sanngjarnt að fólk sem á ekki börn og í sumum tilvikum getur ekki eignast börn greiði þann kostnað sem þetta orlof hefur í för með sér. Þetta fólk sem greiðir kostnaðinn fær ekki að njóta þeirrar ánægju sem barn veitir. Þetta kallast FEMÍNISTA jafnrétti.

Það skal tekið fram að konur almennt fylgja ekki þessum femínista kröfum og viðurkenna að um frekju sé að ræða.

 

Þessi grein er skrifuð til að sýna fram á að kvennréttindabarátta er ekki jafnréttisbarátta kynjanna heldur barátta fyrir forréttindum til handa ákveðnum hópi kvenna.

Reykjavík 2. október 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Meindýr glæpaverka 29. kafli.

Hið lenska KRIMMA-lýðveldi er dæmigert ríki þar sem aðalsmerki ráðamanna eru lögbrot. En lögbrot eru aðeins leyfileg ef viðkomandi er meðlimur í glæpasamtökum æðstu manna samfélagsins sem kallað er MAFÍA.

Í þessu krimmalýðveldi er það siður að skrá skilmerkilega allar misgjörðir og mistök sem aðrir gera en meðlimir Mafíunnar (æðstu manna). Sem dæmi; að maður sem er hungraður og stelur sér blóðmörskepp sem hann hyggst seðja hungur sitt með er tekinn af lögreglu og þar með kominn á sakaskrá.

Sé um að ræða misgjörðir, mistök eða enn alvarlegri ásetningslögbrot (svívirðilega glæpi) framin af MAFÍU-meðlimum (dómurum og öðrum stjórnendum landsins) er gengið rösklega fram í því að hylma yfir slík lögbrot (þagga þau niður). Eru þar fremstir í flokki við yfirhylminguna Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Þrátt fyrir ára langa baráttu fyrir því að fram fari opinber rannsókn á ákærum á hendur æðstu mönnum samfélagsins, dómurum og stjórnendum landsins (hinum ósnertanlegu) er allt gert af hálfu þessa yfirhylminga liðs stjórnvalda (stjórnendum lögreglu og Ríkissaksóknara) til að þagga málin niður með því að hunsa það að kærumál sem lögð eru fram fáist rannsökuð.

Ótti þessara yfirhylmingarstjóra felst í því að með rannsókn málanna yrði sönnun færð á þá glæpsamlegu starfsemi sem viðgengst í skjóli þess að aðilar í æðri stöðum stjórnsýslu landsins telja sig ósnertanlega og að þeir séu í GUÐA-tölu.

Með vísan til þeirra sönnunargagna er tríóinu hefur verið afhent má geta sér til um að aðilum tríósins hafi orðið ljóst að fyrirliggjandi sannanir um réttarfarsglæpi séu svo sterkar og myndu koma fram við rannsókn mála. Yrðu slíkar upplýsingar ríkisvaldi og dómstólum til ævarandi niðurlægingar og skammar og því sé reynt að þagga málin niður.

Er hér með farið fram á að yfirhylmingartríóið Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu svari eftirfarandi spurningum:

1. Hver er ástæðan fyrir því að hunsað er að rannsaka ákærur á hendur dómurum sem undirritaður hefur lagt fram?

2. Er það í verkahring Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknar og lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu að hindra framgang réttvísinnar með því að rannsaka ekki framkomnar kærur?

3. Er það í verkahring þessara þriggja aðila að hylma yfir lögbrot dómara og annarra æðstu manna þjóðfélagsins?

4. Er verið að hlífa hinum ákærðu við rannsókn málanna vegna þeirrar hneisu og smánar er það ylli stjórnvöldum?

5. Er ástæða yfirhylmingar af hálfu TRÍÓSINS að sannanir eru svo sterkar (óhrekjanlegar), í þeim gögnum sem lögð hafa verið fram, um sekt hinna ákærðu, að ákveðið var að reyna að þagga málin niður?

6. Við rannsókn mála af hálfu hins opinbera er klifað á því að refsivert sé að skýra rangt frá fyrir dómi af vangá og fangelsi hótað. Sambærileg viðurlög eiga við um það athæfi að hindra framgang réttvísinnar. Hafa forsvarsmenn þessara þriggja embætta (Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu, allt konur) lagaheimild til að hindra framgang réttvísinnar með yfirhylmingu á fram komnum kærum á hendur dómurum?

7. Eiga dómarar að koma að rannsókn á ásökunum á hendur dómurum og dæma í slíkum málum?

8. Eru ekki allir dómarar vanhæfir til að koma að dómsmálum er varða lögbrot af hálfu dómara með vísan til ákvæða laga um vanhæfi persónu til aðkomu að máli vegna tengsla (starfstenginga, vináttu, kunningsskapar o.fl.)?

9. Nær ákvæði laga um „að hindra framgang réttvísinnar“ aðeins til mála þar sem aðrir en æðstu menn þjóðfélagsins eiga í hlut sem lögbrjótar?

Mál þessi sem kært er út af hefðu verið rannsökuð strax ef rannsóknartríóið hefði komist að þeirri niðurstöðu, samkvæmt fram lögðum gögnum, að um ómaklegar ásakanir (rakalausar) á hendur ákærðra væri að ræða (þeirra sem ákærðir hafa verið) og þar með hefði verið beitt ákvæðum laga um ósannar ásakanir. Því er það trassaskapur, yfirhylmingarárátta og valdníðsla þessara tilgreindu aðila sem ræður að málin eru ekki rannsökuð.

Á það skal bent sérstaklega að við rannsókn á þessum málum er fjöldi spurninga sem sakborningar þurfa að svara. Svör ákærðra við spurningum þessum yrðu í 99,99% tilvika þess eðlis að hinir ákærðu yrðu komnir á sakamannabekk eða hefðu réttarstöðu grunaðra. (Spurningalistarnir eru fyrir hendi).

Er hér með send sérstök ábending til Íslendinga um að verði mér ekki stefnt fyrir meiðyrði með vísan til þess sem hér er ritað um stjórnendur yfirhylminga á glæpum sem framdir hafa verið, og greinar mínar eru um, þá er það sönnun þess að þessir aðilar hafa brotið lög og reyna að komast upp með það með þögninni. Ég hef hvorki vald eða kraft til að berja þetta lið í þeim tilgangi að það fari að lögum en ég hef afl til vígaferla ef það reynist nauðsynlegt.

Þessir sökudólgar í yfirhylmingu (TRÍÓIÐ - Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu) geta reynt að stela eigum mínum með málssókn vegna ærumeiðinga og njóta stuðnings úr hópi þeim sem kenndur er við lögbrotin. Enn og aftur skal ítrekað að dómur í meiðyrðamáli þar sem rituð orð eru dæmd dauð og ómerk er ekkert annað en DÓMARA-bull því það sem ritað hefur verið verður aldrei máð út, svo að öruggt sé, því svo marga þarf að aflífa af hálfu stjórnvalda, þ.e. þá sem lesið hafa eða hafa heyrt af skrifunum, að aldrei er öruggt að allir hafi verið aflífaðir eða öll rituð eintök eyðilögð.

Af hálfu framkvæmdavalds (stjórnvalda) er ekki hikað við að kæra menn fyrir brot gegn valdstjórninni ef ekki er hlýtt möglunarlaust kröfum stjórnenda. Þetta vald (réttur stjórnvalda) er sagt að sé skilmerkilega skráð í gildandi lögum landsins og er beitt án miskunnar ef stjórnendur telja ástæðu til (jafnvel tilbúna ástæðu). Á hinn bóginn fer lítið fyrir rétti einstaklinga sem beittir eru svívirðilegri valdníðslu af hálfu stjórnenda landsins (dómara og annarra). Þjófnaður og utanlagadómar æðstu manna samfélagsins, sem látið er bitna á einstaklingum eða almenningi, virðast vera löglegar aðgerðir (löglegir glæpir) þar sem yfirhylmingaliðið (tríóið) kemst upp með að hunsa kröfur um rannsóknir vegna kæra sem beinast að æðstu mönnum samfélagsins. Þetta viðgengst þrátt fyrir ákvæði laga um að allir þegnar ríkisins skuli vera jafnir fyrir lögum landsins.

Það að hunsa rannsókn kærumáls, (sem lagt hefur verið fram hjá lögreglu) eftir geðþótta lögreglustjórans, af því að ekki má setja svartari blett á æru ærulausra manna en þegar er orðið, er íslensku réttarkerfi til smánar og líkist því sem viðgengst í ríkjum þar sem mannréttindi eru fótum troðin.

Í gegnum aldirnar hafa margir meiri menn en ég orðið fyrir því að vera fangelsaðir eða líflátnir fyrir andóf gegn glæpamönnum stjórnsýslunnar. Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu er hér með manaður til að senda svartstakkana sína í heimsókn aftur, vegna greinaskrifa undirritaðs til að sína vald sitt, en lögreglustjóranum væri nær að fara að lögum og láta rannsaka þær kærur er lagðar hafa verið fram hjá lögreglunni.

Með vísan til lögregluskýrslna nr. 007-215-023922. 007-215-023957. 007-215-023963. 007-215-023973 007-215-023982. frá byrjun apríl 2015.

Lögbrot þau sem kært er út af varða 130. og 132. grein laga nr. 19/1940 (Almenn hegningarlög).

Lögmaður er ég ræddi við nýlega sagði að mjög algengt væri að uppkveðnir dómar á Íslandi væru ekki samkvæmt gildandi lögum. Hæstiréttur Íslands væri þar aðal sökudólgurinn þar sem dómar í Hæstarétti væri oft fordæmisgefandi fyrir héraðsdómstólana. Þó væru dómar hjá héraðsdómstólum sem ekki stæðust samkvæmt gildandi lögum mun algengari. Hann sagði það óskiljanlegt hvernig dómarar kæmust upp með þetta framferði en ástæðan væri hræðsla almennings við frekari átök við dómstólana og stjórnvöld. Var bætt við hjá honum að ekki skipti máli hve vitlaus dómur frá Hæstarétti væri héraðsdómararnir tækju vitleysuna upp og héldu henni lifandi. Má þar vísa til margra dóma þar sem íslenska ríkið hefur verið rassskellt hjá mannréttindadómstólnum.

Það framferði lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu að láta ekki rannsaka jafn alvarlegar ákærur og lagðar hafa verið fram á hendur nafngreindra aðila ásamt skriflegum sönnunargögnum er skýlaus viðurkenning af hálfu lögreglustjórans á að ásakanir á hendur þessara æðstu manna ríkisins séu á rökum reistar. Skömm og niðurlæging æðstu manna hins íslenska samfélags vegna brota á gildandi lögum yrði þegnum landsins ljós ef rannsókn færi fram. Yfirhylming lögreglustjórans á þessum alvarlegu lögbrotum með því að koma í veg fyrir rannsókn kærumálanna er mikil niðurlæging fyrir embætti sem á að halda uppi aga- og refsivaldi í þjóðfélaginu.

Að lokum er rétt að benda á viðtal við mann sem birt var á STÖÐ 2 í þætti 23. ágúst 2015 sem kallaður er „60 mínútur“. Viðtal þetta snerist um meðferð mála fyrir dómstólum. Mátti skilja það svo að maðurinn væri meðlimur samtaka sem kölluð eru TED. Sagði maðurinn að meðferð á dómsmálum er varða hina ríku og valdameiri í þjóðfélaginu sem væru sekir um alvarlega glæpi fengju sambærilega meðferð og þeir sem lægra væru settir (fjárvana og hefðu ekki ítök á æðri stöðum) og væru saklausir. M.ö.o. hinir ríku og valdamiklu fengju sambærilega dóma og saklausir fátæklingar sem ekkert hefðu unnið sér til saka.

Reykjavík 29. september 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 - 2

109 Reykjavík