Meindýr glæpaverka 27. kafli.

Þar sem óréttlátt er að gera upp á milli meindýra hins íslenska réttarkerfis, en réttarkerfið einkennist af réttleysi þegnanna sem ekki falla undir MAFÍU stjórnvalda, er næsta mál frá Héraðsdómi Reykjaness.

Mál þetta varðar sjóprófsbeiðni frá Rannsóknarnefnd sjóslys samkvæmt fundarsamþykkt nefndarinnarfrá 13. mars 1992. Sjóprófið átti að fara fram 4. janúar 1993.

Dómari var: Guðmundur L. Jóhannesson kt. 280438-3169.

Guðmundur L. Jóhannesson héraðsdómari hefur í starfi sínu sem dómari hótað vitnum fyrir dómi allt að sex ára fangelsi fyrri rangan framburð af gáleysi fyrir dómi.

Þessi héraðsdómari gat tekið mark á fölskum yfirlýsingum tveggja manna og neitaði um réttarhlé til þess að hægt væri að koma hinu sanna að. Dómarinn lagðist svo lágt í sínum lögbrotum að hann hunsaði að bóka kröfu um að gert væri réttarhlé svo hægt væri að koma að sönnunum fyrir því að framlögð gögn væru falskar yfirlýsingar.

Guðmundur L. Jóhannesson gekk lengra í sínum lögbrotum þegar í úrskurði hans var undirritaður ásakaður fyrir brot í opinberu starfi.

Með þessum úrskurði sýndi G. L. J. sitt innra eðli að það eru ekki gildandi lög í landinu sem ráða ferðinni í dómssal heldur geðþóttaákvörðun dómarans á hverjum tíma. Í þessari afgreiðslu dómarans réði geðþótti og hefndarþörf (refsigleði) dómarans því hann var ekki að refsa málsaðila sem var Rannsóknarnefnd sjóslysa heldur þeim sem var að sinna störfum fyrir málsaðila.

Dómarinn tók hefndarþörf lögmanns útgerðarinnar (Samherja), sem var aðili máls, (Gísla Baldurs Garðarssonar) sem hafði gefið yfirlýsingu um að um væri að ræða einkaherferð undirritaðs gegn útgerðinni. Forstjóri Samherja hafði í mörg ár verið ósáttur við að rannsókn færi fram á slysum er urðu um borð í skipum útgerðarinnar. Hafði forstjórinn haft margsinnis stóryrtar yfirlýsingar um störf nefndarinnar þegar aðfinnslur nefndarinnar komu fram um það sem áfátt og ábótavant var um borð í skipum félagsins.

Sú lágkúra sem fram kemur í dómsorðum Guðmundar L. Jóhannessonar í umræddu máli er sýnishorn af þeim utanlagadómum sem kveðnir eru upp í réttarsölum á Íslandi og má líkja þessu við andlegan vanþroska. Afgreiðsla þessa máls var ekki samkvæmt gildandi ákvæði laga um störf dómara en í lögunum er skýrt ákvæði um að dómarar skuli í úrskurði sínum aðeins fara eftir gildandi lögum.

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023982 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem héraðsdómarinn er ákærður fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli, sjóprófi 4. janúar 1993. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Lágkúran á Íslandi á ekki bara við dómara heldur einnig aðra æðri starfsmenn ríkisins.

Var gerð krafa til formanns nefndarinnar um að úrskurði dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar yrði áfrýjað til Hæstaréttar þar sem ég var ekki sáttur við að vera ásakaður fyrir brot í mínu starfi vegna falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna Rannsóknarnefndar sjóslysa, þ.e. Helga Kristjánssonar og Árna Árnasonar, auk ummæla lögmanns útgerðarinnar Gísla Baldurs Garðarssonar um einkaherferð af minni hálfu gegn útgerðinni.

Formaður nefndarinnar Ragnhildur Hjaltadóttir, núverandi ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu, neitaði alfarið að málinu yrði áfrýjað.

Á bak við þá ákvörðun formannsins lá fyrirsjáanleg hneisa og niðurlæging nefndarinnar ef upplýst yrði um falskar yfirlýsingar tveggja skipaðra nefndarmanna í Rannsóknarnefnd sjóslysa.

Brot formannsins á lögum um starfsöryggi starfsmanns sem borinn er sökum, um brot í starfi, með fölskum yfirlýsingum og ósönnum framburði lögmanns útgerðarinnar eins og í þessu tilviki er stjórnsýslunni til skammar. Er þetta dæmi um yfirhylmingar æðstu manna í stjórnsýslunni á lögbrotum sem framin eru og koma illa við mannorð æðstu manna. Breiða þurfti yfir þá niðurlægingu sem nefndin og formaðurinn yrðu fyrir vegna framkomu manna sem skipaðir höfðu verið af ráðherra en höfðu ekki vit á því verki sem þeim var falið að vinna með skipuninni.

Mannréttindi starfsmannsins voru minna virði en hneisa og niðurlæging nefndarinnar og ráðuneytisins vegna falskra yfirlýsinga.

Að mati formannsins var í lagi að utanlagadómur G.L.J. stæði óhaggaður í gerðarbók hins íslenska réttleysis.

Hvað er að marka störf fyrrverandi formanns, núverandi ráðuneytisstjóra í Innanríkisráðuneyti með vísan til fyrri ákvarðanna hennar sem hér er getið um. Eru störf ráðuneytisstjórans jafn lítils virði og framkoma hennar í umræddu máli? Er það forsvaranlegt fyrir ráðherra Innanríkismála að hafa starfsmann í starfi ráðuneytisstjóra sem hefur orðið uppvís að eins grófum yfirhylmingum á lögbrotum og áttu sér stað í því máli er hér er lýst?

Umræddar fölsku yfirlýsingar voru lagðar fram í dómi og þingmerktar. Þrátt fyrir að yfirlýsingar væru falskar voru þær teknar af dómara sem fullgildar og löglegar yfirlýsingar og með því eru varnaðarorð dómara til vitna, um harða refsingu fyrir rangan framburð af gáleysi, einskis virði þar sem dómari kemst upp með af ásetningi að nota falsaðar yfirlýsingar sem úrskurður í máli er byggður á.

Reykjavík 26. ágúst 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík

Öryggi íslenskra skipa.

Þrátt fyrir áralanga baráttu fyrir auknu öryggi á íslenskum fiskiskipum hefur árangur verið lítill.

Slys út af Vestfjörðum fyrir nokkrum vikum hefði mátt koma í veg fyrir ef valdhafar hefðu farið eftir leiðbeiningum sem legið hafa fyrir í um 30 ár. Af hálfu hins opinbera hefur orsökin verið talin sú að neyðarbúnaður virkaði ekki. Er reynt að breiða yfir orsök slyssins með því að fjalla mikið um gúmmíbjörgunarbáta og bilanir eða galla í losunarbúnaði þeirra.

Það hefur ekki verið minnst á megin orsök slyssins sem var skortur á stöðugleika skipsins til veiða með þann búnað sem um borð var. Þetta er búið að vera ljóst öllum sem vilja viðurkenna að ástand margra íslenskra fiskiskipa, hvað stöðugleika varðar, hefur verið óforsvaranlegt.

Fyrir um 30 árum fór fram úttekt á fjölda sjóslysa sem orðið höfðu við strendur Íslands áratugi fyrir þá skoðun. Niðurstaðan var sú að stöðugleiki skipanna var ekki fullnægjandi til þess að stundaðar væru veiðar frá mörgum eldri skipum með þá stærð og gerð veiðarfæra sem notuð voru.

Þótt þessar upplýsingar hefðu legið fyrir í mörg ár hefur af hálfu opinbers eftirlits (Siglingastofnunar) verið gefið út haffæri fyrir skipin án þess að neinar hömlur væru settar á stærð veiðarfæra. Svokallað Vestfjarðaviðmið sem komið var á til undanþágu fyrir skip sem gerð voru út til veiða inni á Ísafjarðardjúpi (rækjuveiða) þá virðist sem þetta viðmið hafi verið fært yfir á öll eldri skip sem ekki stóðust gildandi stöðugleikakröfur fyrir skip.

Í skýrslum Rannsóknarnefndar sjóslysa fram til 1999 var marg oft bent á þennan veikleika við útgerð skipa til veiða með of stór veiðarfæri og lélegan stöðugleika. Verður það að teljast kaldhæðnislegt að vísa alltaf til bilunar í neyðarbúnaði er slys verða á sjó en horfa fram hjá megin orsök slysanna.

Eins og fram kom í skýrslum Rannsóknarnefndar sjóslysa á árunum 1986 til 1999 þá fórust all mörg skip þar sem orsök skipskaðans var skortur á stöðugleika skipanna. Þrátt fyrir þessar staðreyndir er ennþá verið að veita haffæri fyrir skip sem ekki standast lágmarkskröfur um stöðugleika.

Eftir fréttum af sjóslysinu út af Vestfjörðum er ekki hægt að sjá annað en að skipið hafi ekki haft þann stöðugleika til að standast þá vinnu sem framkvæmd var og framkvæma þurfti um borð.

Með vísan til ofanritaðs er ekki hægt annað en telja vanrækslu af hálfu hins opinbera .(Innanríkisráðuneytið – stjórnendur þar) sem orsök þessa sjóslyss.

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 26. kafli.

Þar sem friðsamleg lausn á yfirgangi og lögbrotum af hálfu stjórnvalda og þar með töldum dómurum, sem staðið hefur í mörg ár, er kominn tími til að láta sverfa til stáls. Má líkja framferði stjórnvalda, dómarastéttarinnar og æðstu manna í stjórnsýslu ríkisins gegn mér við framferði Japana með svívirðilegri árás á Bandaríkin 1941. Framferði dómarastéttarinnar með réttarfarsnauðgunum, mannréttindaþjófnaði, mannorðsmorði og utanlagadómum við uppkvaðningu dóma sem getið hefur verið um í skrifum þessum (sex utanlaga dómar) og viljaleysi stjórnvalda til að stöðva slíkt framferði og leiðrétta eða bæta fyrir ódæðisverkin, er framin hafa verið gegn einni persónu, eru sambærileg við ódæðið 1941 gegn heilli þjóð.

Af framansögðu er kominn tími til að svara fyrir sig og veita stjórnvöldum og dómarastéttinni alvarlega lexíu. Hvort líkja megi því við kjarnasprengju sem varpað verður fram er hverjum frjálst að dæma um. Þær þrjár greinar sem þegar hafa verrið birtar um framferði Hæstaréttardómarana verður aðeins byrjunin á herferð gegn stjórnvöldum þar til leiðrétting fæst á ódæðisverkum dómara.

Eins og áður hefur verið getið um verður refsi og agavaldið ekki í höndum ríkisins þegar ég fer af stað. Hvaða refsing verður fyrir valinu hefur ekki verið ákveðið en aflífun meindýrs er ekki útilokuð ef það verður talin eina leiðin til að jafna ágreininginn. Aflífun eins meindýrs má líkja við kjarnorkusprengjuna á Hirosima 1945. Hvort ég þurfi einnig að gera samlíkingu á Nagaski kemur í ljós með aflífun á öðru meindýri.

Með vísan til þess sem áður hefur komið fram er ekki hægt annað en hæðast að framkvæmdavaldinu vegna úrræðaleysis í þessum málum þrátt fyrir þær viðvaranir sem fram hafa komið. Framkvæmdavaldið hefur valið að sitja undir ásökunum um lögbrot og aðhafast ekkert af ótta við að missa enn frekar stjórn á málum með aðgerðum gegn mér. Stjórnvöld hafa enn þá stjórn á sinni yfirhylmingarstefnu.

Sú spurning hefur vaknað - hvort þau sönnunargögn sem hafa verið lögð fram séu af þeim gæðaflokki (sannleiksgildi) að hinir ákærðu væru allir komnir á sakamannabekk ef rannsókn færi fram og því sé yfirhylminga stefnan valin?

Allar líkur benda til þess að sannanir fyrir lögbrotum af hálfu þessara aðila (dómurum) að réttarkerfið (dómskerfið) yrði áratugi að ná sér upp úr þeim fúapytti sem búið er að koma því (réttarkerfinu) í af siðblindum dómurum.

Viðurkenning sakborninga (játning) á þeim glæpum sem þeir eru ákærðir fyrir kemur best fram í þeim ótta þeirra að þora ekki að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði. Með vísan til þess sem hefur verið ritað um lögbrot af hálfu meindýra glæpaverka er þeirri spurningu beint til Íslendinga hvort einhverjir hafi orðið fyrir svipaðri meðferð eineltis af hálfu þjóna réttarkerfisins eins og hér hefur verið lýst?

Þeir sem hafa ámóta sögur um ólöglega afgreiðslu (lögbrot), af hálfu hins íslenska réttarkerfis, og hér hefur verið lýst er velkomið að hafa samband ef aðilar hafa áhuga á að koma á framfæri lögbrotum af hálfu dómara. ATH. sími undirritaðs er hleraður.

Ef fyrir liggja sannanir eins og liggja fyrir í þeim málum sem hér hafa verið tekin fyrir er ég reiðubúinn til að aðstoð við að koma þeim á framfæri ef það gæti leitt til þess að réttarfarsnauðgunum og utanlagadómum siðblindra dómara linni í íslensku réttarkerfi.

Á það skal bent sérstaklega að þrátt fyrir að skrifaðar hafa verið ótalinn fjöldi greina í Morgunblaðið og BLOGGIÐ, eftir að stjórnendur Morgunblaðsins neituðu birtingar á greinum undirritaðs, án þess að hinir ákærðu sem hafa verið nafngreindir hafi þorað að ákæra undirritaðan um meiðyrði með vísan til ákvæða laga þar um. Þessi afstaða sökudólganna er merkilegri vegna þess að greinar þær sem hafa borið heitin Meindýr glæpaverka hafa verið sendar ráðuneytum, lögreglu, ríkislögreglu, Héraðsdómum, Hæstarétti og fjölmiðlum svo og Alþingismönnum. Greinar þessar hafa verið skrifaðar undir fullu nafni svo að ekkert væri óljóst.

Hafa sökudólgarnir notið dyggrar aðstoðar Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknara og lögreglustjórans á höfuðborgar svæðinu, sem allar eru kvennkyns, við að hylma yfir glæpina þar sem neitað hefur verið um formlega rannsókn á þeim ákærum sem lagðar hafa verið fram. Þetta er gert af réttlætiskennd kvenna þrátt fyrir að skriflegar sannanir séu fyrirliggjandi í öllum málunum.

Því er óhætt að fullyrða að allt sem ritað hefur verið um lögbrot, utanlagadóma og réttarfarsnauðganir af hálfu þjóna réttarkerfisins eru sannar. Ef lögbrjótum réttarkerfisins væri ekki ljóst, að með stefnu fyrir meiðyrði væru þeir þegar komnir á bekk með sakamönnum og ættu sér engar málsbætur, hefðu þeir stefnt undirrituðum fyrir dóm vegna meiðyrða. Þar af leiðandi hafa þeir allir kosið að þegja heldur en taka áhættuna á að stefna undirrituðum.

Þessir lögbrjótar (dómarar) hafa ekki treyst því að allir samstarfsfélagar innan dómarastéttarinnar væru reiðubúnir til að hylma yfir lögbrot þeirra kæmi til málaferla.

Margir hafa spurt hvers vegna þessum lögbrjótum hafi ekki verið stefnt fyrir dóm.

Því er til að svara: það væri sama og að veita þessum þjónum réttleysisins sjálfdæmi í málum, fyrir utan það að allir af löglærðum mönnum sem treystandi er hafa neitað aðkomu að málum vegna hefndaráráttu þessara þjóna réttleysisins (er þar vísað til umsagnar um störf dómara er birst hafa í skrifum fyrrverandi Hæstaréttardómara Jóns Steinars Gunnlaugssonar). Einnig ber að hafa í huga að með vísan til ákvæða stjórnsýslulaga um vanhæfi aðila, til að koma að afgreiðslu mála vegna tengsla og annarra sambanda, þá eru allir dómarar landsins vanhæfir til að koma að þessum málum auk þess sem löglærðir kandídatar sem bíða eftir að komast í dómarastarf eru einnig vanhæfir.

Þrátt fyrir að farið hafi verið fram á að skipaðir yrðu aðilar sem væru að öllu leyti óháðir stjórnvöldum landsins, og þar með réttarkerfinu, til þess að rannsaka framkomnar kærur á hendur lögbrjótum réttarkerfisins (réttarfarsnauðgurum) og réttmæti þeirra ákæra, hefur slíkt ekki fengist í gegn. Ástæðan er sú að stjórnvöld óttast að uppvíst verði á meðal almennings um hvers konar réttleysi ríki í þjóðfélaginu vegna lögbrota af hálfu dómara og stjórnenda landsins (framkvæmdavaldsins). Stjórnendur landsins hafa því valið þá leið að reyna yfirhylmingu á þeim glæpaverkum sem framin hafa verið af hinum ákærðu.

Þegar innanríkisráðherrar (þrír), Ríkissaksóknari, lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu og Alþingismenn þora ekkert að gera í málunum eða standa fyrir yfirhylmingum á lögbrotum ákærðra og hafna að fram fari opinber rannsókn óháðra aðila þá eru þessir aðilar áskrifendur að launum sínum án vinnuframlags m.ö.o. afætur.

Ef sannanir þær, sem hafa verið lagðar fram skriflega, væru ekki eins öflugar (óhrekjanlegar) og raun ber vitni hefði af hálfu þessara embætta verið framkvæmd rannsókn í þeim tilgangi að koma höggi á mig fyrir ósannar ákærur. Aðeins af þeirri ástæðu að þeir treysta sér ekki til að hnekkja ásökununum hefur byssuhugrekkið (hugrekki lögbrjóts) brugðist og þögnin valin.

Reykjavík 22. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 – 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 25. kafli

Með vísan til greinar um meindýrin 23. kafla var fyrirspurnum beint til konu til könnunar á því hvort réttlætiskennd kvenna væri að einhverju leyti önnur en karlanna í dómarastétt Hæstaréttar.

Því er hér með leitað eftir svörum frá þeim er voru með frú Guðrúnu Erlendsdóttur við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar.

Verður hér tekinn fyrir Hæstaréttardómarinn Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959.

Með vísan til máls fyrir Hæstarétti Íslands nr. 15/1991 þar sem niðurstaða dómsins hljóðaði upp á að kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans (dóttir tollstjórans í Reykjavík) hafi verið meinvaldur í umræddu máli. Eftirfarandi spurningar eru hér með lagðar fyrir fyrrverandi Hæstaréttardómara G. J.

Hver af dómurunum þremur sem skipuðu réttinn við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 samdi uppkastið að dómsorðum (vísað til umsagnar Jóns Steinars Gunnlaugssonar um starfshætti Hæstaréttar)?

Umrætt mál snerist um ólöglega álagningu skatts (álagningu skatts án nokkurrar stoðar í lögum) og innheimtu skattsins af hálfu Tollstjóraembættisins í Reykjavík. Gróf lögbrot af hálfu starfsmanna stofnananna eða alvarleg mistök.

Þrátt fyrir viðurkenningu Skattstjórans í Reykjavík (skriflegri í vörslu Hæstaréttar) á að mistök hafi orðið hjá embættinu (Skattstofunni) hélt tollstjórinn áfram innheimtu sem endaði í fjárnámi án frekari viðvarana.

Eftir að fulltrúi Borgarfógetans í Reykjavík, sem hafði framkvæmt umrætt fjárnám, hafði skoðað gögn, sem lögð voru fyrir hann, sagði hann að nauðsynlegt væri að fá þessu máli hnekkt með áfrýjun til Hæstaréttar Íslands.

Málinu var stefnt til úrskurðar hæstaréttar en af hálfu Hæstaréttar Íslands var málinu tvívegis vísað frá dómi, með þeim ummælum að þetta væri ekkert mál, að sögn lögmannsins sem fenginn var til að flytja málið. Undirritaður var ekki sáttur við þá afgreiðslu og krafði Hæstarétt Íslands um afgreiðslu málsins.

Hvaða breyting frá fyrstu og annarri tilraun til áfrýjunar málsins varð á eðli máls þess sem áfrýjað var og fékk við þriðju tilraun til áfrýjunar nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar þegar það loks fékkst tekið fyrir af Hæstarétti við þriðju tilraun?

Í þriðju tilraun til réttlátrar meðferðar máls fyrir dómi komust hæstaréttardómarar að þeirri niðurstöðu að bjarga mætti orðspori embættanna (Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofu) og innheimtustjórans, sem hafði áritað ósannindi á skjalið sem afhent var Borgarfógeta, með úrskurði um vanhæfi innheimtustjórans vegna tengsla við tollstjórann. Vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar til að sinna innheimtu fyrir tollstjóraembættið var stjórnsýsluvandamál en ekki mitt vandamál.

Var af hálfu Hæstaréttar verið að fela ólöglega áritun Jóns H.B. Snorrasonar á skjal það sem Borgarfógeta var afhent við kröfu um fjárnám vegna ólöglegs skatts?

Kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans varð að uppsölulyfi fyrir dómara Hæstaréttar Íslands.

Dómarar voru eins og fram kom í grein til frú Guðrúnar Erlendsdóttur:

Guðrún Erlendsdóttir, kt. 030536-3209

Pétur K. Hafstein, kt. 200349-4079

Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959

Hér með er skorað á hr. Guðmund Jónsson, fyrrverandi Hæstaréttardómara, að stíga fram og viðurkenna að mistök hafi orðið við úrskurð í umræddu máli. Mál Hæstaréttar nr. 15/1991.

Með vísan til aðildar hr. G. J. hæstaréttardómara að umræddu máli nr. 15 / 1991 óskast svar frá dómaranum um það hver var sök dóttur tollstjórans og í hvaða tilgangi voru tengsl hennar við föður sinn og innheimtustjórann komið inn í dómsorð máls (sem vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar til að koma að málinu vegna tengsla) sem hún átti enga aðkomu að?

Verður það að teljast einkennilegt lögbrot að kenna dóttir tollstjórans í Reykjavík um alvarleika þeirra lögbrota er fram fóru við innheimtu á ólöglega álögðum skatti og ólöglegri innheimtuaðgerð. Konan var tengiliður á milli innheimtustjórans og stjórnanda tollstjóraembættisins (dóttir tollstjórans).

Er hér með skorað á hr. Guðmund Jónsson fyrrverandi Hæstaréttardómara að svara því að hvaða leyti kynlíf dóttur tollstjórans hafði áhrif á ólöglega álagningu skatts og ólöglega innheimtu á skattinum sem mér var gert að greiða?

Var af hálfu Hæstaréttar (dómara réttarins) verið að hylma yfir lögbrot Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins og þar með talið fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta (skjalið var falsað eins og kom fram við málareksturinn)?

Hvar kom vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar að ólöglegri álagningu skatts af hálfu Skattstofunnar í Reykjavík og ólöglegri fjárkröfu Tollstjóraembættisins?

Fyrrverandi hæstaréttardómari er ennfremur spurður að því hvort það sé ekki rétt að eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 15 / 1991 þá hafði Tollstjórinn í Reykjavík lagalega frjálsar hendur til að skipa nýjan innheimtustjóra og halda áfram innheimtu á ólöglega álögðum skatti?

Að lokum er best að nota orðafar ungu kynslóðarinnar við ritun á íslensku. Hvernig hefði hr. Guðmundur Jónsson fyrrverandi hæstaréttardómari afgreitt mál nr. 15/1991 ef Jón H.B. Snorrason hefði riðið annarri konu en dóttir tollstjórans?

Rétt þykir að benda á varnaðarorð dómara til vitna við framburð fyrir dómi, að rangur framburður af vangá eða ásetningi geti varðað allt að sex ára fangelsi. Erfitt er að finna ákvæði í lögum um viðurlög við óaðgæslu, vangá eða röngum vinnubrögðum við afgreiðslu mála hjá opinberum starfsmönnum í æðstu stöðum. Benda má á að sé eitthvað slíkt ákvæði í lögum er því ekki beitt þegar menn í æðri stöðum eiga í hlut sbr. fjárnám framkvæmt af hálfu Borgarfógeta í Reykjavík á grundvelli falsaðra pappíra og tilhæfulausrar innheimtu. Í dómsorðum Hæstaréttar í máli nr. 15/1991 er hvergi getið um óaðgæslu eða vangá fógeta að taka gott og gilt falsað skjal sem grunn að fjárnámi.

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023922 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem þér ásamt Guðrúnu Erlendsdóttur og Pétri K. Hafstein hæstaréttardómurum eruð ákærð fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli nr. 15 / 1991. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Þar sem ekki er ljóst hvort allir Íslendingar geri sér ljóst að orðið hjónaband merkir (þýðir) opinbert leyfi (leyfi stjórnvalda) til tveggja persóna af andstæðu kyni (konu og karls) til kynlífs (samfara, kynmaka, ríðinga) og heimild til barneigna. Öðru nafni opinbert samfaraleyfi konu og karls.

Hvort þér fallið undir þann hóp manna sem kallaður er gaddavírshórur (óheiðarleg persóna) ræðst af afstöðu yðar til þessa erindis.

Reykjavík 15. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 - 2

109 Reykjavík

Landsbanki Íslands

Þetta ríkisfyrirtæki hefur verið mikið til umfjöllunar á síðustu dögum vegna fyrirhugaðrar byggingar höfuðstöðva fyrir bankann.

Þrátt fyrir harða gagnrýni landsmanna vegna þess fjárausturs, sem stefnt er að en áætlaður kostnaður við bygginguna er tugir milljarða, kemur bankastjórinn keikur fram í sjónvarpi og segir að þeir vilji að bankinn verði í miðbænum, hjarta borgarinnar.

Bankastjórinn er úr öllu samhengi við raunveruleikann varðandi tilurð þessa fyrirtækis. Þetta fyrirtæki var stofnað á rústum gjaldþrota fyrirtækis þar sem stjórnendur höfðu hirt eigur þúsunda Íslendinga af tómri græðgi og þar með lífeyri margra, vegna óstjórnar og eiginhagsmuna þeirra (ráðamanna bankans), hvað varðar vörslufé í eigu lífeyrissjóða er voru undir þeirra eftirliti.

Með vísan til þess fjármagns sem bankastjórn hyggst nota til uppbyggingar er afrakstur okurs á þeirri þjónustu er þeir telja sig veita. Kostnaður við „Bankahrunið“ er greitt af þeim sem sækja þjónustu til bankans vegna þess okurs á allri þjónustu, sem upp var tekið eftir hrunið, til að fela þá óstjórn sem verið hefur á bankastarfsemi á Íslandi frá aldamótum.

Eigendum bankans (ríkisstjórn þjóðin sem heild) væri nær, að stjórna gjörðum af hálfu bankans, og greiða til baka það sem tekið var ófrjálsri hendi úr lífeyrissjóðunum með útlánum án nokkurra trygginga samanber lán til eins af stjórnendum bankans án þess að nokkur trygging værir lögð fram og hann lýsti sig síðan gjaldþrota. Á sama tíma og lán til stjórnarmannsins var veitt án tryggingar var krafist trygginga af sjóðfélögum sem voru að mati sérfræðinga 40% verðmeiri en sú lánsfjárhæð sem fékkst.

Vegna óstjórnar innan bankans voru eftirlaun eigenda lífeyrissjóðanna skert um nálægt 40%.

Græðgi og mikilmennskuæði virðist hafa haldið áfram að grassera innan bankakerfisins með vísan til þeirra upplýsinga um hagnað bankanna á umliðnum árum.

Þessi hagnaður bankanna (allra) er tilkominn vegna þess okurs sem er á allri þjónustu af þeirra hálfu.

Á það skal bent sérstaklega að bankar á Íslandi eru of margir. Ef tekið er tillit til kostnaðar við fjóra bankastjóra og fjórfalt starfslið þá væri hægt með góðum móti að fækka bönkum niður í einn og starfsliði samkvæmt því.

Að teknu tilliti til fjölda Íslendinga þá eru 75 – 80 þúsund einstaklingar (samkvæmt meðaltali) í þjónustu hjá hverjum banka og þar af 40 – 50 þúsund þegnar landsins sem bera uppi kostnaðinn við hvern banka (hinir er börn og ófjárráða einstaklingar). Ef tekið er mið af rekstri banka erlendis og þess fjölda fólks sem sækir þjónustu hvers banka þá myndi nægja hálfur banki hér á landi að teknu tilliti til fólksfjölda.

Ef tekið er mið af gróða banka upp á 10 milljarða á ári þá greiðir að meðaltali hver einstaklingur (50000 einstaklingar) um 200.000- kr. til bankans á hverju ári aðeins í gróða bankans fyrir utan annað eins eða meira í kostnað við reksturinn á bankanum.

Laun hvers bankastjóra um sig eru nálægt tíföld laun flestra þeirra sem greiða kostnað bankanna.

Hin svokallaða frjálshyggja er talin valdur að því sem kallast samkeppni til að halda niðri verðlagi. Samkeppni er aðeins slagorð þeirra sem vilja komast að kjötkötlunum og verða feitir á kostnað náunganna.

Orðið samkeppni segir mér að þeir sem nota það orð taumlaust eru að ásaka aðra um óheiðarleika en eru sjálfir eiginhagsmunasinnar og ósáttir við að komast ekki að kjötkötlunum.

Ef tekið er tillit til þess sem uppvíst hefur orðið um hina svokölluðu samkeppni sem frjálshyggjan er kennd við hefur margt komið í ljós sem er frjálshyggjunni til skammar. Uppvíst hefur orðið í mörgum tilvikum um verðsamráð samkeppnisaðila til þess að græða sem mest í nafni frjálsræðis og frjálshyggju. Lögbrot þau sem orðið hefur uppvíst um vaðandi brot á samkeppnislögum hafa flest öll verið þögguð niður eða fallið í gleymsku vegna yfirhylminga stjórnvalda og fallið undir fyrnd mál.

Af framansögðu ætti að fækka bönkum niður í einn og setja heiðarlega menn til að stjórna ef slíkir menn finnast á Íslandi. Menn sem yrðu að vinna en gerðust ekki sjálfkrafa áskrifendur að launum sínum. Með þessu væri hægt að lækka bankakostnað, sem landsmenn greiða, um 40 – 50%. Óheiðarlega lánastarfsemi til vildarvina án nokkurra trygginga ætti að leggja af. Stjórnlaus gróði bankastofnana eins og verið hefur frá hruni bankanna er ekkert annað en óheiðarlegur rekstur fyrirtækja (óheiðarleg viðskipti). Erlendis eru mörg hundruð þúsund einstaklingar ef ekki milljónir um hvern banka.

Það var óhófleg græðgi stjórnenda lánastofnana sem kom á þessari þörf landsmanna fyrir þjónustu lánastofnana, þegar af hálfu banka var þvingað í gegn að laun starfsmanna yrðu lögð inn á bankareikninga en ekki greidd út í peningum eins og viðgengist hafði um árabil. Á meðan verið var að þröngva þessu í gegn þá var ekki tekið gjald fyrir þjónustuna. Var það eins og með eiturlyfjasalana að þeir veittu ókeypis eitrið á meðan einstaklingarnir voru að ánetjast og síðan gengið fram með hörku í að greitt yrði fyrir dagskammtinn. Af hálfu banka hefur verið gengið fram með hörku í að þvinga fólk til að greiða fyrir það sem áður fólst í innlánum fólks í viðkomandi bankastofnun. Er svo komið að greiða þarf fyrir úttekt á peningum samkvæmt ákvörðun stjórnenda bankans auk þess þarf að greiða fyrir greiðslu á milli banka samkvæmt sérstöku kerfi. Er innheimtukerfi bankanna orðið svo óheiðarlegt að mjög erfitt er fyrir fólk að átta sig á því hvað er verið að greiða fyrir. Ein aðalgreiðslan, sem líkja má við þjófnað, eru svokölluð seðilgjöld. Hin svokölluðu seðilgjöld hafa náð því að vera yfir 10% af þeirri fjárhæð sem greiða þarf.

Reykjavík 14. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 24. kafli

Með vísan til greinar um meindýrin 23. kafla var fyrirspurnum beint til konu til könnunar á því hvort réttlætiskennd kvenna væri að einhverju leyti önnur en karlanna í dómarastétt Hæstaréttar.

Því er hér með leitað eftir svörum frá þeim er voru með frú Guðrúnu Erlendsdóttur við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar.

Verður fyrst tekinn fyrir Hæstaréttardómarinn Pétur K. Hafstein kt. 200349-4079.

Með vísan til máls fyrir Hæstarétti Íslands nr. 15/1991 þar sem niðurstaða dómsins hljóðaði upp á að kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans (dóttir tollstjórans í Reykjavík) hafi verið meinvaldur í umræddu máli. Eftirfarandi spurningar eru hér með lagðar fyrir fyrrverandi Hæstaréttardómara P. K. H.

Hver af dómurunum þremur sem skipuðu réttinn við uppkvaðningu dóms í máli nr. 15 /1991 samdi uppkastið að dómsorðum (vísað til umsagnar Jóns Steinars Gunnlaugssonar um starfshætti Hæstaréttar)?

Umrætt mál snerist um ólöglega álagningu skatts (álagningu skatts án nokkurrar stoðar í lögum) og innheimtu skattsins af hálfu Tollstjóraembættisins í Reykjavík. Gróf lögbrot af hálfu starfsmanna stofnananna eða alvarleg mistök.

Þrátt fyrir viðurkenningu Skattstjórans í Reykjavík (skriflegri í vörslu Hæstaréttar) á að mistök hafi orðið hjá embættinu (Skattstofunni) hélt tollstjórinn áfram innheimtu sem endaði í fjárnámi án frekari viðvarana.

Eftir að fulltrúi Borgarfógetans í Reykjavík, sem hafði framkvæmt umrætt fjárnám, hafði skoðað gögn, sem lögð voru fyrir hann, sagði hann að nauðsynlegt væri að fá þessu máli hnekkt með áfrýjun til Hæstaréttar Íslands.

Málinu var stefnt til úrskurðar hæstaréttar en af hálfu Hæstaréttar Íslands var málinu tvívegis vísað frá dómi, með þeim ummælum að þetta væri ekkert mál, að sögn lögmannsins sem fenginn var til að flytja málið. Undirritaður var ekki sáttur við þá afgreiðslu og krafði Hæstarétt Íslands um afgreiðslu málsins.

Hvaða breyting varð á eðli máls þess sem áfrýjað var og fékk nr. 15 /1991 í málaskrá Hæstaréttar þegar það loks fékkst tekið fyrir af Hæstarétti við þriðju tilraun?

Í þriðju tilraun til réttlátrar meðferðar máls fyrir dómi komust hæstaréttardómarar að þeirri niðurstöðu að bjarga mætti orðspori embættanna (Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofu) og innheimtustjórans, sem hafði áritað ósannindi á skjalið sem afhent var Borgarfógeta, með úrskurði um vanhæfi innheimtustjórans vegna tengsla við tollstjórann (hjónabands).

Var af hálfu Hæstaréttar verið að fela ólöglega áritun Jóns H.B. Snorrasonar á skjal það sem Borgarfógeta var afhent við kröfu um fjárnám vegna ólöglegs skatts?

Kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans varð að uppsölulyfi fyrir dómara Hæstaréttar Íslands.

Dómarar voru eins og fram kom í grein til frú Guðrúnar Erlendsdóttur:

Guðrún Erlendsdóttir, kt. 030536-3209

Pétur K. Hafstein, kt. 200349-4079

Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959

Hér með er skorað á hr. Pétur k. Hafstein, fyrrverandi Hæstaréttardómara, að stíga fram og viðurkenna að mistök hafi orðið við úrskurð í umræddu máli. Mál Hæstaréttar nr. 15/1991.

Með vísan til aðildar hr. P. K. H. hæstaréttardómara að umræddu máli nr. 15 / 1991 óskast svar frá dómaranum um það hver var sök dóttur tollstjórans og í hvaða tilgangi var tengsl hennar við föður sinn og innheimtustjórann komið inn í dómsorð máls (sem vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar til að koma að málinu vegna tengsla) sem hún átti enga aðkomu að?

Verður það að teljast einkennilegt lögbrot að kenna dóttir tollstjórans í Reykjavík um alvarleika þeirra lögbrota er fram fóru við innheimtu á ólöglega álögðum skatti og ólöglegri innheimtuaðgerð. Konan var tengiliður á milli innheimtustjórans og stjórnanda tollstjóraembættisins (dóttir tollstjórans).

Er hér með skorað á hr. Pétur K. Hafstein fyrrverandi Hæstaréttardómara að svara því að hvaða leyti kynlíf dóttur tollstjórans hafði áhrif á ólöglega álagningu skatts og ólöglega innheimtu á skattinum sem mér var gert að greiða?

Var af hálfu Hæstaréttar (dómara réttarins) verið að hylma yfir lögbrot Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins og þar með talið fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta (skjalið var falsað eins og kom fram við málareksturinn)?

Hvar kom vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar að ólöglegri álagningu skatts af hálfu Skattstofunnar í Reykjavík og ólöglegri fjárkröfu Tollstjóraembættisins?

Fyrrverandi hæstaréttardómari er ennfremur spurður að því hvort það sé ekki rétt að eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 15 / 1991 þá hafði Tollstjórinn í Reykjavík lagalega frjálsar hendur til að skipa nýjan innheimtustjóra og halda áfram innheimtu á ólöglega álögðum skatti?

Að lokum er best að nota orðafar ungu kynslóðarinnar við ritun á íslensku. Hvernig hefði hr. Pétur K. Hafstein fyrrverandi hæstaréttardómari afgreitt mál nr. 15/1991 ef Jón H.B. Snorrason hefði riðið annarri konu en dóttir tollstjórans?

Rétt þykir að benda á varnaðarorð dómara til vitna við framburð fyrir dómi, að rangur framburður af vangá eða ásetningi geti varðað allt að sex ára fangelsi. Erfitt er að finna ákvæði í lögum um viðurlög við óaðgæslu, vangá eða röngum vinnubrögðum við afgreiðslu mála hjá dómurum eða opinberum starfsmönnum í æðstu stöðum. Benda má á að sé eitthvað slíkt ákvæði lögum er því ekki beitt þegar menn í æðri stöðum eiga í hlut sbr. fjárnám framkvæmt af hálfu Borgarfógeta í Reykjavík á grundvelli falsaðra pappíra og tilhæfulausrar innheimtu. Í dómsorðum Hæstaréttar í máli nr. 15/1991 er hvergi getið um óaðgæslu eða vangá fógeta að taka gott og gilt falsað skjal sem grunn að fjárnámi.

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023922 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem þér ásamt Guðrúnu Erlendsdóttur og Guðmundi Jónssyni hæstaréttardómurum eruð ákærð fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli nr. 15 / 1991. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Þar sem ekki er ljóst hvort allir Íslendingar geri sér ljóst að orðið hjónaband merkir (þýðir) opinbert leyfi (leyfi stjórnvalda) til tveggja persóna af andstæðu kyni (konu og karls) til kynlífs (samfara, kynmaka, ríðinga) og heimild til barneigna. Öðru nafni opinbert samfaraleyfi konu og karls.

Hvort þér fallið undir þann hóp manna sem kallaður er gaddavírshórur (óheiðarleg persóna) ræðst af afstöðu yðar til þessa erindis.

Reykjavík 12. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12 - 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 23. kafli.

Með vísan til máls fyrir Hæstarétti Íslands nr. 15/1991 þar sem niðurstaða dómsins hljóðaði upp á að kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans (dóttir tollstjórans í Reykjavík) hafi verið meinvaldur í umræddu máli.

Umrætt mál snerist um ólöglega álagningu skatts (álagningu skatts án nokkurrar stoðar í lögum) og innheimtu skattsins af hálfu Tollstjóraembættisins í Reykjavík. Gróf lögbrot af hálfu starfsmanna stofnananna eða alvarleg mistök.

Þrátt fyrir viðurkenningu Skattstjórans í Reykjavík (skriflegri) á að mistök hafi orðið hjá embættinu hélt tollstjórinn áfram innheimtu sem endaði í fjárnámi án frekari viðvarana.

Eftir að fulltrúi Borgarfógetans í Reykjavík, sem hafði framkvæmt umrætt fjárnám, hafði skoðað gögn, sem lögð voru fyrir hann, sagði hann að nauðsynlegt væri að fá þessu máli hnekkt með áfrýjun til Hæstaréttar Íslands.

Málinu var stefnt til úrskurðar hæstaréttar en af hálfu Hæstaréttar Íslands var málinu tvívegis vísað frá dómi, með þeim ummælum að þetta væri ekkert mál, að sögn lögmannsins sem fenginn var til að flytja málið. Undirritaður var ekki sáttur við þá afgreiðslu og krafði Hæstarétt Íslands um afgreiðslu málsins.

Í þriðju tilraun til réttlátrar meðferðar máls fyrir dómi komust hæstaréttardómarar að þeirri niðurstöðu að bjarga mætti orðspori embættanna (Skattstofunnar og Tollstjóraskrifstofu) og innheimtustjórans, sem hafði áritað ósannindi á skjalið sem afhent var Borgarfógeta, með úrskurði um vanhæfi innheimtustjórans vegna tengsla við tollstjórann.

Kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar og konu hans varð að uppsölulyfi fyrir dómara Hæstaréttar Íslands.

Dómarar voru:

Guðrún Erlendsdóttir, kt. 030536-3209

Pétur K. Hafstein, kt. 200349-4079

Guðmundur Jónsson kt. 100225-3959

Hér með er skorað á frú Guðrúnu Erlendsdóttur, fyrrverandi Hæstaréttardómara, að stíga fram og viðurkenna að mistök hafi orðið við úrskurð í umræddu máli. Mál Hæstaréttar nr. 15/1991.

Með vísan til aðildar frúarinnar að jafnréttisbaráttu kvenna samkvæmt fjölmiðlafréttum, verður það að teljast einkennilegt lögbrot, og andstætt jafnréttisbaráttu kvenna af hálfu Hæstaréttardómarans , að kenna dóttir tollstjórans í Reykjavík um alvarleika þeirra lögbrota er fram fóru við innheimtu á ólöglega álögðum skatti. Konan var tengiliður á milli innheimtustjórans og stjórnanda tollstjóraembættisins (dóttir tollstjórans).

Er hér með skorað á frú Guðrúnu Erlendsdóttur að svara því að hvaða leyti kynlíf dóttur tollstjórans hafði áhrif á ólöglega álagningu skatts og ólöglega innheimtu á skattinum sem mér var gert að greiða?

Var af hálfu Hæstaréttar (dómara réttarins) verið að hylma yfir lögbrot Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins og þar með talið fölsun á skjalinu sem lagt var fyrir Borgarfógeta (skjalið var falsað eins og kom fram við málareksturinn)?

Hvar kom vanhæfi Jóns H.B. Snorrasonar að ólöglegri álagningu skatts af hálfu Skattstofunnar í Reykjavík og ólöglegri fjárkröfu Tollstjóraembættisins?

Fyrrverandi hæstaréttardómari er ennfremur spurður að því hvort það sé ekki rétt að eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar í máli nr. 15 / 1991 þá hafði Tollstjórinn í Reykjavík lagalega frjálsar hendur til að skipa nýjan innheimtustjóra og halda áfram innheimtu á ólöglega álögðum skatti?

Að lokum er best að nota orðafar ungu kynslóðarinnar við ritun á íslensku. Hvernig hefði frú Guðrún Erlendsdóttir hæstaréttardómari afgreitt mál nr. 15/1991 ef Jón H.B. Snorrason hefði riðið annarri konu en dóttir tollstjórans?

Með vísan í lögregluskýrslu nr. 007-2015-023922 í skjalasafni lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu þar sem þér ásamt Pétri K. Hafstein og Guðmundi Jónssyni hæstaréttardómurum eruð ákærð fyrir lögbrot við afgreiðslu á ofangreindu máli nr. 15 / 1991. Kærunni hefur verið stungið undan af Ríkissaksóknara og lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda (framkvæmdavalds) á lögbrotum sem framin eru af æðstu mönnum ríkisins.

Hvort þér fallið undir þann hóp manna sem kallaður er gaddavírshórur (óheiðarleg persóna) ræðst af afstöðu yðar til þessa erindis.

Reykjavík 9. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6   12 - 2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 21. hluti.

Glæpur og glæpur er ekki það sama að mati Hæstaréttar. Í úrskurði Hæstaréttar ráðast niðurstöður í máli af því hver eða hverjir eru málsaðilar en ekki af gildandi lögum.

Í nýlegu máli fékkst endurupptaka vegna upplýsinga frá öðrum málsaðila um að hann hefði ekki vitað af málinu eða fyrirtöku þess.

Hver brást í því tilviki hvað varðar boðun til þinghalds? Var sökin hjá auðvirðulegum dómara eða einhverjum öðrum?

Þessi niðurstaða er varðar heimild til endurupptöku máls er skólabókardæmi um þá misþyrmingu réttarfarsnauðgara (dómara) á hinu íslenska réttarkerfi.

Þrátt fyrir að fyrir liggi skriflegar sannanir frá Íslandspósti fyrir því að boðunarbréf frá dómara Héraðsdóms Reykjavíkur, Ásgeiri Magnússyni, hafi ekki verið borið út samkvæmt gildandi lögum um útburð á pósti og var því málið rekið af téðum dómara fyrir utan lög og rétt að fjarstöddum málsaðila sem ekki var boðaður til þinghalds samkvæmt lögum. Þetta gerðist þrátt fyrir að Héraðsdómi Reykjavíkur hafi verið send viðvörun um að neitað hafi verið um afhendingu bréfs frá embættinu af hálfu póstþjóns frá Íslandspósti.

Hinir auðvirðulegu dómarar Hæstaréttar neituð um endurupptöku málsins án neinna skýringa þrátt fyrir að skriflegar sannanir lægju fyrir um ólögmæti rekstur málsins fyrir dómi þar sem málsaðili var ekki boðaður til þinghalds.

Þessi misþyrming (réttarfarsnauðgun) Hæstaréttar Íslands á ákvæðum laga, um að allir þegnar samfélagsins skuli vera jafnir fyrir lögunum, er íslenskt réttarfar í hnotskurn.

Þegar lögbrotin varða dómara og aðra ráðandi aðila í samfélaginu eru mál þögguð niður með fullkomnum stuðningi samtaka dómara og fá ekki brautargengi fyrir íslenskum dómstólum. Reynt að hylma yfir lögbrot æðstu manna.

Við skoðun á réttarkerfinu á Íslandi þá starfar það á svipaðan hátt og GESTAPO í Þýskalandi á tímum NAZISTA. Það er ekki réttlætið og lagabókstafurinn sem látið er ráða heldur hagsmunir ráðamanna þjóðarinnar og þá einkum þá hagsmuni sem falla undir réttarkerfið (dómara).

Það verður að teljast undarlegt að lögbrot er varða ólöglegar aðgerðir af hálfu dómara fást ekki rannsökuð og lögmenn hafna allri aðstoð við málarekstur gegn réttarfarsnauðgurum (dómurum).

Í neitun lögmanna um að reka mál fyrir dómi vegna lögbrota (misgjörða) dómara kristallast sá ótti þeirra (lögmannanna) vegna þeirra hefndaraðgerða er dómarar beita gagnvart þeim sem ekki sætta sig við utanlagadóma (réttarfarsnauðgana) þeirra. Er vísað þar með til ummæla fyrrverandi Hæstaréttardómara J.S.G.

Með vísan til þeirra sex mála sem kærð hafa verið og tók sex ára baráttu við kerfið þar til stjórnendum þóknaðist að láta taka formlegar skýrslur hjá lögreglu sem hefur einkarétt á að rannsaka kærumál. Samkvæmt lögum skulu þegnarnir snúa sér til lögreglunnar til að koma á framfæri kærum vegna meintra lögbrota.

Yfirleitt eru kærur teknar til greina hjá lögreglunni nema þegar þær varða ráðamenn þjóðarinnar (dómara og fleiri). Virðist sem í slíkum tilvikum að rannsóknarlögregluþjónar þurfi að fá samþykki yfirboðara sinna til að taka formlegar skýrslur. Tók það 6 mánuði að fá svar hjá Karli Inga fulltrúa lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu um það hvort leifi fengist fyrir formlegri skýrslutöku vegna ákæra á hendur dómurum og öðrum æðri embættismönnum. Þegar svarið fékkst að lokum voru það tómir útúrsnúningar og bull ráðvillts manns sem ekki vissi í hvorn fótinn hann steig eða hvort það væri miðfóturinn.

Slík vinnubrögð sem þar voru sýnd við afgreiðslu lögreglunnar fellur undir ákvæði laga um yfirhylmingu á lögbroti og er refsivert athæfi. Þar með eru fulltrúar lögreglunnar komnir á sakamannabekk sem ekki er gott fyrir þá sem eiga að gæta laga og réttar í þjóðfélaginu.

Hvernig getur lögreglan haft afskipti af lögbrotum þegna landsins sem ekki hafa andlega heimilisfesti í þeirri MAFÍU sem stjórnkerfið er (þríhöfða þursinn) þegar ráðamenn þjóðarinnar stunda skipulagða glæpastarfsemi án afskipta lögreglunnar?

Ef hugleitt er í hverju það felst að skipulögð glæpastarfsemi þrífst á landinu í skjóli hins opinbera þá er ástæðan augljós.

Í fyrsta lagi þá eru dómarar ábyrgðalausir en öll ábyrgð á misgjörðum þeirra og lögbrotum er á hendi ríkisvaldsins þ.e. þjóðarinnar. Þar af leiðandi grassera geðþóttaaðgerðir dómara í dómsúrskurðum sem innihalda persónulegar hefndaraðgerðir (réttarfarsnauðganir) af þeirra hálfu.

Í öðru lagi eru það dómararnir sjálfir sem eiga að kveða á um lögbrot sín (dæma) og sinna samstarfsfélaga. M.ö.o sjálfdæmi lögbrjóta og ódæðismanna.

Í þriðja lagi er embætti Ríkissaksóknara þess eðlis að enginn getur sagt saksóknara fyrir verkum og gengur hann sjálfala í því að hylma yfir lögbrot og ódæðisverk sem framin eru af æðstu mönnum samfélagsins.

Í fjórða lagi er ákvæði um störf lögreglunnar, að til hennar eigi að beina kærum um lögbrot þegnanna, en síðan er skotið inn auka grein þar sem lögreglustjóra er í sjálfsvald sett hvaða mál eru rannsökuð.

Lögreglustjóri getur hafnað því að eðlileg rannsókn fari fram á máli sem kært er og ræðst ákvörðun hans af geðþótta hans á hverjum tíma samanber það að sex ár tók það að fá lögregluna til að taka formlegar skýrslur vegna þeirra ákæra sem hér er fjallað um sem síðan eru lagðar í skúffu þrettán. Efni í skúffu þrettán er það sem á að hylma yfir af lögbrotum.

Í fimmta lagi eru kærur er varða æðstu embættismenn landsins, sem lagðar eru fyrir lögreglu og Ríkissaksónara, þær fást ekki rannsakaðar, þótt formlegar lögregluskýrslur séu teknar, vegna yfirhylmingarstefnu stjórnvalda á lögbrotum þeirra er falla undir skilgreiningu á svínum Orwells.

Í ljósi þess sem hér er ritað eru svínin (dómarar og æðstu menn samfélagsins) jafnari en aðrir þegnar landsins með vísan til hinnar frægu sögu Orwells.

Sú svínapest sem legið hefur yfir íslensku samfélagi til margra ára leiðir til alvarlegra aðgerða af hálfu þeirra sem orðið hafa fyrir skipulagðri glæpastarfsemi umræddra aðila og búast má við alvarlegum hefndaraðgerðum ef ekki verður gengið í að hreinsa til í svínastíunni og tryggja öllum þegnum landsins jafnræði gangvart lögum landsins. Hvort þegnarnir neyðast til að grípa til svo róttækra aðgerða sem vígaferla til að vekja þá fáu stjórnendur landsins, sem sýnt hafa skynsemi, ræðst af því hvort stöðvuð verði þau lögbrot og ódæðisverk sem viðgangast með utanlaga dómum og réttarfarsnauðgunum þeirra sem telja sig ósnertanlega. Leiðrétting á þeim ódæðisverkum er þessir aðilar (ódæðismenn) hafa þegar framkvæmt ætti að fá forgang í réttarkerfinu.

Verði ekki gengið í það að hindra lögbrot þessara aðila sem ákærðir hafa verið í skrifum þessum má gera ráð fyrir að eitt eða fleiri meindýr verði gerð að orma, baktería og gerlafæði án frekari fyrirvara (með sérstakri vísan til 23. greinar almennra hegningalaga).

Reykjavík 9 júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 22. hluti. Stjórnarskráin og dómstólar.2

Þegar dómarar geta kveðið upp dóma um að stjórnarskrá sé brotin við aðgerðir er snerta aðra en störf þeirra sjálfra nær hræsnin hámarki.

Dómarar telja sig vera hafna yfir ákvæði hinnar íslensku stjórnarskrár í gjörðum sínum en telja sig hafa rétt til að úrskurða um mannréttindabrot annarra en þeirra sjálfra þótt mannréttindabrot sem framin eru af dómurum séu verri lögbrot en séu þau framin af öðrum.

Þegar fjöldi dómsmála hafi fallið þar sem dómarar hafa brotið mannréttindi á þegnunum samanber úrskurði Mannréttindadómstóls Evrópu þá skirrast þessir menn ekki við að halda áfram sínum lögbrotum (ódæðisverkum). Er það löggjafarvald ábyrgt sem ekki tekur fyrir, með breytingu á gildandi lögum, að dómarar komist upp með það að vanvirða mannréttindi íslenskra þegna.

Á meðan dómarar bera ekki ábyrgð á lögbrotum sínum halda þeir áfram í skjóli þess að kollegarnir haldi hlífðarskyldi yfir þeim þótt þeir fari ekki að gildandi lögum við dómsuppkvaðningar (utanlagadómar).

Dómarar eiga að vera hornsteinn réttlætis við túlkun á óvissuþáttum í löggjöfinni sem sett er af Alþingi og úrskurðir eiga að vera innan gildandi laga en ekki geðþóttaákvörðunar þeirra (dómaranna).

Þegar glæpamenn (dómarar) komast upp með að fara ekki að gildandi lögum um störf dómara þar sem menn sem eru í öðrum stjórnunarstöðum ríkisins þora ekki að taka á lögbrotum dómara af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómaranna er réttarfarið einskis virði.

Það að ekkert stjórnvald (stjórnendur) telur sig hafa vald til afskipta af dómsúrskurðum þótt um sé að ræða utanlagadóma sálsjúkra manna sem komist hafa í stöðu dómara verður að teljast óstjórn.

Ef lögbrot sem framin eru af dómara eru æðri lögbrot en lögbrot annarra þegna ríkisins eru svínin orðin jafnari en önnur dýr jarðarinnar.

Rétt þykir að benda á að í sögu mannkyns eru mörg dæmi um afleiðingar glæpa sem framdir hafa verið af valdamönnum þjóða og misþyrmingu á réttlætiskennd þegnanna sem hefur yfirleitt endað með aðgerðum þegnanna gegn valdsníðingum. Þessir valdsníðingar hins íslenska þjóðfélags (dómara og framkvæmdavaldið) eru komnir að þeim punkti að grípa þarf til róttækra aðgerða til að stöðva skipulagða glæpastarfsemi sem framin er í skjóli ábyrgðarleysis glæpamannanna og athafnaleysis stjórnenda landsins.

Hafa skal í huga að það sem skrifað hefur verið um glæpastarfsemi réttarkerfisins hefur verið sent til allra þingmanna, lögreglu og ríkislögreglu, ráðuneyta og dómstóla auk fréttamiðla svo ekki er verið að fara leynt með þessi skrif. Auk þess hefur verið skrifað undir fullu nafni og heimilisfangi svo engin launung hefur verið á því hver er ritarinn.

Þrátt fyrir þetta hafa snillingarnir í lögbrotum ekki þorað að stefna mér fyrir dóm vegna meiðyrða. Þeir vita það að eftir stefnu yrðu þeir komnir í vitnastúku undir ákvæðum um viðurlög ef um rangan framburð væri að ræða. Þeir óttast sex ára fangelsi fyrir rangan framburð þar sem sannanir eru fyrir öllum glæpum þessara manna. Því telja þeir eins og aðrir glæpamenn að betra sé að þegja og sitja undir ásökunum sem fram hafa komið heldur en opinbera sín afglöp (lögbrot).

Framkvæmdavald ríkisins hefur ekki haft manndóm í sér til að láta rannsaka ákærur sem lagðar hafa verið fram á hendur lögbrjóta (glæpamanna) sem nafngreindir hafa verið.

Hverjar eru ástæður þess að rannsókn hefur ekki farið fram?

Ástæður þess að mál hafa ekki verið rannsökuð eru undirlægjuháttur Ríkissaksóknara sem er æðsti yfirhylmingarstjóri ríkisins með dyggri aðstoð lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu og Innanríkisráðherra. Þar sem skýrt ákvæði er í lögum um ábyrgð þeirra sem hylma yfir lögbrot ættu þessir aðilar að sjá sóma sinn í að fram fari rannsókn málanna af hlutlausum aðilum ekki skjalafölsurum og réttarfarsnauðgurum.

Þessum yfirhylmingaraðilum (lögreglu, Ríkissaksóknara og Innanríkisráðherra) hefur öllum verið afhent skrifleg gögn (í tölvutæku formi) er varða málin. Því er það ljóst að það yrði slíkt áfall fyrir réttleysi þegnanna í því sem kallað er réttarkerfi á Íslandi ef rannsókn færi fram þar sem ekki væri hægt að hylma yfir þá glæpi sem framdir hafa verið af þeim sem sitja í æðri stöðum ríkisins.

Bull dómara um mannréttindabrot í dómsúrskurðum sem birtir hafa verið nýlega, um brot á mannréttindum, sýnir þá hræsni er sýnd er með því að mannréttindaþjófar innan dómarastéttarinnar hafa frjálsar hendur til mannréttindabrota innan dómskerfisins. Ef mannréttindabrot eru talin hafa verið gerð af öðrum en dómurum þá er það geðþóttaákvörðun dómara sem ræður niðurstöðu dómsins.

Í ljósi fréttar í fjölmiðlum um fangelsun konu og húsleitar vegna hótana um líflát ákveðinna persóna í æðri stöðum ríkisins hefur verið sleppt að geta ástæðna þessara hótana konunnar. Það skyldi þá ekki vera að orsök hótana hafi verið lögbrot af hálfu þessara aðila sem ekki hafi fengist leiðrétt. Er það í ætt við þau lögbrot og glæpi sem framdir hafa verið af mönnum í æðri stöðum þjóðfélagsins og getið hefur verið um í greinarskrifum undirritaðs.

Íslenskt samfélag er svo rotið að ákveðnir aðilar innan samfélagsins (þeir sem kærðir hafa verið) njóta forréttinda hjá yfirhylmingaliði ríkisins á lögbrotum og mál þeirra fást ekki rannsökuð. Þegar svo er komið er aðeins ein leið eftir fyrir þegnana og það er aflífun meindýranna til þess að yfirhylmingarliðið verði vakið af dauðasvefni sínum. Það verður áhugavert verkefni að aflífa eitthvað af meindýrunum ef með því móti tækist að koma yfirhylmingarliðinu, Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknara, Lögreglustjóranum og alþingismönnum, í skilning um það að glæpur og glæpur séu sama gjörðin þótt um sé að ræða framkvæmendur glæpaverka sem skipa svokallaðar æðri stöður ríkisins.

Það að yfirhylmingar liði ríkisvaldsins (Innanríkisráðherra, Ríkissaksóknari, Lögreglustjórinn og alþingismenn) neiti um rannsókn á glæpum sem framdir eru af dómurum og öðrum æðstu mönnum samfélagsins eru þeir komnir á það tímabil sem ríkti í frönsku byltingunni þegar fallöxin var notuð við hreinsun á þeim sem töldu sig vera ósnertanlega.

Það að dómarar Hæstaréttar Íslands komist upp með það að blanda kynlífi ákveðinnar persónu inn í gróft lagabrot í þeim tilgangi einum að hylma yfir svívirðilegt lögbrot er merkilegt rannsóknarefni. Þar var ekki farið eftir gildandi lögum landsins í uppkvaðningu dóms, um að dómarar dæmi aðeins samkvæmt ákvæðum gildandi laga. Yfirhylming dómara Hæstaréttar Íslands í umræddu máli setur þá á bekk með þeim sem bíða eftir fallöxinni.

Enn og aftur er bent á það að subbuliðið í æðri stöðum hins íslenska ríkis hefur ekki haft kjark til að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði eða hótanir af ótta við það að verða sjálfir (hinir ákærðu) settir á sakamannabekk fyrir mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun, siðblindu og vera stimplaðir sem meðlimir í hópi gaddavírshóra (óheiðarleg persóna).

Þar sem að undirritaður hefur sýnt mikla þolinmæði og umburðarlyndi gagnvart yfirhylmingarliði hins íslenska ríkis er aldrei að vita hvort og þá hvenær þolinmæði brestur og eina leiðin til réttlætis sé aflífun meindýrs. Í háðungarskyni er stjórnvöldum bent á 21. og 23. grein almennra hegningarlaga.

Tíminn styttist sem framkvæmdavaldið hefur til að bæta fyrir þá glæpi sem framdir hafa verið af æðstu mönnum samfélagsins.

Reykjavík 7. júlí 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógar 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 19. kafli

Það hefur verið talsvert rætt og ritað um meinsemd í íslensku þjóðfélagi og varðar misnotkun barna. Sú svívirðing sem misnotkun barna er hefur ekki fengið þá umfjöllun né aðgerðir stjórnvalda sem þörf er á til að sporna við slíkum afbrotum. Ástæða þessa sinnuleysis er sú að börnum er ekki trúað þegar þau reyna að tjá sig um framferði fullorðinna.

Þessi löstur í íslensku samfélagi að trúa ekki frásögnum af meintum lögbrotum samborgaranna er víðtækur og teygir sig vítt og breitt um samfélagið. Frásagnir af lögbrotum æðstu manna samfélagsins er ekki trúað því þessir lögbrjótar eiga að vera hafnir yfir slíkt vegna þess traust sem bera þarf til þeirra sem skipa æðstu embætti ríkisins.

Þetta sinnuleysi landsmanna varðandi lögbrot þeirra sem skipa æðri stöður í samfélaginu er vegna þess að lögbrotin hafa ekki bitnað á þeim sjálfum (hinum almenna landsmanni). Það væri æskilegt að landsmenn horfi af meiri gagnrýni og raunsæi á umsagnir einstaklinga um meint misferli ráðamanna (mannréttindabrot ráðamanna) þjóðarinnar og peningamannanna sem stjórna á bak við tjöldin.

Nauðsynlegt er að horfast í augu við það að lögbrjótarnir viðurkenna ekki brot sín og þarf mjög öflugar sannanir fyrir lögbrotum þeirra (dómaranna) og öflugari sannanir eftir því hvað hátt í metorðastigann þeir hafa troðið sér. Skriflegar sannanir um lögbrot framin af þeim sem telja sig jafnari en aðrir þegnar samfélagsins nægja ekki vegna samtryggingar og hagsmunatengsla æðstu manna ríkisins (samband saursins og salmonellusýkingar.

Samkvæmt lögum sem í gildi eru í landinu er ætlast til þess að þeir þegnar sem telja að lögbrot hafi verið framið og snýr að hagsmunum kæranda snúi sér til lögreglu með kæru er varðar viðkomandi lögbrot. Á lögreglan samkvæmt lögum að taka við kærumálum og rannsaka hið meinta brot.

Þessu ákvæði um að lögreglan skuli rannsaka kærumál um lögbrot þegnanna ef kærð eru þá fylgir í smáaletrinu að rannsókn kærumála fer samkvæmt ákvörðun frammámanna lögreglunnar. M.ö.o. það er sjálfdæmi æðstu manna lögreglu hvort rannsókn kærumáls er framkvæmd eða ekki. Samkvæmt reynslunni fást mál ekki rannsökuð af lögreglu ef kæran beinist að þeim sem eru taldir ofarlega í metorðastiganum, jafnari en aðrir (svínin) (Orwell).

Þarna fylgir ákvæði sem er sérsniðið fyrir yfirhylmingu á lögbrotum af hálfu þeirra sem hafa troðið sér ofarlega í metorðastigann því lögreglan stundar yfirhylmingar á lögbrotum æðstu stjórnenda landsins og þar á meðal dómurum.

Lögreglan gefur engar upplýsingar um það hvers vegna mál fáist ekki rannsökuð. Er það engu líkara en þeir sem gegna æðri störfum hjá lögreglu séu þar í sýndarstörfum og áskrifendur að launum sínum. Sem dæmi um sinnuleysi af hálfu lögreglu var kærður þjófnaður af bankabókum sem var framkvæmdur samkvæmt kröfu frá Fjármálaráðuneytinu/Samgönguráðuneytinu. Var af hálfu lögreglu tekin ein skýrsla af starfsmanni ráðuneytis og í skýrslunni kemur fram viðurkenning vitnisins á að fyrirmælin hafi komið frá ráðherra um þennan þjófnað.

All nokkru eftir þennan þjófnað samkvæmt fyrirskipun ráðherra var gefin út yfirlýsing um að aldrei mætti taka fé út af bankareikningum án heimildar reikningseiganda. Það hafði tíðkast að aðeins þurfti símtal frá stjórnarstofnun til banka og gefa fyrirmæli um úttekt af bankareikningi einstaklings þá var það framkvæmt af bankastarfsmanni. Þetta framferði var ekkert annað en þjófnaður. Þetta þjófnaðarmál var hunsað af Ríkissaksóknara.

Eftir allsnarpa orðasennu og eftirgang fékk undirritaður að lokum afrit af lögregluskýrslunni. Þeim var ekki gefinn neinn friður. Frekari aðgerðir fengust ekki fram hjá lögreglu né Ríkissaksóknara. Þetta var ekki stór upphæð á aðra milljón krónur, rúmlega 1.000.000 Kr. sem stolið var (2003 – 2004).

Á svipuðum tíma og þessi kæra var lögð fram var utangarðsmaður ákærður af lögreglu/Ríkissaksóknara, samkvæmt fréttum í fjölmiðlum, fyrir stuld á blóðmörskepp vegna þess að hann var hungraður og hafði ekki efni á að borga fyrir hann (blóðmörskeppinn) sem kostaði innan við 300 krónur.

Sannaðist þar með vísuorð frá miðri síðustu öld:

Stelir þú litlu og standir lágt í steininn ferð þú, en stelir þú miklu og standir hátt í stjórnarráðið ferð þú.

Umræddir ráðherrar urðu handhafar forsetavalds skömmu eftir að kæran var lögð fram vegna stulds á rúmri milljón króna. (Rúm tíu ár síðan þetta var kært).

Frá ríkissaksóknara hafa ekki fengist svör né skýringar. Lögreglan gerði ekkert nema taka þessa einu skýrslu af starfsmanni ráðuneytis.

Því má spyrja: Hvert eiga þegnarnir að snúa sér með kærur vegna lögbrota þegar þeir sem eru áskrifendur að launum sínum (æðri menn í lögreglu) sinna ekki störfum sínum? Nærtækast er sjálfsvarnar réttur sérhvers aðila að samfélaginu til að verja sig og sína fyrir ódæðisverkum æðstu manna ríkisins. Agavald/refsivald fer yfir á hendur einstaklinga við yfirhylmingu stjórnvalda/framkvæmdavalds á lögbrotum stjórnenda landsins.

Flestir Íslendingar vilja ekki heyra af mannréttindabrotum stjórnvalda á meðan þau snerta ekki þá sjálfa frekar en Þjóðverjar sem ekki vildu heyra um útrýmingarbúðirnar sem komið var upp af Nazistum í seinni heimstyrjöldinni. Það er ríkt í mannskepnunni að hlusta aðeins á hið jákvæða þar til hið neikvæða snertir hana sjálfa (skepnuna). Hrakfarir eins er skemmtiatriði fyrir annan líkt og það fólk sem þurfti að berjast fyrir lífi sínu á rómverskum leikvöngum meðan skrílinn var gargandi af ánægju á áhorfendapöllum.

Þannig er komið á Íslandi að menn vilja ekki hlusta eða ræða hið neikvæða af ótta við ráðandi afl í landinu. Mál er geta valdið óþægindum vegna hugsanlegra hefndaraðgerða af hálfu ráðandi afla í landinu er reynt að forðast.

Um miðja síðustu öld var til orð eða orðatiltækið gaddavírshóra. Þetta orð var notað yfir óheiðarlega persónu (ég heyrði þetta orð 1952). Orðið á vel við um þá sem kallaðir eru dómarar í íslensku samfélagi og minnst er á. Gjörðir þeirra við störf sín falla undir óheiðarlega starfsemi þar sem þeir virða ekki gildandi lög í landinu né stjórnarskrá. Af kynnum mínum af störfum dómara er 95% af uppkveðnum dómum í dómssal á Íslandi utanlagadómar vegna annarlegra hagsmuna dómaranna.

Hórur hins íslenska réttleysis yfirganga það réttleysi sem íslendingar eigna hinum svokölluðu bananalýðveldum. Þróun í glæpastarfsemi á Íslandi er hröðust í átt til ódæðisverka innan dómskerfisins með dómara í broddi fylkingar. Þróun afkasta þeirra sem kallað hefur verið glæpagengi á Íslandi er minna en hálfdrættingur á við hraða þróunar glæpa sem framdir eru innan dómskerfisins af gaddavírshórunum.

Þessi öfugþróun innan dómskerfisins stafar af þeim ótta sem ríkir innan samfélagsins við framferði dómara. Þegnarnir hafa ekki þorað að mótmæla ódæðisverkum sem framin hafa verið af dómurum af ótta við hefndaraðgerðir. Lögmenn svara af óttablandinni virðingu þegar þeir eru spurður um réttmæti utanlagadóma: „Dómarinn ræður“. Þá skiptir ekki máli þótt mannréttindi, landslög og stjórnarskrá séu brotin af dómara. Viðhorf lögmanna grundvallast á því að flestir þeirra gera sér vonir um að komast í dómarastöðu eða njóta velvildar dómara í úrskurði mála, m.ö.o. ótti. Það er ekki lagabókstafurinn sem ræður heldur annarlegir hagsmunir.

Þrátt fyrir þennan ótta þegnana hafa hórur hins íslenska réttleysis ekki lagt út í það að stefna undirrituðum fyrir neikvæð skrif um störf innan dómskerfisins heldur gera allt til þess að þagga niður gagnrýnina með aðstoð framkvæmdavaldsins. Það að enginn af hinum nafngreindu gaddavírshórum hefur þorað að stefna undirrituðum er að þegar kemur að réttarhöldum þá óttast þær að þurfa að svara spurningum sem sakborningar vegna þess að öll svör við spurningum, sem lagðar yrðu fyrir þær, yrði viðurkenning á lögbrotum þeirra og þær (gaddavírshórurnar) þar með komnar í stöðu sekra um lögbrot, sem yrði æði pínlegt fyrir dómara að þurfa að viðurkenna siðblindu og utanlagaafgreiðslu máls af hálfu viðkomandi (dómarans).

Málið er svo pínlegt fyrir réttarkerfið að skúringadeildir réttarfarsins, Endurupptökunefnd, Hæstiréttur, Nefnd um dómarastörf og Dómstólaráð hafa hunsað kröfur um upptöku mála, þrátt fyrir að skrifleg sönnunargögn séu fyrirliggjandi, af ótta við þá smán og hneisu er réttarkerfið yrði fyrir þegar viðurkenna þyrfti alvarleg afglöp og réttarfarsnauðganir af hálfu dómara. (ATH. þessar skúringadeildir hafa æðstu menn Innanríkisráðuneytis bent á að beina skuli kærumálum til vegna lögbrota dómara svo og lögreglu og Ríkissaksóknara). Dómarar (menn) sem eiga að vera hafnir yfir gagnrýni í störfum sínum þar sem þeir eiga ekki að gera mistök við túlkun laga (rangtúlka lögin) heldur fara að gildandi lögum settum af Alþingi.

Sú mislukkaða yfirhylming á lögbroti af hálfu Hæstaréttar Íslands þegar opinbert samfarleyfi Jóns H.B. Snorrasonar var dregið inn í dómsorð, af hálfu dómara réttarins, er skýr vísbending um þá siðblindu sem hrjáir dómara. Yfirklór dómaranna á lögbrotum sem framin voru verða að teljast tilraun til yfirhylmingar. Þar með voru dómarar Hæstaréttar komnir á bekk með öðrum lögbrjótum (sakamönnum) þar sem yfirhylming lögbrota er refsivert athæfi. Þrjóska dómaranna við að viðurkenna að skattaálagning og innheimtuaðgerðir (Skattstofan – Tollstjórinn) auk fjárnáms af hálfu Borgarfógeta hafi verið ólöglegt athæfi sýnir vanhæfni aðila (dómara) til þess að túlka ákvæði laganna. Þarna var um að ræða slíkt dómaraklúður að réttarkerfið verður seint hreinsað af siðblindu. Siðblindir dómarar Hæstaréttar Íslands hafa ekki treyst sér til að svara undirrituðum um hvaða lausn þeir hefðu haft ef Jón H.B. Snorrason hefði haft opinbert samfarleyfi við aðra konu en dóttir tollstjórans.

Þetta framferði og siðblinda dómara er aðalsmerki hins íslenska réttarkerfis. Það er ekki lagabókstafurinn sem ræður í úrskurði dómara heldur annarlegir hagsmunir þeirra ef ekki alvarlegri lögbrot.

Rétt er að benda á ólæsi dómara eða alvarlega siðblindu Eggerts Óskarssonar með vísan til máls M-51/2001 og ákvæðis 61. greinar laga nr. 91/1991 svo og siðblindu Sigurðar Tómasar Magnússonar að starfa sem innheimtumaður ólöglegrar fjárkröfu fyrir stefnanda í heilt ár þegar starf hans sem dómara snerist eingöngu um það hvort fjárkrafa sem var lögð fram væri réttmæt fjárkrafa eða ekki. Siðblinda Sigurðar er dæmigerð siðblinda sem hrjáir gaddavírshórur.

Lögbrot dómara eru ekki þar með upptalin því lögbrot dómarans, ef hann er dómari (hef ekki séð skipunarbréf hans eða önnur gögn er sanna stöðu hans), Ásgeirs Magnússonar er enn eitt afbrigðið af hefndarþorsta og hefnigirni dómara. Eftir að honum var bent á að bókun í gerðarbók dómsins væri ekki sannleikanum samkvæmt brást hann ókvæða við. Skriflegri athugasemd vegna rangrar bókunar er honum var fengin var kastað í undirritaðan með fúkyrðum. Í framhaldi af því var æra hins talda dómara ekki meira virð en svo að hann boðaði ekki til þinghalds á löglegan hátt samkvæmt ákvæðum laga. Keyrði hann málin í gegn með sinni ósvífni og hefndarþrá og m.a. falsaði hann bókanir í gerðarbók dómsins varðandi umrædd mál.

Þegar hér er komið er ljóst að það sem kallað hefur verið „æra“ á íslensku, eða heiðarleiki persónu, er hana (æruna) ekki að finna í röðum nafngreindra dómara (gaddavírshóra) á Íslandi frekar en Mafíósa þeirra í U.S.A. og Ítalíu svo og böðla Nazista.

Spurningar vakna um hvað það er sem ræður þegar dómari er ráðinn til starfa. Leynist ekki geðveila í þeim mörgum (dómurum) sem leynt er farið með eins og aðstoðarflugmaður þýska flugfélagsins gat leynt sinni talinni geðveilu, þar til flugvélinni var grandað. Í ljósi þeirra réttarfarsafglapa sem sýnt hefur verið fram á að eigi sér stað í íslensku réttarkerfi er ekki hægt að útiloka að andlegt ástand dómara sé langt frá því að vera af því gæðamati sem ættlast er til.

Spurt hefur verið af hverju ég hafi ekki stefnt meintum lögbrjótum í dómarastétt fyrir dóm. Ástæða þess er að enginn lögmaður fæst til að takast á við mál gegn dómara og ekki bara það heldur fást þeir ekki til þess að skrifa stefnu fyrir undirritaðan, án frekari aðkomu að málinu, af ótta við að verða bendlaðir við málið. (Stefna þarf að vera rétt orðuð svo dómarar vísi ekki máli frá á grundvelli þess að eitt orð er ekki rétt staðsett). Einnig þarf að huga að því að með því að reyna að koma máli til dóms þá yrði um sjálfdæmi að ræða af hálfu dómara því samtenging er slík hjá þeim (dómurunum) auk þess væru allir dómarar vanhæfir til að annast dómarastörf vegna tengsla ef taka á mark á dómi Hæstaréttar um opinbert samfaraleyfi Jóns H.B. Snorrasonar.

Vegna kvartana stjórnenda dómsmála um álag á dómskerfið og mikla vinnu dómara er augljós skýringin. Störf dómara ganga mikið út á það að skapa atvinnu fyrir lögmenn m.ö.o. atvinnubótavinnu á kostnað þegnanna. Væri það þarft verkefni að rannsaka hvað mikið af vinnu dómara fer í leikaraskap (tölvuleiki) og sýndarmennsku í vinnutímanum eins og gerðist í máli E -013455/2002 þegar dómari lék sér í heilt ár að stunda innheimtustarf fyrir stefnanda. Þetta gerði hann (dómarinn) af eintómri hefndarþörf vegna þeirrar niðurlægingar er hann hafði orðið fyrir vegna réttarfarsafglapa er upplýst var um. Málið snerist um eina eða tvær matsgerðir, (samkvæmt umsögn matsmanns væru þetta tvær matsgerðir,) svo og kröfu matsbeiðenda um lagagildi matsgerðarinnar (hvort matsgerðin væri samkvæmt matsbeiðni). Í lokin reyndist matsgjörðin einskis virði.

Hvað eru mörg mál sem liggja fyrir dómi svo mánuðum saman sem hægt væri að afgreiða á einum degi sbr. ofangreint mál? Þessi sýndarmennska innan dómarastéttarinnar er sá óheiðarleiki sem felst í orðinu gaddavírshóra.

Þessari sýndarmennska hóranna er stefnt að því að knýja út meira fé til reksturs dómstóla í þeim tilgangi að reyna að sýna mikilvægi starfanna sem í raun eru nauðaómerkileg. Utanlagadómar og réttarfarsnauðganir geta aldrei orðið annað en nauðaómerkileg störf í afgreiðsla dómsmála.

Við leit að aðstoð manns við áfrýjun máls er varðar Guðmund L. Jóhannesson og réttarfarsafglöp hans við afgreiðslu á sjóprófi fyrir Rannsóknarnefnd sjóslysa, þar sem notuð voru fölsuð skjöl sem úrlausnarefni dómarans við að ásaka undirritaðan um brot í opinberu starfi, var undirrituðum sögð saga af máli er varðar dómara í íslensku réttarkerfi og störf hans. Nafn viðkomandi skiptir ekki máli. Dómarinn hafði umsjón með peningasjóði (sektargreiðslur). Við eftirlit kom fram að ekki var allt eins og átti að vera og vantaði umtalsverða fjárhæð í sjóðinn.

Þetta mál var þaggað niður og viðkomandi fékk að greiða það sem hafði verið tekið og halda sínu starfi án frekari athugasemda. Á síðustu áratugum hafa margir lent í svipaðri stöðu að hafa farið ófrjálsri hendi um fjármuni sem þeim var treyst fyrir. Undantekningalítið hafa viðkomandi verið sviptir vinnunni, orðið að endurgreiða of tekið fé og fengið dóm á sig.

Þetta dæmi sýnir að það er ekki sama að vera svín eða af annarri dýrategund, m.ö.o. að vera jafnari en aðrir (Orwell).

Samstarf (samband) á milli dómara innan hins íslenska réttarkerfis í utanlagadómum má líkja við þá sambúð sem sögð er vera milli salmonellusýkingar og saurs.

Reykjavík 28. apríl 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Þessi grein var tilbúin til birtingar þegar upplýsingar bárust um að lögreglan væri reiðubúin til að taka formlegar skýrslur varðandi ákærur undirritaðs á hendur opinberra starfsmanna með vísan til greinaskrifa undirritaðs á BLOGGINU.

Af þeim sökum var frestað birtingu á þessari grein ef eitthvað vitrænt kæmi út úr rannsókn lögreglunnar á umræddum kærum en ekki framhald á yfirhylmingu sem átt hefur sér stað þar á bæ í valdi fyrrverandi lögreglustjóra. Þess ber að geta að síðust sex árin hefur lögreglan neitað að taka formlegar skýrslur vegna þessara kærumála og gert allt til að þagga málin niður ásamt Ríkissaksóknara.

Þrátt fyrir ábendingar frá Innanríkisráðuneytinu um að lögregla og Ríkissaksóknari ættu að rannsaka málin var af hálfu þessara embætta reynt að þagga málin niður, hylma yfir lögbrotin. Þar sem ekki hefur komið fram annað en sýndarmennska aðila hvað varðar rannsókn þessara mála er þetta birt hér með.

Kristján S. Guðmundsson.